3 dec 2022

Van alles wat

Donkere dagen en veel werken, een badkamer die er nog steeds niet is en een humeur wat bijna net zo donker is als het weer.

Nee wandelen zat er niet in. Vorige week dacht ik, oke, ik moet wat gaan doen aan de broodnodige lichaams beweging.

En toen kreeg ik keelpijn, begon het gesnotter en gehoest en werd ik in het ijzeren harnas gehesen wat astma heet.

Heel fijn. 4 jaar lang de dans ontsprongen en nu dan toch weer eens aan de beurt. Maar nog niet zo erg dat ik naar de dokter moet gelukkig.

Hele week mijn gemak gehouden op een leuke dag na. Meubels shoppen samen met Hetty.

En ik ben zo mooi geslaagd met 2 kasten en een eethoek dat ik er blij van ben.

Half maart kan ik gaan hopen dat het binnen komt.

Gisteren op het werk werkten mijn hersenen echt niet mee. Ik ben op dit soort dagen een ster in het creeeren van chaos😀. Mijn collegae moesten er wel om lachen maar ze waren erg behulpzaam zodat ik gewoon mijn werk kon blijven doen. Dat is zo fijn van deze werkplek.

De tegenstelling Parnassia GGZ Delfland is enorm. Parnassia waar ik zo ongelofeloos gepest werd en ik niet kon wachten ooit met pensioen te mogen, tegenover een werkplek waarvan ik nu denk dat ik nog wel even door blijf werken na mijn 65e.

Vandaag is het grijs en grauw en koud. Ik wacht lang maar dan gaan de gevoerde wandelbroek aan, de muts op en ja hoor dan toch de winterjas aan. Voor het eerst sinds jaren dat ik een winterjas heb gekocht en ook aan doe. Rondje noord aa. Zakdoek bij de hand. Ik kan niet tegen papieren zakdoeken dus ik verslijt momenteel heel wat stoffen doeken. Buiten is het inderdaad koud en langs het water waait het wel heel erg koud.

Tjee ik moet op zoek naar een sjaal. Ik heb een hekel aan iets om mijn nek maar het is wel nodig. Kraag van mijn jas maar hoog.

Ik loop het rondje andersom. Dan loop ik het laatste stukje niet door een woonwijk.

Ik kan gelijk kijken hoe lang het precies is voor 25 januari als ik met een groepje patienten de ronde wil lopen.

Bij het water zie ik een oude man met rollator er flink de pas in hebben. Ik heb nog even genoeg energie om hem voorbij te lopen. Hee, het gaat goed met jou zegt hij. Ja hoor weer opbouwen zeg ik. Hij beaamt dat het heerlijk is te kunnen lopen. Nou dat vind ik ook. Ook al is het vandaag erg grauw.

We wensen elkaar even later een mooie dag toe en ik ga verder langs het water. Eenmaal de woonwijk achter me latend, weet ik dat ik nu vrij loop door de polder en straks het Prielebosje.

Ik doe de route zoveel mogelijk onverhard. Dat is misschien leuker lopen 25 januari.

In het bosje waar ik doorheen loop is de herfst goed zichtbaar. Bijna kale bomen en bladeren op de grond.

Op de dijk is het goed te zien hoe kaal de polder nu is. Geen koeien meer, alleen wat vogels en schapen. Bij de schaapjes blijf ik even kletsen. Even uithijgen en uitrusten. Het valt me niet tegen hoe het gaat, maar vermoeiend is het wel. Ik vraag de schaapjes of ze geen koude pootjes hebben. Ik blijf het zielig vinden dat ze zo buiten in de kou moeten staan.

Een van de schapen die ik op de foto wil zetten tilt zijn kop op- Net alsof zij wil zeggen± `kijk ik heb ook een snotneus.` Ik vermaak me er even mee, maar wil ik niet gaan afkoelen moet ik niet blijven zitten. Bij het Geertje loop ik even binnen. De kerststal staat al en naast de stal hangen de zwarte pieten. Gos, denk ik nog, dat geeft ook geen pas, maar wel leuk dat het echte zwarte pieten zijn en geen roetveeg pieten. Ik snap de ophef nog steeds niet. Maar goed die discussie voeren we niet meer. Ook, even verder op de boederij staat een gekleurde kerst stal. En daar vlak bij ligt Sinterklaas in zijn huis te slapen. Het huis waar straks na de sint de kerstman in mag slapen.



Er lopen kuikentjes van de kippen. Goh hee het lijkt wel lente. Er zijn echter geen kleine geitjes meer en daar hoop ik een beetje op voor 25 jan. Kleine biggetjes zijn er dan weer wel.

En in het biggenhok verzamelen de spreeuwen zich heel verstandig voor de warmte.

Sinterklaas, kerst, herfst, lente en de winterse kou het is allemaal aanwezig op het rondje langs het meer. Leuk.

Als ik weer verder loop mijmer ik op kerst en sinterklaas door. De kinderen zullen er niet bij stilstaan dat Sint en de kerstman niet bij elkaar horen vanuit het geloof.

En dat is ook mooi. Als het in het echt nou ook eens zo mocht zijn dat het niet uitmaakt dan heb je een heel wat vrediger wereld waarin iedereen naast elkaar leeft.

Ik loop een klein stukje terug zodat ik het prielenbos in kan. Het blijft een mooi stukje. En dan zie ik dat ik door moet gaan lopen. De voetbal begint en ik wil voor donker thuis zijn.

Het rondje is ongeveer 11 km. Kijken of ik er nog iets bij kan knibbelen voor 25 januarie.

Vorige keer 11 km nu zou 12 km mooi zijn.

Ik ga het ze niet van te voren vertellen😀. Vooral de pannenkoek bij het Geertje moet ze over de streep halen.

Bij de appie haal ik nog maar wat roerbak groentes voor de bonenstoof. Op het werk is het eten met deze feestdagen helemaal onregelmatig en vaak ook niet al te gezond.

Dus ik moet wat kilootjes kwijt en dat lukt met bonenstoof, wat maar weinig calorieen heeft.

Thuis ligt dan een bedankje van het werk in de vorm van gevulde speculaas. 😀 Eens zien hoelang dat in de kast blijft liggen.

Thuis bedenk ik me 14 km, dat is mooi en goed gegaan ook. Het hoesten wat thuis in rust overdadig begint zal wel goed zijn. Maar de vermoeidheid voor zo een kippen endje voor mij zegt mij dat ik nog even geduld moet hebben.

Toch fijn dat ik weer kan, in de wereld van van alles wat🙂


15. nov, 2022
Heiloo en omgeving

De plannen voor de camino zijn gesmeed. 180 km ongeveer, de route moet nog wat duiderlijker worden en in juni.

Als mijn vakantie goed gekeurd word tenminste.

Vannacht goed geslapen en vanmorgen rustig opgestaan ontbeten en weg.

We gaan naar heiloo een paarse route volgen.

Adres ingetikt en rijden maar. Nog wel een 50 minuten rijden maar oke.

Aangekomen is Els enigszins van de leg want het is niet Heiloo waar we zijn.

Dat is een half uur verder. Zo dan wordt het half 1 voor we er zijn. Vroeg donker dus oke we zien het wel.

Eenmaal op de plaats van bestemming, waar zet je dan de auto? Leek een beetje gek op de bestemmingsplek dus maar even vragen. Man aan het werk wist het ook niet. Toch er maar even uit gereden en bingo. Aan de overkant de parkeer plaats. Tassen om en gaan.

We zien al snel de paarse pijltjes met de nummers. Even puzzelen hoe we moeten maar het lukt. Het eerste nummer vinden we daarna gaan we het weiland in. Els zegt nog wat vervelend dat er een tactor over het pad gereden is, waardoor het beroerd lopen is.

Ik denk dat het het verkeerde pad is, maar oke ik loop wel.

Aan het eind geen bordje. Dat is nou balen. Wat gaan we doen.

Twijfel twijfel. Els denkt terug, ik heb daar totaal geen zin in. Kom mee we gaan lekker dwalen.

En dat doen we. Even later komen we bij twee kleine paardjes. 1 zit onder de vlechten en die willen we op de foto.

Lol, het andere paardje denkt dat wij lekkere hapjes hebben. Hij wil mijn telefoon opvreten pakt mijn jas en dringt zich er elke keer tussen als we een foto willen maken.

Uiteinderlijk laten ze hun mooie tanden zien en hebben wij lol en Els de foto's.

Mooi.

Het gaat verder. Vanmorgen vond ik in de achterbak van mijn auto een onder jack van mijn zeiljas nog.

Heerlijk geen kou. Maar vandaag lijkt het warmer dan gister en de jas hangt om mijn middel. Nou ja tegen de avond zal het koud worden en ben ik alsnog blij. Uiteinderlijk blijft hij om mijn middel hangen. Raar weer. Rustigjes wandelen we verder en de route die we lopen is mooi. Soms een hekje waar we overheen moeten, maar goed te doen.

Eenmaal in Alkmaar vragen we de weg. Aardige man helpt ons op pad. Mooi we kunnen verder. Gelukkig maar een klein stukje drukte. Dan lopen we het bos in. Gaan we van het pad af en echt door het wandelbos of volgen we het fietspad. Welnee gewoon wandelbos en anders kan komoot aan. Wandelbos betekend ook even kunnen lozen.

Twee aardige dames vertellen ons dat we goed uitkomen. Ja hoor bij het witte kerkje wat tussen de 11e en 17e eeuw gebouwd is in tufsteen. Prachtig kerkje. Jammer dat het dicht is. Maar eerst komen we door een straatje uit de 17e eeuw waar hele oude boeren of visserswoningen staan uit de 17e eeuw. Een vrouw die daar woont vertelt dat de spanjaarden er nog doorgetrokken zijn. Er staat een monumentaal pandje de hutkoffer Het oorspronkelijke huisje is een driebeukig houten huis dat dateert uit de eerste helft van de 18e eeuw. Het is een klein huisje maar wel een grappig ding om te zien. Ondertussen hebben we de paarse route toch weer gevonden.

Het is bijna half 4 ondertussen, dus tijd voor lunch en koffie.

We komen er achter dat we nog 8 km moeten. Dat wordt dus niet voor donker bij de auto. Route dan maar afbreken. En op komoot verder. Dat is nog 3.5 km. Een overdadige lunch broodje geitenkaas met nootjes honing sla en van allerlei frutseltjes maar heerlijk. Voor Els een broodje beenham.

Maar wel een enorme hap. Ik heb gelijk mijn avond eten wel naar binnen. Dan gaan we verder op stap.

Het laatste stukje is het aardig donker. Maar voordat we niet goed meer kunnen zien gaat het nog een stuk door het weiland met hekjes. Bij het laatste hekje doet Els aardig haar best erover heen te klimmen. Ik snap dat niet. Waarom de moeilijke weg als het makkelijk kan en ik maak het hek netjes open😀. Jaha Els komt gelijk netjes terug klauteren, ze was nog op de helft en gaat dan ook netjes door het hekje heen.🤣🤣🤣

Met de lamp van de telefoon kan ik het laatste stukje dan wat bijschijnen. Een selfie in het donker en dan zijn we bij de auto. Nu hebben we alleen de bedevaarts plek onze lieve vrouwe ter nood gemist. Daar gaan we met de auto toch nog even heen. Bij het Juliana klooster zetten we de auto. We lopen er even te kijken maar het is pikke donker. Met de zaklamp lopen we langs de bedevaarts plekjes naar de bedevaartskapel met de runxput. Als ik het later op zoek is er toch wel een leuk stukje geschiedenis.

De geschiedenis van het Heiligdom gaat terug tot het eind van de 14e eeuw. In die tijd vond een boer op zijn land een Mariabeeld. Hij nam dit mee naar huis, maar op miraculeuze wijze keerde het terug naar de plaats van vinding. Rond dezelfde tijd raakte een schip in nood voor de kust ter hoogte van Heiloo. In zijn nood bad de schipper tot God. Hij hoorde boven het gebulder van de golven en het geraas van de wind een heldere vrouwenstem die zei: ‘Als ge mij gaat eren zal de wind gaan keren’. De schipper herkende de stem van de Godsmoeder en beloofde zich voor haar verering in te zetten. Veilig aan land gekomen kwamen de beide verhalen bij elkaar en de plaats voor de bouw van de Genadekapel was daarmee gevonden.



Het blijft mooi dit soort verhalen. Terug bij het klooster ziet Els de gedekte tafels. Bellen of we mee kunnen eten? Ik denk dat ze dat voor de grap zegt maar Els belt.

Helaas wordt er niet open gedaan maar als we een beetje rondkijken ziet een man binnen ons staan en laat ons binnen.

In de eetzaal spreekt men engels. Het blijkt een opvang locatie te zijn voor de gevluchte Oekraïeners. Vriendelijke mensen, maar mee eters hebben ze niet op gerekend. Ze brengen ons wel naar de priester, met wie we even praten. We mogen in het klooster rondlopen op ons eigen houtje en naar de kapel. Wat een aardige man.

In de kapel is het erg donker. Met de telefoon en bijlichten maken we foto's. Maar dan zie ik gesloten deuren en die zijn er om te openen. En achter zo een deur vind ik licht knoppen en lukt het de kapel te verlichten.🙂 Mooi kapelletje.

Bij de uitgang zie ik nog 2 deuren. Els denkt gasten verblijven maar dat wil ik zien dus ik open ze. Oooooo leuk een biechthok.

Als een devote biechtzuster neem ik plaats op het stoeltje. Zondaar Els in het hokje er naast. Zonden nee niet veel om op te biechten. Wel dat we toch maar eens op huis aan moeten via nog even een toillet.

De mensen die we nog zien groeten we en dan is het op huis aan.

Wat een ontzettende leuke dag was dit weer.

Bij Els nog een kommetje joghurt gegeten met de nodige zaden pitten en fruit en een bakje koffie en dan mag ik de auto in op weg naar huis.

Het waren twee fijne dagen :)


14 nov 2022

Vakantieplannen maken in Enkhuizen

Zooo werd ik gisteren behoed voor een mega blunder.

Ik kwam bij middernacht thuis van mijn werk en ging 2 dagen vrij vieren.

Mooi weer voorspeld, dus ik ga aan de wandel.

Komend weekend zit ik bij Els dacht ik, dus komt er ook niks van.

Zoeken naar een route bedenk ik me eens te kijken naar de datum dat ik naar Els ga.

14 november.

Ehhh maar dat is morgen???

3 keer gekeken en echt waar, ik moet echt over een paar uur de auto in.

Dus hop tas inpakken en nog een paar uur slapen.

Oei wat goed dat ik toevallig gekeken heb.

Het was wel heel stom geweest als ik dit gemist had.

Dus vroeg op, katten verzorgen en de auto in.

Langs de bloemenzaak de polder in naar Leiden.

Geen file, wel de koeien die worden uit gelaten.

Oké dan maar even bij t Geertje langs.

Daar even kletsen en een kaasje gekocht.

En dan op stap.

Half uur vertraging.

De reis verloopt verder voorspoedig en dan ben ik in Enkhuizen.

Na de koffie sta ik direct in de startblokken voor een rondje Enkhuizen.

Nee, eerst nog een kop koffie zegt Els.

Oja even onthaasten nog.

Werken en een huis met nog de nodige problemen, geeft de nodige onrust.

Maar dan gaan we op stap.

Kijken of mijn eerste zeilschip waarmee ik op pad ging bijna 29 jaar geleden, de Zuiderzee in de haven ligt.

Het is mooi weer dus geen jas nog.

Op mijn regen jack na heb ik ook niks bij me.

Over de dijk naar het Enkhuizer strand.

Heerlijk om her Ijsselmeer te zien.

Ik blijf toch echt een watermens.

Bij het water kan ik weer adem halen.

En dan lopen we het stadje in bij de haven.

Op zoek naar de Egberdina en de Zuiderzee.

En op zoek naar een wc.

Maar eerst komen we lang een flessen scheepjes winkel.

Ooo leuk een nieuw flesje erbij voor boven in de vensterbank.

het wordt een zeilboot in een klompje.

gek op zeilen en praktisch wonend in het weiland.

Passend flessenscheepje.

Bij het kop station drinken we koffie en lunchen we met een tosti. Even opwarmen want warm is het nou ook weer niet.

En nog bijna belangrijker een wc😁

We zijn al langs de grote zeilschepen gelopen maar geen zuiderzee.

Als ik op google zoek blijkt deze tegenwoordig op Monickendam te liggen.

Jammer. Ook de Egberdina is nergens te bekennen.

Toch word ik helemaal happy zo langs die grote schepen.

wat een geweldige jaren waren dat.



Eenmaal buiten lijkt het ineens een stuk kouder.

Gunst en nu heb ik einderlijk een winterjas en neem ik hem niet mee. Warm genoeg dacht ik.

Maar daarentegen neem ik dan wel mijn gevoerde winter wandelbroek mee.

Het zou maar eens koud kunnen zijn langs het water.

Wat een suffe chaoot ben ik toch ook.

Toch blijft het genieten.

We lopen het snoeck loosen park in.

Het park van een rijke familie die veel goeds deden voor Enkuizen.

Er zijn prachtige arbeiders huisjes dus mooi om te zien.

Els probeert nog een stress eend op de foto te krijgen die hier duiderlijk niet van gediend is.

Op het moment supreme duikt hij dan ook nog onder.

Uiteinderlijk blijkt er toch een foto te zijn.

Het stadje ken ik maar details ontbreken.

We ontdekken grappige waterputten bij huizen.

Els dacht dat het plekken zijn om riolen te ontstoppen, maar als ze hem open doet blijkt het een heuse waterput.

Echt leuk.

Bij de kerk blijkt deze open.

Er hangen prachtige fresco's dus de moeite van het binnen lopen waard.

Maar dan wordt het tijd op huis aan te gaan.

Het is echt koud nu.

Els is eroverheen als we thuis komen, ik verre van.

Morgen mijn regenjack aan met gevoerde winterbroek.

13.5 km rond gelopen in een mooi stukje van Nederland



29 okt 2022

Dagje Tiengemeten met de pelgrims forever

Tiengemeten, een plek waar ik al heel lang een keer wil wandelen. En dan zet Matthijs er een wandeling uit en ik wil mee. En ik ben vrij. Denk ik dan nog.

Van de week zegt een collega dat ik het weekend moet werken. Oooo ik heb de verkeerde lijst voor ogen gehad en ik ben niet vrij.

Wat een sof. Maar ik wil eruit. Ik wil even weg. Dus wat geapp en dan is een collega zo lief mijn dienst over te nemen. En iets wat ik nooit doe, ik maak er vandaag een vakantie dag van.

Het was vroeg vanmorgen na een late dienst gisteren. Dat mijn hoofd niet goed mee werkt blijkt wel als ik in de auto zit. Van de week gekeken hoe ver het is. 1,5 uur zei de navigatie. Ja, in de spits en file. En spits en file op zaterdag zijn zeldzaam. Dus ben ik een half uur te vroeg op de plek van bestemming. En als de rest er is vraagt Hetty waarom ik niet mee gereden ben. Gunst ja, wat stom daar heb ik ook niet meer aan gedacht.

Nou ja het is leuk om ze te zien. Els is er ook met een loei dikke knie. En dan ben ik niet de enige die met blessures door loopt😀.

Mijn vest blijft in de auto achter. Op de boot is het fris maar ik heb nog een regenjack bij me en eenmaal aan de wandel moet de zooi toch ook mee gesleept worden.

Op Tiengemeten heb ik een bijzondere herinnering aan de Ida hoeve. Een zorgboerderij, waar ik destijds een laatste wens voor een patient vervulde, vanuit de verwenzorg. Hij wilde naar een Ado wedstrijd en dan met alle voetballers op de foto en een vip dag. Dat kreeg ik al snel voor elkaar en kort na zijn uitje kreeg ik bericht dat hij was overleden. Ik ben daar toen op bezoek geweest en kreeg er een baan aangeboden. Maar de afstand, het afgelegen eiland, dat ging het niet worden. Ik kon er op het terrein komen wonen maar ik wist dat ik daar zou vereenzamen. We beginnen bij de gasterij van de gezusters met koffie, appeltaart of wortel cake. Daarna lozen en op stap. Benieuwd, want het moet bijzonder mooi zijn. Els loopt moeilijk dus die krijgt mijn stokken. Ik kan zonder ook lopen. We lopen met zijn tweetjes lang achterop. Prima, we hebben geen haast en er is veel te zien en fotograferen. We gaan even van het pad af over een dijkje. Daar zaten de muggen op te wachten. Feest, hoor je ze bijna jodelen en we worden direct lek gestoken. Het lijken wel vampiers, zo snel ze je bloed uit je lijf zuigen. Het blijft bij een klein stukje, dan haasten we ons weer naar de weg. Daar komen de schotse hooglanders op ons pad. Het zijn van die prachtige dieren. In mijn achterhoofd zit ergens de boodschap, houdt ze op afstand maar dat is hier onmogelijk. Dus genieten we er gewoon van en wordt mijn fototoestel en mobiel driftig bediend. Komoot wijst ons ook een stukje verkeerd die is wat traag. Gelukkig is dat maar een klein stukje want het is ook geen lekker pad voor Els. Na een poos zien we de rest al aan het pauzeren. En dan staat er precies op het smalle pad zo een joekel. Els en ik zijn niet van plan er voorbij te lopen. De rest levert het commentaar😀 Maar dan stappen we er toch maar langs en kunnen wij ook even zitten. En de broekspijpen gaan eraf. Te warm. Broodjes erin en filmpje maken van die dieren. Begint er net 1 flink te plassen. Prachtig zo temidden van onze lunch. Na de lunch gaat het verder. We zien een dood molletje. Ik heb nog nooit een echte mol in het wild gezien. Prachtig rood neusje en witte voetjes hebben ze. Even verderop ligt nog een dood molletje. Ik vertel Els dat het een familie drama is. Mensen lijken immers op dieren. Ma is door pa gedood en pa heeft de hand aan zichzelf geslagen. Het pad is nu wat saai. Tussen het riet door dus weinig uitzicht. We horen de rietzangers maar zien ze niet. Het worden steeds minder foto's maken. Jammer want de verwachtingen waren erg hoog geweest. Ik denk dat het in de winter met sneeuw of als alles in bloei staat mooier is. Misschien dan nog een keer terug. Als we nog even gaan rusten zitten we binnen no time onder de lieveheersbeestjes. Het is een ware invasie. Wat ik niet wist is dat die schattige diertjes gemeen kunnen bijten. Ik hou ze na de eerste beet toch maar van me af. De mugggen waren genoeg. Eerlijk ik ben gek op natuur en ook dit hoort erbij maar ik ben niet om op te eten. Dus ben ik erg blij als de pauze kort is en we weer verder wandelen. Dan weer eens met de een dan weer met de ander aan de babbel. Er gaat een grote zeilboot voorbij op een uitkijk punt. Prachtig. Zo jammer dat de Egberdina verkocht is. Wat een mooie tochten hebben we met de patienten gemaakt. En dan loop ik met Els het laatste stuk. We komen op een pad waar een bordje staat privé terrein. Komoot zegt toch echt dat we dat pad op moeten. Ik denk dat we er al zijn en dat het de gasterij is. Dan vraagt Els zich af waarom er iemand in bed ligt in het huis. Ik denk nog dat het een patient is die daar werkt en even rust. Maar dan gaat de deur open en horen we dat de gasterij nog verder door zit. We zitten gewoon echt op privé terrein. En dan aan het eind zie ik dat het de Ida hoeve is. De winkel is langs de andere weg waar we langs hadden gemoeten. Zucht, die wacht dus maar tot een volgende keer. Dan horen we iets wat lijkt op een scheepshoorn. Gunst we moeten doorstappen Victor wil zeker de pont op tijd terug hebben😀. Maar dan zijn ook wij weer terug bij de gasterij en drinken we het etappe drankje. De groepsfoto wordt gemaakt, nummer 2 of 3 of zo.

Het was een mooie dag in de herfst die geen herfst is. Maar dan gaan we de pont op en terug naar vaste wal. Een paar natte voeten en blaren rijker. Maar blij dat ik vandaag erbij kon zijn.



22. okt, 2022


Op zoek naar de herfst in de polder

Tja de zin is eruit. Sinds ik terug ben van vakantie en niet kon lopen is de zin om in beweging te komen eruit. eerst rust gehouden, daarna een keer met Jeroen gelopen en vorige week kon ik nog een dag, maar toen ontbrak de zin.

Vandaag leek het er weer op dat het niks werd. Vanmorgen tutten, ik ga niet en dan ineens heb ik die wandelbroek aan een ei gekookt voor de lunch, mijn rugzak op mijn rug en ben ik buiten. Zonder stokken. Sinds september heb ik de polder niet meer gezien dus bedenken welke route ik ga lopen hoef ik niet. De polder in, langs Weipoort. Het is prachtig weer maar een rare wolk die voorbij kwam deed me toch mijn regenjack in mijn tas proppen. Ook een vest voor als het te koud zou zijn gaat erin.

Het eerste stukje gaat snel. Bij t Geertje even kijken naar het jonge grut. Nog steeds lammetjes, kleine biggetjes en jonge koetjes. Zo raar eind oktober. Net alsof er geen seizoenen meer bestaan.

Dan gaat het verder richting Weipoort. Bij Zoeterwoude is de kerk nog altijd Haanloos. Die stormde er vorig jaar vandoor in een storm en is nog altijd niet terug.

En bah, ik heb het niet naar mijn zin. Ik heb nog steeds geen zin in lopen. Ik zet een poosje de muziek op mijn oren en maal wat er ineens aan de hand is. Ik denk dat ik een beetje last heb van heimwee naar het zwervers bestaan. Ik loop en kom weer thuis straks, in plaats van niet weten waar ik terecht kom. Misschien is dat het wel. En dan ben ik bij de ijsboerderij. Lekker nu mag ik wel even een ijsje halen. De dame die moet scheppen is blijkbaar niet in haar humeur. Er kan nauwelijks een woord vanaf. Ook best, dan niet.

Langs de weg staan een paar grote dozen met zoete appeltjes. Je mag ze gratis mee nemen.

Een stukje verder grote zakken walnoten net geplukt.

Prijzen erbij maar ook de boodschap, geef wat u kan missen.

Er wordt voor elkaar gezorgd en dat geeft een fijn gevoel.

En dan is het klaar. Zittend op een ijzer randje van een kar gaan de broekspijpen eraf. Ik zweet me rot, de pijpen zitten me flink dwars en mijn benen willen vrij zijn en niet gevangen in een stel warme broekspijpen.

Dat loopt beter.

Een oud dametje die voorbij fietst steekt haar duim op.

Het is warm en er staat van alles in bloei. Geen herfst te bekennen.

Ja de pompoenen staan er. Hele grote en als ik er naar toe loop om ze mooi op de foto te zetten zie ik de naam Bert er op 1 staan. Ik schiet in de lach. Bert van het tinnitus cafė naar wie ik mijn rugzak heb vernoemd en nu de pompoen. Bert duikt overal op.😀

Lopen in korte broek en shirt eind oktober deed ik vorig jaar ook half oktober, maar toen was het wel wat kouder.

De natuur is van slag en dat is onze schuld.

En nu moet er van alles gebeuren en gebeurt er eigenlijk nog steeds niet echt iets.

De boeren ja, die worden aangepakt, maar de tijdslimiet is alweer opgeschoven.

De energie crisis waarin kleine bedrijven omvallen en de gewone mens in armoede wordt gestort. Ja hoor beter voor het millieu, ongetwijfeld.

Maar waar blijven de grote bedrijven. Shell en al die joekels die zo enorm vervuilen maar nog steeds enorme winsten maken. Bah nee het is mijn dag niet. In Zoeterwoude moet ik hoognodig naar de wc en ik besluit maar even een kop koffie bij de bakker te gaan halen, zodat ik gelijk even kan lozen.

Daar vraagt de bakkersvrouw of ik rustig wil gaan zitten en wil bedenken of ik het fijn vindt dat een deel van de verlichting uit is.

Zo hoopt ze te bezuinigen. Nou mijn zegen heeft ze. Ik raak met haar aan de praat en ze vertelt van een bakkerijtje die de deuren al heeft moeten sluiten. Dat zij ook moeten bezuinigen en om 15 uur de oven uit moet zetten.

En dat ander personeel niks wil bezuinigen en maandag de lichten vast allemaal weer aan zijn. Ze maakt zich zo duiderlijk zorgen dat ook zij het niet gaan redden. En ik vind het ontzettend verdrietig voor ze. Na een half uurtje stap ik op. Me een stukje beterder voelend na wat rust. En dan hoor ik ineens bomme camino.

Pling, mijn koppie gaat omhoog en ik raak heel blij met een man aan de praat die naar Santiago gefietst is.

Wat is dit leuk. We wisselen onze verhalen uit en hij zwaait erbij met zijn armen zo enthousiast is hij ook.

En dan is mijn koppie herstelt.

Zingend vervolg ik mijn pad met een lach op mijn hoofd die er ook niet meer af te krijgen is.

Oef, dat duurde even.

De weg veranderd nu ook. In plaats van gewoon weer op huis aan, loop ik naar de andere kant, naar het opa´s brugje weggetje. Er loopt een vrouw met een klein meisje, allebei met hun eigen koffertje op wieltjes. Bij het meisje komt een barbiepop half uit haar koffer om mee te kunnen kijken. Heerlijk om te zien.

Ik krijg zo ondertussen ook wat trek dus tijd voor mijn eitje en mijn pep drankje.

Maar dan blijkt mijn eitje nog vrolijk op de keuken tafel te liggen thuis.

Dat is nou ook wat. Dan hou ik het maar bij drinken. Lang zit ik niet, dat is ook niet nodig. Moe ben ik niet.

In dit deel van de polder staan de koeien nog massaal buiten. Net alsof er geen herfst en kou is. Vorig jaar ging begin november de laatste koe naar binnen. Ik ben benieuwd wanneer het nu gebeurd is met het buiten leven.

Er loopt een koe erg hard naar de boerderij. Mooi om te zien en ik zet het op een filmpje.

Ik roep hem toe" hup hup, je man roept je".

Wie weet hoelang ze hier nog te zien zijn.

En dan kom ik bij de weg. Ik zing nog steeds lekker mee met de muziek op mijn oren en loop een klein stukje langs de weg, tot ik het pad naar Stompwijk op kan. Stukje langs het water en ik bedenk me dat ik misschien even langs de winkel kan om iets voor morgen voor ma mee te nemen. Maar ook hier is de winkel weg.

Dan maar verder. De drukke weg over en verder via de Zoetermeerse kant door de polder.

Tijd om op huis aan te gaan. Bij de boerderij neem ik nog maar een doos eieren mee. Nog even via de andere kant van de plas door het weiland en de brandnetels.

En dan via de Noord AA route richting huis.

En helemaal aan het eind zie ik dan de herfst. Een boom met herfstbladeren en een boomstam met grappige paddenstoeltjes. Hehe dat werd tijd bedenk ik me.

Bij de plas is het mooi. Een zeilbootje gaat rustig over het water en ik maak er een foto van. De boot komt steeds dichterbij en de man aan boord roept me en vraagt of ik foto's van de boot maak. Die wil hij graag hebben. Hij komt te dicht bij en loopt vast op de bodem.

We maken een babbeltje en ik zend hem de foto´s door op zijn mail adres.

Dan moet hij zich los wurmen, wat hem na een poosje lukt en dan wensen we elkaar een mooi weekend en loop ik het laatste stukje naar huis. Om 5 voor 6 kan ik nog net de plantenzaak binnen schieten. Mooi, dat is dan ook gelukt. Na 26 km stap ik binnen. Tijd voor mijn lunch en gelijk maar diner.🙂

En ik bedenk me dat het goed is geweest om toch te gaan. De zin kwam weer en mijn been heeft zich prima gehouden.



10 okt 2022

Op stap met Jeroen

Twee maanden rust zei de fysio. Een Shin - Splint met een ontsteking aan weefsels maar ook op het bot zelf is toch wel een wat pijnlijk geheel. Daar kon hij niks mee, Maar compressie kousen aan en dan verdwijnt de zwelling na een paar dagen. Rust en nog eens rust. Gemiddeld liep ik een kilometer per dag. En dat was op het werk. En dan verdwijnt de pijn steeds meer. Maar gezien ik een vrij hoge pijngrens heb, nog een week extra gewacht tot de huid ook bij aanraken niet voelbaar meer is.

En dan kan ik een afspraak maken met Jeroen van twee voeters. Een wandelsite waar wandelaars elkaar kunnen ontmoeten.

En dat komt op tijd. Vrijdag een heftig verbaal agressie incident op het werk. Zo heftig dat ik er flink van van de leg ben. En dan zoveel mogelijk doen of er niks aan de hand is, de overige werkdagen, vreten energie. Dus ik wil ook aan de wandel. Hoofd moet leeg.

Om kwart voor 12 heb ik afgesproken bij TNO in Scheveningen/ Den Haag.

Daar is hij aan het werk. Mooi op tijd en als hij zijn wandelplunje aan heeft gaan we op pad naar Meijendel. Een route door de kijfhoek en Meijendel zelf.

Het weer is enigszins belabberd. Gespetter en donker weer. Hadden we niet helemaal verwacht en gaf het weer nieuws ook niet aan.

Maar goed, jas gaat in de tas en ik loop nog in t shirt. Binnen no time zweet ik me toch rot.

Jeroen heeft een route op komoot staan die mooi moet zijn. Het pad gaat echt onverhard en grotendeels door mul zand. Soms ook ruiterpaden. Het is hard werken en zeker met alle heuvels die we op moeten. Ik dacht dat ik mijn stokken bij me had, maar die hingen nog vrolijk aan de kapstok. Dat is ook even wennen.

En ik kan merken een paar weken niet gelopen te hebben. Jeroen vraagt een paar keer of het gaat. Het hijgend hert loopt achter hem denk ik dan maar.

Hij loopt ook iets sneller dan ik normaal loop, maar dat tempo kan ik normaliter wel aan.

En dan gaat het ook nog flink regenen en schuilen we even onder een boom.

Bij de kijfhoek moeten we betalen om het gebied in te mogen en dat doen we ook netjes. Althans Jeroen betaalt de rekening.

Hij kent het gebied niet. Ik wel. En ik weet dat het een mooi gebied is. Bijzonder mooi zelfs.

We kletsen wat af. Jeroen is analyticus en dat is ook duiderlijk te merken in zijn hele gedrag.

Ik ben dat dus absoluut niet. Hij loopt echt de route en we moeten steeds stukjes terug omdat we te laat kijken. Voor dagtochtjes ben ik vaak meer van het vrije lopen. Gaan en zien waar ik uitkom.

Jeroen is niet echt een relaxte loper nog. We hebben allebei dezelfde rugzak maar die van hem is vrij nieuw die van mij is afgesleten.

Hij is ook netjes op zijn spullen en voor mij is het een gebruiksvoorwerp wat de sporen van veel gebruik mag zien.

En ik loop veel meer. Jeroen had er 300 km op zitten ik loop al naar de 2000 km.

En hij gaat over een jaar of 2 de GR lopen. Zijn eerste tocht. Door de bergen want daar is hij gek op. Ik niet, ik vind hoogtes altijd erg lastig met mijn astma longetjes.

Dus de verschillen zijn groot. 🙂 Maar dat geeft niet. Voor dagtochten kan het goed zo.

We zien de vele paddenstoelen. Sommige zijn het fotograferen waard. Maar het zijn er ook veel dezelfde.

Ondanks de regen genieten we allebei van al dat moois.

En dan zijn we terug bij de ingang. Het eerste deel zit erop en nu gaan we Meijendel in. Maar eerst op een bankje onder een houten afdakje lunchen.

Wil je wat drinken vraagt Jeroen.

Ik heb zoals altijd water bij me en vandaag ook geen cola zero, dus ja hoor, wat heb je.

Wijn en een soort bier😀

Nou nee dus. Dan kan ik niet meer lopen.Jeroen is enigszins verbaasd volgens mij. Hij vertelt dat hij met groepen loopt voornamelijk Oostenrijkers en Duitsers die hun rugzak vol met eten en drinken hebben. En allemaal alcohol.

Het kan zijn maar ik hou het maar bij water en dan houdt Jeroen het ook bij water.

Geen idee maar ik kan niet lopen met alcohol in mijn bloed. Dan worden mijn benen veel te zwaar.

Het regent weer een poosje flink door dus ik ben blij dat we droog zitten.

Er komt nog een stel droog lunchen. Zij komen hier al 40 jaar en zijn nog nooit het natuurgebied in geweest. We kletsen een poosje en zij laten zich overhalen om ook een kaartje te kopen. En dan gaan wij de andere kant op. Ik heb mijn jack ondertussen aangedaan. Het is koud als je stil zit en dan ook nog met een drijfnatte rug van het zweten.

Het duurt echter een minuut of 10 dan gaat de jas weer in de tas. Jeroen merkt op dat het grappig is dat hij niet wist dat het gebied er heel anders uitziet dan in de zomer.

Ja zeg ik en je moet hier met sneeuw gaan lopen dan is het weer heel anders.

Ik vertel hem dat het helemaal niet erg is om dement te zijn. Je ziet elke keer iets nieuws al ben je er 100 keer geweest. Oja zegt hij dat is zo😀

Ik moet er wel een beetje om lachen. En dan gaat de zon schijnen en verdwijnt de nattigheid. Dat is nog even fijn. Volgens mij wordt het om half 5 wat schemerig maar dan ben ik aardig in de bonen.

Het is nog geen winter.

En dan komen we de mensen weer tegen van de lunch. Ze zijn idd het gebied ingegaan en vonden het prachtig. Voor herhaling vatbaar. Na een praatje wensen wij ze nog een fijne dag en lopen verder.

En dan zijn we 18 km verder en bij de auto. Jeroen maakt nog even een selfie en dan breng ik hem terug naar TNO. Beiden vonden het wel gezellig zo, en ook voor herhaling vatbaar.

Maar eerst gaat hij eind van de maand op vakantie.

Mijn scheen voel ik even met auto rijden wel. Daar baal ik een beetje van. Maar eenmaal thuis na een kwartiertje rust gaat het weer goed. Het moet nog een beetje verder helen denk ik.

Mijn hoofd is nog niet helemaal leeg. Kijken of het morgen lukt nog even alleen op stap te gaan. Maar vandaag was een fijne dag.



20 aug 2022

Met 11 pelgrims de snelrewaardroute huppelen

Een loeidrukke week waarin het huis geschilderd wordt en ik geregeld de boel weer moet verkassen, de kattenzorg nog doorgaat, een hoop drukte op het werk en maar weinig slaap ligt achter me. Vandaag ben en vier ik vrij en mag ik weer met de club pelgrims op pad.

De snelrewaard route vanuit Oudewater. Altijd leuk want het is een erg bekend gebied waar ik graag loop.

De groepsapp is zo vreselijk druk met allemaal kakelende pelgrims, dat ik in de drukte geen tijd heb alles bij te houden, dus geen idee dat de groep vandaag zo groot was. Maar helemaal leuk.

1 nieuwe pelgrim erbij, ook altijd leuk. De route is vandaag kort 15 km en voor degene die een extra rondje willen 18 km.

Dus we vertrekken pas om half 11. Een paar laatkomers, die ruzie hebben met de route planner zorgt ervoor dat we om kwart voor 11 gaan lopen.

De gps kan nog al eens van de leg zijn. Bij mij gaf hij ook al eens bij Bodergraven op de snelweg aan dat ik linksaf naar de middellandse zee moest. Dat zal het geweest zijn😀,

Het is mooi weer en de stemming zit er gelijk goed in.

Maar al snel zijn we een pelgrim kwijt. Nelly die even achterblijft voor een steentje in haar schoen, is in het gekakel vergeten. Victor wandelt terug en wij gaan kalmpjes verder. Fietsers en auto's zorgen er wel voor dat we moeten opletten. Nadeel van de groene hart routes in dit deel, want je ontkomt er niet aan.

Maar mooi is het wel.

Ik ben blij dat ik mee kan. Ik ben moe en heb erg veel behoefte aan even niks en op pad te kunnen.

Nog even tot 6 september bedenk ik me vaak. En elke wandeling nu is even een welkome afwisseling. Of het nu alleen is of in een groep ik vind alles prima.

En vandaag vind ik het leuk de club weer te zien.

Even ongecompiceerd ouwedeuren en lachen. Het zal voor mij ook een van de laatste wandelingen zijn voor 6 september.

Het is nog druk de laatste weken met een huis wat schoon moet, maar ook nog de route naar Dwingeloo verder uitzoeken vanaf Harderwijk. Ik loop te snel en ben vijf dagen te vroeg in Dwingeloo dus ga de route langer maken. En dan moet ik slaapplaatsen nog regelen vanaf Harderwijk.

Maar dat zal geen probleem gaan worden.

Ik moet er alleen maandag echt een dag voor gaan zitten.

Zo langzamerhand heb ik de spullen om de buik van Bert te vullen ook wel zo een beetje op orde op wat kleine dingen na. En al kletsend, dan weer met de een, dan weer met de ander loopt het erg snel aan.

Dan is het tijd voor een bankje en koffie en natuurlijk de mee gebrachte bammetjes. Koffie met een koekje die Wim in een trommeltje mee sjouwt.

Wim en Victor vertrekken al snel richting Santiago, dus dit is ook de laatste pelgrimsdag voor even met hun erbij.

Een man die langs loopt krijgt de opdracht een foto te maken. En als we dan onze buiken dik hebben, gaat het verder. Onverhard. De hond mag hier niet komen maar wij vinden dat het geoorloofd is aangezien hond goed aan de lijn zit en rustig is.

Bovendien is er geen koe te zien op het land dus we gaan het erop wagen.

Als Matthijs hond over het hek wil tillen, heeft dat dier een heel ander idee. Keurig netjes stapt hij tussen de spijlen van het hek door. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan zie je hem denken.

Een paak km door het gras en brandneteltjes en disteltjes.

Ik ben er aan gewend geraakt want ik let niet meer op en de brand voel ik wel maar stoort niet meer.

Wel heel erg lekker dat ik van de week einderlijk een zalf heb gehad die de zweet jeuk van rugzak Japie van vorig jaar lijkt te laten verdwijnen.

Goh had de huisarts eerder moeten geven. Maar wel op tijd voor Bert zijn armen om me heen slaat. Het is best een geklauter over de hekjes heen.

Maar we komen er allemaal netjes overheen.

We zijn tenslotte niet de jongste meer al ben ik wel het piep kuiken vandaag vergeleken bij de rest😀

En dan staan we weer bij de weg en ook het punt waarop we gaan splitsen. Een deel gaat de 15 km route doen. Els Anita Victor en ik lopen de 3 km langere route.

En dan lopen wij de verkeerde route en komen we er een stukje verder achter dat dit niet goed gaat. We moeten terug en dan gaan wij ook maar de korte route lopers achterna.

Op een bankje gaan we nog even zitten en wat drinken. Anita gaat op de grond liggen om wat foto's te maken. De dikke poten van Els en mij kunnen geen goedkeuring krijgen die moeten weg. We grappen er en maken er nog wat grappige foto's en dan vindt Victor het welletjes en gaan we verder terug naar Oudewater.

De anderen zitten daar al op een terras als wij aan komen wandelen. Wat drinken, nog een groepsfoto en dan zegt een deel gedag die met het openbaar vervoer zijn. Met een paar ga ik nog even naar Swieber kijken. En dan loop ik met Els en Nelly nog een rondje Oudewater. Als ik op de km teller kijk lopen we net geen 20 km. Dat kan natuurlijk niet dus een klein ommetje nog naar de auto. En daar komen we dan ook na 20.5 km aan. Dan is het ook de hoogste tijd en na afscheid nemen vlieg ik door naar kattenzorg en dan op huis aan. Het was een heerlijke dag zo een laatste rondje. Nog 16 dagen voor ik echt weg mag. Ik kijk er naar uit.


16. aug, 2022
De goede oude tijd, terwijl we zwetend verder gaan.

Soms zijn er mensen die zulke lompe dingen zeggen dat ik er helemaal door van slag raak. En ze zijn dan nog zo vreselijk onterecht ook.

Een zesdaagse werkweek erna hielp niet om mijn hoofd weer te resetten en ondanks dat we na 3 jaar einderlijk weer eens met de patienten een dag met de Vrouwe Stien mochten varen, wat erg leuk was, niks hielp. 3 uur slaap per nacht en sommige nachten niet maakten ook moe.

Daarnaast is de schilder begonnen met het schilderen en behangen in huis. Alles staat weer midden in de huiskamer en ik kan geen kant op.

Wel een ander bedrijf en een super fijne schilder die volgende week al klaar is.

Toch heel wat anders dan het andere bedrijf die er wel heel erg de tijd voor neemt.

Maar vandaag besloten mezelf maar eens een flinke trap onder mijn achterste te geven en samen met Gerda te gaan lopen.

10 over 8 sta ik buiten en we kachelen naar Roelofsarendsveen. Een mooie route van 25 km. Gerda is echter door haar rug gegaan en wil niet verder dan 20 km.

Route een beetje aanpassen, dan moet dat kunnen.

Leuk water, pontjes, Woubrugge een route die erg goed is voor mijn humeur.

Maar moe ben ik. Vanacht om 2 uur ging dacht ik de wekker af.

Ik heb een nieuwe telefoon die ik moet leren kennen.

Helemaal chagerijnig als ik erachter kom dat ik pas 2 uur heb geslapen en dat het mijn agenda is die me vertelt dat ik morgen een vroege dienst heb.

Ja daar zit ik op te wachten dus.

Met 3 uur slaap moet ik het weer doen.

Dus de eerste kilometers heb ik moeite mijn ogen open te houden.

Ook nog geen koffie op doordat de schilder voor half 8 al weer op de stoep stond.

Tjee die houdt echt van door werken.

In Roelofsarendsveen is de route snel gevonden en dan toch weer niet dus we lopen stukjes te zoeken.

Gerda haar komoot praat. Wat leuk voor een gratis versie.😀 Zij mag ook de route lezen zodat ik met de stokken kan lopen.

Fijner voor mijn handen met trigger fingers, als ze niet zo opzetten door het naar beneden hangen.

Maar de komoot pratende juf blijkt overdag toch regelmatig totaal verkeerde informatie te geven.

Na 3.5 km vind ik het wel tijd voor koffie.

Mooi zo bankje, plas plek en koffie. Dat is pas wakker worden.

Het eerste stuk van de route is niet veel bijzonders. Langs de drukke snelweg en het spoor.

Ik had zelf wel een mooier stuk geweten.

Maar dan wordt het leuk en blijkt het een mooie route te zijn.

We komen langs een huis met een bord kolen en olie, een beeld van de schaatser op doorlopers achter een stoel en een oud school huisje.

Goh de goede oude tijd met strenge winters.

Wat hebben we toen veel geschaatst.

Ook de kolen kit ken ik nog wel.

Mijn hoofd is direct op stap. Een uitstapje naar destijds met het schaatsen van tochten nog.

Altijd een pak sneeuw. Nu ben ik wel blij als het sneeuw vrije winters zijn maar de schaats tochten mis ik wel.

Ik hoop dat er nog eens 1 komt.

We kachelen rustigjes verder. We komen bij een molen met een tuin van dakpannen gemaakt. Er tussen allemaal plantjes en bloemen. Hoe leuk is dat. Met mijn phone probeer ik foto's te maken maar dat moet ik maar eens even gaan leren.

Als die prachtige foto's die ik van anderen voorbij zie komen met dezelfde phone is bij mij nog echt geen succes.

Het is ook de eerste keer dat ik het probeer.

En het is warm. Heel warm vinden wij. Al is het niet zo heet als afgelopen week. De luchtvochtigheid lijkt ook gezellig mee te werken en mijn kleding lijkt de droger over geslagen te hebben.

Mijn lijf weet er ook wat van.

Eind van de dag weet ik 1 ding zeker.

Deze omgeving heeft beslist geen water tekort meer. Het water drupt uit onze haren, kleding en lijf. Ik drink maar erg veel, dan houd ik het wel uit.

Bij de landwinkel gaan we binnen even rond neuzen. Heerlijk koel is het daar.

twee koekjes en een boekje wandel en fietsroutes rijker, drinken we buiten maar weer een flesje water. Mooi kan ik die gelijk bijvullen. En ik heb een potje schapenwolvet mee genomen. Goed tegen jeuk staat er en aangezien ik sinds mijn tocht vorig jaar met Japie maar niet van die jeuk plek op mijn rug afkom, ben ik bereid ver te gaan er vanaf te raken. Als ik het erop smeer verdwijnt de jeuk gelijk. Verdraaid hoe fijn is dit. Afwachten wat het gaat doen.

Binnen vul ik een fles en drink hem nog maar gelijk leeg. Een liter water zit er weer in.

En weer gevuld houd ik voldoende water over.

Echt veel praten doen we niet. Ik zit veel meer in mijn hoofd maar niet vervelend. De akelige lompe opmerkingen vorige week zijn naar de achtergrond nu, dus prettig. Het is meer een leeg, nergens over nadenken hoofd.

We kuieren rustigjes door. Gerda kan niet hard met haar rug en ik, ach ik heb ook geen haast.

regelmatig zitten en drinken maar.

En ondertussen besproeien we de aarde met ons gedruppel. Petjes op en bij een windje petjes af.

We zien de afgebrande kerk van Hoogmade. November 2019 ik weet het nog goed. De prachtige groene toren is er niet meer.

Het is een bouwval en ik snap niet dat dat maar blijft staan. Thuis lees ik op internet dat dit jaar definitief besloten is hem te herbouwen alleen een datum is niet bekend.



We lopen over de weg die ik vaak loop, als ik naar de Kaag loop vanuit huis. Leuk, want ik had al besloten dat het hem dit jaar niet meer gaat worden.

Aan het eind van het pad is een rustpunt waar je melk kan tappen. Mooi, bankje en plas pauze. Net als we allebei geweest zijn en we verder willen komt er een groep opgeschoten knullen binnen fietsen.

Zo hee, zeg ik tegen Gerda, is dat even mooi op tijd. De weg gaat verder en we gaan onverhard. En de brandnetels en distels doen hun best ons van prikkende jeukende benen te voorzien.

Heerlijk, die natuur die ons herinnerd er zuinig op te zijn.

De komoot stem zegt al snel keer om.

Gerda wil het verder proberen en we klauteren over hekjes tot we weer op de weg zijn.

Dan moeten we i.p.v. langs de drukke weg de groene route volgen.

Hmmm, denk ik, dan komen we niet bij pont het paddengat.

De komoot zegt dat we bij een pont komen, maar ik ken geen pont die kant op.

Gerda wil wel verder volgens de route dus dat doen we ook.

En dan zegt de stem links af. Daar moet de pont liggen die er dus niet is.

En de pont het paddengat is nog een dikke 4 km en we zullen door moeten kachelen om die nog op tijd te halen voor dat ie niet meer gaat.

Moe ben ik niet dus voor mij geen probleem maar Gerda is verhit en dat gejakker gaat niet goed.

In Woubrugge vliegen we even snel de super markt in voor drinken en een mars.

Snel wat wandelwol in mijn schoen want er komt een blaar op. Er zit een gat in mijn zool en de nieuwe komt vandaag pas in de bus.

En dan is het verder. We redden de pont en hij wacht nog even tot ook Gerda er aan komt snellen. Foei dat was geen leuke actie van komoot. Hadden we de pont niet gered dan hadden we heel ver in het donker nu nog gelopen vrees ik.

Aan de overkant is het rust. We zijn weer in Roelofsarendsveen dus geen gekke dingen meer.

En dan komt de srv wagen. Hoe gaaf is dit.

En natuurlijk zitten onze lijven dan net om zout te springen.

Ik heb al 4.5 liter water op dus ik kan ook wel wat gebruiken nu. Leuk zakje chips halen.

Gelijk avond eten want dat zal er niet meer van komen.

Het is echt even genieten zo in die wagen en daarna op het bankje een half uur bank hangen.

Maar dan moeten we echt verder.

En ik hoop dat ie nog open is. De ijsfabriek😋

We lopen de iets langere route langs het water. Nu maakt het toch niks meer uit.

De rust van de avond is zo duiderlijk voelbaar dat ik even blijf staan genieten, terwijl Gerda rustig door loopt.

Mijn hoofd en mijn lijf hadden dit vandaag zo hard nodig. En ik ben zo dankbaar dat mijn lijf het ook makkelijk aankan. Ik besef heel goed dat het ook anders had kunnen zijn.

Bij de ijsfabriek blijkt ie open te zijn. Hiphip ijs dat hebben we verdiend. Helaas niet mijn favouriete smaak citroen, maar wel popcorn ijs en creme brulee.

En als er twee bolletjes in het bakje zitten komt ineens een knul een grote bak citroenijs brengen.

Nou moe, denk ik en dat worden dan 3 bolletjes.

Met de ijs mevrouw babbelen we even en het ijs vliegt met een sneltrein vaart naar binnen.

En dan gaat het laatste stukje.

Na 30 km staan we weer bij de auto.

Een leeg hoofd rijker en 5 kilo vocht naar binnen gewerkt.

Eenmaal thuis duurt het even om met behulp van telefonische hulp van de schilder het internet weer aan de praat te krijgen en dan kom ik erachter dat de zolen geleverd zijn. Helaas niet bij mij.

Ook vanuit de buurt app geen reactie.

Dat wordt ergens achteraan gaan zitten😠

Hopelijk lukt het nog voor de vakantie.

In ieder geval is mijn hoofd aardig gereset en dat is fijn.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek