Woensdag komt het telefoontje. Ma ligt in het ziekenhuis en ze vraagt naar ons.
Ik ben aan het werk en kan een collega regelen die zo lief is met een half uur van huis op het werk te komen.
Te hard rij ik naar het ziekenhuis in Blaricum.´
Als ik daar aankom en haar roep kijkt ze me aan. Dan gaan haar ogen dicht en is ze niet meer aanspreekbaar,- Om 23.43 uur overlijd ze.
Onbeschrijfelijk snel.
Woensdagnacht slaap ik bij Heleen in Hoevelaken. Daar voel ik me prettig. Slapen doe ik niet mijn lijf staat onder hoogspanning.
Mijn hart bonst in zijn trage hartslag in mijn hoofd.
Maar ik lig en het is stil.
De dagen erna zijn raar. Donderdag dingen regelen en afscheid nemen en dan ben ik even thuis tot dinsdag. De fam. app is druk in gebruik. En het is gek maar mijn hoofd heeft nog nooit zo stil gestaan.
Mensen vragen wanneer ma is overleden. Op zondag op vrijdag op dinsdag o nee op donderdag ik kom er niet uit. Woensdag bestaat al helemaal niet meer in mijn woordenboek.
Thuis regel ik de badkamer verder, door nu een statement te maken. Na de crematie vrijdag als ik thuis kom moet het grotendeels gedaan zijn. Anders span ik een zaak aan.
En dan kan er ineens wel van alles. Maar het kan niet meer zo doorgaan. Ik ben te moe en mijn geduld is echt op.
Zaterdag is het pelgrimsdag en ik ga mee. Eruit, afleiding, tussen fijne mensen. Het pelgrims pad wordt opnieuw gelopen en ik kan er voor de eerste keer bij zijn. Van Aarlanderveen naar Reeuwijk. Wat er in de huis gebeurd als de badkamerman bezig is geen idee maar mijn jas ziet er niet uit. Dan maar een extra shirt aan en geen jas vandaag. Ik loop me wel warm.
Het is krabben geblazen. Maar op Reewijkerhout is het fijn de anderen te zien. Met mijn en Vera's auto gaan we naar Aarlanderveen waar de anderen zijn. Zo kunnen we carpoolen. Daar beginnen we met koffie.
En dan is Matthijs er ook, die met de bus kwam en gaan we op pad. Ik loop vandaag weer op verschillende tempo's. Soms er tussenin wat kletsen, soms achteraan met iemand samen en soms gaat de motor aan en loop ik een eind voorop. Alleen met mijn lege hoofd.
Bij ypse de Brugge een instelling voor mensen met een beperking gaan we nog wat drinken in het restaurant. Ik hou het bij de warme kippensoep en mijn boterham.
Ik moet immers meer gaan eten om af te vallen zei de dietist. Daarna gaat het verder. Het is mooi buiten maar mistig. Het ijs langs de sloten is prachtig. Sterren om stelen van planten heen echt mooi om te zien.
Het is fijn vandaag om te lopen. Het is fijn om in een groep mensen te kunnen zijn waar je mag zijn.
De dag gaat een beetje aan me voorbij maar het is ook goed zo.
Het genieten komt wel weer. Thuis ligt er een kaart van Ellen in de bus. Twee Ellens bedankt die van niets weten maar nummer 3 weet het wel .
Ook een bos bloemen van het werk. Het zijn lieverds.
Komende week slaap ik nog een paar dagen in Hoevelaken bij Heleen. Voor het afscheidsmoment op dinsdag en de crematie op donderdag.
Het is fijn om zoveel hulp en steun te krijgen. Mensen die snappen dat ik in een chaos zit en er toch voor me zijn.
Niks vragen of verlangen terwijl ik alles kan vragen weer anders kan gaan doen en weet dat men toch wel mee beweegt.
Het maakt de sores minder.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek