Om 10 uur komt de badkamervloer erin.
Op tijd douchen en dan kwart over 10 telefoon.
Aanrijding auto total loss en hij moet zich laten controleren in het ziekenhuis.
Ik kom later zegt hij.
Maar ik weet het al. Morgen dus.

En mijn bui zakt.
Ik merk dat ik de laatste tijd er niet meer boos om wordt hoe alles misloopt maar ik word moe.
Heel moe van het maar blijven geduld hebben.

Ik wens hem maar sterkte en na een poosje trek ik de wandelkleren aan en ga een rondje lopen. Hoofd leeg.
Buienradar geeft vanaf 14.00 uur lichte regen aan. Daar ga ik mijn poncho niet voor meeslepen.
Gevoerde broek en wandeljack zal genoeg zijn.

Tasje in mijn zak, kan ik bij de boer kijken of ie kool heeft en ik vlieg de deur uit.
Van Ellen twee muzieklijsten gekregen dus de muziek gaat op mijn oren.

Niet de polder in bedenk ik me ineens als ik buiten sta. Laat ik maar richting het balijbos gaan.
Bij het pad wat naar links naar de polder gaat en rechts richting het balij ga ik vrolijk linkaf.

Nee hoor ik wil gelijk de natuur in.
De app dat morgen de vloer erin gaat, komt zoals ik al vermoedde.
Het maalt enorm in mijn bovendop en ondanks de muziek word ik niet vrolijk.
Het is druk met mensen die wat moeten.
Telefoon, app, sms het begint me mateloos te irriteren.
Maar ook geen benul om de geluiden uit te zetten.

Bij Benthuizen het pad door het weiland in.
Jaha denk ik dan.
Niks bij me natuurlijk.
Dus niet tever weg.
Maar dan kom ik langs het land vol met spruitjes.

Oo helemaal niet nodig om eten mee te nemen.
Rauwe spruitjes zo geplukt zijn heerlijk en voedzaam.

Ze zijn ze aan het binnen halen dus mooi op tijd.
En dan is mijn humeur weer prima.
Wat rauwe spruitjes al niet kunnen bewerkstelligen bedenk ik me met een grijns.

Verder lopend gaat de muziek even af.
En ik kan me een poosje vermaken met het stille boerenland.

Grote bergen suikerbieten liggen er.
Goh dat de mensen dat in de oorlog aten.
Het lijkt me niet lekker.

Het is ook te hard.
Toch is het wel gezond voer vol vitamines en mineralen.
Ik hou het toch maar liever bij de rauwe spruit, waar ik gezellig op knabbel.
Ik stap het pad op naar weipoort.
De ooievaar stapt er parmantig rond.
Een haas rent als een haas voorbij.

En bij een boerderijtje scharrelt een oudere man in de stilte wat op zijn erf.
En ik moet denken aan gisteren toen we met een stel naar het museon en omniversum zijn geweest.

De toekomst is begonnen heette het.
Mooie tentoonstelling en een prachtige film over het artictische gebied.
We kunnen het gebied redden als we samenwerken wordt er vertelt.

En even later zien we boortorens voor gas en olie aan de rand staan en wordt er vertelt dat een aantal regeringsleiders in het beschermende gebied toch willen gaan boren.
Ik weet het. Bij mensen draait alles om geld.
Geld en macht.

De natuur ach nou ja. Het zingt onze tijd wel uit lijkt het vaak.
En als ik dan zo een boertje in de stilte zie scharrelen bedenk ik me dat alle regeringsleiders een pelgrimstocht door de natuur zouden moeten maken.

Het kan niet anders dan dat je na een poos lopen door de schepping er alleen nog maar van kan houden.
En dan beginnen de beloofde spetters van de voorspelde lichte regen.

Ik word uit mijn gemijmer gehaald en met beide pootjes op het wegdek gezet.
He wat jammer. Had het nou nog niet iets langer kunnen wegblijven?
Gelukkig loop ik nu ook weipoort in, waar nog heel gezellig een kerstboom verlicht voor een raam staat en de lampjes buiten nog branden aan het hek.

Gunst ik dacht dat ik laat was met 7 januari.
Gezien het weer toch maar niet verder weg lopen meer.
Hop het hek door en het weiland door over het smalle pad.
En dan aan het eind houd het op met zachtjes regenen en krijg ik flinke wind tegen.

Het is van die harde regen die op mijn muts klettert en wat erg leuk is voor het gesuis in mijn koppie, die enthousiast de volumeknop open gooit.
De muziek opzetten is geen doen meer nu.
En toch ga ik niet de kortste weg maar besluit ik nog wel langs de boer te lopen voor een chinese kool.

Maar als ik dan bij de boer ben vind ik het toch te zwaar worden met de nattigheid nog kool te moeten sjouwen.
Dus ik kachel lekker door.
En ik bedenk me dat ik zo ook kan uittesten hoe droog mijn jas, broek en schoenen blijven.

En ik doe oefeningen om mijn voeten wat anders neer te gaan zetten.
Ik heb steeds maar stijve enkels, doordat ik niet goed afwikkel dus dat moet een gewoonte worden het wel te doen.

Ik red het steeds 1 minuut en dan ben ik alweer ergens anders in mijn hoofd🤣
Ik leer het wel stel ik mezelf gerust.
Ondertussen krijg ik het wel erg koud in mijn trui met enkel zomerjack.

En dan stopt er een auto waarin een man zit die wanhopig op zoek is naar Amsterdam.
Die moet nog een eindje.
Ik leg hem de weg uit zodat hij net als ik verder kan.
En dan loop ik door en probeer het warm te houden.
Mijn kleren lijken nu toch nat te worden en mijn schoenen daar sop ik zo ondertussen ook in.

Ik ben dan ook blij als ik bij de appie naar binnen ren. Bijna thuis.
Daar zie ik dat de kool in de polder een euro duurder was.
Dat is nogal een verschil.
Goed dat ik geen zin had in sjouwen.
Thuis zitten er 16 km op.
Mijn voeten zijn doorweekt maar tot mijn grote verbazing zijn mijn binnenkant jas en broek droog.

Wel als een haas alles uit en onder een hete douche.
En dan toch ook blij dat ik eruit ben gegaan. En dankzij de rauwe spruit geen honger geleden🤣

Geschreven door Carolines.wandeldagboek