Goh hee wat kunnen chinezen snurken.
Het was niet om aan te horen.
De oordoppen beschermen wel tegen het lage brommerige snurken maar niet tegen het hoog tonige zuchten van Els😁

Dus een belabberde nacht.
Gisteren toen ik over de brug kwam dacht ik al wat een bekend plaatje.
Vannacht wist ik het. De brug uit de film the way.

Daar waar zijn rugzak naar beneden kiepte.
Leuk om te ontdekken.
Nadat we aan gekleed zijn en ik dit keer alleen mijn kop onder de kraan heb gestopt gaan we ontbijten.

Er is niet veel dus stellen we ons tevreden met een kop thee en chocolade croisseant.
En rond half 9 gaan we aan de wandel.
Els zegt het rustig aan te doen.
Kan ook, het is maar 22 km en redelijk vlak.

Het gaat dus een beetje op Nederland lijken.😁
We lopen langs een heel industrie gebeuren.
Wat zal dat een werk zijn geweest om in elkaar te knutselen.
Al die bouw werken. Hoeveel schroefjes zullen daarin zitten.

We klauteren en dalen ondertussen wel.
Nou ja het is dus Limburg in Spanje.
We kunnen over een geitenpad maar kiezen voor de verharde weg.

Als die 2 wegen bij elkaar komen horen we twee meiden dat wij wel slim zijn.
Komen uit Amerika dus even kletsen.
We dalen een stukje sterk af via een soort trap.

En beneden stijgen we ook weer.
Ik laat Els het liedje horen van Acda en de Munnik, vandaag ben ik gaan lopen.
Prachtig nummer en Els schiet even vol.

We komen in een dorpje waar we de 2 belgen Miriam en René weer tegen komen.
Daar gaan we mee op de foto.

René loopt met een karretje en had het gister met de afdaling zwaar.
We kletsen weer even.
Er is een oude pomp uit 1711.
Een van de amerikaanse meisjes is water aan het tappen.

Ze denkt dat het wel drinkbaar is.
Wij gaan verder.
Ik zie op facebook een bericht voorbij komen.
Slaap je wel genoeg?
Duik erin.

We schieten beiden in de lach.
Nee totaal niet😬
Ik loop een beetje te peinzen.
Onze natte tocht naar Roncevalles.
Mensen die het rot vonden of jammer van het uitzicht.

Eigenlijk heb ik dat niet zo.
Het was een prachtige ervaring die er ook bijhoort.
En de wolken die net als sneeuw soms op de dalen lag was prachtig.

Ooit zien we het misschien weer anders met zon.
Maar dit had ik ook niet willen missen.
De route is ondertussen mooi en langs het water.
Enige jammere is dat je steeds de weg hoort.



We zien menig geblesseerde pelgrim.
Els doet het kalm aan en uiteinderlijk ook wat te langzaam voor mij dus ik ga vooruit.
En ik geniet.
Bert zit weer prima op mijn rug.
En dan moet ik een hele steile afdaling maken.

Ik heb last van 1 kuit waar ik van de week kramp in had.
Die doet nu ook zeer en dat voel ik tot net onder mijn achterste.

Ik visualiseer mijn kuit eraf en die leg ik in een heerlijk warm bad.
Zo, pijn weg.🤣
Beneden is de rivier erg mooi en ik klauter naar beneden naar de oever.
In de verte zijn vissers bezig.

Mooi gezicht.
Ik wacht even om te zien of Els er al aankomt.
Maar die is nog niet in beeld.
Wel twee andere dames die me weten te vertellen dat Els het goed maakt.

Oke dan loop ik door.
Net voorbij een waterval is dan ineens een restaurant.
Tijd voor lunch.
Pas na 20 minuten zie ik dan Els.

Die verteld in elkaar geklapt te zijn en haar ontbijt liefdevol aan de aarde te hebben terug gegeven.
Even met vriend aan phone voor support.
Het is de moeheid van het slechte slapen.

Els zegt steeds dat ik verder moet gaan en ze mij niet wil ophouden of belasten.
Maar lieve Els voor jou speciaal....
We doen deze camino samen.
Rustig lopen als het oke gaat is prima, als ik dan vooruit ga.

Maar als een van ons er doorheen zit lopen we samen en zijn we er voor elkaar tot het weer gaat.
Dat ik dit keer dan mijn tempo aanpas is prima zolang dat gaat.

En zolang we daarin eerlijk naar elkaar zijn is dat goed🙂
Ze hebben overheerlijke spaghetti.
En het gaat regenen.
We zitten er een hele poos tot we weer verder denken te moeten en het droog is.

Stempel halen, naar de wc en net als ik dan naar boven wil lopen...
Oja stokken.
Mooi op tijd😁
Dus Victor onze dag gaat zeer geordend🤣

Bij het volgende durp drinken we ons blikje cola zero wat we al dagen meeslepen.
We boeren er wat op los en proberen elkaar te overtreffen.
We hebben lol.

En dan komen we de 2 dametjes uit Amerika weer tegen. Ze wijzen ons dat we links en rechts kunnen.
Zij gaan links, wij rechts totdat we de weg omhoog zien.
Terug naar links achter de dames aan naar beneden.😅
1 van de 2 kan bijna niet meer van de pijn in haar tenen van de blaren.

Ik bedenk me om mijn slippers te lenen maar doe dat niet.
Ze gaan het niet redden om zo een stuk over het asfalt te gaan en ik moet er nog een poos mee doen.
Wandelwol heeft ze al dus kan verder niks voor haar doen.

We stijgen en komen in Trinidad de arre aan.
Een prachtige brug en mooie Albergue wat vroeger een kerk was.
We lopen er binnen en scoren een stempel.

Prachtige omgeving ook.
Dan is het nog 6 km naar Pamplona.
We komen de twee tegen die eerder wisten te vertellen dat er feest was in Pamplona.

Ooo rennen dus.
Maar we zijn moe en de weg is niks meer aan.
De laatste 3 km gaan langs de drukke weg.
Els wil blijven lopen en ik ga nu wel vooruit voor ik mallotig ben van de auto's.

Af en toe appen hoe ze naar de hostel moet en dan ben ik er. Het aloha hostel. Idd aloha🤣
Even zoeken naar de ingang en binnen.
Een aardige man die me met de lift naar een mooie 2 persoons kamer stuurt.
En dan is Els er ook. Dik 24 km verder.

Heerlijk een hele nacht zonder snurkers en morgen niks🙂
We liggen een poos, genieten van een heerlijke douche en gaan wat eten.
En nu liggen we en hopen we te slapen.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek