27. mei, 2019
Op zoek naar het pad van Pieter
Vanmorgen om half 8 ging de wekker. Vandaag begint dan twee dagen later dan gepland de lange weg van Pieterburen naar Maastricht. Twee dagen later in de hoop iets meer weer hersteld te zijn van het ziek zijn en de pijn in mijn spieren door alle medicijnen. We gaan het afwachten maar ik had teveel zin om het niet te gaan proberen. Ik hou van onthaasten dus ik neem ruim de tijd om wakker te worden en mezelf gereed te maken. Zo kan ik poes Lizzy ook rustig gedag zeggen. Het enige wat ik moeilijk blijf vinden. Maar als ik haar dan toch nog even te pakken krijg na dagen loeren om haar nagels te knippen een half uur voor vertrek gaat het mis. 1 pootje braaf laten knippen en dan plast ze op mijn broek van stress. Dat blijft dus bij 1 poot. Als een haas de broekspijp wassen en droog fohnen. Ben ik blij met een snel drogende broek. Om kwart voor 10 mag ik op pad. Het gaat voorspoedig zowaar en de treinen rijden op tijd. Op schiphol komen er twee vrouwen en een klein kind bij me zitten Moeder woont in lelystad komt uit Amerika en ze krijgt voor het eerst bezoek van dochter en kleinzoon verteld ze. Nu heb ik niet zoveel met kids zeg maar gerust niks, maar deze keer geniet ik van de jongen. Met grote ogen roept hij wat hij ziet. Boten, bruggen, water, koeien en paarden bij de oostvaardersplassen. De vrouw verteld over het dierenleed daar en Nederland niet te begrijpen hierin. Dat is een fijn mens denk ik. Die laat niet alles maar gewoon gebeuren zonder er over na te denken. Maar ook dat joch. Leuk om te zien hoe hij door andere ogen naar de zo gewone dingen voor ons in Nederland kijkt. Mij een fijne vakantie wensend stappen ze in Lelystad uit. Ik wens ze een fijne tijd samen. Ik ben moe en dommel af en toe weg. Maar om 10 over 1 sta ik in Groningen en kan ik eindelijk mijn eerste kop koffie scoren. Dan is het met koffie snel de trein in naar Winsum. Een wc stop zit er niet in. In Winsum moet ik de bus in. De overstaptijd is 2 min. en ik zie de bui hangen. Een chauffeur zegt me nog 37 min te moeten wachten. Oke dan kan ik mooi naar de wc. Bij terugkomst bleek de bus nog te zijn geweest blijkbaar want nu moet ik een uur wachten. Ach niet erg ik heb geen haast. Er komt een vrouw bij me zitten die verteld een groot probleem te hebben. Haar ov kaart is verlopen. Geen nood net doen alsof je van niks weet en zielig doen.

Ze verteld zelf met haar zus een deel van het pad te hebben gelopen. Haar zus gaf op en toen is zij ook gestopt. Haar man had een mooie baan met veel hoofdwerk maar is nu dement. Ze heeft hem nog 2 dagen in een logeerhuis kunnen doen zodat zij haar kids in Amsterdam kon bezoeken. Haar fam. komt uit Laren en dat levert een leuk gesprek op. Laren zat ik immers op school. Als de bus er is kan zij haar ov pas nergens vinden. Dus betaald gewoon met muntjes 2 euro voor een kaartje. Moet je in het westen komen met 6. 50 en alleen met pin. Ze raad me aan naar de petruskerk in pieterburen te gaan kijken. Ze is zich ervan bewust dat ik iets doe wat ik graag wil. Volg je dromen. Voor je het weet kan je het niet meer zegt ze. Een halte voor ik eruit moet stapt ze uit en wenst me een. fijne tijd. Bijzondere lieve vrouw. Als ik uit wil stappen ben ik op mijn beurt mijn ov kaart kwijt. Dus niet uit kunnen chequen. Helaas ik had hem al opgeborgen maar suf vergeten. Maak ik later wel in orde. In Pieterburen direct naar het kerkje gelopen die ook nog open is. Een vrijwilliger vertelt heel enthousiast over de geschiedenis van de kerk. Hij heeft ook het pad van Pieter gelopen al heeft hij de saaie stukken overgeslagen en is hij daarvoor in de plaats via Duitseland gegaan. Hij woont in het aardbevings gebied en vertelt hoe triest het is dat hele gemeenschappen verdwijnen en prachtige monumentale panden vergaan. Evenals de vele kleine kerkjes. Het maakt hem verdrietig en dat is hem aan te zien. Als ik verder ga doet hij me uitgeleide en zwaait me uit. Wat een bijzonder mooi mens denk ik. Dan loop ik naar de zeehonden creche. Nu ik hier toch ben maar even binnenlopen voor het goede doel. De diertjes moeten ook verzorgd worden. Het valt wat tegen wat er te zien is en ik vind die zieke beestjes maar treurig. Nog maar even een bakje koffie en dan naar mijn gast adres. Wat een leuk lief mens. Ik moet de tuin bewonderen en ze vertelt over haar grote hobby legpuzzels maken. Ze laat net een vriendin uit die tuin kwam bewonderen en puzzels kwam halen. Dan brengt ze me naar mijn kamer. Ik heb een mooie kamer en kan kiezen uit 3 bedden. Tegenover me zit een man die zijn eerste wandelvakantie doet. Het pieterpad ook. Hij gaat morgen naar Groningen omdat zijn slaapadres vandaag afbelde. Dat kan ook nog. Bij hem duik ik een poosje de kamer op om mee te kletsen. Hij vraagt me of ik weet dat er een stuk is afgesloten. Geen idee. Nee zegt hij niemand weet dat. Hij hoorde het pas van de week van zijn gastadres. Nou mooi kan ik dwalen. Hij loopt elke dag 25 km. En hij is al maanden bezig met slaapadressen. Ik pas vanaf woensdag of zo. Een route alleen voor de eerste twee dagen. maar denk dat ik omdat ik verder wil dan winsum nog te weinig gerekend heb en de dag erna verder moet dan gedacht. Als mijn maag begint te knorren is het tijd te eten. En nu na heel veel groentes en wat kip zit ik voldaan en blij nog even met een glas wijn in het restaurant na te genieten. Wat een mooie dag ook al was het een reisdag. Met bijzondere mooie ontmoetingen en juist daarom blij alleen op pad te zijn.


28 mei 2019

Het was een zoektocht naar dat pad
Goh wat een fijne slaapplek vannacht. Alleen super warm. De gastvrouw vond het alsmaar koud en vond dat wij een kachel nodig hadden. Geen idee maar in het instellen op alles gaat anders had ik het benul niet die kachel uit te zetten. Na het eten in ieder geval tas anders inpakken en de route van vandaag op een briefje schrijven. Na een hoop gerommel ben ik om half 12 gaan liggen met een hoofd wat overuren draait. Regen voorspeld benen die niet in orde zijn en nog vol in het leven van alledag. Loslaten is blijkbaar nog niet aan de orde. Om 1 uur de muziek op mijn oren gezet. Kwartier later oververhit overeind. Kachel moet uit bedenk ik me ineens. Denk zet het raam open maar daar hangt een briefje op dat dat niet mag ivm een of ander systeem. Ook dat nog dus bovenop de dekens maar. Denk nog neem ik een lichtgewicht fleece pyama mee omdat het nog zo koud kan zijn. Had de neiging het ding in de prullenbak te gooien. Uiteindelijk met harde regenbuien op het raam in slaap gekukeld. Tot 6.30 uur de wekker gaat. Lekker kalm aan maar. Tot 7 uur dommelen en dan eruit. De douche is een snoeiharde massage douche. Yess voluit op mijn benen gezet. Het ontbijt is geweldig. eitje diverse soorten brood sinasappelsap en heel veel koffie. Mijn mede slaper heeft iets meer haast die mag 30 km vandaag. Volgens de buienradar blijft het droog dus mijn jas verdwijnt direct in mijn tas. Tot grote bezorgdheid van de gastvrouw die een t shirt te koud vindt. Ik blijk oude boekjes bij me te hebben. Dacht ik gister dat de pijl de verkeerde kant opwees nu hoorde ik dat dit de nieuwe route was. Ja natuurlijk. Dat wordt dus echt op zoek naar het pad van Pieter. Het loopt goed en voorlopig geniet ik. Soms met de muziek op om mijn hoofd stil te krijgen en soms in stilte. Ik loop langzaam maar heb veel tijd. Dus ook vaker rust. Ik hoop daarmee al te grote problemen voor te blijven.

wel is het af en toe zoeken naar de route. Het valt niet mee om pijltjes te volgen. Bij de eerste stop in Eenrum gaan de broekspijpen eraf. Dan hoor ik over noodweer in het westen. Ik blijk precies in het goede deel van nederland te zitten. Yes dat heb ik verdiend. Ik doe rek en strek oefeningen met mijn benen maar ik ben niet gerust. Na een kwartiertje gaat het verder via Mensingeweer naar Winsum. Het officiele eindpunt van de dag etappe. Ik ga nog verder. Maar eerst wat drinken twee broodjes eten en naar de wc. Winsum is een leuk klein dorpje. Mensen zijn vriendelijk en behulpzaam me de weg te wijzen. Dan zegt een man dat de weg is afgesloten en ik moet erom heen. Elke keer als ik achter me kijk zwaait hij waar ik heen moet. Na een half uur zit ik weer op het juiste pad en gaat het verder. De route kan me niet echt meer boeien. Groen groen en nog eens groen. Als ik mezelf tegen de koeien hoor kletsen schiet ik in de lach. Pelgrims onderweg naar santiago hadden filmpjes op hun blog staan. De een probeerde de koeien te laten mediteren, de ander probeerde er een gesprek mee te voeren. Ik laat de koeien weten dat ik geen van beide van plan ben en ondertussen roep ik maar ooohhhmmm. In tegenstelling tot de franse koeien verblikten of verblozen ze niet en ging iedereen verder waar ie mee bezig was. En ondertussen was ik weer een stukje verder. Wel moest ik wat extra rekken en strekken en merkte ik dat mijn benen het genoeg vonden. Gelukkig was het niet ver meer. Er staat dat ik een pad door een weiland moet maar een vriendelijke man met wie ik aan de klets raak verteld dat het fietspad nieuw is dus nu loopt de route over de weg. Fijn scheelt een hek klimmen. De man is tot halverwege santiago gefietst en heeft het pieterpad grotendeels gefietst. Ik moet naar een brug bij het water en zie tot mijn grote vreugde een grote zeilboot in de verte in al het groen. Daar moet het water zijn. En ja even later loop ik Garnwerd in. Ik kijk even in het kerkje en loop langs het gasadres. Veel te vroeg weet ik daar is nog niemand thuis. Dus zit ik nu in een tentje mijn blog bij te werken en rust ik uit. Mijn bovenbenen leken te ontploffen. De spieren doen het niet goed. De spier in mijn linkerknieholte ging redelijk en mijn kuitspieren verkrampen. Heel benieuwd wat de dag van morgen gaat brengen. De 1e 18 km zitten er in ieder geval op


29 mei 2019


29. mei, 2019
Verwarring over het pad van Pieter
Gisteravond in een tentje bij Garnwerd lekker een meloen salade gegeten. En ongezellig alleen eten? Nee hoor er waren meerdere pieterpad lopers, dus een gezellig etentje. Ik was de tweede die ze ontmoeten die het hele pad liep. Ah ja oudere man alles een jaar van te voren gepland en elke dag 25 km. Ja die dus. Dan krijg je in het noorden voor de 2e dag op rij een schaal rabarber en een schaal sla erbij. Heerlijk al dat groen alhoewel.... Ik was wat nerveus geweest want gastadres was op de afgesproken tijd niet thuis. ipv 16. 00 uur belde ze pas bij 17.00 uur. Maar toen was alles weer goed. Na het eten daar op aan. Een muffig rommelig huis. Maar aardige vrouw die vertelde aan het klussen te zijn. Ze had alleen de badkamer deur er verkeerd om in gezet en omdat het niet paste scharnieren ook aan de andere kant gemaakt. De deur kon nu niet op slot en als ik hem niet goed dichtdeed en mijn kamer uit kwam kon ik met mijn kop tegen de deur aan klappen. Nou ben ik een kluns met mijn handen maar dit sloeg wel alles. Maar lekker geslapen en om kwart over 8 een heerlijk ontbijt. Verse sinasappelsap blauwe bessen aardbeien, zacht gekookt eitje, ik sloot die vrouw in mijn hart. Haar man was een paar jaar terug overleden en ze had het niet makkelijk. Ze tekent me een mooie kaart vanwege de niet aangegeven omleiding bij de paddepoelbrug en daarmee sta ik om 9 uur buiten. Tijd genoeg voor 18 km en veel rust. Vandaag mijn knieband gaan gebruiken. Zien of dat helpt. Het is maar een paar km naar Oostum maar wordt dan al 3 keer gewaarschuwd voor de omleiding die niet staat aangegeven. Allemaal geven ze een andere route aan. Ik raak er van in de war. Bij Oostum waar het moet beginnen kom ik er niet uit. Ik denk, ik vraag alleen nog maar ga ik nog goed. Jahoor gewoon door. Oke dan. En dan kom ik bij het water en blijkt de route op de getekende kaart hetzelfde te zijn. Route is gewoon aangepast. Stelletje paniekzaaiers zucht ik. Dan hoor ik klik klik klik. Metaal op de grond. Bij inspectie blijken de doppen van mijn stokken versleten. Mooi vandaag ben ik blij met een grote stad. Dan blijkt ook mijn waterfleshouder gescheurd te zijn. Oke kan ik dan ook gelijk vervangen. Gisteravond bleek mijn powerbank ook spontaan te denken je bekijkt het maar, dus die mag ook vervangen worden. In groningen roept een jongen me buen camino toe. Ach ja de schelp aan mijn zak. Een vrouw wil van alles weten over pelgrimeren. Zij wil het ook. Doen zeg ik. Bij de mediamarkt een powerbank scoren en dan door naar bever zwerfsport. Doppen? Nee in heel nerderland uit verkocht. Rotzaak denk ik en krijg te horen het bij een andere zaak te proberen. Bingo die hebben ze en ook een flessen houder. Hij zegt dat mijn zak mooi en goed gepakt is maar dat ik hem anders moet afstellen. Hij doet dat voor me. Ik bedank hem en loop tot de hoek waarna ik alle banden weer loeistrak trek. He veel fijner. Via Talamini een vies ijsje scorend, teveel gelatine, naar het station. Ov kaart kan ik niet uitchequen. Werkt niet meer bij de bus. Krijg een lijst mee om via internet te zoeken. Ze zegt het kost je hooguit 3 euro. Ik hou van het ov🤔. Nog niks gedronken even een grote beker cola zero gescoord en dan op zoek naar het pad. Het kost wat moeite maar dan vind ik het met wat vragen. Ondertussen word het tijd weg te komen. Sirenes, overal verkeer, mensen, ik wordt er chaotisch van en raak de draad zoek. Op een drafje gaat het. Langs het water word ik staande gehouden door een vrouw die weer van alles wil weten. Ik vertel 10 minuten en besluit dan dat het mooi is geweest. Ik ga contact uit de weg anders red ik het nooit. Nog dik 4 km te gaan terwijl ik er al 18 heb gehad. Niet de afspraak. Na een poosje wordt het stiller en kom ik langs groot water. Een heel leuk sluisje helemaal idyllisch. Op een bankje zit een man en ik vraag of ik er naast mag zitten. Rusten heb ik nooit meer gedaan dus hoog tijd. Hij zegt pietenpad lopers altijd. Hij is de sluiswachter en een bere leuke man. Hij vertelt dat ik de 2e vandaag ben die.... Ik schiet in de lach. Oudere man, een jaar van te voren alles gepland en loopt elke dag 25 km? Juist die. Ik vraag hem hoe laat hij voorbij is gekomen gezien hij gister al in groningen was. Rond het middag uur. Maar hij wist niet of hij veel verder kon door pijn in zijn voeten en blaren. Tja hij had zijn werkschoenen met stalen neuzen aan want die liepen lekker. Hoop dat hij doorloopt misschien hoor ik dan vaker hoe het hem vergaat. Na een half uur gaat hij soep maken en ik voor het laatste stuk. Als ik op maps kijk zie ik nog steeds 4 km en heb er 22 gehad. Bijzonder denk ik. Maar ik ben blij het noorden uit te zijn. De gastvrouw van gister zei me dat het zo groen was dat je geen paardenbloem zag. Heb er ook geen een gezien. Heerlijk al dat groen alhoewel.... Het kan ook teveel zijn. En dan ben ik in Haren bij een prima gastadres. Lekker bed, fijne kamer en een goed maal. Aardige mensen. Er is nog een man op de fiets maar die is raar. Commentaar op alles, riep me dat ik moest komen kijken want de lamp in de douche hing niet goed etc. Deur dicht wel terusten zeg ik. Mijn was is bijna droog en verslag is af. Mijn benen lijken sterker te worden. Knieband geeft minder klachten. Pijnstiller pas later dan gisteren dus alles mooi. Morgen lange dag naar Rolde


30 mei 2019


30. mei, 2019
Een rekenfoutje moest Pieter ontgelden
Jaha daar heb ik me toch mooi verrekend. Ik kwam erachter dat mijn wonderlijke brein toch maar vreemd werkt als het om cijfertjes gaat. Dus kwam ik erachter dat ik vandaag wel 34 km moest ipv 25 km. En dat na een belabberde nacht. Mijn gestoorde negatieve buurman kreeg het in zijn kop om vanaf 1 uur vannacht te gaan rotzooien. Dat duurde tot 3 uur dus mijn nachtrust was niet zo denderend. De gastheer vroeg er al voorzichtig naar maar had wel door dat hij dit soort mensen beter niet binnen kan halen. Tijdens het reserveren was het al een dreigende en vervelende toon geweest zei hij. Ik heb mijn buurman liefelijk aangesproken. Hij vertelde doof te zijn en zonder gehoorapparaten niet te weten hoeveel kabaal hij maakt. Dus hij kon er niks aan doen. Dacht man doe je doppen dan in maar laat maar. Geen energie aan verspillen het veranderd er niet door. Joep de gastheer wees me nog wel hoe ik sneller op het pad van Pieter kwam wat 2 km zou schelen. Ja hoor geen probleem. Het miezerde dus mijn regenkleding mocht aan. Uren lang poncho deels uit en weer aan. Het is tropisch warm onder zo een ding. Na 7 km kom ik langs een koffie tentje. Bak koffie even kletsen en weer op pad. Het is rustig en ik heb geen zin in mensen verder dus prima zo. Ik probeer niet op de km teller te kijken. Soms heb ik de neiging elke 100 meter voorbij te willen zien gaan Dan kom ik in zuid Laren op een braderie met poffer kraam. Natuurlijk waarom niet. Flesje water weer vullen, cola zero en poffers. Jaren geleden dat ik dat at. Daarna is het verder met nog 18 km te gaan. Dat klinkt heel wat beter dan 34 km.

De route voert over de drentse Aa. Een mooi bos en heide gebied. Maar eerlijk het boeit me steeds minder. Ik ben op gebrand. Op een bankje naast 2 dames geploft. 1 oude 1 jongere dame. De jongere verteld niet zo ver te lopen maar haar buurvrouw loopt nog wel 20 km. Schat dat mens toch ook dik in de 70. Heerlijk dat je dat nog kan zeg ik. Na een kwartier is het verder worstelen. Nog 10 km en het wordt echt een strijd. De zak zit ook niet goed maar dat kan ook niet anders met spullen erin en spullen eruit vandaag. Als ik denk nog een km of 5 wil het niet meer. Ik gooi mijn zak af en ga op de grond liggen. Even een kwartiertje. Er is toch geen mens te bekennen. Mijn rechterbeen doet het nu prima. Links is nog een probleem. Dat kwartiertje doet goed. Ik voel me herboren voor de laatste 5. En dan komt de klapper. 5 km over een mul zandpad. Ik dacht nog dat het een klein stukje zou zijn. Maar als ik het boekje erop nalees zie ik tot bijna de eindbestemming. En dan is het hijgen zie ik wilde dieren vliegen en wil ik steeds een hardloper roepen die elke keer in het niets oplost. Ik heb wat afgeknetterd en onze lieve heer de ziel en zaligheid verwenst. Maar dan komt er een eind aan dat lange stuk en stort ik op een bank neer. Weer op adem ploeter ik het laatste stukje naar Rolde. Langs de pizzeria dus eten. Ongezonde dag maar ben kapot. Als ik mijn tas afgooi begin ik te verdampen. Het water stroomt van mijn lijf. De eigenaar moet lachen. Een etappe biertje is binnen 5 sec weg en ook de 2e gaat hop naar binnen. Voor geen bierdrinker ben ik dan ook gelijk groggy. Maar de dorst was enorm. Na de maaltijd de laatste 800 meter. Dik 32 km op de teller. De gastvrouw loopt gelijk mee naar mijn slaapkamer en verteld dat heel wat mensen stuk gaan op dat laatste stuk. Als ze de badkamerdeur open doet zie ik een joekel van een bad en ben ik uitgepraat. Tas omgekiept schone spullen eruit en in het kokende water met mijn benen. Het was geen fijne dag. Te ver te slecht geslapen en het rekenfoutje heb ik ernstig moeten bekopen. Met ook nog 13 kilo op mijn nek is dit nog een brug te ver. Het bad maakt echter heeeel veel goed🤣. Morgen een kalm aan dagje naar Schoonloo van 18 km.



31 mei 2019


31. mei, 2019
Dansen met Pieter
Oooo wat heb ik lekker geslapen vannacht. En dat bad gisteravond was echt een gouden randje aan de vermoeiende dag. Ik had vanmorgen nauwelijks ergens last van. Bij het ontbijt waren er nog 2 dames. 1 uit Rotterdam 1 uit Alphen aan de Rijn. Toch nog aardig wat mensen uit het westen op het pad. Gezien de afstand van krap 18 km lekker geluierd en pas half 10 op pad. Het leven lachte me weer helemaal toe. Wat heerlijk. Mooi weer uit geslapen en een mooie omgeving. Pieter liet me echter wel zoeken naar zijn pad. ik vond het pelgrimspad met zijn schelpje maar Pieter had zich verstopt. Het koste me heel wat gevraag en gezoek maar toen was ie er ineens. Broekspijpen naar beneden, rugzak vast gesnoerd en gaan. De eerste kilometers vlogen voorbij. Het werd tijd voor eens wat muziek. Jaja ik had het helemaal naar mijn zin. En toen Pieter me ten dans vroeg aarzelde ik geen seconde. Huppeltje vooruit, zwaaien met de stokken de lucht in, een pirouette, luidkeels meezingen en een grijnzende wielrenner voor mijn neus🤣 Ach wel ja iedereen mag meegenieten van mijn goede bui. Ik kwam na 9 km bij een bocht in de weg de 2 dames weer tegen. Zij gingen net verder ik vond het tijd voor vocht en rust. Echt in het wandel ritme zit ik nog niet maar ik ben dan ook pas 3 dagen onderweg. Het lijken wel maanden als ik terug denk. Ik ben ook benieuwd naar mijn slaapplek in een boshut. Het landschap is echt weer erg mooi en ik geniet. En dan zie ik nog maar 2 km. Nog een laatste rust en een jarige job bellen. Daarna is het het laatste stukkie. De twee dames uit het westen die ik alweer voorbij gelopen was komen weer voorbij. Ach die zal ik nu niet meer zien vermoed ik. Echter op de camping loop ik ze weer tegen het lijf. Nog even babbelen en op zoek naar mijn hutje. Onwijs leuk ding en ik heb er helemaal lol in. Snel tas uitpakken en wassen. Lekker ik hoop dat morgen alles droog is. Als ik mijn bed inspecteer loopt er een joekel van een tor over. Te pakken krijg ik hem niet. Dus vannacht slaap ik verder met alles pot dicht te bakken. Maar voorlopig mag ik genieten van een etappe biertje en nog een poosje met een vriend aan de phone. Dan kom ik erachter dat ik 2 keer een slaapplek in dezelfde plaats geregeld heb dus 1 cancelen. De dame moet er erg om lachen als ik het uitleg. Maar in Zelhem is geen adresje meer te vinden dus dat wordt een b en b. De dag erna lukt weer wel. Tot 10 juni kan ik meen ik vooruit. Dan is het 18 uur en tijd voor wat te eten. Na het ontbijt moet er wel iets in. Het restaurantje heeft veel keus. pannenkoek. poffer, patat en snacks en een uitsmijter met soep. Dat dan maar. Waterig tomatensoepje en 3 uitsmijters op brood. Het is niet anders. Winkels zijn hier niet. En nu lig ik heerlijk in mijn hutje naar buiten te kijken en luister ik naar een prachtig concert van talloze vogels. Het leven is goed


1 juni 2019


1. jun, 2019
Verassingen van Pieter
Wat een ontzettend leuk stulpje vannacht. Ik lag al heerlijk weg te dommelen tot tok op mijn hoofd. Ik wist gelijk wat het was en stond gelijk naast mijn bed. De joekel van tor die in de namiddag naar binnen was gevlogen en zich daarna gezellig verstopt had. En ik vind het echt niet erg om met meerderen op 1 kamer te slapen maar laat mij dan wel rustig slapen. Gelukkig was heer tor nu niet snel genoeg en kon ik hem op het stoffer en blik vegen. Het dier kreeg de vrijheid terug Vanmorgen een super goed ontbijt. Als ik goed ontbijt doe ik het daar tot de avond op. Scheelt lunch mee zeulen en kleffe boterhammen. Onderweg is er nauwelijks iets aan eten of drinken te vinden. En als er toch plotseling een suikerdip aan gesneld komt heb ik nog voedzame crackertjes. Na het ontbijt iedereen een fijne dag gewenst en op pad. 9 uur vond ik laat maar vroeger ontbijten zat er niet in. Het tempo zat er even lekker in en al vrij snel kwam ik in het dorp Schoonloo. En verdraaid daar hielden ook de aanwijzingen van Pieter op. Hoe bestaat het dacht ik. Dus maar weer eens vragen. Ik bleek niet de enige te zijn die een bordje over het hoofd had gezien. Ik liep de kroeg nu mis maar zat wel weer gelijk op het goede spoor. Ik kreeg al snel een medewandelaar met hond. Ze vertelde over de omgeving en dat ze het zo jammer vond nog maar kleine stukjes te kunnen wandelen door een verbrijzelde knie. Wat hebben mensen toch veel ellende denk ik elke keer. Vaak als ik met mensen in contact kom wordt er een bak ellende over me uitgestort. Al snel kan zij mijn tempo niet meer bijbenen en haakt af. Ik wil genieten. Muziek op mijn kop en gaan. Dan zie ik de twee westerlingen van eerder weer opdoemen. En ja hoor ook zij beginnen te kletsen. Op het moment dat ik mijn muziek dus maar weer uit zet gebeurt het. Stok tussen mijn benen en landing op mijn tot nog toe goede knie. Ik schrik me een bult. Gelukkig lijkt het mee te vallen en land ik op een zandpad. De dames kletsen nog wat maar ik heb daar echt geen zin in. Dat hebben de dames door en zeggen dat ik door mag lopen. Dat doe ik dus ook meteen. Het loopt al snel weer prima en na 7.5 km houd ik even rust om nog een jarige te feliciteren. Daarna moet ik echt wel verder want het is weer een end vandaag. De dames komen weer voorbij en zo wisselen we in de loop van de dag nog wel eens van kop positie. Na 2 uur flink door stappen plof ik neer op een grote steen. Net alle spullen af als ik van alles voel prikken. Ik wordt belaagd door een muggenzwerm. Dus rugzak weer op en verder. Op de volgende bank zitten de westerlingen weer. Ik heb geen zin in ze dus dan maar op zoek naar de volgende bank. En dan kom ik in een heel bizar toneelstukje terecht. Op een bankje zit een jongen. Daarvoor ligt een vrouw op een plaid. Ik vraag of ik erbij mag zitten. De jongen verteld over zijn blaren en ik geef hem wat wandel wol. De vrouw maakt wat fotos van mij en er ontstaat een gesprek. Zij is van porto naar santiago gelopen een paar weken geleden. Eerste keer en ze vond het machtig mooi. Ik vertel haar van mijn tochten en op een gegeven moment komt het gesprek over werk. Ik vertel haar wat ik doe. Ook bijzonder zij vertelt me psychiater te zijn. Ze had een loopgroepje op willen richten maar dat was nog lastig. Ik vertel haar van mijn droom met patienten naar santiago te willen lopen. Oo zegt ze dan heb je vast een psychiater nodig ik ga wel mee. Als we uitspreken waar we werken ben ik compleet verbluft. Zij werkt daar waar ik 1 juli ga starten. Hoe bijzonder is dit. We stellen ons voor als collega's. De pauze duurt dit keer lang en het is kwart voor 2 als ik na een ontvangen appeltje en stuk sinasappel de benen neem. De weg gaat nu snel onder mijn zolen door en ik ben zo happy. Hoe leuk is dit mensen te ontmoeten die het vak ook nog zo leuk vinden. En dan ook nog je nieuwe collega blijkt te zijn. Ondertussen begint er ook iets te knagen. Watergebrek. Het is vandaag dan ook al stukken warmer. Ik besef dat ik voor morgen wat extra moet halen. 3 km voor Sleen kom ik langs een huis en vult een zeer lief mensje mijn flesjes. En dan ben ik ook snel in Sleen. Op een terasje ice cappucino gedronken. Ik zie mijn collega met haar broer weer. Hij had baat bij de wandelwol. Door het zitten en mijn hakken op de grond om mijn voeten te ontlasten krijg ik zowaar ook nog een klein blaartje op mijn hiel. Maar dan taai ik af naar mijn slaap zaal. De Joke kamer bij een oud echtpaar. Ik kan kiezen uit 4 bedden op een kamer. De regels van het huis worden onder mijn neus geduwd en ik mag rusten. Betekend onder de douche, fotos op facebook zetten en wat te eten halen bij appie hein. Honger heb ik nog steeds niet na het ontbijt dus ik hou het maar op een bakje rauwkost. Gezond en lekker. Mijn knie is echter nu wel pijnlijk en stijf. Wilde ik morgen zonder knieband gaan proberen kan ie straks om mijn andere knie🤣 De dag van morgen zal het leren. Maar wat was dit een leuke dag. En de 27 km vielen reuze mee. Het ritme komt erin


2 juni 2019

Pieter deelt cadeautjes uit
Vanmorgen om half 9 ontbijt. Redelijk karig en veelal zoet beleg maar oke. Wel goed geslapen. Van te voren flink lopen tanken. Halve liter water 3 glazen jus en 2 koppen koffie. Daarbij nog twee liter vocht extra mee, Ik was voorbereid op een hete dag. Vandaag bedacht gezien twee vernijnige blaartjes op mijn hielen mijn sandalen aan te trekken met wat wandelwol. 1 zit er net van overgang hiel naar voet. Betekende wel 3 kilo extra gewicht ongeveer. 16 kilo is dan ook een gewicht waarvan ik denk, oke je bent nog te sjouwen maar minder is wat gezelliger lopen. Daarnaast had ik gister zo weinig last van mijn knie dat ik maar eens begon zonder knieband. Zeker met dit hete weer gaat zo een band voor blaren zorgen. Al was het maar 10 km alles scheelt. Om 9 uur stond ik blij buiten. Doodstil nog overal. Het dorp was ik zo uit en zoals gewoonlijk waren de aanwijzingen van Pieter niet groot genoeg. Dus toen ik een donkerbruin vermoeden kreeg dat ik misliep klopte dit ook heel erg. Stuk weer terug en dan wel de goede kant op. Ik moet erg wennen aan al dat extra gewicht en bedenk me na 3 km of ik niet vast even kan stoppen. Maar dat stel ik uit. Even door zetten het gewicht weet ik gaat wennen en minder zwaar voelen. Geen wandelaars wel veel mountainbikers die me steeds van het pad jagen. Ik groet maar super blij en denk er ondertussen het mijne van. Bij een vaart aangekomen een hoop geblaf. Auto's vol met honden. 1 krijgt er zwemles aan een touw. Het leid even af van... warmte, zware rugzak en moeten plassen. Al snel kom ik op een zandpad en aan het eind zitten de nodige kilometers erop en mag ik watertanken, plassen en even zakloos door het leven gaan. Al is het ook maar voor 5 minuten. Daarna ben ik gewend en voelt de zak zwaar maar niet meer te zwaar. Het gaat verder en erg veel schaduw is er niet. Het is een weg langs de vaart. Eerst schaduw maar voor ik kan denken fijn, moet ik over een brug heen aan de andere kant van de vaart zijn. En daar loop ik in de brandende zon. In het boekje wat ik van Hetty heb geleend hebben ze geschreven dat er een leuke rustplek aankomt en die komt er idd. Yess steenkoude cola light en schaduw. Als ik lekker zit te luieren komen de 2 westerlingen die ik gister ook al tegen kwam binnen. Ze wonen overigings nu in Heiloo maar zij komt uit pijnacker, Nootdorp. Kennen het Noord Aa en boerderij t geertje. Het is een grappig stel al kletst hij wat af. Ze moeten nog 4 etappes en vragen zich af wat daarna... We kletsen over tochten die te maken zijn. Zij vinden dat ik wel mooie tochten maak en ja denk ik. Ik heb veel gezien. Na het afstaan van alweer een plukje wandelwol ga ik weer aan de wandel. Zij blijven nog een poosje vlaaien opeten. Volgens mij begon hij aan stuk 5🤣 Het loopt dan ook weer fijn en mijn humeur is opperbest. Leuke ontmoeting weer, mijn knie doet het prima, goddelijk weer, Pieter geeft cadeautjes weg. En ik bedank hem uitbundig als er een kraan langs de weg staat. Ik houd mijn petje eronder en zet hem druipend op mijn bol. Heerlijk die koude lap bovenop en druppels in mijn nek. Ik stap maar door tot ik 13 km verder ben. Even een bankje en wat drinken. Het landschap is afwisselender en leuker. Dan zie ik mijn twee medestappers aan komen en loop ik eigenlijk even liever alleen dus ik ga door. Als ik een tijd later sta te twijfelen welk pad ik op zal gaan stopt er een fietser. Ik klets even en wat blijkt... Het is mijn gast moeder waar ik vanavond slaap Hoe leuk is dat. De twee komen ook weer aangelopen en als zij het horen is het dikke pret. Eerst gister mijn collega nu dit. Ik hobbel weer verder en heb er pret om. Na een poosje hoor ik het stel achter me roepen en naar me fluiten. Ze zeggen dat ik verkeerd loop. Echt niet roep ik ik zie een pijl. We zoeken samen maar Pieter blijkt zijn werk niet helemaal goed te hebben gedaan. Er staat een groot bord maastricht naar links maar de pijl gaat rechtdoor. We lopen rechtdoor en dan gaat de pijl naar rechts terug naar Sleen. Terug dus. Toch naar Maastricht. We lopen nu verder samen op en kleppen heel wat af. Hoe fijn is dat als je hier zo open voor kan staan. We zien een bord met cafe en ik zeg direct daar te stoppen. Zij willen dat ook. Aangekomen blijkt het een kinderbewaarplaats te zijn. Geen koud drinken dus. Even later komen we bij het water en we zitten een poosje onder de brug met onze benen bungelend naar beneden. Gezien het karige ontbijt ga ik nu echt honger krijgen dus een paar crackers gaan er wel in. Samen met een halve liter warme cola zero knap ik weer helemaal op. Als we uitgerust zijn lopen we het laatste stukje en gaan we met zijn drietjes nog een hapje eten. Zij komen zuchtend en steunend overeind en als ze zich verbazen over mijn stilzwijgende overeind kom moment, zeg ik te vloeken in stilte. We hebben lol samen. Zij gaan naar huis en ik mag door. Wat een enorme bofkont ben ik nog te mogen blijven zwerven zo lang. Zij betalen mijn drankjes ik tracteer nog op een ijsje en dan nemen we afscheid. We bedanken elkaar voor de gezelligheid want hoe leuk was deze dag weer. Met een lach loop ik de laatste kilometer naar mijn gastadres in Coevoorden. Weer een dag met een lach en bijna 23 km verder


3 juni 2019

De raadselen van Pieter
Lekker geslapen en een heerlijk ontbijt. De dag begon goed. Mijn zeer lieve gastvrouw hield me aardig aan de klets. Dus het was al dik half 10 voor ik met goed fatsoen toch echt kon zeggen dat ik moest gaan. Mijn geliefde zak werd op mijn rug gehesen en net toen alles vast zat vroeg ze naar mijn wandel sandalen gezien haar moeilijke voeten. Natuurlijk zo een lieverd doe ik graag een plezier dus zak weer af, schoenen weer opgraven en vervolgens weer inpakken. Opnieuw alles op mijn rug hijsen en dan echt op pad. Over de brug links krijg ik nog als raad mee. Tja maar geen pijlen van Pieter. Zoeken en vragen en uiteindelijk maar naar het station terug. Daar kan ik de route vinden. Maar dan komt al snel het probleem dat er verschillende routes zijn. Een vrouw die me verwijfeld om me heen ziet kijken snapt wat er loos is en komt me helpen. Wat fijn altijd iemand paraat als Pieter raadsels verzint. Zij vertelt me dat ze de route veranderd hebben maar de oude pijlen niet hebben verwijderd. Ook in het nieuwe boekje staat het nog niet. Ik mopper tegen Pieter dat dit niet grappig is. Maar dankzij de hulp kan ik weer even verder. Tot ik weer vastloop. Een man die ik om de weg vraag zegt dat ik aan de andere kant van Coevoorden moet zijn. Ik schiet in de lach en zeg hem dat dat onmogelijk waar kan zijn. Ik dobber wat rond en dan zie ik een pijl. He he het is al half 11 en ik ben de stad nog niet uit. Het pad gaat via een droge graskant langs industrie. Ik loop maar gauw door. Dan een kruising en geen paal te vinden. Wel zie ik twee mannen van staats bos beheer. Mooi die weten het wel. Nou mooi niet dus. Het pad van Pieter? Nooit van gehoord. Ik zeg ze jullie zijn van staatsbos beheer dat horen jullie te kennen. Oo zegt er 1 misschien staat er een teken achter de auto. Maar nee. Ze vinden het reuze gek dat ik naar Maastricht loop maar helpen kunnen ze niet. Dan zie ik ineens onder een struik het pijltje en kan ik weer verder. Het boekje klopt al lang niet meer maar het pad lijkt duidelijk. Ik baal een beetje door een saai weiland te lopen terwijl ik in de verte een weg door een gehuchtje zie lopen. Ik zet de muziek maar weer eens op. Dan ben ik het weiland uit en blij vervolg ik het pad. Na twee uur zit ik in de buurt van Gramsbergen en staat er een bank. Even pauze. Heerlijk dat rusten. Gezien buienradar zegt dat het om 2 uur gaat regenen en dat tot zeker 15 uur aanhoud duurt de rust kort. Verder gaat het langs een oorlogsmonumentje. De oorlog zal nooit vergeten worden. Dan kom ik bij een cafe. Dat is zonder nadenken naar binnen stormen en vragen om een groot glas cola zero. Ik krijg het grootste bierglas vol gegoten met een lach. Beetje gehaast omdat ik vandaag niet snel ga giet ik het goedje naar binnen. Lekker en een goede oppepper. Snel weer op pad. Je kan merken dat Nederland weer werkt. Ik kom geen wandelaar tegen. Het pijltje staat een beetje vaag en ik neem de verkeerde beslissing dus de verkeerde kant op. Daar kom ik vlotjes achter dus vlotjes terug. De route is even leuk maar ik zie het ook donkerder worden. 5 voor 2 begint het dan te druppelen. Hopla zak af en regenspullen eruit vissen. Als ik de poncho aan heb is het droog. Zucht denk ik. Poncho deels uit en mouwen om me heen geknoopt. Nog niet klaar of drup drup. Ja denk ik zal wel. Ik loop door maar de druppels worden groot en om boekje en fototoestel droog te houden poncho maar weer aan. Nou dat is leuk want net zo snel weer droog. Dus deels weer uit. Het is warm en aanhouden is voor mij geen optie. Dan lijkt het serieus te gaan regenen. Poncho weer aan en nu de muts ook op. Op een bankje even zitten en een selfie van mijn charmante zelf maken. En ja hoor droog. Poncho weer uit. Nu blijft het droog tot Hardenberg. Hoera. De route loopt weer eens anders dus goed opletten. Pieter lijkt echt van raadseltjes te houden om mij bezig te houden vandaag. Maar in Hardenberg ben ik snel in het centrum. Bij het kruidvat even voetenbalsem halen en dan loop ik langs de chinees. Na 2 dagen rauwkost lijkt mijn lijf vandaag om meer te schreeuwen. Even bakkie koffie halen en gast gezin bellen dat ik wat later kom duik ik de chinees in. Weet gelijk weer waarom ik niet graag naar de chinees ga. Maar goed ik eet bijna alles op en voel me beter. Dan ga ik naar een zeer aardige dame die me voorziet van koffie en komt babbelen. Mooie kamer aparte zitkamer en ik kwijt me van de vervelende taak op zoek te gaan naar nieuwe slaapplaatsen. Ik krijg niet altijd leuke reacties en soms lukt het niet en wijk ik uit naar andere opties. Ik word er chagerijnig van. Als ik tot 15 juni weer het boeltje rond heb hou ik het even voor gezien. Het bevalt me wel even alleen te lopen en morgen Ommen. Daar waar ik mijn leuke jeugdherinneringen heb. Ik kijk er naar uit. Het adres wordt door de gps niet gevonden dus ben benieuwd morgen. Eerst maar eens slapen na de bijna 25 km van vandaag.



4 juni 2019

Pieter fantastico
Wat een leuk adresje weer vannacht. Krasse dame van 86 jaar die het nog druk heeft met al haar gasten en dan ook nog rustig verse jus en een croissant bij het ontbijt serveert. Heel enthousiast met haar smartphone ook natuurfilmpjes laat zien die ze van gasten ontvangt. Helemaal leuk. Om kwart over 9 vertrek ik. Ik sta alweer op de route die door iets verder gister nu 2 km korter is. Mooi weer en met de wetenschap van Ommen ben ik in mijn element. Het is plakkerig weer en men voorspelt slecht weer in de namiddag dus ik stap maar even door. Ik had ook al besloten dat als Pieter me alleen door bos zou laten lopen ik dit keer ga scheiden van hem. Ik wil die leuke weggetjes zien met die boerderijtjes. Pieter snapt me volledig. De route is heel afwisselend. Bos, landerlijke weggetjes, rivier de vecht met prachtige paringdansende waterbeekjuffers. Het is genieten van oor tot oor. Ik maak denk ik meer fotos dan andere dagen. Vaak loop ik hardop te kletsen en uit mijn bewondering Na twee uur is er een picknicktafel met koelbox met koude drankes. Neergezet voor vermoeide voorbijgangers. Doe er een euro in het geldkistje en drink wat. Leuk initiatief. Ik maak er dankbaar gebruik van.. Er zijn weinig mensen op de been. Een verdwaald stelletje pieterpadgangers die over het pad heendraven in de hoop blijkbaar zo snel mogelijk aan het eind te zijn. Maar ik vind het niet erg. Ik geniet zo vreselijk idioot van dit landschap. en dan die zon. Het zou regenen en bewolkt zijn en ik had me erop ingesteld hier in het sombere te lopen. Wat is dit dan een cadeau van mega omvang. Vaak zuchte ik Pieter fantastico. Zelfs de route was steeds makkelijk te vinden. Het lopen gaat me ook makkelijk af vandaag. Niet moe te krijgen. Dicht bij Ommen kom ik ook op plekken waar ik vorig jaar afscheid van mijn pa nam. Ik glimlach bij de herinnering. Wat een mooi afscheid was dat ook. En hoe goed was dat om het op die manier te doen. Zo passend bij mij. De route gaat voorbij de sahara en dat vraagt om een paar honderd meter om. Nu ik hier ben moet ik de Sahara wel zien. Ik krijg daar een appje van een nu oud duitse collega die vraagt waar ik nu ben. Ik app hem in de sahara woestijn. Net voor Ommen. Het raakt bewolkt dus genoeg gekeken. Laatste stukje. En dan ben ik alsnog de route kwijt. En op dat moment zijn er 2 fietsers die me op het juiste pad zetten. Hoe bijzonder is dat. Niemand tegenkomen behalve als de nood hoog lijkt. En dan zie ik het kerkje van Ommen. Ik tracteer mezelf op een ijsje en ga vragen en vragen. Het adres staat niet op google maps vanwege nieuwbouwwijk. Eenmaal gevonden is er niemand thuis. Als ik op een bank wacht komen de eerste druppels en buren die me voor de thee binnen halen. Dan komt al snel mijn gast ouder eraan. Wat een uitmuntunde dag


5 juni 2019

Ruzie met Pieter
Wat een noodweer vannacht. Dat was even schrikken. Vanmorgen was alles weer gewoon gelukkig. De gastvrouw vertelde me over de ongelukken die gebeurt waren. Echt een geweldig mens. Beiden dezelfde laconieke instelling, zelfde gevoel voor humor. We hadden het over fotograferen en zij vertelt een keer plat op haar rug te zijn gaan liggen op straat om een foto te maken. Ach en dan is er niks aan zegt ze lachend. Ik ken dat van de keren dat ik op straat op mijn knieen ga met veel pijn en moeite voor later een totaal mislukte foto en we lachen. Het is al dik na 9 uur als ik opstap. Even vragen en dan zit ik weer op de route. Dezelfde weg als ik begon vorig jaar met het afscheid nemen van mijn vader. Het maakt me wat droevig omdat niet iedereen geaccepteerd heeft dat ik op mijn manier afscheid wilde nemen. Het houdt me een poosje bezig. Als ik het dorp uit ben en van de weg afga gaat het beter. Ik merk dat ik rommelig heb geslapen. Mijn benen willen niet snel. Ik bedenk me geen haast te hebben en stap op mijn gemakkie door. Het is 23 graden en erg klam weer. Het water drupt uit mijn haren. Van kruin tot tenen alles drupt. Dan zie ik een bord bij het lemeleveld. Twee vlinders erop en zo een grote wens aan iets kouds zie ik er een flinke ijshoorn in. Ik word er helemaal blij van. Tot ik besef dat hier geen restaurant is laat staan een ijstent. Ik schiet in de lach. De eerste heuvelen van de reis. Dan merk ik nog wel dat ik nog niet helemaal hersteld ben. Elke heuvel gaat met om de zoveel meter stil staan en adem happen. Maar ik kom er dus prima. Een korte vocht intake en vocht uittake stop. Het is belachelijk warm. Op de top van de berg staat de pijl naar rechts maar kan ook rechtdoor zijn. Twee wandelaars weten het ook niet en lopen door. Zij volgen Pieter niet. Ik ga rechtsaf naar beneden en daar is geen pijl meer. Zucht gps maar aan. Eerst denk ik zelfde weg terug te moeten en bijna weer boven zegt de gps toch echt dat ik verkeerd ga. Dus vloekend weer naar beneden en andere kant op. Andere kant weer naar boven ja om op hetzelfde topje te komen. Daar zegt de gps linksaf en als ik dat doe weet meneer gps niks meer. En dan geen mens te zien raak ik in paniek. Ik ben al geen held alleen in het bos maar als ik niet weet hoe ik moet gaat het mis. Ik klauter terug naar de top en kijk op het bord. Hellendoorn schuin naar beneden. Ik begin te lopen en ineens weer een bordje van Pieter. Blij maar wetende dat het nog een poosje duurt voor ik het gebied uit ben jakker ik voort. Heuvels af ren ik en heuvels op gaan zonder moeite. Wat adrenaline al niet kan doen. Soms twijfel ik en slaat de angst weer toe. Maar gelukkig volgen de bordjes elkaar op en dan ineens ben ik eruit. Ik moet een stukje langs de weg en met een verward hoofd nog mis ik een bordje. Het lijkt een poos goed te gaan tot ik besef dat het mis is. Gps aan en op een weg gezet die in het boekje staat. Bij die weg gekomen geen pijl. De paniek is nog niet uit mijn lijf. Ik trek nog net niet twee fietsers van hun fiets in de hoop dat zij het weten. Zij zien mijn paniek en zetten hun fiets direct opzij en helpen zoeken. Dan in het hoge gras een bordje. Ik bedank mijn helpers en volg het pad. Een paar 100 meter verder besef ik dat dit pad terug gaat naar het bos. Pad wat ik had gemist dus. Terug naar de weg zie ik het naambord wat ook in het boekje staat. Die kant op dus. 10 min. later bij een afslag geen pijl. Ik vloek en tier Pieter compleet van zijn sokkel. Weer terug naar de weg. Dan door struikgewas bedekt nog een pijl. Nu ga ik wel goed. Ik besef dat ik 16.00 uur niet meer ga redden. De gast meneer had me gebeld dat hij tussen 16 en 17 uur weg was en dan weer van 17.45 tot laat. Rusten doe ik niet op 2 min. stops na. Mijn linkervoet doet ongelofeloos pijn. Elke keer na 18 km gaat ie vervelen. Even zitten rekken en strekken en dan gaat het weer even. Geen idee wat het is maar pijnlijk is het wel. Ik moet weer een bos in. En weer loop ik maar door en door. De weg raak ik niet meer kwijt. De paniek echter ook niet. En dan kom ik op de weg en zie ik Hellendoorn liggen. Bij een bankje neem ik 5 min. de tijd om nog even flink te rekken en strekken. Dan loop ik door en kom ik aan het eindpunt. Daar gaat een grote ijskoude milkshake er achter elkaar in. Het is net 16 uur geweest en mijn slaapplaats is vlakbij dus ik kan tot bedaren komen. Zal ik ooit over die stomme bos angst heen komen vraag ik me af. Hoeveel bos zal ik nog door moeten? We gaan het zien. Om 17 uur ben ik bij het huis en komt de man net aan. Ik heb een prachtig eigen appartement. Grote tuin met vijver. De douche was heerlijk en mijn was hangt aan de droogmolen. Bij de appiehein een zomerzuurkool maaltijd gehaald en een koud biertje. De gastheer heeft bier koud in de koelkast gezet en bij aankomst heb ik er eerst 1 soldaat gemaakt. Ik wil echter niet zijn koelkast leegdrinken. Dus zelf nog maar een biertje gehaald voor vanavond. Komende 3 etappes zijn kort en dat vind ik niet erg. Ik heb even behoefte aan wat rust na vandaag. Pieter heeft het vandaag zwaar gemaakt. Al was het weertje ondanks de voorspelling van pittige buien prima.


6 juni 2019


6. jun, 2019
Pieter maakt het weer goed
Vannacht weer vreselijk weer. Onweer enorme regenbuien en loeiende storm. Daarbij was het bed zo hard dat mijn hele lijf pijn deed. Van ellende maar op de veel te korte bank gaan slapen. Omdat mijn etappe vandaag kort was wekker op 9 uur gezet. Ik heb een eigen appartement met wc met afstandsbediening om door te trekken. Die doet het niet waardoor ik in het huis van de gastheer moet en dat snachts niet fijn vindt. Vanmorgen rustig opgestaan en onder de hete douche gaan staan. Daarna spullen inpakken en ontbijten. Een matig ontbijt wat gister al klaarstond. Maar ik kan er mee op pad. Dan roept de man me dat er koffie klaarstaat. Het blijkt een oud predikant te zijn. Een heel gesprek met als gevolg dat ik pas kwart over 10 op pad ga. Maar tijd zat. Nog niet de straat uit dikke paniek. Heb ik mijn adresboek wel bij me met overnachtingen? Tas af en open en gelukkig. Alles is er. Tas weer op. Wat me opvalt is dat ik ondanks de 13 kilo nooit op die zak mopper. Hij zit prima en ik heb er geen last van. De balk die normaal door iemand heen schijnt te kunnen lopen loopt bij mij onder mijn voet. Een knoerdharde pees die ik zo op kan pakken. Maar aanraken is gevoelig. Had ik al lang en denk dat daar de pijn in mijn voet vandaan komt. Dus lief voor zijn. Vandaag anderhalf uur lopen en dan rust. Rekken strekken en masseren. De pijn blijft uit. Het is bewolkt en niet warm. Maar mijn chaotische brein en nog helemaal na gister deed mijn broekspijpen onder in mijn tas stoppen. Dus ik loop met korte broek en t shirt. Ik had zitten piekeren om over de weg te gaan, na de paniek van gister. Maar Caroline is voor veel dingen bang. Bang dingen niet te kunnen, te falen etc. Jaren geleden het besluit genomen om angsten niet altijd uit de weg te gaan dus vandaag ook besloten het bos weer in te duiken. Pieter helpt me en geeft de richting goed aan. Ik stap stevig door. Dan kom ik twee pieterpadders tegen die ik al eerder gezien heb. Zij hadden me gister gemist maar waren vreselijk aan het dwalen geweest op de lemelerberg. Goddikkie denk ik. Ik ben niet de enige die het pad niet kon vinden. Bijna tevreden stap ik door. Ik kom langs een oorlogsmonument en als ik de beschrijving lees, was dat eerst een werkkamp geweest voor scheveningers veelal van de visserij. Leuk mijn ma kent dat misschien wel. Zij komt uit scheveningen. Dan sta ik op het hoogste punt van de holterberg. Een schijf met de afstand naar de noord en zuidpool met daartussen het pieterpad. Ja denk ik en ergen aan het eind maastricht. Even later loop ik tot mijn verassing het bos uit. En al snel loop ik Holten binnen. Even op adem komen want het was spannend en ik had ook flink door gelopen. Bij de appie heijn even wat drinken halen en dan loop ik langs het pannenkoekenrestaurant. Heerlijke geur en ik hongerig zeig verrukt neer tot vermaak van de ober. Gewoon een spekpannenkoek. Als die naar binnen is gewerkt denk ik wat een goede dag vandaag. Pieter die super aardig is met de route en het is weer goed weer gebleven. Nog 1 lange weg af en dan kom ik na 20 km op mijn slaapadres. Een boerderij met kippen en paarden. Lieve boerin die me van drinken voorziet en met wie ik een gezellig uur doorbreng. We kijken bij de kuikentjes die net geboren zijn en de veulens en paarden. Ik voel me helemaal thuis. Daarna taai ik af en regel ik de verdere slaapplekken. Ik lig ineens voor op schema. Ipv 23 juni kom ik 21 juni thuis. Tot Valkenburg slaapplekken kunnen regelen. Alleen Valkenburg nog niet. Dat. komt later wel. Laatste nacht misschien goedkoop hotelletje zien te regelen met bad. Morgen hele korte route. Denk nog geen 10 km



7 juni 2019

Pietertje is zoek
Wat een leuk stekkie vannacht met gezellige boerin en ontzettend leuk tussen de kippen en paarden maar wat een ongelofeloos hard bed en lauwe douche Ik heb wel redelijk geslapen met tussen pozen. Steeds er even uit als ik wakker werd om de pijn in mijn lijf weg te gymnastieken. Het ontbijt was weer alles goedmakend. Op de vraag of ik nog koffie mee bleef drinken gezien de kleine afstand die ik moest lopen heb ik nee gezegd. Alsof ik onbewust wist wat ik nu bewust weet. Het begin ging goed. Pieter zette me goed op het pad. Tot aan het eind er een vaag bordje staat. Ik denk en denk en besluit eigenwijs dat het rechtdoor moet zijn. Een poosje later vertrouw ik het ineens niet dus boekje. En ja hoor ik had over het bruggetje heen gemoeten. Ach denk ik het is nog geen 10 km dus vooruit maar. Bij het bruggetje zie ik ineens een kruis staan. Oke boekje klopt dus niet meer en website gaf ook al geen veranderingen aan. Maar het pad kon ook nog rechtdoor door het gras lopen. Dus dat maar gedaan. Aan het eind weer een bordje. Verder rechtdoor door het hoge gras. Leuk denk ik dat ze het pad zoveel mogelijk onverhard willen doen maar dit is wel heel bar en boos. Er lijkt geen einde aan te komen. Dan ineens is het eind daar. En natuurlijk geen bordje. Ik had geen afslag kunnen missen het was 1 lange rechte weg dus snapte er niks van. Weer terug dat hele eind?? Nee dat niet. Ik zoek in het boekje naar een weg die ik logischerwijs moet tegenkomen nog. 4 km om. Ben ik blij met de korte route. Het is geen straf want het is een leuke weg. Ik mis alleen Pietertje wel. Maar dan kom ik bij de weg en hoera daar is Pietertje weer. Ik geef hem een dikke omhelsing en loop weer volgens zijn bordjes denk ik. Nou vergeet het maar. Ik doe wat het bordje zegt en wat het boekje zegt maar nergens komt er een nieuw paaltje. Verdraaid denk ik. Het is net alsof je met een kind in de winkel staat. Je kijkt even weg en je kind is verdwenen. Zo gaat het met Pietertje ook. Na heen en weer lopen kom ik een man tegen die ik het vraag. Pieter? Nee die had hij niet gezien. Wel een heel verhaal over zijn fototoestel. Duidelijk blij met zijn apparaat. Ik vraag naar een weg en die kent hij. Maar zegt hij is wel dik 5 km lopen. Dat kan niet zeg ik. Hij weet het dan ook niet en ik ga verder. Toch maar weer mijn eerste idee van het pad. Aan het eind loop ik dan een boeren erf op. Eerst denk ik dat ik doodloop maar er blijkt nog een weg te lopen. Een man vraag ik de weg naar Laren. Als ik uitleg dat ik Pieter kwijt ben zegt hij dat ik dan de andere kant op moet. Niet nog eens zeg ik. Dan maar over de weg. Volgens hem is het een mooie weg om te lopen. Ik ga op pad zonder Pieter en het is idd een mooie weg. Geen straf. Ik heb de gps op het eindpunt gezet zodat ik morgen weet waar ik moet starten. Na een hele tijd houden 2 mensen op de fiets me aan. Of ik een wandel gps heb. Nee zeg ik blij ik loop het pieterpad maar ik ben Pieter kwijt geraakt. Dus loop ik op de gps. De mensen schieten in de lach. Zij fietsen een knooppunten route naar Zutphen maar zijn verdwaald. Geen idee waar Zutphen ligt. We wensen elkaar succes en gaan ons weegs. En dan loop ik toch nog vrij snel Laren in. Ik besluit naar de kerk te lopen in de hoop daar Pieter te vinden. Maar eerder al zie ik hem ineens staan. Hoe bestaat het jubel ik. Dat is morgen makkelijk zoeken. Snel kom ik bij een terrasje waar ik neerplof. Dat heb je snel gelopen hoor ik ineens. De twee fietsers zitten er ook. Ja jubel ik en ik heb Pieter gevonden. Ik vraag of zij het knooppunt nog gevonden hebben. Ze mopperen dat er een bordje staat en daarna ineens niks meer. Het lijkt Pieter wel. We kletsen even wat en daarna ga ik naar de supermarkt voor een maaltijdsalade vanavond. Ik kom langs een standbeeld van Albert Mol. Goh hee ja die was al uit mijn systeem, maar wat een tv persoonlijkheid was dat in mijn jonge jaren. Via de ijstent zoek ik mijn slaapadres op. Nog dik 4 bijna 5 km. Oei daar had ik nou niet meer op gerekend. Tijd genoeg maar ineens begint het te kriebelen. Wat nou als ze niet thuis zijn. De engste scenario's van in het bos slapen gaan door mijn mallotige hoofd. Ik probeer de muziek nog even maar wordt er alleen nog maar rommeliger door in mijn hoofd dus weer af. En dan moet ik rechtsaf en sta ik weer bij het pieterpaaltje wat ik vanmorgen zo omhelste. Het is toch niet te geloven zeg ik keihard. Weer die weg op waar ik uitkom op het erf van een boerderij maar wel verder kan. En dan sta ik op dezelfde weg als vanmorgen waar nu ook mijn slaapadres aan blijkt te liggen. Ik loop al spoedig de boerderij binnen. De boerin en haar gast lachen net zo hard mee als ik het vertel. Niet nauwelijks 10 km wel weer dik 20 km. Zo wordt het pad wel erg lang


8 juni 2019

Laat die Pieter maar waaien
En toen begon het vannacht te waaien en te waaien. Flinke regenbuien dus nacht 4 niet slapen. Dan begint het denken. Is het wel verstandig dat ik ga lopen met zoveel wind. Door het bos werd al afgeraden door de plaatselijke krant. Dus maar eens op internet gaan zoeken. En daar vond ik superhandig een straatnamen lijst waar het pieterpad langs komt. Dus een lijst gemaakt. Ik bedenk wat opties. Bij heel bar en boos met ov? Mijl op 7 maar als het niet anders kan... Pieter nu zelf in de steek laten en langs de weg of Pieter weer opzoeken. Ik wacht af. Vanmorgen waait het idioot hard. De gastvrouw raad me af door het bos te gaan. De gasheer laat zich niet zien. Gisteravond was bizar. Ik kom op blote voeten uit de douche en ineens komt hij. Oudere man in overal met een boerenpetje op en nogal smoezelig. Voor ik me kan voorstellen bromt hij: "heb jij schone voeten? er ligt hier vuil op de grond en mijn vrouw is nogal precies" Ik kijk naar mijn blote kakkies en zeg hem ja hoor ik heb ze net onder de douche gestopt. Ik steek maar gelijk mijn hand uit en stel me voor. Hij bromt wat en verdwijnt in een kamertje. Ik kon pas 9 uur ontbijten want eerst moesten de koeien gemolken worden. Ik besluit na het ontbijt naar Laren te lopen via de weg en niet door het bos. Goed besluit want er valt nogal wat uit de bomen. De gps wijst me naar Laren waar ik Pieter moet vinden. En eigenlijk heb ik het prima naar mijn zin. Dan na een paar km als ik de weg al zie waar ik moet zijn komt er een vrouw uit een tuinhek. Stoer hoor zegt ze. Maar dan zegt ze dat ik niet verder kan. De buurvrouw is al die wandelaars voor haar raam zat en heeft een flink hek geplaatst. Ik staar haar verbijsterd aan. Ach zegt ze maar u houdt van wandelen. Dan is een paar kilometer om niet erg. Ik glimlach super beleeft maar inwendig bries ik en wens ik mevrouw heel wat stichterlijke gedachten toe.. Wat een idioot. Ik keer om en ga terug. Dan bedenk ik dat ik de straatnamen heb en die pak ik erbij. Ik kies een straat waarvan ik zeker weet dat die me niet terug naar Laren brengt en zet de gps om. En dat werkt. Als een vrouw me dan ook nog vertelt dat ik wat af kan snijden is mijn dag weer goed. En dan ineens zie ik Pieter weer. Uitbundig begroet ik hem en beloof hem vandaag beter op te letten. Samen zeilen we over het pad. Ik word alle kanten opgeblazen en mijn poncho is net een vlag die achter me aanwappert. Ik moet er om lachen en ik niet alleen. De enkele wandelaar lacht gezellig mee. De regenbuien zijn wat lastig omdat het steeds maar even is, maar net genoeg om nat te worden. Dus poncho aan en uit. Dan loop ik langs een groepje die een dag etappe doet. Ja prima en leuk even mee te kletsen maar ze lopen zo vreselijk te slenteren dat ik besluit door te gaan. En dan kom ik langs het bord fokke en sukke wie die Pieter was met zijn kut pad. Ik moet er weer om lachen. Hij blijft grappig. Maar vandaag is het een fijn pad. De regen en wind lijken me niet te deren. Een kilometer verder loop ik het stel tegen het lijf die ik vaker deze week heb gezien. Zij was zo blij me te zien. Ze hadden gister naar me uit lopen kijken en zij had zich zorgen gemaakt dat ik er niet was. Ik vertel ze dat ik Pieter kwijt was geraakt en de hele dag niet gevonden heb. Zij lopen vandaag voor het laatst. Ze lopen steeds in tegen gestelde richting. Samen oplopen gaat dus niet. Na een poosje kletsen gaan we ieder ons eigen weg. Pieter zorgt vandaag dat ik moeiteloos langs al zijn rood witte vlaggen zeil. Dat is nou eens fijn. Ik heb al de hele dag een deuntje in mijn hoofd. Laat maar waaien is de enige zin die ik weet. Dat zing ik regelmatig. En dan is het half 3 en loop ik Voorden al binnen. Bijna 20 km verder. Bij een cafe even wat gedronken. Daar mijn gastadres gebeld of ik mogelijk even een maaltijd mag opwarmen. Geen bezwaar dus appie in en een witlof stamppot halen. Dan de laatste 5 km naar het gastadres. Een enorme uithoek precies tussen Vorden en Hengelo in. Maar wel heel mooi. Mooi huis met van die rood witte luiken. Leuke mensen. Hij gepensioneerd leraar en zij doet. nog vrijwilligerswerk bij het vvv. Twee grote bernhard Senners in de keuken. Ze komt net een grote kom joghurt met verse aardbeien brengen, de was hangt te drogen en ik heb zowaar mijn dikke warme vest niet voor niks mee gesleept. En nu hopen dat ik vannacht wel goed slaap. Marja wilde nog komen en morgen een dag mee lopen. Alleen komt die dan niet meer bij de auto want ov is hier niet. Is ook een ding om een heel end te moeten rijden voor een stukje lopen. Was leuk geweest als het was gelukt maar denk ook verder. Het is een heel eind rijden voor een dag lopen. Dat raad ik toch ook af. Hoe leuk ik het ook vind maar het moet wel reeel zijn. En dat is deze uithoek zeker niet. Morgen begin ik aan boek twee van het Pieterpad. Ik zit op de helft. Deze dag was heel erg goed in gezelschap van Pieter.


9 juni 2019


9. jun, 2019
Genieten met Pieter of toch niet helemaal
Tjeemig zeg, ik had me toch een lekker bed vannacht. Het enige nadeel was zo een grote zware klok die om de haverklap bim bam zei en buren die op bezoek kwamen. De gastvrouw had nogal een schelle stem dus tot half 12 was het pret in huis. Uiteindelijk de muziek op mijn oren gezet en toen viel ik in slaap. Vanmorgen half 9 een wat matig ontbijt maar voldoende. Plakjes kaas door tweeen geknipt waardoor je net een halve boterham kan beleggen doet me denken aan het werk. Daar hebben we dat in het kader van bezuinigingen ook wel eens moeten doen. Met veel goede raad hoe weer terug te lopen zodat ik Pieter zou ontmoeten ging ik op pad. Klein beetje zoeken maar na een paar km bingo. Ik was superblij en wenste Pieter van een afstand al goede morgen toe. En wat een weertje he Pieter dat wordt een fijne dag. Op dat moment rijd er een fietser achterop. Vrouw zegt niks doet alsof ze me niet ziet en rijdt stug door. Plaatselijke dorpsgek zal ze gedacht hebben. 🤣 Het zijn volgens de berekening van Pieter vandaag weinig kilometers omdat ik gister 5 km door moest naar mijn bed. Meer als 15 zeker niet en met een km misschien naar mijn nieuwe bed word dit een lummeldag. Mooi weer dus van bank naar bank bijna. Er zijn iets meer mensen op de been nu. Bij een bankje raak ik aan de praat met een dame op leeftijd. Jaren de vierdaagse gelopen en nu ze te oud wordt het Pieterpad. Ze komt erachter dat dit leuker is dan een prestatie tocht lopen. Ja daar ben ik ook achter. Mensen zeggen me wel eens dat ik nu luxe vakantie vier met goede slaapplekken ipv mega alberques. Ja dat klopt maar volgens mij gaat het daar niet om. Ik loop de tocht niet om de prestatie. Dan had ik er veel minder dagen over gedaan. Nee hoor ik loop hem om te genieten van ons land, de ontmoetingen en contacten onderweg en om heerlijk mijn hoofd te resetten. Dat presteren deed ik toen ik jong was. Nu mag ik gewoon genieten. En vandaag geniet ik uitbundig met Pieter. Het landschap is mooi. Om me heen kijkend mis ik een afslag maar dat idee heb ik al snel. En als een vriendelijke dame vanuit de tuin roept, bedank ik met een grijns en ga 100 meter terug wel de goede kant op. Ik kom bij een rustplek en dat vind ik hier weer zo leuk. Een schuur vol drinken etenswaren etc. Goed vertrouwen dat je je geld er netjes achterlaat. Fijn dat dat nog kan hier. Er komen 2 fietsers bij die verbaast zijn dat het pieterpad hier ook loopt. Zij zijn aan het fietsen wonen vlakbij de rustplaats maar zijn hier nog nooit geweest. Ze doen niet zo veel buiten. Ik verbaas me er niet meer over. Hoor het te vaak. Eenmaal weer op pad vertel ik Pieter blij te zijn met deze weg. Dan wordt ik opnieuw aangehouden. Nu door een jong ding die me vraagd of ik het Pieterpad loop. Ze wil van alles weten. Ze vertelt dat ze het pad met het gezin loopt in het kader van gezamelijk iets doen. Maar zij loopt te snel dus zonder gezin. Ze zegt dat ze elk jaar 2 of 3 dagen lopen zodat de familie tenminste een keer uitgelaten wordt en buiten komt. Ik schiet in de lach en dan komt de rest van de familie eraan. Pa zegt er 15 jaar over te willen doen. Gossie denk ik dat is pas een prestatie. Het is leuk weer zoveel mensen te spreken maar ik besef dat ik er dan wel heel erg lang over ga doen als ik ook nog af en toe wil zitten. Dus ik wens ze veel plezier en ga verder. En dan mag ik weer het bos in en raak ik lichterlijk gestressed. Dus mis ik Pieter zijn vlaggetje. Maar er al op bedacht ben ik niet zo vreselijk te ver door. Toch is de paniek er weer en ik vlieg terug. Dan is Pieter er weer maar de lol is er even uit en het genieten al helemaal. Zoveel lopers behalve nu in het bos. Ik kachel even flink door en kan opgelucht adem halen als ik het bos uit kom. Dan komt er nog een stel en samen zoeken we hoe het pad verder loopt. Weer op de weg staat er helemaal uitlopen tot op de drukke weg. Dat doen we. Aan het eind echter niet de beloofde vlag en al helemaal niet de naam van de weg. Tja het ligt dus niet altijd aan mij. Het stel is behoorlijk aan het mopperen over de slecht aangegeven route. Ook omwonenden hebben geen idee. We lopen met zijn drietjes richting Zelhem als we ineens de naam van de weg zien. We gaan die maar in en bingo we komen weer bij Pieter terecht. Ik houd me maar even stilletjes met mijn geklets met Pieter en mopper vrolijk met het stel mee. Maar dan lopen we niet meer mis en komen we aan het eind. Daar wensen we elkaar goede reis verder en zij terug naar huis. Op een terras etappe biertje en uitvogelen hoe ik bij mijn slaapadres kom. Dat is maar een paar honderd meter dus fijn. Toch weer practisch 20 km vandaag. Een rustdag wordt het zo niet echt. De pijn onder mijn voet is terug dus dalijk maar weer eens lief zijn en oefeningen gaan doen en masseren. Maar eerst eens wat eten.



10 juni 2019

Verstilde Pieter dag
Gisteravond prima slaapplek in een b en b maar ongelofeloos saai en stil. De man des huizes liet zich niet zien. Even eten in Zelhem waar ook niks te beleven viel. Dus vroeg op bed en tv maar aan gegooid. Vanmorgen wel een super ontbijt en om kwart over 9 stond ik buiten. Het was zonnig en warm maar regen en onweer in de middag voorspelt. Volgens buienradar om 13 uur. Dus dacht ik oke ik loop door dan hoef ik niet zo ver in de regen meer. Ik vond Pieter weer snel maar in plaats van de gebruikelijke blije begroeting was het nu, "hoi daar ben je weer". Het viel me later pas op. Er liep een vrouw voor me die duidelijk geniet van het alleen lopen. Ze liet me voor met de mededeling jij gaat toch sneller. De route was bijzonder mooi en afwisselend en ik genoot ervan. Bij kasteel Slangenburg komt een dame op me af die vraagt waar ze heen moeten. Zij en man lopen het pad ook in 1 keer. Nou gewoon rechtdoor en ik vraag of ze een boekje hebben. Ja hoor maar dan hoeven we dat niet in te kijken. Oke hoop dat ik het goed zeg want ik mis nog wel eens een afslag. Iedereen lijkt daar te pauzeren. Ook de vrouw van eerder zie ik op een bankje zitten. Ik heb vandaag geen zin in praatjes dus ik loop door. En ineens besef ik me dat het verstilt is in die bovendop. Geen gedachten, geen praatjes met Pieter en al helemaal geen praatjes met wandelaars. Na 14 km kom ik op een rustplek waar je wederom van alles kan pakken met geldkistje. Er zitten al mensen maar die zeggen niet veel. Goed voor mij. Ik drink en tank flink water naar binnen. Tenslotte is het broeiierig heet en het zweet drupt uit mijn haren en ik heb niks gedronken nog. Er komt een triest appje van een pelgrim vriend wat ik al wist. Op de camino zijn twee vrouwen aangereden. 1 overleden de ander in slechte toestand. Hij kende ze weer. Zo triest dat dit ze is overkomen en zo triest voor alle nabestaanden. Ik ben er een poosje bij in gedachten en leef mee. Daarna verder over de landerijen. Dan zit er een stel zwanen met kuikens in de sloot naast me. Ik probeer er langs te sluipen maar het geblaas en naar me toe zwemmen zorgen ervoor dat ik het op een lopen terug zet. Ik vermoed tot vermaak van Pieter. Ik wacht een poosje maar de zwaan blijft naar me loeren en zodra ik 1 stap zet gaat die bek open met een stevige blazerige waarschuwing die niet mis te verstaan is. Ik moet er toch echt langs bedenk ik me. Ik druk me tegen de kant van het schrikdraad en vlieg er op een drafje langs. De zwaan blazend achter me aan. Op veilige afstand blijkbaar voor zijn kroost houdt hij het voor gezien en kan ik opgelucht adem halen en uitblazen. Het laatste stuk en dan ben ik in Braamt. En de zon schijnt nog steeds. Op een terras is het wel gedaan met mijn verstilde bui en sluit ik aan bij een stel die dag etappes doen. Als ik weg wil gaan zie ik de wandelaars die vanmorgen naar de route vroegen. We komen erachter dat we op dezelfde plek slapen. Ook de vrouw die ook alleen liep zwaait als wij weggaan. Met zijn drietjes lopen we naar ons slaapadres. zij hebben ook naar santiago gelopen vanuit porto. Aangekomen zitten we op een leuke soort van boerderij. En als we zitten te drinken en praten komt ook de andere dame binnen en wordt het een gezellig uurtje. Weer een klein beetje wandelwol armer want een van de drie kampt met een blaar. Zelf heb ik geen last van die ene blaar met de wandelwol maar over gaat ie niet. Maar wat een ontzettend leuk adres. In de eetzaal kijk je naar de jonge koeien in de stal. De man werkte ook in de psychiatrie en de vrouw is een oud verpleegkundige. Willem de man des huizes kookt heerlijk. Voorafje nog een voorafje hoofdgerecht met asperges koffie met bonbon toe. We hebben allebei dezelfde mening over de ggz en die liegt er niet om. Reden dat hij een half jaar geleden is gestopt. De andere wandelaars zitten met hun oren te klapperen als ze onze verhalen horen. Maar ik besluit zoals altijd dat ik nog steeds het mooiste vak heb wat je je maar kan bedenken. Het is hier prima toeven in Braamt.


11 juni 2019

Beledigde Pieter
Goh echt he wat een eindeloos leuk stekkie gister. Wat een gastvrijheid. En wat een lekker eten. Alleen slapen.... Ik lig nog niet of ik hoor iemand plassen. Denk nog al aan de dommel, die heeft een grote blaas... 5 minuten later weer iemand aan het plassen. Weer zo een grote plas. En even later nog een keer. Ik hoor niemand doortrekken dus denk er het mijne van. En dan ineens... Stijf overeind in bed. Een hoop gesnuif en boe boeee. Nee slaap ik tegen de koeienstal Ik lig te schudden van het lachen in mijn bed. Alleen slapen met dat constante geloei gesnuif en geplas is een ander verhaal. Er zit maar 1 ding op. Ik zet slaapmeitatie op. Oordopjes op en proberen maar. You tube staat er vol mee. Uiteinderlijk werkt het want twee uur heb ik het niet meer zien worden. Vanmorgen 8 uur ontbijt. Mijn mede wandelaars liggen blauw van het lachen als ik mijn verhaal doe. Het ontbijt is echt geweldig. Maar dan vind ik het welletjes. 24 km met een deadline van een pondje is gewoon vroeg op pad. De twee wandelaars van gister weten een weg die ons snel bij Pieter brengt. Het regent dus regen poncho aan. Buitje van 5 minuten dus ding snel uit en ook niet meer nodig gehad. Dan zie ik Pieter en blij begroet ik hem. Ik vraag de andere twee Pieter ook even te begroeten maar alhoewel ze moeten lachen om mij, zijn ze niet van plan mee te doen. Oei oei denk ik en ik zie Pieter staan. Hoogst beledigt. Ik spreek hem bemoedigend toe dat nou eenmaal niet iedereen een even sociaal en vriendelijk wezen is en dat hij zich er vooral niks van moet aan trekken. Ik loop al spoedig voor op die twee slenteraars. Het pad gaat door het bos maar met 3 wandelaars achter me maak ik me geen zorgen. Het is alleen veel klimmen. Langzaam en vaak stoppen om lucht te happen. Het valt niet mee maar Pieter helpt me met een goed aan gegeven route waar ik hem elke keer voor bedank. Berg af doe ik bijna rennend zodat ik tijd inloop. Dan kom ik bij een enorme uitkijktoren die niet in het boekje staat. Ik prop even mijn poncho in mijn rugzak en dan komt de andere wandelaar aan die geen contact wil met wandelen. Bij haar staat de toren wel in het boek. Misschien ga ik daarom steeds de mist in. De beschrijving is verouderd en staat ook niet op de site. Alleen ga ik verder. En dan ben ik het bos uit en loop ik op Duitse bodem. En ooo wat loop ik schandalig met Pieter te genieten. Veel praten doen we niet. Mijn koppie is nog steeds stil. Heerlijk is dat want ik mis geen aanwijzing op deze manier. Ik maak voor mijn gevoel veel foto's maar het is dan ook zo mooi onderweg. De gelderse poort zoals het heet is een bijzonder mooi gebied. Dan moet ik weer een steile afdaling maken en ligt daar dan ineens een omgevallen boom op de weg. Het is even zoeken hoe ik hier omheen moet, maar het lukt. Dan loop ik de eenzame wandelaar weer voorbij. Kort praatje en verder. Ik kom in Spijk en zie picknickbanken een huisje en pomp. Leuk vers water en een wc denk ik. Helaas geen vers water wel bruin, en geen toillet. Achter het huisje dan maar. De eenzame wandelaar rent me als een speer voorbij. Zeker bang de pond te missen. Maar ook ik blijf niet rusten en ga voort. De dijk op langs de Rijn en even een paar km vreselijk saai. 14 km zitten erop en het niet rusten in combi met zo een saaie weg breken me op. En dan kom ik in Tolkamer en wat leuk is het daar. Ik plof op een bank en dis wat crackers op uit mijn tas. Laatste pakje van de 4 dus dat wordt wat nieuw noodrantsoen scoren. Dan komen er 2 wandelaars langs die vannacht ook bij hetzelfde adres hebben geslapen. Ik klets een 20 min met ze. Zij is ook verpleegkundige. Veel mensen uit de zorg dus. Ik ben uitgerust en het is tijd om te gaan. De laatste pond wacht niet en ik heb niet zo goed idee hoe ver ie nog is. Dan ben ik toch even het spoor bijster. Ik vraag mensen hoe ik verder moet. Ze vragen: nu pieterpad, volgende reis Santiago? Nou daar ben ik a 2 keer geweest. Hun dochter bleek er gister heen te zijn gegaan. Eenmaal op het goede pad zet ik de vaart erin. En dan is de pondplaats er einderlijk. Ik moet nog een drie kwartier wachten volgens de dienstregeling. Maar net als ik al mijn spullen af heb zie ik hem aankomen. Dus spullen weer op. 1 na laatste pondje dus mooi op tijd. Leuk overtochtje en aan de overkant een terras. Hoi Koffie. De twee die Pieter negeerden opwachten denk ik dan. Eens zien of zij op tijd zijn. Maar ik zie ze niet meer. De wraak van Pieter is zoet. Zij komen niet aan op hun bestemming als het goed is. Tja zeg ik Pieter. Voortaan beleefd tegen je zijn en je groeten he? Pieter beaamt het met een serieuze blik. Dan loop ik naar mijn slaapadres en wens Pieter een goede nachrust. Aangekomen krijg ik 2 sloten thee en blijkt zij een balzaal van een bakamer te hebben met een joekel van bad waar ik in mag. Het leven is goed jubel ik. De fietser die hier ook slaapt gaat ergens eten zodat ik tijd heb. Met kleren en al stort ik in bad. Benen ontspannen voet masseren en kleren wassen. En dan een poosje onderuit heerlijk doezelen. Kast van een huis waar een vrouwtje alleen woont nadat 33 jaar geleden haar man overleed en de kids de deur uit zijn. Grote vijver met kikkers helemaal leuk. Herboren loop ik nog een kilometertje naar de appie voor wat eten. En nu liggen mijn voeten languit en mag ik relaxen op een heerlijk bed. Mijn armen zitten onder de blauwe plekken van de rugzak. Mijn peesplaat van mijn linker voet doet gemeen, maar ooo wat is het leven nu mooi in Millingen aan de Rijn.




12 juni 2019
Bubbelen met Pieter
Vanmorgen wakker van een app. Het regent hier vreselijk. Nou bij mij niet. Tijdens ontbijt, wat jammer dat de regen jouw kant op komt. zucht denk ik. Voor ik de deur uit kan stappen bericht dat het vreselijk slecht weer wordt. Het zal allemaal maar ik word nu toch heus ongedurig. Ja misschien gaat het regenen hagelen sneeuwen onweren of what ever. Maar ik zit in een bubbeltje samen met Pieter en het boeit me niet wat voor weer het wordt. Ik heb vanaf 28 mei alleen maar goed weer gehad op 1 dag van veel wind en wat regen. Dat ik niet weken zon zal hebben was me wel duidelijk en dat hoeft niet. Dus ik denk mooi voor de volgende komt zet ik wat op facebook. Ik ben vroeg op pad 10 voor 9. Pieter pik ik al heel snel op en wens hem weer goedemorgen. Al snel word ik achterop gelopen door de Janny de alleen loper ook. We babbelen even wat. Blijkt dat de 2 die Pieter beledigd hadden toch de overkant hadden bereikt. Dan loop ik verder als snellere loper. Het gaat best snel. Ontzettende leuke route en ik merk dat ik in een heerlijk bubbeltje zit met Pieter. We wisselen tussen Duitseland en Nederland. Het landschap is afwisselend. Het is niet zonnig en het zal wel een keer gaan regenen dus stap ik even door. De duivelsberg wacht en ik ben daar liever voor het al regent gezien het water wat gaat stromen. Dan krijg ik een app dat het in het westen vreselijk regent. Dat is de druppel. Ik app terug dat de volgende geblokt wordt. Laat mij in mijn bubbel met Pieter dat is net zo fijn. Even na 11 km zweten op een bankje wat drinken en uit puffen. En dan gaat het verder. Als ik de duivelsberg op wil klimmen vallen de eerste spetters. Dat is even stoppen spullen opbergen en poncho aan. Binnen no time is het gespetter over en gaan de hemel sluizen echt open. Ik ga vrolijk door en besef me dat ik vandaag ook nog eens makkelijk de berg op klauter. Maar dan beginnen de rivieren te stromen en binnen een minuut zit ik met mijn voeten in een bubbelbad met Pieter in mijn bubbel. Ach ja doet me denken aan Santiago en dat ik nooit geen hangwag meer wil. Het hosen blijft onverminderd doorgaan en Pieter en ik bubbelen rustig door. Dan komen we bij een weiland waar we doorheen moeten. Er staat een container waar ik induik. Eens zien wat het boekje zegt. Even schuilen en de gps erbij. Het weiland zie ik niet zoveel in. Dat gesop ben ik een beetje zat. Maar stukje over de weg kan ook dan pik ik het pad een paar honderd meter verder weer op. Dat besloten wat drinken en de boel weer op mijn rug. De poncho met rits is een aanwinst. Tjoep 1 worp en hij zit zonder dat ik doorweekt ben Ik kachel een stukje over de 7 heuvelenweg en bedenk me hoe saai dat is. Je zal er met de 4 daagse. maar moeten lopen. Gelukkig pik ik snel Pieter op. Linksaf of rechtsaf tja... Het is te nat om ergens op te kijken dus ik besluit dat ik logisch moet nadenken. Rechts was de duivelsberg dus is het heel logisch dat ik linksaf ga. Ik kan ook over de weg. Binnen 2 km is het einde van de reis. Maar Pieter en ik we zijn de beste maatjes ondertussen en ik wil hem niet zo maar in de steek laten. Dus ik klets nog wat terwijl ik het pad vervolg. En wat voor pad. Een grote snelstromende rivier. Dit is niet leuk meer en ik besluit als ik nu bij een weg kom ik over de weg blijf gaan. En dan ineens een weiland vol koeien en kalfjes. Ach leuk denk ik nog. Leuk... Het lijken wel dezelfde koeien als ik vanmiddag had gezien. Ik kijk eens goed en ja hoor. Dezelfde koppen. Ik heb de hele omgeving bij elkaar gevloekt en getierd. Hoe krijg ik het voor elkaar. Het is wel droog nu. Ik gooi mijn poncho uit en gooi het eindpunt in de gps. Zo banjer ik door nog een soppend weiland naar de weg. Ik kom langs een canadees kerkhof waar ik toch ga kijken. Al die zinloze graven. Al die namen op muren van mannen die nooit gevonden zijn. Het is zo triest allemaal. Dan kom ik Jannie tegen die er ook is met een vriend en paar opgeduikelde canadezen. Ook Irma is erg nat en heeft natte voeten. Ik loop verder over de weg als ik ineens de twee die ook lopen maar elke keer met vervoer heen en weer naar hun tent gaan tegen kom. Ik sta dan weer bij de keuze Pietertjes links of rechtsaf. Zij gaan rechtsaf ik ben er klaar mee en volg de weg. Nog anderhalve km. Dan ben ik in Groesbeek en op een terras mag ik koffie met het enige eetbare wat ze hebben een heel klein stukje appeltaart. Niks gegeten onderweg en vanmorgen 3 boterhammen dus ik heb trek. Daarna loop ik naar mijn slaapadres. Niemand thuis. Oke ik bel. Ook zij zijn gestrand in het slechte weer. Dus ik neem plaats in de tuin en na 20 min. is er een vrolijke heer des huizes. Ventilator gaat op de schoenen pot thee wordt gebracht en een heerlijke douche wacht. En dan komt Jannie binnen zeilen die het helemaal gehad heeft en zijn Angela en Ad de zo onbeleefde twee tegen Pietertje er ook. Gezellig samen uit eten straks dus. Ipv 20 km heb ik er 25 km van gemaakt. Ik houd van wandelen


13 juni 2019

Pieter en ik elk zo ons eigen ding vandaag
Gisteravond leuk samen gegeten. Het maakt de natte dag weer goed. Heerlijk bij terugkomst dat er een wasmand schone kleding staat. We zitten allemaal met onze neus in de schone was te snuiven. Wat een genot. Ik slaap goed en ben dus uitgerust. Vandaag maar een kleine afstand. Achteraf durf ik het te zeggen eerder waag ik me er niet meer aan. Het ontbijt is gezellig en wat een heerlijk adres. Doordat de ventilator de hele nacht voor de schoenen heeft gestaan heb ik nu droge schoenen. Jannie ook alleen die van Ad en Angela moeten in de loop van de dag nog even door drogen. Wat een ontzettende fijne mensen hebben we onderweg mee gemaakt. We gaan op pad. Ik via de etos voor lenzenvloeistof. Ergens gaat ie opraken en zonder kan ik niet. Dan loop ik Groesbeek uit en ga het bos in. Geen idee maar ik moet op gang komen. Mijn hoofd is nog wat aan het flierefluiten dus even de muziek op. Dan ontdek ik Pieter helemaal vergeten te zijn en niet gegroet te hebben. Zal ik terug gaan om even opnieuw te beginnen? Nou zo gek moet ik maar niet worden. Ik mompel mijn excuses en wens hem alsnog morgen en een fijne dag. Pieter zwijgt. Zeker ook nog met zijn eigen ding bezig. Spoedig loop ik Angela en Ad voorbij.. Ik merk dat ik het minder prettig vind als er mensen voor me lopen of achter me. Ik mis dan op een of andere manier mijn bubbeltje. Op een pad gekomen laat Pieter verstek gaan. Ik loop stukje terug en bestudeer het boekje. Angela en Ad komen ook en dan vinden we Pieter weer. Hop ga ik weer. Bij een leuk stekje denk ik op een heuvel wel een foto te kunnen maken. Als ik van de heuvel afloop kom ik hard neer en voel mijn knie draaien. Ik moet hijgen van schrik. Stel je voor dat het nu mis gaat. Gelukkig gaat het goed en ik hoor Pieter brommen. Gedraag je als een 55 jarige. Ja ik beaam dit en weet dat ik kalm moet doen. Ik wil immers Maastricht nog halen. De route is mooi en ik geniet ook al ben ik vandaag een beetje uit mijn bubbel. Dan kom ik Vincent met zijn partner weer tegen. En ineens denk ik, dat dat het is. Ik wil weer alleen zijn. Zelf op pad zijn ipv weten dat er steeds een van de anderen in de buurt is. Ik kom in een aangelegd gebied waarin de koeien op het pad lopen en ernstig naar me loeren. Ze zijn ook wel erg dichtbij giebel ik tegen mezelf. Ik maak er foto's van maar loop wel snel door. Het is dit keer een korte etappe van 15 km naar Gennep. Daar kan ik nog wel even de martinus toren beklimmen. Leuk even van boven af om je heen kijken. Ook Gennep heeft vele oorlogen meegemaakt een ook daar zijn de tekenen overal van zichtbaar. Zal het ooit stoppen? Al die haat en al dat geweld? Ik bekijk de stad. Wat leuke pandjes en ik haal mijn flesje cola zero voor morgen. Dan loop ik terug en kruip een terras op voor koffie. Angela en Ad komen ook niet lang erna en dan zien we Janny ook. Ik heb mijn slaapadres gebeld en hoor dat ik daar eet. Ik moet nog anderhalve kilometer lopen en om heen en weer te lopen als ik met de rest wil eten zie ik niet zitten. Lekker een douche en daarna niks trekt. Op mijn adres een b en b dit keer heb ik grote kamer met een tv. Gedoucht gegeten en met een glas wijn languit op bed achter de tv hoor ik de regen op het raam. Ik hoef er niet uit het leven is goed



14 juni 2019

Pietertje duidelijk
Oke b en b vannacht geen luxe maar goedkoop. Ontbijt matig maar voldoende dus ik mopper niet. Geen appjes meer met weers voorspellingen gewoon stilte. Heerlijk. 9 uur ben ik dan ook op pad. Op internet gezien dat de route heel slecht is aan gegeven, de vvv dicht tot 10 uur dus blijf ik met een totaal niet kloppend boek zitten. Ik hoop er dan ook maar het beste van. Het begin gaat vlot. Pieter laat zich al heel snel zien en ik aai hem over zijn bol en wens hem goedemorgen Pieter lijkt blij te zijn met zoveel aandacht. Dat belooft wat goeds. Het begin gaat langs de weg Gennep uit. Maar dan mag ik het bos in. Bij een watertje is het een waar kikker concert. Hoe leuk is dat. Ik blijf staan kijken naar die springende diertjes en luisteren naar hun concert. Dan wordt het tijd en ik ga weer verder. Het pad staat vol hoge doornenstruiken en ik moet mijn stokken gebruiken om niet onder de schrammen te komen. Ik loop immers in korte broek en shirt. Pieter laat zien tevreden met mijn begroeting te zijn want de route staat erg goed aangegeven. Wel hoor ik even later een tijdlang continu het geraas van de auto"s op een weg dichtbij. Dat maakt de route dan even wat minder mooi. Ineens zit er een muis voor mijn voeten. Ooo schattig en ik blijf stil staan en probeer mijn fototoestel in standje gereedheid te brengen. Helaas mijn stok zwiept daarbij alle kanten uit en muis weg. Ik sjees hem nog een paar meter na in de hoop hem toch nog te zien, maar besef me dan dat ik bezig ben met een zinloze daad van onbezonnenheid. Ik schiet in de lach en vervolg het pad. Dan stuit ik op 2 eenden midden in het bos. Verbaasd ben ik want wat doen die 2 nou zonder water op een bospad. Ik ga erover in discussie met Pieter die ook geen antwoord weet. Uiteindelijk besluit ik maar dat ook eenden kunnen verdwalen. Tja en dan kom ik toch bij de drukke weg uit. Er lopen twee pieterpadders voor me die ik een poosje volg. Een van hen zwaait steeds en ik zwaai terug. Dan houdt een vrouw me staande met het advies een andere weg te pakken wat zij veiliger vind met het drukke verkeer. Ja. maar daat staat Pieter niet. Volgens haar kan het geen kwaad. Nou vergeet het ik laat Pieter niet in de steek. Stug loop ik door. Dan kom ik weer in het bos. En dan staan ineens mijn voorgangers stil. Pieter is zoek. Gelukkig brengt nu ook mijn boekje uitsluitsel. De hei over. Leuk klimmetje om vervolgens tussen de schapen te belanden. Veel te snel is het hek er en verlaat ik de hei. Een bord van een theetuin lonkt na 11 km dus wat let me. Helaas is het dicht. Ik vul er mijn flesje neem een pieterpad sleutelhanger mee voor aan de rugzak en laat daar geld voor achter. Even zitten en dan maar verder. En dan kom ik langs een cafetaria met milkshakes. Het apparaat moet even opgestart worden. Ja hoor ik heb wel even geduld. Echter na 10 min. is mijn geduld op. De bediende blijft stug patat en kroketten bakken en ik hijs mijn rugzak op en ga. Ik mopper tegen Pieter maar ik hoor hem lachen. Hoezo wil jij afvallen zie je hem denken. Al snel sta ik dan bij de pond over de maas. Leuk weer. Hij staat al voor me klaar en ik kan direct mee. Aan de overkant geeft Pieter dan zijn aanwijzing weer en ik begin aan de laatste kilometers. Er is geen wandelaar te zien en Pieter en ik genieten samen en neurieen een deuntje. En dan zie ik een kerk en denk dat het Vierlingbeek is. En dan om een hoek nog een kerk. Zal dat het dan zijn? Dat blijkt hem te zijn. Om 14 uur wandel ik binnen en zoek een terras op. Al spoedig zie ik Ad en Angela. En dan komt Jannie even later ook binnen zeilen. Na wat drinken en kletsen gaan we op zoek naar onze slaapplekken. Ik kom bij een adres met briefje op de deur dat ik maar vast achterom naar de keet moet gaan. Ze zijn niet thuis. Er staan allemaal struisvogels. Ik geniet en als ik bij de keet kom heb ik plezier. Een soort pipowagen. Wat ontzettend leuk. Een schuurtje buiten met wc en douche en binnen een wc helemaal leuk. Van alle gemakken voorzien dus een glaasje koude wijn voor de keet vanavond. Lekker met tijdschrift het leven is goed. Maar eerst nog met zijn allen uit eten.


15 juni 2019


15. jun, 2019
Pietertje speelt een gek makend spelletje
Wat een geweldig stekkie en wat een leuke mensen. Hun verhalen over de emoes waren geweldig. Bij het wakker worden echter flinke regen. He ja en nu. Door het bos over al die modder? Nog maar even omdraaien en mijn gedachten laten lopen. Uiteinderlijk eruit en beslissing genomen. Ik ga niet aan modderen, zolang het zo plenst ga ik over de weg. Na een lekker ontbijt met gebakken eitje is het droog. Goed dan ga ik op zoek naar Pieter. Die vind ik en hij wordt vrolijk begroet met een aai over zijn rood witte bolletje. Dat ie maar weer net zo duidelijk mag zijn als voorgaande dagen. Al spoedig kom ik weer langs een oorlogs monument. Die 2 minuten stil op dodenherdenking doen me nooit zoveel. Maar dit soort stille getuigen raakt me. Smakt blijkt een bedevaartsoord. Bij de jozef kapel gaat een vrouw met een wapperend lang wit gewaad naar binnen. Verwonderd sta ik te kijken. Nu al aan het dingen zien??? De kapel is te bezichtigen dus nieuwschierig treed ik binnen. En daar zit de dame in het gewaad heus een rozenkrans te bidden. Het is dus echt. De kapel is mooi maar om verder niet te storen blijf ik achterin kijken. Dan ga ik verder. Kort erop geen Pieter meer. Dat belooft wat. Even vragen en dan pik ik hem weer op. Spoedig neemt hij me mee het bos in over zandduinen. Dan wil Pieter dat ik rechtsaf ga een duin op. Bovenop drie richtingen maar geen Pieter. Verdraaid nog aan toe denk ik en ga terug. Echter Pieter wijst me toch echt rechtsaf. Net als ik lichterlijk in de stress schiet komt er een man voorbij rennen. Hij is geweldig en rent een rondje op zoek naar Pieter. Dan roept hij me luidkeels. Pieter is gevonden en opgelucht kan ik door. Maar oo zo blij weer op de weg uit te komen. Al spoedig mag ik weer een bos in naar een oude watermolen. Prachtig ding en ik houd er na dik 9 km mijn rust. Even bijtanken en op adem komen. Toch weer wat paniekerig door het zoek raken. Dan ga ik toch weer verder. Tenslotte moet ik 21 km vandaag. De weg is nu goed te vinden. Eenmaal in de bewoonde wereld kijk ik tegen industrie aan. Jammer maar het zij zo. Al lang blij dat ik even geen last van dwalen heb. Dan staat er weg omleiding. Getver denk ik. omleiding is altijd langer. De omleiding gaat langs een bakker met heerlijk ijs. Rugzak af en even genieten. Als ik weer verder wil staat Pieter rechtaf aan te wijzen. Echter eenmaal rechtsaf staat er een kruis. Linksaf wel een aanwijzing. Als ik sta te bedenken wat nu roept een mw. rechtsaf en verderop links. Zegt dat veel wandelaars hier hopeloos staan te kijken. Mijn dank Pieter denk ik. Verderop geen aanwijzing. Ik word er moedeloos van. Mensen zeggen links en dan pik je het vanzelf weer op. En ja daar komt Pieter weer. Die volg ik braaf en kom dan uit bij de bakker met zijn ijs. Dit is toch om dol van te worden. Google mapps aan en pieter terug gevolgd tot ik weer op het goede pad zit. Dan loopt het goed. Ik moet nog een kilometer of 6 dus dat schiet op. Dan weer een omleiding. Natuurlijk denk ik zuchtend. Het gaat dwars door een weiland heen. Dwars tussen de koeien. Ik maan ze vooral te blijven liggen waar ze liggen. Een lichte spetter begint. Als dit in regen overgaat ga ik via de weg denk ik. Maar het zet niet door dus volg ik Pieter. Het laatste blaadje in het boekje ben ik al even mee bezig als de route ineens de andere kant opgaat. Wat is dat nou weer brom ik tegen Pieter. Ik sta in dubio. Al meer als 20 km erop. Doe ik het laatste oude stukje route of volg ik de nieuwe. Als ik in discussie treed met Pieter is ie onverbiddelijk. Je loopt toch het Pieterpad? Nou volg mij dan ook. Oke zucht ik en volg. Alleen ga ik nu heel anders om en ik vraag me af of ik zo niet veel meer loop. En dan zie ik einderlijk de kerk van Swolgen denk ik. Ik kan bijna nog een dansje maken. Het einde is in zicht. En dan blijkt het de kerk van Tienray te zijn en heeft Pieter me gewoon een eind om laten lopen. Tienray schud op zijn grondvesten van mijn krachttermen. Ik ben moe, voel me vies en wil klaar zijn. Toch moet ik weer het bos in. En hoe moe ook ik volg en ga niet over de weg. En dan na bijna 26 km ben ik in Swolgen. Ik ben er helemaal klaar mee en vlieg bij een cafetaria naar binnen. Wat eten broodje mee voor de avond en tweede helft van voetbal mee kijken. Dan ga ik naar mijn slaapadres. En wat blijkt... Ik slaap bij een oud verpleegkundige uit Bussum die in het marjella ziekenhuis heeft gewerkt. Daar waar ik nog eens via de inas stage heb gelopen. De wereld is klein en we babbelen heel wat af terwijl de jonge pup probeert mijn vieze sokken op te eten. En nu zit ik gedouched dood moe te wezen. Ik merk dat ik begin te verlangen naar het einde. Ik dacht weer nog 5 etappes maar het zijn er nog 6. Dat vergeet ik steeds. En net hoor ik dat ook de laatste afstand met 3 km verlengd is. Eerst dus maar eens goed slapen. Hopelijk is Pieter morgen in een beter humeur en leid hij me zonder omwegen naar Venlo.




16 juni 2019

Medelijden met Pieter
Gisteren was ik echt kapot en heb ik ernstig zitten denken geef ik het op. Daarbij kon ik niet slapen en deden mijn benen idioot pijn. Uiteinderlijk in slaap gekukeld en toen kwam Karin spoken. Vertellen dat ik terminaal was en mijn pensioen niet zou halen. Vanmorgen dus niet al te best op. De gastvrouw maakte echter een hoop goed. Gezellig samen ontbijten en kletsen. Dus goed geluimd alsnog op pad. Pieter was snel gevonden en het liep voorspoedig door het bos. Wel had ik het hem nog niet vergeven van gisteten en zei hem zich te moeten schamen. Leek het nou zo? Maar ja het leek echt op zijn rood witte koppie wat droevig keek

Ik besteedde er nog geen aandacht aan totdat.... Er lag een paaltje op de grond en het rood witte koppie lag daar zielig tegen de grond gesmakt. Ik was er al even voorbij toen ik dacht:"Dit is zielig. Als ik doorloop hou ik nog heel lang medelijden met Pieter." Dus ik keer om en loop terug. Daar zet ik Pieter op zijn voetjes geef hem een knuffel en zeg hem dat ik toch wel van hem houd. Tenslotte laat ie me de mooiste gebieden zien. .Dus de strijdbijl wordt begraven. Vrolijk gaan we samen verder. We komen in Grubbenvorst en met het pondje mag ik mee naar de overkant. Helemaal leuk maar voor ik uit mijn rugzak geld heb opgeduikeld zijn we alweer aan de overzijde. Eerste stukje loop ik goed en dan mis ik een aanwijzing. Ik heb ook hoge nood loop ondertussen te appen tja dat gaat niet samen. Bij een asperge en kado winkel in een grote schuur mag ik halleluja naar het toillet. Ik blijk nog niet op de goede weg te zitten dus loop verder terug. Dan vertelt een man dat alle wegen die ik liep goed waren geweest. Natuurlijk denk ik. Hij roept twee meiden die ook aan de wandel zijn dat ik verdwaald ben. Nee hoor alle wegen waren toch goed? En daar is Pieter weer en ik heb geen zin in de dames. Dus ik schiet een tuincentrum in en ga even wat drinken. Daarna vervolg ik mijn pad maar het kan me niet echt bekoren. Onder de snelweg door waar ik voor het eerst de borden maastricht zie. Door een weiland langs de Maas langs een kapel en dan ga ik daar nog even aan de ijskoffie om te zien waar ik naar de outdoorzaak kan voor nieuwe doppen op mijn stokken. Ik zie het station van Venlo is dichtbij en dan zeg ik Pieter gedag. Tijd voor sportzaak die mijn doppen natuurlijk niet heeft. Bever die wel doppen heeft is tot morgen 13 uur dicht dus ik ga wat bedenken. Mijn slaapadres zit er nog 2 km vandaan en daar wil ik op tijd zijn omdat ik de gastvrouw wil zien. Ze moet een paar dagen weg en legt anders de sleutel onder de gieter. Maar nu tref ik haar nog. Heet Carolien liep twee keer het pelgrimspad heen en weer. Zette de camper neer liepen een eind liepen terug en zette de camper weer naar het punt waar ze moesten starten. Die zijn maanden en maanden op stap geweest. Als zij weg is vlieg ik naar de jumbo. Yes zelf koken. Dan in bad wassen en nu relaxed. Vandaag heb ik op een korte stop veel door kunnen stappen en was niet moe. Komt ook doordat ik de muziek een groot deel van de dag op mijn bol kon verdragen en het lekker vond om mee te zingen. Morgen weer 24 km meen ik. Vandaag bleef de teller steken op de 21 die pieter gemeld had


17 juni 2019

Vergeten Pieter
Gister een niet heel schoon onderkomen maar wel lekker even kunnen koken, in bad hangen en goed slapen. Vandaag ook kalm opgestart gezien ik pas om 17 uur in Swalmen welkom was. Even gepuzzeld op de route. Ging ik terug naar het station liep ik minstens 4 km verder vandaag. Ik kon ook in 1 keer naar tegelen bijna 5 km verder. Gezien de komende warmte dat besloten. Goed besluit want ipv 4 a 5 km verder liep ik nu maar 500 meter verder. In tegelen liep ik Pieter tegen het lijf. 1 pieter echter de volgende was weer eens weg. Klein stukje google maps

Bleek het bos verbouwd te worden en steeds op een ander punt dus Pieter was gewoon even zoek. Met wat hulp hem weer gevonden en op een bank maar even wat drinken. En daar kwam nog een pieterpadder aan die naast me wilde zitten. Geen probleem. We blijken allebei op vrijdag in maastricht aan te komen. Hij is in Vorden begonnen en heeft het andere stuk eerder gelopen. Ondertussen zit hij te krabben als een gek. Als ik hem vraag of ie gestoken is blijkt hij aangevallen te zijn door processie rupsen in de b en b vanacht. Hij laat zijn lijf zien, het lijken wel de mazelen. Hij vertelt alleen te lopen omdat hij langer is dan 2 meter, schoenmaat 48 te hebben en te snel te lopen. Als ik verder wil staat hij ook op. Blijken we hetzelfde tempo te hebben Hij stelt zich voor als Bert. Tijdens het kletsen vertelt hij begrafenis ondernemer te zijn. Ik schiet keihard in de lach en krijg ook gelijk de slappe lach. Als ik hem vertel te hebben gedroomd dat iemand zei dat ik terminaal was en mijn pensioen niet zou halen kan hij een beetje mee lachen. Het is heet het tempo hoog en het water raakt op. Tijd voor ergens een tankstop. Ondanks dat het er volgens het boekje niet is komt er toch een cafe. Ijskoffie waterflessen vullen en half uur hangen. Van Bert krijg ik een rubber dop voor mijn wandelstok. 1 stok die het weer geluidloos doet. Hij wil perse de koffie betalen. Gemeld dat de volgende voor mij is. Ondanks zijn mooie app is Pieter dan toch verdwenen. Bert wil over de weg ik niet. En dan zie ik Pieter ineens en zitten we weer op het goede pad. Omdat we zo lopen te kletsen is de volgende Pieter vergeten. We hoeven niet terug maar kunnen een afslag verder weer door met Pieter. Foto's maken doe ik ook niet veel zo en de omgeving gaat een beetje aan me voorbij. Maar wel even leuk zo lopen want ik ben moe de laatste dagen. Bert slaapt voor Swalmen in zijn tentje op een camping. Hij vraagt zich af of het niet eng is voor een vrouw alleen in het bos en zover lopen. Ik krijg er een beetje kriebels bij maar laat dat niet merken. Dan is hij bij de plek waar hij verder moet naar de camping en ik nog 3 km met Pieter aan de haal mag. Maar ik ben moe en heb Pieter maar weinig te melden. Dan ben ik in Swalmen en duik een terras op voor een koud biertje. Een echtpaar vraagt of ik Pieterpadder ben en we raken aan de praat. Dan blijken zij op hetzelfde adres te slapen. Zij is psychiatrisch verpleegkundige bij de jellinek kliniek. Leuk een raakvlak. Vanavond zijn we dan ook met zijn drietjes gaan eten. Wat een fijne dag. Bert en ik hebben telefoonnummers uitgewisseld. Misschien lopen we nog een keer een stukje samen op. Morgen verder naar Montfoort. En dan weer wat meer aandacht voor Pieter en zijn schatten aan schoonheden die hij aan me heeft geopenbaard.


18 juni 2019

Pieter en ik hebben elkaar weer gevonden
Vannacht goed geslapen. De dag begon goed. Heerlijk ontbijt. Alleen was ik dit keer niet zo spraakzaam. Mijn hoofd was allang onderweg. Dus hoe lekker het ontbijt ook was om half 9 stond ik buiten. Mijn gastvrouw nam me nog even apart om over een heerlijke ijs tent te vertellen onderweg. Fijn die wordt geplunderd als ik er voorbij kom. Hoekje om en daar was Pieter. Ik was blij hem te zien en blij alleen te zijn. Gisteren toch in waarschijnlijk net iets ander tempo gelopen en andere indeling dan normaal. Ik had gisteravond dan ook stevig pijn in mijn benen en voeten en moest aan de pijnstillers. Gelukkig was de pijn weer weg vandaag maar wel besloten mijn eigen tempo te gaan lopen. Fijn om vroeg op weg te zijn voor het mooie weer echt los zou barsten. Het liep gelijk prima en ik liep heerlijk alleen. Geen pieterpadder te zien. Ik ben een duur loper en loop liever eerst een flink stuk in een voor mijn goed tempo dan een loper die de pauzes plant en vaak pauzeert. De afgelopen periode heb ik alle corticosteroiden gestaakt om mijn spieren te laten herstellen. Maar gister met Bert was een heuveltje op een bijna onbedwingbare berg. Dus nu alles weer opgestart. Maar ik merk wel dat het wiebelig gaat. Het eerste stuk blaf ik als een zeehond tot spugen aan toe. De ene niesbui na de andere. Ik stel de dokter bij terugkomst nog maar even 2 weken uit De route is mooi maar toch ligt mijn hart meer bij overijssel en de achterhoek. Sorry limburgers maar zo is het voor mij. Vlak voor Roermond kom ik een stenen muur tegen waar ik na 10 km ongeveer even ga zitten. Een flesje cola zero wordt open gebroken. Het is net een oppeppende xtc pil. Hoe moe ik ook ben 10 minuten zitten, flesje cola zero naar binnen en het is alsof ik nog moet beginnen aan de wandeling. Heerlijk. Dan komen er twee mannen in een auto voorbij die stoppen en uitstappen. Van alles wil er eentje weten. Hij heeft zelf ook veel gelopen en ook naar Santiago. Na 20 min stappen ze op en is het voor mij ook hoog tijd. Bij de verkeersweg bij Roermond staat een subway tentje. Mooi even naar binnen, een steen koude fristy naar binnen nog als extra vocht en een nieuwe flesje pepmiddel Dat is wat ik een beetje het jammere vind van Pieter in Limburg. Veel meer auto verkeerswegen dan het noorden. Ik zie regelmatig industrie en dat is jammer. Dan zie ik een ijstent. Hee zou mijn gastvrouw die bedoelen? Ik schat hoever ik van de route moet om er te komen. Zeker 200 meter. Doe ik dat? Ik denk en denk en besluit nee. Geen onnodige meters. Het is echt goed heet geworden en ik moet een paar km door een open veld. En ik druppel en druppel. Mijn armen benen hoofd alles druipt van het zweet. Mijn kleren zijn zo nat alsof ik onder de douche heb gestaan. En arme pieter staat daar met zijn rood witte koppie ook al te branden in de zon. Ik zeg hem had ik boombladeren gehad had ik een petje voor je gemaakt. We zitten dan ook wel 2 dagen net op de verkeerde plek. Eerst de duivelsberg met zijn waterval en nu het open veld in de brandende zon. Arme wij zeg ik. Dan einderlijk komen we bij st odilienberg. Aan het eind van een straat hangt Jesus in de brandende zon. Ik plof onder zijn oksels neer. Beetje schaduw. Dik 17 km zitten erop. Hoeveel ik moet lopen geen idee. Van Montfoort naar mijn slaapadres mag ik bellen dan wordt ik gehaald. Dat schijnt nog een eindje te zijn. Ik zoek het boottouw wat ik onderweg vond en knip er een stukje vanaf wat ik knoop. Dat doe ik in de voet van mijn wandelstok. De hele weg heb ik geen last meer van die versleten voet. Wat ben ik soms toch mega creatief Ik vind er ook nog zacht geworden crackertjes die ik maar soldaat maak. En ik kom nog wat pepermunt tegen van die rare vent uit Laren. Wie wat bewaart heeft wat. Pieter weigert beleeft. Die denkt dat ik het harder nodig heb. Ach misschien is dat wel zo. Daarna ga ik toch echt verder. Nu loop ik nog een stuk door het bos. Beterrrr. En dan ben ik in Montfoort. Op de gps zie ik nog 4 km naar mijn slaapadres. Tja vroeg, pas 15 uur 24 km erop maar niet echt afgebrand. Ik vul op de gps ijs in en krijg binnen 400 meter een ijstent en ook nog op de route. Ik loop nog even achter Pieter aan zodat ik hem morgen makkelijk vindt. Dan wens ik hem een koele nacht en loop naar de ijstent. Wat een cadeautje op deze loeihete dag. Dan stap ik op en loop de laatste zware kilometers. Met het einde in zicht brand ik af. Mijn gastvrouw is stom verbaasd dat ik ben komen lopen. In de hal is het wat koeler en mijn lijf reageert onmiddelijk. Alles stoomt drupt en als ik dacht niet meer te kunnen zweten dan bewijs ik nu het tegendeel. Gossiepietje zeg ik tegen mijn gastvrouw ik lek aan alle kanten. Ze brengt me gelijk naar de badkamer met een groot bad waar ik in mag. Heerlijk met lavendelolie en ik jump er met kleren in. Die trek ik dan wel uit en laat ze mee badderen. Schoon krijg ik niks meer maar de stank is eraf. En nu zit ik languit op een luie stoel met mijn benen languit op een sinasappelkist kassie te kijken en mijn verslag te tikken. Morgen zoek ik Bert weer op. Net appte hij en wil samen lopen. Ja alleen wel in een rustiger tempo. Maar eerst mag de gastvrouw me terug naar Montfoort brengen. Nog een keer die km extra lopen doe ik niet. Morgen moeten we nog 4 km verder en vandaag liep ik er 28. Dat wordt teveel



19 juni 2019

Rustigjes kuieren Pieter en ik naar het einde van zijn prachtige pad.
Vanmorgen heerlijk ontbijt en gezellige gastvrouw die me naar Montfoort bracht. Daar was ik erg blij mee. Er was onweer en regen voorspelt om 15 uur dus wilde niet te gek lopen. Om 9 uur nam ik afscheid en begroette ik Pieter. Bert had zich verslapen dus daar ga ik niet op wachten. Fijn denk ik alleen lopen is prima. De route is goed aan gegeven dus geen reden te verdwalen. Al snel het dorp uit en op een landweg. Op een bank zitten twee mannen die met een jongen staan te praten. Als ik voorbij loop hoor ik, ook een pieterpadder? Yep ik ook. Even praten en dan laten de staande pieterpadders de zittende pieterpadders alleen. We lopen vlak achter elkaar en ik denk, lekker makkelijk. Zo hoef ik even niet op Pieter te letten. Dan raken we aan de praat en letten we geen van beiden meer op Pieter. Daar komen we na een paar 100 meter achter dus terug. Een joekel van een kruis wat we niet gezien hebben Na een poosje is het ook voor ons rust. Er zit nog een vrouw die van alles wil weten en het reuze leuk vindt. Maar tijd vliegt, evenals het water met dit hete weer dus weer op pad. Mijn mede pieterpadder heet Tys. Hij haakt vrij snel erna af. Ik loop te snel. Toch blijven we de hele route bij elkaar in de buurt en pauzeren we samen. Bij een dorpje vraag ik mijn water flessen aan te mogen vullen. Lekker want het is heet en broeiierig weer. Dan komen we de zittende pieterpadders weer tegen die vertelden geschreeuwd en geklapt te hebben toen wij verkeerd liepen. Niks gehoord in druk gesprek Verder gaat het en dan komt er een man naast me fietsen die vraagt of het leuk is alleen te lopen. Ik vertel hem wat over mijn tocht en hij vraagt een tip hoe hij zijn vrouw kan overtuigen zodat hij alleen weg kan. Nou scheiden dan maar zeg ik. Ja gossiedikke wat moet ik met dit soort geklets. De man mompelt wat en fietst door. Ik babbel nog even met Pieter wat een veel soortig volk je toch heb. Ik ben moe mijn voeten en knieeen doen pijn en ik wil rust. En pling Pieter tovert een bank tevoorschijn. Als ik erop plof lig ik bijna met bank en al achterover. Geen vaste bank maar een losstaande. Tys komt er ook bij zitten en we verzamelen moed voor de laatste 6 kilometer. Weg, industrie, en nog eens weg. Naast de mooie stukken weer veel te veel asfalt en Tys stoort zich hier mateloos aan. Maar dan zijn we in Sittard en komen uit op de markt voor het etappe biertje. We besluiten samen uit eten te gaan. Bert appt voor extra wandelwol wat ik Tys voor hem meegeef. Zij slapen allebei in het klooster waar ik met Irene en de pelgrims destijds sliep. Bert gaat ook mee uit eten maar moet nog 4 a 5 km. Ik ga op zoek naar mijn slaapadres. Mijn hemel dat is echt erg. Doodmoe kom ik aan. Eerst moet ik maar buiten op de bank gaan zitten want ze is in gesprek. Die dame gaat echter weg dus mag ik naar binnen. Piepklein halletje. links kamertje waar zij slaapt rechts een keukentje waar ik op een houten stoel mag zitten. Wifi heeft ze niet voor het millieu. Ik mag niet internetten. Denk eerder dat het te maken heeft met het feit dat ze beweert dat de toeristen belasting 5 euro is. Geen internet kan je dat niet opzoeken. Ik zeg haar niet meer dan 25 euro te betalen als alles oke is. Ik mag niet langer dan 2 min. douchen. Ze klaagt dat ik zeker ook van alles wil opladen wat stroom kost. Dan mag ik naar mijn kamer. Een hoge steile trap op waar je 2 handen nodig hebt niet naar beneden te denderen. Ze gaat niet mee maar schreeuwt van onder welk bed het beste matras heeft en waar ik handdoeken kan vinden. Douche en toillet zitten achter het keukentje. Het bed moet nog opgemaakt worden. Ik leg de lakens erop maar ga geen dekbedhoes erin vrommelen. Ik wil douchen. Als ik met mijn douchespul beneden kom zit ze tegenover de deur met haar telefoon in haar hand. Gaat ze werkelijk klokken? Ik trek me er geen hout van aan. Mijn kleren gaan in het fonteintje van de wc waar ik morgen geacht wordt me te wassen. Ik sta een minuut of 8 heerlijk onder de douche en ga zonder wat te zeggen naar boven. Als ik wil gaan eten mag ik haar fiets lenen. Als ie gestolen wordt is het niet erg dan ben ik verzekerd. Ja vast maar ik loop nog wel weer. Droog kom ik in het centrum waar ik net op tijd droog sta als het onweer losbarst en de regen. Tys komt aansnellen onder een plu en even later zien we bert aan komen rennen. De drummer van the golden earing treed op maar moet eerst zijn spullen inpakken voor de regen. Wij duiken de tent in waar we onder het afdak droog staan en eten en kletsen daar. Een heerlijke dag maar de pijn in mijn benen en knieen..... Tijd voor nog maar 2 afstanden. De pijnstillers moeten hun werk gaan doen en de nacht haalt veel weg. maar dik 30 km op de teller is gewoon veel met 13 kilo op mijn rug


20 juni 2019

Verdrietig Pietertje
Wat een gestoorde vrouw was dat vannacht. Ik hoorde haar regelmatig mijn deur open maken naar de zolder. Vanmorgen vroeg op en dacht kom ik betaal haar voor mijn verblijf dus ik ga heel gewoon douchen en me niet aan een kraantje in de wc opfrissen. Ik moet door de stikdonkere keuken naar de douche en heb moeite het licht te vinden. Dat lukt en ik duik onder de douche. Als ik klaar ben is het weer donker in de keuken, maar nu staan er 2 grafkaarsen naast mijn ontbijtbord te branden. Verbijsterd sta ik te kijken. Wat een bizar gezicht. Ik schiet in de lach en verdwijn naar mijn kamer. Als ik voor het ontbijt kom is er niks aan de hand, is ze super aardig en bakt een ei voor me. Ik blijf maar niet kletsen en ga direct op pad. Een paar km verder loop ik eerst Pieter tegen het lijf. Hartelijk begroet ik hem. Pieter zegt niks terug en zijn koppie lijkt te hangen. Dan besef ik me dat vandaag de een na laatste dag is dat ik met hem loop. Ach jongen toch ik ga je missen zeg ik hem. Mijn gedachten zijn een poosje bij Pieter. Dan loop ik de bankhangers van gisteren tegen het lijf. Zij sluiten aan en we blijven de rest van de dag samen. Arie is geestelijk verzorger. Ik grijns en vertel hem van mijn droom en alles erna. Dan doet Eric een duit in het zakje. Hij is pleeg geweest en mocht mensen afleggen. We hebben lol. Ik vertel ze over Pietertje. Ze snappen het denk ik niet echt. Maar Pietertje trekt zich al aardig terug. Vaker moeten we naar zijn rood witte koppie zoeken. Ondertussen komen we langs een tentje voor koffie en cola zero. Leuk ding met een huiskamer in een winkeltje. Na een half uurtje beppen gaan we verder. Het stijgen valt erg mee, dat is prettig voor mij. Eric bleek in Rijswijk vlak bij de rijswijkse weg te hebben gewoond. Daar woonde ik ook. Nu woont hij in Huizen vlak bij mijn ma en broer. Wat een bijzonder leuke ontmoetingen denk ik voor de zoveelste keer. Tijd voor lunch. En het gaat spetteren. Bij mijn vraag aan een huis eigenaar om onder zijn afdak op zijn bank te mogen zitten is dat geen bezwaar en maakt hij ook een praatje. Ook dat is gauw weer een half uur. We bedanken de eigenaar hartelijk en gaan weer op pad. Eric maakt filmpjes om ook zijn doodzieke vrouw mee te laten genieten. Het vlot best wel langzaam voor mij en dat breekt me op. De natuur is wisselend. Prachtige stukken maar ook weer veel weg. En dan ben ik in Valkenburg. De andere twee moeten nog 7 km door naar Bemelen ik 2 km naar een hotelletje. Ik zit vlak bij de supermarkt dus pak kwark mee als avondeten. Ik heb het warm geen honger en pijn in mijn voeten. Dus hotel in, douchen wassen en languit op bed. Nog maar 1 dag...

21 juni 2019


21. jun, 2019
afscheid van Pieter
Wat een genot een hotel waar je je goddelijke gang kan gaan zonder dat het iemand boeit. Heerlijk geluierd, kassie kijken en bed hangen. Vanmorgen goed ontbijt en de hotelbediende vond het zo gaaf dat ik het pad in 1 keer liep dat ik een bon kreeg voor gratis ontbijt als ik weer kom. Voorlopig niet. Kwart over 9 sta ik buiten

Ik ga niet terug lopen maar zoek de route verder op. Dat lukt. Spijt krijg ik als ik in de gaten krijg dat ik de Cauberg op moet. Tja had ik ook zo een berg gehad als ik terug was gelopen? Later bleek nee. Aan de andere kant had ik anders weer een paar km extra moeten lopen. Mijn knie is niet in orde dus liever niet meer dan nodig is. Bovenaan is Pieter snel in beeld. Ik begroet hem voor de laatste keer en terwijl ik even uithijg vertel ik hem enorm genoten te hebben van zijn rood witte koppie, zijn geweldige mooie pad, maar ook van al zijn onduidelijkheden, weg omleggingen en mijn frustraties als ik moe werd of het niet ging zoals ik wilde. De laatste etappe en samen gaan we op pad. Het laatste pad wat we hebben te gaan. Ik probeer terug te denken aan alles wat ik gezien en meegemaakt heb maar dat is moeilijk. Meestal geniet ik van het landschap wat vandaag mooi is. Bij bemelen komt de moddelpoel waar ik al foto's van gezien had. Het lijkt nog mee te vallen en ik kan me aan het hek vasthouden als ik voetje voor voetje me zelf voort trek. Dan zet ik een stap en beland ik tot mijn enkels in de modder met mijn ene voet. Ik moet er vreselijk om lachen. Dat wordt wat zo naar huis reizen straks. Dan ben ik aan de andere kant en vind ik dat iedereen die erover berichte vreselijk overdreven heeft. Het zijn wel allemaal mannen die ik erover heb gehoord. Sorry mannen maar grote sterke verhalen is een hele kunst die jullie beheersen.

Ik app wat met de mannen. 2 zijn er al Bert is pas net op weg als ik al Maastricht binnen loop en Tys laat op zich wachten. Het pad is makkelijk te vinden tot het centrum van Maastricht. Maar voordat ik het centrum bereik begeeft mijn knie het zo ongeveer. Vanmorgen had ik al zo een vermoeden dus de knieband zat boven in de zak. Die werd tevoorschijn gehaald en stevig om mijn knie gebonden. Even een poosje rust want het was nog vroeg. Mijn laatste flesje xtc gaat naar binnen en dan begin ik aan het vervelendste stuk voor mij. De drukte in. Ik raak steeds het rood witte koppie van Pieter kwijt. Maar met google mapps en de straatnamen in het boekje kom ik steeds weer op zijn pad terug. Mijn goede humeur zakt weg. Ik heb de neiging om met de stokken iedereen uit de weg te meppen die voor mijn voeten loopt. Het is stervens druk, de terassen zitten overvol en ik denk dat heel Maastricht vrij is vandaag. Dan einderlijk zie ik het park en weet ik de berg vlakbij. Spoedig sta ik er en app de mannen Arie en Eric dat ik er bijna ben. Naar boven gaat voorspoedig. De berg is niet zo hoog als ik dacht. Wat heen en weer appen en bellen en dan tref ik de mannen net voorbij het fort. We praten nog even bij en dan gaan zij op pad naar het station en leg ik de laatste 1.5 km af. En dan ineens sta ik bij de enci groeve. Ik vraag aan een stel of dit het eindpunt is. Zij beginnen keihard te lachen. Ja dit is het dan. Gossie na al die kilometers sta ik dan bij het laatste Pietertje. Dat is zo een vreemde gewaarwording. IK stort op het bankje neer en we kletsen wat af. Zij is gaan lopen met een burn out en loopt nu een paar jaar elke keer wat etappes. Ze vindt het knap dat ik alles in 1 keer gedaan heb. Ik heb geen idee. Is dat zo? Het zal wel maar zo zie ik het niet. Wel weet ik dat ik verschrikkelijke pijn in mijn knie heb. Mijn bovenbeen doet tot in mijn lies pijn en mijn voeten denken ook bekijk het verder maar. Ik ben op en mijn lijf is op. Ik bel mijn ma dat ik er ben en dan gaat het stel weg en blijf ik een poosje alleen zitten. Zonder gedachten. Dan komen er 2 vrouwen. Ze geven elkaar een enorme medaille. 9 jaar hebben ze er over gedaan. Ze vertellen over al hun ziektes en ellende en ik heb daar zo vreselijk geen behoefte aan. Langzaam begint het door te dringen dat ik wat moet gaan eten. Ik kan nog een heel end naar beneden de groeve in om daar de gezusters Pieter te gaan bekijken maar besluit dat dat niet handig meer is. Ik heb het pad afgelegd het is genoeg. Nu die enorme trappen op en af betekend misschien lang niet kunnen lopen. Dus ik verzamel mijn spullen en loop een rondje over het patform. Ik aai mijn laatste Pieter over zijn rood witte koppie en bedank hem voor een geweldige tijd. Als ik afscheid heb genomen daal ik af naar het restaurant. Net als ik daar een broodje zit te eten komt Bert aan gesneld. We feliciteren elkaar met het behalen van het eindpunt en na nog wat kletsen gaat hij ook naar het eind. Tys heeft in Maastricht besloten direct door te gaan naar het station. Dat is een append afscheid. Ik eet mijn broodje en vertrek richting bushalte. Nog een keer de stad doorlopen begin ik niet aan. Om half 4 heb ik de bus en om 7 uur kom ik thuis binnenstappen. Heel verwonderd hoe netjes en schoon mijn huis eruit ziet maar ook dat ik ineens in mijn eigen huis ben. Lizzy de kat is duidelijk boos en loopt gelijk weg. Die komt vannacht vast wel voor de gemiste knuffels. Ik plof mijn tas op tafel pak schone kleren en duik onder de douche. Wat ontzettend lekker een schone pyama en zelf ook weer schoon. Een borstel door mijn haar trekken ipv met zo een kammetje de knopen eruit trekken. Zitten op mijn eigen bank. En als ik terug denk denk ik: Ja alle adressen waren meestal wel oke op de laatste na. Maar je bent nergens thuis. Altijd moet ik me aanpassen en dat is niet iets wat ik heel erg prettig vindt. Al ben ik er tijdens het reizen niet zo erg mee bezig. Mijn hoofd is leeg. Als ik eraan denk dan denk ik aan de mensen die ik ontmoet heb en hoe leuk dat was. Hoe makkelijk het leven is en hoe zwaar soms ook. En dat ik zo vreselijk blij ben nu schoon in schone kleren op de bank te zitten. 622 km heb ik erover gedaan. 622 km lang Pietertjes zoeken. En nu is de reis klaar. En ben ik klaar om even nog uit te rusten en dan aan het volgende avontuur van een nieuwe baan te beginnen. Daar heb ik heel erg veel zin in.