Vandaag afgesproken met Isabel.
Verder op het grote rivierenpad van Geldermalsen naar Tiel.

Vandaag ben ik voor de verandering, zonder vertraging, precies op tijd.
Maar nu is Isabel 5 minuten later door vertraging.

Gelukkig ben ik niet meer de enige die bijna altijd net te laat is.😁
Het is dan even zoeken naar elkaar, maar dan kunnen we elkaar blij begroeten.

Uitgestorven is Geldermalsen, dus zonder koffie op pad.
Niet erg, we komen onderweg wel iets tegen.

Er is een wit straatje in Geldermalsen met allemaal witte huisjes.
Nagebootst vanuit Thorn denk ik.

En wat een verschil met gisteren.
Direct de natuur in.
We kletsen bij en ondertussen is het dik en dik genieten.

Een strakblauwe hemel, prachtige wegen en heel veel rust.
We plukken een peertje en gaan genietend voort.
Onverhard nu.

Best een heel lang stuk.
En dan komt de modder.
Met de stokken houden we ons overeind want het is glibberen.
En dan sta ik zo genietend ineens wijdbeens en glibber weg in de blubber.

Mijn schoenen voel ik vollopen🤣
Maar ik sta nog.
Voorzichtig baggeren we verder. Neus op de grond om verder wegglijden te voorkomen.

Ik hoor komoot tot 2 keer toe mopperen dat we verkeerd gaan.
Goed Truus, mompel ik, het is 1 weg rechtdoor dus je zeurt.

Na een poosje komen we weer bij de weg.
Een N weg zonder fietspad.
Ik raadpleeg Truus en die zegt idd dat we 800 m terug moeten.

Raar we hebben geen zijweg gezien.

Google maps erbij en ook die zegt dat we terug moeten.
En dat is toch echt niet handig met die blubber.

Maar geen keus, dus we draaien om.
En dan komen we wel degelijk verschillende zijwegen tegen.
Tja met je neus op de grond lopen is ook niet altijd slim.

Voor de modder moeten we dan een zijpad in.
Dat noem ik nog eens mazzel hebben.😁

Een man met een hond vraag ik of er nog ergens koffie komt.
Half uur lopen zegt hij.
Even een praatje over de wandeling en dan gaan we verder.

We komen weer op de verharde weg.
Wel even fijn.
En dan zijn we 8 km verder en vindt mijn rug het welletjes.

Op een boomstam zittend, tijd voor rust en lunch.
En de zonodige sanitaire stop.
En achter het kreupelhout hoor ik in de stilte Truus brullen waar we heen moeten.

We schieten beiden in de lach.
Jaja, tijd om verder te gaan.
Schapen staan ons nieuwschierig aan te kijken.
Als ik een foto wil maken kijken ze weg.
Hee, zeg ik, kijken jullie.
En ja hoor twee koppies staren ons weer netjes aan🙂.
We lopen langs buitensportcentrum Wilgje.
Zouden ze koffie hebben?

We gaan het vragen.
Wandelaars vragen ze?
Eigenlijk schenken ze geen koffie, maar ach het staat er.
Cappucino, zwarte koffie en we krijgen er een chocolaatje bij.

Betalen?
Welnee niet nodig.
Dat vindt Isabel terecht niet netjes dus we doneren wel.
In het zonnetje genieten we een poosje.
Wat een fijne mensen zijn er toch.

Al wandelend zijn de ontmoetingen vaak zo mooi.
De wereld bestaat niet alleen maar uit rottigheid.
We moeten verder.
En we gaan weer onverhard.

Langs meertjes, door bosachtig gebied en landerijen.
Langere tijd zwijgend.
Isabel zegt te lopen dromen.
Raar hoe je hoofd werkt.

Ik zeg dat ik het hele pad wil lopen.
Isabel ook.
Als ik kijk hoe het loopt, zie ik 286 km van Hoek van Holland naar Kleve in Duitsland.

Dat worden dan op een gegeven moment weekenden.
Hoek van Holland en Rotterdam havens doen we niet.

Hoek van Holland kan ik wel uittekenen en Rotterdam havens....
Het westen met zijn drukte lonkt voor geen van beiden.

In Buren drinken we wat in brasserie de hofhouding, een oude smederij .
Gezellig tentje.
Daarna lopen we Buren in.
Tenslotte is het een leuk stadje.

Bij de kerk staat een beeld van Maria, Anna van Buren,
Willem van Oranje en Philips Wilhem.
Van Buren, de schuilnaam van willem Alexander toen hij de elfsteden tocht reed.

Buren heeft een mooie geschiedenis.

Buren verkreeg stadsrechten in 1395 van ridder Allard, heer van Buren en Beusichem.

In 1435 begon hertog Arnold van Egmont met het beleg van Buren, de stad werd ingenomen en heer Willem van Buren werd verdreven, dit omdat hij zich tot vijand van de hertog had uitgesproken in 1418. De hertog was zo ingenomen met zijn verovering, dat hij de volgende befaamde uitspraak deed: Buuren zal men beste goede wezen, echter, ironisch genoeg zou de Hertog in 1465 door zijn eigen zoon gevangen zijn genomen en naar Buren zijn overgebracht waar hij 6 jaar in gevangenschap zou leven.


De vestingwerken van Buren zijn nog grotendeels intact. Er zijn nog wallen, muren en één stadspoort; de Culemborgse- of Huizerpoort.

In Buren stond een van de grootste kastelen van Nederland het huis Buren, waarvan de laatste bewoner Frederik Hendrik, prins van Oranje was. Het kasteel werd in de 19de eeuw stukje bij beetje gesloopt en ornamenten en bouwstenen werden verkocht. Stenen van het Burense kasteel zijn onder meer gebruikt bij de aanleg van de Hondsbossche Zeewering.

De stad Buren raakte in de loop der eeuwen ernstig in verval. Pas in 1946, met de komst van burgemeester Rudolf van Sandick, werd begonnen met de restauratie van de stad, die bijna een halve eeuw in beslag zou nemen. Van Sandick en Royaards hebben, met steun van de inwoners, Buren van de sloop gered.

Buren mag zich Oranjestad noemen, vanwege de band met de koninklijke familie. Willem van Oranje trouwde er in 1551 in de Sint-Lambertuskerk met Anna van Buren. Aan de kerk staat het standbeeld van Willem van Oranje en Anna van Buren. Prinses Beatrix en koning Willem-Alexander zijn hierdoor gravin en graaf van Buren.

Wij hebben te weinig tijd om het stadje goed te bekijken maar het is zeker nog een keer de moeite van het bezoeken waard.
Vanuit Buren gaat het verder.
Verhard, onverhard, lekker afwisselend.

Langs velden vol koolzaad.
Is dat koolzaad????
Dat hoort nu helemaal niet meer te bloeien.
Als we het opzoeken, blijkt het echt wel koolzaad te zijn, wat tot september bloeit.

Wat is de natuur in de war.
We zien zonnenbloemen, rozen in volle bloei, korenbloemen, goudsbloemen, gewoon van alles in volle bloei.

En we zien de gekleurde en kale bomen van het najaar.
Een bizar gezicht.
Koeien die nog heerlijk buiten grazen, het klopt van geen kant.

We komen langs een boerderij met dierenparkje, waar een picknickbank voor staat.
Op de bank een tegeltje.

Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is het leven goed,
Waar men vrij en ongedwongen,
Alles voor elkander doet.

De bank is weer mooi op tijd voor mijn rug en om nog wat te drinken en eten.
Wat een geweldige lieve mensen wonen hier.
Het is niet ver meer en dat is ook goed.

De avond valt.
Isabel vraagt zich af of het 19.00 uur echt donker zal zijn.
Nou om 17.30 uur is het al flink schemerig en om 18.00 uur echt al donker.😅

De laatste bijna 4 km lopen we over het landgoed Zoelen.
Het kasteel is mooi.
Kasteel voor en tijdens het gouden uur.

Grappig om te zien.
Dan lopen we door Zoelen naar Tiel.
We lopen nog eens verkeerd voor de verandering, dus gaan weer een stukje terug voor de verandering en dan zijn we bij het station.

Serieus, ik ben verliefd op dit pad.
En ik kijk al uit naar de volgende etappe.
Op het station moeten we dan vragen waar het goede perron is en dan duiken we de trein in.

Ik in Geldermalsen eruit,
Isabel kan door naar Utrecht.
Ik heb lang tijd om na te genieten.
De A2 is afgesloten en ik moet een eind binnendoor.
Maar niet erg.
Het was de dag meer als waard❤️

Geschreven door Carolines.wandeldagboek