6 sept 2022


Kennismaken met Bert

Het had allemaal wat voeten in de aarde, en de generale repetitie was bar en boos.

Een knie die zomaar echt lastig ging doen, mijn ogen die continu van sterkte veranderen, beginnende staar, twee pijnlijke trigger fingers en als klap op de vuurpijl een ontstoken vinger vrijdag nog. Hoe krijg ik het voor elkaar.

Maar vandaag was het dan zover.

Mijn knie deed het weer na dagen met een brace, de ontstoken vinger gaat beter, de trigger fingers zijn geprikt en niet over maar stukken minder pijnlijk en ik heb even daglenzen voor als ik van sterkte moet wisselen.

En zo komt alles weer goed.

De buik van Bert heb ik al drie keer volgepropt maar die is onverzadigbaar.

Gisteravond besloten om toch een lange spijkerbroek mee te nemen voor de avonden.

Bert weegt net geen 11 kilo dus dat kan wel.

En ik vind het gewoon heerlijk als ik wat anders stevigers aan kan, na een dag in flodder kleding te hebben rond gelopen.



Doe eens luxe dacht ik.

En dan is het zover.

Jip en Joep mochten vannacht bij me slapen.

Joep ging aan het mekkeren dus van slapen kwam weinig terecht.

Maar ach ik hoef maar 20 km, dus hoef niet echt vroeg op pad.

Om kwart over 10 neem ik dan ook afscheid van mijn twee mannen en hijst Bert zich op mijn rug.

Een mooi cadeau neem ik mee want mijn hoofd is doodstil.

Geen gesuis of testbeeld dat is echt top.

En leuk want ik heb pratende komoot ontdekt, de wandel app die me naar het juiste adres gaat brengen.

Mooi dan hoef ik niet steeds mijn telefoon vast te houden.

Dat is met stokken te lastig.

Komoot wijst me naar het Bentwoud.

Ook maf bedenk ik me, ik zou wel door de polder willen en dat was het plan.

Maar ik ga nieuwe wegen volgen.

Bert lijkt in het begin wel goed te zitten dus dat is mooi. Ik hoor in ieder geval geen gemopper.

Maar na een km of drie begint het geruzie.

"Bert", roep ik, " klem je eens wat vaster aan mijn schouders wil je?" Hij vertikt het gewoon en ik weet dat ik hem van me af moet laten gaan om hem de les te lezen.

En nu al stoppen is geen optie.

Hij hangt gewoon voor mij teveel naar achteren.

Misschien niet heel erg omdat hij zo niet tegen mijn jeuk plek aan schuurt maar ik heb hem toch liever dicht tegen me aan.

Na een hoop gemopper vraag ik Bert dan maar zijn benen strak in mijn buikvet rollen te drukken.

Met een flinke ruk aan de banden krijgen we dat voor elkaar en dan zit hij als een huis om me heen geknelt.



O heerlijke Bert denk ik en Bert zucht van plezier.

Uit gemopperd, ik moet maar eens gaan mijmeren over het huiswerk van Heleen.



Wie ben je in de kleuren rood, groen, blauw en geel.

Ik puzzel heel wat af, want ik weet het eigenlijk niet zo goed.

Ik heb in die korte tijd een beter beeld van Bert dan van mezelf bedenk ik me.

Ik kom langs een golfbaan en er lopen 3 vrouwen met hun karretjes voorbij.

In van die prachtige golfkleren.

ik hoor toch zo totaal niet tot de elite.

ik weet nog wel destijds met een vriendje die voor mij ook super rijk was hoe vervelend ik dat vond.

sjieke restaurants die al snel gemeden werden.

Maar ook het gemak waarmee spullen aangeschaft werden.

Niks voor mij.

Ik moet er nog wel om lachen als ik erover nadenk. Maar het is een goeie man en vorig jaar zijn we nog eens samen gaan lunchen. Ik heb veel aan hem te danken.

Eigenlijk loopt het drommels snel en voor ik het weet sta ik bij het terras in Boskoop.

En op het laatste stukje na helemaal door de natuur en deels onverhard. Komoot is dus mijn wegwijzer deze vakantie.

Tijd zat, dus het terras op voor een steen koude cola zero met veel ijs.

Tijd om deel 1 van het huiswerk te maken en in te leveren.

Na een half uur stap ik op.

Tijd om te gaan. Maar niet voordat ik mijn zool verwisselt heb, want mijn voet gaat raar doen op de andere zool. Hopen dat de oude het nu wel doet.

Bert klimt weer op mijn rug en plant zijn voeten hard in mijn vet laag. Oef, zucht ik. Als hij maar goed zit.

Bij de hefbrug is het even leuk om te zien hoe dat werkt.

Nooit gezien.

Als ik doorloop kom ik langs een begraafplaats en rammelt mijn maag.

Tijd voor een broodje en eitje.

Tijd voor driekwart liter water want ik heb veel te weinig op nog.

En ik kan bijvullen.

Dan gaat het verder.

En eenmaal Boskoop uit is het landschap weer prachtig.

Bert en ik, we genieten samen.

Ik ben nog niet zover dat ik al uit mijn hoofd ben.

Mensen zeggen vaak gedag en een enkeling begint een praatje.

Groeten doe ik wel een praatje niet.

Ook groeten irriteert me, want ik word elke keer bij de les gehaald.

Terwijl ik zo rustig ronddobber met mijn eigen mijmeringen in die bovendop.

Ik merk wel dat ik te snel aanloop, dus ik las nog maar een pauze in.

Mijn doppen van mijn stokken zijn aan vervanging toe, dus gelijk maar prutsen en deel 2 van mijn huiswerk in leveren.

Gunst lid zijn van het tinnitus café zorgt wel voor extra werk



En dan loop ik het laatste stuk en ben ik veel te vroeg in Bodegraven.

Dan maar even wat te drinken halen.

Morgen moet ik verder dus dan verspil ik geen onnodige tijd in winkels.

En als ik buiten sta spreekt mijn gastvrouw me aan.

Ze herkent me aan Bert en ze gaat nog boodschappen doen.

Ik kuier op mijn gemakkie naar het adres.

En dan vraagt iemand of ik het pelgrimspad loop.

Ja toevallig een stukje vandaag maar niet het plan.

Ik voel me wel weer de pelgrim.

Eindeloos onderweg en ineens ben ik uit mijn hoofd en sta een poos te kletsen.

Maar dan loop ik het laatste stukje.

Komoot was al uit en de Google mapps wijst me hopeloos verkeerd.

Ik blijk te moeten zwemmen als ik hem volg.

Vind Bert niet leuk zegt ie en ik ook niet meer.

Dus komoot aan en die wijst me terug.

En dan sta ik bij een boerderij onder de spinnen bij een deur zonder bel die klemt en niet open wil.

Dus bellen maar met een schuin oop op de spinnen.

En dan ben ik binnen en zit ik aan de thee en appelkoek.

Midden in een boomgaard tussen de koeien.

Wat ontzettend leuk.

Een uur kletsen met de boerin, ook kunstenaar en schilder.

En dan via een kruip sluip door route naar mijn bed.

Geweldig ze verteld me de lampetkan te vullen die gebruikt men nog.

Ik kan hier zo van genieten.

Als ik door de rotzooi in de badkamer kom schiet ik in de lach.

Een luxe mooie badkamer met bad.

Echt leuk.

Ik ga aan de slag.Kleren wassen en onder de douche. Een bad is met het water tekort en de gasprijzen not done vind ik.Die luxe komt wel weer een keer als het beter gaat.

En nu is de boerin aan het koken en eten we erg laat omdat de koeien gemolken moeten worden en een kalf ziek is waar de veearts nog voor moet komen.

Maar wat een heerlijke dag


7 sept 2022

We worstelen wat af vandaag

Gisteravond onwijs leuk.

De boer zegt op alle jahoor.

meer komt er niet uit.

Zij vertelt het verhaal van hun bestaan.

De boerderij komt uit 1800 en is altijd in de fam. geweest.

Aard de boer is zelden van het erf af geweest.

zijn uitje is naar de markt in het dorp.

Een echte ouderwetse boer. Man van weinig woorden. Hij heeft hard moeten werken om zijn hoofd boven het water te houden.

Het feit dat ze vanuit de regering steeds wat anders wilden wat bijna niet meer te volgen was maakte hem depressief.

De psycholoog waar hij heen moest vond dat hij maar eens een vrouw moest zoeken.

Dus zette hij een contactadvertentie.

Zij woonde in Vlaardingen en was kunstenaar en kunstschilder.

Ze is verhalen verteller en geeft les aan kinderen.

Zij had al haar hele leven op een boerderij willen wonen.

Op een dag zag ze in een krant de contactadvertentie boer zoekt vrouw.

Daar heeft ze op gereageerd en is ze bij hem ingetrokken.

Maar helpen met koeien melken en zo doet ze niet.

Ik zeg haar hoe ellendig het voor Aard gaat zijn als hij niet op de boerderij kan blijven wonen.

Daar denken ze maar liever niet aan.

Zij vertelt een vegatuin met het dorp te zijn gestart.

dorpelingen kopen zich in en ze verbouwen groentes die men dan voor een klein prijsje kan kopen.

Onbespoten en vers.

Ze hebben zoveel aan innovatie gedaan voor het verminderen van stikstof maar de regering luistert niet.

En als ik in de boerderij rondkijk en alle oude details zie moet je er toch ook niet aan denken dat dit afgebroken zou kunnen worden.

Naam tegels geschilderd uit 1800 met wie er woonden, al die antieke schouwen en kasten het is geweldig om te zien.

Aard houd van zijn koeien en die gaan niet na een paar jaar naar de de slacht. Hij had er 1 van 19 jaar.

Hoe is het toch mogelijk dat er door de regering zo wordt omgegaan met de gewone simpele boer.

Ik lig pas laat in bed en toen begon het te onweren en regenen.

Het was bar en boos.

En ineens een enorme klap en dan staat de boerin bij mijn bed of het wel gaat.

Er was ergens de bliksem in geslagen.

Hartstikke lief die bezorgdheid en ja hoor ik lag gewoon te luisteren.

Toen het minder werd en ik einderlijk kon gaan slapen, zzzzzzzzoem, de muggen invasie begon.

Het was dus een slechte nacht met hazenslaapjes.

En ik begon na de douche best fris aan het ontbijt.

Ik had vroeg willen ontbijten maar de boerin vond 8 uur vroeg genoeg.

Uiteinderlijk werd het 10 over 8.

En dan moet ik ook nog de koeien en schapen zien dus is het kwart over 9 als ik gewapend met twee rijpe vijgen uit de boomgaard nog, in een zakje aan Bert gehangen op pad kan.

En ik merk het al snel.

Bert is te zwaar.

Teveel drinken.

Vanmorgen bleek ik 2 blaren te hebben.

Niet onder mijn voeten maar op mijn buik.🤣

Bert in de bocht.

Maar ook vandaag houdt hij zich niet genoeg vast om mijn middel en dan is het wel een te zware Bert.

Na zes km ben ik hem wel beu.

Van mijn rug gejaagd en eerst een liter vocht naar binnen.

Dat scheelt een kilo en is precies wat ik teveel vond.

Banden stellen en dan snap ik hoe ik Bert zijn armen moet bedienen.

Tjee kon je me dat niet eerder vertellen mopper ik hem liefkozend toe.

Maar nu houd hij me uitstekend vast om mijn nek en ben ik blij.

Maar ik merk ook dat ik moe ben van twee slechte nachten.

Het valt dan ook niet mee en ik moet 32 km volgens komoot.

Ook zoiets die bleek gister ook het alleen nog maar te doen als ik betaalde.

Gezien ik hem erg fijn vindt ook maar gedaan.

Om even wat anders te beluisteren dan mijn eigen hersenspinsels zet ik de muziek aan.

Lekker meezingen tot ik in Nieuwerbrug bij Weipoort uit kom.

Grappig hebben wij in Zoetermeer ook.

De moeheid slaat echter genadeloos toe en ik heb moeite mijn ogen open te houden.

En dan voel ik ook blaren onder mijn voeten.

Dat kan er ook nog wel bij, mopper ik.

Wandelwol eronder en maar zien of dat gaat houden.

In Woerden ben ik blij.

Fijn Woerden Utrecht dat is niet ver.

Pas later besef ik dat het nog niet eens halfweg is.

Dat valt dus vies tegen.

De route is ook niet zo denderend, maar ik had ook niet anders verwacht.

En met het idee van Utrecht vandaag, maakt me bij voorbaat al sikkeneurig en moe.

Als ik dan ook nog mijn knie ga voelen is de lol er echt uit.

Ik loop nog een poos door en dan vragen twee dames waar de reis naar toe gaat.

Ze zitten aan een picknick bank en ik besluit dan gelijk te eten.

En dan komt er een leuk gesprek op gang.

Zij lopen ook en slapen ook bij vrienden op de fiets.

Het ene verhaal na het andere vertellen we elkaar.

En we lachen wat af.

Zij zijn al lang bezig met het pieterpad.

En we hebben het over de voordelen van alleen lopen.

Het is een aangenaam half uur.

Dan stappen zij op en vis ik de knieband op.

Liever preventief om dan later niet meer vooruit kunnen.

Opgewekt stap ik op.

Blij en helemaal wakker weer.

Wat een leuke ontmoeting.

Na een poosje val ik dan toch weer zowat in slaap.

In Harmelen kom ik bij een slijterij uit waar ze ook brood en ijs in verkopen.

Hopla milkshake en even rust.

En dan kom ik erachter dat mijn km teller uitstaat nog van de laatste pauze.

Gelukkig loopt er 1 naast dus ik weet dat ik nog 17 km moet.

Eenmaal weer op pad gaat het dan mis.

Met mijn voet zak ik in een diepe kuil en mijn enkel klapt om.

Ik klap ook gelijk tegen de straat stenen.

Dit is ernstig en ik voel gelijk dat mijn enkel hier niet geheel ongeschonden uit gaat komen.

Een man en vrouw stoppen en vragen of het gaat.

Jawel ik sta alweer en loop rustig verder.

Maar ik voel hem bij elke stap.

Bert is ook onder de indruk.

Ik hoor hem niet meer. Normaal zingt hij wel een deuntje met de schelp of pieterpad hanger maar nu niks.

Het lijkt het normale leven wel bedenk ik me.

Soms zit het mee en soms tegen.

Na een paar km verdwijnt de pijn echter dus mooi.

De cola zero, die me normaal een energie boost geeft, werkt niet.

Dus ik loop maar door.

Als iemand me had gevraagd om mee te rijden had ik ja gezegd.

Het ov vind ik een te hoop gedoe en uitzoeken.

Bij de Meern haal ik blaarpleisters en drinken voor morgen en dan moet ik nog zes km.

Kippen eindje normaal maar niet vandaag.

En dan in Utrecht belt mijn gastvrouw hoe laat ik kom.

Half uur denk ik.

18.30 uur.

Oké ze had me geapped 18.30 uur weg te moeten.

Heb dat niet gezien.

Oei doorstappen nu.

En dan blijk ik er ineens te zijn.

35 km verder en kapot.

Ik moet twee trappen op en dan zit ik en begin uit te druppen.

Als ik even later mijn schoenen uit doe zijn de blaren pijnlijk maar ook mijn enkel.

De douche, daar sta ik langer onder dan normaal.

Vandaag alles best.

De was is gauw gedaan en hangt te drogen en ik ga zo slapen.

Morgen 35 km naar Heleen.

En morgen veel regen.

Het wordt een pittige dag en Bert zal onder mijn poncho heerlijk droog zitten maar kan niet mee genieten.

Morgenochtend maar een extra aai over zijn bol


8 sept. 2022

Samen op stap naar Heleen

Vannacht even drastische maatregelen genomen.

Niets meer gegeten en om 21.30 uur lag ik.

Geslapen tot 7 uur dus heel erg goed uitgerust.

Ik zoek de route naar Hoevelaken vast op en tot mijn verbazing is die nu 28 km.

Voor de zekerheid Google maps erbij en die zegt 26 km.

Ooo heerlijk denk ik.

Rustig ontbijten en pas om 9 uur op pad.

Prima adres maar geen spraakzame gastvrouw.

Het regent maar als ik mijn regen spullen pak heb ik een regenjas bij me, een poncho en gamaschen. Verroest ik had toch een regenbroek mee?? Nee dus i.p.v. mijn broek een extra jas erin gegooid.

En dat terwijl ik drie keer de buik van Bert heb gevuld.

Hoe is het mogelijk.

Afijn poncho en gamaschen dan maar.

Bert krijgt zijn groene poncho aan, die moet het zonder uitzicht doen. Mijn poncho gaat ook nog eens over hem heen en ik hoor hem piepen.

veel te warm.

Het is niet anders.

En dan zijn we op pad.



Utrecht door zucht.

Ik loop er bij voorbaat al op leeg als er overal sirenes zijn.

Maar komoot heeft de hint begrepen en al snel zitten we in een park.

Beter.

Desondanks duurt het lang voor we Utrecht uit zijn en dan wordt het droog.

Mooi cape uit en gewoon over Bert laten hangen.

Sorry man zeg ik hem maar als het weer begint ben ik zo klaar.

Eigenlijk loopt het weer super snel.

En binnen no time zitten er 11 km op en loop ik in een bos.

Bankje, mooi, tijd voor lunch.

En net als ik mijn cape neerleg om droog te zitten begint het te regenen.

Ja doei geen nat brood denk ik en Bert hijst zich morrend weer op mijn rug.

Een kwartier later is het droog en komt er weer een bank.

Mooi denk ik. Droog brood.

Hup Bert krijgt een ereplaats.

Zijn cape mag even uit zodat hij ook naar de mooie paarse hei kan kijken.

Hij geniet er zichtbaar van.

Eten hoeft hij niet zijn buik zit nog vol genoeg.

Ideaal zo een goedkoop iemand.

En zo samen genietend bedenk ik me dat ik toch maar weer een gelukkig mens ben weer zo op pad te mogen.

Na een half uurtje is het welletjes.

Tijd om te gaan.

Bert klimt weer op mijn rug en het is toch verdraaid lekker dat het in 1 keer goed gaat nu.

Ik loop niet hard.

Nog 17 km dan ben ik er wel om een uur of 16.00.

Ik moet dan ineens een heuvel af met allemaal boomstronken. Oei denk ik ik moet niet gaan zwikken want dan kan ik naar huis.

Als ik mijn voet recht neerzet gaat het goed maar als ik hem wat draai schiet de pijn erdoor heen.

Heel voorzichtig met de stokken daal ik af.

Foei het is maar een kleine hoogte maar ik ben blij als ik er ben.

Uiteinderlijk kom ik op de weg uit.

Komoot doet super vervelend.

Als ik hem in mijn zak stop gaat de route mis.

Dus kan ik maar met 1 stok lopen.

En dan loop ik vlak bij Den Dolder.

Nou is mijn topografische kennis niet best, maar ik meen dat ik dan nog wel ietsje verder zal moeten dan de 26 die ik nu gelopen heb.

Als een vrouw me aan de praat houd en ik haar vraag hoever Amersfoort nog is vertelt ze dat ik dan nog wel 15 km verder moet.

Tjee ik schrik me lek.

Dan mag ik wel voort gaan maken want naar Hoevelaken is er ook nog een stuk of zes erbij.

Dat wordt boven de 40.

Komoot gaat uit.

Niks geen bos meer de kortste weg via Google maps.

Muziek op mijn oren en gaan.

Amersfoort 14 km op een fietsbord.

Stupid komoot scheld ik.

Ik las nog even een korte rust in.

Cola zero erin en wandelwol op de blaren.

En dan in ene door naar Amersfoort.

Moe ben ik lang niet maar als ik in de stad kom weet ik dat ik beter nog wat cola zero kan halen.

Bij de Mac twee grote bekers.

Achter elkaar naar binnen en dan gauw verder.

Bij een gsm winkel nog een nieuw bescherm kapje op de Phone.

Die is gister bij de valpartij gebarsten.

Uitgerust vlieg ik dan op Hoevelaken aan.

En net als ik denk zo kom ik weer mooi droog over begint het te plenzen.

Als een haas Bert van mijn rug poncho eruit, Bert weer op mijn rug en poncho aan.

En twee minuten later is het droog.

Ik wacht met uit trekken maar bij het binnen lopen van Hoevelaken toch uit.

Er lijkt geen einde aan de laatste 800 meter te komen maar dan staan Heleen en Wijnand ineens buiten.

45 km ik ben er.

Zitten, drinken, eten en dan toch in bad.

Mijn voeten doen pijn ik heb moeite met op gang komen en dit was vandaag ook niet wat ik wilde.

Maar wat een mooie dag.

En wat leuk Heleen te zien.

Nog een poos zitten kletsen en nu plat en slapen.

Morgen een dag niks.

10 sept 2022

En na een dag rust op pad naar Harderwijk

En dan is het weer voorbij.

Een hele fijne tijd gehad bij Heleen en Wijnand, Tommy en Tinnus.

Een soort van thuis komen was het.

Ook ontzettend leuk Ellen te ontmoeten.

Veel gepraat en nog veeeel meer gezeten.🤣

Maar aan alles komt een eind en na een dikke afscheidsknuffel gaan Bert en ik er vandoor in onze regen spullen.

Jazeker het regent en dat was ook belooft.

Vijf minuten later stopt het.

Poncho los en niet veel later uit.

Ik worstel nog een beetje om mijn hoofd na de afgelopen dagen weer op orde te krijgen en de muziek gaat dan ook vrij snel op mijn oren.

Luidkeels bler ik mee langs de wegen.

Een vrouw komt met een grijns van oor tot oor voorbij en ik grijns hard blèrend terug.

Ik ben nou toch blij weer alleen op pad te zijn.

Na een uurtje gaat het muzikale geweld me vervelen en verdwijnt de muziek een poosje in mijn tas.

Bert is er niet rouwig om die vindt al dat getetter maar niks.

Ik laat mijn gedachten maar eens de vrije loop.

Waarom loop ik en waarom juist dit soort tochten.

Waarom niet de vierdaagse.

Die vraag is me zo vaak gesteld.

En dan zeg ik, dat ik niet hou van prestatie lopen.

Maar wat is dit dan?

Dag in dag uit afstanden lopen?

Waarom het een wel en het andere niet.



Als je als kind een foutje bent, een kind wat nooit iets goeds kan doen dan werkt dat iemand zijn hele leven door.

Het wordt een leven van hard werken om te proberen om het goed te doen.

Een eerlijk, dat lukt nooit.

Want, is de persoon die het je aanleert niet in beeld om het te roepen, dan is het je eigen persoontje wel die het zichzelf wijsmaakt.

En het is een bijna onmogelijke taak om dat te veranderen.

Maar met wandelen veranderd alles.

De afstand doet er niet toe.

5,10,40 km?

Het maakt niet uit.

Er is niemand die zegt dat het niet goed is, ook ik zelf niet.

Want ja ik ben dat foutje.

Dat kind wat nooit iets goeds kon doen.

Dat kind wat aan iedereen een voorbeeld moest nemen.

Er is alleen nog maar ik, met mijn hele hebben en houwen in de buik van Bert gepropt.

Ik slaap bij mensen die mij niet kennen en dus ook niks vinden.

Ik hoef niet te presteren of bang te zijn het fout te doen.

Niemand die ergens over kan oordelen.

Ultieme vrijheid.

De afstand ach het maakt niet uit.

Ik heb het vermogen lang te kunnen lopen zonder er last van te krijgen.

en is er echt geen zin meer dan rijdt er wel iets van openbaar vervoer.

al overkomt me dat nou net nooit.

Heleen en ik delen iets gemeenschappelijks.

Het is een soort thuis komen. De dingen kunnen benoemen en er geen uitleg aan hoeven te geven.

Want je kent het beiden.

Het was een fijne en goede eerste ontmoeting.

En het is nu fijn weer op pad te zijn.

Geen vierdaagse, waar de halve wereld mee loert naar je prestaties of waar je nooit alleen bent.

Nee gewoon op pad en zwerven.

Een dan hoor ik mensen bijna denken.

Wat eenzaam.

Maar nee, ik voel mij niet eenzaam.

Ik ben niet eenzaam, verre van.

Toevallig heb ik nu twee adresjes waar de mensen van weg moeten en morgen zit ik heerlijk ergens alleen zonder mensen in een huis.

Maar de ontmoetingen onderweg en vaak in de gezinnen waar ik slaap zijn prachtig.

Dat zijn mensen met een gezamenlijke passie voor de natuur, fietsen en wandelen.

Dat zijn kostbare ontmoetingen waar ik heel veel plezier uit haal.

En ben ik alleen, dan vind ik mezelf even prima gezelschap om mee uit te rusten.

Het zwervende bestaan, met al zijn toevallige ontmoetingen hoort bij mij.

En eerlijk, het idee dat ik over een aantal dagen met zijn drietjes ben, als Hetty zich bij mij en Bert aansluit, daar moet ik nog niet aan denken.

Dus uit gemijmerd.

Tegen die tijd vind ik het leuk.

Grappig ik heb zo vaak gemijmerd wat nou het verschil was tussen zwerven en vierdaagse en nu weet ik het.

Ik laat het los en bedenk me dat ik stevig aan loop.

11 km alweer. Tijd voor ontbijt want dat heb ik over geslagen en even flink drinken.

Ik ben bij een kasteeltje.

Leuk even koekeloeren naar de mooie tuin en het kasteel.

Als ik er rond aan het lopen ben komen er allemaal mensen het bordes op.

Dan verschijnt de bruid.

Ieuwwww tijd om aan de wandel te gaan.

Dit past niet in het plaatje van ultieme vrijheid🤣

Even verderop staan van die grote oerossen.

Pracht beesten zijn het.

Even op de foto en door.

Komoot wijst me vaak over onverharde paden.

Ik loop vandaag grotendeels over het Westerbork pad wat uiteinderlijk overgaat in het Zuiderzee pad.

Soms is het even zoeken, want de wandelpaden lijken soms privé tuinen in te lopen die ik voorbij ren.

De muziek gaat een beetje op en af.

En dan kom ik in een soort vlindertuin vol onkruid waar ik een sanitaire stop houdt en mijn drie kwart liter water naar binnen kiep.

Het is niet zo warm meer en dan wordt voldoende drinken iets waar ik op moet letten.

Al hoewel, ik zweet me nog vaak een ongeluk.

En dan begint het te spetteren.

Ach geen regenponcho pakken, het is maar een buitje.

Bovendien moet ik klauteren over hekjes.

Maar dan net op de weg, gaat het even los.

Een man en vrouw halen als een haas hun pompoenen binnen en sommeren mij mee te komen.

In de garage vind ik dankbaar een schuilplaats.

Natuurlijk waar de reis heen gaat maar dan ook de vragen waarom.

Loop ik om te bedenken wat ik in de toekomst wil is de vraag.

Nee natuurlijk niet, denk ik.

Wat is dat nou voor een rare vraag, denk ik ook nog maar zeg het niet.

Ik kan heel veel willen in de toekomst. maar je weet toch niet of dat lukt.

Nutteloze verspilling van die paar gedachtes die ik heb🤣

Het gesprek begint me een beetje te vervelen en de bui is minder.

Poncho aan en weg.

En had ik 2 min. gewacht had ik de poncho niet aan hoeven doen want het is droog.

Dan kom ik op het terrein van de zwakzinnigen inrichting s' Heerenloo.

Het is er doodstil en het beklemd me.

Net of er een zweem van verdriet overheen ligt.

Ik loop maar snel verder.



En dan ineens ben ik in Harderwijk.

Een vrouwtje vraagt Hoeveel ik loop.

Vandaag rond de 30 zeg ik.

We lopen samen op.

Zij moet van de longarts wandelen.

Hee ik destijds ook.

Ze vraagt me of ik erop vooruit gegaan ben.

Jazeker vertel ik haar.

Al een paar jaar ben ik niet meer door mijn longen aangevallen en ik gebruik alleen soms nog een zonodig puff die ik nu ook niet eens bij me heb.

Ze vindt het prachtig en ze zegt elke dag een uur te lopen.

Ze vraagt me of ik ook zo van de natuur houd.

Oo ja en blij vertel ik wat ik gezien heb.

En dan komt ze.

Of ik wel besef dat de here dit geschapen heeft.

Ik denk er het mijne van maar als trouw gelovig mens bevestig ik het maar.

Dan moet zij de hoek om en ben ik zo goed als op mijn adres. 30 km verder weer dichter bij Dwingeloo.

Op het adres blijkt de man des huizes niets van mijn komst te weten.

Zijn vrouw gelukkig wel.

Twee oude zielen die weg moeten maar nog wel even een kop koffie voor me maken.

Douchen, wassen, boodschappen en mijn slaapadres morgen verder regelen.

En nu niks meer en vroeg erin want ik ben best al in de slaapstand beland

Bert leunt rustigjes naast mijn bed. Die is al naar dromenland.


11 sept 2022


Een dag afzien

Goed geslapen ondanks een enorme snurker in het hokje naast me.

Goeie genade wat kunnen mensen een kabaal maken in hun slaap.

Vanmorgen duiderlijk zondag en een christelijk echtpaar.

Ik ontbijt met een man die er voor een cursus is. Leuke man, leuk gesprek.

Maar ik heb haast.

Lange afstand en ik wil vroeg lopen.

Als ik mijn verblijf betaal en wat teveel betaal omdat ik het niet gepast heb, zegt de vrouw des huizes bedankt en leid me naar de voordeur.

Ik hoef geen wisselgeld maar ik vind het wel heel brutaal hoe ze het doet.

Enfin hier kom ik toch nooit meer terug.

Bert klimt soepeltjes op mijn rug.

We raken samen goed op elkaar ingespeeld.

Het is mooi langs het water zo lekker vroeg.

Alhoewel het is al half negen. Maar voor mij vroeg

Het is een saai begin stuk door Harderwijk. De muziek staat al snel op mijn oren. Zingend ga ik langs de weg.

En ik ben blij als ik zie dat ik over het spoor het bos in ga.

Een hoge trap op, dat is minder fijn.

Maar dan loop ik weer op het westerborkpad het bos in.

De muziek gaat nu ook snel af.

Heerlijk die rust.

Ik maal een beetje in de rondte.

Ik heb toch maar een wereldtijd.

Zes dagen onderweg, het lijken weken.

En met elke stap loop ik verder van huis.

Verder van alle sores om het huis en verder weg van het normale leven.

Maar ook weer dichter er naar toe.

Immers, elke dag die voorbij gaat betekend weer een dag dichter naar huis.

Toch houdt me dat totaal niet bezig.

Het valt me op hoe gemakkelijk en zonder angst ik door het bos huppel.

Vorig jaar op het kloosterpad heb ik de bos angst aangepakt.

Ik zie me nog lopen met de zaklamp van mijn telefoon, op zoek naar de ingang van het bos in het donker.

Natuurlijk vond ik dat pas toen het eerste licht kwam.

Maar het heeft me wel over een hoop akelige angst heen geholpen en nu haal ik mijn schouders erover op.

Ach als ik verdwaal zie ik het wel weer.

Ik heb zo nog veel gekke angsten te overwinnen.

Maar dan loop ik het bos uit en de hei op.

En wat is het mooi. Ik geniet van mijn kruin tot mijn tenen.

Een vrouw vraagt me welke wandelapp ik gebruik.

Zij weet nooit hoe dingen werken waardoor ze niets doet.

Ik leg haar komoot uit.

We kletsen een poosje terwijl ze foto's van haar hond maakt.

Wat is het hier mooi verzucht ik.

Zij is het met me eens en verteld al heel lang aan de rand te wonen maar is hier nog nooit geweest.

Dat meen je niet, denk ik.

Ik ga verder.

De route is zwaar over mul zand, zandduinen en allemaal harde bobbeltjes van zand door, ik denk nog de regen.

Het is echt even goed opletten want mijn enkel vindt dit verre van aangenaam.Op een heuvel staat een bank en dankbaar geef ik Bert een plek.

Daarna kan ik rustig neer dalen.

Schoenen uit en cola zero erin.

Goeie wat is het heet.

Na 10 minuten stap ik op.

Kilometer na kilometer worstel ik me door het mulle zand over zandduinen.

Ook Bert heeft het zwaar.Zijn buik is drijfnat van het transpireren.

En dan moet ik een hele hoge zandduin op en zie ik dat niet meer zitten.

Mijn enkel doet zeer, ik heb geen lucht meer over en ik ben doodmoe.

Oké Bert, overleg.

Als ik hem van mijn rug laat glijden krijg ik met hem te doen.

Zijn rode koppie lijkt nog roder dan anders en zijn buik is zeiknat.

Het is genoeg geweest hé zeg ik hem , terwijl ik hem liefkozend over zijn bol aai.

Ik kijk in de rondte en besluit aan de zijkant naar een bos te klauteren.

Eens zien of ik daar doorheen kan.

Bert hijst zich weer vast en klemt zijn armen zo hard vast dat mijn oksels zowat 20 cm omhoog getrokken worden.

ho maar roep ik en sjor de boel wat losser. En dan klauteren we omhoog.

En dan zie ik boven tussen de takken een fietspad beneden.

God zij dank en ik baan me een weg door de takken er naar toe.

We lopen een eindje over het pad en dan moet ik komoot weer gaan volgen. Het fietspad gaat niet naar Epe. In ieder geval kost de route me zoveel energie dat ik volledig uit mijn hoofd ben gestapt.

Compleet leeg is die bovendop.

De zandduinen zijn verleden tijd.

In plaats daarvan komen er onverharde bospaden en dan einderloze lange ruiterpaden waar ik overheen mag.

Ik ben echt moe dit keer.

De muziek gaat nog even op maar ook net zo hard weer af. Geen kabaal aan mijn hoofd. En dan loop ik weer langs een weg.

Nog 7 km en ik besluit die via Google maps te gaan lopen.

Tenslotte moet ik voor morgen nog drinken halen en de gastvrouw moet ik ook nog ergens bellen als ik met anderhalf uur arriveer.

Op een picknickbank zitten twee mensen en ik ga erbij zitten.

Na mijn ontbijt heb ik nooit meer gegeten.

Het eten deze vakantie is echt om te huilen.

Na het ontbijt gaat er veel vocht in maar eten ho maar.

Ik heb gewoon geen trek.

Vanavond maar weer denk ik.

De mensen komen uit Koudekerk aan de IJssel.

Uit het westen dus. Zijn hier op vakantie en hebben een familielid die naar Santiago gefietst is.

We kletsen een poosje en dan ga ik verder.

Ik probeer Marlies de gastvrouw te bellen maar die neemt niet op.

Straks nog maar eens proberen.

Maar al snel belt ze terug en zegt de kant van het huis op te gaan.

Ik loop verder en begin echt wel op mijn tandvlees lopen.

Maar dan ben ik in Epe.

Eerst naar appie heijn voor drinken morgen.

En dan naar het huis.

Ik wordt hartelijk ontvangen en we kletsen een poos. De eigenaars zitten in Amerika en zij neemt waar.

Zij heeft heel lang in Afrika gewoond en houdt van blote voeten en buiten zijn.

We bekijken de route voor morgen.

28 km en een pondje.

Of ik moet over Deventer en met het ov.

Nou nee hoor ik ga ervan uit dat mijn lijf morgen weer redelijk hersteld is.

Als zij vertrekt was ik mijn kleren en duik onder de douche. En de douche blijft wat langer aan.

Daar knap ik helemaal van op.



Daarna loop ik, maar de 5 min., naar de patatboer.

Iets meer hoef ik niet en het is iets zouts en warms.

Gezeten met mijn voeten in een warm waterbad Tik ik mijn verhaaltje, vul vocht aan en hang ik nu op de bank achter de tv.

Nog even ontbijt maken, Bert weer vullen en spullen voor morgen klaar leggen.

En dan sluit ik de luiken.

Het was een heerlijke vermoeiende maar prachtige route dag.



12 september 2022

Een dag van alles wat

Vanmorgen wat moe wakker na gisteren.

Ondanks dat ik goed heb geslapen.

Mijn benen zijn stijf, op mijn linker knie kan ik niet meer zitten en mijn rechter enkel denkt er het zijne van.

De was is niet droog, het leven van een zwerver gaat niet altijd over rozen.

Vroeg op pad gaat het niet worden.

Spullen in pakken, de natte was hang ik buiten boord aan Bert en ik eet een croissant en bekertje joghurt.

Halve liter water erin kiepen, rest van het ontbijt mee voor lunch en om half 9 sta ik buiten.

Sleutel in de brievenbus en gaan.

Het is een lang end om Epe uit te komen, maar dat vind ik niet erg.

Het schiet best lekker op.

Ik besluit niet om de haverklap te stoppen en wat om me heen te turen, of te kijken hoever ik nog moet.

Gewoon lopen.

Goede voornemens die altijd goed beginnen.

Maar net als alle goede voornemens zal deze ook weer op de grote hoop verdwijnen.

Ik pieker een poosje welke datum het is.

Maandag dat weet ik.

Maar daar is alles mee gezegd.

Wanneer ik in Dwingeloo aankom, geen idee.

Ik weet dat ik morgen naar Hattem ga dan Ommen en Hardenberg en dan stopt het.

En dan begint komoot te jengelen.

Te ver door gelopen, terug.

Hé ik moest toch onder de snelweg nog door? Het zal wel. Ik kachel terug.

Jengel, jengel, komoot weer.

Nu moet ik weer terug.

Krijg het....

Ik ga gewoon eerst maar rechtdoor de snelweg onder door en zie dan verder.

Maar dan loopt het goed en verlaat ik de drukke weg en volg een onverhard pad.

En dat is een pad door brandnetels die tot mijn oksels komen. Nou ben ik veel brandnetels gewend en hun brand kan me niet echt meer boeien, dat voel ik nauwelijks, maar ik zie niet waar ik loop.

En dat, zeg ik Bert, is op een dag als vandaag niet handig.

Als ik weer op de weg sta gaan we maar eens in overleg.

Marlies, de lieve gastvrouw van gisteren vertelde dat het over de dijk gevaarlijk lopen was.

En ook een saaie route.

Komoot was leuker.

Maar als Bert mee kijkt op de kaart, zien we al snel dat de route via komoot dwars door de weilanden gaat.

En we zijn het er eigenlijk wel over eens dat we dat maar even niet moeten doen vandaag.

We lopen verhard de saaie weg af en als het kan kunnen we altijd verder zien.

Na een poosje is het ontbijt tijd.

Bert mag op de bank plaats nemen en de was wordt gecontroleerd.

Nee nog nat. Jammer.

Deel van het ontbijtje dan maar, blikje cola en weer verder.

Het valt reuze mee op de dijk.

Weinig verkeer en echt saai...

En dan is het bingo.

Ineens besef ik dat ik op het punt gekomen ben dat mijn dop leeg is.

Mijn hersenen liggen compleet stil.

Ik loop, ik kijk, ik voel de vermoeidheid en meer is er niet.

Eén grote rustige kalmte en tevreden stap ik door.

Ik ga toch een stukje langs het water voor de sanitaire stop en dan is ook de was droog, dus in de tas.

Ik vertel Bert dat ik erg blij met hem ben.

Hij zit goed en is makkelijk in het gebruik.

Dan ga ik een hekje door en moet langs twee koeien.

Ik begroet de dames en zet ze op de foto.

Maar dan komt 1 van de dames op me aflopen en trek ik maar even een sprintje naar veiliger oorden.

Het zal me gebeuren.

Kopstoot van een koe, einde wandeling.

Over de verharde dijk ga ik verder.

Ik moet het tweede pontje hebben en ik denk voorbij de eerste te gaan.

Maar dan blijk ik deze al te moeten hebben.

Dat schiet lekker op.

Nog 11 km.

Misschien kan ik in Wijhe ergens gezond wat eten en dan vanavond het verdere ontbijt.

Ja er is een restaurant maar ik heb helemaal geen honger.

Dit werkt niet.

Bij een picknick plek eet ik dan maar de rest van mijn ontbijt op en prop er nog een krentenbol uit Hoevelaken achteraan.

Nog twee over, maar ik denk dat die naar de eendjes gaan.

Ik ben vroeg en als ik doorstap al om half 3 op mijn slaapadres.

Dat is een extra stop.

En dan moet ik ook langs de N weg.

De km teller houdt het voor gezien voor vandaag dus de ander maar alleen aan laten.

En Google maps brult keer om.

Shit tever door gelopen.

Terug en rechtsaf.

Gek denk ik eerder liep de route langs de 'n weg door tot het eind.

Achter me hoor ik Bert lachen en ik hoor Google maps roepen keer om.

Wel verdraaid.

Ik had gewoon door moeten lopen langs de n weg.

Een oud mannetje op een bankje passeer ik voor de derde keer.

En voor de derde keer groet ik hem met een grote grijns, terwijl ik van binnen vloek.

Het wordt tijd voor een muziekje.

En ik galm er lustig op los.

En dan ben ik er zomaar ineens.

Weer een boerderij, hoe leuk is dit.

De boer zit met twee mannen net aan de thee en ik plof er bij neer. 25 km verder weer.

Hoe ik verder ga? Morgen naar Hattem en dan naar Ommen.

Ze kijken raar op.

Ga je morgen weer terug?

En als ik op de kaart kijk moet ik vreselijk lachen.

Ik had vandaag naar Hattem gemoeten, morgen naar hier en dan naar Ommen.

Nu loop ik morgen 22 km, maar naar Ommen 33 km.

Wat een suffe actie🤣

Ach het maakt me niet zo heel veel uit.

Ik kom hoe dan ook eens aan in Dwingeloo.

Ik ga niet kijken wanneer.

Laat maar leeg in die bovendop.

De boer geeft me een rondleiding.

De fiets voor naar het dorp, mijn slaapvertrek die naar rook stinkt omdat het zwembad met hout verwarmd wordt, een heus bad en een prima bed.

Maar wat een zooitje.

Als ik hem zeg hoe leuk dit stekkie is vertelt hij dat Zoetermeer bij 't Geertje ook leuk is.

Hij komt uit Zoeterwoude en heeft zich hier gevestigd.

Wat grappig.

Hier heeft hij maïs en verbouwd hij wijn.

Hij heeft een zwembad met sauna aangebouwd.

Het zwembad mag ik privé gebruiken.

Maar eerst naar het dorp.

Het is altijd weer even overwinnen op een vreemde fiets te stappen en ik wiebel nog wat heen en weer af en toe.

Maar het lukt en veilig kom ik in het dorp aan bij een ijstent. Mooi zo mijn eerste ijsje deze tocht, h het mag.

Bij een kleding zaakje scoor ik voor twee euro nog even een lang shirt voor pyjama.

Het wordt koud in de nachten.

Bij appie even een witlofsalade en toetje mee en dan terug op het fietsje.

Op honk nog kort met de boer kletsen en dan eet ik de salade op en toetje en ga naar het zwembad.

Heerlijk even de spieren ontspannen.

Maar dan naast het trapje om in het bad te stappen, liggen twee joekels van spinnen.

En ik ben niet een beetje bang voor spinnen, ik heb een spinnen fobie.



Thuis stap ik mijn huis niet in als er 1 bij de deur zit.

Maar nu...

Ik wil heel graag dat bad in en ik wil ook wat overwinnen.

Het duurt 10 min. en ik dwing mezelf te blijven kijken naar die joekels.

En dan waag ik het erop en jump het bad in.

En koud is het🤣

Na een half uurtje ben ik verkleumd en opgefrist.

Tijd voor een heet ligbad.

De spinnen zeg ik gedag.

Best wel trots op mezelf.

Ik moet maar vaak wandeltochten maken dan kom ik vanzelf van al mijn angsten af🤣

Een 20 minuten in het hete bad doet goed.

En dan ben ik klaar om in te pakken mijn bed in te duiken en nog een stukje te tikken.

Het was een dag van alles wat maar een mooie dag.



13 sept 2022


Samen genieten

Wat een heerlijk bed vannacht, maar oei die spinnen.

Ik moest naar de wc en ja hoor, precies twee naast de wc op de muur.

Ik durfde nergens meer te kijken. Mijn angst is nog niet helemaal overwonnen geloof ik.

En dan sta ik vanmorgen onder de douche en zie ik ineens, vanuit mijn ooghoek een grote zwarte vlek.

Jawel hoor, één schuin boven me.

Wat heerlijk dat het bed zo lekker lag, dat ik er pas een kwartier voor het ontbijt uitstap.

Nu moet ik me haasten🤣 Maar als ik even weg kijk en weer kijk is meneer spin ook vertrokken.

Tijd om razend snel mijn kleren aan te trekken en de badkamer te verlaten.

Foei overleefd.

Ik wil niet weten wat er in mijn slaapkamer huist, dus ik kijk nergens meer naar.

Maar wat me wel lang bezighoud is de enorme puinzooi op de boerderijen.

In Bodegraven ook al.

Je zal moeten verhuizen.

En niemand weet toch nog wat er allemaal staat?

Overal waar je kijkt, elke kamer, de gangen, de trap alles staat vol.

Buiten is het er niet veel beter op.

Ik ben echt sprakeloos.

Het ontbijt is overdadig.

Het gesprek met de boer gezellig.

Ik mag een lunch mee maar daar bedank ik voor.

Ik heb nog een paar broodjes in mijn tas en gezien mijn daverende eetlust doe ik maar goed ontbijten.

Om kwart over 9 is het tijd om op te stappen.

Ik ben uitgerust en heb er zin in.

De km stand lijkt het definitief begeven te hebben dus runkeeper er maar weer opgezet.

Die stopt na 3 km.

Fijn zo.

Opnieuw starten en dan blijft ie jengelen.

Ook komoot zwijgt ineens.

Ook maar opnieuw opstarten.

Zo kom ik nog eens ergens.

De weg is mooi.

Landerijen, bos en door het weiland.

Ineens is het net alsof er iemand achter me aan komt rennen.

Ik zie niemand als ik achter me kijk.

Toch blijft iemand me hollend achterna rennen.

Ik kijk nog eens om maar zie echt niemand.

Dan blijkt het Bert te zijn die een typisch geluid maakt.

Ik schiet in een zenuwachtige lach.

Het was ook best even creepy.

Bert heeft lol dat hij me zo in de maling kon nemen. Maar als ik even flink aan hem schud is ie stil.

Een stel koeien staat ons verwonderd te begluren.

En elke keer als we een paar meter verder zijn beginnen ze te rennen.

Ik spreek ze een paar keer streng toe ons niet elke keer de stuipen op het lijf te jagen.

Dan staan ze even stil en staren me met hun grote ogen aan.

Je ziet ze denken.

Wat is dat voor iets raars wat geluiden makend voor ons uitloopt?

Ik zit een poosje te bedenken welke dag het is maar kom er niet uit.

Ik denk na over de route waar ik geweest ben maar ook daar kom ik niet geheel uit.

En dan zet ik de knop uit.

Ik weet niks, behalve dat ik naar Hattem moet wat 24 km verderop is.

Na een poosje moet ik dwars door het weiland.

Tussen draad door over een bemest pad.

Een alternatief is er niet.

Dat waren mijn nog schone schoenen.

Aan het eind een draad werk waar ik overheen moet.

Het gaat goed.

Maar dan het volgende pad met weer een heel hek van draad.

Mijn stijve benen willen hier niet meer overheen.

Ik trap het draad omlaag en zet mijn ene been erover.

En dan zit mijn andere voet vast in het draad.

Foei wat een geklungel.

Ik lig bijna in de mest en nu is Bert ook stil.

Die wil ook geen vies pak halen.

Met kunst en vliegwerk gaat het goed en dan staan we gelukkig op de weg.

Ik hoor af en toe wat gerommel en vraag me een poos af of het onweer is.

Maar er hangt niks in de lucht dus ik vermoed dat het wat anders is.

Het pad slingert door een bos.

De rust na dik 9 km is even welkom.

Blikje cola zero erin en schoenen uit voor een kwartier had ik me bedacht..

Maar na een minuut of 10 wil ik eigenlijk wel weer verder. Dus schoenen aan en banjeren maar weer.

Ik moet ineens vreselijk niesen en nies zo hard dat ik door mijn hoeven zak en op de zachte zanderige bodem van het bos beland.

Goede genade dat is de tweede keer deze week.

En dat terwijl mijn benen best wel stijf staan.

Maar goed we gaan weer verder en ik ben het ook snel weer vergeten.

Voor me buitelen een paar vlindertjes over elkaar heen.

Wat een koddig gezicht.

Ik geniet met volle teugen van het schouwspel.

Ondertussen houd ik ook de bodem in de gaten op kuilen en kevers.

Ik wil geen kevers vertrappen.

Maar dan ben ik weer op de weg en word ik aangesproken door een man die ook aan de wandel is.

Hij is twee keer naar Santiago geweest. Via de la plata en vanuit huis.

We kletsen er een poosje over maar hij brult ook wat.

Kijk mij eens, die air.

Ik hou daar toch niet van.

Hij vraagt wat mijn langste afstand deze week is.

45 km maar dat vind ik niet zo boeiend.

Die had ik niet in de planning zitten.

En dan is hij even uit gebralt want dat kan hij niet.

Mooi zo dan laat ik me verder ook niet ophouden.

Al snel duik ik het bos weer in.

Een prachtig hel groen stroompje ligt naast me.

Als ik er een foto van maak hoor ik keiharde tikken van eikels die uit de boom kletteren.

Je zal het maar op je kop krijgen bedenk ik me.

Dat gaat pijn doen.

Ik ben best blij dat de zon niet echt schijnt.

Dat is een heel stuk koeler en dus ook aangenamer lopen.

Soms zelfs fris in mijn korte broek en shirt.

Ik ben benieuwd of ik zo in Dwingeloo aankom.

Het zou verder afkoelen maar het zou ook al vanaf dag 1 regenen.

Ik kijk niet meer naar het weer en wacht af.

Stukje weg om dan weer dwars door het weiland te gaan waar schapen in lopen.

En dan loop ik Zwolle in en ben direct dood moe en uit mijn hum.

Stad, stenen straten en een buitenwijk.

Ook al hoef ik niet door de drukte heen, alleen de gedachte stad maakt me al dood.

Chagrijnig stap ik door.

Ik mag rusten, maar dan maar als ik de stad weer uit ben.

Gelukkig duurt dat niet heel lang en dan kom ik op de dijk naar de pont.

Weg moeheid en slecht humeur.

Wat is dit weer leuk.

Wat is Nederland toch een prachtig land.

Ik zie Hattem liggen en niet veel later sta ik bij de pont.

Een vrouw wil alles van me weten maar snapt totaal niet wat ik aan het doen ben.

Het zal aan mij liggen maar het antwoord Zoetermeer op haar vraag waar ik begonnen ben komt niet binnen.

Aan de overkant stapt ze snel op haar fiets en weg is ze.

Ik ben nu bijna in Hattem en tijd voor echt rust nu en een boterham.

Ik word aangesproken door een vrouw die ook van alles wil weten.

Zij is beginnende wandelaar, heeft met een fiets tocht vrienden op de fiets ontdekt en gaat binnenkort de walk of wisdom lopen.

Leuk mens leuk gesprek.

Dan verteld ze me dat de pont morgen pas om 10 uur gaat.

Tjeee dat is een tegenvaller. Ik moet minstens 33 km.

Dat wordt de bus naar Zwolle is mijn eerste reactie.

Schoenen aan en naar het bus station.

Hartelijk neem ik afscheid en wens haar een fijne dag en tijd op haar wandelreis.

Onderweg naar het busstation kijk ik eens hoeveel km ik nog van Zwolle station moet.

28 km.

Tja vanaf de pont is het ook zoiets.

En ben ik veel voor 10 uur in Zwolle? Ach laat dat uitzoeken ook maar zitten. Morgen zie ik wel weer.

Eerst maar naar de supermarkt cola zero halen.

En onderweg daarheen bedenken dat dat later ook kan.

Stadje maar eens bekijken.

Het is een leuk hanzenstadje.

Het Anton Pieck museum is wegens een uitje van de vrijwilligers dicht.

Het bakkerij museum heb ik geen zin in.

Ik loop bij de vvv naar binnen.

Klets een half uurtje en dan blijkt ook dat ik buiten een kooi op het tinnerplein het stadje al gezien heb.

Nou moe dat is dan een klein stadje.

Ik loop nog maar even rond en kom dan bij de supermarkt aan.

Cola zero inslaan en dan besluit ik dat ik een warme maaltijd nodig heb.

Biefstuk staat aan gegeven als maaltijd van het huis en dat doe ik maar eens.

Mijn gastadres is al een poosje niet bereikbaar en ik begin hem te knijpen.

Er zijn nog genoeg b en b adressen die ik kan proberen maar de onzekerheid is verre van prettig.

Gelukkig komt voor de maaltijd toch het verlossende belletje dat ze me verwachten.

Het eten gaat vlot erin en ik ga er gelijk vandoor.

Blij als ik er ben.

Een heel hartelijk welkom en een pot thee voor mijn neus en vertellen.

Zij geniet en als haar man binnenkomt moet ik opnieuw vertellen van haar.

En dan is het tijd voor douche en bed.

De foto is een tekst op mijn kamer die klaar lag.

Hij raakt me op een of andere manier.

Maar ik lig schoon gepoetst onder de wollen dekens bij een heel lief en aardig echtpaar.

Morgen op naar Ommen en daar mag ik uitrusten.



14 sept 2022

Vandaag naar Ommen daar waar ik mijn afscheid van mijn vader nam.

Verlangzaam
Verlangzaam je verlangen

Neem je tijd
En laat de tijd je nemen
Laat

Leonard Nolens

Dit gedicht kwam een deze dagen voorbij op de pelgrims site en toen wist ik het zeker. Vandaag op de dag dat mijn vader gecremeerd werd zou ik op mijn hele eigen manier afscheid nemen.

De hele week kwamen de twijfels. Naar de crematie? Een plek die mij niet zoveel zei met mensen die mij niet zoveel zeiden en waar ik niks te zeggen had? Kon ik dat? Familie die zouden spreken en ik terwijl ik zoveel nog had willen zeggen wat jij pa niet meer wilde horen zou dat daar nu ook niet kunnen.

Nee dan maar naar het grotje in Scheveningen waar ik vaker kom en me ook wel oké voel. Maar zoals altijd vallen dingen samen. Op Facebook kwam een herinnering van 2 jaar geleden voorbij en dit gedicht. Een foto van toen we de laatste dag liepen bij de Lemeleberg. Lemeleberg, vlak bij Ommen dit ging het worden. Als je aan mij vraagt welke goede jeugdherinnering heb je dan is er altijd maar 1 die boven alles uitsteekt. Camping Calluna in Ommen. Als ik aan die omgeving denk begin ik van binnen te stralen. En de keus was gemaakt. Een mooie wandeling samen met mijn vader op de plek daar waar ik zo gelukkig was. Al vroeg was ik daar. Ik wilde voor de uitvaart begon aan de wandel zijn. Appjes en berichtjes van mensen die me sterkte wensten vandaag snel een dank je wel gegeven. Dat vond ik zo ontzettend lief. Ik had niemand wat verteld van mijn plannen bang dat mensen daar ook weer wat van zouden vinden en ik weer aan het twijfelen sloeg. Dank je wel en klaar. Mijn gedachten wilde ik niet meer bij de mensen hebben maar alleen bij mij en mijn vader. Aan elkaar hadden we meer dan genoeg. Ik had een mooie route uitgezocht die me naar ik vermoedde wel op de plekken zou brengen waar ik me goed zou voelen. En met een kom op pa we hebben een eind te gaan vandaag gingen we op pad. Het dorp van Ommen door en even zoeken want de route is voor mij niet altijd even duidelijk. Toen ik mopperde waarom zeg jij nou even niks pa vroeg ineens een vriendelijke dame kan ik u misschien helpen? Ik schoot in de lach maar zij hielp me wel weer op het juiste pad. Eenmaal het dorp uit kwamen we op van die landweggetjes met boerderijen. En ineens schoot het door me heen dat ik nu weet waarom ik altijd zo enorm gelukkig wordt van dit soort landschappen. Hier liggen immers mijn beste jeugdherinneringen. Ik liet je alles zien pa waar ik zo van houd. En ik kletste heel wat af. Ik had ook pen en papier bij me zodat ik als ik wilde ook kon schrijven. Ik had mijn fototoestel bij de hand want dan kan ik hier later nog met een warm gevoel op terug kijken. Samen liepen we over de landweggetjes zwoegend door het soms nog wat hoge gras. Koeien die we voorbij liepen keken soms verbaasd op als ze mij al kletsend voorbij zagen komen. Ik zei je maar goed dat er geen mens te bekennen is anders achten ze me rijp voor het gesticht. En toen ineens kwam er om 12 uur een bankje middenin de natuur. Ik begreep dat het afscheid op de crematie plek zo ongeveer bijna voorbij zou zijn. Maar ons afscheid is nog niet voorbij. Tussen paarden onder een boom werd het ook tijd om eens wat te eten want druk in de weer met jou pa had ik nog niks binnen gekregen. In mijn tas kwam ik de pen en het papier tegen en ik schreef wat vellen vol. Soms even voor me uit mijmerend soms samen genietend van het mooie uitzicht. Na een poosje werd het weer eens tijd dat we verder zouden gaan. Met een kom op daar gaan we dan maar weer

togen we weer op pad. Het pad wat ik al snel weer even kwijt was. Vele wegen leiden naar Rome zei ik tegen je en als het het ene pad niet bleek liepen we terug en namen we het volgende pad net zolang tot we weer op het juiste pad zaten. De beloofde regen bleef uit en de zon liet zich met grote regelmaat zien. Jij en ik samen genietend van onze tocht. En echt soms was ik best boos en kon ik flink schelden en soms was ik ook erg verdrietig al lukte het me om mijn tranen binnen te houden. Het waren gevoelens van voorbijgaande aard. Niet belangrijk genoeg om lang bij stil te staan we hadden nog zoveel te bespreken immers. En ik kon je ook bedanken dat ik de liefde voor de natuur van jou geërfd heb. Dat ik kan zien en kan horen. Kilometers verstreken en uiteindelijk was ik wel een beetje uitgepraat. Vaker liepen we zwijgzaam verder. In gedachten soms maar vaak ook leeg en gewoon genietend van alle pracht om me heen. Ik was ook moe echt heel erg moe en mijn rug ging protesteren. Nog twee kilometer en bedenkend dat het goed zo was besloten we de auto op te gaan zoeken en nog even te kijken hoe camping calluna er tegenwoordig uitziet. Blij dat ik de auto zag spullen erin en op naar de camping niet ver daar vandaan. De camping het is er nog met het zwembad al is het nu een bungalowpark voor poolse mensen blijkbaar. Maar het was nog steeds herkenbaar en ik werd er rustig. En op een stil stukje hebben we afscheid van elkaar genomen. Nu valt er niks meer te zeggen. Nu is alles gezegd wat gezegd moest worden. De brief gaat straks mee naar cruz de ferro waar ik jou definitief zal achterlaten. Maar daar op dat kleine stukje stilte van de camping hebben wij afscheid van elkaar genomen. Ik kon je alleen nog maar zeggen Buen Camino en een goede reis. Tevreden keerde ik na 25 km in de benen richting huis.

Een dag waar geen einde aan kwam

Zo dat was een fijn plekje vannacht.

Vanmorgen had ik geen haast en heb ik nog een poos met mijn gastvrouw zitten babbelen.

Maar dan is het echt tijd om op te stappen.

Ik wil de pont van 10 uur echt hebben.

Vergeten, mijn gedachtes gisteren om met de bus te gaan of alternatieven zoeken.

Ik denk alleen maar aan gaan lopen.

In het centrum kom ik er ineens achter dat mijn nieuwe pyama shirt nog op mijn slaapadres moet liggen evenals mijn ondergoed.

Ik ga er niet voor terug en app dat ze het shirt maar aan de kringloop moet geven.

Om kwart voor 10 ben ik bij de pont en zie hem aan de overkant liggen.

Goh hij vaart al.

Mooi hij komt er ook gelijk aan.

Gek om dezelfde weg weer terug te gaan.

Weer Zwolle door. Yeahhh, mijn humeur knapt er zo lekker van op.☹️ Dit keer word ik een andere kant op gestuurd en ik kom langs een winkelcentrum.

Mooi hema inschieten en een nieuwe pyama scoren.

Flesje cola zero ook maar gelijk extra.

Die drink ik buiten gelijk op.

Mentaal voorbereiden noem ik het maar.

Zo kom ik Zwolle wel door.

En net als in elke stad is Komoot nu ook van de leg.

Verdraaid mopper ik, dat kan er ook nog wel bij op deze afstand.

Een man die het hoort schiet me ten hulp.Ik loop al heel snel door het buiten gebied in het groen.

Maar het blijft Zwolle dus ik blijf vrolijk chagerijnen tot ik Zwolle achter me kan laten.

Het loopt best snel aan en na 11 km is het tijd voor rust.

Bankje, schoenen uit en weer een halve liter cola zero.

Het is de benzine waar ik op door kan.

Als ik de wandelwol in mijn sok wil duwen op de irritante blaar plekken, vliegt de cola om.

Nat achterwerk en shirt.

Sufneus, mopper ik en duw Bert opzij zodat de nattigheid hem bespaart blijft.

Bert is vandaag lichter dan anders en gek het voelt niet prettig.

Blijkbaar gewend aan het zwaardere gewicht.

En wat wel fijn is, is dat de stijfheid uit mijn benen is.

Ik kan weer soepeler door mijn knieën en ook de pijn in mijn enkel is weg. Mooi zo. Met de wandelwol ook geen last van de blaren, dus het gaat goed.

En vandaag naar Ommen.

Ik kijk er al de hele tocht naar uit.

Immers daar liep ik met het afscheid van mijn vader.

Daar liggen ook goede jeugdherinneringen.

En ik lees het verhaal nog eens terug van het afscheid.

Ik droom weg.

Wat was het goed die dag.

De route toen was zo prachtig.

Het was een afscheid precies zoals het goed was voor mij.

De crematie had me toen echt niet goed gedaan.

Bleep bleep terug op aarde.

Ik ben een uur verder.

Snel vlieg ik overeind.

Ik moet nog zeker 23 km en ik wil er wel voor donker zijn.

Maar lopend maalt het verder in mijn doppie.

Hoe zeer ik ook naar Ommen uitkijk, toch vind ik het jammer.

Ommen betekend nog maar een paar dagen tot het einde van mijn tocht. Dwingloo voelt echt een beetje als het einde.

De zon laat vandaag redelijk verstek gaan.

Prima, het is niet zo warm en zweten doe ik niet.

Fijn dat ik morgen niet verder hoef.

Zo kan ik mijn kleren wassen.

Ondertussen gaat mijn blaas overuren maken.

Om de haverklap begint die te protesteren.

Fijn dat mijn broek veel te groot is geworden.🤣

Scheelt werk.

Ik ben niet echt afgevallen maar alles wordt wat strakker in het vel.

De route blijft veelal door bossen lopen.

Gisteren was ik er heilig van overtuigd via google maps langs de weg te lopen.

Dat scheelt 6 km.

Vandaag gaat zonder er bij na te denken komoot aan.

Ik wil een mooie route lopen.

Een mens krijgt vreemde gedachtes aan het eind van een wandeling, lach ik zachtjes.

Bert gluurt over mijn schouder mee en zo samen lopen we genietend het pad.

Hij babbelt vandaag heel wat af en ik heb geen idee waardoor.

Diverse keren anders op mijn rug laten klauteren, maar het geluid blijft hij maken.

Ach Bert spin je nou van tevredenheid?

Zo rustigjes stappen we door.

We komen langs het witte huis.

Hee residentie voor Trump denk ik.

Je kan het huren en schijnt een bijzonder mooi plekje te zijn.

Ja maar de drukke weg hoor je hier goed.

Geen idee maar ik kies toch voor een ander stekkie om een prachtig huisje zo aan te prijzen.

Bij een oorlogs monument is een bank en ik heb al een poosje erge trek.

Hop broodjes smeren en eten.

Niet te lang want ik moet nog ver.

En dan begint een poos het getut wat ik elke dag wel heb.

Dan denk ik iets en weet geen antwoord dus even kijken op de phone.

Nog een keer plassen en nog maar een keer en dan een derde keer.

Slokje drinken, foto maken en nog steeds honger hebben wat ik nog niet eerder had, het haalt het tempo eruit.

Dan kom ik in Hoonhorst en staat er een viskraam.

Ooo lekker kibbeling.

De prijzen voor vis zijn bizar. Vijf zoveel voor een kleine portie kibbeling.

Zes stukjes in wat saus.

Heb ik iets gemist afgelopen dagen? Blijkbaar.

Maar ik zit nu met een goed gevulde buik en dat is fijn.

Alleen begin ik nu ook wel naar het einde van deze dag te verlangen.

Net als ik weer lekker loop kom ik twee dames tegen en we raken aan de praat.

Zij lopen een etappe van het Havenzatenpad.

Mooi weet ik welke route hier loopt.

Ik had even een twijfel of dit het pieterpad was.

Het Maarten van Rossum pad loopt hier ook.

Zo loop ik met komoot elke keer stukken van vast gebaande routes.

Ook bij de dames komt de onvermijdelijke vraag of ik de vierdaagse loop.

Maar zij zijn gelukkig net als ik en snappen direct dat ik die niet loop.

Ik sta daar op mijn dooie akkertje te kletsen, ik ben er immers bijna.

33 km die zijn bijna om.

Dan vertelt een van de dames dat ze uit Ommen zijn gelopen.

Oke dat is niet ver.

Nou zegt ze nog een km of 12.

Oeps komoot in de bocht.

Haastig neem ik afscheid en vlieg er vandoor.

Niks geen pauze meer, maar gewoon door.

Ik voer al tierend een gesprek met Bert.

Zoveel km is te doen als ik me erop in stel.

Maar denken dat je er bijna bent en dan nog een end moeten is slopend. Nu stap ik door. Geen getreuzel meer.

De laatste twee km ga ik over de weg.

Ik wil niet gelijk naar mijn adres maar via het centrum. Mijn benen en voeten, de pijn is niet meer weg te denken.

En dan is daar het bord Ommen.

De brug met de vecht en de bootjes.

Het witte kerkje en de route van het pieterpad.

Pieterpad... oja ik liep hier toch nog een jaar na het afscheid.

Maar toen was ik hopeloos op zoek naar mijn slaapadres in een straat die nieuw was, en nog niet bij google maps bekend was. De volgende ochtend rende ik Ommen weer uit.

Ommen het emotioneerd me nu ik er ben.

Ik beleef die dag vier jaar geleden opnieuw.

Maar nu zonder de boosheid die ik toen nog zo voelde.

Wel de pijn om de manier waarop alles gelopen is.

Al die vragen waar ie me mee liet zitten door nog altijd niet te willen praten.

Ik sta en kijk en voel.

Langzaam kom ik weer terug en loop ik nog even de paar bekende plekjes af.

Dan haal ik wat drinken op.

Eten laat ik voorbij gaan daar ben ik te moe voor.

En dan loop ik naar mijn adres. 42 km verder.

Daar word ik op een stoel gepland. Een 76 jaar oude dame die praat en praat.

Een sloot thee krijg ik naar binnen gegoten en een wortel brownie die ze had gebakken.

En als ik echt niet meer kan brengt ze me naar mijn kamer en douche.

Kleren wassen douchen en bed in.

En morgen....

De route van destijds bestaat al twee jaar niet meer dus maar eens zien wat mijn benen gaan zeggen.


15 september 2022

Shin splints

Gisteren wat een leuke gastvrouw.

Volop haar praatstoel.

Man vijf jaar geleden overleden en ze had een trauma over gehouden aan het verpleeghuis waar man lief zat.

Daar heeft ze lang therapie en emdr voor gehad.

De zorg van tegenwoordig...

Nooit meer zei ze.

Nooit meer wil ik zoiets mee maken.

En toen kwam ze met haar 76 jaar op het internet terecht en op een datingsite.

Alles gedaan en betaald en dan te horen krijgen van mannen dat ze te weinig verteld.

Tja wat doe je dan.

Dan vraag je je dochter op bezoek en zeg je: " kind ik heb hulp nodig". " ik ben aan het daten maar nu zeggen de kerels dat ik te weinig vertel".

De dochter kreeg een rol beroerte maar hielp ma wel.

Twee afspraken die niks werden maar de derde bingo.

Een man uit Hattem waar ze nu sinds 4 maanden mee date.

Ik geniet van haar manier van vertellen.

Ze blijft maar gaan over haar grote fam. van 8 broers en zussen, haar depressieve zus, haar enorme drukke leven en de bead and breakfast die ze nog steeds runt.

In 1 woord ik heb een geweldige avond.

Maar wel heel blij dat ik naar bed kan.

Vanmorgen na een slechte nacht wel oke op.

Helemaal fit en nergens pijn.

Mooi zo.

Ontbijten en naar buiten.

Besthemer berg en de Sahara staan op het lijstje.

Bij het station vragen 2 meiden naar het pieterpad.

Het wit roodje bordje staat er nota bene.

Hadden ze nooit van gehoord.

Ze lopen op google maps🤣

Ze zijn toe aan een nieuwe fase in hun leven. Dat hoort nou eenmaal als je 30 bent.

Dus dan ga je een wandeling maken en het pieterpad is bekend.

Ze gaan er vandoor maar 50 meter staan ze alweer stil.

We zijn verdwaald brullen ze.

Nee hoor zeg ik ze daar is het bordje.

O ja.

En dan wat ik aan het doen ben.

Aan het wandelen zonder Bert want die mag rusten vandaag.

Nadat ze het verhaal gehoord hebben ga ik de andere kant op.

Ik wijs ze nog even hoe ze moeten en zwaai gedag.

Wat een stel.

Dikke winterjassen spijkerbroeken en een schoudertas met hun goed want ze gaan twee dagen.

Geen boekje of route en geen regenspullen.

Zo onvoorbereid ben ik nog nooit op pad gegaan.

Ondertussen lijk ik spierpijn in mijn rechter scheenbeen te hebben.

Al snel krijg ik door dat dit geen gewone spierpijn is.

O shit denk ik.

Dat kan wel eens shin splints zijn en dat wordt een pijnlijke geschiedenis. Mijn scheembeen is rood en erg warm.

Bah dat loopt vervelend.

Kalm aan maar en straks in het centrum een steunband, koelspray en pijn stilling halen.

Voltaren en dan weet ik ook dat de tinnitus gaat verergeren.

Maar alles beter dan verder moeten met zoveel pijn want goeie moppes ik kan het niet weg voetballen.

Rustig loop ik het Besthemerveld op.

Er is een hoge uitkijk toren.

Nou dat geloof ik wel daar ga ik mooi niet op.

En dan loop ik naar boven.

Het uitzicht is prachtig zo hoog.

Ik kijk een poosje in het rond en klauter dan de steile 120 treden weer af.

Stiekem heb ik nu toch een beetje last van hoogtevrees.

Blij dat ik beneden ben strompel ik rustig door.

Iedere keer kom ik Pietertje tegen en ik aai hem meermaals over zijn wit rode koppie.

Wat een bijzondere 25 dagen waren dat.

De verhaaltjes ga ik nog eens terug lezen.

Ik beloof Pietertje morgen met hem op te lopen naar Hardenberg en zoek de route vast op op de telefoon.

Helemaal zin in.

En ik ben blij dat de lange afstanden komende dagen voorbij zijn.

Kan ik hopelijk weer helen.

Zaterdag kan ik helemaal blijven zitten mocht ik nog veel last hebben.

Als ik de ronde gelopen heb wandel ik rustig door naar de sahara.

Langs de open wegen met boerderijen.

Dat soort wegen die me nog steeds zo blij maken.

Er lopen veel kevers en ik probeer echt op letten er geen te pletten.

Ik moet nog ergens een foto hebben van een vliegende toen ik hier liep met het afscheid van mijn pa.

Die vind ik zowaar ook nog.

Vond dat zo een mooie en hij vloog ook mee van boom naar boom.

Ik hou van die mooie dieren.

En dan ben ik bij de sahara.

Het blijft toch een bijzonder mooi gebied.

Jammer dat ik vandaag niet verder kan lopen en morgen verder moet.

De schoondochter van mijn gastvrouw woont op camping caluna.

Ik mocht haar fiets lenen, maar vandaag gaat het hem niet worden.

Een volgende keer nog maar eens.

Bovendien, de vorige keer was het maar een zooitje daar.

Ik loop een eind om de sahara heen.

En dan begint het te druppelen.

Oei niet handig ik heb niks bij me.

Onder een boom tijd voor pauze en droog zitten.

Het is snel weer droog en ik besluit maar eens op het centrum af te gaan.

Via, een beetje, een dwaalweg door de bossen en het laatste stukje over de niet te ontkomen weg.

In Ommen schiet ik de drogist in.

Tubigrip kent ze niet.

Maar ze heeft wel een steunband.

Ook goed.

Maar voor ze het mee geeft moet ik eerst passen of het helpt.

Zij zittend op de grond en pakjes verschillende maten uit pakkend en ik passen.

Maatje s lijkt wel lekker te zitten.

Heerlijke vriendelijkheid bedenk ik me.

Moet ik in Zoetermeer eens proberen.

Eenmaal buiten restaurant in.

Biofreeze, voltaren steunband en tijd voor een broodje en ijsje. Dan een serieuse hoos bui.

Blij dat ik binnen zit.

Eenmaal droog wat boodschapjes voor de lunch morgen en dan doen de pijn stillers, band en biofreeze het werk.

Pijnloos bijna dwaal ik door het centrum en geniet.

Bij de wereldwinkel sta ik dan een poos te kletsen met de winkeljuf.

Ze heeft een houten kever.

Bingo die mag aan Bert

De herinnering aan deze tocht.

Dan loop ik terug naar mijn slaapadres. De km tellers geven 23 km aan.

Ik zou toch zweren dat het er niet meer dan 10 waren.

Het is ineens koud geworden en na een hete douche en wat rommelen is het eten klaar en schuif ik aan aan tafel.

Lasagne heeft ze gemaakt en het smaakt goed.

Tot 20.45 uur houd ze me aan de praat over haar project in Oekraine.

Al 25 jaar plukt ze vrijwillig appels met een stel en het loon gaat naar Oekraine. Talloze keren is ze er geweest. En wat ze vertelt, dat ze nu de mensen zag vluchten in mooie kleding en met mooie kinderwagens klopt niet.

Ze vertelt dat ook in de grote steden er geen normale wegen zijn.

Er zijn grote supermarkten waar de gewone bevolking niet komt omdat ze het voedsel niet kunnen betalen.

Ze vertelt over de trieste levensomstandigheden in de ggz waar ze is gaan kijken.

Kleding sorteren, kerkeraad, 16 oude mensjes bezoeken, en een zwakbegaafde dochter, ze loopt alles af.

Maar om 21.45 uur zet ik een punt achter haar verhaal. En achter twee bijzondere dagen.

Mijn hoofd suist de pan uit na de voltaren en ik ben moe.

Boven duik ik mijn bed in.

Morgen weer verder.



Wat is dit een mooi mens.




16 sept 2022

Op stap met Bert en Pietertje

Vanmorgen opgestaan met een loeistijf onderbeen.

Ai dacht ik.

Twee diclofenaccen erin en ontbijten.

Gerda de gastvrouw had weer goed voor alles gezorgt en er stond een eierdop zonder ei, maar wel de zout🤣 ik zeg niks.

Er is meer dan genoeg te eten en zij is zo druk.

Maar zo blij als ze dan is met wat extra fooi voor Oekraine.

Ze maakt het direct over.

Fijn om een mini beetje te kunnen helpen.

En dan sta ik buiten en ga aan de wandel.

Ik heb papieren washandjes in mijn rugzak en die komen nu goed van pas.

Koud natmaken en op mijn onderdaan leggen.

Steun band erom heen en de pijn blijft heel lang goed onder controle.

Het is mooi weer, dat is ook fijn, al is het duiderlijk frisser en heb ik de broekspijpen er aan gezet.

Ommen ik kijk nog even naar het kerkje.

Beetje verdrietig ben ik.

Had er graag langer gebleven.

Ik weet waar Pietertje is en loop er direct op af.

Joehoe Pieter daar ben ik dan juich ik.

Vandaag loop ik jouw pad. Heb je me gemist? Al die aaien over je bolletje? Ik aai hem nog maar eens extra.

En dan gaan we op pad en lopen al snel Ommen definitief uit.

Eens kom ik hier weer terug weet ik.

Ik heb de route op komoot gezet.

Ik weet nog wel wat ik destijds over Pieter zei.

Pietertje is net een kind in de winkel.

Zo kijk je even niet en verdraaid je kind weg.

Hoevaak ik Pietertje niet zoek was...

120 km extra liep ik daardoor.

Dus Komoot handig steuntje.

En dan hoor ik, ga terug.

Wel verdikkie is Pietertje nu al verdwenen? Ik keer terug naar waar ik Pietertje voor het laatst zag.

Ik loop helemaal niet verkeerd.

Ik mopper heel hard op Bert.

Jaloers jochie? Ben je aan het stoken mij te laten verdwalen en zo weg te leiden bij Pietertje?

Als ik bij een bankje aankom krijg ik een idee.

Maar eerst laat ik de tekst van het bankje op me inwerken.

Wees bevriend met de kleine dingen en je zult gelukkig zijn.

Oja ik ben bevriend met de kevers op mijn pad. Met de mooie hoge bomen, de zandvlaktes en de weilanden.

Met de dieren die ik tegenkom.

En ja dan ben ik gelukkig.

Ben ik dan gelukkig met de kleine dingen? Natuur is immers zo groots.

Ik kom er niet uit.

Dan maar mijn plan om Bert zijn mond te snoeren.

De boeren hangen niet alleen vlaggen verkeerd om, nee overal zie ik van die boeren zakdoeken hangen.

En van de week lag er zomaar 1 weggewaaid op straat.

En die doe ik Bert op als hoofddoekje.

Zo, zeg ik Bert, jij moet vandaag die boeren maar eens steunen.

En dat is een belangrijke taak want anders kun je me nooit meer uitlachen als ik aan de loop ga voor een koe.

Dan zijn er geen koeien meer.

Bert neemt zijn taak serieus. Zeer serieus, want de rest van de dag hoor ik hem niet meer.

De broekspijpen gaan eraf.

Het loopt niet lekker zoveel kleren.



Onderussen kachel ik voort.

Blij dat het zo goed gaat met mijn been.

Pietertje heeft allemaal nieuwe koppies gekregen.

Mooi zijn ze.

Het is niet het mooiste deel van het pieterpad maar dat maakt niet uit.

Het feit dat ik er weer een stukje op ben maakt me blij.

Verhaal na verhaal dis ik op.

Wat had ik het toen ook leuk.

Maar hoe moeilijk ook, als ik verdwaalde.

Of geen slaapplek kon vinden.

Blij dat dat nu geregeld is.

En dan ineens is daar het toetjes bankje.

Zeer bekend bij iedereen die met Pietertje liep.

Mensen die een koelbox bij een picknicktafel hebben neergezet met allerlei joghurtjes en frisdrank erin.

Al zoveel jaar een begrip in het wandel wereldje van Pieterpadders.

Voor mij tijd voor de lunch.

Broodje boursin, broodje vega smeerworst en natuurlijk een toetje.

Ik schrijf een stukje in hun schrift.

En ik app even met Hetty die vertelt dat een van de camino gangers in het ziekenhuis ligt vanwege vermoedelijk een blinde darm ontsteking.

Ik bedenk me hoe het zal zijn om te moeten opgeven en na twee weken weer terug naar huis te moeten.

En dan komt het vroeger om de hoek kijken.

Ik zou enorm balen en het zien als gigantisch falen.

En dat terwijl ik het van de mannen stoer vindt dat ze het besluit genomen hebben.

Sufneus mopper ik.

In ieder geval hoop ik dat Peter weer snel in zijn eigen huis is en hersteld.

En dan komen er nog twee pieterpadders die het toetjesbankje ontdekken.

Even mee kletsen een foto van ze maken en dan horen dat ik nu geen echte pieterpadder ben.

En dan is direct hun belangstelling weg.

Dat merk ik vandaag vaker.

Blijkbaar tel je vandaag alleen mee als je het hele pad loopt.

En dat is gek want niemand loopt met een grote rugzak.

Ik hou me er niet meer mee bezig.

De afstands meters vallen uit dus even rommelen.

En dan komt de eerste regen.

Nou ja regen...paar druppels.

Voor ik kan bedenken regenpak ja of nee is het droog.

En dan gaat mijn poot wat lastig doen.

Zucht dat is niet grappig.

Ik wil niet teveel diclos erin gooien gezien mijn hoofd er naar op reageert met dat suisen.

Dus blijf ik maar even koelen en weet dat het niet zo mega ver is.

Morgen verplichte zitdag.

Dat is me wel duiderlijk.

De weg is niet boeiend meer en het begint opnieuw te regenen.

Serieus nu, lijkt het dus jas aan.

Hoppa droog.

Bij een huisjes park duik ik het toillet in.

En dan toch maar nog wat tegen de pijn.

Het helpt niet vreselijk maar dan zakt de pijn toch wat weg.

En dan komt er weer een bui over.

De bomen staan aan de andere kant van de greppel en ik besluit het erop te wagen.

Voorzichtig ga ik door de greppel en dan sta ik even redelijk droog.

Mooi zo geen regenkleding.

Maar dan is het droog en moet ik de greppel uit.

Bert giert het uit want ik kom niet meer omhoog.

Dat is nou ook wat...

Voorzichtig ploeter ik de greppel door tot er een stuk lijkt te komen waar ik uit zou moeten kunnen komen.

Met geploeter, gemopper en pijn lukt het me.

Foei dat is niet voor herhaling vatbaar.

Maar dan sta ik ook in Hardenberg en loop ik naar het centrum.

De laatste km en het huilen staat me nader dan het lachen.

Mijn been doet ongelofelijk pijn.

Paar boodschapjes bij appie en dan loop ik naar mijn slaapadres.

Wat volgt is ongelofelijk.

Ik ben te vroeg ze is de boodschappen van de voedselbank nog aan het opruimen.

Ik wordt naar mijn kamer gebracht en weg is ze.

Ik plof op mijn bed.

Zo blij dat ik kan blijven zitten.

Wat later komt ze naar boven en ziet me worstelen.

Ontsteking? Om de 2 uur vit. C granberry sap, een theelepel mierikswortel, en zink.

Alles wordt aangesleept.

Massage apparaat voor de voeten. Goed voor de doorbloeding.

Adhd heeft ze en ze ratelt.

Gember rooibos thee ook goed voor ontstekingen.

Dat zegt God.

Haar man is aan het koken.

Hij maakt een fruit toetje van de 60 soorten fruit in zijn tuin.

God zorgt daarvoor, ook al is de tuin klein.

Er komt nog een wandelaar en samen drinken we thee in het kleine zitkamertje wat ze voor gasten gemaakt hebben.

Hij loopt het pieterpad, heeft ook twee keer Santiago gezien en we kunnen het prima vinden.

Dan wordt er op een gong geslagen en 2 minuten later met een koebel stevig gebeld.

De soep staat op tafel.

En wat een stel.

Hij is niet joods maar heeft jaren in Israel gewoond en was daar beroemd met zijn muziek.

Hij werkte in de ggz in Nederland, bij de thuiszorg, bij de gemeenteraad, ik allerlei besturen, heeft nog een appartement in Amsterdam, speelt piano en maakt kunst.

Overal op de muren eenvoudige tekeningen waar hij beroemd mee wil worden.

Hoog opgeleid, maar leeft nu van de voedselbank en de bed and breakfast.

God zei hem de b and b te beginnen.

De aarde zal vergaan, daar heeft hij diverse theorieën over, en voor elk probleem heeft hij een oplossing alleen wil niemand het horen.

Hij praat en praat maar door en Jan de wandelaar en ik kijken elkaar af en toe aan met een grote lach.

Wat een stel.

Hij zit vol verhalen waarin hij de stem van God hoorde, waardoor hem allerlei rampoed bespaard werd.

Tot 13 keer toe.

Dan neemt hij plaats achter de piano en heft luidkeels een psalm aan.

En dan is het 22 uur en vinden we het welletjes.

Het is hier koud en heb net de dekens van het andere bed erbij gepakt.

Morgen bij Bianca op bezoek ook iemand uit het café🤣

En ik mag nog een nacht bij dit bijzondere stel blijven. Wat een leuke dag was dit ondanks de pijn op het laatst.

Hoe verder is even afwachten.

Maar eerst slapen.




18 sept. 2022


Bijzondere ontmoetingen

Gisteren een echte rustdag.

Yola de gastvrouw verzorgde me liefdevol met grote potten gember kamille thee en al haar middeltjes.

Heel lang gepraat en ze wilde weten hoe je het huis kon verwarmen met waxine lichtjes en terracotte potten.

Wat triest dat mensen zo de winter moeten zien door te komen.

Ze vertelt van alles en zo krijg ik een beeld van wat ze aan boodschappen wel kunnen gebruiken.

Yola heeft pgb voor dagbesteding en deed eerst kraaltjes rijgen wat ze erg leuk vond.

Maar omdat ze het zo druk kregen met de bed and breakfast mocht ze de dagbesteding thuis voortzetten zodat ze ook zelf in hun onderhoud kunnen voorzien.

Twee keer per week wat huishoudelijke hulp en om de week een gesprek.

Daar red ze het mee.

Alles wat ze nodig heeft krijgt ze van God met wie ze rechtstreeks contact heeft. Evenals haar man.

Het is een blijde vrouw.

Dan komt Bianca me heel lief ophalen met de auto.

Zo hoef ik geen stap teveel te zetten.

Leuke kennismaking en een paar gezellige uurtjes volgen.

Met haar ga ik twee tassen boodschappen vullen.

Onze goede daad voor Yola en Francis.

Terug zet ik de tassen op tafel.

Francis brengt ze naar de keuken en komt er met een glimlach uit.

Yola gaat met een grote lach ook kijken en doet de keukendeur dicht.

Helemaal goed zegt Francis.

Yola komt terug en slaat een arm om mijn schouder en bedankt.

Wat fijn als je iets voor iemand kan doen.

Dan is het tijd voor thee en zijn er twee pieterpadders gearriveerd.

Het eten wordt gemaakt en een paar gezellige uurtjes volgen.

Yola vertelt hoe ze Francis heeft leren kennen.

Hij gaf muziekles van Herbreeuwse psalmen maar was er niet goed in.

Het liep niet en hij moest Yola, de enige nog aanwezige, afbellen.

Toen hij de telefoon neerlegde zei God tegen hem dat Yola zijn vrouw werd.

Yola was nog in de kerk te vinden. Op een dag zei de geestelijke dat God hem had gezegd dat ze ging trouwen.

Yola wilde niet trouwen en zei tot 3 keer niet te trouwen.

En elke keer zei God tegen de geestelijke dat ze ging trouwen.

Francis belde Yola op voor een afspraak en een paar maanden later zijn ze getrouwd.

Het is een bizar verhaal maar als je ze samen ziet zo vreselijk mooi.

Ze zijn blij met alles.

Ze vertellen over hun directe lijn met God of het heel gewoon is en dringen helemaal niks op.

Ze geven weg wat ze hebben om mij proberen te helpen met mijn pootje terwijl ze zelf niks te makken hebben.

En toch zijn zij zoveel rijker dan de meeste mensen.

Ik sluit die twee in mijn hart.

Wat we eten geen idee.

Volgens Francis moet eten herkenbaar zijn.

Het is lekker, maar wat daar kom ik niet achter🤣

En na het eten zegt Francis me een kaart uit te kiezen.

Ik had het niet gezien, maar er zijn talloze kaarten door hem gemaakt met zelf geschreven teksten.

Ik vraag hem een kaart voor mij uit te zoeken gezien hij zegt altijd de goede kaart te pakken.

En dan ben ik even stil.

Met Bianca hadden we het over rollen spelen.

Ik kan dat niet. Ik kan alleen mezelf zijn.

En Francis pakt een kaart met een zware tekst wat erop neer komt dat ik mezelf moet blijven en geen rol moet spelen.

Hun manier om mij te bedanken.

Het raakt me.

Daarna terwijl de koffie loopt jubelt Francis begeleid door de piano twee herbreeuwse psalmen.

Ze zijn blij en ik denk alleen maar....

Wat een rijkdom is hier.

Om 22 uur tijd voor bed.

De smeerwortel krijg ik niet meer naar binnen.

Misschien help het wel als ik het op mijn poot smeer🤣

Mijn been reageert er met wat vreemde belevingen op en voor het slapen gaan haal ik het er maar af.

En dan is het vandaag en na het ontbijt tijd voor afscheid. Yola geeft me nog een tekst mee ter overdenking die in mijn tas meegaat.

Ik stap naar buiten en hop regen.

Dus hop weer naar binnen.

Jack uit, poncho aan.

En dan een nieuwe poging.

De pieterpadders vertelden dat het Pieterpad een heel stuk was afgesloten en een paar km extra langs de drukke weg was.

Dus loop ik met komoot.

De weg gaat, begrijp ik pas later, toch ook gelijk op met Pietertje.

Saai in de gestaag vallende nattigheid langs het kanaal.

Mijn broekspijpen gaan omhoog.

In korte broek en t shirt blijf ik droog verder.

Ik mopper wel.

Ik had de gamaschen aan moeten doen, dan had ik mijn lange broek aan kunnen houden en ik had mijn jack aan moeten houden.

Nu is het te laat.

Alles af moeten doen betekend ook alles nat hebben.

Dus heb ik een natte saaie koude dag met een zere poot, die nu nog meevalt.

Het leven van een pelgrim zing ik en zet de muziek op mijn oren.

Luidkeels brul ik mee tot Gramsbergen.

Daar is een feestweek met zulke harde muziek dat ik al lang Gramsbergen uit, het nog hoor.

In Gramsbergen kijk ik even rond bij een bierbrouwerij en kom ik erachter dat ik op het pieterpad zit al een poosje.

Ik aai hem nog maar eens over zijn bol als Komoot afbuigt.

Even zoeken en dan blijk ik door het weiland verder te moeten langs de vaart.

Nou echt niet dus.

Dat betekend zeiknatte voeten en morgen geen droge schoenen.

Google maps en terug.

Pieterpad zegt maps en jodelend begroet ik Pietertje weer.

Hele gesprekken voeren we terwijl Bert hoog en droog, niks kunnen ziend het vandaag allemaal wel best vindt.

En dan komt de onvermijderlijke afsluiting.

Links een eind om langs de drukke weg of rechtdoor de kortere route door de industrie.

Laatste dus.

Ik neem afscheid van Pietertje en ga af op Coevorden.

Nog vier km saai afzien.

Niet zo heel erg want met de cappucion diep over mijn ogen zie ik enkel de straat.

Maar dan ben ik in Coevorden en een km voor het centrum is het droog.

Hop broekspijpen naar beneden voor wat warmte, want het kippenvel staat van mijn kruin tot aan mijn tenen. In een winkelruit zie ik mezelf lopen.

De gebochelde. Het ziet er ook niet uit🤣🤣.

Maar belangrijk Bert en ik zijn droog.

Restaurant in warm eten en drinken en een spanisch coffee.

Dat moet helpen

En dan loop ik nog een paar bezienswaardigheden af en vervolgens door naar mijn bed waar ik na, toch weer 22 km, aankom.

De gastvrouw vraagt zich verwonderd af of het ineens warm is geworden als ze me in shirtje ziet.

Gauw aan de thee en twee uur lang kletsen.

En weer zo een bijzonder verhaal.

En dan is het naar de kamer een hete douche en merken dat ik toch weer flink pijn heb.

Morgen brengt de vrouw des huizes me een endje op pad.

28 km in dit weer met deze poot is vragen om dikke ellende.

Even zien hoe het weer morgen is wat nog te lopen is.

Het was een saaie natte dag met een lastige poot, maar toch weer zo een mooie dag




19 sept 2022

De laatste bijzondere ontmoeting

Wat een geweldig adresje had ik vannacht.

De gastvrouw had haar huis open gesteld voor Jan en alleman.

Vluchteling uit Burundi, waar hij gevlucht was toen met de huttu,s en tutsi's en met wie ze jaren later nog contact heeft.

Allerlei verslaafden en nu twee polen waarvan er 1 de nacht ervoor dronken was geweest en een waarschuwing kreeg.

Zelf heeft ze altijd bij de crisisdienst van het leger des heils gewerkt , nadat ze haar depressieve man had verlaten, omdat ze het niet meer aankon.

Vertellen dat ze kan, echt leuk.

Een bijzonder, gezellig, lief mens die veel beleeft heeft.

Ze bied aan, gezien het een drama is met mijn been, me een stuk op weg te brengen.

Komoot zegt dat het vandaag 28 km is, ik heb mijn twijfels en mijn gastvrouw helemaal.

Dus ik maak gebruik van haar aanbod.

Dit is niet verantwoord gezien het ov op de route ook niks is.

Vanmorgen gaan we dan ook, na het ontbijt op pad.

Ik heb besloten dat het Meppen wordt.

Van daaruit loop ik dan een ommetje over Orvelte en door naar Westenbork.

Dat moet ongeveer 20 km zijn denk ik.

De rit naar Meppen duurt bijna 20 minuten en dan ben ik blij dat ik niet ben gaan lopen.

Dit was een afstand geweest die ik niet had gered.

Met de raad te gaan liften als het niet gaat van mijn 80 jarige jeudige gastvrouw🤣, neem ik afscheid.

Bert hijs ik op mijn rug maar gaat na 5 min. weer af.

Hop broekspijpen eraf en in de tas.

Mooi weer.

Meppen is een leuk dorpje en ik kijk er wat rond.

Mooie boederijen. Gek ben ik er op.

Bij twee lama's blijf ik even kletsen.

Ze kijken af en toe scheef naar me.

raar mens, laat maar kletsen. Ik zie het ze denken terwijl ze rustig door grazen.

En dan ga ik richting Orvelte.

Geen muziek maar ik zing.

Heerlijk vind ik dit zwerven.

En het is weer zo mijn landschap.

Ik geniet met overgave.

Vanavond laatste onbekende adres.

Ik heb nu zoveel bijzondere, gekke en mooie ontmoetingen gehad, dat zal nu niet ineens nog gekker worden.

Maar het is ook goed zo.

Mijn hoofd zit overvol.

Ik kan het me niet eens meer bedenken waar ik allemaal geweest ben.

De weg naar Orvelte blijft leuk en het loopt snel aan.

Het weer is prima om te lopen, maar wandelaars kom ik niet tegen vandaag.

Ook niet erg. Ik geniet met Bert van het landschap.

Ik vertel hem dat hij morgen voorlopig voor het laatst op mijn rug hangt mee te zweten.

Het laatste stukje naar Orvelte gaat mijn been weer meer pijn doen.

In Orvelte maar lunchen en een poos rust bedenk ik me.

En dan ben ik er.

Het is een museum dorp maar ik houd van de boerderijen en de rust wat zo een dorp uit straalt.

Een poosje loop ik er rond en dan is het tijd voor eten.

Blij dat ik zit want de pijn is verre van grappig.

Een dik uur zitten en dan begint het te plenzen.

Ik wacht tot het redelijk droog is.

Trek dan mijn poncho aan en vlieg er vandoor.

Op naar Westenborg.

Buiten het centrum slaap ik dit keer. Ik heb geen eten voor vanavond, volgens de agenda, bij het gezin en de pijn is te heftig om nog naar een supermarkt te lopen.

Ik doe wel zonder.

Heb met een pannenkoek bij gebrek aan beter geluncht, dus daar doe ik het wel op.

En dan is het droog en Bert mag weer meekijken.

Ach die Bert zeg ik wat heb je het goed gedaan.

Eenmaal door hoe we moesten samenwerken, klom ie steeds zonder moeite op mijn rug.

Lekker ding🙂 Jij mag nooit met pensioen zeg ik hem, dus ik ook niet.

Een kwartier lopen we en dan komt het weer met bakken uit de lucht.

En nu zo erg dat mijn schoenen vollopen en ik onder een boom ga staan.

Foei wat een enorme bui.

Als het minder wordt, stap ik maar snel door.

Komoot leid me over behoorlijk drassige graspaden maar google maps doet het niet beter.

Verbeten kachel ik door en dan loop ik Westenbork binnen.

Het is nog bijna 3 km naar het gastadres en ik kan bijna niet meer op mijn been staan.

Maar dan ben ik er. 23 km verder toch weer.

En dan doet niemand open en wordt ook de telefoon niet opgenomen.

Ik baal als een stekker.

Wat nu.

Dan zie ik een vrouw bij de buren op het dak van de overkapping staan.

Ik vraag haar of ik wat mag vragen en dan zegt ze dat ik bij haar moet zijn.

Gelukkig.

De regen was zo hard dat het bij de buren overstroomde en zij hielp mee de afvoer open te maken, door bladeren weg te halen.

Ja ik overdrijf niet dat het flink hoosde.

Aan de thee vertelt ze dat ze 50 jaar geleden in Scheveningen woonde.

Hee zeg ik mijn moeder ook.

En wat blijkt...

Ze was het vriendinnetje en klasgenootje van mijn overleden tante. En ze hadden een bakkerij.

Hoe bijzonder is dit.

Ze kent mijn ooms ook en ze weet nog wel een en ander te vertellen.

Leuk om dat allemaal te horen.

In de groepsapp blijkt mijn oom haar ook te kennen.

Ook mijn ma weet nog dat haar moeder er moorkoppen ging halen.

en mijn andere tante vertelt een keer met haar fiets de bakkerij in te zijn gereden, toen ze fietsles kreeg van haar broer en alle klanten alle kanten op vlogen.

En dan blijk ik toch mee te eten.

Dat is fijn.

We kletsen nog heel wat af.

ze is gescheiden en kocht dit prachtige huis.

een huis met 6 kamers voor zich alleen.

ze laat een moodboard zien hoe ze het toen bedacht had.

haar wensen zijn allemaal uit gekomen.

Ze schildert prachtige kunstwerken die aan de muur hangen.

Maar dan ga ik richting bed.

Mijn been doet vreselijk pijn en die moet hoog liggen.

Ik hoop zo dat ik morgen de laatste afstand kan lopen.

Daarna zal ik wel een hele poos uit de running zijn vermoed ik.

Maar het is het me waard geweest.

Nog 1 dag alleen lopen...



20 sept 2022

Afscheid van Bert en een fantastische tijd

Wat was het leuk gisteravond en vanmorgen aan het ontbijt aan de keukentafel.

Zij had haar zus nog gesproken, die nog meer verhalen wist. Ik vertel haar dat mijn tante appte ooit met haar fiets tijdens fietsles de bakkerij in te zijn gereden en iedereen de stuipen op het lijf te hebben gejaagd.

Het ontbijt duurt iets langer dan normaal en beiden vinden het leuk zo.

Maar dan is het, dag. dag en op pad.

Een eindje op weg brengen vanwege mijn been sla ik af.

Niks ervan, Bert en ik lopen onze laatste dag samen.

Ik loop de straat uit en hoor....

Ga terug.

Verdraaid nog aan toe, ik loop al direct verkeerd.

Maar dan gaat het goed.

Bij de weg aangekomen zegt een man ineens:" respect hoor, dat je wandelt in korte broek en t shirt".

Ik schiet keihard in de lach.

Het levert een praatje op en dan ga ik door.

Het zonnetje komt en daarmee ook de warmte.

Heerlijk.

Mensen die voorbij fietsen groeten met een lach.

Eerlijk mijn hoofd straalt.

Gek want ik zou toch wat verdrietig moeten zijn nu het einde eraan komt.

Maar niks. Ik lach.

Lach om de mooie, bijzondere tijd.

Ik gooi de muziek op mijn oren en jubel mee.

Zo vals als een kraai en mensen lachen als ze voorbij fietsen.

Het landschap is prachtig en afwisselend.

Wat een ontzettend, enorm bevoorrecht mens ben ik, dat ik dit mocht doen.

En al die bijzondere adresjes waar ik kwam.

Ik ben een bofferd.

Het zonnetje is best weer warm en nu mis ik mijn petje, die van de week zomaar ineens de benen genomen heeft.

Bert is zo vriendelijk me zijn boeren bonte zakdoek te lenen.

Ach ja, laat ik de boeren ook maar steunen.

Het levert lachende mensen op en minder last van een zweet hoofd.

9 km zitten erop als er een bankje zich aandient.

Heerlijk in het zonnetje.

Bert wordt mijn kussen en ik lig languit met mijn zere been hoog op de leuning van de bank.

Een hoog bejaard stelletje schiet in de lach als ze voorbij lopen.

In onvervalst drents volgt er een praatje.

We wensen elkaar een fijne dag en dan gaan zij verder en klimt Bert weer als een aap op mijn rug.

En dan op Terhorsterzand begint het te regenen.

He wat flauw nou.

Onder de bomen maar een poosje schuilen.

Maar het wordt niet droog dus Bert moet van mijn rug.

Poncho eruit, Bert sommeren weer op mijn rug te springen, poncho over me heen gooien en...

Poncho haakt in een boomtak boven me.

Hop loshalen en nieuwe poging nu om de poncho om me heen te slaan.

Shit Bert zit in de weg en ik krijg hem niet naar beneden.

Opnieuw en weer over me heen.

Potver struikje in de weg.

Op naar de weg en nog een keer een flinke gooi.

Hehe hij zit.

Rits dicht, stokken onder de boom halen en....

Droog.

Het is niet te geloven.

Uit dat ding en een poosje onder de heupband gestopt.

Maar dan mag Bert weer aan de bak en wordt de poncho opgeborgen.

Goed gestemd loop ik verder.

Ik moet over een brug over de snelweg heen en loop dan direct het plattelands leven binnen.

Ik probeer me steeds gebeurtenissen van afgelopen twee weken te herinneren, maar het wil niet.

Of mijn hoofd is te leeg,b of te vol.

Beiden zouden kunnen denk ik.

En dan ineens Dwingelderveld.

Ooo Bert kijk nou toch, hiervoor liepen we nou dat takken eind.

Bert is het met me eens. Het was het waard.

Ik struin door de bossen en dan zie ik een grote oeros op het pad staan.

Gut daar kan ik niet langs.

Ik sta te twijfelen en loer naar dat beest.

Dan zie ik dat het een omgevallen boomstronk is.

Ik schiet in de lach.

Sufneus.

Bert schud zijn rode koppie.

Het wordt tijd voor rust en lunch.

Ik vraag heel hard om een bank aan boven.

Wie weet. Dat gelovige stel kreeg van alles van boven. En verdraaid om het hoekje staat een bank. Mijn dank is groot.

Broodjes boursin en vega smeerworst. Het moet op.

Ben er al 3 dagen mee bezig.

Het is nog goed gebleven zonder koelkast ook.

Zo warm is het dus niet geweest.

Niet al te lang zitten nu.

Ook al is het uitzicht de moeite waard, we gaan verder.

Ik probeer me de slaapadresjes te herinneren maar dat wil maar niet lukken.

Op de volgende bank zoek ik ze nog maar eens op.

Oooja zeg ik Bert weet je nog..

Als we verder stappen bedenk ik me ineens dat we vlak bij lheederzand de camping moeten zijn.

Ja nog 1.4 km.

Dat ga ik lopen.

Er is wat veranderd. Paaltje 28 waar mijn tentje altijd stond is nog hetzelfde.

Maar bij het paaltje waar mijn vriendin stond staat een picknick tafel.

Ik ga eerst naar de wc en dan aan de tafel zitten waar we altijd aan zaten.

Ik vertel Bert over Jopie Straling. Een jongen die niet tegen straling kon en het hele jaar met een piep klein tentje op de camping bleef staan.

Wat hebben we met hem gelachen.

Ik kan nu de beelden zo voor me halen.

Leuk is dat.

Na een half uur ga ik verder.

Dan moet ik even worstelen met komoot en vraagt een knul of ik ook kom kamperen.

Nee, maar hij wel.

Staat ook vaker op deze camping.

Ook hij vindt het een toffe plek.

En dan ga ik verder.

Komoot fluit me een paar keer terug en ik komoot als hij een te slecht begaanbare route geeft.

En als hij even niks zegt en ik er zelf achter kom dat ik verkeerd ga tief ik heel komoot overhoop.

Dan weet ik dat het tijd wordt voor het einde aan deze dag.

De pijn is bijna ondragelijk.

Nog 3.5 km zie ik.

En dan bordje Dwingeloo de laatste 1.5 km, appie heijn in voor bakkie vla en een alcoholvrij biertje.

Meer hoef ik vanavond niet meer.

En dan sta ik bij Frank en Hanneke.

Dik 31 km verder.

Koffie, kletsen en Hanneke geeft voltaren gel voor mijn been en doet mijn was.

Frank sjouwt Bert naar boven.

20 kilo? Vraagt hij.

Ja hij is nu zwaar maar geen 20 kilo.

Hoeveel km ik heb gelopen.

300 denk ik.

Als ik het uitreken blijken het er bijna 388 km te zijn in 12 dagen.

32 km gemiddeld per dag.

Dat had ik niet verwacht.

En nu...

Nu lig ik in bed met mijn benen hoog.

Ik kan niet op mijn been lopen.

Morgen zal dat beter gaan.

Bert mag uitrusten.

Ik weet dat ik hem zal missen.

De verhalen ik zal het moeten terug lezen om te herinneren.

En het voelt niet als afscheid.

Morgen een nieuw hoofdstuk als Hetty komt.

Ik kijk er naar uit.

Samen nog even van Dwingeloo en omgeving genieten.

En nagenieten van een fantastische tijd.

Wat was het mooi




23 sept 2022

Fietsen in Dwingeloo en omgeving

Gisteren met Hetty samen het dorp bekeken en Zijn we de twee kringlopen afgestruind en de paar winkeltjes.

Altijd leuk die oude dorps meuk.

Vanmorgen heeeel lang ontbeten met Frank en Hanneke.

Die kunnen toch vertellen.

Het is over 11.00 uur als we buiten staan.

Ik moet toch echt wennen aan het trage ochtend ritueel van Hetty🤣.



Hetty kan nog niet echt lopen en ik moet mijn poot ontzien dus op naar de fietsenzaak.

Daar horen we tot onze teleurstelling dat we alleen vandaag een fiets kunnen huren.

De rest is verhuurd.

De senioren zijn nu op hoog seizoen vakantie. Behoren wij daar nu ook bij dan?

We krijgen de fietsen mee en dan is het op naar het Dwingelderveld. Ik kijk er zo naar uit.

Als ik met mijn zere been op wil stappen is dat echt auuwww. Oei daar kon ik niks mee.

Andersom dan maar en dat hou ik erin vandaag.

Bij theehuis Anserdennen is het natuurlijk tijd voor thee en een stukje gebak.

Een koolmees vindt het ook hoog tijd voor een stukje gebak en valt aan.

We hebben er lol om.

Hetty scoort een nieuw hoed en tas ik hou het bij kijken. Als we een poosje gezeten hebben gaat het op naar de Benderse.

Het bezoekers centrum en de hei.

Het bezoekers centrum is en blijft leuk.

Een klein rondje erom heen is ook leuk.

En dan op de fiets naar de hei.

Als ik die zie kan ik adem halen.

Ik word er zo vreselijk blij van. Langs het stuk waar het huisje stond waar Bartje geschreven is, naar de telescoop.

Vlak voor het eind van het pad is de schaapsherder met haar schapen aan het rond trekken. Foto's maken en Hetty stelt voor om daar ook wat fruit te eten en koffie te drinken.

Mijn gedachte is gelijk oei diep naar de grond, als dat maar gaat.

Maar oké ik ga overstag.

Zitten, tas open, fruit eruit en dan komt een groot schaap of geit aan hobbelen.

Het fruit moet gered worden. Fruit in de tas, tas gauw dicht en thermoskan koffie weer veilig gestelt.

Het blijkt later een land geit te zijn.

Berber heet dat dier en hij rampestamd dwars door alles heen en over me heen.

Een voorbijganger heeft gote lol net als wij.

We zitten ondertussen midden tussen de schapen en Berber.

De herder roept of het eten gered is. Alles in orde.

Dan is Berber ons zat en eten wij fruit en drinken koffie.

Daarna gaan we naar de telescoop nog wat rondkijken.

Altijd mooi.

We gaan naar de camping achter 't zaand.

Eergisteren was ik er al en helemaal geen straf om er weer heen te gaan.

Het is leuk Hetty te laten zien waar ik zo gelukkig ben.

Bij paaltje 28 waar mijn tent altijd stond gaan we lunchen aan de picknicktafel.

Babbel de babbel en af en toe een hap van het brood.

Als we daarna een rondje over de camping maken is daar een camper.

We raken aan de praat met de eigenaar.

Zijn huis in Nootdorp verkocht en nu leven ze in de camper.

Van de zomer willen ze naar het noorden, van de winter richting Portugal. Het gedroomde leven van een zwerver

Ik kan me in zo een leven wel vinden, maar ik weet ook dat ik het niet zou kunnen.

Een stukje vastigheid heb ik nodig.

Mijn leven te moeten slijten in een camper....

Nee toch maar niet, hoe aanlokkelijk het ook allemaal klinkt.

Maar dan moeten wij verder.

We gaan een stukje verder de hei op.

Het is alleen te laat om veel verder te gaan.

Ik had onderweg nog gebeld naar Diever voor huur fietsen en die kunnen we morgen ophalen voor 2 dagen.

Eens zien of er een route is om deze kant van de hei verder te bekijken.

Nu keren we om en gaan terug.

Bij de schaapskooi zijn de dieren op stal.

Bender halen we er zo uit.

De herder vertelt dat ze van een kinderboerderij komt waar ze weg moest wegens het gedrag wat ze vanmiddag vertoonde. Och een ontslagen illegaal dat is nou ook sneu.🤣

Dan horen we ook dat het een landgeit is.

O ja, hadden we in Blaricum ook en daar was mijn peettante destijds voor aan het rennen gegaan

Even een aai over zijn bol en dan gaan we verder.

Naar de vogelkijkhut van de davidsplassen.

Als we dan toch hier zijn moet dat ook bekeken worden.

Maar dan wordt het tijd voor terug.

De dag gaat te snel.

En het is zo een mooie dag.

De koolmees die zo brutaal en heel niet bang naast ons mee komt snoepen van de taart.

Berber die zomaar de tas indook, de rust en ruimte van de natuur, Lheederzand, de camping met zoveel mooie herinneringen.

De leuke gesprekken en de vriendelijkheid van de mensen.

Het maakt het verblijf altijd weer tot een feest.

En dan ook nog ons fijne verblijf bij Frank en Hanneke.

Ik ben een gelukkig mensen kind.


Regenachtig dagje op de fiets

Lekker geslapen, schuifertje in de douche, dacht dat mijn pootje aan het helen was maar nu niet meer, heerlijk ontbeten, vele verhalen van Hanneke en Frank verder en dan tijd om de fietsen te gaan halen.

Ik heb net mijn schoenen aan als ik denk sleutels.

Hetty stommelt naar boven en komt met sleutels beneden.

Deur uit, o nee telefoon ligt nog op bed.

Hetty weer naar boven maar kan niks vinden.

O nee zit in mijn zak🤣. Zo een begin van de dag dus.

Maar dan kachelen we naar Diever en pikken de fietsen op.

Diever leuk plekje om even rond te struinen.

En dan begint het zomaar ineens te spetteren.

Ach buitje zeg ik vrolijk.

Dat buitje bleek een miezerig miezeltje van een hele dag te zijn.

Zo een waarvan je net niet nat wordt, maar wat je wel koud maakt.

Al lopend komen we langs een huisje waar je je blijkbaar kan aanmelden voor mantelzorg.

Nou lees ik af en toe verkeerd, maar Hetty maakt het leuk.

Martelzorg, het moet niet gekker worden🤣

Bij de bakker hebben ze al geen lekkere broodjes meer dus naar de coop.

Broodjes, donuts en brufen.



En dan gaat het op de fiets. Een route over het Drents Friese Wold naar hoogesmilde.

Een totaal ander landschap dan Dwingeloo.

We zien een eekhoorntje, paddenstoeltjes en veel bos met hobbelige fietspaadjes.

Een beetje zadelpijn en hard gaat het niet.

Bij een bankje droog onder de bomen en bij een meertje, stappen mensen net op.

Mooi dan kunnen wij aan de koffie met wat lekkers.

Poos gezeten, en dan heb ik het verkeerde snoertje van mijn oplader bij me.

Dat bekend niet continu de route bij laten staan.

En dan is de route van een rond fiets route veranderd in een route naar Hoogesmilde.

Plaatjes bekeken, oke grote plaats blijkbaar met winkels.

We rijden erop af en dan blijkt dat toch echt maar een deprimerend gehucht te zijn.

Bij een soort marskramer kijken voor een snoertje.

Hebben ze niet maar we worden naar de coop verwezen.

Ja die hadden ze altijd maar nu niet meer.

Jammer dan. Verder zijn er geen winkels.

Bij de cafetaria dan maar wat drinken en een wc.

Het is zo een gehucht aan de doorgaande weg alsof je op doorreis bent en waar je even snel wat eet.

Niks aan dus.

Route naar Dwingeloo op komoot zetten en dan weer op onze stoere rossen.

Nu fietsen we terug over Geeuwenbrug. Eemster en Leggeloo.

Leuke kleine dorpjes met klinkerweggetjes, die de vaart eruit halen en de zadelpijn even extra accentueren

En dan zijn we op honk en ga ik bijna van mijn sokkel van de honger.

En daar is dan ook Hanneke met koffie en eigen gebakken appeltaart.

Gezellige tijden volgen met een van de honden op een bed met een spiraal en ergomisch kussentje🤣

Je houdt van je beesten of niet.

Wat kunnen Hanneke en Frank vertellen.

Geweldig.

Dan is het tijd.

We hebben beiden geen zin meer in boodschappen en eten.

Koud heb ik het wel.

Dus onder de hete douche en in de lange onderbroek van Victor ( lekker warm) onder het dekbedje met een kop thee lui op de bank.

Het leven is best zo



25 sept 2022

Dagje Meppel

Vanmorgen regen en geen zin meer in fietsen dus dagje Meppel bekijken.

Maar eerst uitgebreid ontbijten en verder luisteren naar de verhalen van Hanneke en Frank.

Op de fiets, eerst via het winkeltje in Dwingeloo voor het wandelboek en dan door.

Hetty wil nog foto's van de Siepel kerk, maar er staat een aanplak bord van het leuke winkeltje in de weg.

Hop dat wordt weg gehaald.

Foto maken, bord weer terug en verder.

Fietsen in Diever in geleverd en de auto opgezocht.

De gps wil niet erg en wijst steeds de verkeerde route maar dan komt het goed.

In Meppel veel winkels gezien.

Het is een raar rommelig stadje.

Er moet een historisch centrum zijn en ik volg de borden.

Het blijkt een museumpje te zijn.

Weinig historie wel veel winkels.

Bij een winkeltje vertelt een vrouw dat ze over twee weken naar Israel gaat.

Helemaal verliefd op een man met wie ze nu iets heeft en daar ook een huis heeft.

Ze heeft kleine glaasjes wijn staan en we moeten proeven.

Op een maag die ondertussen redelijk nuchter is voel ik hem zitten.

Eten dan maar.

De tosti laat op zich wachten.

Als ik erom vraag vertelt ze dat dat wat langer duurt omdat die van boven moet komen.

Nu heb ik al in Hardenberg getukt bij een stel wat sprak met God maar dat de tosti in Meppel ook al van boven komt....

Het kan wel even duren nog, dus hou ik het bij koffie.

Van boven is mij een te lange reis.



Via een kleding winkel nog wat gepast, maar niks gekocht naar de auto.

Thuis om kleden en dan is het tijd voor de Hof van Dwingeloo.

Tijd voor eten.

Een leuke eettent waar ik altijd wel een keer eet in Dwingeloo.

We zitten tot half 10 lekker warm met uitzicht op een groep waarvan een vrouw wel sterk doet denken aan Rose van de golden girls.

Ik vermaak me prima.

Maar dan is het terug en nog even zitten.

De laatste vakantie nacht.

Morgen naar huis na een geweldige mooie tijd.

Voor mijn gevoel ben ik jaren van huis weggeweest.

Wat ik allemaal beleefd heb, ik heb nauwelijks idee.

Het past allemaal niet meer in mijn doppie

Thuis maar eens laten bezinken en terug lezen.

1 ding weet ik zeker.

Het was geweldig!