Gisteravond lekker gegeten en ontzettend gelachen met Jurienne die hier ook de camino loopt.
Ook met de vele andere pelgrims.

De hele wereld loopt hier rond.
Maar de albergue is niet ideaal.
Om 20 uur gaan ze sluiten en om half 9 rest ons een bankje in de gang bij de slaapzaal.
Als ik het bed in klauter valt het bed bijna om.
Als je je s'nachts omdraait wiebelt het.

Opladen is nauwelijks mogelijk.
De meeste stopcontacten zijn afgesloten.
1 keer douchen dus dat doen we dan maar vanmorgen.

En dan liggen we vroeg en ben ik laat in slaap en 3 uur klaar wakker.
En een regen dat er nederdaalt.
Dat belooft wat.
Om 6 uur ben ik eruit en vlieg onder de douche.

Ik ben niet de enige die slecht heeft geslapen.
Het leven van een pelgrim gaat niet altijd over roosjes.
Om 7 uur precies gaat de boel open. We kunnen een half uur ontbijten.
Koffie, brood met jam en sinasappelsap uit een pak.

En om 10 voor 8 staan we buiten.
Regenpak aan, gamaschen aan en lopen maar.
Het is heel lang berg op.
Jammer van het weinige uitzicht.

En het blijft maar regenen.
De beloofde foodtruck staat er.
Eitje banaantje en een grote beker hete thee.
Want het is 8 graden dus koud.

We soppen in onze schoenen. Alweer.
Gamaschen hebben totaal geen zin.
Maar gek genoeg hebben we toch lol.
We zijn samen met zijn allen en zitten in hetzelfde schuitje.

Niemand houd het droog ondanks de regen kleding.
Na de thee gaat het verder.
En dan wordt het onverhard.
En de rivier stroomt over ons pad.
We hinkstap springen heen en weer maar er is geen ontkomen aan.

Het word een lange dag blubberen.
Geregeld maakt iemand een foto van ons.
En dan zijn we hoog en zien we een schitterend uitzicht.
Het lijkt wel een sneeuwlandschap.

We maken foto's.
En we moeten heel nodig plassen.
Naast elkaar op het pad en net voor de volgende pelgrims komen🤣
We hebben lol.

Soms lijkt het even droog maar dat is van hele korte duur.
En als je net denkt dat het niet erger kan gaat het nog harder los.
En dan komen we bij een schuilhut. Een emergency.
Even rust.
Eerst is er 1 pelgrim maar dat worden er meer.
En dan stapt ook Etienne binnen.

De man die vorige week dacht ik ga ongetraind met net aangeschafte spullen aan de tocht beginnen zonder ervaring en zie wel.
Ik vertel hem te verlangen naar mijn electrische deken en winterdekbed.

Electrische deken?
Heb je die in je rugzak?
Hij trapt er vol in🤣
Als het te druk wordt stappen we op.
Toch heel erg leuk zo.
Het laatste stukje naar het hoogste punt. 1424 m


En dan zijn we op het hoogste punt.

Yes we kunnen gaan dalen.
Een pelgrim mist de afslag die roepen we terug.

Een steile glibberige tussen de rotsen en stenen afdaling volgt.
Bij een bordje links Roncevalles en rechts een ander naampje gaan we vrolijk naar links.

Alle tips en waarschuwingen zijn vergeten🤣
Het is goed oppassen geblazen.
Iedereen is bemoedigend.
Almost there🤣
Maar het is wel wat rustiger ondertussen.

En eigenlijk vinden we het na het eerste steile stukje ook wel weer mee vallen.
Behalve dat we allebei wat elastieke benen hebben gaat het goed.

Dan komen we een man tegen die ons verteld dat hij ons bij de kruising zag staan en ons de moeilijke weg zag nemen.
En dan gaat er een licht schijnen boven mijn hoofd.

Zo vaak gehoord, neem de rechterkant.
Tuurlijk we doen het fantastisch op tips.🤣

Maar het gaat prima, ondanks de modderstromen.
Ik vraag alleen nog maar where is almost? , als er weer iemand voorbij komt met almost there.

We horen dat al meer als een uur hoor ik Els zeggen.
Twee mannen die lopen te zingen, het leven is goed op de camino bibber ik.
Maar dan zijn we beneden en lopen we met droog weer zo tegen onze albergue aan.
Een herberg waar 270 gasten kunnen.

We zijn blij gereserveerd te hebben.
Anders hadden we in de winterstalling geslapen of in de kelder waar geen wc of douche is. Die moeten dan naar de eerste of tweede etage.
Ook niks voor vannacht.


Wij slapen in hokjes in een gang.
De was wordt voor ons gedaan, na 5 dagen niks kunnen.
Het droogt niet met al die nattigheid.

De warme douche is lekker maar zo een suf handdoekje is waardeloos.🤣
Je komt er nog even kledder nat mee onder de douche uit.

En handdoeken hebben ze hier niet.
En we komen er net achter dat we pas om 20.30 uur aan de beurt zijn voor warm eten.

We hebben het goed en zijn nog koud ondanks onze slaapzakjes en droge kleren.
Etienne zagen we ook binnen komen en de meeste gasten van gisteravond zagen we al wel.

Wat of hoe morgen...
Ik kan mijn camera ineens niet meer opladen. Dus moet op zoek naar een nieuw snoer.
Even fotos met mijn telefoon maken.
We moeten naar Zuburi maar nog een dag met deze regens en weer een flinke afdaling...

Misschien lopen, misschien bus...
Alles ligt open.
Het fijne van de camino🙂

Geschreven door Carolines.wandeldagboek