Je hebt soms van die nachten dat het net is of je in je eigen bed slaapt.
Ik heb dus beregoed geslapen🙂
En dan wordt je ook beregoed uit geslapen wakker.
Om 6 uur wakker en kwart voor 7 eruit.
Heerlijke douche.

Ontbijt is een boterham waarvan Els denkt dat het er twee zijn.
Veel te dik😁
Ook nog een of ander cakeje en een glaasje van een of andere chemische fabriek.

Maar de koffie is lekker.
Om 8 uur staan we buiten.
En we gaan de stad door.
Voor sommigen even zoeken.
Een taiwanees meisje vraagt me de weg.
Ze is voor het eerst op pad en wat zoekende.
Ze verteld dat het heel lang reizen was voor ze hier kwam.

Dat geloof ik.
Dan duikt ze een winkel in.
Een uur lang wandelen we door, er komt geen eind aan.
Langs lekker ruikende bakkers....
We hadden dit iets beter moeten doen.

En dan langs de industrie.
Voorlopig vind ik het prima zolang we maar vlak lopen.
De gesprekken....
Goh ik ben vanmorgen niet naar de wc geweest.
Ja ik wel voor een paar keuteltjes.

Nou met die enkele kleine velletjes spaar ik alles maar even op anders zitten zo je handen onder.
Hoe simpele zaken belangrijk worden op de camino🤣

We lopen dan een prachtig park in. Het parque de la grajera.
Er staan een paar sandalen op een bank.
Je kan het maar verliezen.
Een aziaat gaat aan het rennen.
Hij moet en zal een eekhoorn op de foto zetten die hard weg rent.

Het is druk vandaag.
Vooral veel aziaten op ons pad.
Eentje loopt voor me te zingen.
Als ik hem zeg dat ie een mooie stem heeft vouwt ie zijn handen en bedankt me met een lichte buiging🤣
Het wordt echt te druk op camino de frances.
Maar dan ineens is alles verdwenen en lopen we in de rust.

We komen bij een toillet gebouw en terwijl Els zich daar verschanst zie ik een eekhoorn.
En die komt mooi op de foto.
Een jongen uit Korea vraagt wat het voor een dier is.
Een eenhoorn zeg ik, waarop hij me bedankt en enthousiast foto's gaat maken.
Die komt met een mooi verhaal thuis🤣

Wij gaan even rusten.
We zijn zo verkouden en ik heb veel last van de astma dus neusdruppels en puffer.
Een bruggetje op is nu al lastig.
We hadden croissantjes gehaald, blijkt er maar 1 in te zitten.

Eerlijk zullen we alles delen is het motto.
Daarna gaat het wat beter en we gaan verder.
Dan weer Els voorop dan weer ik.
We wisselen elkaar mooi af zo.

Als we ons eerste heuveltje opgaan lopen een stel brabanders ons voorbij.
Zij gaan nog 25 dagen verder tot Santiago.
Hebben de pyreneeën door gelopen en 4 dagen regen gehad.

En dat in dezelfde tijd dat wij er waren.
Dan hebben wij het beter gehad.
We lopen langs een hekwerk waar pelgrims van takken kruisen tussen maken.
Wij maken er nog 1 bij.

En we gaan snel.
We doen het toch maar zegt Els en zo is het maar net.
Niks houdt ons tegen🙂
We vinden allebei wel dat de route minder mooi is dan de portugese route.

We lopen veelal vlak en we zien veel weg.
Maar we hebben lol.
Eigenlijk zou ik nu met iets van rugzak vervoer ook moeten doen.
Nu met het benauwde en mijn rug maar ik wil Bert niet missen.

Wel moet hij opnieuw gevuld gaan worden.
Onderweg verzamel ik nog wel eens wat en Bert begint zo te steunen en zuchten dat ik soms achterom kijk of ik niet achtervolgt wordt.
Ooo ben jij het maar zeg ik dan tegen Bert😁

Er komen twee mannelijke pelgrims aan die een walm van parfum mee dragen. Meters verder heb ik nog de smaak ervan in mijn mond.
Zeker om hun pelgrims lucht te camoufleren🤣
We plukken nog maar een trosje druiven.

Onze vitamine c krijgen we zo wel binnen.

We lopen bijna Navarette binnen als we de archeologische opgraving zien van de middeleeuws
kerk en hospital complex van San Juan de Acre de Navarette om pelgrims te begeleiden op hun weg naar Santiago.

Ernaast is een wijnfabriek.
Er komen pelgrims terug lopen.
Ouderen en twee vrouwtjes met een kruikje water en rozenkransen.

Els vraagt voor de zekerheid of we wel de goede kant opgaan.
Gelukkig wel.
Navarrete is een oud vervallen
Gehucht met een kerk in de steigers.
Vreselijk somber van binnen.
Het hele gehucht doet somber aan.

Fijn dat we daar niet blijven slapen.
Wel even wat drinken en een broodje kaas met tomaat wegwerken.
Als we ons blikje cola zero op willen drinken die we al dagen mee zeulen blijkt de mijne alweer verdwenen te zijn.

Zeker verloren onderweg.
Dan maar samen een blikje delen.

We hoeven niet zo ver meer dus we zitten wel even.
Als we verderlopen begint Truus te jengelen dat we de verkeerde kant opgaan.
We komen ook langs de drukke weg.

Maar de pijlen dan?
Die staan toch ook die kant op?
Els vindt het best. We lopen wel langs de weg.
Waarschijnlijk kon je twee kanten op.
Groen lopen of langs de weg.

Even doorbijten maar.
Daar waar ook wat fabrieken zijn en er een enorme poeplucht hangt😁
Er is een begraafplaats met een gedenksteen voor een Nederlandse die op de camino gestorven is en voor alle pelgrims die onderweg gestorven zijn.

Het zijn er velen weten wij.
Elk jaar lezen we de verhalen en berichten opnieuw.
Dat wat gewoon een eind wandelen lijkt is dan ineens niet meer zo gewoon.
Je staat er even bij stil.

Maar dan duiken ook wij wat groener tussen de vele wijngaarden.
Een tractor zien we aankomen met enorme stofwolken.
Niet alleen wij duiken de greppel in.

Ook medepelgrims zoeken een veilig heenkomen.
Daarna komt er nog 1 en dan is het weer verder.

De laatste stop op een verhoging.
En dan zo een heerlijk cadeautje.
Mijn waterfles bevat nog Nevarra water.

Eerst dacht ik nog dat het water in een plastic fles vanzelf zijn chloorsmaak verliest maar dan besef ik dat het water al een paar dagen oud is.
Heerlijk water🤣
Als we alweer verder lopen wordt er heel hard naar ons geroepen.
Twee pelgrims met mijn fotocamera.

Ik ben ze uitermate dankbaar en zeg dat ik een stupid girl ben.
We moeten toch eens wat netter worden.
Het laatste stukje gaat langs een weg met kunst foto's.

Het zal wel ik loop door.
En dan zijn we er en hebben we een leuke slaapplek.

We douchen en wassen onze kleren.
We spoelen en het water is zwart.
Als we het zeep eruit spoelen is het water nog steeds zwart.
Het is het idee en het ruikt wat frisser.

Ik pak Bert maar eens uit.
Voor de zoveelste keer vraag ik Els of ze een pistace nootje wil.
Het blijft nee.
Dan eet ik ze maar op.
Een snoepje, nog twee donuts, geplukte appeltjes, ik verzamel wat af.
Maar nu gaat het eruit.
Opeten maar.


Op een terras een smoothie en de foto's bekijken.
En vanavond zitten we met Amerika Hawai en Ierland aan tafel.

We moeten heel lang wachten maar het eten is goed.
Einderlijk weer eens een grote salade erbij met asperges, ei, olijven, tomaat en een hoop vignaigrette.

En nu liggen we op bed en mogen we om 8 uur op stap.
Weer 20 km verder en we zien een bord dat Burgos nog maar 107 km is.
Het gaat veel te snel🙄

Geschreven door Carolines.wandeldagboek