En dan gaat het gebeuren

Sinds ik twee jaar geleden ziek werd door de astma ben ik aan het trainen geweest om weer echte lange afstanden te kunnen lopen. Begon dat met een paar honderd meter naar de albert hein werd dat steeds ietsje meer. De Santiago loop moest het gaan worden de uitdaging die ik kost wat kost moest halen. Eigenlijk was dat een uitdaging die geen uitdaging meer was want het liep zo gemakkelijk. Dus een nieuwe uitdaging moest gevonden worden. Voor ik ziek werd had ik al eens de 70 km gelopen wat zou het mooi zijn als ik daar in de buurt van kon komen. Na Santiago was ik echter veel te druk met de verbouwing van het huis en de frustraties dat dingen niet goed gingen. En ineens dacht ik ik ga mijn hoofd leeg lopen en vroeg weg en kijken hoever ik kom want bijna twee maanden niks doen zal zich wreken.

Gisteren morgen stond ik even voor 6 uur buiten. Bewolkt maar warm en droog. Doel Woubrugge en via Leiden weer terug. De eerste tijd leek ik wel alleen op de wereld. Behalve wat wakkere dieren geen mens te bekennen. Prachtig zoals de wereld ontwaakt.

Het lopen ging prima fototoestel bij me om de natuur vast te kunnen leggen ook al heb ik de tocht vaker gelopen het blijft mooi. Rond 7 uur voegde een wandelaar zich bij me en samen zijn we een uurtje opgelopen. Hij wist veel te vertellen over het leven van vroeger hoe het er toen uitzag dus voorals nog prettig gezelschap. Maar toen hij uitverteld was begon het gezeur over de slechte gezondheidszorg. Helaas liepen we hetzelfde tempo en was de weg zonder zijwegen dus lijdzaam het geklaag een poosje aangehoord. Gelukkig vond hij het om een uur of 8 welletjes en taaide af. Dacht ja de gezondheids zorg is alles behalve goed momenteel maar erover klagen helpt niet. Het enige wat je kan doen is proberen het zo goed mogelijk te doen en naar de positieve dingen te kijken want die zijn er echt wel.

Blij weer alleen verder te lopen ging het toen door naar Koudekerk aan de Rijn Hoogmade en Woubrugge. De eerste etappe zat erop tijd voor drinken en toillet bezoekje.

En het denken begon. Ga ik om de plas heen naar hoogmade of ga ik kijken of ik naar de Kaag kan. Dan moet wel het pondje naar Roelofarendsveen gaan. Even gevraagd en volgens de dame van het restaurant kon dat wel eens heel goed zo zijn dat die pond gewoon ging. Knoop doorgehakt op naar de buitenkaag. Tempo kalm aan 5.3 km ivm de warme vochtige lucht. Bij Roelofarendsveen dacht ik net als altijd het dorp door te moeten langs de weg. ineens werd ik geroepen door mensen in de tuin dat ik de andere kant op moest langs het water dat bleek een mooiere route. Deed me denken aan de Portugeze mensen die ook zo behulpzaam waren. Kort even staan praten en door. Die route was idd veel leuker over een smal paadje langs het water. De bewolking was in Woubrugge verdwenen en de zon scheen uitbundig een kadootje dus. Eenmaal Roelofarensveen uit kwam ik op de dijk en werden het kilometers en nog eens kilometers langs de ringvaart. Het was super druk op het water met allerlei bootjes en dat maakt de weg dan ook niet zo saai. Om half 2 was ik dan 34 km verder en in Buitenkaag. Veel te lang over gedaan dacht ik om nog tot 60 km door te lopen.

Waar dat nou aan lag geen idee maar niet getreurd had nog een paar uurtjes en had het best naar mijn zin dus na een heerlijk huisgemaakt ijsje de knoop doorgehakt en op naar Lisse. Ik had de jacobs schelp nog aan mijn tas hangen goede keus want ineens stopt er een wielrenner naast me en komt het gesprek over Santiago op gang. Hij had meerdere tochten gedaan vanuit Haarlem naar Santiago naar Rome op de fiets etc. Dus leuk om even mee te kletsen. Hij vertelde dat de eerste tocht hem nog steeds kippenvel bezorgde en dat het daarna nooit meer zo bijzonder is geweest als die eerste ervaring. Dat heb ik aldoor bedacht zo als deze tocht wordt het nooit meer. Maar mijn droom is toch nog een keer lopen naar Rome vanaf ergens wat in twee weken vakantie te doen is. Dus heel wat uitgevraagd over de route. Toch leuk om zo weer met iemand te kunnen praten die de ervaring ook heeft.

Na een kwartiertje weer verder tot ik ineens in Lisse stond. 15 uur en Leiden nog 14 km verder. Oke moet kunnen dus verder tot ik ineens hoorde hee naar Santiago gelopen?? een oudere dame op de fiets. Heel kort mee gesproken gezien de tijd en verder en verder.

Had eigenlijk van de Kaag gelijk door naar leiden moeten lopen maar mijn topografische kennis is zo groot dat ik dacht dat via Lisse de kortere weg was. Ineens zag ik een bordje Kaagdorp 3 km.. Oei bordje gemist dus een aantal kilometers terug en gezien mijn voeten en benen toch flink voelbaar werden even een dipje. Bij een restaurantje de goede weg gevraagd. Mensen moesten lachen hadden echt zoiets van die is gek om nog zo een eind te lopen. Maar de goede weg weer gevonden en toen was ik in Sassenheim. Daar waar we vorige week nog met de bewoners een dag hebben gevaren dus toen wist ik dat het nog een heel eind was. Toch maar door via Warmond en om 18 uur liep ik Leiden in. 56.7 kilometer in de benen. En dan is het zitten drinken en vriendin gebeld die zoiets had van pak de bus gezien mijn benen het echt wel gehad hadden. Maar dat was geen optie meer. Ik wilde nu perse de 60 volmaken. 18.30 uur de laatste kilometers. Gerda geapped dat ik er bijna was daar zou ik nog langs gaan. En bijna Leiden uit stond er dan echt 60 kilometer op de teller. Gehaald en op naar de bus. Dat werd zoeterwoude dorp 60.9 kilometer en helemaal klaar ermee. Gelukkig was het maar een kwartier wachten op de bus dus even op een bankje gezeten. Maar ik moest wel 2 minuten voor de bus kwam gaan staan om mijn benen nog even aan de praat te krijgen. In Zoetermeer aangekomen bleek de bus naar huis nog 3 kwartier weg te blijven. Balen en geen zin om te wachten dus nog maar een stukkie gaan lopen. En om 22.00 uur was ik 64.5 kilometer verder en bij Gerda binnen. Wat een mooie dag en wat heb ik genoten en wat ben ik blij dat ik het gehaald heb. Al dat harde oefenen heeft veel opgeleverd. Maar 2 maanden niet lopen wreekt zich nu wel loop als een 90 jarige heb twee stevige blaren en ben nog echt moe. Verwenzorgdag maar even doorgeschoven naar mijn vrije dag donderdag. Vannacht ook van de pijn in mijn benen en voeten nauwelijks geslapen. En bedenk me zodra ik hersteld ben de volgende tocht te plannen. Niet zover maar wel weer trainen voor mijn langste afstand ooit de 70 km. Hoop dat het deze zomer nog een keer gaat lukken. 😲




Rekening vereffend

In de drie weken dat ik vakantie heb best actief geweest. Dagje wandelen, de 50 km, de maas af kayakken, de biesboch door gekayakked, 32 km wandelen, in huis verder gewerkt, op de hoge veluwe een dag fietsen en gisteren was dan het moment van de waarheid. Afrekenen met alle boosheid om het onbegrip van mensen die niet geloven in onzichtbare ziektes, het verdriet wat dat tot gevolgen heeft gehad, het moeten accepteren dat ik met blijvende lichamelijke schade verder moet en alle frustraties van het vechten om mijn conditie op peil te krijgen. Omdat ik het tempo niet meer kan lopen wat ik voorheen liep 7 km per uur wist ik wel dat ik vroeg op pad zou moeten om het te halen. Fototoestel niet mee dat kost te veel tijd paar foto's op de mobiel van de zonsopgang en verder alleen lopen. Om 4 uur ging dan ook de wekker en na een snelle douche het preventief plakken van 5 blaarpleisters op plekken die altijd blaren geven me me goed in de magnesium en vierdaagseolie zettend stond ik om 5 uur buiten. Pikke donker en nog doodstil. Doel waarvan ik dacht de meeste kans te hebben het te halen richting kaag omdat ik dat een leuke en mooie tocht blijf vinden. Met de runkeeper op mijn telefoon die afstand en snelheid bij houdt met een gangetje van 6 km per uur op Hazerswoude dorp af die ik ook nog in het donker bereikte. Best gek heb nog nooit zo in het donker gelopen. De weg die ik dan ook al jaren loop was ineens anders en ik miste de afslag. Gelukkig kwam de eerste fietser aan en kon ik de weg naar koudekerk aan de rijn vragen. Andere route maar bijzonder mooi. De zon begon op te komen wat tot prachtige uitzichten leidde. Ooo wat is dat genieten. En wat een kadootje. Ondertussen begon het rekenen in mijn hoofd. Ben ik wel vroeg genoeg op pad gegaan hoeveel rust kan ik nemen? Uiteindelijk tot de slotsom gekomen dat het geen zin had om te bedenken wat ik allemaal moest doen om het te redden omdat mijn lijf vanzelf wel aangaf wat het nodig had en zich niet zou storen aan een paar hersencellen die wat anders bedacht hadden. Ondertussen werd het behoorlijk druk met fietsers. Vlak voor Koudekerk aan de Rijn even drinken wat eten en de pijpen van mijn broek ritsen. Loop toch het liefst in korte broek en wandelshirtje. Hoe minder kleding hoe beter het loopt. De reis gaat dan verder en dan moet ik een besluit nemen. Naar Woubrugge of via Hoogmade naar Roelofsarendsveen vanwege het vroege tijdstip en de pond die bij Woubrugge niet zo vroeg gaat. Of ik zou te vroeg komen of op tijd. Uiteindelijk besloten via Hoogmade te gaan en kijken of ik de wijde a zou kunnen vinden om daar om heen te lopen. Dat gebeurde niet en ik kon een mooi stukje langs de snelweg. Ineens stopt er een auto naast me en een lief grijs dametje vraagt of ik een lift wil of voor mijn genoegen aan het lopen ben. Wel erg lief aangeboden maar vriendelijk bedankt ik loop voor mijn genoegen en ik moet iets rechtzetten vandaag. In Roelofsarendsveen en 29 km verder de supermarkt ingedoken en een halve liter karnemelk en ice koffie gehaald. Lekker koud want had het warm. Broodje uit de rugzak gevist en daarna kon ik weer verder. Al snel stond ik op de dijk naar kaagdop. De lange weg af. Heel veel fietsers en erg leuk maar iedereen even vriendelijk. Blijkbaar drukte mijn gezicht het echte genieten uit. Bij de buitenkaag aangkomen even rust en bedenken wat ik ga doen. Gelijk petje uit de rugzak halen broodje eten en drinken want het was flink zweten. Daarnaast begon mijn knie me weer parten te spelen dus gelijk de knieband maar om. Lisse en dan verder had ik niet zoveel zin in omdat je dan langs de snel weg loopt en mijn muziekdoos deed het vandaag niet. Maar wat dan. Kijken of Sassenheim Voorhout te doen was?? Ja oke dacht ik laten we het maar proberen. Het gekke is dat de bordjes volgen maar niet lukt vandaag en al snel zat ik op de weg naar oude wetering. Geen idee waar dat lag maar maar even een poosje doorlopen. Uiteindelijk een manntje gevraagd waar ik uit zou komen als ik de leuke weg tussen de boerderijen door zou inslaan. Ja weer op de dijk naar de kaag. Oke dan maar weer terug naar roelofsarendsveen en daar verder zien. Op de dijk heb ik echt ontzettend gelachen. Er was een boer zijn koeien aan het opdrijven. Maar drie ervan liepen netjs achter mij aan. Ik vroeg aan de boer die behoorlijk aan het tetteren was tegen ze of ze niet wilde luisteren. Zegt ie ja ze gaan achter jou aan kan je niet even terug lopen? Ja gegroet zei hem je moet ze gewoon lief toespreken net als ik doe want ik zei ze netjes gedag. Toen zag de man er wel de humor van in en vroeg ze heel vriendelijk dames wilt u mij volgen. En jawel hoor de dames gingen netjes met hem mee. Met een vriendelijke groet en grote lach liepen we beiden een andere kant uit. Bij roelofsarendsveen zag ik een andere weg richting Leiden lopen en bedacht me die maar te gaan volgen. Ondertussen was ik 45 km verder en begon ik wat moe te worden maar een schitterende weg. Op een bankje gaan zitten even een broodje eten en drinken en aan de praat geraakt met een stel die de jacobs schelp herkenden. Gezellie even. Zij waren in Santiago geweest maar gewoon met het vliegtuig. Ik verteld van de reis en de plannen om toch weer te gaan lopen volgend jaar. Na een kwartiertje werd het wel weer tijd om door te gaan. Half 4 en moest nog 25 km dus dat werd doorstappen. Het tempo was gezakt naar 5.2 kilometer. Leiden 12 kilometer en naar huis zou ook wel zoiets zijn dus kon ik het bedenken hoe ik zou lopen laten varen. De weg was echt prachting via de oude AA liefelijke dorpjes toch nog een weg die ik niet kende. Je kijkt je ogen uit echt waar.

Vlak voor Leiden aangekomen begon het probleem knie echt een probleem te worden. Bij een benzinepomp even een blikje drinken gehaald en op zo een karretje met reclame dakkie erop lekker in de schaduw even een half uurtje zitten. De knieband had ik al op zijn strakst gezet maar na wat gepuzzel de banden nog eens schuin flink aangetrokken. Knie werd zo volledig afgekneld maar dat werkte wel prima. Nog 15 kilometer. En van Leiden naar Zoetermeer was het geen polder meer maar langs de drukke weg via de busroute zodat ik bij groetere problemen met mijn knie de bus kon pakken en niet in de polder zou belanden. Steeds vaker was het even rusten. Rusten na 10 kilometer had ik al even losgelaten. Bij Leiden plee stop. Moest wel lachen toen ik naar buiten stapten vroegen mensen en opgelucht?? Zo heee wat heet na 5 liter drinken en maar 1 keer plassen over de dag was ik blij te kunnen lozen.Iedereen moest er hartelijk om lachen. Vanuit moeiigheid dacht ik een bordje zoetermeer te zien wat even later veranderde in een bordje zoeterwoude rijndijk. O nee dat kan echt niet dus vragen maar weer. 3 knullen die vroegen of ik het leuk vond om nog zo een eind te lopen. Ja hoor ik loop voor mijn plezier. Een weg die ze uitlegden met zijstraatje in volgende zijstraatje etc. Dat zou ik nooit onthouden. Op een busbordje zag ik dat de bus naar lammerschans ging in Leiden en dat was prima van daaruit zou ik aardig op de weg naar zoetermeer zitten. Bij Lammerschans maar weer rusten en drinken. 5 liter was er ondertussen al naar binnen gewerkt. Petje werd opgeborgen de zon was aan het verdwijnen en ik begon in te zien dat ik niet voor donker meer thuis zou komen. Wat is de grens... Oke ik liep nog 5.1 km per uur. Als ik onder de 5 uit zou komen dan was mijn lijf op en was het helaas maar net niet gered en met de bus verder. Besloten ook wat vaker te rusten gezien het bekende terrein ik ook in het donker kon stappen. Het tempo ging naar 5.0 km per uur maar niet eronder. En toen ging de zon onder. Prachtig. Ik had de zon zien opkomen en nu ging hij als een vuurbal boven de weilanden onder. Op de telefoon daarna de radio maar een poosje aangezet. Dat geraas van autoos vind ik nog steeds vreselijk deprimerend. Maar het tempo ging weer naar 5.2 dus mooi.

En op dat laatste stuk kwam alles eruit wat al die jaren aan woede verdriet en onmacht gezeten had. Nu zou ik ook niet meer opgeven. Met nog 2 kilometer af te leggen voor het laatst gaan zitten en liter 6 weggedronken. Het was ondertussen weer pikke donker. Ik was begonnen in de nacht en zou in het stik donker ook weer thuis komen. Moed verzamelt om weer in de benen te komen het laaste stukje afgelegd.

En dan na 75 kilometer stap ik om 22.30 uur mijn huis binnen. Met blaren onder mijn voeten en op mijn knie van de knieband en dood en dood moe. Biertje verdiend en met een vriendin ervaringen uitgewisseld aan de phone. Blij dat ik het gehaald had nee alleen het gevoel van dit was het. De rekening is vereffend en ik heb afgerekend met 2 en een half jaar aan emoties en trainen. Ik dacht dat ik compleet kreupel zou zijn maar behalve een wat pijnlijke knie en een blaar die zeer doet heb ik nergens last van en ben ook weer helemaal fit. De nieuwe uitdaging is geen uitdaging meer maar werkelijkheid. Lopen doe ik nu even een poosje niet vermoed ik. Moet eerst maar eens helen en zorgen dat mijn knie voldoende rust krijgt en dat er niks meer te zien is van de blaren want die loop ik steeds sneller op omdat ze kans niet krijgen te genezen. Maar eind september ga ik kennis maken met een vrouw om te zien of we de laatste etappe of iets dergelijks naar Rome kunnen lopen met zijn tweetjes. Dus dan kunnen de volgende voorbereidingen getroffen gaan worden. Ik hou jullie op de hoogte🙂

Geschreven door Carolines.wandeldagboek