Van de week terug naar Blaricum.
Mijn ma had een blauw vaasje.
Niet mijn favourite.
En als kind had ik mijn pa eens een beeldje van een chinees vissertje gegeven.

Ik zou het voor mijn verdriet nog niet kopen.
En toch.... ik kon er niet van slapen bij het idee dat het weggegooid zou worden.
Dus die staan nu in mijn huis.

De zegelring van mijn oma die mijn ma had, lag klaar.
Ma had al eens gezegd dat ik hem mee moest krijgen.
Ze wist zeker hoeveel ik van oma hield.

En er ligt een broche van een vlindertje.
Mooi die gaat mee in de rugzak.
Na een aantal uurtjes foto's uitgezocht te hebben, waar ik toch nog een paar kinderfotos vindt maak ik foto's van alle kamers en het huis.

Het is kaal nu zoveel al in zakken staat en ook weg is. En zonder ma.
Ik drink koffie en neem afscheid van het huis, van wat was.
Maar dan is het tijd.
De laatste keer de deur dicht, een foto van de buitenkant en dan rij ik weg.

Het is goed zo.
Ik kreeg te horen dat ik niks in het huis verder meer hoef te doen dus ik hoef niet terug.

En dan het gedoe erfenis aanvaarden en wat gaat de woningbouw eisen.
Zaken waar je mee bezig moet zijn maar wat ik niet wil.

Ik heb het er maar lastig mee.
Donderdag gaat badkamerman verder. De woede heeft geholpen, het zijn nu nog afwerk klusjes. Na 3 oktober heb ik dan einderlijk een badkamer.
Ook de stoel komt vandaag en nu ook goed.

En Gerda komt een bakkie doen en we lopen even de bouwmarkten af, maar vind niet wat ik nodig heb. Ik doe maar wat. Het gaat zoals het gaat.
Mijn hoofd is bij hele andere dingen dan huis en Gerda.

Vrijdag sla ik aan het soppen. Het is zo vies in huis.
En dat is dan ineens een goede dag.
Muziek aan en s'avonds is het huis schoon.
En eenmaal zitten betekend een rot humeur.

Nou ja denk ik het was een goede dag.
Zaterdag naar Hetty.
Moeizame start. Geen boosheid de fase verdriet dient zich aan.
Ik gedraag me keurig volgens het boekje.

Bij Hetty poos zitten praten.
Je mag huilen zegt ze. Ik hoef me niet groot te houden.
Ach ja wat tranen zijn er heus wel maar echt flink huilen nee.
Ik moet verder.
Niet omvallen nu.

Als ik in de auto naar huis zit barst er dan toch een flink tranendal los, als het liedje alles is grijs op de radio voorbij komt.

Bij de benzinepomp de weg af. Zo kan ik niet rijden
Tranen wassen schoon zegt men.
Jazeker ze spoelen ook mijn lens uit mijn oog.
Dat wordt serieus opletten en ben ik blij, als ik heelhuids thuis ben.

Vannacht lig ik al een plank in bed en kan niet slapen.
Sinds ma dood is heb ik steeds enorme pijn in mijn zij cq onderbuik.
Mooi,hele route opgezocht voor vandaag maar om 5 uur iets om te slapen erin gepropt en de wekker uit.
Idee, niet lopen, maar de kast leegruimen die binnenkort weggaat.

Eenmaal wakker zit ik brak, depressief op de bank.
En dat is nou zo een fase waar ik echt niet aan wil voldoen.
Dus hop douchen, wandel kloffie aan en om kwart over 1 sta ik buiten.
Geen lange afstand, maar ik doe iets.

De polder in maar en dan naar het buytenpark.
De vuilnisbelt die zo mooi is nu.
Ik loop en moet denken aan de laatste keer toen mijn ouders hier met me liepen.

Die dag werd de druppel om de deur voorgoed op slot te gooien.
Hoe hard heb ik daarna met proffesionele hulp moeten vechten om overeind te krabbelen.

Ik denk aan het contact met ma wat na de dood van pa herstelt werd.
Aan de keer dat ze sorry zei, maar dat een maand later niet meer wist.

Aan al die keren dat ik om mijn kinder foto's vroeg en ze nooit mocht zien.
Ik voel me schuldig nu ik de albums heb leeg gehaald.
Alsof ik er geen recht op heb.

Zo loop ik te mijmeren.
En ik denk aan de raad van Kubler Ross.
De vrouw die via haar lessen mij alles leerde over rouw verwerking waardoor ik mensen in mijn werk kon helpen.
Ik had gister nog naar adviezen gezocht wat ik kan doen.
Rust, regelmaat en structuur.
Contact houden met mensen,
In beweging blijven en iets nieuws beginnen.

Dan doe ik het dus nog aardig.
Maandag iets nieuws ukelele les.
Begonnen met de ecostoof wat nog wel wat uitzoeken is.
Contacten heb ik maar ik moet daar echt mijn best voor doen.
Het is fijn als mensen zelf af en toe even contact zoeken want ik zit in een andere wereld.
En eigenlijk ben ik het liefst alleen, ook al weet ik dat dat niet goed is.
Ik word gewoon erg moe omdat ik me groot moet houden.

Gister vertelde collega dat patiënten steeds naar me vragen.
Ik mis ze en wil zo snel als kan werken. Ook een manier om het verhaal rouw op een zijspoor te kunnen zetten.

Bewegen doe ik en op een enkele dag na, is na jaren mijn eet patroon op orde door 3 maaltijden per dag waardoor ik afval.
Het naar bed gaan op tijd is een dingetje dat lukt minder.
Nou niet slecht toch?

Welnee kind zeg ik tegen mezelf.
Je mag dan dom zijn, maar dit doe ik best goed.
En ik moet dan ineens lachen om mijn woede vorige week.
Het was ook wel gek.
Op een bankje eet ik mijn boterhammen en eitje.
Ik moet nog langs de drogist dus loop ik via de stad naar huis.

Gek, bij de drogist kan ik niks lezen.
Leesbril uit het rek gepakt maar het blijft tobben. Ooooo K*t denk ik, ik heb een verkeerde sterkte lens in. Hoe kan dat nou weer.
Had vanmorgen toch echt goed gekeken - 0.75 als lees lens.

Dus ik ben snel weg. Komt wel.
Ik haal nog wel een fles wijn.
Vanavond slaap ik op een glas wijn😁
Bij het noord Aa loopt een vrouw het water in om te gaan badderen.
Mij te koud🥶
Na 22 km ben ik dan thuis en heb ik best een goede middag gehad.

Mijn lens..... -2.75 ingedaan ipv -0.75 Die sterkte is al weer even oud want rechts is dat -2.25 nu.
Mijn hoofd wil nog niet echt mee werken.
Maar oke het is goed om te wandelen.

De routes liggen klaar. Reeuwijk voor dinsdag misschien.
Rouwen, nooit geweten dat het een full time job is waar je doodmoe van bent.
Ik hoop maar dat ik snel erdoor heen wals.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek