Eerste lange reisdag

Oeiii wat een marathon. Woensdag om 13 uur Gerda opgehaald om naar de VKB kledingbeurs te gaan. Lieve mensen die ons die 1000 euro sponsoren voor de verwenzorg. Later zal ik er nog een stukje van op de site zetten wie het zijn en wat ze doen. Gezellige middag alleen kwam Gerda uit de wacht en was dus enigszins erg moe. Gisteren om 7 uur begonnen met alles op orde brengen in het huis en de laatste spullen pakken. Het is een beetje een chaos in mijn leven met een hypotheek die op het laatste moment nog moet worden overgesloten een huis wat op zijn kop staat door een verbouwing werk en alles rondom de tocht naar Santiago. Om half 4 mocht ik weer naar de Zonnetjes waar Wout afscheid nam van zijn werkzame leven. We waren met bewoners uitgenodigd maar omdat ik al om 2 uur naar schiphol moet was een collega zo lief om er met de bewoners heen te gaan zodat ik vanaf huis gelijk op en neer kon wat heel wat tijd scheelt.

Het was een gezellige bijeenkomst en de bewoners waren zo heerlijk zichzelf wat enige hilariteit gaf tussen alle net geklede mensen. Om kwart voor 6 togen we met een van de zonnetjes naar de patat zaak en die trakteerde ons nog op een portie frites.

Om 20 uur was ik thuis en kon ik de rest opruimen de katjes goed verzorgd achterlaten en om 0.00 uur lag ik in bed waar ik tot 1 uur verplicht rust heb gehouden.Om half 2 was ik bij Gerda en begon het geknutsel loopstokken aan de koffer binden. Maar om kwart over 2 was dan echt alles klaar en was de taxi er en ging het op naar schiphol. Daar leken de stokken toch niet goed genoeg aan de koffer bevestigd te zijn en moest alles aan mijn tas en ging die als aparte bagage mee. OO die heerlijke stress komt je bagage wel aan als ie apart mee moet. Maar ook dat verliep allemaal weer vlotjes voor onze doen en waren we al snel door de douane, gefouilleerd konden we de rugzak weer inpakken en aan de koffie. Laatste lekkere koffie ws voor de komende twee weken. Nog even pinnen maar helaas storing voor mij dus dat moet wachten.

Half 6 en we mochten de vliegende vogel van binnen gaan bekijken. Blij dat we zaten en het avontuur nu echt ging beginnen. Alleen die vermoeidheid he dat werd me toch wel even een dingetje. Uiteindelijk even in slaap gesukkeld maar toen werd ik wakker van mijn eigen gelach. Wat geen idee maar ik droomde van Gerda.

Dat wordt dan een mooie vakantie zo wil ik elke dag wel wakker worden.

In porto is het 13 graden en mistig dus voor we konden landen moesten we eerst wat rondjes vliegen. Zowel Gerda als ik hadden de watersnood in onze ogen staan maar beiden zijn niet happig op een toillet in een vliegtuig. Ik heb altijd het stomme idee dat ik door het putje gezogen wordt. Dus blij geland te zijn eerst een wc zoeken.

De tassen kwamen, ook voordeel van je bagage als appart laten vervoeren, die lag dus ook als eerste op de band. Tja en dan. papieren welk hotel waar moeten we heen en hoe gaan we er komen. Taxi?? Ja kan maar we zijn camino lopers vanaf vandaag en eigenlijk hoort een taxi daar niet bij dus braaf de metro gepakt. Een heel avontuur om alleen al een kaartje te verkrijgen uit zo een automaat die alleen maar portugees spreekt. Gelukkig was er een reuze aardige meneer die ons hielp.Wel moest ie even controleren of het geld wat wij wilde wisselen wel echt was. Het wisselgeld werd dan ook door Gerda aan een nauwkerig onderzoek onderworpen op echtheid. De metro rit was leuk. Het lijkt wel alsof al die porto mensen elkaar kennen en kletsen maar met elkaar. Wel een stad aan de buitenkant waar ik al snel verdrietig van word maar ik ben dan ook absoluut geen steden mens. Bij de halte trindade moesten we eruit en verder lopen. Rugzak op mijn rug tas zonder wielen en 15 kilo zwaar op mijn schouder Gerda een rugzak en een koffer op wielen en heuvel op en af. Het is gelukkig maar 1 malig en om niet te lopen dwalen vragen we maar op elke straathoek de weg. Onderweg wel even ontbijten en koffie. Cappucino met kaneel jag en koppie waar je haar recht van overeind blijft staan zo sterk. Tegenover het hotel lijken we dan echt de weg kwijt. Goede straat maar geen hotel. Twee behulpzame portugesen hielpen ons wakker worden we staan er schuin tegenover. Gelukkig mogen we ook gelijk naar onze kamer en bijkomen. Om 12 uur liggen we plat. twee uurtjes even slapen. Alleen kijken we vrolijk uit op een kinderbewaarplek dus daar waar Gerda overal door heen knort lag ik me suf te irriteren aan die schreeuw grage kids. Uiteindelijk de e reader die ik heel lief van een collega mocht lenen maar gepakt en de poezenverhalen van Midas Dekker liggen lezen. We hadden afgesproken 14 uur weer op. Laat nu ook net om 14 uur ook de kinderbewaarplaats te sluiten en het werd stil. Je kan het zo maar eens tegen hebben zitten. Een warme douche dan maar. Had ik van te voren mijn haar te donker gekleurd in de hoop al dat grijs twee weken te kunnen verbloemen dan is die hoop nu wel vervlogen.Het lijkt wel alsof je een zwembad met extra chloor induikt zo ruikt het water naar chloor. Maar de zon schijnt dus we gaan er maar op uit.Winkelen en de dingen kopen die we vergeten zijn. Buiten blijkt het warmer dan gedacht. Heerlijk kleren uit en een terras op. Wat eten drinken en mensen kijken. We hebben ons een poos vermaakt met een heen en weer lopend stel. Hij in geruite bloes met bretels en pracht van een snor zij kwam uit hetzelfde millieu. Ze liepen maar met oude kastjes te zeulen dus fantaseren wat ze deden. Kraakpand , jongen die zijn vriendin helpt verhuizen er valt van alles te bedenken. Nadat dorst en honger verdwenen zijn op naar de supermarkt en nu met zes liter water een tros bananen ongezonde chippies nog even relaxen in de laatste zonnenstralen voor we op zoek gaan naar een diner. Portugezen kennen blijkbaar het woordje vegatarisch niet dus maar aan de kip. De kip was deels rauw patatten die er bij zaten waren toch echt rauw en de rijst kraakte alsof er zand in zat. De vis van Gerda was wat beter. Dat moet dus even verder onderzocht worden komende weken wat goed te eten is. Maar echt compleet op en versleten, Gerda dacht dat ik een dreun op mijn ogen had gehad die waren blauw maar komt door moeiigheid om kwart voor 10 gaan duiken voor een goede nachtrust.

Port in porto

Vanmorgen om 8 uur wakker. Redelijk uitgerust en zin in een dagje Porto. Het was grijs en koud en dat zou de rest van de dag niet meer veranderen.

Gerda kwam onder de douche vandaan met de mededeling dat de boiler ws leeg was want het was een koude douche. Bah daar zit ik nu niet echt op te wachten. Maar gelukkig de boiler deed het zo maar weer dus mocht ik onder een heerlijke warme douche. Je zou er van gaan zingen.

De kamer is klam mijn broek waar ik gisteren een pets water overheen mikte per ongeluk was nog even kledder nat dus raam open en die buiten gehangen.

Om denk een uurtje of 9 naar het ontbijt. Dachten we nog aan een gekookt eitje en een lekker ontbijt dan was dat een droom die snel in rook opging. Een glaasje verse jus heerlijk. Bak thee prima. Broodjes wit maar vers en lekker. En dan het beleg. Jam jam en jam. Een plakje hartig waar ik nog om vroeg werd beantwoord met een vriendelijk glimlachende nee.

Om half 11 waren we wel klaar met de opstart van die dag dus porto met de yellow bus doen. Een sight seeing bus die ons de leukste plekken van porto moest laten zien. 13 euro per man maar dan kan je een hele dag touren uitstappen als je iets moois ziet en weer instappen als je klaar bent. Bij de haven en boulevard zijn we utgestapt met het idee later weer verder te gaan. Het was er hardstikke leuk om rond te lopen. Lunchen deden we met tapas echt ontzettend lekker portugese gerechtjes en een heus port. Ten slotte waren we in de stad waar de port gemaakt wordt. Daarna verder geslenterd rond gekeken gelopen en foto's gemaakt. Er was een brug uit twee gedeeltes. Onderkant met auto's bovenkant met voetgangers en metro. Je kon met de kabelbaan naar boven maar wij waren aan de wandel dus omhoog. Boven was echt een mooi uitzicht. We hebben alleen een behoorlijk probleem. Gerda heeft een overbelaste enkel die behoorlijk dik en pijnlijk is. De huisarts had aangeraden rust te houden en het lopen afgeraden maar dat was geen optie. Eenmaal boven toch wel veel last dus geprobeerd de enkel in te zwachtelen. Dat werd echter alleen maar pijnlijker dus beneden zwachtel weer af en thee drinken. Gerda gaat morgen proberen de tocht te lopen maar kan niet het tempo lopen wat we gewend zijn. Ik kan niet het tempo van Gerda lopen dan word ik te moe dus we gaan ws wel allebei gedeeltelijk alleen lopen. Niet erg we hopen alleen maar dat Gerda het volhoudt. Beneden aangekomen eerst een sloot thee om uit te rusten en daarna was het ook wel zo gezellig daar dat we gelijk maar zijn gaan eten. Vegetarisch wederom niet bestaand dus aan de biefstuk. Dit keer wel erg lekker maar groenten kenden ze niet dus biefstuk en patat.Er zat een stel engelsen tegenover me wat beslist de moeite van het bekijken waard was. De vrouw leek op Violet Bucket uit die engelse serie. De man mocht van de verschillende glazen drank proeven die zij hem voerde. Elke keer moest hij lachen maar deed dan alleen zijn mond wagenwijd open maar er kwam geen geluid uit. Daarna voerde hij gewoon weer een normaal gesprek. Om kwart over 7 dachten we de yellow bus weer te pakken maar helaas die bleek maar tot 19 uur te rijden zei de restaurant man. De opties die we hadden waren lopen of met de taxi. Ondertussen was het ook gaan regenen en gezien de afstand werd dat dus een taxi. Dat was een duur busritje. Maar ook daar leren we weer van. Bij ht hotel even een afzakkertje gaan halen een glaasje port en nu in het hotel. Zo alles inpakken en morgen kwart voor 7 gaat de wekker en gaat het beginnen.

Follow the yellow arrow

Om kwart voor 7 ging de wekker vanmorgen. Nog even rustig wakker worden en om 7 uur er toch echt uit om om 8 uur op tijd gedoucht aan het ontbijt te beginnen. Broodjes met jam alweer! Om even over half 9 werden we opgepikt. De eerste 5 km werden we gebracht wegens de gevaarlijke autoweg waar je anders langs moet. Met de woorden follow the yellow arrow van de chauffeuse togen we op pad voor de eerste 22 km. Het pad ging al snel gelijk langs de kust over vlonders. Het weer was prima te doen zonnetje, wel een hoop wind wat het wel fris maakte maar goed wandelweer.We kwamen al snel nog 3 camino lopers tegen. Twee uit Australie die vanuit Faro liepen. Zij deden er 4 weken over en 1 die ook vanuit Porto liep. Leuk om medereizigers zo tegen te komen. Na een paar kilometer eerst maar eens voor de koffie bij een tentje langs het strand. Rustig even bij komen en toen echt goed aan de wandel. Het verliep best wel vlot allemaal en de weg was echt mooi langs de atlantische oceaan met die mooie rotsen in zee waar de golven tegenaan stuk sloegen. Gerda kan niet zo snel vooruit maar op de vlonders redden we het wel met 4 km per uur. Na een kilometer of 8 was het hoog tijd voor een wc pauze en kwamen we bij een strandtent met een groot ijs balie. Bingo even ijs eten. En toen was het weer op pad. twee kilometer verder komt Gerda erachter dat haar vest weg is. Laten liggen in de strandtent? Balen maar terug. Helaas het vest hing er niet meer was niet anders. Het positieve eruit gepikt als nog een keer naar de wc want drinken moeten we veel dus ook plassen. Weer op het punt aangekomen waar we waren voor we terug moesten kwam er een nederlandse camino loper langs die ons vertelde dat het vest om een boom gebonden was. Gerda op een bank gezet en snel terug gelopen en ja hoor vlak bij de ijs tent hing die inderdaad. Wat een fijne mensen heb je toch. Gerda weer blij en weer op pad. Het blijft maar mooi langs die vlonders. Knap hoe dat is neergelegd kilometer na kilometer vlonders.
De gele pijlen waren soms wat lastig te zien maar wel altijd goed te vinden dus dat is geen probleem. Op een gegeven moment kwamen we langs een onwijs leuk stukje met allemaal bootjes op het strand en kleine vissershuisjes. Dat maakt het lopen gewoon leuk dat er zoveel te zien is. Na uren en uren lopen en kijken en vaker rusten was het gedaan met de kust en ging het via wat grappige dorpjes over kinderhoofdjes straatjes verder. Niet leuk voor Gerda die steeds langzamer ging lopen. Uiteindelijk kwamen we op de weg naar vila la Conda. Best een mooie weg met allemaal dennenbmen maar druk met auto’s en geestdodend. Dat was echt jammer en nog gevaarlijk ook want het verkeer raast voorbij en een stoep is er niet. Langs de weg bij een soort cafetaria een steak gegeten wat goed te doen was en de weg gevraagd en vooral hoe lang nog. Nog 4 a 5 km. Oke dat gaat lukken. In Villa da Conda aangekomen is het hotel met wat vragen goed te vinden. Uiteindelijk staan we er net als de eerste keer met ons neus tegenover als we het voor de laatste keer vragen. We lijken het erom te doen.
Wel afgesproken morgen samen de route op te pikken weer ergens maar verder allebei apart te gaan lopen. Gerda kan het tempo van mij nooit bij houden en ik wordt gewoon te moe van het wat ik slenter tempo noem. En elke keer vooruit lopen en wachten werkt ook niet.
Met 29 kilometer voor de boeg gaat hem dat niet worden.
Vandaag hebben we 26 en een halve kilometer in de benen zitten. Het hotel is stukken luxer dan het vorige met een heus bad waar Gerda al in zit. Dalijk nog even op zoek naar en portje en dan vroeg het bed in. Morgen half 8 is het ontbijten geblazen.

Bon Camino

De dag begon met verslapen. Ik had mijn wekker nog op zondag staan en op zondag gaat ie pas om 7 uur af ipv kwart over 6. Allebei nog nooit zo snel klaar geweest maar om vijf over half 8 stonden we bij het ontbijt gedoucht en al. En wat voor ontbijt echt met alles erop en eraan. Helemaal top. Gerda is echt ontzettend kreupel. Door het anders lopen kreeg ze nu ook last van haar knie dus die werd ingezwachteld.

Ze wil van geen opgeven weten dus proberen. Even over half negen stonden we buiten en konden we op zoek naar de yellow arrow.

Winkels waren nog dicht helaas want we hadden water nodig om vandaag te overleven. We hadden afgesproken samen de route op te pikken en als we de stad uit waren allebei ons eigen tempo te gaan lopen. Als snel kwam er een duits meisje die ook liep te zoeken ons een poosje vergezellen. Zij liep vandaag minder ver dan wij maar wel een stukje samen opgelopen. Nadat we bij een cafeetje water hadden ingeslagen en nog heel even hadden gezeten en ik mijn voeten met magnesium had ingesmeerd was het tijd elk ons weegs te gaan. Maar de eerste 5 km zaten er in ieder geval op. Het begin van de route was niet zoveel bijzonder langs de weg dus ben ik stevig door gaan lopen. Het was behoorlijk warm dus korte broek en shirtje. In de haast petje in de koffer vergeten maar geen nood lopen ging prima. De weg werd vanzelf mooier en de pijlen waren prima te vinden. Bij een kerk in een dorpje na de eerste 10 km op een muurtje even uitrusten en wat drinken. Er kwam nog gezellig een camino loper naast me zitten die begon te puffen toen hij hoorde dat ik naar Barcelos moest. Maar ik had het prima naar mijn zin en het lopen ging nog vlotjes en na 10 min. ook weer vlug op pad. Toch zorgen om Gerda dacht ik ik loop stevig door mocht het mis gaan met haar kan ik vanuit het hotel iets doen misschien. Hoe verder ik kom hoe drukker het wordt met pelgrims. Met de roep bon camino loop ik ze allemaal voorbij. Onderweg had ik al mijn stokken tevoorschijn gehaald want de heuvels tja het blijft vermoeiend. Het hijgend hert is er niks bij en het duurt dan ook altijd lang eer je weer mag gaan dalen. Maar het tempo bleef ook dan hoog met 4.8 km per uur.

Dus tevreden. De route is op een paar stukken na echt heel erg gaaf. Kleine boerengehuchtjes hele stukken bos wijnvelden echt genieten. Om half 3 kwam ik voor het eerst weer iets tegen waar ik wat kon eten. Dat was wel even nodig gezien ik na het ontbijt nog niet verder dan een banaan was gekomen. Snel een broodje weggehapt wat gedronken en nog geen 10 min later was ik alweer op pad.

Weer iets meer in de bewoonde wereld maakte de weg een bocht en kwam ik een bushalte tegen met een stel pelgrims die het voor gezien hielden. Een onwijs komisch gezicht en ik schoot spontaan in de lach. Zij dus ook en ze lieten zich even vrolijk op de foto zetten.

Vlak voor Barcelos raakte ik aan de praat met een groep nederlandse pelgrims. Een van hen kwam uit Voorburg en zij liepen met de organisatie lopend vuurtje georganiseerd. Niks voor mij in ieder geval. Wel 5 min. even leuk zitten kletsen en toen weer vort. De laatste loodjes. Om half 4 kwam ik in Barcelos aan en kon het zoeken naar het hotel aan beginnen. Portugesen spreken geen engels dus bij elke straathoek was het opnieuw vragen. Aan de andere kant van de stad dus het is maar goed dat ik dat niet wist want in een stad lopen maakt me accuut chagerijnig. Maar denk rond half 5 ergens dat ik binnen was. 34 km verder en wel even klaar voor vandaag. En nu is het wachten op Gerda. En die komt om half 8 binnen vol verhalen en met een dik been omdat haar knie flink was gezwachteld waaroor het vocht niet weg kan maar ze heeft het gehaald en daar zijn we apetrots op.

een mijl te ver....

Wat een dag. Vanmorgen om 7 uur ging de wekker. Na een nare nacht met keiharde bedden dus een nacht geen slaap en een hoop rugpijn. Helaas kwam de weersvoorspelling uit en bleek het stevig te regenen. Een dag na Porto kreeg ik ineens een onderbeen met allemaal rode warme uitslag.Geen idee maar pijn doet het niet. Nu blijkt Gerda het ook te krijgen. Maar goed het doet geen pijn dus gaat wel over. Het ontbijt bleek in de kelder van het hotel te zijn. Wel gevarieerd meer dan jam in ieder geval. Lekker een eitje erbij maar na een hap bleek die niet helemaal goed dus uitgespuugd. Om 9 uur zijn we gaan lopen. 22 km dus op het gemakkie. Nadat we de stad uitwaren elkaar veel wandelsucces gewenst en apart op pad. Even later hoor ik ineens mijn naam roepen. Bleek Gerda aan de andere kant van de weg te lopen dus die kon een stukje afsnijden door de spoorbaan over te steken.
Daarna weer apart verder. Bij een cafeetje stempel gehaald en toen kwam Gerda weer aan dus thee gedronken en eindelijk ook de jacobs schelp aan de rug zak kunnen hangen. Gerda vindt zichzelf geen pelgrim als ze langs de drukke weg loopt, ik denk dat er geen grotere pelgrim is dan zij met haar zo geblesseerde voet. De stokken zijn ondertussen krukken geworden en iedereen onderweg die kent Gerda wat vanavond erg handig bleek. Om half 12 weer met goede moed op pad. De eerste 5 km zaten erop en het was droog geworden dus op ons dooie akkertje. Al snel werd het steil en moest ik de berg op. Met dit vochtige weer vanmorgen al de puffers gebruikt maar toch viel het niet mee en er kwam geen eind aan. Bijna boven begon het weer te regenen en zaten er drie duitse pelgrim gangers in een bushokje. Daar bij aangesloten om de regenspullen weer aan te doen.gezamelijk weer op pad en ze op verzoek wat nederlands geleerd. Na een uurtje zij liepen wel heel erg traag ben ik door gaan lopen. Het liep verder wel lekker en het was ook weer mooie weer dus had ik het ook best naar mijn zin. Het was ook een mooie tocht. Toen ik dacht ik zal er wel bijna zijn zag ik een bord nog 19 km naar ponte de Lima. Dat kan niet dacht ik. Even later sms van Gerda dat in het boekje ook stond 34.1 km. Dat was niet wat er in de beschrijving stond en wat dat doet met je bolletje is enorm. Ik storte even helemaal in maar dacht al snel dat dit voor Gerda helemaal een mokerslag moest zijn. Maar geen tijd meer om te tutten dus aan het tempo lopen gegaan.
Ondertussen kwam er weer een bui regen over foto toestel maar in de tas gedaan besloten dat het welletjes was want de tijd van rustig aan was voorbij. Na een poos te hebben doorgelopen kwamen er een stel Duitsers aan die de andere kant op liepen en vertelden dat het nog 14 km was. Het valt niet mee maar het landschap maakt veel goed want het was echt schitterend.
Dan denk je dat het op moet gaan schieten en zie je een bord nog 9 km. Dat wordt een latertje. Ik kwam langs een bord met de plaatsnamen naar santiago dus ik foto toestel weer tevoorschijn halen en leuk foto’s maken. En verder maar weer. Een hele tijd later al weer de binnen weggetjes achter me gelaten en op de weg lopend. Eindelijk een cafetaria. De weg vragen. Nog 14 km berg op.Dat kan niet dacht ik. Nog de hele dag niks gegeten en nauwelijks gedronken eers maar even laden. Toen verder gelopen en nog maar eens de weg gevraagd. Bleek ik al veel te ver te zijn gelopen 14 km totaal. Dat zou ik volgens de mannen van het cafe niet meer voor donker terug lopen dus kreeg ik een lift van de super aardige bevolking terug. Bij het hotel bleek ik iets heel bekends te zien. Ik had het bord voor het hotel notabene op de foto gezet. Maar niet gedacht dat het mijn hotel was. Er was een groep duitse pelgrims die vertelden Gerda te hebben gezien maar dat die niet zou komen omdat ze was door gelopen. Dus als een bezetene Gerda gebeld dat ze terug moest. Ondertussen bleek de hotel manager niet erg op de hoogte te zijn en zei hij dat onze tassen niet aangekomen waren en dat dat niet hun verantwoordelijkheid was. Sress alom bij mij maar uiteindelijk stonden ze gewoon in de huiskamer. Onze kamer is echt hilarisch. We delen een twee persoons bed. Een patient met wie ik op vakantie ga wilde beslist geen twee persoons bed in een b en b omdat ze anders gaat plakken dus dat mogen wij vannacht doen.. Gerda kwam niet lang na mijn telefoontje ook binnen. Zij had de weg gevraagd werd terug verwezen en was al aan het lopen nadat een mannetje een hele tekening had gemaakt hoe ze moest lopen toen ze getoeter hoorde. een oud mannetje van het cafe gaf haar aan in te stappen in zijn kleine autootje en bracht haar hier naar toe.Wat een geweldige bevolking. Bij mij zat een man te eten die at binnen twee min. zijn maaltijd op om me weg te kunnen brengen. Na allebei gedoucht te hebben was het etenstijd. Een heerlijke maaltijd met een hele groep duitse pelgrims. Er was Diago bij een portugese pelgrim met wie ik onderweg een poosje had opgelopen. We hebben ze allemaal nog wat Nederlands geleerd en enorm gelachen.

Ondanks dat we allebei te ver hebben gelopen was het een heerlijke dag. Fotos komen later eerst maar eens slapen en plakken

Als ik mijn stokken niet had....

Gisteravond ontzettend gelachen met de groep en flink aan de wijn gezeten.De hotel eigenaar had zelf wijn gemaakt en nog lekkere ook dus er werd wat afgedronken. Uiteindelijk gingen wij als laatste naar bed.Vannacht door Gerda wakker gemaakt toen ik haar bijna het bed uit drukte. Niet gewend aan twee mensen in 1 bed Vanmorgen bijna niet overeind van de rugpijn.De slechte bedden doen geen goed aan mijn spieren.Ook Gerda blijft kreupelen. Ik had nog een warme douche. Bij Gerda viel de knop van de kraan eraf en toen die er weer op zat had ze helemaal geen water meer. Luxe hotel maar het had wel iets en we hebben het er leuk gehad.

Beide benen nu vol van het vocht wat ze vasthoudt. Toch zijn het de afstanden niet misschien een combi het weer en de heuvelen. In ieder geval begin ik nu met opstart problemen met behoorlijk spierpijn in mijn boven benen en scheenbenen. Kan ook wel kloppen doordat ik gisteren zo in de stress raakte toen we dachten dat we nog 12 km verder moesten ben ik gaan rennen. Bergen af zo wie zo. Maar na een goed ontbijt en de bom camino weer op pad. Vandaag zijn we samen blijven lopen gezien dat de afstand een peulenschil was van maar 13 km. Het was wel regenponcho weer op zijn tijd regende het maar dat viel allemaal wel reuze mee. Leuk om nu ook om me heen te kunnen kijken waar ik gisteren langs ben gerend.Fimpje van Gerda gemaakt hoe ze loopt kan ze terug kijken dat het niet zo gek is maar die staat net als alle foto's op mijn facebook dus wil je alles zien moet je me maar toevoegen. Langs de camino hebben we nog een steentje gelegd bij Antonio. Overal die gestapelde steentjes op de muren is volgens andere perlgrims die we het gevraagd hebben een traditie. We kwamen steeds de duitsers en Diago weer tegen. Die hadden continu rook pauzes nodig. Gerda had een steeds terug kerend zinnetje vandaag.Als ik die stokken toch niet had was ik al 20 keer gevallen. Ze kan Mladen van het werk van wie we de stokken hebben geleend wel zoenen. Geef het door ze gaat het doen bij terug komst.

Na 8 km kwamen we bij de weg waar ik gisteren uiteindelijk opgepikt ben.Dus gisteren toch nog 30 km gelopen of gerend hoe je het ook mag bekijken. Bij een bakkertje zijn we wat gaan eten en daar zaten ook de duitsers en Diago weer. Diago zoekt elke keer meisjes op om mee te lopen die is alleen. Wel aardige mensen maar na een poosje zijn we ze eigenlijk ook een beetje beu en zijn we blij als we alleen verder kunnen.

In porto de limo aangekomen moet het hotel echt niet moeilijk te vinden te zijn.

Voor de brug rechtsaf straat in met de bocht mee naar rechts en 100 meter verder is het.

Dan komen we de groep van lopend vuurtje weer tegen die ik al eerder tegen het lijf liep en die vertellen ons dat ze echt naar de tweede brug moeten. Dus daarheen en bij de straat die we in moesten eerst even lekker een terrasje pakken wat eten en gezonde sinasappelsap.

Nadat we genoeg gerust hadden op naar het hotel wat uiteindelijk nog heel wat zoeken werd. Gelukkig was een vrouw zo vriendelijk ons erheen te brengen anders liepen we nu nog. En het is redelijk humor maar op de gang staat een kruisbeeld en in het kantoor hangt ook van alles en word druk gewierrookt.Het lijkt wel een klooster maar de bedden lijken goed we hebben een bad waar Gerda in ligt al en we liggen weer in een persons bedden niet helemaal onbelangrijk🙂

We zijn al wat daagjes onderweg en het gaat veel te snel allemaal. Bedankt voor alle leuke berichtjes en aanmoedigingen dat doet ons goed!

allemachies

Gisteren was er feest in Porto de Lime en bij navraag bleek dat te bestaan uit stieren rennen.Gerda en ik vinden dat niks en dierenmishandeling dus wij zijn lekker tot het 20 uur afgelopen was in het hotel gebleven. Nog een poosje bij het zwembad gezeten en ik met de voetjes in het water. Dat was zo grappig maar er kwamen allemaal belletjes uit mijn voeten. om 20 uur zijn we gaan eten. Het was stervensdruk bij de restaurants. We kregen een echte portugese maaltijd.Rijst in bruine saus met zwarte schijven worst stukken lever etc. Echt zo vreselijk niet lekker. De serveesder die ons dat had aanbevolen kwam schuldbewust vragen of we het wel lekker vonden. Ja hoor zei Gerda met een vriendelijke lach maar meer als de helft ging toch terug naar de keuken Er liep wel 15 man bediening rond allemaal door elkaar. Soms bijna tegen elkaar op en een keer zagen we een serveerster tegen het bord van een andere serveerder aan lopen waarbij de wost door de lucht vloog. Die werd echter vakkundig door de serveerster weer gevangen en men ging door. In looppas soms dus bewondering voor hun harde werken.Terug in het hotel bleek mijn fles sportdrank leeg gelopen te zijn op mijn bed. Een zoet nat bed tot gevolg. Wel geslapen maar met dit soort matrassen word ik vroeg wakker van de enorme rugpijn. Her eerste wat ik me bedacht was dat als ik later dood ga ik een matras in mijn kist wil. Anders kom ik met een hernia in de hemel. We hadden vandaag pas laat ontbijt om half 9. Toen we de ontbijtkamer binnen kwamen moesten we allebei vreselijk lachen. Een kamer vol tierelantijntjes stoelen met kruisen erop alsof ze uitverkoop in de kerk hadden gehad. Foto's gemaakt en gaan ontbijten. Na het ontbijt nog even water halen en wat te eten en toen aan de tocht begonnen. Het zou een tocht worden die we niet licht zullen vergeten. Het begin ging aardig en we hebben een poosje samen opgelopen. Afgesproken bij het eerste koffie tentje na een paar kilometer even een stempel te halen en wat te gaan drinken dus zouden we elkaar zien. Bij een waterval wat foto's gemaakt en toen ik terug naar de weg wilde zag ik Gerda voorbij kreupelen. Snel achter haar aan en even laten schrkken. Weer verder op weg naar de koffie tent. Daar kwam ik een stel Nederlanders tegen met wie ik aan de praat raakte. Zij lopen morgen hun laatste afstand en gaan dan terug naar porto. Ook lopend vuurtje kwam weer aan denderen. Blijf het toch een bijzonder groepje mensen vinden. Toen Gerda er was wat gedronken stempels gehaald en verder. Het zou steil worden na de volgende 6 kilometer maar hoe of wat geen idee. Het pad was verschrikkelijk mooi zoveel natuur en ook gezellig want overal liepen en fietsten pelgrims. Een fietsende man bleef met fiets en al stilstaan tegen de steile heuvel en viel zo goed als om. Gerda had er een gezien die achteruit ging. Toch is het niet idioot druk en kan je ook nog even in alle rust genieten.Je komt elkaar alleen elke keer weer tegen. Bij de klim aangekomen was het schrikken.Steil omhoog een pad waar het water van naar beneden kwam rotsblokken dus geen pad. Hoe gaat Gerda dat doen vroeg ik me af. Zou ik op haar wachten of... Besloten Gerda haar eigen tocht te laten lopen. Ik zou haar zeker aangeraden hebben een taxi te nemen. Het was klauteren allemachies het water liep van mijn kruin tot in mijn tenen van het zweten. Het hijgend hert was er weer niks bij maar niet echt gerust behalve om foto's te maken en toen toch ineens boven dacht ik. Helaas dat was een beetje te overmoedig gedacht na een paadje te hebben overgestoken ging het gewoon verder steil omhoog. Er wordt door pelgrims heel wat achter gelaten aan foto's hoedjes een schoen en overal worden steentjes gestapeld. Zoeken en met de stokken het evenwicht bewaren tot ik eindelijk boven van het uitzicht kon genieten en even wat kon eten want het was ondertussen ook 2 uur. Na een korte rust naar beneden. Het begin net zo beroerd als naar boven maar toen beter te doen. 3 uur smste Gerda dat ze boven was en ben ik op haar blijven wachten.Er kwam een vrouw uit het dorpje naar me toen en begon een heel portugees verhaal. Ik snapte er niks van maar ze was niet te stuiten dus heb haar maar vriendelijk teogeknikt. Heel wat pelgrims kwamen nog langs en dat zag er allemaal steeds minder soepel uit. Er werd dan ook best wat afgelachen maar menigeen vertelde dat Gerda het goed maakte. Meer pelgrims waren op zoek naar hun medemens want of ik dat soort hoeden of baarden had gezien en hoe laat dan. Kwart over 4 kwam ze aangehuppeld. Het zag er echt niet meer uit. Wat rusten en vertellen en toen toch verder. Er waren niet heel veel pelgrims meer maar Diago de portugese jongen die we al eerder ontmoet hadden was er wel weer bij met twee nieuwe dames. Bij een soort woonwagen wat gedronken en gegeten en toen de laatste kilometer aar het hotel. Geen best hotel wat bed en douche betreft. Wel een auto die ons om 19 uur naar een restaurant bracht waar we hebben gegeten. Daar waren heel veel pelgrims de meeste wel met opstart problemen maar heel gezellig. Ook de Nederlanders van vanmorgen zijn er weer. Zij slapen ook in ons hotel. We zijn allebei moe van vandaag en ons lijf doet aan alle kanten pijn. Maar mooi was het wel. Morgen verder de laatste dag portugal. Overmorgen bereiken we de eerste mijlpaal Spanje.

Soms zit het mee en soms tegen...

Wat een rotnacht. Ik moest me bijna vast houden in bed want rolde steeds naar rechts. De veren staken in mijn ribben dus maar kwart over 6 eruit. Rustigjes waterflessen gevuld gedoucht en geruimd en 7 uur Gerda gewekt. Die kon nauwelijks meer op haar voet staan na die loodzware dag van gisteren. Om kwart voor 8 kwam de hoteleigenaar melden dat het ontbijt klaar stond. ja ja we kwamen eraan. De wifi was uitgezet liet ze weten wat erg jammer was want ik had graag even gelezen hoe je naar Tuy kwam. Maar goed even na half 9 stonden we buiten en konden we op pad. De eerste paar km zijn we samen opgelopen. Gerda had echt erg veel pijn dus toch maar geprobeerd haar voet te zwachtelen. Bij een tentje koffie gedronken stempels gehaald en elkaar succes gewenst en elk weer alleen op pad. Ik had moeite met niet te huilen en onderweg heb ik ook bijna twee keer in tranen gezeten. Ik vind het zo rot dat Gerda zoveel pijn heeft. Geen idee maar had het vandaag gewoon niet naar mijn zin. Heuvel op was het voor het eerst deze tocht zagen en piepen en had zo geen zin om de rugzak af te doen om mijn puffers te pakken. Daarnaast werd het landschap steeds minder bijzonder en het weer leek tegen regen aan te zitten. Mijn knieen doen wat zeer maar net als ik denk zal ik zwachtelen is het weer weg en ga ik maar weer een poosje door. Het was broeierig weer vond ik het zweet liep weer van mijn kruin tot aan mijn tenen. Laat ik gewoon maar door rennen dit keer bedacht ik me. Vond nog een zwarte broek die ik dacht bij iemand van lopend vuurtje te hebben gezien dus maar aan de rugzak gehangen met het idee ze nog wel tegen te komen. Maar nee die zit dus nog steeds in mijn rugzak. Wie weet ergens anders op de route. Ik was net aan het uitrekenen hoeveel kilometer we nog moesten toen ik een bord tegen kwam met nog 125. Hee dat gaat rap dat had ik niet verwacht. Dan is het denk ik nu nog 115 en zijn we dus over de helft heen. Bij wat huisjes waar ik langs moest waren ze gras aan het verbranden. Grote rookwolken over de weg dus even petje voor mijn mond en neus. Mijn longen hebben het vandaag al zwaar genoeg. Snel doorheen gesjeesd en toen hoorde ik ineens iemand roepen. Ik liep de verkeerde kant op en een aardige portugese dame wees me even de andere kant uit. Dank u dank u riep ik. Zin om extra kilometers te maken heb ik vandaag niet. Bij Valenca de eerste stad waar ik door heen moest en met 15 km op de teller een tentje ingerend voor wat drinken en een wc. Daar kwam ik de twee nederlanders weer tegen die ik gisteren ontmoet had en even zitten kletsen en wat gedronken. Voor hun zat het er weer op helaas. Als jullie dit lezen vond het leuk jullie ontmoet te hebben en hoop dat jullie een goede thuis reis hebben gehad. Weer op pad kwam ik andere eerder geziene pelgrims tegen maar had nu echt geen geduld meer om samen op te lopen. Zodra ik in steden kom daalt mijn humeur tot het nulpunt en heb ik er zo vreselijk geen zin meer in. Nog een korte onderbreking en een fles herbalife sportdrank leeg gedronken en toen de stad uit over de brug en in Spanje de stad Tui geland. Het hotel het is niet te geloven maar na 1 keer vragen heb ik die gewoon gevonden om 14 uur en nu zit ik 22,5 km verder. Gerda smste net die moet nog een heel end. Morgen is het 100 procent kans op regen hoorde ik van lopend vuurtje. Dat wordt een nare dag maar voor Gerda heel erg fijn want het is maar 16 km. We kunnen dus kalm aan doen. Het hotel is pima de bedden lijken beter dan in Portugal maar Gerda gaat alle trappen niet fijn vinden.De spaanse eigenaar is aardig liet me de stad vanaf het dak zien en nu zit ik weer op de steenkoude stenen trap in de hal omdat alleen hier wifi is zoals wel vaker Zo eerst maar haar spullen klaar leggen zodat ze gelijk kan gaan liggen en even op zoek naar een restaurant om te eten.

industrieel dagje

Industrieel dagje,

Gisteravond nog op het dak van het hotel gaan kijken naar de verlichte stad Tui. Vannacht met tussenpozen geslapen en liggen dromen. Gerda begon om 4 uur vannacht te vertellen dat ze zo gelachen had omdat ik het over houten stokken had en ze niet wilde afgeven omdat ik ze zelf nodig had. Voorspellende droom misschien? Het was bagger slecht weer. Onweer en regen vannacht en niet zo zachtjes.
Om 7 uur ging Gerda haar wekker. De mijnes stond weer eens op door de weeks ipv weekend. Douchen mijn rug rechten want die doet echt mega zeer en Gerda moest weer even oefenen die heeft gisteren haar andere enkel verzwikt en doet nu ook pijn. In het hotel was geen mogelijkheid tot ontbijten maar we hadden een kaartje gekregen en moesten 50 meter naar beneden naar een restaurant. Daar aangekomen kregen we een kale croissant een beker koffie en een flesje sinasappelsap met een flesje water. Ik vroeg nog om thee en een tweede broodje en we kregen die zowaar. Alleen bij het weg gaan en na vrolijk een stempel te hebben gehad kregen we wel de rekening van 5 euro want je had maar recht op 1 croissant of thee of koffie. Ehh hotel met ontbijt boeken daar gaat wel iets over gezegd worden tegen pelgrimsroutes want op 1 croissantje verwacht men toch niet dat je uren kan lopen.
Maar goed niet ons humeur laten bederven maar op pad. We hoefden maar 16 km zodat je de stad kon bekijken want Tui moest een leuke stad zijn. Zal best maar wij zijn geen steden mensen en met dat donkere weer al helemaal niet dus aan de wandel. Samen opgelopen vandaag. Het eerste stukje was wel mooi nog maar zo heel anders dan Portugal. De mensen zijn er minder vriendelijk soms helemaal niet en de stadjes zijn veel meer in verval. We kwamen weer een stel tegen die we al eerder hadden gezien. Zij hebben gisteren een rustdag gehad nadat ze de dag ervoor een klere eind hadden gelopen. Afstand die wij in 2 dagen gedaan hebben. Het hield op met regenen en we hadden het warm dus regenpakken uit. We stonden nog niet en ja hoor regen dus weer een en ander aan. En verdraaid enkele minuten later weer droog.🤨We kwamen een bord tegen alberque met iets van 50 meter.Ha koffie dachten we. Na kilometers lopen en tig keer het bord alberque 50 meter tegen gekomen te zijn kwamen we bij een andere bar en zijn daar even gaan zitten en naar het toillet gegaan.
Daarna verder door het bos of natuurgebied met kurkeiken. Verder niet zo heel erg bijzonder maar wel aardig. Daar eenmaal doorheen konden we kiezen. Of 9 km via een natuurgebied maar wel door de bergen of 7 km via het industrie gebied. Eerst maar weer even een bakkie soep eten. We zaten op een mooi punt waar je alle pelgrims zag aankomen en zag nadenken hoe te gaan lopen. De meesten namen de industrie weg en nadat Gerda had gezien hoe de ober een man vertelde dat de weg door de bergen glibberig was met dit weer en de regen er toch echt weer aankwam besloten we voorbeelden te volgen. Wat een vreschrikkelijke saaie 7 km alleen maar indstrie en voorstad Porrino. Daar wordt je pas echt chagerijnig van ondanks dat ik de muziek op mijn oren had gezet. En in Porrino ging het toen ook nog eens hard regenen en viel er gerommel van onweer en waren we er klaar mee. Bakje thee gedronken en weer zoeken en zoeken naar het hotel.Gerda liet toen ook nog haar stok staan in een put en verloor zo de voet van haar stok. Hee, houten stokken van mij krijg je ze niet, ik heb ze zelf nodig. Voorspellende droom. De weg zoeken hier is een stukje lastiger.De mensen zijn niet zo behulpzaam vaak als de portugezen. Maar we zijn er gekomen en het is een behoorlijk hotel.Eerst maar eens schoenen uit en op bed gaan liggen. Daarna bad vol laten lopen en in bad liggen slapen een half uurtje en nu lekker bijgekomen luisterend naar de hoosregen te bedenken dat we dalijk de deur nog uitmoeten voor een restaurant. Gerda heeft haar eerste blaar op haar voet. Ze had er een op haar hand al eerder maar nu toch echt een op haar voet.Die is door gerpikt en er een draadje doorheen genaaid. Zo kan het vocht eruit blijven lopen hopelijk. Het naaigarnituurtje aangeschaft tijdens onze tocht naar Leonie en Jan komt zo toch goed van pas. Met tape een nieuwe voet gefrabiceerd aan de stok van Gerda en morgen kunnen we weer verder. Met in ieder geval een mooiere route. Hopelijk ook met mooie weer maar de voorspellingen geven nog wel wat anders aan.

De gelovige en de ongelovige pelgrim

Wat is het leven toch mooi vandaag. Gisteravond naar een restaurant en kwamen we de twee oostenrijkse pelgrims weer tegen die we in portugal ook al een avond mee gemaakt hebben. Bij hun aan tafel waren nog twee plekken vrij en we werden uitgenodigd bij hen te komen zitten. Fijn na zo een nare dag even wat bekends te zien. In het hotel Gerda haar voet getaped. Toch nog maar het draadje uit de blaar gehaald bang dat anders de boel gaat ontsteken maar die is dus ook weer dicht en vol vocht. Na een slechte nachtrust voor mij vanmorgen toch weer vroeg op en om 8 uur aan het ontbijt. Prima ontbijt dus een goed begin van de dag en zelfs zakjes zodat je ook een lunchpaket kon klaarmaken. Om half 9 stonden we buiten.22 km vandaag en het begon met regen. Na een kilometer of 5 kwam er een koffie tentje en wij hop hop naar binnen. Daar zat lopend vuurtje ook. Na wat drinken het naast gelegen shopje ingedoken en verdraaid ze hadden er nieuwe voeten voor stokken dus Gerda heeft weer twee goede stokken. Met blij gemoed weer op pad. Het was droog regenpakken hoefden niet meer aan die konden opgeborgen worden. Er waren twee oude vrouwtjes in het restaurant die liepen met hun hele hebben en houwen op hun rug. Die gingen eerder weg dan ons.Ik liep ze voorbij maar we moesten een steile berg op dus die liepen niet snel en Gerda haalde ze elke keer in. Zo kon ze een mooi gesprek volgen dat de ene oude dame de ander wilde bekeren.Jesus is een goede vriend die je altijd bij je hebt en altijd steunt en het andere vrouwtje had die vriend nog niet. Ze vertelde de andere vrouw dat hij haar kon helpen in moeilijke tijden. Halleluja praise the lord zei ze. Dat is pas een echte pelgrims gangerDe ongelovige kon alleen maar ja ja zeggen. De berg op voor mij niet te doen om zo langzaam te lopen tegen Gerda gezegd dat ik eenmaal boven wel zou wachten.Maar eenmaal boven was daar ook lopend vuurtje weer met hun toch niet sympathieke reisleidster en die stonden daar gezellig met zijn allen rond te kijken. Daar had ik geen zin in en ik ben doorgelopen. Dacht Gerda sms ik wel. Na een poosje kwam ik bij een bakkerijtje met koffie dus daar gaan wachten. Dacht zal Gerda even harder laten lopen en haar een sms gestuurd dat ik wachte met chocolade taart. En verdraaid daar kwam lopend vuurtje weer aan en streek met de club ook neer bij de bakker. Het moet niet gekker worden. Gelukkig duurde het niet zolang voordat Gerda aan kwam wandelen. De chocolade taart deed haar rennen🙂 Choclade taart werd omgezet in een broodje met chocola want anders moesten we een hele taart op eten en gezien de lijn... Van Lopend vuurtje haakten er 2 af.1 had iets verkeerds gegeten en 1 was er gevallen. Met de mededeling dat Gerda dat ook nog kon doen zijn zei verder gegaan.Gelukkig die hebben we verder ook niet meer gezien. De wegen in Spanje zijn voor Gerda veel fijner en het tapen van de voet is nu toch goed. De ander enkel is pijnlijker momenteel. Het pad van vandaag was ook heel erg mooi. Ik zag de pelgrim van de eerste dag jongen uit Australie nog en we kwamen ook de duitsters die we al eerder zagen weer tegen. Het blijft leuk. Het weer werd steeds beter en we hadden het reuze naar onze zin. Maar het landschap was dan ook bijzonder mooi. We zagen nog een dode slang liggen nog niet ontdekt welke soort het is. Onderweg wel mijn knie afgebonden want het voelt alsof de botjes los zitten. Kan ze ook heen en weer bewegen terwijl dat bij de andere knie niet gaat en dat voelt niet zo prettig. Zo strak mogelijk vast binden helpt goed. Vlak voor het einde kwamen we een herdenkingswand tegen met allemaal jacobs schelpen. Op veel schelpen stonden namen jaar tallen en ook plaatsen en landen waar mensen vandaan kwamen. Zelfs uit hong kong. Echt gaaf om te zien. Het laatste stukje een km of 2 was toch echt even afzien voor Gerda met steil omhoog en weer steil naar beneden maar we zitten er in een goed hotel met prachtig uitzicht op het meer lekkere bedden en en bad. Daar ga ik me maar eens inhijsen. Morgen rustig aan dagje. 13 km dus we gaan uitslapen en pas om 9 uur ontbijten.We stinken ondanks het badderen een uur in de wind. Onze sokken hebben we twee dagen niet kunnen wassen door het weer en de wandelshirts lucht is ook niet echt om te harden. Zolang we het allebei maar hebben is het niet zo boeiend. Het hoort er allemaal bij

elke dag aan het werk

Elke dag direct na aankomst aan het werk

Kadootjes dag

Gisteravond kwamen we in een prima hotelletje met schitterend uitzicht. Goed bed lekker bad dus helemaal goed. De hotel eigenaar was een prima man en bracht ons omdat Gerda bijna niet kon lopen naar een restaurant met de auto. Daar troffen we een groep mannen. Later bleek in gesprek het een groep portugese vrienden te zijn die een dagje uit waren en die maakten muziek. Geweldig wat een verwennerij en wat hebben we genoten. Pas bij 0.00 uur zijn we weggegaan toen ook de mannen het voor gezien hielden.
Na een nacht voor mij redelijk voor Gerda slecht mochten we vanmorgen uitslapen maar we waren zoals gewoonlijk 7 uur toch wakker. In ieder geval konen we het kalm aan doen gezien we pas om 9 uur zouden ontbijten. Het regende wat we niet hadden verwacht dus toch maar regenpakken weer in de rugzak en ik mijn waterdichte schoenen aan. Vanwege mijn knie wilde ik mijn andere schoenen aan ter afwisseling maar dat ging hem niet worden. Na het ontbijt wederom in een restaurantje want het hotel had geen gelegenheid maar beter dan in Tui en nu voldaan, togen we op pad. Het was een klein stukkie van 13 km maar er stond 6 uur voor dus dat zou wel klimmen worden. En ja hoor al snel werd het ook klimmen.
Echter bij elke bocht of hoogje op was er wel iets moois te zien dus we kregen gewoon elke keer een kadootje vandaag. Kadootjes dag. Het wordt wat drukker met pelgrims wat leuk is om te zien.Bij een rustplekje zag je van alles voorbij wandelen. Een pelgrim met een ijzeren mok aan haar rugzak ernaast een stokbrood en haar sokken ernaast te drogen. Eet smakelijk.
Er kwam een pelgrim voorbij druk in gebed. Mischien heeft de gelovige pelgrim van gisteren er weer een bekeerd. En zo veel kreupelende pelgrims die duidelijk pijn leden..Gerda werd er helemaal blij van dat ze niet meer de enige is. De oostenrijkers waren ons ook al voorbij gesneld waarvan er een ook geen wandelschoenen meer aan kon van de pijn aan zijn achillespees. Ondertussen begon het dan toch weer te regenen dus regen spullen maar weer pakken. Gelukkig was het van korte duur.
Het leek de boulevard wel zoveel bekijks was er en we hadden lol.We zagen bekende pelgrims en onbekenden. Weer op pad genoten we, naast het wat minder leuke klimmen en dalen over niet al te fijne wegen, van alles wat we tegen kwamen.Weer een kadootje zeiden we dan. Op een gegeven moment zegt Gerda ik moet heel nodig plassen.Direct zagen we een raam met allemaal wc potten erachter.Je kan maar hoge nood hebben en dan alleen maar mogen kijken. Gelukkig kwam het volgende kadootje in de vorm van een ontzettend leuk restaurantje er direct na. En ja hoor toen kregen we een kadootje wat we niet konden ruilen. Het lopend vuurtje zat er ook weer. Maar goed leden zijn prima luitjes alleen de gids brrr daar is geen goed garen mee te spinnen. Een van de leden maakte foto’s van ons dat is dan weer erg aardig maar met de leden was dan ook echt niks mis. Nadat zij weer vertrokken waren werd het voor ons ook tijd om weer op pad te gaan. Eerst naar de wc en dat was echt humor. Een mannen en vrouwen wc met twee aparte deuren maar kwam je binnen dan bleek het 1 ruimte en waren er twee toiletten. Gierend van de lach zitten plassen en daarna Gerda met fototoestel op pad gestuurd. Die kwam ook lachend weer tevoorschijn. Wat een leuke dag vandaag met al die kadootjes. Ook de twee australische pelgrims kwamen binnen waarvan de vrouw luid steunend en zuchtend op een stoel zeeg. Alles deed haar zeer. Verder gelopen tot aan de gewone weg en toen langs de drukke weg naar Pontevrede. Daar moesten we toch behoorlijk zoeken naar het hotel. Gelukkig bracht een vrouw ons het laatste stukje erheen.
Een zeer sober hotel maar het bed is goed en er is een douche en minibar zonder drinken. Maar we kunnen onze flessen water koud zetten. Een echt kadootje! Ondertussen weer kunnen pinnen, langs de apotheek voor brufen voor Gerda en blaren pleisters en wat lekkers en drinken gehaald voor in het hotel gezien je daar nooit iets kunt krijgen. Straks lekker ergens eten en morgen gaan we weer verder. Dichter en dichter komen we bij Santiago en beiden willen er niet aan denken. Wat zijn wij een bevoorrechte mensen dat we dit mogen mee maken en op zo een mooie manier mensen kunnen ontmoeten en landen kunnen bekijken. Dat kan niemand ons ooit afnemen.

Op hol geslagen en hoge nood

Gisteravond op aanraden van de hoteleigenaar in een lokaal restaurantje terecht gekomen. Was echt wel lekker eten en het was ook humor want de politie zat er ook vermoedelijk aan hun pauze met een flinke pot bier. Het kan altijd gekker. Eerst dachten we nog wat een rommeltje en het zag er ook niet uit alsof het goed eten was maar dat viel reuze mee. Na een slechte nacht vanmorgen weer vroeg op en op naar het ontbijt. Ooo wat een tegenvaller was dat. Het was zo ranzig zwarte toast honing waar je niks meer mee kon en broodjes in plasticjes.
Alles zag er even smerig uit. De organisatie gaat hier beslist iets van horen. Sober en eenvoud prima maar wel schoon en enigszins hygienisch.
Om 9 uur op pad. Ik had tegen Gerda gezegd te gaan lopen vandaag. Moet even wat energie kwijt en mijn hoofd leeg maken.
Na twee kilometer dus ook aan het rennen geslagen met de muziek op mijn kop. Ze hadden gezegd in mijn beleving alleen maar vlak maar het ging alleen maar omhoog en omhoog. Niet zo steil als andere dagen maar steil genoeg om het hart flink aan het werk te zetten. Toch mijn tempo hoog gehouden. Ik kwam langs een zijkantje gras en daar wilde net een vrouw in de berm gaan zitten. Ik moest lachen en zij stond gelijk weer overeind. Blijkbaar dacht ze toen ik voorbij was dat de kust veilig was maar nog geen moment later hoorde ik keihard gelach en kwam er nog een vrouw langs. Uiteindelijk lagen we alledrie in een deuk van het lachen. 9 kilometer lang was het stijgen daarna werd het wat beter. Wel onwijs gelachen. Ik had de muziek zo hard staan op mijn oren dat ik niet hoorde dat mountainbikers achter me er langs wilden. Toen ik daar achter kwam opzij gegaan en zij met een dankbare glimlach me voorbij. Nog geen 5 min. later zag ik er een op zijn gezicht gaan. Ik liep volijk gedag zeggend weer voorbij. Even later kwamen ze mij weer voorbij en toen dezelfde die eerder viel door het water wilde was daar een steen en denderde hij weer van zijn fiets af. Zijn mederenners en ik lagen helemaal krom van het lachen en ik er weer vrolijk gedag tegen zeggend voorbij. Even later kamen ze mij weer druk pratend voorbij maar nog geen 100 meter verder zag ik dezelfde weer van zijn fiets kletteren en nu was zijn ketting eraf. Dus ik weer vrolijk ola zeggend voorbij gerend en ze ook niet meer gezien. Gerda gesmst dat ik door holde vandaag en die smste na 9 km terug het lopend vuurtje al twee keer tegen gekomen te zijn. Norbert van het lopend vuurtje wordt steeds vrolijker en begint in het spaans te kletsen tegen Gerda. Hard lopen dacht ik dan kom ik ze in geen geval tegen. Ik had er toen ook al bijna 19 km opzitten.
Het landschap is wat tegenvallend vandaag op wat mooie stukjes na. Gerda vond de route wel mooi had een slang gezien en veel hagedissen maar ik mis de eindeloze stille wegen. Of het moet zijn dat ik er tegenop zie dat we bijna moeten stoppen met lopen dat ik het minder mooi vind...Ik dacht na 9 km bij een restaurantje aangekomen te zijn ik pak alleen de stempel mee en in de volgende tent ga ik wel wat eten. Nou niet dus alles was dicht. Dus doorgehold. Heel veel pelgims ingehaald sommige bekend veelal onbekend. Geen zin om te kletsen ik heb vandaag genoeg aan mijn eigen gezelschap. Maar na een poosje ook tijden geen pelgrims meer gezien. Blijkbaar ben ik ze allemaal voorbij gesjeesd. Na dik 19 kilometer toch heel even pauze en een fles sportdrank leeg gedronken. Het zweet liep weer eens vanuit mijn haar en ik liep te soppen in mijn schoenen. Het zonnetje deed dan ook goed zijn best vandaag. Ik was bij een ier die ik al eerder gezien had even op een muurtje neergezegen die zei niks gaf me alleen een plastic tas met brood aan met een glimlach. Nee dank je dat duurt te lang alleen een liter sportdrank en weer door. Toen kwam ik het bord Santiago de Compostela nog 40 km tegen. Niet leuk het gaat veel en veel te snel allemaal. Maar ik zag ook een leuk retsaurantje met allemaal parasollen. Bingo lekker zitten dacht ik maar eerst het bord santiago op de foto zetten. Darna draaide ik me om, om naar het restaurant te gaan maar zag helemaal niks meer. Heb me rot lopen zoeken en snap nog steeds niet hoe het kan. fatamorgana zeker. Om 13 uur kwam ik Caldas do Rei in denderen en weer 22 km dichter bij huis.De weg moest makkelijk te vinden zijn maar na de eerste bocht al compleet de weg kwijt. Een vriendelijk oud baasje bracht me erheen en om 13 uur ben ik binnen. Het lijkt een prima hotel. Daar gewacht op Gerda de was gedaan en gedoucht. Gerda smste ik nog vanmiddag dat er een bar bij het restaurant was en een lift. Uren later kreeg ik een sms terug lekker drinken en een lift. Ik dacht die is gaan liften en is hier zo en maakte me ook zorgen toen ze na een dik uur er nog niet was. Maar toen ik terug las begreep ik het wel. Om half zes zag ik haar beneden op het terras aan komen en gelijk een glas wijn gehaald. Die is ook op een stoel geploft weer vol verhalen over lopend vuurtje, de lieve behulpzame mensen onderweg en dat ze zo een hoge nood had dat ze staande had staan poepen omdat ze niet meer door haar knieen kan. We zitten tegenover een supermarkt daar choclade taart gehaald om de eerste honger te stillen. Beide niks gegeten ik alleen een paar nootjes dus even een beginnetje. Morgen mogen we weer verder.

de brutale roodborst

Gisteren bij het hotel gebleven en in het pelgrimsrestaurant een heerlijk maaltje gegeten. Salade vlees patatjes Tiramisu en een fles wijn voor 10 euro pp. Het kost allemaal nauwelijks iets. Daarna nog een poos buiten aan de Ricco gezeten.Jaha we hebben iets ontdekt het spijsverteringsdrankje van hier voor na het eten. Sterk maar wel lekker.
Vannacht heb ik een goede nacht gemaakt. Gerda zei al dat ik in mijn slaap steeds au zeg vannacht hoorde ik mezelf en dat is dus voor mijn rug. Vanmorgen wat traag op gang op een of andere manier. Om kwart over 9 stonden we ook pas buiten. Maar dat kwam mede door het dit keer weer geweldige ontbijt. We eten hier erg veel fruit bij het ontbijt en dan die heerlijke verse jus in Nederland heb je zulke lekkere niet. Het is dan ook elke keer weer genieten als er verse jus is. Maar goed om kwart over 9 op pad. Even de yellow arrow weer ergens zoeken en na een keer vragen ook weer gevonden. In Nederland zouden maar weinig mensen je kunnen helpen als je de gele pijl zoekt, Ik heb hem maar 1 keer in de omgeving van zoetermeer gezien. Hier is Portugal evenals in Spanje hoef je maar camino te vragen en iedereen weet waar je heen moet. De weg van vandaag was bijzonder mooi. Eigenlijk vanaf het moment dat we de stad uitliepen was het schandalig genieten en verwend worden met de mooie uitzichten. Ook het weer deed haar best er een top dag van te maken met een strak blauwe lucht.
Zo mag het van mij elke dag wel zijn. We moesten 18 km dus op ons gemakkieWe liepen weer samen op vandaag. Regelmatig gerust en regelmatig stilstaan om foto’s te maken.
Ook vandaag kwamen er weer pelgrims voorbij en zagen we bekenden maar lopend vuurtje heeft zich niet laten zien. Die zijn denk ik ook vroeger weggegaan.
Wel de oostenrijkse mannen en later op de dag een duits stel van de periode in portugal en wat pelgrims uit het spaanse deel. Het blijft leuk om steeds weer dezelfde bekenden tegen te komen dat zullen we straks wel gaan missen. De mensen zijn ook bijzonder lief en behulpzaam. Vele mensen willen hun spullen met Gerda delen. Brace stokken verband koelzalf wat men heeft bied men aan. Maar ook worden er spullen gevonden en niet ingepikt. Vandaag kwam er en jongen naar me toe en vroeg me of ik zalf was verloren. Die had ie op straat gevonden en vroeg het de mensen die hij voorbij liep. Dat maakt zo een tocht ook zo bijzonder. Mensen raken onderling met elkaar verbonden ook al spreek je elkaar vaak maar kort omdat iedereen onderweg is. Na 5 km hebben we bij een tentje een stempel en groot glas verse jus nog gehaald. Gewoon te lekker om het bij een glas in de ochtend te laten.
Daarna weer op pad. Ik zei tegen Gerda dat ik haar bij het volgende restaurant zou opwachten. In het boekje stonden er een paar aangegeven. Na korte tijd kwam ik bij een huisje waar binnen een koffie en dranken en versnaperingen automaat stond en er was een toillet dus gewacht. Grappig ding ook.Nadat we allebei weer opgelucht door konden lopen weer verder. Een meisje die we al vaker gezien hebben zat op een boom stronk haar sokken uit te doen. Jammie lekkere luchten robijntjes fris gebaarde ik toen ik voorbij liep.Ze moest lachen maar had rust nodig vanwege de pijn in haar voeten. Even later vond ik dat ik maar eens wat moest drinken en dacht even mijn schoenen uit want met het warme weer ga je alleen maar lopen soppen in je schoenen en heb je meer kans op blaren. Giet ik prompt de sportdrank over mijn sok en schoen heen. Ja heel handig dacht ik. Gerda kwam ook weer aan hobbelen en bij een restaurantje gaan eten. Tja we komen dicht bij Santiago dus ook de prijzen worden hoger en was wel even schrikken. Na een goede rust maar weer verder. Bij het volgende rustpunt was er een heel brutaal roodborstje die vlak bij ons kwam zitten. We genoten er echt van. Het pad werd voor Gerda erg vervelend met veel hobbels en stenen. Veel aan het zwikken dus. Voor Gerda een hel voor mij ook niet fijn want het doet pijn om je loop maatje zo te zien en ik had dan ook moeite met mijn tranen. Nu gaat ook haar knie steeds meer pijn doen.
Alles raakt overbelast. Ik heb haar gezegd dat als ze morgen een taxi zou pakken een stukje ze dat moet doen. De tocht heeft ze allang gelopen. Maar Gerda wil dat niet. Ik kan alleen maar hopen dat ze geen blijvende schade oploopt. De meesten mensen waren ons ondertussen wel voorbij gelopen en het werd stiller op het pad. Het tempo zakte bij Gerda in tot een krappe twee kilometer per uur. Haar rugzak overgenomen en haar knie strak gezwachteld voor de laatste kilometer. Bah allebei niet blij want dat is gewoon een km zoeken in een stad waar we allebei niks mee hebben. En toen stopte er een auto en boden twee spaanse knullen ons aan naar het hotel te brengen.Gerda zei nog nee en toen stopten ze bij mij en ik zei ja. Twee knullen die altijd wandelaars van de camino helpen. Gerda heeft morgen nog een moeilijke 24 km voor de boeg en nu nog zoeken om 17 uur n de stad is geen pretje meer. Het is altijd in een buitenwijk dus genoeg. Uiteindelijk was het 1.2 km dus daar hebben we allebei geen wroeging over. Blij dat we in het hotel zitten.
Morgen lopen we apart maar we hebben afgesproken samen Santiago in te lopen.
De laatste dag lopen ...

Gerda de topper


Gisteravond nog lekker gegeten in het hotel en toch bijtijds het bed in gedoken. Vannacht beiden nauwelijks geslapen. Vanmorgen om 6 uur ging de wekker. Gerda wilde om 7 uur ontbijten zodat ze lang de tijd zou hebben om te lopen. Maar eigenlijk bij het opstaan wisten we het allebei al. Ze kon niet meer staan en nadat zij de knie ingezwachteld had en daarna ik hem nog een keer stevig had afgebonden bleek ze ook na even proberen niet meer te kunnen lopen. Een zwaar en emotioneel moment voor beiden. Beneden aangekomen bij het ontbijt de knoop doorgehakt Gerda haar tocht zit erop. Tranen en enorme teleustelling.
Om te weten hoe hard Gerda heeft geknokt een korte omschrijving van Gerda haar 11 dagen. Elke dag begon met 600 mg brufen een stevige pijnstiller. Dat werd al snel ook om 4 uur snachts een brufen om smorgens op te kunnen staan. Dat opstaan ging met enorm veel pijn en het duurde een drie kwartier voor ze enigszins kon lopen. Slapen waren hazeslaapjes want van de pijn was het vaak wakker. Talloze keren heb ik gevraagd of ze nog kon maar ze wilde niet opgeven. Was het eerst haar ene enkel voor Tui zwikte ze in een donker tunneltje door haar andere enkel. Twee enorme dikke enkels waardoor haar schoenen niet goed meer pasten en ze en flinke blaar kreeg. Haar knie zat al dagen een brace omheen omdat ze er last van kreeg. De nordic walking stokken werden eigenlijk van het begin af meer krukken dan stokken. Gisteravond was een stukje van haar enkel blauw en dat is het nog steeds. En al die tijd bleef ze genieten en vond het alleen jammer dat ze zoveel pijn had. Tot vanmorgen ze echt niet meer op haar been kon staan. Het is een enorme teleurstelling maar als er een is die de tocht gelopen heeft dan is het Gerda. Haar doorzettingsvermogen en kracht waren zo enorm daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Ik ben om half 9 alleen op pad gegaan. De tocht moest uitgelopen worden. De laatste 25 km bleek bij aankomst. Geen mooie route meer veelal langs de drukke autoweg en af en toe een stukje bos of dorp. Ik heb Gerda haar stempelkaart mee genomen om nog 1 stempel te halen. De foto laat de credencial del Peregrino (stempelkaart) zien. Ik had het zwaar emotioneel en er is het nodige afgehuild. Om zo snel mogelijk bij Gerda te zijn ben ik door blijven rennen. Uiteindelijk was ik om 13 uur in Santiago en heb het in vier en een half uur gelopen. De torens van de stad die je vanuit de verte moest zien bleken twee puntjes. Santiago ik liep er en moest vragen of het santiago was. Daarnaast zijn er een hoop inwoners die blijkbaar niet zo veel ophebben met pelgrims gangers. Ik werd lastig gevallen door mannen die ik de weg vroeg of ik werd weggewuifd. Uiteindelijk alleen aan vrouwen de weg gevraagd tot een meisje me tot aan het hotel bracht. Stuk gelopen ben ik op de hotel kamer beland. En ineens is dat het. Het lopen is voorbij en alle emoties kwamen en komen er nog steeds uit.
Gerda vertelde in het vorige hotel ook nog de nodige huilbuien te hebben gehad. Er waren gelukkig meer pelgrims die later weggingen zodat ze niet zo lang alleen was en ook haar dochter belde waardoor ze zich wat beter voelde. Nadat ik even gelegen had en gedoucht, zijn we op een terras gaan zitten om de hoek. Meer lopen zit er niet meer in.
Morgen gaan we het diploma halen en naar de mis maar we kunnen verder heel rustig aan doen. We zijn er beiden van door drongen dat we een hele mooie en bijzondere ervaring hebben gehad. Landen en mensen zo leren kennen door er doorheen te trekken. Medepelgrims ontmoeten met de hele sfeer en verbondenheid er om heen, de prachtige natuur die we zo vaak hebben bewonderd we zijn zo een enorme ervaring rijker al zal bij thuis komst alles moeten gaan landen. We hebben zoveel meegemaakt dat ik het niet kan omschrijven het is teveel. Het waren dik 250 km aan indrukken.
Gerda gaat straks thuis eerst helen en zorgen dat het goed komt met haar benen.
Dat een wandelvakantie niet voor het laatst was staat voor ons beiden vast.
Morgen nog 1 dag en dan is deze lange periode van voorbereidingen, trainen, bezig zijn met het zoeken van sponsors voor de verwenzorg voorbij en is deze site een dierbaar stukje lees voer om op terug te kijken op zijn tijd. En dat voelt heel raar en nog niet leuk.

de laatste momenten

Vrijdag was het dan echt de laatste dag in Santiago en de laatste dag van het grote avontuur wat we aangegaan zijn. In de ochtend heben we het heel rustig aan gedaan. Veel op bed wat muiek liggen luisteren en overgezet op de mp speler va Gerda wat gekletst kortom geluierd. Om 13 uur zou de taxi komen dus toen zijn we ook naar de stad zelf gegaan. ooo wat was dat mooi. Diep onder de indruk kwam ik erachter dat mijn fototoestel nog in het hotel lag dus dat was wel heel jammer. Dan maar met de mobiel. Even koffie gedronken en toen de laatste gele pijlen volgen op naar het kantoor voor ons pelgrims diploma. Voor Gerda geen mee valler maar het was de laatste keer doorbijten. We kwamen de twee oostenrijkse mannen weer tegen nog wat pegrims van onderweg en het weerzien was hartelijk. Fijn ook om de mensen te zien die we al zo vaak waren tegen gekomen. De laatste trap verplicht opmoeten de laatste keer in de rij staan en toen kregen we ons diploma waar we al die kilometers voor gelopen hadden met de felicitaties. Het bleken er geen 240 te zijn wat ons gezegd was maar de officiele route zonder verkeerd lopen was 260 km. Ikwas zo wie zo al 8 km tever doorgelopen eerder en met al het zoeken naar hotels kom ik zeker op de 280 km in die 12 dagen. Gerda komt ook aan de 255 km dus aan de eis van 240 km is ruim voldaan en dat is goed. Daarna zijn we wat souveniers gaan shoppen tot we naar de kathedraal moesten voor de pelgrims mis. Het was een hele mooie kathedraal met de eorme Botafumeiro, het wierrookvat wat op hoogtijdagen wordt rond gezwierd. 1,50 m groot en 53 kilo zwaar is die. Ook hangt er een kleinere die nog wekelijks op vrijdag bij de pelgrimsmis wordt rondgezwaaid aan een touw door 8 mannen bediend.
Het was grappig te zien dat er een biechthok zat waar de pastoor in zat en pelgrims openlijk konden biechten wat ook gedaan werd. Heb nog even zitten denken of er iets was te biechten voor mij maar ik ken geen spaans dus had een mooi excuus niet te gaan :)
Ook de heilige jakobus omarmen gaat mij iets te ver daar voelen wij ons beiden een beetje te nuchter voor en gezien Gerda echt niet kan lopen ook de trappen naar jakobus overgeslagen.
De mis was langdradig geen hout van te verstaan maar toen de botafumeiro gezwaaid ging worden maakte dat een hele hoop goed. Wat een mooi gezicht. Een mooie afsluiting van onze tocht.
Na de mis zijn we een hapje gaan eten. Ons laatste maal en onze laatste ricco.
We hebben het er steeds wel over wat er allemaal is gebeurd maar het is teveel. Het past niet in ons hoofd en het zal de komende tijd moeten gaan landen.
Verslagen terug lezen daar heb k dan nu ook nog helemaal geen behoefte aan. Ik denk dat het ook een soort moeheid van alle indrukken is.
Terug in het hotel de laatste dingen ingepakt en nog een geprobeerd te slapen want om kwart over 5 ging de wekker weer.


En dan afsheid van Spanje. De man die de vorige ochtend ontbijt deed hing toen we om half 7 vertrokken uit het slaapkamer raam om te vragen naar de sleutel. Die zat in de deur. Hij zwaaide ons uit in zijn oude mannen streepjes pyama wat tot enige hilariteit leidde. Op het vliegveld bleek Gerda haar nordic walking stokken niet meer te mogen gebruiken om verder te lopen dus dat was geen keus meer. Gerda verliet Spanje in een rolstoel.
Super aardige spanjaarden ondanks dat we dat soort dingen de dag ervoor hadden moeten regelen werden we met alles geholpen kregen we overal voorrang kortom geweldig.
Het vliegen ging ook best wel vlot daar we beiden meer hebben zitten dutten dommelen slapen etc.We zijn echt wel moe.
Op schiphol moest Gerda ineens maar een stuk gaan lopen want de rolstoel die klaar zou staan was er niet.Toen ze zagen dat het echt niet ging kon het ineens wel maar mocht ik de kar duwen. Ja prima geen probleem tot de bagage. We zijn weer in Holland en we hebben weer te maken met de botte Nederlandse cultuur. Gerda’s dochter kwam ons halen dus dat was wel fijn. Bij de bagage band vroeg ik een dame of ik even mijn tas van de band mocht halen maar dat mocht niet want haar kar stond daar net en was zo zwaar om te draaien. Zucht je zou ze. Rondje gewacht en toen beiden tassen. Met rolstoel duwen in mijn ene hand de kar koffers in mijn andere hand de douane door op naar de uitgang. Even zoeken en toen de dochter van Gerda. Thuis gekomen bleken de voeten en enkels er echt niet meer mee door te kunnen dus acuut naar de huisartsenpost gebeld. Samen met Gerda erheen gegaan. De huisarts had nog nooit zoiets hevigs gezien zei ze. Gerda heeft flinke arthritis en mocht zelfs morfine als pijnstiller. Dat doet ze toch maar niet maar ze zit wel aan de prednison en rust in ieder geval voor 3 weken. Zelf geeft ze aan dat ze nu wel weet dat ze toch beter had moeten weten en niet had moeten gaan lopen. En er zullen weinig mensen zijn die de tocht niet gelopen hebben of er bij waren die snappen waarom ze is doorgegaan.
Ik denk dat ik ook heel erg veel te lang was doorgegaan. Op 1 dame van het lopend vuurtje na die we ook helemaal niet meer gezien hebben helaas, was er ook tijdens de tocht niemand die zei geef het op.Er waren aanmoedigingen er werd continu hulp aangeboden en er werd goede raad gegeven.
Was voor Gerda de tocht lichamelijk lood en lood zwaar voor mij was het psychisch een lood en loodzware tocht. Soms hield ik smorgens mijn ogen dicht en oordoppen in als Gerda op stond omdat ik het niet kon aanzien hoeveel pijn zij leed. Dat was ook een reden naast het feit dat ik het tempo zo langzaam niet volhoudt dat ik niet alle dagen samen kon lopen.
Je maatje zo te zien lijden is te zwaar. De emootjes zitten er dan ook nog steeds wel.

Over een paar weken zal ik de zonnetjes weer zien van zonmw en zal ik hier nog neer zetten hoeveel centjes we voor onze bewoners hebben opgehaald en hoe het met ons gaat.
Hierbij wil ik nog wel een belofte inlossen.
Ik zou een stukje over de vkb kledingbeurs die ons met 1000 ero hebben gesponsord schrijven.
Daarvoor heb ik een nieuw kopje vincentius vereniging geopend.
Rest mij verder niks anders te zeggen dat ik hoop dat iedereen van de verhaaltjes heeft genoten en misschien iets geleerd heeft :)
De site blijft gewoon in de lucht. Je weet nooit welk avontuur er nog gaat worden verslaan.

Nu een dikke maand later en de opbrengst
4 juni kwamen we van een geweldige ervaring terug uit Spanje. Gerda helaas ernstig geblesseerd aan haar benen maar toch allebei vol van de tocht en alles wat we mee gemaakt hadden. En nu zijn we een dikke maand verder. En wat voor een maand. Ik ging naast dat mijn huis volledig op zijn kop staat verder door de medische molen en Gerda mocht blijven zitten want die kon niks meer met haar benen.

Gelukkig bleek er met mijn hart niks mis behalve dat deze wat lui is maar de longtesten waren wat minder florrisant. Chronische long en luchtweg ontsteking wat ook niet meer over gaat. Dat was een bittere pil want ik had zo hard getraind met lopen en het ging zo goed in Portugal en Spanje dat ik dacht dat het allemaal weer normaal was van voor 2 jaar geleden.

Helaas dus ik mag weer de molen in met het uittesten van medicijnen en dat valt me niet mee.

De bijwerkingen zijn ontzettend naar maar het is niet anders.

Laat ik maar blij zijn dat ik nog zo goed kan lopen.

Daarnaast was mijn huis een bende klusjesman eruit gezet nieuwe klusser erin en nu gaat het opschieten en komen morgen de meubels. Daarnaast ook weer full time aan het werk en aan de gang met de verwenzorg. De hollandse spellendag met patat kraam kwam 23 juni en 30 juni het kersenfeest in Apeldoorn beiden erg geslaagd. Maandag gaan we weer op pad en gaan we varen met de vrouwe stien. Een boot gebouwd door patienten voor patienten. Daar varen we al heel wat jaartjes mee en daar wordt enorm van genoten. En dan gaat mijn collega 19 juli met een aantal mensen nog naar het pggm feest in zeist een verwenzorg feest en mag ik begin augustus nog even drie weken van mijn nieuwe meubels gaan genieten. Voor we 5 september weer met de patienten naar het zeilschip de egberdina afreizen voor een leuke dag. Het was een verschrikkelijke drukke periode waarvan je zou zeggen goh hee die tocht is alweer vergeten. Niks is minder waar. Gerda zit nog steeds thuis. Het gaat beter maar ze kan nog niet werken. Ik loop er af en toe binnen voor een bakkie en even kijken.

Soms hebben we het erover vaak niet. We zeggen dan wat een mooie tocht he en wat hebben we een hoop mee gemaakt.... Als ik dan vraag wat hebben we mee gemaakt dan valt het een beetje stil. Het is niet goed te omschrijven.

Ook hebben we allebei een periode gehad dat we bij alles begonnen te huilen. Sorry Ali dat hoort blijkbaar bij vrouwen 🙂 Maar hoezo waren wij te nuchter dat zo een tocht ons kon veranderen.... In ieder geval merk ik het wel dat het me meer gedaan heeft dan ik wil toegeven al zeg ik nog steeds dat de afstand het niet was. Dat viel echt reuze mee.

Verslagen terug lezen ik denk er wel aan maar kom er nog niet toe. Wilde het ook niet.

Heb besloten in de volgende vakantie ook wat rustdagen te pakken en dan eens terug te gaan lezen. Hopelijk is mijn huis dan helemaal op orde en heb ik ook weer een echt thuis.

Lopen heb ik sinds de vakantie nog niet gedaan dat is echt de drukte en ook een beetje dipperig gevoel nu alles zo op zijn kop staat.

Maar ook dat wil ik weer volgende week al ergens bij mooi weer gaan oppakken. Moet ook wel gezien mijn longetjes dit niet bewegen niet fijn vinden.

De tocht ja het heeft me wel degelijk veranderd. Ik voel me wat stiller van binnen en wat bedachtzamer.Ben ook stukken kritischer naar mensen gaan kijken. Wie is goed voor mij en wie niet. Waarom dat zo is geen idee er is zoveel waar ik nog over na wil denken denk ik dan maar. Ik ben heel erg blij met mijn patienten die ik momenteel zo vaak zie stralen met alle uitstapjes en activiteiten. Ze verdienden het zo echt. Soms denk ik als er een club is die elke dag de santiago loopt zijn het de patienten die dagelijks moeten dealen met hun ziekte. Daarnaast moeten ze dealen met een woonvrom waar ze niet voor gekozen hebben en zitten ze met mensen op een oppervlakte die ze zelf niet uitgekozen hebben. Ze slikken pillen die moe maken suf en inactief en dan worden ze ook nog geactiveerd om dingen te gaan doen.. En ze doen het elke dag weer dat vind ik ontzettend knap en bewonderingswaardig. Daar was onze toch niks bij vergeleken. Veel mensen hadden bewondering voor onze voettocht maar vergeleken bij wat onze bewoners presteren is dat appeltje eitje geweest. En dan de opbrengsten. Wat zit er in de verwenzorgpot.

In totaal bedraagt de pot nu €8366,85. Daar gaat nog €900 vanaf voor het zeilen.

Met de tocht Santiago hebben we een dikke €2000 opgehaald. Daarnaast komt de specsaversprijs nog begin volgend jaar.

Ik mag dus niet mopperen. Het lijkt een heel groot bedrag maar het zal weer hard werken worden om sponsors te krijgen.

In ieder geval zal ik mijn best blijven doen zolang ik dat kan.

Voor volgend jaar hebben Gerda en ik het er wel over wat we willen maar dan is het even niet lopen voor de verwenzorg. Voor ons was het beiden de hoofd vakantie en eigenlijk ben ik doordat je steeds die verslagen maakt 3 weken bezig geweest ook met het werk.

De vakantie die er nu aankomt is ook niet helemaal vrij van verwenzorg omdat ik voor het zeilen een en ander moet doen.

Maar ga ik ook lekker uitrusten en leuke dingen in Nederland doen.

Volgend jaar wil ik los van werk echt vakantie vieren.

\misschien kom ik hier over een poosje weer eens langs vertellen hoe het gaat met ons.

Iedereen die centjes gedoneerd hebben wil ik van harte bedanken.

Ook namens onze bewoners natuurlijk.

Ik zal vragen of ik nog wat foto's mag neerzetten van de afgelopen activiteiten.

Dan plak ik die nog bij verwenzorg vast.

Opmerkingen
Wout
08.07.2016 23:25
Geniet van je vakantie Caroline. Dat heb je enorm verdiend. Jullie hebben een mooi bedrag opgehaald toch wel vind ik. Weet je dat er momenteel een film draait over de Camino? Titel: Compostella.
Mamma en pappa
06.06.2016 21:25
Lieve Caroline en dappere Gerda,
Wat een leuke verslagen van jullie belevenissen.
Wij zijn trots op jullie inzet voor een ander en hopen dat het zich in klinkende munt uitbetaald.
Leonie
06.06.2016 15:41
Mooi gedaan meiden !!
Inge
02.06.2016 20:20
Wat sneu voor Gerda maar wat een geweldige
prestatie van jullie beiden! Ik ben zo trots op mijn nicht en op jou Caroline! Probeer morgen
nog wat te genieten en een goeie reis naar huis.
Leonie
02.06.2016 12:26
Vandaag de laatste... ik leef een beetje mee met deze verhalen.
Gonny Haan
01.06.2016 23:03
Caroline, weer bedankt voor je geweldige verslag en foto's. Gerda veel sterkte met de "laatste loodjes". Veel respect voor je doorzettingsvermogen.
Inge
01.06.2016 22:38
Arme Gerda, maar ik heb zoveel respect voor je en uiteraard ook voor jou Caroline! Je maakt prachtige foto's en iedere avond een heel verhaal schrijven is enorm veel werk. Succes en sterkte morgen!
Joke
01.06.2016 20:07
Geniet en maak voor jezelf ook
VERWENZORG
Leonie
31.05.2016 11:05
Ik geniet met jullie mee, de foto's zijn prachtig
Ellen Genovese-Verheij
31.05.2016 08:47
Leuk hoor, mijn werkdag begin ik, ( na eerst wat geregel) met het lezen van jullie avonturen.
Een mooi begin!
het Lopend vuurtje is de rode draad van jullie tocht volgens mij.
Bekijk meer opmerkingen

Meest recente reacties

18.11 | 16:13

Wat heb je er weer een mooi verhaal van gemaakt. Ik kan me voorstellen dat het leuke dagen zijn geweest.

15.11 | 23:34

Haha, een zondaar die van de leg is en niet weet hoe ze een hekje moet opendoen...🤣🤣 maar wel weer een leuk verslag!

10.10 | 20:24

Weer een mooi verhaal en fijn dat je weer kunt lopen met de wandelschoenen aan.

24.09 | 05:35

Weer mooie dagen om straks op terug te kijken.

Deel deze pagina