De een na laatste dag op het kloosterpad de rust waar ik zo naar op zoek was schreef ik:


Ik wandel maar, ik wandel maar

Ik wandel maar, ik wandel maar.

Ik wandel weg van wat achter me ligt.

En ik wandel naar wat voor me ligt.

Wat voor me ligt, wat ik niet weet.

Ik wandel maar door en vergeet.

De tijd verstrijkt, er komt rust.

Geen besef van dagen en tijd. Alleen met mijn Japie wandel ik maar. Samen verbonden met elkaar.

De dagen droom ik langs de wegen. Ik kijk en kijk maar.

Talloze vlindertjes, dansende libellen, Bijen, hommels zoveel dieren komen voorbij.

Ik wandel en ik wandel maar.



Langs velden paarse hei, bos, akkers en de zo gehate drukke gebieden die mijn lege hoofd vervelend vullen.

Ik wandel en wandel maar en weet eigenlijk niet waarheen.

De paden uitgestippeld, maar het pad van mijn toekomst zo onzeker.

Hoe vind ik mezelf opnieuw uit.

Wat kan ik overwinnen.

Zal ik eens genoeg hebben gewandeld.

Ik wandel en ik wandel maar.

En met dat de dagen zich als lange kettingen rijgen, komt er rust.

Komt er besef van wat ik leer.

Hoe mijn lijf werkt en reageert. Op afstanden dagen achter elkaar.

Hoe ik mijn lijf kan sturen.

Hoe ik nee leer zeggen, grenzen aangeef.

Hoe ik angsten overwin.

Ik wandel en ik wandel maar.

Nog 1 dag op dit pad.

Dan is het gedaan.

Nog 1 les te leren.

Nog 1 keer overwinnen.

Nog 1 keer het verleden het verleden laten zijn.

Ik wandel en ik wandel maar.




23 aug 2022

Op weg naar de champignonnetjes

Als kind kwamen bij ons de nonnetjes aan de deur. Champignonnetjes zei ik dan.

Later werd ik een champignonnetje en ging ik naar de arme kindertjes. Vandaar nu onderweg naar de champignonnetjes.

Gouda, nee vanuit huis. Of toch vanuit Gouda.

Tja vanuit huis is wel leuk maar vanuit Gouda loop ik veel mooier.

Gister dan ook de knoop door gehakt.

Vanuit Gouda. Vanmorgen wel moeite met opstaan.

Toch dat onzekere wat me onzeker maakt.

Ga ik dit leuk vinden? Kan ik het? Gister ontdekt dat het piriformisch syndroom weer opspeelt dus flink rekken en strekken.

Mijn voet die nog steeds pijn doet. Ik weet het niet, maar ik ga op weg.

Bij de bushalte denk ik mooi nog even te kunnen zitten.

Als ik mijn rugzak af wil doen zie ik ineens drie joekels van spinnen naar me loeren.

Van schrik krijg ik slappe wiebel benen en ik heb moeite om weg te duiken.

Foei, de paniek giert door mijn lijf.

Wat een stomme angst is dat toch.

De bus zet me na een overstap op een ander station af dan ik dacht.

Even puzzelen maar dan vind ik de trein.

Ik blijk niet de enige te zijn die moest puzzelen. Een vrouw is ook al zoekende.

En dan gaat de telefoon. Mijn leidinggevende.

Als ik ophang ben ik flink van de leg. Geen onprettig gesprek maar ik voel de druk.

Het maakt me onrustig.

In Gouda vind ik de route wel naar Reeuwijk, maar de muziek gaat op mijn kop. Ik ben uit mijn hum en niet zo een beetje ook.

Ik moet iets verzinnen en dat is gaan vieren dat ik vakantie heb.

Dus bij Reeuwijkse hout lekker aan de pokebowl zalm. Gezond en even tot rust komen.

Ik heb tijd genoeg.

Daarna gaat het de plassen rond. Heerlijk kijken en lanterfanten.

De zak noem ik nog rotzak. Hij voelt nog steeds zwaar.

Ik mopper wat af op dat kreng.

Maar dan ineens besef ik dat ik kan lanterfanten en vanavond niet naar huis hoef. Er is niks, alleen maar ik met mijn rotzak.

En ineens kan ik ademhalen en valt er zoveel van me af.

En ik besef me dat ik het met mijn warrige kop goed gedaan heb om de eerste twee dagen korte etappes te lopen.

Nu kan ik zitten, kijken, foto's maken en einderloos lanterfanten en genieten.

Mijn hele hoofd begint te stralen en de grijns gaat er niet meer vanaf vandaag.

De route ken ik en is mooi.

Reeuwijk is gewoon een bijzonder dierbaar plekje.

En dan sta ik op de platteweg.

Vroeger hadden mijn tante en oom een huisje op de Platteweg en ik kan me nog wel een logeerpartij herinneren. Niet veel maar sommige grappige dingen en hoe goed ik het toen had. Ik mijmer een poosje over door.

En ik geniet.

Mensen groeten, soms zelfs met bom camino en ik moet er zowaar op letten terug te groeten.

Ik zit gewoon in mijn eigen bubbeltje.

Het gevoel van vrij zijn na de zo verdrietige periode is een niet te omvatten gevoel nog.

En dan ineens snap ik mijn rotzak.

Aangepast op mijn gewicht en omvang.

Maar in vijf weken tijd 10 kilo kwijt raken dat kan de rotzak echt niet bijbenen.

Nu snap ik waarom ik hem te zwaar vind.

Het aansjorren van banden begint.

Weer wat losser, dan weer wat strakker net zolang tot ik tevreden ben.

En dan is het geen rotzak meer maar mijn vriend. Mijn vriend die alles voor me bewaard wat ik denk nodig te hebben onderweg. Die ervoor zorgt dat ik geen honger en dorst hoef te hebben.

Tevreden stap ik de laatste vijf km door.

In Haastrecht is het pas vier uur en ik loop nog even een park in nadat ik een welverdiend koud ijsje naar binnen heb gewerkt. Een oude man heeft wat vragen maar lijkt het niet te snappen als ik antwoord geef. Het park is mwah.

Een soort graftombe waar twee blijkbaar belangrijke mensen liggen. Er staat iets over regentes en er is een speciaal graf voor hun hond.

Op een bankje bel ik ma maar even. Die ben ik heel vergeten in al het geregel en gepak.

En dan loop ik naar mijn slaapadres via de supermarkt. Even wat drinken halen. Daar kom ik de oude man weer tegen die weer met vragen begint.

Ik antwoord maar weer en hij lijkt het nog niet te snappen. Het is een beetje hilarisch.

Maar dan is het op het slaapadres aan.

Als ik erheen loop ineens een hoop getoeter achter me.

Ik schrik me een hoedje. En weer die oude man die me verteld dat ik hem nu niet meer zal zien.

Gelukkig denk ik. Mijn hoofd houdt niet van dat kabaal.

Aangekomen bij mijn slaapadres word ik verwelkomd door een lieve vrouw. Wat drinken en kletsen en dan komt de man des huizes thuis.

Ook al zo een lieverd.

Het eten is heerlijk hollands. Kippensoep, mijn lievelings groente, sperziebonen, aardappelen en vlees.

Met nog een toetje.

Braaf doe ik mee aan het gebed.

De vrouw vertelt over het park. De burgemeester van 98 jaar geleden ligt daar met haar man en hond. Er is een museum en over twee jaar, precies 100 jaar na het overlijden mag er een envelop open gemaakt worden die de burgemeester destijds heeft na gelaten.

Heerlijk verhaal en het park krijgt zo betekenis.



En dan tref ik een heerlijk bed, bad en een kamer met souveniertjes en een verslag van een camino loper.

Even rustig zitten en dan is het lekker douchen en pyama aan.

Ondergoed wassen en besloten morgen in de plunje van vandaag verder te lopen



Voordat een shirt droog is ben ik langer dan morgen bezig en met maar twee setjes kleren voor onderweg zal ik echt niet schoon blijven.

Om 20.00 uur word ik verwacht voor de koffie, het nieuws en de slimste mens.

Het is een gezellig uurtje nog.

Maar nu lig ik met uitgepakte rugzak te tikken en ga ik me maar eens wijden aan het weer inpakken.

20 km gelopen nog wel een paar te gaan.

Morgen hoef ik er maar 10 als ik wil.

Ik maak er wel het dubbele van om nog een leuke route te lopen.

Het wordt gewoon weer een heerlijke lanterant dag met mijn grote vriend.


24 aug 2022

Samen met Japie weer een stukje dichter naar de champignonnetjes

Goh hee wat heb ik lekker geslapen vannacht.

Ontbijt ook prima en na een hartelijk afscheid stond ik om 9 uur buiten.

Ik had een route op route. nl uitgezocht van krap 20 km.

Zeven dagen gratis proberen,

Helemaal leuk.

Ik loop het begin van de hoste route, maar ik zie wel dat dat maar een klein stukje is. Al snel loop ik het weiland in. Leuk onverhard denk ik dan nog.

Een vrouw wandelt een poosje voor me met een hond.

Het weer is mooi en ik barst uit mijn voegen van de pret.

Een stuk verderop is een afslag. Volgens de route lijk ik rechtdoor te moeten.

De rugzak zit als een huis vandaag. Mijn lieve vriend denk ik. Hij maakt een geluidje en ik ga er maar vanuit dat het een geluid is van tevredenheid. Eigenlijk heeft mijn vriend een naam nodig en na wat overpeinzingen besluit ik dat het een lekkere oer hollandse naam wordt.

Japie. Ja dat klinkt prima.

Een vrouw die ook aan de wandel is houdt me even aan de praat. Gezellig mens maar ik maak het niet te lang.

Het pad lijkt lang onverhard te worden en dat is vermoeiend lopen.

Ik zit op het graaf Florispad. Grappig denk ik dat ik het nog zo een eind kan lopen.

Maar dan wordt het gras hoger en hoger en staan de brandnetels tot aan mijn heupen.

Ook enorme distels steken hun stekels uit op het pad in een poging mij te pesten.

Ik moet zeggen het lukt toch aardig. Stom dat ik met korte broek nu loop. Om nu nog de pijpen eraan te ritsen is ook geen doen met die natte graspluimen.

Japie moet wel droog blijven.

En ik ben al te graze genomen door brandnetel en distel dus door maar.

Als het bijna geen pad meer is vraag ik me toch af of ik wel goed ga.

Volgens route. nl wel. En in de verte zie ik ook naar ik meen de kerk van Schoonhoven. Maar het gaat lastig en dan komen er ook paden met schrikdraad waar ik niet overheen kan maar onderdoor moet.

Bijna tot op mijn buik om Japie ook fatsoenlijk ruimte te geven schuif ik er onder door.

En dan staan er weer hekken waar ik omheen moet of overheen.

Gelukkig staat er een routepaaltje en een bankje zodat ik weet dat het een pad is.

Opeens hoor ik stemmen en om de bocht komen een jonge man en vrouw aan lopen.

Goh hee hier nog iemand tegen komen zegt de knul.

Ik schiet in de lach, want dacht hetzelfde. Zij zijn aan het geocachen. We kletsen een poosje en ze vertellen dat ik nog een km of twee mag ploeteren.

Dan gaan we verder. En verdraaid, dan zegt mijn telefoon dat ik naar de route moet.

Ik snap er niks van. Er is geen afslag.

Een boer op een tractor in het naast gelegen weiland zwaai ik maar eens toe.

Ik vraag hem of ik door het weiland moet naar Schoonhoven. Nee zegt hij dan moet ik terug.

Op mijn vraag of de kerk die ik zie niet van Schoonhoven is verteld hij vrolijk dat dat Oudewater is.

Als ik kijk op de gps zie ik dat ik van daaruit nog 16 km moet. Dat gaat hem niet worden.

Volgens de boer moet ik 3 km terug.

Ik mompel binnensmonds een behoorlijke verwensing en bedank de man met een vriendelijke zure grijns.

Dan ga ik aan de terugweg beginnen.

En als ik dan even loop te kletsen tegen de koeien die me aan staan te staren, mis ik een fikse kuil onder het struik gewas.

Sierlijk zijg ik naar de bodem. Ik heb nog wel de tegenwoordigheid van geest me om te draaien zodat ik boven op Japie beland.

Die zucht onder mijn gewicht een stichterlijke verwensing.

De brandnetels zijn uitermate blij met mijn horizontale houding en doen zich tegoed aan mijn armen en benen.

Eenmaal weer recht ben ik doorweekt van het natte gras maar heb er geen schade aan overhouden.

Voordeel van vallen in het gras.

Jij houdt toch zo van natuur zeg ik. Nou je krijgt vandaag alles waar je zo van houdt in je schoot geworpen.

Ik moet er ook wel om lachen. Mijn armen en benen branden van al die natuur.

Brandend zand op een verloren strand galm ik keihard. De koeien gapen me wezenloos aan.

Toch nog sneller dan verwacht sta ik op de weg en ben ik blij verhard te lopen.

Pauze en bankje hoop ik.

Bankje bezet, volgende bankje dan.

Maar dan ga ik alweer de wei in.

Het is een mooie tocht zo door de Lopikerwaard maar zwaar.

En dan gaat de route weer over hekken en slootjes.

Als ik even sta te kijken vraagt een man waar ik heen moet.

Richting Schoonhoven.

Dat is linksaf zegt hij.

Jaha denk ik maar nu blijf ik op routeplanner loeren en al heel snel zie ik dat dat niet klopt.

Ik wijzig gelijk mijn route en mag over een heel hoog opstapje heen.

Goeie genade ik moet me optrekken aan het hek zo hoog.

Japie heeft er zo te horen plezier om. Het oplaadsnoer van de powerbank begeeft het echter.

En dan is het ook weer ploeteren. Enorm hoog staat alles weer.

De brandnetels zijn ook hier en ik blijf steeds haken in het hoge gras. Struikelend gaat het voort.

Dan na 16 km een lege bank.

Nieuw oplaadsnoer, uit Japie vissen, flesje cola zero erin en binnen enkele minuten hijs ik Japie weer op mijn rug en ga verder. Geen tijd voor rust vandaag.

Maar dan toch. Ineens na 19 km sta ik op de weg.

Klaar met route. nl vandaag. Die zie ik nog kilometers lang door het groen gaan. Op de fietsroute ga ik verder.

Wederom sta ik op de hoste route maar wel een leuk stukje.

Klein stukje ook maar. De gps wijst me door een woonwijk.

Aan een man die in zijn tuin zit vraag ik water.

Hij vult mijn fles en we raken aan de praat. Hij is ook gek op wandelen.

Als ik hem vertel 19 km door het groen te hebben gestruind vertelt hij me dat hij geen landloper is. Hij houdt van harde wegen en niet van landloperij.

Voor ik ga lachen wens ik hem een fijne middag en vlieg er vandoor.

Ik voel me nu echt zwiebertje.

Er gaat een lange rechte weg door de polder.

Niet lelijk nee, heel stil en met alleen maar enkele fietsers.

Op een brug staan twee meiden elkaar te fotograferen. Mijn aanbod om van ze samen een foto te maken wordt blij in ontvangst genomen.

Het is zo mooi hier verzucht 1 van de dames en daar ben ik het voor de verandering helemaal mee eens.

En kort erop fietst er een man naast me.

Waar ik heen ga etc.

Dan moet ik een pad nemen dwars door het weiland want dat is mooier lopen. Maar i. p. v links kan ik ook rechts door een onverhard stuk.

Mijn mening dat ik verhard wil lopen doet niet ter zake.

Zijn gps haalt ie erbij en dan ineens kan ik toch maar beter verhard lopen en is hij weg.

Oef, denk ik. Wat een vervelend mannetje.

Op een kruising is er dan ineens zomaar een bank.

Wat een kadootje mijn eerste echte rust plaats.

Half drie en na het ontbijt niks meer gehad dat vindt zelfs mijn maag te gek.

Ik had zomaar gedacht langs de weg wel iets tegen te komen maar dat blijkt ijdele hoop.

Een pak calorie rijke crackers bied nu heel fijn de oplossing.

Japie weigert dat te eten en ik bedank hem dat hij ze wel voor me wil dragen.

Een vrouw met drie kinderen komt er ook bij zitten.

Schoenen uit als ik niet ver meer blijk te hoeven.

Mijn voeten zijn goed nat geworden.

Maar. dan, een beetje uitgerust en met een gevulde maag gaat Japie onverbiddelijk op mijn rug. Schoenen aan en de laatste kilometers.

Via de supermarkt even krentenbollen halen en dan op de hoge dijk langs het water nog even genieten.

Het slaapadres ligt onder aan de dijk in Ammerstol en ik ben zo blij als ik er ben.

De gastvrouw komt al het huis uit en brengt me naar een tuinhuisje. Zo leuk, en ik jubel hoe blij ik er mee ben, maar ook dat ik er ben.

Mijn kleren mag ik op de hand wassen en zij gooit het in de centrifuge.

Als het hangt en we net aan de thee willen is het alle hens aan dek.

De schapen zijn ontsnapt.

En ik kan aan de bak. Met zijn drietjes op schapenjacht en ik heb me een lol🤣.

Alleen terug krijgen wil niet. Eigenwijze schapen vinden ze het. Na meerdere pogingen geven we het op en sluiten de beesten achter een hek in een veldje.

Morgen moeten er meer mensen bij komen.

we gaan verder aan de thee. Ik moet verse moerbeien eten, pruimen, bramen alles vers van het land.

En we kletsen wat af.

En als ze dan vertelt verse sperziebonen van het land te maken moet ik lachen maar ik zeg niks. Gister ook al gegeten alleen uit de supermarkt.

Maar lievelings groente dus lekker.

Ik moet direct komen borrelen. Ik drink geen alcohol maar moet dan aan het alcohol vrije bier. De man woont hier 70 jaar vanaf zijn geboorte. Daarvoor zijn oma en opa en daarvoor ook weer familie.

De hele geschiedenis van de dijk en zijn bewoners wordt verteld. Wat ontzettend leuk en ik geniet.

Ze hadden een stalletje langs de weg waar ze jam verkochten maar nadat de jam er gewoon werd uit gejat zonder te betalen zijn ze gestopt.

Let maar op er staan er nog maar weinig zeggen ze. Wat een rotlui heb je toch dat alles maar verknalt wordt vind ik.

Ze zijn het er mee eens. Ik moet de verse tomaten en komkommer ook nog proeven.

Heerlijk zo een land met alles vers.

En maar babbelen.

Het eten is heerlijk en na het eten verdwijnt de de man des huizes naar de buren, om een valse vogel eten te geven die hem steeds pikt.

Dan vertelt de vrouw heel erg op ogen te letten van mensen en zegt dat mijn ogen verdrietig staan zonder twinkeltjes.

Ik ben verbaasd want ik voel me nou net zo blij.

Moet nog weer terug komen denk ik dan maar.

Maar dan vind ik het ook welletjes. Ik moet de was binnen halen en in pakken en het verslag nog tikken.

En nu lig ik uitgebreid uitgeteld. Mijn voeten doen zeer mijn benen staan nog in brand van de brandnetels en ik ga vroeg slapen. Morgen is een lange loopdag vermoed ik weer en mijn oude schoenen gaan voor de afwisseling aan.

Even kijken of dat helpt.

Japie staat er weer glunderend bij. Tevreden dat bijna alles weer netjes in zijn buik zit.

Morgen gaan we verder naar Gorichem.


25 aug 2022


Bonje met Japie

Oooo wat stonden mijn benen vannacht in de fik.

Ik kon er niet van slapen.

Uiteinderlijk mijn benen buiten boord gelegd en dat was erg verkoelend. Jammer nou dat ik het dan verder ook koud kreeg dus uiteinderlijk maar rekken en strekken.

Mijn voeten en benen voel ik soms goed.

Met lopen niet maar erna wel.

Om half negen word ik geroepen voor het ontbijt.

Een ontendhumeur of niet zo veel praatjes hebben is hier niet aan de orde.

Foto's van de kids en kleinkids moet ik natuurlijk zien en er wordt nog honderduit gebabbeld.

Ondertussen probeer ik mijn bammetjes naar binnen te werken want ik wil om 9 uur echt weg.

Dat lukt ook en ik word bedankt voor de gezelligheid.

Nou dat is wederzijds. Wat een geweldige leuke plek. Ik raad hem iedereen aan.

De pond die ik wil is onduidelijk. Vaart ie wel of niet.

De ene site zegt ja, de ander nee.

Dat ga ik niet gokken en ik loop de dijk af naar Schoonhoven.

Het begin van de dag is nog zichtbaar. Daaraan merk ik dat de herfst met rasse schreden naderbij komt.

Het zonnetje is er ook al weer fijn bij.

Bij Schoonhoven hoef ik niet lang te wachten en loop ik direct de pond op.

Altijd leuk even op het water.

Aan de overkant kan ik de route makkelijk oppikken.

Route. nl is toch wel fijn.

Het is een zes km langs de dijk.

Rechts leuke huisjes, links de lek met boten, schapen die blaten aan de kant en vele vogels.

Ik vind het prachtig.

Wel is Japie vandaag in mineur.

Het gepiep is niet van de lucht en ik zucht onder het gewicht.

Ik heb wel een anderhalve liter vocht extra en vier krentenbollen.

Terwijl Japie piept dat hij te dik wordt als hij zo voor mij moet zorgen, mopper ik luid dat hij eens wat aan gewichts beheersing moet gaan doen. Het is me toch wat met dat joch denk ik.



Ik ga de plaatsjes nieuwpoort en Langerak voorbij en geniet van die gehuchtjes.

Allemaal een kerk en wat huizen.

Maar vooral van de enorme rust die er van uitgaat.

Dan moet ik de dijk af en gaat het langs een lange rustige weg waar je nou niet direct blij van wordt, maar het is geen drukke n weg.

En ach de muziek erbij op mijn oren en dan galm ik rustigjes voort.

Er fietsen twee fietsers voorbij die even later omkeren en terug fietsen.

Ze stoppen en de vrouw zegt:" je hebt de schelp". Er ontwikkelt zich een heel gesprek. Leuk een poosje. Ze vinden me een pittig ding. Nou zo voel ik me niet met Japie die op mijn rug hangt en aan mijn zere schouders rukt.

Na een poosje stappen ze weer op de fiets en galm ik gezellig verder.

Na acht km hou ik het bij een bank voor gezien en drop ik de eerste liter water naar binnen.

Voorgaande dagen leerden me dat er weinig mensen zijn om water aan te vragen.

Dus extra mee genomen nu met dat warme zonnige weer.

Het water drupt ook uit mijn haar en ik ben blij met mijn petje.

Japie zucht licht van opluchting.

1 kilo afgevallen.

Hij blij, ik blij.

Toch is ie nog steeds aan de zware kant.

En ineens gaat er een lamp branden.

De heupband zit te los.

Blijkbaar wordt mijn buik wat platter.

Hopla banden worden weer aangesjord en het helpt.

Nog steeds is Japie zwaar maar veel beter te sjouwen.

En dan loop ik de Alblasserwaard in.

En dit is zo leuk.

Het gaat van gehucht naar gehucht.

Noordeloos, Hoornaar, Hoog Blokland en Arkel. En overal hetzelfde.

Enkele mensen op een fiets en verder niemand te zien.

Uitgestorven dorpjes lijkt het.

Serene rust haast. En wat zo goed voelt is dat de mensen die ik tegenkom geen enkele haast hebben.

Een oud dametje die met een kruk en flinke bergschoenen voorbij wandelt groet blij. Net als andere mensen.

Er heerst een cultuur van vriendelijkheid. En dat geeft een heel goed gevoel.

Ik moet naar de wc maar nergens plek dus kachel ik door.

En dan een Coop in Hoornaar.

Mooi koud drinken en vragen of ik naar de wc mag.

Dat mag en ik ben blij.

Nu kan ik weer drinken zeg ik en ze moet lachen.

Gewapend met een halve liter karnemelk en een blikje cola zero zoek ik een bankje op.

Twee krentenbollen uit de buik van Japie en ik kan lunchen.

Schoenen zijn al uit dus mijn voeten vieren feest.

Net als Japie, die na een halve liter water extra uit zijn buik helemaal blij wordt.

Weer afgevallen. Ik geef hem een compliment. en aai over zijn bol.

De oorlog is gestreden en we sluiten vrede.

Wel geeft ie me de tip morgen weer even beter mijn best te doen op het pakken.

Na twintig minuten gaan we verder. Om er na 850 meter achter te komen dat de km teller nog op pauze staat.

Potjandoppe denk ik.

Ik ga er niet voor terug.

Ik denk terwijl ik verder kachel dat Hetty en Els de Alblasserwaard ook nog leuk zouden vinden met al die gehuchtjes. En dan moet ik het laatste stuk langs het van Merwede kanaal toch langs de weg.

Niet enorm ver en dan ineens sta ik in Gorichem.

Onverwacht want ik dacht nog een paar km.

Het wordt tijd want ik ben moe en warm.

Langs het water loop ik naar het centrum.

De action direct in zicht.

Oplaadsnoeren scoren nadat er twee overleden zijn.

Beetje rondkijken en dan op een terras.

alcoholvrij biertje lekker koud.

Poosje zitten en de route voor morgen uitvogelen.

Dat wordt vroeg op pad.

Als ik uitgerust ben kachel ik via de coop naar mijn slaapadres.

Witlofsalade met tiramisu want honger voor uit eten heb ik niet.

Het adres voor vannacht ligt er direct tegenover.

Ik moet een trap op en kom dan in een huis waar mijn ogen van verbazing uit mijn hoofd vliegen.

Overal liggen, hangen perzische tapijtjes. Op tafeltjes, de vloer etc.

Een papagaai in een hok.

Felle kleuren, bomvol meubels, tjee dit is een huis zeg.

De vrouw zegt gelijk dat het allemaal vreemd is want haar man is na 50 jaar huwelijk binnen een seconde overleden.

Hij plaste bloed zei doe het gordijn dicht toen hij in het ziekenhuis lag en viel dood achterover.

Blaaskanker.

Het zet mij boem op aarde. Dacht ik vanmorgen niet dat ik dit net zo goed niet had kunnen doen als ik blaaskanker had gehad? Ja het houd me bezig. Nog steeds.

Dan krijgt ze telefoon van haar dochter en moet ik gaan zitten in een knal rode stoel waar ik alleen maar bijna in kan liggen.

Mijn rug protesteert aan alle kanten als ik mezelf overeind probeer te houden.

Als ze klaar is gaat het verhaal over haar en haar man verder.

50 jaar getrouwd... Ja zegt de papagaai.

En nu is het zo raar alleen.

Ja zegt de papagaai.

Op alles wat ze zegt antwoord de papagaai met ja.

Het is bijna komisch als het verhaal niet zo verdrietig was.

Ze huurt het huis en doet aan onderhuur.

Nog twee of drie mannen die er al een paar jaar wonen.

Ze betalen huur en mee met vaste lasten en van de b en b verhuur koopt ze eten.

Niet slecht.

Ik vraag maar niet hoe legaal het is

Dan mag ik naar mijn kamer. Weer een stijle trap op en dan deel ik met de mannen een etage. Ik heb een nette kamer met perzich tapijtje. En een soort dakterras met een houten huisje.

De douche moet goed dicht anders komt het water naar beneden.

En de kamer is snoeiheet.

Het raam gaat open, maar als het vanavond gaat regenen moet het dicht.

Je weet maar nooit of we weer van die buien krijgen.

Het wordt dus zweten.

Net als ik me om wil kleden voor de douche staat een van de huurders zijn planten in de dakgoot te sproeien en kijk zo naar binnen. Oeps. Als ik mijn spullen pak om dan maar naar de douche te gaan staat er iemand onder.

Het pelgrims leven gaat niet altijd over rozen.

Ik heb een rare plek op mijn bovenbeen.

Morgen bij Nelly en vrijdag even een huisarts laten beoordelen of ik een tekenbeet heb.

Ik was er gister al bang voor.

Morgen lange dag dus 8 uur eten en weg.

Japie staat al weer zo goed als klaar.

Morgen minder vocht mee en hopen dat ik mensen in huizen zie.

Weer 28 km bijna dichter bij de champignonnetjes


26 aug 2022


27. aug, 2021
eerste deel zit erop.

Dat ik een gehorig stekkie had was wel duidelijk vannacht.

Keek ene buurman niet vrolijk mijn kamer in, had de andere buurman tot 1 uur vannacht telefoon. Het is dat hij buitenlands was anders was het gesprek letterlijk te volgen.Maar toch in slaap gekukeld en een soort van uitgerust om zeven uur wakker. Japie stond ook al rechtovereind. Grotendeels ingepakt een aai over zijn snoet en zijn ontbijt in de vorm van nacht spullen in zijn buik gepropt.

Om 8 uur mag ik zelf aan het ontbijt en er zit weer een andere man aan tafel.

Een vluchteling die hier verstopt zit zo vertelt hij.

Het huis is groot genoeg.

Hoeveel mannen zal dit huis herbergen vraag ik me in mezelf af.

Het is wel een leuke man die veel met joga bezig is.

We praten een poosje en dan ben ik klaar en wil weg.

De vrouw zit er wat stil bij en vindt dat ik te vroeg wegga.

Ja kan zijn maar ik moet een eind.

En ik heb ook geen zin om weer haar verhaal over haar verdriet aan te horen.

Heel slecht vind ik, maar ik was juist weg gegaan om los van alles te zijn dus ook los van andermans sores.

Om half negen hijs ik Japie echt op mijn rug en vertrek.

Een route op route. nl moet me naar Hedel brengen waar Nelly me gaat oppikken.

Het loopt goed en al sneller dan ik dacht sta ik bij het pondje naar Woudrichem.

Het pondje is er ook dus ik kan weer zo opstappen.

Het is even leuk.

Wel verplicht een mondkapje.

Jazeker er is nog 1 iemand die mee vaart en die staat aan de andere kant van het schip.

Ik sta ook alleen midden in de wind buiten.

Het valt me mee dat dat lappie niet van me hoofd weg waait.

Je kan het ook overdrijven mopper ik tegen Japie. Dat vindt hij ook want hij weigert stantepe een mondkappie op te doen. Hij is er ook te dik voor zeg ik hem.

Maar Japie is in zijn hum en ook zeer tevreden.

Hij is goed gepakt en hangt prima op mijn rug.

Al vlot zijn we in Woudrichem.

Wat een leuk plekje.

Even rondkijken en foto's maken.

En dan moeten we echt verder op pad.

We lopen over een lange dijk langs de Waal en ik vind het mooi.

Ook Japie is stil en geniet op mijn rug.

Ik houd van dit soort paden door uitenwaarden.

Een klein stukje moeten we dan over de weg maar al snel gaat het weer een dijk op langs uiteinderlijk de boven Merwede naar de Maas.

Aan de ene kant de huisjes beneden aan de dijk aan de andere kant het water.

En dan begint Japie te protesteren. Het piept ineens aan alle kanten, maar hij kan me maar niet duidelijk maken wat er mis is.

Ik kom langs een molen die open is.

Mooi toillet denk ik.

De molenaar vindt het prima als ik een half litertje water mee pik.

Eenmaal weer op pad is Japie ook weer stil.

Mooi zo.

Blijkbaar wilde hij even rust.

Ik kijk naar de tijd en zie kwart over 12.

Beetje puzzelen maar ik besluit om 13 uur op zoek te gaan naar een bank.

Mensen die al wel op een bankje zitten vragen of ze plek moeten maken voor mij.

Nee hoor ik mag pas 13 uur zitten.

Dan moet ik nog maar even vinden ze.

Uiteinderlijk ben ik 19 km verder als ik bij een bankje kom.

Schoenen uit, Japie neer gepoot naast me en aan de cola zero.

Hedel komt al rap dichterbij waar Nelly me oppikt.

Maar dan ga ik denken.

Ik loop zo goed vandaag. Ik kan doorlopen naar Rosmalen.

Ik hou een slag om de arm en vertel het Nelly.

Ondertussen heb ik ontdekt dat ik geen tekenbeet heb.

Het lijken op iets van schaafplekken en doet ook ineens pijn.

Tekenbeten doen geen pijn.

Dus ik zie het aan.

Verder gaat het dan naar Hedel.

Niet nadat ik mijn haar gekamd heb.

Het klinkt stom maar als ik moe ben of het warm heb moet ik keihard een kam door mijn pruik trekken. Dat helpt me weer goed te voelen.

En het gaat verder door de uitenwaarden. Natuurlijk loop ik dan langs een restaurant.

Even twijfel ik maar het verstand zegeviert. Ik moet tever voor lanterfanten.

Ik kom sinds Woudrichem veel gehuchtjes tegen op de dijk.

Rijswijk of zoals ze het hier noemen Rijsik, Andel of tewel Ael, waar het begint te regenen.

Japie af en graaien in zijn buik want de poncho zit onderin. Het zou droog blijven. Alles weer aan en om gehangen en natuurlijk het is droog.

Boel maar los laten hangen een poosje. Bij Veen of Viëën, mag ik weer met het pondje over naar Aalst. Leuke route zo.





Aalst, Nederhemert, Welsseind (kende ik niet), Ammerzoden waar ik weer een stukje over de weg moet, en dan loop ik verkeerd dus terug.

Wanneer ik ooit besloot k3 leuk te vinden.... Het galmt uit mijn muziekdoos in ieder geval.

Snelle tempo liedjes dus ik laat het staan. Het bepaalt mijn loop ritme.

En dan denk ik in Hedel te zijn. Er staat alleen geen bord.

Yess het moet gewoon. Restaurant, cola zero, toillet, en lunch om half vier. Zo had ik dat bedacht.

Het blijkt een fatamorgana in mijn hoofd.

Een bankje met een bord rust hier wat is wat Hedel hier bied.

Geen water meer dus eerst op zoek.

Een vriendelijke man is zo aardig om de fles te vullen.

Japie zit stil naast me. Hij kent me en weet wat een eigenwijs mormel ik ben.

Tweede keer rust na dik 30 km., zere voeten... Schoenen een poosje uit maar opgeven nee.

Na de lunch toch verder.

Nog geen 10 stappen verder en het begint serieus te regenen.

Oooo mopper ik en hijs alles weer af en op met poncho dit keer.

10 minuten later is het droog.

Dan een bord restaurant treur niet.

Mooi, cola zero staande, toillet in rennen, poncho weer op Japie binden en verder.

Zoef, ik ren Den Bosch in.

Volgens een medepelgrim op fb zie ik dan Rosmalen bijna liggen.

Binnen een paar minuten ren ik Den Bosch weer uit.

Tjee hee, lach ik cola zero is echt een wonder middel.

Het gaat verder over de dijk en het blijft leuk lopen.

Dan ineens in het niets een grote nep ijshoorn.

Het zal toch niet? Nee hoor zeg ik tegen Japie dit is weer een fatamorgana.

Maar dan is er een echt restaurant met ijsbar.

Drie bollen doe ik mezelf kado vandaag en binnen vijf minuten zijn ze weg.

En dan loop ik Rosmalen binnen en moet ik nog vier km naar Nelly.

De zwaarste km.

Alles doet zeer. Japie zwijgt in alle toonaarden en ik hoor hem denken.

Ik denk ook en zeg maar niks. Twee dagen hersteltijd anders had ik bij Hedel gestopt.

Bij Nelly 44 km verder, vliegt Japie af gaan schoenen en sokken uit en mijn stokken liggen ook ergens.

Bende naast de eettafel maar eerst Nelly een knuffel, naar de wc en lekker eten.

Douche die normaal mijn lijf soepel maakt werkt niet.

Pijnstillers dit keer maar.

De nacht duurt lang voor ik in slaap kukel.

De pijn houdt me wakker.

Japie staat fier overeind naast me en zwijgt nog altijd.


















29 aug 2021 het kloosterpad


29. aug, 2021
Japie heeft een verdrietige dag

Heerlijk vandaag is het zover.

Ik mag weg. Starten op het kloosterpad.

Spannend.... Hoe eng is het grote donkere bos?

Wat als ik verdwaal en niet uit het bos kom.

Het blijft maar eng allemaal.

Nellie zet me om half 9 af bij een knooppunt.

Met alle goede raadgevingen en nog verhalen over hoe zij liepen of juist niet ga ik op pad.

Met in mijn hoofd de ervaringen van wandelaars die knooppunten niet konden vinden.

Het begint goed.

Stukje bos waar ik goed doorheen loop.

Aan het eind tja....

Geen paaltje en de gpx die ik braaf had aan gezet die snap ik nog steeds niet.

Volgens de gpx moet ik links de struiken en dan het water in.

Dat zal niet goed zijn vermoed ik zo.

Dan maar de gpx uit. Ik zucht tegen Japie dat ik maar verder ga op google maps.

Als ik nog sta te puzzelen komt er iemand aanlopen.

Het kloosterpad? vraagt ze met een frons.

Ja ik word er nu al dol van zeg ik haar.

Dat snapt ze want iedereen loopt hier te zoeken en ze heeft al een melding gemaakt, maar geen reactie of vervolg. Zij vertelt me wel waar ik heen moet dus opgelucht kan ik toch nog verder.

En dan begint het te miezeren.

Ja voorspeld.

Ik zing het een poosje uit in de hoop dat het stopt.

Als ik dan toch een plasstop in moet lassen vlieg ik er gelijk maar een cola zero in.

Vannacht ook slecht geslapen dus beetje brakkig.

En dan ook maar de gamachen en poncho aan.

Tjonge die gamachen aan trekken zonder leesbril is toch een heel ding.

Ik krijg die rot ritsen maar niet vast en sta wel een kwartier te hannessen.

Ondertussen wordt mijn rug zeiknat.

Als ze dan toch einderlijk zitten hijs ik Japie weer op mijn rug.

Hij is een stuk lichter nu een en ander bij Nellie is achter gebleven.

Maar Japie is niet blij en de discussie volgt.

Japie wil graag mee kijken maar dat gaat niet met de poncho over hem heen.

Ik ben niet bereid er ooggaten in te maken maar doe wel de consessie dat ik de voorkant een stuk open laat staan.

Dan moet ie maar over zijn schouder mee kijken zeg ik hem.

Een poos gaat dat redelijk maar dan gaat het harder regenen en gaat de rits toch echt dicht.

Jammer voor Japie maar voor iedereen beter als alles zoveel mogelijk droog blijft. We lopen langs kasteel Heeswijk.

Mis je niks aan brom ik tegen Japie maar stiekem geniet ik ervan en maak een paar foto's.



En dan regent het serieus en loop ik langs de weg.

Ik heb Heeswijk Dinteloord al een aantal keren binnen gelopen. Ik voel me net zo een draaideur patiënt.

Maar dan ben ik even het spoor bijster.

Simpel paaltje gemist.

Niet te vaak doen mopper ik. En dan kom ik bij een knooppunt waarvan de letters met stift zijn veranderd.

Wel verdraaid mopper ik.

Op de gpx zie ik dat ik bij een molen moet zijn en op het route kaartje staat ie omschreven.

Mooi google maps gaat aan.

En dan loop ik vrij snel op de molen aan en zit ik weer goed.

Bij de molen is een man sups aan het oppompen.

Hij vertelt dat het over een half uur droog wordt.

Mooi bij de molen de eerste stop.

Wc, koffie en tomatensoep. Opdrogen en opwarmen.

Er zit een oudere vrouw met twee jonge meiden.

Duiderlijk wandelaars en ik vraag me af of zij de 80 jarige is die vannacht mijn slapie is.

Als ik iets van een bekend adres hoor, vraag ik het haar.

Jahoor en ze is het. Ze loopt vandaag samen met haar dochter Caroline.

Hoe leuk, Nadat ik ben verzadigt ga ik ook verder.

Ik moet immers nog een endje.

Oefenen met de gpx want het is droog.

En ineens snap ik het.

Net als met zeilen, geef een tikkie aan het roer op de grote boot en het duurt een paar minuten voor ie uit gereageerd is. De gpx heeft dus ook een poosje nodig.

Halleluja roep ik tegen Japie die vergenoegd om zich heen kan kijken nu.

Vol vertrouwen en blij op weg. Maar net als ik op de tinitus club de boel bedankt heb, die droog weer mijn kant heeft uitgestuurd gaat het weer regenen. Ik zal ze niet van hun luie zondag voor een tweede keer uit hun epibreer moment halen dus laat het gaan.



Gamaschen had ik aangelaten maar de poncho moet er nu weer bij.

Sorry Japie zeg ik, dit is nodig.

Dan kom ik de tweede jonge vrouw tegen die bij de oude dame zat.

Samen zitten we een poosje op een bankje in onze regenkleding te kletsen, als Caroline en haar ma weer voorbij komen.

En dan ga ik ook weer verder en ik loop nu niet meer verkeerd.

Oefenen met de knooppunten en de gpx.

De route heeft mooie en minder mooie stukken maar ik geniet van dat zwiebertjes gevoel.

Gewoon lekker zwerven.

Het is in ieder geval mooi wonen.

Het schiet aardig op heb ik het idee.

Een zandverstuiving, onverharde paden door nat gras en ik voel mijn voeten soppen.

En dan denk ik verkeerd gelopen te zijn.

De gpx zegt van niet het routepaaltje van wel denk ik.

Stukje terug en dan komen ma en dochter er weer aan.

Niks verkeerd.

Gelukkig en ik sjees door.

En dan ben ik in Uden. Op de google maps naar mijn slaapadres.

Na 32 km ben ik er en ik geniet.

Lieve vrouw, schoenen uit, natte plunje helpt ze ophangen, en ik mag zitten.

Maar ik voel me bezwaard in mijn natte goed.

Wat drinken, poosje kletsen en dan douchen.

Heerlijke douche, fijne kamer en prima bed.

Als ze verteld dat we sperziebonen eten heb ik lol.

Derde adres en derde keer sperzie bonen.

Als ik geroepen word voor het eten tref ik Marianne de 80 jarige vrouw.

En echt, ik ben met stomheid geslagen.

Als ze had gezegd 60 te zijn geloofde ik het ook.

Liep op haar 70e nog hard, schaatste vier jaar geleden nog en loopt nog wandeltochten.

Wat heerlijk als je zo vitaal oud kan worden.

Ik luister met veel plezier naar de verhalen.

Wat een heerlijk mens.

Ondertussen is het eten heerlijk.

Groentesoep, vis, sperziebonen, aardappelen en toetje.

En weer ben ik blij dat vrienden op de fiets er is. Zulke leuke ontmoetingen.

Na het eten krijg ik Marianne haar telefoonnummer.

Ik app haar deze blog dus ze leest mee Je bent een heerlijk mens.

En nu lig ik plat en ga nog even op zoek naar de route voor morgen.


30 aug 2021


31. aug, 2021
tijd

Heerlijk geslapen, een overdadig ontbijt en ik moet er tegen kunnen.

Met Marianne afgesproken het eerste stuk samen te lopen Uden uit.

Dan zit ze op de route.

Maar wel dat ik om half negen weg wil gezien de afstand.

Om half negen ben ik klaar, Marianne niet.

De gastvrouw Marianne bied aan loopster Marianne naar de route te rijden en zo kan ik weg.

Mijn schoenen zijn nog nat. Die gaan aan de buiten kant van Japie.

mijn oude schoenen aan mijn voeten.

Er wordt innig afscheid genomen van beide Mariannes en dan gaat Japie op mijn rug.

En oei wat is Japie boos.

Natte schoenen tegen hem aan, aan de ene kant en stinkende ongewassen kleren aan de andere kant.

Als een dood paard gaat ie aan mijn rug hangen.

Ik heb alleen geen andere optie dus we moeten het samen maar rooien vandaag.

Uden loop ik snel uit.

Ik had een kaartje mee gekregen maar daar snap ik niets van.

Wat Marianne had uitgelegd ben ik vergeten maar een straatnaam staat er wel op. Die voer ik in in de gps.

Appel ei denk ik en dat is het ook.

De route is er dan ook, en ik loop gelijk al het bos in.

De zon begint ook te schijnen en ik geniet.

Maar dan moet ik plassen.

He bah nu al denk ik.

Als ik inzak neemt Japie wraak.

Zijn gewicht drukt me helemaal naar beneden en ik kom nog nauwelijks overeind.

Foei, mopper ik als ik sta, dat is me ook wat.

Japie is echter niet van plan zijn gedrag bij te stellen en blijft bokken.

Dan staat er ineens een dwerg in het bos.

Hee zeg ik Japie, als je maar stil bent komen de zeven dwergen allemaal en poetsen ze vast de schoenen.

Het huisje vind ik ook en dwerg nr. 2 hobbelt ook voorbij.

Maar daarna houdt het op.

Zie je nou, met je domme boze gepiep jaag je ze weg.

Het bos veranderd in prachtige paarse heidevelden.

Dit is zo een cadeautje. Het valt me ineens op dat mijn hoofd in de lach stand staat.

Mijn mond zit van oor tot oor.

Pas maar op denk ik, straks blijft ie nog zo staan.

Maar dan ineens na 11 km is de koek op.

Moe, en mijn linker been doet in mijn lies pijn en mijn voet zeurt.

Een aangesnelde bank biedt hulp.

Ik plof neer.

10 minuten. Cola zero erin, wederom plassen en voor Japie zijn humeur de nu droge schoenen in de zak in zijn buik.

Frisse lucht zeg ik hem.

De verhoudingen zijn echter ernstig verstoord en Japie blijft bokken.

Weer op pad gaat het weer een poosje goed.

Wel is het jammer dat de knooppunten soms al na een paar meter veranderen.

Het volgende knooppunt stamp ik braaf in mijn hoofd maar is even snel vergeten.

Net als dat ik me de hele tijd afvraag welke datum dag etc het is.

Hoe lang ben ik onderweg en hoelang op het kloosterpad.

Paar keer uitgezocht, maar het blijft ook niet hangen.

Geweldig brein heb ik toch.

Een stukje langs de weg staat een vrouw te zwoegen met maaimachine op de berm.

Poeh, zeg ik, dat is een klus.

Ze lacht en zegt dat het haar hobby is.

Een stukje verder staat een appelboom.

Appeltje is zuur maar eetbaar.

Dan loop ik weer het bos in en de hei op.

Nu staan de knooppunten paaltjes er ineens niet altijd en heb ik plezier van de gpx.

Zo loop ik niet verkeerd. Ja op kleine stukjes na maar nooit meer dan 50 meter. Dan waarschuwt de gpx.

De route is zwaar ondanks dat ik geniet.

Ik zoek nog een bank maar de enige die ik tegenkom is bezet.

En dan loop ik de bebouwde kom in en moet ik weer zo nodig.

Bij een bushok, op een bankje, ei banaan, en boterham weg werken.

Dan snel verder.

En dan een bordje theetuin.

En ook nog op de route.

Japie gaat met een vaart af en ik vlieg de wc in.

Vers gemaakte appeltaart en eigen gemaakte vlier bloesem limonade vinden hun weg naar mijn buik.

De vrouw houdt me een poos aan de praat.

Leuk mens.

Maar dan gaat de tijd dringen.

Volgens de vrouw kan ik tot mijn slaapadres lopen wat nog een km of drie is in Haren.

Morgen dan verder zegt ze.

Ik kijk wel denk ik maar wil de route uitlopen



Boerenland weg ga ik op en is even prettig lopen.

Totaal onverwacht sta ik dan in Haren op maar 100 meter bij het huis vandaan.

26 km verder.

Morgen hoef ik er maar 20 dus mooi.

De mensen zijn niet thuis nog.

Ik mag in de tuin gaan zitten of bij de dochter aanbellen.

Via de aldi voor cola naar het huis.

Op een tuinstoel in de zon dommelen.

En dan komen de ouders thuis en blijkt dit een geweldige stek te zijn.

De slaapkamer moet ik om lachen.

Een soort gangetje met een bed.

Maar dan laat hij mijn prive badkamer zien.

Met sauna en joekel van bad.

Hij moet lachen om mijn verrukte reactie en zet de sauna gelijk aan.



Als ik alleen ben hoef ik niet na te denken.

Hop sauna in.

Het eten wacht maar.

Kleren wassen en dan een heerlijke pasta maaltijd en knollen gourgette soep.

Buiten eten terwijl de zon ondergaat.

Twee schatten van mensen die hun huis in vlammen op zagen gaan.

Hebben dit huis weer opgebouwd niet beseffende hoe groot het werd.

Ik verdwaal erin.

De dochter woont met kind in een verbouwde varkensstal.

Die heeft autisme en heeft begeleiding nodig.

We praten de avond aan elkaar en om half 11 ga ik naar boven.

Japie ingepakt nog een keer de sauna in en me af vragen welke dag het is en hoelang ik onderweg ben.



31 aug 2021

Een bijzonder afwisselende mooie dag

Daar zit je dan. Hoe machteloos en kundig, hoe groots en nietig.

Met emoties en wensen, mijn verleden en toekomst.

Is er een 'tegenover.... mij'?

Deze tekst hangt bij de poort van het klooster waar ik vandaag slaap en hij raakt me.



Vannacht drie keer verhaal getikt drie keer weg.

Dus veel te laat gaan slapen.

Om half zeven wakker en brak.

Mijn hoofd suist als een malle en dan weet ik al. Dit word niet mijn hoogtij dag.

Bad vol laten lopen en maar een poosje koken in een heet bad.

Mijn gewassen kleren hebben in de sauna gelegen en zijn droog

Om acht uur is er ontbijt.

Ik moet zeggen, dit is wel een heel leuk stekkie.

De mensen zijn zo open en lief.

Ze zijn zo begaan met de natuur en je kan merken dat ze blij zijn met hun woon plek.

Er gaat heel erg veel liefde van uit.

Ik raad deze plek ook aan om te gaan slapen.

Na het ontbijt toch echt op pad om kwart voor negen.

Een enorm hartelijk afscheid en ik sta buiten.

Japie hijs ik goed op mijn rug en dan kan ik lachen.

Een tevreden vriend want hij weegt niks en zit als gegoten.

Wat heerlijk dat je in zo een goed humeur ben jubel ik.



Ik loop al snel op de route en al even snel is ie zoek.

Het is dat de gpx me zegt dat ik verkeerd loop want een route paaltje had niet logisch geweest gezien ik geen afslag zag. Terug maar.

En als ik een tweede poging doe zelfde probleem.

Ik snap er niks meer van.

Dan maar terug naar het begin van de route en helemaal opnieuw.

Ik mis geen paaltje en toch zegt de gpx opnieuw links af daar waar niks is.

Als ik dan de struiken induik is het bingo.

Routepaaltje in het hoge gras en een graspad door het weiland.

Ik moet over een hek met schrikdraad en de opstap is veel te hoog.

Het kost veel moeite maar dan ben ik er.

Even later een omgevallen boom.

Erover heen is te hoog. Er onderdoor is echter te laag.

Ik moet bijna op mijn knieën er onderdoor schuiven om Japie niet in de blubber te hoeven neer poten.

Ik hoop dat het pad kort is.

En dat is het ook.

Eenmaal op de weg begint Japie te rammelen.

Dus van mijn rug af, wat rommelen en weer op.

De muziek moet ook maar op.

Ik zal maar gaan zingen voor Japie bedenk ik me.

Misschien kan ie het waarderen.

Waar jij links wil wil ik rechts

waar een wil is blijf jij weg, het is een eindeloos gevecht. Dat galm ik naar achteren.

Japie zingt even hard mee met zijn gepiep en krakende stem.

Fietsers die langs komen groeten lachend.

Koeien in de wei kijken met een hooghartige kop zijwaarts naar ons.

We verstoren duidelijk de rust.

Dan loop ik Megen binnen na 2 km.

Wat een leuk vestings stadje is dit.

Ooievaars op de toren, een clarissen klooster wat dicht is en een franciscanen klooster waar de deur open is.

Maar ik lanterfant al een poosje door Megen dus ik ga het klooster niet in.

Wel ben ik dan aan etappe vier aangekomen en daar kan ik het begin niet van vinden.

Dan staat er een bord.

Als je hulp van boven kunt gebruiken, hier moet je zijn in Brabant.

Ik schiet in de lach en roep boven maar eens aan.

Gelijk zie ik een vrouw aan komen en haar schiet ik aan.

En dan zit ik snel op het begin van de route.

Ik heb lol.

Mijn gastadres had al gezegd dat ik over de dijk en de uiterwaarde ging en dat klopt.

Ik zie een roofvogel en krijg hem op de foto zittend in een boom.

Leuk.

Maar de moeheid blijft rot hangen.

Bij Diede ben ik 9 km verder en moet er cola zero in.

Dat werkt even.

Gek denk ik.

Gister had Japie een mindere dag, vandaag is het mijn beurt.

Als ik verder loop zie ik een woonboot over de maas varen.

Wat geweldig.

Ben je je uitzicht zat dan vaar je gewoon naar een ander plekkie.

Ik mijmer er een poosje over door.

Ik kom langs dorpjes als Demel en Neerlangel.

Dorpjes waar ik nooit van gehoord heb.

Gehuchtjes.

Bij een spoorweg overgang moet een restauratie zijn maar die blijkt dicht.

Op een bankje nog maar weer cola zero erin en ik loop weer.

En dan kom ik in Ravenstein.

Een heel leuk vestings en ik kijk mijn ogen uit.

Er is een poëzie route met allerlei gedichten.

De gebouwen zijn geweldig mooi.

Ik vermaak me er een poosje en raak aan de praat met mensen die de poëzie route doen.

Er is een vvv met hele lieve mensen.

Mooi want ik moet naar de wc.

Lieve mensen zijn het en ik mag naar de wc.

Daarna moet ik de route zien op te pikken wat nog niet zo makkelijk is.

Langs de groenteboer. De bakker is dicht, voor een terras heb ik geen tijd, dus banaan scoren.

Maar aparte groenteman verkoopt halve stuk fruits en geen bananen



Wel zoete cannelonies en die neem ik dan maar mee.

Overheerlijk zoet en ik knap er helemaal van op.

Dan vis ik de route weer op en gaat het verder langs de Maas.

met een stel babbel ik nog een poosje.

Zij lopen etappes andersom.

Nog twee uur naar Velp zeggen ze.

Dan zou ik daar 17 uur zijn.

Mooie tijd.

Ik loop vandaag verhard na dat rottige stukje en het bevalt even prima.

En ik ben wakker geworden en zing luidkeels met de muziek mee.

Roodkapje waar ga je heen.

Mensen gaan er vrolijk van kijken dus goede daad gedaan.

Japie heeft het ook nog prima.

Samen gaat het goed vandaag in het zonnetje.

En dan zo een mooi stukje.

Van die uit de kluiten gegroeide koeien.

1 ervan is zich aan het over gieten met zand.

Even verderop paarden in het water en langs de kant.

Ik kan alleen maar kijken en genieten.

In de verte kloosters.

1 ervan moet het Emmaus klooster zijn.

Het is nog vroeg en dan loop ik langs een terras.

He ja gezellig tussen de dieren. Er komt iemand kletsen over Santiago en het kloosterpad.

En dan moet ik zo hard lachen.

Een oud echtpaar heeft appel gebak.

Een haan staat naast hun tafel uitgerekt te kijken of ie een graan mee kan jatten.

De oude dame moet zo hard om mijn lachstuip lachen dat ze er niet meer uit komt.

Samen schateren we het uit.

Wat leuk is het hier en ik blijf tot vier uur zitten.

Hoezo twee uur ik ben er met een krap half uur al.

Ik kan twee flesjes cola kopen.

Mooi voor morgen. Maar Japie laat dat wel voelen dat hij meer gewicht geeft.

En dan loop ik het laatste stukje.

Vlak voor het klooster staan joekels van paddenstoelen.

En dan sta ik bij de poort en lees bovenstaande tekst.

Ik laat het maar even op me inwerken.

Dan zie ik de trekbel en jengel er even flink aan.

Aan het koord hangt een briefje de gewone bel te gebruiken ivm opnames.

Oeps denk ik maar de mevrouw die open doet moet lachen.

Ipv een slaapzaal slaap ik toch op een kamertje.

Thee sla ik af.

Japie heeft me laten zweten en het water drupt van me af.

De mevrouw houdt me aan de praat.

Waarom ik loop.

Ik vertel het haar. Ze vertelt pas een maand hier vrijwilliger te zijn en al die verhalen, zo verschillend mooi te vinden.

Dan mag ik onder de douche en naar de meditatie.

We moeten een mooi beeld van vandaag wat direct op komt in gedachten nemen.

De uit de kluiten gewassen koe met dat zand komt direct op.

Het beeld brengt een lach op mijn kop.

Dan gaat ze zingen en is voor mij de meditatie voorbij.

Met enig afgrijzen hoor ik het gepiep aan.

Dan nog 10 minuten stilte en daarna moet iedereen zijn mooie moment delen.

Daarna zingen we met zijn allen en gaan we eten.

En ik schiet recht.

We eten sperziebonen.

Op 1 adres na eet ik ze overal en ik heb de grootste lol.

Het wordt de hype van deze tocht zo onderhand.

Na het eten doen we rummicuppen en kletsen en nu mag ik slapen.

Half acht meditatie maar ik denk dat ik die oversla.

Japie heeft een lege maag en wil ik voor acht uur gevoerd hebben.

Maar wie weet wat de dag ons brengt


1 sept 2021

Het drama van Grave

Zo ik heb lekker geslapen en zin in vandaag.

Een pittige van 26 km.

Ik moet nog denken aan gisteravond.

Vrijwilligers van het klooster die leven in onmin met elkaar.

Je voelt de spanning wel maar eenmaal apart van elkaar was het een gezellige avond.

Om 8 uur ben ik aan het ontbijt.

De meditatie sla ik over want half acht moet Japie zijn buik ook weer gevuld worden.

Tenslotte heeft hij ook een hoop werk te verzetten om mij de hele dag bezig te houden, dus voedsel erin.

Het ontbijt is lekker en ze vinden mij stoer dat ik zo loop.

Ik niet ik wandel gewoon een heel eind denk ik.

Om half negen krijg ik mijn stempel in mijn pelgrimspaspoort en met goede wensen ga ik op pad.

De gpx zet ik aan maar mijn hoofd is nog bij de vraag van vandaag. Hoe gelukkig ik ben.

Na 500 meter kom ik er dan ook achter verkeerd te lopen.

Tja dat moet ik niet te vaak doen met de afstand van vandaag.

Een politieauto passeert me en komt eind van de weg weer terug. Die ziet me ook heen en weer gaan.

Bij de kerk denk ik dan echt de goede weg te lopen.

Maar ook nu loop ik weer verkeerd.

Nu heb ik het sneller door. Wederom passeer ik de politieauto.

Ze zullen wel denken, denk ik.

Nu zit ik wel op de juiste weg en al vrij snel loop ik Grave binnen.

Druk, druk en ik doe alsof het niet vervelend is.

Dan kom ik in het centrum. en er staan wat leuke gebouwen.

Toch leuk even naar kijken.

Als ik op mijn gpx kijk blijk ik fout te zitten.

Gek want ik volg de pijltjes keurig.

Het zoeken begint.

Vier keer sta ik voor dezelfde basiliek, loop ik hetzelfde rondje en wil de gpx niet mee werken.

Ik zoek een straatnaam op en vul die in op google maps.

Maar dan gaat de route terug richting klooster.

De hele navigatie is van de leg en ik raak in de war.

En geirriteerd door de drukte om me heen.

Een hele tijd verder vraagt ineens een vrouw of ik de weg kwijt ben als ze me voor de zoveelste keer voorbij ziet lopen.

Ze wijst me hoe ik moet en ik vul een straatnaam in op google maps die ze noemt.

Maar wederom terug richting klooster.

Horendol word ik. De vrouw vond dat ik nog best door de stad kon wandelen gezien het zoveel mooie gebouwen en rijks monumenten heeft.

Nou en bedankt denk ik maar ik moet hier weg voor ik plof.

Ook het eind adres leid me terug.

Als ik uit wanhoop dan maar via de weg ga lopen en idd terug kom ik ineens de goede pijltjes tegen en blijk ik op de route te zitten.

Ik had nooit in de binnenstad uit moeten komen.

Met mijn hoofd in de mijmerstand heb ik een knooppunt paaltje gemist.

Door de buitenwijk kom ik dan op een rustiger stuk en ben ik 9 km verder.

Dat zal zeker vier km verder zijn dan de 26 km.

Ik probeer mijn humeur nog even op te krikken met muziek maar dat helpt niet meer.

Ik ben moe en uit mijn doen.

Bankje plassen en flesje cola zero erin.

Hoppa dat werkt wel en als ik tot rust ben gekomen gaat het verder.

Het laatste stukje onrust gaat er nu ook wel uit.

Japie heeft het ondertussen reuze naar zijn zin.

Hij piept van plezier. Mijn hoofd gaat weer naar de stelling van vandaag.

Hoe gelukkig ben ik.

Ik weet het eigenlijk niet zo goed.

Ik heb een moeilijke periode gehad en toen was ik maar heel soms gelukkig.

Maar de laatste tijd ben ik wel weer wat vaker blij.

Ik ben gelukkig als ik kan lopen.

En ik ben gelukkig met dierbare vrienden om me heen.

Maar ik voel me vaak ook anders dan andere mensen en dan kan ik me eenzaam tussen mensen voelen wat ongelukkig maakt.

En dan denk ik weer aan iemand die me zei mijn humor te houden.

En ja dat heeft me ook door moeilijke periodes in mijn leven heen gesleept. Ben ik ongelukkig?

Het wisselt vaak. Maar ik denk dat ik ook een blij mensenkind ben dus er tussen in val.

Maar nu geef ik het een 10. Elke keer als ik het zat ben of moe en geen zin meer heb, bedenk ik me hoe heerlijk het is om zwiebertje te zijn.

Zo dwalen en niet naar huis hoeven of allerlei verplichtingen hebben.

Gewoon Japie op mijn rug en gaan zonder zorgen.

Er is ook niks.

De avond ervoor kijk ik hoever de etappe is zodat ik weet hoe snel ik weg moet.

Ik kijk naar het adres en dat is het dan wel.

Overdag mijmer ik, of ik loop maar gewoon en geniet.

Zo zou het moeten blijven denk ik dan.

Ondertussen loopt het aardig. Ik loop langs Escharen en kom later een mariakapel tegen. Mooi gebied ook om doorheen te lopen.

Ik steek een kaarsje op voor een goede tocht en voor iedereen die het lastig heeft.

Dan gaat het verder.

Ik kom volgens het route knooppunt bij kasteel tongelen.

Ik kijk mijn ogen uit mijn kop maar nergens is een kasteel.

Japie is net zo verbaasd en denkt dat we nu allebei iets over het hoofd hebben gezien.

Stukje terug maar niks.

Zeker afgebroken zeg ik tegen Japie. Hij bromt wat terug.

Nog geen vijf minuten later is daar dan toch ineens het kasteel.

Je kan er lunchen maar dat doe ik niet.

Ik heb veel te ver te gaan nog.

Dat valt me van dit pad tegen.

De grote afstanden. per etappe. Ik hoop dat dat beter wordt want mijn benen worden moe.

Eigenlijk wil ik zitten. Maar er zitten nog geen 18 km op dus ik ben streng en kachel nog even door.

Maar dan zitten de 18 erop en jubel ik tegen Japie dat we gaan rusten en ik zijn buik leeg ga eten.

Japie kraakt even heel bedenkelijk en zegt het net leuk te vinden om met zijn volle gewicht mij het leven zuur te maken.

Jammer dan zeg ik.

Hij mag met zijn rug naar me toestaan zodat ik kan plassen.

Potten kijkers niet nodig.

Dan vis ik de crackers eruit.

Japie dacht het vast in hapklare stukjes te vermalen.

Snel klaar zonder kauwen.

Een krentenbol en peer van het klooster en nog een cola zero en ik ben er weer klaar voor.

En nu gaat het idioot rap. Muziek op mijn oren en luidkeels mee zingend vliegen de kilometers weg.

Beers, Cuijk ik ben er voor ik het weet.

En dan in Cuijk vindt een man het nog eens nodig om me te vertellen waar ik heen moet.

Man vlieg op denk ik terwijl ik braaf luister.

Ik weet de weg nu.

Langs het laarzenpad gaat het dan, maar voordat ik dat betreed loop ik eerst nog verkeerd en dan geniet ik van een wat valse doedelzak speler die blijkbaar voor de boten op de Maas aan het spelen is. En dan is er een kudde koeien ontsnapt en moet ik daar langs. De koeien huppelen vrolijk achter me aan. Nog een stukje en dan ben ik bij het klooster waar ik op Nelly wacht. Inderdaad 30 km verder dus vier km meer dan nodig.

Het drama van Grave.

Het leek even de dag te verzieken.

Maar uiteinderlijk werd het een mooie dag.

Morgen wandelen we met zijn drietjes.

Japie, Nelly en ik.


2 sept 2021


2. sep, 2021
met zijn drietjes

gisteravond me toch een partij lekker gegeten.

Zalm en nog meer vis, aardappelen, wortelen, bloemkool, rauwkost, het was heerlijk.

Na al die dagen sperziebonen was dit feest.

Vannacht ook goed geslapen en vanmorgen snel ontbijt, lunch gemaakt en om 8 uur op pad.

Terug naar het klooster waar ik gister gestopt ben.

Daar nog even de meegenomen koffie gedronken en dan gaan we op pad. Japie, Nellie en ik.

Over de dijk langs de Maas.

Japie bromt blij zijn pieperige deuntje.

Schone kleding en een goed gevulde buik.

Het zonnetje schijnt dus het leven is goed.

We lopen een stukje verkeerd maar zitten ook al snel weer goed.

Het is grappig dwars door het weiland en door een hekje waar allemaal koeien voor staan.

Wat nu? vraagt Nelly.

Tja er maar doorheen.

Ik verwacht dat ze wel op zij gaan en dat doen ze ook.

Ze zijn bang voor me dus fijn.

Het volgende hekje levert een probleem op.

Japie is te dik.

Ik probeer het op verschillende manieren maar het wil niet.

Japie moet van mijn rug af en er overheen getild worden.

Je bent een vetklep mopper ik.

Al snel komen we bij de weg. En bij een camping waar een restaurant is met appeltaart.

Tuurlijk vandaag mag het.

Als we verder willen blijkt Japie een banaan geplet te hebben.

Godzijdank zijn de routekaarten nog schoon. Een natte vaatdoek van het restaurant erover en de kaarten maar boven op het hoofd van Japie.

Als we een uur gelopen hebben is het voor Nelly tijd voor lunch.

Op een bankje komt er van alles uit haar rugzak te voorschijn.

Ik moet vreselijk lachen en maak een foto van ons beider lunch. Ik heb alleen twee boterhammen en dat is genoeg.

Maar dan begint het ook te kriebelen.

We schieten niet echt op.

Nellie wil morgen ook mee een stukje, maar ik mag echt ver tot boven de 30 km, omdat ik dichterbij geen slaapadres had en de route is al 29 km.

Als we dan ook nog eens de route niet goed oppikken komt het ongeduld.

Na wat omzwervingen bij Oeffelt waar de gpx aangeeft dat we verkeerd lopen en de routepaaltjes niet echt duidelijk zijn, en een keer een pad wat nergens naar toe kan, en we een stukje op de gps lopen naar Beugen, komen we bij een tentje en gaan we nog wat drinken. En dan roer ik het probleem van morgen aan.

Nellie was zelf ook al tot het idee gekomen. Ik loop te snel waardoor Nellie toch een tandje erbij wil doen wat niet lukt.

En Nellie loopt te langzaam voor mij. Ik hou me vreselijk in en voor vandaag kan dat maar morgen niet. Het is te vermoeiend.

Later geeft Nellie ook aan dat ze blij is niet te hoeven morgen.

Na de dutch mountain trail zijn de benen nog niet hersteld vermoed ik.

Blij dat we er goed over hebben kunnen praten gaat het nu goed. De onrust is bij mij weg en we lopen gezamelijk kletsend verder. Langs het kleinste museum ter wereld wat ik geen museum vind. Langs de kerk van Beugen en dan moet ik enorm lachen om de gebeds brievenbus. Alle zegen komt van boven denk ik.

De route is soms mooi maar zeker het laatste deel niet bijzonder.

En uiteinderlijk moeten we een beetje doorlopen, om een beetje op tijd in het karmelieten klooster te zijn Het karmel klooster, voor mij het karamel of karnemelk klooster. Ik kon het niet onthouden.

Maar op tijd zijn lukt en een champignonnetje wijst ons de weg.

Ik denk dat ik ga verdwalen.

We zijn blij dat we er zijn.

Ik krijg de stempel in mijn pelgrimspaspoort en het kloosterspeldje voor aan de rugzak heb ik nu ook.

Daarvoor moet ik echter naar het kantoor.

Op de terugweg verdwaal ik idd en kom in het privé domein van de champignonnen.

Als ik betrapt wordt, wordt me verteld hoe ik wel moet lopen.



En dan is het douchen en een eettentje zoeken.

Lekker aan de vis en heel veel kletsen. Tot het dan ook tijd is om op te stappen.

Om acht uur wonen we morgen samen nog de mis bij, waarna we elk ons eigen weg zoeken.

Nellie heeft spierpijn die mag rusten maar wat een toppertje. Tenslotte is ze met haar 70 jaar niet piep meer en is ze nog maar net terug van het zware heuvelen traject in Limburg.

ik mag nog even zwieberen.

Ik ben nog het jonkie.

Morgen… Ik kijk er naar uit wat de dag gaat brengen.


3 sept 2021


3. sep, 2021
Dag van ontmoeten

Grappig, wij waren vannacht de eerste twee gasten sinds corona.

Ik heb ook weer goed geslapen maar het was wat kort.

Heb liggen kijken wanneer het licht genoeg is om te lopen.

Ik wil van Biezemortel volgende week twee etappes lopen maar wel op mijn dooie akkertje.

Dan kan ik als ik vroeg vertrek nog bij Joke de oprichtster van de verwenzorg op visite in Den Bosch.

Zou het fijn vinden haar weer te zien.

Daarna met Nelly uit eten… Maar dat is voor later. Ik weet hoe laat ik kan vertrekken, meer wil ik niet weten.

Om 8 uur zitten wij braaf bij de viering.

Stoeltjes op afstand in een kring.

Ze hebben ook hier corona gehad.

Er worden psalmen opgelezen uit een boekje en dan moeten we weer een poosje stil zijn.

Netjes buig ik devoot mijn hoofd en ben stil.

Als het lang duurt en ik even opkijk zie ik tegenover me een non op haar mobiel zitten.

En ik heb moeite om niet keihard te gaan lachen.

Nellie had er nog over gedacht er een foto van te maken

Daar zit ik dan met mijn goeie gedrag mijn zonden te overdenken.

Ik ben blij als we weg kunnen.

Trok het me vroeger wel, nu heb ik dat niet meer.

Ik zeg altijd ik geloof niet, ik weet het al lang hoe het er boven uitziet.

Maar de kerk heeft met alle ellende van misbruik en oorlog afgedaan.

Ik heb geen kerk nodig om te geloven.

Na de dienst zeggen we gedag en bekijken we samen nog even de tuin.

En dan is het tijd om afscheid te nemen met een dikke knuf.

Nog even zwaaien en ik neem het rit aan. Japie vrolijk zingend op mijn rug. Die maakt het me niet lastig vandaag.

Zin in de afstand. Even gewoon weer lekker een 30 tiger lopen. Het weer is er goed voor.

Boxmeer uit is geen probleem dit keer.

De gpx wijst me als ik een paaltje niet direct zie de weg.

Ik app het Nellie door waar de moelijke punten zitten.

Die wandelt straks nog naar st Anthonis.

In het bos spoort de gpx niet en er is geen route paal te zien.

Ik besluit me niet druk te maken.

Het is doodstil dus eerst maar plassen en dan kijken.

Net als ik in zak word ik bijna omver gelopen door een vrouw.

Echt als een speer heb ik mijn broek weer omhoog gehesen.

Beiden schieten in de lach.

Ja dat moet ook gebeuren zegt ze.

Ik zeg dat ze wel op een goed moment komt omdat ik de weg niet vind.

Zij kijkt mee op de route en geeft aan dat het niet helemaal klopt.

Ze weet echter wel de weg. Zullen we samen oplopen? Ehhh ja maar moet nog wel even een en ander vast sjorren.

We raken aan de praat. Zij werkt in het ziekenhuis en ziet nog steeds een volle ic met corona patiënten.

We praten wat over het werk. Zij wil over drie jaar naar Santiago lopen.

Daarom traint ze en zit nu op 20 km.

Ik vertel haar van mijn twee tochten.

Leuk om zo te kletsen en een leuk mens.

Pittige loper ook.

Dan moet ze de andere kant op en nemen we afscheid.

Ik zit weer op de goede weg. He wat leuk toch altijd die ontmoetingen.

Lopers zijn een fijn soort mensen en dat hoor ik vaak van mijn slaap adressen ook terug.

Geen moeilijk gedoe geen oordelen, maar gewoon de dingen nemen zoals ze komen. Maar goed ik zal toch echt moeten plassen zo ondertussen.

Achter een struikje dan maar.

Dat loopt een stuk beter.

Het pad gaat een poosje langs de snelweg.

Muziek gaat op mijn kop en ik kachel maar even door.

Dan kom ik weer in de weilanden en leuke wegen. Ik heb geen idee maar Japie en ik hebben vandaag maar weinig tegen elkaar te vertellen.

Japie neuriet rustigjes zijn lied en ik zit een beetje in mijn hoofd.

Ben nog bezig met gisteravond en de gesprekken met Nelly.

Soms zou een toverstafje toch zo fijn zijn.

Eigenlijk loop ik al snel st Antonius in.

Ik dacht een leuke plaats, maar ik loop denk ik langs de rand want er is weinig te beleven. Wel slaat de gpx op hol en is het routepaaltje er ook vandoor. Zitten en cola erin gieten.

Ik zoek een weg op de route en zet de gps aan.

Dan loop ik alweer snel op de route. Mijn ma belt en heb haar een poosje aan de lijn.

Enigszins uit mijn hum hang ik op.

Oordelen is ook een vak apart.

Bij de super haal ik wel twee flesjes cola zero extra. En twee koeken want broodjes hebben ze niet echt.

De koeken gaan gelijk naar binnen.

Dan kan ik doorlopen.

Maar dan wordt de route echt mooi.

Eindeloze heidevelden, bossen, ik kijk mijn ogen uit.

Ooo zeg ik tegen Japie, wat gaat hier een zalige rust vanuit.

Japie is her er volledig mee eens. 1 van de weinige keren dat wij zo eensgezind zijn denk ik.

Er zit een vrouw op een bankje in meditatie houding.

Als ze groet zeg ik dat ze een mooi plekje heeft uitgekozen.

Met een lach beaamt ze dit en dat ze hier heel graag vertoeft.

We wensen elkaar een mooie dag en ik geniet schandalig verder.

Het is niet altijd een even makkelijk te lopen pad.

Zand wat ik nou eenmaal lastig vind lopen en een stukje karrespoor.

De mobiele non schiet ineens door mijn hoofd en ik schiet keihard in de lach.

Dat gebeurt me vaker vandaag dat ik ineens heel blij zomaar in de lach schiet.

Het is ook zo een mooie dag bedenk ik me. En herrinneringen aan de tocht maken me gewoon blij.

De zon hoog aan de hemel, prachtige natuur en Japie die zich helemaal aan me aanpast. Meer heb ik niet nodig.

De route raak ik ook niet meer kwijt.

Ik bedenk me dat ik wel eens wat mag gaan drinken. Een bankje is er dan ook.

17, 5 km zitten erop.

Als ik verder kan bedenk ik me dat ik loop tot 24 km en dan weer een rustplek op zoek.

Zo drink ik tenminste voldoende.

Het vlot aardig bedenk ik me.

29 km en dan nog 4 naar mijn slaapadres. Dat is te doen.

Dan spreekt een stel op de fiets me aan.

Santiago? Nee nu het kloosterpad. Hij vertelt naar Santiago te zijn gefietst.

Maar denkt dat lopen intenser is.

Ik denk het ook.

Het blijft toch leuk die gesprekjes.

En dan zitten er 24 km op.

Op een stenen muurtje ga ik zitten en werk nog maar eens een halve liter cola zero weg.

Een wandelaar komt langs. Welk pad ik loop.

Hij loopt ook het kloosterpad.

Leuk ik loop wel een stukje met je op. Snel klimt Japie weer op mijn rug. En dan kachelen we met zijn drietjes verder.

Hij is bijna halfweg 30 en loopt nu een paar dagen.

Geen grote Japie.

Zijn tempo ligt dan ook hoger dan dat van mij dus ik zet er de pas in.

We kletsen een hoop.

Hij heet Matthijs en wil naar Santiago vanuit huis.

Het blijft toch grappig als ik hoor welke raad of meningen mensen altijd hebben.

Gewoon gaan. Verschil tussen hier en daar zijn de slaapplaatsen.

Daar nooit iets hoeven te regelen, hier alles ruim van te voren.

Altijd de verplichte afstand dus ook moeten lopen.

Dat vind ik gewoon het minst leuke aan lopen in Nederland.

Maar eenmaal op weg verdwijnen die gevoelens ook.

Ik ben gewoon een makkelijke loper en een kilometer meer of minder maak ik me niet snel druk om.

Het komt zoals het komt.

En ben ik het zat, dan is er wel ergens vervoer te regelen.

En zo babbelend hoor ik ook dat we morgen dezelfde slaapplek hebben.

Leuk.

Matthijs wil van iedereen met wie hij loopt een selfie.

Die mag gebruikt worden.

Prima ik ben ook niet moeilijk.

En dan lopen we tegen huize Padula aan.

Een klooster op het terrein van een ggz instelling.

Voor een pelgrimsstempel is het zoeken.

We bellen maar op verschillende plekken aan. Maar men weet het niet.

Dan vertelt een man die buiten zit dat we in het hoofdgebouw moeten zijn.

Matthijs belt en hoort dat het klopt.

Na de stempel is het voor Matthijs bijna bij zijn slaapplek en voor mij nog een eindje door.

Na de selfie gaan we ieder ons eigen weg.

Ach Japie, ik ben je toch lelijk vergeten zeg ik hem.

Japie zwijgt nu.

Maar ik bedank hem wel dat hij het me zo makkelijk heeft gemaakt.

En als ik dan even wat drink nog neuriet hij weer een liedje.

Samen lopen we naar Gemert.

Als ik even de route voor morgen en het adres in Gemert naast elkaar leg ben ik superblij eens mijn verstand te gebruiken.

Ik moet niet helemaal naar Gemert maar al veel eerder van de route af.

Foei, dat is maar mooi dat ik op tijd kijk anders had ik zomaar nog tig km extra moeten lopen.

En na dat tempo lopen van de laatste uurtjes ben ik eigenlijk moe en doen mijn voeten zeer.

Dus op de tomtom verder.

Via de jumbo wat eten halen.

Ik heb weliswaar net een boterham van de lunch op, dus geen trek meer, maar ik moet ook groenten.

Beetje in het gezonde blijven.

Een salade is prima en met extra cola zero en twee alc. vrije leffes ga ik de laatste meters aan op mijn slaapadres.

Bijna 37 km op de teller.

Meer km dan ik had berekend.

De ontvangst is allerhartelijkst. Een lerares en we duiken de tuin in en babbelen een poosje.

Ook weer over het afgelopen jaar maar ook is zij al via allerlei wegen richting of naar Santiago geweest. Dus helemaal leuk.

Zij loopt nu ook een pad door Brabant.

Mijn kleren gaat ze voor me wassen. Mijn sokken mag ze niet aankomen.

Dan wordt het tijd voor douche en eten.

Heerlijk groot bed eigen douche en toilet dus helemaal fijn.

En nu lig ik schoongeboend en met een gevulde maag tussen alle spullen uit de buik van Japie.

Nog even met Ilona geapped die zondag mee wilde lopen maar geen vervoer kan vinden.

Ergens snel een terras doen dat wil ik niet.

Ik zwieber en wil me nergens op vast leggen.

Geen enkel moment van druk meer.

Zoals vandaag moet het zijn.

Japie en ik en nieuwe contacten.

Soms kort, soms langer maar altijd waardevol.

Matthijs ik kijk morgen in Aarle Rixle naar je uit



4 sept 2021

Een rotdag die mooi eindigt

Vannacht.

Ik ga liggen en au.

Het bed is vrij hard en ik kan niet zoals normaal op mijn zij liggen want dat doet te zeer aan mijn ontstoken schouders.

Op mijn rug kan ik niet slapen en op mijn buik kan ik zo wie zo niet uit de voeten.

Op zoek en ik vindt een zacht kussentje die ik onder mijn schouder leg. Twee pijnstillers erin en

dan val ik wel in slaap.

Vanmorgen hoor ik mijn wekker niet en schiet een kwartier te laat wakker.

Direct een ellendige suis in mijn kop.

De dag begint goed.

Na het ontbijt ga ik op pad.

Ik heb een kapel op de route opgezocht om te beginnen. Daar loop ik eerst maar heen.

Het is koud buiten en dat was niet voorspeld. Mijn vest en broekspijpen zitten gezellig onder in de buik van Japie.

Dat ga ik er niet uitvissen.

Als ik op de gpx kijk zie ik dat ik al een end op weg ben.

Nou ja dat is dus een dagje echt compleet luiwammesen.

Als ik in Gemert aankom in het centrum, loop ik bij de action even binnen voor een stekker. De mijnes heeft de geest gegeven.

Daarna kijk ik wat rond en is het maar tijd voor koffie.

Kan ik gelijk naar de wc.

Als ik op de km teller kijk zie ik dat ik zes km heb gelopen.

Zes km om weer pal bij mijn slaap adres uit te komen.

Natuurlijk denk ik.

Maar goed anders was het helemaal een kort rondje geweest.

Mijn humeur is niet best. Na de koffie ga ik aan de wandel.

Na 100 meter denk ik: hee mijn stokken.

Gunst die staan nog op de plee.

Hopla terug.

Nu met stokken op pad.

De route kan me niet echt bekoren en ik heb het nog koud.

Ik moet door een park heen en ineens zegt Japie krak.

Hij klapt met zijn volle gewicht op mijn schouders.

Ik vloek niet snel maar de pijn zorgt nu echt voor de nodige krachttermen die moeiteloos mijn strot uit schieten.

Als ik Japie vast wil gespen blijkt de reden.

Een deel van de gesp is afgebroken.

Dit is echt niet grappig.

Gelukkig gaat ie nog dicht maar dan moet het wel houden komende week.

Japie is nu echt gewond en hangt er stilletjes bij.

En mijn humeur is tot het diepste dieptepunt gezakt.

Als ik alweer even aan het lopen ben dringt het besef tot me door dat ik maar met 1 stok loop.

De tweede is er vandoor gegaan.

Ik zie mijn voettocht hier eindigen.

Zonder stokken loop ik niet.

Terug maar weer en ja hoor.

Ik haal de stok gelukkig weer binnenboord.

Hier jij zeg ik en hang hem nu aan mijn pols.

Geen tweede keer. De stok is te belangrijk.

Laat ik de muziek maar opzetten denk ik.

Daar knap ik van op en heb ik minder last van dat gesuis.

Maar zelfs de muziek geeft geen beter humeur.

Ik zap door de nummers heen, maar niks.

Dan maar gewoon door lopen.

In een stukje bos krijg ik het idee dat de route net zo goed over de weg kon.

Als ik dan bij een omgewaaide boom beland en Japie weer van mijn rug moet ben ik er klaar mee.

Ik maak mezelf wijs dat ook dit erbij hoort. Het gaat niet altijd van een leien dakje.

Het maakt er mijn humeur toch niet beter op.

Ik kachel het laatste stuk door en dan zie ik het klooster van Aarle Rixtel.

Wat een joekel van een ding.

Ik brom tegen Japie dat het wel weer een soort hotel zal zijn.

Japie is nog triestig. Ik zeg hem dat er wel een oplossing komt.

Het is nog voor twee uur dus ik zit even op een bankje.

Te vroeg nog maar de zon gaat schijnen.

Tuurlijk als je er bent mopper ik.

Ja echt ik heb een mopperdag.

Japie doe ik ook niet af.

Gesp maar zo min mogelijk gebruiken.

Dan loop ik de laatste meters en besluit maar te gaan lunchen in het restaurant er naast.

Dat kan alleen binnen.

Avondeten niet, ze zitten vol.

Nou na de late lunch heb ik toch geen trek meer dus vind het best.

kerriesoep met appel en een vis salade met paling zalm makreel etc

Veel groenvoer en het is heerlijk.

Als ik ga afrekenen moet ik lachen om de prijs. Spotgoedkoop eten hier.

Dan loop ik naar het klooster.

Door een nonnetje die zich voorstelt als zuster Sarto word ik hartelijk welkom geheten.

Ze brengt me naar de kamer en laat me weten dat ik haar als gast zuster altijd mag roepen als ik wat nodig heb.

Half vijf is de vesper dus voor die tijd maar even douchen.

Ik vraag of Matthijs al is gearriveerd.

Dat is ie maar slaapt in een ander gedeelte.

Ik vraag of ik daar mag komen.

Geen idee hoezeer mannen en vrouwen gescheiden zijn🤣

Ze zegt dat Matthijs aan het douchen is en zo naar de Vesper komt.

Oke geen antwoord is ook een antwoord.

Ik zie hem daar.

De vesper is mooi.

Krakende oude stemmen die hun gezang brengen en gebeden opzeggen.

In het duits.

Het heeft toch iets.

De kapel is ook mooi.

Ik duik erna met Matthijs de tuin in.

Nog even terug als ik de grot zie om mijn fototoestel te halen.

De grot is mooi.

De tuin ook.

We komen bij de begraafplaats van de zusters.

Matthijs vertelt dat er vijf nonnen aan corona zijn overleden. We kijken bij de graven van 2020.

Het zet je wel weer even met beide voeten op de vloer.

Wat zal dat hier in de gemeenschap een angstige tijd zijn geweest.

Op een bankje kletsen we over het geloof en wat serieuzere zaken van het leven. Matthijs had ook hier gelezen en moest erom lachen want hij vond mij een pittige loper terwijl ik mijn tempo opvoerde om hem bij te kunnen benen🤣.

Overeenkomsten hebben we.

Beide ouders uit een huwelijk waarvan de een gereformeerd en de ander katholiek is.

Maar dan is het tijd voor de boterham van Matthijs.

Ik hou hem gezelschap en drink thee mee.

We blijven zitten en kletsen wat af.

Mijn rothumeur is met het betreden van het klooster verdwenen.

Dan komt zuster Sarto en raken we aan de praat.

Vijf zusters aan corona dood en nog twee aan andere oorzaken.

Een moeilijke en ook angstige tijd hebben ze gehad.

Ze geeft op al onze vragen antwoord en wij leuten de thee weg. Zuster Sarto zit al 51 jaar in dit klooster.

Toegetreden toen ze 16 was om in Afrika de arme kindjes te helpen.

Mijn verhaal.

Ik wordt champignon voor de arme kindjes.

Ze moet erom lachen.

Ze vertelt over de gemeenschap en de saamhorigheid. Het zorgen voor elkaar.

Maar ook hoe ze zich soms zorgen maakt hoe het met de kloosters moet. Hoe alles stil kwam te liggen in corona tijd en dat beetje extra inkomsten van de gasten uitbleef.

Ik beloof haar reclame te maken en Matthijs zet ons samen op de foto.

En het is ook een aanrader.

De rust, het je welkom voelen, de lieve zorgen het is helemaal goed zo.

De bedden en sanitair is ook heel goed en schoon en het is gewoon een pelgrims prijs of vrienden op de fiets.

Zuster Sarto laat ons het gastenboek zien die ze begonnen zijn.

Natuurlijk schrijven we hierin.

Het leven hier… Het is een leven waarvan we allemaal wel iets kunnen gebruiken en waar we veel van kunnen leren.

De saamhorigheid, het gezamenlijke doel, de rust en de eenvoud.

Het zorgen voor elkaar.

En natuurlijk ik vergeet niet waarom ik de kerk ben uitgestapt met al die schandalen.

Maar een paar dagen hier en praten met zuster Sarto met ook haar humor?

Ik raad het iedereen aan.


https://www.brabantsekluis.nl/ons-bedrijf/het-klooster/

5 sept 2021

Yes geland bij karin

Heerlijk bed vannacht en ook goed geslapen.

Vanmorgen om half acht was het alweer vroeg tijd voor de kapel.

Nog even mijn verdere zonden opbiechten voor ik verder ga.

Het ontbijt is super.

Aan alles is gedacht en ook mogen we een lunch mee.

Het is gewoon jammer dit slaapplekje te verlaten.

Wat een fijne mensen zijn er toch.

Met de heilige Christoffel aan Japie gehangen neem ik afscheid van Matthijs.

Ik wil niet weer tempo lopen op zo een lange afstand en Matthijs moet op tijd de trein halen dus die neemt ook het rit aan.

Als ik thuis ben zal ik je nog een foto sturen hoe je er vandoor gaat

Ik ga op mijn dooie akkertje.

Ik kan beter rustig stappen en lang doorstappen dan rennen en me stuk lopen. Japie is tevreden, neuriet zijn constante deuntje en heeft een redelijk gevulde buik.



Al snel ben ik in het dorp Aarle Rixtel

Een vrouw die bij de kerk dingen aan het regelen is spreekt me aan.

Welk pad of ik loop en waar ik geslapen heb.

In het klooster en hoe duur dat dan is en dat het niet veel zal zijn.

Echt een beetje denigrerend.

Getver denk ik wat een naar mens.

Oordeel gelijk klaar over iets waar je helemaal niet over kan oordelen.

Ik kan niks met die mensen en ik neem dan ook afscheid en ga er vandoor. Langs een kasteel waar ik wat foto's maak en even rondkijk.

Al snel loop ik het bos in en wordt het weer zo schandalig genieten.

En als ik de hei oploop is het weer helemaal happy in mijn velletje. De eerste 11 km zitten er ook op dus tijd voor rust. Heerlijk uitkijkend over de hei.

Als ik het kaartje bekijk lijk ik tot Eindhoven alleen maar natuur te zien.

Het zonnetje staat er goed bij en ik ben uitermate tevreden met deze dag.

verder gaat het langs hei, door bos en langs akkers.

Soms stukken over zand en soms beter te belopen.

Ik hou de gpx angstvallig in de gaten.

Ik moet niet gaan dwalen op 30 km.

Zo merk ik vandaag drie keer al snel verkeerd te zitten.

Als het tijd is voor een tweede bankje, ligt er een zeer bekende kayak.

Hee zeg ik die heb ik ook.

De man is niet spraakzaam en bromt iets.

Op het bankje zitten twee mensen die het vennenpad lopen.

Poosje mee kletsen en dan gaan zij door.

Voor mij is het vijf minuten later ook tijd.

Als ik net loop roept iemand dat er een flesje uit mijn rugzak valt.

He bah.

Ik raap hem op en duw hem maar in mijn zak.

En dan voel ik het al het derde oplaadstekkertje kaduuk.

Gaat lekker zo denk ik.

Dan toch Japie van mijn rug sjorren en een nieuw snoertje.

Flesje weer opbergen en net als ik verder wil, houdt een vrouw me staande die van alles wil weten.

Ja hoor ik vertel wel maar niet langer dan 10 min.

Dan is het klaar en ga ik verder.

En dan loop ik de bewoonde wereld in.

Ooo wat leuk een wandelaar hoor ik.

En ja hoor een groepje fietsers wat staat te kletsen.

1 vrouw begint een heel gesprek.

Die roept weer een andere vrouw die ook wil gaan lopen.

Leuk staan kletsen maar ook weer een kwartier tijd.

En dan net als ik verder wil de vrouw die me eerder staande hield.

Toch nog een aantal vragen.

Vijf minuten denk ik en dan zeg ik haar ook verder te moeten.

Ik loop een of ander park in en dan ineens vanuit het niets een klap op mijn arm.

Twee jochies. Een ik schat een jaar of vier de ander zeven.

Ze blijven met hun fietsjes opgetuigd met speelgoed pistooltjes achter me aan komen en slaan.

En schreeuwen dat ze doen.

Bitch bitch roepen ze.

Ik ben het spuugbeu.

Stelletje kansarme kut kinderen en als ik de zevenjarige weer aan hoor komen voor de volgende mep ben ik klaar.

Ik draai me om en geef hem een tik op zijn billen met mijn stok.

Daarna blijven ze schelden maar op afstand. Japie heeft er plezier om en piept extra luid.

Ik kijk op de gps en zie nog 13 km naar Karin te moeten.

Mooi de route door de stad houd ik voor gezien ik loop rechtstreeks.

Natuurlijk kom ik gewoon op de plekken waar de route me ook heen leidde dus gewoon naar het station en de stad.

De gps houdt ook niet van stad en was steeds van de leg.

Biologische cola drinken naar de wc en door.

Druk, druk ik haat het.

Ik kom er niet uit met de gps.

Een man die ik zie wil ik de weg vragen maar zeikt alleen maar dat ik niet door rood had mogen lopen.

Als ik twee andere mannen vraag komt het goed.

En dan loop ik snel aan naar Karin.

De laatste km zeggen mijn voeten dat het genoeg is geweest.

Maar dan ben ik er ook.

knuffel van Karin die in mijn drup natte kleren grijpt Even vergeten.

Buiten even wat drinken en wortelstamp eten en als de dochter naar het station is gebracht en ik met de man van Karin heb gekletst is het tijd voor douche.

Daar knap ik dan weer helemaal van op.

Daarna zo leuk heerlijk de jacuzzi in.

2,5 uur liggen we te kletsen en stoven.

En dan is het nog even wat drinken en nu slapen.

Heerlijk om Karin weer eens te zien.

Wat maak ik een mooie en bijzondere tocht toch weer deze weken.

Morgen verder en kijken wat de dag brengt



6 sept 2021

Er is te weinig weinig

ik heb niet veel van mezelf nodig om vol te zijn.

Wat ik nodig heb:, is vooral weinig.

Herman Coninck



Deze tekst is een stukje uit een gedicht dat op de handdoek op mijn slaapadres staat.

En het is zo kloppend.



Vannacht heerlijk geslapen.

Vanmorgen om acht uur ontbijt en daarna samen met Karin op pad. Lekker zonnetje en jawel, nieuwe sokken aan, nadat ik er gister achter kwam dat in mijn sokken die ik al twee weken draag een groot gat onder de voet zit. Vandaar die zere plek elke keer.

Nog even bij kletsen.

Karin loopt het eerste stuk mee.

Ik hoef niet terug naar Eindhoven wat me helemaal blij maakt.

Als we op de route zitten neem ik na een poosje afscheid van Karin.

Ik heb het zo goed gehad dat ik met een lach verder loop.

Als ik het dan ook nog eens hartgrondig zeg, hoe leuk het was, hoor ik ineens achter me:" ja zeker ik vond het ook leuk". He Japie die iets zinnigs zegt? Maar nee er fietst een man voorbij.

Ik schiet in de lach en we groeten.

Ik loop een poosje in gedachten verder.

Ik heb geen haast. Een korte afstand dus alle tijd van de wereld.

Dan kom ik bij de weg en zie ik Veldhoven liggen.

Dat is wel heel snel.

Op een bankje bij de midgetgolf even plassen en kijken naar open zijnde winkels op internet.

Daarna loop ik naar het centrum.

Bij het kruidvat scoor ik 4 usb kabels.

De juffrouw bij de kassa zegt dat ik er twee jaar garantie op heb.

Ooo zeg ik dan kom ik morgen even terug want ik sloop ze achter elkaar.

Vandaar dus ook vier.

Ze lacht.

Nu ik toch zo aan het lanterfanten ben maar een terras pakken voor ijsthee.

En ook gelijk even kijken of ik de route anders op kan pakken. Ik wil niet hetzelfde stuk terug over een industriegebied.

Dat kan en blij ga ik weer op weg.

Leuke route en ook rap weer op de route die ik moet. Al snel kom ik bij de kapel onze lieve vrouw in t zand in Zandoerle.

Nooit van gehoord, maar een leuke brink.

Kapelletje is ook mooi om weer te zien.

Ach ja ik ga nog weer eens zitten en wat drinken.

Het lijkt alsof ik er al bijna ben dus kalm aan.

Als ik weer verder ga loop ik heel snel te ver door en kom bij een drukke weg.

En nu weet ik het ondertussen wel.

Even kijken en ja hoor. Stukkie terug en dan wel het gemiste paaltje zien.

De route gaat weer door bos, langs landerijen dus heerlijk afwisselend.

Ik geniet er zo vreselijk van.

En ineens schiet door mijn hoofd dat ik niet bang ben in het bos.

Ik kan me niet anders heugen dat bos nooit een veilige plek is geweest. En ik weet nog de paniek met het pieterpad als ik de weg niet meer wist.

En nu loop ik gewoon te genieten.

Ik ben heel erg verbaasd en ook heel erg tevreden.

Wat fijn dat ik angsten overwin nu.

De snapper hoe de gpx werkt helpt dan ook wel mee.

Voor het donker ben ik het bos voortaan uit.

Het houdt me heel erg lang bezig vandaag. Ik ben op de goede weg terug dat weet ik nu.

Het maakt niet uit hoever ik per dag loop.

Gisteren 35 km vandaag weinig het is goed zo.

Beide afstanden zijn oke. Het nergens naar kijken alleen pas de avond ervoor waar ik heen moet is prettig.

Dat ik het thuisfront niet hoor is fijn. Ik heb mijn Japie die zingt en dat is prima. Meer heb ik niet nodig.

Alleen Japie lijkt soms te groot.

Hij hangt niet lekker en ik blijf maar banden verstellen.

Naarmate de tocht vordert groeit Japie gestaag.

Dan kom ik bij het bezoekerscentrum in Toterfurt.

Weer zo een plek die ik niet ken.

Bij het bezoekerscentrum trakteer ik mezelf op ijs. Weer even zitten en om me heen kijken.

En dan maar weer verder langs de grafheuvels, met zelfs een grafheuvel vanaf 11000 voor christus. Zo oud en nog zo bewaard, mooi is dat toch. Dan kom ik via het bos op een rustige landweg.

Een pijl zie ik schuin omhoog wijzen, dus loop ik de schuine kant maar op. Piep zegt de gpx.

Verkeerd.

Terug lopen en weer kijken.

Ach ja niet schuin omhoog gewoon rechtsaf.

Ik dacht te kunnen vliegen zeg ik Japie.

Ik heb geen idee maar Japie rammelt kraakt en piept aan alle kanten.

Je wordt oud zeg ik liefkozend.

Zo zwervend langs de wegen kom ik dan ineens bij de pelgrimshoeve kafarnaüm in Vessem.

Eind van de route. Nog geen drie uur dat is te vroeg.

Ik wordt gelijk binnen gevraagd voor thee.

Fijn en een toilet is ook welkom.

Drie liter vocht moet ergens uit.

In de tuin leut ik thee en klets met de vrijwilligers.

Fijn dat er weer 10 groepen jeugd zijn voor de jeugd pelgrimage.

Ze hebben in corona tijd van alles opgeknapt.

Een muurschildering in het atelier, een belevingstuin, het is leuk om te bekijken.

Veel te lang aan het babbelen en kijken.

Jammer dat ze vol zaten. Ik had hier graag geslapen. Er staat niet bij dat ik op mijn slaapadres te eten krijg in mijn agenda dus dat wordt boodschappen doen.

Maar eerst loop ik maar eens die kant op.

Nog drie km naar Hoogeloon.

Als ik daar in tik supermarkt zie ik twee km.

Oke dat is te doen.

Ehhh ja maar wel in Vessem waar ik net vandaan kom.

Ik besluit eerst mijn spullen af te gooien en te vragen of er ergens wat te eten is.

Maar direct al blijk ik mee te eten.

Dat is fijn.

En dan als ik mijn slaapplek zie is het jubelen.

Een hans en grietje huisje met bed met klamboe en zooo gezellig.

De vrouw des huizes is net zo enthousiast en lacht maar.

Wat is dit vreselijk leuk.

Ik was snel mijn kleren, die in de centrifuge mogen en ze buiten nog kunnen drogen.

Douchen en schoon en fris aan de courgette soep, salade en patatjes.

Twee ondeugende hondjes die steeds tot de orde geroepen moeten worden, houden ons gezelschap. En we raken aan de praat.

Zij woont hier pas anderhalf jaar.

Haar man zit in de militaire dienst en is nu een paar weken elders in Nederland.

Ze komt uit Veldhoven maar haar huis moest plaats maken voor groen gebied.

Daarop zijn ze zelf gaan zoeken en hebben zich uit laten kopen.

Ze vertelt over haar boosheid dat ze haar huis uit moest, maar dat ze er dit prachtige huis met 4000 ha grond voor terug kreeg.

Twee paarden in de wei, ze werden imker en overal natuur om ze heen, ze is wel blij dat ze hier is.

Verteld een flinke rugzak te hebben.

Ik herken een en ander. Werkte in de zorg en heeft een zoon met autisme.

Leven van dal naar dal is haar op gaan breken en ze wordt emotioneel.

Maar dan springen Cornelia en Esmeralda op het hek de twee kippen. Ik moet zo lachen om de gekke namen die ze aan de dieren geeft.

Ze schiet in de lach. Ook zij geniet enorm van dit buitenleven.

In mijn huis ligt ook een verrekijker, net als op de tuintafel zodat je altijd van alles kan blijven zien.

Ze ziet elk vogeltje, praat tegen de dieren en ik ben alleen maar heel blij dat de pelgrimshoeve geen plek had.

Dit wil je niet missen.

Met een grote pot thee laat ze me achter in de tuin en gaat boodschappen doen.

Bij terugkomst is het een half uurtje spelen met de honden en paarden.

Dan gaat ze tennis kijken.

Ik sla het aanbod mee naar binnen te gaan af.

Nog even buiten zitten en mijn verhaaltje tikken.

En dan komt een van de hondjes met zijn bal.

Dat is duidelijk. Speel kwartier was nog niet over.

Ik gooi een paar keer de bal weg tot mijn schouders het prima vinden.

De hond is teleurgesteld en springt tegen mijn been.

Nagels erin en bloeden als een…

Ach ja pleister er maar op.

En dan hou ik het voor gezien.

Was binnen halen en naar mijn leuke huisje.

Kacheltje een poosje aangezet en was dus bijna weer droog.

Op mijn bed al tikkend is mijn hoofd leeg.

Intens tevreden en ik voel me gezegend.

Dag in dag uit ontmoet ik zulke leuke lieve mensen.

Praktisch allemaal leven ze met de natuur. Deze reis brengt mij veel.

Het geeft de rust van de camino.

Ik heb mijn grenzen gesteld. Geen druk van buiten, geen tijdsafspraken of verplichtingen.

Mijn japie die twee setjes kleren heeft en verder alleen het hoognodige.

Ik die rond loop en eigenlijk maar wat rond droom. Het is alles wat ik nodig heb. En ik ben zo innig tevreden.




Ik heb niet veel van mezelf nodig om vol te zijn.

Wat ik nodig heb:, is vooral weinig.



7 sept 2021

Een warme dag

Goed geslapen maar vaak naar de wc. Toch uitgerust wakker en dat is fijn gezien ik nog een paar dagen moet lopen.

Omdat de afstand niet bijzonder lang is, een half uur later aan het ontbijt.

Lekker denk ik dan nog. Een dagje lanterfanten weer. Met de gastvrouw nog een poosje zitten kletsen en nog een extra kop koffie.

Het is een van de leuke plekjes op mijn tocht. Niet alleen door het leuke huisje maar door de gastvrijheid en zorgzaamheid.

Flesjes water nog even in de koeling, liever griekse yoghurt dan brood prima. Aan alles wordt gedacht.

Het adres mag van mij op de goedkope overnachtings site.

Goed om over negen uur ga ik toch echt lopen.

Ze wijst me een mooiere weg om terug in Vessem te komen.

En het is een mooie leuke weg.

Ik geniet nog na van mijn verblijf.

Vannacht hoorde ik de kerkuilen.

Mooi geluid. Vanmorgen de haan en de gastvrouw was al vroeg aan het fluiten.

Een mens kan het toch maar goed hebben.

Mocht ik er in de buurt zijn ga ik zeker weer daar slapen.

Zonder problemen loop ik Vessem binnen.

Toch even langs de coop twee koeken en cola zero halen.

Brood krijg ik niet weg als lunch. Mijn brood van drie dagen kon ik gisteren weggooien. De crackers, normaal leef ik erop nu vind ik het teveel.

Gewoon twee koeken is genoeg.

Daarna is het echt op stap.

Ik heb er dan vier km op zitten dus het zullen er 24 á 25 worden vandaag.

In het stukje bos waar ik inloop eerst plassen.

En mijn broek vast sjorren.

Hij is gegroeid en zakt teveel af.

Ik leer mijn lijf een beetje kennen.

Als ik mijn stokken harder neer ga zetten dan hang ik meer voorover en loop ik te snel.

Dus daar let ik op en schakel telkens terug.

Op een rustig tempo kan ik langer door lopen.

En zeker vandaag nodig nu Japie wat lamlendig op mijn rug hangt.

Hij lijkt weer te zijn gegroeid dus ik trek de schouderbanden maar weer strakker. Ik denk dat Japie met pensioen moet zo ondertussen.

Zo snel word ik echt niet kleiner.

Het landschap is weer prachtig.

Veel onverhard wat soms lastig is maar het gaat prima.

Ik kom op de Landschotse heide.

Wat een prachtig gebied weer.

In het begin is het druk met wandelaars met erg veel kinderen.

En het is warm.

Maar ik klaag niet. Had ik dit soort stukken in de regen gelopen was dat minder geweest.

Bofferd zeg ik tegen mezelf en ik lach.

Als ik een groep kinderen voorbij loop zegt de begeleider dat de kinderen goed moeten kijken hoe ik loop te sjouwen in de warmte met ook nog die rugzak. Die mw. heeft het pas zwaar.

Ik moet lachen.

Ach ja denk ik kinderen klagen snel.

Ze lopen met flessen water elkaar drinken te geven.

Lief dan weer, dat zorgzame naar elkaar.

Dan kom ik bij het natte gebied met een groot stuk water.

Een bank en het is klaar.

De relax bank staat erop.

Nou reken maar Japie zeg ik.

11 km zitten erop dus echte rust.

Japie mag eerst een plekkie zoeken en dan plof ik er naast.

Eten en vooral drinken.

Een liter vocht is zo weg.

Kilo minder te sjouwen dat is mooi.

Vanwege de warmte en nauwelijks iets tegen komen moet er veel vocht gesjouwd worden.

3.5 liter is niet te gek op zo een warme dag.

En ik drink in 1 keer veel zodat ik er ook weer lang op kan teren.

Als het stil is, is het plassen en weer door.

Een half uur zitten is vandaag wel heel snel voorbij.

Japie mag weer op mijn rug klimmen.

Ik houd van hem en wil hem zo dicht mogelijk tegen me aan voelen.

Braaf slaat hij zijn armen om me heen en klemt zich stevig vast.

Genietend van de mooie hei banjer ik door.

De route is dankzij de gpx goed te volgen.

Paaltjes blijven soms lastig te vinden.

Ik mijmer vandaag veel.

Dan mijmer ik over de afgelopen weken.

Wat heb ik een hoop meegemaakt.

Maar dan komt de vraag, wat dan? En eigenlijk is dat niet eens zo gek veel.

Elke dag gelopen, lieve mensen ontmoet, mooi weer en leuke gesprekken onderweg.

En toch heb ik het idee dat ik kan blijven vertellen al weet ik niet wat.

En ineens schiet me dan Santiago te binnen.

Gerda en ik hebben er nooit echt veel over na gepraat.

Ik heb me wel eens afgevraagd waarom niet.

Nu heb ik het antwoord.

Meer dan lieve mensen, mooie natuur, lopen en het weer is er ook niet.

En ik moet denken aan gister aan dat gedicht op die handdoek.

Wat kunnen we met weinig toch vol zitten.

Dus waar mijmer ik nou helemaal over? Juist. Over niets.

Ik moet denken aan dat weekend koeien melken met een patiënt in Westelbeers.

Dat moet hier in de buurt zijn geweest.

Wat een leuk weekend was dat samen met boer Piet.

Uiteindelijk verlaat ik de hei en loop het bos in.

Heerlijk onder de bomen uit de zon.

Ik mopper niet maar oef wat is het warm.

Als ik achter me kijk zie ik een vrouw lopen.

Ze heeft een groene witte jurk aan.

Heb ik zin in een praatje? Dan moet ik misschien sneller of langzamer lopen.

Nee dat is nu niet handig.

Ik loop rustig door wachtend tot ze me voorbij loopt.

Maar dat gebeurt niet en als ik dan omkijk is er geen vrouw te zien.

Ze kan nergens zijn afgeslagen.

Er is geen zijpad.

Ik loop het stukje terug maar geen vrouw te zien.

Ik ken dit wel van als ik het erg benauwd heb met lopen maar ik ben niet benauwd. Genoeg gedronken, met al meer als twee liter, heb ik ook.

Het fijne gevoel is even weg.

Ik loop maar snel door.

Maar dan zet ik het uit mijn hoofd.

Het zal de warmte zijn.

Ik heb op de route gezien dat ik 2.5 km kan inkorten en besluit dat te gaan doen als ik bij het knooppunt aan kom.

Even opletten denk ik nog. En dan zie ik op de route dat ik dat punt al voorbij ben.

Ooo handige dodo mopper ik.

En er zitten pas 17 km op en ik wil om de 10 km rusten, dus ik moet nog even door.

En net als ik besluit bij de eerste de beste bank neer te ploffen kom ik in grasland.

Met heel veel brandnetels.

Gunst, zeg ik tegen Japie, jij blij dat je hoog zit.

Mijn benen zullen vannacht wel weer het gevoel hebben dat de zon nog steeds schijnt.

Het is zo lastig lopen en de stokken kan ik niet gebruiken. Dat is alleen maar lastig nu.

Vanmorgen heb ik de laatste doppen erop gezet. Anwb doppen slijten snel is me al eerder opgevallen.

Dus ik moet er nu zuinig op zijn.

Na een poosje ploeteren ben ik er door heen en loop weer een bos in.

Oke eerste bank.

Ik loop en loop maar geen bank te bekennen.

En net als ik besluit op de grond te gaan zitten zie ik een hoop mensen bij elkaar

Restaurant?? Er komt een auto aan.

De bestuurder zit achter het stuur met een ijsje.

Kijk dit is het. Een ijstent.

Snel loop ik erop af en stop nog even bij een kapelletje.

Dan ren ik snel door.

Bij de hoek zijn de mensen op hun fiets weg en zie ik niks.

Geen restaurant, geen ijs kar alleen een picknick bank.

Hoe bestaat het roep ik tegen Japie.

Ik zag toch echt die man met een ijsje zitten.

Ik kijk om me heen maar niks te zien.

Nou ja een bank in ieder geval.

Japie is bijna net zo nat als ik.

Ik vermoed dat ik nu wel vocht nodig heb.

Banaantje, mandarijntje en een liter water.

En net als ik weg wil komt er een fietser bij zitten die een praatje begint.

Zijn relatie heeft corona gehad en is na een driekwart jaar nog steeds erg ziek.

Hij vindt wandelen maar niks.

Dat schiet niet op.

Fietsen zie je veel meer.

Ik schiet in de lach.

Wij hebben een andere kijk op zaken, dat blijkt wel.

Maar dan ga ik verder.

Ik moet nog vijf km en het is half vier.

Net weer op het voetpad in het bos staan er twee opgeschoten knullen met brommers te rommelen.

Even word ik er gespannen van maar er gebeurt niks.

Ik mag zo reageren denk ik. Eenmaal in de wei kom ik bij de Beersche strijkster.

Een vrouw die door de bliksem getroffen was en helende krachten kreeg.

Je kan je hand in haar handen leggen voor verlichting.

Wat je dan voelt….

Ik zal moe zijn maar het heeft iets troostend. 🤣

Het is een mooi pad en als ik dan eruit loop kom ik bij een grote mariakapel.

Prachtig is ie.

Er hangt een herinnering aan het mh17 drama.

Twee namen eronder.

Plakkaten met veel namen van oorlogsslachtoffers

Er is veel ellende in deze wereld.

Ik denk dat het wel lekker is al twee weken tv loos te zijn.

Geen nieuws, geen ellende.

Na de kapel loop ik vrij snel Oirschot in.

Mooi route af en op slaapadres aan.

Nog drie km.

De route afstand klopt niet.

21 zou ie zijn.

Met mijn slaapadres niet verder dan 24 hooguit 25 km. Het zullen er zeker 28 worden.

Ik moet doorkachelen.

De binnenstad is gezellig maar ik word een beetje nerveus van de drukte.

Via de jumbo, denk ik. Even wat boodschapjes voor de lunch morgen en twee alcoholvrije biertjes.

Vocht bijtanken vanavond.

Meer als drie liter zitten erin maar ik zweet veel.

Dan de telefoon.

Of ik er al bijna ben want het eten is klaar.

Ja ik kom eraan rennen.

Nog 750 meter.

Aangekomen moet ik gelijk aanschuiven.

Ik vraag of ze een houten stoel hebben want anders kan ik niet gaan zitten.

Dat hebben ze maar het tafelkleed vertoont natte plekken van mijn armen en ik voel het water van me af gutsen.

Tomaten soep, broccoli, vis, gebakken aardappelen, een prima maaltijd.

Vriendelijke mensen. Als ik opsta na het eten liggen er druppels water op de stoel.

En ik ben stijf. Ik blijk een huis met tv te hebben. Gunst, dacht ik niet blij te zijn zonder tv?

Eerst douchen en wassen.

Als ik onder de douche wil stappen hangt er een monster van een spin.

Oei dat is schrikken.

Of douchen of maar aan de wastafel ik sta in dubio.

De eigenaars wil ik niet roepen.

Dan moet ik schone kleding over mijn vieze lijf aan.

Heel dapper zet ik de hete douche aan en spuit op de spin die in het putje verdwijnt.

Ik durf er nu onder maar niet het douchegordijn dicht te doen.

Stel dat dat monster uit het putje kruipt.

Laat ik dan de angst voor het bos overwonnen hebben, dat gaat met de spinnen angst niet gebeuren.

Sorry spinnen minners maar spinnen overleven het bij mij niet.

Als ik schoon ben is de doucheruimte 1 grote plas water van het lekkende gordijn.

Nu moet ik wel om een dweil vragen De eigenaresse heeft geen gevoel voor humor.

Ze begint met de uitleg over het buitengebied waar nu eenmaal spinnen zijn.

Vanavond hou ik het maar voor gezien.

Geen zin om koffie mee te drinken.

Ploffen op een stoel, verhaaltje tikken en de tv aan.

Toch maar even nieuws kijken.

De politiek lijkt op the bold and the beautiful.

Na een paar weken is er nog niks veranderd. Het is komisch om te zien.

Morgen weer een warme dag. Maar vroeger op pad, dus meer tijd.



8 sept 2021


9. sep, 2021
blij met de korte etappe

Laat gaan slapen vannacht en om 7 uur op.

Maar geen probleem ik voelde me prima.

Het ontbijt was heel erg uitgebreid en het duurde dan ook even voor ik weg kon.

Ze vertelde als ze me had afgezet ze eerst ging zitten. Beetje verdrietig dat ik weer weg was.

Dat had ze bij alle leuke gasten.

Het is een lieverd.

Zes keer een lunch aangeboden maar nee. Ik eet het toch niet op.

Dan via de appie heijn gaat het naar de route.

Al snel zijn we er.

Gister toch een stuk verder van de route gelopen dan ik dacht.

Hartelijk nemen we afscheid en ik ga op pad.

Na korte tijd begint de jeuk weer.

En niet zo een beetje.

precies onder mijn sport bh staat alles in brand en de jeuk doet echt pijn

In Oirschot kom ik in het centrum en vlieg ik de zeeman in



Even maar een topje wat niet strak zit.

Bij het restaurant aan de overkant wat drinken en naar de wc. De bediening is er niet maar bordje wc zie ik staan dus ik loop door.

Sport bh uit topje aan.

De jeuk lijkt weg.

als er nog steeds geen bediening is ga ik toch maar weer op pad.

Drinken genoeg denk ik maar.

Het lijkt wat beter te gaan met de jeuk maar het branden houdt aan.

Op een bankje eenmaal in het weiland gaat het topje uit.

Alleen tshirt verder kan er niks op die rug. Even zitten, drinken en verder.

De route is echt bagger. Op een paar stukjes na veel over de harde weg door een enkel dorp en verder de weg.

Maar goed niet erg.

Ik zet de muziek op en loop rustigjes door.

Ondertussen begint het branden weer en ik besluit de schouderbanden van Japie losser te gooien.

Betekent meer getrek aan mijn zere schouders maar alles beter dan dat branden.

Het is ook benauwd weer en ik lijk wat koortsig.

Ben ik blij maar een kippen stukkie te moeten. Elke keer zing ik een paar zinnen mee met de muziek en als dat niet gaat zing ik in mijn hoofd mee.

Dat werkt als een tierelier.

Zitten doe ik niet meer. Cola zero gaat me vandaag echt niet helpen.

En als ik mazzel heb dan kan ik op tijd nog bij lokaal 12 lunchen op de instelling, kom ik droog over en kan ik mijn kleren wassen en boodschappen doen. En dat gaat ook wel lukken als ik naar de route kijk.

Het laatste stukje gaat op de gps.

Rechtdoor zegt ie. Als ik bijna bij het eind van de straat ben wijst ie me terug.

Snotverdrie een paar 100 m extra. Als ik weer terug bij de weg ben blijk ik toch weer terug te moeten.

Rot gps.

Het huilen staat me nader dan het lachen.

Ik voel me echt niet goed.

Maar dan ben ik er.

Er blijken toch mensen te zijn en maar goed ook.

Ze hadden een code gegeven om de deur te openen.

Maar niet dat er achter de code een kastje zat waar een sleutel in lag.

Ik had er nooit in gekund.

14 uur vinden ze echter veel te vroeg.

De kamer is niet klaar. Ze hebben morgen theatervoorstellingen en zijn gestressed.

Dus laat ze me staand een glas water drinken terwijl ze een handdoek op mijn kamer legt.

Prima beddengoed komt later.

Ik knap me snel op want de handdoek is nog nat, haal de fiets op en verdwijn naar lokaal 12. Het is in elke instelling hetzelfde.

Broodje gegeten en naar de supermarkt.

Voor vanavond maar een salade en verder heel vroeg slapen. Het fietsen ben ik echt niet meer gewend. Eerst kukel ik er bijna af en vervolgens rij ik overal dwars doorheen.

Juffie brokkenpiloot denk ik, maar ik ben te dizzy om iets te verbeteren aan mijn rijgedrag.

Als ik terug kom ligt het beddengoed voor mijn deur. Als ik mijn bed opmaak zie ik een steek onder mijn bed.

Ik moet echt vreselijk lachen.

Maar dan is het ook wel op voor vandaag.



Morgen de laatste etappe.






10 sept 2021

De allerlaatste keer op het kloosterpad

En dan de laatste dag op het kloosterpad. En ik had nog een missie.

Gister flink belabberd om negen uur gaan slapen.

Wekker op half vijf gezet en met het gekletter van de regen in slaap gevallen.

Om half vijf gaat de wekker en om vijf uur wandel ik naar buiten.

Weg van mijn laatste slaapplek die ik niemand echt aanbeveel.

Mijn doel voor vandaag was om in het donker in het bos te lopen.

Nu ik overdag niet meer bang ben moet ik zien of dit ook lukt. Van te voren veel mitsen en maren die ik ook kon laten gaan.

Noodscenario's bedacht en weer laten gaan. En nu maar gewoon gaan.

Japie mag vandaag vrij bewegen.

De banden los zodat de bovenkant van mijn rug een beetje vrij is. Zit niet fijn,maar Japie vind het best. Die zingt zijn eigen melodietje.

Het eerste stuk gaat over de weg. Leuk ik hoor de uilen en zie dieren over de weg schieten.

Het is doodstil nog.

En dan kom ik bij een afslag waar ik het bos in moet duiken.

Maar waar ik ook zoek ik kom alleen maar in diepe greppels. Mijn stokken laat ik voelen maar niks.

En dan word ik verstandig.

In het pikkedonker met alleen een lampje van de telefoon ga ik het echt niet zien.

Ik kan mijn routekaartje niet lezen dus zal op de gpx moeten. Boomstronken etc. ga ik niet zien.

Dit is gekkenwerk.

Ik ga door op de weg en wacht tot ik een beetje licht heb.

En net als ik een streepje daglicht zie kan ik ook het bos in.

Ik vind het vreselijk spannend en doodeng.

Af en toe loop ik in spinrag met mijn gezicht en dan schiet de angst omhoog. Mijn grote angst voor spinnen. Stel dat er 1 in mijn haar of gezicht komt. Ik zie vleermuizen en hoor geritsel in de bosjes. Wat voor dieren zullen daar zitten.

zonder al te veel paniek zie ik het lichter worden en de nevel over open plekken. En ik geniet van al dat moois. In de struiken hoor ik gekraak en ineens komt er een man tevoorschijn.

Ik sta verstijfd van de schrik.

De man stelt me direct gerust door te zeggen dat hij van de camping komt en dennenappels zoekt.

Het duurt even voor het bibberen stopt maar dan kan ik hem een fijne dag wensen.

En dan ineens komt de zon op.

Boven de velden een grote rode bal.

Dit is toch wel een enorm cadeau.

Vol bewondering sta ik te kijken.

De natuur komt verder tot leven en het wordt tijd dat ik aan het werk ga. Ik heb een eind te gaan.

Gister heb ik blijkbaar vocht vast lopen houden wat er nu om de haverklap uit moet.

Mallotig wordt ik er van. Japie moet elke keer los en dat gehang op mijn schouders doet ook geen goed. Ondertussen spelen insecten een spelletje door op mijn hele lijf te gaan zitten en steken.

Ik blijf maar meppen.

Na 11 km is het tijd voor rust. Half negen ondertussen dus tijd om Joke te appen de oprichtster van de verwenzorg. Kijken of zij thuis is voor bezoek.

Flesje cola erin en verder maar weer.

Ik loop de route door de loonse en drunense duinen.

Prachtig gebied ook weer.

Met de gpx is de route ook makkelijk te volgen.

En dan ben ik bij Vught.

Eerste etappe gehad. Nelly appen af te wachten en Joke een laatste bericht gestuurd.

Ik wil de laatste etappe nog even met mezelf zijn.

Moe ben ik allerminst.

Het gaat weer goed na gister.

Twee eierkoeken gaan als lunch naar binnen met een paar crackers en een flesje cola en dan is het tijd voor de tweede etappe.

de muziek gaat op en ik zing vrolijk mee.

Het landschap zie ik nu heel bewust en ik neem afscheid van deze tocht.

Het is alsof ik maanden van huis ben en toch ook alsof het nog maar kort geleden is.

De tijd is een beetje een raar spelletje aan het doen. Adressen waar ik geweest ben lijken soms langer geleden dan dag 1. De route van Zoetermeer naar Rosmalen wel jaren geleden.

Het donkere bos van vanmorgen is ook alweer ver weg.

Dit heb ik echt wel overwonnen en tevreden stap ik door. En ineens zie ik allemaal zwarte vlekken op mijn armen en benen en schiet ik keihard in de lach.

Een kerkhof vol dooie insectjes die probeerden me op te eten.

Ik veeg de boel maar even schoon.

En dan gaat het onweren en regenen.

Poncho en gamaschen maar aan.

Blij dat het nog zolang droog gebleven is.

En ach regen is nu ook niet erg.

Ik zing er gewoon lustig op los.

Een pirouette kan ook nog wel.

Ik ben echt blij en heb een lach op mijn hoofd van oor tot oor en weer terug. Wat een mooie tijd.

En dan zie ik Den Bosch en gaat alles aan route en gpx en Gps fout.

De route zegt het water over, de gpx jengelt alle kanten op en de gps weigert helemaal dienst.

Dan na heen en weer lopen zie ik aan de overkant van het water het trekpontje.

Jakkes met de zere schouders heb ik daar nu helemaal geen zin meer in.

Er zit niks anders op helaas.

Blij als ie aan mijn kant is en ik erop spring begin ik aan de terugweg.

Aan de overkant staan een stel mannen en ik roep ze maar eens mee te gaan helpen.

Dat doen ze gelukkig ook en ik bedank ze.

Nog weer even zoeken en dan loop ik naar het stadsklooster. Daar kan ik om kwart over vier al niet meer naar binnen.

Niet erg ik loop naar de st Jan. Altijd mooi en nu dus ook.

En dan vind ik het jammer dat het klaar is en de afsluiting in een stad is.

Echt moe ben ik na 40 km niet eens. Joke niks meer van gehoord ik ga door.

En dan ineens staat er een man voor me die mijn naam noemt.

En ik weet het gelijk.

Mijn wandelmaatje met wie ik een stuk heb opgelopen op het Pieterpad twee jaar geleden.

Wat ontzettend leuk.

We kletsen een poosje. Hij heeft het pieterpad nog een keer met de fiets gedaan maar nooit meer echt gewandeld. Na een poosje nemen we afscheid en zeggen tot ziens. Ongetwijfeld zien we elkaar weer ergens. Wat een geweldige leuke ontmoeting.

Dan loop ik op Nelly aan.

Met nog vier km te gaan nog een laatste stop.

Na Vught heb ik geen rust meer gehad.

En dan na 49 km ben ik er en is het pad gelopen.

Blij en nu ook moe. Japie is blij in rust te mogen. Ik bedank hem vanavond voor het dragen van al mijn spullen.

En voor zijn nooit aflatende vrolijke deuntje waardoor ik steeds weer blij werd. Japie en ik we deden het samen.

Het pad heeft me veel goeds gebracht.

Mijn grote overwinning, maar ook het gevoel te hebben weer verder te kunnen.

Alle verhalen en belevenissen zullen moeten zakken.

Nu loopt alles door elkaar.

Met Nelly ga ik gezellig nog uit eten.

Morgen misschien als mijn lijf nog een keer wil pelgrimsdag op de oudste weg van Nederland van Zeist naar Doorn. .

Maar het kloosterpad is definitief klaar.