Vanmorgen zouden we bijtijds weggaan.
Mooi weer belooft dus we hebben er zin in na gisteren.

Als ik naar buiten kijk zie ik een regenboog. Ooo zegt Els regen op komst.
Ik wil er niet aan.

Nee hoor dan is er al een bui geweest. Maar dan begint het te hosen.
En niet zo een beetje.

We hebben de poncho's al onderin Bert en Ernie zitten en totaal geen zin om die nu weer aan te trekken.
Dus op gemakkie ontbijten.

En dan wordt het droog. De tweede kop thee wordt weggegooid.
De eigenaar die al loopt te fluiten en soppen gaan we nog even gedag zeggen en dan gaan we op stap.

De lucht waar wij heen moeten is goed aan het opklaren maar de andere kant ziet het er geweldig, doch erg dreigend uit nog.
Ik hoop maar op het beste.

In Corcubion kijken we even rond. Het kerkje is nog even leuk om te zien maar veel bijzonders is er niet. We kunnen kiezen.

Linksom of rechtsom.
Rechtsom een km langer maar lijkt minder steil.
Keuze snel gemaakt.
En dan wordt het toch heel erg klimmen.

Het is weer even op gang komen na de rustdag van gisteren. Het pad is echter wel mooi.
Stefan de geblesseerde pelgrim met zijn scheenbeenontsteking is ook weer op pad.

Je ziet dat hij het lastig heeft.
We komen bekenden tegen vandaag die we vaker hebben gezien en gesproken. Helemaal leuk.

Onderweg boeken we via booking com een albergue.
Volgens Stefan zat hier alles snel vol.
Het gaat lastig.

En dan zien we na een poosje de zee en een cafe. Eerst naar de zee, dan naar de wc, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat ze hier zorgen voor onze lijn.🙄

Dus stukje verder restaurant twee.
En dat is een schot in de roos.
Palmboom uitzicht op zee het lijkt de carribean wel.

De ierse mannen zitten er ook.
Na de appelkoek en cola zero, en koffie gaan we het strand op.
Ik kan het niet laten. Schoenen uit en met de voeten de warme zee in.

Beetje strandjutten op zoek naar schelpjes. Wat mosselen en een enkel ander schelpje en veel wier.

In een klein inhammetje waar water in staat, vliegen talloze visjes onder de rotsen weg, als ik er met mijn neus bovenop ga staan.

Na een poosje zoek ik Els weer op, die ondertussen weer op het terras zit.
Geen zin om van deze heerlijke plek weg te gaan, maar we moeten verder.

De weg stijgt en daalt en Bert zit vanaf dat moment heel ernstig vervelend te klieren op mijn rug.
Het blijft banden aantrekken en weer losser doen zonder enig positief resultaat.

Dus Bert moet af. Alles nagekeken en weer op.
De rest van de weg blijft ie klieren.

En dan om de bocht zie ik ineens de prachtige zee liggen met Finesterre.
Een fransman van 71 vertrokken uit Ronchevals is net zo onder de indruk.

Even wachten op Els en dan op de foto.
Genietend lopen we verder en bij een terrasje drinken we nog even wat en eten een ijsje.

En dan lopen we naar Finisterre.
Daar komen we de Nederlander tegen met wie we eergister op 1 zaal lagen.
Hij is er nu met zijn vrouw.

Even kletsen en dan beginnen wij aan de laatste 3 km klim naar het o.oo punt, het einde van de wereld.

En daar lopen we ons allebei redelijk op stuk.
Het is langs de weg en het blijft alleen omhoog gaan.

Bijna boven wacht ik even op Els en samen komen we aan.
Foto's maken en dan wat drinken.
De ierse mannen zijn er ook weer.🙂

Na nog even gezellig samen zitten gaan zij terug naar beneden.
Wij genieten.

Els vraagt of ik op het randje nog wil gaan zitten.
Op het randje??
En dan schieten we in de lach en weet ik niet of ik nou zal gaan huilen of lachen dus doe ik het maar allebei.

Via de rotsen klim ik dan verder naar boven en maak nog wat foto's.
Dan lopen we naar de vuurtoren en het uiterste randje.

We worden daar nog weer op de foto gezet en ook hier is een doedelzak speler en een meisje met een trom.

We kijken bij het laatste kruis met herdenkings stukjes en dan gaan we nog 1 keer wat drinken voor we naar beneden gaan.

De zonsondergang zit er niet in met de bewolking en we hebben hier ook totaal geen zin meer in.
We zullen dan nog een keer omhoog moeten of met een taxi.

En als we de buslading toeristen uit zien stappen, weten we ook zeker dat we niet willen.

Bij de albergue blijken we via booking com een dubbele booking te hebben. Gedoe met ze.

We betalen maar voor 1.
Onze kamer is antiek.
De badkamer behelpen, maar we redden er ons.

Het eten in de haven is heerlijk. Dorade en aardappels met een heerlijke tomatensla.

En nu hebben we beiden de pijnen en narigheden van vandaag. Blijkbaar was de klim omhoog net iets teveel?

Morgen zien hoever we komen.
Maar het einde van de wereld en daarmee deel 2 van onze reis is behaald.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek