Nou kan het zomaar eens gebeuren dat ik me zorgen ga maken of ik kan lopen op de camino.
Want mijn rug....
En ondanks fysio, steeds meer pijn tot het gaat uitstralen naar mijn lies en bovenbeen.
Gisteren zoveel zenuwpijn dat ik na 10 km het opgeef.
Wel al foto's laten maken en maandag uitslag.

Vannacht nauwelijks geslapen. Kussen tussen benen nee werkt niet. Op rug, linkerzij, rechterzij, bed maar weer uit en om 2 uur half besloten dat 25 km vandaag een brug te ver is.

Maar dan val ik toch nog even in slaap en als ik wakker wordt trek ik mijn wandelkleren toch maar aan.
Lopen is goed zei de dokter en ik kan altijd de helft van de route lopen.

Als ik de snelweg opdraai gaat de navigatie ineens van 10 voor 10 naar kwart over 10 aankomst.
Omleiding.
Even laten weten maar.
En dan een bericht dat ik een andere route kan pakken die 17 min. korter is.

Dus nog op tijd in Rakt vlak bij Schijndel waar de anderen er ook zijn.
Elkaar begroeten, rugzakken in een paar auto's proppen en onszelf erbij.
Toch altijd weer opvallend hoeveel massa er in een stukkie blik passen.😀

We rijden naar Uden waar we beginnen aan ons snoei hete loopje.
Dik 30 graden en weinig wind.
Ik loop vandaag een beetje voorop.
Mijn been doet vervelend zeer dus ik duik maar onder in mijn hoofdelijke gemaal.

Soms even wachtend op de rest.
De route kan me ook niet zo boeien nog.
Zo mopper ik me een beetje door de eerste kilometers.
En dan ineens bijna 10 km verder voel ik de zenuwpijn wegtrekken.
En niet veel later ook compleet weg.

Wat een bevrijding. Toch goed dat ik ben gaan lopen.
En ik zie de camino weer een beetje zitten.
De pijnstillers houden de pijn in mijn rug wel weg.
Vrolijk stap ik dan ook in Veghel het terras op.

Even flink drinken.
Ik vermoed dat de Nijmeegse vierdaagse vandaag was afgeblazen.
Na een lange pauze blijft Karin achter.
Die mag later extra drankjes afrekenen die wij zogenaamd niet betaald hadden.

Niet zo sjiek van het Hart van Veghel. Een telefoontje levert ook niet veel op.
Maar, vind Victor, af en toe moet je assertief zijn.
Van Hennie krijg ik een sjaal te leen die ik onder de koud waterkraan houdt en om mijn nek draai.
Lekker verkoelend.

We nemen een kijkje in de kerk.
Pelgrims vraagt een man.
Het blijkt een 90 jarige vrijwilliger te zijn die 5 keer in Santiago is geweest.
Leuke ontmoetingen.
Je zou niet zeggen dat ie 90 jaar is.

Na een poosje de prachtige kerk bekeken te hebben nemen we afscheid van Frans en vervolgen het pad.
Wim en ik gaan een poosje ons eigen tempo lopen.
Dat loopt gewoon lekkerder.
Door een industriegebied. Hoezo natuur pad.
Als we langs grasland lopen springt er ineens een jonge ree op die er als een haas vandoor gaat.
Bij een bankje 5 km verder is het plaspauze en wachten op de rest.
Nooit geweten hoe lastig het weer omhoog trekken van zeiknatte kleding is🤣
En ik voel een blaar.
Bij controle idd een blaar en een gat in mijn dure sok🤔


Hennie heeft het even lastig met de warmte. Maar na een half uur stiefelt iedereen weer rustigjes samen verder.
Het wordt nu echt natuurpad. Dwars door de bramenstruiken en brandnetels met onze korte broeken.

Jammer dat deze struiken nou net niet terug deinzen voor deet🤣
Mijn benen staan nog in de fik.
Ik ben het dan ook wel zat.
Wim en ik lopen weer uit.
Wat hilariteit achter ons en we horen dat Victor zich neder had gevlijd naast braam en brandnetel.

Gelukkig kon Matthijs hem een helpend handje toesteken om weer overeind te komen.
En dan zakt niet zo heel veel later Wim in de modder weg en kan zich maar net staande houden.

Ik blijf staan lachen in de blub en pies bijna in mijn broek.
Het was ook een koddig gezicht.
We wachten nog 1 keer op de rest.
Dan gaan we verder en nu lopen we door.

Nog even staan we stil voor een haas.
Maar het rommelt boven.
Ander weer op komst.
En dan zien we mijn auto.
Wim loopt nog een stukje terug om de rest te ondersteunen maar ik hou het voor gezien.

Het was niet het mooie pad wat ik in gedachten had.
Een pad met een paar mooie stukken en verder niet erg aantrekkelijk.
Mijn rug voel ik, maar dat is niet erg.
We rijden terug naar Uden waar Karin ons opwacht.

Ilona en Ria komen nog even langs en dan begint het serieus te plenzen.
Dat wordt dus naar binnen.
Maar als we naar huis gaan is het heerlijk afgekoeld.
24 pittige hete kilometers vandaag.
Het was een mooie dag🙂

Geschreven door Carolines.wandeldagboek