Leon Santiago 21 mei 2018- 14 juni 2018
maandag 21 mei 2018, Cigales, Spanje
×
Dit verslag hoort niet bij een reis. Maak een reis in je reisblog om de pins van meerdere reizen met elkaar te verbinden of pas de begin-/einddatum van een bestaande reis aan.
Uitgebreidere uitleg >
Reis aanmaken >
Mijn reizen >

Onze eerste reisdag
Kwart over 5 lig ik al een half uurtje wakker te wachten tot ik met goed fatsoen op kan staan. Klaar voor het avontuur en mijmerend wat me allemaal te wachten staat. Na de crematie van mijn oom gisteren en het afscheid van mijn vader vorige week kan ik alleen maar bedenken hoe graag ik gewoon even weg wil zijn. Om half 7 is Gerda er en wordt snel alles gereed gemaakt. Als ik naar buiten kijk staat de taxi er al om kwart voor 7. Wat volgt is een hele lange reisdag. Op schiphol mogen we 3 uur wachten en slaan we nog een gezonde smoothie en extra vocht naar binnen. Gevolg ik moet in de lucht naar het toillet en dat vind ik dood eng. Gelukkig komt mijn angst door het putje gezogen te worden niet uit :). In Madrid verloopt alles voorspoedig. Alleen nu begrijp ik de verschillende verhalen over het reizen met de bus. De een zei nee duurt, moet je met een bus naar de goede bus, de ander kon je er bij de terminal in en die volg ik uit gemakzucht. Helaas vliegveld Madrid is groot en wij moeten met twee bussen naar de goede bus. Stress alom want bus weg betekend een groot probleem. Op de minuut komen we echter op tijd en zuchtend van opluchting valt de stress weg en nestelen wij ons voor een uur of 4 in de comfortabele stoelen. Volgende poging tot slapen want het vliegtuig zaten we opgepropt maar nu werkte voor mij de brem, klaprozen en paarse lavendelkleur me zo op mijn wakker en kijk vermogen, dat ik niet aan slapen toe kwam. Gerda wel die kon nog een poosje tukken. Maar ook zag ik bergen met sneeuw en de zenuwen sloegen toe. Kan ik dat wel? In Leon met de taxi naar het hotel waar we einderlijk half 8 aankwamen uitgehongerd en moe. De taxichauffeur wist blij te vertellen dat de tormentos ( fikse regen ) nog een dag of 5 aanhoudt en met tussen de 17 en 20 graden is het koud vergeleken bij de 29 in holland. We hebben een onwijs gezellig hotel en een nog leukere ober waar we in ons beste spaans en de ober al tekend op het tafelkleed ons menu samenstellen. Een heerlijk 3 gangen menu met fles wijn en als ik hem zeg een schatje te zijn om het heerlijke eten valt de rekening van 10 euro pp erg mee. En nu in bed en slapen. Morgen maken we ons op voor de eerste denk 24 km ongeveer.


dag 2 van 10 km voor Leon naar Oncina de la Valdoncina
Gerda sliep afgelopen nacht met twee minuten en ik luisterde lijdzaam naar de decibellen die daarmee gapaard gaan. Maar met de muziek hard op mijn oren toch wat liggen dommelen. Vanmorgen warme douche ontbijt en 10 voor half 9 stonden we buiten. We moesten zo een 10 km naar Leon en de weg was best mooi. Maar mijn knie gaf eigenlijk al direct aan ja leuk maar ik ga dwars liggen. Eenmaal in Leon even wat gedronken en verder. De voorstad door naar het centrum. Druk druk druk vreselijk. Bij een bakkertje een smoothie en broodje gedaan en weer verder. Centrum uit en volgende voorstad nu andere kant van Leon. Eindeloze saaie drukke weg met overal afval containers die een misselijkmakende geur verspreiden. En dan Caroline en steden dat gaat hem niet worden. Uiteinderlijk toen ik tegen het ik ga op straat zitten en ga naar huis aan zat en Gerda er mee klaar was stond er een taxi. Niet meer nadenken taxi meneer breng ons de stad uit en door de industriewijk heen. Man reed onwijs gevaarlijk en Gerda greep hem bij de arm. 3 km verder weer uitgestapt wat gedronken en bijkomen. Besloten bij de eerste alberque te stoppen. En daar zijn we nu aangeland. Zo blij dat we deze stad uit zijn. We moeten zien hoe het met de andere steden gaat maar wat mij betreft heb ik vakantie en hoef ik mezelf niet te treiteren met voorsteden etc. En ik hoop dat mijn knie het houdt en niet verder gaat vervelen. Zo douchen wat eten en vroeg slapen. Morgen willen we vroeg op pad en hopen misschien voor de regen een stuk verder te zijn. Vandaag was het prima weer. 17 graden in de schaduw 21 in de zon dus zweten maar.


Its a long way to Santiago
Gisteren met twee duitse meiden een Australische vrouw en een Amerikaans echtpaar dikke pret gehad. De amerikanen liepen voor het eerst. Hij had dik 20 kilo zij 10 a 11 kilo aan bagage. Wat neem je mee... Grote pot pindakaas eten ladingen. Boeken haar fohn etc. Ze hadden in Leon al 1 en ander opgestuurd en hadden dit over. Ze waren erg benieuwd hoe wij tegen Amerika en Trump aan keken. Dat werd heel hillarisch. Een van de duitse meiden vertelde hoe ze snurkers snachts aanpakte en Gerda heeft dus ook niet geslapen. Leuke Alberque lekker eten en een wasje gedaan. Vanmorgen half 7 uit de veren en snel aankleden en ontbijten. Toen de amerikanen aan kwamen was ik gelijk wakker. Haar rugzak was zo enorm die was bijna langer dan ik ben. Zij had besloten bagage vervoer te doen. Na ontbijt 10 over half 8 stonden we buiten. Knie stevig afgebonden met de knieband. Bewolkt maar droog een hele lichte miezer. Ik was weer helemaal in mijn hum.Heb me nog zeker een half uur lachend verbaasd over de Amerikanen met hun bagage voor ik het uit mijn hoofd zette. Door mijn hoofd gonsde constant het liedje its a long way to santiago en dat liep ik dus ook veelvuldig te zingen. Het was een vlakke lange weg met heeeeel veel bloemen. Echt mooi al werd na la Mazarife de weg eentonig saai. Maar ik dacht oke alles beter dan gister. Zolang ik loop gaat het met mijn knie. Buigen is pijnlijk en rust steekt. Maar met de rugzak is de pijn aan de achterkant van rug en benen finito dus weer fijn. in La Mazarife even broodje zakje chips en cola zero gehaald bij de buurtsuper, gerust en gelijk een plee stop. Doordat er geen zon is wordt het niet echt zweten. Tijdens een rustmomentje ontmoeten we twee nederlanders op de fiets. Even mee staan praten. En dan komen we na bijna 20 km in Villavante. We willen naar Orbigo maar als ik zie, nog 7 km drukke weg, industriegebied en we staan bij een alberque met 2 pers. kamers, besluiten we te stoppen voor vandaag. Gerda heeft wat last van haar schouder en voor mijn knie wil ik de boel ook wat sparen dus prima. Gerda ligt te snurken en straks lekker eten. Morgen zien we weer.



Een vermoeiende maar mooie dag naar Astorga
Vanmorgen om 10 over 8 stonden we buiten.Gister leuk kwamen de duitse meiden ook en werd het bere gezellig. Mijn knie werd vakkundig getaped door ze. We gaan het zien. Goed geslapen maar vreselijk liggen dromen dat ik mijn rugzak ergens vergeten was en terug moest. Werd helemaal van de leg wakker. Buiten bleek het te miezeren en al snel moesten onze regenponchos aan. We singing in the rain en de temperatuur onder de ponchos liep op tot de bedoelde spaanse temperaturen. De industriewijk waar we gister geen zin in hadden bleek maar een mini wijkje met bar dus al vroeg aan de koffie. De bardame keek sip maar gaf ons nog wel lekker cake bij de koffie. Preventief blaar pleisters gaan plakken want de rugzak lijkt drukplekken onder mijn voeten te geven. De bardame vrolijk gedag gaan zeggen waarop haar sippe hoofd spontaan aan het lachen sloeg. Goede daad voor vandaag weer verricht. Al snel kwam Hospital De orbigo leuk dorp maar alles gesloten. En na het dorp de keus langs de weg of door de bergen. Gezien mijn knie het nog redelijk deed door de bergen. Prachtig gebied en het viel mee hoe makkelijk het nog ging. Wel een stuk appart gelopen. Niet hetzelfde berg tempo. En het werd nog droog dus ponchos uit. Heel fijn. Net toen ik het echt wel gehad had kwam er een stalletje waar ik al over gelezen had in beeld. Man die het runt en goed voor pelgrims zorgt met allerlei fruit gekookte eitjes crackers ook met pindakaas drinken etc. Ik zag een stuk watermeloen en zonder rugzak af te gooien was het staande de dorst lessen en ergste trek weg. Poosje lekker zitten rusten eten en drinken en toen kwam de australische wandelaar van de eerste dag er ook aan. Even kort bij kletsen en op weg voor het laatste stuk naar Astorga. De voorstad viel mee dus blijven lopen. Mijn knie werd erg blij van elke heuvel en zong praise the lord maar heuvel af was het dammed you. Gelukkig kwam de alberque snel en konden we ons installeren en de drijfnatte bezwete kleren verwisselen na een douche voor droge. Zo lekker eten en morgen zien we verder.



kroegentocht
Gister geen bereik dus even bijschrijven. In astorga hadden we een grote alberque zonder eten. Na het douchen en pyama aan uit eten. Best lekker gegeten en toen begon het me toch te hozen en onweren. Daar zit je dan in je slaapkleren in een restaurant. Wachten tot iets beter en toen snel langs de huizen terug. Ik had een goede nacht en moest smorgens wakker worden gemaakt door Gerda. Toen het echt tijd werd de boel te verlaten begonnen de gregoriaanse gezangen. Dus op zoek naar een ontbijt. Na een ontbijt die voldoende vulde was het dan echt op pad. Gerda heeft wat voet ellende dus schoenen anders knopen. Het werd een lange vermoeiende dag van koffietent naar kroegje. Steeds kwamen we de duitsers weer tegen wat wel leuk was. Toen het tijd werd om te eten bestelde Gerda in hints gebakken eieren. Kakelen als een kip fladderen met armen en wijzen bij haar achterwerk waar de kip een ei moest uitpoepen tot hilariteit van iedereen. Eerst gekookte eieren maar met nog meer gebaren kwam het uiteinderlijk goed. Door ging het weer naar de volgende kroeg. We hadden stevige tegenwind wat mij behoorlijk paten speelde wat benauwdheid betrof. Veel aan het puffen geweest dus. Maar het landschap is mooi. Na 20 km komen we in Rabanal de camino en houden we het voor gezien. Gerda heeft haar knie wat verdraaid. Onze alberque is van een religeuse orde en op donativo basis. Aardige mensen. Geen internet zelfs geen telefonisch bereik maar is prima verder. Ik heb honger en wil eerst ergens eten wat natuurlijk niet lukt. Dan maar eerst douchen. Om 18 uur toch een lekker restaurant en hebben we pret met een deens echtpaar. Weer in de alberque nog even bij het haardvuur gezeten en om 21.30 uur naar de mis waarna bed en slapen gaan volgt.


cruz de ferro
Vanmorgen om 7 uur na voor beiden een slechte nacht ontbijt en op pad naar cruz de ferro. Het is nevelig en maar 3 graden. Toch gaat snel de trui uit en verder in t shirt. Het zou een zware tocht zijn en ik had besloten rugzak vervoer maar dat deden ze in de alberque niet. Dus met de zak op pad. Waar iedereen het over heeft geen idee maar het kruis was er al snel en ik had echt iets van was dat het? De brief aan mijn pa netjes neergelegd er nog wat gedachtes aan geweid en fotos gemaakt. En dan is het tijd voor verder. Al snel begint de nevel miezer te worden en dichte mist. De afdaling is dan ook lastig en glibberig. Gerda kan het tempo niet bijhouden en voor mij is het tempo van Gerda te vermoeiend dus we lopen appart. Eenmaal beneden na 16 km wacht ik met koffie op Gerda. Die blijkt bij aankomst geblesseerd met haar knie. Dus voor vandaag is het helaas maar over en zitten we in een tamelijk onfris ruikende alberque. Morgen ga ik verder en ik verwacht dat Gerda met de taxi verder mag. Te weinig training wreekt zich uiteinderlijk in het te weinig spierkracht hebben om de klappen op te vangen denk ik. Ik hoop alleen op iets mooier weer dan vandaag.


plets
Gister kon Gerda niet meer verder en zijn we gestopt in El Acebo. Ze heeft pijn in haar knie en besloot vandaag met de taxi te gaan. De alberque is oke maar ongezellig en er liggen veel poolse mensen op de zaal die nogal luidruchtig zijn. Maar na een goed maal en warme douche vroeg slapen en ook goed geslapen. Om 6 uur een hoop kabaal van onze gezellige polen dus wakker. In het donker zooi gepakt. Gerda heeft haar kleren nu zelf en eenmaal beneden tja alles dicht en vorige avond had ze niks geregeld dus besluit ze te gaan lopen. En dan moet mijn rugzak weer gevuld worden ben ik chagerijnig ervan want hij is nu niet goed te pakken dus waardeloos op mijn rug. Het regent en we lopen vandaag apart naar ponferadda een 14 km maar. We hebben geen ontbijt dat is het volgende dorp na dik 8 km pas dus in de regen aan de loop. Het pad is belabberd er stroomd een rivier naar beneden en mijn schoenen blijven dan ook niet droog. Ik loop een poosje met twee spanjaarden uit Valencia op die het liedje van de flinstones steeds zingen. Ze nemen een zijpad ik dus ook maar dat bleek een plasplek te zijn :) We moesten er alle 3 om lachen en ik ben maar vast door gelopen. Er zijn weinig mensen die dit pad nemen. Het gros pakt de weg. Ook de spanjaarden houden het voor gezien en gaan dalen naar de weg en alleen ploeter ik een poosje voort al glibberend tot ook ik op de weg uitkom. En dan zie ik snel een dorp en ontbijt. Mijn kleren zijn zeiknat van het zweten dus gelijk een en ander uit. Wat smaakt koffie met toast dan hemels als je honger hebt. Nadat Gerda ook gearriveerd is en gegeten heeft gaan we maar weer op pad. Het is even droog maar dat is van korte duur dus regenponcho gaat weer aan. Ik volg in tegenstelling tot de meesten die over de weg blijven gaan braaf de gele pijlen en modder nog een eindje heel wat af. Ondertussen blijf ik maar gezellie zingen i'm singing in the rain. Verder dan de eerste drie zinnen kom ik niet dan weet ik het niet meer dus begin ik vrolijk overnieuw. En dan zie ik Ponferrada liggen. Hiephoi weer zo een joekel van een je weet wel stad. Maar wat prima helpt is de lol hoog houden en alle appjes berichtjes op fb en msn doen me lachen en vrolijk stap ik door. En dan zit Gerda niet zo ver achter me wacht ik dus en lopen we na een bak koffie door naar de alberque. Daar zijn we nu gedoucht zitten we aan ons noodrantsoen want we hebben geen eten op crackers en nootjes na en loopt het water me uit mijn speekselklieren bij de lucht van gebakken eieren. wel fijn dalijk alle was schoon en hopelijk drogen mijn schoenen op. En hopelijk zing ik morgen het is aan de costa del sol of zoiets. Door twee dagen korte afstand zit een rustdag er niet in dus morgen verder.

ponferrada naar Villafranca del Bierzo
Gister werd het na 16 uur droog en konden we de stad gaan bekijken. En ja hoor daar lopen we al snel de twee duitse dames tegen het lijf. Zij hebben wijselijk een taxi genomen. Een innige omhelsing volgt en er wordt even druk bijgepraat. Daarna wordt het verder stad bekijken. Buiten het centrumpje en het kasteel is het niet veel bijzonders maar we kunnen er pinnen. Ook niet onbelangrijk. Daarna gaan we maar eens op zoek en vinden een leuk restaurantje waar we de nodige uurtjes door brengen. Lekker gegeten goede fles wijn en heerlijk gerust. Gerda heeft flinke opstart problemen met haar knie maar na wat meters gaat het. Ik denk erover te gaan proberen zonder knieband te gaan lopen. Nu we in Spanje zijn moeten we natuurlijk wel aan de sangria dus een ander kroegje en lekker buiten zitten. Daar komt een jongetje een heel verhaal vertellen waar we geen bal van snappen. Behulpzaam bied ik hem mijn google translate aan. Hij zegt dat mijn naam in zijn hand geschreven staat. Ik vertel hem maar hoe ik heet misschien komt mijn naam dan echt in zijn hand. :) Dan is het 22 uur en moeten we naar de alberque die om 22.30 uur sluit. De was opgepikt die heel belangrijk einderlijk eens is gedaan nu. Redelijk geslapen en om half 6 vanmorgen staat onze oostenrijkse slapie naast haar bed dus vroeg wakker. Om kwart over 7 staan wij ook buiten eten een broodje en gaan voor de koffie. Daarna stappen we op want we moeten een eindje vandaag. Het zonnetje schijnt dus blij gestemd. De rugzak heeft zich vannacht dik gegeten die weegt volgens mij vandaag 20 kilo. De route is mooi en ik geniet. We lopen nog samen mijn benen willen niet zo snel dus prima. Gestaag gaan we de heuvels in. Joke de kersen zijn hier soms al rijp hoor dus we plukken ze met regelmaat. Heerlijk wat een verwennerij. In Cacabelos is het tijd voor lunch. Verzucht ik eerder maar niet af te vallen nu komt er toch een joekel van een pizza op tafel. Gelijk avondmaal. De zak en ik gaan morgen op dieet. Na een 3 kwartier gaan we weer op pad. Het is warm en we lopen een stuk langs de weg. Gelukkig gaan we weer een zijpad in. Ik ben nu sneller dus lopen we ook appart. Als ik wacht tot ze bij is komt er nog een pelgrim die ons aanbied een foto te maken. Met andere woorden maak je er dan ook 1 van mij. Prima hoor. Daarna neem ik het rit aan. Alleen wat fotos maken van de geweldige mooie omgeving maar geen tijd nemen om te drinken. Berg op berg af en warm dat het is. In villafranca del Bierza vlieg ik het eerste het beste terras op en drink twee blikjes cola zero naar binnen. Dan bel ik Gerda die zonder water loopt te dolen. Gelukkig weet ik komt ze nog een drinkpunt tegen en ik wacht rustig op haar. Samen nog wat drinken en dan op naar de alberque door het wonder mooie stadje. Helaas is deze al vol maar we worden met de auto gehaald en naar een mooie gebracht en hebben een 3 pers. kamer waar we nog met zijn tweetjes zijn. Schoenen uit en zitten. Mijn schoenen hebben een bloemengeur waar je enigszins onpasselijk van wordt. De binnenzool is gescheurd en onderweg moet ik af en toe even schudden om de zooi goed te krijgen maar nog geen blaren. Vandaag 26 km verder en wat heb ik genoten van alle wondermooie kadootjes onderweg. Morgen doen we het weer kalm aan. De berg voor zeer geoefende bergwandelaars in goede conditie gaan we mijden. Gerda haar knie, ik een zware zak en nu linker knie die wat gaat mopperen zegt ons genoeg. Liever onderlangs en heelhuids in santiago aankomen dan de berg over en het niet redden misschien. We gaan in ieder geval wat minder ver lopen dan vandaag anders komen we te vroeg in Santiago.

Ambasmestas
Gisteravond laat nog ergens wat gaan eten. De eigenaar bleek een belg die goed nederlands sprak en heerlijke burgers serveerde. Lekker gezeten gekletst en om 22 uur snel op zoek naar de alberque. Naam vergeten adres vergeten dus beetje stress maar op tijd toch weer binnen. We bleven met zijn tweetjes wat erg fijn is. Alleen tekort geslapen. Gerda moest steun hebben bij het naar de wc gaan en veroorzaakte een aarbevingkje door aan mijn bed te gaan hangen. Vanmorgen ook niet onprettig nog lekker een douche. We hadden handdoeken gekregen dus dan lukt dat. Na de 26 km van gister hebben we allebei behoefte aan rustig aan en dat doen we. Mijn rugzak heeft braaf alvast aan de lijn gedaan want voelt bij lange niet zo zwaar als gister. Onderweg laat ik zelfs de band om mijn heupen wat vieren. Meestal zit ie zo strak in mijn maag gesnoerd dat ik continu last heb van maagzuur.In het stadje eerst aan de koffie en ontbijt en om half 9 zijn we op pad. Na 9 km waarbij we appart lopen wat drinken op een terrasje Gerda gebeld die nog een endje moest dus met lieve vriend Joop aan de phone gehangen. Het werd grijs boven en Gerda kwam ook aan dus samen nog wat drinken en verder. De weg viel mee geen kabaal van verkeer maar redelijk eentonig dus muziek op maar. Na bijna 15 km houden we het allebei voor gezien. De alberque waar we heen willen vinden we niet. Maar wel een ander. Een 6 pers. kamer waar we nu nog alleen zijn. De gastvrijheid is groot. Direct een kop thee met cake en ontzettend schoon. Heerlijke douche vriendelijke eigenaren en vanavond diner en morgen ontbijt. De fles wijn slaan we vandaag maar eens over. Na de douche zijn we allebei weer roosjes fris. Morgen hoeven we maar weer een km of 15. De route dus gewoon in tweeen maar ipv een makkelijke weg wordt het morgen een km stijgen volgens het boekje dus we gaan niet te laat weg.

stempeltjes dag en een 2 persoons stapelbed
Wat een heerlijke schone en fijne alberque hadden we. We bleven met zijn tweetjes alles heerlijk schoon en vanmorgen een uitgebreid ontbijt. Top. Pas om half 9 vertrokken. Al snel begint het te regenen dus regenpakken aan. Stempeltje halen en weten dat de eerste 5 km makkelijk zijn op stap. Leuke mooie weg en ik voel me prima. Na 5 km even op Gerda gewacht en nog even een bak koffie voor we aan de 7 km klimmen beginnen. We komen Tina en Claudia de duitse meiden weer tegen dus leuk. Nog maar een stempeltje het boekje moet immers gevuld worden en dan begint het echte werk de o cobreiro op. Mazzel dat het een poos droog blijft. Er komt een vrouw naast me lopen die in een vreemd taaltje een gesprek begint. Ik praat vrolijk in het nederlands terug dat het idd rot weer is en koud. Dat gaat zo even door en dan lopen we vriendelijk buen camino zeggend elk onze eigen weg. Een taal die we beiden verstaan. De weg is wonderbaarlijk mooi en ging ik gister zowat dood op die lange weg nu met al dat stijgen is niks teveel. Gewoon langzaam aan. De rugzak doet nog steeds aan de lijn en voelt prima. Na 3 km op een stenen muurtje maar even uithijgen en wat drinken. Even later komen Tina en Claudia aan hijgen en ploffen naast me neer voor hun peuken pauze. Tina heeft het wat moeilijk en is snot verkouden. Voordat ik teveel afkoel maar weer op pad. Het is 9 graden en een luchtvochtigheid van 89 procent dus nou niet wat je noemt een spaans gebruik. Verder gaat het weer nog 4 km omhoog. Het zweet druppelt uit mijn haar en het begint dan weer te regenen. Maar dan komt het grensbord naar galicei en maken we onderling van elkaar fotos. Gebeld met Gerda die een eind achter me zit nog en verder in de regen. Ineens sta ik in een grappig dorpje en blijk ik al in o cobreiro te zijn. Hier zouden we stoppen maar naar mijn idee is het te druk. Wat rond gekeken nog maar 2 stempeltjes in het paspoort en een bak spaanse soep gegeten. Bussen rijden af en aan met bagage vervoer en dagjes mensen. Als Gerda komt besluiten we door te lopen in de hoop op een rustige alberque. Ondertussen hoost het enorm en worden we erg koud. Ik sop weer in mijn schoenen. Het eerste dorp geen alberque maar in Hospital zie ik dan een alberque en wat voor 1. Stapelbedden tegen elkaar aan als 2 pp bedden. Er is een nederlander die verteld een half uur onder de hete douche te hebben gestaan om warm te worden. Denk dat ie al het water heeft opgemaakt want ons rest een koude douche. Als we hem bestraffend toespreken beloofd hij ons een glas wijn. De kachel staat wel aan en ik heb stiekem mijn schoenen meegesmokkeld die nu op de warme vensterbank staan te drogen. In het restaurant samen met Chris de nederlander gegeten die braaf de drank betaald. Hij heeft ook in de ggz gewerkt. Poosje mee gekletst en nu slapen. Mijn buurman is een jong knulletje die net al met zijn been over mijn bed lag. Wordt een gezellig nachtje. Maar stempeltje nr 5 is binnen.

Alle zegen komt van boven
Tjeetje wat een akelige nacht. De bedden waren zo beroerd dat ik verschrikkelijke rugpijn had. Dus elke keer eruit dan was het weer weg maar het kwam iedere keer net zo hard weer als ik ging liggen. Bekkenbodem kantelen dan maar dat wil ook helpen maar dan wiebelde Gerda onderin weer zo erg dat ze dacht dat de buurman bij me was gekropen. Vanmorgen dan ook beetje brak op en bij het naar buiten kijken werden we ook niet vrolijker want het regende. Mijn meegesmokkelde schoenen gister daar bleek er 1 van netjes droog te zijn maar toen ik de 2e pakte leek het wel alsof ie de hele nacht in de rivier had gelegen. Geen idee waarom maar oke is niet anders. 1 natte koude voet en 1 warme droge het maakt niet uit. Met dit weer is de ander binnen no time ook weer nat. Na een ontbijt en koffie beginnen we gezellig aan een steile klim. Na 3 km de eerste stop maar. Allemaal pelgrims die net als wij denken en even schuilen tegen al die hemelse zegeningen. Zwijgend bijna trekt iedereen zijn kleurige regenzooi weer aan en gaat men weer op pad. Een buen Camino kan er nog nauwelijks af. Wij moeten ook weer verder. We lopen weer allebei ons eigen tempo en spreken af bij een koffiestop te pauzeren. Die kwam na 7 km. Omdat ik sneller ben kan ik langer zitten wat ik niet erg vindt. Warme koffie broodje toillet stop en een stempel rijker en weer op pad. Ik zoek nog altijd naar een helium ballon van de zon voor op mijn muts. Heb ik steeds de zon boven mijn hoofd. Het is hier bar en boos. Alles grijs en steen koud. Om mijn poncho naar beneden te houden heb ik er allemaal gekleurde wasknijpers aan gehangen. Mensen moeten er om lachen maar het werkt dan ook voor geen meter. Lichtgewicht knijpers en ik loop gewoon nog met blote benen. De weg daalt flink en het is een modderpartij. Ik denk ja een modderbad is gezond maar nu zijn alleen mijn schoenen de klos en is het te koud om erin te gaan rollebollen. 13 km verder kom ik bij een leuk stekkie en bel ik Gerda. Die komt wat later ook aan en eten we ons warm aan linzensoep. En dan is het nog een stukkie tot het eindpunt. Beiden hebben we behoefte aan rust. Voor mij zijn die grote slaapzalen erg ongunstig voor mijn longetjes die flink protesteren. Ik blijf puffen. Gerda doet geen oog dicht met al die mensen. Dus nu zitten we iets van de route af in een alberque olga op een 2 pers. kamer gerund door een oud vrouwtje die alleraardigst is. Lekker dekens een handdoek en een hete douche. Ben weer helemaal blij.

Een heuse Caroline dag
Gisteravond zaten we nog niet in een eettentje of Tina en Claudia komen binnen. Zij zitten buiten triacastele omdat ze geen slaapplek konden vinden. Ehh mw. Olga had nog bedden genoeg. Maar ontzettend leuk ze te zien weer. wij moeten zo ondertussen ook maar eens aan een slaapplaats voor santiago gaan denken. Als ik er 1 aan het boeken ben is ie alweer vol en kan ik opnieuw beginnen. Dat is iets wat mij al even zegt andere wegen te gaan zoeken. Het wordt te druk en te vol deze route. Maar het lukt nog en we hebben volgende week voor 2 nachten een plek. Het eten is prima. Het voorgerecht is standaard een groot bord groente en nu lekker asperges. Wat een verschil vergeleken bij de 2 sprieten groen in Nederland op je bord. Na een aperatief gaan bij mij echt de luiken dicht dus terug naar Olga. De schone was en alles ligt op bed en ik mik alles op de grond zo van morgen weer een dag. Ik duik erin onder mijn dikke deken en ben ook direct vertrokken. Eenmaal wordt ik wakker van het te hoge aantal decibellen die Gerda produceert. Een por gevend doet haar zo schrikken dat ze nog een uur na ligt te bibberen van schrik. Gunstig voor mij🙂Zelf ben ik net zo nat van het zweten onder de dikke deken als dat ik loop in een regenbui. Maar ik geniet van de vracht op me dus blijf ik er lekker onder verder tukken. Vanmorgen vroeg weer op en tja dan is het tas inpakken. Wat ik ook probeer het lukt maar niet. Uiteinderlijk kom ik erachter dat de bovenkant binnenstebuiten zit. Geen zin opnieuw te beginnen alles erin gepropt. Dat komt me vandaag duur te staan. Olga geeft geen ontbijt weg dus we moeten op zoek. Daar kan ik op zoek naar mijn knieband. Tas opnieuw overhoop gehaald maar niks. Zooi in de tas gepropt ontbijten en ik terug naar Olga waar de band nog onder het bed blijkt te liggen. Gerda zegt dat ik vandaag een beetje chaotisch ben. Aan het eind van de dag weet ik dat de rest van de reis de tas savonds gepakt is. Dus ook laat pas op weg. We kiezen op mijn verzoek voor de lastige route omdat die mooier is. Flink klimmen en steile modderige glibberige afdalingen. Zagen we voor het ontbijt nog de costa del sol lucht het begint al snel weer te miezeren dus de zo zeer bekende poncho mag weer gezellig dienst doen. Ik foeter wat af inwendig op die akelige veel te zware onmogelijk zittende rugzak. Boven aan de berg komt er dan gelukkig wel weer een stulpje op donatievabasis waar we kunnen rusten eten en drinken. Het toillet is echt prachtig. Iedereen die de hoek om komt ziet je zitten. Een natuurhuisje en ik vraag Gerda fijntjes of ze ook nog moet. Helaas treft zij een andere eigenaar die verteld daar alleen te mogen poepen voor de mest voor het land. Plassen mag er naast in het weiland. We gaan verder en ik merk dat mijn knieen gaan protesteren met de onmogelijke zak en steile dalingen. Na bijna 12 km kom ik aan in pintin en bij een drinkgelegenheid waar ik wacht op Gerda. Het blijkt een pensionnetje te zijn in een boerengehuchtje en niet duur. We besluiten ermee te stoppen voor vandaag. Heerlijke kamer superdouche en weer een extra deken. We zien net de koeien voorbij lopen in de straat dus helemaal leuk. Nog maar 125 km. We hoeven maar 15 km per dag te lopen dus het is heerlijk genieten. Het erge klimmen en dalen zijn denken we te zien ook voorbij. Morgen verder.

dromen zijn niet altijd bedrog
Gisteravond lekker gegeten en bij een gestookte kachel lekker warm gezeten. Er waren een frans echtpaar en stel uit australie die beiden ergens in frankrijk waren vertrokken. Vannacht goed geslapen maar enorm liggen dromen van de zeiltocht voor patienten en dat dat mis ging en niet door kan gaan. Ik had het nog niet tegen Gerda verteld of ik zag een app van een collega dat de bewonersvakantie gepland was tijdens de zeiltocht. Dikke stress en een hoop apps later was alles weer in orde maar zei gelijk dromen zijn niet altijd bedrog. Ondertussen was ik in de stad Sarria aangekomen. Gek weer na een paar dagen enkel dorpen. Ben er maar snel doorheen gesjouwd en na een heleboel trappen omhoog was er een koffie tent en heb ik op Gerda gewacht. We hadden gister een afzakkertje of 2 gedronken en dat zat niet lekker in mijn bol. Reden om dat vanavond te laten. Toen Gerda gearriveerd was begon het gelukkig ook weer te regenen. Ik miste mijn spaanse temperaturen al onder mijn poncho :). Na de koffie weer op pad. We deden het kalm aan gezien we niet ver hoeven. De fransen liepen achter ons en dan weer een poosje voor en deelden een snoepje uit. Altijd fijn. Na bijna 12 km is er een eetgelegenheid waar ook de fransjes binnen wandelen. Op Gerda gewacht en met het idee nog 3 km en dan op zoek naar een slaapplek laten we onze tortilla door Bertrand de franse man serveren. Hij verteld nog 8 km verder te moeten en ik ben blij dat wij dat niet hoeven. Denk ik dan nog. Zij vertrekken weer en komen vertellen dat het droog is. Van al die regen ben ik in ieder geval weer helemaal helder in mijn hoofd. Dubbele punt gestoord vindt Gerda.:) Maar droog is ook wel fijn en we gaan met een gevulde maag weer op pad. Het is een aanmodderen op zijn tijd en watervalletjes over de paden. De eerste alberque blijkt gesloten en we moeten er 1 verder. We komen bij een bar en horen nog 4 km. Oeps dat worden er dan 20 vandaag. Morgen dus kalm aan. Als ik mijn knie voel en denk ik ben gaar luister ik naar de krekels en koekkoek die hier continu te horen zijn en ik klets maar wat tegen de koeien. En dan ineens is er de alberque en bingo geen plek in de herberg. De volgende is weer een km verder en in gebaren vraag ik of ze wil bellen. Daar is plek en laat ze vastleggen. Gerda gebeld en nu zitten we 21 km verderop. Mijn knie steekt wat maar is morgen weer over. Zo gaat dat steeds. Gerda heeft opstart problemen en loopt langzaam maar loopt nog altijd. De grote meute is begonnen. Kwam een duitser toen ik me aan het inschrijven was in de stress hoe hij moest duidelijk maken dat hij voor nog 2 dames had gereserveerd.Die is duidelijk nog maar net op pad. Het is hier ranzig en degene die nu op bed liggen zijn knal chagerijnig. Er kan nauwelijks een woord vanaf. Boven aan aan de andere kant van de berg ligt een particuliere alberque waar ik eerst naar binnen stapte. Echt luxe met relax stoelen mooie slaapzalen lekker ruikend. Dezelfde eigenaar 🙂 Maar ik ben blij met bed en morgen mogen we na 10 km stoppen. Dat is dan ook wel weer aardig als we geen zin meer hebben. Moet de herberg niet weer zo ver uit elkaar liggen. We gaan het zien.

de laatste 100 km
Vannacht redelijk geslapen maar die gemeentelijke herbergen zijn verre van schoon. Het eten is dan wel weer prima maar de sfeer... Italianen duitsers en fransen die nauwelijks engels spreken is het niet helemaal. Vanmorgen half 6 begon de eerste met rommelen. Waar wil iedereen zo snel naar toe als ik gister iemand hoorde zuchten zover gelopen te hebben. Wel 13 km. Maar goed om kwart voor 7 ben ik er ook uit laat 1 vd pelgrims al zijn lekkere luchtjes kapot vallen goed voor mij en is de pelgrim met haar haarfohn ook nog in de weer maar even na 8 uur vertrekken we na een ontbijt van cake banaan en koffie op pad voor 7 km hopen we. Gerda heeft erg veel pijn en komt niet op gang dus ik ben al snel voorop. We hebben totaal ander weer dan andere dagen. Droog en mist. Je ziet niks. Maar ach het boeit niet het is lekker rustig nu iedereen zo nodig naar de volgende slaapplek moet rennen. De weg is veel dalen en mijn knie is echt af en toe aan het klieren. Maar we hoeven niet ver dus dat is alleen maar fijn voor knietje en ik stel haar dan ook maar gerust. Dalijk lang herstellen. Ondertussen blijkt waarom al die luitjes zo vroeg op pad moeten. Ik loop ze allemaal voorbij. Je ziet wie er nog maar net begonnen is aan hun nog nette schoeisel waarvan ik denk oeps. Hier loop je toch geen einden mee. Na een paar uurtjes zie ik al snel Portomarin een redelijk stadje waar we willen blijven. Gerda gebeld hoe ze moet lopen en op zoek naar een hostel die ik niet kan vinden. Google maps stuurt me alle kanten uit en steeds kom ik nergens. Dus Gerda gebeld dat ik een alberque heb gevonden en die komt een uur later ook aan maar heeft nog wel weer een regenbui gehad. Schoon plekje 20 bedden en lekkere douche. Nog 97 km het gaat hard. Dubbel. Ik denk alleen maar aan lopen eten slapen en verder hoef ik niks. Dus ik wil niet dat het stopt. Aan de andere kant doet mijn knie meer lastig is alles vies en is het weer alleen thuis zijn straks ook wel weer fijn. Even geen je weet wel zak op mijn rug al is ie al 2 dagen reuze aardig voor me. Morgen moeten we 16 km ongeveer om op tijd over 6 dagen in santiago te zijn. De meute pelgrims wordt drukker en drukker. We gaan het beleven.

ziekjes
Gister een heerlijke alberque schoon niet al teveel mensen en warm. We konden met de lift naar beneden naar het restaurant waar we zijn blijven zitten omdat het weer eens te hard regende om nog de stad in te gaan. Bovendien bleek er niet echt veel bezienswaardigheden te zijn. Tijdens het eten begint het. Keelpijn loopneus verkouden en heet. Een of ander virus heeft me te pakken. We hebben nog even pelgrims zitten kijken. Nu de laatste 100 km soms leuk om te zien. Er komt er 1 echt met schitterende mooie kleding en een bijzondere staf. Zo netjes die is net begonnen. En dan komt er 1 binnen en weer buiten tot 5 keer toe. Hebben wij op het werk de draaideur patient dit was de draaideur pelgrim. Om 8 uur ben ik naar bed gegaan. Misschien een goede nacht slaap. Helaas vanmorgen was ik belabberd. Twee toast naar binnen en misselijk maar een dag niks kan niet. Dus aan de 15 km voor vandaag begonnen. Het was zwalken en ik hoorde een stel me tirtle noemen bij berg op maar het kon me niet schelen. Berg af meer lucht dus loop ik ze weer voorbij en zeg keihard tirtles. Na 7 km sinasappelsap naar binnen gegooid en een blikje cola zero en gauw weer verder. Het is zo druk in dat tentje en mensen staan in de rij voor de wc. Niks voor mij. Even later kom ik voorbij een kapelletje waar je een stempel krijgt van een blind mannetje door zijn hand te leiden. Als je er ook nog voor betaald krijg je een kaartje van Maria maar geen zin om de zak af te doen laat ik dat zitten.

Met mijn neus op de grond loop ik verder en na 16 km kom ik in Ligonde meen ik. De herberg gaat pas 13 uur open. Gerda moet nog 4 km dus die is nog wel even onderweg. De costa del sol van vanmorgen is veranderd in bewolkt en koud. Daarnaast gaan beide knieen erg pijn doen. Of van het virus of nu de je weet wel zak die weer zijn buik had volgevreten. Toen om 13 uur de tent open ging na een uur wachten in de kou inschrijven voor twee man, douchen en er achter komen dat het vriest in de herberg. Wel grappig alle koeien die hier passeerden. Als Gerda komt kan die ook warm douchen en vinden we allebei dat het tijd wordt voor huis. Eigen bed warmte etc. Gelukkig is er wel een warm restaurant waar we aan de thee kunnen en tortilla. Vandaag nog wel opgelopen even met twee afrikaanse meiden die de laatste 100 km doen. Ze hadden in rotterdam gewoond en waren weer naar afrika terug gegaan. Ze hadden gister 21 km in 13 uur gelopen en hadden erg veel pijn in hun voeten. Het tempo was dan ook zo laag dat ik na een kwartiertje door gelopen ben.

Wat een prachtige dag en wat een gesnotter
Gisteravond na de tortilla geen honger meer en ik was echt beroerd. Dat wordt niks zo en wetende dat een rustdag met Gerda haar knieen er niet inzit omdat we dan meer kilometers moeten maken een hostel in o coto gereserveerd. Bij wensen a bath please please please gezet. Even een nacht in een droge omgeving zodat ik wat kan herstellen. Om 19 uur lig ik al plat en tot vanmorgen 6 uur bijna geheel door geslapen. Om 8 uur na het ontbijt zijn we op pad. Ik ben direcht alleen weg en het gaat beter dan gisteren toen ik de neiging had om op straat te gaan liggen slapen. Koorts lijkt ook verdwenen alleen verlies ik kilos aan snottebellen en zit alles dicht in mijn kop en die doet zeer. Maar de route is mooi en zowaar zie ik de eerste 12 km maar 2 pelgrims. Heerlijk die rust ik geniet uitbundig en vandaag maak ik weer meer foto's. Het is bewolkt maar droog dus dat loopt ook fijn. Met bijna 12 km erop even wat drinken. Ondanks dat ik drinken zo voor het grijpen heb blijf ik het vergeten. Gelijk stempel gehaald en even met een amerikaanse vrouw zitten praten die in saint pied is gestart. Dan gaat het weer verder langs een leuk kapelletje waar ik nog maar weer even binnenloop en een stempel scoor. Zo komt het boekje wel vol. In de tentjes waar ik voorbij kom zie je het steeds voller raken met wandelaars en hun dag rugzakjes en er rijden nog wel eens taxis langs. Echter tijdens het lopen zie ik ze nauwelijks en blijft het heerlijk rustig. Als ik op een pad kom vol modder en water zie ik daar twee dames op hun linnen gympies met de jacobs staf aan het proberen droge en schone voeten te houden. Dat dit jammerlijk mislukt geeft bij beiden wat ontzetting en ik lig dubbel van het lachen. Na 15 km is het 12 uur en wordt het tijd na 1 croissant toch iets te gaan eten. Lekker tosti met gebakken eitje en tomaat. Op google maps blijkt de 20 km beduidend korter en nog maar 2 km. Gerda gebeld met het goede nieuws. Die heeft nog een paar sandalen onderweg weten te scoren waar ze wat beter op weg kan dan op slippers en nog een heel eind achter me zit. Een poosje voorbij lopende pelgrims zitten bekijken en dan de laatste 2 km. Om 1 uur sta ik voor het hotel wat pas om 15 uur open gaat. Klein stukje terug een tentje opgezocht en daar maar mensen kijken. Al snel komen er 2 uit cran canaria bij zitten. Zij met kniebanden en enorm kreupel. Als ze ziet dat ik ook een knieband draag en hoort dat ik ook last heb komt ze met een ibuprofen stick. Geweldig spul zegt ze. Ik bedank ervoor gezien ik dat met astma niet mag maar ook zoiets heb van als het zo zeer doet dat ik zonder pijnstillers niet meer verder kan stop ik. Maar leuke mensen en we babbelen bijna een uur. Zij aan het bier met borrel ik aan de cola zero. Ineens blijken ze nog 4 km verder te moeten. Grote grutten denk ik met zoveel alcohol in je lijf? Ik kan me daar weinig bij voorstellen. Ondertussen is het bijna half 3 en ga ik maar eens richting hotel die zowaar al open is. Bij de inschrijving zegt ze bath please please please en begint hard te lachen. Dan krijg ik de sleutel en wiebel ik naar mijn kamer. Tas op de grond troep neer gegooid en bad laten vollopen. Om kwart over 3 staat Gerda op de deur te kloppen maar dat snap ik niet. Ik denk, dag ik zit in bad deur had ik voor gerda niet op slot gedaan en de rest komt later maar terug. Blijkt het wel Gerda te zijn en blijkt de deur automatisch in het slot te vallen. Gelukkig is er iemand die de sleutels heeft dus die is ook lekker schoon nu. Nog 4 dagen wandelen nog 60 km en ik wil nu nog niet stoppen. Ben een beetje erg dubbel. Wel krijg ik ondertussen lelijke wonden van de heup riemen die te strak in mijn buik dichtsnoer zodat de je weet wel zak niet gaat hangen. Ik heb hem onderweg braaf gecompimenteerd voor bewezen diensten en hem verteld dat het echt tijd wordt dat ie rust gaat krijgen evenals mijn rug en knie. Wat dat betreft is het mooi geweest.

Wat een lol
Gister best lekker gegeten in het restaurant van het hotel maar het was er koud. Ook redelijk geslapen maar verdraaid ik wordt al meer als anderhalve week wakker van de enorme pijn in mijn rug en moet me dan aan alle kanten vasthouden als ik wil draaien. Alla minuut als ik op sta is de pijn compleet verdwenen. Dus de nachten zijn vaak onderbroken. Vanmorgen rustig opgestaan en op ons gemakje gaan ontbijten. Om over half 9 ieder ons weegs gegaan. Al snel loop ik op met een Nederlander die vanuit Tilburg in april is vertrokken. Hij vertelt zijn hele reis over aanvallen van wilde zwijnen Een enorme slang die hem wilde grijpen en over het 3e wereld land Frankrijk. Alberques die hem weigerden omdat hij nederlanders was en geen frans sprak Etc. Wat een ellende heeft die man mee gemaakt je zou er mee te doen krijgen. Toen hij bij de o cobreiro opnieuw werd aangevallen door zwijnen en een gevecht had moeten leveren bijna werd het tijd om gedag te zeggen. Ik een stempel halen hij koffie bestellen en ik nee tot ziens zeggen. Zoveel ellende daar is mijn hart niet tegen bestand 🙂. Helemaal niet in het boekje gekeken kom je dan wel voor verassingen te staan. Ineens beland ik in een stad. Nog geen idee welke stad dat was. Dus dan eerst maar wat drinken. Ik raak aan de praat met een ierse vrouw die haar eerste keer loopt vanuit jean port. Leuk mens die net als ik de camino veel te toeristich vindt. Na een kwartiertje gaat het verder. Bij een pin automaat geld proberen te pinnen wat niet lukt dus Gerda gebeld en gevraagd het te proberen. Bij haar blijkt later een man te staan die zegt dat ze naar binnen moet omdat hij buiten niet goed is. Ik dacht al ships heb ik weer. Na de stad is het dan over met het goede droge weer en gaan de regen ponchos aan. Einderlijk ik begon die nattigheid al te missen. Een eind verder zie ik ineens twee bekenden. De mensen uit Gran canaria. Alfredo en Marga. Als ik vlak achter ze loop en ze dag wil zeggen zie ik hoe hij haar met de stok een tik op haar achterste geeft. Leuk kan ik ook. Ik geef hem een tik op zijn achterste met mijn stok. Hij kijkt Marga aan maar die weet van niks. Met mijn muts op en naar beneden kijkend herkennen ze mij ook niet. Even later wordt het tijd voor een nieuwe mep. Ze kijken elkaar aan en weer naar achteren maar hebben nog steeds niks door. Wel een hele hoop gepraat. Nog maar 5 minuten gewacht en een 3e mep uitdelen en nu mijn muts afgezet. Als door een wesp gestoken draait hij zich om en herkent me gelijk. Hee Caroline en beiden liggen net als ik krom van het lachen. Poosje mee opgelopen en dan loop ik verder anders heb ik geen plek straks in de herberg. De eerste plaats komt na 11 km. Bunte. Twee alberques maar dan lopen we echt te kort dus gauw verder. Het is een lastig stuk steil berg op. Mijn knie had ik vanmorgen eerst gezwachteld en toen met knieband afgebonden maar dat bleek geen succes. Ik had veel meer pijn. Bij een café langs de weg snel een broodje eten en vragen naar de dichts bijzijnde alberque. Er zat meer als 14 km op dus werd tijd. Nog 4 km. Oei dat zal Gerda niet fijn vinden die liep nog een end achter. Gauw weer aan de wandel en verdraaid al snel zie ik alberque om half 1. Helaas heeft hij nog maar 1 bed maar hij verwijst me op vraag naar mogelijkheden naar Maria. En hoe heerlijk. Een twee persoons kamer met hemelbedden bad en bank en de was wordt voor ons gedaan. Gerda het goede nieuws verteld en het bad vol laten lopen. Bij het uitdoen van mijn kleren zie ik hoe opgezwollen mijn been is van de zwachtel. Geen wonder dat ik pijn heb. In een heet bad de boel goed gekneed en gemasseerd. Heerlijk blijven dobberen tot half 3 en Gerda belt dat ze eraan komt. Snel aankleden en ik kan nu weer de trap op en af zonder pijn. Morgen toch maar alleen de zwachtel. Maar Maria is een schatje en zo lief. Wat een heerlijk camino kadootje weer. 🙂 Nog drie dagen nog 45 km

En nog maar 2
Wat een heerlijkheden gister. Hemelbed, bad, Bank en een Maria die de was deed. Toen ze die schoon kwam brengen deden Gerda en ik direct hetzelfde. Neus in de was en helemaal verrukt ruiken. We schoten ervan in de lach. Wat een cadeau is dat na dagen in dezelfde kleding. Alleen mijn sneldrogende handdoek was niet droog uit de droger gekomen. De luchtvochtigheid is hier zo hoog dat blijkbaar een droger het ook aflegt. Gelukkig is er een kachel waar ik hem op kan mikken en dan is ie zo droog. Met geleende parapluus schuifelen we dan om 6 uur naar de alberque die eerder die dag geen slaapplek had voor een heerlijke maaltijd. Ze dachten denk ik dat we uitgehongerd waren. Twee grote borden soep grote salade grote lap vlees met frites en een kaasplankje toe. Toen we onze buiken rond hadden was het tijd voor een aperatiefje. Ik vroeg om een klein anijs likeurtje met thee en Gerda koffie met een likeurtje. Komt ze met twee borrelglaasjes en twee limo glazen. Ze schenkt tot onze verbazing de limo glazen half vol met de likeuren. We kunnen er erg om lachen maar na de fles wijn zijn we daarna wel teut. Terug op honk nog een poosje rommelen en dan slapen. Ik heb zowaar goed geslapen zonder rug pijn dus wijt de ellende maar aan de bedden hier. Vanmorgen heeft mijn stem opstart problemen. meer dan wat gekraak en gefluister komt er niet uit en de keelpijn is in volle hevigheid terug. Rustig opstarten en ontbijten en om half 9 op pad. Het is een lange stijging en ik red het met heel veel gepiep en gezaag dit keer. Veel aan het hoesten en snotteren. De zonodig puffers doen niks meer nu. Niet zeuren denk ik dus maar gewoon door gaan. Gaat vanzelf weer over. Als ik voorbij een vogelverschrikker loop met een paraplu op moet ik vreselijk lachen. Vlak voor Azura begint het weer te miezeren dus poncho over mijn hoofd. Niet om zelf droog te blijven. Na 2 min. onder dat ding met een luchtvochtigheid van 89 procent ben ik nog natter dan zonder dat ding maar mijn fototoestel blijft wel droog zo. Azura weer zo een stad waar ik maar snel doorheen sjok. Wat een triesterigheid toch. Na Azura kom ik na bijna 8 km bij een tentje en is het tijd wat te drinken. Even later hoor ik mijn naam roepen en lopen Alfredo en Marga voorbij uit grancanaria. De kanaries noem ik ze steeds. Ze lopen door en kijken niet heel vrolijk. Zeker een slechte nacht gehad. Als ik ze even later weer voorbij hol zegt hij speedy gonzales. Zij zegt niks en loopt met een pijnlijk hoofd. Grote roze knieband die heeft dus duidelijk pijn. Door maar al fotograverend. Het landschap wordt steeds minder mooi maar er zijn nog altijd van die momentjes. Na bijna 13 km kom ik wederom op een rustplek. Oke ik hoef niet ver meer maar even wat drinken moet wel. Ik heb gezelschap van een schattige hond die me continu aan zit te kijken. Ik raak in gesprek met een amerikaanse vrouw die me verteld een nederlandse vriend te hebben met 2 kinderen. Hij heet Joppe de zoon Joop en de dochter Jopie. Samen hebben we er lol om. Zij gaat eerder weer op pad dan ik. De kanaries zijn ook gearriveerd en zitten een beetje sip voor zich uit te kijken. Als ik net 10 min weer op pad ben komt de amerikaanse terug lopen. Ze heeft de verkeerde wandelstokken mee genomen. Ik hoop dat de eigenaar er nog zat. Wat me wel opvalt is dat bij elk restaurant het idioot druk is. Zodra ik loop loop ik vrijveel alleen en kom ik weinig mensen tegen. Maar dat vindt ik prima. Wel kom ik na een restaurant weer een stel op gympies tegen. Zij knal roze die wanhopig probeert uit de modder te blijven. Als ze al scheldend toch in de bagger zakt schiet ik keihard in de lach. Net als ik denk nou hee het duurt wel lang voor ik een slaapplek zie kom ik bij een bar en vertelt de eigenaar me nog 50 of 500 meter. En na 17 km zit ik nu heerlijk gedoucht op een ligbedje in een alberque. Nog twee dagen.

Afscheid
Gisteravond konden we eindelijk eens buiten zitten na het eten. Hoe heerlijk. Vannacht ook prima geslapen en ik had Gerda gezegd dat we het kalm aan konden doen gezien de afstand. Dus niet zo vroeg op. Om 7 uur maakt Gerda me wakker die stond al praktisch klaar. Ik had haar al eerder geroepen dat het tijd was. Ja in mijn slaap. Ik was me van geen kwaad bewust en Gerda dacht mooi moet ik eruit slaapt zij door 🙂 Het ontbijt was heerlijk en uitgebreid dit keer. Om 10 voor half 9 gingen we uiteindelijk op pad. En dan al snel schijnt ineens de zon. Gek en heel erg fijn na al die weken regen. Ik loop veelal alleen en kom niet al teveel pelgrims tegen. En ineens komt dan toch het besef. Laatste keer die slaperige dorpjes laatste keer zo rustig lopen en ik geniet en neem met wat weemoed afscheid van de afgelopen periode waar ik zo van ben gaan houden. En ik bedenk me het was idd alleen denken waar eet ik waar slaap ik en verder moet ik lopen. Alles wat erbij komt daar denk je niet over na. De je weet wel zak hij hoort erbij en zal ik straks missen met het te zware gewicht. Het is een gewoonte dat ding elke keer op mijn rug te hijsen. De pijn in mijn knie het wordt niet erger dus ach het gaat. De regen dag in dag uit en het zweten onder je poncho ik kon er niks aan veranderen dus dacht ik er niet over na. Alles ging zoals het moest gaan en het was oke. Ik genoot van elke dag, alle leuke contacten onderweg het geklooi in de alberques de fijne slaapplekken de eeuwige natte voeten omdat mijn schoenen niet meer drogen etc. Vandaag neem ik daar overal afscheid van en bereid ik me voor op morgen. Ik zie af en toe mensen lopen uit alberques maar waar ik geen contact mee had. De kanaries heb ik niet meer gezien ik denk dat ze gister hebben opgegeven gezien haar knie en hun humeur. Anders had ik ze vandaag moeten zien. Misschien morgen in santiago. Maar het boeit allemaal niet zo vandaag. Ik rust op mijn gemak en Gerda blijft wat dichter bij zodat we elkaar steeds weer zien als ik rust houdt. Ik denk aan het mooiste camino moment en dat blijft toch dat stuk meloen daar boven op de berg in dat leuke tentje ergens aan het begin van de reis. Dat was toch wel het meest welkome en beste moment wat me zo voor de geest staat. En nu komen we morgen aan in Santiago en is het klaar. Mijn schoenen zijn versleten mijn lijf heeft even rust nodig en mijn hoofd zal weer in het gareel van alle dag moeten gaan lopen. Maar het kan. De tijd is er oke voor ook al wil ik liever blijven lopen. Ik weet thuis wachten straks heel veel mooie dingen. Lieve mensen en dan is daar weer de tijd om nieuwe mooie avonturen te gaan maken. Nu zitten we 12 km voor Santiago in een quest house en komen we even tot ons zelf. Ik heb een schaar bemachtigd en samen met Gerda mijn pony weer even wat gekortwiekt want gossiepietje het was groeizaam weer. Morgen nog 1 dag van 12 km ongeveer genieten

Tranen
Gisteren al een beetje het idee van het is klaar. Dus met de maaltijd na 2 glazen wijn nog aan de anice gegaan. Heerlijk. Twee glaasjes en in gesprek met een wel hele vreemde Belg. Toen we naar onze kamer gingen kregen we van het huis nog twee glaasjes mee. In de tuin in de zon en teut dus samen grote pret. Bagger slecht geslapen vannacht. Vanmorgen 8 uur pas eruit en om half 10 op pad na een ontbijt wat Gerda had gemaakt. Vandaag loop ik het tempo van Gerda. Twee jaar geleden moest Gerda de laatste 25 km opgeven en liep ik alleen Santiago in. Nu zouden we het samen doen. We hebben ongelofeloos lopen tutten onderweg. Hier wat drinken daar even zitten we hadden tijd. En dan zien we van de laatste hoogte toch in de verte de torens van de kathedraal. Even heel erg blij want we vonden het vandaag niet echt een leuke dag. Wel nog met een iers meisje af en toe even kort gepraat maar verder was het een drukte wat ik niet echt fijn vond. En dan zijn we in de voorstad van Santiago. De lange weg naar de kathedraal gaat beginnen. En als we dan denken waar is ie nou is ie daar ineens. Ik wordt omhelst door de ierse vrouw met wie ik vorige week heb zitten praten en Allison heet me welkom een australische vrouw die me vertelde dat ze niet wilde stoppen. Geen blijdschap allebei wel beduusd. We maken foto's van elkaar en iemand maakt foto's van ons samen en dan komen bij mij toch tranen. Daar zijn we dan samen en ik ben zo blij voor Gerda dat ze het gered heeft. We besluiten na even bijkomen de credential maar te gaan halen dan hoeven we niet meer in de rij te staan. 335 km komt erop te staan. En dan staan we buiten en zoeken we een taxi op om ons 1 km naar het hotel te vervoeren. Mijn knie wil niet meer we willen niet zoeken en ik wil de je weet wel zak niet meer op mijn rug. In het hotel pret samen in 1 bed. Maar we zijn er toch alleen maar om te slapen. Morgen nog 1 dag santiago en zaterdag 3 uur naar het vliegveld

ontmoetingen
Onze laatste dag in Santiago de 15e juni was er 1 van ontmoetingen. Nadat we de stad bekeken hadden streken we neer op een terras. Altijd leuk om mensen te bekijken. Opeens hoor ik mijn naam roepen en staan de kanaries bij me Alfredo en Margo. Wat ontzettend leuk om die nog te zien. Ze waren toch nog aangekomen maar voor ons. Ik geniet zo vreselijk van dit soort ontmoetingen en ben ook helemaal blij. Ook zij hebben het gelukkig gehaald. We knuffelen Jacobus en gaan naar de mis met als idee erna uit eten te gaan. De botafermeira is weer leuk om te zien en na de mis vlieg ik aan op de winkel die mijn rugzak beheert maar direct na de mis dicht gaat. Als ik blij met rugzak buiten kom word ik geroepen door Gerda met kijk eens wie er zijn. Ik weet het direct Claudia en Tina. Dat maakt het hele verhaal af. We duiken een terras op en horen elkaars verhalen. Uiteindelijk blijft het voor ons bij wijn en komt er van eten niks meer. Als het tijd wordt om op te breken nemen we afscheid van elkaar met de belofte elkaar over een poosje te treffen in Groningen. Voor hun 2 en een half uur rijden voor ons iets verder maar dan komen we elkaar halverwege tegemoet. Leuk ik kijk er naar uit. Wij willen een taxi naar het hotel. Mijn knie heeft het verschrikkelijk opgegeven. Maar niet direct een taxi te zien en dan is het zo dicht bij dat we maar gaan lopen. Bij het hotel gekomen krijg ik de deur niet open. Stress en Gerda probeert het ook maar komt er dan achter dat we op het verkeerde adres staan en nog een deur verder moeten. Als we bovenkomen hebben we geen van beiden zin om te gaan slapen en we gaan weer naar buiten en een kroegje opzoeken. Er staat een zo vreselijk dronken man die probeert zijn rugzak van de grond te krijgen wat hem niet lukt. Keer op keer probeert hij het. Ik geef hem zijn rugzak nog aan met het idee hem te helpen maar hij is te ver heen en reageert nergens meer op. Vanuit een kroegje zien we hoe hij blijft proberen en uiteindelijk valt en blijft liggen. Ik vind het vreselijk om te zien en zeg tegen Gerda als hij te lang blijft liggen en niemand helpt ga ik mijn telefoon halen en vraag ze de politie te bellen. Gelukkig is er iemand zo attend om de politie ook te bellen en nadat die gearriveerd is is het probleem op een onduidelijke manier zo opgelost en is de man van de straat. Hoe kan je het zover laten komen. Wij gaan nu echt op het hotel aan maar niet nadat we bij een ander kroegje nog een keer een likeurtje pakken. Het is toch de laatste avond. Eenmaal buiten loop ik de straat in met het idee dat daar het hotel staat maar dat blijkt niet zo te zijn. Gelukkig ziet Gerda het en komen we alsnog veilig aan. Om half 2 zijn we in het hotel en beiden slapen nu ook. Smorgens slapen we uit en om 9 uur staan we pas naast ons bed. We zetten alle spullen bij de hotel eigenaar in zijn kamer en duiken nog even de stad in. Ontbijten en op zoek naar een speelgoed winkel. Veel lopen doen we niet. Mijn knie wil echt niet meer en we hangen een beetje rond tot we met goed fatsoen naar het vliegveld kunnen. Daar blijkt dat de bagage die we eerst niet apart hoefden in te klaren nu ineens wel moeten inchecken. Ook blijkt dat we in Madrid het vliegtuig uitmoeten ipv kunnen blijven zitten. Een hoop gedoe extra. Ik zeg nog tegen Gerda wedden dat onze bagage er niet bij is in Amsterdam? De rugzak wordt klaar gemaakt voor vervoer en als ie op de band is verdwenen bedenk ik me dat ik mijn huissleutels er nog in heb zitten. Hopen maar dat de zak er bij zit in Amsterdam. De vlucht is verschrikkelijk. Door een flinke verkoudheid gaat het van Madrid naar Amsterdam waar we in Madrid het vliegtuig uit moesten en na 5 min. weer in moesten vreselijk mis. Ik krijg hoofdpijn die steeds erger wordt en uitstraalt naar mijn hele linkerkant van mijn hoofd tot mijn schouder aan toe. Als het steeds erger wordt raak ik in paniek en druk maar op de noodbel. Dat duurt hartstikke lang maar als ze komen mag je voor een paracetamol de hele papier winkel invullen. Tegen de tijd dat ik die krijg gaan we dalen en zakt de hoofdpijn plotsklap. Ga nooit vliegen met een ernstige verkoudheid heb ik wel ondervonden. In Amsterdam blijkt dan ook nog eens idd de bagage niet in het vliegtuig te zitten en mogen we de papier winkel opnieuw in. Gelukkig is de taxi chauffeur zo aardig om eerst naar Gerda te rijden die de reserve sleutel heeft en vervolgens mij nog thuis af te zetten. Als gisteravond half 11 eindelijk de bagage komt is het avontuur definitief voorbij. Dank voor alle reacties hier op fb via de app en messenger. Het heeft me door een hoop momenten heen geholpen. Veel gelachen erom in de alsmaar vallende regen.