Gisteren kon ik niet lopen omdat mijn, al 2 keer beschadigde stoel opnieuw geleverd werd.
Daarna dan, dacht ik nog.

De stoel werd om half 10 gebracht.
Snel uitgepakt en onbeschadigd.
Mooi, schroeven erin, want dat moet ik zelf doen en dan blijken de schroef gaten niet op elkaar te passen.

Dat was de druppel.
Geprobeerd te bellen wat niet lukte. Pas 13 uur open.
Weer talloze zaken invullen, foto's van het mankement maken en het gevloek is luid en duidelijk hoorbaar.

Om 13 uur bellen.
Welke optie krijg je dan.
De service balie.
Helaas die is tot 12.30 uur open.
De sluizen gaan open.
Dan de winkel zelf maar.

Of ik wel hard genoeg de boel bij elkaar gedrukt heb.
Ik heb er met 80 kilo opgelegen wat wil je nog meer.
Als ze nog met een stompzinnige opmerking aankomt breekt de hel los.

De monteur staat deze week met een nieuwe stoel voor de deur en anders kom ik deze persoonlijk door je winkelruit smijten.
Donderdag komt er een monteur.
Weer een dag thuis hangen.

De rest van de middag giert de adrenaline door mijn lijf.
Als ik s'avonds dan de keuken inloop heb ik natte voeten.
Mijn vloer staat onder water.
Ik kan alleen maar kijken.
En dan kan het me geen ruk meer schelen dat het 21 uur is. Ik bel de badkamer man die hier verantwoordelijk voor is.

Kan tot morgen wachten vindt hij.
Een woeste app gaat eruit en dan staat hij om 22 uur op de stoep.
Ligt aan de vaatwasser, niet aan zijn werk.
Geloof er geen hout van.

Vandaag bleek de vaatwasser slang met een knik te hebben vast gezeten waardoor er een gat in de slang is ontstaan.
Slapen doe ik nauwelijks en om 10 uur sta ik buiten.

De adrenaline moet mijn lijf uit voor het ploft.
Bootjes route. Niet te ver en ik kan doorlopen.
Het is grauw en het boeit me niet.
Ik zie niks loop met de muziek op mijn kop en draaf voort.

In Hazerswoude wat drinken gehaald en zakdoekjes die ik vergeten ben.

Vlak voor ik het onverharde pad naar boskoop in ga is er een bankje.
Tijd voor drinken en boterhammen.

Morgen moet ik naar het huis van mijn moeder.
Dat maalt.
Ik zit niet lang en jakker verder.
Aan het eind zie ik een pad wat ook verder gaat door het weiland.

Bootjes route laten gaan en het weiland in?
Waarom niet, bedenk ik me en ik ga het proberen.
En dan ineens schiet me te binnen dat het law paaltje het romeins lime pad is wat ik nu volg.

En dat komt in Alphen aan de Rijn uit.
En daar was ik eergister.
Terug dus.
Tunneltje onderdoor en richting de bootjes.
Het schiet me ineens te binnen dat mijn hoofd het even deed.
Even voelt alles normaal.

Dan is het weer weg en ga ik verder. Bij de bootjes is het maar een kale rommelige bedoening.
En ik bedenk me dat ik nog niet op huis aan wil.
Als ik nou eens doorloop naar Boskoop en dan via Waddinxveen het Bentwoud in?

En weer voelt alles normaal en kan ik denken.
Als ik dan bij Boskoop even de winkel in schiet gaat het alarm af.
Ik mag mijn tas uitpakken.
Dat kost tijd.
Uiteinderlijk blijken het de handschoenen te zijn, die nog een labeltje hebben.

Mooi alles er weer in en verder.
En dan valt het me op dat ik niet boos werd. Waar lopen al niet goed voor is.
Bij de benzinepomp even naar de wc en een mars mee.
Even iets zoets.

Dan loop ik langs de weg naar Waddinxveen en ben ik blij als ik het Bentwoud in kan.
En daar merk ik dat de adrenaline uit mijn lijf gaat.
Tjee wat ben ik tekeer gegaan.
De mensen zullen wel gedacht hebben.

En die badkamerman die dan ook nog vroeg of het wel goed met me ging.
Neee, brulde ik, het gaat helemaal niet goed.
Vandaag belt hij 2 keer op om te zeggen hoe het opschiet.
Die is onder de indruk.

En ik merk dat de dikke betonnen muur waar ik achter zit even weg is.
De muur waar ik me achter bescherm.
Niemand dichtbij laten komen.
Ik rommel het alleen wel uit.

Dat ma dood is, het zij zo.
Ik ben er niet verdrietig om.
Het is het afsluiten van een tijdperk wat met me aan de haal gaat.
Antwoorden die ik definitief nooit meer krijg.
Een deel van mijn leven sluit ik af.

En dan mijn zus die nu mijn ma gaat nadoen.
Het nog altijd domme kind wat niks goed kan doen, ben ik ook voor haar.
Het is goed dat ik de familie app in het archief gezet heb.

Zo word ik er niet elke keer mee geconfronteerd.
Als alles is afgehandeld kan ie gesloten worden.

Er is een spreuk dat mensen slecht praten en je pijn doen als ze zelf niet gelukkig zijn.
Ik hou me er maar aan vast.

Zo rommel ik verder in mijn hoofd. En tussentijds beginnen de plannen voor morgen wat ik wel en niet wil.
En gaat de zon nog schijnen ook.
De kilometers verdwijnen onder mijn voeten door maar moe ben ik niet.

Het liefst haalde ik Bert te voorschijn en gingen we samen gewoon een week op pad.
Maar dat is, en financieel nu niet haalbaar en met het gedoe in huis ook niet rustig.

Op een bankje gaat er nog een halve liter vocht naar binnen en een tweede eitje.
Het worden vandaag geen 40 km, als ik voor donker thuis wil zijn.
Maar dat was ook niet de bedoeling.
Gewoon lopen en verder zie ik wel.

Het Bentwoud wordt steeds mooier nu de natuur langer zijn gang kan gaan.
Ging ik er eerder niet graag heen, nu geniet ik ervan.
Jammer dat ze hier toch ook weer een weg willen.

Ik ben niet zo goed bekend in het Bentwoud en ik raak aan het dwalen.
Maar het is nog vroeg genoeg dus het kan.
Het is gewoon fijn dat die nare dikke betonnen muur even weg is.

En dan loop ik op de golfbaan en loop ik alle kanten op behalve de goede.
Het is een heel gezoek voor ik eruit ben.
Maar dan loop ik Benthuizen in.
Ik app Gerda dat ik bij haar ga douchen nu ik dat thuis niet kan.

Ze is niet thuis weet ik, maar ik heb de sleutel.
En douchen is een must anders heb ik morgen spierpijn.
Thuis vis ik mijn douche spullen bij elkaar en neem de zakken karton waar de stoel inzat mee.
Gelijk wegbrengen maar.

En na de douche ben ik, wonderbaarlijk, als altijd opgeknapt.
De tijd staat weer stil maar ik weet nu dat het wel goedkomt.

En de stoel die ik door een winkelruit zou gaan smijten?
Op een dag zal ik hier om kunnen lachen.

En dan ben ik toch weer 40 km verder.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek