Vandaag vrij na 6 dagen vroege diensten en de keus.
Vandaag lopen in de hitte of morgen met mogelijk regen.

Keus is niet moeilijk.
Vandaag maar.
Ik wil nog eens naar de kaag lopen maar na een slechte nacht en de pijn weer terug in mijn rug, weet ik al dat ik dat niet moet gaan doen.

Vroeg op om er achter te komen dat de koelkast lekt.
Zoeken en een poging doen en het huilen staat me nader dan het lachen.

Zoveel gedoe voor de vakantie.
Met Jip, met mijn rug, met mijn hand die nog steeds pijn doet, en ik kan er niet veel meer bijhebben.

Uiteinderlijk sta ik nog voor 10 uur buiten.
Natte sjaal om mijn nek, pet op en liters vocht.
Na anderhalve km houd de gps er mee op.

Ik krijg hem niet goed aan de praat dus andere km teller er maar bijgezet.
Beetje in de gaten houden dat ik me niet stuk loop.

Het is onrustig in mijn hoofd.
Muziek bedenk ik me.
Als ik de draadloze oordoppen uit de doos wil halen zitten ze er niet in.
Ik word hier horendol van bedenk ik me.
Dan maar met snoer.

Na 5 minuten gaat het weer af.
Geen geduld voor muziek.
Bedenkend waar heen, bedenk ik me dat ik wel de bootjes route kan lopen.
Maar dan schiet de groene kathedraal door mijn hoofd.

In Hazerswoude bedenk ik me, mag ik op het eerste bankje rusten.
De pijn in mijn rug straalt uit in mijn been en dat is naar lopen.

Maar ook voor de hitte moet ik vaker rusten.
In coronatijd ruste ik ook op een bankje.
Ik kreeg toen contact met een vrouw die me binnen riep voor een wc en drinken.

Maanden later heb ik een bedankkaartje in de bus gedaan.
Zij kwam ook uit de zorg maar door een cva arbeidsongeschikt geraakt.

En net als ik op het bankje zit komt zij er op haar scootmobiel aan.
Ze spreekt me aan en weet dat ik uit Zoetermeer kom.
Ze kent me nog van destijds.
Ze weet ook dat ik het kaartje in haar bus heb gedaan.
Dus je loopt nog steeds zegt ze.
Wat een geheugen na al die jaren.

Een heel gesprek volgt.
Hoe ze gesmeekt heeft om euthanasy omdat ze zo niet verder wil.
Hoe ze de kinderen van zich afgeduwd heeft omdat ze geen invalide moeder wilde zijn.
Ze komt uit de kwakel oorspronkelijk.
Hee daar hoor ik een van de pelgrims vaker over😅

En hoe nutteloos ze is omdat ze niks meer kan doen voor de maatschappij.
Ik krijg niet aan haar verstand dat ze zo waardevol is, door haar huis voor wandelaars open te stellen en voor mensen vriendelijkheid uitstraalt.

Kom zegt ze dan ineens als ik er niet ben zal ik je uitleggen waar de sleutel ligt.
Dan kun je naar de wc en wat drinken.
Want zo zegt ze dat vind ik leuk om te doen.

We hebben het over de camino en ze vraagt me een kaarsje voor haar te branden als ik nog eens in Santiago aankom.

Nou dat doe ik onderweg zeker al. Daar heb ik Santiago niet voor nodig.
Marieke zoals ze heet moet dan haast maken voor de fysio, waar ze al te laat gaat aankomen.

Met een nou doei scheurt ze er op haar scoot vandoor.
Wat een bijzondere ontmoeting bedenk ik me en wat heb ik dan weinig te klagen.
Ik ga ook verder op pad.
Bij de appie even cola zero halen.

Het drinken gaat er goed doorheen.
De sjaal af en toe natmaken en mijn gezicht mee afvegen is lekker.
Er waait een windje waardoor het wat koeler lijkt dan het is maar ik weet hoe bedriegelijk dat is.
Dus pas ik goed op en rust veel en langer.

Ik loop langs een apparaat waar touwtrekken bij staat.
Gunst het moet steeds groter en duurder.
Wat is er mis met alleen een simpel touw?


En dan zie ik de groene kathedraal.
Blij dat ik er bijna ben.

Als ik door de tuin banjer zie ik dat er veel al op zijn retour is. Hij is niet meer zo mooi.
In de japanse tuin is boedha verdwenen.
Mensen zitten verspreid in alle rust te lezen of voor zich uit te staren.

Ik ga in de schaduw zitten.
Drinken, eten en mijmeren.
In ieder geval kan ik herhaal recepten voor pijnstillers regelen.

En kattenvoer voor Jip bestellen.
En verder mijmer ik rustig voor me uit.
Anderhalf uur zit ik zo en de rust keert terug in mijn hoofd.

Als ik in mijn agenda kijk, zie ik dat ik vanavond de oude kastplanken bij het grof vuil moet zetten.
Ai, dat wordt nog flink sjouwen.
Ik laat het maar rusten.

Maar na dik anderhalf uur luieren wordt het wel tijd om terug te gaan.
Even nog naar de wc en dan weer lopen.
Ik had me bedacht de waterflessen gelijk te vullen, maar helaas.
Geen kraan.

Ik heb nog wel drie kwart liter dus tot Hazerswoude red ik dat wel.
De polder... ook hier is de roep om vrede. Nog altijd de Oekraiense vlag en de stal met gedichten wat bloemen zeggen.
Maar ook de vredesvlag.
Vaker zie ik vandaag, hoe mensen proberen vrede uit te dragen.
De wereld is niet alleen maar rot bedenk ik me.
Ook ik voel hoe dat vredige poldergevoel mijn lijf instroomt.
Kinderen op fietsjes ze zeggen allemaal gedag.
Geen electrische fietsen of fatbikes.
Die zie ik niet in de polder.
Trouwens ook geen wandelaars vandaag.
Maar wat voelt de polder zo goed.

In Hazerswoude duik ik het kruidvat in.
Bij de deur is de airco aan.
Ik blijf even staan.
Wat heerlijk is dat.
Gewapend met koude cola en koud water zak ik op een bankje neer.
Lekker ijskoude natte sjaal😀

Ik ga naar de 4 liter vocht vandaag.
En aangezien ik nauwelijks naar de wc hoef zal dat ook nodig zijn.
Mijn nieuwe wandelschoenen zijn een half maatje groter en dat merk ik.
Ik slip er net wat uit.
Maar de oude maat kreeg ik een zwarte nagel in en werden net wat te krap.
Ik moet eraan wennen.

Als ik weer bij het huis van Marieke kom zie ik haar in de tuin scharrelen.
Nu loop ik door.
Gezien de tijd wil ik niet weer een half uur kletsen.

Ik kom haar vast nog wel eens tegen.
Nog 7 km te gaan en het lijkt nog wel warmer te worden.
Ik rust nog twee keer maar dan ben ik thuis en blij vlieg ik onder een koude douche.

Voor ik me afgedroogd heb drupt dan het zweet alweer van me af. Het is echt warm.
Maar dan is het planken sjouwen en naar kattenzorg door.

Ik wilde vandaag geen 30 km lopen.
Dat deed ik ook niet.
Het werden er 27.🤣
De rust is weer even terug.
En de vredige polder zit door mijn hele lijf.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek