Toen ik mijn vorige site van simple site opzette was dat omdat we een sponsor tocht gingen lopen van Porto naar Santiago de Compostela om geld op te halen voor de patienten. Zo konden we leuke dingen doen met ze.
Helaas besloot simple site de site over te doen en is het voor mij te moeilijk om daar een weg in te vinden.
Maar de reden waarom ie ontstaan is is voor mij nog steeds belangrijk. Nog steeds zoek ik sponsors en probeer ik patienten iets extras te geven. Daarom zet ik ook dat van de site simple site over op pindat.

Wie ben ik
Ik ben Caroline Kreuning en werk als ggz verpleegkundige. Daarnaast werk ik als ambassadeur van de verwenzorg voor chronisch psychiatrische zieken. De laatste 14 jaar heb ik binnen de ggz Parnassia Den Haag dit op mijn eigen manier vorm gegegeven. Verwenzorg omdat psychiatrisch zieken die binnen een instelling wonen niet meer deel nemen aan de maatschappelijke activiteiten die juist zo belangrijk zijn. Een uitje een sjiek diner, het is er grotendeels vanaf. Instellingen hebben vaak geen geld meer en patienten hebben de mogelijkheden vaak al helemaal niet. Mensen die zolang binnen de muren van een ggz instelling wonen zijn het contact met de maatschappij kwijt. De maatschappij zit niet meer te wachten op de toch wel ernstig zieke mensen die nogal wat overlast kunnen veroorzaken. Verwenzorg kun je op vele manieren vorm geven. Naast dat het een stuk persoonlijke aandacht en verwennen is, heb ik altijd geweten dat ik er meer mee kon. Ik heb altijd een rotsvast vertrouwen gehad in mijn patienten en wist dat zij meer konden als ze de mogelijkheden zouden krijgen. In de ggz wordt gewerkt met herstelgerichte zorg. Daar was ik altijd al groot voorstander van. Waarom dan niet de verwenzorg en herstelgerichte zorg samen pakken. Met dat uitgangspunt ben ik begonnen. Leuke dingen doen met daarin verweven patienten en maatschappij samen brengen. En daarnaast spelenderwijs de patient leren ontdekken welke mogelijkheden hij of zij had.

Daarbij ging ik uit van het principe dat ik ze niet zag als patient. Ik wist het niet beter dan de patient met mijn kennis. We konden van elkaar leren. Ik stond naast ze en volgde hun tempo en stimuleerde ze om door te zetten.Ze kregen de kans om te vallen maar ook om weer op te staan. Daar hadden ze een hoop vertrouwen voor nodig. Heel veel complimenten en heel veel stimulans. Mij lieten ze ook op mijn neus gaan en weer overeind krabbelen. Vaak heb ik ongezouten commentaar van ze gehad. En ik ben ongelofelijk trots op deze mensen dat ze dat pad met mij hebben durven lopen. Dat ze mij het vertrouwen hebben kunnen geven dat het in orde was. Het was een proces van zoeken en heel veel geduld leren hebben. Soms liet ik het even los als ik er in vastliep en moest ik het tot mijn frustratie even laten rusten. Maar al zoekende kwam er altijd weer een mogelijkheid om verder te bouwen. 14 jaar verder en als ik naar de patienten kijk die ik begeleid heb als persoonlijk begeleider zijn de meesten verder gestroomd. Naar ribw een zelfstandiger woning op het terrein of naar een verzorgingshuis zonder psychiatrie. 2 patienten wonen thuis bij hun moeder. Maar ook patienten die niet meer de mogelijkheid hadden om uit te stromen tcoh een stapjes verder zien komen. Binnen hun mogelijkheden en de setting van de afdeling leren dat zij daarin ook stapjes kunnen zetten. Ik had het heel erg graag voort willen zetten maar helaas is het ook voor mij tijd om een andere uitdaging aan te gaan. Ga ik stoppen?? Nee ik ga niet stoppen en de verwenzorg stopt ook zeker niet. Alleen ga ik het nu voor de ggz Delfland in Rotterdam doen. En dit keer houdt ik het kleiner. De afgelopen jaren was ik de enige die zaken regelde voor heel de ggz Den Haag. Dat betekende ontzettend veel werk. Naast een reguliere full time baan met alleen de maandag uitgepland is er heel veel eigen tijd nodig om alles op poten te krijgen en houden. Immers er moeten ook sponsors komen, Een budget is gewoon heel hard nodig. Erop uit gaan is ook niet even een dagje weg van half 8 tot 16 uur. Ook daarin zaten vaak zoveel meer uren. Maar dat was niet erg. De liefde voor mijn werk maakte dat de dagen voorbij vlogen en ik werd er nooit moe van. Maar ook ik kom op leeftijd en in principe hoef ik nog maar 10 jaar te werken. Weer iets opzetten voor een hele instelling dat gaat me niet meer lukken. Maar met alles wat ik geleerd heb kan ik wel veel betekenen hoop ik voor mijn nieuwe afdeling waar ik ga werken. Per 1 juli ga ik daar starten maar nu al is de cz verwenzorg prijs ingediend en ben ik al bezig te kijken naar de eerste activiteit om daar de mensen kennis te laten maken met verwenzorg.

Mijn dank gaat uit naar alle mensen die mij de afgelopen jaren gesteund hebben en geholpen hebben de verwenzorg vorm te geven en te laten bestaan. Ik hoop dat verwenzorg binnen Den Haag niet helemaal verdwijnt maar dat iemand dit gaat oppakken. De intentie is er en ik kreeg te horen dat ze gezien hebben dat het werkt en dat ik mijn sporen heb nagelaten omdat ze het willen voort zetten. Daar ben ik trots op en het maakt het voor mij ook gemakkelijker om door te gaan en verder te gaan.



Opgenomen
Opgenomen,

weggerukt uit de maatschappij daar gaan al je mooie dromen

Ze verdwijnen in het niets.

Anoniem op een afdeling in de ggz

verward en eenzaam tussen velen,

breng je je lege dagen door.

Door de maatschappij afgedankt en weggestopt.

De bezuinigingen in de zorg

zijn ook voor jou merkbaar.

Begeleiding die zo weinig tijd voor je heeft,

want er zijn er zo velen net als jij

en er zijn er zo weinig van wij.

Maar dan ontstaat er verwenzorg.

Een etentje een uitje

vreemde mensen die komen

en zomaar met je praten, die belangstelling hebben voor jou.

Een knuffel, iemand die zegt je bent de moeite waard

ik ben trots op jou.

En op dat door lijden zo getekende gezicht breekt

een glimlach door.

Een glimlach die uitgroeit tot een stralende lach.

Jij kan weer even blij zijn

en mij geef je energie.

Samen gaan we verder

op zoek naar nog meer geluk.



Caroline Kreuning

Ambassadeur van de verwenzorg

landerlijke verwenzorgdag kasteel Maurick
Op 12 november was de landerlijke verwenzorgdag en werden we door Joke Zwanikken uitgenodigt op kasteel Maurick in Vught voor een high tea.

Samen met drie bewoners zijn we om kwart voor 12 gaan rijden. De rit verliep voorspoedig en iedereen had er veel zin in. Op kasteel Maurick waren we weer welkom in de Orangerie zaal. Een mooie zaal waar onze bewoners genoten van de sfeer. De muziek werd verzorgt door Goos Zwanikken en zijn leraar en het personeel van kasteel Maurick had er alles aan gedaan om er een leuke en feestelijke high tea van te maken wat meer dan gelukt is. Iedereen genoot.

Charlotte Bergen Henegouwen las nog een gedicht voor waarvan ik de tekst zal bijvoegen.

Mijn ma heeft een probleem,

Ze kan het niet meer oplossen alleen.

Daarom zoekt ze hulp bij een organisatie,

Om iets te veranderen aan de situatie.



Ik snap dat u het druk heeft,

Maar ik ben degene die met haar samen leeft.

Ik begrijp niet wat ze denkt en doet,

en waarom het steeds zo wisselt tussen slecht en goed.



Wat doen jullie eigenlijk tijdens een behandeling,

Ik zie namelijk zo weinig verandering.

Al die onduidelijkheid geeft mij veel zorgen,

Als ik 's avonds in bed lig, denk ik niet eens aan morgen.



Ik wil u vragen, alsublieft, vergeet mij niet,

De onduidelijkheid zorgt voor veel stress, boosheid en verdriet.

Leg me uit wat er aan de hand is met mijn ma,

Zodat ik niet het gevoel heb dat ik er alleen voor sta.

Geschreven door Charlotte Bergen Henegouwen, orthopedagoog bij Ypse (www.ypse.nl ), naar aanleiding van een kennismakingsgesprek voor de KOPP-groepmet een jongere waarvan zijn moeder in behandeling is binnen de GGZ




Nadat het feest was afgelopen zijn we naar Den Bosch gegaan. De bewoners waren hier nog niet eerder geweest en hadden vooraf al gevraagd of we de sint jan gingen bekijken. Om niet in de file te komen hebben we er gelijk een etentje aan vast geplakt.

In Den Bosch was het slenteren door de stad werd de Sint Jan bewonderd van buiten want die was helaas niet open en kwamen we bij Vita Verde uit een gezellig italiaans restaurantje waar we heerlijk hebben gegeten. Op de terug weg naar de auto streken we neer op een terrasje voor de koffie en het even uitrusten van het lopen.

Daarna was het naar de auto en terug naar Den Haag waar we om 22.45 uur weer aankwamen. De bewoners hadden het onwijs naar hun zin gehad en waren de dag erna nog helemaal in feest stemming. Met hun toestemming mocht ik hun foto plaatsen op de site.

Met dank aan Joke en kasteel Maurick voor deze geweldige dag!





Watertuinen



Met een hongerige maag vertrokken wij dinsdag 10 november met een bus en twee auto’s vol Met 11 bewoners en 3 man personeel Naar de Watertuinen. Op de parkeerplaats stond Hans ons al op te wachten, iedereen stelde zich voor en al pratend liepen wij de Watertuinen binnen.

Hans heeft iedereen getrakteerd op een twee uur durende brunch.

Al gauw liep iedereen af en aan naar het buffet met een colaatje of chocomel,

Na een flinke maaltijd zijn wij met zijn alleen de tuin in gegaan, de grote vissen bewonderd en de tuin door gewandeld. Tussendoor tijd voor fotos en praatjes,

Dit alles in een ongedwongen sfeer.

Bewoners en begeleiders hebben een fantastische brunch gehad wat zeker voor

Herhaling vatbaar is.

Hans Kloosterman hartelijk bedankt voor jou aanwezigheid en deze bijzondere uitnodiging.

ladies night

28 november ben ik samen met een bewoner, die ook weer toestemming heeft gegeven om de foto te plaatsen, met dank hiervoor naar ladies night in het ado stadion gegaan.

We hadden hier gratis kaartjes voor en ze had er zin in. We hebben een paar uurtjes zoetgebracht en langs de kraampjes lopen lanterfanten en de kadootjes gekocht die zij graag wilde uitdelen aan mensen die haar dierbaar zijn. Het was leuk en gezellig en het op de foto mogen met de haagse chippendales vond ze helemaal geweldig. 🙂 Het feest wat erna volgede is haar wat teveel dus bepakt en gezakt vertrokken we voor de grote feestdrukte losbrak.

Op de terug weg via de mc drive op verzoek wat lekkers gehaald en toen tevreden terug naar de afdeling. Met dank aan Esther van der Leur die de kaarten heeft geregeld.

kerst tasjes van de sligro

Van de sligro hebben we 200 tasjes met het logo daar wordt ik blij van gekregen.

Leuk voor onze bewoners. Wij doen er een kleine kerstattentie in en maken zo de mensen blij met een heus kerst pakketje :)

Met dank aan sligro

Surinaamse avond

Gisteren hebben we een Surinaamse dag gehad waarin bewoners kookten voor ZonMw als dank voor hun inzet en hulp de afgelopen jaren.

Om 11 uur werd er begonnen door een kookploeg van 5 bewoners met alles schillen snijden en stampen voor de roti. Met enorm veel plezier waren de bewoners aan het werk en genoten van de leuke en ontspannen sfeer. Er was een sjouw ploeg die om 16 uur kwam om alle tafels naar beneden te sjouwen met stoelen en de huiskamer tot een heus restaurant om te toveren. Dan hadden we nog de bedienploeg die hielp het eten uitserveren en de corvee ploeg die enorm veel werk verzet heeft door alles weer op te ruimen en af te wassen. Er kwam een lekker clubje van ZonMw van 8 man. Een van de bewoners had een mooi stukje geschreven wat voor de maaltijd werd voor gelezen aan de Zonnetjes wat erg in de smaak viel. Daarna kon er gegeten worden op de klanken van oa Surinaamse muziek. Er werd genoten, de sfeer was echt enorm gezellig en eigenlijk was er geen wanklank te horen. De hulptroepen hielpen goed mee werkten goed samen en gaven elkaar aanwijzingen. Kortom dit keer geen geslaagde avond maar een hele geslaagde dag. Voor een foto moet ik nog even toestemming vragen maar dan zal ik die hier neerzetten.

Meest recente reacties
18.11 | 16:13
Wat heb je er weer een mooi verhaal van gemaakt. Ik kan me voorstellen dat het leuke dagen zijn geweest.

15.11 | 23:34
Haha, een zondaar die van de leg is en niet weet hoe ze een hekje moet opendoen...🤣🤣 maar wel weer een leuk verslag! 👍

10.10 | 20:24
Weer een mooi verhaal en fijn dat je weer kunt lopen met de wandelschoenen aan.

24.09 | 05:35
Weer mooie dagen om straks op terug te kijken.








en de verwenzorg loopt door
Ondertussen zit de verwenzorg verre van stil en is het een druk jaar geweest. Varen met de vrouwe stien zeilen met de egberdina een ballonvaart die wegens slecht weer tot 3 keer toe niet door ging maar nog wel steeds wacht om gemaakt te worden, een optreden van Willeke Alberti in kasteel Maurick , Drukkerij Quantus die voor een patient belangeloos een herinneringsboekje met al haar foto's drukte voor kerstkadootje, de koningin op bezoek en voor mijn 12 en een half jaar in dienst zijn lekker uit eten met een grote groep patienten. Mensen kunnen nog steeds naar Ado en dan zijn er nog de individuele uitstapjes. Ook de eet avonden met zonmw waren weer een succes. Sponsors zoeken blijft ook aan de orde vooralsnog. Toch loop ik dit jaar niet voor de verwenzorg. Het feit dat ik afgelopen jaar door mijn beentjes niet op vakantie kon en het jaar daarvoor voor het werk liep maakt dat ik niet het gevoel heb gehad er echt eens uit te zijn geweest. Het werk bleef altijd in beeld. Verwenzorg is iets wat nooit stopt ook niet op vrije dagen. En dit jaar ga ik dus echt zonder computer op pad en zonder werk. Zelftijd. Maar ik blijf natuurlijk altijd beschikbaar voor centjes want de verwenzorg moet nog heel wat jaartjes door. :) Dus blijf mij steunen in de strijd naar een beter leven voor onze patienten. Ze verdienen het voor 300 procent.

Laatste grote activiteit van het seizoen

5 september was het dan zover en was het de laatste grote verwenzorgactiviteit van het zomerseizoen wat werd besloten met een fantastische zeildag op het zeilschip de Egberdina.

Om 8 uur vertrok de bus vol goed gestemde mensen richting Hoorn. Vele blije gezichten en verwachtingsvolle praatjes wat een leuke dag dit moest gaan worden. Om 10 uur waren we in Hoorn en vetrok de Egberdina voor een trip naar Edam. Al snel werden door de hulp van een aantal bewoners de zeilen gehesen en kon de motor uit. Het weer was goed lekker zonnetje en niet koud dus de stemming zat er best in. De verpleging was hard aan het werk om voor de koffie en thee te zorgen met de bijbehorende versnaperingen.

Aan dek genoot men met volle teugen. Er werd gelachen en veel patienten kennen elkaar van het terrein en hadden gesprekjes. Hilarisch wel om te zien hoe sommige mensen met eindeloos geduld hun sigaret proberen aan te steken in de wind. De taak aan de verpleging was om om 12 uur een heerlijke lunch aan dek te krijgen. Gewapend met broodjes gebakken eieren uitjes etc toog men aan het werk. Nadat iedereen zijn buik goed vol had gegeten vaarden we de sluis bij Edam in. Nadat we aan de wal vast lagen kon iedereen een uurtje Edam in voor een souveniertje en werd de ijs tent leeg gegeten.

Om half 3 waren we weer aan dek en bleek de wind weg gevallen te zijn. daarom ging het op de motor terug. Een aantal bewoners gingen heldhaftig achter het roer om de boot op koers te houden naar Hoorn.

Daar kwamen we om half 6 tevreden weer aan.

Een hele hoop blijde en ontspannende gezichten in de hoop dat dit niet de laatste keer is dat we gaan zeilen.

Om 20 uur waren we weer terug in Den Haag. De verpleging was echt wel moe maar ook zeer zeker voldaan. De sponsoring voor deze dag kwam van de vincentius vereniging en voor een deel uit het verwenzorgpotje.

Met dank aan de Vincentius vereniging.



Waaruit bestaat de verwenzorg

Verwenzorg staat in de Dikke van Dale omschreven als:

Patiëntenzorg m.n. zorg verleend aan chronisch zieken, die niet alleen gericht is op adequate medische verzorging maar ook op verbetering van de kwaliteit van hun leven, o.m. door het schenken van persoonlijke "aandacht"

Toen ik als verpleegkundige begon op chronische afdelingen waar patiënten in de psychiatrie wonen kwam ik er al snel achter dat er weinig ruimte was om eens een dag op stap te gaan. Een voortdurend tekort aan personeel waardoor je niet gemakkelijk even met patiënten weg kan en de zeer beperkte financiële ruimte leidde er toe dat patiënten grotendeels in een rookkamer hun dagen slijten. Dat kan anders dacht ik toen en ik ben gaan zoeken. Zo kwam ik in contact met Joke Zwanikken Leenders de oprichtster van de verwenzorg. Zij gaf me handvatten om ermee aan de slag te gaan. In de loop der jaren groeide de verwenzorg uit voor de hele divisie wonen van ggz Parnassia. Bewoners gingen er af en toe weer op uit en alhoewel dat in het begin dood eng was voor ze kwamen er steeds meer bewoners bij die wel een wens hadden. Er werden gratis ballon vaarten gemaakt, we gaan al jaren een dag varen met zeilschip de Egberdina die ons korting geeft en waarvan de kosten gesponsord worden door bedrijven, we gaan op sjiek naar kasteel Maurick die ons op de landelijke verwenzorg dag jaarlijks tracteerd op een high tea, etc. Daarnaast zijn er de een op een uitstapjes voor bewoners die heel graag een keer op stap willen maar met een grote groep te eng vinden of liever persoonlijke aandacht willen die dag. Daarnaast zijn er bewoners die nauwelijks naar buiten durven of kunnen. Voor hen worden er ook activiteiten binnen de instelling georganiseerd. Zo kwam Willeke Alberti voor ons optreden verscheen er een heus circus op het terrein en heeft ZonMw ons financieel geadopteerd. 3 keer per jaar laten we een restaurant komen en wordt de huiskamer van de afdeling omgetoverd tot een gezellige eetgelegenheid. Met de vrijwilligers van ZonMw wordt er dan een leuke avond georganiseerd met lekker eten en drinken. Er wordt gedanst en er is heel veel aandacht voor de bewoners. Om dit alles te kunnen organiseren kost tijd. Het zoeken elke keer naar bedrijven die willen sponsoren vrijwilligers die willen helpen is een tijdrovend klusje maar als we de mensen zien stralen op die dagen dan is dat elk moment tijd waard.

Door de tocht te lopen wil ik proberen om meer geld op te halen zodat de verwenzorg nog jaren blijft bestaan. De patiënten hebben er recht op.

Ik hoop het werk nog vele jaren te kunnen doen maar heb steun en hulp nodig van mensen die de verwenzorg ook een warm hart toedragen. En gelukkig blijkt dit steeds weer het geval te zijn.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek