En na onze wandeling van gisteren was het de dag erna weer met de pelgrims verder op het kustpad. De 8e etappe alweer en voor mij de 6e. 2 nog niet gelopen die ik ook niet ga lopen. Hoek van Holland Scheveningen heb ik, toen ik in Den Haag woonde, al vele malen gelopen en de route langs Tatasteel sla ik fijntjes over heb ik na gisteren besloten.
We waren met een kleine club vandaag. Hetty Victor Gerda Elza en ik.

De parkeerplaats op de Schotmansstraat waar we ons moesten verzamelen bleek een parkeerplaats voor vergunninghouders. Dus op zoek en een parkeerplaats gevonden waar we rustig onze auto konden stallen.

Die mocht uitrusten van de rit, want het bleek toch nog dik een uur en kwartier rijden. Bij Victor en Hetty ingestapt en naar Egmond gereden. We waren erg laat vandaag. In Egmond zat Elza op het afgesproken bankje netjes te wachten. Mooi dan is het om half 12 aan de wandel.
We lopen al snel de duinen in. En dat blijven we voor het grootste deel vandaag.

Elza laat ons kennis maken met het geluid van de nachtegaal. Wat precies, is uit mijn geheugen, maar Elza doet iets met de natuur.
Die weet heel veel van vogels en alles wat groeit en bloeit.
Het is jammer dat je het ook weer zo snel vergeet, maar sommige dingen blijven hangen.

De paarden die we treffen blijven toch prachtige dieren. Rustigjes staan ze in de duinen en eten hun buik vol.
Ze trekken zich ook werkelijk niks van ons aan en blijven geduldig met hun achterwerk naar ons toestaan totdat we weer verdwijnen.

Na een km of 4 zak ik al door mijn bloedsuikers heen. Even korte stop wat eten erin en broekspijpen af. Het is er warm genoeg voor.
En dan is er de eerste koffie stop na 5 km. Ik zie 2 ezels. Helemaal leuk. Hetty zegt leuk bokjes. Ehhhh nee ezels.
Maar aan de andere kant staan bokjes die ik nog niet zag. Ik zei nog tegen Gerda, zeker een stadse.🤣

Het is niet de enige vergissing vandaag die ons parten speelt.
We gaan aan de koffie met appeltaart en slagroom. Even het eeuwige probleem met afvallen in de kast. Morgen maar weer.
Wel een heel leuk restaurant en druk op zo een mooie dag als vandaag.

Nadat het toilet is bekeken gaan we verder. Ondanks het tijdstip doen we het nog kalm aan vandaag, met voldoende pauzes. De route is best lastig met het geklim. Goede oefening voor september.
Elke wandeling met heuvels herhaal ik dat maar, want ik heb er een hekel aan.
En zeker in deze tijd als de astma niet goed onder controle is.

Maar ik geniet van het samen zijn en het buiten zijn dus dat neem ik graag op de koop toe.
We komen bij een heuvel met bovenop 2 schapen. Koeien vraagt Elza zich af?
Een man die voorbij loopt en het hoort weet toch echt te vertellen dat het schapen zijn.
Ach ja het verschil is niet zo groot.🤣

De mee te moeten nemen overschoenen, crocs en handdoeken blijven in de tassen.
Het water blijkt aardig opgedroogd.
Het volgende restaurantje is weer in aantocht. Buiten zitten is er niet bij. Alles zit vol. Dus we gaan binnen zitten. Genoeg buitenlucht vandaag.
Twee boterhammen verdwijnen nog maar achter mijn kiezen. Gek vandaag blijf ik erg vaak wat laag in mijn bloedsuiker en ben steeds wat wiebelig. Dat hoor ik toch alleen met fietsen te hebben?

Het is ook weer een ontzettend leuk restaurantje en als we wederom het toilet bezichtigd hebben gaan we verder. Lang het dieren stekje met talloze kippen en kalkoenen zeg ik. Nee zegt Elza parel hoenders. Oo ja.
Hetty en Victor die aan komen lopen zeggen hee kalkoenen. Neee Parelhoenders. 🤣
We zijn goed op dreef vandaag.

We komen oog in oog te staan met de schotse hooglanders en hun indrukwekkende hoorns. Rustig maken we foto's en lopen we er langs. Het blijft toch altijd wat spannend hoe ze reageren ook al zijn er nog geen jonkies bij.
Als we een heuvel op moeten staan er meer en we lopen toch best erg dicht langs. Maar behalve dat er een zijn kop omdraait naar ons grazen ze rustig verder.
Soms loop ik een stukje alleen. Dan luister ik naar de natuur. Een boom die piept in de wind. Ik kijk welke boom dat kan zijn maar zie het niet. Hij zal maar ineens omvallen. De vogels weten dat het voorjaar is en zijn zo hoorbaar aanwezig. Het geruis van de wind , het zijn mooie geluiden.

Na een poosje wordt het dan toch wat natter. Paden staan onder water en soms lopen we via een ander pad naar de route.
We komen dan langs een ondergelopen stuk waar talloze kikkers dankbaar gebruik van maken en hun blijdschap over de lente met hun gekwaak kenbaar maken.
Mooi om te zien en horen en we blijven even staan.
Het pad wat we daarna moeten volgen blijkt een onmogelijke opgaaf voor crocs blote voeten en waterschoentjes.
Terug naar de weg en een ander pad zoeken.

Gelukkig komen we er dankzij Victor steeds weer uit en komen we weer op de route.
Dan raakt Elza met haar bloedsuiker in de knoop. Eerst vertelt ze een mooi verhaaltje, zoals alleen Elza dat kan, waar we geboeid naar luisteren. Even later is het zitten en eten. Victor is al een endje vooruit. Hij zal wel wachten is het idee.
Even later gaan we verder. Bij Victor die het niet mee gekregen heeft denkt hij dat we er wel heel lang over doen als we elke keer stil gaan staan. Uitleg is voldoende en als Hetty en ik omkijken is er van Elza en Gerda niks te bekennen.

Ze liepen toch weer achter ons aan?
Nee hoor wij zijn gaan lopen met het idee dat ze weer liep maar dat waren andere wandelaars. Even wachten en kan ik wederom de bosjes in.
Mijn lijf doet vandaag maar gek.
Als Elza er weer is gaat het verder. En dan komen we bij een groot doek aan een hek.

Hoog water. Keer om als je geen natte voeten wilt. We lopen maar weer een ander stukje. En dan komen we bij een weg waar het ook lijkt alsof we er niet door kunnen. Een vrouw met stevig gekleurd haar en op onmogelijke sandaaltjes vertelt ons dat het geen doorkomen aan is. We gaan verder over de weg naar het strand. En als we het duintop oplopen zegt mijn blaas wederom dat ik even pas op de plaats moet maken. De rest loopt rustig door en ik maak haast. Rugzak niet af en als alles weer goed zit en ik de band van de rugzak vast wil maken zit ie vast in mijn broek.
Hop boeltje weer los met een hoop gemopper. Ik ben een echt zeikwijf vandaag. Ik zal moeten doorlopen om het stel weer in te halen. maar dan ben ik er ook wel weer bij en lopen we naar het strand. De laatste kilometers naar Egmond aan zee. Het is laat. 18 uur en ik ben echt moe in mijn hoofd. Maar het strand is weer leuk. Veel kite surfers. Mooi om te zien. De strandhuisjes staan er ook weer. Zomer in aantocht gevoel roept het op.

Het is genieten. Maar dan lopen we Egmond binnen. Hee denk ik hier zijn we ooit begonnen aan het Nederrandpad toen ie geopend werd. Die staat ook nog ergens op mijn lijst. We lopen langs het verzorgingshuis voor oude zeelieden.
Lijkt me leuk om allemaal samen te zijn en mooie verhalen op te halen.
Bij het zien van dit soort dingen, mis ik het zeilen wel.
Het is jammer dat het zo ontzettend onbetaalbaar is geworden en ik tussen wal en schip val met mijn leeftijd nog steeds.
Te oud voor de jongeren reizen, te jong voor de senioren reizen.

Onderweg naar het etappe drankje zien we dan nog een mooie rups. De wilgen houtrups weet Elza. Gerda en Hetty proberen het diertje van de straat te redden en in de struiken te schuiven met hun stokken. Gewoon oppakken en in de struiken zetten vind ik. 🤭Hopla diertje gered. We lopen eerst naar de bushalte om te zien hoe laat Elza haar bus vertrekt. En die rijdt vlak voor de halte voorbij. Een uur wachten. Dan kan ze mee met het etappe drankje.
Onderweg naar het cafeetje rijd een auto bewust tegen een meeuw aan. Dat zijn dingen die in mijn ogen niet kunnen. Elza zegt dat ze misschien de meeuwen wel zat zijn. Ja dat zal best maar het is ook leven en dat rijd je niet express aan. Stel je voor dat ik kinderen overhoop ga rijden omdat ik hun gekrijs zat ben.

Ik zet het maar snel uit mijn hoofd. Het mag de dag niet bederven.
Gezien het tijdstip wordt het een kom tomaten soep en stokbrood erbij. Scheelt thuis nog moeten eten.
En dan is het tijd en nemen we afscheid van Elza.

Wij moeten nog een stukje lopen naar de auto. Bij de auto hebben we dan 26 kilometer op de teller staan. Als we het in de auto erover hebben dat Elza zoveel weet zeg ik dat ze iets met de natuur doet. Is ze heks? vraagt Hetty. 🤣
We zullen moe zijn denk ik.
Thuis blijkt ook wel hoe moe ik ben. Een douche krikt me niet meer op en het is simpel nog even bankhangen met een partij dichtklappende ogen en dan maar door naar bed om direct onder zeil te zijn. Het verhaaltje moest dit keer even wachten.






.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek