Ik kon onderweg in de bergen soms zo geraakt worden door de natuur en het overweldigende gevoel van het je zo nietig voelen.

Het is allemaal zoveel grootser dan thuis.
Bijna een week alweer thuis.
Een week waarin mijn hoofd verre van thuis is.

Er komt weinig uit mijn handen.
Telkens weer kijk ik naar alle berichten en foto's die we op fb hebben gezet.
Ik mis het.

Het lopen wil niet. Zodra ik loop valt mijn hoofd bijna in slaap.
Mijn benen zijn stijf, die willen ook niet nog.
Het zal ook de 31 uur durende busrit zijn.

Dat heeft er flink in gehakt.
Gisteren mezelf dan maar eens aangepakt. Het huis moet schoon.
Dus aantal uurtjes flink in de weer.

En dan vandaag aan de wandel.
Naar de groene kathedraal. Even zien of ie er mooi bijstaat.
Maar de ochtend vliegt en ik kom niet op gang.

Om 12.30 uur mezelf de deur uitgezet.
De lange saaie weg af.
Bij de Benthuizerplas is een grote libelle aan het spelen. Steeds een stukje voor me uitvliegend om dan te blijven wachten tot ik kom.
Ik kan daar zo van genieten.

Er staat een vrouw wat paniekerig te doen.

Wie moet ik bellen voor een dooie zwaan in het water? vraagt ze.
Ik denk de dierenambulance zeg ik.
Ik ga niet kijken.


Als ik doorloop hoor ik haar andere mensen aanklampen.
Een natuur liefhebber denk ik.
En dan voelen mijn benen al snel weer stijf.

Mijn hoofd valt ook weer in slaap en ik suf een poosje door tot de appie heijn in Hazerswoude.
Hop cola zero erin.
Het helpt.

Iets wakkerder en wat mobieler loop ik door naar de groene kathedraal.
En dat is de moeite waard.
Hij staat er prachtig bij.

Ik geniet en kuier er op mijn gemakkie door heen.
Als ik een hoekje om ga, staat er een vrouw die net foto's wil gaan maken.

Ze is niet blij dat ik er ook ben en schud geirriteerd met haar hoofd.
Ik zeg haar nog dat de tuin prachtig is, maar ze reageert niet.

Ach ook die mensen heb je.
Op een bankje eet ik mijn lunch.
En dan ben ik heel erg wakker.
Ik maak een filmpje als ik terug loop.

Kan Victor vast zien waar ik ze mee naar toeneem.
Het bestand is echter te groot.
En dan is het tijd om op huis aan te gaan.

De andere weg terug.
De bloem velden staan nog in allerlei kleuren. Het huisje van de vrede doet nog steeds zijn best vrede te verspreiden.

En zag ik op de heen weg niet zo veel, nu geniet ik weer met volle teugen.
Achter me komen twee fietsers voorbij.

Alweer een pelgrim?
De zoveelste al zegt zij.
Alsof we overbevolkt zijn.🤣
Maar blijkbaar zijn er meer op stap.
Op een enkele grote rugzak loper na, toch niemand ontmoet.


Ik probeer bij Hazerswoude een andere weg uit, zodat ik de saaie lange einden niet hoef maar dat lukt niet.

Dus toch het saaie stuk.
Bij de kerk staat een bord kerktuin met picknick en mini bieb.

De deur wil echter niet open.
Van de eigenaar mag ik door haar tuin, maar het stelt niet veel voor.
Dus snel weer door.

De moeheid is al even terug en mijn benen doen het ook niet lekker.
Tijd voor de pepdrank.
Het duurt echter langer dan ik dacht voor ik bij de picknick plek ben waar ik ook kan lozen.

Maar dan ben ik er en zitten er twee dames.
Maar even vrolijk aansluiten in de hoop dat ze snel weggaan.
En dat doen ze.

De cola doet zijn werk weer en weer fit stap ik op.
18 km dat worden er meer dan de geplande 20 km.
Als ik saaie weg 1 af ben gelopen en me oke voel, besluit ik de andere kant om te lopen.

Niet nog een saai eind.
In een weiland zijn twee mannetjes fazanten aan het knokken.
Ik blijf een poosje kijken.

Een witte reiger vliegt op.
Zal die weten waar hij naar toe wil vliegen?
Of laat hij zich op de wind meedrijven? Ik peins er een poosje over.

Een lammetje die best al aan de maat is, rent blatend naar ma. Ze moet haar best doen om zo diep te buigen dat ze nog melk kan krijgen.
Ook maar weer even kijken.

Kievitten zijn er veel en in de wei zitten twee hazen gezellig naast elkaar te eten.
En de avond valt dus de rust keert weer.

Bij de afslag Benthuizen, Weipoort, Zoetermeer ben ik wijs. 18.00 uur tijd om naar huis te gaan dus Zoetermeer.
En vervolgens gaan mijn benen de andere kant op naar Weipoort.

Ook daar moet ik nog even gedag zeggen.
De doodstille landweg af.
De koeien kijken me aan.

Een endje verder gaan ze keurig in de rij op huis aan.
Tijd om gemolken te worden.
Slimme dieren met hun biologische klok🙂

Maar dan ben ik in Weipoort en nu is het ook wel echt op huis aan.
Het is meer dan genoeg geweest.
Bij t Geertje nog even lol bij de geiten. Ze zijn aan het vergaderen.

Als ze mij zien komen ze aan rennen. Mijn shirt wordt bijna opgegeten en ik klets een poosje met ze.

1 geit is er met maar 1 hoorn.
Goh het lijkt de predikant bij Muxia wel die zonder zijn vrouw alles vergat.
Deze is toch echt vanmorgen vergeten dat ie twee hoorn heeft om aan te trekken.🤣

Bij het Noord Aa staan jongelui met hun autoradio's op volle kracht te bleren.
Het maakt het laatste stukje altijd een soort van jammer.

En dan ben ik 30 km verder en thuis.
De bergen, ik vond het prachtig en ga er graag terug.
Maar in Nederland ben en blijf ik toch het polder meisje die alle grassprietjes, dieren en bloemen weer heeft begroet🙂

Geschreven door Carolines.wandeldagboek