29. jul, 2022
Swieberen

Gisteravond op het werk zat ik vol plannen. Vandaag ga ik de lange Swiebertjes route lopen. Rond de 40 km ik voel me goed.

Vannacht te weinig geslapen en vamorgen heel vrolijk bedacht dat het de kortere Swieber route ging worden, van rond de 30 km.

Om half 10 ben ik in Oudewater.

Eerste stuk langs de weg, maar dan loop ik rustig even langs het water. Bij de boten worden net kinderen wakker. Leuk die zijn op vakantie aan het varen. Ik moet denken aan de zeiltochten op het water een aantal jaren. Wat een leuke tijd was dat.

Ik kuier op mijn gemakkie door en kom dan bij het centrum. Klein stukje de andere kant op want Swieber moet wel weer op de foto.

Dan loop ik terug en dan gaan de bomen van de brug dicht. Ik wil een foto van de bootjes maken, maar dan sta ik zonder het direct door te hebben aan de verkeerde kant van de bomen. Daardoor blijft de boom hangen en gaat weer terug omhoog. Mooi ik kan verder tot verdriet van de bootjes😀 Dan moet ik weer een stukkie langs de weg, maar ik weet dat ik na een stukje weer rustig de polder in duik.

Blij als de afslag komt en ik geniet direct totdat....., Ik herken het niet dus ik ben verkeerd en kan weer terug. Zo worden het meer dan 30 km bedenk ik me.

Maar nu loop ik dan wel goed en duik de juiste polderweg op.

Overal zie je vlaggen van de boeren verkeerd om hangen. Ik bedenk me dat een collega gister een filmje liet zien van een hyperventilerende koe. Compleet oververhit en uitgedroogd.

Ik was er naar van.

Ook nu zie ik koeien zonder schaduw staan. Fijn dat boeren zoveel hart voor hun bedrijf hebben, maar ze zijn niet altijd even dier vriendelijk. En ik steun ze nog steeds maar ik vind de groep die zoveel vernielen en ellende aanrichten gewoon niet oke. Dat steun ik niet.

in Amerika is op het nieuws dat de regering de boeren weg wil hebben voor huizen bouw. Het wordt in Nederland ook niet ontkend maar wel bevestigd dat dit deels gaat gebeuren.

Er is een gedenkplaat op de weg aan Nasreddin Hodja de grootmeester van de lach.

Heel verhaal met als moraal, als je als mens niks probeert weet je zeker dat het niet lukt.

Precies, denk ik af en toe moet je gewoon wat proberen. Hoe eng ik het vaak ook vind.

En zo al mijmerend kom ik bij de oude water toren. Hij wordt omgebouwd tot woontoren met luxe appartementen en een b en b. Zeker vijf km van de bewoonde wereld en de winkels af. Natuurlijk luxe woningen nog wel. En zover van de winkels af tja dat kan niet dus dit deel van de polder zie ik wel verdwijnen. En dan ook nog huizen voor de rijken natuurlijk. Wij kunnen echt geen luxe appartement betalen met de midden inkomens. Soms kan ik er echt zo cynisch van worden. Maar dan zet ik het uit mijn hoofd.

Ik loop langs de weg, waar ik twee jaar geleden, denk ik alweer een vrouw tegen kwam met een rollator, die zo genoot van alle bloemen die volgens haar door Rutte in de bermen gezaaid waren.

Wat een heerlijk mensje was dat. Zou ze nog leven? Ik hoop dat ze er nog steeds van kan genieten. Na 10 km is het tijd voor rust. Schoenen uit en platte zolen erin. Ik had thuis al wandelwol op de nog niet genezen blaren gedaan dus dat moet het houden. Ik durf het niet goed aan om de oude zool erin te houden op een langere afstand. Broodje gaat erin en een eitje en na een halve liter cola zero en een halve liter water gaat het verder., Het is warm dus pet op en veel drinken. En dan loop ik Lopik binnen. Ooooo leuk de ijstent. En heel braaf loop ik eraan voorbij. Later op de dag ergens, maar nu te vroeg. En dan kom ik op de dijk naar Schoonhoven. En zonder erover na te denken ga ik naar rechts richting Schoonhoven. En ik vergeet compleet dat ik dan wel op tijd moet afslaan. Anders loop ik alsnog de lange route. Ik geniet zo vreselijk op die dijk. De camping die toen met de voetjes in het water stond staat nu ruim op droge grond. Het waterpeil zakt nu er geen regen valt. Ik maak me serieus wel zorgen om de natuur. Hoelang gaat dit nog goed. In een boom hangt de tekst van Jules de Korte. Waar zijn de vogels vissen en vlinders en waarom zijn de mensen zo moe. Als ik het opzoek blijkt de tekst al in 1957 geschreven te zijn. En wat is die op een andere manier nu van toepassing.

Ik zie twee boerderijen vervallen en verlaten. Dat was twee jaar geleden absoluut nog niet. Nu al? Is dit de toekomst van onze mooie dijkhuizen? Het maakt me verdrietig en uiteinderlijk besluit ik niet helemaal door te lopen maar de alternatieve route te pakken binnen door. En dan bedenk ik me ook dat ik vergat af te slaan en nu dus op de lange route zit. Ach denk ik het lopen gaat goed dus ik ga maar door. En dan ben ik ineens de route kwijt. Gek het bordje stond echt rechtdoor. Nou ja ik loop Schoonhoven in en zoek hem daar wel weer op. Bij de albert heijn haal ik wat koude cola zero. 23 km zitten erop dus tijd voor rust. En als ik rustig op een bankje zit en weer een liter naar binnen werk vraagt een vrouw of ik naar Santiago ga. Misschien volgend jaar, maar ben er al wel al twee keer geweest. Zij komt uit mexico en kent de pelgrims tocht. Of ik katholiek ben. Ja maar ik ga niet naar de kerk vertel ik haar. Ze roept er allemaal vrouwen bij die komen kijken. Grappig. Maar dan gaan ze verder en we groeten elkaar vriendelijk. Dat valt me vandaag echt op. Elke fietser en voetganger groet vrolijk. Heerlijk die krimpenerwaard. Ik voel me prima in deze omgeving waardoor het lopen ook makkelijker gaat. Ik heb nog een derde zool bij me, die ik nu in mijn schoen doe. Kijken welke het beste bevalt. En dan ga ik ook weer snel verder. Ik weet dat ik nu bijna de route weer kan oppikken. Er is een mooiere route en ik besluit die te nemen. Helaas gaat dat de mist in en ik volg de route ineens weer. Nou ja ook goed denk ik. Ik kom in Cabauw en ben pas een km of vijf verder als ik een bank in de schaduw zie. Hop zitten en zool eruit. Mijn voet doet pijn en de zool wordt definitief afgeschreven. De platte zool gaat er nu niet meer in en ik besluit om de zool erin te doen waar ik op begon en waar mijn voet zo zeer van ging doen in het verleden. Kan altijd nog wisselen bedenk ik me. En dan is het even echt genieten. Een jong knulletje stopt op de fiets naast me en wil weten hoeveel km ik gelopen heb. 27 km zeg ik. O waar ga je heen? Ik vertel hem naar Oudewater te gaan. En nu moet je uitrusten? vraagt hij. Ja nu rust ik uit. Ik vraag of hij hier woont. Ja zegt hij en ik moet nu ook uitrusten.

Je woont leuk vertel ik hem. Ja nou zegt hij Cabauw is een leuk durpje. En nu is hij uitgerust en gaat er weer vandoor. Wat een heerlijk joch.

Ik ga ook verder en er lijkt geen eind aan Cabauw te komen. Toch een groot durpje bedenk ik me en moet lachen. Maar dan zie ik de zendmast van Lopik en ben ik al lang Cabauw uit en in Lopik. Toch niet zo een groot durp dus. En dan kom ik bij de ijstent van vanmorgen. Ik heb de route in Schoonhoven wel opgepakt maar gewoon weer verkeerd om. Ik loop hem dubbel.

Ik zal kilometers terug moeten en boven de 40 gaan lopen. Een bushalte is er wel maar de bussen gaan niet naar Oudewater. En in zo een durpje gaan ze ook nog eens nauwelijks.

Ik voel eens aan mijn lijf, zucht eens en dan ga ik maar flink doorstappen. Dat wordt een latertje. En toch vind ik het niet erg. Jammer wel van de route, maar het lopen gaat prima. Het lijkt of de corona nu uit mijn lijf is. Ik kan ook steeds 10 km doorstappen voor ik echt wil rusten. Dat is dan ook de eerste keer weer. Ondertussen heb ik meer als 3 liter vocht erin en ik moet toch maar eens op zoek naar een loos plek. Voordeel van de warmte, het meeste zweet ik uit. Mijn armen en benen heb ik al 3 keer ingesmeerd, maar het zout op mijn huid zorgt ervoor dat alles wit uitslaat. Geen gezicht😀 Ik kom dan bij de weg naar Oudewater. Mooi 10 km nog dat valt mee. En dan zie ik dat dit ook weer de weg naar de watertoren is. Nou ja dan komt er zeker een loosplek. Dat wordt nu echt wel noodzakelijk. Gelukkig komt die er en kan ik opgelucht weer ademhalen. Ik stap verder. ik mag 5 km voor het einde nog 1 keer rusten. Het wordt 4 km voor het eind. Mijn voet gaat goed. pootjes even languit en nog een broodje, eitje en liter vocht erin. Nog 4 km het wordt nu ook wel tijd. Ik kom wat stijver overeind. Maar dan loopt het weer en loop ik al snel Oudewater in. De gps gaat aan voor de kortste weg naar de auto. Maar dan loop ik netjes over de stoep en zegt de gps niet dat ik het fietspad moet hebben. Als ik dat door krijg blijk ik nog een km langer te moeten lopen. Spontaan begint er een heel krachtig deuntje uit mijn mond te rollen. Dit is zo een moment Wat je niet meer moet hebben. Maar dan ben ik 43 km verder en zie ik de auto.Het was niet eens een echte mokerslag. Wel bedenk ik me dat dit goed is voor de psychologische oorlogs voering. In september loop ik deze afstanden niet en zal het mee vallen als ik de eerste twee dagen ergens tegen de 30 ga, denk ik. Daar is het vandaag dan goed voor.

Tevreden ga ik op huis aan. Volgend jaar kom ik hier weer Swieberen en dan loop ik hem goed.




24 juli 2022

Rondje Balijbos Bieslandsche bos Delfgauw en via Pijnacker naar huis

Gisteren het idee, vandaag vroeg op te staan en vroeg op pad te gaan. Maar vroeg wakker was ik wel, alleen op gang komen werkte niet. Er zat pap in mijn benen en ik was moe. Rustigjes aangedaan en over half 11 stond ik buiten.

Eerste idee van de Kaag alweer laten varen. Het wordt warm en het is zondag. Dat betekend geen bus bij de Kaag en door moeten lopen waar ik geen heil in zie vandaag.

Sinds mijn oom overleden is kom ik nooit meer in Delft. Dus maar eens een rondje Balijbos naar Delfsehout.

Eerst een heel end Zoetermeer door. Naar het Floriadepark, waar ik het Balijbos in kan. Mijn hoofd staat nog verre van uit. Vanmorgen kwam de vraag voorbij wat is je droomhuis. De mijnes is een huis op een wandelschoen. Ik mijmer een poosje door.

Wat zou het heerlijk zijn gewoon weg te kunnen en nooit meer terug te hoeven. Gewoon aan de wandel blijven. En dan altijd je huis bij de hand hebben.

Maar ook het onderwerp vriendschap zit in mijn hoofd.

Ik heb het idee dat ik de laatste tijd veel energie in een vriendschap heb gestopt. Een vriendin in de ellende laat je niet zitten. Maar ik heb nu het idee dat ik een vriendin ben maar geen vriendin heb.

En de vraag rijst wat wil ik.

de muziek gaat op mijn oren zodat ik rustigjes kan peinzen.

Uiteinderlijk besluit ik er geen energie meer in te stoppen maar af te wachten.

Het duurt nog even voor ik het los kan laten. Maar dan ben ik gesloopt en sta ik voor het balijbos.

Ja Zoetermeer door lopen daar gaat het weer mis.

Voorlopig loop ik even door. Maar dan bij een bankje is het klaar. Halve liter vocht erin, boterham en een halve liter cola zero.

Daar knap ik genoeg van op en uitgerust ga ik verder.

In de verte staan de koeien in de wei en in het water. Wat een mooi gezicht en ik sta een poosje te genieten.

Ik bedenk me dat er maar weinig lopers zijn vandaag. Fietsers wel en sommige groeten nog maar lopers nauwelijks.

Ik ga een pad op wat ik niet goed ken. Mooi pad onverhard dus leuk lopen.

Alles staat nog hoog in bloei en de rust is fijn.

Maar dan begint het denken. Naar Delft en dan?

Dat wordt dezelfde weg terug wil ik niet door de stad moeten. En dezelfde weg terug is niet leuk want dan weet ik hoever ik nog moet.

Ik sla rechtsaf en kom bij de dobberplas en het Bieslandse bos.

Oke kan ik via Nootdorp terug. Ik zie dat ik ondertussen Den Haag in loop.

Daar wil ik van weg dus ik bedenk me dat ik naar Delfgauw stap en dan daar verder kijken.

Een poosje later zie ik dat de afstandsmeter nog op pauze staat. Alweer. Gisteren ook al vergeten. Dat is anderhalve km die mist in de route. Helaas maar ik ga er niet voor terug.

Dan maar een gat in de route.

Delft blijft dichterbij komen. 2 km er vandaan en ik zie de kerk. Niks Delft denk ik en ik kom op de weg naar Delfgauw.

Bij een restaurantje vul ik de waterflessen. 2 liter zit er al in. Het is er loeidruk en ik loop er maar snel weer weg. Ik ga wel ergens op een bankje zitten.

Tegenover het restaurantje staat een bankje met de tekst: kijk zit en geniet.

En dat doe ik. Broodje erin, eitje pellen en drinken. En ondertussen kijken naar al het volk wat voorbij komt. Een smalle weg waar fietsers, voetgangers en auto's het met elkaar moeten doen. Dat gaat niet altijd goed.

Er wordt door fietsers wat afgevloekt en gescholden.

Het is inderdaad kijken, zitten, en genieten.

Zoiets als bootjes in een sluis🙂

Als ik klaar ben, gaan mijn schoenen weer aan en stap ik maar weer eens op. Als ik niet oppas is er zo weer een half uur voorbij.

Het zou warmer zijn dan gisteren, maar ik heb ondanks dat ik uit mijn kleren drup niet het idee dat het zo is.

Het windje voelt lekker aan.

Maar toch heb ik veel behoefte aan vocht, dus ik vermoed dat het warm is.

En dan loop ik Delfgauw binnen. Tja en nu weet ik het. Dat wordt dus Pijnacker.

Mijn voet gaat goed en met de wandelwol is de blaar onder mijn voet ook redelijk pijnvrij.

Ik loop wat onbekende wegen om niet langs de lange n weg te hoeven.

Leuk weer wat anders ontdekken.

Maar dan kom ik er toch weer op uit. Alleen loop ik nu aan de andere kant van het water, dus leuk om daar weer even rond te kijken. Er loopt een stel voor me en de man zijn nek is vuurrood.

Ik zeg hem dat ie moet smeren omdat zijn nek verbrand. En die reageert knap chagerijnig. De vrouw bied hem een sjaaltje aan maar dat wijst hij af.

Domme man denk ik.

Dan krijg ik een bericht. Ik zou via msn gebeld hebben. Nee hoor ik bel zo wie zo nooit via msn.

Broekzak probleempje. En dan ben ik in Pijnacker en is zie ik dat het 32 graden is. Vandaar dat ik zo een dorst heb en ondertussen ook erg warm.

Bij de ijstent werk ik een ijsje naar binnen en in de schaduw en de wind koel ik even af. Via de appie Heijn nog voor 2 flesjes cola zero. En dan is het een stuk langs de n weg helaas. Het is gelukkig erg stil en het duurt niet lang voor ik het balijbos weer in kan. Beter dan langs de weg.

Een ander pad dit keer.

Aan het eind is het tijd voor een bankje en nog een liter vocht. De wind is weggevallen. Het is ook 16 uur geweest al een poosje, dus dan gaat de natuur in rust en ook de wind laat het dan afweten merk ik vaker.

Goed dat ik zoveel vocht mee sjouw vandaag.

Bij Zoetermeer zie ik een prachtige nieuwbouw wijk. Daar loop ik doorheen zodat ik het laatste stukje n weg ook nu weer mis.

Prachtige huizen. Hoe zouden de mensen zich voelen met zo een huis?

Elk huis heeft zijn kruis ik weet het maar deze mensen wonen wel in hele mooie huizen.

Ik droom nog een poosje voort, maar dan ben ik bij de watertoren en kan ik het vervelende stuk Zoetermeer nog door.

Bij de laatste 4 km is het nog even bankje en drinken.

En dan krijg ik een appje dat de mensen bij wie ik voor de katten zorg, morgen terug komen in verband met slecht weer.

Tjeemig dat wordt dan een latertje voor het eten. Ik wil het huis nog even zuigen en alles goed in orde maken voor ze thuis komen.

Dus nu even doorstappen.

Als daar de boel geredderd is denk ik door te kunnen lopen naar huis. En dan voel ik toch mijn peesplaat onder mijn voet. Maar goed dat ik nog een lange test heb gedaan. Dat worden extra zolen mee.

Vlak voor huis word ik dan nog geroepen door andere mensen bij wie ik voor de katten zorg als ze weg zijn. Beetje shit want ik heb honger.

Poosje mee staan kletsen en dan vlieg in naar huis.

36 km op de teller, mijn hoofd staat op standje uit , en na gegeten te hebben sta ik langer dan normaal onder een koele douche 😀

Het was een mooie dag en ik verbaas me maar weer eens wat wandelen met mijn humeur doet.


23 juli 2022

Hoogte meters

Vandaag stond een rondje mountaintrail op het programma in Rotterdam bij het hoger of lager berger bos.

Denk zomaar hoger🙂. Even voor half 11 bij Victor en Hetty en gezien de kleine afstand laat aan het lopen. Twee voor mij onbekende lopers, altijd leuk weer nieuwe mensen te zien.

Het is een trainingsrondje voor de drie heren die de camino du nord gaan lopen. We zijn met zijn zevenen vandaag.

Ze moeten hoogtes oefenen. Maar voor mij ook goed om te kijken hoe het met mij gaat nadat coroontje besloot me te verlaten.

Ook mijn gewone zolen weer in mijn schoenen. De vilten zool zorgde voor een fikse blaar van de week en ik loop nog op de wandelwol. Eens zien hoe de hielspoor het gaat doen.

Gisteren op het werk was ik weer zo moe en als ik de trap op moet dan moet ik veel te lang op adem komen dus ik was echt wel benieuwd. Het lopen gaat lekker maar het is warm. Al snel drup ik uit mijn shirt. Maar al babbelend heb je dat niet zo in de gaten. Het brugje over bij de skibaan en dan zijn we bij de eerste berg die we opmoeten.

En dan verbazingwekkend, maar loop ik hem anders in etappes, nu loop ik hem in 1 keer op.

Wat lekker. Boven puffen we even uit en wordt het vocht weer aangevuld. Rustig gaat het daarna verder. De gesprekken zijn leuk en er wordt gelachen dus prima sfeertje. En dan zijn we bij de uitkijktoren. Peter weet te vertellen dat het 110 treden omhoog zijn. Hetty en Wout blijven beneden, maar wij gaan erop. Twee keer moet ie op vandaag.

En ook hier valt het me alles mee. Ik ben buiten adem boven en moet op adem komen maar het lukt zonder al teveel rust pauzes. Boven zien we in de diepte Wout en Hetty zitten.

En de klimrots die we ooit met een neven en nichtendag gingen beklimmen. Eenmaal beneden is er een enkeling die nog even snel naar boven sprint. Maar dan gaat het naar het restaurantje voor een pauze en vocht. Lekker even afkoelen ook. Dan gaat het de weg terug. En weer mogen we de 110 treden omhoog. En al vind ik het lastiger het gaat en ook de skiberg erna gaat goed. Het laatste stukje nemen we afscheid van Wout die lange afstanden niet gewend is. Ook Hetty zet er een punt achter. Die tobt al langer met haar lijf.

Wij gaan verder. Peter vertelt het leuk te vinden me te plagen.

Deed ie dat dan?? Ja dat deden ze maar ik kan er om lachen. Volgens Peter zou ik wel bij de drie mannen passen om een keer mee te lopen naar Santiago. Ja dit jaar had gekund. Wie weet lukt het nog een keer. Peter en ik lopen nu voorop en wij komen dan ook als eerste aan na 15 km bij het eindpunt. Daar is Hetty dan ook al en nadat iedereen er is wordt er in de tuin nog een poosje nagekletst. Maar dan is het ook tijd voor kattenzorg en huis.

Mooie dag voor mij verassend hoe goed het ging op de hoogtes. Ook mijn oude zolen in mijn schoenen gaat weer prima. De hielspoor is echt wel weg.

Ik ben een tevreden mens. Nog een paar keer een wat langere afstand voor september en ik geloof wel dat ik er dan klaar voor ben.


19 juli 2022

Een nieuw wandelmaatje in bijzondere temperaturen

Vandaag code oranje en hitteplan. Maar ik had afgesproken met Nico. Een nieuw wandelmaatje met wie ik kennis zou gaan maken.

Nico reageerde al, dat het niet tever werd gezien de temperaturen en ik kon me daar ook uitstekend in vinden. Om 10.00 uur Reeuwijkse hout. Ik had, op wat gevoelige plekjes van een mogelijke blaar geen last van gisteren de 40 km.

En laat ik nou vanmorgen ook vroeg wakker zijn, dus kon ik lekker aantutten.

Dat tutten liep wat uit en ineens zag ik dat het al bijna half 10 was. En ik moest nog douchen aankleden etc.

Nico laten weten dat ik het niet ging redden en als een haas aan de gang. Om 10 over half 10 zat ik in de auto. Nog niks gegeten en gedronken, maar genoeg drinken bij me en 3 krentenbollen in mijn tas gemikt.

Het scheelde een paar minuten en 3 minuten over 10 kwam ik aan rijden.

Foei wat een gehaast.

Eerst aan de koffie en muntthee en wat kletsen. En daarna op pad. Nico, ook een natuur mens en doet veel aan fotografie, dus leuk.

En al kletsend leek het met de warmte wel mee te vallen. Dus we liepen al babbelend ongemerkt een eind.

En dan bemerk ik toch dat ik het warm krijg. Halve liter water erin en even puffen. We lopen kalm aan naar het volgende restaurant, t. Vaantje voor wat verkoelends. En laat hier nou net de koeling kapot te zijn geweest dus extra ijs in het glas. We zitten wel een poosje en ik heb ook helemaal geen haast weer op pad te gaan. De blaar onder mijn voet begint nu serieus aan te voelen en ik besluit mijn oude zool erin te doen. Deze wil ik toch weer heel graag i.p.v. een vilten zooltje wat niks doet. Ja blaren geven als ik langer loop dus. Gelukkig heb ik nog wandelwol bij me. Daardoor kan ik wel verder.

Het voelt gelijk erg fijn weer die zool. Via de wc waar we waterflessen vullen en ik mijn armen onder de kraan dus en mijn hoofd nat maak gaan we verder. Ik moet even op Nico wachten en net als ik denk dat hij wel heel lang weg blijft komt hij aan. Hij stond bij de andere uitgang. Het is warm zal ik maar denken. Maar we zijn afgekoeld en we besluiten dat we wel om de plas heen kunnen.

Na een paar km begint de warmte weer op te zetten. En op een lange rechte weg wordt het wel erg bloedheet.

In de schaduw zitten we weer een poosje en vullen ons vocht weer aan. Zo kalmpjes aan gaat het wel.

Maar van foto´s maken komt niks. Een mislukt huisje en eend en een torenvalk volgens mij dacht ik dat Nico zei. Ik vind ze in ieder geval prachtig. Het fototoestel om je nek wordt loeiheet. Ik ben bang dat hij dan kaduuk gaat.



Nico legt wat uit over hoe je moet kijken als je foto´s maakt en hoe je moet focussen op 1 punt. We moeten er maar eens samen op uit denk ik. Ik vind het gewoon jammer, dat het elke keer net niet oke is of helemaal niet op een uitzondering na.

Het is nog een half uur lopen naar opa Antonio. De ijscoman die daar al vanaf 1989 staat met zijn ijsco kar. En daar is ook een water tappunt. Ik verheug me op een koude douche. Het lopen gaat traag, maar dat is oke. Je moet je tempo aanpassen. En dan zijn we bij opa en genieten van een heerlijk koud ijsje. Poosje praten met opa en als hij weer een klant krijgt duiken wij weer op een bankje in de schaduw. Nog even een babbeltje met een fietser en dan heerlijk koud water over mijn hoofd en nek. Polsen goed koelen en flink drinken en flessen weer vullen.

Ik had al gemeld dat het om 16.00 uur heet zou worden want meestal valt dan de wind weg. En het leek ook steeds heter te worden. Uiteinderlijk werden we stiller en liepen we alleen nog maar omdat de auto´s verderop stonden. En goh wat was ik blij dat we er waren. 18 km verder. In het restaurant beginnen we spontaan te druppen. We hebben er lol om. Een alcohol vrij biertje op deze toch geslaagde dag is echt ontzettend lekker. En dan zijn we nog niet uitgepraat maar moeten we wel op huis aan.

Via de kattenzorg waar ik nog aan de bak moet ga ik door naar huis. Met de auto want nog 800 meter lopen is me echt teveel.


18 juli 2022

eerste echte trainings afstand

Na vorige week maalde het. Die rot corona en de aanslag op je lijf. Maar ook het maagonderzoek in het ziekenhuis zag ik tegenop. Niks te zien behalve een heel klein puntje maagzuur maar daar hoeft niks mee. Waar dan de pijn vandaan komt is een raadsel. En dan komt wederom de klusser niet en vlieg ik uit mijn panty. En twee nachten niet slapen het is tijd dat ik me eens ga testen. Gisteravond op het werk toch weer niet lekker. Misselijk en moe.

Dat misselijke komt nog erg vaak terug. Die moeheid is echt vervelend. Vannacht zowaar vier uur geslapen en vanmorgen kwart over 9 stond ik buiten. De route stond vast. Kagerplassen en met de bus terug. Lang geleden dat ik die gelopen heb. Het duurde echter niet zo heel erg lang voor het plan gewijzigd werd. Kagerplassen en dan met de bus terug... In de warmte die lange dijk af? En ineens wist ik het. Spookverlaat. Mooi stukje en in Alphen kan ik dan, als ik het niet trek op de bus.

Even de gps erbij want ik loop normaal anders maar dan weet ik het en gaat het vlot. Het is warm en mijn petje staat netjes op mijn bol.

Ik heb 2.5 liter vocht bij me dus van de dorst zal ik niet omkomen. Onderweg genoeg punten om extra bij te tanken. Gezien de warmte loop ik ook kalm aan en rust wat vaker. Ik heb een hoop zorgen want in september moet ik fit zijn. Vandaag is dan ook echt een training om te zien hoe mijn lijf het houdt. Omdat ik full time werk kan ik het me ook niet veroorloven te vaak rekening te houden met het weer. Ik zal gewoon even aan de bak moeten. De stokken heb ik er ook maar weer eens bij gepakt. Die irriteren me nu mateloos, nu ik een poos zonder heb gelopen. Maar straks met Bert op mijn rug zal ik ze nodig hebben voor het behoud van mijn lijf.

Ik heb medelijden met de koeien. Zonder schaduw staan ze maar in de wei. Ik zing maar een liedje voor ze. Je ziet ze denken. Wat een malloot. Maar ze vinden dat ik goed kan zingen, want ze blijven stil staan luisteren😀De vlaggen hangen ook hier in de polder allemaal verkeerd om. Het is triest zoals er met de boeren wordt omgegaan. Ik snap hun acties, al keur ik het geweld niet goed. Het zal je bestaan maar zijn waar je zo hard voor gewerkt hebt altijd. Ik mijmer er maar niet al te lang over door. De muziek zet ik een poosje op mijn oren. Loopt wat gemakkelijker. Ik doe mijn pet even af en merk dat mijn haar zeikenat is. Ja met pet komt dat briesje niet over mijn hoofd. Dus ik laat hem een poos af en dat loopt ook veel beter. Bij het spookverlaat kom ik bij een ijs tent. Jottem denk ik, dat wil ik wel.

Helaas dicht. Ik doe het maar met mijn flesje warm water op een bankje. Wat een prachtig gebied is het hier toch. Via allerlei sluipweggetjes loop ik onverhard. Appelbomen vol kleine appeltjes die nog te eten zijn ook. Water alom en ik geniet.

Ik probeer mijn ma te bellen, maar die is ook aan de wandel denk ik.

Later belt ze terug. Even buiten geweest maar nu blijft ze binnen. Dan loop ik het fietstunneltje Niek Talsma onderdoorgang door. Niek is de zoon van mijn ma haar vriend die is overleden. Collegae hebben dat ter nagedachtenis aan hem gemaakt. Ik vertel mijn ma dat ik er net onderdoor ga. En dan loop ik Alphen aan de Rijn binnen. Wat te doen. Ik zie op de thermometer dat het 35 graden is. Dat had ik niet verwacht. Het voelt ook niet zo. Ik ga op zoek naar de Rijn. Als ik daar ben kan ik langs het water richting Leiden lopen en dan, of de bus pakken, of het laatste stuk door de polder. Voorlopig vind ik de Rijn niet, maar wel een fietsbordje Leiden. Oke die maar een poosje volgen. En dan zie ik de kinderboerderij met een ijs vlaggetje. En hij is open. Jottem denk ik. Heerlijk, een ijsje is met een paar minuten naar mijn buik.

Ook kan ik koud water tappen.

Even gerust en weer op pad. Vijf minuten later een italiaanse ijstent. Jottem denk ik weer. Mijn buik nog een keer koelen.

Wat een bofferd😀 Ik vraag me af hoevaak ik nog jottem kan zeggen. Geen een keer meer blijkt later.

De weg is echt geen aanrader. Industrie en een stukje Rijn. Ik vraag me af waar ik ergens ben. Dan zie ik avifauna. Gunst ben ik nou nog nooit geweest, dus een onbekende weg. Ik loop verder en dan zie ik tuincentrum de Bosrand. Vanuit het spookverlaat zag ik die vanmorgen ook al, maar toen ben ik door gelopen. Nu weet ik dat ik weer via het spookverlaat ga. Maar eerst bij de bosrand naar binnen. Een toillet en een koud flesje cola zero. En niet onbelangrijk mijn armen onder de kraan en mijn pet onder de kraan. Heerlijk dat koude vocht op mijn bovendop. Het is ondertussen aardig windstil en zo op het einde van de dag lijkt het wel warmer te worden. Het wordt tijd voor huis. Via de gps loop ik nu de kortste route naar Hazerswoude. Als ik nog een poosje op de grond in de schaduw ga zitten blijkt mijn witte pet wel heel erg smerig te zijn geworden. Dat wordt doorlopen en zien of ik bij het kruidvat in Hazerswoude dorp wat kan vinden. Mooi voor 18 uur ben ik daar maar helaas. Dan nog maar een flesje koude cola bij appie heijn. En daar hangen petjes. Bingo een rood gevaar dit keer.

Maar loop ik niet helemaal als een zwerver. Bij de appie is het heerlijk koel en op een bankje binnen rust ik uit en drink nog maar weer mijn flesje leeg. Weer afgekoeld weet ik nog een km of 7. Normaal geen problemen mee, nu dus wel. Ik ben moe en het zat. Maar ik loop wel want ik wil nog eieren van de boer mee nemen. Nieuwe petje op en gaan maar weer. De eieren staan er en als ik bezig ben geld in het potje te stoppen, vraagt iemand waar hij zuivel kan krijgen. Ja stukje door daar is een zuivel tap. Hoever nog vraagt hij? Ja je bent met de auto dus zeur niet. Vlak voor het centrum.

Hij rijd weg. Hoop dat ie het gevonden heeft. Ik ben in ieder geval blij als ik aan de laatste lange weg sta. De misselijkheid is alweer een poosje aanwezig en ik moet nog langs kattenzorg waar ik weer voor werk. Maar het is nog wel een paar keer kort rusten.

In Benthuizen giet ik het laatste flesje water over mijn hoofd, armen en benen. Voelt prima, ook al is het niet koud meer. Het is nog 31 graden op de thermometer. Maar dan wandel ik bij de kattenzorg naar binnen. Even zitten en spelen met de beestjes, de kattenbakken verschonen en dan naar huis. Na 40 km stap ik binnen. Ja een afstand dat is gelukt en dat geeft hoop voor september. Maar het voelt nog niet als vanouds. Nu nog de laatste naweeen eruit van coroontje en dan kan ik rustig op pad. Maar het was een prachtige dag en wat is het toch mooi in mijn omgeving.


12 juli 2022


Dagje Rotterdam met de pelgrims

Zo en dan word ik geveld door corona. Twee jaar wist ik eraan te ontkomen maar nu moet ik er dan ook aan geloven. Overdag voel ik me nog prima maar zo rond 18 uur loopt de koorts in rap tempo op en lig ik doodziek in bed.

Om de andere dag rond half 11 weer overeind te komen. Alleen de keelpijn is enorm. Mijn keel is vuurrood en ik blijf ladingen waterijs eten. Dat verdooft. Maar ik lig heerlijk op mijn ligstoel buiten. Ik wil wel lekker gekleurd op mijn werk terug komen. Een perfect virus die me alleen s'nachts echt parten speelt 🙂Na een paar dagen tobben gaat het beter en dag vijf, hiep hoi ik mag uit quarantaine. Maar dan begint het hoesten en °al dat slijm wat niet weg wil, en gaat de quarantaine rustig verder. Nou ik kan je verzekeren een mens krijgt gekke ideeën als je geen mens hoort of spreekt behalve aan de phone. Ik besluit de rustige polder maar in te gaan en eens te kijken wat ik kan lopen. 11 km en dood moe maar dat gaat. Dag erna 3.5 km en het gaat mis. Ik zak door mijn benen en strompel een restaurantje binnen. De serveerster ziet het al en komt aan snellen met drinken en brood. De quarantaine geloof ik op dat moment wel.

Terug naar huis en naar bed. Maar dan begin ik wat op te knappen en al snel komt de 17 km weer. Fijn ik hou er weinig van over. En dan vandaag een rondwandeling in Rotterdam. Caroline en wandelen in een stad dat is geen combinatie. Maar leuk om iedereen weer even te zien besloten mee te gaan. Als we de koffie in de huiskamer van het station naar binnen hebben gaan we op pad. Ik voel me goed dus mooi. Maar na 3 km denk ik goh ik ben moe. We lopen over de stadscamping. Wat bezielt mensen toch om op zo een camping te gaan staan. Maar ja, als je nou idd het nord sea jazz wil bijwonen, zijn er mooie trekkershutjes.

45 euro per nacht voor 2 personen dus dat is mooi.Na de toilletten te hebben bezocht en een halve liter water naar binnen te hebben gekiept gaat het verder.

Langs Blijdorp, wegen en heel veel stenen. Ik hoor hoe Hetty helemaal blij over haar stad vertelt. Ik snap daar echt helemaal niks van. Wie vindt het nou leuk om in een drukke stad te wonen. Altijd prikkels. Ik hobbel mee en hoop maar dat de eerste stop snel komt. Na 7 km zou die zijn en ik blijf kijken of we die al hebben gelopen. Paul lijkt de hele stad te kennen. Die blijft kletsen tegen jan en alleman. 😀 Ondertussen is het warm, heel warm en er komen wat petjes te voorschijn. We lopen door een soort bospad met allemaal bramen struiken. Het tempo gaat drastisch omlaag en we eten ons vol aan dat heerlijke fruit. Maar dan komt ook de rustplek eraan. Cafe de pelgrim is dicht dus het wordt een ander tentje. Maar oo zo blij dat ik zit. Broodje erin halve liter cola zero en bitter lemon. Daar kan ik weer even op voort. Na een poosje gaat het verder. Langs het huisje waar Piet Heijn is geboren, langs nog meer stenen en verkeer en mensen en over de daktuin. Prachtige bloemen en een mooi stuk voor kinderen om te spelen. Er komen nu ook meer bekende plekken voor mij.Maar voor we daar zijn vraag ik om nog een moment te zitten. Op een bank is het nog een poosje rusten en maar weer een halve liter cola zero erin kiepen. De tranen zitten me even hoog ik ben echt versleten. De cola doet echter zijn werk en ik kan weer voort. De euro mast, de haven, waar ik met Joop op de havendagen was een paar jaar terug en we nemen afscheid van Nelly die eerder terug moet naar Den Bosch. Dan zijn we bij de kubus woningen en dat hele leuke stukje waar we gegeten hebben. Gezellig hoekje van Rotterdam. Ik geniet van dit stukje . Het is er zo gezellig. Bij de markthal zeg ik tegen Els daar toch echt even binnen te kijken. Victor houd zich aan de route en zo blijven Hetty, Els en ik achter. De laurens kerk is open dus daar ook even naar binnen en dan moeten we toch ook het gemeente huis van binnen zien. En dan zijn we wel uitgekeken en gaan we op het station aan waar de rest zit voor het laatste etappe drankje. De stad het is geen plek voor mij. Maar toch is Rotterdam een veelzijdige stad. Naast alle hoge gebouwen zijn er toch ook hele leuke gezellige hoekjes. Het oude en het nieuwe Rotterdam zijn goed in elkaar opgegaan. Al bij al was het wel een hele leuke tocht van rond de 18 km. En met dank aan Hetty, Victor, Joop en Paul die zo enthousiast hun stad lieten zien en van alles wisten te vertellen.

Nog even conditie opbouwen en dan is het september en mag ik 2 weken met Bert op stap.

12 juli 2022

Bert



Wanhopig was ik op zoek.
Meerdere datingsites liep ik af.
Welke man kan ik om me heen hebben.
Zelfs als ie weken om me heen hangt.
In een jaar tijd mochten diverse mannen me belagen.
De een te groot, de ander te klein, dan weer te breed of te smal.
Te weinig zakken, of mannen die me probeerden uit te melken.
Ik ben niet zo snel tevreden.
Tot die ene man zich aandiende.
Die man met dat heerlijke vrouwen lichaam.
De knappe sierlijke man die me eeuwige trouw belooft.
En die mocht gisteravond mijn huis binnen treden.
Geen gemakkelijk heerschap want het is een man met vele mogelijkheden.
En voor iemand die van simpel houdt is een man met een gebruiksaanwijzing nog wel eens lastig
Maar ik weet 1 ding zeker.
Het was liefde op het eerste gezicht.
Vanaf vandaag deel ik mijn huis
mijn lijf en mijn vakanties met mijn enige grote liefde.
Mijn Bert


21-06-2022

truinen langs de Waal

Zes dagen werken achter de rug en gisteravond laat thuis, laat in bed en om 8 uur stond ik weer klaar.

Vandaag gaan we Struinen langs de Waal vanaf Tiel.

Gerda oppikken en op voor een dik uur rijden.

Tanken in Zoetermeer is duurder dan in Moerkapelle dus rijden we een stukje binnen door.

Het is zuchten met de benzine prijzen.

Met wat kleine vertragingen rijden we Tiel binnen en is het even zoeken naar een plek waar we gratis kunnen parkeren.

Als dat gelukt is gaan we op pad. We lopen eigenlijk al wel snel op de route. Leuk over de dijk langs de uiterwaarden.

We komen langs een kunstwerk van Cor Litjens die het rivierenlandschap verbind met een miniatuurstad vol door de mens gemaakte iconen zoals de eiffeltoren het colloseum, de big ben etc.Daarnaast laat de kunstenaar je a.h.w. door een venster kijken naar een klein stukje van het rivierenlandschap met zijn altijd boeiende spel van water, uiterwaarden en wisselende luchten. Het is echt een prachtig kunstwerk waar we dan ook de nodige foto´s van maken.

Maar dan komen we op een drukkere weg en als ik op de gpx kijk moeten we die een heel eind. Een vrouw die van onderaan de dijk komt lopen, vragen we of er een mogelijkheid is om beneden langs te lopen, zonder al teveel klauteren. Nee dat kan niet. Hoge hekken en onduidelijk of de pont wel vaart.

Tjee daar heb ik ook niet op gelet. Maar bij inspectie blijkt deze te varen. Ik heb zo een dag waarop mijn blaas andere plannen heeft dan ik en ik loop, na de koffie, de dijk af om in de anonimiteit wat te lozen. Dan zie ik een vrouw aankomen en ik besluit om haar ook eens te polsen. De vorige dame vertrouwde ik niet helemaal. Een leuke dame met een bed and breakfast die vertelt dat we er prima langs kunnen tot aan de pont. Ze heeft veel wandelaars en fietsers die naar Santiago zijn geweest en is verrast dat ik daar ook ben geweest. Zij wil toch ook maar eens wat gaan plannen. Ze denkt er een maand over te doen, om er vanuit Nederland te komen. En laat ik haar nu lekker in die waan geloven. 😀 Gerda opgehaald en het plan voorgelegd. Dan gaan we verder. Koffie is leeg, de soesjes naar onze buik en we kunnen er weer tegenaan.

Onverhard en prachtig.

Dwars door het hoge gras met de brandnetels en distels in mijn korte broek en shirt.

We zoeken op welke prachtige bloemen en plantjes we tegen komen. Berenklauw, Vogelwikke,Knoopkruid, gewoon jacobskruid, Kruisdistel, Zeepkruid,en Wilde Cichorei we vinden ze. Evenals de zuring, die we vroeger ook in de weilanden tegen kwamen en ook aten . Alleen vind ik er nu, (bij inspectie) nog maar weinig lekkers aan.

Het is leuk dat je op deze manier ook weer wat meer leert van de natuur, al vertraagd het het tempo danig.

Maar dan komen we bij Varik en bij de pont.

Mooi we moeten een heuveltje af met veel, wat losliggende stenen en Gerda krijgt het benauwd. Klauteren met een arm die niet werkt en de angst schiet omhoog.

Met wat hulp lukt het en kunnen we bij de steiger op adem komen want de pont is net weer weg.

Maar dan mogen we mee en is het hardstikke leuk omdat stukje even naar de overkant te varen. In Heerewaarden gaan we er weer af en komen bij een bankje voor de lunch. Helaas groeien de distels door de bank dus maar even verder. Een ontzettend leuk straatje, het lijkt wel alsof we in het buitenland zitten.

Beiden komen er vandaag achter dat we Zoetermeer wel zouden kunnen verruilen voor hier in de buurt een leuk dijkhuis of zo.

Blijkbaar lopen we een stukje over de weg, waar we een onverhard pad in hadden gemoeten.

Maar leuk, we komen bij een rad waar je aan moet draaien met een man op paard of iets dergelijks ernaast. Als je aan het wiel draait begint er een verhaal over de een of andere bataaf. Ik blijf braaf draaien aan het wiel tot ie uitvertelt is en het verhaal opnieuw begint. Als ik stop met draaien praat ie gewoon verder. We moeten lachen. Sta ik daar voor nop te draaien. We kunnen wel weer het onverharde pad in en komen dan ook bij een plek om te lunchen. Mooi, want we hebben trek.

Leuk over het water kijken naar de boten en mijmeren dat het leven als schipper ook zo gek nog niet is. Als we uitgerust zijn en de blaas is weer wat leger gaat het verder. Eerst nog een poosje onverhard langs de Waal, maar dan toch ook maar over de dijk, want aan deze kant is de dijk wel erg leuk. Bij Dreumel loopt een vrouw te wandelen met een hond met eigen ideeen. Als we even op een bankje ploffen voor wat drinken komt de vrouw weer voorbij en laat ze goed horen hoe ze kan vloeken. De hond is de dijk afgelopen en druk bezig met een andere hond. Geen tijd meer voor de baas. We genieten ervan maar dan kom ik er ook achter dat we een stukje verkeerd lopen. We kunnen terug en onverhard door langs het water, of we gaan verder over de dijk. Nee hoor het blijft dijk.

Weer aan de loop, een klein rondje wat een leuk straatje huisjes oplevert en een boom met Okkernoten.

Leuk. Dan wordt de dijk toch ook wat saaier en lijken we naar beneden te kunnen. Daar lopen we echter prive terrein op. Kan het boeien we doen het gewoon. Maar helaas we kunnen niet verder en we lopen de eigenaar tegen het lijf die we vragen. Nee hoor gewoon terug naar de dijk. Oke jammer. Onder de druppeltjes van de spinmot door, wandelen we weer richting de dijk. Er brand een kampvuurtje en hij zit te vissen. Blijkbaar wordt de vis ook gelijk geroosterd.

Op de dijk gaan we nog een stukje rechtdoor en dan komt er opnieuw een pad en dat gaan we ook proberen.

Onder het prikkeldraad door maar het lukt. Door het hoge gras maan ik nu wel tot iets voortmaken. We moeten nu niet al teveel meer gaan dwalen willen we de laatste pont halen.

En dat lukt.

Bij Wamel is de pont ook net weg en wachten we op de terug keer. Geen leuke plek zonder bankjes maar we hoeven alleen maar over te steken.

En dan is de pont er en is het een nog korter stukje terug naar Tiel.

En dan zijn we in Tiel en zien we op een kaart hoe hoog het water in 1995 stond, toen 250000 mensen halsoverkop hun huis uit moesten en dat de plek waar we nu staan ook onder water kwam. Hoe verwoestend kan water zijn. We lopen naar het centrum naar een restaurantje waar we jaren geleden gegeten hebben. Nu geen menukaart op maandag maar wel een coctail en wat hapjes.

En dan is het tijd op huis aan te gaan willen we nog een salade maken. Eerst even langs de vlindertuin. Mooie planten en bloemen en leuk om door heen te lopen. Als we dan zien hoe laat het is gaat het een salade maken het niet meer worden. restaurants zijn dicht op maandag dus langs de patat tent. Maar een keer zondigen. Morgen de kilootje er maar af lopen weer.

En dan is het op naar de auto en naar huis. 23 km verder en 23 km puur genieten. Wat een geweldige mooie route. Beetje van wandelnet, beetje van ons zelf.


13 juni 2022

Cabeauwse route 12/06/2022

Afgesproken vandaag met 2 meiden, die het allebei afzegden om een polder wandeling te gaan doen.

Dus Gerda geapped en die had zin om mee te gaan. Niet ver weg want de benzine tegenwoordig, dat is echt geen lol meer aan.

Zitten denken, en toen kwam ik uit op Schoonhoven. Knot en zilverroute had ik nog in de telefoon staan maar die vond ik te kort. Zoeken op internet en daar vond ik de Cabeauwse route van 19 km. Nou dat worden er dan 20 en meer wil Gerda ook niet lopen, dus prima. Geapped dat het dan wel 8.00 uur vertrekken wordt, dan hebben we tenminste een hele dag. Om 8.00 uur app gestuurd dat ik er met een kwartier ben. Prompt belt Gerda dat het toch 9.00 uur was?

Nee dus. Nog heel veel doen, de eieren stonden net op etc. En dan is het leuk, die begint rustig aan een heel verhaal terwijl ik zoiets heb van vertel dat nou onderweg maar en maak voort. Uiteinderlijk gewoon vrolijk de telefoon neergelegd. Mooi half uur extra tijd om te zuigen en de katten te doen.

Prompt om kwart voor 9 sta ik bij Gerda en begint mijn rechter lens te prikken. Gerda vergeet haar bril dus mooi stel. Ik wil niet terug naar huis voor de lens en denk dat het wel weg trekt. Gerda denkt het maar zonder bril te doen vandaag en goed gezind gaan we op stap.

Toch verder nog dan ik dacht. We rijden bij Schoonhoven de parkeer plaats op en dan is het even op zoek naar de route. Het valt ook niet mee als beiden slechte zoekers. Beetje heen en weer maar we komen er wel.

En dan staan we ook op de route. Eerste stukje door Schoonhoven. Gerda had graag naar het centrum en het poortje gewild maar ik ben onverbiddelijk. Daar komen we wel als we terug zijn.

Het lopen zonder stokken ben ik nu weer gewend. Met een gpx bestand is het waardeloos om met stokken te lopen. Ik heb gewoon 1 hand nodig voor de telefoon.

Al snel staan we op een voor mij bekende weg. De weg met de molen. Met Victor en Hetty liep ik daar eerder en zelf heb ik er ook wel een paar keer gelopen. Maar de route gaat uiteinderlijk wel anders dan normaal. En dat is dan ook wel de bedoeling.

We komen bij een expositie die 75 jaar vrijheid heet. Ondertussen is het plus 2 jaar erbij want door corona kon deze niet gehouden worden. In een cirkel hangen allemaal schilderijen van diverse mensen. Alles gaat over vrijheid. Er zitten mooie schilderijen bij. Zelf heb ik niet zoveel met het woordje vrijheid. Maar Nederlanders mogen blij zijn in een vrij land te leven.

We gaan op de verhoging zitten voor de koffie. Lekker bakkie van huis mee genomen met een koek. Daar kunnen we weer even op teren. Na een poosje moeten we wel verder.

Het gesprek gaat regelmatig over de politiek en nu de boeren die zo hard gepakt gaan worden. Over het werk en Gerda die met haar pols voorlopig niet aan het werk kan. Maar ook over het ouder worden en de mooie natuur die we zien. Het is prachtig in de krimpernerwaard.

Al snel zien we twee schapen op het fietspad. Eerst denk ik nog wat leuk maar als we dichter bij komen zien we dat ze aan een touw staan en net een paar meter kunnen lopen. Dood zielig vinden we het. Als ze 5 meter kunnen lopen is het veel. Mensen het zijn toch maar rare wezens vaak. Ondertussen zijn de hollandse luchten toch wel bijzonder mooi vandaag. Vangen op de foto is lastig.

Zegt me weer dat ik op cursus moet. Maar pas als ik niet meer hoef te werken. Nu heb ik het gewoon te druk en is het werk te onregelmatig.

Dan komen we bij Polsbroek. We hoeven het dorp niet in maar doen het wel. Klein stukje om en even het dorp bekijken. Paar huizen en een kerk en een schattig pleintje met het dorpshuis ons dorp.

En dan wordt het terug en zoeken naar de route. Het duurt even voor we door hebben dat we de wei in moeten. er staan ook allemaal hekken. Als ik een hek open doe valt het hele hek om. Goosiedikke en dan is het nog best lastig het hek weer rechtop te krijgen.

We gaan dwars door het gras langs het water en zijn het erover eens dat dit wel erg mooi is. Totdat.....

Een gazen hek waar we vast lopen.

Er loopt aan de andere kant van de sloot een verhard pad dus we zullen verkeerd zitten. Terug dus. Daar gaan we een ander hek door en dan komen de eigenaars van het huis ons melden dat dat hun pad is waar we niet over mogen.

Dat pad was goed en dat gaas moesten we gewoon de tyribe van lossnijden. Benieuwd of dat met het zwitserse zakmes van mijn oom gaat lukken. Gerda moppert al niet te kunnen klimmen met haar pols maar daar kunnen die mensen ook niks aan doen. Terug maar weer. Dat pad wederom af. Nou ja het is een leuk pad om te lopen dus geen straf. Bij het hek lukt het om hem zover naar beneden te krijgen dat we erover heen kunnen stappen zonder een tyribe te moeten door snijden.

Mooi we kunnen verder. Een stuk verderop lopen schaapjes die voor Gerda uit gaan lopen. De nieuwe schaapsherder lijkt ze.

We genieten met volle teugen tot we over een brugje moeten wat Gerda wel heel erg eng vind.

Net zo een smal planke boven de sloot waar je eerst om heen moet. Zal ik ook zo zijn als ik bijna 66 ben?

Er zitten twee mannen te vissen. Ze waarschuwen me nog dat er een gat in de brug zit. Mooi had ik gezien maar volgens hen zou ik niet de eerste zijn die erin zakt.

Nou ik kijkt uit vandaag.

Achter de brug is een bankje en is het tijd voor lunch.

Twee broodjes en een eitje. Flesje cola zero erachteraan en daar kunnen we weer even op teren.

De vissers vangen niks vandaag maar zij zitten hier ook voor hun rust.

Kletspraatje en dan gaan we verder. Het is nog wel een eindje met net 10 km op de teller.

En dan gaan we een heel lang pad op vol met struikjes en brandnetels. Altijd fijn die warme dagen waarop je in korte broek kan lopen.🙂 Het brand nog steeds op mijn benen.

De gpx zegt dan dat we rechtsaf moeten. Ja als we door de sloot waden kan dat. Maar verder is er geen afslag te zien. Helemaal terug lopen is geen optie. Door naar een ander stuk van de route via de routeplanner zegt dat we dan nog 17 km moeten lopen. Dan wordt het ergens bus pakken. We lopen maar door. Een stuk verder kunnen we door een stukje grasland naar rechts en terug. klein stukje terug wordt het en dan komen we bij een bruggetje over de volgende sloot en zitten we weer op de route. Dwars door het weiland. Ik zie twee hazen. yeeahh twee kikkervissen😀 Van de vorige wandeling denkt iedereen maar dat ik een kikker gezien heb, waarvan ik steeds zeg dat het echt een vis was. De staart zie je ook nog aan het eind en al lijkt het verdraaid veel op een kikker het was een heuse vis😀j. Dus zal ik er nu maar twee kikkervissen van maken.

We moeten onder draad door.

Staat er schrikdraad op? vraagt Gerda.

Ik raak het snel aan maar niks.

Mooi dan druk ik de draad naar beneden en stappen we erover heen.

Pats zegt het dan ineens.

Ja dus wel stroom.

De telefoon erop en dan drukken helpt😊😬😬

En dan moeten we over twee hekjes. gerda met maar 1 werkende hand heeft het op dit stuk verre van gemakkelijk. En het lopen door de wei is ook vermoeiend met dat hoge gras. Als we dan ook einderlijk bij de weg staan is het bankje wat er ook staat welkom.

Even flink wat drinken en uitrusten. Na een poosje gaat het weer verder. Het te lijken weiland weer is een smal fietspad door het weiland. Niet erg nu na dat lange eind onverhard.

Ik zie de zendmast van Lopik. Lopik met de lekkere ijstent.

Daar komen we nu niet langs. We verolgen het pad naar Cabauw. Rondje kerk en een paar huizen en dan heb je het dorp ook weer gehad. En dan is het ook nog 1 rechte weg rechtdoor. Mooie weg met mooie huizen. Het valt al de hele dag op hoe vriendelijk de mensen zijn. Bijna alles groet.

Leuk, vrolijke mensen. We lopen langs een hartstikke leuk bloemenstalletje met een leuke thermometer voor buiten. Jammer dat ie net een maatje te groot is om mee te zeulen.

Niet getreurd ik vind nog wel een keer een leuke meter. En dan ga ik opeens scheef en loop op het water af. Ik zie het gebeuren, maar heb moeite om recht te blijven. Blijkbaar zak ik door mijn bloedsuikers heen. Het is altijd weer een nare en rare gewaarwording. Bij het eerste bankje is het dan ook stoppen en crackertjes erin gooien. Dan voel ik me ook gelijk beter.

We zitten te kletsen en een poos later kletsen we nog. Een vrouw die ons voor de tweede keer voorbij fietst zegt er ook wat van. Ja hoog tijd ook om het laatste stukje te gaan lopen. In Schoonhoven duiken we nu wel het centrum in. De pond roept herinneringen op aan de tocht vorig jaar naar Den Bosch. Wat was dat een fijne tijd. En wat een mooie tijd ook om te herstellen van alles wat er in corona tijd gebeurde.

Ik zou hem zo wer willen lopen. Maar dit jaar hoop ik op een stuk van het NederRandpad.

Eigenlijk niet van plan met wat teveel gespaard hebben en te krappe beurs maar toch wat moeten eten even zoeken naar een tentje wat betaalbaar is. We komen bij een griek uit. Goh echt jaren en jaren geleden dat ik bij een griek gegeten heb dus vooruit. plek zat we zijn de enige en als ik de spullen afgegooid heb, is het halsoverkop naar de wc. Daar ben ik heel snel klaar. Ranzig als de neten. Vliegen komen er uit de pot en ik ga zowat over mijn nek.

Terug naar Gerda en spullen gepakt en weg. Nooit gehad dat ik een restaurant uitloop maar dit is zo smerig.

Op naar de chinees dan maar. En daar zit een hele grappige dame die nauwelijks Nederlands praat maar hoe ze groet dat maakt je pas vrolijk. Daaag heel hard tegen iedereen die weggaat of aan de telefoon als ze ophangt.

Elke keer moeten we erom lachen. Het eten is ook echt gewoon lekker alleen teveel.

En met volgegeten buiken gaan we op voor de laatste 700 meter.

Na 26 km staan we bij de auto.

Mijn benen deden het prima vandaag en van de hielspoor heb ik geen last gehad. Het leed lijkt, als ik maar blijf rekken en strekken geleden.

En als we dan op de terug weg gaan vliegt de lens die de hele dag met regelmaat prikte ineens tot boven dubbel mijn oog in. Dat is eng rijden want ik kan geen letter meer lezen en mijn diepteinzicht is nu helemaal weg. Ik knal dan ook bijna op een andere auto. Schrikken is dat.

Maar we komen zonder kleerscheuren dan toch thuis.

Beiden zijn het eens. Het was een geweldige dag.




7 juni 2022

Tussen de bedrijven door rust zoeken in de polder

Vandaag komen ze mijn huis opmeten voor behang, gordijnen, en verven.

Je zou denken de tweede fase breekt aan maar de eerste fase schiet nog niet op. Maar weer eens gebeld met het bedrijf waar de wc en badkamer blijven. Morgen bellen ze terug.

Zo ondertussen word ik er behoorlijk chagerijnig van. Maar de volgende staan klaar en om 10.00 uur staan ze op de stoep.

Dat is mooi want dat betekend dat ik even kan gaan lopen nog.

Wachtend op de was die eerst klaar moet zijn en moet hangen en een poging zakelijke telefoontjes af te handelen, wat niet lukt wegens ellenlange wachtrijen vlieg ik bij 12.00 uur de deur uit.

Weg wil ik. Rondje polder want om 17.15 uur moet ik uit eten.

Langs het noord AA en het nieuwe stukje aangelegde natuur. Daar lopen Grutto en twee bergeenden en ik geniet er even van. Foto maken en door. Het prielenbos in. Het meest ongerepte stukje natuur van Zoetermeer, waar de meeste weide vogels zitten.

Het is er altijd weer mooi. Door de storm van een paar maanden geleden liggen er nog wat bomen verspreid. Maar je ziet dat er al weer van alles rondom groeit. Mooi zoals de natuur zich elke keer weer herstelt. Rupsjes pakken een boom weer in en op de stronken groeit en bloeit van alles en is een prima schuilplek voor allerlei dieren.

Ik ga naar de vogelkijkhut. Er zijn twee eenden te zien. In de hut liggen blikjes leeggedronken frisdrank en naast de hut volop wc papier. Mensen blijven me verbazen.

Dan zie ik iets in het water en ik pak de camera erbij met de zoom.

Een grote vis ligt met zijn kop boven water te zonnen.

Prachtig om te zien en ik blijf er ook een poosje naar loeren. Maar hij duikt niet weg het water in.

Dan ga ik verder. Vlinder op de foto nog maar eens wat kleurige bloemen en ik geniet.

Inplaatst van de eerste kilometers malen is mijn hoofd van begin al leeg.

Mijn oren suizen wel van de medicijnen voor mijn maag. Was door dat gesuis ermee gestopt, maar mijn maag doet niet wat ie moet doen. Dus noodgedwongen maar weer begonnen. 29 juni verder vragen als ik voor onderzoek mag.

Bij het Geertje is het even naar de wc. De ooievaars zitten te klepperen op hun nest en vliegen af en aan. Geen kleintjes te zien.

Maar wel pogingen doen ze op de foto te krijgen. Heb er mooiere van.

Ik ga langs het water over het onverharde pad verder. Een wildkampeerder versperd het pad en ik lig bijna van de heuvel af, als ik in het hoge gras een kuiltje niet zie.

Mopper de mopper denk ik. Hij mag daar helemaal niet staan.

Weer bij de weg ben ik al een stuk tijd verder en weet ik dat het hetzelfde rondje wordt als van de week met Gerda. Niet erg is een leuk stukje.

De zon komt dan ook goed tevoorschijn en ik loop heel kalmpies verder te genieten.

Nu ik met zo een leeg hoofd loop zie ik ook veel meer dan dat ik de eerste kilometers loop te malen.

En dan zie ik ook een fietser met een wollen muts, handschoenen aan en dikke jas.

Verbaasd zie ik hem voorbij gaan en dan moet ik verschrikkelijk lachen. Loop ik in korte broek en shirtje te zweten.

Hoe is het mogelijk denk ik.

Maar ach zelf ben ik niet veel anders met mijn winterdekbed, zomerdekbed en elektrieke deken nog op mijn bed. Maar toch.... het ziet er heel grappig uit.

Dan mag ik weer een poosje onverhard. Twee schaapjes lopen voor me uit alsof ze me de weg wijzen. Ik loop rustigjes achter ze aan, zodat ze niet schrikken.

Bij de waterkant is het was les bij de jonge zwaantjes. Pa en ma doen het voor de kinderen doen het na. Alles is zich aan het wassen. Er is nog 1 heel klein gansje die zwemles krijgt. De grote groep is al wat ouder.

Het is een mooi gezicht al zijn de boeren niet blij met de overbevolking gans.

En dan sta ik op de weg en wandel ik weer in bewoonde wereld. Twee jochies vragen of ik een foto van ze wil maken en op tiktok wil zetten.

Tiktok doe ik niet aan zeg ik lachend maar wil hem wel mailen.

Ik krijg het mailadres en het wachtwoord.

Vermanend spreek ik hem toe zijn wachtwoorden nooit af te geven.

Hij treft het met mij.

Ik zal er niks mee doen.

Zoals de meeste kids doen, twee vingers boven het hoofd van de ander en vooral geposeerd lachend staan.

Morgen vinden ze de foto in hun mail.

Via de noord AA route naar de Zoetermeerse plas die over gaat in de Benthuizerplas.

Mooi op tijd thuis om de was naar binnen te halen en mijn oefeningen even te doen voor mijn pootjes. En dan mag ik verder wandelen maar nu samen met Gerda. We hadden een leuk chines tentje ontdekt en wilden daar gaan eten. Volgens internet open.

Half uur lopen om tot de ontdekking te komen dat ie dicht is.

Ook de andere restaurants zijn dicht. En daar sta je dan met stevige trek.

Even zoeken en dan komen we in een wokrestaurant. Ongezellig maar het eten is goed.

Bij de ijstent scoren we nog ons toetje waarna we naar huis kachelen.

22 km verder en moe.

Maar een heerlijke dag ondanks hetzelfde rondje in korte tijd.


20 mei 2022

Pelgrimeren op het Westerborkpad

En dan is het weer voorbij. Een beetje verdrietig neem ik afscheid van Frank en Hanneke en Dwingeloo. Wat heb ik het geweldig gehad. Dwingeloo het is zo mijn stekkie. Maar nog een mooie afsluiting vandaag, met een clubje pelgrims een etappe van het Westerbork pad lopen, van Wezep naar Zwolle. Leuk om de anderen weer even te zien. Het belooft een kletsnatte bedoening te worden in de middag dus mijn tas zit vol met alle regenzooi. De reis verloopt voorspoedig en ik neem maar 1 keer de verkeerde afslag. Ik ben nog zo om me heen aan het kijken en afscheid aan het nemen van Drenthe dat ik de afslag naar Wittelte neem. Daar waar ik gisteren liep. Even een rondje extra dus. Niet zo erg ik heb tijd genoeg. Maar dan let ik op en rij ik zonder problemen naar Wezep om daar de parkeerplaats bij het station voorbij te rijden. Hopla even keren en weer terug. Wim is er als eerste al bij het restaurant en die gaat vast cappucino bestellen terwijl ik weer terug hobbel naar de auto, want nu vergeet ik mijn stokken. Het wordt weer zo een dag 😀

Hetty en Victor zie ik vervolgens ook aan komen lopen en dan is er Hennie die nog eerder was, maar nog onbekend voor de meesten. Matthijs komt dan ook al snel aan met Kiki de hond. Na de koffie gaan we over half 11 op pad. Een route van 17 km, dus dat valt alles mee voor vandaag. Al snel lopen we op de Wezeper hei wat weer genieten is. Ik moet wennen weer aan 5 andere mensen om me heen die lopen te kakelen en ik loop dan ook al snel wat weg van de rest. Even resetten in mijn bol. En dan zie ik de route niet meer aangegeven en kijk ik maar eens op de gpx. juist ja verkeerd. Als ik achter me kijk zie ik de rest ook aan komen lopen. Fijn dat ik zoveel vertrouwen geniet dat iedereen achter mij aan hobbelt😀 We lopen een stukje terug en komen bij de juiste weg, langs de weg met auto´s. Daar verlies ik eigenlijk een beetje de belangstelling voor de route. Het samen oplopen begint en het bijkletsen ook. Als we weer in het bos lopen komen we bij een restaurantje uit. Trouwpartij is gaande, maar ook wij gaan over de rode loper in ons wandelplunje voor wat drinken en een gebakje. We hebben tijd zat. De regen zullen we niet ontlopen is de gedachte. Maar dan gaat het toch verder. Ik loop een hele tijd met Matthijs op uit het bos en langs de weg. Vlak voor Hattem blijken Matthijs en ik te hard te hebben gelopen. Van de rest is geen spoor te bekennen. In Hattem bellen we ze maar eens op. Ze zitten niet ver bij ons vandaan en waren op de joodse begraafplaats aan het kijken geweest. We hadden iets gemist. Dan lopen we weer samen op. Het is en blijft een route die me niet zo kan boeien. Na twee dagen puur natuur en heel veel rust heb ik moeite om de prikkels te verwerken blijkbaar. En de oorlog? Ja de oorlog is vreselijk geweest en ik besef me wel dat ik nu nog mazzel heb er geen te hebben mee gemaakt. Maar toen ik het pieterpad liep maakte de monumenten die je toch overal tegenkomt meer indruk op me. Misschien omdat ik ze toen meer terug vond in de natuur en alleen liep waardoor je meer met je gedachten erbij bent, ik weet het niet. Het laat me in ieder geval niet onverschillig. Vaak denk ik aan de oorlog in Oekraine en wat het zou betekenen als hier oorlog zou komen. Het idee dat ik niet meer de natuur in kan of dat er zoveel verdriet en ellende ontstaat. Dat er mensen om me heen dood gaan als ik het zelf al overleef. Dat al het mooie kapot wordt gemaakt. Wat bezielt mensen toch. Als we bij een volgend restaurantje komen wordt het even dubben. In ieder geval een toillet bezoek wat geen overbodige luxe is. En dan of wat drinken of de kortste route naar het station en daar wat drinken. Het wordt gezien het naderende weer wat niet fraai is de laatste. We zien de spoorbrug waar een trein tanks overheen denderd. De geschiedenis van de brug :

Op 10 mei 1940 startte in alle vroegte de evacuatie van 791 Joodse vluchtelingen uit Kamp Westerbork. Met de trein zouden ze naar Zeeuws-Vlaanderen gaan, om vervolgens met de boot naar Engeland te vertrekken. De trein kwam niet verder dan Zwolle, omdat de spoorbruggen over de IJssel waren opgeblazen. Na een paar weken keerden de vluchtelingen weer terug in Westerbork, om uiteindelijk naar Auschwitz te worden weggevoerd.

En dan lopen we Zwolle in en worden we tot 2 maal toe gewaarschuwd dat het over 20 minuten gaat onweren. Ach zo ondertussen zijn we wel wat gewend. Vlak voor het station begint het dan heus te regenen en gaan nog even de regen ponchos aan. Met droge voeten komen we aan en strijken we voor een etappe drankje neer op een terras onder de luifel. Laat de regen maar stromen. Bij het staion nemen we afscheid. Hetty, Victor en ik gaan terug naar Wezep. Maar als ik door het poortje wil blijkt mijn ov kaart niet genoeg saldo te hebben. En dat terwijl ik hem vorige week nog heb opgewaardeerd. Victor loopt door en Hetty blijft wachten wat tot een geirriteerde Victor leid die bang is de trein te missen. Ach ja ga met Caroline op pad en het loopt zelden zoals gepland. Maar het komt altijd weer goed. Ik maak me in ieder geval nooit zorgen, al ben ook ik nu geirriteerd dat ineens mijn saldo alweer op blijkt te zijn.

Toch maar eens een zelf opwaardeer kaart gaan aanschaffen. In Wezep nemen we dan weer goedgeluimd afscheid en sluiten we in het slechte weer netjes aan in de file. Moe maar tevreden stap ik mijn huis binnen waar Jip en Joep blij zijn dat de vouw des huizes weer op honk is.



19. mei, 2022
It's a long way to Santiago

Yes goed geslapen en zin in de dag. Half 9 ontbijt en wat voor ontbijt. Broodjes, eitje, verse sinasappelsap, joghurt, aardbeien, echt alles wat ik me maar kan bedenken voor ontbijt stond op tafel. Het is zo genieten als mensen zo hun best doen om het gezellig te maken. Nog even staan praten en dan is het op pad. Vandaag loop ik etappe 1 van de ster van Dwingeloo op advies van Hanneke en Frank. 23 km dus een leuk rondje. Het was spannend hoe mijn voet het zou houden. Gisteren braaf de oefeningen van de fysio nog gedaan en dat lijkt goed te helpen. Vanmorgen nergens last van. Ik ben benieuwd hoelang ik er op voort kan.

Voordat ik de deur wil uitlopen regent het al. Even wachten maar tot het ergste voorbij is. En dan wordt het droog en is het stappen. Langs de auto die al lekker schoon geregend is om een oplaadsnoer te halen. De gisteren gebruikte is helaas alweer overleden. Ik doe iets verkeerd.

De telefoon in mijn zak duwen als ie op staat te laden. Dan verbuigt blijkbaar het stekkertje.

En mijn spullen moeten alvast zo hangen dat ze snel op te bergen zijn als het gaat plenzen. Dus foto tas buiten de rugzak om mijn nek, en het waterdichte hoesje voor de telefoon in mijn zak.

En dan wil ik gaan lopen en zegt de route planner: " probeer om te keren".

Wel verdraaid ik heb nog geen stap gezet. En net als ik dat ding wil resetten is de route verdwenen. Dus opnieuw de code scannen maar weer. Maar dan blijk ik ook gewoon goed te gaan en ga ik op pad. Komoot op 7 dagen proefversie gezet. Gesproken route handig met regen. Maar nadat hij zei dat ik moest omkeren, houdt hij wijselijk zijn klep dicht. Dit is dan toch weer zo waardeloos van een proefversie. Voorlopig dus maar geregeld kijken. Het is drukkend warm. Zo klammig weer wat onweer voorspeld. Aan mijn bol te voelen gaat dat er ook wel komen. Ik hoop dat ik er pas hinder van krijg als ik binnen ben of bijna binnen ben. Volgens de buienradar moet het om 16.00 uur los gaan.

Aan het eind van het pad staat een landgoed. Ik lees wat het is en dan staan er 2 fietsers naast me en ontstaat er een heel gesprek. Dochters in de zorg die graag hun hoofd leeg lopen. Goh hee, dat is bekende tekst. Na een kwartiertje leuteren wordt het tijd door te gaan stappen. Ze geven nog een verkapte waarschuwing dat het me vast wel gaat lukken om voor 16.00 uur binnen te zijn, omdat het dan los gaat. Ja hoor geen enkel probleem. Vrolijk stap ik door en het deuntje It's a long way to tipperary dreunt door mijn hoofd. Ik maak er maar It's a long way to Santiago van. Dit jaar wordt het definitief nee. 1 september gaat de rest zo te lezen en dan moet ik 4 september er achteraan. En terwijl zij doorlopen moet ik na 2 weken weer terug. Het is me teveel gedoe en te omslachtig. Ik weet nu al dat ik na 2 weken verder wil naar Santiago. Ik heb nog even zitten denken over een andere route maar eigenlijk hoeft dat van mij ook niet. Nederland vind ik zo geweldig mooi. Het NederRandpad lonkt, ik wilde nog in Friesland lopen en nog zeker weer naar Dwingeloo voor de rest van de ster route.

En met het kloosterpad vorig jaar kwam ik erachter dat ik hetzelfde gevoel had als toen ik naar Santiago liep.

Het is gewoon de rust en de cadans van de dag die nodig is. De ontmoetingen heb ik onderweg in Nederland ook en als ik dan lees over de drukte en het soms moeten zoeken naar slaapplaatsen denk ik nee. Mijn tijd komt een andere keer weer. En zo mijmer ik verder. Ik geniet ondertussen mateloos van de rust en de natuur. Die eindeloze niet te stoppen concerten van de vogels. Gisteren viel het me ook al op. Heel anders dan de watervogels in Zoetermeer.

De vriendelijke bevolking voor zover er mensen zijn. Als er een auto langs komt wordt er gezwaaid. Met fietsers die stilstaan heb ik hele gesprekken. Een mannetje in de tuin aan het werk, die me staande houdt. Het is leuk en iets wat in de grote stad gewoon zo anders is. Dwingeloo het is mijn stekkie wel. In Wittelte loop ik langs struisvogels. Ik heb altijd lol om hun zo vrolijke koppies. Net alsof ze altijd lachen. Op een wei lopen alpacha's waarvan 1 met enorme x benen. Het is een komisch gezicht zoals hij of zij naar me staat te loeren. En dan loop ik van de weg af en gaat het richting Holtingerveld. Mooi, bos en onverhard. Ik weet dat ik bij het meer Brandeveen uit kom en daar loop ik dan al snel op af. Wat een machtig mooi plaatje. Ik sta gewoon een poosje te genieten. Hoe kan het toch dat mensen van steden en drukte houden en juist dit soort plekken mijden? Ik blijf het me afvragen. Vanmorgen had ik ook zitten kletsen met hanneke en Frank. Hun kleinkinderen komen hier en bergen dan alle telefoons en computer spellen etc. op. Ze spelen de hele dag buiten, of bij slecht weer bouwen ze hele trein stellen en bouwwerken in huis. En in de avond mogen ze dan nog een poosje op hun mobiel etc. kijken. Deze kinderen boffen dat ze nog zo mogen opgroeien.

Zo hoort het ook. Kinderen moeten kind zijn en buiten spelen. Kinderen moeten om zich heen leren kijken. Zo belangrijk.

Ik besef me dat ik niet te lang moet blijven staan met het onweer op komst. Er loopt een heel smal pad door de hulst. De bladeren prikken en ik mopper.

Maar dan loop ik weer op normale paden en gaat het het wijde land weer in. En zo loop ik dan Uffelte binnen. Er is een terras wat 2 mensen herbergt. Verder is het dorp uitgestorven. Het lijkt wel een spookstadje. Geen mensen geen auto's die voorbij komen, gewoon doodse stilte.

Ik heb wel zin ondertussen in pauze en een terras, maar het weer zit me op de hielen. Als ik nu uitgebreid ga zitten loop ik een eind in de nattigheid en daar heb ik dan ook weer geen zin in.

Maar als ik dan bij een picknick plek kom is het wel even zitten voor een kom verse gemberthee en de crackers die ik in mijn tas heb zitten met een banaan. Even mijn schoen uit en tot de ontdekking komen dat mijn sok wel erg nat wordt op de vilten zool. Oke prima zolang ik geen blaren krijg is het best. Ik vraag me af hoe waterdicht deze schoenen zullen zijn. Veel vertrouwen heb ik er niet meer in. Nadat er een half pakje crackers en thee in zitten gaat het verder. Er komt een stel voorbij fietsen die me vanmorgen aan de praat hielden. "Hee", hoor ik ineens. "Jij loopt sneller dan wij fietsen". Hahaha lach ik. Zeker lang op een terras blijven hangen. Goed gestemd loop ik door. Ik vond gisteravond nog mijn tweede muziek doos gewoon in mijn rugzak. Was hem al een poosje kwijt dus blij dat ie er weer is. Maar behoefte aan muziek heb ik niet. Het vogel concert is meer dan mooi. En het deuntje... Het blijft in mijn hoofd en ik blijf het geregeld zingen. Ik loop al een poosje te loeren naar ooievaars op nesten. Zo ondertussen moet er toch wel een geboorte golf gaande zijn. En ja hoor dan zie ik 3 jongen en moeders die de kinderen aan het voeren is. ik plof op een bankje want hier ga ik naar kijken. Onweer of niet. Prachtig toch weer om te zien. Na een poosje loop ik verder. En dan zie ik koeien onder een boom bij elkaar staan. oei gaan koeien daar niet staan als het gaat onweren? Ik zoek het op en ja het klopt. Ze gaan onder de hoogste boom staan en als de bliksem dan inslaat zijn alle koeien op slag dood, omdat ze op 4 poten staan. Domme beesten, mopper ik. Er lopen er nog een hoop rond en als ik voorbij loop komen ze dichterbij. Tijd voor een lesje wat te doen bij onweer. Terwijl er drie geïnteresseerd luisteren als ik uitleg waarom ze niet onder de hoge boom moeten gaan staan, blijft de rest maar een beetje dom grazen. Ik zie ze denken. Klets maar een eind weg maar jij loopt dalijk in het onweer. En ja als ik achter me kijk zie ik de donkere lucht aardig mijn kant opschuiven. Tijd om te proberen de bui voor te blijven. Ik moet een heel stuk over mul zand en dat loopt echt niet fijn. Het schiet ook niet op. Maar dan zie ik dwingelerveld en ik zie de ui van Dwingeloo. Mooi zo dat gaat opschieten. ik loop langs een tentje, rust wat. Was het mooi weer geweest was ik hier neergestreken. Vorig jaar meen ik waren we hier op pelgrimsdagen en hebben bij dit tentje ook al gezeten. Maar nu kachel ik door. En net onder de bomen hoor ik het gaan druppelen. Het is mooi op tijd. Ik hoop dat het nog even bij druppelen blijft. En dan hoor ik een vrouw ineens naast me die me vrolijk groet. "Tweede keer dat is ook toevallig".

Dezelfde vrouw die gisteren ook al mee liep en waar ik nou niet zo blij van werd. En weer loopt ze met me op. Ik heb er flink het tempo in en dat zegt ze ook. Ja mooi dan hoef ik niet zo ver meer als het losgaat. Nee daar hoef ik niet bang voor te zijn. Geen onweer alleen wat regen en pas over een half uur. Geen 16.00 uur maar 15.00 uur. Ha ja denk ik dat zien we dan wel weer. Ze wil me heel graag met de auto verder brengen maar dat wil ik niet. Geen onweer en voor regen ben ik niet bang. Als ik rechtsaf moet, moet zij rechtdoor. Heel mooi. En dan net op het open stuk gaat het los. Ik heb nog net tijd om mijn spullen op te bergen en mijn poncho over me heen te trekken. Hagelen, onweer en enorm veel harde wind. Het worden een drietal kilometers worstelen. En dan voel ik al dat mijn schoenen niet waterdicht zijn. Mooi zo ik geef de moed op dat ik ooit droge voeten zal houden. Ik hoop alleen dat ze morgen droog zijn. Op mijn slaapplek de fohn er maar even opzetten. En dan ben ik er en gooi ik de kletsnatte zooi in de auto om nog even te gaan tanken voor morgen. Terug bij het huis word ik binnen gehaald. Er hangt al een wasrek klaar en een droger mag ik ook gebruiken maar dat is niet nodig. Een warme douche... Als ik dan even zit en mijn foto's erop zet zie ik de zon. Hopla sandalen aan en naar buiten. Even een rondje Dwingeloo centrum nog. Broodjes voor morgen halen en een slaatje voor vanavond bij de warme vriesdroog maaltijd. Hanneke en Frank zijn naar Groningen naar een zieke dochter. En zo in het dorp vind ik het zooo jammer morgen weer weg te moeten. Ik ben hier zo ontzettend happy. Dwingeloo ik kom hier zeker weer terug en als het kan dit jaar nog. En dan neem ik Gerda mee.

18 mei 2022

Op de grote stille heide dwaalt een pelgrim eenzaam rond

Vandaag was het dan zover. Twee dagen naar Dwingeloo. Eigenlijk totaal ongepland. Een pelgrimsdag in Wezep vond ik te ver weg. Maar ik wil ook weer graag mee. En ineens schiet het door mijn hoofd. Dat leuke vrienden op de fiets adresje waar ik al twee keer eerder sliep in Dwingeloo. Ik hoefde er niet eens meer over na te denken. Appje gestuurd en ja hoor, ik was hartstikke welkom. Mooi zo. Tijd om er even tussenuit te zijn. Thuis is de verbouwing nog bezig. Het loopt allemaal uit. Het heen en weer gesjouw met slapen, constant de onzekerheid of ze komen klussen, koken bij Gerda die met haar pols nog zit, ik ben nooit meer op mezelf. En ik mis mezelf en mijn veilige stekkie ondertussen behoorlijk.

Het is me net even teveel aan het worden, dus dit is welkom. Mijn voet was vorige week de dag erna toch flink gevoelig geworden dus daar tob ik wat mee. Maandag te horen gekregen dat ik geen maag bacterie had en dat de huisarts me vandaag gaat bellen. Ouderdom komt met gebreken. Maar eerst vanmorgen half 10 de auto in. Ik heb veel te veel zooi bij me maar het kan me niet schelen. Geen idee wat het weer gaat doen morgen dus ook gewone kleding bij me i.p.v. alleen wandelkleding. En lappie mee want dan kan ik gelijk de foto's en verhaaltje neer zetten plus tv kijken als ik geen zin heb in wat anders. Vandaag ben ik van alle gemakken voorzien. Even lekker luxe doen. Zelfs de bluetooth speaker is mee. En nu staat er dan ook een lekker muziekje op de achtergrond te spelen.

De reis verloopt voorspoedig al mis ik de afslag en moet ik een kwartier om rijden. Maar om 12.00 uur sta ik bij theehuis Anserdennen. Direct midden in de bossen en van hieruit kan ik gelijk alle kanten op. Maar eerst een glas steenkoude groene thee met citroen ijsblokjes. Het is drukkend warm. Om half 1 ga ik dan op pad. Ik besluit over onverharde paden te lopen voorlopig. Verdwalen mag nog wel een aantal uurtjes. Het is uitermate stil op de heide . Op de fietspaden zie ik wel wat fietsers maar op de wandelpaden is geen mens meer te zien. Heerlijk alleen maar vogels en verder heel veel rust. Dan gaat de telefoon en ik weet de huisarts aan de andere kant van de lijn. Ze wil een of andere scopie laten doen met een slang in mijn maag kijken wat er mis is. Ja best ik ga maandag wel een keer bellen. De medicijnen worden flink omhoog gegooid. Mooi die heb ik genoeg bij me. Misschien helpt dat en kan ik alles weer afblazen. Ik voel me verder prima dus kan me niet voorstellen dat er echt iets ernstigs aan de hand is. Ik maak me niet druk en ga genietend verder. Ik neurie voor me uit. Op de grote stille heide dwaalt een pelgrim eenzaam rond. Zo is het wel al voel ik me verre van eenzaam. Wat heerlijk even met alleen mijn eigen gezelschap te maken te hebben. Dan komt er een punt dat het tijd wordt voor pauze en de bammetjes. Die gaan er met een halve liter water vlot in. Ondertussen komt er een fietser aan die bij me op de bank ploft. Ziekenverzorgser die uit de nacht kwam vandaag.Even een klaagzang over het vak van haar kant en dan ben ik er wel weer klaar mee en ga verder. Op het pad liggen net geboren schaapjes. Piepklein zijn ze nog en zo schattig. Het is gewoon een gebiedje schapen en ze zijn leuk , dus ik maak foto's en heb plezier om ze. Ik klets heel wat af tegen ze en soms zeggen ze beh terug. Altijd gezelliger dan klaagzangen van ziekenverzorgers. Ik dwaal verder en dan bedenk ik me dat ik vlak bij Lheederzand moet zijn. Ooo helemaal leuk. De camping daar wil ik wel overheen wandelen. Ik ben er als ik op de gps kijk ook vlak bij dus ik ga er snel op af. De camping is niks veranderd en ik loop zo naar mijn plekje waar ik jaren met een tentje heb gestaan. En ik haal herinneringen op. Jopie Straling de jongen die er het hele jaar stond omdat hij niet tegen masten kon. Wat hebben we met hem gelachen. Het stel uit Groningen wat hun de Waard tent niet kon opzetten. van 8 uur tot half 1 waren we ermee bezig en toen hij eenmaal stond vertelden ze de volgende morgen weer naar huis te gaan. Eens een vriendin in een rolstoel mee genomen die bij mij in het tentje moest slapen. Voor haar de eerste keer kamperen en wat genoot ze. Het kampvuur en de keer dat het zo hard regende dat we de hele dag onder het afdak van het afwashok hebben gezeten. En dat leuke stel dan dat hun tent naast een plas water hadden gezet en moesten vluchten toen de muggen de aanval openden. En dan de boswachter die dagelijks een praatje kwam maken. Maar ook de keer dat de vriendin met wie ik ging, een tipi tent kocht omdat dat zo makkelijk opzetten was en we uren bezig waren hem ook daadwerkelijk goed opgezet te krijgen. Ik klets wat af tegen de bomen en al zittend op de picknick bank. Wat een lol heb ik hier ook gehad. Even gebruik maken van het toillet is geen overbodige luxe en ik neem alle grote muggen die er rondcirkelen in het hok voor lief. Dan gaat het verder en stuit ik op een tentje met een man er voor. Ik raak met hem aan de praat. Hij staat hier ook vaker en is een fiets pelgrim die twee keer onderweg is geweest naar Santiago maar nooit aankwam. Altijd leuk dat soort gesprekken. Opgewekt stap ik verder. De kampvuurplaats heeft een luxere uitvoering gekregen met een dak boven een grote vuurkorf en banken er langs. Van de camping af loop je ook zo het bos weer in en ik dwaal verder. Maar dan zie ik dat het half 5 is. Niet al te lang meer dwalen. Mijn gps doet het niet in dat stuk bos en ik wil er niet de nacht door moeten brengen. Als er twee mountain bikers aankomen sleur ik ze dan ook van hun fiets en vraag naar de weg. Die weten zij ook niet. Maar dan doet mijn gps het ineens weer en blijk ik niet ver van de telescoop te staan. Mooi zo Dat wordt het hem. Ik loop er nu ook al snel tegenaan. Ik blijf het een fascinerend ding vinden. Nog een km of 4 naar de Anserdennen is het nu. Prima. Bij de davidsplassen loop ik nog even naar de vogelhut. Er is een koppel kraanvogels aan het broeden maar er is niks te zien. Ik kijk ook uit naar reeen maar die zie ik niet. Dan ineens loopt er een vrouw achter me die me zegt zo dicht achter me te lopen dat het leuker is samen te lopen. Vind ik dat ook? Na 5 minuten weet ik het wel. Nee dus. Ik ben dan ook blij als zij de andere kant opgaat. Het laatste stukje en ik bedenk me nog een klein ommetje te maken over de vlakke wei in de hoop een ree te zien. De dieren blijven echter veilig weg van de eenzame pelgrim met haar stokken. Ik zet de gps op Anserdennnen en die leid me er snel heen. Maar ik verdwijn dan weer op een onverhard pad in het bos. Na een poosje zegt hij dat ik er ben. Als ik om me heen kijk is er geen theehuis te zien. Sufferd, ik had theehuis Anserdennen moeten invullen. Als ik dat wil doen word ik belaagd door een kudde muggen. Oei stilstaan met korte broek en shirt is niet meer aan de orde. Al zwaaiend loop ik weg en dan ben ik na 20 minuten dik 21 km verder bij de auto. Uit eten gaat het in de zo vieze bezwete spullen op het late tijdstip niet worden. Maar even langs de snackbar als die nog open is. Appie Hein in voor wat drinken en dan naar mijn slaapadres waar ik zo hartelijk met koffie wordt ontvangen. Half uurtje kletsen en dan is het onder de douche en nagenieten van deze dag. Van de mensen waar ik verblijf heb ik een boekje met een mooie route. Morgen even zien wat het weer gaat doen

14 mei 2022

Ode aan de mooie mens

Yes de dag begon leuk. Wat vindt je van het cafe? Het lotgenoten cafe voor tinitus klantjes.

En daar kan ik duidelijk over zijn. Wat een heerlijke plek. Mensen die elkaar respecteren en waar geen oordeel is. Ik kom er graag even buurten ook al heb ik nauwelijks last nog van het rumoer in mijn bol.

We kunnen er lachen en ook even uithuilen over allerhande zaken. Ik lig een poosje te denken erover in bed en dan moet ik echt wel aan de gang wil ik een etappe van het grote rivierenpad lopen vanuit Leerdam. Goed geslapen zowaar dus ik heb ook zin in de dag die leuk begint. Het is nog dik 3 kwartier rijden, en als ik dan ergens mijn auto kwijt kan loopt het al naar 12 uur. Tuttebel mopper ik. Nu wordt het aan de late kant. Het pad vind ik snel en met de gpx erbij loop ik vandaag niet te dwalen. Gek ik ben gek op water maar dit pad heeft me nooit zo getrokken omdat het naar mijn idee veelal lopen was langs een rivier. Vandaag blijkt dat toch net wat anders te liggen.

De leuke gehuchtjes waar je door moet komen daar kom je niet echt. Ja zijdelings.

Soms wel jammer en eigenlijk had ik wel wat meer erin kunnen lopen als ik eerder was vertrokken. Maar gezien de afstand zou die dan ook weer langer worden en wellicht te lang.

Goed gemutst hobbel ik voort. Mensen groeten vriendelijk met een lach. Mooi weer doet toch wat met een mens. Dan kom ik bij fort Asperen. Ach daar neem ik dan maar even tijd voor. Beetje geschiedenis snuiven.

Ondanks de naam ligt fort Asperen feitelijk in Acquoy. Het fort is gebouwd in 1845 als onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie en in 1879/1880 aangepast. In de Eerste en Tweede Wereldoorlog werden er betonnen bomvrije wacht- en waarnemingsposten bijgebouwd. Fort Asperen is onderdeel van een hele reeks werken in de directe omgeving ter verdediging van het zogenaamde Linge-acces, een zwakke plek in het defensiesysteem van de linie. De Nieuwe Hollandse Waterlinie is in z’n totaal een rijksmonument.

Van binnen is het mooi om te zien. Wat een bouwwerk. Ik klauter al wandelend naar boven en loop een rondje bovenop voor het uitzicht. Mooi om halverwege ook de bodem en het plafond tegelijk te kunnen zien. Mensen waren in die tijd wel knap dat ze dit konden bouwen. Als ik dat vergelijk met de klusjesmannen die bij mij bezig zijn dan mogen die daar wel een lesje gaan leren. En dan wil ik eruit en ben ik verdwaald. Beetje paniekerig want je kan alleen maar rondjes lopen. Als ik aan een voorbijganger naar de uitgang vraag blijk ik een etage te laag te zitten. Pfff blij als ik dan buiten sta. gauw verder gaat het weer.

Al snel loop ik dan langs de scheve toren van Acquoy ofwel de betuwse toren van Pisa.

Hij staat echt joekels scheef. Mooi gezicht.

En dan schiet de verbouwing door mijn hoofd en de irritaties die nu spelen. En ik wordt er knap geirriteerd van. De lol is er af en zonder muziek omdat de mp speler leeg is en de oplader nog niet gevonden valt het ineens even vies tegen. Tijd voor een bankje en eten bedenk ik me. Cola zero erbij dan knap ik weer op. Het duurt echter nog even dus ik mopper voort.

Het is zo echt geen saaie route langs het water wat vaak niet eens te zien is. Maar dan op de dijk een bankje en met een zucht van verlichting gooi ik de rugzak af en plof neer.

Gerda appen dat ik ws pas rond 20.00 uur thuis ben voor het eten. En dan mijn lunch.

Het eitje wat ik weer eens gekookt heb en mee genomen smaakt best evenals de boterhammen. Er gaat nog best wat volk over de dijk. Sommigen in shirtjes en korte broeken, anderen weer in nog wat winterachtige taferelen. Mooi gezicht. Flesje cola zero doet zijn werk en mijn humeur knapt weer op. Veregeten die vervelende verbouwing. Maandag weer verder zaniken.

De zool doet het prima en van pijn door de hielspoor is niks te merken. Fijn dan kan ik de fysio af gaan bellen voor volgende week.

Weg is het niet en eind van de dag zal ik wel wat voelen maar goed ik loop dan ook weer enden. Ik kom langs een huisje waar vetplantjes op het dak groeien. Genietend sta ik te kijken. Appart en zo mooi wat de natuur toch weer doet. Rhenoy gaat voorbij en dan kom ik bij het monumentale kerkje in Rumpt. Leuk hij is open en als ik binnen loop zie ik een luie bank op de kerkbanken gezet. Mmmm als je een vermoeide wandelaar bent is het even goed rusten denk ik met een grijns. Ik kan niet al te lang meer truezelen dus loop vrij snel door. Beesd gaat voorbij maar niet voordat ik een winketje ontdek waar ik voor een paar centen een oplader voor de muziekdoos kan scoren. Blij als een ei ben ik nu. En dan met nog een km of zes te gaan loop ik op een bospad en merk ik dat ik gevolgd wordt door een oudere man. Niet prettig en ik ga wat trager lopen in de hoop dat hij voorbij gaat. Dat is echter ijdele hoop en ik word er kriebelig van. Niks vind ik het zo een man acher je. Maar dan blijf ik staan en bedenk me dat ie me maar voorbij moet lopen of ook stil moet blijven staan. En dan spreekt hij me aan. Of ik naar Santiago ga of er al geweest ben. Er ontstaat een gesprek en we lopen samen op. Man kreeg 10 jaar geleden te horen dat hij hartproblemen had, een te hoog cholestrol en aan de diabetes pillen zou moeten met zijn over gewicht. Daar had hij geen zin in en sportschool en wandelen volgde. Hij wilde avonturieren en ging de wereld bekijken. Tochten maken in Australie, nieuw zeeland en Amerika. Het zuider eiland liep hij rond en nu gaat hij maandag met zijn 77 jaar naar pamplona om van daaruit naar Santiago de compostela te lopen. De omgeving is vergeten, het fototoestel kan alvast uitrusten en samen lopen we naar het eind van de etappe. Hij vindt dat ik met 5.7 km per uur er stevig de pas in heb. Ik loop ook lekker. En dan zijn we in Tricht en bedanken we elkaar voor de leuke ontmoeting. Wat een prachtig mens. Hij wijst me hoe ik bij de trein in Geldermalsen kom. En na dik 24 km zak ik net op tijd op een stoel in de trein naar Leerdam terug. Een appje naar Gerda dat ik er al om 19.00 uur zal zijn. En dan mijmer ik de tocht in mijn hoofd nog eens door, voor ik in Leerdam naar de auto kachel en op weg ga naar huis.

Wat een heerlijke dag en dit pad smaakt naar meer.


11. mei, 2022
Bloemen en nog eens bloemen

Soms heel soms maar, lopen de frustraties van de verbouwing hoog op. Na donderdag complete radio stilte, en toen er vanmorgen weer niks kwam en ik afgepoeierd werd door de telefoon, omdat hij geen tijd had om me ter woord te staan werd het me teveel.

Even later stond dan ineens de baas op de stoep en na mijn frustraties op een keurige manier te hebben geuit, kwamen er een soort van excuses. Goh hee, mooi maar zorg maar dat het huis afkomt. In ieder geval moest ik eruit. De frustraties eruit lopen.

Gisteren had ik bij bever vilten zolen gevonden. Omdat ik ze nogal hard vond had ik ze in mijn schoen van de zere voet op de oorspronkelijke zool gelegd. En dat liep goed.

Dus maar weer eens proberen. Dit keer Bentwoud, waar het koolzaad moet staan en wat zo bijzonder mooi is langs het water. Als ik aan het begin sta is het al 1 grote gele bloemenzee. Dit vind ik zo ontzettend mooi en ik geniet. Het wordt ook broekspijpen eraf en in shirt en korte broek lopen vandaag. Ik bof.

Het loopt wel vreemd met twee zolen in 1 schoen maar als dat goed loopt verder doe ik het er maar mee. Ik loop net wat anders waardoor ik eenmaal over de weg net aan de verkeerde kant uitkom van waar ik wil zijn. Loop ik terug en dan wel goed om die gele pracht langs het water te zien? Dub, dub, dub en dan is het nee. Ik loop door langs deze weg die ik nog maar zo weinig gelopen heb. Eerst denk ik helemaal niet, maar dan zie ik een bankje naast de golfvelden waar ik wel eens gezeten heb. Mijn aandacht is veelal bij mijn voet. Het loopt toch niet zo heel erg lekker, zo hoog in de schoen, maar ik loop zonder pijn. Dus ik hobbel met goede zin voort. Er staat een lach op mijn bol en daar hoef ik nou eens niets voor te doen. Over een dag of 6 hoop ik te weten wat er uitkomt bij mijn maag. Vandaag gaan ze weer verder aan het huis, de zon schijnt, ik loop in korte broek en shirt terug te stralen naar de zon, dus het leven is goed. Het Bentwoud is een stuk mooier nu alles zo begroeid is. De rust doet goed en ik mijmer rustigjes wat voor me uit. Van de week kwam ik op het lumineuze idee om voor de pelgrims loop volgende week vrijdag in Wezep eerst twee dagen naar Dwingeloo te gaan. Ik heb daar zo een leuk adresje van vrienden op de fiets om te logeren dat ik geen moment aarzel en app. En ja hoor van harte welkom. Dat is nog eens een onverwacht leuk uitje.

En vooral het feit dat ik dan even alleen ben. De afgelopen weken was ik of bij Victor en Hetty of thuis met klussers en elke avond bij Gerda aan het koken nu die met haar gebroken pols zit.

Het maakt dat ik me een beetje ontheemd voel.

Dit is voor het eind van de vakantie een uitgelezen kans om even op adem te komen. Misschien op woensdag super vroeg weg en eerst naar Ommen? Dag erna een wandeling in Dwingeloo, dan heb ik wel allebei mijn lievelingsplekken gehad. Ik denk er verder over na.

En vlak voor Boskoop gaat mijn voor voet dood.

Tja kan me er alles bij voorstellen. Mijn voet zit klem met twee zolen.

Ik moet ook naar het toillet zo ondertussen. Erg lang ophouden is geen optie met die rare buik/maagpijn. Ik hoop maar dat het idd een maagbacterie is. Maar goed mijn hummetje wordt er niet door verpest. Bij het tuincentrum denk ik naar het toillet te kunnen maar dat is een droom want er is geen toillet aanwezig. Even door dan maar. Langs het stukje weg wat ik moet is het loei druk door een botsing. Daar is toch echt geen 50 gereden gezien de schade. Tja dan moet je op de blaren zitten. Bij een bankje bij allemaal kransen die nog liggen van dodenherdenking, gaat de orginele hangwag zool eruit. Daar loop ik blaren op. Een mevrouw met een hondje met 3 poten, vraagt of ik een steen in mijn schoen heb. Nee hoor een zool teveel en een hielspoor die ik probeer in het gareel te houden. Als ik ga zitten dan voel ik hem. Ga ik lopen heb ik geen last. Het zal allemaal wel. Mijn broodje moet er toch ook aan geloven. Dat wordt uren lang een boterham opboeren. Maar verder lopen op een lege maag is ook geen optie. In het centrum denk ik meer winkels te vinden dan ik dacht. Ook niet erg, gisteren genoeg gewinkeld. Wel mijn lege flesje cola zero inleveren en een nieuwe mee. Je kan nooit weten.

Dan gaat de telefoon. De klusser. Ze zijn met 6 man aan het werk en als ik thuis kom ligt de vloer in de slaapkamers en is de koof in de keuken er. Blijkbaar is mijn boodschap over gekomen. Voor 80 procent klaar zegt hij. Zou het dan ineens toch??? Voor mij wordt het tijd om aan de terug weg te beginnen. Ik moet nog een eind en het begint wat later te worden. Met maar 1 zool loop ik ineens heerlijk licht. Ik vergeet mijn voet en loop als een kievit. Bij een restaurantje voor ik de polder inloop duik ik het terras op. Zo en toen was er koffie hoor ik twee dames zeggen. Zoiets ja, roep ik en vlieg gelijk door naar het toillet. Daarna idd maar netjes een bak koffie naar binnen slorpen. Dan is het echt gebeurd en gaat de muziek op en duik ik de polder in. Muziek zolang het nog duurt want de batterij is bijna op en de oplader?? Geen idee waar ik die ingepakt heb. In ieder geval komt er voor Dwingeloo een nieuwe als ik hem niet gevonden heb.

Het pelgrims lied van samartin begint te spelen. Prachtig. Ik mijmer voor me uit. Twee keer Santiago, het pieterpad, het kloosterpad, het pelgrimspad ze zijn allemaal zo bijzonder geweest.

En nu heb ik de pin en button van het NederRandpad. En ik ben steeds meer geneigd om Santiago dit jaar te laten voor wat het is.

Mee met het clubje ja het zou kunnen. Maar is het niet mijn pad om alleen te gaan? Tenslotte is dat me wel het beste bevallen tot nu toe.

En het NederRandpad lonkt. Het lijkt me enorm leuk om die 1680 km te gaan lopen in een paar vakanties. En zo lopend haal ik de vele herinneringen aan de tochten op en denk ik aan al die leuke mensen die ik ontmoet heb. De lach blijft op mijn bolletje staan. ik moet denken aan een meisje die van de week op de lotgenoten club van tinnitus tekeer ging over haar moeder die ze al 30 jaar niet gezien had en haar leven heeft verziekt. Tjee dacht ik wat triest. Hoe kun je zo verbitterd raken en zo geen verantwoording nemen om je eigen leven in de hand te gaan nemen. Wat ben ik dankbaar dat ik geen verbitterd mens ben denk ik dan maar. Genoeg mee gemaakt maar hard gewerkt om er weer uit te komen. En ik ben blij dat ik zo kan genieten nu. Wat triest als het iemand niet lukt en alleen nog maar kan wijzen. Daar maak je je eigen leven toch ook alleen maar ellendig mee. Schud, schud doet mijn hoofd en ik laat het afglijden. Vandaag is te goed om lang bij stil te staan. Ik weet al even dat ik bij de groene kathedraal ga komen en als ik er ben, dan ben ik heel benieuwd wat ik ga zien. Eerlijk ik word hier nooit teleurgesteld. Het is er prachtig met al die bloemen. De japanse tuin vordert enorm en ik raak met de maker aan de praat. Nog even denkt hij dan is het af. Ik vertel hem hoe mooi ik het hier vind en dat ik er toch wel geregeld mijn route langs laat lopen. Het is een enthousiaste man. Na een poosje moet ik verder. Vadertje tijd wacht niet, maar tikt gestaag door.

Ik kijk nog even bij de draaiende molen. Heerlijk rust gevend zo, die rondgaande wieken. Even blijf ik nog genieten maar dan is het echt hop, hop, doorkachelen. Ik kan uit twee wegen kiezen en al hoewel ik ze beiden gelopen heb ben ik even kwijt hoeveel langer de weg rechtdoor is. Een fietser trek ik van zijn zadel af en vraag ernaar. Nou mevrouw u kan beter links af gaan, want dit is heeeel erg ver om. Mooi zo dan ga ik rechtdoor. Als een fietser dat zegt valt het normaal wel mee. En dat valt het nu dus ook. Het zonnetje verdwijnt en het dreigt wat. Geen regenpak dus ik zeg de lucht dat ze het droog moeten houden. De goden zijn me gunstig gezind want het blijft netjes droog.

In Hazerswoude dorp loop ik langs het huis waar ik destijds binnen werd geroepen voor een toillet bezoek en wat te drinken te pakken terwijl de vrouw des huizes buiten bleef. Ik deed daar maanden later een bedank kaartje in de bus. Vandaag zie ik haar weer maar nu in een scootmobiel. Ach mensje denk ik je had toen al die hersen infarcten maar kon nog lopen. Ze vraagt me of mijn stokken bevallen. Ze herkent me niet en gezien de tijd ga ik haar nu ook niet wijzer maken. Met een prettige wandeling gaat ze de schuur in. Dit was destijds zo een leuke ontmoeting. Mooie mensen heb je in deze rare wereld. Zelfs in de polder kan je al vlaggen kopen met tijd voor vrede. Naast de mooie mensen heb je ook mensen van het kwaad en vandaag wil ik daar niet bij stilstaan. Wel bij mijn voet die af en toe een steekje geeft. De zool is goed maar eigenlijk zou het wel iets zachter mogen. Morgen eens kijken voor een hielspoor zooltje of dat iets is. Bij de eierkraam scoor ik mijn nieuwe eierden. Betalen met de q r code lukt niet ondanks hulp van de eigenaar maar contant zit er wel 2 euro in mijn rugzak.

De eieren passen nauwelijks nog in de rugzak dus beetje proppen.

En dan loop ik Zoetermeer binnen en via de winkel voor wat eten naar huis. Bijna 32 km verder en beetje dubbel in hoe moe ik me voel. En dan is het fijn thuis komen nu er overal een vloer ligt. Het gaat opschieten. De katten mogen nu weer op de bank erbij en gezamelijk genieten we van de meubels zonder plastick.




8. mei, 2022
mevrouw, kom nou toch eens kijken

Zo vakantie en een klushuis. Dus niet weg dit keer maar niet erg kan ik mooi een rondje lichaams onderhoud doen.

Gisteren de keuken grotendeels ingeruimd. Nog niet klaar, net zoals niks nog in huis, maar ik kan in ieder geval weer thuis slapen. Afgelopen periode heb ik een aantal nachten bij Victor en Hetty door gebracht, die me heel gastvrij onderdak verleenden. Daar was ik echt heel blij mee, gezien ik het anders met mijn werk niet gered had. Vandaag mooi weer en dat wordt dus voor de eerste keer korte broek aan. Rugzak met diverse zolen mee want mijn voet is nog altijd een lastig probleem. Maar niet erg genoeg om niet te gaan lopen.

Ik ga niet een hele lange dag dat lijkt me iets minder verstandig nog maar sta pas rond half 1 buiten. Prima voor een stukje door de polder. Ik weet dat in het Bentwoud het koolzaad hoog staat en ik bedenk me daar eens heen te lopen, maar de polder is meer noodzaak. Ik wil de wei zien, de dieren en vooral de koeien. Ik heb ze gemist. Dus met goede zin loop ik naar Benthuizen waar de lange weg de polder induikt. In het begin loop ik te malen. Jammer toch dat mijn hoofd nooit van het begin af op uit staat. Maar het waren ook hectische weken. Ik zie bij Benthuizen grote vissen in het water en die zijn nog flink aan het spartelen. Ik kijk er even naar en ga dan verder. Dan hoor ik een stemmetje. Mevrouw mevrouw kom nou toch eens kijken.

Heeft u die hele grote vissen al gezien? Ze zijn aan het paaien. Een klein jochie staat bij het water helemaal enthousiast te loeren.

Heerlijk zo een knulletje die al zo kan genieten van het buiten leven. Ik vraag hem wat de vissen aan het doen zijn. Paaien ken ik niet.

Na wat uitleg met zijn hoge stemmetje begrijp ik dat ze aan het paren zijn.

Ik wens hem veel plezier en hij bedankt me netjes. Wat een heerlijk joch. Mijn humeur is opgeknapt en het malen is over. Met dank aan het kind. De polderweg die normaal zo lang en recht is is nu eens niet saai. Vandaag geniet ik van de weidsheid. En dan zie ik koeien in de wei. En niet maar een paar maar heel veel koeien. Ik word er helemaal gelukkig van. Zo hoort het toch ook, een weiland vol met koeien. Ik loop op mijn dooie akkertje. Geen haast en ik wil goed zijn voor mijn onderdaan. Een bankje komt dan ook als geroepen. Rustigjes wat drinken en dan moet ik toch ook maar een broodje eten. Omdat eten lastig is probeer ik dat overdag zoveel mogelijk te beperken. Maar met wandelen komt de trek om de hoek gluren. Binnenkort afspraak om uit te laten zoeken wat het is dus prima. Ook mijn ogen moeten opnieuw getest worden. 4 maanden geleden ongeveer een wonderbaarlijke verbetering volgens mij is dat nu weer terug bij af. Ik kan niks meer lezen met de lenzen van nu. Maag, ogen, voet echt een beurtje nodig bedenk ik me. Ouder worden is leuk maar die gekke klachten mogen weg blijven. Een aantal keren bedenk ik me wat ik zal doen wat lopen betreft. Maar eigenlijk weet ik het wel. Weipoort moet zo wie zo in de route zitten. De groene kathedraal wilde ik ook nog maar dan moet ik een keer eerder van huis. Even slaat dan ineens een beetje moeiigheid erin en heb ik het lastig. Muziek op mijn bovendop dan maar. Dat is een 20 minuten leuk maar dan is het ook wel weer klaar. Het mooie weer, de polder... Ik zal niet voor niets het poldermeisje genoemd worden. En dan kom ik in Weipoort en dan klaart mijn humeur helemaal op. Zal ik langs de ijsboerderij gaan? Heb toch wel een ijsje verdiend? Ik moet ook naar het toillet dus komt mooi uit. Daar blijft het bij een toillet bezoek en een bankje. Het ijsje blijft braaf in de winkel vandaag. Eerst wat kilootjes eraf. Dan heb ik lol want de koeien komen op huis aan. En ze moeten over een bruggetje over het water en dat is een geweldig leuk gezicht. De dames willen niet allemaal al naar huis en sommigen maken rechtsomkeert en veroorzaken een opstopping op het bruggetje. Ik geniet met elke vezel in mijn lijf. Als de dames dan allemaal thuis zijn wordt het voor mij ook tijd om op te stappen. Andere zool in mijn schoen gezien mijn voet nu toch wat op begint te spelen. Onderweg klets ik nog wat met de koeien die ik tegenkom en ik geniet nog maar weer van al het moois om me heen. goh hee wat een fijne middag is dit. Het hoge gele koolzaad staat ook hier in de polder Al is dit in Bentwoud mooier om te zien. Maar ik ben blij met mijn stappen in de polder. Vandaag ben ik echt heel erg happy. Gelukkig omdat ik een dag alleen ben, dat ik zo mag wonen en omdat ik zo schandalig kan genieten van het goede wat de natuur me geeft. Het is een goede dag vandaag.

Na 22 km is de koek op en vindt mijn voet het ook wel best. Maar deze dag pakt niemand me meer af.

30 april 2022


30. apr, 2022
Opening van het NederRandpad

Vandaag is dan de opening van het nieuwe lange afstandspad het NederRandpad.

Het NederRandpad in vogelvlucht
Het NederRandpad is een rondwandeling, dus het maakt eigenlijk niet uit waar je begint. Maar het officiële startpunt is Bellingwolde. Vanaf hier wandel je langs de Duits-Nederlandse grens tot aan het Drielandenpunt in Vaals. Dan krul je om Zuid-Limburg heen en via de rechteroever van de Maas naar Thorn en Stramproy. Via de grens van Noord-Brabant en Zeeland kom je bij Cadzand uit bij de Noordzee.

Vanaf daar verlaat je de grens, maar niet de rand van Nederland. Het NederRandpad gaat dus vrolijk verder langs stranden, duinen, vissersdorpen en badplaatsen. Via de marinestad Den Helder kom je uit bij de afsluitdijk om tot slot langs de Waddenzee bij Friesland en Groningen weer terug te komen in Bellingwolde.

85 etappes, 1850 kilometer
Je krijgt de randjes van Nederland niet cadeau. Nederland mag dan een klein land zijn, maar als je langs de rand van het vasteland wilt wandelen heb je er toch zomaar 1850 kilometer voor nodig. Ter vergelijk: dat is hemelsbreed gelijk aan de afstand tussen Utrecht en Lissabon.



Op elke etappe wordt vandaag gelopen. En wij beginnen aan etappe 69. van Castricum naar Bergen. Met Wil, Wim, Hetty en Victor beginnen we aan dit lange pad. Het weer is goed om te lopen en het is leuk elkaar te zien. Al zie ik Hetty en Victor de laatste tijd vaak. De route staat op de gpx en ik ben blij dat Wim en Victor die in de gaten houden zodat ik alleen hoef te lopen.

Het is een drukke periode met de verbouwing van mijn huis wat behoorlijk wat frustraties kent. Gerda die haar pols brak en waar ik gelijk voor kook. En natuurlijk werk ik ook nog full time. Ik rol dus over het algemeen doodmoe mijn bed in waar ik bij tijd en wijle behoorlijk uren maak voor mijn doen. Vanmorgen stonden de klussers er al vroeg, dus mooi dat ik er dan op uit kan. En mooi is het. Het duingebied is zo wie zo prachtig. Al vind ik het soms flink pittig met het klimmen en mulle zand. Maar vandaag ben ik wel blij met een zachte ondergrond. Gisteren shockwave gehad voor de hielspoor en vandaag is dat goed merkbaar. Maar verstek laten gaan is er in mijn hoofd niet bij.

Veel te leuk.

Al pratend en wandelend zien we zowaar genoeg van de natuur. Hele bomen vol met aalscholvers die aan het broeden zijn, prachtige kleuren in de duinen en de bijzondere mooie en soms zo dreigende luchten. Na 5 km is het tijd voor koffie en duiken we een strandtent in. Leuk poosje zitten warmen en dan weer verder. En dan moeten we er toch aan geloven en gaan de poncho's aan. Een regenbui weet ons toch nog te vinden. Foei ben ik blij vanmorgen de tegenwoordigheid van geest te hebben gehad dat ding nog tevoorschijn te toveren. Ik had anders flink nat geweest zonder jas. Gelukkig duurt het niet lang en mogen we droog een enorme hoge mulle zandberg op. Dat is hijgen en zwoegen. Ik benijd de mensen die zonder al te veel moeite naar boven huppelen zoals Wil bijvoorbeeld 🙂Boven is het voor mij even alle hens aan dek om weer lucht binnen te krijgen en dan gaat het verder. Droog en wel nu. Het landschap blijft bijzonder mooi en het gezelschap is nog steeds prima al beginnen de pijntjes bij Hetty en mij wel op te spelen. Soms loop ik een stukje op mijn tenen om even de rest van de voet niet te voelen. Komende dagen zal dat wel beter gaan.

We gaan nog 1 maal het terras op voor koffie, thee en alcohol vrij bier en niet onbelangrijk een wc stop. De verhalen over de camino blijven altijd wel komen. En ook al hebben we ze talloze malen gehoord we blijven erom lachen. Ik ben heel benieuwd wat mijn reis in september gaat worden. Ga ik mee op camino du Nord of is de tijd er niet goed voor en loop ik een ander pad. Eerst dacht ik aan een andere camino maar vandaag bedenk ik me dat ik ook wel dit pad verder zou willen lopen. Eerst maar het huis klaar. En zo al babbelend zijn we dan ineens de dik 20 km verder en in Egmond. Op zoek naar de bus. En dan blijken de heren pelgrims toch ook behoorlijke nep pelgrims te kunnen zijn. Haasten anders redden we de bus niet, liever met de bus dan 400 meter lopen naar het station etc. Hetty en ik we lachen erom. Bij het bus station nemen we afscheid van Wil die met de bus naar Heiloo gaat. Wij gaan naar Alkmaar alwaar ik met de auto van Victor en Hetty mee naar Castricum rijd.

En als Victor ons dan even laat wachten om de auto op het parkeer terrein te halen en als hij er staat ruimte wil maken komt er ineens een rose tasje uit. Ik denk Hetty te horen zeggen zijn tasje en ik moet echt vreselijk lachen. Is het geen blauwe boedha dan is er een rose tasje. Het blijkt de lunchbox te zijn maar het is een komisch gezicht. Eenmaal in Castricum stap ik goed gemutst in mijn eigen auto en kachel naar huis. Bij Gerda even een bak koffie gehaald en gekeken hoe het daar vergaan is en dan op huis aan waar een hoop gebeurd is. Het huis wordt weer bewoonbaar.

18 april 2022

Dwalen op Reeuwijk

Opdracht fysio, Niet wandelen in ieder geval niet meer dan 10 minuten.

Natuurlijk gaat me dat met een prachtige tweede paasdag echt niet lukken, maar ik heb niks gezegd.

De dagen na de shockwave wel wat last van de behandeling maar dat was vanmorgen over. De laatste dagen heb ik thuis in het stof en de troep geslapen voor de katten. Mooi om na het werk het balkon maar eens flink te soppen en schrobben. Binnen is toch niks behalve de tuinstoel, tv en bed.

Slapen doe ik wonderbaarlijk goed. Al dagen 6 uur per nacht dat is jaren geleden.

En dat is echt fijn nu.

Wel langer blijven liggen want ik had besloten niet al te vroeg op pad te gaan. Ken u zelf dacht ik. Ga ik vroeg dan loop ik door.

Niet zo verstandig met die peesplaat.

Dus om kwart voor 12 sta ik pas op Reeuwijk.

Einderlijk. Ik loop al tijden dat ik erheen wil maar of het weer is waardeloos, of ik zat met mijn voet die nog te pijnlijk was.

Ik ben blij. Wat fijn om hier weer te zijn. Reeuwijk waar ik goede jeugd herinneringen aan heb als ik een enkele keer logeerde bij mijn tante die hier een huisje had.

Het is een mooi wandelgebied. Ik start bij Reeuwijkse hout waar ik makkelijk mijn auto kwijt kan. Het is wel erg druk met wandelaars en fietsers maar dat wist ik van te voren. Ik zoek wel stukken op die wat rustiger zijn.

De wegen zijn erg bekend, ik ken het gebied ondertussen erg goed.

Het is een beetje denken. Haastrecht? Al genietend loop en peins ik hoe ik ga lopen. Driebruggen ook een mooi stuk om te lopen. Wat is wijsheid. Ik weet dat opa Antonio die al 33 jaar met zijn ijs karretje staat er vandaag vast ook weer staat, maar als ik er ben staat ie er nog niet. Jammer dan loop ik door.

Na 6 km stop ik voor de eerste rust. Schoen uit en voet wat bewegen. Hij doet het nog goed, dus dat is mooi.

Ik was mijn drinkflesje kwijt en wist dat ik hem in de berging had laten staan. Maar omdat ik geen zin had al gelijk te zoeken, had ik alleen cola zero bij me. Prima want mijn benen waren wat zwaar. Na een broodje en flesje cola zero gaat het verder. Het loopt nu ook weer prima.

Ik ben na een maand en alleen maar een dag 15 km lopen niet echt meer getraind.

Plus dat ik moet wennen aan de warmte. Ik had vanmorgen staan dubben en dacht dat het nog geen korte broeken weer was. Dus wandelbroek zonder afritsbare pijpen aan. En nu had ik die juist wel aan moeten hebben. De lange pijpen lopen gewoon niet lekker.

Ondertussen is het volop lente, ook op Reeuwijk. De vogels fluiten er lustig op los en overal is al jong grut te zien. Ik geniet dan ook echt heel erg. En ondertussen maal ik nog voor me uit. Morgen komt de keuken en die wordt donderdag geplaatst. Dan is het eerste stukje van het huis klaar. Er moet nog zoveel gebeuren en ik zal blij zijn als het klaar is. Gerda belde gisteren op dat ze haar pols heeft gebroken. Die is voorlopig uit de running. Helaas kan ik nu ook even niks voor haar betekenen.

Ik wiebel tussen twee huizen en komende dagen zit ik weer in Rotterdam. Het ontbreekt me gewoon aan tijd en mogelijkheden. En dat logeren ik ben ontzettend blij dat ik bij Hetty en Victor terecht kan maar ik ben toch maar het liefste in mijn eigen huis.

En dan de uitnodiging mee te gaan september op de camino. Ga ik dat doen?? Of ga ik toch alleen. En ga ik dan in Nederland of loop ik een ander stuk van de camino.

Ik moet er echt over na denken en gaan puzzelen. Maar alles hangt af van hoe het met mijn voet gaat.

Ik heb mijn fototoestel ondertussen flink in gebruik. Ik probeer niet allemaal plaatjes te schieten die ik al talloze malen op Reeuwijk heb gemaakt. Een leuke uitdaging. En dan kom ik bij de Platteweg daar waar mijn tante het huisje had. Links af of rechtsaf. Ik besef ineens dat ik de route loop waar ik vorig jaar de eerste dag liep onderweg naar Rosmalen. En zes jaar geleden liep ik op deze dag 53 km. Toen was ik nog idioot bezig met maar 70 km willen lopen. Twee weken later liep ik die 75 km en liep ik mijn lijf behoorlijk stuk. Veel heb ik nog niet geleerd want ook al loop ik vandaag geen 53 km het advies complete rust kan ik niet opvolgen. De drang is te groot. En elke km die ik vandaag loop is er gewoon een teveel. Maar voorlopig gaat het goed. Het advies de steunzolen te vervangen voor de gewone zolen was een prima advies. De bovenkant van mijn voet doet zo geen pijn meer. Ik had besloten Haastrecht niet te gaan lopen. Te ver voor vandaag en ik wil een andere route. Driebruggen is het geworden. En grappig, net als ik denk een onbekende weg te hebben gevonden zie ik de palen met grote vogels. Een soort kunstwerk waar ik bijna altijd wel langs kom. Oke dan gaan we over de dijk en loop ik de 2 km die me nog scheiden van driebruggen niet. Zo hoef ik niet langs de weg en blijf ik rondom Reeuwijk. Tussen de talloze kleine lammetjes door wandel ik over de dijk. Het valt me op dat ze totaal niet schuw zijn en echt niet voor me opzij gaan. Leuk dat grut zo.

En dan kom ik bij een hekje waar twee palen zijn gezet. Een mens kan er schuin tussendoor maar zonder rugzak. Dat is dus rugzak af en eerst door het hekje. Dan ik zelf er achteraan en de boel weer op mijn rug.

Daarna kan ik kiezen. Verder het pelgrimspad lopen of het limespad. Ik kies voor het laatste al is dat een klein stukje. Dan volg ik de route richting Reeuwijkse hout. En dan zie ik op de routeplanner dat opa Antonio er staat met zijn ijs kar. Leuk daar loop ik 2 km voor om.

Bij opa is het heel erg druk en ik sluit netjes aan in de rij. Opa is in een goede bui en schept grote bollen. Een meisje grapt dat het een duurzaam ijsje is want zo blijft er niks over eind van de dag en hoeft hij niks weg te gooien. Na op een bankje schandalig te hebben genoten van het ijs en het leven rond de ijskar, zowel op de weg als op het water, ga ik voor het laatste stuk. Nog 2.5 km. Ik denk dat ik rond de plas kan en dan via de andere kant. Maar als ik een poosje later kijk zie ik dat ik nog 3.8 km moet. Oke nu loop ik erg van de route af. Stukje terug maar en dan toch de andere weg. Ik weet dat mijn voet al een poosje niet blij meer is en ik heb er last van. Dus genoeg is genoeg en de kortste route naar de auto. Na 23.5 km ben ik er en blij dat ik kan stoppen. Ik zal in ieder geval wel andere zooltjes moeten gaan halen. Deze zorgen voor blaren. Mijn voet is pijnlijk en ik weet dat meerdaagse tochten voorlopig van de baan zijn.

Maar vandaag was het schandalig genieten.




15 april 2022

Roerige tijden

Heel netjes vier weken niet aan de wandel. Nu had ik het ook druk want mijn huis moest leeg. Eerst was het alleen de vloer eruit en toen keek ik eens rond en dacht gunst ik mag de gordijnen er wel afhalen als ze gaan breken.

En toen kwam de keuken tja die moet leeg en het losstaande kastje moet weg.

En dan zijn de kasten met alle spullen wel erg zwaar en moet er toch wel veel uit en naar de berging.

En dan op het laatst moet, niet gedacht, de kledingkast ook leeg. En dan al het laminaat eruit.

Ik heb hard gewerkt alles op tijd klaar te krijgen met de laatste dag hulp van Hetty en Victor omdat ik niet overal bij kon, en het is gelukt.

En dan zijn er de lichamelijke ongemakken. Pijn bij het slikken. Geirriteerde maag het zal van de stress komen, al vraag ik me af of het van mijn maag afkomt. En mijn voet die niet echt wil.

De pees ontsteking gaat beter maar bovenop mijn voet blijft niet fijn.

Maar goed de keuken is eruit en ik zwerf een beetje tussen eigen huis en logeren bij Hetty en Victor.

De katten wil ik niet altijd alleen laten komende weken dus ik probeer het te combineren.

Blij dat ik nu kan werken.

Het is niks voor mij mijn veilige stekkie kwijt te zijn.

Een maand tot aan de vakantie, dan moet het een eind op dreef zijn. En relativeren. Ik voel me verre van prettig maar aan de andere kant de mensen in Oekraine dat is veel erger dus niet klagen. Het is mijn eigen keus te gaan verbouwen.

Straks is het mooi en dan ben je weer blij. Ik praat mezelf elke keer als ik uit mijn hum raak weer blij.

En vandaag moest mijn auto voor apk en mogelijk een reparatie aan de airco.

Mooi Gerda pikte me op en daar een bakkie gedaan voor ik naar huis liep.

Daar was geen klusman te bekennen.

Maar eens een app gestuurd. Ze kwamen enkel opmeten en gaan dinsdag echt beginnen.

Zucht dacht ik.

Nadat ze weg zijn belt de garage. De airco valt niet in de garantie want het is volgens hun een nieuw probleem. Vorig jaar hetzelfde probleem en toen leek het ook niet echt opgelost, dus volgens mij hebben ze het niet goed gedaan en dat zeg ik ze ook. Na tientallen jaren klant verwacht je toch een beetje service maar niks. De beurt laat ik dan ook niet bij ze doen maar zoek een andere garage op. De airco laat ik maar voor wat het is nu. Er is vast een garage die het stukken goedkoper repareert.

Eerst maar de verbouwing.

Maar mooi ik ga een stukje aan de wandel.

In de polder staan de koeien weer deels in de wei.

Lammetjes zijn alweer een stukje groter.

Jammer ik heb een hoop gemist van de lente afgelopen weken.

Het realiseren ineens maakt dat ik me even erg rot voel.

Ik had ook graag naar Reeuwijk gewild.

Maar goed ik mis het lopen ook.

Pas als ik een bootje zie ronddobberen met twee jochies erin schiet ineens door mijn hoofd dat het wel de jochies Hielke en Sietske lijken uit de boekjes de kameleon. Wat heb ik die vroeger stuk gelezen.

En wat heerlijk als kinderen zo wonen en zo lekker kunnen spelen. Dat mis je toch wel in de stad. Kinderen zijn bevoorrecht om buiten te kunnen wonen.

En dan heb ik een lach op mijn gezicht en loop verder.

De fysio had gezegd dat ik geen steun zolen meer in de schoenen moet doen. Ik heb zeer sterke voeten die zich niet in een keurslijf willen laten proppen. Aldus de fysio.

Dus heb ik de gewone winkel zolen erin. Het lijkt goed te werken.

Ik loop via het buytenpark. Altijd mooi. Na 9 km geen centje last dus dat geeft veel hoop. Alleen merk ik dat ik wandelwol zal moeten gaan gebruiken om geen blaren te krijgen met die dunne zooltjes.

Bij intratuin schiet ik naar binnen voor de normaal zo heerlijke huis gemaakte soep en een broodje.

De soep is waterig en het broodje is maar zo zo. Jammer maar mijn maag is gevuld.

Ik app even met Hetty.

Dinsdag ga ik er weer slapen. Ik ben erg moe en kan beter met late diensten daar slapen zodat ik in de ochtend langer kan liggen dan thuis er om half 7 uit moeten voor de klussers.

Misschien ga ik nog bij hun in de buurt op katten passen en daar slapen.

Even een slag om de arm met die nare maagklachten en alle onzekerheid.

Dan loop ik het laatste stukje naar de dealer. Mooi op tijd en ik kan gelijk door naar de fysio waar ze met shockwave gaan beginnen.

Daar krijg ik op mijn kop want 15 km is veel te ver.

Andere fysio andere kijk op...

De shockwave is verre van een pretje maar als het maar helpt.

Volgende week mag ik terug.

En dan is het ook wel genoeg voor vandaag. Maandag misschien toch naar Reeuwijk als het goed gaat een stukje lopen nog. Een enkele keer zondigen.

En dan hou ik me maar weer even gedeist.

Het zijn roerige tijden.

Verre van prettig maar weten waarom en waarvoor.


20. mrt, 2022

Een dag eigenwijzen

Twee weken niet lopen. Niks voor mij maar braaf luisteren naar de fysiotherapeute.

En vandaag was het even een dagje niet luisteren. Na een paar weken slecht slapen, veel nachtmerries en continu een paniekerig opgejaagd gevoel alsof er stroom door me heen gaat was ik het niks doen helemaal beu. Zeker met al dat mooie weer. En dan juist de enige dag dat ik kan lopen is het koud en chagrijnig weer. Helaas pindakaas maar ik moet eruit.

Gek weer denk ik. Te warm voor mijn winterbroek te koud voor de zomerbroek dus maar gewoon een spijkerbroek aan.

Niet al te vroeg buiten zodat ik me niet verloop. Mijn plan Reeuwijk heb ik laten varen. Te somber weer. De bootjes route dan. Maar eenmaal op pad sneuvelt ook dat plan.Te somber denk ik. Bij de Benthuizerplas stuit ik op een dode gans. Ach arm dier. Iemand heeft hem wel netjes in het gras gelegd. Ik bedenk me dat het nog goed gaat met mij. Vorig jaar barste ik in tranen uit om een dooie naaktslak. Och hemel wat heb ik afgehuild om al die slakken. Nu met de gans denk ik alleen, ach wat zielig. Maar dan de keuze, polder in of...

En dan wijzigen alle ideeen en vlieg ik het Bentwoud in. Ja Waddinxveen en dan via Boskoop de polder weer in en terug. Het is guur buiten. De wind heb ik pal tegen en af en toe spettert het. Dat was niet aangegeven op de buienradar en ik heb dan ook geen regenspullen bij me. Hopen maar dat het bij wat spetters blijft.

Ineens vliegen er twee fazanten pal voor me over. Ze landen en rennen als een dolle achter elkaar aan. Grappig om te zien en ik vermaak me een poosje. Het Bentwoud is nog enorm kaal en van lente is nog niks te bespeuren. Het is dan ook nog een beetje vroeg in het jaar. Als het wat harder gaat spetteren begin ik te twijfelen wat te doen. Te ver weg om terug te gaan maar doorlopen in de kale vlakte zonder regenspullen is ook niet fijn.

Maar dan wordt het gelukkig droog dus ik stap maar door. Naar mijn zin heb ik het totaal niet. De omgeving is niet mooi, het weer is niet mooi en ik maal nog behoorlijk. Van de week in aanraking geweest met een patient die positief bleek op corona. Samen in de taxi gezeten, samen in het ziekenhuis koffie gedronken, Hij hoeste veel maar is normaal en niemand had er bij stil gestaan dat hij wel eens corona kon hebben.

Dus ik was aardig in de stress want zo onbeschermd zou ik toch ondertussen genoeg van het virus binnen hebben gekregen om het te krijgen. En vandaag zou ik naar mijn ma gaan maar die heb ik gelijk maar afgebeld. Even maar de boel wat op afstand houden.

Ik voel nog niks en ben daar ook verbaasd over. Blijkbaar ben ik niet bevattelijk voor corona. Nou mooi als ik dinsdag nog niks voel dan heb ik het niet.

En zo met de muziek ondertussen op mijn doppie mijmer ik verder. Het bouwdepot wat zo dwars lag en me op onnodige kosten heeft weten te jagen.

De verbouwing wordt nu wel wat meer nu ik dan ook een hele nieuwe badkamer ga krijgen. Dat betekend ws wel dat ik mijn vakantie in mei niet weg kan. Niet erg kan mijn voet verder helen. En dan de oorlog die ook mij in zijn greep houdt. Vaak als ik in de mooie polder loop bedenk ik me of het zomaar zou kunnen dat ik dit niet meer zal zien. Dat alles verwoest wordt. Ik kan het me gewoon niet voorstellen. Het jaagt me vaak angst aan.

Twee ganzen vliegen voorbij. Ze volgen elkaar prachtig in allerlei bochten. Wat me alleen verbaasd is dat de voorste de achterste gans volgt. Hebben die dieren in hun achterhoofd ook ogen??? Het fascineert me mateloos. En dan kom ik bij een bruggetje die ik niet tegen zou moeten komen. Lang niet gelopen, blijkbaar een verkeerde afslag genomen. Ik kom bij de weg naar Boskoop. Oke dan moet ik 3 km langs de drukke weg en dan kan ik de polder in bij Boskoop naar Hazerswoude.

Bij een bedrijf staat een thermometer die 7 graden aangeeft. Ik moet denken aan de vraag op een site over de lente gisteren. Nou lente is het vandaag dus echt niet. Morgen weer maar tja dan heb ik het te druk om te lopen. En daarna moet ik weer werken. Gek toch het lijkt wel alsof het weer wil zeggen dat ik kalm aan moet doen.

Op een bankje bij de bushalte wordt het tijd voor de boterhammen. En mijn schoen uit en wat rekken en strekken met de voet. Hij houdt het goed en de pees onder mijn voet voel ik niet maar wel bovenop is het wat pijnlijk.

Na de rust gaat het dan de polder in. En vanaf dat moment is het weer goed. De zon komt zelfs even te voorschijn en ik pak ook maar eens mijn foto toestel. De bloemen groeien en de lente is echt wel langzaam aan het ontluiken in de polder. Fijn. Ik ben er net als velen wel aan toe.

Vorig jaar op deze dag liep ik aan de andere kant van de polder in stralend mooi weer. Dat is nu wel even anders. Maar mijn jas is ondertussen uit en ik heb het warm genoeg om alleen in vest te lopen. Er zijn weinig mensen buiten. Maar vogels des te meer en ik luister naar hun gezang. Ook zij ruiken de lente. En dan loop ik ineens de groene kathedraal binnen. Ooo leuk denk ik even kijken hoever de tuin van de hemelse vrede is. Helemaal niet bedacht dat ik op deze route er ook langs kom.

Ze zijn er druk bezig geweest en er staat een japans huisje al. Benieuwd hoe het is als alles straks in bloei staat. Moet beslist niet vergeten nog even opnieuw te gaan. Dan wordt het tijd om op huis aan te gaan. Het is wat later aan het worden en ik weet dat ik zeker nog 10 km moet.En dan koeien in de wei. De eerste. Gerda en ik we keken er al naar uit. Koeien in de wei dan is de lange winter voorbij. Het tekent nu wel de echte eerste lente tekenen en het geeft een fijn gevoel.

Bij Hazerswoudedorp loop ik even de appie in voor een broodje. Ik heb trek gekregen en op 2 krentenbollen red ik het vandaag niet.

Maar dat moet wel lopend worden opgegeten gezien de tijd. Ik kom langs het huisje waarvan de bewoonster me een paar jaar terug zo lief kwam melden dat ik naar binnen moest gaan om wat te drinken en naar het toillet te gaan. Ik heb er maanden later een kaartje in de bus gedaan. Ze is niet buiten dus ik loop nu door met een volle blaas.

Ik weet dat ik langs de boerderij kom waar ze verse eitjes verkopen. Lekker verse scharreleitjes. Lekkerder, goedkoper en ik doe veel moeite ze boven op in mijn volle rugzak te krijgen. Ik wil mijn jas niet aan en die zit er ook in.

Bij de afslag is het even bedenken wat ik doe. Of de kortste weg of de weg iets langer maar wel mooier. Maar dan voel ik mijn voet en is het beslist. De kortere weg en als het lukt kan ik altijd nog via de andere kant van de Benthuizerplas terug.

En net als ik op die wat saaie weg loop begint het ineens keihard te hagelen. Als een haas vliegt de rugzak af. Eitjes eruit, jas eruit, fototoestel erin, eitjes erin, rugzak dicht, regenhoes erom heen en dan ben ik zeiknat. Tja toch maar de jas aan. Misschien houdt het me warm. Met flinke tegenwind worstel ik me door de bui heen.

Maar dan kom ik er achter dat het paniekerig elektrische draadje even weg is uit mijn lijf. Mooi zo dan ben ik niet voor niets gaan lopen. Bij de Benthuizerplas haal ik nog even mijn camera te voorschijn. Het is weer droog, mijn broek voelt niet erg nat dus ik loop via de andere kant van de plas naar huis. Wel even op het bankje nog de schoen uit en me bedenken dat ik me weer erg in acht zal moeten nemen komende tijd. Mijn voet is zo duidelijk voelbaar nog helaas. De regenwolken waaruit ik de regen zie vallen lijken nog iets verder weg maar zeggen me wel dat ik naar huis moet. En dan na dik 28 km sta ik binnen. Zonder paniek en met een goed gevoel. Ik kan weer even verder 🙂

5-03-2022

Op bezoek in Den Haag

Het is alweer even geleden dat ik getikt had maar heb wel gewoon stukjes gelopen. Bijna 600 km zitten erop.

Heb ondertussen dankzij de schoenen die maar niet wilde blijven passen een pees ontsteking boven op mijn voet en heb ook overbelaste voeten dus begin maandag met fysio. Mocht 10 km lopen van haar, maar veel moeten werken dus maar gewoon rust gehouden.

En ondertussen zijn we vrij van de corona regels, behalve op het werk maar zijn er zorgen over de oorlog in Oekraine. Ineens is oorlog toch wel eng dichtbij. Gisteren mijn laatste werkdag van een lange reeks van steeds 1 dag vrij en nu drie dagen vrij en mooi weer dus nu ben ik niet te houden.

Dag met de 10 km. Het gaat ook over, zegt ze, als ik door loop alleen duurt het langer. Maar met mijn oude schoenen kan ik wel een end vooruit. Daar zitten geen drukpunten meer in.

Vandaag ga ik op zieken bezoek bij een lotgenootje van de tinnitus groep. In Den Haag dus mooi om te lopen. Bedenkend hoe ik ga lopen kom ik erop uit om via de Vlietlanden te gaan. Het zal druk zijn met roeiers vermoed ik en dat is gezellig kijken. Later dan ik wilde om 9 uur sta ik buiten. Bij het Noord AA is het gelijk genieten. Prachtig die blauwe lucht en de weidsheid van het water. Het verveelt me nooit. Evenmin als de polder, en ik bedenk me dat als het morgen nog zulk weer is ik maar een rondje polder doe als mijn voeten willen. Het is druk met wandelaars en hardlopers en er wordt veel gegroet. Als ik aan het eind gekomen ben van het water kan de jas uit. Hop in de rugzak erbij en dat is proppen om de zak ook nog dicht te krijgen. Ik heb mijn gevoerde broek nog maar even aangetrokken. Koud is het in de ochtend zeker nog wel. En er zou een gure wind staan, dus niet overbodig dacht ik. Bovendien is het voor de gewone wandelbroek echt te koud, dus weer zo een type weer waar ik niet zoveel mee kan. Nog even bedenk ik me, dan loop ik in korte broek en shirtje. Er komt een oude dame voorbij joggen en vol bewondering kijk ik haar na. Ze loopt niet echt heel erg hard maar gompie ik doe het haar niet na. Dan loop ik Stompwijk binnen en bedenk ik me dat het wel erg lang geleden is dat ik naar de Vlietlanden liep want ik lijk er op deze manier niet te komen. Dan maar langs de weg. Muziek heb ik bij me, dus ik kan altijd de muziek op als ik het zat wordt. Er zit een eend met een muts op en ik moet vreselijk om dat dier lachen. Het is een komisch gezicht. Maar groot gelijk heeft ie, het is best nog erg koud in de ochtend en avond. Poosje gelopen en verroest een afslag naar de Vlietlanden. Helemaal mooi. En op het water is het idd erg druk met roeiboten. En het is beter lopen omdat er bosjes komen voor de hoognodige lozing van een liter vocht al. De oorlog is even uit mijn bol maar dan komen er steeds fietsers voorbij en overal dezelfde gesprekken. De oorlog. Iedereen is daar toch wel erg mee bezig. Het loopt nog best wel lekker door en ik zie in de verte al de molen, de salamander van Leidschendam. Ze zijn de doeken over de wieken aan het trekken dus hij zal aan de gang gaan. Even later draaien de wieken dan ook fier rond. In Leidschendam is het leuk kijken bij de sluis. Ik weet dat er nu een stuk komt langs de drukke weg maar het is dan ook niet te vermijden als je naar de stad wil. Voorburg de markt en Herenstraat stervens druk. Snel maar verder. En dan loop ik Den Haag binnen. Dus dan moet de navigatie ook aan, op zoek naar verpleeghuis Vrederust west, waar ik ooit als uitzendkracht wat geklust heb. Druk, druk, druk maar ik stoor me er nog niet echt aan. Ik heb al gezien dat ik langs mijn oude huis kom waar ik 17 jaar gewoond heb. Ik kan over de noord polderkade aan de achterkant mijn balkon van destijds zien weet ik, en zo loop ik dus ook. De school waar ik op uitkeek en waar een grote boom stond waar ik mijn dode parkieten in achterliet, zodat ze nog bij hun soortgenoten waren, is 1 grote ruine. Die wordt afgebroken. Het balkonnetje is piepklein en ik verbaas me over de ongezelligheid en het vol gepropte. Heb ik daar echt gewoond?? Ik kan het me bijna niet voorstellen. Langs het verzorgingshuis wat ook afgebroken wordt. Wat een enorm zooitje. De voorkant herken ik goed en het huis is nog steeds in tweeen gedeeld. Zal dezelfde huisjes melker er nog zitten? En als ik om me heen kijk hoe verpauperd alles is ben ik enorm blij dat ik er vandaag alleen maar langs loop. Bij een shoarma tentje of iets dergelijks mag ik even naar de wc. En dan loop ik maar gauw verder. De drukte maakt me wat nerveus. De buurt is ook niet echt gezellig of 1 van de goede buurten dus ik wil er nu ook weg. Zonder pauzeren kachel ik door. En dan ben ik er en zit Marion bij de deur me al op te wachten. Wel een knuffel, geen knuffel, ja hoor bij mij kan het. Stoel, schoenen uit en aan de thee en kletsen. Eerste keer dat we elkaar zien dus grappig. Na een poosje gaan we samen een rondje. Ik heb er al bijna 26 km op zitten maar marion is al lang niet buiten geweest dus ik duw haar stoel met plezier naar de Leyweg voor wat boodschapjes en een terrasje. En als zij geniet, geniet ik ook. Op het terras komt er een man naast ons zitten die zowaar vraagt of wij bezwaar hebben als hij gaat roken. Ja zegt Marion en ik denk ook ja liever niet. Wel netjes dat hij het vraagt en het dan ook niet doet. Als we een poosje gezeten hebben wordt het tijd om terug te gaan. Marion met de boodschappen en mijn stokken op schoot en ik erachter om te duwen. Over het fietspad want de stoep is niet te belopen met de rolstoel. Weer terug nog een bakje thee en nog even kletsen. En dan wordt het tijd om op huis aan te gaan. Het is ondertussen 19 uur. Buiten besluit ik nog een paar haltes te lopen voor ik op de tram stap. Als ik dan zie nog 4 minuten besluit ik de tram te pakken. tram 9 moet ik hebben. Tram 16 komt voorbij en dan valt tram 9 uit. Natuurlijk. Het ov en ik lijken gewoon niet te matchen. Tram 16 gaat wel weer voorbij en als ik dan maar eens kijk hoe die rijdt zie ik dat die ook naar centraal gaat. Sufferd denk ik, kijk dan ook even. De volgende tram dus in en blij dat ik richting Den Haag uit dender. Op centraal station blijkt de randstad rail lijn 4 uitgevallen te zijn. Ach ja dat is het ov verzucht ik. Lijn 3 dan maar en dan maar verder lopen als ik lang op de bus moet wachten. In Zoetermeer blijk ik nog wel een halte te kunnen gaan lopen. Alles beter dan in de kou wachten. Met nog een paar minuten blijf ik dan wachten bij de halte maar blijkt ook de bus weer vertraging te hebben. Het is echt niet te geloven. Maar dan komt ie en ben ik snel thuis. Ziels tevreden weer in mijn eigen weiland te zijn. Dik 34 km zitten erop en maandag zal de fysio mopperen. Mijn voet moppert in ieder geval wel. Maar dat was het me vandaag heel erg waard.

23-01-2022

Haamstede knoopunten route

Knoopunten met maar 1 p. Zo heet de route van vandaag. Gerda gek op zeeland had dit keer de route uitgezocht. Burgh en Haamstede anderhalf uur karren. Dat betekend half 8 de auto in willen we tijd genoeg hebben. Even voor 9 uur zijn we op de plek van bestemming. Mooie tijd en zo kunnen we op ons gemakkie lopen en pauzeren. Tenminste zo heb ik het in mijn hoofd en Gerda volgens mij ook.

Het is even zoeken om het begin puntje te vinden maar dan lopen we. De knoopunten zijn van het begin af aan slecht aan gegeven en we hebben de gps van routiq, waar de route op gevonden was hard nodig. Het is vaak stilstaan, kijken en weer een stukje verder. Het is wel erg grijs maar we vinden allebei dat je minder last van het grijze weer hebt als je buiten bent. Binnen lijkt alles veel somberder. Dus genieten we van het landschap. Vanmorgen was er de stelling wat je mee neemt bij een plotselinge natuurramp. Nu de ijskap blijkbaar nog sneller smelt dan verwacht denkt men na hoe men Nederland kan beschermen tegen al dat extra water wat er aan gaat komen. En dat is iets wat ik totaal niet kan volgen. Hoezo Nederland beschermen. Wat denk je ervan om de natuur eens een handje te gaan helpen bedenk ik me. Denkt men nou werkelijk dat wij het gaan winnen van de natuur?? Dat hebben we nog nooit en gaan we niet doen ook. Uiteinderlijk wint de natuur en als men dat nu nog niet door heeft mag je vrezen voor het nageslacht. Ik maak me wel vaak zorgen om de natuur en ik denk met mij vele anderen.

Voorlopig geniet ik maar van wat de natuur ons bied. Al snel gaan we aan de koffie. Koekje erbij want verder dan een banaan zijn we nog niet gekomen. En beiden slecht geslapen dus tijd voor een oppepper. We hebben genoeg tijd immers. Dan gaan we verder. Bij de uitkijktoren besluiten we omhoog te klimmen. Dat besluit nemen we niet vaak maar we staan nog aan het begin van de route. We weten nog niet wat ons te wachten staat. Het is de moeite waard. Het kerkje van Burgh, de vuurtoren bij nieuw Haamstede , de kerk van Burgh en Haamstede, ze zijn te zien. Het is mooi kijken, ook al is het wat heiig en grijs.

Als we uitgekeken zijn gaan we weer naar beneden en vervolgen we onze tocht. Vorig jaar liepen we hier in de sneeuw. Hoe bijzonder en sprookjesachtig was het toen. Hoe mooi het vandaag ook is, vorig jaar was toch wel heel erg mooi. De schaatsters op de meren in de duinen, de sneeuw en de shetland pony's. Goede herinneringen aan die tocht komen regelmatig boven. We zien herten tussen de bosjes lopen en ik moet denken aan de tocht toen Victor en Mathijs herten zagen en dachten dat het een hertenkamp was. Als ik het tegen Gerda zeg zegt ze, dat dat komt omdat ze alleen maar lopen te kletsen😀. Ja dat is wel het nadeel van lopen in een groep. Gerda vraagt zich af of Victor samen met Hetty ook alleen maar loopt te kletsen. Volgens mij kijken de mannen gewoon niet goed😉Als snel duiken we het mulle zand in. En dan wordt het echt een hopeloze worsteling. Het is meer heuvel op dan heuvel af en de stokken, daar heb ik niet zo heel veel aan. Die zakken diep weg in het zand. Ik heb moeite, nu het adem halen lastiger wordt en met het elke keer op de route te moeten kijken wordt het er ook niet beter op. Ik merk dat ik er ongedurig van word. Dan valt de gps uit en krijgen we steeds de melding dat hij internet nodig heeft. Potverdikkeme we hebben inernet. Het hele gedoe neemt veel tijd in beslag en vergt veel van mijn geduld. We gaan maar een poosje de richting uit, waarvan we denken dat dat wel eens de juiste kant op kan zijn. Even later krijgt Gerda weer de route en blijken we goed te hebben gegokt. Verder ploeteren maar. Om 10 over 12 zijn we 8 km verder en weten we dat het inkorten wordt als dit zo blijft. Gelukkig was dit het. Als ik naar Gerda kijk moet ik wel lachen. Die ziet vuurrood. Ze heeft het bloedheet en is net zo kapot als ik. Ik heb mijn jas dan al uit. Gelukkig lopen we nu even verhard en kunnen we kilometers maken. Bij de vuurtoren van nieuw Haamstede worden we aangesproken door een stel dat de weg naar het strand zoekt. Geen idee wij komen hier ook niet vandaan. Gerda blijft even staan praten, maar ik zie de kilometers die nog moeten en maan tot door lopen. Als we Nieuw Haamstede zo een beetje uit zijn en we de duinen weer inlopen is het tijd voor een broodje en eitje. Het is dan bij 13.30 uur en we hebben dan ook wel trek zo ondertussen. Op een banaan en koekje door lopen is geen optie meer. Niet te lang een kwartiertje. Dan moeten we echt verder. De route is 23 km en dat verbaasd me gezien Gerda altijd iets heeft van 20 km is genoeg. En als ik op Routiq naar de routes kijk zijn er genoeg van 20 km bij. Ik vraag dan ook of ze iets had af te reageren en dat klopt🙂 Mag ze vaker doen dan kweken we spieren in onze kuiten. Gelukkig blijft het geploeter bij de 8 km en lopen we nu op normale paden verder. Zelfs als we het strand op moeten is het zand hard genoeg om door te lopen. Dus ook leuk een stukje strand erbij. Alleen het pad er naar toe..... Helling van 25 procent door mul zand. Een klein stukje maar genoeg om je hartslag op hol te krijgen en de hijgmachine op volle toeren draait. Goeie genade denk ik het is geen makkie vandaag. Gerda zegt nog pessimistisch dat we straks er weer op moeten als we het strand af gaan. Gelukkig maar een klein stukje zeg ik, maar dat blijkt helemaal niet te hoeven dit keer. En dan zien we weer herten staan. Zo hardstikke leuk om te zien. Toch maar weer even foto's maken en kijken. Na het strand zijn we echt op de terug weg. Na een poosje door de duinen te hebben gelopen komen we bij een bankje waar we genoeg ruimte hebben voor een plas stop. Mooi dan kan ik daarna weer water drinken. En dan gaat ook de tomaten soep naar binnen. Lekker heet is deze nog. Voordeel van de lockdowns want sinds die tijd nemen we bij koud weer soep mee. En dat is verdraaid lekker op zo een sombere dag. Als we verder gaan staat er een vrouw op het pad de rits van de jas van haar man open te doen. Die zit blijkbaar vast. Ik moet lachen en zeg dat mannen ook overal hulp bij nodig hebben. Beiden lachen. En als de rits dan ook los gaat bromt de man.... Kon dat niet wat sneller? Ik schiet keihard in de lach, de vrouw ook. En dan is het het laatste stukje en komen we niet door het leuke noorse straatje met de huisjes met allemaal noorse namen. Jammer vind ik het. We moeten de andere route toch ook nog maar eens doen in de zomer. Uiteinderlijk hebben we een stukje afgesneden doordat er een stuk was waar je alleen heen en weer liep. Blijkbaar een uitkijkpunt. Na 21 km zijn we bij 17.00 uur bij de auto. Toch allebei erg moe en stijf. Het was toch echt wel een pittige tocht vandaag. Maar ook vandaag weer was moedertje aarde er om zich op haar best aan ons te tonen.

15-01-2022

Ov stapper Den Haag Voorschoten

We zouden vandaag naar Zeeland gaan voor een mooie duinwandeling. Helaas is bij ons op het werk corona ellende en dan wil ik niet zo lang met Gerda in een auto zitten. Dus dan maar in de buurt de ov stapper Den Haag Voorschoten gaan doen. Gerda liep die eens met haar zus en wilde hem nog wel eens doen dus vandaag dan.

Moe door de drukke dagen op het werk en weinig slapen doordat ik nog altijd bang ben corona te krijgen, maar wel om 8 uur netjes bij de bushalte.

We gaan vroeg en het is erg mistig. Hemd, shirt met lange mouwen, sweater en mijn waterdichte wandeljack met gevoerde broek moet me warm kunnen houden had ik beredeneerd. Het is een luchtvochtigheid van 98 procent of zo iets, dus klam, mistig en koud.

In Den Haag eerst koffie en een broodje halen. Beiden niet gegeten en ik ben zelfs mijn halve liter water vergeten waar ik altijd de dag mee begin.

Het valt niet mee zo vroeg.

Hierna gaan we op pad. Gerda heeft ook weinig geslapen dus twee moeie meiden. Maar wel stoer dat we toch gaan lopen denk ik. O o Den Haag mooie stad achter de duinen... 17 jaar in gewoond en al gaven ze me er een millioen voor, ik ga nooit meer terug.

Mensen, auto's, overal gebeurt iets. Er is geen rust.

Vandaag zie ik wel de mooie plekken. Bij paleis Noordeinde raken we aan de praat met een jonge dame die bij het hek moet waken.

Ze heeft het koud en is blij als ze even mag opwarmen over een half uur.

Het zou mijn baan niet zijn.

De aangeboden koffie mag ze niet aannemen weet ik maar bied het toch maar aan.

Het is ook verdraaid koud.

We mogen dicht bij het hek komen om een foto van het paleis te maken omdat het zo mistig is.

Dat is nog eens aardig. Maar veel beter wordt het er niet op.

Als we verder gaan lopen blijkt een sporter gewoon zijn bananenschillen en zak van zijn nootjes op een bankje te hebben laten liggen.

Wat heb je er toch rare lui bij. De prullenbak staat er nota bene naast.

Ik ruim het maar even op. Langs het Louwman museum, een automuseum en dan komen we langs een beeld en ik vraag aan een vrouw of zij weet wat het is. Met het bekende haagse kouwe kak accent vertelt ze het.

Een replica van wat op het stadhuis staat. De voeten zijn alleen te groot en ze hoopt dat het weer eens schoongemaakt wordt.

Even een praatje, zij is ook aan de wandel en gaat er dan in hoog tempo van door.

Even later zien we haar in zo een luxe cabrio stappen en er vandoor gaan.

Dan lopen we langs de imker vereniging.

Mooi ik moest nog steeds honing hebben dus sjouw de rest van de dag een pot mee. Ze zijn er bezig met zonnenpanelen. De winkel is dus erg vol met materiaal. Ze vertelt dat verderop iemand bezig is uitleg te geven aan een groep mensen over bomen en hun bewerking en dat je dan een boompje kan mee nemen. We zien ze ook even later. Mooi zoals ook in de stad aan natuur wordt gedacht.

In het Haagse bos wordt druk gesport.

Ja nu door corona alles dicht moest is dit wel een goede optie.

Buiten sporten is in mijn hoofd nog altijd veel beter dan binnen sporten. Het zal met mijn leeftijd en woonomgeving te maken hebben want dan wandelde je niet op een loopband of ging je de hometrainer op.

Gewoon naar buiten. Niks met de auto of ov naar school. Gewoon op de fiets onder alle weer omstandigheden.

En dan komen we op de landgoederen route.

We zien een kasteel en ik vraag nog maar eens een vriendelijke man welk kasteel dat is. Kasteel Wittenburg. Ooit van shell en nog een berdrijf. Vorig jaar voor drie millioen verkocht aan iemand met een chinese naam. We grappen even over het verkeerde beroep enzo. Maar toch denk ik even later dat het kasteel wel vervallen moet zijn. Bij ons in de straat kost een appartement 1.7 miljoen en dan heb je gewoon een appartement in een luxe flat gebouw.

De man heeft ook al die bekende koude kak stem al zal dit de wassenaarse variant zijn. 😂 De route is nu wel leuk alleen heb ik het bere koud.

Bij kasteel Oud Wassenaar is het tijd voor koffie en een broodje.

Er zit een joekel van een ooievaarsnest op de punt.

Echt mooi.

De koffie is goed heet nog. Fijn dat warmt even op.

Ik heb het niet vaak zo koud maar vandaag...

Het gaat verder en we lopen langs prachtige huizen.

Over landgoederen gaan we verder. We komen langs Groot Hoogelande waar vroeger de Menken fabriek zat. Menken melk van oorsprong uit 1925. Ik ken het niet maar Gerda wel. Uiteinderlijk werd Menken volledig overgenomen door Campina en dat ken ik dan weer wel. Leuk om die wetenswaardigheidjes nog even op te zoeken. Nu is het deels appartementen en deels verzorgingshuis. Voor hele rijke ouderen vermoed ik want het lijkt wel een kasteel.

We komen op Landgoed Backershage wat bekend staat om zijn mosheuvels. Prachtig om te zien. Ik vind het een van de mooiere landgoederen.

Dan lopen we een stukje door de bebouwing en komen we langs een meubelzaakje. Mooi ik ga even kijken of ik lampen zie en opwarmen. We lopen er een poosje rond en dan gaat het verder naar landgoed de Horsten.

Daar wordt het tijd voor lunch. Soep en een ei en broodje. De soep is nog heet en ik voel hem van binnen mijn lijf in glijden. Dat doet even erg goed want de kou vind ik niet meer te harden. Gerda heeft er vandaag minder last van. We zitten niet al te lang en als we de Horsten uit zijn beginnen we aan het laatste stukje naar de trein.

23 km verder en dan zijn we moe en blij dat we er zijn. Ik begin ondertussen ook wat paniekerig te worden omdat ik het zo koud heb. Als we dan ook nog in Zoetermeer een kwartier op de bus moeten wachten duiken we even de drukte van de primark in. Gewoon om maar warm te staan 😀 Blij nu dat winkels open zijn weer. En dan zijn we thuis en is het door rennen naar de kokend hete douche. Maar pas na de warme maaltijd heb ik het idee dat de ijspegeltjes mijn lijf uit zijn. De route hij is mooi maar om een of andere reden denk ik ook dat het niet echt mijn route zal worden. Geen idee waarom want er is veel natuur. Misschien de kou en somberheid van buiten. Terwijl het wel leuk is dat mensen veel weten van hun stad en je ook makkelijk praatjes aan knoopt. Al bij al is het een goede dag.

9-1-2022

Een dagje aanmodderen

2022 is begonnen. 2021 laat ik graag achter me. Het had veel nare momenten maar aan de andere kant heeft het ook veel mooie momenten gehad en pluk ik de vruchten van de periode van ziekte.

Daar kijk ik wel op terug, en ik integreer de geleerde lessen hieruit nog dagelijks in mijn leven.

2022 de eerste keer dat ik tik maar niet de eerste keer dat ik loop. Samen met Gerda het nieuwe jaar goed begonnen. Een aantal keren voor het werken 11 km samen gelopen en een dagje alleen door de polder 22 km gerend . En nu zit ik dan ook al weer bijna op de 100 km. Wat ik andere jaren altijd verkeerd doe, is dat ik te weinig regelmaat erin houdt. Werkdagen werd er niet gelopen, meestal maar 1 van de vrije dagen. Dat moet anders. Doordat ik zo een tijd uit het arbeidsproces was lukte het me om 2021 met dik 2300 km af te sluiten. En als ik met volledig werken regelmatig ga lopen, zou ik de 2000 km moeten kunnen halen.

Ik ga er voor. Niet omdat ik zo nodig 2000 km moet lopen, maar als stok achter de deur om regelmatig te blijven bewegen.

Zeker nu met de lockdown ook het zwembad weer dicht is.

En niet onbelangrijk ik heb een reden om uit bed te komen.

Want dat is iets waar ik nog vaak mee worstel.

Maar vandaag gaan we samen een langere afstand lopen. De essenhakkenhout route bij Leersum.

We gaan bij dageraad, om kwart over 8 weg. Vroeg op pad want het is vroeg donker. En zo hebben we tijd om op ons gemak te lopen. Weinig geslapen vannacht en nog niet in de stemming maar dat komt wel.

We kennen deze route en had hem eerder gelopen op tekst op de mobiel.

Maar nu ik gpx heb past ie daar ook op en dan is het beter doorlopen.

Bij restaurant d'Arthuizen zetten we de auto weg. We hebben daar al meerdere routes gelopen en ik vergis me dan ook direct.

De gpx fluit ons netjes terug. Gerda moppert even dat we al weer een uur verder zijn als we de route einderlijk oppakken, maar het is maar een zebrapad. 🤭 Ook nog niet in haar hummetje denk ik.

Maar dan blijkt het de route te zijn waarvan ik dacht hem kwijt te zijn. Oooo helemaal leuk want dan komen we echt langs leuke plekjes.

Het gaat wel een heel modderig tochtje worden, daar zijn we ons wel van bewust. Nou ja we zien het wel.

En modderen wordt het al snel. We lopen over het landgoed Broekhuizen. mooi gebied en nog goed te lopen.

We halen wat herinneringen op aan de voorgaande keer dat we hier liepen. De mist over het water, de paddenstoelen, en dat modderige stuk.... En als we dan even lopen en denken het is een beetje modderig, zegt een voorbijganger dat het paadje dood loopt. We moeten het brugje over en langs de weg. Even zoeken en dan is het toch wel even lekker zo op de harde weg.

Maar dan gaat de route linksaf het bos weer in en dan wordt het menens. Het wordt een serieuze worsteling. Gerda hoor ik regelmatig verschrikt roepen als ze weg glijd. Ik zeg nog dat het me doet denken aan Turkije de modderbaden waar Tom Cruise altijd kwam en waar ik ingelegen heb. Niet veel later glijd ik weg en daar waar Gerda nog net blijft staan zijg ik naar de grond. Wanhopig weet ik me met 1 hand omhoog te houden en kom ik redelijk ongeschonden weer omhoog. Jas schoon, handen vies en broek, die had al het nodige te verduren gehad dus dat is niet erg.

We ploeteren verder. De modder zit aan het eind van het pad tot bovenaan mijn broek gespetterd. Gerda ziet er nog redelijk uit. Verbazingwekkend vind ik het.

We komen op het pad langs de kromme Rijn en daar is een picknick bank. Mooi koffie en koek.

We, en met name de schoenen zien er niet meer uit. Dat wordt een dingetje om ze schoon te krijgen. Ik ben blij twee paar schoenen te hebben, als ik morgen nog op pad wil.

De mensen zijn erg vriendelijk en groeten met een lach. Ik zie er dan ook niet uit. Maar goed dat het lockdown is, we kunnen nu nergens zitten en uit eten. Ik denk dat ze me weggekeken hadden of niet eens binnen gelaten.😀 Als we verder lopen worden we staande gehouden door een vriendelijk oude baas. Die vindt het mooi wat we doen en verteld dat het verstandiger is op pad te gaan i.p.v. thuis achter de geraniums te gaan zitten.

Gunst we wisten niet dat we er al uitzien alsof we achter de geraniums zouden gaan zitten.

Ik moet er om lachen.

En dan komen we op bekend terrein en overlappen we een stuk van de trage tocht Doorn. En dan weten we ook dat we nog een heel stuk gaan aanmodderen. Wel ontzettend leuk want ook de trage tocht staat op het lijstje van favoriete wandelingen. De varkens hebben de hemel op aarde met al die modder. Dat zijn echte scharrel varkens. En dan gaat het ineens spetteren. He we hadden het juist zo mooi. Maar ala moment dat de camera's in de hoezen zijn is het droog. mooi zo. We komen bij een brugje waar we overheen moeten. Althans de gpx zegt rechtsaf en ik zie in eerste instantie het brugje niet. Gerda zegt direct dit doe ik niet.

Ik probeer het nog maar het is geen optie. ik zou diep in het water komen te staan. Omlopen dus.

En dan zijn we bij landgoed Sandenburg met zijn efteling kasteel. We lopen er aan de andere kant ook even langs want er zijn meer gebouwen te zien.

Heerlijk om zo vroeg te vertrekken. We kunnen nu kalmpies aan doen en wat rondkijken.

Ik weet dat het nu weer ellende wordt met de modder. Vorige wandeling met Erna zakte ik daar tot mijn enkels in de bagger weg. En ook nu is het stevig oppassen geblazen. Ik heb het water al een keer van boven in mijn schoenen voelen druppen met de modder mee en ik zit niet te wachten op echte natte voeten. En dan zijn we er een poosje uit. Bij de weg zegt de gpx rechtsaf. Ik dacht rechtdoor maar dat is de andere route. Bankje. Tijd voor bruine bonensoep een eitje en slaatje.

Lunchen dus. Naar de wc voor het eten achter een schuur in het weiland. Handen netjes schoon met de hand desinfectans die sinds corona aan mijn tas bungelt en aanvallen.

Lekker warme soep. Uit berichten uit Zoetermeer blijkt het daar blijkbaar te regenen. Mooi wij zitten in de zon vandaag. Twee keer maar een paar spetjes. Voldaan kachelen we verder. En dan is het helemaal leuk want dan komen we over dat leuke stukje met die mooie huisjes. Ik word wild enthousiast. Gerda moet erom lachen. Wat een leuke dag zegt ze en dat is het. Samen genieten we en de muizenissen verdwijnen uit mijn hoofd. We praten niet veel. Lopen in een groep is leuk, maar ik ben het met Gerda eens je kletst dan meer dan dat je om je heen kijkt. Al is het vandaag vaak met de neus op de grond of in de modder om niet nog eens onderuit te glibberen.

We maken foto's en genieten en dan komen we bij het Doornse gat en gaat het pad om het gat heen langs de grafheuvels.

Er staat een bordje met ook nog een lange wandeling langs de grafheuvels. Leuk om ook eens te doen. Ook hier in het bos is de schade van de windhoos vorig jaar nog goed zichtbaar en zijn er nog stukken afgesloten. We komen langs de camping waar ook nu de toiletten nog op slot zijn.

Jammer. En dan zijn we op het stukje waar we vorige keer verkeerd liepen. Nu met de gpx moet dat beter gaan. Langs een nieuw bankje met de tekst: Je weet het he, hou je taai.

Gunst een boodschap van Evelien is het eerste wat ik zeg. Even stil lopen we verder. We lopen maar een klein stukje verkeerd. Maar wel precies dat stukje wat door een enorme plas water en modder gaat. Mopper de mopper terug maar weer. En dan lopen we wel goed want dit pad hebben we nog niet eerder gelopen. Grappig dan weer dat we denken er bijna te zijn en het laatste stukje toch weer langer blijkt dan verwacht. De zon gaat onder en het is nu niet meer echt treuzelen.

Maar dan zijn we eruit. Bijna 23 km verder en we staan bij de auto. Het gaat op sokken naar huis want de schoenen mogen op een anti vries dekentje staan😉 Maar wat een geweldige dag vandaag.

26-12-2021

Zooo koud

Na een heerlijke zittende eerste kerstdag is het tijd voor beweging. En vandaag samen met Gerda op stap. Ik heb 3 opties. De Vliet de Dieproute in de Hoeksewaard, Reeuwijk of bij slecht weer vanuit huis.

Vanmorgen was het droog en via de juiste buienradar zou het redelijk weer blijven. Wel de juiste site bekijken want andere sites berichten over regen om 14.00 uur en ijzel.

Ik hou de meest gunstige berichtgeving aan. Beter voor het humeur. 🙂 Om 9 uur pik ik Gerda op en gaan we naar Puttershoek in de Hoeksewaard. De Vliet de Dieproute grotendeels onverhard. Als het regent niet te lopen of je moet van modder houden, maar met deze kou zal de grond wel hard zijn. Gerda ziet het somber in en wijst meermaals op de regen die richting Puttershoek te zien moet zijn.

Het zij zo. We hebben onze pakken bij ons.

We vinden vlotjes het begin punt en we staan ook gelijk op de route. De wind waait niet hard maar net hard genoeg voor wanten, muts en een erg warm gevoerd vest. Mijn gezicht zegt me dat met minder lopen niet verstandig zal zijn. Al snel hoor ik Gerda die het zeer koud heeft. Mijn tenen zijn alleen dood en mijn gezicht is koud maar verder valt het mee. En na een poosje lopen we ons een beetje warm. We lopen al snel over het bevroren grasland. Dat is nog lastig lopen met al die bevroren kluiten. Gerda heeft haar stokken hard nodig. Ik heb ze niet bij me omdat ik de route op de telefoon moet volgen. Dus ik heb mijn handen nodig. De Hoeksewaard is eigenlijk een beetje een troostenloos geheel vinden wij met veel grasland en veel van hetzelfde, maar door de kou heeft het vandaag toch ook wel iets moois. Na een poosje komen we bij een bankje. Mooi tijd voor koffie en een broodje. Ik heb nog niks op vandaag dus het wordt tijd. Op het bankje staat een doos met allemaal potten met augurken, soep, ragout etc. Gunst krijgen we nog een kerstpakket aangereikt?? Als ik naar de houdbaarheids datum kijk is het tenminste houdbaar tot 2017. Dat doet me denken aan mijn kruidenkastje waar ik laatst ook al potjes met die datum uit viste😀. Gerda dacht nog even jammer omdat het te zwaar is om mee te nemen maar is nu toch ook wel om dat we het beter bij de vuilnisbak zetten. En dan hete koffie en een broodje. En dan ook maar het tweede broodje er achteraan zodat de motor op gang komt. Daarna gaat het verder. Ondanks de hete koffie zijn we toch koud geworden van het stil zitten.

Maar mijn voeten zijn redelijk ontdooid. Af en toe lopen we een klein stukje verhard en dat loopt dan ook wel even prettig. Maar 90 procent van de route blijft het onverhard. En dan komen we in het dorp Strijen waar Evelien, de zus van Gerda vroeger gewoond heeft. En ook nog op de weg waar een van haar huisjes stond. Toch toevallig. Het is wel even lekker tussen de huizen. De kou valt een beetje weg. Maar eenmaal het dorp uit komt de wind weer en verkleumen we tot op het bot. Een vogelhut doet dienst als weg restaurant voor hete pompoensoep en een slaatje. Helaas doet de verwarming het niet. Even naar het toillet om het hoekje is dan ook een koude bedoening. Bevroren gaan we weer verder. En dan lopen we op een weg waar een soort van spoorweg overgangs bord staat. Pas op er kan nog een koe komen.

We hebben er lol om. Maar we gaan al kleumend wel snel verder. Mijn voeten zijn ook weer dood. Langs een pad groeien de ijspegels in bomen. En dan weten we pas echt hoe koud het is. Ondertussen zijn het niet alleen meer mijn tenen die dood zijn maar begint het onder mijn voet ook aardig te voelen alsof ik op kussentjes loop. Grotere passen snel thuis is geen optie meer. Na dik 20 km staan we bij de auto. De kachel gaat tot huis op zijn hoogste stand. Driekwartier rijden maar als ik onder de hete douche ga staan dan doet het water nog pijn op mijn lijf van de kou die er nog niet uit is. Maar eenmaal opgewarmd is het dan toch nog lekker eten bij Gerda en een potje sjoelen voor de afwisseling. En toch een droge dag met zowaar nog even zon.

Kerst 2021 is weer voorbij. Op naar de laatste dagen van 2021.

11-12-2021

Rondje polderen, rondje mijmeren

Ik had mijn wandelmannetje een fles wijn beloofd als hij me van mijn jubelende tenen af hielp.

En dat lijkt hem gelukt, dus vandaag de belofte maar eens gaan inlossen.

Kaartje erbij voor als hij niet werkt, rugzak op mijn rug en gaan.

Mooi weer beloofd de buienradar. Geen regen en veel zon.

Warm jack en handschoenen in de rugzak mee en gevoerde broek aan.

De kou waar ik over hoorde was hier niet aanwezig. Maar nog geen 5 minuten onderweg en ik kom bij het Noord AA en zie de dreigende lucht. Tja en nu. Doorlopen in regen zonder poncho? Mijn jas kan ik dan niet aan, die is niet tegen regen bestand. Buienradar zegt dat het droog blijft. Na even dubben toch de gok maar wagen. En vlak bij boerderij 't Geertje begint het dan toch te spetteren. Tja niet zo leuk voor mijn humeur. Ga ik een fles wijn bij de boerderij halen en wacht ik daar even af?? Het blijft bij wat gespetter. Als ik doorloop kan ik in Zoeterwoude in het centrum een fles halen. En daar komt ook een bus in de buurt, dus gaat het hard regenen pak ik de bus naar huis. Dus verder maar. En gelukkig duurt het niet lang voor het droog is en de zon weer schijnt. En nu blijft de zon de rest van de dag bij me. Ik geniet in ieder geval weer. En de lach op mijn bol gaat er vandaag ook niet vanaf. In Zoeterwoude is een kerstmarktje. Mensen willen gratis lichtkaarsen of zoiets aanbieden en grote kerst kalenders. Nee ik moet ook al een fles wijn mee slepen. Bij de jumbo snel gehaald en bij de bakker een broodje. Geen brood in huis dus geen lunch mee. Maar zo is het prima. Eigenlijk had ik anders willen lopen via weipoort, maar dan kom ik niet meer bij een winkel en heb ik dus nog geen fles wijn. Al lopend eet ik mijn broodje op. Mijn waterfles lag nog in de auto dus die heb ik ook niet bij me maar een half flesje cola zero had ik nog wel en met dit weer drink ik toch weinig onderweg. Bij de jumbo nog voor de zekerheid een nieuw flesje mee genomen, dus omkomen van de dorst zal ik niet. Het loopt eigenlijk erg snel aan en veel eerder dan verwacht sta ik bij de wandelwinkel. Als ik naar binnen loop is het beneden bijna leeg. Oei ik schrik ervan. Gaan ze dan nu toch weg? Boven gelijk gevraagd. Maar nee er komt beneden een fietsenwinkel bij. Gelukkig maar. Mijn mannetje is er niet, maar de kaart en wijn geven ze dinsdag aan hem. Ik maak nog een rondje langs de schoenen en zie dat ze fors duurder zijn geworden. Net als alles, dus ook de schoenen. Ik hoop maar dat ik nog een poosje door kan. Weer buiten even rondje meubelplein en dan door, via de andere route weer op huis aan. Jammer maar om 17 uur moet ik echt wel dicht bij huis zijn om niet in het pikke donker te moeten lopen. Ik mijmer er op los. De keuken die ik geregeld dacht te hebben ging niet door wegens het niet nakomen van afspraken. Ik wil niet weer in de ellende terecht komen net als een paar jaar geleden dus afgeblazen. Andere zaak, tekening mee genomen en een nieuwe poging gewaagd. Het zal mij benieuwen. De vloer en de rest van het huis ook al een aantal keer achteraan gebeld. Ook die komen hun afspraken niet na. Maar na ze te hebben verteld wat ik daarvan vind, gaat het beter en appen ze dat de offerte nog niet rond is. Mooi. Mijn hoofd werkt nog steeds niet. Ik lach erom maar ik heb gewoon moeite om mijn koppie erbij te houden. Veel dingen doe ik nog zo gedachteloos en de concentratie is ver te zoeken. Het brengt me in gekke situaties terecht en de term happy wappie is al een titel die bij me past. Ik vraag me af wanneer dat beter gaat worden. Ik maak me er maar niet te druk om. Het is ook wel hilarisch wat er allemaal mis loopt. Van de week ook de boosterprik gehad. Bij Lareb bleek er zestien keer melding gemaakt te zijn van bloed plassen na het phizer vaccin. Verdraaid dus toch. Waarom heeft de huisarts toch zo raar gehandeld. Door corona lukt een afspraak face to face te maken nog niet echt. Ik wacht nog, maar eens zal ik het gesprek aangaan.

Na volgende week ben ik ook volledig hersteld op het werk. Dat is goed.Het is zo fijn weer aan het werk te zijn. En ik mijmer over het afgelopen jaar.

Wat een turbulent jaar is het toch geweest ook weer. Mezelf geen tijd gevend om te rouwen brak me zo op. En ik ben mijn leidinggevende nu dankbaar dat ze me de ziektewet in stopte. Tijd voor mezelf en mijn gevoelens. Wat heb ik veel gehuild. Vaak dacht ik dat het nooit meer beter werd en dat ik arbeids ongeschikt zou raken. Tot ik mijn rugzak kon pakken en op pad kon gaan. Het kloosterpad gaan lopen was toch wel het beste wat ik gedaan heb. Weg van de hele situatie thuis waar van alles speelde. Gewoon op pad met mezelf. En tijdens het wandelen de verbinding met andere mensen. De vele, vele gesprekken op mijn slaapadresjes. Zo bijzonder hoe totaal vreemde mensen zo open hun leven met me deelden. Het gaf zoveel verbondenheid voor even. Ik moet nog vaak denken aan die zo bijzondere ontmoetingen. En dat zwieberen langs de wegen. Wat heb ik ontzettend genoten van die weken. Dat was de periode van het begin van herstel.De tijd dat de rust weer terug kwam in mijn lijf en hoofd. De tijd dat het huilen stopte en ik weer om me heen kon kijken. De periode weer thuis en het weer opbouwen op het werk. Kijken hoe het gaat, en ook zo onzeker nog. Maar ook zo gelukkig dat ik weer kon. Vanmorgen zei iemand dat het voor haar nooit beter zou worden door allerlei trauma's. Ik zei toen zeg nooit nooit. Elke dag is er een om wat moois uit te halen. En als je dat uitvergroot heb je een goede dag.

En ik bedenk me gek eigenlijk. Waarom uitvergroten? Verdrietige zaken worden heel erg uitvergoot denk ik. Die komen altijd zo hard binnen. En vergeten we ook niet snel. De vele geluks momentjes daar denken we eigenlijk niet over na en die laten we weer weg waaien uit ons hoofd. Ze zijn er wel, en ook zoveel alleen we vergeten ze, omdat ze niet zo belangrijk zijn. Een mooie boom zien of genieten van de natuur en de mensen die je dierbaar zijn, het is allemaal zo vanzelfsprekend. Daar staan we te weinig bij stil. Maar de nare dingen tja die blijven ons wel bij. Omdat we eigenlijk vinden dat die weg moeten blijven en niet normaal zijn? Ik weet het niet maar de hele wereld kan dan ineens zo inktzwart lijken. Gelukkig kan ik weer genieten. Ik wandel voort en merk dat het kouder wordt. Na een rust moment waarin ik wat afgekoeld was kreeg ik koude handen en wilde ik eigenlijk mijn jas aan gaan trekken. Maar ik vind jassen al snel te dik en warm, dus eerst zien of ik mezelf weer warm kan lopen. Mijn handen blijven echter koud, maar dan heb ik geen zin om mijn rugzak weer af te gespen en mijn handschoenen op te duikelen. Dus afwisselend mijn handen in mijn zak. Een boer loopt door het weiland. Bij de sloot vraagt hij of ik lekker aan het wandelen ben. We raken aan de praat. Hij vertelt over de enorme hoeveelheid ganzen die het land vernielen. Vroeger had je een jachtopziener die de boel regelde. Maar de mensen achter hun buereau bedachten het anders en nu gaat het mis. Een paar ganzen bleven en trokken niet weg. Zomers kregen ze jongen en die zijn hier opgegroeid en willen nu niet meer weg naar het noorden. Net als met de vluchtelingen zegt hij. Nederland moet stoppen met huizen bouwen en wegen aanleggen. We zitten vol. Vluchtelingen opvangen, legt hij uit, maar wel een papier laten tekenen dat ze weer terug gaan na een periode. Ach ja ik begrijp hem zo goed. Ik vertel hem over een man uit Alleppo die ik ken en hoe die het nu doet in Nederland. Hij vindt het mooi. En ik vertel hem hoe ik geniet van de polders hier. En dat ik hoop dat ik er nog heel veel jaar van kan genieten. Maar dan zeg ik hem dat ik verder moet wil ik niet in het pikkendonker terecht komen. We wensen elkaar een fijne tijd toe en hij gaat terug op huis aan en ik de andere kant op, terug op huis aan. Fijn zijn dit soort ontmoetingen toch. De kou is uit mijn lijf maar niet uit mijn handen. Nu het gaat schemeren wordt de lucht bijzonder mooi. Ik maak nog wat laatste foto's en merk dan wel dat mijn handen zo koud zijn dat ik moeite heb de dop op de camera terug te doen. Tijd voor de laatste kilometers maar flink doorstappen. Bij Benthuizen de supermarkt in. Ik zal toch moeten eten vanavond. En dan loop ik via de Benthuizerplas op huis aan. Ik ben blij. Blij over de fijne dag. Hoopvol over de toekomst. En nog 20 dagen en dan gaan we op naar de lente. Nieuw jaar en veel nieuwe plannen en dromen. Tevreden stap ik na 22,5 km het huis weer in.

5-12-2021

Ridderwandeltocht naar kasteel Rhoon en de Rhoonse grienden

Yes na dagen niet lopen door het slechte weer konden we weer vandaag. Het wordt tijd. Ik ben een beetje aan het somberen nu het leven zoveel binnenshuis afspeelt. Maar lopen in de grijze sombere regen zal me ook niet blij maken. Gisteren was de pelgrimsdag vanwege het slechte weer en de korte winterse dag afgeblazen. Verstandig maar erg jammer. Dus vandaag is welkom. We gaan naar kasteel Rhoon en de Rhoonse grienden. Ik had nog een route van 17 km op de phone staan voor de winterdagen. Niet gekeken waar we uitkomen en dat is maar goed, anders had ik hem uit de lijst gewist. Om 9 uur is Gerda bij mij en gaan we op pad. Het regent een beetje maar met zijn tweetjes is het dan wat minder erg. Verassend, maar we komen bij GGZ Antes uit. Onderdeel van Parnassia, waar ik ooit op een open dag op een kameel heb gereden en in de psychose bus heb gezeten. Super eng om mee te maken wat mensen met een psychose mee maken.

Op het terrein zetten we dan ook de auto neer en van daaruit pikken we de route gelijk op. Het is droog als we gaan lopen. Mooi dat is fijn en dan blijft het droog. En wat een sinterklaas cadeau de zon gaat ook nog schijnen. Wel is het koud. Ik loop zonder stokken omdat ik de route op de gpx moet volgen en heb koude handen. Het is dan ook echt niet dom geweest om de gevoerde broek aan te trekken en een hemd onder mijn sweater aan te doen. Mijn jack zit in de tas. Het is gewoon teveel kleren om lekker te lopen dus liever iets kouder. Het is een leuke weg naar Hoogvliet. De lucht is mooi en de kleuren zijn prachtig. Gerda gaat wat beter nu. Geeft aan weer voor het eerst te hebben gelachen en dat ze nu ook weer kan genieten van een wandeling. Ik ben blij want ze ziet er ook beter uit nu. In de loop van de dag praten we geregeld over haar zus. Morgen alweer een maand geleden. Ergens lijkt de tijd snel te gaan maar het lijkt ook gisteren dat ik het bericht kreeg dat ze overleden was. Het blijft ook allemaal zo onbegrijpelijk en onwezenlijk. Pas als het zo dichtbij komt, dat iemand op deze manier naar de andere kant gaat, snap je wat dit bij de achterblijvers terweeg brengt. Maar het stoort niet om erover te praten en het maakt de dag niet minder mooi. Het is goed zo. We vragen ons ook af wat er in Hoogvliet te vinden is, dat we daar doorheen moeten. Niks dus. De stad door en dan de industrie gebieden door. Tja dit is toch geen route. We lopen via een park waar wilde runderen lopen van de route af. Daar is een bankje. Mooi koffie met oliebollen. 😋 Ik ben er gek op. Via de route zouden we nog heel veel door industrie lopen dus we zetten de navigatie aan op kasteel Rhoon. En nu lopen we wel aardig door de natuur. En zijdelings aan de route die we moesten lopen. Vreemd dat een wandelroute je dan door de industrie gebieden loodst. Ik kan me niet voorstellen dat iemand daar nou voor zijn plezier gaat wandelen. Maar wij lopen nu mooi en dan zijn we het laatste stuk naar kasteel Rhoon weer op de route. Jaren geleden met de patiënten een high tea op het kasteel gehad. Ik herken het niet meer en we vinden het oerlelijk. Het restaurant zou volgens internet open zijn maar is het niet. Het zou fijn zijn geweest om alleen maar even op te warmen. Het is wel mooi om te lopen en de kerk staat scheef alsof hij naar voren gaat vallen. Toren van Pisa zegt Gerda. De kleine dijkhuisjes waar we steeds weer langs komen is erg leuk om te zien. We genieten er nu beiden van. We komen langs een huis waar een dunne tak uit het dak groeit. We verbazen ons erover. En dan komen we langs een bankje en is het tijd voor een beker champignonnensoep, een eitje en een broodje. Toch goed om zelf alles mee te slepen. Je kan eten wanneer je wil en als er niks is is dat ook geen probleem. De soep is heerlijk en we warmen ervan op. Het broodje en eitje gaan ook rap naar binnen en dan is het door. We koelen anders weer teveel af. En dan lopen we langs een cafeetje wat open is. Mooi, bak thee en een toillet. Fijn even. We gaan opgewarmd weer verder en dan zijn we snel bij de Rhoonse grienden. Er loopt een wandelroute van 3 kwartier doorheen. Mooi die lopen we er nog wel aan. Echt ik ben er eerder geweest maar het blijft bijzonder mooi. Einderloze hoeveelheden knotwilgen leven in de getijden van het water van de Maas. Door de bomen heen is een grote boot te zien op de Maas, maar we komen niet bij de Maas zelf. Maar dit is echt genieten en het fototoestel mag aan het werk. Uit de knotwilgen groeien verschillende planten. Mee eters noemt Gerda ze. Dat de boel behoorlijk is ondergelopen zien we als we bij bankjes komen die diep in het water staan. Geen rustplekje vandaag. Of we moeten natte voeten willen maar daar zitten we met deze kou niet op te wachten. Als we eruit lopen zien we het bordje van de blauwe route die we deels liepen in het water staan. Het pad is echt helemaal weg. En als we weer bij de uitgang zijn blijkt de vloed op te komen en staat een stukje van het pad ook al weer in het water. We peinzen erover dat we toch niet echt snappen dat mensen natuur niet zien als iets bijzonders. Ach een boom is een boom zegt Gerda. Zo hoor je veel mensen. Ik ben zo dankbaar steeds weer dat ik het mooie eraf kan zien en zo blij van het lopen wordt. Het is toch dat wat nodig is om een leeg hoofd te krijgen en weer in het goede vel te springen. En dan zijn we op het pad en lopen we het laatste stukje terug naar Antes. Ik heb al de hele dag zo een stom sinterklaas deunte in mijn bol. Vrolijk liedje dus blij lijf. En dan lopen we bijna aan Antes voorbij. Ik volg braaf de route en zien beiden niet het bord Antes. Op de dijk lopen we nog een klein stukje kangs de Maas. Beiden zeer tevreden over vandaag. Wat een mooi sinterklaas cadeau. Een dag zon en op dat stukje industrie en Hoogvliet na toch ook een mooie route. Zeer tevreden stappen we na 21 km de auto in en dan begint het ook te regenen. Wat zijn wij een super bofferds vandaag.

21-11-2021

Trage tocht Doorn

Jaarlijks loop ik hem wel een keer en steeds weer blijft het bijzonder mooi. De trage tocht Doorn. Na vandaag heb ik hem een keer in elk seizoen gelopen. 19 km staat ervoor maar dat halen wij nooit. Wij maken er altijd wel wel wat meer van.

En vandaag loop ik de route met Erna die hem niet kent. Het gebied zo wie zo niet kent. Om 9 uur gaan we op pad en om 10 uur lopen we. Nu is er een verschil in het wandelen met de mensen met wie ik wandel. Met Gerda loop ik altijd voorop en lopen we eigenlijk veelal te zwijgen en genieten. Met de pelgrims zoek ik altijd mijn weg een beetje er tussen in. Ik loop sneller, praat dan weer een poosje, banjer er achteraan of voorop of er tussenin en zwijg of luister gewoon. Met anderen lopen we een beetje hetzelfde tempo. Ik hoef nooit te hard te lopen. En vandaag met Erna is het een heel ander verhaal. Als hardloper ligt haar tempo beduidend hoger dus ik moet twee tandjes bijzetten. En we praten de hele weg honderd uit. Ik heb er plezier in. Is weer eens wat anders dan dat ik mijn tempo drastisch moet verlagen. We kijken even bij huis Doorn. Ik heb al zoveel foto's van deze route dat ik een beetje matig met allemaal plaatjes schieten. Maar het blijft een mooi landgoed al is het in de herfst wat kaal. Dan gaan we op pad. Ik herken de route op de meeste stukken wel, dus ik hoef niet veel te kijken op mijn telefoon. Als we bij het militaire terrein aankomen blijkt daar een landgoed te zitten. Mooi daar wil ik wel kijken. Is voor mij nieuw. We banjeren er overheen en komen langs Huis Aardenburg. Een landhuis gebouwd in de neoclassicistische stijl in 1865. Na jaren leegstand werd het na de tweede wereldoorlog in gebruik genomen als herstellingsoord voor militairen en heeft dit altijd zijn functie behouden. Ik vind het een oerlelijk gebouw en dankzij de zon kan ik er geen foto van maken. We wandelen rond op het landgoed wat echt wel mooi is en zeker met de flarden mist die over het land hangen. Natuur het blijft iets bijzonders. Maar dan moeten we op zoek naar de uitgang want we zijn nog maar net op stap. Regende het vanmorgen bij weggaan, eenmaal op de plek van bestemming schijnt de zon. Maar het is wel idioot koud. Dus mijn jack gaat er bij aan. Maar wat een cadeautje. Op de buienradar staat dat het vanaf 13.00 uur gaat regenen dus we genieten nog maar van de zon. En dan krijg ik het idee dat we verkeerd lopen. Terug en opnieuw lezen. Het valt mee. Happy wappie moet maar wat beter opletten denk ik. Het bos is prachtig. De bladeren vallen om ons heen en alles kleurt. We lopen langs kasteel Leeuwenburg uit 1657 en dan lopen we ook vrij snel langs kasteel Hardenbroek uit 1382. Tjeemig wat konden ze toch bouwen in die tijd. Het blijft fascineren. De binnenkant vind ik meestal niet zo veel aan maar van buiten is het maar een knap staaltje werk. Bij de weg lopen we even een stukje naar links naar een kerkje wat er volgens Erna op prive terrein staat. Klopt. Verboden toegang maar een klein stukje om even een foto te maken moet kunnen. Dan pakken we de draad weer op en lopen door het bos verder tot aan de drukke weg en we een eind langs de kromme Rijn gaan. Ik ben de naam van de rivier vergeten maar een voorbij rennende hardloper weet het op mijn vraag te vertellen. Vertelt er nog wat extra's bij en dan rent hij verder en lopen wij in flinke pas de andere kant uit naar Gothen. En daar aangekomen is het half 2 en is het voor mij bankje koffie en een broodje. Met een koek die Erna heeft mee genomen 😋. Beetje zondigen mag wel. Mijn jas en vest waren al uit en ik liep in t shirt, maar nu, zo bezweet en in de wind gaat het vest aan en moeten we na een poosje echt wel verder want het wordt veel te koud. We komen bij landgoed Rhijnestein. Het ziet er een beetje verfrommeld uit maar juist dat vind ik zo bijzonder mooi. Niet dat hele statige maar gewoon een lekker oud uitziende voorkant en daarachter dan een kasteelachtig iets. Het heeft ook een beschrijving wat een leuk wetenswaardigheidje is.

De ridderhofstad Rhijnestein was vertegenwoordigd in de Ridderschap van Utrecht. Aan het einde van de Middeleeuwen had Rhijnestein echter geen vertegenwoordiger meer in de Ridderschap, omdat gedurende langere tijd alleen vrouwen eigenaar waren. Vrouwen hadden geen zitting in de Ridderschap.

De huidige min of meer symmetrische vorm van het hoofdhuis is ontstaan in de tweede helft van de 19e eeuw.
De toenmalige burgemeester van Cothen en Langbroek, W.A. van Beeck Calkoen, heeft aan de woontoren een middenstuk en tweede toren gebouwd om het met zijn gezin te kunnen bewonen.

De tuin en het park rond het huis zijn in de tweede helft van de 19e eeuw aangelegd in Engelse landschapsstijl.

Het kasteel zelf vind ik niet bijzonder maar de voorkant zoals op de foto heeft iets sprookjesachtig vind ik. Ik kijk dan ook altijd uit naar dat plekje. Jammer dat we niet in de tuin mogen kijken. We gaan verder en lopen langs bijzonder leuke stukjes. Erna vindt dat ik niks te veel heb gezegd. Ook zij geniet van deze route. En dan als we weer in het bos komen geef ik aan een plasstop nodig te hebben. Het is even zoeken maar dat lukt. Een irritant steentje in mijn schoen die ik al een hele tijd mee draag mag er nu ook gelijk uit. Het is lastig ballanceren op 1 voet en hopen dat mijn sok niet in de vieze blubber verdwijnt. Een stel vraagt me of het goed gaat en roepen als ik bijna in de modder terecht kom. Even helpen in corona tijd met anderhalve meter is er nu niet bij😠. En als ik dan weer vlak bij Erna ben begint het te regenen. Erna maakt een opmerking net geplast en nu regen. Tja, mijn lijf is zo warm dat mijn plas gelijk verdampt en als regen naar beneden komt. Fototoestel maar opbergen en net als die netjes in zijn hoes zit en ik me afvraag of ik mijn regenjack zal aantrekken nu ik toch mijn rugzak af heb, is het droog. Mooi zoveel had ik nou ook weer niet geplast.🙂 En droog blijft het. Ik herken het pad even niet en we lopen terug. Maar er is geen ander pad dus maar weer rechtsomkeert. Zo kom je ook aan je kilometers. En dan zien we de varkens en is Erna blij want daar hoopte ze op dat we die zouden zien. We komen bij de weg en ik vermoed dat we toch iets niet helemaal goed hebben gedaan, maar ik zie kasteel Sanderburg en ik weet dat we weer op de goede weg komen. Kasteel Sandenbrug uit 1391. Groot wit en doet een beetje eftelingachtig aan. De dichter Gerrit Achterberg is in het koetshuis geboren. Twee jaar terug kwamen we een man tegen die daar gewerkt had en enthousiast vertelde over het werk wat hij deed. Als ik dat aan Erna vertel vraagt ze of die man verlegen zat om een praatje. Ehhh ja vast maar hij was gewoon hartstikke enthousiast. Ze kent dat niet zo. Al babbelend en om me heen kijkend lopen we verder. En dan zegt Erna dat het eerder druk was met wandelaars en nu ineens is het stil. En even later flats. Ik kijk om me heen praat en zak tot mijn enkels in de modder en het water weg. Erna durft geen grappige opmerking te maken. Zo goed kennen we elkaar nog niet naar ik kan er om lachen. Mijn voeten waarvan ik eerst denk dat ze nat zijn blijven droog. Mooi de chagerijnige tenen zijn echt gelukt en het wordt tijd dat ik nu een fles wijn naar mijn wandelman ga brengen. Maar verder zie ik er niet uit. Mijn broek onder de bagger en mijn schoenen zullen de harde borstel nodig hebben. Tja nu snap ik dat er geen wandelaars zijn. Het is flink baggeren nu. Maar dan komen we tussen de landerijen op de verharde weg. Als we even staan te kijken waar we heen moeten vraagt Erna aan een fietser die een kaart bestudeert of hij verdwaald is. Nee hoor, of wij verdwaald zijn. Ook al niet. Dan wenst hij ons een prettige dag. Nou moppert Erna die dag is al bijna voorbij komt ie nu pas mee aan. En dan moet ik lachen. Niet gewend als hardloopster dat mensen onderweg praatjes aan knopen en dat klopt ook zegt ze. Ik vind het reuze grappig en het wordt een gespreksonderwerp. Het laatste stukje is zoeken, maar na 25 km staan we dan bij de auto. Het is pas half 4. Zo vroeg zijn we nog nooit door de route heen gelopen. We liepen echt stevig door vandaag😀 Op Reeuwijkse hout gaan we een hapje eten en dan op huis aan. Maar niet voor ik eerst weer op de snelweg naar Utrecht beland🙃 Maar wat een heerlijke en mooie dag vandaag.

20-11-2021

Nederlands kust pad van Santpoort naar Overveen

Vandaag met Gerda afgesproken. Even zitten dubben waar gaan we heen. Rhoon is mooi maar kan er niet echt een route vinden die ook leuk is met het donkere weer. Duinen??? En al zoekende stuit ik op het Nederlands kust pad. Oja waarom geen route en met de trein weer terug?? We doen dat met pelgrimsdagen ook dus waarom niet als we samen op pad gaan.

Keus is dan snel gemaakt. Kennemer duinen is een mooi gebied, mooie afstand en niet te ver rijden. Om 9 uur Gerda opgepikt. De rit verloopt voorspoedig en we rijden maar 1 keer een stukje verkeerd. Dat valt weer mee. In Santpoort gaan we direct aan de wandel. Ik heb koffie mee genomen dus onderweg hebben we een bakkie met boterkoek 🙂. Veel pauzeren gaat niet nu het zo vroeg donker is. Dus restaurantje slaan we over. Het is een poosje zoeken naar het begin van de route. En als ik denk dat we die gevonden hebben lopen we een stuk verkeerd. Later blijkt dat we de route naar het noorden verder liepen i.p.v terug naar het zuiden. We komen daardoor wel bij de ruïne van Brederode. Het kasteel werd eind 13e eeuw gebouwd. Eerst alleen een woontoren, maar in 1300 werd het door Brederode 2 afgebroken en werd er een vierkant kasteel van gemaakt. In 1351 belegerd door de kabeljauw gezinde Gijsberth 2 van Brederode. Na de overgave was het kasteel zwaar beschadigd en werd gesloopt. Na de verzoening in 1354 tussen de graven en brederodes werd het herbouwd maar niet meer bewoond.

Omdat de Hoeksen in 1426 Haarlem belegerden, verwoestten Kabeljauwen het zuidelijke gedeelte van het kasteel. Het werd Willem van Brederode verboden het kasteel te "versterken, vastmaken of te bolwerken" waardoor het niet hersteld kon worden. Uiteindelijk werd het noordelijke gedeelte in 1464 toch weer hersteld. Tijdens de opstand van het kaas- en broodvolk in 1492 werd het kasteel geplunderd door Duitse soldaten. Sindsdien werd het niet meer bewoond. In 1568 kwam het aan de Staten van Holland. Na het verlies van de watergeuzen in de slag op het Haarlemmermeer moest Haarlem zich in 1573 na het beleg van Haarlem overgeven aan de Spaanse soldaten. Hierbij werd Lancelot van Brederode door hen onthoofd en werd het kasteel geplunderd en in brand gestoken. Vervolgens viel de ruïne ten prooi aan het oprukkende stuifzand van de duinen. Zo een stukje geschiedenis ook weer even opgehaald. 🙂 Het is leuk om dat weer op te halen.



Gerda is aan het mopperen en ik word daar nerveus van. Dus als het te lang duurt schiet ik even uit mijn pantoffel. Ophouden met klagen en negatief zijn. Het is ook een moeilijke tijd nu, en ik weet dat Gerda een hoop te verwerken heeft met het overlijden van haar zus, maar dit helpt gewoon niet. Het helpt en als we dan na veel uitleg op de goede route staan gaat het beter. Het is erg grijs en het blijft wat donker buiten. Het zou droog blijven maar we moeten onze regenponcho toch aan voor de regelmatige terug kerende miezer. Op een bankje drinken we even een beker koffie met boterkoek. Niet te lang want we zijn door dat dwalen en vragen laat en we moeten nog een eind. De duinen zijn prachtig en we maken foto's. Veel praten doen we niet, maar wij praten meestal niet veel met het wandelen. Dat doen we met pauzes. En dat doen we vandaag maar twee keer. We komen bij een omleiding omdat het pad onder water staat. Ik moet lachen want Victor denkt dat we niet onder water komen als de zeespiegel blijft stijgen. Hier al een stukje resultaat misschien?😀. Het omlopen is wel de moeite waard. We moeten een heuvel op. Bovenop zitten allemaal mensen uit te hijgen en te genieten van het uitzicht. Wij hijgen uit, maken een foto van elkaar dat we een foto staan te maken en gaan door. En dan lopen we de langs de andere kant van het verdonken pad en ben ik blij dat we netjes de omleiding gevolgt hebben. Het staat idd blank, maar er staan wel een hoop paarden. Prachtig om te zien. Dan lopen we het strand op en waait het flink en begint het weer te regenen. Maar het is erg druk op het strand. Veel mensen gaan uitwaaien vandaag. Er is nog een kite-surfer op zee. Mooi om te zien zo in de golven. Na een poosje verlaten we het strand en wordt het tijd voor een bankje en lunchen. Gerda zakt door haar hoeven. Niets gegeten en op 3 koppen koffie na niks gedronken. Zonder brandstof loop je niet mopper ik. Maar ze is ook erg moe door alle narigheid. We lunchen lekker droog en beschut in de vogelhut. Broodjes, eitjes en koffie, het leven is zo slecht nog niet vandaag. Er komen nog 2 mensen binnen die na een poosje vragen of ik wat wil opschuiven. Ik zit dan ook wel asociaal breeduit met alle spullen over de bank gedrapeerd. Dat zeg ik dan ook en schuif braaf op. Na de lunch gaat het verder. En dan lopen we de duinen uit en komen we bij de weg. Gerda is echt bekaf en als ik zie dat we langs station Overveen komen stoppen we. Nog een half uur lopen naar Haarlem langs het spoor en de weg, in het half donker al, is niet leuk meer. 20 km is meer dan genoeg. In het restaurant bij het station gaan we een hapje eten en dan hebben we lol. Een man die iedereen vraagt of voor de ventilatie de buitendeur open mag blijven. En vervolgens bij de deur gaat zitten en iedere keer als iemand binnen komt of uit gaat de deur weer open doet. Serveersters wordt meerdere keren verteld dat de deur open moet blijven en de man blijft maar loeren. Verdrietig dat mensen zo bang moeten zijn nog, maar het is wel een komisch gezicht. Als hij dan weggaat met een mondkapje voor zijn kruis gehouden i.p.v. op zijn gezicht moet ik echt lachen. Het eten is goed en dan gaan we aan de rit naar huis beginnen. Eerst naar Santoort met de trein en dan met de auto naar huis. Bij schiphol nog een paar joekels van vliegtuigen waar ik helemaal enthousiast van wordt en bijna in de vangrail beland. Gerda schreeuwt pas op en dan blijf ik maar wat meer bij de les. En dan zijn we thuis en kan ik mijn tas inpakken voor de volgende tocht morgen. Het was een mooie route en die smaakt naar meer van dit pad.

13-11-2021

De laatste etappe van de oudste weg van Nederland.

Gisteren de crematie gehad. Wat een verdrietige gebeurtenis. De tranen bleven maar gewoon lopen. Ik vind het zo erg voor mijn maatje en haar familie. En vannacht dan ook pas om 3 uur gaan slapen. En dat was niet zo handig, gezien ik vandaag mag lopen. Maar de slaap wilde niet komen. Toch op tijd uit bed en het viel nog redelijk mee hoe ik me voelde. Mooi ik heb zin in een mooie afsluiter van deze tocht. Net als ik aan het ontbijt zit hoor ik de Whatss app. Wil dat ze onderweg is. Ik moet lachen. Die denkt laat ik me maar melden dan vergeten ze me niet, net als vorige keer. Mijn eerste gedachte die later blijkt te kloppen. Nee hoor Wil, ik vergeet je echt niet 😀. Kaartje voor mijn maatje nog in mijn tas duwen zodat de rest ook wat kan schrijven. Beetje veel steun doet goed nu in deze tijd. En dan vlieg ik ook de deur uit. Om kwart voor 9 sta ik bij Victor en kunnen we vertrekken. En om even na tien uur zijn we in Heelsum op de afgesproken plek, en zien we de bus aan komen met de rest van de kudde. Mooi, we kunnen gelijk aan de wandel. Bijkletsen, wandelen en genieten van de omgeving is het vandaag. We zijn met zijn achten. Beetje de vaste kern van deze tocht. We komen al snel langs de hervormde kerk van Heelsum. Mooi kerkje uit 1519 gebouwd op een terp. Prachtig om te zien. Jammer dat de kerken bijna niet open zijn. De herfstkleuren zijn hier prachtig. Ik kijk echt mijn ogen uit en kan hier zo van genieten. We lopen vandaag langs een aantal bezienswaardig heden. Een ervan is kasteel Doorwerth gebouwd voor 1260. Het ziet er hartstikke middeleeuws uit nog en ik vind het prachtig, terwijl ik nooit zoveel heb met kastelen. Tijdens de tweede wereldoorlog raakte het kasteel zwaar beschadigd maar het is mooi gerestaureerd. Vanaf 2000 zijn alle sinterklaas films door Martijn van Nellestijn op het kasteel gemaakt. Sinterklaas was een bofferd daar te mogen vertoeven 🙂 Bij de ingang staat de oudste Robinia boom van Nederland, gepland als aandenken aan de vrede van Nijmegen in 1678. Naast Titia die vandaag veel weet te vertellen over de geschiedenis van de oorlog rondom de route, is het leuk er op internet nog wat verder over te lezen. Ik vond vroeger op school alles over de tweede wereldoorlog interessant, wat later wegzakte. Maar nu ik ouder word begint geschiedenis toch weer meer te leven. Als we uitgekeken zijn, want een paar van ons moeten toch even foto's maken en kijken gaan we verder. Onze leider Victor leid ons handig een modderig pad op. Als de broeken goed vies zijn blijken we verkeerd te lopen. Niet ver gelukkig maar een stukkie terug en weer over een goed te lopen pad. We lopen zo om het kasteel heen. In het bos is het weer prachtig. Ik raak wat achterop als ik foto's maak en rondkijk. Maar dan zie ik de kudde ineens boven lopen en klauter ik gewoon maar de heuvel op. Boven wordt gezongen en ik hijg als een molenpaard. Maar zo ben ik snel weer bij gelopen 😀 We lopen dan het Heveadorp in. Maar we lopen er jammer genoeg grotendeels langs. Dat wordt nog een keer daar in de buurt wandelen vermoed ik zo. Het is soms wat heuvelachtig vandaag dus een beetje klimmen. Bovenop de Arnhemse stuwwal kijken we de diepte in naar de Nederrijn. We zien de oversteekbrug. De naam is ter herinneringen aan de waal oversteek in 1944. Er kwamen 48 militairen om en als eerbetoon aan hen is de brug uitgerust met 48 lichtmasten die na het aanschakelen van de stadsverlichting paar na paar aangaan in het tempo van een trage mars. Ik probeer er in de verte een foto van te maken maar het is te heiig. We gebruiken een picknick bank om onze lunch op te eten. Veel zitten kan vandaag niet doordat het vroeg donker is maar dat is ook niet erg. En soms lopen we een klein stukje verkeerd en ook dat is niet erg. Het hoort er zo bij met Victor als leider😀. Maar we lopen dan ook nog langs een restaurantje voor de nodige koffie en thee, met voor een aantal lekkerbekken de bosvruchtentaart. We komen langs het airborne museum met de geschiedenis van de slag bij Arhnem in 1944. Bij het museum staat een bronzen beeld om de veteranen te bedanken. Zo komen we nog wel een aantal herdenk plekjes tegen uit de oorlog. Er is toch hard gevochten door al die mensen om ons land bevrijd te krijgen destijds. En dan begint het avond licht te komen. Hoe mooi is dat. Over de velden met al die gekleurde bomen. Echt schitterend. Bij de 18e eeuwse buitenplaats Zypendaal is het weer enorm genieten van de kleuren pracht van de bomen en de weerspiegeling in het water. Zo is de tocht heel erg afwisselend. En dan lopen we via het vroegere opvang huis voor veteranen met ptss Arhnem binnen. Daar nemen we al snel afschid van Wim die daar de auto heeft staan en op tijd weg moet en lopen wij naar het station. Daar drinken we nog een etappe drankje voor een ieder op reis naar huis gaat. Ik heb zoals gewoonlijk even paniek als ik niet gelijk mijn ov kaart kan vinden, die ik gewoon bleek te hebben opgeborgen in mijn rugzak. Maar dan pakken Victor en ik de bus en is het ook voor ons beginnen aan de weg terug. We kunnen terug kijken op een mooie dag en een voltooid pad. En ik heb alweer zin in 4 december als we starten op het roots pad.

8-11-2021

Herfst

Herfst. Het is echt herfst. Vanmorgen zo somber buiten en dat nodigt niet uit al vroeg op pad te gaan.

Wel de wandel kleren aan want het zou op gaan knappen.

En ik heb een loopje even nodig. Gisteren bericht gekregen dat de zus van mijn lieve maatje besloten heeft dat het leven voltooid was. Dood gaan is niet erg, dat hoort bij het leven. De manier waarop is een ander verhaal. Ik ben ontzettend geschrokken, verbijsterd en erg verdrietig. Het was een lieve zus en ik mocht haar graag. Het is een verschrikkelijke nachtmerrie waar ze in zitten en de pijn is zo voelbaar. Dus ik moet gewoon maar mijn hoofd even leeg lopen. Mijn eerste plan was naar de waterleidings duinen maar gezien het weer en het late weggaan besloten naar het Buijtenpark te lopen voor een beetje herfst snuiven. Mooi gebied en ik kan weer eens een rondje oefenen met het fototoestel. Het blijft een moeilijk iets. De polder is leeg, de koeien zijn op stal. Maar dan kom ik er toch nog twee tegen die nog naar binnen gaan. De boer vertelt het zat te zijn elke keer in de regen het weiland in te moeten. Ik mag blijven kijken maar wel van achter een struik, want de dames zijn nerveus. Met een spoor van worteltjes worden ze naar de trailer gelokt. En dan staan ze netjes op hun plek en is de polder voor de komende maanden voor de vogels en nog wat schapen. Gek leeg zo. Ik doe het kalm aan. Van het weekend een of ander raar virusje, en nu nog veel last van mijn benen en wat astmatisch. Maar ik herstel snel dit keer. Bij het Buijtenpark aangekomen is de lucht mooi. Het hemelpoortje is weer zichtbaar. Ik blijf een poosje hangen en kijk over het water. Mijn foto toestel pobeer ik met allemaal verschillende standen uit. Er mislukken dus ook veel foto's.

Een foto cursus van iemand prive zal handig zijn, maar nu ik volop in de re-intergratie zit, en niet weet hoe dingen gaan lopen zal dat nu moeten wachten. Na de winter maar eens op zoek. Over het voetpad en ruiterpad duik ik het park in. De skibaan is van binnen alweer verlicht. De mensen stromen weer toe om weer voor hun ski vakantie te gaan oefenen. Ik hoop dat corona op tijd onder controle komt voor ze. De bomen worden nu echt kaal en de grond ligt bezaaid met bladeren. Straks als alle blaadjes verdwenen zijn zal alles dood lijken. Tot de lente komt en er weer nieuw leven ontstaat. Het blijft toch bijzonder die vier seizoenen. Elk seizoen met zijn eigen ritme en zijn eigen specifieke kenmerken. Het lijkt wel, naarmate ik ouder wordt, dat het steeds beter zichtbaar voor me wordt. Ondertussen ben ik bezig in mijn hoofd. Mijn vriendin heeft gevraagd samen met haar een stuk op te stellen, wat ze kan voorlezen op de uitvaart vrijdag. Natuurlijk doe ik dat. Maar ik wil er wel een mooi bijzonder iets van maken, waar zij zich ook in kan vinden. En dat vind ik nog best moeilijk. Ik ga er in ieder geval mijn uiterste best op doen. Er zijn niet veel mensen op de been vandaag. Mensen werken of vinden het weer blijkbaar niks. Ik hou zowaar mijn vest ook voor het eerst aan vandaag. De keren dat ik denk dat mijn vest uit kan worden mini momentjes. En de keren dat ik denk dat ik wat warmers nog aan moet dan een vest worden ineens realiteit. Ook ik ga met de seizoenen mee. En toch heeft dit wat donkere weer ook zijn charme. Ik merk dat ik me beter voel als ik buiten aan de wandel ben. Mijn gedachten ordenen zich ook beter. En dan ineens staat er zo een groot rund op mijn pad waar je afstand van moet houden. Er loopt nog een pad naast, maar als ik dat wil pakken blijkt daar ook een flinke jongen te staan. Ik blijf maar geduldig wachten. Ook de runderen hebben hun herfstvacht aan getrokken. Goeie wat zijn hun vachten ontzettend vies. Ze zijn helemaal bont gekleurd. Mooi om te zien en ik geniet van deze spierbundels. Wel vraag ik ze toch zeer vriendelijk een paar passen opzij te gaan doen. Ik moet nog wel een eindje en het is ondertussen zo een tijdstip dat het al schemert als de zon niet schijnt. Maar daar hebben deze jongens geen boodschap aan. Rustigjes eten ze hun buik vol en pas als ze een beter plekje zien stappen ze op. Snel loop ik er langs. Ik dwaal eigenlijk maar een beetje rond. Het is ook niet erg. Ik hoef geen kilometers te maken, maar het stoeien met de foto's is een goede afleiding. Eenmaal het park uit moet ik nu wel gaan zorgen dat ik op huis aan ga. Ik zou nog naar zwem je fit moeten maar omdat ik bij elke stap mijn benen pijnlijk voel, tot onder mijn voeten toe en omdat ik nog steeds wat benauwd ben besluit ik vanavond lekker op de bank te blijven hangen. Mijn lichaams beweging heb ik wel gehad. Ik vermoed dat ik mijn foto toestel nu niet meer zo zal gebruiken. Mooi want anders ben ik pas in het donker thuis. Maar dan gaat de zon tussen de wolken onder, krijgen we ineens een prachtige lucht en is het tempo er weer uit. Een vrouw op de fiets begint een praatje over het mooie licht. Het wordt uiteinderlijk een heel gesprek. Ze komt uit voorburg en vindt de polder hier zo mooi, dat ze hier vaak komt fietsen. Ze vertelt dat ze ook graag wandelt maar als ze vanuit huis wil wandelen moet ze altijd eerst drie km lopen voor ze uit de de stenen is. Daarom ben ik nou zo blij met mijn huis. 5 mnuten en ik laat de huizen achter me en loop zo in de polder. Ze vertelt dat je precies kan zien wanneer het stadse mensen zijn. Ze lopen met allerlei klein tuin gereedschap een hoop werk te verichten. Zij komt van de boerderij en dan weet je wel dat je beter gewoon grote gereedschappen kan gebruiken. Dat gaat veel sneller. Ja lol, dan heb je ook geen stadstuintje denk ik, maar zeg niks. Ze vertelt over de dure wandelbroek die ze heeft. Echt zo ideaal zegt ze binnen een half uur droog als het geregend heeft. Ja de mijnes ook alleen heb ik daar geen duur merk voor nodig. Ze wil van alles weten over mijn regenkleding en vertelt dan nog een heel verhaal over haar ouders en dat ze tot hun dood op de boerderij gebleven zijn. Dankzij alle mooie aanpassingen. Ja een dame die duidelijk te koop loopt met haar rijkdom. Ik besluit maar wat minder spraakzaam te worden. En ze snapt de hint want niet veel later wenst ze me een prettige dag en maakt tempo. Mooi zo. Ik heb nooit zoveel behoefte aan mensen die zo lopen te pronken. Het gaat niet om je rijkom, wel hoe gelukkig je bent met de eenvoudige dingen. En materialisme is mij nou eenmaal vreemd. Rustigjes loop ik verder. Herfst de natuur gaat in rust. Die trekt zich niks aan van corona en de onrustige mensheid. Tevreden laten de bomen hun bladeren vallen. Wetende dat ze straks, in de lente, hun takken weer sieren met schitterende kronen. De weilanden kunnen weer herstellen van het gegraas van hun bewoners. Hopelijk kan de bodem herstellen van de te droge of te natte seizoenen. En hopelijk vind mijn maatje een manier om met het verlies van haar zus om te gaan. Alles staat in het teken van tijd. Nog nooit was dat zo voelbaar als vandaag.

2-10-2021

Oefenen en schandalig genieten.

Vandaag had ik in mijn hoofd dat ik een gesprek met mijn leidinggevende zou hebben.

Ik wil reintergreren en meer doen dan alleen een beetje rondhangen zonder plan.

Ik hoorde al dat ik misschien dit op een andere afdeling moet doen en daar heb ik geen behoefte aan. Dus het gesprek was welkom. Kom ik om 9 uur op het werk, blijkt de afspraak volgende week pas te zijn.

Niks is mij vreemd, dus ik was ook niet verbaasd. Het hoort bij mij, net als een grote broodplank kwijt raken. Mooi even met de teamco bijkletsen en een bakkie koffie doen. Heb ik gelijk de koffie binnen.

Dan stap ik op. Ik kan nog vroeger lopen dus dat is ook wel prettig.

Mijn wandel kleren heb ik in de auto. Dacht kleed me in het restaurant op Reeuwijkse hout wel om, maar dat is nu nog dicht.

Dan maar in de auto. Snel voor iemand eraan komt alles uit en wandel kleding aan. Het gaat goed en ik ben op tijd klaar.🙂

Nog even mijn foto toestel instellen met iso, diafragma en sluitertijd. Dat had ik opgezocht wat ik met zon moest. Hopelijk lukken er nu wat foto's. Ik heb een route uitgezocht van 32 km. Een fietsroute langs mooie plekken, zo schreef men. Ik loop al direct weg van de plas en dat was nou net niet mijn plan. Nog maar eens loeren op de kaart en dan zie ik dat ik wel weer langs de plassen kom. Het gaat naar Reeuwijkdorp. Het centrum kom ik niet. Sterker nog ik loop nergens een centrum in, wel langs saaie wegen bij de plaatsten die ik door moet. Maar het deert me niet echt. Ik geniet van het mooie weer. Al vrij snel loop ik langs een bord in de polder. Asfalt erin, natuur eruit besluit waddinxveense gemeente raad. Wat leven we toch in een gekke wereld. Het klimaat verandert snel. Steeds extremer weer en we zien het ook in Nederland al even gebeuren. En er zijn maar klimaat tops en iedereen is het erover eens dat er wat moet gebeuren. Maar toch liever nog wat asfalt. De enegrie wordt stervens duur dus ach dan zetten we maar weer houtkachels neer in huis. Het lijkt iedereen te kunnen schelen dat het niet goed gaat, maar we willen er niks aan doen om het te verbeteren. De politiek zou toch zoveel meer kunnen en moeten doen. Maar alles zwabbert maar heen en weer en niemand neemt ergens echt de verantwoordig voor. In het klein zie ik het op het werk ook wel in zaken gebeuren. Dat is wel grappig als je niet mee werkt maar van een afstandje alles observeert. Het afschuif systeem is groot. Ik peins er een poosje over door maar meer of ik, alles wat nu zo mooi is nog kan zien, als ik over 20 jaar ga lopen. De complete lockdown toen alles in de natuur uit zijn voegen barste wat heb ik daar van genoten. En wat is er niks van geleerd. Maar dan zet ik het uit mijn hoofd. Ik kan er weinig aan doen behalve wat ik nu doe. Vlak voor Goudse hout kom ik langs een manege met een groot bord dat je er kan eten. Mooi even een toillet en wat eten is welkom. Zoete aardappelsoep met een tosti en gember thee voor een habbekrats en vers en lekker. Daar kan ik op voort. Buiten merk ik na twee stappen dat mijn stokken nog binnen liggen. Ik vergeet ze vaak maar eenmaal buiten mis ik ze ook direct. Via Goudse hout loop ik naar de Reeuwijkse plassen. Hiep hiep helemaal blij nu. Het tempo gaat eruit vanwege het geoefen met het foto toestel. Maar het geeft niet. Ik kom op stukken die ik liep toen ik naar Rosmalen liep. Mijn gedachten gaan naar die dagen terug. Wat een goed besluit heb ik toen genomen. En wat een bijzondere en mooie tocht was het. De mensen die ik ontmoette, de mooie verhalen bij de vrienden op de fiets adresjes en het verblijf en gesprekken in de kloosters. Met een lach ga ik verder. Mijn hoofd is lekker leeg. Had ik eerder even de muziek op mijn oren die gaat niet meer aan vandaag. Ik bedenk me dat ik eigenlijk mijn broekspijpen eraf kan doen. Al vanaf het begin loop ik in t shirt en ik heb het toch aardig warm. Maar wat me tegen houdt is dat het aan het eind van de dag kouder gaat worden en ik de pijpen eraan zal moeten gaan ritsen. En dat geeft een probleem want ik bleek gisteren veel te sterke lenzen in te hebben. Ik kon al een half jaar steeds slechter zien en toen het echt zo slecht werd dat ik geen borden boven de weg meer kon lezen heb ik maar eens de boel laten controleren. En idd mijn ogen zijn enorm vooruit gegaan en mijn lenzen zijn dus veel te sterk. Nieuwe komen pas over een paar dagen. Mijn broekspijpen aanritsen had ik van de week al veel moeite mee. Laat staan als ik de broek zelf ook nog aan heb. Daar heb ik geen zin in dus ik hou alles maar aan. Ik loop enorm te genieten ondertussen van het plassen gebied. Ik puzzel heel wat af met sluitertijden en diafragma. Het is ook mooi buiten en van de herfst is zo eind oktober eigenlijk maar weinig te merken. Ook wat herfst kleuren betreft lijkt de natuur op een of andere manier achter te lopen. Lekker eigenlijk zo eind oktober nog in shirtje kunnen lopen. Misschien duurt dan straks de winter niet zo lang. Of het moet opschuiven. Ik hoop het niet. Als ik dan in Driebruggen aan kom wordt het iets minder foto's en wat meer doorlopen. Ik weet dat ik nu niet meer kan rusten. De enige stop in de manege kon, maar door het geoefen met de camera ben ik laat. Niet erg. Moe ben ik niet en water heb ik genoeg. De weg naar Bodegraven heeft wel wat grappige momenten. Twee hanen op een hek, spreeuwen op een windwijzer, een vissende reiger midden in de sloot, het is zo mooi om naar te kijken. Maar dan kom ik bij de snelweg uit waar ik een stukje langs moet. Het is niet anders en ik ben blij als ik er weer vanaf loop, al blijf ik hem heel lang goed horen. Er staan schapen midden op de weg en een koe staat op een brugje voor het pad te kijken. Net alsof ze op de schaapjes past. Het ziet er grappig uit en ik heb lol. Ik had gehoord dat je dieren op oog hoogte moet fotograferen. Oke ik ga op mijn knietjes voor de schapen. Als ik een foto maak voel ik een bonsje tegen mijn rug. Een zwart schaap probeert mijn rugzak op te eten. Ik schiet in de lach. Met mijn stijve benen kom ik maar snel overeind. Ik zie een reiger vliegen en denk mooi ik ga een scherpe foto proberen te maken. De reiger is goed gelukt ware het niet dat nu de hele foto wazig is. Ik weet in ieder geval nu hoe ik de iso goed moet instellen. De sluitertijd begin ik een beetje te snappen en het diafragma daar zal ik mee moeten gaan stoeien. Uiteinderlijk kom ik weer bij de drukke weg. Nu is het doorlopen want de schemer begint eraan te komen en de auto's razen langs me heen. Als ik door ren red ik misschien nog de ondergaande zon op de plas. Uiteinderlijk lukt dat net niet. Maar niet getreurd ik heb een geweldige fijne dag gehad. Na 33 km sta ik bij de auto. Dankbaar en intens tevreden met deze dag.

23-10-2021

2000 km

Vandaag pelgrimsdag. Nog 2 etappes van het oudste pad van Nederland. Het is voor mij wel erg vroeg dag nu ik niet zo vroeg op hoef om te gaan werken.

En met 4 uurtjes slaap is het nog een uitdaging mijn warme bed uit te klauteren. Maar met het idee van de dag die voor me ligt spring ik er dan toch, een half uur voor ik de deur uit moet, uit. Hup douchen, in de kleren en een ontbijt naar binnen werken met de halve liter water en de auto in.

Ik ben er een ster in geworden om tempo te maken😀 Om kwart voor 9 ben ik netjes op tijd bij Victor. We pikken Wim op bij de metro en dan gaan we aan op Rhenen. Wim net terug van Santiago dus de praatjes gaan dan ook over de camino. Ik krijg er zin in om over twee jaar weer te gaan. Volgend jaar blijf ik nog maar een jaartje dicht bij huis heb ik bedacht. Geen zin in drukte van het heilige jaar en corona houdt me ook nog dicht bij huis. Zeker nu op het werk, mensen ondanks de vaccinaties toch nog flink ziek worden. Maar genoeg in de planning, dus ik ben toch wel onderweg. Om 10 uur zijn we in Rhenen en staat de rest te wachten. Volgens Victor is iedereen er, maar ik mis toch echt Wil die hij in de auto wel genoemd had. Die zou om kwart over 10 op het station staan. Op dit vroege uur kan ik niet zo gauw op haar naam komen en de rest weet het ook niet wie er nog gemist wordt. Eerst maar even koffie en bingo. Wil missen we. We proberen contact met Wil te krijgen wat niet lukt. Als we dan aan de wandel gaan zien we bij het station Wil staan die ons ook niet kon bereiken en zich zorgen maakte. Maar gelukkig ze is erbij. We lopen het stadje uit en komen bij de Grebbeberg. Oww ik heb de route thuis niet bekeken anders had ik geweten wat me te wachten stond. Redelijk steil een enorme trap op een steile afdaling en ergens nog een keer een trap. Tijd voor de longtesten denk ik boven. Even kalm aan en op adem komen. En dan komt de afdaling. Menigeen hoor ik dat de stokken wel handig waren geweest. Met afdalen heb ik geen problemen, dus Wil gaat met mijn stokken naar beneden. We moeten wel veilig lopend beneden aan komen. Rollen worden je kleren niet schoner van🙂 Maar ik krijg het er wel warm van en wat ik niet had gedacht gebeurt dan toch. De rest van de dag loop ik in t shirt. Victor zag de bui al hangen en leid ons keurig netjes een stukje over een fietspad. Dat scheelt klauterwerk. Matthijs heeft het in de gaten. Ik niet ik loop gewoon achter iedereen aan. Lekker makkelijk vandaag. En Elza houdt de route ook in de gaten en die loopt nog wel eens een andere kant op. Heeft ook meestal dan nog gelijk, dus ik laat de telefoon alleen de km stand opnemen. Het is leuk om bij te beppen en het is leuk om ergens er tussen te hangen of achteraan te hobbelen. We moeten een end langs de weg. Niet het mooiste stuk. Het kan niet altijd anders maar soms zie je dan wegen die veel mooier lopen. We doen het ermee. En dan komen we in Wageningen en lopen we langs een soort klaagmuur waar je briefjes in kan doen. Ik maak er een foto van en dan is een lens wel handig. Thuis zie ik dat er een boodschappenbriefje in de muur is gestopt. Ik moet er om lachen. We gaan rust houden bij hotel de wereld. Daar waar de capitulatie is getekend 5 mei 1945. Toch wel een bijzondere plek. Ik wist het ook niet meer. Zakt toch wel een en ander weg in de loop der jaren. Als we uitgerust zijn gaat het verder. Nog een stukje langs de weg en dan weer het bos in. Dit keer over een ruiterpad. En dat is behoorlijk aanmodderen. De een zoekt het meest droge stukje op, de ander banjert gewoon langs een randje er zoveel mogelijk naast. Het bos staat vol met rode koolzwammetjes. Prachtig vind ik ze. Het zijn ook weer bijzondere stukken natuur om te lopen. En dan staat de teller van mijn km stand op 2000 km dit jaar. Nog nooit zover gelopen in 1 jaar. Er worden wat foto's gemaakt. Ergens heb ik er 1 van de 1000 km nu van de 2000. En ach het is niet zo heel boeiend, maar het zegt mij meer waar ik toe in staat ben als ik niet hoef te werken. En het zegt me iets over de wandelverslaving die ik ondertussen wel heb. Eigenlijk moet het gewoon even twee weken slecht weer zijn, dan heb ik tijd om mijn huis verder leeg te ruimen. Als het droog is en mooi weer dan houd ik mezelf niet binnen. Nou leuk, kijken wat ik er nog aan kan lopen dit jaar. Pas na 5 km kom ik erachter dat mijn telefoon is uitgevallen. Dus de km stand is niet verder gelopen. En dan staan we bij een beelden tuin en een schuur waar allerlei briefjes hangen met gezegdes en spreuken. Er zijn veel mooie bij en van een paar maken we foto's. Nog even een stop en nu moet ik toch echt aan het water tanken. De flessen zitten nog vol bijna aan het eind van de tocht. En dan is het het laatste stukje helaas alweer. 20 km verder vandaag. Eenmaal in de bus zie ik het rijtje grijze hoofden zitten en moet ineens denken aan jaren geleden. Ik was met een vriendin in een hotel in Drenthe buiten het seizoen. Er waren alleen maar ouderen in het hotel en die kwamen elke dag terug, en zaten te praten over de afstanden die ze gefietst hadden. We zeiden toen tegen elkaar, kijk daar is ons voorland. Over een aantal jaren zitten wij ook met grijze hoofden te praten over onze wandeltochtjes. En nu ben ik dan een grijze duif en praat ik over de wandeltochtjes. En het bevalt me eerlijk gezegd best. De wandelconditie is nog prima en ach ik heb het meestal niet in de gaten dat de jaren voorbij gaan. Zo hoort het ook denk ik met een glimlach. En dan nemen we afscheid van elkaar en duiken wij de auto in. Het vroege opstaan heeft me een beetje genekt dus ik ben ook blij als ik thuis ben. Wat een fijne dag was dit weer.

17-10-2021

De groene kathedraal in herfst tooi

Vandaag had ik afgesproken met Erna. Een nieuw wandelmaatje, toevallig op mijn pad gekomen en het leek wel te klikken. Eerder al 9 km groene zoom gelopen en nu dan een wat langere afstand. Max 25 km zei ze. Erna is gek op tuinieren en ik had de foto's van de groene draak zoals ik dacht dat het heette door gestuurd. Dat kende ze niet en al snel een app dat we er wel heen konden.

Mooi stukje om te wandelen. Dit keer laat ik het fototoestel thuis. Erna is niet met fotograferen bezig en gezien de afstand en de hoeveelheid foto's die ik van de polder heb, bedacht dat ik ook mijn telefoon kan gebruiken als ik echt iets zie. Dik vest aan want het is koud en 10 uur vertrekken we. Het vest gaat al snel uit. Toch te warm. Het is onbestendig weer en net op de grens van wel of geen lange mouwen. Maar nu kan het. En nog zweet ik mezelf rot. Hoe is het mogelijk. Bij Hazerswoude gaan dan ook mijn broekspijpen er weer af. Korte broek en shirt. Ik ben de enige. Thuis heb ik de kachel ook nog maar 3 keer aangehad. Vind het prima te doen en heb het warm genoeg nog. En zodra bed in zicht komt gaat de electrieke deken aan want dan is het ineens koud😀 Mijn temperatuur zit raar in elkaar. We hebben heel wat af te kletsen en het voelt goed. Er is een duidelijke klik. Het is wel even opletten dat we niet gaan lopen draven. Erna is een hardloper en loopt sneller dan mij. En Erna dacht de eerste keer dat ik zoveel sneller liep. Dus nu schroef ik het tempo iets naar beneden en lopen we beiden volgens mij een goed tempo. De theetuin lijkt me een mooie rustplek maar eenmaal aangekomen is deze helaas gesloten. Winterseizoen al. Dan maar verder. Ik verwacht niet veel meer van de groene kathedraal, nu de herfst is ingetreden maar ben toch nog heel verrast. Er zijn nog veel bloemen en de kathedraal is rood van de rood gekleurde bladeren. We genieten er allebei van. Op een bankje gaan de boterhammen en water naar binnen en we kletsen en kletsen maar. Maar dan wordt het tijd. De temperatuur lijkt ineens een stuk minder warm met de wind tegen, dus mijn vest die ik met de rust even had aangetrokken blijft aan. Maar eenmaal weer de wind die wegvalt gaat het weer goed. De korte broek kan nog wel.

In Hazerswoude gaan we dan echt even aan de appelaart met koffie en chocolademelk. En dan gaan de pijpen van de broek er maar aan. Om vervolgens buiten te bedenken dat het wat overdreven is, want ik heb het al snel weer warm. Maar nu laat ik alles maar aan. Thuis gaat de boel maar in de was. We lopen deels anders terug nu. Erna komt op stukken die ze niet kent maar ook waar ze met de fiets heen raast en tja dan zie je minder van al het mooie. Je gaat sneller aan de dingen voorbij. Ik vind het leuk als ik iemand weer dingen kan laten zien en zie hoe men geniet. Dan geniet ik zelf dubbel. Na 25 km en een beetje is de koek wel op. We zijn het er beiden wel over eens dat dit voor herhaling vatbaar is. De volgende tocht gaan we kijken of de trage tocht Doorn wat weer betreft een optie is.

Het was een fijne dag vandaag. Mijn hoofd s weer mooi leeg dus de keuken is even naar de achtergrond. Morgen weer met goede moed naar het werk. Leuk om de patiënten weer te zien.🙂


16-10-2021

Rondje Meijendel

Gisteren en eergisteren druk aan het puzzelen met Hetty en de keukenboer om de keuken rond te krijgen. Wat een waardeloos gedoe en sress geeft dat. Maar dat is nu rond en hij kan worden ingemeten.

Had er gisteren knallende hoofdpijn van. Iets wat ik al tijden niet meer had. Dus tijd voor ontspanning vandaag. Eerst om 10 uur samen met Gerda een lesje fotografie. We snappen er allebei evenveel van. Niks dus😂 Daarna op naar Meyendel. Rondje duinen. Het is er mooi en het was weer fototoestellen nu samen uitproberen. Lange broek en vest zijn bij mij al snel korte broek en shirtje. Het kan nog steeds al zie ik vandaag niemand zo zomers erbij lopen. Maar ik heb het altijd gauw warm behalve als ik naar bed moet. Gerda heeft zo haar hoofd vol met hersenspinsels dus we lopen rustigjes zonder al teveel te kletsen.

Het is altijd fijn dat wij met lopen goed op elkaar zijn ingespeeld. Ieder een eigen tempo als het zo uitkomt.

Zwijgend of kletsen het maakt niet uit. Het is allemaal goed.

We genieten gewoon van de natuur.

Foto's maken en zeker als we gaan oefenen neemt een hoop tijd in beslag. Dus het worden geen lange enden vandaag. Maar dat hoeft ook niet.

We delen samen de lunch van Gerda gezien ik vergeten was iets van brood in huis te halen.

Ik heb van alles bij me behalve wat ik nodig heb vandaag.

Hoezo mijn hoofd er bij.

Die zit nog in het hele keuken gedoe😂 We zien vaak wel allebei hetzelfde mooie bijzondere plaatje. Prachtig die duinen. Op een uitkijkpunt zit een man zijn brood te eten. We raken aan de praat. Hij traint om naar Rome te lopen. We kletsen een poosje over onze wandelingen tot ik het toch fris krijg zo in de wind. Het wordt ook tijd om verder te gaan zo zoetjes aan. We dwalen wat rond en komen uit bij een restaurant bij het fletcherhotel.

Mooi bakkie gemberthee, toillet en waterfles vullen. Stukje cheesecake erbij en we kunnen er weer op voort.

We willen via de kijfhoek, een natuurgebied richting natuurgebied de bierlap en zo terug naar het begin.

Dat betekend een stukje over de weg. Maar dan lopen we wel heel erg mooi.

En dan blijken alle ingangen naar de kijfhoek afgesloten te zijn.

Dat is echt balen. We kijken nog of we er ergens illegaal in. kunnen maar dat gaat niet lukken.

Het wordt dezelfde weg dus terug. De volgende keer maar een andere route gelijk de bierlap in. Ondertussen wordt het boven ons hoofd akelig dreigend.

Potjandoppe het zal toch niet… Ik heb dus ook geen fatsoenlijke regenspullen bij me. Bij een uitkijkpunt raken we aan de praat met een oude baas. Hij is met twee jonge kleinzoons aan het fietsen. Fietsen zonder motortje. En vandaag fietsen ze 70 km. Vindt het vreselijk knap van die drie. De jochies zijn nog erg jong en opa is flink op leeftijd. Zo hoort het toch ook mijmer ik voort. Hij had ook een koga maar vond zijn oude lekkerder fietsen maar die was gejat. Ja mensen kunnen gewoon niet met hun tengels van andernans spullen afblijven.

We wensen elkaar nog veel plezier en gaan verder. Om 17.00 uur wordt het te koud voor de zomerse dracht en gaat het vest aan. En dan loopt het nog best rap aan op de auto. Na 17 km zijn we dan ook terug. Gelukkig droog, mijn hoofd weer op orde en gereset voor vandaag.

Samen nog even knoflooksoep met een hartige pannenkoek gaan eten en dan is het op huis aan.

Morgen met Erna mijn nieuwe wandelmaatje op pad naar de groene kathedraal.

10-10-2021

Dwalen

Nog maar een dagje vandaag. Wederom met het idee vroeg op pad te gaan. Maar pas rond 4 uur in slaap gekukeld dus om 8 uur me nog maar een uurtje omgedraaid. We gaan het wel zien. Het weer is niet denderend. Het zou droog blijven, maar het ziet er dreigend uit. Wel of niet. Het blijft een dilemma. Uiteinderlijk om half 11 toch maar de wandelschoenen aan en naar buiten. Het is ook koud dus vest en lange broek. Gunst dat wordt geen korte broeken weer meer bedenk ik me. Het duurt een uur en dan heb ik het warm. Hopla korte broek en t shirt en helemaal prima. Toch nog. Ik heb eigenlijk niet echt een idee wat ik wil. In een uur tijd heb ik mijn plannen zeker 5 keer gewijzigd. Dan bedenk ik me dat ik wel naar Leiden kan stappen. Ik moet een waterdicht hoesje hebben voor mijn telefoon. Misschien kan ik morgen op de fiets naar mijn werk als het niet te hard gaat regenen, maar dan moet ik wel de gps erbij zetten voor de kortste route. En dan moet de telefoon niet nat regenen. Morgenavond zwem je fit dus ik moet dan op tijd thuis zijn. Nou mooi doel voor vandaag. Fototoestel mee en weer wat oefenen. Bewegende beelden is nog steeds een drama blijkt eind van de dag. Als ik een lange weg voor de helft heb afgelopen, wordt ik gewaarschuwd door een fietser dat ik aan het eind niet verder kan vanwege de marathon van Leiden. Getver, ik had al gehoord dat dat vandaag was, maar dat de wegen door de polder daarvoor afgesloten worden dat had ik me niet bedacht. Wat nu. Terug en dan maar naar Hazerswoude. De muziek die een poosje al op mijn oren staat gaat af. Ik word er niet blij van en probeer me te focussen op wat ik zie. De weg naar Hazerswoude loopt snel aan, maar dan?? Bootjes route? De groene draak? Ik heb nog geen idee. En dan kom ik in Hazerswoude en bedenk me dat ik eerst maar eens de twee eitjes op moet eten en wat moet drinken. Flesje cola zero kan er in want ik kan bij de appie heijn een nieuwe mee nemen. Eenmaal weer buiten bedenk ik me dat de n weg wel open is naar Leiden. Oke doen we dat. Een tijdje via het fietspad langs het voortrazende verkeer gelopen en ik voel mijn humeur opknappen. Wonderlijk toch bedenk ik me. Juist waar ik altijd op stuk ga, knap ik nu op. Als ik op de gps kijk zie ik dat ik nog 10 km moet naar Leiden. Oei ik heb er al 13 op zitten. 10 naar Leiden en dan nog 13 naar huis? Dat wordt wel heel veel met dit tijdstip. Al snel komt de groene route door de polder. Die maar in, ik zie wel. Het is mooi in de polder. De bewolking is nu mooi. De zo mooie lucht met het hemelpoortje toont zich in volle glorie. Ik vind er altijd iets troostends van uit gaan. En dan moet ik zo lachen om twee waterkipjes die keihard over het water voorbij rennen en fladderen. Het is een enorm koddig gezicht die rennende pootjes. En dan ben ik om en ben ik weer blij. Ik loop een poosje echt te genieten nu. Een man op de fiets ziet het plezier blijkbaar van mijn hoofd afspatten en begint te zwaaien en lachen. Vrolijk groeten we elkaar. En dan gaat de zon ook nog schijnen en kleurt de lucht blauw. Wat heerlijk. Van moeheid is geen sprake en ik stap lekker door. Ik weet dat er nog ergens een plas plek komt want dat is nodig. Maar als ik er dan ben dan blijkt er vrolijk iemand uit te rusten. Maar niet getreurd er is een pad door het weiland met bosjes dus dan loop ik via dat pad. Heel anders dan ik bedacht had, maar dat gaat de hele dag al zo. Opgelucht loop ik het pad af totdat ik voor een dicht hek sta en een weiland vol geiten. Leuk, hadden ze er niet een bordje bij kunnen zetten doodlopend?? Terug maar weer. En dan is het ook weer dubben. Wat ga ik doen bij de afslag. Toch Leiden en dan via het Cronesteijnpark ergens de polder weer in of via Zoeterwoude. Puzzelen, rekenen en besloten toch maar via Zoeterwoude terug te lopen. Mooier en ik mijd alle drukte. Het is goed om alleen met mijzelf te zijn. Rustigjes mijmer ik verder. Ik bedenk me dat ik veel heb om dankbaar voor te zijn. Misschien wil ik gewoon teveel. Ik weet dat ik hoge eisen aan mezelf stel. Het heeft me gebracht tot waar ik nu sta. Geen geldzorgen, altijd werk gehad, een eigen huis en veel mooie reizen kunnen maken. In veel dingen heb ik ook lol. En ik ben er blij om. Normaal ben ik wel sneller over een tegenslag heen maar deze keer heb ik er echt moeite mee. Ik weet dat ik in andere situaties wel snel een manier vind om er toch zo een draai aan te geven dat het nog iets zinnigs krijgt. Maar nu zijn er factoren buiten mij om die bepalen dat mijn doel echt niet meer haalbaar is. Verdrietig ja, maar ik moet er niet in blijven hangen. Nu even mee worstelen maar straks weer verder. Zo zal het nu ook gaan al duurt het nu wat langer. Maar nu geniet ik. Genieten van het lopen. Van de natuur in mijn woonomgeving. Van het op mezelf zijn. Van de laatste mooie dag voorlopig als ik de weerman moet geloven. De muziek gaat op mijn oren en vlak voor Zoeterwoude is er een bankje. Mooi tweede rust pauze en twee broodjes naar binnen werken en een halve liter vocht er achteraan. En gelijk de laatste pauze. Ik stel het onvermijdelijke eigenlijk een beetje uit. Eind van de wandeling. Steeds weer een omweggetje om nog even langer te kunnen genieten. Wat zou het toch handig zijn als mijn lijf gewoon moe wordt en zou denken het is wel genoeg voor vandaag. Op dagen als vandaag zit dat er niet in. Een waterkipje kijkt even op als ik voorbij loop en slaapt dan rustigjes drijvend verder. Tijd voor bed denkt ie zeker en hij heeft gelijk. Het is dat het donker aan het worden is dat ik nu echt niet meer kan treuzelen. Bovendien is het ondertussen 15 graden en loop ik nog steeds in korte broek en shirt. Ik heb het niet koud maar het zal verder gaan afkoelen. Dus nu is het dan ook echt gebeurd. Dan voel ik ook nog wat gemiezer en weet ik dat het klaar is voor vandaag. 36 km verder stap ik tevreden mijn huis in.

9-10-2021
Wandelen met een doel

Ken je dat? Een doel hebben en daar lang naar toewerken. En dan vlak bij het behalen van je doel blijkt het laatste stukje onbereikbaar te zijn. Dat dus.

Dat is verre van prettig en ik raak erdoor van slag. En dat is zacht uitgedrukt want ik ben al anderhalve week uit mijn hum. De pelgrimsdag wandeling was dan ook mooi maar niet mijn dag. En dan laat ik ook nog mijn foto toestel in de bus liggen met een kop die er niet bij is, en mijn humeur zakt tot onder het vriespunt. Maar ik mag weer drie maal per week 2 uur komen werken. En het is fijn om mijn gekkies weer te zien. Hun reacties van boxen tot knuffelen en grote grijnzen doen goed. Wat ben je dun geworden hoor ik een paar keer. Er is ook bijna 13 kilo af, dus wel even een verschil met een paar maanden terug. Ook fijn om weer collegae te zien. Maar ik mag niks doen. Spelletje, wandelingetje, praatje etc.

Ik snap dat, maar merk dat die twee uur dan wel heel erg lang duren. En dat ik super ongedurig naar huis ga. Nu ik geen doel meer heb, voel ik me doelloos en nutteloos. En ik ben zo een echte doener. Gelukkig heb ik komende week een gesprek en ga ik dat aankaarten. Ik wil geen verantwoording want ik snap dat ik daar nog niet aan toe ben, maar gewoon wat basis dingen doen zou wel heel prettig zijn. En dan heb ik het weekend met mooi weer. Gister besloten vroeg op pad te gaan en dan maar de polder in. Maar vanmorgen totaal geen zin. Waarom zou ik een beetje doelloos door de polder gaan lopen rennen. Daar ga ik me nou echt niet vrolijk door voelen. Een poosje liggen denken en ineens bedacht maar eens te kijken waar ik mijn nieuwe fotocamera kan kopen. In Zoetermeer is ie momenteel niet te koop dus ik moet verder weg. En dan kom ik uit in Nootdorp. Belletje en ja, ze hebben hem en zetten hem voor me appart. Mooi dan heb ik een doel en een wandeling. Heen maar op de gps zodat ik terug tijd heb om te dwalen, mocht ik nog zin hebben. Het is niet een mooie route maar het maakt me niet zoveel uit. Naar mijn zin heb ik het toch niet, en mijn hoofd maalt en is heel ergens anders. De muziek op mijn oren hoor ik ook niet. Wel wordt al snel mijn broek omgebouwd tot korte broek. 9 oktober en dan in korte broek en shirtje. Fijn is dat. Het loopt altijd lekkerder als je niet zoveel kleren aan hoeft. Zo in mijn hoofd loop ik eigenlijk stevig door, en binnen twee uur ben ik bijna 12 km verder en bij de fotozaak. Heel veel uitleg en veel gevraagd. En het fijne is dat ik hem op een mobiele oplader kan opladen. Betekend dus dat ik gelijk foto's kan maken. Mooi dan moet ik mijn hoofd even ergens anders bij houden. Na een uurtje sta ik buiten. Ja en dan is het half 3 en moet ik echt wel richting huis. Het lange lopen is met het vroege donker van de baan. Even de gps op het balijbos gezet. Nu ik weet hoe ik bewegende vogels moet fotograferen zie ik daar misschien wel van alles vliegen. En het is leuk lopen. Het valt me op dat, waar we in de bossen overal de paddenstoelen de grond zien uitschieten, dat in het balijbos niet zo is. Een enkele op een liggende boomstam maar dat is het dan ook wel. Raar is dat. Op een bankje bij een picknick tafel wordt het toch echt tijd voor rust en een boterham. Het is half 4, en na mijn ontbijt is er geen vocht of voedsel meer naar mijn buik vervoerd, dus verplicht zitten. Een grote libelle komt tegenover me op de leuning van de andere bank zitten. Leuk dat wordt oefenen. Het moet wennen en ik klooi maar wat af. Benieuwd wat er van wordt. Het duurt wel een half uurtje voor ik een boterham en een halve liter vocht weggewerkt heb op deze manier. De libel vliegt elke keer op en gaat dan weer zitten. Het doet me denken aan het kloosterpad waar ik een zelfde soort spelletje met de libel speelde. Ik heb er plezier in. Maar dan moet ik verder. Vanuit het balijbos kom ik in Zoetermeer en niet in een al te fijne wijk. Een groep jongeren is er vuurwerk aan het afsteken en de sfeer is er absoluut niet prettig. Geruzie, schelden, ik vind het maar eng. Het geeft ook een onveilig gevoel. Was mijn humeurtje een beetje beter, is dat nu weer weg. De gps gaat aan maar als die ineens zegt dat ik naar het scheveningse bos moet schiet dat verkeerd. Ik ben niet in Scheveningen maar in Zoetermeer. Gps uit maar als ik de kortste route wil....Dus weer opnieuw opstarten en nu word ik de andere kant uitgestuurd tot... Ga rechts af naar het scheveningse bos. Het blijkt een straatnaam te zijn. En dan loop ik een andere wijk in en voelt dat een stuk rustiger. Richting huis besluit ik via de plas te lopen en als het lukt om de plas heen, door de polder. Het is even zoeken maar dan sta ik op de goede weg. En in de polder kan ik weer adem halen. Hehe rust. En dan zitten er op een hekje talloze spreeuwen en probeer ik even uit of ik nu wel scherpe foto's kan maken van vliegende objecten. Volgens mij lukt het, al zal ik nog flink moeten oefenen. Het blijkt nog niet je van het, maar ik heb hoop. Dan komt er een schaapje in het weiland rustig op me aflopen en gaat pal voor me staan en kijkt omhoog. Leuk een schaapje wat ik mag aaien. Ik neem er maar de tijd voor en bedenk me dat als ik niet te hard loop ik de zon nog onder kan zien gaan. Het is ook jammer dat de dag voorbij is. Wandelen helpt mijn hoofd te resetten. En nu ik weer een camera heb kan ik me weer gaan focussen op onderwerpen wat het altijd goed doet om me weer terug op aarde te krijgen. Een beetje door kachelen om op tijd aan de goede kant van het water te zijn om de zon ook te zien zakken en dat lukt. Ik probeer verschillende standen van het toestel uit. Hopen da ik onthoud op welke stand de foto het mooist is maar dat zal ijdele hoop zijn. Ik bedenk me dat het morgen nog goed weer is. Mooi zo morgen nog maar een rondje. Na 30 km stap ik thuis binnen.



28. sep, 2021
uitproberen

Het kloosterpad is gelopen en de dag erna ook nog mee kunnen lopen met de pelgrims club van Zeist naar Doorn.

Dat liep zowaar nog gemakkelijk maar het weer samen lopen was even wennen.

Daarna was het rust. Mijn lijf was moe. Om wat duidelijkheid en tips te krijgen hoe ik mijn lijf het best laat herstellen een fysiotherapeut opgezocht.

Ik tob immers al vijf jaar met het piriformis syndroom, ischias of iets dergelijks.

Maar nu tref ik zowaar een fysio die weet wat het is. Hyper Spanning op mijn bilspieren. Masseren en met oefeningen naar huis.

En na twee dagen bingo. Het voelt tig keer beter. Het is toch niet te geloven. Sportarts, neuroloog, scan, talloze fysiotherapeuten met shockwave, dry needling, oefeningen, podoloog, masseur, acupunctuur. Alles heb ik gehad, iedereen had een mening en nu na al die jaren een meisje nog die me na mijn verhaal vertelt oooo dat is het. Niks geen piriformis, ischias hielspoor etc.

En kon ik nog geen rondje plas lopen omdat mijn benen na drie km echt pijn deden, na de oefeningen liep ik weer.

Nu heb ik niet stil gezeten. Nieuwe fiets, en aan mijn angst voor de fiets gaan werken. Dat gaat beter. Het zwemmen in de vorm van zwem je fit opgepakt nu de astma al bijna drie jaar onder controle is dus beweging genoeg.

En dan een paar dagen geleden nieuw wandelmaatje ontmoet en kennis mee gemaakt. Stukje wandelen? vroeg ze. Klein stukje proberen. 10 km liep ik met gemak weg. Alleen geen wandelschoenen aan dus een fikse blaar op mijn hiel.Het zij zo. Mooi. Zaterdag weer pelgrimsdag dus vandaag kijken of ik al weer mee kan. En ook al lang de polder niet in geweest.

Ja met de fiets met zijn tweetjes en een stukje lopen met zijn tweetjes maar dan heb ik weinig idee van wat ik zie.

Niet te vroeg ik mag niet te ver. En dan is het rugzak op stokken mee en naar buiten.

En dan is mijn lijf toch echt niet meer gewend aan een dagrugzak. Het loopt raar licht en ik heb zeker twintig minuten nodig om te wennen.

Daarna loop ik weer als van ouds.

Eenmaal in de polder uitkijkend over het landschap komt er blijdschap.

Ik voel hetzelfde als mijn lange tocht. Dat zwieberen langs de weg. En ik geniet schandalig erg van de polder. Het valt me ook op hoe bewust ik me er van ben. Wat fijn is dat.

Ik besluit na alle routes de revue te hebben laten passeren gewoon het meest eenvoudige rondje te doen van ongeveer 20 km.

Dat moet zaterdag ook dus moet ik nu aankunnen.

De mensen zijn niet zo erg vrolijk. Er wordt nauwelijks gegroet en uiteindelijk laat ik het ook maar en trek me fijn in mijn eigen bubbeltje terug.

In Zoeterwoude haal ik even een broodje bij de bakker.

Ik vermoed dat ik het niet ga redden met de twee broodjes die ik bij me heb.

Poosje gezellig aan de klets. Ze hanteren nog steeds de corona maatregelen.

Niet binnen zitten, niet meer dan vijf man in de winkel etc.

Ach ja ik begrijp het wel. Dan gaat het verder. Dat staan praten doe ik bewust om te zien hoe mijn benen het doen. Bij lopen heb ik nooit last maar als ik dan stil sta kruipt de ellende erin.

Maar het gaat goed.

Uiteindelijk kom ik na 10 km bij een bankje en is het tijd voor de broodjes.

Mijn inschatting aan twee broodjes niet genoeg te hebben was juist. Een tussendoor broodje was nodig geweest.

Lang blijf ik niet zitten.

Er staat een straffe wind en ik zit in korte broek en t-shirt. De herfst komt eraan. De warmte is eruit al zweet ik me suf. Mijn rugzak gaat ook weer goed op mijn rug. Ik heb nog steeds wat last van jeuk en smeer nog elke dag de boel in.

Maar vandaag blijft het met de rugzak uit.

De koeien staan nog buiten en ik vermaak me geweldig met de dieren.

Praatje met de een, babbeltje met de ander gewoon leuk.

Er lopen nog veel dieren rond.

En dan langzamerhand komen de gedachten boven.

Vrijdag weer koffie drinken op het werk en volgende weer weer therapeutisch beginnen met opbouwen. Het wordt tijd en ik wil ook graag weer.

Maar ook komt de vraag of ik het allemaal nog wel wil. Weer terug in de ggz.

Ik heb moeite met hoe de zorg achteruit denderd. Ik heb geen zin meer in al die werkgroepjes en zogenaamde veranderingen.

Laat mij maar gewoon met de patiënten rommelen dan komt het wel goed denk ik.

En ga ik op deze afdeling blijven of zoek ik toch nog wat anders. Ik kom er niet uit en na alles rond gedraaid en doordacht te hebben besluit ik de boel te parkeren. Eerst maar weer werken en kijken hoe het bevalt.

Het speelt al veel langer door mijn hoofd. En ik kom er toch niet goed uit zolang ik niet werk.

Uiteindelijk ben ik het gemaal beu en gaat de muziek op mijn kop.

En kijk dat helpt nog eens. Luid zingend jubel ik langs de wegen. Mijn benen doen het bijzonder goed en ik maak er maar een dansje bij.

Het zal een van de laatste keren zijn dat ik zo in korte broek loop.

Als ik een hekje door moet en het gewoon achter me laat dichtvallen kijk ik nog even om en zie twee fietsers waar ik het hek voor hun neus weer dicht gooi.

Snel loop ik een paar passen terug en hou het hek netjes beleefd voor ze open.

Ze moeten vreselijk lachen en ik doe mee. Wat een fijne middag zo in de polder weer. Ik vertel nog maar eens hardop wat een geluksvogel ik ben. De koeien zijn het buiten zijn ook wel zat en gaan in rijen op de stal aan. Altijd mooi om de dames aan de wandel te zien. Ik blijf een poosje wachten als ze de weg over moeten.

Mijn benen doen het goed maar ik merk wel dat ik niet moet overdrijven nog.

Dus ga ik rustigjes op huis aan.

Zaterdag kan ik mee, dat staat in ieder geval vast.

Vandaag was een mooie dag.

Bijna 23 km verder stap ik het huis weer in.

Blij dat ik weer verder kan wandelen.





27. aug, 2021
eerste deel zit erop.

Dat ik een gehorig stekkie had was wel duidelijk vannacht.

Keek ene buurman niet vrolijk mijn kamer in, had de andere buurman tot 1 uur vannacht telefoon. Het is dat hij buitenlands was anders was het gesprek letterlijk te volgen.Maar toch in slaap gekukeld en een soort van uitgerust om zeven uur wakker. Japie stond ook al rechtovereind. Grotendeels ingepakt een aai over zijn snoet en zijn ontbijt in de vorm van nacht spullen in zijn buik gepropt.

Om 8 uur mag ik zelf aan het ontbijt en er zit weer een andere man aan tafel.

Een vluchteling die hier verstopt zit zo vertelt hij.

Het huis is groot genoeg.

Hoeveel mannen zal dit huis herbergen vraag ik me in mezelf af.

Het is wel een leuke man die veel met joga bezig is.

We praten een poosje en dan ben ik klaar en wil weg.

De vrouw zit er wat stil bij en vindt dat ik te vroeg wegga.

Ja kan zijn maar ik moet een eind.

En ik heb ook geen zin om weer haar verhaal over haar verdriet aan te horen.

Heel slecht vind ik, maar ik was juist weg gegaan om los van alles te zijn dus ook los van andermans sores.

Om half negen hijs ik Japie echt op mijn rug en vertrek.

Een route op route. nl moet me naar Hedel brengen waar Nelly me gaat oppikken.

Het loopt goed en al sneller dan ik dacht sta ik bij het pondje naar Woudrichem.

Het pondje is er ook dus ik kan weer zo opstappen.

Het is even leuk.

Wel verplicht een mondkapje.

Jazeker er is nog 1 iemand die mee vaart en die staat aan de andere kant van het schip.

Ik sta ook alleen midden in de wind buiten.

Het valt me mee dat dat lappie niet van me hoofd weg waait.

Je kan het ook overdrijven mopper ik tegen Japie. Dat vindt hij ook want hij weigert stantepe een mondkappie op te doen. Hij is er ook te dik voor zeg ik hem.

Maar Japie is in zijn hum en ook zeer tevreden.

Hij is goed gepakt en hangt prima op mijn rug.

Al vlot zijn we in Woudrichem.

Wat een leuk plekje.

Even rondkijken en foto's maken.

En dan moeten we echt verder op pad.

We lopen over een lange dijk langs de Waal en ik vind het mooi.

Ook Japie is stil en geniet op mijn rug.

Ik houd van dit soort paden door uitenwaarden.

Een klein stukje moeten we dan over de weg maar al snel gaat het weer een dijk op langs uiteinderlijk de boven Merwede naar de Maas.

Aan de ene kant de huisjes beneden aan de dijk aan de andere kant het water.

En dan begint Japie te protesteren. Het piept ineens aan alle kanten, maar hij kan me maar niet duidelijk maken wat er mis is.

Ik kom langs een molen die open is.

Mooi toillet denk ik.

De molenaar vindt het prima als ik een half litertje water mee pik.

Eenmaal weer op pad is Japie ook weer stil.

Mooi zo.

Blijkbaar wilde hij even rust.

Ik kijk naar de tijd en zie kwart over 12.

Beetje puzzelen maar ik besluit om 13 uur op zoek te gaan naar een bank.

Mensen die al wel op een bankje zitten vragen of ze plek moeten maken voor mij.

Nee hoor ik mag pas 13 uur zitten.

Dan moet ik nog maar even vinden ze.

Uiteinderlijk ben ik 19 km verder als ik bij een bankje kom.

Schoenen uit, Japie neer gepoot naast me en aan de cola zero.

Hedel komt al rap dichterbij waar Nelly me oppikt.

Maar dan ga ik denken.

Ik loop zo goed vandaag. Ik kan doorlopen naar Rosmalen.

Ik hou een slag om de arm en vertel het Nelly.

Ondertussen heb ik ontdekt dat ik geen tekenbeet heb.

Het lijken op iets van schaafplekken en doet ook ineens pijn.

Tekenbeten doen geen pijn.

Dus ik zie het aan.

Verder gaat het dan naar Hedel.

Niet nadat ik mijn haar gekamd heb.

Het klinkt stom maar als ik moe ben of het warm heb moet ik keihard een kam door mijn pruik trekken. Dat helpt me weer goed te voelen😀.

En het gaat verder door de uitenwaarden. Natuurlijk loop ik dan langs een restaurant.

Even twijfel ik maar het verstand zegeviert. Ik moet tever voor lanterfanten.

Ik kom sinds Woudrichem veel gehuchtjes tegen op de dijk.

Rijswijk of zoals ze het hier noemen Rijsik, Andel of tewel Ael, waar het begint te regenen.

Japie af en graaien in zijn buik want de poncho zit onderin. Het zou droog blijven. Alles weer aan en om gehangen en natuurlijk het is droog.

Boel maar los laten hangen een poosje. Bij Veen of Viëën, mag ik weer met het pondje over naar Aalst. Leuke route zo.





Aalst, Nederhemert, Welsseind (kende ik niet), Ammerzoden waar ik weer een stukje over de weg moet, en dan loop ik verkeerd dus terug.

Wanneer ik ooit besloot k3 leuk te vinden.... Het galmt uit mijn muziekdoos in ieder geval.

Snelle tempo liedjes dus ik laat het staan. Het bepaalt mijn loop ritme.

En dan denk ik in Hedel te zijn. Er staat alleen geen bord.

Yess het moet gewoon. Restaurant, cola zero, toillet, en lunch om half vier. Zo had ik dat bedacht.

Het blijkt een fatamorgana in mijn hoofd.

Een bankje met een bord rust hier wat is wat Hedel hier bied.

Geen water meer dus eerst op zoek.

Een vriendelijke man is zo aardig om de fles te vullen.

Japie zit stil naast me. Hij kent me en weet wat een eigenwijs mormel ik ben.

Tweede keer rust na dik 30 km., zere voeten... Schoenen een poosje uit maar opgeven nee.

Na de lunch toch verder.

Nog geen 10 stappen verder en het begint serieus te regenen.

Oooo mopper ik en hijs alles weer af en op met poncho dit keer.

10 minuten later is het droog.

Dan een bord restaurant treur niet.

Mooi, cola zero staande, toillet in rennen, poncho weer op Japie binden en verder.

Zoef, ik ren Den Bosch in.

Volgens een medepelgrim op fb zie ik dan Rosmalen bijna liggen.

Binnen een paar minuten ren ik Den Bosch weer uit.

Tjee hee, lach ik cola zero is echt een wonder middel.

Het gaat verder over de dijk en het blijft leuk lopen.

Dan ineens in het niets een grote nep ijshoorn.

Het zal toch niet? Nee hoor zeg ik tegen Japie dit is weer een fatamorgana.

Maar dan is er een echt restaurant met ijsbar.

Drie bollen doe ik mezelf kado vandaag en binnen vijf minuten zijn ze weg.

En dan loop ik Rosmalen binnen en moet ik nog vier km naar Nelly.

De zwaarste km.

Alles doet zeer. Japie zwijgt in alle toonaarden en ik hoor hem denken.

Ik denk ook en zeg maar niks. Twee dagen hersteltijd anders had ik bij Hedel gestopt.

Bij Nelly 44 km verder, vliegt Japie af gaan schoenen en sokken uit en mijn stokken liggen ook ergens.

Bende naast de eettafel maar eerst Nelly een knuffel, naar de wc en lekker eten.

Douche die normaal mijn lijf soepel maakt werkt niet.

Pijnstillers dit keer maar.

De nacht duurt lang voor ik in slaap kukel.

De pijn houdt me wakker.

Japie staat fier overeind naast me en zwijgt nog altijd.





25. aug, 2021
Bonje met Japie

Oooo wat stonden mijn benen vannacht in de fik.

Ik kon er niet van slapen.

Uiteinderlijk mijn benen buiten boord gelegd en dat was erg verkoelend. Jammer nou dat ik het dan verder ook koud kreeg dus uiteinderlijk maar rekken en strekken.

Mijn voeten en benen voel ik soms goed.

Met lopen niet maar erna wel.

Om half negen word ik geroepen voor het ontbijt.

Een ontendhumeur of niet zo veel praatjes hebben is hier niet aan de orde.

Foto's van de kids en kleinkids moet ik natuurlijk zien en er wordt nog honderduit gebabbeld.

Ondertussen probeer ik mijn bammetjes naar binnen te werken want ik wil om 9 uur echt weg.

Dat lukt ook en ik word bedankt voor de gezelligheid.

Nou dat is wederzijds. Wat een geweldige leuke plek. Ik raad hem iedereen aan.

De pond die ik wil is onduidelijk. Vaart ie wel of niet.

De ene site zegt ja, de ander nee.

Dat ga ik niet gokken en ik loop de dijk af naar Schoonhoven.

Het begin van de dag is nog zichtbaar. Daaraan merk ik dat de herfst met rasse schreden naderbij komt.

Het zonnetje is er ook al weer fijn bij.

Bij Schoonhoven hoef ik niet lang te wachten en loop ik direct de pond op.

Altijd leuk even op het water.

Aan de overkant kan ik de route makkelijk oppikken.

Route. nl is toch wel fijn.

Het is een zes km langs de dijk.

Rechts leuke huisjes, links de lek met boten, schapen die blaten aan de kant en vele vogels.

Ik vind het prachtig.

Wel is Japie vandaag in mineur.

Het gepiep is niet van de lucht en ik zucht onder het gewicht.

Ik heb wel een anderhalve liter vocht extra en vier krentenbollen.

Terwijl Japie piept dat hij te dik wordt als hij zo voor mij moet zorgen, mopper ik luid dat hij eens wat aan gewichts beheersing moet gaan doen. Het is me toch wat met dat joch denk ik.



Ik ga de plaatsjes nieuwpoort en Langerak voorbij en geniet van die gehuchtjes.

Allemaal een kerk en wat huizen.

Maar vooral van de enorme rust die er van uitgaat.

Dan moet ik de dijk af en gaat het langs een lange rustige weg waar je nou niet direct blij van wordt, maar het is geen drukke n weg.

En ach de muziek erbij op mijn oren en dan galm ik rustigjes voort.

Er fietsen twee fietsers voorbij die even later omkeren en terug fietsen.

Ze stoppen en de vrouw zegt:" je hebt de schelp". Er ontwikkelt zich een heel gesprek. Leuk een poosje. Ze vinden me een pittig ding. Nou zo voel ik me niet met Japie die op mijn rug hangt en aan mijn zere schouders rukt.

Na een poosje stappen ze weer op de fiets en galm ik gezellig verder.

Na acht km hou ik het bij een bank voor gezien en drop ik de eerste liter water naar binnen.

Voorgaande dagen leerden me dat er weinig mensen zijn om water aan te vragen.

Dus extra mee genomen nu met dat warme zonnige weer.

Het water drupt ook uit mijn haar en ik ben blij met mijn petje.

Japie zucht licht van opluchting.

1 kilo afgevallen.

Hij blij, ik blij.

Toch is ie nog steeds aan de zware kant.

En ineens gaat er een lamp branden.

De heupband zit te los.

Blijkbaar wordt mijn buik wat platter.

Hopla banden worden weer aangesjord en het helpt.

Nog steeds is Japie zwaar maar veel beter te sjouwen.

En dan loop ik de Alblasserwaard in.

En dit is zo leuk.

Het gaat van gehucht naar gehucht.

Noordeloos, Hoornaar, Hoog Blokland en Arkel. En overal hetzelfde.

Enkele mensen op een fiets en verder niemand te zien.

Uitgestorven dorpjes lijkt het.

Serene rust haast. En wat zo goed voelt is dat de mensen die ik tegenkom geen enkele haast hebben.

Een oud dametje die met een kruk en flinke bergschoenen voorbij wandelt groet blij. Net als andere mensen.

Er heerst een cultuur van vriendelijkheid. En dat geeft een heel goed gevoel.

Ik moet naar de wc maar nergens plek dus kachel ik door.

En dan een Coop in Hoornaar.

Mooi koud drinken en vragen of ik naar de wc mag.

Dat mag en ik ben blij.

Nu kan ik weer drinken zeg ik en ze moet lachen.

Gewapend met een halve liter karnemelk en een blikje cola zero zoek ik een bankje op.

Twee krentenbollen uit de buik van Japie en ik kan lunchen.

Schoenen zijn al uit dus mijn voeten vieren feest.

Net als Japie, die na een halve liter water extra uit zijn buik helemaal blij wordt.

Weer afgevallen. Ik geef hem een compliment. en aai over zijn bol.

De oorlog is gestreden en we sluiten vrede.

Wel geeft ie me de tip morgen weer even beter mijn best te doen op het pakken.

Na twintig minuten gaan we verder. Om er na 850 meter achter te komen dat de km teller nog op pauze staat.

Potjandoppe denk ik.

Ik ga er niet voor terug.

Ik denk terwijl ik verder kachel dat Hetty en Els de Alblasserwaard ook nog leuk zouden vinden met al die gehuchtjes. En dan moet ik het laatste stuk langs het van Merwede kanaal toch langs de weg.

Niet enorm ver en dan ineens sta ik in Gorichem.

Onverwacht want ik dacht nog een paar km.

Het wordt tijd want ik ben moe en warm.

Langs het water loop ik naar het centrum.

De action direct in zicht.

Oplaadsnoeren scoren nadat er twee overleden zijn.

Beetje rondkijken en dan op een terras.

alcoholvrij biertje lekker koud.

Poosje zitten en de route voor morgen uitvogelen.

Dat wordt vroeg op pad.

Als ik uitgerust ben kachel ik via de coop naar mijn slaapadres.

Witlofsalade met tiramisu want honger voor uit eten heb ik niet.

Het adres voor vannacht ligt er direct tegenover.

Ik moet een trap op en kom dan in een huis waar mijn ogen van verbazing uit mijn hoofd vliegen.

Overal liggen, hangen perzische tapijtjes. Op tafeltjes, de vloer etc.

Een papagaai in een hok.

Felle kleuren, bomvol meubels, tjee dit is een huis zeg.

De vrouw zegt gelijk dat het allemaal vreemd is want haar man is na 50 jaar huwelijk binnen een seconde overleden.

Hij plaste bloed zei doe het gordijn dicht toen hij in het ziekenhuis lag en viel dood achterover.

Blaaskanker.

Het zet mij boem op aarde. Dacht ik vanmorgen niet dat ik dit net zo goed niet had kunnen doen als ik blaaskanker had gehad? Ja het houd me bezig. Nog steeds.

Dan krijgt ze telefoon van haar dochter en moet ik gaan zitten in een knal rode stoel waar ik alleen maar bijna in kan liggen.

Mijn rug protesteert aan alle kanten als ik mezelf overeind probeer te houden.

Als ze klaar is gaat het verhaal over haar en haar man verder.

50 jaar getrouwd... Ja zegt de papagaai.

En nu is het zo raar alleen.

Ja zegt de papagaai.

Op alles wat ze zegt antwoord de papagaai met ja.

Het is bijna komisch als het verhaal niet zo verdrietig was.

Ze huurt het huis en doet aan onderhuur.

Nog twee of drie mannen die er al een paar jaar wonen.

Ze betalen huur en mee met vaste lasten en van de b en b verhuur koopt ze eten.

Niet slecht.

Ik vraag maar niet hoe legaal het is😀

Dan mag ik naar mijn kamer. Weer een stijle trap op en dan deel ik met de mannen een etage. Ik heb een nette kamer met perzich tapijtje😂. En een soort dakterras met een houten huisje.

De douche moet goed dicht anders komt het water naar beneden.

En de kamer is snoeiheet.

Het raam gaat open, maar als het vanavond gaat regenen moet het dicht.

Je weet maar nooit of we weer van die buien krijgen.

Het wordt dus zweten.

Net als ik me om wil kleden voor de douche staat een van de huurders zijn planten in de dakgoot te sproeien en kijk zo naar binnen. Oeps. Als ik mijn spullen pak om dan maar naar de douche te gaan staat er iemand onder.

Het pelgrims leven gaat niet altijd over rozen.

Ik heb een rare plek op mijn bovenbeen.

Morgen bij Nelly en vrijdag even een huisarts laten beoordelen of ik een tekenbeet heb.

Ik was er gister al bang voor.

Morgen lange dag dus 8 uur eten en weg.

Japie staat al weer zo goed als klaar.

Morgen minder vocht mee en hopen dat ik mensen in huizen zie.

Weer 28 km bijna dichter bij de champignonnetjes











24. aug, 2021
Samen met Japie weer een stukje dichter naar de champignonnetjes

Goh hee wat heb ik lekker geslapen vannacht.

Ontbijt ook prima en na een hartelijk afscheid stond ik om 9 uur buiten.

Ik had een route op route. nl uitgezocht van krap 20 km.

Zeven dagen gratis proberen,

Helemaal leuk.

Ik loop het begin van de hoste route, maar ik zie wel dat dat maar een klein stukje is. Al snel loop ik het weiland in. Leuk onverhard denk ik dan nog.

Een vrouw wandelt een poosje voor me met een hond.

Het weer is mooi en ik barst uit mijn voegen van de pret.

Een stuk verderop is een afslag. Volgens de route lijk ik rechtdoor te moeten.

De rugzak zit als een huis vandaag. Mijn lieve vriend denk ik. Hij maakt een geluidje en ik ga er maar vanuit dat het een geluid is van tevredenheid. Eigenlijk heeft mijn vriend een naam nodig en na wat overpeinzingen besluit ik dat het een lekkere oer hollandse naam wordt.

Japie. Ja dat klinkt prima.

Een vrouw die ook aan de wandel is houdt me even aan de praat. Gezellig mens maar ik maak het niet te lang.

Het pad lijkt lang onverhard te worden en dat is vermoeiend lopen.

Ik zit op het graaf Florispad. Grappig denk ik dat ik het nog zo een eind kan lopen.

Maar dan wordt het gras hoger en hoger en staan de brandnetels tot aan mijn heupen.

Ook enorme distels steken hun stekels uit op het pad in een poging mij te pesten.

Ik moet zeggen het lukt toch aardig. Stom dat ik met korte broek nu loop. Om nu nog de pijpen eraan te ritsen is ook geen doen met die natte graspluimen.

Japie moet wel droog blijven.

En ik ben al te graze genomen door brandnetel en distel dus door maar.

Als het bijna geen pad meer is vraag ik me toch af of ik wel goed ga.

Volgens route. nl wel. En in de verte zie ik ook naar ik meen de kerk van Schoonhoven. Maar het gaat lastig en dan komen er ook paden met schrikdraad waar ik niet overheen kan maar onderdoor moet.

Bijna tot op mijn buik om Japie ook fatsoenlijk ruimte te geven schuif ik er onder door.

En dan staan er weer hekken waar ik omheen moet of overheen.

Gelukkig staat er een routepaaltje en een bankje zodat ik weet dat het een pad is.

Opeens hoor ik stemmen en om de bocht komen een jonge man en vrouw aan lopen.

Goh hee hier nog iemand tegen komen zegt de knul.

Ik schiet in de lach, want dacht hetzelfde. Zij zijn aan het geocachen. We kletsen een poosje en ze vertellen dat ik nog een km of twee mag ploeteren.

Dan gaan we verder. En verdraaid, dan zegt mijn telefoon dat ik naar de route moet.

Ik snap er niks van. Er is geen afslag.

Een boer op een tractor in het naast gelegen weiland zwaai ik maar eens toe.

Ik vraag hem of ik door het weiland moet naar Schoonhoven. Nee zegt hij dan moet ik terug.

Op mijn vraag of de kerk die ik zie niet van Schoonhoven is verteld hij vrolijk dat dat Oudewater is.

Als ik kijk op de gps zie ik dat ik van daaruit nog 16 km moet. Dat gaat hem niet worden.

Volgens de boer moet ik 3 km terug.

Ik mompel binnensmonds een behoorlijke verwensing en bedank de man met een vriendelijke zure grijns.

Dan ga ik aan de terugweg beginnen.

En als ik dan even loop te kletsen tegen de koeien die me aan staan te staren, mis ik een fikse kuil onder het struik gewas.

Sierlijk zijg ik naar de bodem. Ik heb nog wel de tegenwoordigheid van geest me om te draaien zodat ik boven op Japie beland.

Die zucht onder mijn gewicht een stichterlijke verwensing.

De brandnetels zijn uitermate blij met mijn horizontale houding en doen zich tegoed aan mijn armen en benen.

Eenmaal weer recht ben ik doorweekt van het natte gras maar heb er geen schade aan overhouden.

Voordeel van vallen in het gras.

Jij houdt toch zo van natuur zeg ik. Nou je krijgt vandaag alles waar je zo van houdt in je schoot geworpen.

Ik moet er ook wel om lachen. Mijn armen en benen branden van al die natuur.

Brandend zand op een verloren strand galm ik keihard. De koeien gapen me wezenloos aan.

Toch nog sneller dan verwacht sta ik op de weg en ben ik blij verhard te lopen.

Pauze en bankje hoop ik.

Bankje bezet, volgende bankje dan.

Maar dan ga ik alweer de wei in.

Het is een mooie tocht zo door de Lopikerwaard maar zwaar.

En dan gaat de route weer over hekken en slootjes.

Als ik even sta te kijken vraagt een man waar ik heen moet.

Richting Schoonhoven.

Dat is linksaf zegt hij.

Jaha denk ik maar nu blijf ik op routeplanner loeren en al heel snel zie ik dat dat niet klopt.

Ik wijzig gelijk mijn route en mag over een heel hoog opstapje heen.

Goeie genade ik moet me optrekken aan het hek zo hoog.

Japie heeft er zo te horen plezier om. Het oplaadsnoer van de powerbank begeeft het echter.

En dan is het ook weer ploeteren. Enorm hoog staat alles weer.

De brandnetels zijn ook hier en ik blijf steeds haken in het hoge gras. Struikelend gaat het voort.

Dan na 16 km een lege bank.

Nieuw oplaadsnoer, uit Japie vissen, flesje cola zero erin en binnen enkele minuten hijs ik Japie weer op mijn rug en ga verder. Geen tijd voor rust vandaag.

Maar dan toch. Ineens na 19 km sta ik op de weg.

Klaar met route. nl vandaag. Die zie ik nog kilometers lang door het groen gaan. Op de fietsroute ga ik verder.

Wederom sta ik op de hoste route maar wel een leuk stukje.

Klein stukje ook maar. De gps wijst me door een woonwijk.

Aan een man die in zijn tuin zit vraag ik water.

Hij vult mijn fles en we raken aan de praat. Hij is ook gek op wandelen.

Als ik hem vertel 19 km door het groen te hebben gestruind vertelt hij me dat hij geen landloper is. Hij houdt van harde wegen en niet van landloperij.

Voor ik ga lachen wens ik hem een fijne middag en vlieg er vandoor.

Ik voel me nu echt zwiebertje. 😂

Er gaat een lange rechte weg door de polder.

Niet lelijk nee, heel stil en met alleen maar enkele fietsers.

Op een brug staan twee meiden elkaar te fotograferen. Mijn aanbod om van ze samen een foto te maken wordt blij in ontvangst genomen.

Het is zo mooi hier verzucht 1 van de dames en daar ben ik het voor de verandering helemaal mee eens.

En kort erop fietst er een man naast me.

Waar ik heen ga etc.

Dan moet ik een pad nemen dwars door het weiland want dat is mooier lopen. Maar i. p. v links kan ik ook rechts door een onverhard stuk.

Mijn mening dat ik verhard wil lopen doet niet ter zake.

Zijn gps haalt ie erbij en dan ineens kan ik toch maar beter verhard lopen en is hij weg.

Oef, denk ik. Wat een vervelend mannetje.

Op een kruising is er dan ineens zomaar een bank.

Wat een kadootje mijn eerste echte rust plaats.

Half drie en na het ontbijt niks meer gehad dat vindt zelfs mijn maag te gek.

Ik had zomaar gedacht langs de weg wel iets tegen te komen maar dat blijkt ijdele hoop.

Een pak calorie rijke crackers bied nu heel fijn de oplossing.

Japie weigert dat te eten en ik bedank hem dat hij ze wel voor me wil dragen.

Een vrouw met drie kinderen komt er ook bij zitten.

Schoenen uit als ik niet ver meer blijk te hoeven.

Mijn voeten zijn goed nat geworden.

Maar. dan, een beetje uitgerust en met een gevulde maag gaat Japie onverbiddelijk op mijn rug. Schoenen aan en de laatste kilometers.

Via de supermarkt even krentenbollen halen en dan op de hoge dijk langs het water nog even genieten.

Het slaapadres ligt onder aan de dijk in Ammerstol en ik ben zo blij als ik er ben.

De gastvrouw komt al het huis uit en brengt me naar een tuinhuisje. Zo leuk, en ik jubel hoe blij ik er mee ben, maar ook dat ik er ben.

Mijn kleren mag ik op de hand wassen en zij gooit het in de centrifuge.

Als het hangt en we net aan de thee willen is het alle hens aan dek.

De schapen zijn ontsnapt.

En ik kan aan de bak. Met zijn drietjes op schapenjacht en ik heb me een lol🤣.

Alleen terug krijgen wil niet. Eigenwijze schapen vinden ze het. Na meerdere pogingen geven we het op en sluiten de beesten achter een hek in een veldje.

Morgen moeten er meer mensen bij komen.

we gaan verder aan de thee. Ik moet verse moerbeien eten, pruimen, bramen alles vers van het land.

En we kletsen wat af.

En als ze dan vertelt verse sperziebonen van het land te maken moet ik lachen maar ik zeg niks. Gister ook al gegeten alleen uit de supermarkt.

Maar lievelings groente dus lekker.

Ik moet direct komen borrelen. Ik drink geen alcohol maar moet dan aan het alcohol vrije bier. De man woont hier 70 jaar vanaf zijn geboorte. Daarvoor zijn oma en opa en daarvoor ook weer familie.

De hele geschiedenis van de dijk en zijn bewoners wordt verteld. Wat ontzettend leuk en ik geniet.

Ze hadden een stalletje langs de weg waar ze jam verkochten maar nadat de jam er gewoon werd uit gejat zonder te betalen zijn ze gestopt.

Let maar op er staan er nog maar weinig zeggen ze. Wat een rotlui heb je toch dat alles maar verknalt wordt vind ik.

Ze zijn het er mee eens. Ik moet de verse tomaten en komkommer ook nog proeven.

Heerlijk zo een land met alles vers.

En maar babbelen.

Het eten is heerlijk en na het eten verdwijnt de de man des huizes naar de buren, om een valse vogel eten te geven die hem steeds pikt.

Dan vertelt de vrouw heel erg op ogen te letten van mensen en zegt dat mijn ogen verdrietig staan zonder twinkeltjes.

Ik ben verbaasd want ik voel me nou net zo blij.

Moet nog weer terug komen denk ik dan maar.

Maar dan vind ik het ook welletjes. Ik moet de was binnen halen en in pakken en het verslag nog tikken.

En nu lig ik uitgebreid uitgeteld. Mijn voeten doen zeer mijn benen staan nog in brand van de brandnetels en ik ga vroeg slapen. Morgen is een lange loopdag vermoed ik weer en mijn oude schoenen gaan voor de afwisseling aan.

Even kijken of dat helpt.

Japie staat er weer glunderend bij. Tevreden dat bijna alles weer netjes in zijn buik zit.

Morgen gaan we verder naar Gorichem.









23. aug, 2021
Op weg naar de champignonnetjes

Als kind kwamen bij ons de nonnetjes aan de deur. Champignonnetjes zei ik dan.

Later werd ik een champignonnetje en ging ik naar de arme kindertjes. Vandaar nu onderweg naar de champignonnetjes.

Gouda, nee vanuit huis. Of toch vanuit Gouda.

Tja vanuit huis is wel leuk maar vanuit Gouda loop ik veel mooier.

Gister dan ook de knoop door gehakt.

Vanuit Gouda. Vanmorgen wel moeite met opstaan.

Toch dat onzekere wat me onzeker maakt.

Ga ik dit leuk vinden? Kan ik het? Gister ontdekt dat het piriformisch syndroom weer opspeelt dus flink rekken en strekken.

Mijn voet die nog steeds pijn doet. Ik weet het niet, maar ik ga op weg.

Bij de bushalte denk ik mooi nog even te kunnen zitten.

Als ik mijn rugzak af wil doen zie ik ineens drie joekels van spinnen naar me loeren.

Van schrik krijg ik slappe wiebel benen en ik heb moeite om weg te duiken.

Foei, de paniek giert door mijn lijf.

Wat een stomme angst is dat toch.

De bus zet me na een overstap op een ander station af dan ik dacht.

Even puzzelen maar dan vind ik de trein.

Ik blijk niet de enige te zijn die moest puzzelen. Een vrouw is ook al zoekende.

En dan gaat de telefoon. Mijn leidinggevende.

Als ik ophang ben ik flink van de leg. Geen onprettig gesprek maar ik voel de druk.

Het maakt me onrustig.

In Gouda vind ik de route wel naar Reeuwijk, maar de muziek gaat op mijn kop. Ik ben uit mijn hum en niet zo een beetje ook.

Ik moet iets verzinnen en dat is gaan vieren dat ik vakantie heb.

Dus bij Reeuwijkse hout lekker aan de pokebowl zalm. Gezond en even tot rust komen.

Ik heb tijd genoeg.

Daarna gaat het de plassen rond. Heerlijk kijken en lanterfanten.

De zak noem ik nog rotzak. Hij voelt nog steeds zwaar.

Ik mopper wat af op dat kreng.

Maar dan ineens besef ik dat ik kan lanterfanten en vanavond niet naar huis hoef. Er is niks, alleen maar ik met mijn rotzak.

En ineens kan ik ademhalen en valt er zoveel van me af.

En ik besef me dat ik het met mijn warrige kop goed gedaan heb om de eerste twee dagen korte etappes te lopen.

Nu kan ik zitten, kijken, foto's maken en einderloos lanterfanten en genieten.

Mijn hele hoofd begint te stralen en de grijns gaat er niet meer vanaf vandaag.

De route ken ik en is mooi.

Reeuwijk is gewoon een bijzonder dierbaar plekje.

En dan sta ik op de platteweg.

Vroeger hadden mijn tante en oom een huisje op de Platteweg en ik kan me nog wel een logeerpartij herinneren. Niet veel maar sommige grappige dingen en hoe goed ik het toen had. Ik mijmer een poosje over door.

En ik geniet.

Mensen groeten, soms zelfs met bom camino en ik moet er zowaar op letten terug te groeten.

Ik zit gewoon in mijn eigen bubbeltje.

Het gevoel van vrij zijn na de zo verdrietige periode is een niet te omvatten gevoel nog.

En dan ineens snap ik mijn rotzak.

Aangepast op mijn gewicht en omvang.

Maar in vijf weken tijd 10 kilo kwijt raken dat kan de rotzak echt niet bijbenen.

Nu snap ik waarom ik hem te zwaar vind.

Het aansjorren van banden begint.

Weer wat losser, dan weer wat strakker net zolang tot ik tevreden ben.

En dan is het geen rotzak meer maar mijn vriend. Mijn vriend die alles voor me bewaard wat ik denk nodig te hebben onderweg. Die ervoor zorgt dat ik geen honger en dorst hoef te hebben.

Tevreden stap ik de laatste vijf km door.

In Haastrecht is het pas vier uur en ik loop nog even een park in nadat ik een welverdiend koud ijsje naar binnen heb gewerkt. Een oude man heeft wat vragen maar lijkt het niet te snappen als ik antwoord geef. Het park is mwah.

Een soort graftombe waar twee blijkbaar belangrijke mensen liggen. Er staat iets over regentes en er is een speciaal graf voor hun hond.

Op een bankje bel ik ma maar even. Die ben ik heel vergeten in al het geregel en gepak.

En dan loop ik naar mijn slaapadres via de supermarkt. Even wat drinken halen. Daar kom ik de oude man weer tegen die weer met vragen begint.

Ik antwoord maar weer en hij lijkt het nog niet te snappen. Het is een beetje hilarisch.

Maar dan is het op het slaapadres aan.

Als ik erheen loop ineens een hoop getoeter achter me.

Ik schrik me een hoedje. En weer die oude man die me verteld dat ik hem nu niet meer zal zien.

Gelukkig denk ik. Mijn hoofd houdt niet van dat kabaal.

Aangekomen bij mijn slaapadres word ik verwelkomd door een lieve vrouw. Wat drinken en kletsen en dan komt de man des huizes thuis.

Ook al zo een lieverd.

Het eten is heerlijk hollands. Kippensoep, mijn lievelings groente, sperziebonen, aardappelen en vlees.

Met nog een toetje.

Braaf doe ik mee aan het gebed.

De vrouw vertelt over het park. De burgemeester van 98 jaar geleden ligt daar met haar man en hond. Er is een museum en over twee jaar, precies 100 jaar na het overlijden mag er een envelop open gemaakt worden die de burgemeester destijds heeft na gelaten.

Heerlijk verhaal en het park krijgt zo betekenis.



En dan tref ik een heerlijk bed, bad en een kamer met souveniertjes en een verslag van een camino loper.

Even rustig zitten en dan is het lekker douchen en pyama aan.

Ondergoed wassen en besloten morgen in de plunje van vandaag verder te lopen



Voordat een shirt droog is ben ik langer dan morgen bezig en met maar twee setjes kleren voor onderweg zal ik echt niet schoon blijven.

Om 20.00 uur word ik verwacht voor de koffie, het nieuws en de slimste mens.

Het is een gezellig uurtje nog.

Maar nu lig ik met uitgepakte rugzak te tikken en ga ik me maar eens wijden aan het weer inpakken.

20 km gelopen nog wel een paar te gaan.

Morgen hoef ik er maar 10 als ik wil.

Ik maak er wel het dubbele van om nog een leuke route te lopen.

Het wordt gewoon weer een heerlijke lanterant dag met mijn grote vriend.


21. aug, 2021
Verder op de oudste weg van Nederland Hilversum Zeist

Vandaag de test met de zware rugzak. Gisteren gepakt, opnieuw gepakt, en nog wel 3 keer opnieuw. Nog wat vergeten oke dat kan er nog wel bij en zo kwam ik aan 9,5 kilo. Nog anderhalve liter water erbij en nog een vestje wat toch wel mee kan en mooi 12 kilo. Dat moet kunnen. Vanmorgen 7 uur belde Gerda me wakker. Bang dat mijn wekker het niet zou doen Gerda gisteren gevraagd te bellen. En om 8 uur op pad. Ik was moe, te laat gaan slapen en uit mijn hum, omdat gisteren slaapadressen zoeken langs het pelgrimspad niet lukte.

Andere route dan maar. Slaapplekken geregeld tot Gorichem en daarna hield het op met de slaapplekken. Nou dat is dan vanaf Gorichem door lopen in 1 keer naar Hedel en dan aan Nellie vragen me de laatste 10 km op te pikken. Mooi en dan belt het adres in Gorichem af. Dat is nou weer niet zo aardig van die mevrouw en te laat om nog op zoek te gaan naar een ander adres. Zondag verder maar het levert stress op. Dus weinig rust vannacht. De reis verliep echter voorspoedig, geen vetragingen of treinen die niet verder konden dus wij waren op tijd in Hilversum waar we iedereen zagen binnen druppelen.

Matthijs was er ook weer bij, uit Texel even op en neer gekomen. Tjee dat vond ik een hele prestatie. Om 10 uur liepen we. De route ging al vrij snel via het zwarte hek het bos in. Erg bekend terrein voor mij en nou ook weer niet dat je zegt hier word ik blij van. Maar daar had ik me op ingesteld. Wel erg leuk om Wil weer eens te zien want dat was ook al weer heel lang geleden. Lekker bijkletsen met iedereen en ondertussen wanhopig proberen de gpx te volgen wat nog de nodige problemen oplevert. Ik snap niks van lijntjes volgen. Maar ja ik loop dan ook meestal buiten de lijntjes. Mijn hersenpan is niet in staat om iets fatsoenlijks te leren momenteel. Het geeft niet ik kom er wel. Uiteinderlijk werd het pieterpad ook 120 km langer dan gepland, en ik kwam in Maastricht aan binnen de gestelde tijd van 25 dagen of iets dergelijks. 🙂 Voor de lage Vuursche staan twee verklede meiden in het bos blijkbaar de treurberk na te doen. Hard zogenaamd huilen overal doekjes in de boom en Mathijs moet eraan geloven en zijn hoofd wordt netjes geveegt. In de lage vuursche is de eerste stop. Pannenkoeken restaurant. Ik had eerlijk niet verwacht dat we zonder afspraak met 8 man konden zitten maar wel dus. En die koek ging er dan ook best in. Ondertussen heb ik wel in de gaten dat de zak of te zwaar is of compleet verkeerd gepakt. Maar het is een enorm gezeul. Ook de rest die hem oppakt heeft er commentaar op. Dat wordt morgen iets veranderen. Na dat we gegeten hebben gaat het verder naar Den Dolder. Stukje over een modderpad en voor mij betere route. Maar het is geen route waar ik veel foto's maak vandaag. Veel aan het kletsen dus veel niet kijken of gedachteloos. Ach ja ik ken de omgeving wel. Bij Den Dolder is de tweede stop en pikken we Ilona op die het laatste stukje mee loopt. Grappig gisteravond nog mee zitten appen niet wetende van elkaar dat we vandaag liepen. Een paar mensen nemen afscheid van de tocht en gaan op huis aan. Wij lopen met zijn vijven verder. Dit keer is de route saai, veel langs de weg en op wat luxe vila's na is het echt wel gedaan. Als we nog een lange rechte weg langs de verkeersweg afmoeten gaat het me toch echt te langzaam en neem ik de benen. Even lekker op tempo lopen. Wil haalt me nog bij en samen lopen we rap op Zeist aan. Helemaal blij dat we er zijn en ook moe. Nog wat drinken en dan de bus in naar Utrecht. Leuk om iedereen weer te zien, lekker bijgekletst en nu weten dat ik morgen toch echt wat aan die rotzak moet gaan sleutelen. Daar was deze tocht wel goed voor😀. En dan is het morgen nog een adres zien te vinden, rugzak in pakken, huis opruimen en maandag op naar Haastrecht. Al bij al vandaag een goede oefendag.

19. aug, 2021
Duik in de geschiedenis van de koloniën van welvaart

Een idealistische visie
Generaal Johannes van den Bosch is oprichter van de Maatschappij van Weldadigheid. Niet alleen minister van Staat, vertrouweling van Koning Willem I, Tweede Kamerlid en gouverneur generaal van Nederlands-Indië, maar ook een visionaire idealist die geloofde in de maakbare samenleving. Zijn gedachtegoed komt voort uit de Europese Verlichting. Nadat de Franse troepen van Napoleon uit ons land vertrokken waren, wilde Johannes van den Bosch een einde maken aan de verpaupering van met name de stedelijke bevolking. De kern van zijn oplossing bestond uit het bieden van huisvesting, werk, scholing en zorg binnen nieuw op te richten landbouwkoloniën in Drenthe.

Crowdfunding in 1818
Met carte blanche van Koning Willem I en diens zoon prins Frederik, die voorzitter en beschermheer van de Maatschappij van Weldadigheid wordt, sticht Johannes van den Bosch in 1818 de Proefkolonie Frederiksoord. Met veel steun uit zijn vooraanstaande netwerk in diverse steden in Nederland worden plaatselijke commissies gevormd, die geld zenden naar de Maatschappij van Weldadigheid en zorgen voor ‘opzending’ van armen naar de Koloniën. Tussen 1818 en 1840 telt de Maatschappij circa 23.000 leden. Crowdfunding in 1818.

Honderd jaar vooruit op landelijke ontwikkelingen
In vlot tempo verrijzen de eerste honderden koloniehuisjes en strijken behoeftige gezinnen neer in deze eerste landbouwkolonie. Daarna volgen er meer in de omgeving van Wilhelminaoord, Willemsoord, Boschoord, en Wortel in België. Er worden scholen gesticht, er komen voorzieningen als een gaarkeuken en een spinnerij, eigenlijk alles wat nodig is om zelfvoorzienendheid te realiseren. Dit alles wordt in een periode van 1818 tot 1823 gerealiseerd.

Kerkbezoek is verplicht evenals het volgen van onderwijs en lidmaatschap van het ‘ziekenfonds’. Met het invoeren van de leerplicht en ziekenfondsverplichting lopen de koloniën een kleine honderd jaar vooruit op de landelijke ontwikkelingen. Wie zich niet wil conformeren aan de regels en de handhaving daarvan, wordt ‘opgezonden’ naar de onvrije Koloniën in Veenhuizen (voor vondelingen en weeskinderen), Ommerschans (voor landlopers en bedelaars) en Merksplas (België).

De gedachte van de maakbare mens en een maakbare samenleving krijgt vorm in de verplaatsing van vele duizenden mensen uit de steden naar het platteland. Naar in onze ogen mooie en woeste streken van Drenthe; een binnenlandse kolonisatie. Waarschijnlijk gaat het in de periode 1818-1921 over circa 80.000 mensen in Drenthe met naar schatting één miljoen nakomelingen nu.



Zo een beetje geschiedenis zodat bekend is waar we mee bezig zijn. Ik heb goed geslapen vannacht en dat helpt veel. Als ik wil gaan douchen, loop ik Miriam tegen het lijf. Een vrouw van vlak bij waar ik woon waar ik wel eens mee gewandeld heb. De wereld is klein. 🙂 Ons vof adres is er een vanuit duizenden. Ontzettende gastvrije mensen, lekkere kamers, kleine zitkamer en een heerlijk ontbijt. Mensen die ook wel even gezellig mee kletsen en die ook wat te vertellen hebben. Het kan zo schelen he hoe mensen kunnen zijn. Nadat we ons ontbijt erin hebben zitten gaat het op Veenhuizen aan. Bij het gevangenismuseum mogen we niet naar binnen. Niet gereserveerd, maar niet erg. Met de route beschrijving hopen we genoeg te kunnen zien. Een route van 10 km. Bij het ziekenhuis, wat vertrouw op God heet kijken we onze ogen uit. De gedetineerden noemden het, het gauw naar God ziekenhuis en het staat vlak bij het lijkenhuis. Hilarisch is het wel. In de gang hangt een groot sgnalement van een gevangene. Ongelofelijk hoe gedetaillieerd ze werden omschreven. Zelfs een signalement van het oor ontbreekt niet. Ook die ouderwetsen injectiespuit en wat attributen zijn nog te vinden. Echt mooi om te zien. Het lijkenhuis vinden we niet zo snel. Volgens iemand die er van het terrein rondloopt is het niet groter dan een container. We vinden het dan wel. De ijskoepel is mooi om te zien. Een opslagplaats voor medicijnen en voedsel. De huisjes hebben allemaal namen. De route beschrijving is moeilijk te volgen en het is dwalen. Maar met zoeken en vragen komen we er wel. Voor Els en mij is het de eerste keer dat we samen op pad zijn na de enkele keren dat we elkaar met pelgrimsdagen tegen gekomen zijn maar het klikt prima. We gaan de andere kolonien ook bekijken tot in Belgie. Maar dan komen we in een discussie over links en rechts en blijken we allebei even koppig. Ik weet zeker rechtsaf, Els wil perse links af. Als ik het mensen vraag blijken we rechtsaf te moeten en heb ik lol. Het gelach van de mensen klinkt ons na, en we grappen er een poosje over door. Els maakt een foto van mijn grijnzende hoofd met maar de helft van mijn kop. We komen bij de kerkjes uit en lopen nu wat lekkerder een poosje langs de weg. Het is vandaag slenteren, stil staan, kijken, foto's maken, kopje koffie drinken, niet een dag om op te schieten en dat is prima. Ik heb nu mijn nieuwe schoenen aan met de zolen en het gaat goed. De zorgen voor maandag zakken hierdoor een beetje. En dan komen we bij de bierbrouwerij, en piepers en paupers en hebben we het eigenlijk ook wel gehad. Nog een paar biertjes mee voor visite en een stukje kaas en potje mosterd en dan is het op de auto aan. Het is ondertussen 18 uur en we zijn moe van het kijken en slenteren. We willen ook nog naar het Fochteloërveen waar volgens ons gastadres kraanvogels, meen ik, moeten zitten. We doen er langer over te komen dan gepland maar als we er zijn is er een bijzonder mooi en rustgevend natuurgebeid te zien, met een prachtige wolkenlucht, met het hemelpoortje. Het is zo ontzettend genieten even. De kraanvogels zijn er natuurlijk niet te zien maar ach, we genieten even van de rust. Maar dan wordt het op zoek naar een restaurantje, waar we ook weer zo hartelijk welkom worden geheten. Dat is toch wel weer bijzonder de afgelpen dagen. De hartelijkheid en gastvrijheid van mensen. Na echt een heerlijke maaltijd en nog even staan kletsen met de werkers in het restaurant moeten we dan echt op huis aan. En dan blijkt de gps ons nog een cadeautje te geven. We zien nog even alle dorpen in Friesland langs donkere N wegen. Ik kan dat ding wel de nek om draaien maar weet niet hoe ik zelf moet rijden in de grote onbekende wereld. Als ik dan einderlijk op de weg zit dan is het net voorbij lelystad meen ik even van de weg af voor een hoge nood stop, en benen strekken. Dik over 0.00 uur ben ik thuis. En ik besef me hoe bevoorrecht ik ben en hoe dankbaar voor deze dagen. Na alle moeilijke tijden kan ik zo genieten van dit soort dagen. Nu eerst maar eens zien of zaterdag een tocht er nog in zit en anders maandag onderweg naar den Bosch. Lekker nu langer weg en even op mezelf. Daar is het tijd voor ook.

17. aug, 2021
langs de koloniën van weldadigheid

Tjee hee dat was een vervelende nacht van wakker zijn. Een mug die maar rond zoemde en een veel te blij hoofd wat echt niet dacht aan slapen.

Uiteinderlijk rond half vijf toch nog een paar uurtjes gepakt.



Vanmorgen dan op pad naar Frederiksoord waar we de monumenten wandeling langs de koloniën van weldadigheid gingen doen.

In 1818 gesticht om armen in Nederland perspectief te bi eden op een beter bestaan.



De wandeling staat sinds dit jaar op de lijst van unescos erfgoed.



De 12 km lange route gaat langs allemaal oude monumentale pandjes. Oude school, arbeidershuisjes, kerk etc. Het is ontzettend leuk om dit te zien. Het weer werkt prima mee. Op een paar spetters na is het droog.



Ik heb mijn oude wandelschoenen met de orginele zolen aan en een lading wandelwol onder mijn voet en het gaat beter. Hoopvol dus.

Soms nog pijn maar niet zo erg als gister.

We genieten samen. Veel foto's natuurlijk. Bij een stalletje met vers potjes jam gaan we voor gaas. Courgette jam met sinasappel en gember en kersenjam met kriekbier😂 Het zal mij benieuwen.

We doen het kalm aan met Els haar zere pootje en dat is prima. Gewoon heerlijk genieten.

Als we denken aan koffie komen we bij een bord rustwat 500 m. Mooi denken wij en stiefelen daarop aan.

Ja mooi maar bij aankomst dicht. De eigenaar die gras aan het maaien is wenst ons niet te zien.

Terug maar weer en bij de weg besloten in een bushok even te gaan zitten.

We zien een bordje dat we in Friesland zijn.

Els poetst het bordje nog even schoon.

Een lampje gaat echter niet branden.

Als we verder willen en naar het lange end langs de weg kijken slaat de twijfel toe.

En ja we zijn een heuuul end links af gelopen waar we rechts hadden gemoeten. Niet blij en terug dus. Gelukkig wordt de route dan ook weer prachtig. En we komen langs een snackbar waar we slappe koffie krijgen. Els krijgt het niet weg. Bij mij een slok en slikken. Een ijsje als troost dan maar. We lopen deels over wegen deels door bossen. Echt een mooie blije route. We zien ook zulke leuke dingen onderweg. Als we weer bij het begin punt komen is de boel net gesloten.

We vragen super vriendelijk om toch nog een brochure en na een aarzeling gaat de vrouw overstag. We krijgen er 1.

In Vledder is er een soort allegaartjes markt waar we rond struinen. En dan lopen we tegen suikerspinnen aan. Zullen we nog 1 keer??

En dat doen we. Een vriendelijke man maakt wat foto's. Nostalgie van vroegere tijden. We worden oud.



We bekijken daarna de kerk en gaan op het terras wat drinken

En dan is het tijd voor Dwingeloo en de mosselen.

Lekker gegeten en daarna nog zo een mooie laatste foto van Dwingeloo in het donker.

Die mijn telefoon natuurlijk niet mooi maakt maar bij Els wel. Dus Els gestalkt de foto door te appen.

En dan is het alweer de laatste avond. Morgen nog naar Veenhuizen deel twee van de route en daarna echt naar huis.

Maar wat een heerlijke dagen waren dit.

Echt blije eitjes dagen😊





17. aug, 2021
Samen met Els in Dwingeloo

Zo kom je er een paar jaar niet en zo loop je er in twee maanden tijd twee keer.

Dwingeloo. Een van de fijnste plekken vind ik van Nederland. Dit keer afgesproken met Els nog drie dagen te gaan. Beetje wandelen en vooral kijken en foto's maken. Ik moet het ook kalm aan doen om volgende week een langere tocht te gaan lopen en ik heb een zere voet, en Els loopt ook mindere afstanden met blessure dus goed zo.

Om 12 uur bij het vrienden op de fiets adres afgesproken. Van daaruit besloten met 1 auto naar Ruinen te gaan en dan naar Dwingeloo te lopen.

In Ruinen lunchen, in Dwingeloo eten.

In Ruinen zijn we eigenlijk gewoon maar gaan lopen. Ik heb mijn sandalen aan want mijn voet gaat verre van goed. De zorgen voor volgende week nemen toe.

Maar nu is het vooral nog genieten. Ik heb geen idee waarom maar ik word echt heel erg gelukkig als ik hier ben al zou ik er niet willen wonen vanwege het gebrek aan water.

Via molen de Zaandplatte lopen we naar het bezoekers centrum en dan zo de hei op.

Natte hei dus wel wat bloei maar geen velden vol paars. Maar mooi is het. Het weer is prima en de hollandse luchten boven de hei blijven toch altijd weer mooi. Bij de schaapskooi vermaken we ons een poos met aanvliegende zwaluwen die hun jongen voer komen brengen. Talloze foto's maken we. Ik ben benieuwd of ze ook nog gelukt zijn.

Maar dan is het echt de hei over, langs de plek waar het huis stond waar het boek van Bartje geschreven werd.

Het is nog altijd doodzonde dat ze dat in brand hebben gestoken. De telescoop is een mooi gezicht dit keer met de lucht erboven. Fietsers doen ons soms opschrikken. Het pad is smal. Deels konden we onverhard en deels verhard. Bij de telescoop is het even pauze. Mijn sandalen verruil ik voor mijn dichte schoenen. Afwisselen maar.

En dan is het toch een kleine bui regen. De regenkleding is nog niet aan of het is droog, en op nog wat spetters na blijft het ook droog.

De laatste twee km moeten we over de weg en dat is dan weer jammer. Els heeft last van haar knie, mijn voet zegt ook wel dat het genoeg is geweest, dus ook blij als we er zijn.

We hebben ook wel trek. Allebei vanmorgen vroeg ontbeten en daarna niks meer gehad. In Dwingeloo is het echter volle bak. Bellen naar Ruinen levert een plek op.

Dus auto halen en naar Ruinen waar Els haar auto ook nog staat. Omkleden doen we keurig naast de auto😁 Voor mij echt nodig want ik heb het stervens koud zo ondertussen ik korte broek en t shirt. Maar binnen in het restaurant warm ik snel op.

Lekker gegeten en daarna naar ons slaapadres waar we welkom zijn.

Heerlijk adres is het.

Nog even zitten, kop gemberthee en nu naar bed.

Morgen willen we naar Frederiksoord een monumenten wandeling doen van 11 km.

Veel te lezen daar en te zien dus op ons gemakkie.





13. aug, 2021
Rondje Lopikerwaard op vrijdag de 13e

Slecht slapen, moe en vrijdag de 13e een goede combi 😉. Nou heb ik niks met bijgeloof maar vandaag moest ik toch wel even achter mijn oor krabben.

De hofste route die wilde ik nog eens helemaal lopen. Vorige keer heb ik hem, gezien de tijd af moeten breken. Dus dik voor 9 uur zit ik in de auto. En dan weet de navigatie niet dat de weg is afgesloten en sta ik ineens voor niet verder kunnen.

Potver denk ik. Omleidingsborden maar gaan volgen. En die gaan terug naar de snelweg en gek genoeg helemaal naar Bodegraven. Ik krijg er steeds meer de pest in, want ondertussen duurt de reis zo wel erg lang en lijk ik pas ver over half 11 aan te komen in Haastrecht. En dat klopt ook. Snel de auto geparkeerd en maar gaan lopen. Kijken hoever ik kom. Het eerste route paaltje is al gelijk niet te vinden. Ze zijn enorm aan de weg aan het werk en het paaltje lijkt weggehaald. Maar na een beetje dwalen kom ik er dan toch 1 tegen en die kan ik ook volgen. Al snel loop ik Stolwijk in. Er is een oudere vrouw bezig in haar voortuin en gebruikt de stoep voor haar container. Als ik erom heen over de weg wil spreekt ze me aan. De schelp aan mijn rugzak. En dan ontstaat er toch een heel gesprek. Waar ik de route begonnen ben. Ehhh geen idee ik kan niet op de naam komen. Op het kaartje zie ik Haastrecht. Oja denk ik. Mijn hersenen doen het niet vandaag. Ga ik langs de Vlist? Ehhh ik weet het niet. Ze moet lachen. Zij is zeker in de 70 maar wandelt nog heel wat af. Pelgrims pad, nu bezig met het Waterlini pad evenals het Romeinse lime pad en ze gaat de oudste wandelweg van Nederland lopen. Leuk daar zijn wij ook mee begonnen.

Ze vindt het ontzettend leuk zegt ze, dat ik de tijd neem om een praatje te maken. Dat is het fijne aan wandelen zegt ze en daar heeft ze gelijk in. Maar ze is wel heel erg aan de babbel.

Ik begin me een beetje zorgen te maken gezien de tijd en zeg na een half uur toch echt dat ik verder moet. Ze kent de hofste route niet, maar het is ook een fietsroute. Als ik terug ga zegt ze, moet ik via Stolwijk naar Gouda rijden. Ze snapt niet waarom de omleiding helemaal over Bodegraven gaat. Ik ben haar dankbaar dat scheelt me idd een dik half uur blijkt later. Hartelijk nemen we afscheid. Goh wat een leuk mens denk ik maar oei die tijd. Dat wordt zeker weten inkorten. Ook omdat ik niet helemaal lekker ben. Mijn linker voet doet al weken pijn bovenop na de probleem schoenen. Het trekt door naar de zijkant. En ik heb het warm en zweet me uit mijn hemd. Maar goed we gaan het zien en ik kort hem anders maar een eind in.

Dan valt het me op dat ik de route dit keer andersom loop. En de route loopt ook totaal anders dan de eerste keer. Toen heb ik zeker lopen dwalen maar ik weet dat ik toen toch ook aardig de borden kon volgen. Bij een retaurantje vlieg ik even naar de wc. Dan scheelt me dat weer een plek zoeken. Bij de super even een blikje cola zero gehaald en naar binnen gewerkt. Ik knap er iets van op. Verder gaat het weer en ik verbaas me over de route. De eerste keer vond ik hem prachtig maar nu irriteren de lange lange wegen me. Prachtige huizen staan er en heel veel bloemen, dus er is genoeg te kijken maar toch. En omdat ik anders om loop, loop ik ook het punt voorbij om de route in te korten. Na 15 km kom ik daar pas achter. Bankje wel einderlijk in zicht dus tijd voor eten en even schoenen uit. Flesje cola zero erachteraan maar weer en verdraaid het gaat iets beter maar niet als gehoopt. Het gaat verder, en uiteinderlijk zet ik de muziek maar op mijn kop. Dat werkt. De zin komt erin en ik zing lekker mee. Het is erg druk met fietsers en tractoren. Soms is het weggetje wel heel erg smal voor zoveel verschillend verkeer. Maar dan wordt het weer stil. Het lopen gaat een stuk beter met de muziek. Ik maak wat foto's, maar weet ook dat ik door moet stappen. Als ik nog 8 km moet bedenk ik me dat ik goed opgeschoten ben en nog wel een keer kan zitten. Prompt hangt er een luie fauteuil aan touwen gehangen in een boom. Een schommelstoel is ervan gemaakt. Prachtig maar erg nat😀. Even verderop is er een picknick tafel en daar plof ik dan maar op neer. Schoenen uit en ik maak me ondertussen zorgen. Volgende week moeten mijn sandalen maar mee. Maar misschien ook meer last door moeheid. Na een kwartiertje is het echt verder. De nodige flessen water zijn er door heen. 2 en een halve liter vocht zijn al verdwenen, dus de rugzak wordt lichter. Ondanks het windje en nauwelijks zon blijf ik het heet hebben. De muziek gaat verder op mijn kop en ik blijf mee zingen. Ik heb het veel meer naar mijn zin zo en dat voelt goed. En dan loop ik een stuk van een andere route die ik ook al eerder liep. Dezelfde fietsroute paaltjes die ik toch echt moet volgen en ik snap er niks van. Als ik dan op een knooppunt kom is het volgende cijfertje er niet. Ik ben er beu van en ga op Haastrecht aan. Nu kan ik wat van de route afhalen en dat lijkt me erg verstandig vandaag. In Haastrecht is ineens het route nummertje er weer. Maar nu weet ik de weg wel dus ik kachel maar op mijn auto aan. Laatste halve liter water er nog in, nog even een hoop vocht lozen en de laatste kilometer. Een vrouw die voorbij gefietst was staat te wachten en vraagt of ik naar Santiago geweest ben. Ja hoor zeg ik. Ja zegt ze wij zijn gefietst want Nederlanders en Belgen fietsen naar Santiago. Ik niet ik loop denk ik. Ze neemt verder niet de moeite om een gesprek aan te gaan en ik heb totaal geen zin in deze fietser dus ik loop door. En dan ben ik na 30 km bij de auto. Deze route loop ik niet meer. Mooie stukken maar te eentonig. Komende week doe ik het rustig aan. Maandag nog een paar dagen naar Dwingeloo waar we kleine stukken lopen en alleen dan zaterdag nog 24 km met de pelgrims. Hopen dat mijn voet zich wat hersteld.


12. aug, 2021
chagerijnige tenen

Gisteren afgesproken mijn schoenen op te halen. Maar regen in de ochtend en de zin was weg. Vandaag dan maar. Vanmorgen traag op start. Sliep ik eerder teveel, nu in zeven dagen maar vijf uur. Andere nachten dommelen en naar muziek luisteren. De slaap wil niet komen en ik voel me dan ook geradbraakt. Vanmorgen toch de wandelschoenen aan en op pad. Ik moet immers straks op vakantie en de schoenen hebben dus prioriteit. Mooi weer, dus hup in de benen maar. Nog geen km van huis bedenk ik me dat ik eigenlijk te moe ben. Niet zeuren, mopper ik. Lekker lopen en vannacht goed slapen. Voorbij t Geertje, eind van de straat, zie ik een man in de berm staan met zijn scootmobiel.

Ach arme man denk ik. Die heeft pech. Als ik bij hem ben bied ik hem mijn hulp aan. Hij staat op en pakt zijn gereedschaps kist. Dan legt hij zijn scoot op zijn kant en zegt dat hij ergens aanloopt.

Samen zoeken we naar het mankement maar vinden het niet. Als ik hem help zijn scoot overeind te hijsen denk ik: Zo dat is nog best een gewicht.

Niet voor de eigenaar die hem zonder moeite overeind zet.

Hij bedankt me voor de hulp en als ik weg loop roept hij dat Santiago de andere kant op is.

Verrast draai ik me om. Hij verteld daar 5 jaar geleden heen gelopen te zijn vanuit jean pied.

Oke denk ik hij ziet er nog niet zooo oud uit dat zou kunnen.

Maar nu heeft hij een scoot mobiel.

Op je 95e toch wel handig.

95? Hoe oud was hij dan dat hij naar Santiago liep? 90 jaar zegt ie. Mijn mond valt open. Wat een ongelofelijk verhaal. Hij vertelt er wat over en zegt dat zijn vrienden van 80 en 84 jaar elk jaar zes weken vanuit Nederland lopen.

Het ongeloof is van mijn hoofd af te lezen vermoed ik. Hoe bestaat het met zulke leeftijden.

Maar dan ineens is het gesprek klaar en gaan we ieder ons weegs. Nog lang loop ik verbijsterd door.

Wat een prachtige man en wat een voorbeeld van hoe het ook kan op latere leeftijd.

Wat heeft die een rijkdom.

In Zoeterwoude rijndijk op de eerste bank neergeploft. Ik ben bekaf en gooi er cola zero in.

Daar knap ik van op.

Het laatste stukje en ik ben bij mijn wandelmannetje.

Ik moet wachten hij is druk.

Niet erg. Lekker koud water erin kiepen en uitrusten.

Mijn schoenen zie ik al staan dus die zet ik vast klaar. Als hij tijd heeft is het werken aan de binnenzolen en passen. En dan lopen ze prima, en moet ik nu chagerijnige tenen hebben



We gaan het beleven. Als ze na het kloosterpad nog droog blijven geloof ik het. Hij geeft me verder flink op mijn falie voor het verkeerd vasthouden van de stokken.

Ik weet het, maar vindt het prima. En dan sta ik met de belofte van een fles wijn als ik weer kom buiten.

Op naar Leiden naar Bever voor de calorie repen.

In leiden is het stervens druk.

Bij bever 14 pakken met calorie crackers gehaald. Probleem om dat in de rugzak te krijgen maar het lukt. En met 2.5 liter water en schoenen en even later lenzenvloeistof begint de rugzak te piepen en protesteren. Hij is nu ook idioot zwaar voor een dag rugzak. Leiden is een leuke stad als ik niet moe ben.

Maar nu zijn die prikkels erg onprettig. Het is idioot druk.

Mensen lopen steeds tegen me aan en ik wil weg voordat mijn paniek de overhand krijgt en ik ga meppen.

Ik baan me een weg uit de menige, en loop dan vrij snel de stad uit.

Bij een tentje even een broodje kaas gehaald en dan is het op huis aan. Het verkeer raast langs. Sirenes gaan af en aan en het irriteerd mateloos.

Mijn moeie hoofd verdraagt het slecht, en ik loop door tot ik in cronestijn ben. Even ademhalen en rust. Eind van het park weer de snelweg dus hup eerste afslag de polder in. Maar het leed is geschied. Alles aan mijn hoofd staat in slaapstand. Denken doe ik niet. Ik zie niks van al het moois om me heen en soms moet ik stilstaan om niet om te vallen. Cola zero heb ik helaas niet meer. Zo struikel ik voort en dan belt Gerda waar ik ben. End op weg. We kletsen een poos en dan hobbel ik door richting haar. De fut voor zonsondergang heb ik niet meer.

Laat maar. Een wc, koffie en stoel is prima.

Na de koffie komt de wijn. Al maanden niet gedronken en nu drie bellen. Dat komt goed aan.

Ik denk dat ik nu zal slapen. Maar twee paar schoenen met chagerijnige tenen... Ik ben heel benieuwd hoelang dit oke gaat😂

3. aug, 2021
ontmoeten

Yes leuk. Vandaag ga ik samen lunchen met Ton. Ik heb hem zeker 8 jaar niet gezien. En ik ga lopen naar Alphen aan de Rijn. Mooie wandeling en mooi weer voorspeld op een paar spetters na in de vroege morgen. Dan hoef ik enkel mijn regen jack mee. Maar net als ik naar buiten wil stappen om 9 uur wordt het donker. Geen risico. Jas aan kapstok poncho in de rugzak. In Benthuizen gaat het regenen. Niet hard maar hard genoeg om flink nat te worden. Onder een boom even staan praten met een medeschuiler, en toen toch die poncho maar aan. En goed ook want het duurt een dikke drie kwartier voor het droog is. Dan kan ie half uit en laat ik hem drogen voor ie in de rugzak verdwijnt. Ik ben dan al in Hazerswoude dorp dus het loopt goed. De blaren met wandelwol bewerkt en dat loopt ook weer goed. Ik moet via het spookverlaat, mijn mooie stukje waar ik al blij van word. Het is druk met geapp en telefoon, tot ik een telefoon krijg waarbij de stoppen doorslaan

Ik dacht al eerder dat het beter ging. Het huilen wordt minder, maar vandaag merk ik dat ik weinig kan hebben. Ik wandel vol boosheid verder en ben dus ook een uur te vroeg. Ton belde nog wel, maar hem verteld kalm aan te doen. Mooi weer dus bootjes kijken. Altijd leuk. Dan zie ik Ton staan en hij mij, en komen naar elkaar toe. Ik ben nog even druk met de bootjes maar dan is de begroeting hartelijk en fijn. Wat heerlijk hem na dik acht jaar te zien.

Het restaurant is voor mij te sjiek, en ik ben in wandel tenu. Eerlijk het boeit me niet. Schoenen uit en op mijn sokken rondlopen is prima. Een heerlijke maatijd salade en drie uur beppen verder. Was bij mij de vermoedelijke diagnose kanker, bij Ton is ie zeker

Maar hij gaat nog op voor genezing dus hoopvol. Het is raar hoe je elkaar dan herkend zonder woorden. Om half vier tijd om op te stappen. Ik moet het end nog terug ook.

En in de polder bij het spookverlaat weet ik met al die blijdschap geen raad en is het huilen. Lang geleden dat ik van blijdschap huilde.

Beetje zitten genieten en de lotgenootjes tinnitus deelgenoot gemaakt van de blije dag. Dan komt er telefoon van vriendin. Thuis foute boel die vlucht naar mijn huis.

Oke prima ik hobbel rustig door. Met een hoofd wat niet goed werkt pak ik niet de twee km naar Hazerswoude, maar ga naar Zoeterwoude. Als na een poos Ton belt of ik al thuis ben moet ik nog 10 km bijna. Beetje verslikt. Toch neem ik een poosje rust. Ik weet niet wat ik straks aantref. Daarna verder. Even een dippertje en de muziek gaat op. De rust van de avond voel ik toch ook niet. Na een poosje is dat weer weg en ben ik weer blij en overheerst dat weer, dus muziekdoos weg. En dan ineens is het er. Koeien die loeien, een visser aan het vissen in een sloot, nog iemand aan het werk op het land, de rust. Voor de eerste keer sinds ik ziek ben dat ik hem voel. Minder hevig maar toch die vredige rust. De muziek blijft nu ook af. Ik geniet en geniet maar. Mensen die nog voorbij komen lachen me toe. Een man waarvan de hond aanslaat op de boerderij grapt en ik grap terug. En ik ben bijna thuis maar ik kan alleen maar kijken naar het land waar ik zo intens van houd. Nog even dan, maar dan is het ook wel op huis aan. Daar zit vriendin ontredderd. Is het politie bellen en weer bellen en nog weer bellen en een falend rechtsysteem. Nederland is gek geworden. Het fijne van de dag is weg. Tijd voor snel weer😊

31. jul, 2021
Van Amsterdam naar Hilversum, pelgrimsdag

Het heeft tot vanmorgen geduurd. Ga ik wel ga ik niet. Maar ik ging. De eerste keer sinds corona met het openbaar vervoer en nog heel veel langer geleden met de trein. Dus dat vind ik iets, waar ik als een berg tegenop zie. Vooral ook omdat de trein altijd vertraging heeft als ik er mee moet. Maar vol goede moed vanmorgen op pad. Het begint leuk. Drie stations in Zoetermeer en ik pik het verkeerde station eruit. Denk ik dan, dus ik rijd naar het volgende station. Leuk als ik veilig in de trein zit rijdt ie naar het station waar ik in had kunnen stappen. Maar goed maakt niet uit, het begin is er. In Gouda staat er op het aangegeven spoor wel een trein, maar met een ander bord. Lichte stress, maar een conducteur die ik aanschiet zorgt ervoor dat ik in de goede trein beland. Amsterdam Muiderpoort en alles verloopt zoals gepland. Maar dan bij de Bijlmer blijkt er iets met pech met een trein te zijn. De trein gaat niet verder. Snel vraag ik bij de info balie waar ik nu heen moet. Met de metro en bus en dat ga ik nooit meer redden. Ik zie me al weer onverichte zake naar huis toe gaan. Victor gebeld en wat blijkt, Elza zit met hetzelfde probleem en die komt er al snel aangelopen ook. Gelukkig want die weet dat we kunnen lopen. Samen gaan we op pad en lopen de anderen tegemoet. Twee km om blijkt later, maar ach dat is prima. Eenmaal samen kunnen we verder aan het pad. Het is leuk de anderen te zien. Van de 8 man zijn er 5 op komen dagen. Mooi aantal. Het spookt wel, en zeker in het begin in mijn hoofd. Dit had wel eens heel anders kunnen zijn, had ik idd blaaskanker gehad. Dan was ik hier vandaag niet geweest, en had ik ook heel erg lang en misschien nooit meer zo kunnen lopen. Het is iets wat heel erg vaak de afgelopen week door me heen gaat. De weken daarvoor nam ik eigenlijk afscheid van de tochten. Die tocht nog even lopen, want het is misschien de laatste keer. Dat nog doen voor een laatste keer etc. En nu is het dat ik dankbaar ben dat het nog kan, maar maakt het me ook nog rusteloos. Nog steeds kan ik dan erg boos worden op de huisarts. Maar uiteinderlijk verdwijnt die gedachte ook vandaag. Victor had een restaurantje en net als we wel aan koffie toe zijn komen we daar ook aan en blijkt het dicht te zijn. Maar niet getreurd er is er nog 1. Tante Bep. Mijn peettante heette ook tante Bep en zij zit met haar rozenkrans in een zilveren tasje altijd in mijn rugzak zodat ze bij de tochten is. Maar tante Bep laat het ook afweten en is ook dicht. Dat is nou weer niet aardig. Een bankje is er even later wel, en daar nemen we maar op plaats. Een man die er loopt vertelt ons dat er niks meer is. Ik probeer nog koffie bij hem los te krijgen, maar 5 keer koffie is hem te veel. Dat is nou weer jammer. Matthijs vertelt dat het een oude buur is van hem dus die heeft een leuk babbeltje. We hebben even een onderwerp, wat ben je wel eens kwijt geraakt op de camino. Stokken, een vest en een kunst gebit. Dat levert hilariteit op. 😀Na wat gegeten en gedronken te hebben moeten we verder. Ondanks de buien hadden we een droge pauze, dus dat is fijn. Dan komen we toch een soort van snackbar tegen, maar gezien we nog een pittig stukje mogen lopen we nu door. Het is een mooie route. En wat zo fijn is aan deze wandeling, is dat je samen loopt maar toch ook momenten hebt dat je voorop, er tussen of een endje erachter loopt, en lekker met je eigen gedachten bezig kan zijn. Om dan even later weer met iemand te kletsen. Dat is goed, en zo red ik het wel. We komen langs een smalle straat waar een vrachtwagen met tractor erop van de weg is gegleden. Deze hangt half in de berm en zal er met een kraan uitgetakeld moeten worden. Even Apeldoorn bellen. Ijverig maken we foto's. En prachtig gezicht maar de mannen komen vandaag niet blij thuis. En dan komen we in Nightenvecht. Een restaurantje, wat drinken eten en afscheid nemen van Nelly en Elza die hier weer op huis aangaan. Victor, Matthijs en ik lopen door naar Hilversum. Matthijs vertelt dat het zulk mooi weer is. Dat moet je nooit zeggen dan gaat het juist regenen. Als we met het pondje over zijn wordt er door beiden in bedekte termen over het goede weer gesproken om mijn geluks momentje niet te verstoren. Stilletjes moet ik lachen maar even later krijgen we de hoosbuien wel op ons dak. Bij Ankeveen moppert Matthijs dat hij in Nighenvecht op de bus had moeten stappen. Ik voel het water van mijn poncho mijn schoenen in lopen. Natte voeten dus. Maar het word ook weer droog en de ponchos gaan weer deels uit. Het blijft behelpen. Regen en zon wisselen elkaar gestaag af. Matthijs zijn schoenen beginnen aan een heus protest lied. En als het een poosje droog is worden die geluiden minder. Als ik dat zeg, verstoor ik zijn geluks momentje. 😀 Zijn schoenen heffen hun gezang weer aan maar dit keer wel een stuk minder. Het is immers droog. Een km of 5 voor het eind komen we nog bij een restaurantje, waar we begroet worden met oranje boven. Het is dan ook altijd wel een koddig gezicht die oranje gebochelde mensjes. Koffie en taart gaan er nog wel in en dan is het het laatste stuk naar het station. Ik wil niet haasten maar red toch de trein die er heel snel aankomt en nu ben ik zonder problemen heel snel terug in Zoetermeer. Wat een fijne dag.

29. jul, 2021
met nieuwe schoenen de toekomst in stappen

En dan na 4 weken tobben en negen kilo lichter, dinsdag het laatste nare onderzoek gehad en te horen gekregen dat ik geen kanker heb en volkomen gezond ben. En dat moet landen. Gisteren was ik flink van de leg. Vanmorgen kon ik in mijn huisartsen dossier kijken, die inlogcodes had ik opgevraagd en daar ben ik stil van. Wat heeft deze huisarts geblunderd. Helaas zijn beide huisartsen op vakantie gegaan en is de praktijk gesloten. Een gesprek zal dus moeten wachten. Maar nu ik weet dat ik gezond ben kan ik ook aan nieuwe wandelschoenen beginnen. Ik dacht steeds: Laat ik maar wachten want straks als ik aan de chemo moet dan kan ik toch niet meer lopen. De drang om naar de Kaag te lopen kwam ook deels doordat ik dacht dat het misschien de laatste keer zou zijn, dat ik ooit nog zo een tocht zou lopen. Wat kan een dokter een hoop ellende aanrichten. Het zit me dwars. Mijn lijf staat nog compleet in de stress stand, dus het is tijd om het lopen flink op te pakken. Naar de schoenenzaak op mijn oude schoenen heen en op de nieuwe terug was het plan. Boterham mee en op pad. Mijn rugzak moet ik wel opnieuw stellen nu ik zoveel gewicht kwijt ben. Niks zit lekker op mijn rug. In de polder lijkt alles groener dan groen. Het maakt me zo blij, dat ik dit hopelijk nog heel lang kan zien. Als je zo een waarschijnlijkheids diagnose krijgt neem je toch overal op de een of andere manier al afscheid van. Het loopt vlug aan en ik pak de kortste route, zodat ik na 11 km al bij de wandelman ben. Reinhart de oostenrijker is er vandaag. Hij wisselt af met een zwitser. Hij moet lachen om mijn schoenen. Ja een paar nieuwe zolen mogen er wel onder. Als ik hem vertel dat ze de laatse wandeling zo lek als een mandje waren zegt hij dat het komt door mijn jubel tenen. Nooit geweten dat ik die heb maar hij laat me het verschil tussen zijn en mijn tenen zien. Zijn tenen wijzen naar beneden mijnes omhoog. Gunst zeg ik dan heb jij chagerijnige tenen. Hij gaat me helpen om mijn tenen zo met zooltjes te krijgen dat ik ook chagerijnige tenen krijg. Het eerste paar nieuwe schoenen wat hij pakt zitten gelijk goed. Het blijken dezelfde te zijn als ik al had. Alleen die zijn grijs ondertussen en de nieuwe zijn nog mooi blauw. Maar ik mag er niet direct mijn goedkeuring aan geven. Diverse schoenen worden gehaald en aan mijn voeten getrokken want ik mag ze niet zelf aan doen van hem. Concentreer jij je nou maar op je schoenen en laat mij het werk doen zegt hij. Ook half hoge schoenen gaan aan. Maar dat zit gewoon niet fijn. Nou zegt hij dan neem ik je ook nooit mee naar Wales om te wandelen. Dat was ik ook geheel niet van plan zeg ik hem, ik loop wel in mijn up naar Santiago, want ook dan loop ik op lage schoenen de berg op. Daar gaat het niet om zegt hij maar in Wales regent het veel in tegenstelling tot Santiago. Ik vraag hem of hij wel eens gehoord heeft van een hele lange tormentos. Tjee wij hadden bijna 17 dagen regen. En ja toen liep ik 18 dagen met natte schoenen. Dan had je blaren zegt hij. Nee hoor geen blaar gehad. Je sokken 18 dagen aanhouden had een stel duitsers gezegd. Nou dat hielp. Dan houdt hij zijn mond maar. Hij krijgt geen gelijk vandaag. Er zijn nog meer mensen aan het passen en ze genieten mee. En als een man zegt dat zijn tenen wat knel zitten jubel ik; ooo dat komt omdat je jubel tenen hebt. Het is geen vrolijke man en reageert wat verbolgen. Maar Reinhart geeft me gelijk en ik heb lol😀 Nog met nog een grietje even zitten kletsen en dan ben ik eigenlijk met een uurtje wel uitgepast. Het worden gewoon mijn oude schoenen in de nieuwe uitvoering. Als ik er 50 km op gelopen heb moet ik terug komen voor die jubel tenen.

Dat is maandag dan zeg ik. Nee kleine stukjes beginnen. Ik kijk hem alleen maar aan. Hij moppert dat ik eigenwijs ben en met kleine stukjes moet beginnen. Jaha zeg ik ik ben zeker eigenwijs want ik loop er nu op naar huis en zaterdag ga ik 34 km met de pelgrims lopen. Ik mag niet bij hem aankomen als ik blessures krijg. Was ik niet van plan, maar mijn motto is al mijn hele leven, schoenen moeten niet ingelopen hoeven worden, die moeten gelijk goed zitten. Anders koop ik ze al niet eens. Dus dinsdag ga ik bellen en als hij er is ga ik terug. Fles witte droge wijn in ruil voor chagerijnige tenen. Ik doe het ervoor. En dan sta ik buiten. Andere kant om terug. Onderwijl nog even een kaartje kopen en op de bus doen voor Frederike dat meisje wat in elkaar geslagen is, omdat ze zei dat ze mocht zijn wie ze was en de ander ook mocht zijn wie hij was. Een 14 jarige die een 14 jarige in elkaar trapt om die uitspraak. Het raakt me en zo een kind kan alle steun gebruiken om hier overheen te komen. Dus kleine moeite kaartje, op de bus. Mijn oude schoenen ik mag ze van Reinhart niet achterlaten en kan ze onderweg misschien moeten ruilen met mijn nieuwe. Maar die oude horen bij het verleden en ik wil op nieuwe schoenen een betere toekomst in stappen bedenk ik me. Na twee km heb ik blaren en is het even bankje om er twee met wandelwol te bedekken voor ik op mijn sokken verder kan. Ik ben het gewend dat ik altijd onder mijn kleine tenen blaren krijg. Later komt er nog een op mijn zijkant van mijn voet bij maar daar kan ik nog wel mee doorlopen. Ik zie een weiland en bedenk me dat ik misschien wel tussen het draadje door kan en dwars door het weiland naar de polder kan lopen. Voorlopig zit ik nog lans de rijn naar Koudekerk aan de Rijn. Maar dan gaan de koeien aan het rennen en staat er een hele kudde ineens voor het draadje naar me te loeren. Nee geen goed plan het zijn vast waak koeien. Braaf loop ik nog een stuk langs de weg. En dan zie ik een afslag en denk mooi, die kan ik vast wel nemen. Blijk ik daar ook af te moeten. Mijn hoofd wil beslist nog niet aan het werk. Ik heb de brug en het restaurantje over het hoofd gezien. Maar dan loop ik ook de polder in. En de muziek gaat op en niet meer af. Ik merk dat mijn hoofd moe is van de afgelopen maand en die vervelende onderzoeken, die behoorlijk stress op leverden. Daarnaast heb ik de afgelopen week vaker mijn bed niet gezien dan wel. Dus ja ik heb soms moeite om niet staande in slaap te vallen. Het suizen van mijn hoofd houd me aan de gang vandaag. Ik weet dat het de stress is die er uit komt dat zakt wel weer af. Maar ik ga wel wat vaker even rusten en zitten. Zelfs de cola zero doet het hem niet vandaag. En ooo ja dat vertelde Reinhart me ook nog. In cola zero zit een zoetstof die me zo oppept. Nooit bij stil gestaan. Blijkbaar ben ik daar gevoelig voor. Ik zing gezellig met de muziek mee en mensen groeten lachend. Logisch want met muziek op je oren mee zingen, klinkt voor geen centimeter. Ik word er in ieder geval blijer van. Als ik redelijk op huis aan loop begint alles in me te protesteren. Mijn verstand zegt me genoeg is genoeg vandaag maar heel mijn wezen wil om het noord aa heen. En ik denk dan, ik doe het maar gewoon. Dan maak ik einderlijk eens een goede nachtrust. En dan komen ook de plannen boven om na Drenthe toch aan het kloosterpad te beginnen. Ik hoop dat er nu wat rust in de toko komt, zodat ik einderlijk de kans krijg te herstellen in mijn koppie. Op het mee zing fietspad bler ik flink mee. Always look at the bright site of life klinkt uit de muziekdoos. Laat ik dat ook maar doen. En nu is het zonder pardon naar huis, waar ik na 38 km binnen stap. Morgen beginnen aan het opnieuw instellen van mijn eet ritme en de boel in huis aan pakken. Maar vandaag nog maar even niet.

19. jul, 2021
Verlangen

Afgelopen week vertelde ik Hetty dat ik zo graag weer eens naar de Kaag wilde lopen. En alleen al bij dat idee werd ik blij. Het is al een aantal jaren geleden. Toen liep ik 75 km en daarna mijn lijf stuk. Dat mocht niet meer dus ik kwam er niet meer. Maar toch. Jaarlijks dacht ik eraan en het verlangen bleef. Waarom? Veel water, mooie route ik heb geen idee. Maar als ik een lange afstand wil lopen moet ik naar de Kaag gaan. Ik hoef er niet eens over na te denken of dat lukt. Die route geeft op de een of andere manier energie. En ik wil gewoon even een leeg hoofd hebben. Grote schoonmaak houden in die boven dop en al die spinnewebben weg vegen. Dus half 8 sta ik buiten. Het heeft wel wat aparts zo vroeg. Dat ben ik niet gewend. Het is alleen wel erg warm. Als het nog warmer wordt wordt het een pittig loopje bedenk ik me. Als ik om kwart over 8 langs de thermometer loop staat er 26 graden op. Oeps denk ik volgens mij was dat niet voorspeld. Gelukkig heb ik mijn petje bij me. Deze keer eens aan gedacht. De muziek gaat op mijn oren met het pelgrimslied op herhaling een paar keer. Het malen moet nog even uit mijn hoofd weg. Vlak bij Hazerswoude dorp loopt een vrouwtje met me op. Ze is vrijwilliger geweest in Roncesvalles en we babbelen een poosje over de camino. Leuk vind ik het. Als we beiden weer ons weegs gaan en ik vlak bij Koudekerk aan de Rijn ben, heb ik er 13 km opzitten en 1000 km op de teller dit jaar. Mooi zo, ik doe nog wat aan lichaamsbeweging. Op een bankje is het even een half uurtje rust. Ik ben moe en heb een duf hoofd van dat hele vroege opstaan. Het eerste flesje cola zero gaat erin en daarna ben ik klaar wakker en kan ik vol energie verder. Het verbaasd me toch elke keer weer hoe goed dat bocht werkt. Het is al drukjes op het water en ik geniet van de bootjes. Bij de brug moet ik wachten die is net open. Maar dan loop ik al rap de polder in op weg naar Woubrugge. Wat een heerlijke rust gaat er toch vanuit. Even vliegen de tranen omhoog maar die zijn snel weg. Dit gebeurt nog 2 keer vandaag maar dat is niet erg. Het grote genieten overheerst. De muziek blijft sinds de ontmoeting met de vrouw al af. Het stoort me meer en het malen ging er toch ook niet van weg. Dus kijk ik rond en geniet ik maar gewoon. Als het pad smaller wordt is het opletten. Racefietsers zijn flink aan het toeren en of ik maar elke keer de kant in wil. Op een gegeven moment blijft er 1 bellen maar ik moet toch echt even opletten dat ik niet de brandnetels inval. Ik foeter hem dan ook even flink uit. Dom ei denk ik. Het laatste stukje naar Woubrugge gaat langs de drukke weg. Tijd voor muziek. En ik heb het naar mijn zin en zing vrolijk mee. Mijn lijf danst. Blij ben ik nu. En nu gaan de mensen ook vrolijk groeten. Ik ben uit mijn coconnetje gekropen. En dan is er Woubrugge. Tijd voor rust denk ik. Bij een restaurantje eerst even naar het toillet en mijn polsen onder de koude kraan en mijn gezicht flink nat maken. Poeh ik ben echt flink verhit en heb zin in iets steen kouds. Maar dan wacht me een onaangename verassing. Nee geen plek en ook buiten langs het muurtje even snel iets drinken mag niet. Ik kan er zo chagerijnig van worden maar slik het in. Corona kent geen genade. Ik ga maar gauw verder. Roelofsarendsveen zal wel wat open zijn. Net als ik me afvraag of ik langs het water kan blijven lopen, vertellen twee fietsers me dat dat een mooier stuk is. Grappig, alsof ze mijn gedachten kunnen lezen. Het is echter een kort stukje en dan loop ik langs de weg. Maar een leuke weg naar de pond. Daar aangekomen staan de fietsers er ook en we raken aan de praat, al wachtend op de pond. Hij houdt niet van wandelen, zij wel. Zij liep een of ander pad bij Nijmegen. Niet het pelgrimspad of toch wel. Niet de walk of wisdom, ze komt er niet uit. Ondertussen is het pondje er ook en ik geniet van de bootjes op het water. Heerlijk al dat water, al moet ik wel af en toe denken aan het zuiden. Limburg, Duitseland, Belgie waar de overstromingen zijn en waar zo veel kapot is. Belgie en Duitseland waar zoveel doden zijn. We zijn nog steeds niet opgewassen tegen het water. Als we aan de overkant zijn neem ik afscheid van de fietsers en we wensen elkaar een fijne dag. Dan loop ik Roelofsarendsveen in en kom na een poosje langs de ijstent. Heel fijn, daar is altijd plek. Even genietend op een bankje. Maar op de ene pauze van een half uur na blijft het vandaag bij de noodzakelijke stops van wat eten of drinken. De vijf minuten pauzes. In het centrum vlieg in even de supermarkt in. Slaatje, halve liter vifit, en een flesje cola zero. Op een bankje vliegt alles naar binnen en dan gaat het snel verder. En dan sta ik bij de ringvaart en word ik door een fietser practisch van mijn sokkel gereden. De man verontschuldigt zich in het engels en is geschrokken. Hij vertelde naar de bootjes te kijken en mij niet gezien te hebben. Nou kan ik me dat wel voorstellen want het is een geweldig gezicht. Het is enorm druk op het water. Eigenlijk was het plan om naar eerder naar Leiden te lopen in plaats van helemaal naar de Buitenkaag. Maar die afslag komt al zo snel dat ik dat plan ook even snel weer laat varen. Neuhhh, zeg ik hardop, ik wil bootjes kijken. Het is zo leuk om te zien hoe die bootjes vol met mensen zitten die met hun mobiel voor hun neus zitten. De mannen aan het roer en bijna allemaal wat norse gezichten. Ik zie misschien maar drie vrolijke gezichten. Het is ook gewoon te druk. En ik heb vreselijke lol. 5 km pret en dan sta ik bij Buitenkaag en bij het pondje naar Kaageiland. Jaha en nu. 34 km zitten erop en bussen gaan hier op zondag niet. Even bij de bushalte op een bankje zitten en de gps aan. Naar huis is 22 km dat is te ver. Leiden dan dat is 11 km. Daar dan de bus?? Het is een optie. Even een banaan naar binnen en een halve liter water en dan gaat het verder. Ik moet een heuvel op en als ik boven ben sta ik op een soort driesprong. Prompt zakt mijn stok in. Hee gek denk ik. Als ik hem weer op lengte aan het brengen ben hoor ik net achter me een hoop gekraak. Ik kijk maar zie niks. Zeker een of ander beest denk ik. Maar dan stoppen er ineens fietsers. Er is een man met zijn fiets de bosjes ingereden en daar ga je dus naar beneden. Ik sta verbaasd te kijken hoe man met fiets eruit getrokken wordt. Wie neemt daar nou een afslag de bosjes in vraag ik me stom verbaasd af. Man is nog ongeschonden maar lag in de brandnetels. Die heeft jeuk. Ik loop hoofdschuddend verder. Hier kan ik toch echt niet bij. De weg naar Leiden is niet zo boeiend dus ik gooi de muziek maar weer een poosje op. In Sassenheim gaat het wat beter en heb ik het ook weer naar mijn zin. Ik bedenk me dat als ik op bekend terrein ben ik nog een keer kan rusten. Ik heb nog een flesje cola zero, twee eitjes en een krentenbol. Behalve een broodje kaas vanmorgen vroeg, de banaan en een slaatje eerder op de dag ben ik nog niet zo veel verder. En dan loop ik Leiden in en kom ik met wat zoeken in het centrum uit. Op een bankje vlak bij Lammerschans is het eten en nadenken. Bus of lopen. Keuze stress. Het is nog 10 km dus het kan wel. Aan de andere kant ik heb er 46 km opzitten en ik voel mijn benen. Als de eitjes en een krentenbol weg gekaand zijn en de cola zero naar mijn maag vertrekt ga ik maar eens staan. En weer doet de cola zero zijn werk. Het lopen gaat weer soepeltjes. Niks geen bus. Wel besluit ik via de busroute te lopen. Kan ik altijd de bus pakken. 3 km lopen super snel weg en dan ben ik om en duik ik bij Zoeterwoude de polder in. Het loopt nog prima. Lekker die rust in de polder nog even. En dan loop ik ook gelijk door. Na 57 km stap ik mijn huis in. Wat een geweldige dag. Het was weer eens ouderwets genieten. En de Kaag... Ik hoop de route volgend jaar nog een keer te kunnen lopen.

Het land van Zwiebertje

Wat een ellendige tijd ben ik ingegaan. Eerst de ziektewet in om tot rust te komen. Ik was aan de wandel en ik hoopte dat ik daarmee snel zou opknappen. Maar toen een week voor de pelgrimsdagen ging het lichamelijk mis. Gedoe met huisarts, die me bij het afscheid verteld dat ik vermoedelijk wel kanker zal hebben en boem ik sta buiten. Dikke paniek. Onderzoeken lopen en komen nu. Gelukkig kon ik wel mee op de pelgrimsdagen en dat was echt ontzettend leuk daar in Dwingeloo. Voor herhaling vatbaar en half aug ga ik weer een paar dagen met een medepelgrim.



Toen een vriendin met wie ik zou gaan lopen. Avond voordat we gaan in paniek aan de telefoon. Man opgepakt twee maal wegens openbare dronkenschap en bleek agressief. Paar dagen met haar aan de regel geweest want daar moet een scheiding komen en vlucht adres etc.

En dan moet er nog een hypotheek geregeld worden en een notaris voor de erfenis voor als ik ga hemelen dus druk en ik kom nergens meer aan toe wat mijzelf betreft. Slapen, eten, lopen niks lukt en ik zak verder door mijn hoeven heen. En dan staat gisteren Hetty voor de deur. Die gaat me helpen met het huis opruimen. Terug van hun voettocht en ik kan alleen maar huilen. Wat ben ik blij dat ze er is. Ik had het zelf zo nodig iemand die even de regie overneemt over iets. Even mijn verhaal kunnen doen ipv alleen maar bezig zijn met anderen of zakelijke dingen. En dan slaap ik vannacht ook weer eens 5 uur. Vandaag op tijd eruit. Eerste plan was naar de kaag te lopen maar ik was pas om 7 uur op dus dat gaat het hem niet worden. Bovendien is het bewolkt en dan is het geen leuke route. Het land van Zwiebertje is plan b en die gaat het worden. Gisteren zei ik nog tegen Hetty, dat die dik 40 km was. Maar dat ben ik gevoegelijk vergeten. Om kwart voor 10 ben ik op de plek waar ie begint en ga ik aan de wandel. Zwieber even begroeten en dan verder. Het eerste stuk is redelijk niet leuk, maar dan duik ik de polder in. De bermen zijn 1 bloemen zee en ik geniet. Als ik een foto sta te maken blijft een oud vrouwtje met haar rollator staan. Mooi he buiten zeg ik tegen haar. Ze begint te stralen en verteld dat ze in Nederland zo goed hun best hebben gedaan. Andere jaren zie je niet zoveel bloemen. Maar nu hebben ze express voor de vlinders overal bloemenzaad gestrooid. En in heel Nederland want ze is op reis geweest naar Gouda en daar was het ook. Oudewater en Gouda is een paar km😀 Wat een heerlijk mensje en ik geniet nu. Na een poosje kletsen moet ik toch verder. Ik kijk nog een paar keer achterom en ze kijkt me na. Ik zwaai nog maar een paar keer. Als ik denk even de muziek op mijn hoofd te zetten, blijkt 1 muziek doos leeg. Dat is niet slim. De reserve is maar voor de helft vol. Echt dom foeter ik tegen mezelf. Nu kan ik voorlopig nog wel vooruit maar als ik de hele dag de doppen op wil dan heb ik een pobleem. Gelukkig is het met een uurtje bekeken en dan blijft het ook af. Tja en dan de afstand. In mijn hoofd zit op onverklaarbare wijze ineens 30 km. Vroeg vertrokken voor mijn doen dus ik lanterfant er op los. Het is ook zo mooi buiten en ik blijf vaak even kijken. De mensen zijn super leuk vandaag. Iedereen groet. Bon Camino hoor ik zelfs. De tranen die heel even dreigen te komen, verdwijnen snel en dan is het ook klaar. Er is veel te veel moois te zien. Via Polsbroekerdam loop ik Lopik binnen en bots ik tegen de ijstent aan. Een ijsje, nou dat mag nu best van mezelf. Even 5 minuten lekker genieten en dan verder maar weer. Bij Lopik ga ik dan de dijk op en kom ik langs de Lek. Ook hier staat het water wat hoger dan anders. Maar het is prachtig. De zon is gaan schijnen en ik geniet nu echt. Mijn hoofd gaat er spontaan van uit. Bij Willige Langerak neem ik de alternatieve route en verlaat het pad langs de rivier. En dan net als ik denk dat er wel eens een bankje mag komen staan er 2 tuinstoeltjes. Mooi rugzak op de een en ik op de andere stoel. Tijd voor lunch. Twee eitjes komen te voorschijn en net als ik die naar binnen heb, bedenk ik me eens te kijken hoever het nog is. En dan kom ik erachter dat de route rond de 40 km is en niet de 30 die ik in mijn hoofd had. Ik ben nog niets eens op de helft en het is al half 2. Hopla lunch moet later maar verder. Rugzak op en lopen. Gelukkig loop ik vrij vlot nu Schoonhoven in maar er zullen nog heel wat kilometers bij moeten. Ik vrees dat dit een latertje gaat worden vandaag. Hoe kan ik me nou zo vergissen bedenk ik me zuchtend. Gisteren zat ik het nota bene nog te vertellen. Maar ook nu schiet het niet op. Er is veel te veel te zien en de dieren hebben veel te vertellen. Tja die moeten toch ook even te woord gestaan worden. De route gaat door de lopikerwaard. Het is een aanrader want de Lopikerwaard is bijzonder leuk. Ik weet dat er nog een picknick bank komt en een tuin waar je in mag met allerlei bankjes en bloemen. Wat het eerst komt wordt rust plaats denk ik. De picknick bank komt eerst. Even mijn blaas legen en dan kan ik om 17.00 uur ergens einderlijk aan de lunch beginnen. Flesje cola zero naar binnen broodje en even bijtanken. Maar dan gaat het rap verder. Via Bonrepas loop ik naar Vlist. Voorbij Vlist denk ik een app te krijgen. Als ik kijk zie ik dat mijn telefoon zich opnieuw heeft opgestart. Potjandoppe daar gaat de afstand. Gelukkig heeft ie hem opgeslagen en kan ik een tweede beginnen. Een oude man staat het gras te zeisen. Hij vertelt dat het erg goed is dat ik aan het wandelen ben. Ik vertel hem het leuk te vinden dat hij nog aan het zeisen is. Oude ambachten he zegt ie. Even verder staat een oude dame het gras te maaien. Die oudjes zijn nog fief. En dan komt Haastrecht en ga ik over de dijk. Dat is ook weer zo een leuk stuk. Ik zie de ooievaar parmantig staan en hazen die door de wei dartelen. Mijn fototoestel moet het ontgelden en het tempo ligt eruit. Maar het geeft niet. Mijn bol is leeg en eigenlijk is er af en toe maar 1 ding waar ik mee speel in mijn bovendop. Mijn schoenen. De oude zijn aardig af aan het slijten en de nieuwe zijn nog steeds niet helemaal jofel en zeker niet voor lange afstanden. Dat worden toch nieuwe schoenen vrees ik binnenkort. Maar alhoewel die gedachte vaker in mijn hoofd komt, verdwijnt ie ook weer rap en blijft mijn hoofd in standje vrij vandaag. Via Haastrecht gaat het dan naar Stein en dan ben ik in Hekendorp. De kerklokken winkel zit er niet meer. Jammer. Verder door kom ik bij de kerk waar een maria kapel zit. Leuk samen met Maria een banaantje oppeuzelen en een stempel in het pelgrimspaspoort als dank. 🙂 Mijn bovenbenen begin ik wel te voelen zo ondertussen. En ik moet nog een aardig stukje. Een lange weg, prachtig om rond te kijken maar wel langs een spoorbaan, waar de treinen om de haverklap aan je voorbij denderen. Das nou jammer denk ik. Gelukkig wordt het weer stil en loop ik nu vlot via Hogebrug en Ruigeweide op Oudewater aan. En dan ineens sta ik bij de auto. 40 km verder en intens tevreden.

22. jun, 2021
Dagje kletsen met Nelly

Vandaag kwam Nelly. Mooi op tijd want gisteren had ik een lastige dag.

Lekker een poosje koffie leuten en ik had nog bloemzaadjes voor Nelly. Die vertelt vervolgens dat ze die thuis in een modezaak ook had gehad. Ze had ze in de tuin uitgestrooid. Achteraf bleken het geur korrels te zijn voor in de kast. Ik moest zo vreselijk lachen. Het zijn dingen die mij met gemak kunnen overkomen. De dag begint gelijk goed. Om 10 over 12 gingen we aan de wandel. Vorige keer was ik bij Nelly en liet ze haar prachtige omgeving rond Rosmalen zien en nu was het mijn beurt om Zoetermeer te laten zien. Ik dacht ach wij lopen beiden veel en een stukje van 20 km is om 12 uur nog gemakkelijk te doen. We lopen naar boerderij t Geertje, waar we al flink wat tijd kwijt zijn met kijken kletsen en genieten. En dan gaat het na het eten van een geiten ijsje verder. Al kletsend op naar de vuilnisbelt, nu het Buytenpark van Zoetermeer. Rond half 2 vind Nelly het tijd voor de boterhammen. Ik ben sinds gistermiddag nog niet verder dan een koek en ijsje dus ja. Mijn schema van drie maaltijden op een dag ligt alweer een paar dagen op zijn gat. Morgen maar weer oppakken. Dan lopen we nog steeds kletsend verder en lopen het graspad over naar het park. Daar valt altijd veel te zien en kijken. Boven op de berg vraagt Nelly een stel om een foto van ons te maken. Hij maakt er 6 en er is er maar 1 waar wij onze goedkeuring aan kunnen geven. Vrouwen zijn ijdeltuiten in hun oncharmante wandel outfits denk ik. Dan gaat het babbelend verder en na 4 uur zijn we heus 10 km verder en tijd voor een terras. Wat drinken, nog weer heel veel kletsen en dan wordt het toch echt tijd om verder te gaan. Nelly zegt nog, dat wordt vandaag een kilometertje of 15. He?? We zijn 10 kilometer van huis gelopen dus we moeten er ook weer 10 terug😀. Dat moet even bezinken maar dan is het wel aan de terug weg. En dan ineens vraagt Nelly of ik een dode rat met mijn stokken van het pad wil vegen de struiken in. Als ik daar mee bezig ben komt ineens het slakken kerkhof van een vorige wandeling boven en ik ben in tranen. Het moet toch niet gekker worden. Labiliteit ten top. Huilen om het minste of geringste, maar ook dat prikkelbare, het is er en ik ken het niet en ik baal ervan. Ik zit nu 11 dagen ziek thuis en ik doe echt alles wat goed zou moeten zijn. Op tijd naar bed op een enkele keer na, op tijd opstaan en veel bewegen. En dan nog schiet het maar niet op. Ik word er ongedurig van en ook boos op mezelf. Het is nou wel genoeg geweest. Met het werk ben ik niet meer bezig. Dus dat komt tot rust. Er waren bloemen, een kaart van de behandelaar en een kaart van mijn collegae en apss om me sterkte te wensen. Dat is zo anders dan het op parnassia zou zijn gegaan. Dat geeft ook een fijn gevoel. En vooral vaak het advies, neem je tijd. Vooral dat geeft dat ik het kan loslaten. Dus nu moet ik wel op gaan knappen want ik wil geen dag langer thuis zitten dan nodig is. Ik neem de tijd maar dit duurt mij te lang. En dus ben ik ongedurig. Ik kan er met Nelly over praten en dat is oke. Al pratend komen we via Stompwijk in Zoetermeer terug en ik vertel van de kerk in Zoeterwoude, waar de pelgrimsstempel te krijgen is. Die wil Nelly hebben en daar lopen we graag een stukje voor om. Tenslotte zijn we pelgrims. Op het kerkhof vinden we een plekje waar we even kunnen zitten. En daar ligt een knuffel button die mij een knuffel geeft. Als ik hem draag straal ik warmte uit. Hij gaat aan de rugzak. Weer zo een knipoogje van boven. Als we na een banaantje en weer een hoop geklets verder lopen voel ik ook de rust weer van de avond in de polder en komt de rust in mij terug. En dan voel ik me goed en heb het weer prima naar mijn zin. Ik kan weer adem halen lijkt het. Na nog eens 4 uur zijn we thuis en 23 km verder. Even lekker eten en nog heel veel kletsen en dan moet Nelly op huis aan naar Rosmalen. Al met al een hele fijne dag. Maandag zien we elkaar in Drenthe en dan is ze weg.

En ik denk.... Tjeee wat kan een mens toch ongelofelijk ouwedeuren. 😀




20. jun, 2021
Met een knipoog van boven

Gister een goede dag. Lekker gerommeld huis gepoetst en verder aan het ruimen. Vandaag dus tijd voor een lekkere wandeldag. Om 10 over 8 stond ik naast mijn bed. Het zou mooi weer worden en ik wilde eigenlijk heel erg graag weer eens richting de Kaag. Maar als ik op de weer app kijk, lees ik dat er pittige onweersbuien kunnen vallen. De andere app zegt dat het droog blijft. Tja wat is wijsheid. Na veel gedub besloten de Kaag voor een andere keer te bewaren en dan nu weer eens naar de Rottermeren te wandelen. Dat is een stukkie korter en ook iets meer in bewoond gebied. Mocht het los gaan kan ik met ov terug. Ik ben goed uitgerust en eigenlijk ga ik best met een goed gevoel op pad. Het loopt lekker tot ik in Bentwoud heel veel dood getrapte en gereden slakken zie. Als er dan een fietser langs komt die spletch over een slak heen rijdt schiet ik vol. Idioot denk ik, ga lopen huilen om een dood gereden slak😠. Ik zet maar een poosje de muziek op mijn oren en loop al snel Moerkapelle in. Dan moet ik wel een heel stukje langs de weg en de muziek blijft dus vrolijk op. Als ik bij het spoor bij een brug kom schiet het ineens weer door me heen. Als ik me nu eraf laat vallen is het klaar. Spontaan komt er een flinke huilbui. Hoe kan dit nou toch. Waarom gaat het nu toch weer zo mis ineens. In mineur stemming loop ik een poosje te malen. Gelukkig ben ik snel dan bij de molens van de Rottermeren en besluit ik bij het eerste het beste bankje maar te gaan zitten en wat te eten. Helaas dat bankje is bezet. Het tweede bankje is echter vrij en net als ik mijn rugzak afgooi zie ik een beschilderde steen. Geloof staat er met een geschilderde engel. Ik ga verbaasd zitten en kijk er een poosje naar. Ik weet dat ik vroeger een engeltje had. En soms als ik me heel ellendig voel, kan er zo maar iets komen waardoor ik weet dat die nog steeds ergens bij me is. En zo dus ook op deze wijze. Het maakt me gelijk een stuk rustiger. Als ik de foto op de site zet van lotgenoten van Tinnitus antwoord iemand, dat het een knipoog van boven is. Iets waar zij soms zo naar kan verlangen. Mooi vind ik dat. Ik hoop dat ze hem vindt en zal mijn engeltje vragen ook een beetje over haar te waken. Vindt het naar als iemand zo kan verlangen en het nooit vindt. Na een krentenbol en een flesje cola zero loop ik rustiger verder nu. De lucht wordt echt donker en ik vrees dat ik idd een bui op mijn dak ga krijgen. Het begint ook te spetteren. Maar uiteinderlijk blijft het daarbij. Dan kom ik bij de weg en gaat de whatssapp telefoon. Een vriend die ik uit het oog verloren was en al jaren niet gesproken heb. En tijdens het bellen loop ik, zonder erbij na te denken de verkeerde kant op. Nu heb ik nog nooit aan beeld bellen gedaan, daar heb ik niet zoveel mee. Maar als ik van de andere kant de vraag krijg of ik mijn vinger voor de lens heb, moet ik lachen. Ik had niet door dat hij aan het beeld bellen was en had dus de telefoon gewoon aan mijn oor. Zuster op retour zeg ik op mijn werk, als ik iets niet snap wat digitaal aangaat. Dat denk ik nu ook. Na Drenthe volgende week maar eens een afspraak maken. Gossie, denk ik als ik ophang, wat ontzettend leuk. Mijn mineur stemming is nu helemaal verdwenen. Nog een knipoogje. Opgewekt stap ik door en kom er ineens achter dat ik totaal de verkeerde kant ben opgelopen. Bergschenhoek nog een paar km. En dan even later een bordje Berkel en Rodenrijs. Nou dan loop ik via Berkel terug bedenk ik me. Wordt het een iets langer stukje maar dat maakt niet zoveel uit. Tijd genoeg. In Berkel besluit ik via het centrum terug te lopen. De gps wijst me een weg op die afgesloten is. Maar voetgangers kunnen er volgens de gps wel overheen dus ik denk dat het dan ook wel kan. Aan het eind van de weg staat echter een hek waar ik niet omheen kan. Gunst denk ik. dat wordt een stukkie terug. Maar de gps geeft geen andere route aan, dus ik zet hem even op auto's. Daar wijst hij wel keurig de omleiding aan. Nou mooi toch denk ik, loop ik zo nog twee km. En dan kom ik bij een rotonde en moet ik rechtsaf. En heel fijn maar dat mag een voetganger niet. En als ik de gps weer op lopen zet wijst ie me dezelfde weg terug die afgesloten is. Hier wordt je toch simpel van. Na een poosje dwalen ben ik er klaar mee. Ik ga gewoon de borden Zoetermeer even volgen. Dat betekend een heel stuk dezelfde weg terug. Maar ook nu loop ik een stuk verkeerd. Wel verdraaid denk ik en snap er niks meer van. Uiteinderlijk beland ik dan op de goede weg en loop ik een mooie rustige weg af naar Zoetermeer. Ik word begeleid door de kikkers die een enorm concert ten gehore geven. Van alle kanten is hun gekwaak te horen en ik geniet. En zo loop ik dan heerlijk in gedachten te dwalen, maar loop ik wel Zoetermeer binnen. Ik weet dat ik nu de weg wel vind dus ik geef me over aan rustige mijmeringen in mijn hoofd. Daardoor let ik ook totaal niet meer op hoe ik aan het lopen ben. Als ik dan maar eens kijk zie ik dat ik toch wel een eind aan het omlopen ben. Nou ja ook niet erg. Ik ben niet echt moe en het weer is bijzonder goed nog. Het is best druk weer in de stad. En dan val ik bijna om van de honger. Mijn lunch is allang verorberd en op water na is mijn tas ook leeg wat eten betreft. Als ik langs een snackbar loop haal ik maar even een broodje kroket. Met een beker cola zero erachter aan kan ik weer een poos vooruit. Een vrouw vraagt me of ik lekker aan het wandelen ben. Ja hoor zeg ik heerlijke wandeling. We babbelen even en dan loop ik het laatste stuk. Bij het Noord AA gaat de telefoon. Dit keer mijn ma. Even mee gebabbeld en dan echt het laatste stukkie. Het is super druk bij de plas en de muziek schalt uit auto's. Wat jammer nou denk ik. Ik wil zo graag nog even weer dat stukje rust terug. Dan maar via de Benthuizerplas terug. Wel een extra ommetje maar dat is het me wel waard. En ik geniet enorm. De rust is terug en ik ben nog een poosje aan het kijken en foto's aan het maken. Maar dan is het echt wel op huis aan. De dag die goed begon en zo snel omsloeg in mineur, wordt dankzij die ene grote en die andere kleine knipoog dan toch een bijzondere dag. Hoe mooi kan het lopen. Na 42 km is het echt wel klaar en is deze dag voorbij.

16. jun, 2021
Groene wissel Bodegraven

Einderlijk het broedseizoen is voorbij. Deze tocht is sinds gisteren weer helemaal te belopen.

Gisteren had ik een slechte dag. Ik kon maar niet wakker worden, dus de hele dag op een stoel wat liggen dommelen buiten. Echt doodmoe. Vannacht goed geslapen en ik was op tijd wakker dus tijd om lekker lang over de route te lopen. 22 km of zo maar ik zal wel wat omlopen vermoed ik. En het wordt heet, boven de 30 graden.

Vandaag heb ik een afspraak met de bedrijfsondersteuner. Een bel afspraak wegens corona. Dat is toch wel een voordeel en scheelt een hele dag waar ik anders niks aan zou hebben. Daarna leidinggevende bellen. Ik moet dus een beetje rekening houden dat ik op tijd op een plek ben waar ik rustig kan praten. Om half 10 sta ik op station Bodegraven. Daar begint de route ook. Even kijk ik op de route beschrijving hoe ik ook weer het stadje uitloop en dan kan de telefoon weg. Ik weet de route grotendeels wel. Ik dacht dat ik om half 11 gebeld zou worden dus ik kachel even flink door. Het is nog niet bloedheet en het windje zorgt voor verkoeling dus geen probleem. Half 11 zit ik keurig op een grasveldje. Even wat drinken gelijk. Maar geen telefoon. Ik wacht tot 10 over half 11 en bedenk me dat het ook 11 uur kon zijn. Oke, na 10 minuten sta ik op en loop weer. Precies om 11 uur kom ik bij de bankjes met watertap. Dat is een prima plekje. Gelijk koud water. Ik wachten en uiteinderlijk bel ik zelf maar. Haar belafspraak loopt uit. Zucht denk ik. Ik wacht nog even maar dan komen er nog twee stellen de andere bankjes bezetten. Ik zit ze weg te kijken want ze hoeven nou net geen deelgenoot te zijn van het gesprek. Maar nee. Dekentje komt te voorschijn en de termoskannetjes en bekers worden klaar gezet. Ik vloek in mezelf. Dit gaat zo niet. Ik hijs de rugzak weer op mijn rug en loop verder. Dan is het maar hopen dat ik ergens op tijd rustig kan staan. Ik kom langs de zondagsschool. Wat een mooi gebouwtje vind ik dat toch. Mooi met die geveltjes. Even later loop ik langs de oude school. Ik mijmer wat, dat het me best leuk had geleken op zo een oud schooltje te zitten. Ik kan het verhaal van zo een klasje gewoon voor me zien. En dan gaat de telefoon en sta ik vreselijk onhandig op een smalle weg waar tractoren en ander verkeer langs moet. Dus lopend maar aan de babbel. Maar met deze warmte gaat lopen en praten bij mij niet samen. Ik krijg het snel benauwd en ben blij als er een hekje is waar ik tegenaan kan leunen. Het verhaal gedaan en dan vraagt ze of ik structuur heb. Dat lukt tot nu toe aardig. Maar als ze begint over een paar uurtjes wat leuke dingen doen met patienten schiet ik in paniek. De huilbui komt ook gelijk. Uiteindelijk belt ze nu over 3 weken weer en kijken we verder. Ik ben in de stress. Ben ik over drie weken al zover? Tante Tien die vanmorgen zo mooi een dag op stap was begint te zoemen en ik ben misselijk. Die misselijkheid blijft me heel lang achtervolgen. Maar ik ga verder en dan ben ik bij Pietje potlood. De watertoren die je in de wijde omgeving ziet. Snel gelopen denk ik. Het pad door het weiland loopt ook sneller dan ik dacht en voor ik het weet sta ik bij de nieuwkoopse plassen. Mooi rustig stukje om mijn leidinggevende te bellen. Maar ook daar lukt het niet contact te krijgen. Appje dan maar en verder. Ik ben nog altijd misselijk maar ergens kan ik toch wel genieten van de natuur. Ik neem er ook alle tijd voor. Kijkend naar het jonge grut op het water, bootjes die langs komen het blijft mooi. Dan kom ik bij een stukje ondiep water waar een hond in staat. Ach arm dier, die heeft het warm. Hij blijft ook stokstijf tot aan zijn middel in het water staan. Ik blijf even kijken, maar het dier beweegt niks. Ik zeg hem te hopen dat hij het straks wat minder warm krijgt. Het dier kijkt me aan alsof er een steekje aan me loszit. Ik schiet in de lach en ga verder. Bij het volgende watertappunt drink ik liter twee weg en vul de fles weer. Ik weet dat er snel een bankje komt in de schaduw. Het is echt warm geworden. Het zweet drupt aan alle kanten. Het bankje is gelukkig vrij en dan is het ook tijd voor een boterham. Ik heb maar kale krentebollen mee genomen want een boterham beleg met deze warmte is ook niet lekker.

Er zijn zo, veel korte rustmomenten het eerste stuk maar ook nodig. De dijk zonder schaduw weet ik, ligt om het hoekje en daarna een lange weg in de zon naar de taarten tuin. Dat wil ik in 1 keer lopen. Dus even rustig uitdruppen is dan wel lekker. Aan het eind van de eerste dijk gaat de telefoon. Dit keer een iets betere plek want ik kan in het gras onder een struik even in de schaduw staan. Even met leidinggevende staan babbelen die me rustiger vindt klinken. Nieuwe belafspraak gemaakt en dan ga ik snel verder. Ik wil zitten in de taartentuin met koud drinken. Taart hoef ik niet met de misselijkheid maar drinken wil ik wel. Zonder rust loop ik de weg langs het water af. Mijn petje heb ik al opgezet om de zon wat van mijn hoofd weg te houden. En na een poosje ben ik dan bij de taartentuin. Ennnnn gesloten. Hoe kan dat nou? Ik sta vol ongeloof te kijken. Maar er staat echt, op woensdag gesloten. Dat is nou echt jammer. En het lastige stuk komt nu. Nog twee km geen schaduw en dan door het weiland langs de molens van Aarlanderveen. Ik doe het er maar mee. Zien of ik voor het weiland nog even flink water kan drinken. Ik kom nog langs een stalletje waar ik koffie en thee kan tappen maar dat is me te warm. En als ik iets verder loop dan waar ik het weiland in moet, zie ik een bank. Even nog wat contact zoeken via de mobiel en dan zegt een maatje dat ik wel heel vaak op de mobiel zit en dat doe ik normaal veel minder. ja klopt denk ik ik zit ook meer. Later bedenk ik me dat het ook een afleiding is van mijn piekerhoofd. Een halve liter zoete suikervrije limo verder, ben ik zover het weiland in te duiken. Het pelgrimspad loopt hier en dan zie ik dat ik alle andere keren een verkeerd brugje heb genomen het weiland in, waardoor ik hopeloos liep te zoeken bij de 2e molen hoe ik verder kon. En nu loopt het gelijk goed. Het is echt onwijs leuk daar lopen. Vlinders, waterjuffers, meerkoetjes, koeien langs de slootkant ik geniet enorm. Ik probeer foto's van de waterjuffers te maken maar ze blijven maar vliegen dus dat lukt niet. Het kost een hoop tijd. Maar ik heb ook tijd.En ineens denk ik , hee, ik loop niet meer te malen en heb een leeg hoofd. En direct is het gemaal er weer. Gunst waarom bedenk ik me dat nu. Stom maar terwijl ik altijd zo graag met de patienten werkte, is dat nu wel even anders. Het idee dat ik wat leuks met ze moet doen, daar krijg ik al de kriebels van. Hoeveel jaren heb ik al niet met de verwenzorg me het vuur uit de sloffen gelopen voor ze. Zoveel vrije tijd zat erin en het was nooit te gek. En nu moet ik er niet aan denken ze te zien. Nou ja ik moet voor mezelf zorgen denk ik. Als het met mij beter gaat komt de zin ook wel weer. En dan staan de schapen voor mijn neus. Leuk, altijd leuk. Bij het bankje waar ik kan rusten liggen de schapen eronder en er naast in de schaduw. Ach arme dieren. Ze moeten het maar doen met zo weinig schaduw. Dan loop ik maar door. En dan kan ik de weg af langs het water. Fijn denk ik. Water dus koelte. Nou nee hoor. Geen zuchtje wind. Wel een rollator verroest en wel. Mooi denk ik. Geen bank maar wel een zitje. Todat ik zie dat het spinrag de rollator omarmd heeft. Brrr nou nee, gauw loop ik er maar weer omheen. Door naar het park maar. Daar zijn bankjes in de schaduw. Maar eerst is de brug dicht en het duurt maar en duurt maar. Ik hang over de slagboom naar de bootjes te kijken en heb totaal niet door dat de bel allang gegaan is, waarop de slagbomen open gaan. Ik schrik me rot als ineens de bomen omhoog gaan waar ik net zo lekker overheen hing. Maar dan is er het park en een watertap punt. Heerlijk deze route. Goed geregeld om overal van dit soort punten te plaatsen. Bankje komt ook, maar bankje in de schaduw lukt niet. Er zitten mensen op. Dan maar een bankje in de zon. Op het bankje naast me steekt een knul een sigaret op. Jakkes de rook precies in mijn gezicht. Nee dan maar verder. Ik loop een beetje een ander stuk door Zwammerdam. Ook wel leuk even wat anders te lopen en ik hoop eigenlijk dat ik op een ander pad kom en niet nog een stuk langs de weg hoef. Maar helaas. Het enige wat fijn is, is dat er nog een soort theetuin aankomt. Hopen dat die wel open is en ik wat kouds kan drinken. De misselijkheid is weggetrokken dus fijn. Bij de theetuin raak ik aan de praat met een van de serveersters. Natuurlijk over corona en de impact die het gehad heeft. Als ze hoort dat ik in de ggz werk zegt ze, dat ik het wel druk gehad zal hebben. Ja met momenten wel maar psychisch was het gewoon zwaar. Zeker omdat je ook prive geconfronteerd wordt met verliezen en mijn enorme angst corona te krijgen. Ach zegt ze dat is wat wij vergeten. Wij denken alleen maar dat jullie hard moeten werken. Oei daar gaan de tranen weer en ik moet slikken en slikken. Als ik uitegkletst ben en weer even wat heb gedronken kan ik het laaste stukje doen. En na 25 km sta ik dan weer bij de auto. En bedenk me dat het best wel een oke dag was. Er is meer rust nu ik weet dat ik drie weken even niet hoef te werken. Morgen alweer plannen voor een andere route tot ik hoor over onweersbuien en ook zware buien. Dicht bij huis blijven maar denk ik.

14. jun, 2021
Jeuk

Al een tijdje had ik een afspraak staan met mijn contact persoon van ZonMw die altijd veel sponsoren voor de verwenzorg. En die wilde ik echt niet afzeggen. We hadden ook afgesproken in mijn favo ijstent waar je xxl maat ijs kan eten😀. En als verslaafde aan ijs laat ik dat niet lopen, al zou het alleen gezellig bij kletsen worden na de corona perikelen.

Ik zou om 9 uur moeten gaan lopen wilde ik op mijn gemak lopen en kunnen pauzeren. Het werd warm, dus dan ook nodig.

Maar slechte nacht, pas half 4 gaan slapen en 8 uur de wekker is geen combi. Zeker niet voor tante Tien, die in mijn hoofd suisde. Poosje blijven liggen en bedacht gewoon maar de auto te pakken. Om half 9 was ik echter om. Ik moet er wel alles aan doen om snel weer op de been te komen, want ik wil geen dag langer thuis zitten dan nodig is.

Dus hopla bed uit, douchen, spullen bij elkaar rapen en om half 10 sta ik mopperend buiten. Dit betekend simpelweg door stappen. 3 uur en 10 minuten lopen zegt de gps. 20 minuten speling, maar loop ik verkeerd in Voorburg dan heb ik die 20 min. nodig. Het is geen leuke heenweg veelal langs de weg. Maar het boeit me allemaal niet zo. Muziek op mijn kop en gaan. Boos op mezelf dat ik vannacht zo laat ben gegaan. Ik weet dat zo laat betekend dat tante Tien komt storen.

En als je hoofd er niet bij is dan gaat het snel. Krap drie uur later sta ik al in voorburg. 15 km verderop. Niks gedronken, Druppie nat van het zweten, dat is dus de eerste de beste bank pakken en water erin gieten. Een litertje is dan zo weg. Op mijn gemakkie wat boodschapjes gedaan en daarna een plekje gezocht en nog een poosje wachten op Paul.

Het is goed hem te zien en we kletsen heel wat af. Wat gaan we nemen? En dan neemt het verstand de overhand en bestel ik braaf een gezonde flamcuche met zalm en rucola. Loop ik me daar voor uit de naad, bedenk ik me en ik moet er wel om lachen. Wat gebabbeld over de verwenzorg en wat er allemaal speelt in onze levens en dan moet Paul weer aan het werk en ik op pad naar huis. We zien elkaar later wel weer. Ik wil niet nog een keer langs de weg denderen en ik weet dat er een weg langs de Vliet gaat en ik besluit dat maar te gaan doen.

Stukje door Den Haag, door de drukte. Ooo wat heb ik er een hekel aan. Maar dan zie ik een paar voeten over de balkon rand hangen en ik schiet keihard in de lach. Rugzak af, dit is een foto waard. En zo loop ik dan Leidschendam binnen en kom bij het sluisje uit. En daar loop ik langs een ijstent waarbij een bord staat dat ze bij de beste drie ijstenten van Nederland horen. Ik ga mezelf niet nog een keer lopen straffen en zonder ook maar enige twijfel ga ik met een scherp bochtje hop naar binnen.

Op een stoeltje buiten geniet ik er maar even van en kijk naar de bedrijvigheid op en rond het water. Altijd wel grappig om te kijken. Maar dan moet ik verder. Het malen begint weer en ik krijg er werkelijk een kunstkop van. De muziek maar weer op mijn kop dat scheelt misschien een beetje, maar het helpt niet echt. De tranen zitten hoog vandaag. En dan zijn er weer momenten dat ik me oke voel. Maar dan voel ik me schuldig dat ik lekker aan de wandel ben en niet aan het werk. Hoelang zal ik moeten wandelen voor ik weer mag??? Er is heel veel onrust en stress. Wanneer weet ik nou dat ik weer beter ben...En zo piekerend langs de weg krijg ik jeuk op mijn rug. En natuurlijk net op een plek waar ik niet bij kan. En dan ook nog eens nergens iets te bekennen waar ik even tegenaan kan schurken. Nou ik kan je zeggen dan is het gepieker snel over. Een kilometertje of 5 probeer ik wanhopig van de jeuk af te komen. Draaien met de heupen om de rug wat te schuren aan de rugzak, maar niks helpt. En dan is er een bankje. Nog nooit heb ik zo snel de rugzak afgegooid en ben ik neergeploft. Wat een heerlijke zaligheid die bank leuning.

Hehe dat is beter en als ik een flesje cola zero erin wil kiepen, besef ik me, dat ik die 5 km geen enkele pieker gedachte heb gehad. Goed zo, denk ik, maar niet voor herhaling vatbaar.

Ik zit nog maar 5 minuten als er een man met de fiets stopt. Hij begint een praatje en blijkt in dezelfde wijk als ik te wonen. Het enige wat ik denk is: man vlieg op.Ik heb helemaal geen zin in een babbeltje en zeker niet van deze blaaskaak. Maar het is ook nog geen tijd om alweer te gaan lopen. Waar ik vandaan ben komen lopen. OO zegt hij dat is niet ver. En ik moet alles horen over zijn fietstocht naar Katwijk. Wat ik voor werk doe. Als ik kortaf zorg zeg komt hij met een tenen krommend verhaal. Er gaan wisselende verhalen en dat het zo druk was valt allemaal reuze mee. Ik ben in staat om een trap tegen zijn fiets te geven. Als hij dan ook nog begint over het overdreven gedoe met corona val ik uit. Ik ben genoeg dierbaren verloren of mensen om me heen die nog steeds doodziek zijn. Zegt ie ook nog dat het niet zeker is dat dit corona geweest is. En dat vaccineren helemaal belachelijk is. Ik ben er compleet klaar mee en vlieg overeind. Tijd om te gaan voor ik zijn fiets en hem erbij in elkaar trap. Zo boos ben ik. De tranen komen als ik weer loop, al slik ik ze snel weer in. Zo denk ik, maar goed dat ik niet werk. Dit ben ik niet. Maar wat een ellendige rotzak. Als ik Stompwijk binnen kachel, druipt het zweet van mijn kruin tot aan mijn tenen van me af. De halve liter water kiep ik naar binnen wetende dat er een supermarkt aankomt. Ik wil met niemand meer praten en ga ook nergens water vragen. Ik koop wel een fles. Met anderhalve liter sta ik dan ook even later weer buiten. Er gaat nog een halve liter achteraan en dan besluit ik de net wat langere route door de polder te lopen. Even tot rust komen. En dat doe ik. Het tempo is er compleet uit. Ik maak wat foto's en zoek nog even een bankje op met uitzicht over de polder en de altijd rustig grazende koeien. Die 5 km jeuk hebben wel wat terweeg gebracht en dan kan ik er wel weer om lachen. Ik drink nog maar weer een halve liter water weg. Het laatste stuk loop ik kalm aan naar huis en ook de kortste weg gezien ik nog eten moet koken en een aantal huishoudelijke taken moet vervullen. En na dik 31 km sta ik dan ook weer thuis met een tas boodschappen. Het was me het dagje wel.


14. jun, 2021
Boswachterspad Kootwijk

Vandaag afgesproken met Gerda, die vrij is, te gaan lopen. Het voelt oke samen op pad te gaan. We hebbben een route uitgezocht bij Kootwijk. Het begint goed als 8 uur de wekker gaat. Mw. Tinnitus is nog steeds op vakantie. Nu ben ik met een kruid Ashwaganda begonnen eergisteren en sindsdien is het stil. Is dat de oplossing? Niet te lang bij stilstaan maar genieten van de stilte.

Er komt een herinnering voorbij op de telefoon. Een jaar geleden liepen we op ook een hete dag vandaag de route in Schoorl. Wat hebben we toen genoten omdat we toen ook weer voor de eerste keer uit eten konden. Precies ook op 13 juni. En dat was ook mijn laatste keer na een lange wandeling. Daarna kwam de lockdown. Vandaag dus weer ergens een hap eten. Helemaal leuk.

9 uur staat Gerda voor de deur. Als ik in de auto wil stappen denk ik, oja mijn boterham. Terug dus.

Mijn stokken liggen nog in mijn auto maar dan is alles bij elkaar en kunnen we op pad. Tenminste... Gerda haar stokken en fototoestel liggen nog thuis dus die mag ook nog even terug.

Als dan toch echt alles bij elkaar in de auto ligt toetst Gerda het adres in waar we heen moeten.

Ik denk nog, goh langer dan ik dacht. Maar sta er verder niet bij stil. Bij Kootwijk zegt Gerda zie je we gaan nog een heel stuk Kootwijk voorbij. Het lampje brand niet. Maar dan komen we bij het startpunt. Hop naar de oranje route van 18.5 km. Ehhh een rode route dat wel van 12 km maar geen oranje.

We zijn vol verbazing. Als we nog eens goed kijken blijkt Gerda te ver te zijn doorgescrolled naar een andere wandeling. 20 minuten te ver door gereden. Dus rugzakken weer af, spullen weer in de auto en terug. Handige harry's. De gps geeft bij Kootwijk toch nog wel even problemen als die weet te melden dat we het landall greenpark op moeten. Het is puzzelen maar dan is het klaar. We lopen de laatste 450 meter wel naar het startpunt. Auto weer geparkeerd en rugzakken weer op. Alle spullen bij ons en we kunnen. Later dan verwacht maar ach. Het is maar 18.5 km dus goed te doen.

De route pikken we snel op en dan is het tijd voor koffie. Na anderhalve km op een bankje drinken we de kan koffie leeg. Scheelt weer in gewicht. En dan gaat het echt op pad. Dat denken we wel tenminste. We kletsen een poosje en dan blijkt Gerda zo een beetje dezelfde gekke verschijnselen te hebben als ik. We vallen stil en samen malen we er lustig op los. Elk in ons eigen bovendoppie. Een gezamelijke en toch zo eigen bezigheid vandaag. Na een paar km begint mijn maag me uit het gemaal weg te trekken. Heela ik heb voedsel nodig hoor ik hem brommen. We zijn nog maar net op pad en we besluiten tot half 2 door te lopen. Je wacht maar even sein ik mijn maag toe. Halve liter water erin, dan voelt dat weer een beetje gevuld. Rond half 2 wordt het toch wel echt tijd voor de lunch. Het loopt echt niet fijn meer met een maag in protest. De bankjes app zegt dat we 300 meter van een bankje af zijn dus helemaal goed. En ja hoor het bankje staat er. Maar wel met drie mannen erop. Dat is pas balen. De volgende bank is een stuk verder dus dat wordt een boomstam. Maar ook die liggen vandaag niet voor het oprapen en al helemaal niet als wij er een nodig hebben. Op een heuveltje vlijen wij ons dan maar op de grond. Broodjes, eitjes, aardbeien, Gerda heeft een goede lunch mee genomen. We zitten best een poosje en kletsen een poosje en dan gaat het verder. We moeten nog wel een kilometertje of 12. En soms begin ik te genieten en ik verbaas me hoe bijzonder mooi ik bomen ben gaan vinden. Prachtig die vormen en hun hoge kruinen afstekend tegen de blauwe lucht. En dan voel ik me ook acuut schuldig. Ik voel me goed dus waarom ga ik niet aan het werk? Ik snap niks maar dan ook helemaal niks van mezelf. Even later is het weer een tranendal als ik niet oppas. En zo wipwap ik de hele dag door. Ik maak me zorgen want ik weet niet hoe ik hier uit moet komen op korte termijn. Zo lang hoeft het toch allemaal niet te duren bedenk ik me steeds. Maar het volgende moment ben ik bezig dat ik de hele zomer aan de wandel ben met goed weer. Soms babbelen we een poosje om dan weer in de maalstand te geraken. Het is warm en we zweten ons het honoloeloe. En dan komen we op het Kootwijker zand. Zand, strak blauwe lucht en warmte, dat doet het hem nou echt. Bij de uitkijktoren kunnen we op een bankje in de schaduw van wat vocht genieten. Kort gesprekje met een vrouwtje die ons bankje wil hebben en wij besluiten om 16.00 uur dat het ook hoog tijd is. Gerda zei het al eerder, de route staat bijzonder goed aangegeven. Ook op het zand staan de oranje paaltjes. Blij zijn we als we het bos inlopen. Een stukje verkoeling en twee blazen kunnen legen. We hobbelen verder en dan is het route paaltje weg. Als we op onze gps kijken lopen we ook niet meer op de route. Omkeren en terug naar het laatste paaltje. Gek is dat want daar blijkt toch echt dat we goed liepen. Rechtsomkeert en weer terug. En jawel hoor, geen paaltje. En dan merk ik dat het niet goed gaat in mijn bovendop. Ik raak in de stress en knal chagerijnig. Als we het aan mensen vragen blijken we weer vlak bij de uitkijktoren te zijn. Als ik op mijn afstand teller kijk zie ik op de kaart dat we gewoon een stom rondje hebben gelopen. Blijkbaar hebben we een paaltje gemist. De gps werkt slecht en als ik denk, ik zet de navigatie maar aan werkt die niet. Geen bereik. Het enige dat ik zie is dat het nog een eind is naar de auto. Het is een gevecht om niet te gaan tieren. Gerda kan hier ook niets aan doen. Gelukkig begint bij Gerda haar telefoon weer te werken en we weten de route weer op te pakken. Tja dat worden kilometers extra. Uit eten gaan wordt zo een probleem. Dan maar niet. Dan komen we langs een vrieskist. Je leest het goed, een vrieskist vol met ijsjes. Geldbakje erbij en een bankje. Zitten en smullen. Als er iemand het hek uitkomt vertel ik hem wat een uitkomst dit is. Dan kachelen we door en dan hoor ik Gerda dat ze mijn tempo niet meer kan bijbenen.

Compleet in mijn eigen wereldje ben ik het op een lopen gaan zetten. Tempo een tandje terug, totdat... Jawel ik weer helemaal in mijn bovendoppie zit. Gerda laat me gaan, die denkt ze wacht wel weer ergens. Als ik idd even stilsta en bij de les ben hoor ik al die insecten zoemen alsof er een tt in Assen aan de gang is. Tegen Gerda zeg ik het dan ook. Moet je horen de tt in Assen is bezig. Gerda luistert en reageert wat verbaasd dat je dat helemaal tot daar kan horen. Ik schiet in de lach en vertel haar dat het muggen of insecten zijn. Dat wil er even niet in en het duurt even voor het kwartje valt. Ze vind het maar creepy. Daarna duik ik weer rustig onder in mijn eigen knarretje. En dan ineens een hoop gegrom en ik beland weer op aarde. 3 wilde zwijnen kachelen voorbij. Ik schrik me rot. Gelukkig zijn er geen jongen bij en de zwijnen rennen verder het bos is. En nu blijf ik er wel bij met mijn kop en ook Greda is weer bij de les. We kijken regelmatig op de apps of we nog goed lopen. Een killing handeling want elke keer zien we dat we nog best een stukje moeten. En we zijn er eigenlijk allebei wel klaar mee. Maar dan staan we ook ineens weer bij de auto. 24 km verder. Gossie denk ik het leek het Pieterpad wel. Hoevaak was ik Pietertje niet kwijt. Een telefoontje naar een restaurantje levert ons toch nog een etentje op. Dat is een fijne afsluiting. Morgen gaat de reis verder.

12. jun, 2021
Op jacht naar mezelf

Tja en dan is het gebeurd. Ik word de ziektewet ingestuurd. Wat een verdriet en wat voel ik me rot.

Het ging al langer niet lekker. Er gebeurde zoveel het afgelopen jaar, en ik dacht alleen nog maar: ik moet overleven.

Maar ik was moe. Verschrikkelijk moe en niemand moest vragen hoe het ging, want dan was het huilen. En soms was ik aan het eind van een dienst bijna staande aan het slapen.

Vaak dacht ik op weg naar huis... Ik kan de auto tegen de boom laten klappen dan is het maar gebeurd. Niet dat ik nou zo graag dood wilde, maar ik wilde gewoon rust.

Het vechten om overeind te blijven werd veel te zwaar en ik verloor mezelf.

Voor late diensten werd het een sport om binnen een half uur mijn bed uit te komen, douchen, wat eten en de auto in. 1 keer moest ik vertellen om 15 uur me verslapen te hebben. Op vrije dagen maakte ik afspraken zo vroeg mogelijk, zodat ik gedwongen werd eruit te komen. Maar die afspraken maakte ik ook maar steeds minder. Sommige dagen als ik niet ging wandelen kwam ik soms helemaal mijn bed niet meer uit.

Maar zien hoe verkeerd het ging deed ik niet. Dat ik ondertussen van het minimum ging leven en zoveel mogelijk ging sparen, om nog maar eerder dan met 65 jaar te kunnen stoppen met werken,was ook geen signaal. Dat ik met tegenzin naar het werk ging ook niet. Het enige wat me verbaasde was dat ik mijn werk gewoon niet meer afkreeg. Simpel iets veranderen wat gevraagd werd het lukte me niet. e learnings ... Ik kreeg hulp want zelf kwam ik er niet uit.

De motivatie waarom ik wandelcoach zou moeten worden voor ggz delfland had ik al weggezet. Het enige wat ik dacht was dat men gewoon teveel vroeg en dat niemand dat kon.

Maar de klusjes die nog moesten stapelde zich op. En na mijn vakantie in mei leek de berg al zo groot dat ik er helemaal geen heil meer in zag. Maar ook toen had ik niet eens door dat ik aan de bel moest trekken.

En ondertussen ging de zorg voor de patienten niet goed en ook dat zag ik niet.

Maar ook lichamelijk kreeg ik talloze signalen. Tinnitus kwam en zette mijn hele lijf in de paniek stand. Ontstekingen in mijn schouders. Mijn astma minder goed onder controle en ga maar door. Om de haverklap huisarts of fysio tot aan ziekenhuis. mri, foto's,echo, een lampje ging niet branden.

En ik dacht: ach dat is de leeftijd.

En zo, verzon ik onbewust, overal wel een reden voor.

Totdat mijn leidinggevende ingreep. Ergens onbewust zag ik het blijkbaar al aankomen want ik schrok er niet van. Wel ontzettend verdrietig. Er werden een aantal zaken aangedragen die echt niet kloppen, maar genoeg wat wel klopt en wat goede redenen geeft om me ziek te melden. Het doet pijn te horen dat ik niet goed voor de patienten zorg. Dat heb ik in mijn lange carriere in de zorg nog nooit te horen gekregen. Het doet meer pijn te moeten erkennen dat het klopt.

Mijn leidinggevende gaf aan dat ik tijdens het gesprek totaal niet kon zelf reflecteren. Nee dat klopte ook wel ik ben de weg kwijt. Maar vooral mezelf kwijt.

Het was ook wel chaos in mijn koppie.

En dan zit ik in de auto terug naar huis. Leeg en op. Thuis reageren mensen dat ze het al aan zagen komen. Hehe eindelijk iemand die ingrijpt werd er gezegd. Maar dat maakte me alleen maar boos. Zelf kon ik het zo nog echt niet zien. Doodop ben ik snachts mijn bed ingegaan. Ondertussen heel veel plannen maken voor de komende tijd. Vrijdag eerst naar mijn schoenen mannetje want mijn nieuwe schoenen geven veel pijn aan mijn teen. En ik ga aan de wandel.

De dag erna krijg ik een bos bloemen en een kaartje, dat ze alle vertrouwen in me hebben. Nou, denk ik dan hebben jullie meer dan ik.

Gisteren eerst allerlei afspraken die ik nog had af te werken en in de middag naar de wandelzaak. Zolen bijgeslepen en mooi, pijn weg. Als ik langs een beddenzaak kom besluit ik gewoon maar weer eens binnen te lopen. Wat moet ik anders met de zee van vrije tijd die ik komende tijd heb. Daar raak ik in gesprek met de eigenaar. Hij heeft op 29 jarige leeftijd een motorongeluk gehad toen hij op de motor een Tia kreeg. Een niet werkende arm en altijd pijn hield ie eraan over, na jaren revalideren. Tinnitus kreeg hij, terwijl hij zo van de stilte buiten hield. En nu een erfelijke aandoening, waardoor hij nu (nog) goedaardige tumoren krijgt op plekken waar je ze nou net niet moet hebben. We drinken thee en kletsen over het leven en zijn ongemakken en dan toch positief in het leven blijven staan. En na 2 uur is het kwart voor 6 en ben ik een bed rijker en sta ik buiten. Het kan zo verkeren. En dan loop ik krom van de pijn. Potverdorie die schoen. Als ik ren haal ik nog net op tijd mijn wandelmannetje voor hij sluit. Tja dan moet de schoen op de machine zegt ie. Als hij voelt blijkt er een hard stukje in de schoen te zitten wat drukt. Heb je er nog tijd voor? vraag ik heel erg lief. Ja zegt hij maar de schoen moet wel een nacht blijven. Dat is balen want ik heb geen andere schoenen bij me. Morgen brengen en overmorgen halen? Dan loop ik twee keer hetzelfde eind daar heb ik nou toch ook geen zin in. Mijn besluit staat vast. Ik laat mijn schoen achter en kachel op 1 schoen en 1 sok naar de auto. Morgen verplicht gelijk een flinke wandeling . Vanmorgen schrik ik om 11 uur wakker. Even dommel ik nog en bedenk me dat ik de laatste tijd wel veel uren maak al lag ik er vannacht pas 2 uur in. Het zal nodig zijn. Maar dan schiet mijn schoen door mijn hoofd en vlieg ik mijn bed uit. Uiteinderlijk sta ik pas om 13 uur buiten. Doorstappen maar. De stokken laat ik thuis. Donderdag is mijn schouder einderlijk geprikt en ik moet het kalm aan doen. En aangzien ik morgen met Gerda weg wil heb ik ze liever morgen als het pad zwaarder is. Ik maal en maal in mijn hoofd. Hoe kan ik zo vreselijk falen. Ik kan ook helemaal niks goed doen. Tja denk ik dat is de stem uit het verleden. Je kan niks en je zal niks bereiken ook. Het is me als kind feilloos ingepeperd en het heeft zich altijd prima in mijn brein weten te nestelen. Hoewel ik verstandelijk van alles wel weet, is dat gevoelsmatig totaal anders. Ik probeer om me heen te kijken maar ik zie maar weinig. Na een paar kilometer moet dan de muziek maar op. Jammer van de stille rust vandaag in mijn hoofd, omdat mevrouw tinnitus blijkbaar vakantie viert, maar dat gepieker in die bovendop is niet fijn. Met de muziek op gaat het beter al blijft het gemaal onverminderd aan de gang en kan ik de uitknop niet vinden. Ik denk: Ach twee weken extra vrij niet verkeerd. Maar dan schiet de paniek omhoog. Twee weken dat red ik niet. Maar ik moet, want een zorgcoach zei laatst al ik kan geen uitvallers meer hebben. Oke denk ik dan doe ik er een maand over. Desnoods geef ik dan mijn september vakantie op want dat heb ik dan nu al. Maar ook dan komt er paniek. Een maand nee dat red ik niet. Een jaar dan denk ik ballorig. En dan schiet ik ook in paniek. Een jaar dat red ik niet. En dan besef ik dat ik dit keer geen tijd kan zeggen. Het is geen gebroken been waar een tijd voor staat. In mijn hoofd had ik al hele plannen. Ik ga het groene hartpad lopen, 28 juni neem ik mijn tent mee naar de pelgrimsdagen in Drenthe en dan blijf ik daar wat langer. Ik ga naar Ommen om nog een keer de route te lopen die ik liep toen mijn vaders gecremeerd werd waar ik niet bij wilde en kon zijn, omdat ik op mijn manier afscheid wilde nemen. En het schiet door me heen dat ik die plannen ook had in mei, toen ik twee weken vrij was. Daar kwam ook bitter weinig van terecht. En er zijn ook veel mensen die willen afspreken. Bakkie doen, ergens wat eten, op bezoek komen...

En dan denk ik: mensen ik word al moe bij het idee. Ik wil helemaal niet zoveel mensen zien. Ik wil geen plannen maken om een pad te gaan lopen of om ergens te gaan kamperen. En zo loop ik ongemerkt de wandelzaak binnen. Gisteren met 2 schoenen heen en 1 schoen terug. Vandaag met 3 schoenen heen. Ik trek de schoen aan en au. Mijn teen blijkt behoorlijk geblesseerd. Met mijn oude schoenen gaat het prima, maar met de nieuwe lukt het niet. Het harde stukje is echter weg dus daar ligt het niet meer aan. Das nou balen. Misschien toch maar weer terug naar de hangwag. Als ik die aantrek denk ik yes. Die zitten prima. De schoenen man zegt, als ik erover denk ze te kopen, dat ik dan wel met 6 schoenen terug moet. "Ja", zegt hij, "bij jou kijk ik nergens meer van op". Een stel wat ook schoenen aan het passen is schiet in de lach. Tja om nou met een zak vol schoenen te gaan lopen is ook zo wat. Laat ik nou eerst die teen maar eens helen bedenk ik me, voor ik allerlei aankopen doe met mijn niet goede hoofd.

Met 4 schoenen ga ik aan de terug reis. Langs een tentje waar ik verse jus wil halen. Helaas heeft de man de pers niet bij zich. Dan maar zondigen met een milkshake. Ik loop wel een andere langere route terug, dan loop ik het er wel vanaf. Een poosje probeer ik het zonder muziek, maar ik moet een stuk langs de weg en het gemaal is weer mijn hersenpan ingeslopen. Dus haastig zet ik de muziek maar weer op. Eigenlijk is het meer een zappen want veel kan me niet boeien. Ik zap de hele tijd al, op zoek naar een nummer over de pelgrimstocht naar Santiago. Ik vind hem uiteinderlijk niet. De nummers die ik wel af laat draaien hoor ik eigenlijk ook niet. Maar het maakt op een of andere manier mijn humeur wel wat beter. Bij de afslag besluit ik niet de afslag te pakken maar naar koudekerk aan de rijn te lopen. Van daaruit kan ik ook de polder in en loop ik echt een andere langere route. Niet boeiend want ik zie er toch geen sikkepitje van bijna, maar ik heb de tijd en moe ben ik toch niet. Ik loop door velden vol wit pluis van paardenbloemen. Het lijkt wel alsof er een sneeuwbui over is gekomen. Als ik er een foto van wil maken blijk ik een camera mee te zeulen zonder accu. Dat schiet lekker op. Ook me nog niet eerder overkomen bedenk ik me. Ik weet dat er een bankje ergens komt met mooi uitzicht en denk daar te kunnen gaan zitten. Het bankje is er, maar het uitzicht bestaat uit een enorme hoge berg gras en brandnetels pal voor mijn voeten. Ik moet echter wel gaan zitten want ik heb buiten de milkshake en een halve liter water voor vertrek niks meer gedronken en ik zweet toch behoorlijk met die zak op mijn rug.

Bovendien voel ik mijn rug nu ik zonder stokken loop, dus tijd. Plaspauze, een halve liter water, 2 eigen gebakken boterhammen en een halve liter cola zero. Daar kom ik wel weer een eind verder mee. Het is bijna half zes en ik denk, dat wordt fijn. Nu gaat de rust over de natuur komen en dan komt er ook de rust in mij zelf. Dat enorme fijne gevoel waar ik altijd zo gelukkig van kan worden. Ik heb het vaker geschreven. Muziek mag af. Ik loop weer verder en ik merk de rust die er nu heerst. Maar ik voel hem lang niet zo als anders. Ik zoek naar dat gevoel in mezelf maar het komt niet. Verdrietig zet ik de muziek maar weer op. Dit is toch echt niet goed vandaag. Ik loop nu ook maar de kortste weg naar huis. Het is bewolkt geraakt en de temperatuur is ook zes graden minder dan vanmiddag. Met alleen korte broek en shirt krijg ik het fris. Ik bedenk me dat mensen misschien wel gelijk hebben dat ik een goede leidinggevende heb door in te grijpen. Dat ik nu de tijd moet gaan nemen om rust te vinden en op jacht te gaan naar waar ik zelf ben gebleven. Want dat ik mezelf compleet verloren ben dat staat wel vast. En eigenlijk is komende tijd het enige wat ik moet gaan doen... Op tijd opstaan, drie maaltijden per dag, op tijd naar bed en heel veel aan de wandel. Of ik mensen wil zien, of een paar dagen weg wil, of een route moet lopen dat mag ik laten varen. Dat zie ik wel van dag tot dag. Alleen zo zal ik de rust weer naar binnen krijgen vermoed ik en misschien vind ik dan zomaar op een dag ook mezelf weer. En met die gedachte stap ik na 27.5 km het huis weer in.

1. jun, 2021
De perfecte dag

Gisteren de tweede prik gekregen. Gezien ik na de eerste prik een paar dagen geen kant op kon, had ik me er bij neergelegd dat ik vandaag op de bank zou liggen. Vannacht dus ook in het holst van de nacht naar bed en vervolgens kon ik niet slapen. Nou ja niet erg dacht ik, ik kan overdag blijven liggen. Toch nog 2 uur geslapen. Nog een poos liggen dommelen en om half 9 dacht ik ineens hee... Ik ben niet ziek en heb niet zoveel pijn in mijn arm dat ik hem niet kan gebruiken. En dan ben ik echt klaar wakker. Ik moet aan de wandel en wel naar Reeuwijk. Mooi weer, korte broekenweer, dus ik stond ineens recht op. Maar ja dan is het wel dat alles nog bij elkaar gepakt moet worden. En zo ga ik dan toch nog laat op pad. Om kwart over 11 sta ik op Reeuwijkse hout en het grote genieten kan beginnen. Ik heb een fietsroute maar ik kan het eerste bordje al gelijk niet vinden. Ik loop een poosje heen en weer maar niks. Nou ja denk ik dat maakt niet uit ook. Ik weet waar ik heen kan. Eenmaal aan de loop merk ik dat ik toch niet helemaal fit ben. Licht misselijk en wat lamme benen. Het plan is naar Oudewater, maar de vraag rijst al snel of dit vandaag haalbaar is. En nauwelijks slaap en toch niet helemaal lekker... Maar stoppen of het plan wijzigen is dan toch ook geen optie. Dat wil niet in mijn hoofd. Ik heb zo lang op de perfecte dag gewacht voor Reeuwijk, nu moet het. En ik loop om de surfplas van Reeuwijkse hout. Als ik een foto sta te maken komt er een fietser voorbij die keihard lachend hallo zegt. Het schijnt dat je vandaag tegen iedereen wat vriendelijks moet zeggen en ik denk dat die man op de fiets aan zijn plicht voldoet. Ik kijk op en zie pal naast mijn voeten een joekel van een huis konijn. Ik schiet in de lach en roep hem een vriendelijke groet terug. Hoe leuk is dit. Het konijn huppelt vrolijk een oprit bij een huis op dus die weet de weg. De eerste waterkraan komt ineens uit het niets. Dat had ik niet verwacht. Hop halve liter water erin en flesje opnieuw vullen. Het is erg warm en ik moet aan deze temperatuur wennen na de afgelopen koude periode. Kortom ik zweet me rot. Ik loop Driebruggen voorbij en kom in Papekop. Daar staat een vistentje. Mooi even gezond een broodje haring. Het is lunchtijd en ik heb maar 1 boterham als ontbijt gehad. Als ik de eerste hap wil nemen en de haring ruik, blijk ik net wat misselijker te zijn dan ik dacht. Het broodje gaat met moeite naar binnen maar meer doordat ik behoorlijk wat afleiding heb door ineens allemaal sirenes. Brandweer politie alles komt voorbij. Tjeemig wat een kabaal. De mensen lopen hun huis uit om te kijken, maar de stoet rijdt loeiend door. Ondertussen werk ik het broodje toch maar naar binnen. Daarna begint die haring toch wel wat tot leven te komen. Dat beest zwemt in mijn maag en spartelt heel wat af. Niet zo een goed idee Caroline, mopper ik. Op een bankje ga ik maar zitten. Ik ben 10 km verder dus het mag. tonic zonder suiker helpt tegen misselijkheid misschien doet cola zero dat ook. Een flesje gaat in iets rustiger tempo dan normaal naar binnen en ik blijf maar even 10 minuten zitten. Ik vermaak me met een groep ouderen op de fiets die ruzie hebben. Ze botsen bijna tegen elkaar en een van de vrouwen scheld dat de man dat alleen maar doet omdat hij bij de vorige afslag linksaf had gewild. Ik hoor het met leedvermaak aan. Nog een stel ouderen komt langs. De vrouw fietst achter en roept alleen maar pas op!! Het is een leuk zitplekje zo. En dan gunst, de misselijkheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Waar die cola toch niet goed voor is. Ook mijn benen doen het weer en ik knap helemaal op. Zingend ga ik weer op pad. Wat fijn is dit. Mensen groeten massaal en vaak lachend. En ik lach van oor tot oor terug. Wat een leuke dag is dit. De route volg ik al even. In Reeuwijk hoorde ik een stel roepen, kijk een route paaltje verdekt opgesteld. Mooi dat was welke ik ook moest hebben. Het is een mooie weg. Zo lekker landerlijk met huisjes, polder kleine dorpjes, ik houd hier ernstig van. En dan kom ik op de weg naar Oudewater en blijk ik een end langs een N weg te mogen banjeren. Oke tijd voor muziek op mijn oren. Ik heb nog zo een ouderwetse mp 4 speler met allemaal oude muziek erop. Die moderne muziek kan me vaak niet zo boeien, dus ik heb twee dezelfde apparaatjes voor als er een het begeeft. En ik zing gezellig mee. Dan zie ik een een temperatuur melder. 25 graden. Verroest vandaar dat ik het zo warm heb. Ik heb er al anderhalve liter in zitten maar zweet het net zo hard weer uit. Ondertussen ben ik wat aan het mijmeren geslagen. Het afgelopen jaar is erg zwaar geweest. De angst voor corona kan ik nu laten varen. Langzaam moet ik mijn leven weer gaan oppakken. Het werk waar ik toch veel moest laten liggen omdat het niet meer lukte, Het verdriet wat zo een grote rol heeft gespeeld en wat langzaam aan wat beter wordt. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan lopen komende periode. En ik denk aan Hetty en Victor die gisteren aan hun grote avontuur begonnen zijn. De voetreis naar Rome deel 1. Vind het zo gaaf dat ze nu einderlijk op weg zijn. Hetty gaat me helpen als ze terug is om mijn huis op te ruimen voor de grote verbouwing. Het voelt goed om het even niet alleen te hoeven doen. En dan loop ik Oudewater binnen en is het gemijmer een poosje over. De route loopt niet naar het centrum en dat is niet wat ik wil. Dus ik laat het los en loop de andere kant op naar het centrum. Er komen wel bordjes richting terug bedenk ik me. In het centrum is het hartstikke druk. Ik bedenk me dat ik wel even kan proberen naar de wc te gaan. Bij een restaurantje mag ik doorlopen. Als ik zeg even een mondkap te moeten zoeken zegt de ober dat ik dat zelf moet weten, maar binnen draagt er niemand een mondkap. Mooi even oefenen en ook ik ga zonder mondkapje naar binnen. Het voelt niet eens heel erg gek. Iets drinken, daar heb ik geen zin in. Ik ben nog niet zover dat ik alweer op drukke terassen ga zitten. Bovendien heb ik in de wc mijn flesje water weer gevuld. Ik kuier op mijn gemakkie door. Het blijft leuk hier af en toe rond te lopen. Maar dan loop ik er uit en kom langs het water. Bordje Hekendorp maar gaan volgen en ik zie de route ineens weer. Maar ook nu verdwijnt de route even hard weer als ik hem zie. Als ik op mijn route kaart sta te kijken, vraagt een ouder stel waar ik heen wil. Naar Reeuwijk zeg ik. Waar ligt dat in godsnaam vraagt de man verbaast. Nou zegt de vrouw, een heel eind hier vandaan. Ik schiet in de lach en vraag maar of ze Hekendorp kennen. En ja daar zijn ze net vanaf gekomen. Mooie weg hoor zegt zij. We wensen elkaar nog een fijne dag en gaan beiden een andere kant op. Zij naar Oudenwater ik naar Hekendorp. En geen woord te veel gezegd, het is een hele leuke weg. En als ik in Hekendorp kom ook geen onbekend terrein. Ach ja hier zat de kerk klokken winkel. En er staan van die leuke oude pandjes. Ik geniet ervan. Al snel loop ik eruit en dan pak ik de route weer op. Een lange weg af over de dijk. Leuk lopen. En dan zie ik een restaurant waar ik vorig jaar even wat gedronken heb. Het was toen 35 graden en ik had het echt heet. Het restaurant is dicht maar dan weet ik dat Reewijk niet ver meer is. Bij het water nog maar een poosje zitten bedenk ik me. Maar als ik dan op de route planner kijk zie ik dat ik nog wel 7 km moet lopen. Niks geen rust, door kachelen. Het loopt tegen 17 uur. Nummertje 50 moet ik hebben. Helaas kan ik die weer eens nergens vinden en dan loop ik de andere route maar. Hogebrug, Driebruggen, Reeuwijk. Ik loop nu wel heel erg dezelfde route. Op een splitsing sta ik te kijken. Een vrouw die eraan komt vraag ik om raad. Ooo zegt ze ik loop dezelfde kant op. De andere kant erom heen loop je veel mooier en de afstand maakt niet veel uit. Een half uurtje dan ben je er. Mooi denk ik en we lopen een poosje samen op. Da zegt ze dat zebij haar huisje is en zich bedacht dat het nu nog een half uur is. Oke ook goed denk ik. Als ik aan het eind van het paadje kom zie ik tot mijn schrik dat ik bijna weer op hetzelfde punt sta als een poos geleden. Ja hoor nog 6 km. Dat wordt een lang end. Dan nog maar even op een bankje zitten. Nog een flesje cola zero erin kiepen en dan kan ik nog wel even voort. 3 liter vocht verder en geen enkele behoefte aan een toillet. Wat is het zweten. Mijn nieuwe schoenen moet ik mee terug naar de winkel. 1 van de schoenen doet pijn en ik krijg er pijnlijke plekken van op mijn grote teen. Mijn oude waren de zolen aardig van weggesleten zag ik. Ik had nog oude hangwags die verzoold waren alleen niet waterdicht. Voor vandaag prima. De zolen van de podoloog zaten er nog in, Die pasten destijds wel in die schoenen maar weer niet in mijn nieuwe. Maar nu wreekt zich dat. Mijn kleine teentjes zitten klem en de schoenen lijken te klein na de lange afstand. Gek dat was nooit eerder het geval. Mijn voeten groeien blijkbaar. Probleem is wel dat ik de blaren voel onder mijn kleine tenen. Tijd voor het eind. En dan sta ik bij de surfplas. Nog even erom heen en dan ben im bij de auto. En ik geniet compleet van de avondrust. Het is zo verstild buiten en in mijn lijf. Ik zie nog een vogeltje slapend op een paal. Als ik een foto maak stopt er een fietser. Vrouwtje maakt ook foto's. Mooi he zeg ik. O meid, zegt ze het is zo heerlijk nog even zo uit mijn werk op de fiets. Samen genieten we even. En dan loop ik denk ik het laatste stukje. Maar tja dan kom ik bij de wandelroute Reeuwijkse hout en die heb ik nog niet eerder gelopen. Wandelaars zeggen dat ie 2 .7 km is. Oke dan loop ik wel even een rondje nog. Het is idd wel een mooi stukje alleen de snelweg raast op een eindje van me vandaan en dat maakt het er niet leuk op. Dan word ik bijna omver gelopen door een hond. Zijn baas verontschuldigt zich en zegt dat zijn hond nog geen goed richtings gevoel heeft. Ik schiet keihard in de lach. De hond is niet de enige. Maar als even later een hond tegen me op begint te springen is de lol eraf. Een vrouw die even later om een hoekje komt schreeuwt dat ik hem van me af moet slaan. Ja gegroet ik ga geen vreemde hond slaan met kans op gebeten te worden. Zij geeft hem wel een fikse mep. Zielig denk ik. Mijn shirt is zwart van die vieze poten en ik ben er nu klaar mee. Gelukkig ben ik dan ook klaar en sta ik na 34 km bij de auto. Dit was echt de perfecte dag.

24. mei, 2021
dorpentocht Krimpenerwaard

Gisteravond weerbericht. Droog en af en toe zon. Mooi ik ga naar Haastrecht. Wandelkleren klaar gelegd en op tijd bed in. Vanmorgen wakker worden en potjandoppe, het regent. Gisteren was ik in paniek wakker geworden en die bleef de hele dag mijn gezelschapsdame. Maar gezien het rottige weer, ook geen zin eruit te gaan. Vanmorgen paniek nog niet helemaal weg, dus ik baalde stevig van de regen. Maar dan, 11 uur en het is droog en de zon gaat schijnen. Mooi spullen pakken, lunch maken en weg wezen. Ik heb een fietsroute van 29 km in de Krimpenerwaard gevonden op mijn telefoon. Ooit blijkbaar eens neergezet en pima om vandaag eens te gaan lopen, had ik me gisteren bedacht. Alleen gisteren had ik me ook bedacht vroeg op pad te gaan. In Haastrecht zie ik al snel het eerst bordje. Mooi zo denk ik dat wordt niet eerst zoeken. Maar zodra het volgende bordje komt is het nummertje weg. Dat is nou een gevalletje van jammer en terug maar weer. Maar dan vind ik hem weer en begin ik opnieuw, want ik sta reeds weer bij de auto. Al snel kom ik langs de rk kerk Sint Barnabas. In de voorgevel van de kerk stond het Salvator beeld wat nu vervangen is door een klein beeldje het H Hartbeeld. Daarboven staat het woord Salvatori, wat betekend aan de verlosser toegewijd. Helaas is er net een kerk dienst geweest en de deuren zijn dicht. Maar er is wel een Maria kapel. In 2019 gemaakt. Een man uit Gouda die al meerdere bedevaarten heeft gelopen, heeft voor de parochie een stempel ontworpen. En dat is leuk want mijn nederlandse pelgrimsboekje zit altijd in mijn rugzak en heeft al heel lang geen stempel meer gehad. Ik steek een kaarsje op en er liggen bijbeltjes die je gratis mag mee nemen. Laatst vroeg een patient of ik aan een bijbel voor haar kon komen, bij deze dus. Als ik uit gekeken ben gaat het verder. Als ik langs een sloot loop wordt er ineens een aanval naar me gedaan door een waterkip. Ergens onder de struiken hoor ik haar jong. Ik schrik er even van, maar dan springt ze de sloot in en laat duidelijk merken dat ik me uit de voeten moet maken. Even een foto van een zo boze waterkip en dan laat ik ze met rust. Verder gaat het en ik loop de polder in. Helemaal leuk van die wegen met allemaal huisjes en dieren. Bij de koeien sta ik even stil en maak een babbeltje met ze. Ik probeer ze op leuke wijze op de foto te krijgen en dat lukt zowaar. Dan vind ik weer twee nummertjes, die allebei kunnen op het route bord. Ik kan blijkbaar inkorten maar doe dat niet en volg braaf het nummer wat ook op mijn kaart als eerste komt. Zo loop ik Stolwijk binnen. Er staat een kerk en heus, ik zou zweren dat de toren hartstikke scheef staat. Ik kom er niet echt uit en besluit dat ik misschien scheef in elkaar zit. Leuke straatjes en geveltjes maar dan loop ik er weer uit. Totaal niet in de gaten dat er zoiets als tijd bestaat, loop ik te kijken en genieten. Ik loop langs een oorlogs monument. Er staat geplaatst in vrijheid, in hoop op vrede. Ik kan soms zo cynisch van dat soort teksten worden. Vrede ja misschien als de mensheid niet meer bestaat. Vrijheid? Teveel kinderen ook in Nederland kennen het woord vrijheid niet. Ik geloof er niet in. En dan mis ik wederom een nummertje op het route bord. Midden op de weg sta ik stil en bedenk me wat te doen. Terug is een heel eind dat doe ik niet. Dus ik laat de route maar. Op route.nl staan allemaal andere nummers daar kom ik ook niet uit. Dan hoor ik: "ja als ze blijft staan gaat het goed". Ja hoor zeg ik ik blijf staan. Een stel fietsers gaan me voorbij. Ik bestudeer de kaart en bedenk me richting Vlist te gaan. Dat stond immers ook op de route. En toen stond er een auto voor mijn neus en begreep ik dat ik nog steeds midden op de weg stond. Bij die fietsers ook totaal geen benul om even van de weg af te gaan natuurlijk. Ik wandel en geniet verder. Ik zie kleine geitjes en 1 klein geitje is aan het boompje klimmen. Heerlijk toch al dat kleine grut. Het dorpje Vlist loop ik in. Leuk stukje, maar beetje aan de buitenrand er langs. Dan kom ik bij een brug Jezus leeft en vergeeft en bedenk ik me, dat ik ook bij zo een brug was ergens in de buurt met Victor en Hetty. Toen, maar ook nu lees ik verkeerd. Je zus leeft en vergeeft. En weer schiet ik in de lach. Mijn zus houdt me blijkbaar bezig. Ik bedenk me dat het misschien dezelfde brug is? En als ik verder loop ontdek ik meerdere bekende plekjes. Het bankje waar we gerust hebben, de leuke weggetjes, ja hoor ik loop een stukje hetzelfde pad als toen. En dan ben ik ook zo in Schoonhoven. Ik loop er niet helemaal in maar meer er langs. Net als bij de Vlist. Gewoon leuke wegen met allerlei mooie huisjes. Mijn fototoestel maakt vandaag overuren. Er is zoveel te zien. Dan houdt een vrouw met een fiets me staande. Ze vertelt me dat ze benieuwd is waar ik naar toe wandel omdat zij ook een wandelaar is. Ik zeg haar onderweg naar Haastrecht te zijn. Dan gaat ze los. Dan loop ik helemaal verkeerd. Nee hoor de Hostee route komt hier langs. Ja, zegt ze die ken ik niet en ik woon hier al heel lang. Maar dan loop je met een grote lus om. Ja dat zal wel zeg ik maar de route is 29 km en ik heb er 20 op zitten dus reken nog op 9 a 10 km. Ja zegt ze dat is het nog wel. Of ik genoeg eten en drinken bij me heb en wel weet dat het om 22 uur donker is. Ja dan hoop ik thuis te zijn hoor. En eten en drinken heb ik zat. Als ik doorloop, zegt ze, kom ik 2.5 km geen afslag tegen en dan moet ik nog heel erg ver. Oke het zal wel en ik neem afscheid. Laat me niet de kop gek maken, bedenk ik me. Maar als ik eens op mijn horloge kijk zie ik dat het al 18 uur is. Ehhh ja dat had ik me niet bedacht. En ineens schiet het door mijn hoofd dat ik totaal niet nagedacht heb. Het was echt, ooo zon ik ga. Nooit naar de tijd gekeken, 12 uur pas gaan lopen en onderweg overal foto's maken en stilstaan om te genieten. Ik moet zeker benen gaan maken. Ik heb 1 maal gerust en krijg zo ondertussen zin in een lege blaas en flesje cola zero. Even om het tempo erin te gooien. Maar tja dan zie ik weer wat en wil ik toch nog even die ene foto. Als snel kom ik bij een zijpad naar Bergambacht. Mooi ik ga de route inkorten. Doorlopen betekend vast niet veel goeds. En ondertussen zitten er 22 km op en ziet het er niet naar uit dat het nog maar 7 km is. Welke malloot heeft zijn lineaal langs de route gelegd🤔. Nu het avond wordt is het ook weer dubbel genieten. Bij een bankje vlieg ik er even snel een banaantje in en een cola zero. Daarna mijn blaas leeg en zo loop ik weer op vleugels.🙂 Het tempo is er wel, maar tja al dat moois blijft op de foto willen. Dus iedere keer weer sta ik toch weer stil. Leuk ik zie alle koeien verzameld bij elkaar alsof er een vergadering is. Een zwaan staat er voor, net alsof ie de bewaker speelt en zorgt dat niemand het onderonsje komt verstoren. Ik zag meerkoetjes die wat in het oor van ma fluisterden, ma die ze ergens onderwijs in gaf en een koetje op het nest die een verhaaltje kreeg voorgelezen van ma, terwijl ze lekker dicht tegen ma aankroop. Het is zo leuk om zo een verhaal te verzinnen bij de dieren. En dan ben ik in Berg en Ambacht. Er staat een huis met de tekst: Het goed geweten breekt elke keten. Mooi ik ben me van geen kwaad bewust. De lama's zijn hier ook en heus ze hebben hun mond al in de plooi voor een kusje. Het is te leuk om te zien en er geen foto van te maken. En dan gaat het even helemaal mis. Eerst snap ik het niet wat ik zie en ik blijf even staan. Koeien die in de rondte draaien en omsterbeurt even voor het raam verschijnen bij een kaas boerderij. Het doet me denken aan toen ik op de sportschool was en op een loopband naar de voorbij rijdende auto's op de weg stond te kijken. Hoe geestdodend. En wat is hier aan de hand. Ik maak er een foto van. Puur omdat ik op ga zoeken waarvoor het dient en als ik er wat mee moet dan heb ik bewijs. Bah bah ik ben er naar van en ga maar gauw verder. Het houdt me wel een poos bezig. Het wordt zo ondertussen wel steeds later en later en de 29 km ben ik al bijna. Maar dan ben ik pas in Stolwijk terug en moet ik ook nog wat kilometertjes naar Haastrecht. Maar goed dat ik de route ingekort heb anders had ik in het donker gelopen. Maar dan loop ik het bekende pad terug. In de sloot zie ik het regenen maar ik voel niks nog. Snel loop ik door en hopelijk valt het mee. Maar dat valt niet mee en ik moet mijn fototoetsel gaan opbergen en regenplunje gaan uitgraven. Het ziet er nu wel naar uit dat het nat blijft. En dan net als ik alles aan heb, is het droog. Ik kijk het even aan maar wil dan een foto maken. Dus regenzooi weer in de tas, fototoestel eruit en weer alles omsnoeren. En dan loop ik Haastrecht in. Weer langs de kerk waar nu het kruis bovenop brand. Mooi is dat. Ik loop nog even door de kerk tuin en kijk wat naar de beelden en loop over de begraafplaats. Dan loop ik ook nog een klein stukje om naar de andere mooie kerk en van daaruit naar het gemaal. Mooi dorp dat Haastrecht. Maar na dik 35 km is het welletjes en ver na 21 uur. Tijd om naar huis te gaan. Wat een mooie dag was dit.

Een stil hoofd zonder een enkel piepje en toen eenmaal de avond kwam en de enorme rust over de natuur neerdaalde verdween ook het laatste stukje paniek in mij. Echt een dag met een grijns van oor tot oor.



18. mei, 2021
Van alles wat

Lang weekend naar Roermond geweest. Daar lekker gewandeld samen met Gerda. Het Leudal en het nationaal park de Meinweg. Twee schitterende gebieden. In het Leudal bij de watermolen gaat het helemaal mis. Een van mijn wandelstokken valt en glipt tussen het hekje door de molen in. Dat is even flink balen. Dat worden nieuwe stokken. Zondag ook nog een mooie wandeling gemaakt bij het Meindal en dan zit het er weer op en keren we terug naar huis. Terug naar de polder. Vanmorgen rare start. Ik werd wakker en dacht dat het 9.30 uur was dus snel eruit en koffie. Mijn hoofd gaat tekeer alsof er een miljoen muggen doorheen gaan. Dan kom ik erachter dat internet er voor de zoveelste keer uit ligt en mijn humeur is compleet verziekt. Ziggo krijg ik niet te pakken en dan kom ik erachter dat het pas half 7 is. Mooi terug naar bed en dommelen. Dan is het 9 uur en is het rustig in die dop boven mijn romp. Het duurt even voor ziggo de verbinding weer tot stand weet te brengen. Dit moet stoppen anders stap ik over bedenk ik me knal chagerijnig. Duidelijk gevalletje van met het verkeerde been uit bed.

Om kwart over 11 sta ik buiten. Ik ga het er maar uit lopen. Ik bedenk me niet te ver te gaan en via het buijtenpark naar van Herwijnen te lopen voor nieuwe wandelstokken. Ik loop gewoon beter met stokken als ik lange afstanden loop en krijg minder last van mijn rug.

Het is leuk buiten met al dat jonge grut. Ik maak dan ook heel wat foto's. Het Buijtenpark is bijzonder mooi. Wat heeft de gemeente Zoetermeer iets moois van een vuilnisbelt weten te maken bedenk ik me. Eerst dacht ik alles beneden langs te lopen, maar al snel gaat het heuvel op heuvel af. Het gezoem in mijn hoofd, ook al is het zacht het irriteert me vandaag mateloos waardoor de zin er niet echt komt. Maar ook al is de zin er niet echt, ik geniet wel van al dat moois. Dan ben ik het park uit en loop ik via de stad naar het oude dorp. De kerk is open en ik loop even de maria kapel in. Er staat een mand, waar etenswaren in gedoneerd kunnen worden voor de voedselbank. Het blijft gek dat we in Nederland voedselbanken nodig hebben. Juist daar waar de welvaart toch enorm is. En dan sta ik bij de wandel winkel en heeft de eigenaar grote lol als ze het verhaal van de stokken hoort. Ze zegt dat ik wel 1 stok kan kopen. Maar dan loop ik met twee compleet andere stokken en dat vind ik nou net geen gezicht. Ik heb prachtige stokken in mijn handen maar 168 euro.... Daarop zegt de eigenaar dat ik wel heel goed moet opletten want ik zal echt ziek zijn als deze ook verloren gaan. Dat ga ik dus niet doen. Twee paar nieuwe stokken rijker ga ik na een poos babbelen en met een hoop korting weg. Fijn loopt dat. Zo ga ik maar op huis aan. Het is prachtig weer en ik ben alles behalve moe. Ik peins wat te doen. Naar huis en op tijd eten, of wat later en nog wat verder lopen. Bij het Noord AA staat mijn besluit vast. Andere kant rond het meer om nog even te genieten. Ik geniet van de baby meerkoetjes. Het zijn net oude opaatjes en ik kan er echt heel lang naar kijken. In een inham van het meer verzamelen zich hele families ganzen. Ze zoeken de rust op nu het avond gaat worden. En dan loop ik bij de schaapjes waarvan ik er nog 2, net geboren had gezien. Tjee wat een groeispurt maken die dieren door. Er lopen twee lammetjes tussen die een kreupel pootje hebben. Ach wat zielig. Ze lopen een paar stappen en laten zich dan voorover vallen om te blijven liggen. Wist ik van wie ze waren dan had ik melding kunnen maken. Aan de andere kant vermoed ik dat het niet onopgemerkt is gebleven. Ik loop via het prielenbos en als ik daaruit kom wil ik nog helemaal niet naar huis. Dus via de langere weg richtin Benthuizen. Halverwege die weg bedenk ik me dat ik er nu snel ben. Getverdemme denk ik, ik ben niet moe en ik wil niet stoppen. Nog maar een stuk polder dan. En nu de avond er aan komt snellen komt de rust en dus ook de rust in mijn lijf en vergeet mijn verkeerde been dat hij verkeerd uit bed is gestapt. Ik geniet nu echt en zo loop ik dan Benthuizen binnen. Bij de Benthuizerplas loop ik er nog even omheen om van de kraamkamer te genieten en dan na 31 km sta ik bij mijn huis. 602 km verder dit jaar dus ik loop goed. Een beetje een dag met van alles wat en zeker met een van alles wat humeur.


12. mei, 2021
Even boodschappen doen





Vanmorgen was ik toch heel wat meer spierpijn vrij dan ik gedacht had na gisteren. Maar goed ik hoefde vandaag niet ver want ik moet toch heel dringend naar het centrum om wat boodschapjes te doen. Even langs de lenzen man, voucher mee voor een nieuwe zonnebril, fotolijstje dus foto mee voor de grote en zo nog wat zaken. Ik wil niet alleen maar even naar de stad en bedenk dat ik het via een ommetje door de polder kan doen. Niet zo heel vroeg weg, ik heb immers tijd genoeg. Eenmaal buiten om half 1 gaat de telefoon. Leuk, kennisje en even een poosje mee babbelen. Als ik ophang sta ik al aan het water en bedenk ik me dat ik heel fijn de spullen die mee moeten klaar heb gelegd op de tafel, maar nooit meer in mijn rugzak heb gestopt. Gunst dan heb ik niet zoveel aan de stad. Ik bedenk me terug te gaan maar laat dat dan varen. Mijn benen willen bewegen. Ik had nog wel wat boodschapjes en die doe ik dan maar in Leiden. Heb ik gelijk een leuk loopje.

Het is mooi weer. In het prielenbos bedenk ik me ineens dat ik nog een boodschap voor een oude vriend moet opnemen die met pensioen gaat. Dat eerst maar even doen. Het mogen 30 seconden zijn, maar vanavond zie ik dat het anderhalve minuut is geworden. Jammer dan.

Dan gaat het verder. Ik heb echt niks bij me en alleen een lege rugzak op mijn rug hangen. Wat ben ik toch een waardeloos warhoofd bedenk ik me zuchtend.

Het loopt echter wel lekker snel aan. Ik heb de muziek op mijn koppie staan en zing een lustig deuntje mee en eerlijk ik geniet. Mijn hele lijf wil huppelen en zingen. Dat huppelen laat ik maar uit mijn hoofd maar zingen kan wel. Om me heen lachende mensen en de wereld lacht mee. Heerlijk dat gevoel. Mijn benen snellen voort. Nu ik toch geen foto toestel bij me heb kan ik ook door kachelen. En ik loop te hard dat weet ik. Dat wordt eind van de dag een dingetje. In Leiden duik ik bij intersport naar binnen. Eens zien of ze leukere wandel broeken hebben. Er is nauwelijks een leuk kleurtje in die broeken en elk jaar hoop ik dat er een ontwerper komt die zich bedenkt dat wandelen niet saai is en dat daar echt geen saaie gekleurde broek voor aan hoeft.

Maar ze hebben bij intersport nog niks. Kom over een paar weken maar terug zegt ze. Nou ja ik wandel maar door naar het centrum. Heel lang geleden dat ik daar ben geweest. En ik snap waarom. Druk.... je kan over de hoofden heen lopen. Tjee dat ben ik niet meer gewend. Ik word er zenuwachtig van want die anderhalve meer dan...Bij Bever zwerfsport duik ik dan maar naar binnen. Ze hebben daar calorie crackers en aangezien ik gisteren weer zo iebelig werd van de honger een aantal pakjes mee genomen. In 1 pakje zitten 6 crackers met een totaal van 452 calorieën. Ik had ze op het pieterpad ook en het werkt goed. Ook gelijk een flesje ontsmettingsmiddel mee die aan de rugzak kan hangen. Dan maak je wat sneller je handen schoon dan als je elke keer die zak af moet doen. Wandelbroeken hebben ze wel en zowaar een knal roze. Dat is nou net te knallend denk ik. Gelukkig zit mijn maat er ook niet bij dus hoef ik ook niet te passen.

Verder maar rondje stad. Paar shirtjes mee en dan heel even rust met een gember wortel drankje. De gember is erg sterk en doet zeer aan mijn keel maar wel gezond. Wat eten heb ik vanmiddag ook nog niet gedaan dus maar een broodje haring naar binnen. Mooie combinatie ?. En dan kijk ik in de lucht en zie iets inkt zwarts op me afdrijven. O o denk ik. Ik heb het weerbericht gehoord dat het mooi en droog zou blijven. Ik heb natuurlijk niks bij me aan regen spullen. Het is gedaan met de rust en ik ga als een haas op huis aan. Een paar fietsers staan naar boven te kijken en wijzen dat de andere kant de lucht blauw is. Die gaan de blauwe lucht achterna. Ik ga gezellig de donkere wolk tegemoet. Ik heb een buskaart bij me en als ik langs de weg blijf lopen en het gaat los dan... En dan begint het te regenen. Niet hard maar net genoeg om nat te worden. Bij een bushokje berg ik mijn spullen weg in de rugzak. Ik heb nog een vest die ik maar uit doe en er ook in prop. Mocht ik nat worden trek ik gewoon als het droog is natte shirt uit en doe ik het vest aan. De bus stopt en ik twijfel. Maar ja als het bij deze spetters blijft dan loop ik liever. Gewoon naar de volgende bushalte rennen bedenk ik me. Muziek op mijn kop flink wat tempo nummers en gaan. En dan moet ik kiezen. Door de polder of langs de weg. Langs de weg is een aardig stukje voor ik weer een bushalte tegen kom. Geen beschutting niks. Door de polder kom ik langs huizen en is er net wat meer beschutting. Plus het is korter lopen. Oké polder dus. Ik snel al zingend en hijgend door de regen voort. Het is geen gehoor maar ik heb het naar mijn zin en daar gaat het maar om. En dan wordt het droog. Mijn vriendjes komen te voorschijn. Ik moet met mijn neus op de grond blijven kijken om niet al die naakt slakken te pletten. Het is een grapje op de lotgenoten site van tinnitus dus fotootje maken. Beetje lopen grappen en dan nog maar een foto van het gezin slak. En verdraaid dan is er een hele familie reünie slak aan de gang. Ik vermaak me even kostelijk. Grijnzend loop ik verder onderwijl zigzaggend om de diertjes niet te pletten. En als ik dan bij de boerderij kom bedenk ik me dat ik wel een stukje om kan lopen nog. Mijn benen willen nog helemaal niet stoppen. Mijn hoofd jubelt alleen maar blij bij al die endorfine die het binnen krijgt. Dan maar een latertje. Betekend wel dat ik morgen echt niet mag lopen. Ik moet pakken voor een weekend Roermond en het huis op orde maken en de sleutel bij de buuf brengen die voor de katjes zorgt.

Ik mijmer wat verder want eigenlijk wil ik gewoon door blijven lopen komende weken. Jammer dat ik nog niet bij vrienden op de fiets adresjes durf te slapen. September dan gaat het wel hoop ik. En dan zie ik een man die een grote vis aan de haak slaat. Oooo wat zielig denk ik. In de wei loopt een boer tussen de schaapjes. In de verte zit een visser op een dijkje onder een paraplu en er lopen schaapjes naast hem. Er gaat zoveel rust van uit dat ik er eindeloos gelukkig van word. Wat een vrede in deze polder. Ik kan er geen afscheid van nemen en vind dat ik nog wel via de benthuizer plas naar het Noord AA kan lopen. Bij het Noord AA is het zo genieten van de lucht over het water dat ik een poosje blijf kijken. En weer besef ik wat een geluksvogel ik ben dat ik hier mag wonen.

Maar dan wordt het echt wel tijd voor thuis. Het is laat ik moet nog eten en mijn lijf begin ik nu echt wel te voelen. En dan sta ik na 30 km thuis. En eerlijk.... Ik heb te hard gelopen. Laat ik het daar maar bij laten?



12. mei, 2021
Dagje met Nelly Rosmalen Den Bosch

Sinds corona ons land betrad werd het stil in het pelgrims gebeuren. Ja, een enkeling zag ik wel, maar mensen die verder weg woonden, dat deden we maar niet. En nu pakken we langzaam de draad weer op.

Dus vandaag naar Nelly in Rosmalen voor een leuke wandeltocht. Even na 10 uur was ik daar.

Dan hebben we tenminste de hele dag. In de auto had ik drie weerberichten beluisterd. Weerbericht 1, in de ochtend zon en in de middag zware regen met onweer. Weerbericht 2, In de ochtend zon in de middag een bui met een klap onweer. Weer bericht 3, In de ochtend regen en in de middag droog. Mooi ik kies voor weer bericht 3😀. Als we rond 11 uur op pad gaan regent het ook. Net genoeg voor mij om toch maar het onranje gevaarte van de poncho aan te trekken en mezelf te veranderen in de gebochelde. Hij hangt over mijn rugzak dus ziet er charmant uit. Als de boel en ik maar droogblijven🙂. We lopen naar het oude psychiatrisch centrum, landgoed Coudewater. Bezuinigingen in de ggz zijn ook hier zo duidelijk merkbaar. Opgeheven op een enkel stukje na. Personeel overgeplaatst of ontslagen en patienten verspreid. Weg uit hun veilige omgeving. Het blijft triest. En ik word er ook een beetje moedeloos van. Op dit soort momenten besef ik toch echt wel dat ik na mijn 65e niet door werk. Dit is gewoon niet meer de zorg waar ik ooit voor gekozen heb.

We lopen de kerk in. Het is een soort spirituele ruimte geworden met kussens op de grond, wierook bakjes etc.

Leuk om te zien.

Zo een landgoed blijft toch ook altijd iets unieks hebben met prachtige bomen en de geest van de ggz is er nog zo duidelijk voelbaar. Als we uitgekeken zijn gaat het verder. Naar kasteel huis Wamberg met zijn landgoed. Prachtig is het daar. We struinen er een flink poosje rond. jammer dat de rodondendrons nog niet in bloei staan maar dat was te verwachten. Ook hier is de natuur laat.

Ook een vrouw vertelt speciaal voor de rodondendrons gekomen te zijn. Ja volgende week gaat ze maar. Na een poosje wandelen krijg ik dan wel een dipje. Om half 9 een krentenbol met een halve liter karnemelk en verder niks meer gehad. En dat dipje wordt wat serieuzer. Zwabber benen en misselijk. Op het prive terrein waar we niet welkom zijn zie ik de enige bank die het landgoed rijk is. Mooi pauze. Illegaal op de bank het moet kunnen. Soep, eitje, broodje en dan komt de de kasteelvrouw aanrijden. Ze stapt uit en zegt dames.... Ik begin gelijk maar een verhaal dat ik weet dat het prive terrein is, maar dat ik zo een honger had en door mijn bloedsuikers heen zakte. Ze zag dat we afstands wandelaars waren en vond het toen prima. Gelukkig maar want om nou op de grond in het bos te gaan zitten heb ik weinig trek in. Beetje stijfjes van gisteren, net genoeg om natuurlijk op een oncharmante manier weer overeind te klauteren.

Dan komt de buurman met de kasteelhondjes aan. Leuk. Hij maakt foto's van ons. Hij vertelt over zijn tocht naar Santiago en we kletsen wat. Dan gaat hij verder en maken wij ook maar weer eens aanstalten. We lopen weer een stukje en komen dan eigenlijk al vrij snel bij een restaurantje. Kopje koffie? Ja hoor Nelly, kopje koffie. Eerste keer dat ik weer op een terras zit. Open en bloot mijn telefoonnummer neerleggen doe ik toch maar niet. Vals nummer kan ook.

Nellie zit op haar praatstoel vandaag. Er is ook veel te kletsen na een jaar niks. Maar dan bedenk ik me dat we nog wel een stukkie moeten naar Den Bosch waar we Joke de oprichtster van de verwenzorg voor chronisch zieken willen opzoeken. Nellie kent haar omdat ze in hetzelfde huis heeft gewerkt. Ik ken haar omdat ze mij verwenzorger heeft gemaakt.

Zo stiefelen we maar een poosje voort. Een mooie dijk af en het is genieten. Een totaal andere omgeving dan Zoetermeer. Het is leuk dat Nederland zoveel variatie heeft. Dan zien we leuke en lieve ezeltjes. Het kost wat klauterwerk om er te komen en ze zonder hek op de foto te krijgen, maar dan heb je ook wat. Een ezel die in de lens wil gluren van het fototoestel. Ik heb er lol mee. Bij een tentje kopen we wat lekkere dingen voor Joke en dan kijk ik en zullen we daar rond 17 uur zijn. En Joke apped dat ze om half 6 weg moet voor haar tweede prik. Dat is even flink de pas erin. Joke is 78 en dan merk je dat de corona best heeft toegeslagen. We zitten netjes met mondkapje op uit respect want Joke heeft hem op om beschermt te zijn. En vanwege de dag van de verpleging krijgen we een mooi klein doosje met ehbo spulletjes. Bij Joke ga je nooit met lege handen weg. Na een half uurtje stappen we op. Ik ben een beetje onder de indruk. Het is niet alleen de jeugd die het hardst getroffen is. Elke leeftijds categorie heeft wel ergens een opdonder van corona gehad. De jeugd herstelt wel weer, veel ouderen niet meer. Net op weg lopen we langs het huis van de dochter van Nelly en we besluiten daar even een broodje te eten en een sanitaire stop te houden.

Leuke dochter met dito leuke man. Maar dan zie ik het donker worden en maan ik Nellie. Nog 6 km lopen in de zeik regen daar heb ik niet direct zin in.

We zijn nog niet ver en dan gaat het toch beginnen, de oranje gebochelde is weer op pad. Er is wat onweer maar niet echt hard dus het is nog te doen. De regen blijft binnen de perken van wat te verdragen is dus mooi. En dan na 26 km staan we weer thuis bij Nelly in Rosmalen. Het is nog even eten maken en koffie leuten en anderhalf uur vertellen dat ik naar huis moet. Uiteindelijk is het half 12 als ik echt de deur uit stiefel. Dit was echt een mooie dag 🙂

10. mei, 2021
Stad en bos

Vakantie twee weken lang. Ik had het elf steden pad willen lopen maar ik durf nog niet zo goed bij andere mensen thuis te slapen. Dus de plannen verzet naar september.

En achteraf bekeken is dat ook goed. Ik moet mijn hypotheek oversluiten, een verbouwing gaan regelen die binnen 18 maanden gedaan moet worden en ik wil vrienden zien.

Daarnaast is een grote rugzak op mijn schouders ook nog niet echt lekker, vermoed ik zo.

Zaterdag was ik moe en het was slecht weer dus rustdag en klusjes dag. Zondag een hotel regelen voor vrijdag als ik met Gerda er drie dagen op uit wil. Plan is Leeuwarden en ik kan echt super goedkoop aan hotelbonnen komen, maar helaas is Leeuwarden vol. Maar dan bedenk ik me dat in België de terrassen open zijn tot 22 uur, Het wordt dus Roermond.

Huis even bijhouden wat me de laatste tijd bijzonder goed afgaat en daarna met Gerda avondje bij beppen.

En dan vandaag belt de financiële man dat hij nog papieren nodig heeft. Rustig opstarten maar bedenk ik me. Kopje koffie, ontbijt en papieren in pdf zetten en versturen.

Beetje getut en ineens is het 14.00 uur. Dat wordt geen lang ommetje maar bewegen moet ik wel. Genoeg gezeten. De polder geen zin in. Eens kijken of ik een route richting Nootdorp kan. Vandaar uit kan je ook langs mooie stukken weer terug. Vandaag bedenk ik me moet ik maar wat te kijken hebben. Buiten met de muziek op mijn bol merk ik dat de tranen weer hoog zitten. Het afgelopen jaar, ik heb gewoon geen tijd om te kunnen rouwen. En nu ik twee weken niks hoef merk ik dat ik begin te beseffen dat ik de laatste tijd wat ben weggezakt. Vaak pas mijn bed uit als ik echt met een kwartier in de auto moet zitten is niet ongewoon meer. Ik heb er gewoon allemaal geen zin in. Ik mijmer voor me uit. Hoe doe je dat rouwen. Ik denk aan mijn motto dat je ogen moeten lachen achter het mondkapje op mijn werk. Het is een automatisme geworden wat ik doe op mijn werk als ik bij patiënten ben. Ik doe het in de winkel waar ik bewust de dames die de hele dag winkelwagentjes staan te ontsmetten begroet en bedank. Maar me bezig houden met mezelf daar komt eigenlijk niet zoveel van. En als ik geen afspraak heb of niet ga lopen blijf ik het liefst in mijn bed liggen waar de gedachten weg te dommelen zijn.

Twee weken heb ik de tijd om uit te rusten en me te herpakken. Ik loop en vindt het prima zo in de stad. De financiële man belt om opties te bespreken en een collega apped met vragen over het vaccineren. En als ik dan mijn aandacht weer bij de weg heb blijk ik richting Nootdorp voorbij te zijn. Oke even stukje navigatie aan maar. En dan zie ik het Balij bos staan en is dat een prima route.

Zo kan je ook naar Nootdorp. En eenmaal daar verdwijnt het gemaal en ga ik me beter voelen. Tijd om eens mijn fototoestel uit te gaan graven. En tijd voor een beetje drinken. En dan besef ik 11 km verder te zijn en niks te eten hebben mee genomen. Niet verwacht dat ik toch verder zou lopen. Ik vermoed dat ik als ik rond loop in het bos ik bij een restaurantje uitkom. Maar even zien of ik de plaatselijke horeca kan steunen.

En gelukkig. Net als ik denk dat ik wel heel wiebelig wordt, kom ik inderdaad bij het restaurant uit. Ik wil 1 boterham met kaas om mee te nemen. Gezien het tijdstip is rustig zitten geen optie. Als ik de rekening krijg dan moet me toch iets van het hart. Ik wil ze best steunen maar een boterham zonder boter met een plakje kaas waar 6 euro voor gevraagd wordt gaat me echt te ver. Ik heb, hongerig als ik was al een hap genomen maar ik vertik het om 6 euro te betalen. Een andere juffrouw wordt erbij gehaald en dan blijkt het 3 euro te zijn. Nog idioot maar oké. Ik zeg ze dat ze wel snel uit de schulden zullen zijn met deze prijzen en vertrek. Volgende wandeling neem ik zelf wel weer een boterham mee.

De muziek blijft af nu. Ik geniet van de vele vogels en de rust. Wat is het mooi, nu alles lijkt te exploderen in deze warmere temperaturen. De bloemetjes zo fijntjes gemaakt, zo veel kleur en die prachtige bomen weer in het blad. Ik geniet mateloos. Ganzen met jongen en schaapjes met jongen staan naast elkaar. En weer denk ik hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zoveel kwaad doen. Waarom kunnen wij niet net als de dieren gewoon vredigjes onze weg gaan. Er is ondertussen voor alles wel een reden om te gaan rellen. Dan zie ik een knul die takken van een boom aan het snijden is in het bos en een stukje verder een hut aan het bouwen is. Een tweede knul is bezig een dak te maken van takken. Dat mag vast niet. Ik vraag me af of ze er willen gaan bivakkeren. Wel lekker verscholen zo. En geef ze eens ongelijk. Je moet wat in corona tijd. Laat ze maar lekker hun gangetje gaan. En dan loop ik Zoetermeer weer in. Ik kom uit bij de floriade en zie dat ik nog 7 km naar huis moet. De kortste weg maar dan. Nog even zitten en drinken en dan snel op pad. De stad Zoetermeer is best een afwisselende stad. Geen eenhaps worst met allemaal dezelfde huizen. En er is heel veel groen. Ik heb een oom die nog nooit in Zoetermeer is geweest en zegt er allergisch voor te zijn. En toen ik in Den Haag woonde zei men verhuis niet naar Zoetermeer daar krijg je spijt van. Ik denk dat niemand hier ooit uit zijn doppen gekeken heeft. Ik kom in het prinses Adriana park. Er staat een bankje met een schildering van een prinses en een kikker. Gunst zou Adrian haar kikker al gevonden hebben?

Ik moet er wel om grinniken. Via het station bij de Mandela bug loop ik naar de dorpsstraat. Ik weet dat ik dan langs het water tot aan huis kan lopen. Het is warm maar ik geniet er enorm van ondertussen. Misschien is dit wel rouwen zoals het zou moeten voor mij. Ook tijd voor mezelf en gewoon maar de wandelschoenen aan en gaan. Vlak bij huis nog even rustig zitten en dan het laatste stukje. Broodjes halen voor morgen als ik naar Nelly ga in Rosmalen om te wandelen en dan na 25 km sta ik weer in huis. Toch weer een erg tevreden mens :)



1. mei, 2021
Ontmoetingen

Zo ik heb mijn eerste vaccinatie gehad en 3 dagen met een enorme pijnlijke arm gezeten. Maar niet erg de prik zit erin. En nu na alweer een poosje niet kunnen lopen, vandaag weer aan de wandel. Kijken wat kan, want vannacht lag ik pas om 3 uur op bed. De patienten hebben weer 10 dagen op hun kamer opgesloten gezeten en mochten er vandaag weer af. Weer een patient met corona. En het was gister zo leuk toen ze me, na een aantal dagen niet zijn geweest weer zagen. Hele grote brede lachen en veel wilden er wel een praatje maken dus ik liep lekker achter met mijn werk. Maar leuk.

Het blijft toch ook een nare enge situatie elke keer. Wat als ik... Daarom ben ik ook blij met de prik nu.

Maar goed ik wilde om half 11 buiten staan. Waar ga je heen? Mijn voeten maar weer eens achterna. Eerst ging Reeuwijk door me heen en dat heeft wel even geduurd voor het mijn bol uit was. Te druk. Polder maar in. 10 minuten later dan gepland stond ik buiten. Ik moet er om lachen. Al maanden sta ik pas een kwartier voor ik ergens heen moet op. Een kwartier later zit ik gedoucht en gekleed in de auto. En nu sta ik ander half uur van tevoren op en ben ik te laat weg. Maar ach de avondklok is eraf en ik heb even de tijd. Mijn voeten en ik vinden het best om de bootjes route te gaan lopen. Altijd leuk om eens per jaar een keer te doen. Bij de Benthuizerplas begint het grote oponthoud. Allerlei klein grut wat zwemles krijgt, moet eten, of waarvan de bevalling nog moet beginnen. Ik kijk mijn ogen uit. Ik heb niks met kleine kindjes en babietjes maar deze kraamkamer is toch wel erg leuk🙂. Na 20 minuten genieten bedenk ik me dat ik nog geen twee km verder ben en wel eens aan de slag mag gaan. Ik zeg ze gedag in de kraamkamer en dat ik hoop dat er geen enge reigers komen om de babietjes als maag vulling te gebruiken. Er staat nog van alles in de bloesem. Mooi om te zien. Dan zie ik bij Bethuizen een plak lint om de boom. Het lint zit vol met dode insecten. Wat een rot lui denk ik. Alleen maar om die eiken processierups uit te roeien. Er zijn toch diervriendelijke manieren. Ik bedenk me dat mensen het nooit leren. Continu dat ingrijpen voor eigen gerief. Geen wonder dat corona ons teistert. Ik kijk bij mensen wat ze voor hun raam hebben staan. Op tv zeiden mensen ooit eens dat in Benthuizen mensen van alles twee hetzelfde voor het raam zetten. Ik heb al vaker lopen loeren maar ik zie het niet. Wel hele mooie kunst voor de ramen. En dan loop ik de polder in. Op naar Hazerwoudedorp. Het valt op dat het nog niet zo mooi is als anders buiten. Vorig jaar met alles op slot was het zo mooi in de polder om deze tijd en nu is het eigenlijk nog best vaak kaal. Jammer. Maar er is genoeg te kijken. Ik heb mijn winterbroek nog aan omdat het met 10 graden niet echt warm is en dat gaat zich wreken. De zon en stukken windstil zorgen dat ik ga zweten in die broek. En dan loop ik niet fijn meer. Die moet maar in de kast nu. In Hazerwoude bedenk ik me dat ik geen mondkapje heb en ik wilde juist een banaan halen voor de lunch. Bij het kruidvat kan ik er 1 kopen voor 7 euro. Of een pak voor 6 euro. Maar wat moet ik met een pak?? Om nou 7 euro uit te geven voor een banaan gaat me wat ver. Dan vandaag maar zonder. Ondertussen is het leuke gevoel wel verdwenen. Potverdikkie denk ik waarom ga ik nou zo laat slapen als ik wil gaan lopen. Ik ben bang dat het een dag wordt van het is dat het moet. In de verte rijden fietsers voorbij die bij een bankje stoppen. Jammer denk ik. Even zitten had ik wel gewild. Als ik ze voorbij wil lopen spreken ze me aan. In het engels. Daar ga ik met mijn steenkolen engels. Of ik naar Santiago aan het lopen ben. Leuk altijd leuk om een gesprekje aan te gaan. Zij willen ook eens gaan. Verder onderweg denk ik er een poosje over na. Zoveel mensen die hetzelfde doen wat ik deed. Te ver, geen vrij of niet lang genoeg, droom voor later. Dat je etappes kan lopen daar komen veel mensen, net als ik ooit niet op. Ongemerkt loop ik voorbij de volgende bankjes en bedenk me dat ik aan het eind van de weg op een picknickplaats ga zitten. Daar aangekomen ben ik 12 km verder en is het wel tijd voor 2 eitjes en een broodje. Er komt een wat ouder stel aan. Zij lopen duidelijk te zoeken met een boekje. Groene hartpad gok ik. Ze kijken naar me, maar zeggen niks. Best denk ik. Ze vragen bij een tuin aan iemand hoe ze bij de thee tuin komen. Gossie denk ik dat is nog een aardig stukje. Even later komen ze terug lopen. Kijken weer naar mij zonder wat te zeggen. Dan gaan ze richting Alphen aan de Rijn. Zo kom je nooit bij de thee tuin denk ik. Als ik mijn lunch op heb ga ik ook weer op pad. Maar de bootje route laat ik los. Ik ga ook het pad naar Alphen aan de Rijn in. Eens kijken hoe ik dan loop. Heb het nog niet eerder gedaan of al heel lang geleden. Het zitten en eten even heeft me goed gedaan. De moeheid is uit mijn lijf. En de warmte is ook weg en ik ben nu blij met de broek. Het blijft nog tobben met het weer. Na een poosje zie ik dat oudere stel weer geleund tegen een hekje. De vrouw loopt mijn richting uit maar zegt weer niks. Dat is toch te gek denk ik. Dus ik vraag of ze verdwaald zijn. Ga jij naar Santiago zegt ze? A ha denk ik en het gesprek begint. Zij zijn er ook heen gelopen vertelt ze. Maar wel vanuit huis. Ik zeg haar dat ik nog een full time baan heb maar dat heeft zij ook. Nee zegt zij wij hebben hem in etappes gelopen. Ik zeg haar ja maar ik heb maar 3 weken vrij dus dat is kort. Nou ik ook zegt ze maar wij hebben gewoon in drie etappes van 3 weken de route gelopen. En dan gaat het over het werk. Zij werkt bij het gemeente loket in de buurt van Rotterdam. Het geklaag over de mensen die ineens een paspoort moeten hebben om te gaan reizen begint. Als ik het beu ben gooi ik het nog even op hun route. Ja zegt ze we kunnen het pad niet vinden. Maar goed dat ze een goede route beschrijving bij zich hebben en navigator zegt ze. En ze hadden bij me op het bankje willen zitten maar ja corona he. Ik zeg ze dat dat best had gekund gezien het een picknick bank was en ze het gewoon moeten vragen aan mensen. Nu staan ze tegen en hekje uit te rusten. Ze vertelt heel Nederland door te lopen. Ha ja zeg ik ken ook heel veel en vertel ze dat ik het pieterpad ook gelopen heb. Ach ja zegt ze dat hebben wij ook al gedaan. Wij hebben alle law al gelopen behalve het romeinse lime pad. Oke denk ik niet het groene hartpad dus. De man zegt dat ze wel met me mee kunnen lopen want ik ga ook die kant uit. Ho nee zeg ik ik weet niet waar mijn voeten heen willen. Maar als ze dezelfde richting uitlopen komen ze in Alphen uit. En laat dat nou niet de bedoeling zijn want daar zijn ze al begonnen. Ze moeten naar Hazerwoude dorp. Daar slapen ze. Ik wijs ze waar het dorp ligt. Ze bedanken me en gaan verder. Een aardig poosje oponthoud. Na een minuut of 10 zie ik een bordje romeinse lime pad rechtsaf. Ooooo denk ik die gaan hartstikke verkeerd. Ze missen het mooie deel van de route. Ik bedenk me terug te gaan om ze op te halen maar mijn 10 minuten verder is met hun 10 minuten verder 20 minuten oponthoud en dan kan ik net zo goed terug naar huis gaan want dan wordt het te laat. Ik voel me wel schuldig. Heb ik ze even verkeerd voorgelicht. Maar even later schiet haar verhaal over Santiago naar binnen. 3 keer 3 weken??? Dat bestaat niet. En ineens denk ik leugenaar. Met alle paden in Nederland te hebben gelopen en zo snel naar Santiago. Je doet je beter voor dan je bent. Bah ik hou niet van zulke mensen. Maar ik moet wel hard lachen. Ik zei nog dat ik elk weggetje in de omgeving wel kende zo ongeveer. En prompt stuur ik ze het bos in. Nou ja ze komen in ieder geval in Hazerwoude dorp en daar moeten ze slapen. Bij de weg uitgekomen en al ontdekt te hebben dat ik toch op bekende paden loop bedenk ik me dat mijn voeten naar het spookverlaat willen. Als ik op de gps kijk zie ik dat ik dan 4 km langs de drukke weg moet, Ik speek mijn voeten toe in te grijpen want dat ga ik echt niet doen. Ik zie het pad door de wei waar de grote runderen moeten grazen en ga die kant op. We zien wel dan. Mooi kan ik gelijk achter een boom. Ik zie de runderen nog niet maar wel een stel met een hond aan een hele lange lijn. Zij duikt met hond en al diep de bosjes in. Gunst hee denk ik is die hond zo gevaarlijk? Als ik er voorbij loop en die hond alles bij elkaar blaft vraag ik of ie echt zo gevaarlijk is. Nee zegt ze hij is bang. Ik schiet keihard in de lach. Ach gossie arm beest zeg ik. Als ik verder loop zie ik dan toch de runderen. Leuk en mooi die beesten. En dan kom ik bij een pad waarbij ik rechts kan en dan kom ik weer in hazerwoude. Links loop ik naar Boskoop. Jaha denk ik en dan kom ik in Hazerwoude vast die mensen tegen die ik het bos in stuurde. Die zullen me niet leuk vinden. Nee ik loop wel naar Boskoop en dan kijk ik wel of ik via het Bentwoud terug loop. Op een splitsing moet ik denken. Ik vraag een knul waar ik uitkom als ik de richting rechtdoor volg ipv rechtsaf. Bij het water en dan kan ik naar Gouda of Boskoop. Oke zeg ik dat wordt rechtdoor. En dan kom ik bij het water en sta ik op de bootjes route. Oooo helemaal leuk denk ik. Als ik bij de woonbootjes kom besluiten mijn voeten ineens heel iets anders. Door naar Boskoop. Oke anders was ik toch ook in Hazerwoude uitgekomen dus zo is het ook goed. In Boskoop besluit ik toch naar het kruidvat te gaan voor een mondkapje. Ik wil een ijsje 🙂 Bij het kruidvat hebben ze 2 mondkapjes voor 1 euro. He zeg ik in Hazerwoude dorp moest ik er 7 euro voor 1 betalen. Ze kijkt me aan en zegt nou dat is dan zeker een andere partij. Ik ben blij dat ik gewacht heb. Buiten zie ik de ijstent niet. Dat is jammer denk ik ik had me verheugd. Maar goed ik heb nog een broodje als ik honger krijg. En dan zie ik mensen met een ijsje lopen en ik volg het spoor van waar ze vandaan komen. En ja hoor een ijstent. Heerlijk even op een stoepje zitten met een ijsje. Een oma zit er met haar kleinkind. Heel klein kind en oma blijft maar bedelen om een hapje chocolade ijs. Kan jij nou echt niet delen zegt ze tegen dat kind.Nee zegt dat kind. Mooi denk ik een bijdehante kleuter en ik moet erom lachen. Ik ga verder want het is nog wel 11 km en het is al rond half 4. Bij de splitsing weet ik het bushokje waar ik vorige keer eens gezeten heb na 10 km. Nog een klein stukje en dan sta ik in het Bentwoud. In het Bentwoud heb ik weer genoeg lucht om mee te kunnen zingen met de muziek die ondertussen op mijn oren staat. Leuk want begin van de dag kon ik nog geen twee zinnen mee zingen. Bewegen is toch goed voor die longen. Ik loop er al even als ik op een kruising bedenk hoe ik verder ga. En dan ineens zegt een man tegen me dat we elkaar kennen van facebook. Hij kent ook mijn naam. Ik denk na maar het schiet me niet te binnen. Als hij zijn naam noemt weet ik het. Henk ja natuurlijk. Even zoeken en dan blijken we elkaar eerder ontmoet te hebben bij Irene toen we we de hele groep pelgrims het pelgrims pad liepen. We hebben toen een weekend samen door gebracht. Leuk. Dat is een poosje kletsen. Hij woont daar in Boskoop. Als de boel weer open gaat wil hij naar Santiago. We kletsen een poosje en gaan dan allebei verder. Goh hee wat ontzettend leuk denk ik. Ik word er blij van. Wat een leuke dag werd het toch nog. Dan zie ik een bord dat ze een autoweg willen en de vraag een petitie tegen de komst te tekenen. En het schiet me te binnen dat ik ook al borden in Hazerwoude zag. Gossie dikke loop ik over een paar jaar langs de autoweg ipv in deze mooie omgeving? Wat een idioot beleid voert men toch. Thuiswerken ook in de toekomst. Minder auto's op de weg. Openbaar vervoer promoten. En wat doen ze... Ze leggen een autoweg aan door de natuur. Ik schud het van me af. Ik teken thuis de petitie zet hem op facebook en hoop dat genoeg mensen hem ondertekenen om het te stoppen. Maar erg geloof ik er niet in. Niks doen dan komt ie er zo wie zo denk ik maar.

Ik geniet, maar wat ik dacht alles vol met koolzaad, valt vies tegen. Nee het is nog niet zo mooi als vorig jaar. Henk zei al dat door de kou de natuur achter blijft. Jammer. En dan ben ik in Zoetermeer en loop ik nog een poosje door een andere wijk naar de winkel. Wat boodschapjes doen en dan op huis aan. 33,5 km op de teller en ik voel mijn rug. Maar wat een leuke dag.

14. apr, 2021
Vlietlanden en omgeving

En dan had ik gisteravond al voorpret bij het idee van een dagje lopen bij Reeuwijk en omgeving. Totdat ik het nieuws zag en hoorde dat het vandaag minder mooi weer zou zijn dan ik dacht. Geen Reeuwijk dus. Voor die route moet het echt een mooie dag zijn. Dan geniet ik zoveel meer. Dan wat anders en maar van huis vertrekken. Vlietlanden stond ook nog op mijn lijstje dus dat was het plan voor vandaag. Lopen naar de Vlietlanden en dan om de plas heen en weer terug. Ondertussen werd het later en later en dook ik pas om 3 uur mijn bed in. De wekker stond op 9 uur dus hopen maar dat het ging lukken mijn bed uit te komen. Ik had me bedacht voor 11 uur buiten te willen staan en dan ook echt alles te hebben gedaan. Ontbijten, halve liter water drinken, eitjes koken en mijn spullen in orde in mijn tas. En joehoe het lukte. Enigszins moeizaam en wel moe na dat nachtbraken, maar om kwart voor 11 stond ik buiten en had alles op mijn gemakkie kunnen doen. Dat is lang anders geweest, dus het voelt als een heuse overwinning.

Bij het noord AA zie ik de bui hangen. Aan de andere kant van het meer zie ik de regen vlagen naar beneden komen. Nou ja het was verwacht en zolang het bij een bui blijft is het prima. Ik bedenk me dat ik langs de pas geboren lammeren kom. Vorige week zag ik hoe ze net geboren op de pootjes moesten leren staan. Nu zie ik ze. Waren het er vorige week 2 nu zijn het er veel meer. Het grut rent en springt rond en ik vermaak me een poosje. Een ooievaar loopt er ook en even verder gaat er nog 1. Het is boeiend om naar te kijken.

Als ik verder loop zit ik er nog helemaal mee in mijn hoofd. Ineens hoor ik hola waar gaat dat heen?

Een man op de fiets heeft al gewaarschuwd maar ik heb ook de muziek op mijn hoofd dus niks gehoord. En ik neem zoals gewoonlijk het hele fietspad in beslag met mijn gedroom en niet opletten. Dan kom ik langs een huisje wat nog opgebouwd moet worden. Ze zijn riet aan het dekken. Goh hee dat is lang geleden dat ik dat zag. Ik blijf een poosje staan kijken. Jaha denk ik ineens, zo kom ik nooit bij de Vlietlanden. Ik kijk in het water en denk verroest het regent in het water. Plaatselijke bui? Ik voel niks. Als ik naar mijn trui kijk zie ik allemaal donkere stipjes en ook mijn fototoestel vertoont spetters. Dit is wel een hele aparte regen denk ik. Even later is het droog. Mooi zo hoef ik ook mijn poncho niet uit te graven. Maar als ik dan bij Stompwijk de polder induik begint het serieus. Sneeuw, hagel, het zou beiden kunnen en de poncho moet aan. Ik probeer het nog wel even maar word te nat. Net als ik alles aan heb, je raad het al. is het droog. Nou ja mooi denk ik. Liever voor nop aan getrokken dan de rest van de dag in dat natte weer lopen. Ik trek de mouwen uit en laat hem maar hangen verder. Mocht het gaan regen is ie zo weer aan. Twee fietsers die langs komen lachen zich rot. Mooie jas heb je aan. Ja hoor maar ik blijf zo wel droog en jullie niet🙂 Na een poosje lopen zie ik de Vlietlanden liggen. Eerst de brug over de snelweg nog over. Vlak voor de brug staat een bord met veelzijdig landschap van Stompwijk. Op de brug kijk je uit over de snelweg. Ja veelzijdig in soorten auto's denk ik. Wat een kabaal. En wat is het druk op de weg. Ik loop gauw door. Dan sta ik aan het water. Mooi blijft het daar toch. Ik loop nog even door tot ik er 10 km op heb zitten. Tijd voor rust en lunch. Ik heb 2 eieren en 2 bananen bij me. Met een stevig ontbijt achter mijn kiezen zal dat wel genoeg zijn had ik me bedacht. De helft gaat naar binnen. Bij het bankje ligt ook een mooi beschilderd steentje van Keitoff. Ik zal hem mee nemen en elders wel weer achterlaten. Sinds corona liggen die dingen overal. Mijn poncho kan weer in mijn tas. Blij dat ie weer helemaal uit is. Ik merk wel dat ik niet zo makkelijk loop vandaag. Zo laat naar bed is toch niet zo handig. Een flesje cola zero maar. Zien of dat werkt. Dat doet het en ik kan weer een poosje door. Dan word ik staande gehouden door een oudere man die wil weten of er een brug onder de snelweg door gaat. Hij moet naar Zoetermeer naar de skibaan. Jahoor vertel ik hem. Stukje door en dan kom je er vanzelf. Ik kom er net vandaan maar via een brug over de weg en ga ook onder een brug door weer terug. Hij vraagt hoever het is. Mijn teller zegt 12 km maar ik heb al wat verder gelopen vanuit huis. Dus het kan. Ja zegt hij want mijn zoon heeft me uit de auto gezet en nu moet ik daarheen. Lol denk ik. Gezien zijn wandelschoenen en plunje was dat vast de bedoeling. Hij vindt dat ik een goede conditie heb als ik ook weer terug kan lopen en ook nog om het water heen. Nou ja denk ik dat valt wel mee. En zeker vandaag. Ik zeg hem gedag wens hem succes en ga verder. Ondertussen irriteer ik me af en toe mateloos aan de hondenuitlaatservice. Mensen lopen soms wel met 10 honden en alles loopt los terwijl het bord duidelijk is. Honden van april tot oktober aangelijnd. Die beesten komen continu voor mijn voeten lopen, dat is niet fijn. En dan doe ik toch echt iets helemaal fout en loop ik ineens aan de verkeerde kant van de Rijn. Ga ik terug?? Nee geen zin in. Ik kijk wel hoe de weg verder gaat. Er is een fietsknopen netwerk dus ik loop maar even via die route om niet al te ver af te dwalen. En dan loop ik het centrum van Voorschoten in. Even denk ik dat het Leiden is maar dat ziet er toch wat anders uit. Voorschoten heeft een mooie kern dus leuk. Mijn maag is gaan knorren. Tjee de lunch was toch niet genoeg en ik had een broodje mee moeten nemen. Ik zet de gps maar even op bakkerij en daar ben ik vlakbij. Mooi daar mag ik vast ook wel even naar de wc. Ze hebben broodjes maar als ik vraag of ik even naar het toillet mag krijg ik te horen: "nee mw. er heerst corona en dan mag dat niet." Gunst ik zeg niks alleen maar dat ik een park moet gaan zoeken. Maar buiten denk ik: ja natuurlijk. Rijke luis dorp 😠. Maar dan geef ik mezelf op mijn hoofd. Niet alles en iedereen over 1 kam scheren. Ik eet mijn broodje en ga op zoek naar een park. Dan kom ik aan de Veursestraatweg. Ow denk ik. Dat aflopen kom ik in Leidschendam uit en loop ik langs de autoweg. Ik loop een klein stukje en zie dan een zijweggetje met de naam van een park. Mooi denk ik. Helaas is het gewoon een paadje achter huizen langs. Het wordt wat nijpend zo ondertussen en ik krijg er flink de pe in. En dan ineens sta ik toch in een soort van park. Ik zie een rij bomen en denk daar rustig in te kunnen zakken. Maar helaas er zit een sloot tussen. Ondertussen bijna wanhopig bedenk ik me niet langer en daal naar beneden. De opluchting is groot. Als ik op de gps kijk zie ik dat ik weer richting vlietlanden aan het lopen ben. Mooi denk ik. Terug daar naar toe en dan weer via de andere kant van de polder terug. Om weer bij een drukke weg uit te komen zie ik niet zitten. Dan begint het weer te sneeuwen met een mix van hagel en de poncho moet toch echt wel aan. Dit keer voor wel een kwartier. Ik ben blij niet naar Reeuwijk te zijn gegaan. Daar moet ik maar heen als alles perfect is. Bij de vlietlanden loop ik er een stuk omheen en bij een boomstam neem ik einderlijk de moeite om een kattenbak steentje die al 20 km onder mijn voet irriteerd weg te halen. Schoenen naast de kattenbak zetten is niet handig. Gelijk de poncho weer in de tas en verder. Ze zijn al jaren bezig om een brug over de weg te bouwen en nog steeds zijn ze nog niet halverwege. Het is maar een zooitje en met het lawaai van de snelweg niet leuk lopen. Ik ben dan ook blij als ik onder de weg door kan en de polder weer inloop. Leuk denk ik, ik kom in dat mooie stukje van opa's brugje. Het wordt weer leuk en ik kan zo langzamerhand weer genieten. Aan het eind mag ik nog even van het uitzicht genieten op een bankje. Het laatste eitje en banaantje gaan naar binnen terwijl 2 eenden net over de sloot rustigjes hun gangetje gaan. Het blijft leuk naar de dieren te kijken. Maar na een kwartiertje moet ik wel verder. Het wordt anders laat. Ik moet nog een klein stukje langs de drukke weg en de muziek gaat weer op mijn hoofd. Dan duik ik de polder bij stompwijk weer in, nu naar het noord AA. Er lopen twee wandelaars voor me en met hun loop ik een half uurtje op. Ik loop er zelfs voor om want zij moeten naar Zoeterwoude. Maar ze willen van alles weten over Santiago het pieterpad etc. En dan komen we op het punt waar ik echt de andere kant op moet. Nog een half uur zeggen ze en dan moet ik thuis zijn. Iets langer vermoed ik maar het zal niet veel schelen. Nog 1 keer even rust en plaspauze. Mijn voeten doen zeer en mijn lijf is moe. Ik loop ook niet meer via de Benthuizerplas maar de kortste route naar huis. Bij de boerderij t Geertje zijn de ooievaars leuk bezig. Ik geniet ervan en maak foto's. Het kost nog wat tijd voor ik me los kan maken en verder kan. Aan het eind vlak bij huis kijk ik nog even over het water uit en neem afscheid van toch een hele mooie dag van 32 km lang.

Zilver en knotwilgen

Je hebt van die momenten dat je een dag van te voren al blij bent voor de dag erna. Voorpret voor de vakantie van 1 dag. Herkenbaar? Ik ken het maar al te goed. Vandaag was het wandeldag met Victor en Hetty. Dat levert idd de nodige voorpret op. Met twee dierbare maatjes op stap met goed weer in het vooruitzicht. Meer kan een mens toch niet wensen. Wekker op half 8 dan heb ik tijd genoeg om soep te warmen en koffie te zetten. Maar half 8 is dan ineens erg vroeg en het is bijna 9 uur als ik mijn bed uit vlieg. Onder de douche, broodjes smeren, koffie en soep warmen en half 10 in de auto. Pffff ik mopper maar even stevig op mij zelf. Waarom toch keer op keer weer dat jagen en jachten. Ik wijt het maar aan Corona. Bij mij ligt zo ongeveer alles nog steeds overhoop. Vraag me niet hoe het gaat dan begin ik te huilen. Om daarna weer alles mooi weg te lachen en vrolijk door te gaan. Ik ben een ware emo hopper geworden. En ik ben gewoon erg moe. Tijd voor rust en vakantie en hopelijk alles snel weer open nu. Maar goed net na 10 uur banjer ik bij Victor en Hetty naar binnen met appeltaart voor bij de koffie. Een goed begin.

En dan gaan we op pad. We gaan de zilver en knotwilgen route doen natuurlijk bij de zilverstad Schoonhoven. Leuk daar is het altijd leuk lopen. De auto parkeren we bij garage bedrijf Hooftman. Jawel Victor zijn achternaam. En dan gaan we aan de wandel. De omgeving ken ik, maar deze route heb ik niet eerder gelopen. En ik geniet en van binnen straal ik. Er valt heel erg veel bij te kletsen met Hetty. Victor loopt onverstoorbaar rustig door. Vrouwen....

De omgeving is mijn omgeving wel. Allemaal leuke boerderijtjes, polder, riviertjes en de dieren die er wonen. De koeien zijn net buiten wat grappige momenten oplevert. Er komt een fietser voorbij die moppert al 3 keer gebeld te hebben. Wij lopen midden op de weg. Niks gehoord. Dan worden we staande gehouden door een wandelaar. Praatje en ze gaat het Pieterpad lopen. Leuk in Braamt bij Willem en Yvonne gaan slapen. Vrienden op de fiets adres en ontzettend leuk. We komen langs een riviertje en Victor zoekt op welke het is. Het nieuwe Vlietje in polder de nieuwe Vliet met aan de andere kant polder de Vliet. orgineel bedacht.

Leuk wetensvaardigheidje. Als we verder lopen komen we bij een brugje met tekst.

Ik lees het hard op. Je zus vergeeft en geneest. Hetty moet lachen en ik denk jaha dat doet mijn dear sister vast nog eens. Maar dan heb ik de vergissing door en schiet ook in de lach. Jezus vergeeft en geneest.

Het is te druk in mijn hoofd met plezier hebben om goed op te letten. We komen bij een bankje na 8 km. Mooi zo koffie en een bammetje. De rugzak gaat wat moeizaam af met twee zere schouders maar ik ben blij dat ie op mijn rug kan. Het is een leuk plekje en aan de overkant van het pad staat een paal met de Santiago schelp bij een huis. Als ik een foto van het leuke uitzicht maak staat ineens Hetty rechtop wat verderop. Die was even de struiken ingedoken en dat had ik niet in de gaten. De foto wis ik netjes🤪. En dan komt de vrouw van het huis aan fietsen. Victor vraagt of het bankje van hun huis is en of we mogen zitten en dat mag. Zij wandelt samen met haar man en vertelt nu op een leeftijd te komen dat ze denkt moeten we nog wel zover. Ze zijn ook naar Rome gelopen wat Victor en Hetty willen. Ik peins hoe dat zal zijn als ik op die leeftijd kom dat ik geen afstanden meer loop. Of niet meer zou kunnen wandelen. Ik kan me er niets bij voorstellen. Wandelen is mijn heelmeester en als dat niet meer kan tja denk ik dan waar leef ik dan nog voor. Niet aan denken maar, dat duurt vast nog heel veel jaren. Na de koffie en bammetjes gaat het verder. Het gesprek brengt ons nog wel eens op coroontje maar dat is niet erg. Het is mooi weer en picknicken buiten is veel minder een straf met mooi weer. Dan lijkt het alsof het er allemaal niet zo toe doet. Er wordt een nieuw huis gebouwd en we bekijken het even hoe een heipaal omhoog getilt wordt om de grond ingestampt te worden. Een vrouw vertelt dat het haar nieuwe huis is en ze even komt kijken hoe het gaat. Er staan al veel huizen klaar en allemaal hetzelfde. Jammer vind ik dat altijd. Juist een beetje diversiteit en chaos vind ik mooier. Maar uit diversiteit en chaos besta ik ook, dus dat is niet zo vreemd. We lopen Schoonhoven in. Leuk stadje waar ik het zelfs weer leuk vind. Winkels hebben kleding rekken buiten staan. Hetty geniet van het weer even kunnen aanraken en voelen van de stof. Ik vind het alleen maar fijn om te zien met het gevoel dat het er normaal uitziet en Victor.... Ach die loopt onverstoorbaar voort. Bij een bankje is het tijd voor soep fruit etc. Nog even genieten op een bankje, met voor ons een huis, waar een grote ladder tot het dak reikt en mannen bovenop bezig zijn aan het dak. Jaha dan merk ik wel dat ik ouder word. Vroeger zou ik ze zo na klimmen, nu word ik al eng als ik er alleen al naar kijk.

Zuster op retour. Het wordt toch elke keer maar weer bevestigd. Via de Lek lopen we een stuk over de dijk. Het is een afwisselende wandeling. Het laatste stukje gaat door het nieuwe gedeelte van Schoonhoven en dat is langs de weg en dan ben ik er ook wel klaar mee. En net als ik me afvraag of we nu ook nog door een industrie gebied moeten staan we weer bij autobedrijf Hooftman. 16 km verder en blij en tevreden.

3. apr, 2021
Lente

En het werd gewoon weer lente.

Er kwam gewoon weer zon

Omdat de lente

net als altijd

de winter overwon.

En er kwam gewoon weer lente

er kwam gewoon weer zon

omdat de zon

net als jij en ik

niet binnen blijven kon.



En zo is het maar net. Lente naar buiten, wandelen wat kunnen we anders in deze rare corona tijd.

En wat is het fijn dat in ieder gaval 1 ding niet veranderd. De seizoenen.

Gisteren ochtend werden de patienten gevaccineerd met het astrazeneca, Gisteravond bericht dat alles onder de 50 jaar niet meer ermee geprikt wordt een poosje wegens bijwerkingen.

Dus mijn 6 april prik is weer van de baan.

En nee dat vind ik niet erg. Sterker nog met al die rare berichten en ineens een naamsverandering om de negatieve lading eraf te halen twijfel ik.

En ik denk dat als ze snel weer beginnen, ik het via het werk even laat lopen tot de oproep van de huisarts. Dan zijn we hopelijk weer een dikke maand verder en is er meer bekend. Gerda is ook echt beroerd geweest van de bijwerkingen een paar dagen dus laat maar even.

Vandaag gewoon maar weer eens met Gerda aan de wandel zoals steeds op de dagen dat ik naar buiten kan.

Ik wist dat Gerda gek is op de bollen velden dus de bollenroute opgezocht. Na de koffie togen we 10 uur op pad. Best dapper want we hadden beiden late dienst gehad en dan liggen we laat op bed.

Er is vandaag een hoop te praten en ik rij dan ook wel eens mis als ik de navigatie niet in de gaten houdt. Maar dan staat de auto en kunnen we op pad. Eerst dorp van Lisse in gelopen en de kerk daar bekeken. Best een mooie kerk met mooie glas in loodramen. Nadat we weer op pad gaan zien we tegeltjes in de straten met spreuken over de bollen en bloemen. Leuk om even te lezen. Maar al met al kost het ook behoorlijk wat tijd. Bij de xenos krijg ik toestemming om een paar wandelsokken voor de patient te kopen met wie ik schoenen ben gaan kopen. Een stuk goedkoper voor haar. En dan is het door.

Langs de drukke wegen met auto's en fietsers. En langs de velden vol met narcissen en hyacinten.

Veel mensen doen met de auto de bloembollen aan. Veldje bloemen hup auto in de berm, foto maken en weer naar het volgende veld. Ieder zijn pleziertje. Ik ben blij te kunnen bewegen en lekker te lopen. Ondertussen heb ik mijn jas in de auto gelaten en kom ik erachter dat dat niet zo heel slim is. Was het eergister nog 23 graden, met 11 graden nu is het toch verroest koud.

Maar ik heb de rugzak op. Uitproberen zonder al te veel zooi en met de nodige pijnstillers. Ik wil immers zo graag gewoon met die zak lopen. En nu ben ik er blij mee omdat het mijn rug warm houdt.

En mijn hoofd suist niet. Dat maakt dat mijn humeur ook naar een tien plus schiet. Hoe heerlijk is die stilte. De eerste 8 km langs drukke wegen, ik word er niet eens chagerijnig van.

De narcissen zijn mijn lievelings bloemen. Net zonnetjes zeg ik altijd. En ondertussen babbelen we over van alles en maken we de ene na de andere foto en kom ik maar weer eens op de gedachte, dat het nu toch echt tijd wordt om mijn fototoestel weg te brengen voor een schoonmaak beurt. De foto's worden niet zo mooi meer en het is lastig kijken in een waas. Al die bloeiers geven wel kleur aan de dag zo. Op een bankje genieten we van de verassingen uit mijn rugzak. Paas tompoezen met koffie, stolletjes, een broodje, soep, een klein eitje en een banaan het gaat vandaag allemaal op. Na 8 km lopen we meer landelijk. Een vrouw op de fiets komt vragen of we haar telefoon gevonden hebben die ze uit haar zak is verloren. Nee helaas. Als ze doorfietst besef ik dat we hadden moeten vragen haar te mogen bellen. Kijken of iemand opneemt. Helaas zien we haar niet terug. Nu de drukte van verkeer weg valt is het echt helemaal top. Twee wandel dames die dezelfde route afleggen geven ook aan dat het een drukke route is maar dat ze wel door een mooi stuk bos zijn gelopen. Dat krijgen wij nog. Na een poosje bedenk ik me dat ik toch wel een keer achter een boom moet. Het is echter nog slechter dan in de polder want de drukte van fietsers en wandelaars blijft. Als we een stuk over een graspad moeten wordt het rustig. Ik zeg tegen Gerda dat ik een endje verder toch maar ga zitten en dat zij er maar voor moet gaan staan. Maar dan komt er een man met een fiets aan lopen. Die oude baas loopt niet snel dus ik verlaag mijn tempo en we gaan maar wat foto's maken tot hij voorbij is. Maar dan tot mijn grote schrik begint hij een praatje en legt zijn fiets neer. Hij vertelt bloemen te mogen plukken bij zijn familie. Al vlot loopt hij tussen de bloemen en ik blijf hippend van een volle blaas staan maar moet er ook om lachen. Dit is humor. Als hij iets verder weg is ben ik er klaar mee. Er komen nog wat wandelaars aan en ik zeg tegen Gerda als die voorbij zijn moet het toch echt gebeuren. Ik denk die kijken toch niet om. Maar als ik netjes zit kijkt er een toch even om. Jammer dan. Ik ben blij als ik leeg ben en verder kan. We komen echt ook langs mooie optrekjes. Het is toch altijd leuk te fantaseren in zo een huis te wonen. Om er even later achteraan te denken blij te zijn dat ik niet zo een groot huis heb. Elk huis heeft zijn eigen kruis, maar fantaseren en dromen is wel een van mijn hobby's op dit soort dagen. Corona houdt ons echter ook regelmatig bezig. Maar ook het gedrag van mensen. Het blijft me verwonderen elke keer opnieuw. Mensen klimmen gewoon over afzet linten om bij de bloemen een selfie te kunnen maken. Of ze lopen er gewoon tussendoor om in het midden een foto van zichzelf te maken. Wat bezield mensen toch om het altijd weer voor zichzelf te verpesten. Ik zeg tegen Gerda net als de apenheul. Aai geen apen. En je ziet al die kids apen aaien en ouders die niet ingrijpen. Gevolg blerende kinderen nadat de aap bijt en vervolgens worden de apen weggehouden en mogen ze niet meer bij je komen. Sindsdien heb ik niks meer met de apenheul. Mensen leren het gewoon niet. Blijkbaar spreekt een hoop mensen niet dezelfde taal. Ik denk er maar niet te lang over na. Zonde van mijn dag.

We lopen een stuk onverhard door het weiland. Denken verkeerd te lopen, gaan terug om er dan achter te komen dat we goed lopen. Ik moet weer hoognodig als we even gaan zitten. Ik kies de stekjes uit want nu zit ik voor een huis met grote ramen. Het zij zo. En dan zien we de laatste echte mooie velden vol hyacinten. Klein ommetje om er te komen en nog even te genieten. Prachtig is het. Maar dan is het even door kachelen want de tijd tikt weg en de avondklok is welliswaar naar 22.00 uur maar is wel de tijdbom. En we willen nog wel samen eten bij Gerda.



Even voor 19.00 uur zijn we dan weer bij de auto. 23 km verder en intens tevreden. Het was vandaag een hele goede dag.💔











28. mrt, 2021
En de wind neemt mijn gedachten mee.

Van voor naar achter, van links naar rechts, Regen nee toch niet, donkere bewolking, lichte bewolking, waterig zonnetje, Vlietlanden nee toch maar leiden en bij Leiden nee kan misschien toch naar Vlietlanden, nee liever Leiderdorp, Ach nee Hazerwoude is ook wel leuk, Hee Zoeterwoude is minder ver nog dan doe ik dat, Mooi ik ben het zat en pak de bus, Nee ach nog 7 km ik loop wel door. Buigen of barsten een ei of een eitje, zo verliep vandaag mijn dag.

De klok ging vooruit. Dus om 23.30 uur gisteravond voor het naar bed gaan mijn horloge vast een uur verder zetten. Ik wil het goed doen en kijk op de telefoon hoe laat het precies is. Mooi 23.32.

Ik draai 12 keer in de rondte want ook de datum klopt niet meer. Dan staat hij keurig op 23.32 uur.

Vanmorgen is het nog donker als ik wakker wordt. Mooi ik draai me nog een poosje om. Dan word ik om 9 uur wakker. Fijn nog een poosje liggen voor ik mijn wandel kleding aan ga trekken. Ik lig me te bedenken waar ik heen zal gaan. Ik zie een berichtje op een fb groep voorbij komen van iemand die een fietstocht naar de Vlietlanden had gemaakt. Hee ja leuk dat gaat het worden. In mijn hoofd maak ik een route en dat lijkt wel een aardige die goed te lopen zal zijn. Als het tenminste droog blijft. Buienradar maar eens bekijken. Ja gelukkig het blijft droog. Voor de zekerheid het weer per uur erbij. Ook nu blijft het droog. Dat is fijn. Bed uit aankleden en mijn verassingslunch klaar maken. Dit keer met een heus ganzen ei. Zag hem gisteren bij de tuinderij en dacht laat ik het eens proberen. Binnenkort ga ik met Gerda op stap en als ie lekker is neem ik ze als verassing mee.

Ding moet wel een kwartier koken maar bedenk me, dat als ik me op mijn dooie akkertje klaar maak ik nog om 11.00 uur buiten kan staan en dat is meer dan tijd zat. Om 11.00 uur zie ik het buiten toch wel donker worden. Nog maar even op buienradar voor de zekerheid kijken. Als ik mijn telefoon bekijk zie ik daar dat het al 12.00 uur is. He??? Op mijn horloge is het toch echt 11.00 uur. Dan moet ik ineens aan gisteravond denken. Ja handige dodo. Ik zet mijn horloge 12 keer een uur verder om de datum goed te krijgen maar vergeet vervolgens dat ik hem ook nog een uur vooruit moet zetten. Waar zit ik met mijn hoofd🤒. Op buienradar blijft het droog en ik besluit in ieder geval een regenjack mee te nemen. Om mijn middel zodat ik hem aan kan mocht het toch gaan regenen. Snel stap ik dan de deur uit. En op straat..... Het regent en het stormt. Dat wordt dus rechtsomkeert. Ik ga niet in de regen lopen. Vervolgens trek ik mijn jas aan en berg mijn fototoestel eronder. Rondje noord AA dan maar. Halverwege lijkt het droog te worden en ach dan loop ik maar door. Het plan Vlietlanden laat ik echter wel varen. De open vlakte langs het water met windkracht 7 is niet grappig. Zoeterwoude maar en dan naar Leiden. Ik heb het windje in de rug dus dat is lekker. En ineens bedenk ik me dat ik wel mee kan lopen met de wind. Gewoon alle wegen zoeken dat ik wind mee heb en ben ik het zat dan pak ik de bus. Ja dat is een goed idee. Automatisch loopt het dan ook richting Leiden. En vlak ervoor lijkt het alsof de wind minder wordt en bedenk ik me dat ik misschien toch naar de Vlietlanden kan. Ik loop naar de weg en zie vervolgens dat ik een heel stuk terug moet wil ik daar terecht komen. En daar heb ik nou net geen zin in. Toch maar Leiden en via Leiderdorp dan weer terug? Een optie. Ik wandel door en kom in park Cronesteijn bij Leiden. Tijd voor de lunch. Vol verwachting doe ik mijn buideltje open. Oooo lekker een heel groot ei met een banaan.😀 Ontbeten heb ik ook nog niet dus het is welkom. Zelfs zout vis ik uit de buidel. De eerste hap gans denk ik lekker. De tweede hap gans denk ik, mmm echt waar?? De derde hap besluit ik dat als dit ei naar gans smaakt, ganzen voortaan nooit meer bang voor me hoeven te zijn dat ik ze op wil eten. Als de helft van het ei erin zit, zit ik en bomvol en moet ik moeite doen het ei er niet net zo hard uit te gooien. De nog niet gegeten helft verdwijnt netjes weggewerkt in het water voor de vissen. Een banaantje om de smaak uit mijn mond te krijgen en verder maar.

Dit keer was de verassing behoorlijk tegenvallend. Het maakt mijn humeur er ook totaal niet beter op. Het waait ook weer behoorlijk hard dus ik ben blij dat de Vlietlanden toch opzij gezet zijn. Als ik het park door ben bedenk ik me niet verder naar leiden te lopen maar rechtsaf te gaan langs het water. Kijken of ik zo ook in Leiderdorp kom. De wind komt soms van alle kanten en ook met harde vlagen. Ik heb moeite om recht te lopen. Geen fijne loopdag. Heel simpel ik heb een hekel aan storm. En ik ben blijkbaar niet de enige. Er wordt nauwelijks gegroet.

En er zijn toch heel wat mensen op de been of proberen het met de fiets.

Dan zie ik een bordje Hazerwoude dorp 8 km. Ja ha ik heb er al 12 km op zitten. Van Hazerwoude is het ook nog eens 7 km en Leiderdorp zie ik nergens meer liggen. Oke Hazerwoude dan maar. Na een poosje zie ik een bordje de Zoeterwoude Rijndijk. Verroest denk ik, dan kan ik via de Rijneke boulevard de polder weer in en zal dat een hoop kilometers schelen. Om niet pal tegen de wind te lopen loop ik via straatjes. En wat ik eeuwig vermijd lukt me nu niet. Een poosje door een industrie gebied. De muziek kan me ook al niet zo boeien maar laat ik maar vrolijk op mijn oren staan. Dan bescherm ik in ieder geval mijn hoofd tegen dat gesuis door de wind. En dan loop ik eruit en sta ik bij de kloosterkerk. Ach denk ik dan ben ik bijna bij van Bemmelen de schoenenzaak waar ik gisteren met een patient was voor wandelschoenen. Beiden geslaagd en zij op de walkers van Lowa ,waar ik een paar schoenen terug zo zalig op liep, maar die snel versleten waren en ook niet te krijgen toen. Ik loop maar weer wat straatjes door en denk dan dat ik bij de schoenenzaak ben. Als ik erheen loop blijkt het echter weer een industrie gebied te zijn. Wel ja joh denk ik het maakt niet zo heel veel uit.

Maar als ik daar dan uitloop sta ik bij de weg naar Zoeterwoude dorp. Bij de benzinepomp maar even een bak koffie gescoord. En het denken begint. Bij zoeterwoude kan ik terug naar de weg lopen waar de bus gaat. Ik ben wel klaar met de wandeling. Ja dat doe ik. De eerste keer sinds corona dat ik met ov ga. Vol goede moed duik ik de polder in waar de wind genadeloos om mijn oren slaat. Ik vlieg werkelijk alle kanten op en heb moeite om vooruit te komen. De narcissen liggen bijna krom op de grond. Buigen of barsten denk ik. Ik heb behoefte aan zitten maar bedenk me dat aan het eind van de weg te doen als ik wat beschutter zit. Maar het is echt wel een heel gevecht. Dan ben ik er en zie ik de weg waar de bus zou stoppen. Eerst zitten en een flesje cola zero ein kiepen. Mijn benen zijn lam en ik moet op adem komen.

Dan komt er een oude man voorbij hobbelen met wandelstokken en stevige wandelschoenen aan. Vriendelijk groet hij. Gunst denk ik en dan loop ik te miepen dat ik de bus ga pakken. Het is nog maar 7 km. Ik loop door en ga weer op pad. 5 minuten later begint het te regenen. Gossie dikkeme had ik nou toch maar de bus gepakt. Harde wind tegen en de regen, wat een zegen.

God zorgt voor ons allen denk ik als de kerk open blijkt. Mooi ik ga maar even binnen lucht happen en uitpuffen.

Als ik weer buiten kom is het droog en lijkt de wind wat gedraaid. Het pal tegen komt ook niet meer terug. De regen trouwens ook niet. Ik bedenk me dat ik wandelen leuk vind maar zodra ik een jas aan moet dan vind ik er geen bal meer aan. De regen vond ik niet erg de wind was vandaag mijn vijand. Ik ben dan ook blij als ik mijn huis binnenstap na 26 km. Met de laatste twee minuten nog een waterig zonnetje waardoor mijn humeur ook wat beter wordt. Ik merk dat mijn hoofd vol zorgen om Corona weer even lekker leeg is.

Toch blij dat ik wel ben gaan lopen maar ik hoop de volgende wandeling op wat ander weer.





28. feb, 2021
Lopen tot de zon komt

Pomperidom ga ik of ga ik niet. Het is mistig en daar heb ik geen zin in. Maar ik wil ook zo graag een afstand lopen en dan kan ik niet te laat van huis. Ik wacht maar en dan ineens trekt de mist op. Kwart over 12 sta ik buiten. Dan maar minder en maar zien. Ik had al bedacht dat ik via Bentwoud naar de Rottermeren ging. Bij de Benthuizerplas is het een drukte van jewelste. De vogels komen terug en die maken een hoop kabaal. Nog even en dan begint ook voor hen het broedseizoen. Bentwoud tja het is nog een kale boel. Ik denk terwijl ik loop dat de Rottermeren niet zo een goed plan meer is. Te ver. Wat dan. Waddinxveen is een optie. Op de kruising Waddinxveen Moerkapelle maak ik mijn keus. Waddinxveen en dan de polder in. Het is erg druk op de weg met wandelaars en fietsers. Ik ben blij dat ik toch in mijn omgeving gebleven ben. Mijn eerste idee was Reeuwijk maar bedenkend dat het daar op de smalle paadjes wel eens erg vervelend lopen kon worden met de drukte en geen afstand kunnen houden, toch maar in de buurt lopen. De mensen zijn op dit deel nog wel super gezellig. Ik heb de muziek op mijn oren en zing lustigjes mee. Lopen tot de zon komt en ik laat hem vaker opnieuw afspelen. Het levert me vriendelijk lachende gezichten op die groeten. Maar dan kom ik bij Waddinxveen. Een echte geloofs gemeenschap. Daar worden de groeten formeler. Nette zondagse kleding en minzame knikjes. Blijkbaar val ik met mijn wandelplunje een beetje buiten wat zou mogen. Ik weet het niet maar ik krijg altijd een heel ongemakkelijk gevoel. Ik loop maar snel door en ben blij als ik Waddinxveen uit ben. In een bushokje vlak voor ik de polder induik zitten er 10 km op en is het tijd voor een bammetje en drinken. Graaiend in mijn buideltje kom ik mijn verassing tegen. Een eitje wat ik er nog bij had gestopt. He lekker dat is genieten. Ik ben toch maar een bofkont met mezelf als huisvrouw😀. Het gaat er heel vlot in en na 5 minuten vind ik het welletjes. Ik moet nog een eind. Buideltje om muziek weer op mijn bovendop en zingend gaat het verder. De polder komt er direct na het bushokje al aan en met een gelukzalig gevoel duik ik erin. Er is veel te kijken. Ik wil eigenlijk andere wegen lopen maar veel keus heb ik niet. Ik ken denk ik elke meter asfalt zo ondertussen wel. Maar dan denk ik toch een andere richting op te kunnen. Het lijkt ook echt zo. Ik kijk mijn ogen uit naar al dat nieuwe. De lucht is staalblauw en ik vraag me af of dat weer komt doordat er zo weinig vliegtuigen zijn. Vanaf dat moment gaat het ene vliegtuig na het andere over. Er komen paragliders uit. Leuk om te zien maar ook veel andere grote vliegtuigen gaan voorbij. Ik vraag me af waar al dat vliegverkeer ineens heen gaat. Gaan er nog zoveel mensen op pad??? En dan sta ik bij klein zwitserland en moet ik keihard lachen. Niks nieuwe wegen maar gewoon van de andere kant af gelopen. Maar het is wel een uitgelezen plekje om een hoekje op te zoeken om even te plassen. Klein Zwitserland is nog in wintersfeer. Niks geen bloemen maar wel een kale rommelige bende. Ik loop naar achteren waar ik een zandberg zie. Mooi daar moet het lukken. En dan sta ik naast een groot jesus beeld. Gossie dikkie, denk ik. Gaat die nou op me neer kijken als ik mijn broek laat zakken? Ik kijk hem eens ernstig aan en vraag hem zijn ogen dicht te doen. En vooral te zwijgen want dat ik iets doe wat niet mag is wel duidelijk. Opgelucht kan ik weer verder en ik groet Jesus nog maar eens minzaam. Bedank hem dat ik me even kon terug trekken. Het gaat verder richting Hazerswoude. Nog steeds in tegengestelde richting. Het blijft grappig hoe anders je de dingen dan weer ziet. Maar dan sta ik in Hazerswoude dorp. Ik besluit bij het gekleurde bankje bij het huisje waar ik een paar jaar geleden een vrouw trof, die me zomaar de sleutel gaf om binnen naar de wc te gaan en wat te drinken te pakken nog even te zitten. Dat duurt nog wel even maar dan ben ik ook wel weer twee uur verder en over de 20 km heen. Het bankje is geverft in een bruine beits. Even sta ik te twijfelen en ik loop even verder om te zien of het wel het goede plekje is. Maar dat is het. Weer terug heb ik geen zin in dus ik loop door. Er komt nog wel een bankje. En daar plof ik wel even op. Flesje cola zero met zijn wonderlijke werking vliegt naar binnen en laatste bammetje en banaantje vliegen er even hard achteraan. En dan gaat het snel weer verder. Niet de kortste weg wel de mooiste. Dan kom ik ook wel aan de 30 km. Ik loop weer alsof ik nog maar net onderweg ben. Ik snap nog altijd niet wat die cola zero voor stofje heeft wat gewone cola niet heeft. Eigenlijk wat geen enkel ander drankje heeft. Ondertussen begint mijn blaas weer op te spelen. Blijkbaar is de temperatuur niet warm genoeg waardoor ik het niet uitzweet. En dan is een polder lastig. Ik hobbel door. De tijd begint me wel wat parten te spelen. Ik wil nog zo graag een stukje maar het wordt later. En dan kom ik op het stuk waar ik door kan naar Weipoort. Dan nog maar een stukje om, maar dit kan ik niet laten. Plus het voordeel dat ik dan vast ergens mijn blaas gerust kan stellen. Ik moet een heel smal paadje in. Een waarschuwings bord slip gevaar voor auto's. Ik moet lachen. De auto die hier door een hekje komt, dat wil ik zien. En dan komt de avond in zicht en wordt het rustig in de natuur. Ook in mijn lijf is die rust voelbaar. Ik word hier zo vreselijk blij van. Hoe kan het toch dat mensen niet van deze prachtige omgeving houden. Ik kan er met mijn pet niet bij. Rustigjes hoor ik de koeien in de stallen. Een tractor doet zijn laatste werkjes en op het veld grazen de schaapjes en zit het vol vogels. De natuur weer voor de dieren. Op de weg wordt het stil. Geen wandelaars meer en een enkele fietser. Ik maak foto's van de ondergaande zon. Wat een mazzel dat ik besloten heb toch nog via een omweggetje te lopen. Moe ben ik niet en ik kan nog wel uren door maar de duisternis gaat me inhalen. Bij het Geertje zie ik voor het eerst de ooievaars op het nest. Oooo denk ik de lente komt er echt aan. Ik zucht gelukszalig. Wat een zegen in deze corona tijd. Langs het Noord AA en via de Benthuizerplas kachel ik op huis aan. Over het Noord AA hangt een prachtige lucht. Ik loop het gras over om nog even bij het water foto's te maken. En dan zak ik tot bijna mijn enkels weg in het water. Oei dat wordt heel snel terug naar de weg. Mijn voeten houden het droog. Fijne schoenen denk ik voor de zoveelste keer. Maar dan na 35 km sta ik bij de pizzeria en barst mijn maag in gejubel uit bij het ruiken van eten. Met een bochie vlieg ik naar binnen. Vanavond maar een keer ongezond aan de pizza. En dan ben ik ook thuis. Voldaan niet moe maar wel erg jammer dat het wandel weekend alweer voorbij is.


27. feb, 2021
Lente kriebels

Wat was het druk afgelopen week. Wat extra uurtjes gedraaid om met patienten te kunnen wandelen, wat ontzettend leuk was om te doen, maar daarnaast ook twee dagen met agressie wat heel erg vervelend was. Het hoort er allemaal bij. Dan ook nog de versoepelingen of liever gezegd, meest suffe ideeen die ik maar kan bedenken en ik zucht er maar eens van. Ik kan in ieder geval even naar de kapper om het een beetje in model te laten knippen. Maar verder mag het groeien, gezien ze over een paar weken wel weer dicht zullen gaan. Het vaccineren wat bij ons op 9 maart zou beginnen gaat ook niet door wegens te weinig vaccins, dus we wachten maar weer af.

Al met al zie ik het er nog van komen dat we dit jaar nog wel ronddolen met coroontje.

Maar goed tijd om even mijn zinnen te verzetten het weekend. Vannacht laat gaan slapen dus niet vroeg op. Ik had gedacht een end te kunnen maar pas om 13 uur weg?? Nee dat zou het dan niet gaan worden. Net langs het Noord AA loop ik ook nog twee luitjes van de kattenzorg tegen het lijf. Poosje mee staan kletsen en uitnodiging voor etentje dus leuk.

Maar dan moet ik toch echt wel aan de wandel wil ik nog wat kilometers maken vandaag. De rugzak is thuis gebleven die kan niet meer op mijn schouder. Maar de buidelzak van Gerda doet goede zaken. Fototoestel thuis gelaten Heb een telefoon met camera en heb al zoveel foto's van de polder dat het ronduit dubbele plaatjes schieten wordt. Toch maak ik nog wel een aantal foto.s en geniet van de bloemetjes die alweer staan te kleuren in het landschap. In mijn hoofd zit wel een route die kan voor vandaag. Maar het lopen gaat goed en ineens besluit ik hem eens andersom te lopen. Dat is ook wel eens grappig en dan zie je het net weer anders. In weipoort is de ijsboerderij al open. Even denk ik of ik zal.... Maar ik moet kilootjes kwijt dus braaf aan voorbij gegaan. Ik zit enorm op de wiebel. Mijn hoofd maalt en wil niet uit. Normaal zet ik dan muziek op maar het suizende hoofd is heel erg stil vandaag en daar word ik zo blij van. Ik probeer gewoon te genieten van de stilte maar uiteinderlijk gaat dan toch een poosje de muziek op. En dat bevalt goed genoeg om lekker mee te zingen. Ik ben niet de enige die aan de wandel is. Het is best druk en een automobilist is daar blijkbaar in weipoort vandaag niet blij mee. Hij blaft me af dat ik aan de andere kant van de weg moet lopen. Krijg de pip denk ik, ik moest alleen even oversteken. Maar de rest van de wandelaars en fietsers zijn super vriendelijk dus ik zet hem snel uit mijn bol. Eenmaal in zoeterwoude dorp in het centrum zit ik wel met een probleem van hoognodig moeten. Ik schiet de bakkerij in en mag even illegaal naar het toillet. Mensen zijn goed voor elkaar. Ik haal gelijk maar een broodje om de kachel brandende te houden. Buiten sta ik nog even met de bakker te praten over het mooie weer. Heerlijk zo dat lente zonnetje alweer En al zo vroeg in het jaar. Laat het maar zo blijven nu bedenk ik me. Als ik verder ga, ga ik van de geplande route af. Ik kan richting de drukke weg lopen en daar onderdoor. Dan kom ik langs dat leuke stukje polder met opa's brugje. Ik heb nog wel tijd genoeg. Het is leuk lopen en mensen die voorbij fietsen vinden dat ook leuk fietsen. Mooi wonen zeggen ze. Ja zeker denk ik. Als ik weer bij de weg kom duik ik de polder aan de andere kant weer in richting het noord aa. Er staan mensen op de weg te kletsen tegen mensen aan de andere kant van de sloot. Ik loop langs en het floept er zomaar uit. Dat is nog eens een gepaste afstand. Even denk ik dat ze me niet gehoord hebben maar dan schiet de vrouw in de lach. Het gaat hier best goed hoor zegt ze. Op het water is iemand met de sup op pad. Wat een gek gezicht. De vorige wandelingen nog maar zo kort geleden banjerden we door de sneeuw en nu komt er een in korte broek op zijn sup voorbij. Het weer doet in ieder geval zijn best ons door de zo lastige tijd heen te loodsen. Bij het Noord AA bedenk ik me net genoeg tijd te hebben voor de langere route erom heen. Moe ben ik niet en tijd heb ik ook dus mooi. En dan wordt het het laatste stukje toch echt tijd voor huis. Na 25 km sta ik weer binnen.

Toch nog een langer end dan ik gedacht had. Maar ook goed om weer op te kunnen laden.

Burg- Haamstede een dag van glijden glibberen en eindeloos genieten

Dag twee van het weekend wandelen en vandaag in een hele andere omgeving dan gisteren. Gerda had deze keer de tocht uitgezocht. De kuitenbijter tocht bij Burg-Haamstede van 20 km ongeveer.

Even een twijfel of we dat gaan redden, dwars door de duinen met sneeuw en gladheid maar besloten het wel te gaan proberen.

De tocht kan ingekort worden naar 13 km en dat vind ik net wat te kort voor zo een eind rijden.

Om 9.00 uur zijn we op pad en om kwart voor 11 kunnen we gaan lopen.

Voor we het dorp uit zijn, zijn we een poosje verder. Er valt al direct veel te zien.

Maar dan lopen we door een noors straatje met allerlei Noorse huisjes, wat echt geweldig leuk is, de duinen in.

Het grote genieten kan beginnen.

Al dat wit, het maakt de omgeving zo anders en zo ontzettend mooi. En ook in de duinen wordt op de kleine duinmeertjes volop geschaatst. Ik moet even denken. Mijn schaatsen lagen alweer klaar om erop uit te gaan. En ik heb serieus lopen twijfelen wel of niet. Maar ik wil op dit moment ook niks geks krijgen door een val of verdraaiing. Op mijn werk ben ik aangemeld om te helpen met vaccineren van het corona vaccin en de personele bezetting is ontzettend dramatisch. Uitvallers kunnen we nu ook niet gebruiken. Daarnaast is het ijs niet echt geweldig en een lekkere merentocht schaatsen zit er ook niet in en daar zou ik dan eigenlijk voor willen gaan. En wandelen en zoveel moois zien nu juist met al die sneeuw... Een afweging maar die duurt niet heel erg lang. Het wandelen zit toch meer in mijn hoofd dan het schaatsen. En achteraf ben ik ook erg tevreden met de gemaakte keuze. Dus alle ennen gaan de vriezer in, ik geniet. Het zijn gewoon twee geweldige dagen. Pratend en zwijgend gaan we voort. We moeten een steile trap op en even denk ik gunst. Dat is dus wandelen in de duinen. Heuveltjes waar ik nou niet erg blij van wordt. Eenmaal boven lezen we verkeerd en moeten we langs de zijkant weer naar beneden. De trap lijkt minder glad dus ik sjees de trap weer af. Gerda komt via het zijpad. Eenmaal weer samen weet Gerda te vertellen dat we een ander zijpad hadden moeten nemen. Alleen was ik te snel weer de trap af gesjeesd waardoor ze niks kon zeggen.🤭 Beetje zuchtend klim ik achter Gerda weer aan naar boven en dan zien we het juiste pad. Het is een stukje gebied vol bunkers. Ik kan er niet warm van worden. Oorlog in een zo vredig landschap, alleen een mens kan zoiets verzinnen. Ik zet mijn gedachten weg. Teveel te genieten om bij dit soort ellende stil te blijven staan. De stokken komen vandaag wel heel goed van pas. Ze houden ons staande op de ijsbaan wat het pad vaak is. Mijn muts laat mensen lachen. Het is dat ik hem zelf zo leuk vond toen ik hem op een site bij iemand zag, maar hij heeft wel een extra functie. Mensen worden er vrolijk van. Gerda vertelt later dat een stel moest lachen om mijn muts alleen dat zo een oud iemand er niet onder hoort😀. Gunst ik moet er wel heel erg om lachen. Ben ik blij nog jong van geest te zijn. We houden toch best nog wel regelmatig pauze. Een oliebol gaat er nog lekker in en de koffie met boterham en eitje gaan er vrolijk achteraan. De wind is guur dus iets warms is dan wel erg lekker. In het stuk bos gebied wordt het een stuk aangenamer. Uiteinderlijk kan in de loop van de dag mijn jas in ieder geval uit. Voor mij veel fijner lopen. We zien paarden lopen op het pad en kunnen er gewoon tussen lopen. De dieren zijn heel erg tam. We moeten een stukje over het strand. Mul zand is echt niet mijn ding maar dat valt mee. Het zand is gewoon super hard. En het is ook nog eens super mooi. Ergens ook jammer dat het niet wat langer door gaat en we de duinen weer in moeten. Maar ach het is eigenlijk allemaal te mooi, en daardoor te kort. Dan zijn we een stuk van de route beschrijving kwijt. Dat is even een dingetje. Gerda heeft hem wel op de telefoon staan maar zegt niet te vaak te kunnen kijken want telefoon is niet vol meer. Mijn oplader past niet op haar telefoon. Net weer een gevalletje van jammer. Zeker omdat er in de routebeschrijving met vet gedrukte letters stond "niet verdwalen". We dwalen dus af en toe gewoon wel. Als we nog op een heel mooi punt de laatste rust in lassen gaat een beker hete soep er nog lekker in. Wat een uitkomst om mee te nemen met die kou. Dan gaat het verder en lopen we toch echt een stukkie verkeerd. Gelukkig zetten mensen ons weer op het juiste spoor. En dan staan we bij een tentje waar ze glühwein verkopen met appeltaart. Tja daar hoeft niet lang over nagedacht te worden. Nog 1 keer rust dan maar en even heerlijk genieten. Daarna is het echt doorhobbelen willen we voor donker terug zijn. We lopen langs een vakantie park met sfeervolle huisjes. Leuk die rood witte luiken. Vroeger wilde ik die later ook hebben en ook Gerda is er weg van. De kuitenbijters, uiteindelijk vond ik het erg mee vallen. Wat niet mee viel is dat veel wegen net ijsbanen zijn. We glibberen en glijden erover heen en wisten ons zelf staande te houden. Maar al dat gedraai is te voelen in, onze op leeftijd komende lijven. Het gaat allemaal niet zo soepeltjes meer. We zien narcissen boven de sneeuw uit komen. Voorbode van de lente. Morgen gaan we de winter verlaten. Regen ijzel en een heel stuk warmer de komende dagen. Een nieuwe tijd breekt aan. De sneeuw.... De witte koude geweldige mooie wereld.... Het schoof corona voor even naar de achter grond.








What do you want to do ?
New mail
13. feb, 2021
Trage tocht Doorn

En de winter duurt voort. Ondertussen gewend aan het rijden in deze omstandigheden zit ik wat relaxter op de weg. Maar vandaag reed ik met Hetty en Victor mee naar Doorn. We gingen de trage tocht Doorn lopen. 8 december liep ik hem met Gerda maar nu in de sneeuw.... Hij was toen al zo mooi, wat zou het dan nu zijn met sneeuw? Ik keek er enorm naar uit.

Na de koffie togen we op pad en om 11.00 uur liepen we. Goed warm aangekleed, zo moesten we er wel tegenaan kunnen.

Klein stukje zoeken naar de weg en na een rondje stonden we weer bij de auto. Rondje van de zaak en Victor besloot zonder zijn stokken te gaan lopen. Die konden dus gelijk terug de auto in.

Dankzij een spiegeltje van pijnstillers kan ik nu ook mijn rugzak gelukkig zonder al teveel last op mijn rug. En ik kan mijn stokken gebruiken. Van de week gaat er een prik in dus dan hoop ik van de pijnlijke schouder verlost te zijn.



Maar dan gaat het echt op pad. En het was mooi. Mooi en glad. Soms erg lastig om je heen kijken en niet uit te glijden maar het ging goed. Als we begonnen te glijden waarschuwden we elkaar met pas op. Grappig, net alsof dat op zo een moment nog gaat helpen😀, Het is een automatisme.

Een groot deel van de route wist ik zowaar nog uit mijn hoofd en eigenlijk kwamen we best wel snel aan bij het Bankje waar Gerda en ik destijds aan de oliebollen en hete koffie gingen, bij de kromme rijn.

Voor nu ook een uitstekend plekje voor koffie, broodje en stukje chocolade.

Na een kwartiertje opgewarmd door de koffie ging het verder langs de kromme Rijn.

Zo lopen we het plaatsje Cothen in. De kalfjes die vorige keer nog in hun iglootjes lagen bij de boerderij, waren nu verdwenen, maar onder een tafeltje zat wel een kuddetje kippen met kalkoen. Lekker warm bij elkaar. Ik blijf het maar zo zielig vinden al die beestjes met hun blote voetjes daar in de kou.

Het blijft enorm leuk lopen en in een straatje zitten mensen gezellig met een biertje buiten in het zonnetje. Het kan dan ook wel. Ook ik heb mijn jas al een poosje uit en ook mijn handschoenen zitten al lang in mijn zak. Dit is echt zo genieten.

Waar we 8 december liepen aan te modderen en tot onze enkels in de modder liepen was alles nu hard van de sneeuw en vorst. Glad maar beter dan die blubber.

Tja en dan moet er nog een keer rust worden gehouden en plas pauze. En dan is 2 broeken aan toch wat lastig. Vrolijk zeig ik neer in de doornen, mijn best doend om boven de sneeuw te hangen en niet erin 😉 ,maar opgelucht daarna aan de koffie.

Nog altijd warm.

Erg veel drinken doen we niet met deze kou.

Als we uitegrust zijn beginnen we aan het laatste stuk. Het is duidelijk al langer licht.

Als we dan nog een leuk soort landgoed zien besluiten we nog even te gaan kijken. En dan moet ik lachen want we zijn bij huis Doorn dus ook pal bij de auto.

We genieten nog even op het landgoed als we de zon weg zien zakken.

Om 18.00 uur is het dan ook wel klaar en wordt het erg koud. Tevreden gaan we op huis aan.

En in de auto terug denk ik nog maar eens aan al die arme dieren die we onderweg zagen. Nu in het donker met hun blote voetjes op die bevroren grond....





8. feb, 2021
Winter wonderland

Dagen zat ik in de stress. Bar en boos weer voorspeld en moeten werken, dus de weg op moeten. Mijn auto afgeladen met slaap spullen voor als ik niet naar huis durfde, kaarsen om de auto warm te houden mocht ik stranden, de sneeuwschep voor als ik niet weg kon rijden en de nodige krab en ruitbeschermers. Wat een onderneming. Uiteinderlijk wist mijn collega via de app mijn stress een beetje weg te nemen. Ach ja we zien het wel. Ik moet lachen om mijn eigen gestress. Het geeft me inzicht in mezelf en dat het nog steeds niet oke is in mijn bovendop. Maar goed de wandelclub wordt wel officieel gemaakt, met 3,5 km met 3 patienten in de sneeuw wandelen en daarna met een patient, een bloten voeten in de sneeuw challenge. Het rijden erna naar huis is dood eng. Glibber en glij en af en toe vast op een stuif duintje, maar met 30 km per uur en 50 km op de snelweg kom ik thuis. Blij dat ik er heelhuids weer ben. Vandaag zoals verwacht, worden afspraken gecanceld. Mooi dat wordt een rondje polder. Ik moet de rest van de week werken en ik wil wel heel graag wat van de witte polder zien. Het lijkt zo tussen de huizen goed te doen. De blubberige harde pap op de straten zijn wat minder, maar in de polder zal dat wel gaan. Bij het noord AA is het fietspad mooi schoon om te lopen. De weg is minder mooi. Blijkbaar zijn ze bang voor vallende fietsers die naar het ziekenhuis moeten. Het is mooi buiten en ik heb de wind nog in de rug. Rondje Prielenbos is echt prachtig. Eenmaal weer op de weg heb ik een stukje wind tegen en merk ik de snijdende kou in mijn gezicht. Ik had nog een thermo pool broek en daaroverheen mijn gevoerde wandelbroek. Een hemd en wind dichte trui met de onderkant van mijn zeil pool jack. Dus koud heb ik het verder niet. Ook mijn voeten blijven lekker warm. Maar alles wat onbedekt is wordt in de wind koud. Wel heel erg lekker. Mijn collega apped een foto door van een certificaat met zijn blote voeten in de sneeuw. App hem terug. het op intranet te zetten en op te roepen tot mee doen. Maar dat durft hij niet 😀 Ik heb veel tijd nodig om foto's te maken dit keer. De polder ziet er weer zo anders uit nu zo wit. Ik vind het prachtig. Dan begint het toch weer te sneeuwen en gaat het toestel in de tas. Dat betekend elke keer kort pakken en weer snel weg stoppen. Maar ik heb geen haast. Mijn hoofd is niet leeg maar dat geeft vandaag niet. Een beetje mijmeren is ook best gezellig. Ik ben ook wel heel erg blij met mijn werk. Het is een heel fijn team en we hebben een geweldige leidinggevende. De groep patienten is hardstikke leuk en ik kan er echt wel mijn passie in kwijt.

En dan is wat mijmeren over wat ik allemaal wil echt niet erg. Dan denk ik nog wel eens terug aan Parnassia, waar het er toch heel erg anders aan toe ging. Vlak bij huis zijn kinderen aan het sleetje rijden van een heuveltje af. Grappig dat wij dit vroeger ook zo leuk vonden. De heuvels waren in onze beleving toch veel hoger dan ze werkelijk waren. Na 18 km hou ik het voor gezien. Mooi genoeg voor een middagje lopen.




What do you want to do ?
New mail

What do you want to do ?
New mail
26. jan, 2021
De wandeling van hoop

Gisteren te horen gekregen dat de scan van mijn hoofd oke is. Geen rare dingen dus mooi.

Het suisen moet wennen. Doet het ook wel als het zo blijft als nu. En de avondklok is ingegaan en daarmee dus ook de rellen. Het was te verwachten. Alle steden worden getroffen en alles wordt vernield. Diep triest en zo ellendig voor alle ondernemers die het toch al zo moeilijk hebben. Het maakt me wat onrustig. Je kan geen gesprek voeren of het gaat over de rellen. Eigenlijk zou ik vandaag naar mijn moeder gaan maar er worden om me heen mensen getest met wie ik in aanraking ben gekomen. Dus afgebeld en ik mijd mensen zo veel mogelijk maar weer even. Vanochtend om 9 uur wel naar de fysio. Dacht mooi dan ga ik erna de polder in. Nu met de rellen is verder weg gaan ook geen goed idee. Het zonnetje scheen dus ik was er klaar voor. Na een pijnlijk half uurtje bij de fysio zie ik het wel erg donker worden. Jakkes denk ik dat was nou niet het plan. En ja hoor dan gaat het hagelen en trekken er flinke buien over. Dat wordt het dus nog even niet. Op buienrader is te zien dat het rond 12 uur droog is en blijft. Ik kan door de pijn in mijn schouders niet met een rugzak lopen dus ook mijn regenkleding niet mee. Om kwart voor 1 sta ik dan toch buiten. De polder in die toch eigenlijk nooit verveeld. Het is druk met wandelaars, fietsers en skaters. Maar de afstand is prima te houden op de vrij brede wegen. De mensen zien er blij uit en bijna iedereen groet met een lach. Eenmaal voor boerderij t Geertje die nu ook zijn deuren dicht heeft, op de winkel na komt er rust. De dieren grazen rustigjes in de wei. Spelende kinderen op de boerderijen en hele lieve vriendelijke mensen. Het geweld lijkt heel ver weg. Het geeft rust. Ik mijmer er nog wel even door. Rellende mensen, mensen die oprecht verdrietig zijn en mensen die verontwaardigd zijn op die relschoppers, maar ondertussen zijn ze bang zijn met de belastingen voor de kosten op te draaien. Je moet goed opletten hoe iedereen er mee bezig is, om niet de foute antwoorden te geven. Ik heb geen zin in een discussie. Dan zet ik het hele gebeuren rellen en avondklok uit mijn hoofd. Ik heb het al zwaar genoeg zonder al deze ellende bedenk ik me. Dan zie ik ineens bomen met kleine knopjes. En dan is de hele corona wereld vergeten. Ik kom een verkeersbord tegen met een lieve kleine alles tekst. En ik kom langs het asiel voor bloembollen. Ik schiet in de lach. Wat zijn de mensen in Zoetermeer toch lief. Zelfs de bollen krijgen hier een plekje. Er staan borden met info, versiert met vlinders. Er is een liedje er vliegen vlinders door mijn leven en vandaag klopt dat ook. Ik heb de muziek op en zing af en toe een deuntje mee. Ik ben blij. Het is nog vroeg maar de lente laat zich hier en daar al zien. Wat heerlijk. Nieuw leven alles weer in de knop en bloesem. De warmte van het voorjaar en de zomer. Het komt eraan. De natuur toont het aan ons. Er komt een nieuw begin. Er komt weer blijdschap over de wereld. We moeten alleen geduld hebben. De natuur laat het ons zien. Geduldig wacht zij tot de kou eruit is en het seizoen gaat wisselen. Dan siert zij de wereld met zoveel schoonheid en nieuw leven. Het zal voor iedereen goed zijn. De mensen wereld moet een beetje geduld hebben. De natuur laat het zien. Er is nog zoveel hoop. Na een dikke 20 km ben ik thuis. Rustig en tevreden.




10. jan, 2021
Essenhakhout route

Wat vind ik het moeilijk worden. Alles dicht en het duurt maar voort. Ik weet niet wat dat is maar iemand hoeft maar te vragen hoe gaat het en ik sta te brullen. De eerste vaccinatie in Nederland lieten ze zien en ik huil en huil. Het lijkt wel alsof ik niet meer kan stoppen. En als ik dan over de plannen voor het wandelen praat wordt ik acuut weer blij. Ik snap het allemaal niet zo. Maar na gisteren echt een off dag te hebben gehad en mijn bed niet uitgekomen te zijn, vandaag de wandelplunje aan en met Gerda naar restaurant d'arthuizen bij Doorn, waar onze 20 km gaat beginnen. Het begin is erg koud en kasteel Broekhuizen is nauwelijks te zien op de foto zo heiig is het. Het is al 11 uur, maar de dag begint laat. We maken wat foto's en eerlijk het is mooi. Zeker als de lucht blauw wordt. Je denkt er zijn geen kleuren in de winter maar dat is niet waar. Als de zonnestralen door de bomen komen is dat toch weer zo bijzonder mooi om te zien. Een dik pad van bladeren stukjes bevroren water goed voor....juist een landing op mijn buik. Auw mijn schouder waar een ontstoken pees in zit die doet zeer. Gelukkig verder niks en geen modderpad nog dus ik blijf nog redelijk schoon.

Bij een boom waar we foto's van maken blijken er in de stam een kabouterfamilie te huizen. Ja leuk en vooral als er dan een kindje voorbij kom die ik erop attendeer is het leuk om te zien hoe leuk hij dat vindt. We gaan verder. We hebben deze route eerder gelopen maar dat is dan wel al een paar jaar geleden. We duiken verder het bos in. En dan wordt het aanmodderen. Ik ben blij dat ik op het droge ben gevallen en niet in deze bagger😉. We zoeken de droge plekjes en blijven hangen in struiken en takken en we worden vies.... Dat wordt weer schoenen van bagger ontdoen. Als ik even moet wachten op Gerda die wat verder terug loopt te worstelen, zie ik een mooie rode borst op een paaltje zitten. Voorzichtig pak ik mijn fototoestel en verdraaid, het beest blijft zitten. Het lukt er een foto van te maken. Samen met Gerda, die weer bij is gaan we verder en het pad is een stuk beter even. En dan komen we heerlijk bij de verharde weg. We herkennen dit wel en gaan een stukje langs de kromme Rijn. En dan is er een picknick tafel en tijd voor koffie met oliebol. Ja ja wie wat bewaard die heeft nog wat lekkers. Daarna gaan 2 eieren, broodje en nog een bakje koffie achteraan en dan zijn we weer verdikt en kunnen we verder. We gaan weer een bos in en we gaan weer aan het modderen. Het is fijn dat het nog een beetje hard is van het vriezen maar in de loop van de dag is het toch wel echt een zooitje geworden weer. Waar ligt dit toch aan. En dan zien we varkens in het wild. OOo leuk, klein stukje voor naar rechts ipv links maar dat hebben we er wel voor over. Ze zijn wat tussen de bosjes verder weg en ik wil ze op de foto. Oke ik stap wel over het schrikdraad heen en loop erheen. Druk foto's makend komen er ineens twee varkens op me aflopen. Tja toch maar weer even naar de veilige weg. Als ik weg wil stappen blijft mijn losgeraakte schoen in de modder staan. Oei oei bijna een moddersok. Gelukkig kon ik mijn been hoog houden en snel weer in mijn schoen kruipen en haastje repje weer terug. Ik hoor Gerda lol hebben en terecht. Maar ze kan nu wel foto's maken. Dan gaan we verder modderen. We moeten een beetje aan de tijd denken.. We moeten over een smal brugje. Zeg maar rustig plank over het water. Gerda begint al te mopperen daar kan ik niet overheen. Niet mopperen stokken gebruiken en erover heen. Als ik de plank opstap gaat deze gelijk in het water liggen. Ja ja je moet er wat voor over hebben om een leuke wandeling te doen. Beiden ongedeerd aan de overkant gelukkig. En dan zien we ook kasteel Sandenburg weer. Wat leuk een stukje van de andere route die zo vreselijk mooi was. De lucht wordt weer mooi dus we maken wat foto's. Op een bankje nog even 5 minuten rust voor een thermosfles warm water en banaan. Warm water ja, want ik heb geen zin om met dat koude weer steenkoud water te drinken. We komen langs een schattig huisje, meerdere zelfs en we snappen niet altijd de route meer. Als we dat aan iemand vragen, maant ze tot spoed aangezien het donker gaat worden in het bos. Dat doen we dan ook. Even doorlopen maar. En dan in het bos het laatste stukje gaat het toch mis. We lopen te dwalen en het is toch redelijk donker aan het worden. De navigatie doet het weer eens niet in het bos. Maar dan zien we mensen en een van de meisjes begeleid ons het laatste stukje op respectabele afstand. Net terug uit zweden zit ze nog in quarantaine. Maar dan zijn we bij de weg en lopen we de laatste km naar de auto. 21 km verder. En een mooie dag zo samen weer.


3. jan, 2021
Bijzondere luchten in de polder

Nieuw jaar. Voor iedereen die dit leest de beste wensen. Laten we hopen dat het voor ieder een beter jaar mag worden zonder corona en waarin iedereen zijn nare periode kan verwerken. Zelf ben ik emotioneler dan ooit de laatst maand. De tinnitus speelt me geregeld parten en ik moet er nog enorm aan wennen. De dood van dierbaren, corona periode op het werk en mijn eigen angst... Dan ook nog de eenzaamheid terwijl ik best wel mensen zie maar toch. Vaak afspraken afzeggen als er iemand een kouwtje heeft of er een verdenking is op het werk. Het duurt gewoon te lang.

Ik wil gewoon weer vrij zijn. Mijn goede voornemen is wel dat ik nu ik van de nachtdiensten verlost ben meer wil wandelen. Vorig jaar werden het 1160 km en dat vind ik niet al te veel.Dus vandaag vrij en de wandelplunje aan getrokken. Niet tever want moest erna naar tante, maar toch wel een stukje polder. Regenpak uit de tas, geen regen voorspeld en aangezien ik al twee dagen weinig last heb van de tinnitus ook zonder muts gaan proberen. Het werd een dagje of tewel een paar uurtjes mijmeren. Niet malen en piekeren maar mijmeren hoe ik het komende jaar op mijn werk de loopgroep, ondanks het dramatische personeels bestand toch vorm kan gaan geven. Ik wil echt veel en barst van de ideeen maar ik moet het in een helder plan gaan gieten. Van onze psychiater heb ik het adres gekregen van de psychiater die ik vorig jaar tegen kwam met het pieterpad in drenthe en ook bij ggz delfland werkte. Met haar ga ik contact zoeken. Ik heb 2 collegae die graag mee willen doen en de patienten willen ook graag, dus dat is een goed begin. Maar ik wil meer. Lopen met opdrachten die afleiden voor angst om op straat te zijn. Lopen met thema gezondheid, gezond leven en gezond eten. Lopen met fototoestel waardoor ze moeten focussen. Leren afstanden te lopen en uiteinderlijk ook andere gebieden gaan ontdekken. Ik wil veel en ik kijk uit naar het jaar gesprek met mijn leidinggevende 15 jan. Ondertussen loopt het wat moeizaam. Lang niet gelopen en ik ben moe. Ik zet maar een poosje zachte muziek op. Ik hoor de ruis zacht door mijn hoofd gaan en het irriteert me soms. Aks ik na een poosje de muziek afzet is het lange tijd stil zonder dat ik er erg in heb. Hij valt pas weer op als ik ineens merk dat ik hem al een poos niet hoor, Eerst luister ik en blijft het stil maar na 10 minuten begint het zachte gezoem weer. Echter nu stoort het niet. Ik loop de komende tijd zonder stokken wegens een pijnlijke schouder waar ik toch voor naar de fysio moet. Loopt niet fijn maar vooruit. Ik word een beetje verrast door het weer. Blauwe luchten en ineens wolken die alles mistig maken in de verte. Dan weer hele donkere luchten die weer wegtrekken. Echt mooi en ik maak er foto's van. Goede afleidingsoefening. Ik haast me geen moment want het zou droog blijven en daar ga ik ook helemaal van uit. Alleen als ik Benthuizen nader en nog volop loop te fotograferen vallen ineens de eerste druppels. Tjee en dan gaat het ineens snel. Fototoestel in de tas en jas die verre van waterdicht is aan. Net als ik goed en wel weer op dreef ben is het even een ernstige hevige bui op mijn mutsloze koppie. Ik bedenk me dat ik toch de hele tijd naar die inktzwarte luchten heb staan loeren en heb staan bewonderen, zonder ook maar een moment te bedenken dat er wel eens regen uit kan gaan vallen. Gevalletje van onnadenkendheid. Blijkbaar teveel aan het genieten en teveel aan het bedenken wat ik allemaal wil, dat het niet door wil dringen. Bij tuinderij van de Kooij kan ik even naar binnen piepen en kijken voor verse snijbonen. Heerlijk die hebben ze.En als ik dan buiten kom is het droog en loop ik het laatste stukje naar huis. 18 km op de teller en de eerste 18 km van dit jaar. Hoeveel zullen het er dit keer worden.

13. dec, 2020
sprookjes en cadeautjes dag



Jaaa Biesbosch daar wil ik nog zo graag een route lopen. Mooie route gevonden van 20 km en geapped naar Gerda. Die apped terug spannende tocht maar leuk. Toen begon er onbewust al een bel te klingelen. Spannend?? Gisteravond toch nog maar eens de route lezen. Dwars door weilanden modder etc. Gekkenwerk in dit jaar getijde. Dus halsoverkop in mijn favorieten scrollen op de telefoon. Trage tocht Doorn. twee sites en de ene zegt 23 km de ander zegt 20 km.
Landgoederen in de beschrijving verhard onverhard. Ja dat moet lukken als we bijtijds weggaan.
Gerda geapped die dit ook prima vond en op tijd bed in. En om 9 uur vanmorgen stond ik bij Gerda die al klaar stond buiten. De piep die gisteren toch weer om de hoek kwam kijken was weer het zachte geruis geworden gelukkig. Gisteren had ik een rustdag na allemaal vroege diensten. Ik was moe dus lang op bed gelegen en een beetje gerommeld op internet met de telefoon. Ik hoorde van een lotgenoot dat het bij haar dan erger wordt als ze te lang op haar telefoon zit. Ehh ja al die vroege diensten zit ik niet op de mobiel bijna. En vandaag gelijk bed uit hielp ook. Dat wordt uit proberen dus. Maar vandaag ben ik blij en ik hoop dat het zo blijft. Om 10 uur zijn we in Doorn en lopen we eerst naar het landgoed Doorn. Mooi om rond te lopen en te kijken. Er staat van alles over de eerste wereldoorlog. Ik denk er maar niet over na. Als we uitgekeken zijn op het toch mooie landgoed gaat de tocht beginnen. De route is goed te vinden. Wel is het erg lastig dat wij beiden niet zulke nadenkende hersenen in ons hoofd hebben. Hoe die van mij overactief zijn geraakt met die piep ik heb geen idee. In ieder geval niet van het nadenken. Na 2 zinnen zijn we alweer vergeten hoe we moeten lopen dus moeten we vaak kijken. We wandelen Doorn uit en eigenlijk begint dan het grote genieten. We lopen door het bos en komen een kaboutertje tegen in de boom. Even later eindigt het pad bij kasteel leeuwenburg. Mooi, en zeiden we eerder dat het weer het niet toeliet om veel foto's te maken, nu maakten we extra uren met klikken. Genietend lopen we verder langs schapen met hele lange hoorns. Mooi die ken ik niet. Dan komen we bij de weg waar we een grappig kerkje zien staan. We lopen er even op af. Op de parkeerplaats staat een boom waar 3 flessen ruitenontdooier in hangen. Ernaast hangt een voederhuisje met glaasjes. Ik heb lol. Het voederhuisje moet ook ontdooit worden op zijn tijd. Als we uitgekeken zijn gaat het verder. Volgende kasteel. Kasteel Hardenbroek. Je ziet het alleen wat meer uit de verte. Maar dan een grasveld en ik denk er dichterbij te kunnen komen. En jawel geen bordje verboden toegang dus we lopen over. Direct staan we bij een zwembad met tafeltje en stoeltje. Mooi denken wij. Pauzeplek gevonden. Maar ik loop eerst nog maar even rond. We konden via een soort vlonder over de gracht en daar er nog geen bord stond verboden toegang trok ik de stoute schoenen maar aan en waagde de oversteek. Helemaal leuk we konden prachtige foto's maken van het kasteel. En net toen ik het genoeg vond kwam er een man naar ons toe dat we op verboden terrein waren beland. Jaha natuurlijk. Toen we bij het zwembad kwamen hadden we dat vermoeden al maar geen bord verboden. Dan is het net doen of je je van geen kwaad bewust bent. De man wijst ons de uitgang en we bedanken hem vriendelijk. We komen bij een tafeltje met een theepotje en kopjes. Jammer dat er geen stoelen bijstaan. Leuk poortje door en we staan weer bij de weg. Ondertussen hadden we wel honger en erge zin in een bakkie koffie. We hadden al een poos geen bankje gevonden maar zowaar. Aan de overkant van de weg een heuse picknickplek. 11 km zaten erop en het was half 1. Ooo zegt Gerda dat hebben we nog snel gedaan nu kunnen we even zitten. Oliebol bij de koffie, broodje eitje het gaat er goed in. Als we weer verzadigd zijn en koud geworden van het zitten, gaan we weer op pad. We moeten een stuk langs de kromme Rijn. Hier begint het vieze voetenpad. Tjee modderig en nat. Dat wordt thuis boenen morgen. Het is een mooi pad zo langs de Rijn en de lucht is betoverend mooi. Zo lopen we Cothen binnen. We lopen echt een mooie route en het lijkt steeds meer op een sprookje. Zei ik eerst net als op de camino dat het een cadeautjes dag was met elke keer weer iets moois om de hoek, het is dit keer cadeautjes en sprookjes dag. De huisjes, dorpjes, kleine gehuchtjes, het is zo betoverend allemaal. Een op leeftijd zijnde mannetje op de fiets die gedag zegt, zeg ik dat het mooi wonen is hier. Hij stapt af en begint een heel verhaal over zijn werkzame leven bij kasteel Sandenburg. Over de moestuin, de koeienstaarten en de kachel die hij altijd voor meneer en mevrouw moest aansteken zodat ze het warm hadden als ze beneden kwamen. Met een lach op zijn gezicht over de mooiste jaren van zijn werkzame leven. Hij is zelfs bezig om er een boek van uit te geven. Wat fijn mensen die zo blij op hun werk kunnen terug kijken. En hoe heerlijk dat dialect wat hij erbij spreekt. We genieten er allebei van.
Maar dan is hij klaar en gaat er vandoor. Wij lopen ook genietend verder. Langs de kromme rijn komen we dan bij landgoed Rhijnestein. Tijd voor onze traditionele selfie. Ik zeg tegen Gerda dat ik alle commentaar over de anderhalve meter die op de selfie niet staat ga wissen. Het is goed zo. We zitten ook bij elkaar in de auto en werkelijk de minuut dat je naast elkaar staat buiten zal het heus niet erger maken. Bovendien zijn we geen van beiden met besmette mensen in aanraking geweest en we komen ook nergens verder dan even bij de albert heijn. Ik ga er niet spastisch over doen. Er komt idd commentaar wat ik dan ook verwijder.
We hebben het regelmatig over de corona periode. Ik mis het uit eten gaan en gewoon bij vrienden te kunnen zijn zonder constant te moeten plannen. Het altijd maar moeten denken dat je elkaar niet mag aanraken. Gerda mist het aanraken van haar kleinkinderen en kinderen ook en we worden er allebei soms wat somber van en ik ook verdrietig. Ik zal zo blij zijn als het vaccin er is en er genoeg mensen zijn geprikt. En we weten allebei dat er maar weinig mensen bereid zijn maar ik wil best als eerste in de rij staan. Ik wil zo niet nog jaren door leven. Geen verjaardagen kunnen vieren, geen kerst of oud en nieuw. Ik wil weer gewoon mijn gang kunnen gaan zonder dat ik bang hoef te zijn corona te krijgen. Want die angst raak ik niet kwijt. Maar ook al houdt het ons vaak bezig het genieten heeft de overhand. We lopen weer door een dorpje met zulke leuke huisjes en straatjes. Hoevaak we vandaag al niet gezegd hebben dat dit wel een hele mooie route is, is niet te tellen. Dit is zo leuk en soms is het net alsof je in de efteling loopt. Vooral met overal die lichtjes van de kerstversieringen. Sprookjesachtig mooi. We komen bij een grassig pad volgens de beschrijving. Grassig? We soppen tot onze enkels in de modder weg. De stokken houden ons overeind bij het geglibber. Wel een goede test voor mijn schoenen maar ik houdt droge voeten. Heerlijk. Binnenkort haal ik nog een paar want de pijn in mijn wreef nu ik ze ingelopen heb en zonder de steunzolen die erin zaten is weg. En dan komen we bij kasteel Sandenburg. Hier heeft dat mannetje dus gewerkt. Ik kan me zo goed voorstellen dat hij het geweldig heeft gehad. Het gemodder gaat door al is het minder heftig maar de schemering valt in. Jaha we weten dat we door moeten gaan stappen. Het gaat ook veel langzamer en niet alleen door het foto's maken maar ook doordat we elke keer stil moeten staan om te kijken waar we heen moeten. Ik zie een stel koeien in de verte die doodstil staan in de schemering. Het lijken we nep koeien. Gerda kijkt mee en idd de beesten bewegen geen milimeter. Wie zet er nu nepkoeien in het bos vragen wij ons verbaasd af. Maar dan beweegt er eentje ineens zijn kop. Ik dacht al het sprookje wordt nog gekker ook. Als we bij de weg komen besluiten we het laatste stukje over de weg te lopen. Door de modder in het bijna donker is geen optie meer en het is nog maar 1,5 km dus dat is genoeg. Na 23 km staan we bij de auto. Onze broeken en schoenen zijn gekleurd van de modder en ons koppie is blij en intens tevreden. Wat een mooie cadeautjes, sprookjes dag.




8. dec, 2020
Op pad met 5 dierbare mensjes.

En toen kreeg ik tinnitus. Kno arts wist me te melden na een gehoortest dat ik dover werd aan 1 kant en dat de piep nooit meer weg zou gaan. Foldertje mee voor therapie en 5 januarie terug voor nieuwe hoortest. Tjee en daar sta je dan. De piep werd steeds harder alsof er een tandartsboor in standje 10 in mijn hersenen rond ging. Zodra ik even buiten ging lopen ging het van kwaad tot erger dus ik durfde niet meer. Paniek, paniek, Niet slapen en vooral maar zoveel mogelijk binnen blijven. Uiteinderlijk doodmoe in paniek de huisarts gebeld en voor een paar dagen slaap medicatie gekregen. Met een tinnitus ruisonderdrukker en een radio aan bed in en slapen. En toen werd het wat minder hard. Langzaam ging de paniek weg maar merkte wel dat ik niet naar verhalen van anderen moest gaan zoeken want dan kwam de paniek keihard terug. Op mijn werk ondertussen wilde ik patienten wel uitdagen. Met 1 had ik al een rondje zevenhuizerplas gelopen van 7 km en ik had er nog 2 op mijn lijstje staan. Toch maar gewoon gaan proberen. De filmpjes en foto's van onderweg naar mijn teamcoordinator gestuurd en bingo. Wil jij een loopgroep op gaan starten. Ja helemaal mijn ding en nieuwe jaar.

De piep werd wel erger maar de dag erna weer minder dus oke kan ik mee leven.

Maar zelf lopen..... Dus dat werd een afspraak met mijn zo dierbare maatjes Hetty en Victor.

Een test wandeling zei ik want als het gekrijs weer begon gooide ik mijn wandelschoenen aan de kant. Dat is niet leuk meer.

Maar dan ineens vorige week werd de piep een stuk minder. Zoveel minder dat ik er eigenlijk niet zo heel veel hinder van ondervind.

Zal het zo blijven? Vandaag een prachtige wandeldag. Extra hemd en t shirt onder mijn trui aan en gaan. Muts, das en wanten mee en keurig om half 11 in Rotterdam. Hetty en Victor zijn aan het trainen voor hun tocht naar Rome die half februari moet gaan beginnen dus het was vandaag een stuk de moutainbike trail en de heuvels van Rotterdam. Maar ook het mooie stuk langs de Rotte.

Na de koffie gingen we op pad. Met zijn vijven. Want oom en tante reizen nu samen mee in de rugzak dus die zijn er nu altijd bij. Ik heb hun fotoboeken en zie nu voor het eerst jeugdfoto's van mijzelf. Het is zo bijzonder mezelf als denk 14 jarige te zien. Jammer dat ik nooit jeugdfoto's gekregen heb van mijn ouders maar dat is niet anders. Met deze ben ik erg blij. Het is best fris buiten dus de wanten en sjaal komen goed van pas. De muts heb ik om mijn hoofd warm te houden in de hoop dat het tegen het gepiep helpt. Het is babbel de babbel. Heerlijk om bij te kletsen over van alles en nog wat. En wat ontzettend fijn om ze weer te ontmoeten. Het wandelgebied is bekend maar blijft mooi. De heuvels op is bekend. Het hijgend hert, maar gewoon kalm aan ik kom er wel. Ik geniet er zo van dat het ook niet deert. En het is gezond dat mijn longen aan het werk blijven dus ja na weken niks mogen ze protesteren. Bovenop de heuvel vindt Hetty een steen van de fb groep kei tof. Leuk een steen die weer op een andere plaats neergelegd kan gaan worden. Hetty neemt hem mee in de rugzak. Tante en oom in de rugzak hoe gek het ook klinkt het voelt dichtbij. Ik zeg tegen Hetty dat ik alleen nog een bolderkar nodig heb dan is het plaatje compleet. Mijn fototoestel maakt overuren maar deze moet naar de reperateur vrees ik. Geen scherpe foto's meer en wazig zicht als ik er doorheen kijk. Van de week maar eens mee aan de slag.

Na 11 km is het pauze bij Hetty en Victor thuis. Ons cafe voor vandaag😉 Oliebol erbij en na een uurtje deel 2. Andere kant op. We zijn ook nog lang niet uitgebabbeld. Als we willen oversteken wordt Victor bijna geschept door een fiets. In je eigen bubbel vraagt de dame??

Ja zegt Victor vroeger was dit geen heen en weer fietspad. Deze uitdrukking kende ik niet en het geeft wat hilariteit.

Dit stuk van de route is ook weer zo bijzonder mooi en nu kom ik ook op plekjes die ik nog niet ken langs de Rotte. Hetty wijst op mooie dingen. Die kan lopen, praten en kijken tegelijk. Ik zie het allemaal wel maar registreer het pas als iemand het zegt. Wat dat betreft mis ik de vrouwelijke handigheid van multitasken. 😀. En dan wordt het laat en staan we lang bij allerlei soorten mooie eendjes te kijken en maant Victor wat tot spoed. Na 20 km komen we weer thuis waar Victor zonder het te weten mijn lievelingskostje heeft gemaakt. Chili. En de lieverd had het eerst met paprika gemaakt tot hij begreep dat ik daar niet tegen kan en het opnieuw zonder gemaakt. Samen met een heerlijke salade, ik wil zijn gave wel hebben.

De piep in mijn hoofd is bij een zacht geruis gebleven en dat brengt mijn hele lijf aan het stralen. Hoe fijn is dit dat ik niet mijn wandelen op hoef te geven. De plannen voor mei om de elfstedenroute te lopen komen weer in mijn hoofd. Ik kom er wel. Wat was dit een geweldige dag.



31. okt, 2020
Dag oompie

De foto is niet door mij gemaakt maar het hemelpoortje was vandaag niet te vinden en ik wilde er perse een foto van.



Midden in de corona crisis komt het nieuws dat mijn peetoom slecht gaat. Het wordt een vermoeiende week. Ik wil waken maar ook werken en kan dat niet goed combineren. Mijn leidinggevende begrijpt het en geeft me calamiteitenverlof. Officieel hoeft ze dat niet en ik vind het zo ontzettend lief. Maar ik wil niet weg blijven. Zo ga ik eerst een paar uurtjes naar oom, dan wat uren mee helpen op de afdeling. (Wel fijn voor de collegae dat ze er zo een paar extra handen bij hebben.) Na de dienst terug naar oompie en ergens in de nacht naar huis. Ik drijf op mijn adrenaline van de afgelopen periode. Thuis kruip ik meestal pas tegen de morgen in bed voor een paar uurtjes. Ik ben zo blij dat ik nog bij hem kan zijn. Ik praat als ik alleen ben nog veel tegen hem. Haal alles op wat we hebben mee gemaakt. Als ik hem bedank voor alles wat hij en mijn peettante in mijn leven voor me gedaan hebben haalt hij zijn schouders op. Het was mijn peetoom en samen met mijn peettante waren ze zo belangrijk, jaren lang.



Oompie is niet echt meer aanspreekbaar maar vaak als ik boven zijn gezicht ga staan en duidelijk tegen hem praat en zijn naam noem gaan zijn ogen open. Soms wrijft hij met een vinger over mijn hand als ik zijn hand vast heb. En soms geeft hij korte antwoorden. Zo neem ik afscheid van mijn oom en dan overlijdt hij op donderdag morgen om kwart voor 8. Het is goed zo. Hij wilde zo graag weg van deze wereld.

Ik ga terug en neem nog 1 keer afscheid. Als de begrafenisondernemers hem netjes hebben verzorgd is het mijn oompie niet meer. Met de kist mee lopen we het verpleeghuis uit. De verpleging heeft zich in een rij opgesteld. Hij is maar zo kort geweest. Ook loopt er een begrafenisondernemer voor de auto uit, de poort uit. Het is waardig. Na het uitvaartcentrum ga ik naar het werk. Afleiding wil ik en niet na denken. Een patient die naar mijn oom vraagt en hoort dat hij overleden is geeft me spontaan een dikke knuffel. Geven om elkaar zet coroontje even op een zijspoortje. En aangezien zij negatief was laat ik het ook even zo. Ik draai de dienst door en ben om 23 uur echt helemaal op. Nu zal ik slapen denk ik. Maar niks is minder waar. Ik wilde vrijdag lopen maar de enorme pijn in mijn rug van het hectische werken en de hoeveelheid trappen op en af sjouwen met, daarnaast nauwelijks slaap en stress wreken zich. Ook mijn voeten doen nog pijn van de schoenen. Dat wordt het niet. Ik ben te moe. Dan maar vandaag. Ik zet de wekker op 8 uur zodat ik in droog weer loop. Uiteinderlijk slaap ik door de wekker heen en wordt half 11 wakker. Het was dan ook vannacht pas weer half 3 voor ik mijn bed in kroop. 12 uur sta ik dan toch buiten. Geen doel gewoon lopen om mijn bol leeg te lopen. Het is hard nodig. De nieuwe schoenen heb ik thuis gelaten en ik heb mijn oude die nog goed zijn, alleen niet waterdicht, aan gedaan. Mijn wreef doet teveel pijn om ze weer in de nieuwe schoenen te zetten. En ik wil nog wel blijven lopen dit jaar, dus zo maar dan. Na een km of 3 ben ik doodmoe en doet mijn voet zeer. Ik ben toch nog te moe voor verre afstanden denk ik. Toch ga ik stug door. Ik bedenk me, omdat ik in de polder al snel merk dat ik het niet naar mijn zin heb, naar stompwijk te lopen en dan naar het park bij de skibaan. Maar dan loop ik verkeerd. Geen zin om om te keren dus ik banjer door. Het maakt ook niet zo uit. Ik zie niks van waar ik loop. Ik maak plichtsmatig een enkele foto als ineens wat opvalt maar verder is het verstand op nul en blik op onneindig. De muziek heb ik op mijn oren. Gaat deze normaal na een poosje uit vandaag blijft hij tot thuis aan. Ik loop de weg af naar Leidschendam. En ik haal herinneringen boven die ik nog weet. Bij tante en oom destijds als kind in Rijswijk waar mijn broertje op mijn speelgoed telefoontje ging staan en ik aan het krijsen sloeg. De keer dat mijn broertje en ik 2 muizen achter de wc deur hielden voor tante die zo bang was voor alles wat haar had, en waar ze op de wc bleef gillen om oompie. De keer dat ik met de fiets viel en mijn heup brak en bovenbeen scheurde. Oom en tante die direct kwamen en waarbij mijn oom de wielen van mijn racefiets af haalde zodat die niet gestolen zouden worden. Later bleek dit niet mijn fiets te zijn die ze geprobeerd hadden mee te nemen omdat die aan een boom stond. Wat een lol hadden we, de zusters en ik toen we het verhaal hoorden dat mijn oom de wielen gejat had van een vreemde fiets. En zo zijn er zoveel momenten van goedheid en kan ik met zoveel dankbaarheid aan die tijd met hun terug denken. Ik kon ze altijd bellen, ze lieten alles vallen en waren er. Er zijn geen tranen meer vandaag. Ik denk alleen maar met een glimlach aan al die mooie herinneringen. In Leidschendam ben ik 11 km verder en vraag ik me af hoe verder. Van een vriendin begrijp ik dat ze regen aan ziet komen dus ik besluit via Leidschenveen terug te lopen. Bovendien ben ik een dopje van mijn oortjes verloren dus ik moet even langs een winkel. Daar staat een oliebollen kraam en besluit ik 5 min. uit te rusten en 2 oliebollen te eten. Hoe lekker die bollen. De regen blijft uit en ik wandel door en ik merk dat ik me beter begin te voelen. De moeheid trekt wat weg en ik merk dat het weer goed gaat zitten in die bovendop. Wat is lopen toch belangrijk voor mij. Bij het westerpark besluit ik nog wat natuur te gaan snuiven en hopelijk herfst. Het blijft echter wat groen en af en toe wat kleur. Waarom wordt Zoetermeer niet getrakteerd op een bonte pracht vraag ik me af.

Het park is wel mooi verder en ik zelf dwaal er een uurtje rond. Maar dan valt me op dat de lucht wel erg donker wordt. Ik moet maar eens op huis aan. Net als ik het park uit ben begint het te plensen. Onder een brug haal ik mijn regenkleding te voorschijn. Gelukkig heb ik alleen een t shirt aan zodat het niet al te zweterig wordt onder de poncho. Hierna blijft het regenen even droog en dan weer opnieuw. Ik moet gelijk aan de gele helium ballon van Santiago denken en ach na 10 minuten heb ik het alweer helemaal naar mijn zin. Vlak bij huis besluit ik toch nog de omweg langs het water te maken. Benthuizerplas en dan via het noord AA naar huis. Het is wel donker geworden en ik zie niet veel maar ik loop prima. Er is geen vermoeidheid en ik heb het naar mijn zin. Maar dan na 31 km sta ik thuis. De moeheid is uit mijn hoofd. Ik heb hem goed weten leeg te lopen.



Toen mijn peettante stierf kreeg ik een zilveren tasje met haar rozenkrans. Als kind zei ik altijd al dat ik die zo graag wilde hebben. Deze is altijd bij me op de wandelingen in mijn rugzak. Toen mijn tante dement was en ik naar Santiago zou gaan bleek ze dat wel te weten. Ze zei dan dat ze mee ging. Als ik vroeg: " maar hoe moet het dan met je man?" Dan zei ze:" die gaat mee met de bolderkar want die kan niet zover lopen". Ik had er lol om. Toen mijn oom slecht lag zei hij dat hij zijn bed uit wilde. Hij wilde mee op stap. Mijn oom heeft alle pieterpad verhaaltjes en vele wandelingen gelezen. Hij vroeg vaak of ik nog gewandeld had en dan vertelde ik hem mijn avonturen. Of ik liet hem wat wandelstukjes lezen. Van hem krijg ik nu ook iets persoonlijks. Iets kleins wat in mijn rugzak past. Samen met de rozenkrans van tante zijn ze er dan beiden altijd bij als ik aan de wandel ga. Mijn peettante en mijn peetoom. Ze hebben een dierbaar plekje in mijn hart.

De snelweg route 10 oktober 2021


Vandaag zouden we met de pelgrims een route in Veenendaal lopen, maar wegens een onduidelijk weerbeeld werd die afgeblazen. Dus we gaan samen op pad. Bij de VVV in Doesburg hadden we de routes van het Liemens knooppad gehaald en daar hebben we er een van uitgezocht. Leek leuk en maar 16 km dus niet al te ver voor vandaag gezien het weer.
De route ging van Babberich naar Oud-Dijk naar Beek, Elten door een stukje Duitsland en weer terug naar Babberich.
Het eerste stukje door Babberich is wel leuk. We gaan over de Betuwe lijn heen en ik denk dat het dan echt genieten in de natuur wordt. Maar dan moeten we de snel weg kruisen en lopen we kilometers over een rustig weggetje langs de snelweg. Gunst dit was toch niet helemaal de bedoeling. Had het geregend zei ik Gerda was ik terug gegaan. Het waait behoorlijk en de piep schiet hard mijn hoofd in. Ik word er duizelig van als de druk op mijn oren toeneemt. Blij als ik naar de KNO arts mag. Voorlopig maar de muts van mijn sweater op.
Einderlijk op de helft van de route na 8 km lopen we landgoed de Bijvanck in en verlaten we de snelweg. Maar het kabaal van de auto's blijft ons wel het grootste deel van de route achtervolgen.
Het landgoed is wel mooi en in de zon op een bankje nuttigen we onze lunch.
Na een poosje stappen we weer eens op. De route loopt verder en we lopen Duitsland in en gaan weer over een snelweg heen. Tjee denk ik wie verzint het.
De omgeving is best mooi maar al dat kabaal is echt niet leuk. Of het is de snelweg of het is de spoorlijn waar treinen voorbij denderen. We komen langs een frambozen kwekerij. Heerlijk en jammer dat er een hek omheen staat.
En dan staan we ineens weer aan Nederlandse kant en hebben we niet eens gemerkt dat we in Duitsland zaten omdat het alleen maar een stukje bos was.
Bij een cafeetje hopen we op koffie, maar ook vangen we hier bot want hij is dicht.
We zullen de koffie echt zelf moeten meenemen.
De thermosfles heb ik bij me maar de koffie... Elke keer denken we dat we wel iets tegenkomen maar niks of het is dicht. Maar dan begint het ineens te regenen en doen we toch maar de regenkleding aan. En net als je dat aanhebt is het natuurlijk weer zo goed als droog.
Nog twee km door het Babberichse bos is de route ineens erg leuk. Leuke grappige picknickplekjes een heel klein kerkhofje voor (achteraf opgezocht) landheren van het Halsaf kasteel en heel veel groen.
Als we langs het kasteel lopen en de auto zien gaat het weer regenen en zijn we na bijna 17 km blij dat het klaar is. Deze wandeling kan de prullenbak wel in. Maar we hadden goed weer en dat is dan wel weer fijn. Jammer wel weer dat het de laatste wandeling hier was. Ik had de week graag mooier afgesloten. Maandag gaan we naar Dwingeloo en dan hebben we nog een paar dagen met hele mooie tochten voor de boeg hopelijk :)



New mail
9. okt, 2020
Lopen met olijfje

Vandaag stonden we vroeger op dan voorgaande dagen. Doe jezelf een plezier en loop in de ochtend, want tot in de middag blijft het droog was de gedachte. De parkeerplek op een camping wordt direct gevonden de route is even zoeken. We vragen het bij de receptie van de camping maar die weten het ook niet. Nog eens goed op de kaart kijken en dan komen we er wel uit. De camping heeft een manege maar de bak waarin gereden kan worden staat vol water. Dat is voorlopig geen rijles in de bak. We pikken de olijf groene route op en het wordt lopen met Olijfje ipv lopen met Pietertje. Ik heb het naar mijn zin en als ik witte stipjes op een boom zie, gaat er een deuntje in mijn hoofd van alle duiven op de dam tiereladee, maar dan witte stipjes op de boom, tierladie tiereladee.... Het blijft heel erg lang in mijn hoofd zitten😀. We komen een wandelaar tegen die het graafschapspad loopt. We kletsen een poosje. Leuke wandelaar. Je kan het zo treffen. Even later komen we een stel op fietsen tegen waarvan hij op een aparte fiets zit. Nog maar een praatje terwijl zij voor honing kijkt. Hij vertelt ook veel gelopen te hebben maar sinds kort niet meer te kunnen. Vermoedelijk heeft hij een cva gehad. Knap dat ie dan toch weer op de fiets zit. We praten even maar dan moeten we toch door. De route is mooi. Olijfje laat veel verschillende landschappen zien. Bos, weilanden, prachtige landerijen met mooie boerderijen. Het landschap lijkt op de lucht. De lucht is soms pikdonker en lijkt er een partij regen uit de lucht te komen vallen waar we echt niet blij van gaan worden, om vervolgens weer gewoon grijs te worden en dan ineens weer de zon. Het houd je humeur op peil😀. En dan na de lunch komen we langs een stalletje met walnoten en stoofperen. En je kan er met pin betalen. Mooi mijn tas is hierna een paar kilo zwaarder van de stoofperen en Gerda heeft extra gewicht aan walnoten.

Dat valt even niet mee en we zijn nog niet op de helft. Als we weer lopen bedenk ik me dat we geen notenkraker hebben. Dat wordt dus nog even zoeken. Ook een dunschiller hebben we niet. Als ik zeg dat we die moeten kopen zegt Gerda met een gewoon schilmesje de stoofperen te kunnen scheren. Ik schiet in de lach. Waar het hoofd vol van is.....😀. We zien toch ook weer prachtige paddenstoelen. Wilden we daar geen foto's meer van maken, het werd toch maar even wel soms. Dan komen we in hoog Keppel. Olijfje wijst ons links, rechtsaf en rechtdoor. Rechtdoor staat wel een pijltje extra maar links af ook. We puzzelen even en bekijken het kaartje. Het blijkt de verlengde route te zijn waarbij we in een 8 lopen. We lopen zo een mooi rondje. We zeggen af en toe dat het nog lekker droog blijft. Maar liever moeten we daar maar niet aan denken. Hoe vaker je zegt dat het zulk mooi weer is hoe harder het gaat regenen zeg ik altijd. Maar we gaan rustigjes door. Het valt me wel elke keer op dat we heeeel erg lang doen over een route terwijl we het idee hebben aardig door te lopen. Waarschijnlijk door het maken van de foto's, het kletsen, verliezen we ongemerkt veel tijd. Olijfje is over het algemeen goed te volgen op een paar onduidelijke stukjes na maar dan bied het kaartje uitkomst. Ik wil heel graag naar Laag Keppel omdat, toen we daar van de week doorheen kwamen met de auto we een ontzettend leuk kasteel zagen en een heel leuk plaatsje. De route zal ons er doorheen leiden want het is immers een kastelen route ook. Langs duinen kolken en kastelen. Duinen heb ik nog niet gezien. Wat kolken zijn geen idee en het kasteel zal dus wel in laag Keppel zijn. We komen weer in Hoog Keppel. Tjeee wat een schitterende huizen staan daar. Met uitzicht op de golfbaan en landerijen. Dat zijn mensen die goed hebben geboerd. We kijken onze ogen uit.

Bij het begin van de 8 gaan we de andere kant op. Het gaat denk ik opschieten maar we zijn als ik kijk nog niet halverwege. Het gaat echt niet snel. Maar we wandelen rustigjes door en olijfje laat ons echt genieten.

Na een hele poos komen we in Laag Keppel en dan blijkt er geen kasteel in de hele route voor te komen. We lopen door het bos van Laag Keppel en een kasteel zien we ergens net een torentje van boven de bomen uit. Ik krijg wel een beetje haast ondertussen. Het is half 6 en ik wil niet in een donker bos wandelen. Als we een stel op de fiets vragen of ze weten hoever de camping nog is wijzen ze ons de verkeerde kant op. We wensen ze minzaam een fijne avond en gaan toch maar via Olijfje door. Dan komen we een mannetje tegen en vraag ik het nog maar eens. Niet ver meer. En dan zijn we er ook ineens. Ik babbel nog even met Mr Ed die zijn hoofd uit de staldeur steekt en dan rijden we nog even naar laag Keppel. Helaas het kasteel mogen we niet langs lopen. Prive terrein en de bomen ontrekken het zicht. Wel een leuke watermolen en als we daar een stukje door de tuin lopen hangt er een bordje heren plasplaats en dames die durven. Een stukje verder staat het pispaaltje😀 We lachen erom. Maar dan gaan we maar op huis aan. 23 km verder het is mooi geweest. Olijfje heeft ons heel veel moois laten zien mar duinen, kolken en kastelen???? Het was een heerlijke dag

7. okt, 2020
Rondje Elten Emmerik

Wat een top dag vandaag. We wilden 20 km lopen en dan vroeg van huis. 8 uur wekker gezet en dan is het wakker worden met de regen die gestaag op het dak klettert.

Nog maar even blijven liggen. Ik slaap boven, Gerda beneden en ook beneden blijft het akelig stil. Maar dan lonkt een bakkie koffie en zegt ons toch maar het bed uit te springen. Buienradar geeft aan dat het op een uur na de hele dag blijft regenen. We besluiten op ons gemakkie te ontbijten en de route gewoon maar in te korten als het zo blijft.

Om half 11 zijn we in 'S- Heerenberg en parkeren de auto. Het is even droog maar dat is letterlijk maar even. De route vinden we vlotjes en we gaan maar gewoon lopen. Ik denk aan Santiago en de zoektocht naar de gele helium ballon voor aan de rugzak en je hebt de hele dag de zon boven je bol. Misschien moeten we maar weer op zoek. 🙂 We lopen al snel Stokkum in en ondanks de regen is het mooi en genieten we wel.

Het is gelukkig niet van die gestage regen, maar steeds van die wat stevige miezer tussen wat kleine droge periodetjes door. We gaan een bospad in en echt we zien nog wel wat wandelaars. Zo gek zijn we dus niet al zien we er niet veel. Na het bospad waar we even onze hersenen moeten afsluiten voor de drukke weg die we horen, is het eventjes zoeken. Ik zie wel wit rode bordjes maar nog niet in de gaten dat dit het Duitse pieterpad is. We moeten links denk ik en een stukje verder staan we bij een boerderij. Oja hierom heen rechtsaf zeg ik. En dan is het oooo blij, Pietertje loopt hier. En ook nog een mooi stuk. En de zon vliegt ineens zomaar mijn bol binnen. Wat kan een mens blij worden van een ontmoeting met haar vriendje Pieter. Helaas zijn we verkeerd en moet onze route anders dus een stukje terug. We komen in Elten aan en moeten een stukje stad door. Klein stukje maar. Dan blijkt de route niet te kloppen en moeten we op zoek naar een weg met de routeplanner. Die vinden we al snel en dan klopt de route weer. Eenmaal Elten uit lopen we richting Spijk. Nog geen idee, maar ik denk deze drukke weg ken ik en als ik gelijk heb dan komt er een rustplek met waterpomp waar alleen bruin water uitkomt. En dan zie ik ook een kerk op een berg en weet ik dat ik gelijk heb. Dat is het dorpje in de berg waar ik zo leuk liep. En ja hoor even later komen we dan langs dat super leuke rusthuuske. Ik wilde er vorig jaar water tappen uit de pomp maar toen kwam er alleen bruin water uit. Volgens mede pietertjes had ik langer moeten pompen. Nu kon ik het overdoen. Pompen pompen pompen en... Bruin water. Niks lekker schoon water. We rusten er even uit, pellen een eitje en verbazen ons maar weer eens dat ook in zo een rusthuisje iedereen maar al zijn afval op de grond keilt. Sigaretten peuken, etens resten etc. Wij verzamelen ons afval netjes in een zakje en nemen het in de rugzak mee. Dan gaan we de regen weer in. Regen die wel even heel hard naar beneden dendert. We lopen nog een stukje op met Pietertje maar dan gaan wij linksaf en is het adieu Pieter. Hier was ik wel over de helft van de tocht heen. Nog 211 km had ik te gaan als ik niet verkeerd zou lopen. Dat gebeurde heel vaak vorig jaar 😀. In plaats van 500 km liep ik er 620 km. En wat ik nu zo leuk vind, is dat ik thuis vaak de herinneringen heb aan de paniek in het bos als ik verdwaald was onderweg. Dat maakte dat ik tegen andere tochten alleen op zag. Maar nu is het een en al plezier, als ik Gerda erover kan vertellen en word ik zo super blij als ik de route zie, dat ik nu weer weet hoeveel plezier ik onderweg heb gehad. Dat moeilijke stukje van verdwalen ach ja dat valt nu toch wel weg. Nu alleen gaan lopen doe ik dus ook wel weer hopelijk volgend jaar . Als corona het toelaat. De weg die we nu moeten volgen is van een ongekende orde. Hoe leuk en zoveel mooier als de weg die Pieter me wees. Landerijtjes en overal die berg op de kerk die te zien is. En zulke lieve mensen. Je hoeft maar even op je route te kijken en als er iemand voorbij komt willen ze je direct helpen. Hoe leuk is dat. En het is droog en de zon laat zich af en toe zien. Het leven is zoveel meer dan goed vandaag. Als we dan dat hele mooie stuk hebben gehad komen we langs de weg. En dan begint het keihard te regenen en moeten we nog 2 km langs de snelweg. Ineens is de lol eraf. We buffelen het laatste stuk wat chagerijnig achter elkaar aan. Internet is bij ons beiden uitgevallen dus routeplanner kunnen we niet gebruiken. De route hebben we tot 's Heerenberg opgeschreven en vervolgens tomtom. Laatste stukje lopen we wel op de navigatie. Helaas het wordt vragen. Het blijft kleddernat en bij een snackbar schieten we even naar binnen. Gerda wil wat warms. Milkshake met bitterballen😀 Nog 300 meter als de tomtom het dan ineens weer doet. Na 22 km zitten we in de auto. Lach en de wereld lacht terug. Wat een oneglofelose, leuke, fijne superdag.

4. okt, 2020
Trage tocht Ulst Silvolde

Zoooo wat hebben wij lekker geslapen. Half 10 pas de ogen open. Wat voel je je dan gelijk een stuk beter zeg. Snel douchen en onze griekse joghurt met Havermout en fruit naar binnen kiepen met een bak koffie. Daarna is het op pad. Ik had de trage tocht Ulst Silvolde gevonden van om en bij de 18 km dus leuk. In de beschrijving stond dat we een stuk over een industrie gebied gingen. Dus dat vertelde ik tegen Gerda. oke zegt ze en even later WAT!!!! Ik moest lachen. Schijnt iets moois te zijn. Eenmaal klaar gaan we op pad. En ja zeker de Gamaschen heb ik bij me. Gisteravond in het huisje eerst een half uur op internet zitten zoeken hoe je ze aandoet wat ik niet kon vinden, kijk ik zo maar even en wat denk je? Geen flauw idee wat ik nu zat te klooien maar ik trek ze zonder nadenken zo aan. Het zal aan de dag hebben gelegen. Maar dus mee samen met de poncho. In Ulst de auto gestalt en wandel jasje aan met t shirt. Zo koud is het niet.

Het waait wel flink. We hebben dit keer de stokken mee. Beter voor lijf en leden. Maar ook lastig want ik moet op mijn telefoon de route lezen. En elke keer als we een stukje lezen hoe we verder moeten en ik mijn phone weer even opberg, raken we aan het kletsen of zijn we stil met onze eigen hersenen aan het spelen en zijn we dus ook acuut kwijt hoe of wat. Dus maar weer kijken. En zo loopt het ook langer dan gedacht.

En dan begint het te regenen en komen de gamaschen en poncho's tevoorschijn. Gerda heeft net de boel opgeborgen en haar spullen aan en ik ben nog niet verder dan de gamaschen en dan is het droog🙂 Ik kom erachter dat de gamaschen een maatje kleiner hadden gemogen. De kleinere pasten toen niet maar ik ben wat aan gewicht zoek geraakt dus nu hadden ze prima gepast. Maar het gaat en ze blijven zitten dus oke. Na een poosje gaan ze echter wel uit. Het voelt warm.

En dan wordt het ook nog ergens tijd voor lunch. Op een bankje in de wind eten we ons broodje. Het eitje laten we maar even zitten want we hebben het flink koud.

Met weemoed denk ik terug aan Pietertjes pad vorig jaar toen ik het altijd warm had en 23 kilo aan warme kleding meezeulde. Alleen al met het idee het nooit meer zo koud te willen krijgen als de tocht naar Santiago.

Nu had ik mijn vest niet in de auto moeten laten liggen. De jas is veel te dun.

Het landschap is mooi. We zien zulke mooie dingen. Prachtige huizen een wespennest in een stukje boomstam. Hoe vernuftig gemaakt. Een paddenstoel boven in een knotwilg. In pogingen er foto's van te maken moet ik wel door Gerda uit de greppel gehesen worden want voor dat geklauter word ik ineens te oud😀 Het is echt genieten. Ogen te weinig om alles te kunnen ontdekken. De mensen zijn ook vriendelijk en zeggen netjes gedag. Als we een koffie tent zin hopen we op.... Helaas dicht. Het eitje wordt tussentijds nog ergens opgepeuzelt uit de wind. De zon laat zich wat vaker zien kortom genieten met een hoofdletter G.

Dan begint het toch weer even te regenen maar dat is van korte duur. De prachtige regenboog is een mooie beloning. En dan als we nog maar een km of twee moeten heeft Gerda een fatamorgana. Een cafe. Knipperen met haar ogen maar hij is echt en super blij vliegen we naar binnen. Tafel bij het raam waar de cv hoog staat te loeien. Heerlijk soezelig worden we ervan.

Een snackje twee bakken thee en we zijn weer helemaal gegaard. Maar dan is het toch hoog tijd willen we voor het donker bij de auto zijn. Het industrie terrein is echt leuk.

Veel is omgebouwd tot woningen, maar ook speelplaatsen, restaurant en museum. Super oude gebouwen, het is echt mooi om te zien. Als we uitgekeken zijn en aan het eind gekomen zijn lopen we het laatste stukje naar de auto.

Wat een mooie dag.


3. okt, 2020
Pietertje ontmoet

Wat een drukke periode is het geweest en was ben ik toe aan gewoon weg. Gisteren was het dan zover en vertrokken Gerda en ik voor onze vakantie. Niet voor de geplande tocht door de Algarve nu met corona, maar naar Braamt. Omdat ik lange afstanden niet echt wil rijden met de piep in mijn kop en wat duizeligheid op zijn tijd reed Gerda. Na een bakje koffie en hardroerend afscheid van Jip en Joep, de katten, genomen te hebben togen we op weg naar Braamt. Gerda heeft familie die op het landall green park een huisje heeft waar we 10 dagen in mogen voor een spot prijsje. Om 3 uur waren we er en was het zooi naar binnen slepen en installeren. Heerlijk dekbedden gelijk maar 2 ingepikt en een mooi en warm huis. Nadat we uitgepakt waren en de boel was opgeruimd, was het even de hoognodige boodschappen doen. Ik had al bleomkoolnasi gemaakt voor 2 dagen dus veel is dan niet nodig. Wel gelijk even de sauna geregeld en het zwembad en na een bakje koffie toch nog een stukje lopen. En ja hoor al snel liep ik Pietertje tegen het lijf. En herinneringen kwamen boven. Aan Willem en Yvonne in Zelhelm waar ik zo leuk geslapen heb met mede pieterpadders. Aan de tocht zelf en ik had Gerda nog heel wat te vertellen. En toen ineens was ik aan het huilen. Te gek voor woorden maar het zal alle stress en drukte van de afgelopen periode wel zijn. Mijn hele lijf staat in doe stand en is onrustig en staat gespannen. Er is ook zoveel gebeurd en behalve 2 weken thuis verder ook geen vrij gehad sinds vorige jaar juli. Dus het is ook tijd. We lopen een kilometertje of 3 en ik voel me soms ineens even blij. Maar voornamelijk ben ik erg moe. Het waren dan ook drukke dagen. In het huisje terug is het even het eten warmen en lekker eten. Daarna is het chillen en hangen op de bank. Gerda stort als eerste in en ook ik lig voor 0.00 uur in bed. En dan begint het. Bed in bed uit glaasje wijn halen glaasje port halen en maar lopen. Mijn lijf vind geen rust. Pas om half 5 val ik in slaap en om half 9 gaan de luiken weer open. Kalmpjes aan wakker worden. Gerda is er eerder uit, dus die mag zorgen voor verse broodjes. Na het ontbijt en te zijn aangekleed gaan we op pad. Paddenstoelen zoeken en natuurlijk een stukje Pietertje volgen. Ik moet echt de route gaan terug lezen want ik herken het niet zo snel. Ik heb een andere route in mijn hoofd naar Millingen aan de rijn volgens mij. Pietertje raak ik ook even snel kwijt als ik hem vind en ik vertel Gerda dat ik daarom zo heb lopen dwalen. Ik kon de bordjes gewoon niet goed volgen. Maar verdraaid aan het eind van het pad is daar dan Pieter weer. Hoe bestaat het toch. Het is droog en we komen de paddenstoelen in grote getale tegen. Gerda moet haar nieuwe fototoestel met nieuwe lens in wijden dus we lopen rustigjes te slenteren. Ik denk dat er meer mensen zijn die ook naar Santiago gelopen zijn, want we komen ook overal stapeltjes stenen tegen. Grappig om te zien. En dan natuurlijk de pieterpad dorpjes op de grond in het bos. Ditmaal met onder andere thema de leeuwenkoning en de dwergen. Het is leuk dat ik dat Gerda kan laten zien. Als we Zo verder lopen zien we een boom, met eronder allemaal stenen die verzameld worden. We moeten lachen. De nieuwe cruz de ferro zeg ik tegen Gerda. Beiden vonden we die toen erg tegen vallen. We halen herinneringen op aan de tochten en het is mooi. Gerda heeft nog af en toe iets van, we hebben nog zolang de tijd dan moeten we terug zijn, want dan gaat het regenen. Ik merk dat ik er nog opgejaagd van raak. De rust is er nog niet maar we hebben nog even. In een tentje kunnen we thee drinken en wat hapjes weg werken. Het is begonnen met miezeren en we weten dat de regen gaat komen dus de ponchos komen te voorschijn. Oja nu kan ik mooi de nieuwe gamachen uit proberen die ik nog nooit heb gebruikt. Het is passen en meten maar ik krijg ze niet aan. Wel verdraaid. Gerda puzzelt er ook mee maar het lukt niet. Dus weer in de tas en met natte schoenen verder dan maar. 10 oktober gaan we met de pelgrims lopen dus ben ik er niet uit kan ik het vragen😀Thuis kacheltje maar aan, als ze niet waterdicht zijn. Maar dat zijn ze gelukkig wel.

Ik heb de hele dag steeds liedjes in mijn hoofd. Liedjes van de luizenmoeder, its a long way to santiago en vervolgens komt er ineens een psalm naar boven drijven. Gunst hee ik wist niet dat ik die nog in mijn repertoire had zitten. We moeten erom lachen. En dan is het het laatste stukkie en zie we het park weer. Geen koffie maar gelijk door voor de boodschappen. Bij de jumbo mag er maar 1 naar binnen. Het is hier erg streng en er wordt bij de deur gecontroleerd. Gerda blijft met mondkap bij de ingang staan ik ga zonder mondkap naar binnen. Men duikelt over elkaar heen. De schijnveiligheid van de kapjes denk ik. Ik blijf veilig bij iedereen uit de buurt tot bij de kassa. Daar is afstand houden niet echt mogelijk. Thuis badpak aan koffie drinken en op naar het zwembad. Nog anderhalf uur in het water gelegen en in badpak ben ik naar huis gelopen om zo onder de douche te springen. Een dikke dertien km lopen in een dikke 4 uur tijd. Er was veel te zien en te genieten 😀


22. sep, 2020
piep zei de muis in het voorhuis

5 nachten achter de rug, zondag eruit gekomen en niet naar bed, want tante werd aan de zee terug gegeven. Dus gisteren nog doodmoe alle afspraken afgewerkt en gisteravond gezellig met een stel uit eten. Toch weer laat in bed, maar met wel in mijn bol dat het vandaag de laatste dag mooi weer is en laatste dag dat ik kan wandelen voor de vakantie begint, dus gaan vandaag. Niet al te vroeg op want ik ben verre van omgeschakeld maar om half 11 stond ik buiten. Ik dacht morgen late dienst te hebben maar dat bleek een vroege dienst te zijn. Reden om niet ergens heen te rijden maar vanuit huis te starten. Niet te ver weg anders ben ik morgen nog moe. De piep in mijn hoofd is er nog steeds. Dacht dat ik met een antibiotica kuur de piep kwijt was, maar dat bleek maar 1 nacht het geval. Nu is hij weer aanwezig. Dan weer irritant hard dan weer rustig maar het maakt me moe. Dus onderweg maar weer eens de huisarts geprobeerd te bellen voor een verwijsbrief voor de kno. Het is toch verdraaid lastig in corona tijd een afspraak met een huisarts te krijgen en ik heb dan ook behoorlijk wat af gefoeterd. Vooral toen ik einderlijk na heel veel kabaal bij de huisarts binnen mocht en de vraag kreeg of ik de mogelijke oorzaak al gegoogeld had. Tuurlijk zo word ik ook dokter. Maar goed het koste drie kwartier tijd met steeds zo lang in de wacht staan, nadat ik keurig netjes het keuzemenu had afgewerkt dat ik drie pogingen heb gedaan. En nu wordt er morgen een verwijsbrief gemaild dus ik ben heel benieuwd. Gelukkig geeft het wat rust nu ik actie ondernomen heb en loop ik op mijn gemakkie verder. Ik had me al bedacht maar weer eens richting vlietlanden te gaan. Lang geleden dat ik daar gelopen heb. Maar ik ben wel talloze keren van plan aan het veranderen. De weg dwars door het weiland, ja leuk. Tussen de schapen en koeien door. Ganzen in grote getale vliegen op en al foto's makend stap ik in een grote vlaai. Het is in ieder geval geen limburgse en het kost me even om mijn schoen weer toonbaar te maken🙂. Beetje beter opletten bedenk ik me. Het laatste stuk loop ik dan ook met mijn neus op de grond.

Dan ben ik aan het eind en kan ik via een smal loopbrugje over het water weer het pad op. Mooi. Alle andere paden door het weiland zijn voor de vogels en niet voor de mensen, dus loop ik over een voor mij onbekend stukje weg. Er rijdt een man op de fiets voorbij die keihard lachend vraag of ik ook al die zinloze tocht heb gemaakt. Rare man maar ik zeg maar braaf dat ik idd die zinloze tocht heb gemaakt. Hoezo zinloos denk ik. Ik zou zo weer gaan als het kon.

Een andere man zit aan de waterkant te vissen. Heerlijk die rust. Hij geniet ervan en ik geniet met hem mee. Al gooit de muis met zijn piep in mijn hoofd toch aardig roet in de stilte.

En dan zie ik de bekende weg. Het leuke straatje met opa's brugje. Nu loop ik er van de andere kant in. Helemaal leuk al vraag ik me af of ik nu naar Leiden ga of naar de vlietlanden.

Ik laat mijn voeten maar weer de weg bepalen.

Aan het eind kan ik twee kanten op. Leiden of via een rustige landweg naar de Vlietlanden. Nou die keus is snel gemaakt. Bovendien Leiden met al dat coona nee laat ik maar rustig aan doen. Ik wil wel op vakantie.

Mensen groeten wel maar echt een praatje maken zit er vandaag niet in. Ach ik heb er ook geen behoefte aan en laat mijn hoofd maar rustigjes mee deinen op mijn onderstel. Bij de Vlietlanden zijn ze van alles aan het breken. Ze zijn daar al heeel erg lang bezig. De laatste keer zag het er precies zo uit en dat is toch al meer als een jaar terug denk ik zo. Alleen is het nu verder opgebroken en moet ik een stukje langs de snelweg voor ik het bos in kan duiken. Ik zie de bordjes jachthaven, restaurant en besluit wat kouds te gaan drinken. Maar eerst kom ik langs de watersport winkel. Kleren in de uitverkoop. Leuk dat wordt even snuffelen. Het wordt echter niks. Wel een vriendelijk mannetje die me nog een tonnetje voor mijn kayak wil verkopen en bereid is deze aan mijn rugzak te binden. Nou ik kom wel een keer langs met de auto🙂 Mij teveel sjouw werk. Ik loop ook nog zonder stokken en besef me dat ik eigenlijk die dingen voor een langere afstand weer moet gaan gebruiken. Ik voel mijn rug en voorkant schenen. Jaha denk ik weken niks en dan een afstand is vragen om spierpijn. En dan ook gewoon moe en slecht omgeschakeld is het niet raar dat het al vrij snel mis gaat.

Bij het restaurant ga ik maar voor een heerlijk groentesapje. Lekker en super gezond. Dan is het verder en loop ik rond het meer. Het is wat verder dan ik dacht. Er liggen een paar mensen aan het water en daar tussen hele groepen ganzen. Als ik het meer rond ben en de brug over ben om weer de polder richting zoetermeer in te duiken ga ik nog een poosje zitten en drinken. Een krentenbol en banaantje erbij, om de honger weg te houden. Ach en dan heb ik nog wel even dus ik neem ook even de tijd. Beetje puzzelen wat ik ga doen. Als ik naar de routeplanner kijk zie ik dat ik rond de 25 km uitkom met de kortste weg. Helemaal mooi denk ik. En dan gaat het ook verder. Als ik dan toch maar weer ga dubben of ik aan het eind van het pad via Leidschendam zal gaan of via stompwijk wordt ik heel ernstig bekeken door een stel die op een bankje zit met hun fietsen. Ach ja er gaan vele wegen naar rome denk ik lachend en ik zeg ze lachend gedag. Geen omweg gewoon naar Stompwijk. En dan toch, eenmaal in de Geerpolder een ommetje zodat ik nog wat extra kan genieten van de polder. Halverwege heb ik spijt. Maar ja dat is altijd achteraf. Ik bedenk me dat ik toch ernstig hoop dat als ik na dit jaar geen nachten meer hoef te draaien ik vaker kan lopen en minder lichamelijke problemen krijg. Mijn lijf lijkt het toch behoorlijk op te geven. Ik was ook niet voor niets afgekeurd voor nachtdiensten.🤔 Nog 13 te gaan en dan is het gebeurt. Bij boerderij t Geertje loop ik nog even de winkel in voor een verjaardagskaart en een boerderij biertje voor thuis. Ik ben drijfnat van het zweten dus dan is een steenkoud biertje lekker. Een geitenijsje kan ik ook niet weerstaan maar dan moet ik wel van mezelf het langere stukje over Benthuizen terug lopen. Calorieen verbranden😀 Maar dan gaat het snel en ben ik na een 27,5 km weer thuis. Niet moe wel een bak spierpijn. En dat is niet gek. Nog twee weekjes dan mogen we op vakantie en lopen we hopelijk meer. Al met al was dit wel een lekker dagje.

31. aug, 2020
Als je geheimen verklapt aan de wind kun je de wind niet verwijten dat hij ze doorgeeft aan de bomen

De tekst waarmee ik begin kreeg ik van de week. bedacht door Kahlil Gibran .

Geheimen. Heb ik geheimen? Niet echt. Maar soms denken mensen dat blijkbaar wel. Mijn wandelverhaaltjes zijn meer als 40000 keer gelezen. Hij is openbaar en ik vermoed dat vooral wandelaars en mensen die ik ken het lezen. Het maakt me ook niet uit. Ik vind het leuk dat mensen er blijkbaar plezier in hebben om mijn gekke hersenspinsels tijdens het wandelen mee te lezen. Mijn leidinggevende op het werk gaf aan dat ze vindt dat ik leuk kan schrijven.

Geen idee ik lees zelden nog iets terug of ik moet ergens heen willen en ik kan het me niet meer herinneren waar ik nou zo leuk gelopen heb. Soms denk ik dat ik ze schrijf voor als ik niet meer kan wandelen om zo nog eens terug te lezen wat ik allemaal deed en dacht.

Maar soms zijn er mensen die lezen omdat ze stiekem zoeken of ze iets over je kunnen vinden, om tegen je te gebruiken. Ik snap zulke mensen niet. Ik zoek nooit naar iemand zijn doen en laten. Ik heb er geen tijd voor maar het komt ook niet in mijn hoofd op om te gaan zoeken in de hoop dat je iemand kan benadelen. Waarom zou ik? En ik win er ook niks mee. Ach en deze site is openbaar en ik vertel altijd dat ik wandel dus ik heb geen geheimen. Of toch 1? Jawel vandaag vertel ik de wind wat ik van zulke mensen denk. En dan ben ik erover uitgedacht. Ik ga geen gedachte verspillen aan dit soort domme mensen. Ik ga er soms noodzakelijk mee om maar in mijn prive bestaantje heb ik ze niet nodig. Daar omring ik mij met fijne mensen. Ondertussen gaat het een stuk beter met mijn pols. Ik ben deze fysio zeer dankbaar. Eigenlijk moet ik weer gaan lopen met de stokken om mijn pols weer sterk te krijgen. Maar ik heb er geen zin in. Sinds een dikke week heb ik een verstopt hoofd en een afgrijselijke hoge piep in mijn hoofd. De ene keer van mijn linkeroor dan weer van mijn rechteroor. Gisteren was het voor het eerst lekker stil en dacht het gehad te hebben maar vandaag was het twee keer zo hard aanwezig. Ik word er moe van en heb een poos zitten twijfelen of ik wel of niet zou lopen. Een lange afstand wil ik niet, dus ik ga pas half 12 de deur uit. Rondje polder dan maar. Ik ben ook dood moe en denk dat het van dat verstopte hoofd komt. Het is geen corona ik hoest niet maar ik weet dat het met die hitte door de airco en ventilatoren op mijn werk komt. Helaas is het geen optie zonder te werken. Maar na een paar weken niks door werk en weersomstandigheden en niet lekker zijn, was weer niet gaan, geen optie. Ik had het rondje wel in mijn hoofd zitten. Gewoon wat ik vaker loop via weipoort. Dat is zeker niet meer dan een kilometer of 20 dus niet zo lang. Wat voor velen een heel end is dat weet ik wel, maar ik loop al mijn hele leven en voor mij is het net een leuk kalm aan loopje.

De lucht is betrokken en ik zet de muziek op mijn oren om die piep even niet te horen. Dat lukt wel. Alles klinkt dof ook de muziek maar beter dan die piep. Als ik bij zoeterwoude kom schiet ik het kruidvat even in. Dampoo halen om te stomen en nu al te smeren op mijn nek en voorhoofd. Misschien gaan mijn holtes een beetje open.

Weer op de route besluit ik na een kleine rustpauze toch iets anders te lopen. En dat blijkt de route door een weiland te zijn waar ik met nog iemand verkeerd liep en terug moest door het vieze drassige land. Nou maar even goed opletten. Als ik door een hek wil komt de boer eraan op zijn kleine trackertje. Ik mag het hek open laten en hij wijst me hoe ik moet lopen. Dat is fijn denk ik en we kletsen even. Dan gaat het verder. Hij vliegt er vandoor. Tjee wat gaan die kleine krengen nog hard. Als ik aan het eind toch even moet zoeken is hij er ook weer en wijst me. Ja maar dan moet ik over schrikdraad heen stappen en dat is eng. De schok is niet super maar het is geen prettig gevoel weet ik uit ervaring😀 Gelukkig zijn mijn benen niet te kort en kan ik er goed overheen. De boer moet lachen en zegt dat ik vanzelf harder ga lopen als ik er wel tegenaan kom. Ik schiet in de lach. Zou zo maar kunnen. Dan sta ik bij de molen ben 10 km verder en kan met een ommetje aan de terug weg. Jaha denk ik maar dit is ook de weg naar de Rijneke boulevard en daar zit van Bemmelen. Mijn favo wandelschoenenzaak. Ik weet dat ik nodig nieuwe moet. De mijnes zijn afgesleten aan de zolen. Helaas heb ik net een kat die me een godsvermogen heeft gekost aan dokterskosten dus even naar volgende maand maar. Maar even loeren kan wel natuurlijk. Via de outdoorzaak kan ik dan weer via de polder op huis aan. Ja dat ga ik doen denk ik zomaar. Bij de benzine pomp heb ik honger dus zo een slap broodje mee gepikt want ik heb geen zin om nu ergens te gaan zitten. Sterker nog ik heb geen zin in mijn banaantjes vandaag. Het vieze kleffe broodje is snel naar binnen gepropt en ik ga maar gauw weer verder. Ach ja ik heb soms van die gekke dingen. Bij van bemmelen schiet ik naar binnen. Als ik de trap zie die ik op moet naar de wandelschoenen verlies ik de moed. Na weken niet lopen zijn mijn longen aan het protesteren. Ik kijk beneden wat naar wandelkleding maar de prijzen zijn idioot. Die koop ik wel een keer bij declathon als ik ze nodig heb. Ik wil nog een wandelrokje vanwege het gemak onderweg als je nodig moet, maar is nu geen noodzaak. Buiten loop ik al snel weer richting polder. Het dreigt aan alle kanten en ik vrees echt een bui. Gelukkig komt ie niet en heb ik dus mazzel. Bij een picknick tafel is het tijd voor even drinken en rust. Als ik me net geinstalleerd heb, komt er een stel met de fiets aan. Hij vraagt of ze erbij mogen zitten. Welja zeg ik als jullie je aan de afstand houden.

Ik let daar nog wel op. En dan ga ik toch echt rechtop zitten. Ze zetten zich aan de tafel en we raken aan de praat. Hij is ondertussen zijn tas aan het leeg halen. Er komt een fles sterke drank uit en hij schenkt een plastick bierglas half vol. Tjee hee maar die geeft hij aan zijn vrouw. Dan komt er een biertje voor hem tevoorschijn. Zit ik daar aan mijn fles water. En dan is het feest compleet en steekt de vrouw een heuse dikke mannensigaar op. De lachkriebels komen omhoog en we kletsen maar gewoon door of er niks geks is. Maar als ik toch echt last van die vieze sigarenlucht ga krijgen is het tijd om op te stappen. Met elkaar een fijne dag wensend loop ik gauw verder. En dan kan ik in een bevrijdende lach schieten. Het doet me denken aan een turkse man op mijn vorige baan die altijd naar flodder keek, Zij leek met die sigaar wel ma flodder. Het duurt een poosje voor ik uitgelachen ben en menig passant groet dan ook met een lach. Het hoogtepunt van de dag vandaag. In weipoort besluit ik nog een keer even halt te houden voor ik het weiland doorkachel. Mensen hebben een mooie plek in hun tuin gemaakt. Does lief staat er op het bord met overal lieveheerstbeestjes. Zelfs in een bootje. Mooi dat mensen die moeite nemen je ergens op te attenderen. Zo zou een mens alle lelijke gedachten achter zich laten denk ik. Het maakt mij een beetje blij. Dan is er het laatste bankje. Als ik net zit komt er een dame op de fiets aan met een hond aan de riem. Voor haar komt ook een man op de fiets aan met een loslopende hond. Voor ze het doorhebben vliegt de hond aan de lijn achter de loslopende hond aan en trekt de vrouw van de fiets die om kukelt. Ze heeft niks gelukkig maar zo zie je maar weer dat dieren niet altijd doen wat je verwacht. Als beiden weer op pad zijn stap ik ook maar eens verder. Bij de boerderij t geertje ben ik met een kortere afstand eens op tijd voor de winkel dus een lekker stukje kaas in de rugzak mee. De lucht breekt helemaal open het laatste stukje en zo stap ik na 24,5 km mijn huis in. Heb in ieder geval weer even een loopje gehad.


8. aug, 2020
Aangepast dagje

Het wordt snoeiheet. Ik weet het. Maar de komende week blijft het heet en ik heb geen zin om binnen te blijven. Dus aan de wandel. Een aangepaste dag. Zonder wandelstokken vanwege mijn pols, En langs dorpen zodat ik als het niet goed gaat om hulp kan vragen. Bovendien zijn er in dorpen terassen waar ik in de schaduw koud kan drinken en kan rusten. Dat wordt beginnen in Reeuwijk en vandaaruit richting Haastrecht. Met heel veel extra vocht bij me.

Met goede zin stap ik de deur uit. En dan bedenk ik me dat ik mijn petje toch aan de rugzak had hangen?? Even kijken voor de zekerheid maar ik zie hem niet. Binnen zie ik hem ook niet dus een ander petje mee. Als ik mijn tas in de auto doe zie ik hem hangen. Kijken is ook een kunst. Maar dan gaat het echt op pad. In Reeuwijk start ik op en ik heb het direct naar mijn zin. De hitte valt nog mee en het loopt best wel snel aan. Ik dacht dat ik geen andere wandelaars zou tegen komen, maar dat blijkt een vergissing. Niet veel, maar toch. Soms vragen ze naar de camino en ik geef blij antwoord. Leuk dat mensen de schelp kennen. Als ik een hardloper zie moet ik toch even zuchten. Dat is toch echt te warm. Nee dan in een rustig tempo voort gaan is beter te doen. De bordjes naar Haastrecht staan goed aangegeven, dus nadenken over de route hoeft niet. Mijn hoofd kan uit vandaag. En dan ineens een bordje dat ik Gouda inloop. Gunst dat had ik me niet bedacht. Ik kan een wandelroute doen, maar als ik het eindeloze weiland zie waar ik doorheen moet is de keuze snel gemaakt. Niet in de brandende zon zonder ik weet niet hoelang geen schaduw. Gewoon de bordjes Haastrecht blijven volgen. Als ik een brugje onderdoor wil hangt er ineens een lelijke spin aan een draad voor mijn neus. Ik schrik me rot en krijg het er koud van. Voorzichtig loerend op nog meer monsters ga ik de andere kant van de brug onderdoor. Het kippenvel staat nog een hele poos op mijn armen en benen. Angsthaas denk ik lachend. Over een dijk gaat het verder. Er staan paarden in een wei zonder enige vorm van schaduw. Zo zielig. Mensen zet je toch ook niet in een afgesloten veld in de brandende zon? Zelfs de eenden kruipen onder een boom. Het wordt tijd voor mijn petje. Ik heb een hekel aan hoofd bedekking maar vandaag is het echt wel nodig. En dan het bordje Haastrecht. Bijna 10 km verder en ik verbaas me erover dat er al zo een stuk op zit. Dat is snel gegaan en tijd voor een terras, schaduw en koude cola zero met ijs.

Vanwege de hitte moeten de pauzes van een kwartier naar een half uur, als er een terras is. Uitdampen, drinken en rusten. Ik vind mezelf wel verstandig zo. Als ik zit begint het te druppen en in mum van tijd ben ik drijfnat. Ik heb in ieder geval voldoende gedronken bedenk ik me. Op het toillet mijn flesjes water opnieuw vullen met koud water. Ik bedenk me dat ik maar eens moet gaan kijken voor flesjes waar het water koud in blijft. 1 thermosflesje is zwaar genoeg dus er moet wat anders verzonnen worden. Het is 31 graden rond het middaguur en tot mijn verbazing, terwijl ik altijd dacht dat het hoogtepunt van de warmte rond 12 uur lag, zie ik nu dat het om 15.00 uur 35 graden zou zijn. Nou ja dan ben ik al een eindje op weg. Uitgerust stap ik op. Ik voel me weer helemaal fit. Mensen aan het water roepen dat het beter is een frisse duik te nemen. Jaha maar lopen is toch net iets fijner dan hangen aan de kant en af en toe het water in. Alleen met de warmte kan ik niet met mijn mond dicht lopen. En met mijn armen zwaaiend bedenk ik me dat ik op een aalscholver lijk. Bek open en vleugels wijd. Geen idee hoe ik daarbij kom. Beest zit niet met zijn bek open als het goed is. Als dat zo is dan heeft ie het te heet. Ik herinner me hier eens gevaren te hebben met de patienten tijdens een bewonersvakantie met de motorboot. We wilden langs de kant bbqen met die weggooi bbq's. Helaas kregen we die dingen niet goed aan en ineens stond er een man die ons zijn bbq leende. Wat een vriendelijke man. Toen 1 van de patienten ook nog de waterkraan had open gelaten en we geen water meer bleken te hebben leende hij ons zijn tuinslang en mochten we de tank weer vol gooien. Onze dankbaarheid was groot. Het plekje zie ik ook nog tegenover een fabriekshal. Dat waren leuke tijden. Langs het water lopend zie ik ineens de dijk erboven en ik weet dat ik daar heen moet. Haastrecht had niet dat leuke straatje waar ik jaren geleden liep. Daar heb ik met een fietser staan lachen toen ineens een snelheids bord te hard aangaf toen hij voorbij reed. Omhoog klauteren en wat gedoe om over het hekje te komen met maar anderhalve hand maar het lukt. Om 50 meter verder te zien dat ik er via de weg ook gewoon had gekomen. Geduld is een schone zaak blijkt maar weer eens. Even denk ik op de dijk te lopen die ik liep toen ik via Roelofsarendsveen liep en noodgedwongen 38 km moest lopen. Ik loop al speurend naar een zijpad te zoeken want dat is geen optie. Maar het zal de warmte zijn want uiteinderlijk kan dat helemaal niet. Het gaat goed om mijn hand aan mijn schouderband te houden met regelmaat. De stuwing blijft zo uit en mijn pols wordt niet dikker gelukkig. En dan ineens dat leuke straatje en loop ik Hekendorp in. Er is een sluisje waar bootjes liggen te wachten tot de sluis open gaat. Leuk om te zien en ik blijf een poosje op een bankje zitten kijken. Dat duurt nog best wel een poosje. Als het eerste bootje zijn neus laat zien stap ik dan ook op. Ik kan een wandelpad nemen en denk ook zo langs het water te lopen. Door hoog riet is er echter nauwelijks iets te zien, behalve gras en riet. Bovendien is het gras, vol kuilen en oneffenheden niet lekker lopen en ik ben dan ook blij weer op de harde weg te staan. Omdat het zo lekker gaat besluit ik naar Driebruggen te lopen en van daaruit te kijken hoe ik weer op Reeuwijk kom. Driebruggen is nog 6 kilometer. Maar dan ineens zomaar slaat de vermoeidheid toe. Ik kom erachter dat ik niet meer loop te zweten en het liefst wil ik gaan liggen slapen. Ik heb toch echt wel genoeg gedronken, bijna 4 liter. Mijn petje gaat een lading water in en zo weer op mijn bol. Heerlijk die verkoeling. Op een muurtje in de schaduw bekijk ik de route. Van driebruggen naar Reeuwijk is nog 11 km. Dan worden het dik over de 34 km vandaag. Echt niet. Dat is geen optie. Ik drink nog maar een halve liter water en ga verder. In een stukje afgezette wei zie ik ineens leeuwen staan. Ik kijk er niet eens vreemd van op. Als ik voorbij loop blijken het schapen te zijn. Dan weet ik wel dat ik niet helemaal oke ben. Gisteravond heb ik een filmpje zitten kijken over een loper die de heilige Antonio aanriep onderweg naar Santiago en dan elke keer zijn wensen in vervulling zag gaan. Dus ook ik roep Antonio aan en vraag hem op een goede rustplek. Nog geen5 minuten later loop ik tegen een restaurant aan. Het helpt echt😀 Maar ook loop ik Driebruggen in en ik ben even van de leg. Dat wordt dus nog een heel eind. Maar dan als ik neer plof zie ik ook een bord Reeuwijkse plassen nog 2 km. De gps is blijkbaar van de leg met de warmte en ik haal opgelucht adem. De cola zero is zo weg en een halve liter water vliegt er nog achteraan. Ik kom tot de conclusie dat ik vanmorgen al heel veel had gedronken, maar het laatste stuk een stuk minder. Blijkbaar had ik al dat vocht al verdampt. Eenmaal weer op peil ben ik weer helemaal fris en fruitig. Dit restaurant houdt zich keurig aan de nieuwe corona regels. Briefje waar ik mijn naam, adres en telefoonnummer op moet schrijven. Lol ik ben ver weg van de andere mensen gaan zitten en zit op zeker 6 meter afstand. Het valt me op dat de mensen die er zitten allemaal aan het bier zitten. Met deze hitte en dan nog weer op de fiets te moeten lijkt me dat niet verstandig. Zeker omdat het niet bij 1 glas blijft. Maar goed ieder zijn plezier. Uitgerust met nieuwe flesjes koud water ga ik verder. Er komt een man al op hogere leeftijd op een step voorbij. Het verbaast me die enorme sportiviteit van zo een oude man op dit soort snoeihete dagen. Ik doe het hem niet na. En dan sta ik bij de plassen. Daar moet opa Antonio zitten met zijn ijsco kar want die heb ik vanmorgen al zien rijden. Af en toe schep ik mijn pet vol slootwater. Als ik een man zijn tuin zie sproeien gaat de rugzak los en vraag ik hem mijn flesjes te mogen vullen. Nee hoor het is slootwater. Ook ander water krijg ik niet. Niet alle mensen zijn aardig. En dan is Opa Antonio er toch echt en mag ik aan het ijs. Genietend op een bankje luister ik naar de gesprekken die hij met mensen heeft. Als een man vraagt of hij last van bijen heeft omdat hij siroop huisjes heeft hangen bevestigd hij dat. De man vindt het heuse rotbeesten en laat dat merken. Hierop zegt Antonio dat God maar 1 fout heeft gemaakt bij het scheppen van de wereld en dat is de mens erbij maken. De man houdt direct zijn mond dicht en stapt in een luxe cabriolet van formaat. Heerlijk die gesprekken. Er is ook een watertappunt dus flesjes worden weer met koud water gevuld. Ik denk dat ik vandaag meer als 6 liter op heb. Gelukkig is het zweten weer begonnen dus ik moet gewoon de hele dag door blijven drinken ongeacht de hoeveelheid. Omdat ik me zo goed voel besluit ik nog even een ommetje plas erbij te plakken. Wel leuk om zo aan het begin van de avond er nog even langs te lopen. Er zijn veel kleine steigertjes waar twee jongeren op zitten. Fijn dat zij zich zo goed houden aan de corona regels. Een is aan het zingen met een muziekje mee. Kijk eens in de spiegel. Ik schiet in de lach want door het slootwater is mijn haar gaan krullen en ziet er niet meer uit. Gelukkig heb ik mijn petje op. Waren er vanmorgen weinig boten nu is dat nog steeds zo. Blijkbaar is het te warm voor op het water. Ook al had ik kunnen kajakken vandaag het was geen optie geweest. En dan na 25 km sta ik weer bij de auto. Niet eens gek moe en eigenlijk alleen maar heel erg blij. Blij pak ik dan ook de verkeerde afslag naar Utrecht en rijd ik nog even 12 km om. Maar thuis wacht de koele douche. Wat een heerlijke dag toch weer🙂





31. jul, 2020
Dagje genieten rondom Nieuwkoop met de route van Frank wandelt

Tja en dan zijn het mijn benen niet maar zit ik met een roeierspols. Samen met Gerda een kilometrtje of 11 gekajakt op nieuwkoop en hopla. Dat wordt dus voorlopig niet meer de boot ter water laten. Rust ik mag er niks mee en kan dus ook niet werken. Al ga ik er morgen wel heen om mensen aan te sturen omdat er geen personeel is die de verantwoording kan dragen. Gelukkig heb ik wel goede benen dus wandelen kan wel🙂. Vanmorgen om 7 uur moest ik al bij de fysio beginnen. Had gister echt iets van die is niet wijs maar oke. Ik kan daarna lekker aan de wandel. Eerst bedenken hier maar weer eens de polder in te gaan maar daar had ik gister heel geen zin in. Al langer in mijn bovendop het idee om de route van Frank wandelt nog eens te lopen in die omgeving. En ja dat moest hem gaan worden. 22 km niet te ver dus heb ik heel lang de tijd vandaag. De fysio geeft twee oefeningen mee. Zwaaien als een koningin en mijn arm draaien. Ik moet lachen want dat wordt onderweg even opletten dat mensen niet gaan denken dat ik aan hoogmoedswaanzin lijk. Mijn wandelstokkies mag ik niet gebruiken en ik mag mijn arm ook niet te lang laten hangen, omdat ie al dik is. Nou ja, denk ik, dat maakt niets uit het wordt snoeiheet. Had ik beter gister kunnen lopen maar toen moest ik op verjaardags visite. Na de fysio rustig ontbijten en omkleden en op naar Bodegraven. Bij het staion kan ik mijn auto kwijt en ik pik de route op. Bij het kruidvat wat verkoelings gel gehaald voor mijn gekke dikke pols en al snel loop ik langs de Oude Rijn. Ik hou van dit soort landschappen maar de weg is nog niet zo bijzonder. Ik weet het, het is grotendeels onverhard en druk met fietsers maar het wordt goed. Na 5 km vind ik het wel tijd voor rust. De ontstekingsremmers maken wat duizelig, maar ik kan kalm aan lopen. Bij een bankje is een watertap punt. Heerlijk mijn flessen leeg en nieuw koud water. Ik had geen 2,5 liter mee hoeven te sjouwen want ik kom drie water tap punten tegen. Op het bankje kijk ik uit over de weilanden en voor mijn voeten liggen een hoop eenden. Soms kwaakt er een en loopt wat heen en weer. Ik mijmer er op door. Zullen eenden hersenen hebben en wat zullen ze dan denken? Genieten zij ook zo van het landschap? De lege blik in hun ogen doen me twijfelen. Dan schiet ik in de lach. Je kan zomaar over de gekste dingen gaan nadenken. Na een banaantje en een halve liter water wordt het tijd verder te wandelen. Al snel kom ik in de Meije. Ik ken het stuk goed maar ik heb ogen tekort om alles te zien en mijn fototoestel maakt overuren. Boerderijen, bloemen, water, weilanden alles staat in het teken van kleur. En echt ondanks dat het een weg is met veel fietsers en regelmatig auto's en tractoren, ik had het niet willen missen. Genieten met een grote G. De oude zondagsschool is een prachtig monument en ook de oude school is mooi al staat ie in de verkoop. Overal kom ik stalletjes tegen met honing te koop, bloemen, jam etc. Jammer dat ik geen klein geld bij me heb. Een kilo appelen voor een euro, dat zie ik in de winkel niet meer. En dan zie ik Pietje Potlood. De watertoren en het rustige pad naar Nieuwkoop. Het gaat toch echt niet snel vandaag met die hitte, maar ik heb lang de tijd dus geniet maar ernstig. Ik moet een hekje door en in de verte zie ik een fietser aan komen. Ach ik wacht wel even, dan kan hij door fietsen zonder af te hoeven stappen. Mannetje lacht zich rot en ik heb een aha gevoel. Vorig jaar waren er meer fietsers voor wie ik het hekje open stond te houden. Ach ja het maakt iemands dag weer even leuk denk ik maar. En dan sta ik bij de plassen. Er was al een nieuw wandelpad aangelegd maar die is verlengd. Er zijn veel bootjes op het water en er staan ook veel parasols op de bootjes. Het ziet er komisch uit. Ik kijk mijn ogen uit. Er is veel volk op een strandje maar wat ik zie wordt de afstand redelijk gehandhaafd. Fijn is dat, dat mensen dit ondanks de warmte toch netjes doen. Het is ook fijn dat de route me bij is gebleven. Ik hoef nauwelijks op mijn telefoon te kijken hoe ik verder moet. Eenmaal in Nieuwkoop is het tijd voor de lunch. Op zoek naar een bankje. Bankjes.nl geeft aan dat er al snel wat komt dus dat is mooi. Dan word ik aangehouden door 2 fietsers. Waar het restaurant is. Ik ben alleen een restaurantje bij het strand tegen gekomen en wijs ze dat. Als ik zeg dat ze me niet boos moeten aankijken als het de verkeerde is, begint de vrouw te lachen en geeft me een klopje op mijn schouder. Veel te dichtbij denk ik en ik schrik er wel een beetje van. Niet iedereen is aan de regels gewend. En ik ben nog steeds een angsthaasje bij vreemde mensen. Er is ook weer een watertap punt dus flesjes weer met koud water vullen. Lekker. Het bankje komt ook zeer spoedig.Tijd voor de lunch. En ook nog in de schaduw. In de zon zitten is geen optie. Het is een graad of 33 dus ben ik blij met een bankje in de schaduw. En dan gaat het verder. Op een rustig stuk bedenk ik me maar eens mijn oefeningen te gaan doen. Voor en achter me niemand te zien dus ik denk veilig te zijn. Zwaaiend als een koningin loop ik langs de weg. En dan ineens een geschater vanuit een tuin aan de overkant van het water. IK hoor een meisje zeggen hee die zwaait. Betrapt ontdek ik een jong meisje en een oude vrouw. Beiden hebben grote lol. Ik moet er ook om lachen en ik zwaai ze nog even vriendelijk als een koningin toe. Nog lang kan ik ze horen lachen. Ik maak weer iemands dag goed. Langs de klompenboer gaat het verder. Leuk dat ze nog steeds gedragen worden. Ik heb ze nog bij het balkon staan en draag ze af en toe bij nat weer. Zitten heerlijk maar een lang end erop lopen, dat lukt niet meer. Ik bedenk me dat het toch wel steeds heter lijkt te worden. Open terein weinig wind die soms helemaal weg valt. Alles drupt. Ik wist al even dat de taartentuin eraan kwam. Tijd voor koud drinken en die heerlijke citroen merinque. Vandaag mag het. Het is er gezellig en de eigenaars staan met de tuinslang elkaar te plagen. Ik klets met een van de werkers daar en neem even een half uurtje om in de schaduw wat op te drogen. En met een hartelijke groet en goed weekend gaat het verder naar de molenviergang van Aarlanderveen. Altijd leuk met de herinnering dat ik daar mijn allerlaatste schaatstocht heb gemaakt. Daarna is er nooit meer een echte winter geweest. De lucht is ondertussen staalblauw. Het lijkt een beetje op de tijd van de lockdown. De route langs de molenviergang gaat over gras. Pas gemaaid maar met erg veel stoppeltjes. Het loopt niet echt lekker. En dan zie ik een eind voor me een wandelaar met grote rugzak. Hee leuk en ik stap even een poosje door. Zij loopt super langzaam dus ik loop al snel naast haar. De jacobsschelp aan de rugzak en we lopen een poosje samen op. Zij is vanuit jean pied begonnen en tot Burgos gekomen. Santiago wacht dus nog op haar. En nu loopt ze het pelgrimspad. Daar moet ze donderdag aankomen in Maastricht. Tjee denk ik dat is nog doorstappen. Ze wist niet dat Nederland zo mooi was. Ja hee die lockwons is erg goed voor heel wat Nederlanders. Al dat geren naar verre oorden zonder je eigen land te kennen vind ik eigenlijk not done. Eenmaal weer op de weg loopt zij zo ontiegelijk langzaam, dat, wanneer ik even voor haar loop ze ineens een heel eind achter loop. Ik laat haar. In Zwammerdam kom ik weer bij een park met bankjes in de schaduw. Yes ik zwabber ook een beetje van de warmte en krijg het te warm dus verplichte rust. Twee oude dames vragen hoe dat ook alweer heet van de schelp. Ik praat een poosje met ze tot ze opstappen. Leuke mensen. Zelf blijf ik echt wel een half uur zitten. Mijn lijf is oververhit en alles gloeit. Met dat je gaat zitten begint het gelijk te stromen. We liepen een poosje met een windje en dan lijkt de warmte niet zo erg. Maar als je dan gaat zitten vliegen alle waterpunten in je lijf open. Het is niet ver meer nog 4 km dus het kan. Als ik me weer oke voel ga ik voor het laatste stuk. Een saai stuk maar mijn ma belt dat ze een zomergriep heeft en ik klets een poosje met haar, waardoor de weg niet meer opvalt. En ineens is daar het bord Bodrgraven. Mooi. Het laatste stukje van de route doe ik niet want die gaat door een industrie wijkje naar het station. Gewoon terug naar het centrum en dan naar de auto. De kerk zie ik en daar loop ik op af. En als ik er ben zet ik de gps maar eens aan. Ooo wat dom ik had niet naar de kerk gemoeten en nu kan ik een stuk terug. Dat scheelt me een kilometer. Twee keer langs een ijstent lopen is te gek voor woorden. De eerste keer dacht ik: " ach ik ben bijna bij de auto, dus nee". Maar de tweede keer hoefde ik niet meer te denken en was het nog even ploffen en genieten. Maar dan is het toch echt naar de auto waar ik na 23 km aan kom. Moe maar heel erg tevreden. Wat een mooie dag.

26. jul, 2020
Heerlijk dagje Vinkeveense plassen en omgeving met de pelgrims

Vijf nachten werken. Ik tel af. Na vannacht nog 25 tot ik met nachtdienst pensioen mag. Het wordt tijd, ze vallen steeds zwaarder. Maar vandaag er weer even 3 weken uit en snel thuis omkleden voor een dagje met de pelgrims op pad bij de Vinkeveense plassen en omgeving.

Moe ja en een onverklaarbare zere dikke arm, maar thuis blijven is geen optie. Ik heb er veel te veel zin in. Om 10 uur kom ik netjes op tijd op de plek van bestemming en ben ik blij de anderen te zien. Na een poosje kletsen en de broodnodige koffie die Marja heeft mee genomen gaan we op pad. Een prachtig pad waar de natuur van af spat. Oei dat is toch ernstig genieten. De hollandse wolken luchten zijn er weer en ik denk toch wel even aan de tijd dat er geen vliegtuigen over kwamen. Geen wolkje aan de lucht alles staal blauw. Hoe anders is dat nu. Dan krijgen hollandse luchten toch wel een andere betekenis. Al kletsend en foto's makend gaat het niet snel maar wat maakt het ook uit. Het is veel te mooi om hier snel doorheen te banjeren. Na dik 4 km komen we bij een restaurantje waar we de koffie met appeltaart en slagroom dik verdiend vinden. De gesprekken zijn grappig en als Els vertelt af en toe foto's van zichzelf te bekijken welke goed genoeg is om op haar kist te plaatsen, denk ik toch dat ik daar wel ernstig om moet grinikken. Serieuze pelgrims gesprekken denk ik dan. 🤭. Als iedereen wil afrekenen blijkt Marja te tracteren. Marja is bijna jarig en dat moet gevierd worden. Maar dan moeten we echt wel op pad. Het is klauteren over hekjes waarbij te merken is dat we een daggie ouder worden. Zo soepeltjes wil het allemaal niet meer en af en toe een kontje bij de kortste pelgrim is gewenst. Maar we doen het en daar gaat het toch maar om. Het landschap blijft mooi al denk ik op een gegeven moment dat we een stuk dezelfde route lopen. Ik had die koeien toch heus al eerder gezien. Als we dan bij een makkelijk door gangbaar hekje komen blijkt het te kloppen. Ik herken de koeien wel degelijk. Wil ziet even later een huis waar we al eerder langs gekomen zijn wat ik niet meer weet. Grappig ik ben en blijf een natuur freakje. Na 15 km staan we weer bij de auto's en kletsen we nog een poosje na. Maar dan wordt het tijd om op huis aan te gaan. De beloofde regen bleef uit. Mijn schoenen al bijna versleten, maar nog niet getest in nat gras zijn droog gebleven. Dat worden dus dezelfde nieuwe binnenkort. Wat een heerlijke dag was dit en ondanks dat de moeheid er echt wel was had ik hem voor geen goud willen missen. Weer zo een dag die ik bij kan schrijven op het lijstje geluks momenten🙂

13. jul, 2020
De route van Swiebertje

Ja hoor ik wist het zeker. Vandaag ga ik naar Reeuwijk. Maar dan richting een andere kant. Zoiets als Haastrecht. Dat zat een beetje in mijn hoofd. Tot ik naar routes zocht en de Siwebertjes route zag. Oooo ik was gelijk om. Swiebertje nooit geweten dat het beeld in Oudewater staat. Maar 44 km is wel een hele tippel want het is een fietsroute. Ach denk ik als ik op tijd vertrek, dan lukt dat wel en ben ik moe dan zoek ik de terug weg wel. Dus op naar Oudewater. Toch een beetje laat, begin ik bij half 11 pas te lopen. De dag is lang dus ik heb wel een poosje tijd. De route begint langs een drukke weg. Dat belooft wat denk ik nog. Maar dan loop ik het centrum van Oudewater in. Toch een leuk plekje. Ik moet vlak bij Swieber zijn dus ik let maar even goed op. En dan kom ik bij de drukke weg en loop ik Oudewater uit. Tjee dat was niet de bedoeling. Laat ik het beeld gaan of ga ik terug. Maar dan bedenk ik me al snel. Terug want dat beeld moet ik op de foto hebben voor iemand zich bedenkt dat dit racisme is en het beeld wil weg hebben zoals zoveel beelden. Je weet het maar nooit. Het beeld blijkt een endje van de route af te liggen maar met wat vragen sta ik er dan ineens voor. Goh wat heb ik daar veel naar gekeken in mijn hele jonge kinderjaren. Het heeft destijds blijkbaar indruk gemaakt want malle pietje, Juffrouw Saartje, Bromsnor, ze staan me nog helder bij. Maar ik heb hem op de foto en ik ga terug naar de route. De ophaal brug is omhoog dus dat is wachten. En als hij dan einderlijk beneden is, gaat hij direct weer omhoog. Gunst denk ik dat schiet niet op. Een echtpaar is mooi gescheiden. Zij aan de ene kant van de brug hij aan de andere kant. Ik denk anders loop ik een stukkie om. Dan hoor ik haar roepen dat hij maar 2 km om moet rijden. Oei daar heb ik geen zin in dus ik blijf maar een poosje wachten. Gelukkig gaat hij ineens naar beneden. Echter de slagbomen blijven dicht. Ik vraag me hardop af of ik er tussendoor durf te glippen. Waarom niet? vraagt een man op zijn fiets. De brug bleek al de hele morgen raar te doen. Ik ben de eerste die de stap waagt en op een drafje loop ik de brug over. Fietsers volgen en ik haal opgelucht adem als ik verder kan. Dan loop ik Oudewater uit en moet een stuk langs een saaie drukke weg. Jammer nou toch weer. In de beschrijving gaat het over een prachtige fietsroute. Maar dan loop ik toch de polder in en kom in Polsbroekerdam. Ergens klinkt het bekend maar dat is dan wel heel lang geleden. Het gehuchtje heeft zo zijn charmes met mensen die hun best doen iets leuks van hun tuinen te maken en soms zie je leuke plaatjes, maar dat ik nou zeg tjee wat leuk, nou nee. Maar het is mooi weer dus ik geniet wel. Alleen weer veel te warm zonder wind en het brandende zonnetje. Het water drupt uit mijn haar en dat vind ik maar raar want echt heet zou het niet worden. Na een lang eind puffen kom ik in Lopik en verdraaid een grote plaat van een ijshoorn. Dat is zoiets van yesss! Bij de snackbar bedenk ik me en wordt het een milkshake. Het duurt lang want de pin automaat doet het niet. Ik krijg de riedels en denk het zal toch niet.... Maar dan wordt er een ander pinapparaat gepakt en lukt het als nog. Op een bankje gaat ie achter elkaar naar binnen. Heerlijk dat koude vocht. Beetje afkoelen maar. Pauzes zijn kort want ik schiet niet hard op in de route. Mijn benen willen niet echt en mijn longen al helemaal niet. ik zie ook overal pluisjes van planten voorbij zweven dus dat zal het probleem wel zijn. Met de zo nodig puffer gaat het dan wel weer wat beter. Maar een dijkje opklauteren is wel even afzien. En dan sta ik aan de Lek. Boten, water, wat wil een mens nog meer. De dijk is erg lang en ik maak wat foto's en geniet van het uitzicht. De mensen zijn goed geluimd en alles groet wat voorbij sjeest op hun fiets. Na een aantal kilometertjes ben ik het echter wel zat en besluit de alternatieve route te pakken. Direct loop ik Willige Langerak binnen. Nooit van gehoord. Een landweg tussen schattige huisjes door en het is weer volop genieten. Na een poosje kom ik weer bij de dijk en zie ik dat de route naar een pondje leid. En daar wil ik absoluut niet heen. Geen mondkapje op dat is mij te benauwend. Omdat ik ook wel een beetje moe ben besluit ik de route te laten voor wat hij is en op de navigatie een poosje te lopen terug naar Oudewater. En dan zegt de navigatie doodleuk dat de route niet op de korte manier terug kan. Nog 15 km. Dat wordt dus doorstappen vandaag. Ik loop eigenlijk heel snel Schoonhoven binnen en daar zie ik mannen van tuinonderhoud aan het werk. Ik vraag ze of zij weten of er een route gaat langs de pond ipv via de pond. Ze vragen waar ik heen moet. Oudewater. Nou zegt de een je houdt van wandelen he. Ja hoor zeg ik. Ze vertellen me de brug onderdoor te gaan en dan rechtsaf een stukje, tot ik bordjes zie met Vlist. Dat moet een mooie route zijn. En Vlist is niet zo ver naar Oudewater denk ik nog dus hoppetee. Onder de brug door zie ik albert heijn. Mooi een duik naar binnen want daar hebben ze koude cola zero. Een oppepper is zo ondertussen hard nodig. Helaas zijn die er niet dus maar een gewone cola en een halve liter karnemelk voor in mijn thermosfles. Nog wat kouds voor onderweg. Echter de cola doet niks en ik besluit maar wat vaker korte rustpauzes in te lassen. En dan kom ik idd op de mooie route naar Vlist en ondanks de moeheid is het direct genieten. Ik zit ook weer op de fietsroute tot mijn verassing. Stukje ingekort dus. Wat een mooie weg. Van die mooie polderwegen met allemaal leuke huisjes waar alles bont is gekleurd met bloemen. Ik stop idd vaker en merk dat de banden van mijn rugzak zijn gaan schuren op mijn heupen. Dat worden pijnlijke plekken. Op een rustig plekje waar ik geen fietsers zie aankomen is het sanitaire stop. Tenslotte ben ik bijna drie liter vocht verder. Maar veel komt er niet. Ik denk dat ik het harder er uit zweet dan ik binnen kan gieten. Dan kom ik langs een tuin. Zit kijk en geniet staat er op een bord. Zitten doe ik niet maar er door heen lopen wel en het is echt genieten. Bloemen grappige gemaakte stoeltjes watertjes, helemaal leuk.Na een poos kom ik dan in Vlist. Hehe denk ik bijna in Ouderwater. Als ik op de navigatie kijk hoever nog zie ik 12 km. Oei dat is verder dan ik dacht. Op een picknick tafel nog maar even flink rusten. Dit keer blijf ik echt wel even 10 minuten zitten. Schoenen uit en benen languit. Banaantje naar binnen nog een flinke plens water en dan moet ik echt verder. Het blijft mooi. Mijn horloge heb ik in mijn rugzak weggeborgen zodat ik niet naar de tijd ga loeren. Maar dan zie ik in de verte toch echt de kerken van Oudewater. Nog 5 km. Ik besluit dat als ik nog maar 3 km hoef, nog even te gaan zitten. Het bankje staat er zowaar en dankbaar plof ik neer. 20 minuten geef ik mezelf. In mijn tas zit nog een flesje cola zero. Dan maar warm maar beter dan warm water. Waarom gewone cola niks deed geen idee maar de geen suiker variant doet wonderen. Goed hersteld ga ik de laatste kilometers doen. Dat wordden er dan 38. Ergens jammer dat ik de 40 niet volmaak denk ik. Maar als ik zo goed blijf lopen.... En dat doe ik. In Oudewater slenter ik nog even door het centrum voor ik op de auto aan loop. En dan na 40 km sta ik aan het eind. Moe ja, zere benen en een zere rug rijker en lelijke plekken op mijn heupen. Maar wel heel voldaan. Het is 20.30 uur dus hoog tijd om op huis aan te gaan en onder een hete douche te vliegen. Swiebertje de zwerver ik kan me er verdraaid goed in vinden. 😎

23. jun, 2020
Dit was echt uit mijn hoofd stappen

Ik wil, ik wil, ik wil, Naar de Kaag. Gisteravond nog in mijn hoofd. Maar vanmorgen liet ik dat maar varen. Het ov is geen optie en van de week viel ineens het gevoel uit mijn benen weg en kwam ik hardhandig in contact met de vloer. Behalve een bont en blauwe arm, ook een ietwat pijnlijke voet bovenop. Laat ik maar verstandig zijn. Het hele vroege uur wat ik wilde vertrekken even uitgesteld, maar om kwart voor 10 stond ik toch echt buiten. Zo hee dacht ik dat is heel lang geleden. Dat betekend op mijn dooie akkertje kunnen lopen. En ook wat verder als het goed gaat. Het besluit stond gedeeltelijk vast wat de route betrof. Hazerswoude. Een tijd terug zat ik daar op een banje nog even wat te drinken toen een zeer lief vrouwtje uit het huis naast het bankje kwam. We raakten aan de praat en zij bood me aan bij haar naar het toillet te gaan en wat te drinken te pakken. Terwijl zij verder scharrelde liet ze me alleen in huis. Sinds die tijd had ik al een bedank kaartje in mijn tas omdat ik haar nadien niet meer kon vinden. Dus vandaag een kaartje in de bus gedaan. Kleine moeite en een ander doe je er een plezier mee denk ik dan. Het is warm en ik loop al snel te druppen. Op de termometer die ik tegen kom staat al 27 graden. Oei en dan is het nog niet eens het heetst van de dag. Maar ik kan wel wat hebben en met de muziek op mijn oren stap ik een poosje door. Kaart in de bus en dan verder de route zoeken. Ik denk als ik een gedeelte van de route naar het spook verlaat loop dan kan ik op een gegeven moment rechtsaf naar Boskoop. En dan via Waddinxveen het Bentwoud in. Maar ik neem een andere afslag want dan kom ik langs de thee tuin en dat is ook een mooi stukje. Maakt niet uit ik heb de tijd en zie wel waar ik uitkom. Het valt me op dat nu er meer gevlogen wordt de lucht niet meer zo staalblauw is. Jammer maar ook wel weer oke want dan lijkt het weer een beetje op het oude normaal. De muziek gaat af en de rust daalt neer. En dan merk ik dat mijn hoofd in deze warmte helemaal stil valt. De hectische periode op het werk en al het gedoe om corona glijd van me af. Fijn is dat. Mijn hoofd blijft ook de hele dag op standje uit staan. Ik geniet enorm ook al ken ik de wegen wel. Het blijft zo mooi om me heen. Ik ben een bofferd dat ik zo vanuit mijn huis van al dat moois mag genieten. Dat blijf ik na 15 jaar hier wonen toch altijd weer zeggen. Het verveelt nooit. Ik bedenk me dat het wel tijd wordt om eens flink aan het drinken te slaan. Eerste bankje dat is van mij. En dan kom ik bij de weg waarvan ik weet dat er een bankje aan komt. Hiep hoi denk ik, want het zweet gutst van me af. Helaas het bankje is bezet door een weg werker. Geen zin om te vragen of hij op wil schuiven dus volgende bankje maar. Als ik links het smalle pad in wil richting Alphen aan de Rijn blijkt die afgesloten te zijn. Een hek verspert de doorgang. Hoe flauw nou. Ik kan er om heen en denk even na hoe ik anders moet. Maar dan neem ik de beslissing om langs het hek te glippen. Op het pad komt even later een hardloper aan dus ik maak me geen zorgen of er nog meer is afgesloten. Het pad zal ik nog afmoeten voor ik kan zitten want dat is hier geen optie. Als ik rechtsaf naar Boskoop kan zie ik een grote ronde steen. Ha mooi ook goed. Maar als ik er ben blijkt het toch echt een holle steen te zijn. Nee dan maar even verder. En dan kom ik op de weg naar de bootjes. Helemaal leuk. Daar zijn ook bankjes. Helaas het volgende bankje is bezet door een ouder echtpaar. Met anderhalve meter gaat het hem niet worden me er tussen te proppen. Gezien er al bijna 13 km opzitten staand een halve liter water weggetankt. Bij de bootjes kan ik vast wel ergens zitten. Over het bruggetje kom ik bij een leuk sluisje. Daar is een mooie plek. Als ik de km stand op pauze wil zetten blijkt deze zich al te hebben afgesloten. Oei dat is minder. Maar als ik kijk heeft hij hem netjes opgeslagen. Dan maar eerste en tweede deel. Ik neem echt maar even de tijd om 20 minuten echt goed te drinken en te eten. Slechte gewoonte, maar ik gun mezelf nooit de tijd om te ontbijten en heb nu dus echt wel honger. 3 krentebollen zijn dan ook zo weg. Nog maar een halve liter sukervrije zoete limonade siroop erbij en dan ben ik weer helemaal fit. Vandaag ben ik goed voorbereid op de hitte. 3 liter drinken bij me, mijn sandalen voor als mijn voeten te veel opzwellen in mijn dichte schoenen die toch twee maten groter zijn en mijn pet. Ehhhh ja die hangt nog vrolijk aan de kapstok. Natuurlijk denk ik. Gezien mijn teen pijn gaat doen in mijn dichte schoenen gelijk maar de sandalen aan. Ik besluit niet de bootjes route te doen maar verder te lopen, gezien ik anders wel weer heel snel thuis ben. Dus toch naar Waddinxveen en het Bentwoud in. Toch de voorgenomen route. Dat is wel een unicum denk ik zo maar. Het is windstil en de hitte valt als een deken boven op me. De sandalen zonder steunzolen is wennen. Mijn benen zwalken wat. Maar nu weer dichte schoenen aan is geen optie meer. In bentwoud is wel weer een bankje waar ik op kan ploffen. Tijd zat. Maar weer even de muziek op om het tempo er een beetje in te houden. En dan ben ik in Bentwoud en lijkt het wel of alle oude van dagen vandaag zijn los gelaten. Alle bankjes zijn door ze bezet. Wel verdraaid ik wil niet in het gras zitten vanwege het teken seizoen. Dan maar staand drinken. Dan een bordje Moerkappelle nog 3 km. En een stenen verhoging. Mooi zonder gat en ik plof neer. Leuk zal ik via Moerkappelle gaan? In de brandende zon zit ik me te bedenken hoe ik dan loop. Ehhh jaha dat eerste stuk is leuk maar daarna is het langs de drukke weg. Daar heb ik nou net geen zin in. Maar wat ik wel kan doen is via Benthuizen de polder weer in en de weg af lopen naar het noord AA. Dat lijkt me een beter plan. Als ik dan bij Benthuizen stuit op het benzine station, vlieg ik eerst daar maar eens naar binnen. Een steenkoud drankje. Buiten staan 3 lege picknicktafels. Hehe denk ik bijna thuis en dan de eerste lege bank. Maar wat een kadootje een steenkoude fristie en daarna nog een suikervrije chocomelk naar binnen te kunnen gieten. Het leven is goed vandaag. Opgewekt ga ik weer op pad. Mijn sandalen zorgen voor blaren ook al heb ik sokken aan en op een plek op mijn hiel waar geen schoen zit. Gekke voeten. Het loopt ook niet zo lekker meer nu ik zo ben gewend aan steunzolen. Maar dan loop ik toch maar weer de polder in. Als ik het noord Aa kan zien kom ik nog een bankje tegen. O leuk, nog even zitten. Ik heb nog een flesje cola zero voor als ik moe word en die gaat heel rap naar binnen. Er staat een berk omhoog met zijn neus in die blauwe lucht. Ook zo een boom waar ik zo van kan genieten. Als ik opsta is de moeheid helemaal verdwenen. Lang leven de cola zero. Er is geen houden meer aan. Rondje rond de plas gaat er nog bij komen. En ik geniet ernstig. Hoe mooi is het hier. En als ik aan het eind van de plas ben wil ik nog niet stoppen. Een klein rondje dan nog. Maar ook deze weg is leuk om te lopen. In de verte zie ik op een gegeven moment mensen linksaf gaan. Oke denk ik ik loop ook tot daar en ga dan ook linksaf op huis aan. Dat is een domme vergissing. Ik kan geen andere kant op dan toch langs de drukke weg te gaan. Dat betekend via de stad en dan loop ik nog wel een poosje. Ik probeer nog wat omweggetjes maar kom dan weer op dezelfde weg terug uit. Dan nog maar weer een stukje terug tot ik dit keer rechtsaf kan. Op een bankje aan het water gaat het laatste flesje vocht erin. Drie en een halve liter moet genoeg zijn. Ik zweet wel zo hard dat het water uit mijn onderbroek drupt. Plassen hoef ik niet bij deze temperaturen dat is mooi mee genomen. Maar dan gaat de navigatie aan want het is welletjes geweest. Via de appie wat boodschappen doen en dan na 40 km stap ik mijn huis in. Je hebt zo van die dagen die kloppen van begin tot het eind. En dit was er zeker eentje.


13. jun, 2020
De perfecte dag

Gisteravond samen late dienst gehad dus laat thuis en laat slapen. Maar vanmorgen om half 10 stond ik wel bij Gerda voor haar neus en vertrokken wij met schitterend weer richting Schoorl. Eerst een tocht uitgezocht van 23 km maar omdat we ook uit eten wilden en we alleen ergens al om 17 uur terecht konden de route naar 17 km omgezet. Werd wel een pittige met veel mul zand en hoge duintoppen, maar verwacht dat wel te redden. En ook omdat de weer berichten dusdanig waren dat we een pets regen konden verwachten in de middag, tevreden met 17 km. Ik had einderlijk weer eens een thermoskannetje aangeschaft dus had als verassing lekkere koffie bij me. Om 5 voor 11 gingen we lopen. En het viel allemaal op zijn plekkie in mijn bovendop. Het is er zo vreselijk mooi, daar kan je niet anders dan ziels gelukkig van worden. Gerda was dubbel gelukkig want dinsdag kan einderlijk na 4 maanden haar schoonmoeder terug naar Turkije. Het leven begint weer normaal te worden. Het gesprek ging nog wel over corona, onze meningen, en de situatie op het werk maar al gelang de tocht vorderde werden we stiller en waren we beiden bezig met gelukkig te lopen zijn en te genieten. Om 12 uur was het lunchen en aan de koffie. En dat is dan toch wel heel erg lekker. Ook gewoon een half uurtje voor uitgetrokken. Daarna was het wel even door kachelen want we moesten op tijd lopen vandaag. Dat is nog net even jammer maar later dubbel en dwars waard. Ondertussen was het windstil en snoeiheet. En toen was het witte pijltje ineens geel en besloten we maar een stukje terug te lopen. En tja dan kom je ineens weer een wit pijltje tegen en die moesten we ook hebben, maar we hadden geen afslag gemist. En dat witte pijltje leidde toch echt naar het gele pijltje. Een paar wandelaars die voorbij kwamen liepen ook de witte pijlen en vertelden ons dat we wel goed zaten. De pijltjes waren gewoon waarschijnlijk op nieuw aangebracht en wat veranderd van kleur. Langzamerhand werd het pad mul en kwamen de duintoppen op ons af. En dat werd hijgen. Veel vocht in de lucht, zweten, en benauwd weer , het tempo moest omlaag. Maar dan staan we op het strand en weten we dat we goed moeten gaan opletten. Een paar jaar geleden misten we een route paaltje en hebben we lopen dwalen. Vandaag konden we met de tijd ons dat niet permitteren. En toch konden we de goede strandopgang weer niet vinden. Gevraagd aan mensen die het misschien wisten maar die vertelden ons dat de eerste opgang toch echt bij het strand paviljoen was. In onze beleving waren we vorige tocht daar juist verkeerd uitgekomen. Maar er zat niks anders op. En idd werd het daar zoeken. In de beschrijving was ook al gemeld dat het een lastige was en dat was het dan ook echt wel. Maar na even zoeken was daar ineens weer een wit pijltje. Hossana we konden verder. Het hekje waar we overheen moesten was niet eens hoog maar toch koste het mij moeite om erover heen te klauteren. Niet gewend aan dat mulle zand en geklim waren de benen flink stijf. Gerda moest zich van haar gewicht ontdoen om erover heen te komen. We worden een dagje ouder😀. Even flink water naar binnen gieten en kalmpies aan verder. Het leek wel steeds heter te worden en echt overal droop het zweet vanaf. En toen onder een boom moesten we echt even rusten. We moesten lachen om elkaars knal rode koppies. En er moest een flesje cola zero naar binnen. Gerda zat er door heen en wat helpt er dan beter dan cola zero. Ik vraag me nog altijd af waarom alleen cola zero dat effect heeft. Een energie drankje doet het hem echt niet. Gerda zegt terecht dat we een petje op hadden gemoeten. Ja maar ik had niet bedacht dat het zulk gek weer zou worden. Na een kwartiertje moeten we echt wel verder. Het loopt weer een poosje goed nu. Maar de 7 km mul zand waar ze het over hadden in de beschrijving klopt niet want het blijft mul. En dat mulle werkt niet mee in combinatie met dat benauwde hete weer. Maar het blijft genieten. Onze schoenen knellen en we denken van al het zand in de schoenen. Bij een bankje de schoenen leeg gooien. Helaas blijkt dat niet de oorzaak want het blijft knellen. Waarschijnlijk zijn de voeten dik. We komen bij het stuk wat in 2009 verwoest is door brand. Een paar jaar geleden zagen we daar heel goed de sporen van maar nu is er nauwelijks iets te zien. Maar als we verder lopen zien we de verkoolde bomen nog wel staan. Het blijft toch zonde dat er wel allerlei grassen komen maar geen bomen meer. Ik weet dat het niet ver meer is en net als ik denk dat het pad nu verhard is, mogen we opnieuw de heuvel op en is het weer even mul. En dan ontschiet mij een niet hele nette uitdrukking. Ik ben niet echt moe maar mijn longen hebben het vandaag gewoon zwaar en dan is het fijn als je niet zo hoeft te klauteren. Maar we gaan ervoor. En dan ineens aan het eind zie ik een uitkijkpunt en blijkt er de lange trap naar beneden te lopen naar het eind punt. Half 5 dus mooi op tijd. Het is maar een km naar het restaurant maar we gaan met de auto. Ik vertel Gerda over het klimduin en dat we daar nog wel langs gaan. Als kind rolde ik daar vanaf en het is een mooi stukje. Als we bij het restaurant komen blijkt dit aan het klimduin te liggen. Het maakt de dag echt helemaal perfect. Het is even de entree met desinfecteren wat we niet erg vinden en de vraag of we gezond zijn. Maar dan is er van corona niks meer te merken. En oo wat genieten we dat het weer kan. Het eten is ook heerlijk met flink veel groente bij Gerda en rauwkosten en vis bij mij. Gezond. Het personeel is duidelijk blij dat ze aan het werk zijn. Er wordt gezellig gekletst en gelachen. En dan besluit ik dat ik nog het klimduin op wil. Nog even net als vroeger. Als we dan met gevulde magen opstappen is het echt flink zwoegen om nog boven te komen door wederom dat mulle zand. Maar we komen er en genieten van het mooie uitzicht naar beneden. Beneden lopen we nog even een rondje door het dorp en dan gaan we weer op pad richting huis. Tenslotte moet ik morgen weer werken en we zijn moe. Maar dit was de eerste keer sinds coroontje dat we weer zo gelukkig zijn. Het lijkt bijna weer op het oude normaal zoals het hoort. Wat een perfecte dag

31. mei, 2020
Bert bospad en Zodden samen met Marja

Gisteravond buurten bij Victor en Hetty en laat thuis en vanmorgen al weer om 10 uur moest ik in Westbroek zijn voor het Bert Bospad. En wat doet het goed mijn pelgrims vriendjes. De paniek trekt wat weg, ik kan van me af praten en ik mag volschieten. Marja haar man was mee gereden en ging op de fiets terug. Na wat foto's van ooievaars op het nest, gaan wij op pad. Na van de week Loosdrecht lag dit stukje nog op ons te wachten. Het weer werkt deze periode goed mee, ook vandaag. We kletsen wat af en ik hoef me niet groot te houden of groter voor te doen dan ik ben. Dat is gewoon fijn. En dan voel ik me ook langzaam beter. Het pad is mooi. Onverhard klompenpad , water grasland, bomen, er is eigenlijk van alles, dus lekker afwisselend. Veel te kijken dan ook ondertussen. Het is wel wat geklauter over hekjes ed. maar we redden het netjes. We worden oud denk ik dan maar.

We lopen iets meer door dan afgelopen week, maar we hebben ook nu geen haast. Foto hier foto daar even een bankje, en dan is er ook nog een thee tuin, waar nu geen koffie en thee is maar waar we wel kunnen zitten en nog even kletsen en zo verstrijkt de tijd. Een selfie wordt gemaakt Van ons beidjes van bovenaf dus is het: hoog Sammy kijk omhoog Sammy zegt Marja. Nou voor mij gaat die vlieger wel op. Vandaag kan ik even omhoog kijken en de blauwe lucht zien en genieten van het landschap. We lopen tussen de schaapjes en zien schaapjes heerlijk verdekt in kuiltjes liggen. Het zijn vind ik wat dommige lieve dieren met hun gekke blaat maar soms denk ik wel eens dat ik best zoiets zou willen zijn. Geen sores, geen narigheid gewoon een paar jaar gras eten en in de winter een warme stal en dat is het dan wel.

Dan lopen we het laatste stuk door het gemaaide gras. Marja durft het aan op haar blote voeten te gaan banjeren. Ik hou lekker mijn schoenen aan. Er staan twee paarden in de wei en ik bedenk me dat het wel grappig is om eens een foto van een paardenoog te maken. Hij lukt bijzonder goed en ik had niet gezien dat ik er zelf in weerspiegelt werd. Soms heb je van die ideeen. En dan staan we op de weg en lopen we weer richting auto. Het laatste stukje is wat minder, veel verkeer wat langs dendert, dat vind ik altijd wat lastig. Maar er staan wel prachtige huizen dus hebben nog wel wat te kijken. Op een muurtje bij de auto drinken we nog even wat en dan gaan we ieder op huis aan. Ik ga het eerste stukje langs de Maarseveense plassen binnendoor om dan ook echt de weg naar huis te zoeken. Nog 1 vrije dag en dan gaan de nachtdiensten weer beginnen. Ik ben er nu blij mee het is een hoop afleiding. Maar deze dag is er weer een met een lach.

30. mei, 2020
Samen met Gerda dagje Dalfsen

Gisteren een flinke dreun gekregen en compleet van het padje. Vandaag dus ook erg naar nog. Fijn dat ik met Gerda heb afgesproken een dag te lopen. Dat is afleiding. Alleen was het nu ook niet goed geweest. Om 8 uur stond ik bij Gerda. Ik had haar gezegd dat ik de lunch mee zou nemen en Gerda reed. Mooi geregeld. Bij Gerda aan de koffie en voordat zij al haar bullen bij een had was het toch nog bijna 3 kwartier verder. Ik ben niet de enige die haar hersenen kwijt is.

Beiden gaat corona tijd ons niet enorm goed af. Ik ben huilerig en paniekerig en voel me vaak eenzaam terwijl ik genoeg mensen om me heen heb. Gerda is prikkelbaarder en kan niet veel hebben.

We spreken onze dingen naar elkaar uit. Het is altijd fijn dat dit kan, dan is het oke voor elkaar. Het is 1.45 uur rijden en we gaan dan ook op pad. Het is mooi buiten al is het nog erg koud.

Maar we moeten nog een poosje rijden en wat later zal het warm genoeg zijn. Een korte broek en shirt meer hebben we niet bij ons. We vinden de parkeerplek direct en ruimte genoeg. We hebben een route van Frank wandelt. Dat is tot nu toe steeds reden geweest voor een prachtige dag. De route begint ook gelijk op de parkeerplaats wat ook fijn is. Via het centrum waar we bij het bakkertje een beker koffie scoren. Lekker. Ik hou van de bakkertjes die dit doen. Na het geniet momentje gaan we aan de wandel. Ik loop zonder stokken omdat ik anders belemmerd word met de route lezen op de telefoon. De route is afwisselend. Bos boerenland prachtige huizen en wat ik me bedenk is dat ik hier minder bloemen zie dan in de polders van Zoetermeer. We lopen stukken langs de Vecht. Dan geeft Frank aan, een klein stukje van de route af te wijken voor een mooi uitkijkpunt en dat doen we dus ook. Prachtig en een bank met een stoel waar een houten stuk soort schaaltje opligt. Gerda dacht dat ik geen eieren bij me had en had bij de buren 4 eieren geleend. Ik schoot in de lach want ik had er ook 4 bij me. Dat werd dus een verlaat ontbijt van 8 eieren. Na twee eieren hielden we het voor gezien. De rest maar voor de lunch. Nog een broodje erachter aan en wat drinken en na een sanitaire stop kunnen we verder. De pauzes duren lang. Alleen zijn het altijd enkele pauzes van 5 minuten. Nu konden we wel een half uurtje blijven hangen. Maar we gingen verder, liepen door stukken bos en kwamen bij een hotel aan waar we langs moesten naar de vecht. Mooi dat slingerende rivierlandschap. Bij de sluis is het even leuk vertoeven. Er is een vis trap voor vissen die niet tegen de stoming op kunnen. Grote vissen zwemmen er, mooi om te zien. Ook de sluis is prachtig. Maar als we over het bruggetje willen zien we de linten anderhalve meter. Twee tronen waar je mooi op zou kunnen zitten om uit te kijken zijn afgesloten en wordt bewaakt door een handhaver. Gerda kan het woord niet horen en we zijn er een beetje iebelig van. Ik merk dat ik alles wel zie en ook geniet maar worstel. Het is niet de vakantie dag die ik normaal voel. De tranen zitten hoog en ik pieker hoe dingen verder moeten. Ik kom er niet uit. Het is dit keer niet het geeft niet. Het is gewoon simpel super rot. We lopen verder de route en dan lopen we toch een stukje verkeerd. Bij een huis komen twee fietsers aan fietsen en die vragen ons of we iets zoeken. We raken aan de praat en zij vertellen elders te wonen. Ik vraag ze of dit dan hun tweede huis is. Midden in het land helemaal in afzondering. Nee hoor zeggen ze. Er woont een 80 jarige dame die het heerlijk vindt zo alleen te wonen en er vaak op uit gaat. Daar waar wij zoiets hebben van goh wat heerlijk wonen, maar te stil en te eenzaam.

Voor corona had ik er voor getekend. Nu met corona moet ik er niet meer aan denken. Het feit dat je geen kant op kan alles op afstand heerst en regeert maakt eenzaam. Dan kan ik nog zoveel mensen om me heen hebben het gevoel is er gewoon. En dat is een gevoel wat ik niet ken en wat heel akelig is. We nemen afscheid wensen elkaar nog een mooie dag en keren terug naar de route. We bemerken onze vergissing, door de onduidelijke beschrijving ook en vervolgen de route. We hebben het beide goed warm gekregen.

Omdat we geen bankje kunnen vinden duiken we maar wat dieper door de knieen om op de grond te gaan zitten. Dat valt niet helemaal mee😀. We worden oud. We eten nog maar de twee eitjes en een broodje en banaantje voor Gerda maar ik krijg er niet veel anders nog in dan een banaan. Sinds de nachtdiensten liggen mijn darmen stil en kan ik niet vaak voldoende eten. Nog 7 keer 5 nachten en dan ben ik er vanaf. Dat is uit te zingen. We maken een andere selfie dan normaal nu lekker lui liggend. Het is prima om het gewoon kalm aan te doen. Hoe langer weg hoe beter vandaag. Maar de tijd gaat door en we moeten verder. We lopen ergens op een stuk prive terrein maar komen daar later achter. Klinkt bekend met Marja deed ik dat ook al. Uiteinderlijk komen we over het landgoed Rechteren bij kasteel Rechteren. Mooi maar vooral de Rhododendrons in grote getalen met verschillende kleuren zijn prachtig. We maken foto's en genieten ervan. En vanaf het kasteel is het niet ver meer naar Dalfsen. We moeten nog een stuk door het landgoed waar de route weer onduidelijk is en waar we even aan het zoeken zijn. Maar dan komen we bij het station. Volgens de route moeten we nog verder maar dat klopt niet. Terwijl ik Gerda ervan probeer te overtuigen dat we er echt nog niet zijn heeft Gerda allang de auto zien staan. We gooien de spullen erin en gaan nog maar even een patatje halen. Voor 22 uur zijn we niet thuis en gezien er niks is nog houden we het maar een keer bij ongezond. Daarna wordt het richting huis. Om half 11 ongeveer ben ik blij mijn huis binnen te stappen. Een bijzondere dag.

28. mei, 2020
Wat een leuke lange dag

Ik wil nog altijd een keer vanuit huis naar de kagerplassen lopen. Dat had ik voor vandaag bedacht. Maar toen ik eens keek hoever dat was moest ik mijn verstand bij elkaar rapen. 30km en dan nog terug. Dat kan ik als er ov is waar ik in kan want ik loop niet de hele afstand. En gezien ov geen optie is wordt het even puzzelen. Via route.nl kom ik aan een route bij Roelofsarendsveen uit. Braassermermeer en zo. 34 km ja dat is even een afstand maar als ik op tijd wegga kan ik er lang over doen.Toch is het pas 11 uur als ik mijn auto parkeer en kan gaan lopen. Dat wordt dus niet vroeg thuis. Het is een eindje terug lopen en ik vraag me af waarom de app elke keer zo ver van de route een parkeerplek aanwijst. Maar goed ik loop rustigjes de weg terug en kom in het centrum. Leuk het doet me denken aan mijn tocht een jaar of 5 terug van 75 km. Ik zie het bankje waar ik destijds een halve liter koude karnemelk naar binnen goot. Toen was ik er al veel vroeger maar ook al om half 5 van huis gegaan. Ik pik de route op en moet een andere kant op dan als ik naar de Kaag loop. Ach denk ik leuk een nieuwe weg. Al snel loop ik tegen het braassemermeer aan. Ik sta even te kijken en zo vreselijk te genieten. Als ik de route verder wil volgen zie ik ineens dat ik met het pontje over moet.Oei ik heb wel een pas maar geen contant geld. Gelukkig kan ik pinnen op de pont. Ik hoop maar dat ik niet nog meer pontjes tegen kom, want de baas een behoorlijk chagerijn reageert kortaf dat je nooit weet of andere pontjes ook een pinautomaat hebben. Ik zwijg maar en geniet van het korte tochtje. Toch echt wel leuk. Aan de overkant loop ik de dijk op. Dit is toch het soort landschap waar ik dik van kan genieten. Water, bootjes, polder, molens, kleine gehuchtjes, ik houd er van. Ik zie een roofvogel en hou even mijn geduld om te kijken of ik hem op de foto kan krijgen. Volgens mij is het een buizerd en lukt het aardig. Ik loop een stuk van het marskramerpad. Grappig ik had dat de afgelopen drie weken moeten lopen. Nu loop ik er een stukje van. Al snel loop ik Rijnsaterwoude in.Zo een leuk klein dorpje. Ik loop langs een restaurant en zie 3 mensen binnen zitten. Gek gezicht. Het zullen de eigenaars zijn voor de opening 1 juni denk ik. Ik hou even mijn gedachten bij dat idee. Het trekt me niet met al die maatregelen dus echt gebruik zal ik er niet van maken vrees ik. Dan laat ik het los en bedenk me dat ik al een poos niets heb gehoord van iemand met wie ik wekelijks contact had. Ik heb nog steeds veel van paniek gevoelens van de eerste twee weken toen er ineens mensen om me heen omvielen en Lizzy de poes ook overleed. Is er nog iemand ziek? Ik besluit als ik een bankje zie maar eens zelf te gaan bellen. Dan zie ik bordjes Woubrugge en de route loopt ook die kant uit. Ik heb niet goed op de route kaart gekeken en dus ook geen idee dat ik hier zou komen. Mijn koppie straalt, want hier zit het bakkertje waar ik altijd kwam en koffie dronk. Daar zit je dan aan het water bij een brug en is het leuk al die bootjes te zien gaan. Twee jaar verder en ik vraag me af of het er nog is. Dan bedenk ik me dat Woubrugge groter is en dat er ook een kans is dat de route er niet langs komt. Ik wacht vol spanning af. Dan wordt ik door twee oude dames op fietsen staande gehouden. Of ik kaart kan lezen. Ik schiet keihard in de lach en zeg: "als vrienden dat horen dan gaan ze plat van het lachen". Als er 1 is die nog nooit iets gesnapt heeft van een kaart ben ik het wel. Maar voor de vorm wil ik wel even mee kijken. Ze komen uit Katwijk en gaan nog veel samen op pad. Ik vraag hoe ze hier komen. Nou we zetten de fietsen achterop de auto en gaan. Ze komen hier graag en vinden het bijzonder mooi hier. Ik ben verbaasd want twee van die oude besjes met fietsen zien sjouwen vind ik wel heel knap. We blijven een poosje staan praten en ik bekijk hun kaart. En jawel je gelooft het of niet maar ik weet zowaar waar ze heen moeten want ik kom daar vandaan. 😀 Dan gaan we elk de andere kant op. Ik geniet wel van dit soort contacten. Mensen kunnen zo blij zijn van de mooie natuur en omgeving. En ineens denk ik: Verrek dit is de weg naar de brug en dus het bakkertje. oooo dat is leuk en wat hoop ik dat ie daar nog zit en open is. Als ik aan de overkant de plek zie, ligt er een schip voor. Ik zie wel wat winkeltjes die ik nooit gezien heb en vrees dat het bakkertje plaats gemaakt heeft voor de kapper. Maar dan zie ik het. Jawel hoor de bakker is er nog en is open. Wat kan een mens blij zijn. En ze schenken nog koffie ook. Ik prijs haar de hemel in en ze moet lachen. Het toillet is dicht dat mag niet, maar goed als ik niet teveel drink zing ik het wel uit. Op het bankje kijk ik naar het water en geniet van de koffie en mijn boterham. Even is alles gewoon zoals het hoort en dat maakt zo dankbaar. Dan bedenk ik me nog te bellen. Als ik hoor dat degene van wie ik al een poosje niks gehoord heb niet ziek is kan ik een zucht van opluchting slaken. Voor het eerst in corona tijd ben ik echt helemaal relaxed.Wat is dit een fijne dag. Als ik verder wil na een kwartiertje word ik staande gehouden door een man in een scoot mobiel. Ga je nu alweer weg vraagt hij. We maken nog even een praatje maar dan moet ik verder. Het is niet alleen de gezondheid van mensen die getroffen zijn. Ik denk dat het probleem van de eenzaamheid voor veel mensen vele malen groter is. Er had zoveel meer gedaan kunnen worden om dit in te perken. Maar ik zet het uit mijn hoofd. Deze dag is te mooi. En dan kom ik bij de drukke weg naar Hoogmade. Dit geloof je niet denk ik. Waarom de route in vredesnaam langs de n weg laten lopen. Het mag dan wel een fietsroute zijn maar er zijn hier zoveel mooiere stukken. Maar goed ik gooi de muziek op mijn hoofd en loop een stuk van de lange weg af. Na 3 km gaat de route ineens weer een polderweg in. Ooo jubel en juich denk ik. De weg die ik altijd liep en die ik zo leuk vind naar de kaag. Het uitzicht is wel veranderd. Overal waar je loopt zag je altijd de mooie groene torenspits van de kerk van Hoogmade. 4 november is deze volledig afgefikt. Ik herinner me het nog goed. Het was zo een drama voor de mensen daar.Overal waar je in het dorp bent zie je de kerk staan. Het was echt een nog levende gemeenschap. Triest twee rampen kort achter elkaar want nu het corona dat is toch ook wel een ramp. Ik ben er na die tijd niet eerder langs gewandeld maar het ziet er maar akelig uit. En dan kom ik toch weer bij die drukke weg uit. Getverdikkeme denk ik. Ik geloof niet dat ik weer helemaal terug moet want het is een rondje wat ik loop.Maar als ik het nummer 38 zoek wat ik moet gaan volgen kan ik het niet vinden. Ook al ga ik weer een stukje terug naar het vorige bordje en probeer ik het nogmaals. Mensen die me zien zoeken proberen me te helpen maar ook zij komen er niet uit. Heb ik weer denk ik. Ik besluit om dan maar de route los te laten en via de wijde aa naar het begin punt terug te gaan. Ik loop langs de drukke weg naar de zijweg die ik dacht ik in moet. Als ik uitzoek op een bankje hoe ik dan verder moet raak ik in gesprek met twee fietsers. Zij vertellen me dat zij ook een deel van de route fietsen en dat bordje 38 vergeten is op te hangen. Leuk denk ik. Zij vertellen me hoe ik bij de wijde aa kom. Dat betekend Hoogmade in. En als ik daar in loop zie ik ineens het bordje 38. Daar loopt het pad dus verder. Mooi. Via de kromme does, een rivierje kom ik bij de kerk uit. Er is echt niks meer van over. Dan kom ik in een stukje bosachtig gebied en loop ik achter de pannenkoeken boerderij van Leiderdorp. En ineens schiet de paniek dan toch weer omhoog. Maar flink doorlopen. Ik baal even flink. Gaat dit ooit voorbij? De route loopt verder en weer moet ik langs een drukker stuk. Jammer het eerste deel was zo mooi. Muziek maar weer op en gaan.Het wordt ondertussen wel wat later. Ik zie nog 9 km minimaal. Oei dat is iets verder dan ik dacht en kan ik niet meer van de weg af gaan. Pontjes zullen niet meer varen. Dan wordt de weg toch weer leuker door de kleine dorpjes. Langs Oud Ade naar Warmond, Rijpwetering en dan loop ik toch weer van de weg af en kom ik weer op het mooie stuk. Zo loop ik langs het water naar Nieuwe Wetering over een bijzondere leuke weg met allemaal molens bootjes en het water. De paniek is al lang weer vergeten en ik geniet weer helemaal. Ik denk dat het vandaag van mijn gezicht af te lezen was want er wordt heel veel lachend gedag gegroet. Voor de zekerheid vraag ik nog wel een keer of ik op deze route nog pontjes op moet. Nee hoor zegt een vrouw je loopt nu nog alleen via de weg. Mooi zeg ik dat is een geruststelling. Dan kom ik in Nieuwe Wetering en zie ik de toren met de bloem erop van Roelofsarendsveen. Daar een kilometer verder staat mijn auto. Nog 1 dorp Oude Wetering en dan ineens sta ik voor de toren. Bij de auto zitten er 37 km op en kom ik tot de ontdekking dat ik na een halve liter water een kop koffie en 1 boterham niks meer gehad heb vandaag. Ik heb dan ook best trek en ben blij dat ik thuis mijn eten alleen hoef op te warmen. Tevreden keer ik naar huis. Wat een mooie dag.

26. mei, 2020
De route loosdrechtse plassen en bossen. Maar geen plas gezien

Vandaag mocht ik een dagje met Marja op stap. Ik heb haar ontmoet tijdens het pelgrimspad naar Maastricht en met mensen uit die groep heb ik nog contact. Ik wilde steeds nog een keer naar de loosdrechtse plassen. Dus via route.nl een route uitgezocht. Mooi rondje van 16 km.

Eenmaal op de plek van bestemming even wachten op Marja en toen samen op pad. De route waren we al spoedig kwijt maar bleek ook grotendeels over de weg te lopen. Erg ons best doen om de route terug te vinden daar hadden we al geen zin meer in. Route.nl is geen leuke app. Na een klein poosje langs de weg zien we ineens een leuk kasteeltje. We lopen de tuin in en horen al snel dat deze nog dicht is, maar we mogen toch wel een wandeling maken. Dat is nog eens vriendelijk. Een hartelijk en leuke vrouw. Het kasteeltje heet sypesteyn en het is er bijzonder mooi. We scharrelen een poosje door de tuin en eten onze lunch op een bankje. Volgens traditie een broodje geitenkaas. We hebben erg veel te babbelen dus de tijd verstrijkt. Dan gaan we toch maar weer op pad en lopen de rest van de tuin door. Het is echt vreselijk genieten. Ook al ben ik vandaag ook wat wiebelig en heb ik soms moeite met mijn tranen. Dat geeft nu niet, het plezier heeft de overhand. Ineens zie ik een slang over het pad rennen. Marja schrikt zich een bult als ik slang roep. Voordat ik een foto kan maken rent de slang het hoge gras in en heb ik enkel een stukje achterkant nog. Dan komen we aan het eind van het pad en staat er een bordje laarzenpad naar de Drecht. Ik denk dat het een gehucht is. We gaan het weiland in en lopen door het gras tot we bij een plankje over het slootje komen.Jaha we worden oud dus het is even ploeteren. We komen nog een bruggetje tegen en nog een en dan staan we aan de Drecht. Dan nog heb ik geen idee dat dat het is. Ik zie nog meer hekjes waar we tussendoor of overheen kunnen en Marja zegt: "het is jouw dag"Dus we gaan verder. Ik denk op zoek nar het gehucht. Na nog wat geklauter lopen we dan echt vast en begrijp ik dat de Drecht een riviertje is. Daar is ondertussen een vrouw met haar zoon aangekomen en laten hun hond even zwemmen. In gesprek horen we dat het allemaal prive stukjes land zijn waar we overheen struinden. Tja dat wisten wij niet. Haar zoon durft niet te zwemmen nadat hij een paar grote snoeken heeft gezien. Marja vertelt vrolijk dat ze dat helemaal snapt want die beesten hebben van die tanden. Denk dat die jongen nooit meer gaat zwemmen😀. We moeten terug, maar lopen dan over het verkeerde stuk land. Dwars over de ingezaaide mais en wat andere groenten. De boer zal niet blij zijn als hij dat ziet. We gaan niet terug. Aan het eind komen we bij een hek verboden toegang. Wij gaan er toch door en komen weer op het terein van het kasteeltje. Daar lopen we de smid tegen het lijf. Hij vertelt dat wij kennis hebben gemaakt met de eigenaresse en dat ze op tv is geweest. Leuk. We gaan weer verder om nog even op een bankje wat te drinken. Daar komt de leuke dame weer langs en vraagt verbaasd of we er nou nog zijn?? We vertellen ons verhaal en Marja vertelt haar over het bert bospad. Volgens haar ligt dat niet ver weg hooguit 1 a 2 km en kunnen we er door het weiland komen. Nadat wij klaar zijn met zitten zoeken we haar op. En ontzettend lief zij brengt ons naar het weiland. Een prive stuk en ze vertelt dat de boer niet vriendelijk is, een grote nare hond heeft en ze deze liever niet tegen komt. Bij het hek vertelt ze dat we erover heen moeten klimmen. We moeten gewoon vriendelijk tegen de paarden praten en vertellen dat ze mooi zijn. Dan blijkt het hek gewoon open te kunnen en nemen we afscheid van de ontzettende leuke vrouw. Ik blijf het zeggen wandelen verbind mensen. Gewoon omdat je tijd hebt en niet snel overal aan voorbij rent. De paarden doen ons niets en we bereiken het eind van het pad. Daar komen we bij een weg waar een boer met zijn zoon aan de gang zijn geweest. Het vliegveld met de vliegschool ligt er naast en er wordt behoorlijk wat afgebromt. De jongen loopt op echte klompen. Hoe heerlijk dat dat gewoon kan zonder dat mensen zich afvragen of je wel spoort🙂. Nadeel van de stad. De boer vraag ik naar het bos en of we door het weiland kunnen. Nou vertelt die man dat kan echt niet. Er staan allemaal buitenlandse koeien en die zijn gemeen. En dan ook nog paarden. Ik moet moeite doen om niet te lachen. Buitenlandse gemene koeien. Maar Marja heeft genoeg gehoord. We gaan verder over de weg en het bos? Dat wacht maar. We lopen langs de buurtsuper en halen er een flesje drinken. Dan komen we bij langgoed zonnestraal. Een mooie villa en een grasveld met bankjes. Tijd voor weer even zitten en wat drinken. De villa blijkt als ik het later opzoek villa pampahoeve te zijn die speciaal is ingericht voor de zorg. Vroeger was dit landgoed primair ingericht voor de zorg. Het bleek een sanatorium te zijn. Nu kantoor, wat je kan huren voor een slordige 875000 euro exclusief btw. Grappig ik had hier vroeger best willen werken. Mooie omgeving mooie villa.

Het terrein staat nog vol met gebouwen voor revalidatie. En prachtige terein volmet enorme struiken magnolia's meen ik. We hebben vandaag regelmatig dat we allebei ergens niet op kunnen komen zo nu ik weer op die bloemen. Corona stress denk ik. Het hoofd kan er niet meer bij hebben. We besluiten naar de auto's te gaan en te kijken of het weekend het bos nog lukt, waar een route van frank wandelt van 12 km door heen gaat. De plassen ach die wachten wel op een keer met de kayak. Het gebied blijkt zich niet echt te meten voor een wandeling.

Het was een geweldige dag waarvan Marja terecht zei het was een dagje buitenspelen. 12 km in 6 uur. Ik herinner me nog een wandeling door de Amsterdamse waterleidingsduinen. Dat was ook een dagje buitenspelen. Het maakt niet uit het was genieten😎


25. mei, 2020
Onevenwichtig dagje

Bezoeken weer gedaan en gisteren driftig in huis gesopt. Gordijnen gewassen, ramen gelapt, dus echt de grote klussen. Ik had mezelf de wacht aangezegt. Deed ik niks dan mocht ik niet wandelen voor het gedaan was. En gezien het slecht weer was en vandaag weer mooi zou zijn toch maar aan de slag. Dus vandaag mocht ik. Met een patient ben ik een paar keer een stukje over de rotterdijk gelopen en ik wilde er al een poos eens langer lopen dus mooi voor vandaag. Ik had via route.nl een fietsroute van 26 km. Mooi genoeg. Ik moest nog wel een stukje lopen naar de route want alle parkeer plaatsen zijn nog dicht. Maar nu ik mezelf onthoud van al dat corona nieuws stoort me dat niet echt. Dan kom ik er na bijna een km achter dat ik vergeet de wandelapp aan te zetten. Dat moet ik niet te vaak doen, wil ik de 1000 km lopen dit jaar. Maar dan sta ik op de rotterdijk en kan het genieten beginnen. Het is altijd fijn bij het water en het maakt rustig. Ook al die grappige huisjes langs de kant zijn leuk. Ik word een poosje aan de praat gehouden door een man die een koekkoek probeert te fotograferen wat maar niet wil lukken. We hebben samen lol. Hij vertelt over de kale graskanten. Staatsbos beheer maait zulke brede graskanten dat er geen bloem meer groeit. De man vertelt dat ze dat doen omdat iedereen veilig moet kunnen recreëren zonder teken beten op te lopen. Jaha zeg ik. Nederland doet er alles aan om het voor ons super veilig te maken. Ik word er kriegelig van en neem afscheid van de man en ga verder. Geen zin om mijn humeur te laten verpesten. Na een poosje word ik aan de praat gehouden door een dame op leeftijd die me vraagt of ik aan het trainen ben. Zoiets zeg ik en vertel haar i.p.v. de geplande vakantie nu maar hier te lopen. Ze vraagt of ik in Santiago ben geweest. Ik vertel haar over mijn twee tochten. Ze vertelt me een keer met de auto van Leon te zijn gereden en dat het altijd haar droom was er eens heen te lopen. Nu is ze te oud zegt ze. Ik ben blij dat ik wel nog dromen heb waar gemaakt en hoop dat er nog meer bij komen. Dan ga ik verder anders blijf ik wel heel lang onderweg. De route is goed te volgen. Bij het lage bergsche bos kies ik voor de groene route. Ja groen is het wel totdat de route ineens wordt afgesloten door werkzaamheden. Er is een omweg omheen en die volg ik tot ik weer op de route ben. Mijn humeur zakt ineens weg. Malen doe ik niet maar ik heb het gewoon niet meer naar mijn zin. Muziek op mijn oren, maar na twee liedjes gaat die weer af. Het stoort. Als ik al die vogels hoor stemt me dat weer beter. Ik hou me een poosje bezig met een reiger op het pad. Die moet en zal vliegend op de foto. Ik nader met foto toestel in de aanslag en dan vliegt hij idd. op. Prachtig. Geduld loont vandaag. Dan ineens boem een groot hek voor de te volgen route. Tuurlijk. Is er geen corona dan zijn er wel werkzaamheden. Ik volg het pad erom heen en hoe ik dan ook zoek het pad vind ik niet meer. Echt he, mijn humeur stort in elkaar, net zo snel als ik kan ademen. Ik besluit maar een pad te gaan lopen wat er leuk uitziet. En dan sta ik weer op de rotte dijk. Haaaa water, bootjes huisjes ik voel de barometer weer stijgen naar de geniet stand. Bij de geitjes met joekels van borden niet voeren staan twee mensen hele zakken wit brood te voeren. Wat een idioten. Ik zeg niks en loop door. Wel loop ik nu weer een zelfde stuk , maar ik weet dat er een bruggetje komt. Misschien kan ik aan de andere kant van het water verder. Dat lukt. Wel even zien of er nog ergens een brug terug gaat. Ook dat zie ik op de kaart. Fijn. Ik loop weer lekker en geniet van het jonge grut in het water en langs de waterkant. Dan zie ik een bordje molen viergang en dan denk ik: Tjee dat is nog een eindje en terug wel een pad wat ik heel veel gelopen heb.Er is een bruggetje en ik besluit daar overheen te gaan en te kijken wat er nog te lopen is aan de andere kant. Daar gaat een pad naar het hoge bergsche bos. Oke denk ik dat is een leuk stuk waar ik nog wel door heen kan. Leuk ook even klauteren bij de skiberg een hoogte op. Het gaat ondanks dat ik nog steeds geen medicijnen gebruik soepeltjes zonder al te veel te hijgen. Dat stemt me blij. Op een smal voetpaadje wordt ik bijna ondersteboven gereden door een mountainbiker. Snotverdikkeme denk ik en voor ik wat kan zeggen is ie al verdwenen. Ik loop weer een bospaadje op. Dan moet ik een tweede keer de struiken in voor een moutainbiker en nog geen minuut later vlieg ik de struiken nog een keer in.En dan ineens komt er paniek en zitten de tranen weer helemaal omhoog. Wat gebeurt er toch denk ik. Gelukkig loop ik dan weer het bos uit. Ik besluit maar eens richting het eindpunt te gaan. Mijn humeur is tot het nulpunt gedaald en ik kom elke keer weer op dezelfde wegen uit als ik drukte wil vermijden. Ik kom weer op de Rotterdijk uit en ga nog een poosje aan de waterkant zitten. Bootjes kijken en tot rust komen en dat lukt. Als ik weer happy ben loop ik het laatste stuk. Na 23 km sta ik dan weer bij de auto. Tevreden jawel. Toch wel. Bij de appie heijn even boodschappen doen. Ik wordt opgehouden door een oud dametje die zegt haar best te doen om afstand te houden. Ze verteld dat ze maar rondjes loopt in de winkel omdat ze zo nog iemand ziet.Anders duurt de avond zo lang. Ze is heel blij dat ze volgende week weer naar de fysio mag en daar in het zwembad mag. Ik schiet vol.Wat verdrietig dat oude mensen rondjes in de winkel moeten lopen om de eenzaamheid te ontvluchten. Ik sta bijna een half uur met haar te kletsen maar dan moet ik toch verder. Zij gaat nog een rondje lopen ik moet nodig gaan koken. Thuis houdt de buurvrouw me nog een poosje aan de klets en ben ik toch weer laat binnen. Maar missie geslaagd. De rotterdijk heb ik meer dan gezien😀

20. mei, 2020
Samen met Gerda op stap bij de Zaanse Schans en omgeving

Na voorgaande twee dagen vanmorgen nog steeds soepeltjes voor mijn doen. Ik ben echt wel een stijve hark geworden in deloop der jaren maar nu valt het wel reuze mee. Dagje samen met Gerda op stap. Zaanse Schans voor beiden redelijk onbekend. Ik moet er ooit geweest zijn maar dat is dan echt in een grijs verleden geweest. Uurtje rijden, dus ook wel even bijkletsen. Beiden hebben hetzelfde in winkels. Paniekerig door alle lijnen en bij drukte. Geen plezier meer in het even ergens heen moeten wat winkelen betreft. Ik ben blij dat ik niet de enige ben. Ook later op de dag als we het over kinderen hebben. Haar kleinkinderen die niet meer oma om de nek vliegen, maar nu van een afstandje hoi zeggen, want oma kan wel ziek zijn. En ineens besef ik dat de generatie kinderen van nu het gewoon gaan vinden als dit nog 2 jaar duurt. Dan gaat er een hele andere wereld komen. Dan weten kinderen niet beter dan dat je mensen beter op afstand kan houden. Bij de zaanse schans overal gele linten met anderhalve meter. Bah. Ze zijn vandaag voor het eerst open aan winkels ed. We worden dan ook hartelijk welkom geheten en als we wat drinken kopen zijn we ook gelijk de eerste klant. Nog druk aan het klussen om de winkel anderhalve meter proof te maken. Als we wat hebben gedronken en wat rondgekeken hebben zie ik ineens een ijstent die open is. Nog geen ijsje gegeten deze zomer nou dat mag. Betalen alleen met pin zoals overal tegenwoordig, alleen nu heeft de dame toch een probleem. Ze heeft geen pin automaat en wij geen contant geld. Tja eerste daggie open, ze zijn nog zoekende maar wij hebben even lol.😀. Gelukkig komt er een oplossing en genieten wij van een heerlijk ijsje. Daarna moeten we toch echt aan de wandel. De zaanse schans, leuk even toerist spelen maar erom heen is het een en al industrie. Het tweede deel van de tocht gaat dan ook door industrie gebied met allerlei vieze luchten. Ik ben blij dat ik daar niet hoef te wonen. Ik ben er toch wel erg verbaasd over want mijn idee was toch heel anders. Ik mopper wel en Gerda spreekt me moed in dat het beter wordt. Ik zie de bui van woongebieden door ploeteren al hangen. Maar dan lopen we toch de natuur in en wordt het mooi. Gerda denkt dat de polder hier zo mooi is nu doordat het noord holland is. Nee hoor bij ons net zo. Waar ik me eerst over heb lopen verwonderen en me af heb lopen vragen of dit komt door de lockdown in begin, begint het echt te beseffen dat de natuur aan het herstellen is. Waren de polders eerst bevolkt nog door bijna alleen maar zwanen nu zijn ze er nauwelijks en komen er ineens allemaal andere weidevogels weer rond vliegen. Ik denk dat als ik de foto's van andere jaren van de polder erbij pak er een heel verschil te zien is.

De weilanden lijken soms wel heidevelden met al die paarsachtige kleuren. We genieten en vergeten even de wereld erom heen. Wandelen is zo goed om even rust in die bovendoppen te creeeren. De rustpauzes zijn lang maar we hebben geen haast. We lopen ook niet echt erg door. Het is meer geslenter dan een stevige wandeling maar dat maakt niet uit.

Samen even bijpraten is ook wel weer erg prettig. Wel merken we op dat ook hier waar we ook wandelen het nooit stil is. Verkeer motorboten op het water er is steeds wel ergens kabaal. We zijn hier gewoon verwend met alle rust. Uiteinderlijk is het over het algemeen wel een mooie wandeling op het tweede stuk na. Tevreden zijn we dan ook als we na 17,5 km weer bij de auto aan komen.

19. mei, 2020
op zoek naar het spookverlaat

De planning was dwingeloo vandaag. Tot ik gister woensdag met Gerda op stap te gaan. Dus plannen even bijgesteld anders ben ik morgen al afgedraaid voor ik ga beginnen aan de dag.

En vannacht was het redelijk onrustig in huis. Ik werd wakker van een behoorlijke klap. Cherda de zware kater had een stoel omgekiept.

Je bent gelijk wakker dacht ik. Maar gelukkig viel ik vrij snel weer in slaap. Tijdje later ineens een keiharde mep in mijn gezicht. Cherda die geknuffeld wil worden. En dat gaat niet zachtzinnig kan ik vertellen. Dat monster is loei sterkt in haar poten. Maar ook met haar kop bonkt ze tegen me aan. Licht aan en maar even kroelen. Daarna mag ik slapen maar de nacht is flink onderbroken. Wekker gaat op standje uit morgen. K,alm aan denk ik. Om 12 uur sta ik dan ook pas buiten. Het besluit is vandaag een vaststaand iets waar ik ook niet vanaf wil wijken. Vorig jaar ben ik op een wandeling eens in een heel mooi deel van de polder geweest. Dat wil ik wel weer eens gaan lopen. Moet ik wel weer eerst naar Hazerswoude maar oke het zij zo. Talalala en het maalt. Maar ik voel me wel iets beter. Uiteinderlijkgaat de muziek op mijn oren. Bij Hazerswoude de appie in voor karnemelk. Ik leg het af van de dorst en heb behoefte aan iets heel erg kouds. Dus halve liter karnemelk en nog in de winkel naar binnen geklokt. Zo denk ik daar kan ik weer even tegen. Maar nog geen 50 meter verder heb ik nog veel meer dorst. Bij het kruidvat een flesje cola light gehaald uit de koeling en dat ook achter elkaar naar binnen gewerkt. Nu maar hopen dat ik niet onmiddelijk naar de wc moet. Al snel ben ik Hazerswoude uit en dan kan de muziek af en is mijn stemming prima en het malen ergens ver op de achtergrond. Het grote genieten kan beginnen. Wat me ook opvalt is dat ik ineens totaal geen last meer heb van mijn heup. Vorige keren speelde dat en heb ik een doosje apc in mijn rugzak geduwd maar daar heb ik nu heel geen last meer van. Ook mijn knieen doen het weer prima. Wonderlijke benen denk ik. Ik vindt de weg tot nu toe prima. Soms staat een route of een dag in je geheugen gegrift, zo ook deze denk ik dan nog. Op een paadje komen twee fietsers me voorbij. Of ik naar Santiago aan de wandel ben. Nee hoor zeg ik dat kan niet he. Zij gaan een endje verder op een bankje zitten en houden me een poosje aan de praat. Natuurlijk over Santiago maar dan verzand het gesprek in corona gedoe. Je ontkomt er niet aan en gezien het geen jonge mensen zijn blijf ik maar even staan. Maar dan moet ook ik weer verder. Aan het eind van het pad kom ik op een onbekende weg. Gek denk ik ik had toch door een weiland gemoeten met van die wilde koeien?? Ik kijk op het fietsroute knooppunten bord. Rechts af Alphen, linksaf Hazerswoude. Nee denk ik, ik moet naarAlphen. Ik zie de snelweg lopen en denk dat klopt er moet een tuincentrum bij de snelweg zitten. Het is een leuke weg en doet me denken aan Ommen. Maar dat is niet de weg die ik ken die naar het spookverlaat gaat. Ik ga niet terug en denk maar eens zien waar ik uitkom. Als ik bij de snelweg aan kom denk ik verdraaid daar is dat bankje waar ik heb zitten rusten toen ik bij die wilde koeien vandaan kwam. En daar is dat weiland met die beesten. De wonderen zijn de wereld niet uit. Ik loop onder het fietstunneltje door en zie Alphen en drukte maar geen tuincentrum. Ik toets het in in mijn gps maar dan moet ik nog 6 km lopen. Nee denk ik dat kan niet. Vertwijfeld sta ik om me heen te kijken en bedenken wat ik ga doen. Zoek je iets?? Twee mensen die eveneens aan de wandel zijn en in hun hand het boekje van het groene hartpad. Ik zeg ja ik zoek een mooi stuk polder. Ik kan even niet op de naam spookverlaat komen. Ik leg uit wat ik zoek maar zij zijn niet bekend. Ik zeg jullie lopen zeker het groene hartpad. We kletsen een poosje over alle routes door nederland. Zij hebben een vof adres maar zijn door corona nog gesloten. Ik vertel ze dat ik eigenlijk het marskramerpad had willen lopen. Schitterend pad zeggen ze. Als het virus weg is over een jaar of 2 denk ik maar. Ze vertellen 4 dagen 40 km te lopen omdat de nijmeegse niet door gaat. Ja dat kan zo natuurlijk ook. Dan heb je het grootste deel van het pad gehad. Dan gaan we verder. Leuk denk ik dit soort gesprekjes. Leuk die blije mensen die ook zo kunnen genieten van het wandelen en de natuur. Tevreden ga ik even op het bankje zitten om te bedenken wat ik ga doen. Dan besluit ik om de laatste weg terug te lopen gezien dat niet zo ver is en dan maar de kant van Hazerswoude op te gaan in de hoop op een ander pad. En dan kom ik aan het eind van het pad en loop ik ineens tegen een polder aan waarvan ik denk verroest. En niet alleen denk maar als ik zie dat ik bij het spookverlaat aan kom is het jubel en juich. Mensen die me van achter voorbij fietsen lachen en zeggen ook lachend gedag. Ik heb er helemaal lol in. Ik loop over de galgweg. Past goed bij spookverlaat denk ik.

Ik loop niet erg snel maak de nodige foto's en geniet te erg. Ik kijk eens op mijn horloge. Tja 17 uur dat wordt een latertje. Het zal nog zeker een km of 13 zijn eer ik thuis ben. Moe ben ik niet. Ik laat mijn gedachten een beetje gaan. Het boerenland is mooi en boeren zijn met hun tractoren hard aan het werk. En ik denk: Als het gaat om bezuinigingen en demostraties zijn het altijd de minder rijke mensen. Boeren die hun land op moeten offeren en hun veestapel. Leraren die in het nauw zitten. De zorg waar zo in gesneden is dat er nu enorme problemen zijn. Waar zijn de bazen van shell en al die joekels van bedrijven die maar blijven groeien en blijven vervuilen.

En als je nu kijkt hoe enorm de co2 uitstoot daalt dan ligt het probleem toch wel heel ergens anders dan bij de boeren. Die zorgen dus niet voor de grootste ellende. Voor zolang de polders er nog zijn zal ik er maar ernstig van blijven genieten. Ik weet dat er een zijspoortje komt met een stukje bos en denk mooi plas pauze. Helaas is deze door corona afgesloten. Dan niet denk ik en kachel verder. Het valt me op dat het koolzaad wat alles zo mooi geel maakte grotendeels weg is. Daarvoor in de plaats zijn de velden nu geel van boterbloemen. Mooi toch hoe de natuur het allemaal zo mooi regelt. Eenmaal uit het gebied kan ik of richting Zoeterwoude of de kortere weg naar Hazerswoude. Heel mooi Zoeterwoude. Niet weer naar Hazerswoude daar ben ik wel op uitgekeken. Ik kom bij een natuurpad en denk o ja dat is dat leuke pad met die schapen. Leuk zo zie ik het limes pad het groene hartpad en natuurpad vandaag. En ook handig want dat is een doodstil stuk waar fietsers niet kunnen komen. De nood is ondertussen hoog. Zodra ik uit het zicht ben van de weg vlieg ik de kant in. De schaapjes zijn een eindje verderop. Om daar nou tussen te gaan zitten zie ik niet zo zitten😀. Dan gaat het opgelucht verder en lopen de schapen verdwaast alle kanten op als er ineens een twee voeter passeert. Drie schaapjes lopen een stukje voor me uit. Net alsof ze de weg wijzen. Dan kom ik bij een oversteekje over het water. Het lijkt wel een evenwichtsbalk met hekjes. Als ik me door het eerste hekje wil wurmen blijft mijn rugzak hangen en mijn stok ergens achter haken. Ik kan me net op tijd vastgrijpen voor ik de sloot in duik. Hijgend van schrik zeg ik keihard Jezus. De schaapjes staan me aan te kijken. Ik zie ze denken he jammer nou. Voetje voor voetje schuifel ik verder naar de overkant en opgelucht sta ik dan weer op het droge. En dan kom ik op de weg richting Benthuizen. Mooi hoef ik niet langs de plas met al die gele borden over corona. Ik denk dat ik de rest van mijn leven gele borden zal haten. Op een bankje nog even rustpauze. En dan kan ik het toch niet laten en zie de werkmail en dat er opnieuw corona op een afdeling is vast gesteld. Juist terwijl de corona afdeling gesloten was omdat iedereen beter was. Wij zijn de enige instelling waar corona heerst.Logisch bij ons mogen ze gewoon naar buiten. Verder zitten ze overal binnen. Ik heb het icoontje van werkmail in een map met allerlei appjes gedaan. Zo staat ie niet direct in het zicht. Even is mijn humeur verpest maar ik weet het dan toch alweer lopend naast me neer te leggen. Gezien de lange weg muziek weer op mijn oren en ik zing maar gezellig mee. En dan ben ik in Benthuizen en kachel ik het laatste stukje naar huis. Na 33 km kom ik binnen. Tevreden en blij🙂

18. mei, 2020
Einderlijk weer naar mijn oom

Vandaag eerste dag van de vakantie. Ik ben er aan toe om even afstand te nemen. Wat dat betreft is het goed dat ze het niet goed vonden dat ik mijn vakantie dagen niet wilde opnemen.

Een vakantie waarin ik heel wat wil wandelen. Vandaag was de eerste dag en werd het hoog tijd om weer eens naar mijn oom in delft te gaan. 38 km heen en weer vond ik ver dus mijn auto op de stadsboerderij gezet. Dan zou het nog 24 km zijn. Gezien ik meer wil lopen en niet morgen gelijk doodmoe wil zijn dus verstandig besluit. En nu ik niet weg kan ben ik blij met de nieuwe katten die savonds op me wachten en gek zijn op knuffelen.

De heen weg loopt niet echt fijn. Ik ben nog in maal modus en heb veelal de muziek op mijn hoofd. Het continue gevoel dat ik moet huilen is weg en er is een soort matte berusting gekomen. Beetje leeg gevoel. Geen zin om te praten of rusten. Ik loop maar door en spoedig komt delft dan ook in zicht. De stad door is zoals gewoonlijk niet fijn maar dat weet ik ik heb nu eenmaal niks met stad. Bij oom aangekomen hangt er een plakaat. Als het niet noodzakelijk is liever geen bezoek. De groeten denk ik. Als ik moet wachten tot er een vaccin is zijn we dik een jaar verder en leeft ie misschien niet eens meer. En ik ben heus verstandig ik ben met geen corona patient in aanraking geweest dus ik vind het meer dan verantwoord. Oude mensen hebben het moeilijk ook mijn oom die zich eenzaam voelt. En waar ik corona wil ontlopen wil hij alles horen. Dus elk nieuwsbericht op de radio gaat ie op standje knoerdhard en horen we weer hoeveel doden en zieken er bij zijn gekomen. Ik vraag me serieus af waarom dit dag in dag uit op het nieuws moet. Er wordt zoveel angst gecreeerd en er is zoveel nutteloze info. Ik had me voorgenomen mijn vakantie zoveel mogelijk zonder corona door te komen en toen er voor de derde keer nieuws berichten dreigden te komen vond ik het dan ook hoog tijd op te stappen. Een stapel tijdschriften krijg ik mee, die passen nog wel in de rugzak. Met een elleboogje want een knuffel zit er niet, in nemen we afscheid. In de stad loop ik langs de anwb voor doppen voor onder de stokken die alweer zijn versleten en kom ik langs de bristol. Denkend aan een collega die me vertelde dat ik me niet moest gaan onttrekken aan de maatschappij toch gewoon naar binnen gelopen. Ik hoefde geen mandje allen mijn handen ontsmetten. Niet vol met pijlen en je kon er gewoon lopen. Het was er ook doodstil. Nou ja actie geslaagd dacht ik en ik ga verder. Blij dat ik de stad uit ben en weer delfse hout in loop met zijn gele borden dat de parkeer plaatsen afgesloten zijn. En daar staan dan gewoon toch auto's. Ik kan het mensen niet eens kwalijk nemen. De afstand wordt best netjes in acht gehouden ook vandaag en het is verder ook rustig op straat. Dan blijk ik een overactieve blaas te hebben. Net bij oom nog naar het toillet geweest nu dringend alweer... Ik besluit het bieslandsche bos in te lopen. Maar of ik zit in brandnetels of er zitten mensen op bankjes. Tjeemig dat schiet niet echt op. Ik ben dan ook blij als ik einderlijk een plekkie achter een boom vind. Opgelucht loop ik verder. Dan kom ik het bos uit en kan ik of rechtsaf gewoon de weg vervolgen denk ik, of nog een stuk door het bos rechtdoor. Ik besluit dat maar te doen. Op de heen weg en nu ook op de terug weg volg ik hele gedeeltes van het groene hartpad. Het pad dat ik nou juist besloten had te mijden. Het pad wat ik al zo vaak heb gelopen hier. Na een hele poos kom ik ineens weer op de weg waar ik besloot rechtdoor te gaan. En dan kom ik erachter dat dat ook niet de weg is die ik altijd loop maar de weg naar Pijnacker. Oke gps aan want ik wil niet meer dwalen.Er rijd een fietser voorbij en dan moet ik echt wel lachen. Terwijl ik in korte broek en shirt loop heeft hij of zij want dat is niet te zien een dikke zwarte jas aan. De muts is ver over het hoofd getrokken en een zwart masker over mond en neus sluit de boel verder af. Je kan ook overdrijven. En ik snap echt de angst want dat heb ik zelf ook maar dit gaat ver. Ik denk dat de ggz het de komende jaren erg druk gaat hebben met mensen die problemen in hun koppie krijgen door alle angst die gezaaid wordt. En dan kom ik uiteinderlijk langs de drukke weg en zet ik er maar de sokken in. Het is mooi geweest. Bij het balijbos aangekomen ben ik blij dat ik van de weg af kan. En ineens denk ik: goh dat malen is weg. Fijn is dat. . Tevreden loop ik verder. Bij een picknick plek staat er een tafel met achtergebleven lege blikjes en handschoenen. Zakje van etenswaar op de grond. Ik snap mensen niet. Kleine moeite om je eigen troep mee te nemen. Ik zoek even of ik het mee kan nemen in mijn rugzak maar die zit bommetje vol. Dus ik laat het staan en loop verder. En dan toch nog sneller dan gedacht sta ik na 27 km bij de auto. Eerste dagje zit er weer op.

9. mei, 2020
Het troostende landschap

Ik ben verdrietig deze periode en soms schiet ik zomaar in de paniek. Zo ook vanmorgen. Niks aan de hand en ineens dikke paniek. Coronatijd is een nare tijd, het nieuwe normaal zal nooit normaal worden en de ander halve meter afstands maatschappij zal ik nooit oke gaan vinden.

Verdrietig maar anderhalve meter. Niet meer even een arm om je schouders als je zo verdrietig bent en op anderhalve meter een paar woorden zeggen dat is akelig. Dat bied geen troost.

Het is uiteinderlijk pas half 2 als ik vertrek. Waarheen ik heb geen idee. Delft Nootdorp was het eerste plan maar laat ik al snel varen. En vanzelf loop ik naar Benthuizen waar ik even wat boodschappen doe voor onderweg. Daar kom ik Ruud mijn oude collega tegen met wie ik even een babbeltje maak. Dat is fijn en dan vervolgen we beiden onze eigen weg.Op weg naar.... Bentwoud kan, Hazerswoude rijndijk kan, Hazerswoude dorp kan ook. Er zijn meer wegen. Ik laat mijn voeten maar bepalen welke kant ze opgaan en die gaan richting Hazerwoude dorp. Oke de bootjes route vermoed ik. Ik voel me niet oke het babbeltje is alweer vergeten en ik heb die akelige steen maar op mijn maag liggen dus de muziek maar een poosje op. Ik heb een lege foto tas bij me het toestel ligt vergeten thuis. Maar gezien de bekende wegen waar al zo veel foto's zijn gemaakt vind ik dat niet erg. En dan begint het gedoe met mijn heup weer. Net alsof om de paar stappen de botten even langs elkaar schuren. Dat loopt vervelend en ik voel me er ook naar door. In Hazerswoude bij het kruidvat maar wat apc gehaald. Even op een bankje wat drinken en twee pijnstillers erin en verder. En dat helpt. De rest van de dag geen pijntje meer gehad. Ik kom langs een kledingwinkel en ik zie geen linten en borden staan.Ik weet dat het geen kleding voor mij verkoopt maar toch loop ik even naar binnen. Wat voelt dat normaal om gewoon door een winkel te kunnen lopen. Ik word er blij van. Dan ga ik verder. Ik kom op een weggetje binnendoor en bedenk me even later dat mijn voetjes niet naar de bootjes gaan. Benieuwd wat ze gaan doen, probeer ik ze te volgen. Op een grasveld zitten 3 oude mensjes lekker te pimpelen op hun tuinstoelen met een bak nootjes op een tafeltje in het midden. Ach zo kan het ook als je nergens terecht kan. Ik moet er voor het eerst om glimlachen. Ik volg mijn voeten en die gaan ineens de richting van koudekerk aan de rijn op. Dat is het hem nou niet echt bedenk ik me, maar mijn voeten hebben het voor het zeggen. Op de brug, echt zo een oer hollands plaatje. Draaiende molen bootjes op het water en stilletjes sta ik te kijken en genieten. Een man op de fiets die ook de brug op komt blijft ook staan en zegt" mooi he". Samen staan we te genieten en corona is even vergeten. Dan gaan mijn voeten verder. We komen langs het bord thee tuin linksaf. Tja die is dicht maar toch. Mijn voeten gaan linksaf. Ik maal want ik volg al even de bordjes van het groene hartpad. Afgelopen nacht heb ik omdat ik niet kon slapen het boekje eens goed bekeken. Buiten dat ik niks snapte van de beschrijving zag ik op de kaartjes wel dat ik het meeste al gelopen heb. Daarnaast heen en weer lopen ivm openbaar vervoer wat niet kan was me gaan tegenstaan. En dan is er nog het verlangen naar Dwingeloo en Ommen om daar te wandelen. Maar dat had ik uit mijn hoofd gezet voor de vakantie omdat ik nou eenmaal dat groene hartpad zou lopen. Ik heb heel geen zin in de vakantie volgende week. Werken betekend afleiding en dan heb ik geen tijd om verdrietig te zijn of me naar te voelen. En ineens schiet de gedachte door me heen waarom ik perse dat groene hartpad moet lopen. Waarom zou ik hele stukken heen en weer lopen waar ik totaal geen zin in heb. Waarom zet ik het verlangen naar andere plekken niet om in daden? Verder van huis verder van al het gedoe thuis. Corona is ook elders maar verder weg betekend letterlijk afstand in mijn hoofd en dat heb ik nodig. Dus ik gooi heel het plan overboord en besluit toch dan heel vroeg op pad te gaan en de tochten te gaan lopen die ik zo graag wil lopen. Eenmaal besluit genomen krijg ik wat meer zin in de vakantie. Nu nog net zulk weer.

En dan een bord. Weg afgesloten ivm corona. Groene hartpad heeft dus ook nog beperkingen en ik ben blij dat ik een heel ander plan heb nu. Dan kom ik bij klein zwitserland. Laatst zag ik van een van de collega's verwenzorger foto's van dit stuk.Ik kende het niet dacht ik en wilde er een keer naar opzoek. Maar ik kende het stuk wel. Ik was er al vaker voorbij gewandeld. Ja voorbij maar niet binnen gewandeld. Hoog tijd dus. En de moeite waard. Wat een mooie tuin en wat een mooi stuk.Je kon de toren nog opklimmen maar gezien er al wat wandelaars naar boven gingen besloot ik dat nou maar niet te doen. Nadat ik een poosje genoten heb wordt het tijd mijn voeten weer meer zeggenschap te geven en vervolgen we het pad. Er is wel het nodige aan wandelaars en fietsers op pad maar over het algemeen gaat het afstand houden vanzelf en is het niet storend. In de natuur is voor ons allemaal ruimte genoeg vandaag.

Ik kom bij een fietsen knooppunten bord en besluit eens te kijken hoe ik weer een beetje richting Zoetermeer kan. Ik ben niet moe maar het is te laat om heel veel verder te gaan.

Ik maak een route via de knooppunten en neem het over van mijn voeten die helemaal niet van plan waren richting huis te gaan. Dan kom ik langs een stukje tuin waarje welkom in geheten wordt en het is een geweldige kleurenpracht.Wat is die polder toch bijzonder.Ik geniet even maar ga niet zitten. Had ik eerder van huis gegaan dan had ik meer kunnen rusten nu moet ik door.Dat is niet de eerste keer dat me dat overkomt. Als ik bij het nieuwe knooppunt rechtsaf moet staat er weer zo een verbodsbord. Afgesloten omdat de weg te smal is. En dat is balen want dan is er maar 1 weg en dat is terug via Hazerswoude. Ik krijg het weer even te kwaad en slik dapper de tranen weg. Wat is dat toch. Gelukkig gaat het snel weg en ik besluit gezien de tijd in Hazerswoude een broodje of iets te halen bij de albert heijn gezien het late tijdstip. Warm eten thuis gaat het niet meer worden vandaag. Het wordt uiteinderlijk een slaatje met ijscappucino. Op een muurtje bij de kerk werk ik het in 5 minuten naar binnen. Dan ga ik snel verder. Ik loop de langere route terug want erg veel zin om de zelfde weg terug te lopen heb ik niet. En dan zie ik een bordje waar ik ook altijd aan voorbij loop omdat ik daar vaak al te laat ben om nog een omweg te kunnen maken. Zuidbuurt Weipoort. Mijn geliefde Weipoort vandaag ga ik dit pad op. Er zijn nog genoeg mensen op de been zowel fietsend als wandelend en iedereen is vriendelijk en groet. Je ziet mensen soms ook zo duidelijk genieten. Maar op dat pad wordt het stil en voel ik de avond neerdalen. En ik voel me zo goed nu. Opgenomen in het troostende landschap wat een arm om me heen slaat. Wat mensen niet mogen doet nu de natuur. Ik vertel het tegen een koe dat ik me nu goed voel en blij ben. Ik vertel hem dat ik helemaal niet naar winkels hoef om proberen te wennen aan het nieuwe normaal. Ik hoef niet naar grote gezelschappen waar we op anderhalve meter van elkaar moeten staan. Ik hoef alleen maar naar mijn werk waar ik me prima voel zonder anderhalve meter en in een team waar we toch samen onze schouders er op een gezellige manier onder zetten. De supermarkt ach dat loopt vanzelf. Daar heb ik weinig last van. En verder hoef ik alleen maar de natuur in. Ik kan of ga vanaf volgende week ook gewoon weer vrienden opzoeken en mijn oom en moeder. En het nieuws moet ik maar een poosje laten voor wat het is. De koe kijkt eens voor zich uit en ik zie haar mijmeren dat zij het wel prima vindt zo in de wei. Het leven als koe is zo gek nog niet in deze tijd. Ik zie ook af en toe een vliegtuig in de verte laag over komen en dat voelt als normaal. En dan kom ik aan de achterkant van een boerderij in Weipoort.Kinderen en ouders springen er vanaf hun tuin in de brede sloot die langs het huis gaat. Ze genieten en ik geniet mee van hun plezier. Wat bof ik toch om zo rustig te wonen zeker nu in deze tijd. Genietend loop ik verder. Dan kom ik bij de brug waar ik linksaf moet naar de plas. Er staan 2 mensen waarvan 1 foto's aan het maken is en de ander hangt over de brug voor zich uit te kijken. "Mooi he" zeg ik nu. Er verschijnt een brede lach op hun gezicht. "Echt he zegt" de vrouw. Het voelt zo goed allemaal. Maar dan wordt de rust verstoord door 2 knullen die een enorme muziek installatie op een picknicktafel hebben staan en een partij herrie produceren waar je raar van wordt. Het irriteert mateloos zo uit je rustige troostende bubbel gerukt te worden. Ik loop maar snel door. Dan komen de joekels van gele borden.Parkeer plaatsen afgesloten, was thuis je handen, houd afstand. En rijen auto's die niet op de parkeerplaats kunnen staan nu in de bermen. Nee dit was niet het einde van de wandeling die ik voor ogen had. Veel mensen hoor ik op het strand en veel kabaal van de muziek van jongeren die zelfs met skaters voorbij rollen op de weg met hun kadoenk muziek uit tasjes of rugzakjes. Eenmaal aan het eind wordt het rustiger en stiller en ik piep het struikgewas in om in een hoekje nog even tot rust te komen en uit te kijken over het noord aa waar nu ook de zon onder gaat. Ik blijf nog maar een half uurtje zitten en kijken. En ik kom weer tot rust in het landschap wat vandaag zo maar een tweede keer een arm om me heen slaat. Tevreden sta ik dan op en loop het laatste stukje naar huis. Na bijna 31 km op de teller kom ik thuis. Niet moe dit keer maar met rust in mijn lijf en tevredenheid.


5. mei, 2020
Sint- Annaland Stavenisse naar het huisje van de oma van Gerda van vroeger

Vandaag weer samen op pad. Nog een keer naar Zeeland gezien Gerda daar zo gek op is.

Sint Annaland een route van 21 km moest het worden.

Bij Sint Annaland bij de jumbo vond Gerda de zeeuwse Bolussen waar we vorige week niks van konden vinden. Mooi die gingen mee. Ipv in een restaurant koffie drinken, nu wat drinken met een bolus op de dijk. Nou ja ach, het kan slechter. Het was prachtig weer en minder wind dan vorige week dus helemaal goed. Korte broek en t shirt duurden dan ook niet lang voor mij. Het was rustig, maar toch wat drukker dan vorige week. Van mij mag het.Ik ben het moe. En ik ben emotioneel. De tranen zitten hoog dus maar zo min mogelijk praten over de dingen die zo moeilijk zijn. De laatste tijd ben ik vaak erg verdrietig maar omdat ik het met het werk me niet kan permiteren eraan toe te geven voetbal ik het maar weg. En dat maakt me denk ik ook zo vreselijk moe. Maar ik denk maar steeds, vandaag is een mooie dag waar ik van wil genieten. En zo over de dijk naar Stavenisse geniet ik van het weidse uitzicht over het water met de windmolens en de zeilbootjes. Er zijn leuke vogeltjes langs het water, de zon doet heel erg zijn best en de wind blijft weg. Samen foto's makend lopen we niet snel maar dat hoeft ook niet. We hebben de hele dag de tijd immers. Als we een poosje op een bankje hebben gezeten komt er een doof mannetje aan die zijn gehoorapparaat in doet voor een praatje. Maar ook met apparaat verstaat hij ons slecht. We lopen het laatste stukje waarin Gerda dingen over de omgeving van vroeger verteld. Er is wel wat veranderd maar eerlijk, de tijd is eerder stil blijven staan. Over de grasdijk lopen we Stavenisse binnen en al snel staan we bij het huisje van haar oma. Leuk om te zien waar Gerda als kind gespeeld heeft. Hele verhalen komen er los. Leuk haar zo enthousiast te zien. We lopen het dorp in en ze verteld over een kinderboerderijtje in de straat. We gaan er kijken en ja hoor ook die is er nog steeds. Niet meer met de kraanvogel na 60 jaar, al kan Gerda het niet na laten toch even te zoeken. Je weet immers nooit hoe oud die dingen worden😀 Daarna lopen we langs de kerk het dorp uit en maken we nog een praatje met een stel zeeuwen die er bezig zijn. Maar dan wordt het wel tijd te gaan lopen we zijn pas half weg. Eerst langs een stukje drukke weg tot we op de poesdreef komen. Je leest het goed de poesdreef. Je zou er maar wonen het is een grappige straat naam. Dan wordt het ook weer eens tijd voor een plas stop. Twee bomen en een picknicktafel mooier kan niet. Alleen die auto's ineens die dreigen langs te komen bij Gerda of een tractor die wel heel snel aan komt rijden. Het levert wat humor op. Maar opgelucht kunnen we wat drinken,, weer zonder de angst te hebben dat we te hoge nood krijgen en nergens terecht kunnen.

Het blijft toch elke keer weer een avontuur. Als we verder gaan begint mijn heup weer lastig te doen en de knieband moet eraan te pas komen. Blij met dat ding de pijn is gelijk weg. Als de dokter weer gewoon gaat werken toch maar eens naar die heup laten kijken want dit is niet leuk. Dan komen we weer bij de drukkere weg en dan is de route eigenlijk wel gedaan wat mooiheid betreft. Lange saaie rechte wegen dat is nou net weer jammer. Maar dan zien we toch Sint Annaland ineens weer liggen en zijn we blij als we om half 8 na 23 km weer bij de auto zijn. Eerste stukje binnendoor zodat we kunnen stoppen voor de 2 minuten stilte op dodenherdenking. Gerda hecht daar meer waarde aan dan ik. 2 minuten bedenken dit nooit meer en we draaien ons om en moorden elkaar weer uit zeg ik altijd maar. Maar ik heb wel het respect voor mensen die het wel graag willen dus ook wij stonden om 20 uur twee minuten stil aan het water, waar ik nog even de bosjes indook en toen was het na twee minuten stil echt de snelweg opzoeken en op huis aan. Ondanks dat ik vaak moeite heb met mijn emootjes was het een mooie dag waarin we toch samen hebben kunnen genieten.

20. apr, 2020
Dagje Zeeland met Gerda

Vandaag stond er nog een wandeling op de planning en dit keer was het samen met Gerda. Dat betekend gelijk ook dat we verder weg gaan dan de eigen omgeving waar ik wat ronddool. Het werd dan ook Nieuwerkerk in Zeeland. Wel eerst gekeken waar niet zo heel veel coroontjes was want sommige gebieden zagen nog wel erg rood uit. Het was eigenlijk het plan vandaag de kayaks te voorschijn te halen maar tjeemig ik denk dat we opgestegen waren. Wat een wind.

Dus wandelen in Zeeland de plek waar Gerda helemaal blij van wordt. Voor mij is het lang geleden en ik kan me nog wel de dorpjes herinneren maar verder niet zo heel veel. Om half 12 liepen we en het ging voorspoedig. Het was wel foto's maken en een snoeiharde wind waardoor onze stokken af en toe zijwaarts vlogen en zelf er bijna achteraan gingen maar het was erg mooi. Ik had zowaar ontbeten en dan gaat na nog geen half uur lopen toch de motor van binnen weer stilletjes schreeuwen om brandstof. Broodje uit de rugzak vissen, taakje voor Gerda en een flinke slok water en wachten tot het al wandelend mijn maag bereikt wat wel even duurde. Mijn vest ging uit want het was een lekker temperatuurtje ondanks de wind en omdat het broodje mijn maag nog niet had bereikt kreeg ik het er ook warm van. Op de dijk langs het Grevelingen meer was het prachtig maar de keiharde wind zorgden voor heel wat tranen die uit mijn ogen vlogen. Gossiepietje ik bleef huilen. Het was er wel bijzonder mooi ook weer en we genoten er dan ook van. Op een gegeven moment moesten we over een hekje klauteren omdat het grote hek op slot zat. Hahahaha ik liet Gerda eerst klauteren met wat gemopper en zei toen zo zal ik dan voor mezelf maar het hek open doen? Gerda haar hoofd was goud waard en ik lag echt plat van het lachen. Maar ik mocht er zelf ook overheen klauteren want ook voor mij bleef hij dicht. We zagen een roofvogel waar nog wat foto's van gemaakt werden en toen kwamen we bij de haven. En was het ook gelijk te merken hoe hard het echt waaide. Het leek wel oud en nieuw zo een kabaal alsof er allemaal gillende keuken meiden rond gingen. Waren de masten van de zeilboten die floten in de wind. Langs de haven liepen we het roompot vakantie park op. Appartementen boven op elkaar gepropt ik moet er niet aan denken daar een dag te moeten vakantie vieren. Ondertussen had ik de pijpen van mijn broek ook al even naar beneden laten zakken en op een bankje genoten we van het restantje lunch en de zon. Wat een lekker daggie. Dit keer was het Gerda die zei kom we moeten gaan. Mijn benen waren nog een beetje lam van gisteren en ik was een beetje moe dus cola zero erin kiepen. Daarna loop ik weer als een tierlier. En dan komen we bij een lange lange grasdijk waar we overheen moeten en waar het gras op grote stukken niet gemaaid is. Net iets voor mij. Volop in de brandnetels natuurlijk met mijn omlaag gezakte broekspijpen. Gerda zei nog hijs ze weer omhoog maar toen was het leed al geschied en zat ik alweer onder. Wel zagen we 3 herten in het veld onder ons. Mooi en genieten. Maar oei wat was ik blij dat we na een poos weer bij de weg kwamen. Maar 1 ding even zitten wat drinken en rust. Mijn zitflap kwam tevoorschijn maar een dappere poging erop te gaan zitten eindigde in dat alleen een stukje van mijn benen erop lagen. Verder zat ik gewoon op de weg. Ook goed. Na nog wat drinken toch maar weer verder. Het was nog wel een stukkie en het werd later. We bleven nu op de weg en kwamen er achter dat we allebei enorm nodig moesten plassen. Leuk op zo een mooie lange weg zonder bescherming. Maar Coroontje doet hier voor ons op dat moment goed werk. Al eerder had ik zoiets van je zou zo het boek in kunnen stappen alleen op de wereld. Het is uitgestorven in Zeeland. Ook in de dorpen zie je nauwelijks een mens op straat. Dus allebei langs de kant van de weg zonder een enkel probleem. Je kan het gekker treffen🙂

En dan komen we einderlijk na 21 km weer bij de auto. Het was een mooie maar ook pittige dag met al die wind en ik was dan ook wel blij de auto te zien.

19. apr, 2020
Uitbundig lente

Oei oei wat was ik opstandig en boos. Op het werk gaan wat patienten zich een houding aanmeten die niks met hun ziekte te maken heeft maar wel met gedrag. De laatste dagen zijn we beledigt en we worden gebruikt als bedienden. Knippen met je vingers en de verpleging dient te buigen. En ren je niet snel genoeg dan krijg je van alles naar je hoofd. Na 4 avonden zo te moeten werken had ik het helemaal gehad. Vannacht om half 5 zat ik nog met een hoop woede stijf overeind in mijn bed. Ik wilde naar de kaag lopen maar gezien het slechte slapen en de wind plannen veranderd. Rondje Rottermeren via Bentwoud. Om half 1 stond ik buiten en ik trok echt van leer. Boem boem boem zeiden mijn stokken die hard de grond raakten en flink de pas erin met een hoofd vol met gevoelens van boosheid onmacht en als ik even verder dacht dan schoot ik vol en kwamen bijna de tranen. Maar dan won de boosheid het weer. Het is niet alleen het werk, het is ook het gedraai in de politiek. Mondkapjes dragen is niet nodig zeggen ze. Nee eigenlijk zou het wel moeten maar er zijn er gewoon niet genoeg. Nog niet eens voor de zorg dus laat staan voor elke nederlander. De verzorgings en verpleeghuizen die zo hard getroffen zijn terwijl elke zorgmedewerker van dag 1 af gebrult heeft waar de beschermingsmiddelen zijn. De regering doet alsof ze het niet wisten. En zo zie je en ontdekken we steeds weer hoe de zorg kapot is bezuinigd. En echt ik kan best relativeren maar soms wordt het mij ook even teveel. Zeker als ik al het werk onderuit zie gaan waar we met onze patienten zo hard aan gewerkt hebben. Als coroontje dalijk weg is kunnen wij simpelweg opnieuw beginnen. Het heeft te lang geduurd al. Daarnaast zijn er wat mensen in mijn omgeving ziek geworden van coroontje en ik ken mensen die overleden zijn. Dus ja er moest van alles uit. Ik zette al vrij snel de muziek op mijn oren. Dat moest me wat beter stemmen. Nou niks was minder waar. Het geluid van de muziek maakte me dit keer nog bozer dus muziek weer af en verder draven. Kijken dacht ik het is zo mooi buiten. Ik zag het maakte ook foto's maar echt binnen komen deed het niet. Toen ik het bord zevenhuizen, moerkapelle zag werd het plan rottermeren weggeworpen. Te dicht bij het werk, ik wil er vandaag niet aan herinnerd worden. Dus de weg naar waddinxveen in geslagen. En in Bentwoud was het best druk met fietsers. Dus het was slaommen want fietsers denken alle rechten van de wereld te hebben en zeker die wielrenners. Uiteinderlijk Waddinxveen ook laten varen. De lange saaie weg af om daar te komen geen zin in. Onbekende weg in geslagen en aan het eind kom ik dan toch aan de andere kant van Moerkapelle uit. Dat betekend accuut linksaf toch richting waddinxveen maar wel via een andere weg. Ondertussen is het de eerste keer dat ik in korte broek en t shirt loop. De afritspijpen heb ik netjes opgerold naar beneden naar mijn schoen en door de veters eerst door de pijp te halen blijven ze mooi zitten. Geen gezicht maar als het koud wordt heb ik ze zo weer omhoog🙂 Mijn hoofd wordt wat rustiger. Het boze verdwijnt naar de achtergrond en ik laat alles maar rustigjes sudderen en malen. Corona vergeten kan niet met alle maatregelen van afstand houden, geen groepen etc. Ik mijmer een beetje door over de mei vakantie. 1 week ingeleverd twee weken vrij. Ik moet het boekje van het groene hartpad gaan bestellen want ik ga daar maar aan beginnen. Ook wil ik naar ommen en misschien als ik mag kamperen een paar dagen naar dwingeloo maar daar hou ik geen rekening mee. En ik wil een nieuwe poes. Het is te stil in huis maar het asiel hier zit dicht en ik had gereageerd op een kat maar hoorde gisteren dat ik niet voor haar in aanmerking kwam omdat ik nog nachtdiensten draai. Nu wacht ik maar even tot de vakantie. Met af en toe een pauze verdwijnen de meegebrachte broodjes en wat water in mijn maag. Zonder eten op pad natuurlijk dus dan kan ik niet kilomteres lopen maar moet af en toe wat naar binnen kiepen. En dan kom ik in Waddinxveen en loop ik de weg naar Boskoop op. Mooi ik wil de polder in. Bentwoud met al dat koolzaad is prachtig maar de polder lonkt. Boskoop en al snel kan ik de afslag naar de polder in en dan kom ik tot rust. Het genieten begint en ik wordt blij. Dan wordt ik staande gehouden door een fietser die een heel gesprek begint over de tochten naar Santiago. Ik vetel hem daar geweest te zijn en wat de plannen zijn en waren. Het is een leuke enthousiaste knul en ook leuk om even te kletsen. Met coroontje wordt er minder gegroet in de buurt dus dit is leuk. De polder is prachtig. Oer hollands en ik hou van die lange wegen met boerderijen. Het is hier ook doodstil. Af en toe een fietser of wandelaar maar verder niks te bekennen. En overal is bloesem, groeien bloemen en is er van dat pas geboren grut. En ik denk goh als ik nou thuis kom een steenkoud biertje... Dat deed ik vroeger als ik een lange wandeling maakte. Maar gezien ik nu nog nauwelijks drink doe ik dat nooit meer. Tot vandaag. Ik bedenk me dat als ik in Hazerswoude kom ik er eentje oppik als het rustig is bij de appie heijn. Rustigjes, zoemend van tevredenheid ondertussen, wandel ik door. En dan zie ik de kerk van Hazerwoude dorp. Yes dat wordt tijd want van daaruit is het nog wel een kilometertje of 8. De appie heijn is lekker rustig dus ik vlieg er naar binnen voor wat drinken voor morgen en een biertje voor straks. Even een koud proteine drankje wat ik gelijk weg werk. Lekker want ik heb het warm. Buiten loop ik Hazerswoude uit en ik besluit nog een keer op een bankje te rusten. Als ik daar lekker zit voor me uit te mijmeren komt er een vrouwtje uit de poort van haar huis lopen. Hoe gaat het en hoeveel heb je al gelopen? 22 km op de teller vertel ik haar. Tjee dat is stoer vertelt ze. We raken even aan de praat en vertelt dat ze heel erg lang als ziekenverzorgende heeft gewerkt tot ze een hersenbloeding kreeg. Met Corona is ze blij dat ze niet meer hoeft en ze snapt dat ik mijn hoofd leeg moest lopen. Dan geeft ze me de sleutel van haar huis en zegt voorom te lopen om naar de wc te gaan en eventueel wat te drinken. En dan is mijn hele dag goed. Wat een ontzettend lief mens. Ze zeggen dat we nu meer voor elkaar doen nou denk ik vaak vergeet het maar. Alleen de mensen die het altijd al doen vallen nu meer op omdat het zo stil is. Drinken hoef ik niet maar even naar de wc wel en het ontroerd me enorm. Ze zegt niet te snappen hoe mensen dat toch doen zo lang wandelen zonder eens naar de wc te gaan. Laat de sleutel maar aan de buitenkant van de deur zitten zegt ze ik scharrel toch ergens rond. Ik bedank haar hartelijk en maak gebruik van het toillet. Als ik buiten kom is ze nergens meer te bekennen en kan ik haar niet nogmaals bedanken. Maar wat een geweldig mensje was dat. Als ik er nog eens langsloop gooi ik daar een kaartje in de bus. Blij loop ik nu verder. De moeheid is eigenlijk nog niet zo erg dus ik loop de langere weg af. De rust van de avond komt en dit keer is het goed. De rust daalt in mij neer en ik geniet en straal weer. Verder omlopen is ook niet nodig. Bij mij in de straat loopt er een groep kinderen en ik loop de straat op om de afstand in acht te houden. Gelijk stopt er naast me een politiebusje wat ik op de rijbaan doe. Nou de mensen op afstand houden zeg ik. Dat is niet de bedoeling zeggen ze.Oke zeg ik ik ga de stoep weer op. Stelletje harken denk ik. Kom ik te dicht bij loop je kans op een boete moet je om ze te ontwijken een stukje over de weg krijg je daar commentaar op. Maar ach zij hebben het ook niet gemakkelijk denk ik maar. En dan na bijna 31 km sta ik thuis. Biertje in de vriezer en na even zitten direct door onder de douche. Loeiheet op mijn benen en rug want ik voel ze. En nu heerlijk met een steenkoud biertje benen in een heet magnesiumvlokkenbad en vroeg erin. Wat had ik vandaag nodig.

15. apr, 2020
zoef brom zucht maar mooie stukken natuur

We zouden naar Utrecht weer eens de route bij Leersum gaan lopen. Maar om 21 uur gisteravond had ik daar heel geen zin in dus Gerda geapped we kunnen ook naar de Biesbosch. Gerda maakte het niks uit. Even afwachten wat het weer gaat doen, maar ik had eigenlijk al bedacht dat het de Biesbosch zou worden.

En om 10 over half 1 vannacht appte ik Gerda we gaan naar Hilversum zie je dalijk. Nadat we elkaar om half 2 welterusten hadden gewenst was het slapen.Zoals gewoonlijk veel te laat. Ik schakel gewoon niet meer om na nachtdiensten. Gerda na late diensten ligt ook laat. Vanmorgen om 10 voor 10 appte ze dat ze er aan kwam. Ik pak mijn tas en wacht buiten. En dat duurt maar dus vast gaan lopen. Bij haar thuis staat ze op haar dooie gemakkie te kletsen met de buuf. Jaha dat ik kom eraan is vandaag rekbaar. We gaan op pad en om 11 uur zijn we op de begin plek volgens de route. Niet dus we mogen de auto er niet parkeren. Op de doodweg kunnen we hem een stukje terug wel kwijt gelukkig. We lopen terug naar het begin punt en vragen waar het voetpad begint. Nou terug lopen naar de stoplichten en daar komt de eerste aanwijzing. Ach ja zo komen we wel aan onze kilometers. Ik had al eerder gelezen over het voetpad en het leek me wel een mooie route. Stukje weg langs het mediapark en dan lopen we de bussumer heide op. Zucht wat is het hier mooi. Even is het lekker genieten. De hei over en we lopen via de westerheide naar de zuiderheide. Bij een bankje even zitten maar het is koud. Dus lang maken we het niet. Broodje eten en door.

Dat is wel jammer vandaag. Veel bewolking en vaak net te koud om lekker te kunnen zitten.

Maar wat nog meer jammer is was het constante kabaal van auto's, motoren, en een continu rondcirkelend brommerig vliegtuig. Slechts aan het begin en aan het eind van de wandeling was het stil. Dat geeft geen rust en het maakt de wandeling voor 1 keer en niet om nog eens te lopen. Ondanks dat het wel mooie gebieden heeft. Het maakt mijn lijf moe. Mijn heup schiet elke keer op slot en mijn hoofd wordt er moe van. Wederom bewijst het maar weer dat drukte niks voor mij is. We moeten wel lachen want sommige mensen lopen echt wel 4 meter om ons heen door de struiken. Er was een bord houdt 25 meter afstand voor uw eigen veiligheid. Natuurlijk voor de dieren maar sommige lezen daar blijkbaar overheen😀. Meestal is het wel rustig maar soms zijn er toch best veel mensen op de hei. Een muisje steekt het pad over, een kraai waagt zich brutaal dichtbij, de schaapsherder hoedt daar zijn schaapjes en dan zien we nog een stel geiten die ook nog het met elkaar aan de stok krijgen. Prachtig om te zien. We blijven een poosje kijken en foto's maken. We komen langs restaurant Boschoort waar ik de beheerder ken van de verwenzorg vroeger. Ook zij zijn gesloten. Jammer want het is een leuk ding om even te zitten. Het zijn veel bekende plekken en dan lopen we de natuur uit en kerkelanden in. Dwars door Hilversum langs wegen en flats. Een winkelcentrum vol mensen waar ze corona blijkbaar niet echt serieus nemen. Wij lopen er maar netjes omheen. Ik vindt het een heul end en mijn humeur wordt er echt niet beter op. 18 km op de teller en er komen er nog wel 9 bij. Blijven we nu over de weg?? Ik zie de bui al hangen. Na nog even zitten en wat drinken hijsen we ons maar weer overeind. Beiden niet veel zin meer, maar Gerda wil niet opgeven. Oke dan lopen we door. Gelukkig komen we na een poosje weer in een bos het corversbos. Ook weer een bekende plek van vroeger. En langzaam komt dan de stilte weer. En vlak voor het eind stopt ook het gebrom van het vliegtuig. Nog even genieten en een bosje zoeken om even een en ander te lozen🙂. Daarna is het het laatste stukkie. Het was een rare dag. Ieder een beetje met eigen gedachten, wel de mooie natuur maar door het kabaal dringt dat niet zo goed door raar moe wat ik soms ineens zomaar kan zijn en heel blij dat we de auto zagen. Een bijzondere dag... Ja. Een dag waar we wel tevreden op terug kijken maar ook een dag waarvan we weten dat was 1 maal de route het voetpad maar zal geen tweede keer worden. Volgende keer zoeken we weer een rustiger gebied op. Dat wordt of met de kayak bij mooi weer of richting zeeland.

6. apr, 2020
Een dagje stralen

Na een rare week van crematie via internet van mijn tante, mijn oom met mondkapje opzien die ook corona heeft en die dag ook even met mijn kat, die niet zo lekker leek, naar de dierenarts die daar instorte en een spuitje kreeg tijd voor iets fijns. Gisteravond nog werken en dan ineens keelpijn, hoofdpijn en koud. Zou het dan nu??? Toen de nachtdienst vroeg kwam om 22 uur gelijk vertrokken. Thuis koorts meten en gelukkig geen koorts. Maar de paniek was er. Vanmorgen weer kip lekker en niks aan de hand. Een zucht van verlichting al was het alleen maar dat ik me zo op vandaag had verheugd. Dagje naar Reeuwijk met Gerda. Een van de stekkies waar ik zo ontzettend graag kom. Om 10 uur was ik bij Gerda die blijkbaar ook niet geheel stressloos is. Direct we moeten om 17 uur thuis zijn want dan gaat het regenen. Ehh ja nou ik heb mijn regenpak bij me hoor. Voor de zekerheid doet Gerda dat ook maar en dan is het na een kop koffie op pad. In Reeuwijk is veel opgebroken dus het is even zoeken naar de goede weg en waar we de auto neer zetten. Maar dat lukt en we kunnen aan de wandel. Ik heb nog een route beschrijving maar die lijkt veel meer van de plassen af te lopen dus weer een kilometertje of wat terug. Even op gepaste afstand gevraagd en ja we moeten echt weer opnieuw beginnen. Ach zo komen we ook aan de kilometers. De goede weg vinden we dan ook en al snel lopen we tussen de plassen. En het grote genieten begint. Ik voel een grijns op mijn hoofd komen die er de rest van de dag niet meer afgaat. Het gesprek gaat nog wel over corona maar dat verdwijnt in de loop van de dag meer naar de achtergrond. Gerda heeft haar nieuwe foto toestel dus gaat daarmee aan de slag en ik kan alleen maar kijken foto's maken en me verwonderen over al dat moois. En weer denk ik: Verbeeld ik het me nou of is echt alles zoveel mooier en schoner nu. Alles is scherp en veel blauwer.Ik denk echt dat het buiten nu veel helderder is. We lopen niet een echte route maar dat hoeft ook niet. Ik ken er de weg wel en echt verdwalen doe je ook niet zeker niet met google maps. Het is dit jaar niet de eerste bloesem die ik zie die me zo happy maakt maar nu staat alles in bloei en wel zo uitbundig daar wordt je stil van. De eerste stop is eigenlijk al best snel. Na een kilometer of 4,5 en het maakt vandaag allemaal niet uit. Reeuwijk is geen gebied om snel doorheen te banjeren. Kijken stilstaan foto maken en weer een stukje lopen.

Broodje eten eitje pellen in t shirtje want het is goed warm en uitkijken over het water. We trekken er maar een poosje voor uit. Dan gaat het weer verder. Bij een splitsing moeten we beslissen wat het gaat worden. Rechtdoor maar dan komen we langs een stuk spoor wat minder mooi lopen is of links af. Keus linksaf hoeven we niet lang over te denken. Leuk stuk en in de verte herkennen we het uitkijkpunt van vorig jaar toen we wel langs het spoor liepen. Bij een hek staan een paar schaapjes. We lopen er door en zetten ze op de foto. Waar normaal al die hekjes vanzelf dicht gaan bleef deze open staan en ineens zie ik de schaapjes op het hek af rennen wat open staat. Oei oei dat wordt schapen hoeden. Maar bij het open hek blijken ze toch niet zo heel slim en een gooit het hek dicht. Een zucht van opluchting. Foei dat loopt goed af. We genieten nog maar weer verder over de dijk en dan staan we bij de reeuwijkse hout route. Ach ja een rondje rond die plas kan ook nog wel. De bankjes zijn bezet maar er zijn wel leuke hooibergen. Leuk daar kunnen we zitten en nog een broodje en eitje eten. Fijn tussen de brandnetels. Gerda doet het netjes maar ik ga er natuurlijk met mijn handen midden in zitten. Het prikt nog steeds. Ze zijn een beetje sterk agressief nog denk ik. En als we zo even zitten schrikt Gerda van een slang die ik in eerste instantie niet zie. Maar dan zie ik hem toch echt en is het wel een beestje van eerbiedige grootte.

Een foto maken lukt niet. Dier is snel en verdwijnt in het gras. Als ik opsta om van Gerda een foto te maken begint Gerda te joelen. Een slang kruipt precies onder haar rugzak door bijna over haar schoen en verdwijnt in het hooi. De natuur houdt ons allert😀 We zoeken op internet wat het voor een slang is en komen uit bij een ringslang. Zouden we tegen een hooiberg zitten met slangennest erin? Het zou me niet verbazen echt iets voor ons.Na drie kwartier wordt het een soort van we moeten verder. Om 17 uur gaat het immers regenen😉 We maken nog even een selfie van onze carona koppen. Tja geen kapper en met dit weer groeit en bloeit alles zo ook ons haar. Het zal er nog op uitdraaien dat ik vlechtjes moet gaan maken 😎Bij het nu dichte restaurant bij Reeuwijkse hout is de snelweg vandaag voor het eerst goed te horen. Enorm veel sirenes. Blijkbaar een ongeluk gebeurt. Ik hou er niet zo van al dat kabaal en de grijns verdwijnt echt wel van mijn hoofd. Een politie helikopter en de reddingsbrigade komen aan maar als we even blijven kijken verdwijnt het ook zomaar weer allemaal. Wel een of andere malloot die corona zat is en te dicht bij de reddingsbrigade gaat staan wat tot een relletje leidt. We gaan maar verder en als de rust wederkeer komt ook die grijns terug. Jammer ergens want zo komen er gelijk weer allemaal ongewenste prikkels binnen die juist zo ver weg waren. We lopen een poos zwijgend achter elkaar aan. We zijn niet ver van de auto af maar kunnen er nog best een stukje aanplakken. We komen weer bij de oude weg en lopen het pad wat we eerder liepen nog maar weer eens af. En dan zit er een schildpad heerlijk te zonnen. Wat een plaatje. Alles is weer gereset in mijn bovendop op standje relax, geniet en bewonder. Zo is het goed. We zeggen vandaag niet zo heel veel maar meerdere malen wat is het mooi he en dat we zo genieten. Samen blij in carona tijd niet alles is treurnis. Je merkt dat het avond gaat worden. Het maakt de natuur weer rustig en ik wordt er ook stil van maar ook een beetje verdrietig. Dat btekend ook het naderende einde van zo een mooie en fijne dag. Gerda begrijpt het. Samen zijn we toch echt wel 2 natuur mensjes.

Weer bij het eerste bankje is reeuwijk rechtdoor. Dat doen we gelijk. Aan het eind van de weg geen bordje Reeuwijk meer te zien. Google maps wijst ons terug. Wat raar Reeuwijk stond echt op rechtdoor. Bij een weg naar links die we nooit gezien hebben denken we staat een paddenstoel waar we beiden op hebben zitten kijken. Reeuwijk die weg in. Hoezo lopen we te dromen. Het is even ondanks dat het wel mooi is niet zo een fijn pad. Het is er druk met auto's fietsers wandelaars etc. Tja iedereen komt uit zijn huis rond eind van de dag. De weg is smal dus anderhalve meter afstand lukt niet erg. We doen het er maar mee. Bij een bankje gaan we nog even zitten. Ik zet google maps nog maar eens aan en zie dan nog 3.9 km. Oei dat is verder dan de anderhalf die ik dacht. Via de auto route is ie korter dus dat maar doen. Het blauw in de lucht veranderd in grijs en het is wat dreigend. Banaantje manderijntje nog een halve liter water en we kunnen het laatste stukkie er tegen aan. Voor de derde keer komen we op dezelfde weg als waar we in het begin verkeerd liepen en komen erachter dat we gewoon de route hadden kunnen volgen want dan waren we ook aan de plassen gekomen. Tja dat heet zoiets als eigenwijs zijn. Maar keurig op tijd zien we dan de auto. De regenpakken bleven in de tas.

Nu toch wel moe na 20 km en eerlijk ik heb het koud en krijg weer keelpijn. Hoop echt dat ik niks heb opgelopen. Voorlopig mag ik even gaan nagenieten in de komende 5 of 6 nachten werken en hoop ik op maandag en dinsdag volgende week ook weer op goed weer. Maar vandaag was de dag van de stralen.


31. mrt, 2020
Handschoenen tocht

6 dagen werken en het valt toch echt niet mee. Het is druk ook al spelen we nog een spelletje en kijken we een film. Het gebrek aan bezig zijn en hun normale dag ritme maakt dat een aantal mensen extra veel aandacht vragen. Daarnaast is er extra veel werk, moeten mensen op afstand gehouden worden, wat maar niet wil lukken en valt er met regelmaat personeel uit. De eerste patienten met corona zijn in Schiedam gevallen dus het wordt spannend. Ik ben bezorgd. Er zijn patienten die nog steeds met de metro reizen en niet aan het verstand te brengen is dat dit toch niet handig is. Patienten die veel kuchen hoesten zonder arm of hand voor hun mond en veel te dicht bij staan. En wij werken zonder dat we beschermd worden omdat er simpelweg niet genoeg bescherming is voor ons allemaal. Gelukkig zijn er ook lieve mensen die nog een doos handschoenen hebben en dit aanbieden. Zo ook een vrouw uit Leiden die vertelde dat ik een doos kon komen halen. Dankbaar dat deze mensen er zijn en mee helpen. Vandaag prachtig weer en Leiden niet ver dus aan de wandel. Ook voor mijn longen goed want ik heb het vaak erg benauwd door de desinfecterende handalcohol waar nog kwistig mee gestrooid wordt. En daarnaast moet ik me leeg lopen. Na zoveel dagen raak ook ik geirriteerd als patienten maar blijven vragen en boos worden als ze even moeten wachten en het continu moeten proberen mensen op afstand te houden, plus de zorgen voor iedereen rondom het virus. Ik ben niet zo vroeg op pad want denk Leiden is niet ver dus pas kwart over 12 gaan lopen. Direct de polder in. Er lopen mensen maar niet veel en iedereen loopt met een grote boog om elkaar heen. En het valt op hoe raar licht het buiten is en hoe helder. Het water is blauwer en alles ziet er super helder uit. Het blijft zo ontzettend mooi zoals de natuur zich in rap tempo herstelt. Ik denk dat de natuur zegt laat dat virus nog maar een poosje razen. Ik heb al snel de muziek op mijn oren zodat het malen wat stopt. En ik geniet. Het loopt lekker aan en eigenlijk voor ik het weet ben ik in Leiden en neem een doos handschoenen in ontvangst. Op de vraag of ik binnen wil en koffie mee drink zeg ik eerst nee, maar laat me overhalen om op gepaste afstand een kop mee te drinken. Even een poosje zitten praten en dan wordt het tijd voor verder. Gewapend met een doos handschoenen stap ik weer op. Een andere route. Leiderdorp Hazerswoude? Bij de kruising waar ik moet beslissen is de keus snel gemaakt. Voorschoten en dan zien. In Voorschoten zie ik bordjes Vlietlanden. Oja natuurlijk ik ken het allemaal en via Vlietlanden is het leuk lopen. Coroontje is op afstand maar het is onmogelijk om het te vergeten. Het is stil op straat en mensen lopen netjes met grote afstanden om elkaar heen. De gezelligheid van een praatje met andere mensen is compleet weg. Ik denk aan mijn tante die afgelopen week plotseling is overleden. Het is bizar en verdrietig dat er geen crematie is. Afscheid nemen lukte niet omdat ik moet werken en het is te ver weg om even op en neer naar deventer te rijden. De crematie kan niet door Coroontje dus die moeten we via en live stream mee kijken. Mijn oom is daarnaast ook getroffen door Coroontje in milde vorm welliswaar dus ik blijf overal maar veilig weg. Vind het naar zeker voor mijn oom die ook al zijn dochter heeft moeten weg brengen vier jaar geleden. Nee Coroontje laat het ook niet met wandelen toe om het te vergeten. Maar ik geniet ondertussen wel van de natuur en het schitterende weer en als ik de muziek opzet zing ik geregeld gezellig een deuntje mee🙂. En elke keer als ik richting huis kom loop ik via een omweg omdat ik niet naar huis wil, Het is fijn om te lopen. Het is fijn dat Coroontje op afstand is en de angst ervoor even weg. En ik weet thuis komt alles gelijk weer zo op je af.

Dus ik loop en loop en ik voel dat mijn lijf gaat zeggen te gaan stoppen. En dan is het bijna 20.00 uur en ben ik thuis. Een dikke 31 km verder. Als ik 1 ding zeker weet dan is dat wel dat ik morgen mijn lijf zal voelen. Maar deze dag pakken ze me niet meer af hij was mooi en ik ben de leidsche dame dankbaar voor de handschoenen. Ze zullen donderdag dankbaar in ontvangst worden genomen



24. mrt, 2020
Lach en de wereld lacht terug

Vandaag zouden Gerda en ik samen gaan lopen. Ik had nog een route bij de nieuwkoopse plassen maar toen ik vanmorgen even goed keek zag ik dat de route niet open was wegens het broedseizoen. Tjee dat was een domper. Bij Gerda kwam die op het idee om wat noordelijker te gaan richting de bollenvelden. Even surfen op inernet en we kwamen een mooie route bij Heiloo tegen. Dat is een mooie omgeving dus na de koffie samen op pad. In de auto is anderhalve meter afstand houden met Coroontje in ons midden niet haalbaar maar beiden hebben we geen echte contacten opgezocht en behalve op mijn werk houd ik me netjes contactloos. De enige is Gerda en dat lijkt te mogen. We spraken wel met elkaar over Coroontje en hoe het op het werk zal gaan. Gerda heeft vakantie deze week en ik hoef woensdag pas weer. Maar we zijn blij met ons werk want behalve dat het wat hectischer is gaat ons leven een beetje zijn gewone gang. Ja de boodschappen zijn wat lastiger en het sociale leven ligt stil maar dat is gewoon even een bijkomstigheid. Net als het opgeven van mijn mei vakantie. Ik ga er in ieder geval 1 week van inleveren nu alles dicht blijft. Met een uurtje rijden zijn we in Heiloo. En daar is het akelig stil. Even vraag ik me af of er ondertussen een volledige lock down is ingesteld maar dan lopen er in het centrum toch een paar mensen. Het is koud dus jas is nog aan. Vooral Gerda loopt te blauwbekken. Na een klein poosje lopen komen we in het bos en bij een bankje. Even wat drinken en broodje eten want ontbijten zat er vanmorgen niet in. Te vroeg zal ik maar zeggen.

Daarna gaan we door En op het moment dat Gerda zegt oo wat is het koud moet bij mij de jas uit en heb ik het warm. Heerlijk vrij bewegen. We genieten echt van het mooie landschap. Dwars door de weilanden gaat het. We hadden gehoopt al wat meer bollenvelden in bloei te zien maar dat viel tegen. Ondertussen bleef het erg stil daar in het noorden. Lege weilanden, lege straten het is een wat vreemd gezicht. En komt er wat langs dan loopt men met een grote boog om elkaar heen. Het blijft onwezenlijk en idioot raar. We klimmen over een hek in het weiland waar twee schoenen hangen en de tekst Hij is pas gelukkig die heel zijn bezit onder 1 arm kan meenemen. Oja het noorden heeft wijze teksten.We laten het weiland achter ons en komen in een dorpje. Aan een bushalte hangt een bord het busje komt morgen 🙂 Heeft zeker geen dienst meer nu met coroontje in het land. We moeten erom lachen. en komen in een dorpje waar we langs een ijstent komen en zie ik een bord koffie staan. Zitten mag niet de boel is immers dicht maar even staan en een bakkie warm vocht is toch wel erg lekker. Er hangt een bord. Lach en de wereld lacht terug. Wat een bijzonder wijs stuk Nederland. Vandaag is dat voor mij in ieder geval het geval. Ik lach de wereld toe. Gerda heeft een moeilijke week achter de rug dus die is er met haar hoofd nog niet helemaal bij maar beiden genieten we. We praten wat met de man van de winkel op veilige afstand. Daar zorgen we wel voor. Daarna gaat het verder. Dorpje uit richting de duinen. En dan zie ik een beeld van een slang en weet ik jaha dit is geen onbekend terrein. Hier liepen we met Irene de oliebollentocht een paar jaar geleden. Ook de albertusakker bezoeken we. Leuk om nu de gehele route te lopen. Daarna kopen we ons duinkaartje en lopen we een schitterend duingebied in. En al vrij snel stuiten we op een grote groep paarden. Wat een prachtig gezicht is dat. Op een bankje midden tussen de paarden eten we nog een bammetje en eitje. En ik maak foto's want het is te mooi. De wereld ziet er op de een of andere manier veel mooier en helderder uit nu alles stil ligt. En weer denk ik dat Coroontje ons ook iets goeds brengt in nare tijden. Na een poosje gaat het weer verder. Klimmen en klauteren is het vandaag wel. Onverharde paden het is pittig en ik merk dat mijn conditie met al die weken niks doen behoorlijk onderuit is gegaan. Ik hoor mezelf piepen en hijgen. Dat wordt oefenen en ik hoop dat we naar buiten mogen blijven gaan. En als je dan denkt alles te hebben gehad staan die grote runderen ineens voor je neus. Ben ik wat meer allerter met de paarden dan is Gerda dat met die runderen die ze toch maar eng vindt. Beetje giebelen een foto nog een foto en nog meer foto's en dan gaat het verder. Langs vennen en hoge duintoppen. De kou zorgt er wel voor dat blasen krimpen. Was ik eerder al aan de beurt nu mag Gerda een plekje zoeken. Maar die ontdekt dan ook wel gelijk de vogelkijkhut die we tegen moesten komen. We gaan er even kijken en jawel we zien er twee hele vogels. Een fuut en een gans. 😀 Dat is niet al te lang blijven staan om niet al te zeer af te koelen. En dan komen er een kuddetje nonnen aan. Ik denk dat Coroontje nog niet bij ze binnen is gekomen want die lopen echt pal achter elkaar. Of ze denken dat hun habijten ze beschermen geen idee maar dom is het wel. We moeten naar een trap en als we daar aan komen is het brrr een hele hoge. Op mijn ooie dooie treetje voor treetje omhoog. Halverwege kan je ook weer naar beneden en als ik even op de route kijk blijken we daar ook heen te moeten. Wat een heerlijkheid. Beneden komen we aan de weg en is er een bankje waar we weer even op ploffen. Nee haast vandaag hebben we absoluut niet. Ineens staat er een vrouw achter ons die ons handgel geeft omdat we het hek hebben aangeraakt waar we doorheen moesten. Verbouwereerd nemen we het aan. Ondertussen jaagt zij haar kind weg die op afstand moet blijven. Als ze wegloopt denk ik hu??? Dat was toch echt geen anderhalve meter afstand. Wat heb ik nou aan de handgel als je ondertussen boven op mijn lip gaat staan. Beiden zijn verbaasd. Mensen hun hoofd kunnen zo raar in elkaar zitten. We lopen naar de weg en komen aan bij een weiland waar we weer doorheen moeten. En daar staat een bord dat we er niet in mogen vanwege het broedseizoen. Wij besluiten onmiddelijk niet langs de drukke weg te gaan banjeren maar door het zeer lege weiland. Helaas is het broedseizoen voor de boeren gelijk aanleiding te gaan gieren dus we liepen aaardig in de stront te bamjeren. Spetters op de broeken en schoenen die er niet meer uitzagen. Hekjes waar overheen geklommen moet worden en waar de leeftijd toch duidelijk zichtbaar is. Het gaat niet zo soepeltjes meer🤪

Maar het blijft geweldig mooi dus we nemen het op de koop toe. Aan het eind wordt het voor mij toch weer even wat paniekerig met een opspelende blaas en ik ben dan ook blij dat we na een prachtig laantje het bos weer in lopen. Opgelucht lopen we dan het laatste stukje en na 23 km staan we dan weer bij de auto. Moe maar zoooo voldaan.

21. mrt, 2020
Corona anders bekeken deel 2

Gisteren uit de nachtdienst gekomen. 3 nachten zitten dus tijd voor beweging en Coroontje weer even op afstand zetten. Dat was vandaag wat lastiger gezien de apps telefoon etc maar toch. Vanmorgen het met Gerda er even over gehad. Coroontje is niet zo negatief. Ja het is voor ons mensen drama. Angst, ziekte, dood, een deels stil liggende economie Als gevolg van het coronavirus oei wat is het zwaar. En toch dan denk ik aan landen als Afrika waar ze hun leven lang in armoede leven, Hun leven lang met armoe, ziekte, dood en verderf, geen eten, geen goede zorg noem maar op. Dan denk ik aan Syrie en al die landen die al zo lang in oorlog zijn. Wat hebben wij het dan goed ondanks coroontje. Er komt saamhorigheid en men hoopt dat het na de ellende zo blijft maar ik ben realistisch. Zodra het virus weg is gaat iedereen weer zijn eigen egotrip maken. Was er echt zoveel saamhorigheid dan had ik vandaag toillet papier in de schappen zien liggen en deelde men, ipv je huis zo vol mogelijk troep te stoppen. Maar er is ook iets zo positief aan coroontje waar ik dankbaar voor ben. Door coroontje neemt de wereldwijde CO2-uitstoot en andere broeikasgassen ook af. Er is minder mensen- en goederentransport en industrieën draaien op een lager pitje.

De afname van broeikasgasuitstoot zal op termijn mogelijk ook positieve effecten hebben op de wereldwijde klimaatverandering.

In Venetie liggen de gondels stil. Het water in de kanalen is daardoor minder vervuild, waardoor voor het eerst sinds enorm lange tijd weer vissen te zien zijn.

Hoe mooi is dat. Het lijkt alsof de natuur ingrijpt voordat het te laat is. Zou dat kunnen??

Ja denk ik het zou zo maar eens kunnen dat de natuur zijn krachten bundelt en ons zijn spierballen laat zien. En hoe mooi is dat. En ondertussen loop ik met de muziek op mijn hoofd en ben ik zo vreselijk happy dat ik moeite moet doen niet even een dansje te maken of keihard te gaan zingen. Er is zoveel hoop voor deze wereld. Er begint van alles in bloei te staan, de lammetjes worden weer geboren en ik kom al pas geboren gansjes tegen. Coroonte gaat weer weg en dan is de wereld weer even een stukje schoner. Misschien is dat onze grote waarschuwing. De natuur waarschuwt ons. En als we niks doen ligt het volgende corona virus weer op de loer. Met een nog grotere impact. Totdat we daadwerkelijk onze krachten gaan bundelen en samen gaan werken met de natuur. Er is hoop...zoveel hoop.

Na 25 km hou ik het voor gezien. Voordat ook Nederland op slot gaat profiteer ik er nog maar even van.



16. mrt, 2020
Corona anders bekeken

Nou ja na heel lang zitten en hangen, shockwave, acupunctuur, massage, en podoloog vandaag dan mijn nieuwe zolen gekregen. En net op tijd want ook de podoloog gaat op slot. Het corona virus houdt de wereld in zijn greep en niemand is nog ergens anders mee bezig dan met het virus. Als werker in de gezondheidszorg is het hechtisch. Op vakantie naar het buitenland wordt dringend afgeraden, we moeten doorwerken tot we 38.2 graden koorts hebben en ik val in zo een risico groep die thuis mag blijven maar dat doe je niet als je in de zorg werkt. Ook onze instelling is inmiddels niet bespaard gebleven dus ik blijf maar uit de buurt van de oudere familie leden en zieken. Ben ik bang? Nee. Ik neem de voorzorgsmaatregelen en verder kan ik niks anders doen dan afwachten. Ik doe niet mee aan de gekte van het hamsteren, het elkaar opjutten en de hersenspinsels wie de schuldige van het virus is. En omdat al mijn afspraken verder voor vandaag vervielen en het schitterend weer was dacht ik: Ik ga mijn nieuwe zolen testen en naar buiten. Mede omdat ik al lang zit en geen beweging heb gehad was ik de laatste week al meer benauwder aan het worden. Dus tijd nu. Daarnaast wil ik even coronaloos zijn. We zullen nog lang genoeg om de oren geslagen worden met nieuws dus als het kan even wat anders. Ik dacht een rondje plas met stukje uitbreiding als het goed ging. Het liep eigenlijk prima en al snel was ik bij boederij t geertje. En toen zag ik die wijde polder met blauwe lucht en was er geen houden meer aan. Geen pijn dus door. Coroontje was wel uit mijn hoofd ware het niet dat het een wat vreemde gewaarwording is dat iedereen die ik tegen kwam met een boogje om me heen liep. Er werd nauwelijks gegroet en mensen hielden zelfs hun mond stijf dicht. Veel mensen zijn bang. Ik dacht ik loop naar Zoeterwoude daar is een jumbo. Wellicht hebben ze daar groente. Doordat iedereen hamstert was er gisteren geen eten te krijgen. En bij de jumbo aangekomen de vreemde gewaarwording dat alle schappen leeg zijn ook met groentes. Wel is een wand met schappen volledig gevuld met bananen. Ik laat me niet gek maken en denk kijk wel richting huis. Met twee bananaantjes voor onderweg en wat drinken ga ik weer op pad. Richting weipoort. Ik moet en zal daar langs gaan. En dan ineens komt er een oud dametje naast me fietsen die me vraagt of ik onderweg ga naar Santiago. Nee hoor zeg ik daar ben ik al geweest. We raken aan de praat en het mensje vergeet heel het corrona want ze fietst wel heel dicht naast me mee. Ik kan er wel om lachen. Heerlijk denk ik dit soort mensen. Ze vertelt dat haar gedachten steeds maar zitten bij al die wandelende mensen en wat daar nu mee gebeurt. Ik vertel haar dat de mensen die ik ken en die onderweg zijn, nu naar huis proberen te komen of ergens blijven. Dat de meeste herbergen gesloten zijn en ook heel veel mensen die op pad zouden gaan hun reis hebben uitgesteld. Dat stelt haar gerust. We wensen elkaar het beste toe en vervolgen elk onze weg. Voor mij tijd voor rust na een bijna 9 km want ik begin mijn voet een beetje te voelen en weet dat dit verdwijnt met wat oefeningen. Bij een bankje flink aan het rekken schoen even uit en wat drinken. Na een minuut of 5 ben ik wel weer klaar gaat de schoen weer aan en wandel ik verder.De kilometertjes vliegen best lekker voorbij en dan ben ik bij weipoort. En ja hoor de eerste bloesem in de bomen in de polder. Verrukt sta ik te kijken. De lente is echt in aantocht nu en ik ben zoo gelukkig. Ik weet niet maar heb een poosje naar die boom staan kijken en staan dromen. Een voorbij rijdende tractor haalt me weer terug op het pad en ik besef dat ik verder moet. Het gaat nog wel goed maar ik merk dat de zool van mijn zere voet me laat voelen dat ik een voet heb terwijl dat rechts niet zo is. Op een bruggetje sta ik even om me heen te kijken en te genieten en strek ondertussen mijn voet weer even. Ik bedenk me dat ze bij het geertje vaak wel groente hebben en denk daar mijn slag te slaan. Maar ook daar geen groen sliertje te vinden. Wel even naar het toillet en dan bij de bootjes op een bankje een poosje kijken en genieten met mijn schoen uit. Een man staat daar met zijn mobiel foto's te maken. Ik had er al een paar foto's gemaakt en hij komt me vertellen wat hij doet en heeft het over lijnen en strepen geen idee maar doe net alsof ik er alle verstand van heb en praat vrolijk met hem mee. Hij blijft wel op gepaste afstand staan dus ik hoef ze niet te bekijken. Na een half uurtje denk ik dat ik toch maar eens op huis aan moet. Net op weg gaat de telefoon. Tja wat ik al dacht alle maandag afspraken zijn tot 6 april van de baan. Dat worden echte vrije maandagen als het werk gewoon goed gaat. Laat het dan maar mooi weer zijn dan kan ik blijven lopen. En omdat ik nog even tijd heb loop ik via een omweg naar benthuizen. En daar bij de coop is net bijgevuld dus jippie ik heb eten naast wat kant en klare maaltijden die ik gister gescoord had maar nooit lekker zijn. Alleen is het brood alweer weg. En dan is het het laatste stukje en merk ik wel dat het te ver was. Mijn enkels doen zeer mijn hielen doen zeer en bovenop mijn voet begint het ook weer te vervelen. Vlak voor huis komt er dan nog ineens een vrouwtje al scheldend en tierend naar het tuinhek dat we afstand moeten bewaren maar dat al die vogelaars boven op een kluitje vogels staan te bekijken. Ach weer zo een bang mensje. Dat vind ik naast alle mensen die vast zitten ergens en niet naar huis kunnen wel het naarste. Uiteinderlijk zie ik de vogelaars. Hoogstens 5 of 6. Corona het is niet helemaal weg vandaag maar het is even op afstand. En dat is wel even erg prettig. Na 23.5 km stap ik binnen. Pijnlijke voeten maar wat heb ik genoten van alle pracht weer om me heen. De komende nachten kan ik er weer even tegenaan.

15. feb, 2020
eigenwijs
Ja eigenwijs ben ik wel. Na een maand 23 uur per dag zitten en mijn voet ontlasten had ik deze week echt geen pijn in dat ding en kreeg ik de opdracht ga maar kleine stukjes opbouwen en proberen. Gaat het pijn doen stoppen. Ondertussen moest ik wel werken en kwam het er niet van maar vandaag dacht ik droog ik ga een stukje proberen. Rondje plas niet verder dus ook laat van huis. Na 2 km had ik het gevoel dat er wat in mijn schoen zat. Dooie grote teen en bovenop voelde ik ook dat het niet helemaal lekker zat. Schoen uit maar niks erin dus weer even proberen. Op naar t geertje. kaartje kopen en met een ommetje weer terug. Eenmaal op de terug weg verdween die dooie teen en ook het beetje pijn dat ik voelde verdween. Tja zal moeten wennen dacht ik dat ik weer wat doe. Het viel me ook helemaal niet mee. Ik was al doodmoe en zag als een berg op tegen het weer terug lopen. Psychologische oorlogsvoering. Jammer want ik was in januari net zo lekker bezig. Het is ook somber weer en het waait flink en dat zit dan ook wel net dat beetje zin in de weg. Plus het feit dat mijn lijf continu ontregeld is door het constante schakelen van de nachtdiensten die nog idioot veel zijn het maakt het er niet beter op. Toch dacht ik ja mooi maar je loopt nog wel met een ommetje naar huis zolang je voet het doet. En dat liep best. Bij de ah aangekomen gelijk maar de boodschappen doen voor als ik komende week weer de nacht in mag en even kletsen met iemand van kattenzorg. En toen na 9 km stap ik weer het huis in. En dan trek ik mijn schoenen uit en merk ik dat de hielspoor toch alweer een heel klein beetje op begint te spelen. Eigenwijs nest mopper ik tegen mezelf. Nee voorlopig zitten afstanden er nog niet in vrees ik.


19. jan, 2020
Genieten voor de rust begint

Nieuwe jaar en mijn voornemen nu daadwerkelijk eens wat aan mijn lijn te gaan doen en regelmatig lopen. Het is even doorzetten met dat grauwe sombere weer en ook door een brand in zoetermeer waardoor de lucht niet lekker was een paar dagen, wat mijn longen niet fijn vonden, ik deed het wel. Na het werk snel schoenen aan en gaan nog dik een uur voor het donker werd. Vanwege de brand ook even in rotterdam rondje zevenhuizense plas gedaan wat flink tegenvalt met grauw miezerig weer. Dan liever rondje noord aa.

Het gaat goed tot de vervelende blessure van mijn voet weer op begint te spelen. Mooi dacht ik ik kan tot mei nog herstellen dus direct fysio gebeld. Eerst nog even 21 km gelopen want ik weet wel wat er komen gaat. Die 21 km liep ik wel snel weg binnen 3 en drie kwartier en dat was ook prima. Omdat ik geen jas draag is zitten buiten nog net even te koud dus loop ik lekker door. Maar goed. Ook daarvoor al, de pijn in mijn benen naast de pijn in mijn voet was er ook weer in rust met bijna elke dag lopen. Ik wordt er horendol van. Dus weer aan het zoeken op internet en ineens lees ik een stukje van iemand die beschrijft van de astma medicijnen die ik ook gebruik, zo een last van kramp in zijn benen en spieren te krijgen. Bingo alsof het licht aan ging. Al die jaren dokteren, mri scan, verschillende fysiotherapeuten, sportarts, neuroloog zou dit het dan zijn? Direct gestopt nu een week met medicijnen en langzaam gaat het beter en lijkt het idd de oorzaak te zijn. Mijn spieren zijn stijf en rekken geeft veel pijn. Ik kon ook al heel lang niet op mijn hurken gaan zitten of goed door mijn knieen buigen. Dat is nog steeds slecht te doen en van het rekken krijg ik pijn in mijn knieen maar ik weet dat het van de spieren is. De pijn in rust is weg en ook de kramp is weg. Dus ik ga maar eens zien of ik het zonder medicijnen ga redden. Het voelt ook allemaal fijner. Niet zo moe meer, ik kan helderder denken lijkt het en ik val zowaar ook af. Enige waar ik nu last van heb is dat ik ontzettend veel last heb van al dat speeksel wat je met die puffers niet hebt. Ik loop nog echt met een zakdoek als ik aan de wandel ga. Maar aan de andere kant ik heb het nu ook minder benauwd hoe gek is dat.

In ieder geval na een weekje ziek thuis vandaag even aan de gang en kijken wat kan. De fysio heeft hielspoor geconstateerd en ik mag alleen maar koelen en rusten. Maar met lopen heb ik geen pijn alleen na een lange afstand begint het boven op mijn voet pijn te doen en ik weet dat dat met dagen achter elkaar een serieus probleem wordt. Ik betwijfel of het hielspoor is. En met dat mooie weer hou je mij 1 dag binnen geen 2. Dus vandaag eens uitproberen wat kan. Nou heb ik absoluut geen zin in de polder en verstandig als ik ben😉 besluit ik gewoon over de weg te gaan en te zien. Leuk weggetje vind ik de weg die ik altijd naar delft liep. Ik kan hier altijd de bus pakken als ik pijn in mijn voet krijg want als dat gebeurt stop ik ermee. Er loopt al snel een man een eindje met me op die vraagt waarom ik zo stevig doorloop en waar ik voor train. Stevig doorlopen heb ik niet het idee maar wel even een babbeltje voor ik weer verder ga. Dan kom ik een stuk langs de snelweg. Ik heb de muziek al op mijn oren en bedenk me ach kan ook naar den haag lopen. Als ik zie dat dit nog wel 14 km is neem ik een wijs besluit. Nootdorp is 7 km en met de bijna 4 die ik erop heb zitten loop ik iets verstandiger. Ik vind mezelf wat dat betreft goed bezig. Maar dan zie ik een bordje balijbos. Ook leuk dus die kant maar op om vervolgens in het westerpark uit te komen. Ach ja het is prima lopen zonder plan. Het zonnetje schijnt en ik zing lustig mee met de muziek. Wat voel ik me weer goed. Misschien ook de week rust die mee speelt ik heb geen idee maar ik kan er nu weer tegenaan merk ik wel. In het westerpark is het druk met wandelaars dus ik hou wijselijk maar een poosje mijn klep met dat mee zingen😀 Voorlopig is het ook hallo, goedemiddag, etc. Mensen zijn blij weer zo een mooie dag te omarmen. Het is allemaal nog erg kaal buiten maar dat vind ik niet erg. Van de week zag ik foto's voorbij komen van bloemen in bloei. Oei dacht ik toen als het dan maar niet gaat vriezen dan gaat alles kapot. Nee laat de natuur nog maar even gewoon kaal hoor dat is helemaal pima. Dan zie ik een bordje voorweg. Oja voorweg daar ligt dat andere park, het buijtenpark met heuvels en vandaar kan ik zo via de polder naar huis lopen. En niet onbelangrijk daar kom ik langs intratuin en kan ik naar de wc. En nu wijk ik niet van mijn plan af. Na een poosje sta ik 10 km verder bij intratuin. Niet alleen voor de wc maar zeker ook voor een bakje huisgemaakte soep. Dit keer mosterdsoep. Het moet gezegd ik ben gek op hun soep. Opgewarmd ga ik weer op pad. Ik pak om te testen expres de hoogste heuvels mee. En eigenlijk zonder problemen of echte ademnood die ik normaal heb loop ik naar boven. Tja wat moet ik hier nou van denken. Er lopen veel schapen en paarden rond. Fijn voor die beesten dat de zon er weer is en dat we naar de lente gaan. Lijkt me dat zij zich ook prettiger voelen als het er allemaal wat kleuriger uitziet. Ik wilde eigenlijk niet door de polder maar mijn voet doet het prima en het is geen heel eind voor ik weer bij een bus kom dus vooruit maar. De muziek blijft in de tas en ik laat mijn gedachten de vrije loop. Oke ik ben lid van de fb goep wandel 1000 km. Wat brengt me dat. Nou ik kan mezelf wel vertellen dat ik dat beter kan gaan laten. Ik lees elke keer van mensen die zoveel kilometers hebben gemaakt en in 1 maand soms al 300 km hebben weggestapt. En dan heb ik steeds het gevoel dat ik niet genoeg doe. Maar laten we wel wezen ik werk full time en ga zo een beetje om de week de nachtdienst in dat is niet reeel. Maar ik merk wel dat het me dan niet lekker zit. Het presteren wat ik dacht wel kwijt te zijn komt dan toch weer de kop opsteken. Dus ik ga me daar afmelden. Dan kom ik bij de bushalte en denk ik leuk, het gaat nog steeds goed. 15 km bijna in de benen nog 5 naar huis. Doorlopen maar. Eenmaal weer in de polder voel ik ineens mijn voet. Getverdikkeme denk ik dat zal je altijd zien. Maar dan verdwijnt het ook weer. Oke dat is goed maar dat zet me wel aan het denken. Morgen begint de fysio met shockwave therapie. Dan ga ik dus echt komende week rust houden. Flink rekken en strekken en ik ben ook begonnen met hete massage voetenbaden en mijn benen steenkoud nadouchen om de bloeddorstroming goed op gang te krijgen want daar schort ook iets gezien mijn dooie tenen de eerste kilometers elke keer. Bij van bemmelen heb ik al een paar nieuwe schoenen staan. Als de bestelde zolen er zijn kan ik passen.Lowa want hangwag begin ik niet meer aan. Maar morgen kan ik ook in den haag bij Bever kijken voor salomon. Daar zweer ik wel een beetje bij. Ondertussen loop ik aardig op huis aan en via de little waar ik mijn eten voor morgen gelijk haal gaat het dan echt op weg voor het laatste stukkie. Mijn voet begint weer op te spelen en ook mijn benen beginnen moe te worden. Ondertussen belt mijn ma dus even een poosje afleiding van het probleem en dan loop ik de wijk in en kachel ik mijn huis na 21 km in. Wat een zalige dag vandaag, wat kan een mens gnieten en wat voel ik me weer goed verder. Het is maar goed dat ik moet werken en de nachtdinst weer in ga anders was ik toch blijven lopen. Nu kan ik rusten. Deze maand staan er bijna 90 kilometers op de teller en ik wilde er dik 100 per maand lopen dat gaat me wel lukken. Maar eerst herstellen.

28. dec, 2019
Een mooi cadeautje

Vandaag ben ik jarig. En als ik ergens niet van houd dan is het van verjaardagen. Dus ik vier dat ook niet. Ja in de avond met Gerda lekker ergens uit eten vind ik gezellig. Maar verder. Ik had me al lang bedacht te gaan lopen. Sinds 23 november heb ik daar geen kans meer voor gehad. Van de 12 dagen 11 dagen werken en dan weer de nacht in en dat steeds opnieuw geeft weinig fut nog tot lichaams beweging. Daarnaast heb ik het ook lastig omdat een collega van mijn vorige werk uit het leven is gestapt. Altijd al depressief en dreigen met zelfmoord maar ook gepest tot op het bot. Ook hij moest het veld ruimen en dat is blijkbaar de druppel geweest. Ik ben naar de herdenking geweest en dan merk ik hoe goed het is Parnassia uit te zijn. Veel komt boven en al die jaren pesten geeft nu wel dat er van alles loskomt. Dus lopen ja ik wil heel graag. Gisteren uit de nachtdienst gekomen en dan weet ik ondertussen wel niet te vroeg moeten gaan. Mijn lijf is van slag na nachten. Dus even voor 12 uur stond ik buiten. Muts op handschoenen sjaal en dikke jas want het is koud. Eerst naar boerderij t geertje voor een koeien verjaardagskaart voor een patient van mijn oude werk die bijna jarig is. Ik ben nog zijn vrijwilliger en hij is gek op koeien. Bij de boerderij verdwijnen sjaal muts en handschoenen in de tas. Daar kom ik erachter dat ik buiten mijn portomonee gewoon een lege rugzak heb. Geen drinken niks te eten gewoon een lege zak. Mijn muziekdoos zit er wel in maar de oordoppies niet. Handig denk ik. Zien in zoeterwoude er een paar te scoren. Ik hou er flink de pas in en bedenk me de route andersom te lopen. Eerst naar weipoort en dan om naar het centrum. Ik merk dat ik een brak lijf heb en een nog brakkere kop. Ik heb geen zin in gepraat of zelfs maar gedag zeggen. Ik wil alleen zijn. Helaas loopt iemand niet ver achter me. Ik wil niet dat ie voorbij loopt en ik hem steeds op de rug kijk dus ik loop stug door. Als ik na een hele poos omkijk is er niemand te zien😉. Foei ik heb het er warm van dus jas gaat uit. Zo loop ik toch het fijnst. Niet teveel kleren, zo voel ik me het meest vrij. In het centrum zitten er 10 km stevig door kachelen op en is het tijd voor oordoppies zodat ik muziek kan luisteren en koffie met een boterham. Daar ben ik aan toe. Als de bakker vraagt of ik weer uitgerust ben kan ik daar lachend ja op zeggen en even een babbeltje mee maken. Daarna ga ik weer rap op pad. Muziek op mijn oren en het brakke lijf en nog brakkere hoofd verdwijnen als sneeuw voor de zon. Heerlijk gaat het en ik groet weer en zing weer vrolijk mee. Wat een top dag zo. Ik besluit via benthuizen te lopen. Daar zit een plus markt weet ik en ik heb nog een cadeaubon van mijn werk om daar boodschappen te doen. De weg erheen gaat met een omweg want ik heb wat extra tijd. Het wordt nog wel vroeg schemerig maar nog even en dan gaan de dagen weer lengen. Ik wordt al blij bij de gedachte. Bij de plus toch fijn een tas gratis boodschappen. Nu met een volle rugzak op huis aan. 21 km zitten er weer op. Thuis snel mijn wandelkleding verruilen voor mijn gewone kleren en via kattenzorg naar Gerda. We kunnen lopen naar het restaurant dus we mogen aan de wijn. Gezellig een paar uurtjes bijkletsen en met een volle maag en een blij gevoel naar huis. Wat een fijne dag was dit. 🙂

23. nov, 2019
Heuvel op heuvel af met de pelgrims voor 1 dag

Vandaag zou ik met Gerda aansluiten bij een pelgrims wandeling in Beek. Helaas is Gerda ziek waardoor ik alleen op pad mocht richting het zuiden. Nadat ik gister uit de nachtdienst gekomen ben ben ik nog niet helemaal hersteld maar ik had er wel zin in iedereen te zien. De reis verliep voorspoedig tot ik bij Utrecht een stukje in de file terecht kwam. Maar goed ik had wat extra tijd dus muziekje aan mee zingen en lekker warm achter het kacheltje. In Nijmegen belande ik wederom in de stad in de file. Nog een kwartiertje tja dat werd een beetje krap dus Ilona gebeld. Waar zit je? In een stad maar welke weet ik veel😀 Deed me denken toen de tomtom net uit was dat mensen de anwb pechhulp belden maar niet wisten in welk land ze stonden. Toen lachte ik erom maar het overkomt mij dus ook gewoon. Maar ik was op tijd en na de begroeting kon er nog een kop koffie af dus fijn. We waren met zijn zevenen en hadden we het geweten hadden we samen kunnen rijden met een paar. Helaas dus. Volgende keer beter nadenken. Over 11 uur was het op pad. Het was prima weer en we doken al snel van de weg af de heuvelen in. En dat viel me vandaag toch serieus niet mee. Mijn lijf is echt van de leg met die nachtdienst om de week. Maar het was goed weer en ik was niet de enige die liep te hijgen en puffen dus dat scheelt dan weer. Leuk ook om de anderen weer te zien en bij te kletsen. Na 3 km was het alweer tijd voor pauze. Kwam toevallig zo uit. En daar was dan Pietertje ook op de duivelsberg. Oei wat staat die route me nog goed bij met al die regen die dag. Pietertje kreeg een dikke aai over zijn koppie en echt hoor volgens mij vond hij het ook fijn mij weer eens te zien. Ik had hem in ieder geval gemist.😀 Na een poosje werd het toch echt wel tijd wat te gaan doen wilden we niet in het donker in het bos zitten. De route was van Frank wandelt. Echt waar ik ben dol op die man. Al heel wat routes van hem gelopen en hij weet ze te vinden die prachtige plekken. De herfstkleuren waren bijzonder mooi nog. Ook rond schemertijd was het net alsof het zonnetje scheen in het bos. Natuur is mooi. Het was wel regelmatig stoppen en uithijgen maar ook een goede oefening weer even. Merk dat ik voor mei als ik het natuurpad wil gaan lopen nog wel wat mag gaan trainen. Om 10 over 4 waren we 14 km verder en terug in Beek. Moe maar voldaan. En leuk om de anderen weer eens te hebben gezien.

10. nov, 2019
Mijn burn out rooster

En dan belt de dagdienst zich ziek en ben ik blij. Ik zat in de nacht en mijn besluit stond direct vast. Ik ga zelf een dag erachteraan draaien. Waarom? Zaterdag kom ik uit de nachtdienst. Dan mag ik tot maandag uitrusten en omschakelen. Dan begin ik dinsdag aan 6 vroege diensten. Dan ben ik 1 dag vrij waarna ik nog 1 late en 2 nachten erachteraan mag draaien. Nu hoef ik ipv 6 maar 5 vroege diensten en dat leek me een heerlijkheid. Ik was erg wakker en met een energiedrankje van mijn collega kon ik best nog door. En dat ging ook prima. Om half 3 ben ik naar huis gegaan en om 21 uur mijn bed ingedoken en dan is het slapen ho maar. 17 uur werken en 27 uur wakker, ik was te moe. Uiteindelijk kop thee met scheutje rum en toen ging het licht uit. Vanmorgen om 8 uur was ik wakker, maar ik ben tot 10.00 uur blijven liggen. Dan eruit en besloten dat ik om 11 uur buiten sta. Dat wordt 12.30 uur. Mijn hoofd zwabbert nog alle kanten uit van moeiigheid en ik kom niet echt op gang. Maar half 1 sta ik dan toch buiten en loop ik de polder in. Geen doel gewoon maar een stukje kijken wat lukt. Mijn lijf loopt wel dat gaat goed maar mijn hoofd is brak. Alle besluiten over de weg die ik wil gaan gaan onderweg steevast de prullenbak in. Rondje stompwijk, Buijtenpark, Leidschendam naar een vriend koffie halen in een andere wijk het komt allemaal voorbij en uiteindelijk beland ik gewoon in de stad. Het maakt niet uit vandaag want genieten kan ik niet. Malen doe ik echter wel. Het is toch eigenlijk niet oke dat ik zo blij ben om een dubbele dienst te draaien om in ieder geval 1 dag minder te kunnen werken in de volgende reeks. Ik weet dat dit een burn out rooster is. Ik had een baan gezien maar dat is maar een jaar contract en ik moet een vast contract hebben. Maar ook bleek ik wat de roosteraar zei geen 20 uur in de min te staan maar gewoon 2 uur in de plus. En het rooster zou beter worden maar voorlopig is er tot en met januari al een rooster. Dus besluit ik vandaag dat ik gewoon blijf kijken naar vacatures en over te stappen als ik iets zie. En dan maar hopen dat ik het vol blijf houden. Maar eerlijk het kan me op het moment niet echt boeien. We zien het wel waar het scheepje strand. Ondertussen loop ik de stad binnen. Oke ik heb boodschappen nodig uit de stad dus gelijk maar doen. Met een volle tas keer ik dan weer op huis aan. Bij de anwb loop ik nog even binnen en zie daar een heel leuk route boekje van het langste natuurpad in Nederland van 459 km. Heee denk ik dat is misschien nog wel leuker dan het groene hartpad. of misschien kan ik die volgend jaar gaan doen. Maar dat ik hem ga doen staat nu al wel vast voor mij. Met nieuwe doppen voor mijn stokken wordt het dan echt tijd. Ik krijg het nu zo laat op de dag ook koud en mijn idee om nog via een omweg te lopen laat ik varen. Waarom zou ik. Alleen maar om de kilometers dat wil ik niet. Mijn lichaamsbeweging heb ik wel gehad en wie weet ben ik morgen of dinsdag fitter en loop ik dan nog. 13,6km werd het dan. Voor mij is dat echt een ommetje geworden bedenk ik me😉

27. okt, 2019
wandelen met patienten

Van de week zat ik in de nachtdienst. In de vroege ochtend kwam er een patient naar me toe met de vraag of ik een stukje met haar wilde wandelen. Zij kwam er niet aan toe haar dagelijkse activiteit weer op te pakken. Natuurlijk wil ik dat wel en om half 8 vertrokken we voor een uur stevig lopen. Tijdens het wandelen vertelde ze te hebben bedacht dat ik net als zij wil afvallen en dat we elkaar kunnen motiveren met eten en bewegen. Met eten valt er bij mij niet zoveel te motiveren maar met bewegen wel. Dus met haar afgesproken elke keer als ik er ben een uur stevig te lopen samen na de dienst.

De volgende dag had ik afgesproken met een patient van mijn oude werk. Die wilde zo graag 30 km lopen. Wegens het vroege donker en net uit de nacht had ik gezegd dat dat ws niet ging lukken maar we konden wel een eind lopen. Om 10 uur heb ik hem opgepikt bij het station van zoetermeer en zijn we de polder ingedoken. Het weer was goed en het liep ook vlot aan. Ik had een route maar zei hem dat dat nog wel eens kon veranderen. Zelf wilde hij graag naar de kagerplassen maar dat is veel te ver. In Hazerswoude dorp een bak koffie gedronken. Niet te lang hooguit een kwartier. De paar rustpauzes vandaag zouden niet langer worden. Ik dacht we doen de route naar de bootjes maar binnen door richting Leiden was ook wel leuk. Uiteindelijk kwamen we in koudekerk aan de rijn. Het weer werkte goed mee en we liepen heerlijk in t shirt. Op een bankje aten we onze lunch weg. Voor mij een groente smoothie met een banaan voor Ed zijn boterhammen en halve liter melk. Daarna nog even water tanken bij een buiten kraan en toen konden we weer verder. We liepen langs de andere kant van de oude Rijn met het idee zo komen we wel in Leiden uit. Ed had ondertussen hele plannen. de 50 km kon ook wel vond hij. Ja dat had ie gedacht. We liepen Leiderdorp in en raakten aan de praat met 3 dames op leeftijd die mijn stokken wilden bewonderen. Toen ik ze ons plan vertelden naar Leiden en dan naar Zoetermeer bleek dat nog een hele omweg en zou het zeker op de 36 km uitkomen. Dat was te gek. Dus over het water bij de brug en de polder bij weipoort in. Vlak voor de polder kwamen we voorbij een huis die compleet in halloween stijl versiert was. 2 oude dametjes waren met enorm veel pret de boel aan het versieren. Samen hebben we mee genoten. Heerlijk als mensen nog zoveel plezier kunnen halen uit dit soort festiviteiten en dan op zulke hoge leeftijd. 🤭Na een hele poos lopen kwamen we aan bij de ijsboerderij waar we even op de bank ploften met koffie en thee. Het viel me op net uit de nachtdienst hoe goed ik het nog aan liep. Na een kwartiertje zijn we verder gegaan en toen werd het even rekenen. wel of niet net 30 km. Om Ed een plezier te doen werd het een klein omweggetje. Het werd ook al schemerig en Ed moest nog een eind terug naar Den Haag. Op de vraag wat eet je hoopte hij dat er wat over was. En anders haalde hij wel wat brood. Dat vond ik toch ook sneu dus bij het noord aa zicht maar naar binnen voor een maaltijd. Daarna was het het laatste stukje naar de auto. Na bijna 32 km op de teller kwamen we moe maar voldaan aan. Ed was het ook echt wel zat. Ik vermoed dat de afstand verder was dan hij had bedacht zo aan zijn verhalen te horen😀 Zelf merkte ik eenmaal thuis ook dat de nachtdienst nog niet uit mijn lijf was. Dat deed flink zeer. Een hete douche doet wonderen. Moeite met slapen had ik dan ook niet vannacht. Maar vanochtend blijken mijn benen wel erg stijf te zijn. Was ik gister alleen geweest dan was ik nooit gaan lopen. Dus zo stimuleren patienten en ik elkaar wel. Het was in ieder geval een fijne dag en dat doen we nog wel eens over.


13. okt, 2019
bovenbeenspieren trainen

Gek maar mijn nieuwe werk is zo vreselijk leuk maar mijn dienstrooster komt maar niet op orde. Gevolg geen tijd voor wandelen. Maar vandaag dagje vrij en al langer geleden met Gerda afgesproken wat te gaan doen. En dacht ik neem me al jaren voor de fiets weer eens te pakken. Maar nadat ik zo hard viel dat ik mijn heup en bovenbeen brak durfde ik niet goed meer.

Mijn bovenbeenspieren werken niet zo goed waardoor ik vaak pijn in mijn knie krijg. En ik moet echt zo vreselijk een aantal kilootjes kwijt , dus Gerda vooorgesteld te gaan fietsen. Ik dacht gister ach uurtje of half 9 bij Gerda 9 uur weg 10 uur op de fiets in brabant. Toen appte Gerda dat het in de ochtend droog was en in de middag regende. Oke 8 uur bij Gerda bakkie doen en weg. En dan kijk ik gisteravond naar het weer bericht. In de ochtend regen in de middag droog. Tja🙃

Maar om 8 uur was ik bij Gerda. Gewapend met regenjas, (om op mijn zadel te binden bij zadelpijn) regenponcho, regenbroek, en een warm vest aan. Na de koffie was het op pad naar de Loonse en Drunese duinen waar we fietsen gehuurd hadden. Het regende even maar werd al spoedig droog. Bij aankomst koffie drinken en weg. We begonnen met regen dus regenbroek aan maar die was nog niet aan of het was droog. De rest maar uitgelaten. Gerda is goed in routes dus ik hoefde alleen maar de nummers die ze zei te volgen. Opstappen vond ik echt wat engig. Wiebelig en op smalle weggetjes kwam ik soms in de berm en dan had ik moeite weer op de weg te komen. Maar goed ik denk dat het zeker 6 jaar geleden is dat ik op de fiets zat voor een tochtje. Er waren heel veel paddenstoelen. Een aantal keren ben ik afgestapt om een foto te maken. Maar in tegenstelling tot wandelen, je gaat er te snel aan voorbij en elke keer afstappen is lastig dus laat maar denk ik dan vaak. Bij een bankje regenbroek uit en alles in de rugzak pakken. Tjeemig wat een zooi aan kleding voor 1 dagje. Dat was echt een beetje van de zotte. De zon ging ook nog schijnen en we kwamen bij de efteling. Even het park bosrijk opgereden en bekeken. Een eekhoorn die druk in de weer was zijn voedsel te verzamelen was erg leuk om te zien. De foto's mislukten helaas. De route was wel mooi maar er waren geen echte fietspaden over de duinen zelf, waardoor we veel op de fietspaden bleven en dat vond ik het nadeel van fietsen. En dan zijn we 20 km verder en klap, ketting eraf. Geen idee waar we zitten dus bellen heeft geen zin. Gelukkig kwam er en echtpaar langs fietsen die direct van de fiets getrokken werd voor hulp🙂 Geen probleem zeiden ze. Schroevendraaier, natte doekjes voor de vieze handen alles was voorradig en al spoedig zat de ketting er weer op. Foei dat was even schrikken. Nog een nadeel van fietsen de boel kan stuk. We waren eerder al een stel mensen tegen gekomen waarvan er 1 een lekke band had. Als ik dan denk aan alleen een fietstocht gaan maken dan schrikt me dat wel af. Je zal maar ergens in de middle of nowhere staan met pech. Hoe deed ik dat vroeger toch toen ik alles nog fietste vraag ik me af.

En dan is het ineens een knal op mijn kop auwww en stoppen om te wrijven. Bekogeld door een eikel die me netjes raakt. Alsof er een steen op mijn kop klapte. De pijn trok tot in mijn kaak. Heb je geen last van die eiken processie rupsen beginnen de eikels agressief te worden. Eikenbomen zijn geen leuke bomen is mijn conclusie. Wat me opviel was dat de zadelpijn die ik normaal wel heb uitbleef. Volgens Gerda komt dat door een luchtgaatje in het zadel. Geen idee maar was er blij mee.

We komen langs restaurant de rustende jager. Jaren terug begon daar mijn pelgrims route naar Maastricht met Irene. Wat zijn daar nog dierbare contacten van over en wat een mooie periode was dat. Ik begin al te stralen als ik daar aan denk.

En dan zijn we 40 km verder en is het wat doen we. Nog een rondje om en dan een stukje door het natuurgebied of kortste weg terug. Gerda was moe met nog een blessure aan stuit en rug na een valpartij het dreigde te gaan regenen dus een punt erachter gezet. Voor herhaling vatbaar ja. Het fietsen vind ik wel fijn omdat ik er minder moe van wordt. Materiaalpech en de natuur vond ik wat minder. Bij een restaurantje in waalwijk hebben we werkelijk zo subliem lekker gegeten en zo goedkoop dat we die als vast adresje erin zetten voor als we daar terug gaan voor een wandeling. Wat een fijne dag.

23. aug, 2019
Hoe gastvrij zijn Nederlanders

Heerlijk ik ben mijn proeftijd al door. Eerder dan verwacht want 1 september ben ik pas 2 maanden in dienst.

Maar ze zijn er al uit en daar ben ik super blij mee. Vandaag was ik 1 dag vrij en ik moest met mijn fototoestel die een mankement heeft eens langs de fotozaak en ik had nog wat boodschappen. Dus besloten naar Leiden te lopen. Aangezien ik behoorlijk aan het aankomen was toch maar aan de lijn en ook besloten maar eens flink de pas erin te zetten. Het was alweer even geleden dat ik gelopen had. Gek maar ik ben zo idioot druk dat ik nergens aan toe kom behalve rennen en vliegen. Voordat ik vertrok dan ook de was in de machine gegooid. Die zou wel klaar zijn als ik thuis was. Om half 11 stond ik buiten en het tempo zat er goed in. Prachtig weer geen vervelende route door de polder en een stil hoofd. Parnassia begint te vervagen al ben ik daar nog wel geweest vorige week om als vrijwilliger met een patient naar ado te gaan en ben ik gister met oud collegae uit eten geweest. Op mijn nieuwe werk krijg ik steun en mag ik praten over de nare dingen en dat is fijn en het helpt.

En ze zijn op mijn nieuwe stek blij met de verwenzorg. twee patienten kregen al twee diner bonnen 10 september gaan we de cz verwenzog prijs ophalen in Breda met een feest, 16 september zeilen met het stel en 27 september komt ZonMw kennis maken en zal onze leidinggevende er bij zijn als de patat kraam komt. De eerste keer dat de zonnetjes kennis maken met de leiding daar ben ik blij mee. Ze verdienen het. Zo de verwenzorg loopt weer en ik maal niet meer rond. Ik kan wandelen zonder dat ik aan het werk denk en dat is zeer prettig. Ook is mijn nieuwe job erg prettig voor mijn longetjes. Ze gebruiken er geen troep alleen maar natuurlijke producten. Dus ik heb meer lucht en kan meer. Met 2 uur was ik dan al in Leiden. 6 km per uur dat is erg lang geleden dat ik dat kon. Ik had in Leiden de google maps op het adres van de fotozaak gezet maar daar aangekomen was er geen foto zaak. Oke dan maar het centrum in voor de noodzakelijke boodschappen. Niet alles gevonden wat ik nodig had maar oke het meest belangrijke zat in mijn tas. En dan wordt het weer terug. Mijn water voorraad was aardig geslonken dus ik dacht ik vraag even in een winkel of ik mijn flesje mag vullen. De dame een jong ding kijkt me aan en zegt dat ik voor 2.75 euro een flesje water kan kopen. Nee ik wil gewoon kraan water. Ik dacht dat ze me niet begreep dus ik pak mijn flesje en vraag haar die te vullen. Nou mooi niet. Ik ben toch verbaasd en met stomheid geslagen. Wat een mentaliteit. Ik geef aan dat ik het wel bij een andere winkel probeer en loop weg. Maar ook de volgende winkel wil me niet helpen. Ik kom bij een biologische winkel en denk ach ik koop gelijk een fles pure grape fruit sap en vraag het dan. Antwoord... Het kraanwater is niet goed en niet drinkbaar. Ik kan wel een fles water kopen. Tuurlijk. Het kost me 5 keer een winkel in en vragen. Tja wat te doen want zonder water nog 12 km lopen is met het warme weer geen optie. Ik loop langs een fietsenwerkplaats en zie een marokkaans mannetje staan te werken. Ik besluit het nog 1 keer te vragen en anders maar door te lopen naar een super markt. Maar lieve man geen enkel probleem. Hij wijst me waar de keuken is en ik mag gewoon door lopen. Wat kunnen Nederlanders nog veel leren van mensen die hier niet vandaan komen. Ik zeg het vaker maar Nederlanders zijn vaak geen aardige mensen. Ongastvrij in ieder geval. Met gevulde flessen bedank ik het mannetje uitbundig en vertel hem wat me overkomen is. Oo geen probleem geen probleem zegt hij ik mag altijd komen. Met een goed gevoel ga ik weer op pad. Maar het geslenter door de stad en het zoeken naar vocht hebben me moe gemaakt en ik hink op lopen of bus. Dat wordt dus langs de drukke weg terug zodat ik kan stoppen als ik echt geen zin meer heb. Muziek op mijn oren en lopen maar. Bij zoeterwoude ben ik om. De polder in en gewoon lopen. Bij de jumbo een flesje proteine drank en cola zero gehaald. Ik heb trek. 2 broodjes en 2 banaantje is te weinig op een hele dag. Ondertussen foeter ik mezelf wel uit. Ik had geen zin om mijn schoenen uit te trekken en wandelwol erin te duwen en nu zit ik met behoorlijke opstart problemen door 3 blaren. Tja en dan komt er ook geen bus meer natuurlijk. Dus ik loop maar flink door. Maar genieten doe ik wel als ik weer op gang ben. Heerlijk die polder weer eens. En dan komt de laatste stop, vliegt het laaste water erin probeer ik een beetje op te drogen wat niet lukt🙂 Zweten kan ik goed. De laatste twee km naar kattenzorg vallen zwaar en ik baal een beetje want ik wil maandag weer een end en dat gaat vermoed ik nog niet erg lukken. Jodi de kat mag een uurtje naar buiten en ik kom een beetje op adem waarna ik als Jodi besluit thuis te komen naar huis strompel. Na dik 27 km ben ik thuis.

4. aug, 2019
Mooie route van Frank wandelt

Vrij wat ga ik doen. Maadag aan de wandel had ik bedacht. Maar toen zag ik het weer bericht en ging het plan om. Zondag wandeldag. Een hele poos zitten denken waar heen. Loosdrechtse plassen was de eerste keus maar eigenlijk vind ik dat te ver en dan zou ik vroeg op moeten waar ik nou toch ook geen zin in had. Maar eens loeren bij Frank wandeld. Die heeft vaak mooie tochten staan. Ik kwam uit bij Bodegraven en dan richting de nieuwkoopse plassen. Bingo. Eens kijken of zijn route mooier is dan die ik gelopen heb twee jaar geleden. Helaas vond Klaasvaak vannacht de weg niet naar mijn huis en lag ik vrolijk de hele nacht om me heen te kijken. Tja en dan is het 6 uur en val je net even in slaap om dan vervolgens om half 8 compleet gevloerd wakker te worden. Maar ik heb even tijd en kalm aan start ik de dag maar op. In mijn hoofd zingt het. Bekijk het lekker dagje balkonia is ook prima. Ja maar gisteren had je ook al een rustdag en morgen regent het dus ga nou maar... Om 10 uur sta ik klaar en ga ik toch op pad. In mijn achterhoofd het idee dat ik vanzelf wel opknap. Bodegraven is snel gevonden en de route is makkelijk op te pikken. Frank is goed in zijn route beschrijvingen want ik loop de hele weg zonder verdwalen, iets wat toch een zeldzaamheid is bij mij😀.

Bodengraven is op zondag uitgestorven maar bij de kerk is het loei druk. De kerk leeft hier nog volop zo te zien. Ik moet het dorp uit maar geniet wel van de kleine straatjes en de zondags rust. Dan kom ik op de weg langs de oude Rijn. Lekker langs het water niet verkeerd. Mijn hoofd zegt meid er is gras ga liggen en een paar uur slapen. Mijn verstand zegt lichaams beweging is heeeel erg belangrijk. Het is windstil en ik bedenk me dat ik ook had kunnen gaan kayakken. Maar op 1 of andere manier wil ik alsmaar lopen als ik aan bewegen denk. Ik hoop maar dat het in september als ik met Gerda op pad ga nog mooi weer is anders is het wel heel zonde van de kayak. Al spoedig kom ik richting de Meije. Een mooie weg maar wel ontzettend druk met racefietsers. Smalle weg waardoor het met de auto's en motorrijders die er ook nog langs willen soms best lastig lopen is. Dan zie ik Pietje potlood de watertoren. Dan ben ik al aardig dicht bij Nieuwkoop. Ik ben zo benieuwd hoe het pad me leid. Pietje is altijd al van verre te zien en is ook bekend. Als ik het hekje door wil om het pad langs Pietje te gaan lopen komen er allemaal fietsers aan. Ik houd het hekje maar open. En gunst ik lijk wel een portier want de fietsers blijven maar komen en me vriendelijk bedanken. Een man begint te lachen en zegt dat ik maar tol moet gaan heffen. Je zou het bijna gaan doen maar die fietsers komen ook zo snel dat het een beetje gek is het hek voor hun neus dicht te laten klappen. Als ik dan eindelijk verder kan word het ook rustiger op het pad. De wielrenners pakken dit pad niet en autos en motorrijders kunnen hier niet op. Heerlijk en ik begin echt te genieten. En dan ineens loop ik tussen de nieuwkoopse plassen. En ik kom erachter dat de route totaal anders loopt en ik niet een paar km langs de drukke weg hoef. Wat fijn is dat. Ook in Nieuwkoop hoef ik niet langs de weg maar ga ik de polder in. Ik loop langs een weg richting Aarlanderveen als ik een stel van die aparte bruine koeien zie. Een stukje verder is blijkbaar vaar water want daar komt een meisje aan in een of ander bootje. Dan is de nieuwschierigheid van een van de koeien gewekt en die holt op een draf naar de waterkant. Het meisje moet er keihard om lachen en ik sta ook even te genieten. Er is ondertussen 11 km verstreken en ik ben op de helft. Tijd voor rust, drinken en eten. Het is warm en ik ben echt drijfnat. Flink vocht aanvullen is echt wel nodig ondanks dat ik al een liter op had. Na een minuut of 20 ga ik weer. Dan kom ik een stukje verder langs een taartentuin. Mijn 2 boterhammen waren verre van voldoende en meer heb ik niet bij me dus ik bedenk me geen moment en wandel vrolijk de tuin in. Citroen meringue taart en eerlijk ik ben niet zo van de taart maar deze is wel ernstig lekker. En het is nog een leuk stekkie ook dus maar weer even gezeten. Maar dan wordt het echt verder. Doordat ik veel foto's maak ga ik niet zo snel. Bij Aarlanderveen kom ik bij de molenviergang uit. Goh denk ik dat is al wat jaartjes gelden dat ik hier op natuurijs de tocht reed. Nu steekt er allemaal riet boven het water uit. Zou het nog kunnen mocht het ooit nog eens flink vriezen? Dan ga ik nog eens een poging wagen. Ineens valt het me op dat mijn hoofd al de hele dag leeg is. De muziek zit dus ook gewoon in mijn rugzak. Gek terwijl ik best veel heb wat rond maalt. Blijkbaar is de afwezigheid van Klaasvaak hier debet aan. Zelfs mijn nieuwe baan met alle nieuwigheden is verder weg dan mijn oude baan ooit geweest is. Dat is fijn. Ik kom twee keer dezelfde club wandelaars tegen. Druk pratend en ik merk dat ik heel erg blij ben dat ik alleen loop. Sinds het pieterpad heb ik nog geen enkele behoefte aan samen wandelen. Heb wel beloofd een keer naar Bussum te gaan maar ik ben daar nog niet aan toe. Als ik de molens heb gehad en ik Swammerdam inloop ga ik nog heel even rusten en dan loop ik het laatste stuk naar het station. Niet het mooiste stuk. Het laatste stukje staat door wat industrie beschreven en daar heb ik geen zin in. Dus ik pak het centrum. En daar loop ik langs een ijstent. Dat mag. Even afkoelen. ik heb meer als 3 liter vocht naar binnen en hoef nog steeds niet naar de wc. Maar het water loopt wel van mijn kruin tot mijn tenen in stralen weg. Ik geniet dan ook ernstig van het ijskoude goud. Jammer dat het zo slecht voor de lijn is anders at ik er liters van weg😀. En dan is het nog een heel klein stukje en sta ik na 22 km bij de auto. Wat een heerlijke dag toch weer en deze tocht loop ik beslist nog een keer.

29. jul, 2019
Kilometers vreten

Vandaag had ik eindelijk weer eens tijd om wat verder weg te lopen. 3 dagen vrij waarvan 2 druk met familie zaken en vandaag dan een dag voor mezelf. Dacht heb morgen late dienst dus kan een lange dag ervan maken. Gelijk kijken wat mijn benen doen na toch wat probleempjes na het Pieterpad. Als ik naar mijn werk binnendoor rijdt kom ik langs een leuke weg door Zevenhuizen en had al bedacht dat dat een leuke zou zijn om heen te wandelen. Om 10 uur stond ik buiten. Geen polder maar richting het Bentwoud. Het liep lekker en het was schitterend weer. Een malend koppie zorgt ervoor dat als snel de muziek op mijn oren gaat. Het bentwoud wordt mooier naarmate de tijd verstrijkt. Leuk een dak van een huisje boven het hoge gras uit. Je zou zo maar mogen wonen. Ik zou er geen nee tegen zeggen. 😀Al vlot ben ik in Moerkapelle als de telefoon gaat. Werk. Of ik morgen naar de bhv training wil. Betekend vroeg op en gezien ik vandaag wat wilde dacht ik nee dan ben ik morgen moe als ik zo vroeg op moet. Maar dan hoor ik dat ik anders vroege dienst had. Gek in mijn agenda stond toch echt laat. Als ik later mijn rooster nakijk blijkt dat totaal niet te kloppen met mijn agenda. Ik mag wel eens op gaan letten. Twee weken terug dacht ik ook al dat ik vrij was en bleek ik te hebben moeten werken. Moet wel mijn proeftijd halen Betekend wel dat ik de route moet gaan bekijken. Wat ik wilde Zevenhuizen en dan kijken of ik op een mooie manier richting Rotterdam kon komen gaat het hem niet meer worden. Anders ben ik morgen ook te stijf om op mijn knieen te gaan voor het reanimeren of brandje blussen. Kan ik echt zeggen dat ik een oude vrouw aan het worden ben.😋 Ik besluit om richting de vier molen gang te gaan bij de Rottermeren. Lang genoeg om mijn benen toch te testen. De muziek verdwijnt in mijn zak. Mijn hoofd is even leeg genoeg. Bij de rottermeren ben ik 10 km verder en tijd voor een eerste korte stop. Gelijk bedenken welke kant. Rechtsaf ga ik een weg langs de vaart die ik al vaker heb gelopen en linksaf kan ik via Bleiswijk weer terug. Hoog tijd ook voor flink water tanken. Het is warm genoeg om flink te zweten en aangezien ik onderweg nog geen tijd had gepakt te drinken gelijk een halve liter naar binnen gooien. Ik besluit linksaf te gaan. Een kilometer verder kom ik bij een pondje die net voor mijn neus vertrekt. Zal ik kunnen pinnen? Contant geld heb ik niet bij me. Het duurt nog wel een half uur lees ik voor ik mee zou kunnen. Ik kan de schipper bellen. Maar dan besluit ik dat ik geen half uur ga zitten wachten. Ik ga terug en loop om het water heen. Dan maar de bekendere route. Tenslotte heb ik die meer als een jaar niet gelopen. Na 15 km ben ik erom heen en ben ik vlak bij een restaurantje. Leuk even wat kouds drinken aan het water. Nog even flink de sokkel erin want ik heb het echt warm. Eenmaal aangekomen is het helaas maar de tent is niet open. Loop ik daarom te haasten mopper ik. Dan maar door naar Bleiswijk. Geen vervelend pad en nog niet moe. Uiteindelijk kom ik bij de drukkere weg en zie ik restaurant de beren. Fijn nu wel even rust en wat kouds drinken. Ze hebben ijskoffie en dat kan ik niet weerstaan. Buiten een koolhydraat arme boterham had ik nog niks gegeten. De tweede boterham was niet meer te eten na twee uur warm in de tas te hebben gezeten. Dus een ijskoffie mag dan wel verdedig ik mezelf. Samen met twee banaantjes kan ik dan wel voort tot thuis. Nadat ik een half uurtje gehangen heb bedenk ik me dat het goed gaat met de benen maar dat ik wel mijn rechter knie ietwat ga voelen. En ik weet dat dat komt waarschijnlijk door een gebrek aan spierkracht in mijn boven been spieren. Gerda had het gisteren over een sportschool buiten vlakbij wat ze nieuw hebben gemaakt. Dat betekend dat ik binnenkort maar eens op zoek moet en wat moet gaan doen aan die spieren. Volgend jaar willen we porto Santiago lopen en dan wil ik aankomen zonder pijn. Nu nog de discipline vinden. Nadat ik lang genoeg heb gehangen ga ik weer op pad. Ik vraag even later een fietser als ik een kerk zie of dat de kerk van Bleiswijk is. Foei ik vroeg het toch echt aan de verkeerde. Dat is hem en ik krijg een enorm verhaal over alle kerken in Bleiswijk en dat er 1 kerk op tv is geweest. Welke geloven welke kerk namen etc. Ik sta met open mond te luisteren naar de waterval van kennis van de man. En het duizelt me ook. Als hij even adem hapt vraag ik of als ik rechtsaf ga ik in Zoetermeer kom. Met mijn orientatie vermogen is niks mis zegt hij. Op het moment dat hij weer wil beginnen over de kerken val ik hem in de rede en bedank hem super vriendelijk voor de gedeelde kennis maar dat ik echt verder moet. Ik wens hem een hele fijne dag en hij wenst kij vol enthousiasme hetzelfde. Met een lach loop ik door. Wat heerlijk toch dat iemand zo blij kan worden van de kerken en zijn verhaal kwijt te kunnen. Dan loop ik Zoetermeer binnen en is het gedaan met de mooie wegen. Industrie, stad snelweg, spoorlijn het is weer een drukte van belang. En ik moet erdoor heen om thuis te komen. Ik loop een stukje om nog via de supermarkt voor mijn boodschappen en dan is het echt op huis aan. Na dik 28 km ben ik thuis. Tevreden over mijn benen. Mijn knie moet ik wat mee en de peesplaat onder mijn voet houdt zich redelijk gedeist maar was ik al van plan mee naar de fysio te gaan als het kouder wordt. Eerst de zomer lekker door wandelen nog zonder dat mijn vrije dagen opgaan aan ook nog fysio. Maar het was een super fijne dag weer eens en mijn koppie is weer lekker leeg en op orde.

20. jul, 2019
Dagje op stap met Ilona

Vandaag na heel lang eindelijk weer eens afgsproken met ilona. Een medepelgrim uit Oss. Om half 11 heb ik haar opgepikt bij het station. Het weer zou belabberd worden met regen en onweer en code rood, dus mijn tas zat weer vol met regenspullen. Het regende ook maar volgens buienrdar zou het droog wordeh tussen 12 en 14 uur. Gezien Ilona behoorlijk aan het reizen was geweest eerst maar aan de koffie bij boerderij t Geertje. Er waren kleine biggetjes dus ook even leuk om naar te kijken. Rond half 12 dan toch maar in regenpak gaan hullen. En ja natuurlijk dan kom je buiten en is het droog😀 Helemaal niet erg en aan het eind van de straat dan ook blij de regenspullen weer uit en in de tas. Kletsend en wat foto's makend liepen we voor Ilona het nieuwe en voor mij het zeer bekende rondje. Bij de kerk kon Ilona dan ook mooi een nieuwe stempel in haar paspoort mee pikken.

Niet erg veel later kwamen we bij kerk nummer 2 die open was. Ik ook nog nooit ingeweest dus even loeren binnen. Geen bijzondere kerk maar wel echte zieljes winners. Ik heb daar wat moeite mee dus we bleven ook niet te lang. Ze wilden nog wel voor ons vragen of het orgel bespeeld kon worden maar gezien de tijd dat maar gelaten. Of we dan wel even het gastenboek wilden tekenen. Wel ja waarom niet. We waren nog nauwelijks buiten of werden terug gehaald. Het orgelspel ging net beginnen en we moesten maar op het koor komen zitten om het goed te horen. Klonk ook mooi en na even te hebben geluisterd er toch echt vandoor naar de bakker voor koffie nummer 2. Het bleef mooi weer dus helemaal prachtig. Na een minuut of 20 was het dan wel weer op pad. En dan kom je op een lange weg met fietspad en schelpen voetpad direct aangrenzend. We liepen op het fietspad maar er was genoeg ruimte. Worden we toch ineens uitgescholden door een vent op de fiets dat was niet mooi meer. Middelvinger omhoog en alle ziektes naar ons hoofd die hij kon verzinnen. We waren er beide even beduusd van. Nog nooit mee gemaakt dat iemand zomaar zo oneglofeloos uit zijn dakkie gaat omdat we naast het voetpad lopen. Zeker ruzie thuis gehad. Maar snel weer van me afgezet. Laat zulke mensen niet onze dag verknallen. En dan lopen we weipoort in en ben ik het ook helemaal kwijt. Het is prachtig daar en we genieten. Dan bij de ijsboerderij is het tijd voor een ijsje en een stop. We hebben tijd om even lekker te zitten tot het ineens toch donker begint te worden. Buienradar geraadpleegt. Oke het gaat een half uur regenen dat kunnen we afwachten. Het gaat ook netjes een half uur regenen niet eens zo hard en dan gaat de zon weer schijnen. Volgens buienrader blijft het droog.Heerlijk dat we zo onze wandeling kunnen plannen en we droog blijven lopen bedenk ik me. Dus we stappen met droog weer naar buiten en bedenken ons dat we dan ondanks code rood een mooie dag hebben. Nog geen 10 minuten later echter wordt het donker en begint het te rommelen. Tjee we lopen net in het weiland en de koeien worden naar binnen geroepen. Die zetten het op een lopen. En wij dan?? Ook maar even doorlopen. Maar het is onbegonnen werk. We zien de bui dichterbij komen en het is net op tijd poncho aan als het losbarst. Fijn hoor een wandeling plannen op buienradar😉 En ook bij een simpele regenbui blijk ik binnen 5 minuten te soppen in mijn schoenen. Echt voor mij geen hangwag meer. Niet alleen van boven komt het water erdoor ook van onder voel ik het water naar binnen lopen. Ik geef Ilona de keus nu de korte route terug of de langere route nog van 3 km extra. Besloten de korte route te nemen. Het is gewoon te nat en het onweer is niet fijn. Na 12 km zetten we er dan ook een punt achter maar is het wel droog en kunnen we in het zonnetje huiswaarts rijden😀


6. jul, 2019
Wat kan hij?

Vandaag een belofte ingelost. Op mijn oude werk had ik met een patient ( Ik noem hem even Ed) afgesproken te gaan wandelen. Maar ander werk dus dat ging even niet. Ik had hem beloofd na het Pieterpad een afspraak met hem te maken en die afspraak heb ik vandaag ingelost.

Ik dacht we gaan naar de amsterdamse waterleidingsduinen. Daar kan je veel herten zien en gaat het lopen wat onopgemerkter en loop je ook niet zo ver.

Toen ik hem haalde was hij echt blij. Hij vertelde dat hij dacht dat ik niet meer zou komen omdat ik er geen zin meer in had. Maar bij mij is afspraak afspraak en die kom ik altijd na.

We zijn naar de Zilk gereden in opperbeste stemming en om 12 uur gelijk aan de wandel gegaan. In eerste instantie natuurlijk geen hert te zien. Wel viel het me op dat Ed er stevig de pas in had. Een hoger tempo dan ik heb. Na een uur was het tijd om te lunchen. Ed gaf aan nog niet moe te zijn. Ik was wel wat verbaasd, want voor iemand die voor de eerste keer wandelt is dat best een ding zeker met de medicatie die de mensen nog slikken erbij. Nadat we uitgegeten waren togen we weer op pad. Er kwamen langzaam wat herten voorbij druppelen, dus dat was fijn. We kwamen bordjes tegen en bij een bordje strand 4 km nog wat, vond hij dat we dat ook nog wel konden doen. En dat liep allemaal voorspoedig. Geen vermoeidheid te kennen. Ed vertelde het lopen erg fijn te vinden omdat het rustig werd in zijn hoofd. En dat zegt mij dat lopen dus echt helpt ook bij deze patienten groep. Boven op het zandduin even gezeten en wat gedronken en toen begon het te regenen en werd het tijd voor de poncho's . Eenmaal aan was het natuurlijk weer droog, zoals gewoonlijk. Na een poosje die dingen wegens tropische temperaturen weer uit getrokken. We zagen nu meer dieren . Konijn, pad, en 2 vossen en vooral veel herten. Ed vroeg regelmatig bezorgd of het wel ging. Hij straalde en liep helemaal nog prima. Moe? Nee hoor gaat nog goed. Hij wilde de 20 km halen dus eenmaal ziend dat we dat niet gingen halen als we direct naar de auto liepen, liepen we nog even de andere kant op richting strand. Maar toen begon het op een gegeven moment weer te regenen en toen hield het niet op. Toen we dachten er bijna te zijn, bleek er nog een duinenrij tussen te zitten en toen heb ik de knoop doorgehakt en zijn we richting auto gaan lopen. Ed kwam nog een bekende van vroeger tegen. Leuk om te zien hoe blij hij daarvan werd. En toen werd hij steeds stiller en dacht ik dat hij nu wel moe zou zijn. Maar nee hoor Ed was niet moe te krijgen, maar hij had honger. Dat was niet zo gek en dat betekende ook gezien het tijdstip maar tracteren op een pannenkoek. Na 23 km stonden we bij de auto. Ed was echt blij. En ook super trots dat hij dat gelopen had. En dat mag hij ook zijn. Ik ben trots op Ed. Om 8 uur waren we weer terug en vertelde hij trots over zijn belevenissen. Wat leuk om zo een knul zo te zien stralen. Zijn eerste vraag was en wanneer gaan we de 30 doen? Dat wordt september dan komt hij met nog een patient naar zoetermeer en gaan we de polder in. Maar dit was voor beiden een fijne dag en ik ben heel blij dat het voor hem zo goed uitpakt. De eerste ggz patient die mee kan naar Santiago🙂

18. mei, 2019
Dagje met de pelgrims de polder in

Gisteravond een ontzettend mooi afscheid op mijn werk gehad. Met als mooiste cadeau dat de verwenzorg opgepakt gaat worden en verder gaat. Wat fijn dat mijn werk gezien is en voortgezet gaat worden.

Voor mij is het nu 1 lange vakantie tot 1 juli en vandaag had ik mijn laatste loop voor ik volgende week aan het pieterpad wil beginnen. Maar de 2e 30 km van de week was toch niet helemaal goed gegaan. Ik heb nog dacht ik spierpijn aan de achterkant van mijn been net boven mijn knie. Het leek allemaal mee te vallen en aangezien we met 5 pelgrims op pad gingen wilde ik perse mee. Altijd geweldige dagen waar ik enorm en al lang naar uitkijk.

Om kwart over 9 was ik nog redelijk gammel bij Mirjam. Na de drukke avond gisteravond en een poolse borrel die ik van een collega kreeg, thuis als slaapmutsje gedronken te hebben, werd ik pas om half 9 wakker. Dus zonder koffie haast je repje. Ik had mijn grote rugzak volgestouwd met 11 kilo want ik moest nog een keer oefenen. Toen iedereen aanwezig was en de koffie naar binnen was gewerkt togen we op pad. Langs het Noord AA via het prielenbos richting het buitenpark. Het was windstil en de watervlakte was als een spiegel. Prachtig om te zien. Natuur blijft bijzonder. Rustgevend mooi en nooit verveelt hoevaak ik het ook zie. En altijd weer en zeg ik ook maar weer, besef ik wat een geweldige bofkont ik ben zo te mogen wonen. We kwamen langs de vrije schapen. Schapen op de weg waar je gewoon langs kan lopen en die ook niet bang zijn. Heel rustig blijven ze liggen. Bijzonder want hier in de polder worden schapen nog wel eens mishandeld en afgeslacht door mensen die niks van het leven begrijpen. Ondertussen bewonderen we de trotse moeders met hun jonge grut. Op de foto zie je wel hoe blij en gelukkig ma eruit ziet. Het lijkt net of ze lacht en misschien is dat ook wel zo. Joke en ik lopen een poosje voorop te kletsen als we terug geroepen worden. Bij de leuke boerderij met pipowagen moet gerust worden. De boerderij is niet open en als we daar uitgebreid zitten komt de boerin ook melden dat ze gesloten zijn. Maar we mogen er rustig blijven zitten. Het is een leuke boerderij met een toillet met muziekdoosjes een tipi tent woonwagens etc. Er is veel te bekijken. Als we ons brood op hebben en water naar binnen hebben gegoten is het tijd voor verder. Het is warm en ruggen zijn behoorlijk bezweet. Niet iedereen houdt zijn sokken ook droog. Maar het mag de pret niet drukken. De 11 kilo op mijn rug gaat prima en merk ik nauwelijks. Daar maak ik me dan ook helemaal geen zorgen om. Mijn been voelt wat minder en als ik wil gaan lopen merk ik opstart problemen. Hmm denk ik spierpijn of wat anders. Het is me niet duidelijk. In het buitenpark moeten we de heuvel op Kalmpies aan en op mijn ooie dooie. Ik geniet wel. Geniet van het wandelen van de natuur en zeker van het weer samen zijn. Bij de witte raaf een perzisch restaurant is de langere rust stop. Even flink drinken want ik heb dorst. Gelijk reserveren voor donderdag als ik met 2 oud collega's daar ga eten. Als we dan weer uitgerust op pad gaan merk ik wel dat mijn pootje verre van in orde is. Het wordt een poosje worstelen en ik moet denken aan de trainingen met Gerda toen ik een peesplaat ontsteking had. Niet zeuren in Santiago zal je ook door moeten lopen zei ze dan. Maar het nadenken om bij stompwijk de bus te pakken begon wel. Gelukkig had Hetty apc bij zich en dat werkte snel. De pijn verdween en ik kon weer verder met blij in de wei zijn 🙂. We zagen een fuut met kindjes op haar rug wat ontzettend schattig was om te zien en waar we wel even een poosje naar bleven kijken en foto's van maakten. En daarna een roofvogel in de lucht. Ongelofeloos mooi. En toen waren we bij boerderij t Geertje voor het geitenijs en even nog gezellig zitten. Daarna was het het laatste stukje naar het huis van Mirjam waar we na 20 km aan de borrel tapas soep etc gingen. Heerlijk. Nog een poosje na kletsen waarna we gedag zeiden tegen elkaar en een heerlijke dag.

15. mei, 2019
Zingen in de polder

Gisteren ging het zo goed dat ik hele plannen had voor vandaag. Kagerplassen. Ik dacht ik sta om 8 uur buiten. Dan heb ik veel tijd en kan ik op mijn gemakkie lopen. Maar dat was wel een beetje overmoedig. Ik heb nog veel slaap nodig. Dat wil zeggen rond de 8 a 9 uur. Normaal ja, maar niet voor mij met normaal maar 4 uur.

Dus pas om 9 uur wakker en plan ook gelijk laten varen want bij het overeind komen heb ik toch behoorlijk wat opstart problemen met mijn rug. Kagerplassen is dik 30 km en als ik de bus niet haal bij Kaagdorp loop ik richting Leiden. Dat wordt te gek. Maar na 3 keer een poging te hebben gewaagd, denk ik, om de bootjes route te lopen besluit ik vandaag me niet meer af te laten leiden en andere wegen in te slaan. Om kwart over 10 sta ik buiten en kom ik erachter dat het al heerlijk warm is om te lopen. Dus voor ik bij de benthuizerplas ben gaat mijn vest uit. Dat wordt nog wel korte broeken weer.

In Benthuizen kom ik precies op tijd voor het carrilon van de kerk. Ik lig helemaal dubbel van het lachen als 2 honden met de muziek mee beginnen te huilen. Hun geloei overstemd heel het carrilon. Geweldig. Ik duik even de winkel in voor een broodje. Ik had nog maar 2 koolhydraatarme boterhammen en daar ga ik het niet een hele dag op redden. Veel hebben ze niet maar wel 2 puddingbroodjes in een pak. 3 keer aan voorbij gelopen wegens ongezond en dikmakend maar uiteindelijk bij gebrek aan beter mee genomen. Ook wel goede herinneringen aan van vroeger toen dit een echte tractatie was wat we soms stiekem kochten. Als ik de winkel uitloop houdt een vrouw me staande. Ooo wat heerlijk dat je kan wandelen zegt ze. Ja zeg ik heerlijk. Ze vertelt dat ze de vierdaagse gaat lopen en dat zo leuk vindt. Ik vertel haar dat massaal te vinden en niks aan. Ze zegt altijd de eerste loper te zijn en helemaal voorop te lopen. Ik vertel haar liever naar Santiago te lopen. Dan verteld ze dat ze een programma gezien heeft op tv over een bedevaartsoord in spanje waar pelgrims heen lopen. Ja Santiago zeg ik haar. Oooo kirt ze daar wil ik zo graag heen. Nou wat let je. Tja zegt ze ik weet niet of mijn man het goed vindt als ik zo een tijd van huis ben. Goh denk ik wat ben ik blij manloos te zijn. Als ze me gaat vertellen hoe jaloers ze op me is dat ik zo lekker kan wandelen wordt ik iebelig en besluit op te stappen. Ik ken het gevoel jaloezie niet en heb de laatste tijd alleen maar de nare kanten ervan gezien dus laat maar.

Ik begin direct ook te malen dus direct ook de muziek op mijn kop en dat werkt geweldig. Ik kom langs het huisje wat ik te koop had zien staan en waarvan ik dacht goh dat is ook een leuk ding. Snap niet hoe ze dat met de foto's doen maar het huis ziet er niet uit. Dan kom ik bij de afslag en duik ik de lange rechte wegen naar Hazerswoude dorp in. Er lopen 2 jongens voor me die ik voorbij loop. Geen zin in mensen voor me. Maar als ik even stilsta om een foto te maken lopen ze me voorbij. Een tijdje loop ik dan erachter aan en vind dat helemaal niks. Dus de sokken erin en ja hoor een kwartiertje later haal ik ze in. Geen foto's maken denk ik dan even doorlopen. Tot Hazerswoude dorp gaat dit prima en dan schud ik ze ook voorgoed van me af. Na bijna 10 km kom ik bij een bankje. Tijd voor de broodjes en de broekspijpen eraf. Ik geniet er maar van en denk ik loop het er wel vanaf vandaag. Na een 10 minuten is het tijd. Nadeel van laat vertrekken je kan niet echt lang en rustig zitten. De muziek gaat weer op en ik zing uit volle borst mee. Fietsers die ik zie aankomen laat ik van de rust genieten door mijn kwek even te houden maar achter zie ik ze niet aan komen dus die genieten mee. Er wordt wat afgelachen en gegroet wat dan wel weer leuk is. Mijn lijf heeft de neiging te huppelen en dansen. Compleet gelukkig. Bij een huisje zitten twee oude mannetjes buiten die uitbundig naar me zwaaien. Ik zwaai met stok en al uitbundig terug. Heerlijk al die vrolijke mensen. Ondertussen geniet ik ook enorm van de natuur en de polder. Er is zoveel te zien. Dan kom ik bij een afslag en ik herinner me bij een bord op de grond te hebben zitten uitblazen vorig jaar. Alleen dan de vraag waar ben ik toen heen gegaan. Links of rechtsaf. Tja ik wil nu echt die bootjes vinden. Ik besluit om links af te gaan. Goede keus blijkt.

En dan ben ik er en blijkt het nog net zo leuk te zijn als vorige keer. Het leven is druk in het straatje waar al die woonbootjes een schuurtje hebben. Mannen aan het klussen en vrouwen die de was ophangen. Ik denk er moet nog ergens een bankje komen want alhoewel ik nog niet weer 10 km verder ben ik voel mijn benen. Dat bankje in de vorm van een picknicktafel is er ook alleen ligt er vrolijk een bok op de tafel. Dus even door maar. Ik loop door naar Boskoop. Ik denk kan wel via het centrum maar als ik een man van zijn fiets trek om te vragen want de beste optie is blijk ik de andere kant op te moeten naar Zoetermeer. Gezien mijn benen besluit ik dat dan maar te doen. Ik kom langs een tuincentrum waar ik even een pitstop maak voor het toillet. En dan sta ik vrij snel bij een tentje voor een kop munt thee. Als ik na een kwartiertje weer op pad ga en 2 bananen weg heb gegeten loop ik beter. De muziek verdwijnt voor het eerst in mijn tas. Ik ben even uitgezongen. Nu mag ik genieten van de rust. Ik zie een bord Bentwoud richting Waddinxveen en denk ach waarom niet. Beetje om, maar eens zien of het Bentwoud mij iets meer kan bekoren dan vorig jaar toen alles nog zo kaal was. Dat kan het nu er meer bloeit en groeit al blijft het een kaal gebeuren en is het met grijs weer zeker geen aanrader. Het loopt eigenlijk wel lekker en ik besluit de 30 km maar weer te proberen. Het kan nog wel even. Dat word even rekenen. Als ik via Moerkapelle loop loop ik er misschien net iets te ver overheen. Als ik naar Zoetermeer loop kan ik misschien via een ommetje het net halen. Een man die me hoort kletsen lacht en zegt ja dat is een lastige keuze. We staan even te praten en hij wenst me succes met de keus. Ik ga linksaf richting Moerkapelle maar dan ineens besluit ik het niet te doen en keer om, om rechtsaf te gaan. Toch maar richting huis. En dat is ook een goede keus. Mijn voeten gaan zeer doen en mijn linker been in mijn knieholte ontsaat een wat krampachtig gevoel. Kortom mijn benen worden stijf. Als ik op mijn hurken wil om een zwaan te fotograferen lukt me dat bijna niet. Ja tijd om op huis aan te gaan. Aan het eind van het eerste deel van het Bentwoud met nog 4 km te gaan laat ik me nog op een bank neer ploffen. Eerst maar eens die schoenen uit en mijn voeten rekken en strekken. Ik dacht nog een banaan te hebben maar na driftig zoeken is die toch echt al opgegeten. En ik heb honger. Tja er blijft niks anders over dan 2 kleffe koolhydraatarme boterhammen met kaas en een flesje cola zero. Dat werk ik maar naar binnen. De rek en strek oefeningen werpen hun vruchten af. De eerste minuut is super pijnlijk en verkrampen mijn voeten daarna lijken ze herboren. Doordat ik al 2 dagen met flink wandelwol loop heb ik geen last van blaren in mijn nieuwe schoenen. Dat is erg fijn. Als ik mijn schoenen weer aan heb en verder ga is het jubel en juich maar mijn voeten die geven geen centje last meer. Goed om te weten op het pieterpad.

Dan kom ik bij de drukke weg die ik over moet via een levenshoge trap waar ik nou niet blij van word. Maar toch, als ik boven kom zonder al te veel gehijg ben ik toch weer verrast hoe weinig moeite het me kost. Ben heel benieuwd wat er uit mijn volgende longfunctie test komt na de vakantie. Eenmaal de trap over loop ik vrij snel Zoetermeer binnen. Via de appie heijn voor brood en eten kom ik na 31 km thuis. Mijn rug heeft het goed gehouden met lopen maar tot zaterdag houd ik me nu stil. Laatste 2 dagen dat ik nog moet werken en ik moet ook even helen. Maar dit was een enorme heerlijke blije fijne dag.

14. mei, 2019
Wat doet mijn lijf na 2weken dat ik hersteld ben

Eind april hersteld en 2 mei te horen krijgen dat het 6 weken tot 3 maanden kon duren voor ik helemaal hersteld zou zijn. Nou nee dacht ik dat kan niet want eind mei komt het Pieterpad eraan. 2 mei met Gerda gewandeld en daarna even pas op de plaats. Opbouwen op het werk en kalmpies aan. Tot vandaag. Ik moest lopen om mijn koppie leeg te krijgen en ik wilde lopen omdat ik wil zien wat mijn lijf aankan nu en hoever het ermee staat. Als ik de longinhoud blaas op de peakflow blaas ik veel meer dan ik in jaren heb gedaan de laatste dagen dus ik verwonder mij steeds. Om kwart voor 11 op pad. Idee weer naar de bootjes. Dat is steeds niet gelukt dus vandaag maar weer eens een poging. Hetty een van de pelgrims bij wie ik gisteravond was vond dat ik met meer gewicht moest gaan trainen. Ik had mijn dagruzag goed ingepakt en bij controle bleek ik 6 kilo zwaarder te zijn. Nou prima hoor dacht ik. Buiten had ik het direct naar mijn zin. Heerlijk weer alleen op pad kunnen. Al snel was ik bij Benthuizen en ik dacht ik ga de andere kant op naar Hazerswoude. Betere weg om te lopen. Aangezien het malen er gezellig weer was muziek op mijn oren en dat werkte goed. Keihard meezingend reuze vals maar iedereen mocht zien dat ik een happy mens was. Ik werd ook erg lachend begroet dus ik groet ook lachend terug.

Aan het eind van de weg bleek Hazerswoude nog best wel een eindje. En ik zat op de weg naar de Rijneke boulevard. Hmm Ton van Bemmelen de outdoor en wandelzaak is verhuist naar een groter pand. Bootjes of...... Het werd Ton van Bemmelen. Ik kon mijn nieuwschierigheid ook niet meer bedwingen eerlijk gezegd. Om kwart over 12 dik 8 km verder begon mijn maag te knorren. Ik had nog niks binnen dus hoog tijd voor 2 boterhammen en een banaantje. 10 minuten rust. Ook geen leuk plekje naast de snelweg die ik net onderdoor wilde lopen dus korte stop. De muziek was ik alweer beu op een of andere manier dus die verdwijnt maar een poosje in de tas. Daarna stond ik al vrij snel op de boulevard. Oja marskramer zit er nog en die hebben van die fijne kleine reisflesjes voor shampoo ed. Dus daar eerst naar binnen. Daarna via wat winkeltjes kom ik bij Ton. De mevrouw achter de kassa ziet me binnen komen en roept gelijk: "wandelschoenen naar boven". Ehh laat ik nou net vandaag mijn nieuwe schoenen aan hebben ik ben nog aan het inlopen. Maar nadat ik beneden de kleding heb bekeken die ik veel te duur vind en niet nodig heb ga ik naar boven. Daar zit mijn mannetje die mij altijd de goede schoenen aanmeet als ik ze bij hem koop. Hij is bezig met een vrouw die even een praatje komt maken. We hebben een discussie over wandelsokken. Ja zeker dat zijn hele belangrijke zaken. Ik wens haar een fijne wandeltijd en dan loop ik naar de camping afdeling. Het idee is een gasstelletje mee te nemen maar als ik voel wat die dingen nog wegen zie ik ervan af. Dan denk ik nog aan een klein waterkokertje maar die heb ik in de berging liggen en kan ik wel eens naar kijken als ik mijn tas ga inpakken. In gedachten heb ik de zak als volgepakt met idioot zware dingen. Tja dat gaat het niet worden natuurlijk maar ik voel me alsof ik alles aankan en alles kan sjouwen. Als ik uitgesnuffeld ben is het tijd om verder te gaan. Bij de afslag is het keuze stress. Rechtdoor naar Leiden of linksaf de polder in. Ik moet nog wat boodschapjes hebben dus ik besluit naar Leiden te lopen. Ook gezien de afstand die ik anders loop. 20 km vind ik net wat te weinig om goed te testen. Ik zie een ander weggetje dan ik normaal loop en denk ach vele wegen leiden naar Leiden laat ik deze maar pakken. Zag er leuker uit niet langs de weg dus vooruit. Er wordt druk gebouwd en er staan prachtige huizen. Bij mij is de kriebel wel even weg wat ander huizen betreft. Had een huisje gezien en een bezichtiging gepland. Prachtig bij de Benthuizerplas op een eilandje. Denk alleen het water al mij deed zwijmelen. Eenmaal de bezichtiging was het een piepklein huisje en was ik er wiebelig van. Mijn goede humeur was de hele dag zoek. Maar goed om gedaan te hebben want ik kom erachter dat ik hier helemaal mijn huis niet uit wil. Ja als de buurvrouw beneden of schuin beneden er eens uitgaan zou ik beneden willen wonen. Zeker als ik op leeftijd kom zit ik niet meer met die trap. Maar goed ik hobbel verder en bedenk me dat ik nog 2 dagen moet werken. Donderdag nog een late dienst en vrijdag het afscheid met patat kraam. Het is heel erg tijd, merk ik wel, dat het klaar is.

Van een familielid kreeg ik een mailtje met een geweldig compliment.



van harte gefeliciteerd met je nieuwe baan en wilde even laten weten dat
je voor .... en de familie

een rust en steunpunt ben geweest. Voor .... was je een soort familielid,
dit kan je zeker als een

compliment opvatten, want ..... laat niet gauw mensen toe in zijn leven,
mijn oprechte dank hiervoor.



Zo voel ik het ook. Ik denk met warmte en heel veel plezier terug aan mij zo dierbare gekkies.

Zo bijzonder en zo mooi zijn ze. Van 1 patient die nooit wat heeft word ik nog vrijwilliger en ga ik eenmaal per 3 maanden nog een keer op stap. 1 patient had net wandelschoenen gekocht daar ga ik nog een keer mee wandelen en herten kijken in de nederlandse waterleidings duinen. Die afspraak kom ik nog gewoon na. Maar verder ga ik nieuwe mooie dingen doen met mijn nieuwe doelgroep. Er staat al een en ander op stapel. Goed. tijd om het werk weer weg te laten waaien. Ik raak een beetje verdwaald dus tijd om de weg te gaan vragen. Leiden centrum??? Ja hoor de brug over en dan komt u daar wel. Maar dan moet u nog wel een paar kilometer lopen hoor.. Ja hoor zeg ik maar dat is niet zo ver. Maar dan weet ik ook weer hoe ik thuis moet komen in Zoetermeer. Oooo zegt de man daar gaat u dan met de bus. Nee hoor ik blijf lekker lopen. Godsiedikkie zegt hij maar dat is nog een klere eind. Ik moet erom lachen. Nog een kilometer of 15 schat ik dat valt mee. Als ik Leiden binnen loop word ik geroepen. Heee hallo. Ik denk wie is die vrouw??? Nou zegt ze en zet haar zonnebril af herken je mij niet. Ik begin me echt te schamen, want ik weet hoe slecht ik in gezichten ben en namen, maar ik kan haar nergens plaatsen. Ze begint een heel verhaal af te steken en ik begin serieus te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens. Blijkbaar ziet zij dat ook want dan zegt ze: "Maar Karin weet je dat dan niet meer?" Aha maar zo heet ik niet. Dan ziet zij het ook en zegt dat ze een zonnenbril zonder sterkte opheeft en echt dacht dat ik Karin was. Oeffie, gelukkig maar, ik ben niet helemaal gek. Nadat we uitgelachen zijn loop ik verder. In het centrum doe ik de rest van de boodschappen en bedenk me dat ik maar eens door moet gaan kachelen naar huis. Via het Cronesteyn park want dat is nog best mooi. Daar nog even pauze aan het eind denk ik. Sinds die 10 minuten heb ik niet meer gezeten dus het mag ook wel een keer. In het park is het akelig stil en als er een man aan komt lopen krijg ik toch even de zenuwen. Tjee bangerik denk ik dat ben je normaal nooit.

Toch loop ik maar een beetje door. Aan het eind van het park is daar het bankje maar totaal overwoekerd door planten. Tja dat gaat het niet worden. Ik krijg er bijna de slappe lach van. Dacht daar dan ook wel de bosjes in te kunnen voor de nodige plasstop ik slik mijn lachen in voor het begint te stromen. Even nadenken en weten dat ik vlak bij een la place restaurant ben. Daar dan maar heen en naar de wc en een bak munt thee drinken. Ik kijk op de afstandsmeter en zie 16 staan. tjee denk ik 16 km in 4 uur dat ik ook balen. Dan is mijn lijf nog lang niet in conditie en sterker nog het voelde in mijn lijf alsof ik al verder moest zijn. Nou ja nog een kilometer of 8 dan zit ik op 25km en moet ook maar genoeg zijn even. Als ik aan de thee zit en nog eens goed kijk zie ik tot grote opluchting staan dat ik al 22 km gelopen heb en dat ik naar de verkeerde meter had zitten staren. Ik schiet er om in de lach. Maar ik voel het ook wel goed in mijn lijf. Die vertelde me al dat ik verder moest zijn. Na de thee en wc stop ga ik de laatste 8 km aan. Het valt me op dat ik me eigenlijk al heel lang niet zo goed heb gevoeld na 22 km. Ik was dan al vaker aan het rusten geweest terwijl ik nu eigenlijk wel door kan. Ik loop dan ook in 1 keer door naar huis en geniet van de rust van de invallende avond in de polder. Ik besef dat het hoog tijd gaat worden dat ik de boekjes van het pieterpad erbij ga pakken en de route ga bekijken en de eerste slaapplekken ga regelen. Over 12 dagen is het al zover en ik heb nog niks gedaan. Het maakt een beetje paniekerig dus vanaf maandag is het aan de bak. Na 30 km stap ik tevreden mijn huis binnen. Ik voel me wonderbaarlijk goed en dat maakt me blij. De dokters kennen mij nog niet😀 Mijn lijf is erg sterk blijkbaar en hersteld sneller dan gemiddeld. Gelukkig maar.



2. mei, 2019
Niks meer aan doen

Vandaag weer met Gerda op stap gegaan. Eerste plan was Schoorl maar gezien mijn maar net herstellende lijf bedacht ik me dat heuveltjes lopen me niet zou gaan lukken. Dus plan B. Amsterdamse waterleidings duinen. Ik had er echt wel zin in. Na de laatste rumoerige periode lacht het geluk me van oor tot oor toe en heb ik veel meer zin erop uit te gaan. Om half 12 waren we op de plek van bestemming. Het weer was koud 9 graden en bewolkt. Dus vest bleef aan. Al spoedig had ik dooie tenen en hadden we beiden koude handen. Dat we echte natuurkenners zijn bleek vandaag wel te kloppen😀 Ik had tegen Gerda gezegd mooi gebied je breekt er je benen over de herten. Nou de eerste kilometers was er geen hert te bekennen. Wel hoorden we een specht waarop Gerda blij zei een hertenroep te horen🤪 Tijd om maar even op te warmen bij het bezoekers centrum met een kop koffie een gekookt eitje en boterhammen. Weer verdikt en verkwikt en niet onbelangrijk opgewarmd togen we weer op pad. Mijn lijf barst weer aan alle kanten uit zijn voegen van plezier. We babbelen heel wat af. Over onze wandelingen, het werk. Santiago etc. En we doen het kalm aan. Fijn met Gerda die mee oplet en mij het tempo laat aangeven. Ik kan niet lopen zonder de noodzakelijke medicijnen. Het vrachtwagentje staat nog regelmatig op mijn borst geparkeerd al is het nou nog maar een kleintje. Prettig voelt het niet. Maar ik besteed er weinig aandacht aan. Er is zoveel te genieten. En dan komt het eerste hert in zicht. En nog een hert en nog 1. Voor we het weten kunnen we wel vaststellen dat we onze nek breken over die prachtige dieren. Vossen moeten er ook zijn maar die vinden we nog even niet. Nog maar een keer wat drinken bij een bankje. Het lijkt op een hond maar als we goed kijken zien we twee mensen op een bankje en zit er gezellig een vos bij. Zo mooi de afwezigheid van angst bij dat dier. Ik hoop maar dat de mensen aardig blijven voor deze diertjes. We gaan weer verder. Dan op een stuk grasland een hele rij fotografen met enorme lenzen liggend op hun buik. Toch wel nieuwschierig wat die in hemelsnaam aan het doen zijn kruipen wij dichterbij. Op de vraag waar ze zo naar loeren blijken er 2 kleine vosjes te zijn. Te schattig en ook ik laat me verleiden tot de nodige plaatjes te schieten. Maar ook van het rijtje op hun buik liggende fotografen. Het is ook idioot grappig. 2 kleine vosjes die rustig op hun paasbest poseren voor zoveel camera's. Je zou bijna gaan denken aan de koningklijke familie en hun papperazzi. Nadat ik bedenk dat ik wel heel veel foto's heb en ik toch echt ermee moet stoppen omdat ik nou eenmaal niks weg kan gooien wat er zo schattig uitziet, is het verder. We komen richting de zee en besluiten daar nog even te gaan kijken. Vlak bij zandvoort en dat voelt zo goed. Goede herinneringen aan toen ik van school wegbleef en in plaats daarvan naar Zandvoort ging om rust te vinden en na te denken, in zoverre ik kan denken. En zo vlak bij de zee, op een hoge duintop, daar waar je het absoluut niet verwacht staan die prachtige herten weer. Wat is dit genieten. Mijn hele lijf jubelt mee. We waren al even aan het kijken of we kleine hertjes zagen en ineens denk ik, kijk een kort hert. Soms heb ik toch echt last van het vinden van het juiste woord. Maar soms heb ik ook moeite met het bedenken wat het verschil is tussen een hert en... jawel een konijn. Want het korte hert is geen schattige bambi maar gewoon een duin konijn. Ja kenners van de natuur zijn we vandaag echt wel. We komen aan de zee nadat ik als een ammechtig hert de duintop opgeklommen ben. Ik denk misschien is er beneden wel een strandtent want een wc staat toch wel ergens in mijn planning. Dus naar beneden. Helaas geen tent te bekennen. wel een bord waarop blijkt dat we aan het nudistenstrand zijn aangekomen. Gerda oppert nog dat ik mijn kleren wel uit kan trekken. Had het graag gedaan maar is toch net een graadje te koud. Zuchtend gaan we de mulle zandberg maar weer op. Boven ontdekken we dat het nog 4 km naar de auto is. Nou ja ook wel mooi gezien het 16,30 uur is. Het gebied leent zich niet echt voor een lange afstandswandeling gezien de file van herten die allemaal op de foto willen. Maar vandaag is dat niet erg. We zijn Zen. Maar na 16 km staan we dan weer aan het begin bij de auto. Even wat drinken en een restaurantje opzoeken. We vinden een lijkt het leuk tentje. Bij Deborah in Hillegom. Nou maak ik niet zo snel reclame maar deze is toch wel een echte aanrader. Op woensdag eet de 2e man gratis en het is al niet duur. En van de maaltijd zelf gaat je buik pas echt jubelen. Wat een heerlijke maaltijd. En wat een vriendelijke en leuke bediening. Echt een fantastische afsluiting van de dag. Als we het later tijdens het eten nog even hebben wat Santiago ons veranderd heeft vindt Gerda het juiste woord. Ik ben meer vredig. Mooi is dat toch want ik heb hetzelfde gevoel.En na de zoveelste keer verzuchten wat is dit een fijne dag gaan we op huis aan.


25. apr, 2019
Tussen hoop en vrees

Vanmorgen naar de huisarts. De astma is verre van weg. Of ik nog een longontsteking heb was niet te horen door het kabaal wat de astma maakt. Longfoto heeft geen zin gezien ik nog aan de antibiotica zit. Vingerprik gaf wel aan dat de onstekingswaarden goed zijn. Conclusie nog maar 2 pufs erbij prednison opgevoerd en dinsdag terug. Gekke is dat ik me niet echt benauwd voel. Maar de dokter zei ik krijg het benauwd als ik naar je kijk en luister. Ik zei eigenlijk gelijktijdig mag ik wandelen want ik heb het niet zo benauwd.Ik heb alleen zoveel last van dat gezaag en gepiep. Ze moest lachen, dacht dat ik een grapje maakte en moest de vraag 3 keer stellen. Wat aarzelend kwam toen oke maar beperkte stukjes. Het duurt zeker nog wel 6 weken voor je hersteld bent. Dat had ze beter niet kunnen zeggen. Ik heb maar 5 weken voor ik ongeveer aan het Pieterpad zou beginnen.

Thuis wat eten en wandelschoenen aan. Beperkte stukjes ja kan ook geen lange einden nu dat voel ik zelf ook wel. Dus naar de stad. De zwaarte kracht is soms sterker dan ik zo ook van de week toen ik een pot doperwten uit mijn handen liet vallen precies boven op mijn bril. 😉

Beetje erg suf, ding was flink verbogen. De eerste 2 km is het keihard werken. Het hoesten is vreselijk en ik heb erg veel last van al het slijm wat loskomt. Maar na die 2 km stopt zowaar voor een groot deel dat piepen en zagen. Ik draag mijn dagrugzak met regenspullen. Dat gaat redelijk maar merk wel dat ik ook niet veel op die rug kan hebben. Het gereken begint. 5 weken tot aan het pieterpad. En dan moet er een aantal kilos mee op mijn rug waar ik niet op kan trainen. Ik wordt er zinloos boos om. Waarom uitgerekend nu. In de stad doe ik de boodschappen. In het kader van super gezond leven ook maar weer 2 haringen staan oppeuzelen. Het is een prima periode om af te vallen dat mag duidelijk zijn. Blij dat mijn bril nog leeft weer op huis aan door wijkjes. Gisteren kreeg ik te horen dat ik eens zou moeten gaan kijken nu voor een ander huis. Het zou voor mij heel erg gunstig kunnen zijn. Hmm beneden woninkje? Dus gewoon maar eens door de wijkjes lopen nu ik toch niet ver weg kan. Mooi huis gezien maar ver boven mijn budget. Het kriebelt echter wel. Als er 8 km opzitten ben ik redelijk bij huis. Stukje langs het noord aa en dan de wijk maar door naar huis. En dan begint het te te regenen dus poncho aan. 15 uur red ik niet en de wekker gaat. Tijd voor antibiotica en pijnstillers. In de stromende regen wordt de boel netjes weggewerkt. Daarna laatste stuk naar huis waar ik na 10 km binnen stap. Ik ben doodmoe en mijn rug doet pijn. Ik moet afwachten en blijven oefenen. Mijn lijf voelt wel wat het aan kan, beter dan een dokter die me het liefst op de stoel houdt. Het Pieterpad ik heb er een hard hoofd in. Aan de andere kant misschien als ik minder verre afstanden loop en een week langer uittrek... Het wordt een hele hoop gepuzzel en gereken. En waar ik ook voor naar de stad ging, de boekjes van het Pieterpad vergeet ik. Dat is mooi heb ik nog weer een loopje een deze dagen😀 Echt ontevreden ben ik niet. 10 km met zoveel medicijnen en ziek is netjes voor mij nu. En als ik het voor elkaar krijg dit deze dagen nog een paar keer te doen dan kan ik misschien op 1 mei als het mooi wandelweer is met Gerda wat verder. De hoop dat ik nu snel herstel.... Ik behoor gewoon tot die wonderen die makkelijk op tijd hersteld is. 😉



22. apr, 2019
In gesprek met mijn longen

Woensdag breekt er een astma aanval los. Blij dat ik nog prednison had liggen gelijk gaan slikken. twee dagen dan gaat het beter denk ik nog. 'S- nachts begint echter de koorts op te lopen en donderdag meld ik me met 40 graden koorts af op het werk. Ik baal. Even afwachten en anders vrijdag naar de dokter. Donderdag overdag gaat het redelijk, maar in de avond weer flink koorts. Tja huisarts dan maar? Vrijdag word ik koortsvrij wakker en ook de benauwdheid lijkt iets minder dus dat gaat de goede kant op. Eind van de dag loopt echter de koorts weer op maar niet dramatisch. Tot ik vrijdag eind van de nacht wakker wordt en verschrikkelijk benauwd ben. Liggen kan ik niet. Staan en vreselijk rechtop zittend gaat wel met moeite. Alles zaagt en piept en ik ben nu echt bang te stikken. Alle zonodig puffers erin die ik maar mag hebben. De pijn in mijn rechterlong is niet te harden en ik weet dat er een longontsteking aan de gang is. De puffers helpen, de koorts verdwijnt weer en ik voel me iets fijner. Maar toch de huisartsenpost gaan bellen. Zij hoort het al en ik mag direct komen. Geen wachtrij ik krijg direct voorrang. De wetenschap wordt bevestigd. Een ontsteking in mijn rechterlong en astma in beide longen. Maar ook de wetenschap dat ik die avond eigenlijk verneveld moet worden is er. Wat overdag allemaal lijkt mee te vallen in de avond wordt het wel anders. Maar helaas is astma sinds een paar jaar niet meer chronisch volgens de zorgverzekeraar dus wordt er niks meer vergoed en krijg ik dus ook geen verneveling thuis. Dan moet ik naar het ziekenhuis. Met de mededeling dan ook direct terug te komen als het verslechterd of op 2e paasdag niet verbeterd is mag ik weg. Gewapend met antibiotica, extra prednison, een opbouwschema voor paracetamol, voor pijn stilling zodat ik kan ophoesten, en een 14 keer daags puf schema ga ik weer naar huis. Angstig wachtend op 17 uur. En rond 17 uur loopt de koorts weer op en komt de vrachtwagen weer terug. Ik blijf maar akelig rechtop zitten en puf alles weg wat mag. De nacht duurt lang maar toch dommel ik nog wat. Zondag is de koorts weer weg en ik wacht af. De antibiotica moet werken zo ondertussen. Bij opnieuw koorts besluit ik terug te gaan naar de arts en het ziekenhuis in te duiken. Dit kan ik niet nog een nacht. Maar goed nieuws de koorts blijft weg de vrachtwagen is naar het buitenland en zolang ik rustig zit voel ik me al heel wat. Plannen maken dus maandag wandelen.

Maandag word ik doodmoe wakker en alles zaagt en piept weer. Tja mijn wandeling verplaatst zich met een boek naar het balkon. Continu de wekker voor alle pil en puf schema's maken ook moe. Plus het ziek zijn zelf en dan al die medicatie erin pompen ik wordt er niet fitter door.

En dan hoor ik het.

Hallo Haaallloooo luister nou....

Mijn longen gaan in gesprek.

Kijk nou Caroline wat je aan het doen bent.

Je laat het erbij zitten terwijl wij zo dringend behoefte hebben aan te willen uitzetten.

We willen hier niet als verschrompelde oude besjes maar blijven wachten tot jij een keer in actie denkt te komen. Waar is je doorzettings vermogen?



Oei denk ik en vraag ze: " maar jullie zijn nog maar net ziek, moet de boel niet eerst tot rust komen?? "

Mijn longen grinniken en zeggen: "Jij leert het ook nooit he".

Je zoekt eeuwig hoe het beter kan en je krijgt altijd hetzelfde antwoord".

"Blijf in beweging en ga wandelen wat je zo graag doet." "Een beetje ziek zijn is niet erg maar je moet wel goed voor ons zorgen". "Wij hebben rust nodig, juist door te wandelen zodat we ons kunnen vergroten en jij meer lucht krijgt".



"Oke dan trek ik mijn wandelsandalen maar aan en ga naar buiten".

Wel een lange broek aan want geen idee hoe ziek ik nou eigenlijk ben en het is toch een beetje gek met korte broek en t shirt te gaan. Pillen verbloemen een hoop.

Ik moet fluimcil hebben om het slijm weg te kunnen hoesten dus route in ieder geval ook naar de winkel. Buiten bedenk ik me dat het misschien ook wel heel erg lekker is naar de benthuizerplas te lopen. Als ik die kant op loop komt er protest.



"Hee hee waar gaat dat heen?"



Nou zeg ik ik dacht ik loop een rondje.



"Met wandelen wordt bedoeld wat je vandaag ook al gelezen hebt beginnen met een kwartier.

En jij mag wel iets verder maar begin maar met een rondje om het huis".



Oke oke zeg ik ik pas me aan en zie om het huis die mooie gele bloemenpracht. Als ik die op de foto zet en buk begint het enorme zagen en piepen. Oei ik loop nog maar twee minuten. Toch even blijven staan en dan rustigjes verder. Bijna om het huis heen begint het hoesten dan ook. Tot bijna aan braken toe maar het slijm gaat niet weg.



"Zie je wij hebben nog veel last van slijm en rotzooi dus haal maar een verdunnings middel.

Maar je moet nog maar een stukje doorlopen want het gaat best goed nog. Probeer vanuit je buik adem te halen en adem niet zo hoog".

Ik mopper tegen ze dat ze makkelijk praten hebben maar dat lukt me nog erg slecht.

Ik besluit dan maar toch naar het water te lopen maar dan het Noord AA. Benthuizerplas dan ga ik er een rondje omheen lopen en dat zal te ver zijn. Noord AA kan ik langs lopen en dan weer de straat door naar huis als het teveel is.

Het is erg druk bij de plas. Logisch met dat mooie weer. Genieten kan ik niet echt meer. De moeheid slaat echt wel toe.

Ik merk wel dat het piepen en zagen wat minder is en ik minder benauwd ben.



"Oke longen , ik heb gedaan wat jullie willen maar nu ben ik moe dus vertel me maar hoe ik verder moet".

"Caroline je doet het aardig. Je zoekt de grens op wat kan maar bent er nu niet overheen gegaan door te ver weg te lopen. En je merkt nu ook dat je nog niks waard bent en niet veel kan. Voor vandaag is het mooi geweest. Blijf even uitrusten en dan loop je het laatste stukje via de drogist naar huis".



Ik blijf even staan en rust wat uit. Dan loop ik op mijn gemakkie via de drogist naar huis. 4,4 km op de teller. Dat valt best wel mee al is het even slikken dat ik dacht wel verder te kunnen. Mijn longen zijn in ieder geval wel tevreden en houden zich nu even kalm.

Het zal even duren maar ik heb wel hoop en vertrouwen dat we samen op tijd weer op orde zijn als we 18 mei de pelgrimsloop hebben.

Mijn longen en ik. We moeten maar goed naar elkaar luisteren.



10. apr, 2019
twee pelgrims blij in de wei

De polderloop had Joop door blessure leed gemist. En vandaag was het dan zover en deden we het samen nog eens over. Vanuit mijn huis. Om 10 uur was hij er en wij begonnen maar gelijk met mijn ontbijt. Appelgebak met koffie. 😉 Lang elkaar niet gezien, dus aan de praat en voor we het wisten was het bij half 12 en moesten we toch echt wel gaan. Langs het noord AA naar boederij t Geertje voor het geitenijsje. Daar even rond gekeken bij de varkens, die Joop zo leuk vindt, en de geitjes. Een van de geiten probeerde de jas van een dame op te eten wat wat humor gaf. Via de dijk ging het toen langs de bootjes verhuur en het water verder. Op pad naar Zoeterwoude dorp. Joop genoot en ik werd er blij van. Ik merk dan steeds weer hoe goed ik het hier heb en hoe trots ik ben dat ik van alles over de omgeving weet zo ondertussen en het kan laten zien. Het was koud met de stevige wind, maar zodra we wat meer in de beschutting liepen was het warm. Bij de kerk van Zoeterwoude, waar de weg naar Santiago ook langs komt konden we de pelgrims stempel zetten. Was dit de vorige keer nog een papiertje wat ik al had maar nog niet geplakt had, dit keer een heuse stempel. Leuk weer een in mijn nederlandse boekje. Bij de bakker was het even stoppen voor een kop koffie. Ze vroeg of we er wat lekkers bij wilden maar nee. De appeltaart was nog lang niet vergeten door mijn buik. Ze had al oranje cake die naar oranje smaakte. Ooo ja dan weten we hoe dat smaakt. Ik vroeg haar hoe smaakt oranje dan? Nou dan moesten we maar een klein stukje proeven. Ja lekker, beetje zoet, beetje sinasappelachtig. Oranje smaakt dus als sinasappel. Na de koffie ging het verder. Saai stukje. Niet alle wegen zijn even mooi om te lopen. Ook het romeins Limespad loopt hier nog. Maar dan wordt het weer genieten. Weipoort, mijn favoriete plekje van de polder. Bij de ijsboerderij tijd voor koffie en thee en voor mij de hoognodige plee stop. Het was ondertussen na drie uur en mijn maag begon aardig te zeuren om brandstof. Broodje banaantje en genieten van het uitzicht. Wat een rust verzucht Joop en dat is het ook. We blijven dan ook wel een half uur zitten. Maar we moeten nog wel een stukkie. Er zitten 13 km op en voor het echt idioot laat wordt maar weer in de benen. Weipoort uit, dwars door de weilanden zonder koeien nog naar de weg. We lopen de andere kant rond tot we weer aan het Noord AA komen. Daar geef ik Joop de keus. Langere route om het Noord AA heen of kortere route die we al gelopen hadden. Het ging nog goed al deed zijn voet wel wat pijn dus langere route. Prettig om te lopen met Joop want af en toe kletsen we en vaak ook lopen we samen zwijgend te genieten. Het kan gewoon. Eenmaal weer in de bebouwing van Zoetermeer moet ik de navigatie aanzetten. Weet ik in de polder wel elk weggetje, zodra we in bebouwd gebied komen ben ik alle gevoel voor richting kwijt. Ook al heb ik er talloze malen gelopen. Maar dan komen we bij het parkje met schapen en watertjes en is het weer bekend terrein. Dan is het nog krap een kilometer. Om 18 uur stappen we, 23 km verder, voldaan en tevreden weer binnen. Even bijkomen en wat drinken en dan lekker aan de maaltijd die we echt wel hebben verdiend. Een dag wederom die ons blij maakten en aldus Joop voor herhaling vatbaar is.

7. apr, 2019
Vrij

Vrijdag zou ik gaan lopen. Ik zou naar mijn moeder gaan en dacht mooi kan ik in het Gooi eerst wandelen. En dat was blijkbaar nog net een stap te ver. Ondanks dat ik op bekend terrein ben daar, raakte ik in de stress. Dus besloten eerst maar eens in mijn omgeving te gaan lopen. Dat zou ik dan zaterdag gaan doen. Zaterdag kijk ik naar het grijze buiten en de moed zakt me in de schoenen. Alleen gaan lopen in het grijze weer? Ik kon me er niet toe zetten. Zondag dan maar. En vandaag werd ik wakker om half 8 en de zon scheen. Nou heb ik geen excuus meer. Gewoon de route naar de bootjes niet te ver en mooi om te lopen. Dan gaat de telefoon en belt mijn moeder op. Dolgelukkig want vandaag mag ze dan eindelijk naar huis. Wat is dat allemaal boven verwachting goed afgelopen. Dat had niemand meer verwacht. Ik ben blij voor haar. Om 10 uur sta ik buiten en begin ik aan mijn loopje. Ondanks dat het mooi is vind ik het maar lastig alleen, dus hop de muziek op mijn oren. En bewust blijven kijken naar al het nieuwe groen. Wat heerlijk dat de winter weer voorbij is en alles weer kleurt. Ik had bedacht na 10 km te pauzeren maar kwam na 9 km een bankje tegen. Tja wat doe je dan? Precies het bankje benutten🙂. Wie zegt me dat er na 1 km weer een bankje staat. Voeten luchten en met dat ik mijn schoenen uittrek zie ik dat mijn sokken nat zijn. Kleine inspectie leert me dat de schoenen nog steeds niet goed droog zijn van de laatste wandeling. Ik mopper op mezelf. Had je nou niet vanmorgen even kunnen opletten.... Sokken maar uit en even te drogen hangen. En dan zie ik ook de blaar die nog niet helemaal genezen was in al zijn pracht en glorie uitsteken op mijn hiel. Wel ja dat kan er ook nog wel bij. Een grondige inspectie van mijn tas levert nog wat wandelwol op. Dat moet maar helpen vandaag. Pijpen van mijn broek af en lekker in korte broek en t shirt. Even later ben ik zover en kan ik weer verder. Ik merk dat ik te hard loop en mijn hoofd niet uit is. Dus ik houd de muziek maar braaf op mijn oren. Er is ook zoveel gebeurd. Het feit dat ik de verwenzorg heb neergelegd bij deze baan vind ik nog steeds verdrietig. In bijna 14 jaar van de grond af opgebouwd in mijn uppie en in 5 minuten tijd is alles weg. Natuurlijk ik neem het deels mee, maar alle lieve mensen die me zo gesteund en geholpen hebben binnen Parnassia en waarmee ik zoveel contact hebt opgebouwd dat is ineens weg. Van bestuurders tot clientenraad en mijn oude praktijkbegeleider ik kon altijd op ze rekenen. Maar ik ben ook dankbaar dat ik het heb kunnen doen. Er zijn veel mooie dingen gebeurt en daar kijk ik met plezier op terug. Ik zie al een poosje ondertussen de wit rode markeringen van het Romeinse Limes pad en die buigt ineens af door een stukje natuurgebied. Ik loop er voorbij maar even later sta ik ineens stil. Zal ik.... Maar de bootjes dan en die leuke route? Keuzestress en ik schiet in de lach😀. Hoezo moeten naar de bootjes, ik moet niks. Ik loop terug en een mannetje die ik voorbij gehold was schiet in de lach. Wat vergeten vraagt ie? Nee ander idee van de route zeg ik hem en hol door. Het is een leuk stuk wat ik nog niet eerder gelopen heb en dwars door het weiland loopt. Er zijn van die grote oerossen. Nooit geweten dan die in de polder lopen. Houdt 25 meter afstand en loop niet tussen de kudde door staat er op een bordje. Neuhhh was ik niet van plan. Op respectabele afstand passeer ik ze. Bijzondere dieren en prachtig om te zien. En dan heeft mijn hoofd ook de uitknop gevonden en begint het echte genieten. Het gevoel van vrijheid komt weer binnen en ik straal. En dat merk ik aan de mensen om me heen. Iedere keer word ik begroet met een grote lach terug. Maar ik heb geen zin in een praatje dus loop wel door. Als ik kijk hoeveel km ik erop heb zitten blijken er dat 17 te zijn. Gunst ja dat romeinse limes pad is natuurlijk geen rondwandeling. Zover had ik nog niet nagedacht. En waar ik ergens was geen flauw idee. Ik zag wel een stad dus dacht okee ik volg de route naar de stad en dan ga ik in de stad kijken waar ik ben en hoe ik weer thuis kom. De stad was Alphen aan de Rijn. Hoe kan het ook anders met dit pad, ik kom bij het archeon uit. Ik kom bij het station waar met grote letters de verbinding op staat. Iets waarveel pelgrims mee bezig zijn. Ik mijmer er even over en denk nee ben ik nooit mee bezig. Ik ben in de natuur met de natuur verbonden, wat mij van binnen stil en rustig maakt. Meer vraag ik eigenlijk niet. In de stad zet ik google maps aan. Die stuurt me alle kanten op behalve de goede. En de mensen die ik veelvuldig vraag weten het allemaal zeker welke kant Leiden op is, maar geen een uitleg is hetzelfde. Uiteindelijk kom ik via de stad in een industrie wijk die iemand me als weg had gewezen en was ik flink aan het mopperen. Waarom had ik dat pad nou gevolgd op zondag als er geen openbaar vervoer naar huis te bekennen is. De enige bushalte die ik tegenkom zegt dat de bus over een uur komt en alle kleine gehuchten afgaat. Dan ben ik nog een poos onderweg en een uur wachten in een industrie gebied nou nee. Als eindelijk google mapps me op het juiste spoor weet te zetten kom ik bij een tuincentrum. Yessss koud drinken want ik zweet me het heen en weer. Klein zakje chips voor het zout is het enige wat ze aan zout hebben dus vooruit maar. Tenslotte ben ik deze periode 7 kilo kwijt geraakt. En ik moet nog 14 km dus loop dat er wel weer af. Erg veel zin heb ik niet meer na 21 km en ik zit echt moed te verzamelen. Ik zag de weg langs een N weg lopen en om nu nog 14 km langs de drukke weg te moeten stappen is nou niet erg zin makend. Maar na een kwartiertje schoenen weer aan en aan de wandel. Ik moet echter de weg oversteken en kom dan ineens weer in de polder. Een prachtig stuk. Het spookverlaat. Waarom het zo heet geen idee want het is er echt schitterend. Het grote genieten is weer begonnen. Weg moeheid, weg geen zin meer, ik lach van oor tot oor. Er zijn veel mensen aan het fotograferen en een man zegt mooi he die natuur. Ja schitterend. En dat wordt vaker gezegd. Mooi he, genieten he, en ik beaam het volledig.

Waar ik ondertussen ben geen idee maar de navigatie brult af en toe als ik links of rechts moet. Dus die volg ik maar braaf nu. Er komen donkere wolken en ik denk ja heel leuk, maar ik heb niks bij me als het gaat regenen. Dus doorstappen maar in de hoop dat de weergoden me gunstig gestemd zijn. En dan ineens sta ik op bekend terrein en zie ik Hazerswoude in de verte liggen. Mooi want ik wil niet in het donker over onbekend terrein lopen en ik heb geen idee hoe laat het donker gaat worden. Zeker met die grote donkere regenwolken boven mijn koppie. Bij Hazerswoude is het even gissen wat ik ga doen. En gezien het droog blijft nog, besluit ik niet helemaal hetzelfde stuk langs de lange polderweg naar Benthuizen te lopen, maar de andere kant op te gaan. Iets meer kilometers maar wel leuk. Ik weet dat daar ook nog een bankje moet zijn ergens. Ik ben daar ooit eens op de grond gaan zitten en kwam wat later een bankje tegen dacht ik. Dus even door. Nou en dat bankje hebben ze denk ik verplaatst, want het duurde en duurde maar. En toen was het daar ineens en kon ik met een zucht van verlichting nog even gaan zitten. Er zaten 32 km op. Echt moe was ik niet maar mijn rug begon wel wat moeilijk te doen. Nog even mijn 2 liter water verder aanspreken. Het viel me op dat ik de hele dag nog niet naar de wc had gehoeven ondanks dat ik wel al bijna 2 en een halve liter vocht naar binnen had. Ik denk dat ik het er allemaal weer net zo hard uitzweette. Want ondanks dat de termometer 17 graden aangaf, ik had het bloedheet. Pauzes waren vaker maar kort. Dus ook weer snel op pad. En dan stopt er een auto een stukje verder en springt er een vrouw uit. Hee ik zei tegen mijn man die heeft de santiago schelp ik moet haar spreken. Nou ik ben niet op weg naar Santiago wel op weg naar huis zeg ik. En ja ik ben twee keer in Santiago geweest. Nou zij ook. Een keer van Sarria de laatste 100 km en de laatste keer vanaf porto. En morgen gaat ze weer en dan een oud stuk lopen. En ja als je dan een pelgrim ziet dan moet je stoppen en degene even aanspreken. Waarom geen idee maar het blijft altijd wel grappig. Veel tijd trek ik er niet voor uit want ik wil verder. Laatste stukkie. Bij het noord aa begon de donkere wolk toch echt in omvang te groeien dus tijd dat ik thuis kwam. Maar vindt dat stuk altijd zo mooi en zeker met het avond worden. De rust van de natuur komt dan ook in mijn lijf en dat voelt heel erg fijn. Dus om het noord aa heen de wijk maar in. Er staat een man te vissen. Schitterend gezicht. Op een smalle betonnen richel met die prachtige lucht er boven. Nog even een foto van maken en dan echt het laatste stukje. Mijn hoofd wil er nog niet aan. Ik had wel door willen blijven lopen, maar mijn rug en benen zeggen dat het mooi is geweest. En na 40 km begint het dan 200 meter voor mijn huis te regenen. Wat een goede timing.

De afstand tja dat was absoluut niet gepland maar wat een mooie dag.

3. apr, 2019
Een dag soppen in mijn schoenen met Marja

Soms vraag ik me af als ik zie hoeveel mijn verhalen gelezen worden, wie leest nou zoiets? Stukjes uit mijn wandelende leven en stukes hersenspinsels daar is niet zoveel belangrijks aan. Toch is de site duizenden keren gelezen. Toevallig hoorde ik dat degene die wel een enorme hekel aan mij moet hebben gezien het pesten en treiteren op de werkvloer mijn verhalen volgt. Ik moet erom lachen en denk welkom hoor. Ik heb niets te verbergen. Ik dacht nee ik heb aan niemand een hekel en ook geen haat gevoelens, maar sommige mensen vind ik gewoon triest. Zeker als ze hun heil zoeken in pesten en treiteren. En dan mijmer ik verder dat ik best wel sterk ben. Waar ik veel verhalen lees van mensen die er aan onderdoor gaan en zichzelf waardeloos gaan voelen denk ik ja, Lichamelijk ging ik steeds vaker en sneller stuk en geestelijk was ik doodmoe maar ik ben me niet onzeker gaan voelen omdat ik wist dat mensen die dit doen trieste mensen zijn. Door naar anderen te trappen hoeven ze niet naar zichzelf te kijken en ik heb medelijden met ze. Het lijkt me een eenzaam bestaan. Dus welkom pester ook jij hoort erbij. Vandaag samen met Marja, een van de pelgrims afgesproken. Om kwart voor 10 was ik in Amstelveen waar Marja nog druk bezig was zich klaar te maken. Na een bak koffie en bedenken welke route we gaan lopen was het op pad. Eerst naar de Japanse tuin die nog prachtig in de bloesem stond. Het was koud maar nog droog. De regen zou vanmiddag komen en ik hoopte op de late middag. Na de Japanse tuin route gewijzigd en andere wegen ingeslagen. Gezellig de polder in richting Uithoorn. De regen kwam echter al snel en de poncho's konden aan. Warm was het verre van dat en mijn handen waren echt koud dus ik vond het ook niet erg. Tropische temperaturen onder de poncho 🙂. Na niet al te lange tijd echter bleek ik de verkeerde paar schoenen te hebben aangedaan. De schoenen van Santiago die niet waterdicht zijn en ik voelde me gaan soppen in mijn schoenen. Het hagelde, overgaand in regen, even droog en weer hetzelfde. Het voelde als vanouds en vanzelf kwam het liedje It's a long way tot Santiago weer in me naar boven. Dat bleef de hele weg door mij heen zingen. En gek genoeg ondanks dat ik het erg koud kreeg met die drijf natte voeten, ik had het bere naar mijn zin. En ineens dacht ik ik wil ook weer alleen gaan lopen. Het eerste kroegje waar we voorbij liepen bleek dicht te zijn. Geen koffie en niet opwarmen. Dus maar verder. Bij een openstaande schuur zijn we even gaan schuilen. Het werd weer droog maar zodra we gingen lopen begon het weer met de volgende hagelbui. We babbelden wat in de regen en hagel of we zwegen een poosje. Gezien het verkeer liepen we op een smal paadje waar ook flink wat water kon staan. Alles aan nattigheid deed me denken aan Santiago. Het duurde niet lang of we kwamen bij een theetuin. Opwarmen, schuilen en een bak koffie. Het bleek een ontzettend leuk ding te zijn met gastvrije mensen. Het was tevens een pluktuin maar dat sloegen we in de nattigheid over. Belangrijker was, er was een kachel😀 Staand voor de kachel met koffie opwarmen. En we waren er nog niet lang of het was weer droog. Het zou toch niet waar zijn. De gastheer was een gezellige prater. Ze geven er workshops lampen maken van fles pompoenen. De voorbeelden waren erg leuk. Jammer dat ik geen handige handjes heb. Toen we verder wilden gaan begon het, je raad het al, te regenen. De gastheer keek op zijn buien radar. Nog een uur dan bleef het een poos droog. Nog maar een half uur voor de kachel staan schroeien en toen toch maar besloten weer op pad te gaan. Poncho's weer aan. Ik had geen jas aan en de boorden van de mouwen van mijn vest waren nat. Ook de binnen kant van de poncho's waren nat. Laat ik nou toch al een poncho met rits te willen gaan kopen, de noodzaak nu is er ook. Het pieterpad komt eraan dus ik zal moeten. Buiten werd het al snel droog en de poncho's konden uit. Toen ook nog de zon kwam en het wat warmer werd verdween het liedje uit mijn hoofd. We konden nog wat foto's maken en we liepen het laatse stukje naar Uithoorn. Na 16 km vonden we het ook welletjes. De bus terug naar Amsteveen. Laat je dan je ov kaart vergeten dan is een ritje van 6,50 euro duur.

Maar niet getreurd het was een mooie dag en mooie wandeling. Bij Marja droge sokken geleend en een warme hap mee gegeten. En toen was het tijd om de natte schoenen weer aan mijn nog steeds ijskoude voeten te doen en op huis aan te gaan. Met dankbaarheid kijk ik terug op een fijne en bijzondere dag. Met dank natuurlijk aan Marja🙂


31. mrt, 2019
Leiden Voorschoten Wassenaar Den Haag

Zomertijd dus uurtje korter slapen. Om 7 uur dan ook nog de wekker en dan is het even moed verzamelen op gang te komen, na al een vermoeiend dagje gisteren. Toen eerst naar moeders haar verjaardag vieren. Iets wat we niet meer hadden durven dromen. Daarna terug via collega spullen halen en toen pas laat thuis voor mijn doen de laatste weken. Dus het was wel even zuchten en zin maken. Om 9 uur zat ik in de bus om de volgende halte Mirjam ook te zien instappen. Samen op weg naar Leiden. Tja en zondag dus de snelbus rijdt niet. Met de bus om vervolgens met de randstadrail naar Den Haag te gaan en daarvandaan met de trein naar Leiden. Dikke stress of er genoeg op mijn ov kaart stond voor de trein. Dat ging net wel.

Nergens een oplaadpunt. Beetje slordig NS.

Om 10 uur waren we in Leiden waar al een groot deel van de kudde stond. We bleken met 12 pelgrims vrouwen te zijn. De mannen haakten massaal af. 25 km te ver?😀 Geen idee maar wij gingen op pad. Het was nog fris en de laagjes konden dus ook niet uit. Eerst Leiden door via wat leuke plekjes en zo aan op Voorschoten. Voor mij 9 onbekende dames dus leuk om met elkaar te kletsen. Bijzonder hoe snel lopen met elkaar toch een band geeft en hoe snel je allerlei gespreks onderwerpen vindt. Maakt niet uit wie of wat je bent, je hoort er gewoon bij. Blij ook dat ik mee kon en weer samen kon lopen. Alleen is het nog steeds lastig. Ondertussen kreeg ik het behoorlijk warm dus jas kon uit.

Heerlijk al die kleding langzaam van je lijf te kunnen pellen. In Voorschoten was ik heeeel erg blij met een koffie stop. Hoge nood, dus direct door naar een toillet. Wat een opluchting.😉 Na de koffie was het 10 voor 1 en tijd voor verder. Op weg naar Wassenaar. Tijd ook om goed wakker te worden. De blauwe lucht was er ondertussen ook en dat doet heel erg goed voor mijn humeur. In goede stemming ging het verder. Babbelend, soms ertussen alleen lopend of er een beetje achterhangend en foto's makend. Laat mij maar even gaan denk ik soms. Er is genoeg gebeurd wat moet plekken allemaal. In Wassenaar vinden we een bankje en kan een 3 tal mensen even zitten. De rest staat of zit op de grond. Yess tijd om ook de broeks pijpen af te ritsen en verder te kunnen in korte broek. Ik houd van dit mooie weer.

En het was een leuke kudde die ook lekker door stapte. Groepje voorop groepje er tussen en een groepje achteraan hangend. Prima. In Den Haag zouden we eindigen bij de st Jacobs kerk. Geen idee dacht ik waar die zou zijn. Via het voorhout en toen zag ik het. Een kerk waar ik ooit zo boos ben geworden op een preek dat ik de kerk uitgelopen ben. Daarna ben ik bijna nooit meer naar de kerk geweest. De kerk had voor mij zijn glans verloren. Na de kerk van binnen bekeken te hebben was het door naar de andere jacobs kerk waar we ons etappe drankje dronken.Proostend op een mooie dag. Daarna ging het via het binnenhof, de peperbus en haagse tieten naar het station en zwaaiden we elkaar gedag. Tevreden keerden we na dik 27 km huiswaarts.

29. mrt, 2019
Lente snuiven

Vandaag samen met Gerda weer eens op pad. Tijd om wat lente te snuiven en waar kun je dat beter doen dan bij de Reeuwijkse plassen. Gerda was er nog niet eerder geweest. Ik ken het gebied aardig. Heb er al wat voetstappen liggen en mijn tante had daar vroeger een huisje, waar ik wel wat leuke herinneringen aan heb.

Na telefoon bedrijfsarts en afspraken te hebben gemaakt om op 8 april weer te gaan opbouwen naar Gerda gegaan en om 10 voor half 11 konden we gaan lopen. Het was prachtijg weer, gelijk al vest uit en in t shirt. Goed om samen te lopen want alleen wil het nog niet erg vlotten.

Mijn benen zeggen me laten we er een luie dag van maken dus snel kom ik niet vooruit vandaag maar we hebben veel te kletsen, soms stil te zijn en gewoon te genieten. Prachtig al die bloesems en kleuren pracht weer. Bij een volkstuin denkt Gerda dat het allemaal stukjes grond zijn en een soort complex is. Als ik het vraag aan een man die daar bezig is nodigt hij ons uit. Kom eens kijken, ik heb iets moois zegt hij zo ongeveer. In een kasje staat trotse mama kip met 2 kuikens. Prachtig zo als die man kan vertellen. Duidelijk blij met wat hij heeft. Dat is fijn om te horen en fijn dat wij mogen mee genieten in zijn geluk. Ook de andere kippen moeten we zien en hij vertelt welke rassen hij heeft die ik net zo hard weer vergeet. Elkaar een fijne dag wensend gaan we verder. Al verder kuierend komen we bij een stuk door de polder. Langs de spoorlijn. Iets minder maar is maar een klein stukje. Daarna mogen we over hekjes klimmen en lopen we een stukje van het pelgrimspad. Soms denk ik dit stuk ken ik niet maar vaak zie ik dan ook wel weer iets dat ik denk van oja hier ben ik al eens geweest. Maar erg is dat niet. Net als de polder thuis, ik blijf ervan genieten. Er staan ook schitterende huizen langs het water. Zullen de mensen nog beseffen wat een rijkdom ze hebben of is het net als bij ons. Het went en je ziet het net meer. Al moet ik zeggen na 15 jaar blijf ik het bijzonder vinden hoe ik woon.

Om 16 uur zijn we bijna 16 km verder en is het maar weer even zitten. Ongemerkt verdwijnen de broodjes en banaantjes. Ik had niet veel bij me maar Gerda zorgde vandaag voor de eitjes en pakjes eiwit rijke drank. Niet wetend hoeveel we nog precies moeten lopen gaan we weer op pad. Proberen iets meer door te stappen gezien de tijd. Maar verdraaid dan komen we bij opa Antonio en zijn ijs kar en tja dan is het toch maar weer even genieten van een ijsje op een bankje. Gelukkig is het daarna nog maar een kilometertje of 3. Nadeel van de route is dat je nergens naar het toillet kan en zitten langs de weg, waar steeds fietsers en wandelaars langs komen is ook niet echt een optie. Dan ook wel blij dat we terug zijn bij het wapen van reeuwijk, een tentje waar we gelijk, voor het eerst dit jaar lekker buiten kunnen eten. Ik kon nog in korte broek blijven zitten zo heerlijk. En met uitzicht over het water. Gerda droomde al van een vakantiehuisje hier aan de plassen🙂. Het leven was voor even weer goed vandaag en we hebben echt genoten. Ik hoop dat ik binnenkort de moed vind om ook weer alleen op pad te gaan. Het wordt tijd dat er een draad wordt opgepakt.



24. mrt, 2019
Op zoek naar een route voor de pegrims loop

Gisteren zou ik gaan lopen met iemand uit de kant van Rotterdam maar die appte me al vroeg af. Gezien het grauwe grijze weer besloten me ook nog maar even om te draaien en dan alleen zondag te gaan. Zou ook beter weer worden. Vanmorgen 8 uur bed uit. Yes zon schijnt ik ga wandelen. Had er helemaal zin in. Ik wilde op zoek naar de route langs bootjes die ik toen zo leuk vond maar niet kon terug vinden. Ineens bedacht ik me dat ik die hier beschreven moest hebben dus op zoek. En bingo gevonden ook. Net toen ik dacht oke spullen klaar leggen, werd het grijs en was de zon weg. En ook even zo snel was de zin om te gaan weg. Ik heb het lastig nog steeds. Ondanks dat het de betere kant met mijn moeder opgaat en ondanks dat ik een onwijs leuke nieuwe baan heb buiten parnassia waar ik echt naar uitkijk. Alles gaat nog op de dwingende manier. Ik snap het niet en word er serieus simpel van. Uiteindelijk Mirjam een app gestuurd ben je druk? Die twijfelde tussen lopen en soppen dus knoop door gehakt. Uurtje om ons klaar te maken en 11 uur afspreken. Stipt 11 uur was ik bij haar. Bootjes of route voor mei als een groepje pelgrims hier komt lopen. Opnieuw knoop doorgehakt route voor mei. Gezien de zon nog steeds weg was had ik ook geen zin in naar de bootjes. We hadden het Westerpark en balij bos op de pelgrims voor 1 dag facebook site staan maar dat gaat een hele andere route worden. Langs het noord AA leuke weg aflopen door de polder om uit te komen in het Buitenpark. Onderweg extra puffen het was weer eens zover. En toen zag ik ineens de weg rechts en dacht ik, verrek we moeten rechts en wilde ik als een speer een scherpe bocht maken. Direcht schiet het ook door me heen dat is geen weg dat is water. Beetje koud om te zwemmen 😀. Ik schrok me de tandjes en Mirjam had ook zoiets van wat heeft die nou weer? Had ook trek en in combi met benauwdheid word ik dan erg moe en gaan mijn hersenen blijkbaar met mijn ogen aan de haal en de boel lopen bedriegen. Het buitenpark ligt tegen het Westerpark aan. We kwamen er wel achter dat we al 8 km gelopen hadden dus dat werd even denken. Westerpark rond wordt het een lange tocht daar gaat niet iedereen vrolijk van worden. Het buitenpark dan maar? Ook een super mooi park gebouwd op een afval stortplaats. Nooit geweten tot vandaag. Tot aan het buitenpark had ik het niet echt naar mijn zin, maar denk nu, goh dat heb ik nooit als ik in een dip zit de eerste kilometers. Maar na wat eten knapte ik op. De zon kwam er ook meer aan te pas. Altijd goed voor mijn hum. De lente is ook echt begonnen. Je ziet langzaam aan steeds meer in bloei staan. Bij een tuinders complex was een heel mooi stukje vol met hyacinten narcissen en ander bloeisel. Mooi om te zien die uitbundige kleuren. Vraag rees toen geen westerpark waar gaan we dan onze rust stop zetten? Google maps maar aan en we vonden er niet ver vandaan een restaurantje de witte raven. Perzisch, geen idee, maar, maar even kijken. Nou en als ergens je humeur van opknapt is het wel van dat tentje. Gewoon boerderijtje wat omgetoverd is en waar een syrische jongen ons hielp. Onwijs leuke jongen gevlucht uit syrie 3 en een half jaar geleden en sprak reuze goed nederlands al. In zijn thuis land interieur architect hier volop in de bediening. Mijn stoel werd netjes aangeschoven en i.p.v. alleen een kopje muntthee toch ook even een perzisch hapje proberen. De jongen vertelde dat je zomers buiten kon zitten. Voor op het terras had je wat drukte van auto's achter wat meer rust van koe en schaap. Ik moest er erg om lachen. Hij vertelde er ook zo enthousiast over. Mirjam ging aan de omelet maar dat is me teveel. Aan de joghurt met knoflook en spinazie. Beide gerechtjes waren ontzettend lekker en we denken dat perzisch eten als hoofd bestandeel knoflook heeft. 😀Wel aan mij besteed. Ook de inrichting was gezellig en sfeervol en we komen er zeker nog wel eens terug om gewoon lekker te eten. Daarna ging het door. Stukje terug en via de weg langs het buitenpark naar Stompwijk en van daaruit naar huis. Ik was helemaal weer blij en vroeg me toch af waarom ik zoveel moeite heb om te gaan lopen als ik weet dat ik zo happy thuis kom. Na een dikke 20 km stap ik een verdikking rijker, in de vorm van een blaar mijn huis in.

Tevreden dat de route al vast ligt.

16. mrt, 2019
Fijne dag in roerige tijden

En toen ging het een mis met mijn moeder twee weken terug ongeveer. Scheurtje in aorta longontsteking erover heen etc. Nog maar sinds mei het contact hersteld en moet ik haar dan nu alweer laten gaan? Mijn hoofd kon er niet bij. De dag erna te horen krijgen dat na 8 jaar vechten tegen pesten van een collega ik de strijd verloren heb kon er ook nog wel bij. In mijn bollletje ontstond kortsluiting en met ma werd het me allemaal teveel dus zieketewet in. Weg kunnen als het nodig is niet de angst dat ik niet weg kan etc. Een ding wist ik zeker. Ik was al even aan het solliciteren en had een leuke baan gezien dus cv gelijk de deur uit en ws andere organisatie kleinschalig en zoveel leuker. Verwenzorg mag ik het niet noemen als ik daar ermee ga beginnen want het moet normaal zijn. Klinkt als muziek in mijn oren. Eenmaal thuis zag ik wel dat het al langer niet oke ging en ik steeds minder deed en ook steeds meer mijn huis verwaarloosde. Deze week dus begonnen met mezelf te dwingen van de bank af te komen en te gaan ruimen en ook het wandelen weer op te gaan pakken. Bedacht dat ik mezelf niet zo ken als altijd druk druk en bezig zijn. En zo down ken ik mezelf ook niet. Ik sta toch wel wat optimistischer in het leven. Dus hoppeta de boel weer bij elkaar rapen. Vandaag hadden we de pelgrims voor 1 dag loop in het Amsterdamse bos. 15 km dus mooi stukje om mee te beginnen. Goed voor de afleiding om ook met de club te lopen. Om kwart over 10 waren we bij Marja die vandaag de tocht organiseerde. Een warm bad waar je in komt. Lieve mensen, en eerlijk, ik hecht me niet zo snel maar deze mensen draag ik als en kostbaar geschenk in mijn hart. Wie ben ik nou helemaal dat ik me zo thuis mag voelen. De dag begon met koffie en santiago taart waarna de poncho's aangingen en we op pad togen. Het was wat druppelig maar ik had al steeds gezegd Victor gaat nog mee dus de beloofde regen komt niet. En zo was het ook. 🙂Het klaarde op en werd droog. En ik had het geweldig naar mijn zin. Even mijn verhaal kunnen doen om daarna ook weer leuke gesprekken te hebben en gewoon te genieten. Bij het pannenkoeken restaurant na 7 km was het stop. Wat eten en drinken en rust. Voldaan (geen pannenkoek maar broodje zuurkool met worst en uit voor mij was meer dan genoeg) ging het verder. Het was en bleef droog dus mijn regenponcho verdween en bleef ook in de rugzak. Na 15 km waren we weer bij Marja waar haar man ons opwachtte met thee koffie soep hartige taart en stroopwafel. Er werd nog lang nagepraat en gelachen. Maar om kwart over 7 was het dan echt tijd om op te stappen. Victor voor langer gedag zeggen die begint op 2 april met zijn tocht richting Santiago en de anderen ach volgende week ben ik voor mijn nieuwe baan een paar uurtjes aan het kijken in Rotterdam en zit ik vlak bij Joop Hetty Victor en Paul dus loop er wel geregeld even binnen 🙂

Maar deze dag zit weer in mijn lijstje van super fijne dagen.

Nu nog maar blijven hopen dat het met mijn moeder nog goedkomt en de nieuwe baan me goed gaat doen en dan lacht het leven me weer helemaal toe.

26. feb, 2019
10 km meer niet....

Vandaag met mijn nieuwe wandelmaatje Mirjam gaan lopen. Mirjam wilde maar 10 km om te oefenen met haar wandelstokken. Dus dacht ik dan gaan we om half 11 gewoon een rondje polder doen. Het was echt prachtig weer. Al snel ging dan ook het vest uit en konden we in t shirtjes verder. Mirjam liep eigenlijk al snel goed met de stokken dus dan maar een stukje verder door. Mensen zijn met dit weer ook vrolijk en er werd heel wat gegroet. Ook dat we nog een eindje te gaan hadden naar Santiago. 🙂Bij Zoeterwoude bij de kerk wist Mrjam dat je daar een pelgrims stempel kon krijgen. Had ik dat geweten met de polderloop. Met een stempel rijker zijn we doorgelopen. Bij het gemeentehuis van Zoeterwoude zijn we rechtdoor blijven lopen. Ik kan me nog ergens een stuk herinneren met bootjes maar geen idee waar natuurlijk. Misschien die weg wel. Eerst gingen de pijpen van de wandelbroek van Mirjam er nog af. Ik had er een aan zonder afritsbare pijpen helaas. Goh hee en dan komt er op fb een foto voorbij van vorig jaar toen ik met Gerda liep te blauwbekken in de vrieskou in de polder. Wat een verschil met vandaag. De route bleek niet naar de bootjes te gaan wel dwars door het weiland. Mijn schoenen en broek zaten onder de koeien poep. Filosofische gedachten komen op. Wat is de ware pelgrim? Die stinkt 😀Mirjam had een leuke app die elke keer wat zei en ik verstond alleen maar, " hallo mevrouw gaat het goed? " We moesten er om lachen. We liepen in het verkeerde deel van het weiland en liepen ons vast tussen te brede sloten. Geen zin om polstok te springen en ook niet in zwemmen, terug en het volgende weiland in. Dat liep gelukkig wel naar een overstapplaatsje. Verder langs een hek en onder schrikdraad door en dan staan we op de weg naar de rijneke boulevard in Hazerswoude rijndijk. Een weg achterlangs was een leuke weg wist ik dus die ingegaan. En toen kwamen we bij de weg die ons naar een voor mij bekende kerk voerde. Toen ik de beelden van de kerk zag schoot me ineens te binnen dat er leuk stukje weg aan ging komen met nog een kerkje. En ja hoor eind rechts en ik wist dat die weg naar Hoogmade ging en dan dus door een heel mooi stuk polder terug naar Zoetermeer. En we kwamen langs het tuincentrum waar ik destijds wat was gaan drinken dus nu ook weer. Lekker kaasbroodje met cola zero voor de caffeine die ik nog niet gehad had. Verder gaat het langs de meubel boulevard van Leiderdorp. Geen fijn stuk maar het mooie komt bij Hoogmade denk ik dan maar. Mirjam ziet even later een weg naar links naar Leiden. He nee saai denk ik, Maar even gaan rekenen en het blijkt nog wel een heel eind te zijn via Hoogmade dus gezien de tijd linksaf langs het water. Lange weg niet onaardig en we genoten van het mooie weer en het wandelen. Op een gegeven moment leiden vele wegen naar Rome en kwamen we in overleg met een vrouwtje. Na wat gepuzzel werd het verder naar leiden en daar op de bus. Het was tenslotte ook later op de dag. Ook dat plan ging weer om zeep. We kwamen langs nog een meubel boulevard in Leiderdorp. Geen idee waar we zaten, maar volgens mensen zaten we goed. En dat zaten we ook. We kwamen in Leiden en ik ontdekte dat we op de weg liepen waar ik met die 75 km een paar jaar geleden zo brak en alle frustraties en ellende eruit heb getierd en gehuild. De weg naar de bushalte bij Lammerschans. Daar aangekomen besloten even te rusten en dan toch maar door te lopen. Even mijn voeten gecontoleerd, waar ondertussen drie blaren op zaten. 1 joekel en 2 kleine en alle drie op mijn hielen. Tja ze waren nog niet geheeld van de vorige wandeling. Beetje wandelwol er tegen aan geplakt en verder. We bogen ons nog even over het vraagstuk wat is het verschil tussen lopen en wandelen. Ik heb een hekel vaak aan lopen en ben zelfs ooit met de auto naar appie Heijn gereden 400 meter verderop. Toen was ik ook wel heel erg moe😉 Maar lopen dan moet ik altijd ergens voor. Of een boodschap of naar iemand toe en dan is lopen niet leuk. Vaak denk ik dan:" mij te ver". Maar nu aardig dicht bij huis begon ik mijn benen ook wel te voelen. En ook de blaren staken af en toe. Aan de andere kant wilde ik nog wel een poosje door. Fijn zo blij kunnen zijn. Er zat de hele dag een liedje in mijn hoofd de zon komt op en de zon gaat weer weg of zoiets en alleen dat ene zinnetje. Verder ken ik het niet. Moet het eens opzoeken. Appje van mijn schoonzus kwam ook nu waar mijn moeder is. Die heeft een scheurtje in haar aorta en ligt in het ziekenhuis. Ik wist alleen nog niet welk ziekenhuis. Morgen maar even bellen en zaterdag op bezoek. Hopelijk komt alles goed. De laatste kilometertjes kwam de rust van de avond in de natuur. Dat is zo een heerlijk gevoel wat gewoon ook in je eigen lijf gaat zitten. Een lijf wat zich ook voorbereid op de nacht. Na een dikke 33 km zat het er dan toch op en waren we thuis. Tevreden en blij met deze toch weer zo mooie dag.


22. feb, 2019
Bijzondere middag

Mooi weer de afgelopen week en ik dacht: 2 dagen vrij, mooi 2 dagen lopen. Helaas werd ik gister wakker van de wekker en hoorde de regen tegen de ruit. Dat ging het niet worden. Vandaag dan maar, dan zou het een mooie dag worden. Om half 9 ging de wekker en keek ik tegen het grijze weer aan. Mijn plan was de nieuwkoopse plassen maar dat liet ik varen. Op de buienradar zag ik dat er vanmiddag nog een bui kon overtrekken. Ik had al helemaal geen zin meer. Uiteindelijk om half 12 pas de deur uit gegaan. Ik had me bedacht maar eens richting de Vlietlanden te gaan. Bij Stompwijk moest ik een lange saaie weg door de polder. Even denken en besloten de Vlietlanden te laten en gewoon Stompwijk eens in te lopen. Best wel een aardige weg. Ik kwam langs een bruggetje met de tekst: "Het is nog nooit zo donker geweest, of de zon gaat weer schijnen".

En ik dacht, dat klopt toch maar weer als een bus. Na een periode dat ik echt in een heel diep dal heb gezeten, waarin ik veel last had van een pestend stel wat me nog wel eens de kop kon gaan kosten, vertelden lieve collegae de waarheid naar buiten te hebben gebracht bij de leidinggevende. Ik vond het zo ontzettend lief dat ik echt geraakt was. Dat gaf weer een beetje licht in de duisternis. Wel vaker kom ik zo lopend teksten tegen, waarvan ik denk goh ook appart... Past net op de situatie waarin ik mij bevindt. En dan ineens bevind ik me toch op de weg naar de Vlietlanden. Och ook leuk dan loop ik toch nog wat ik vanmorgen had bedacht. Tijd voor muziek! always look at the bright side of life kwam voorbij en ik zong van blijdschap mee. Mijn lijf krijgt dan altijd de neiging om te gaan huppelen. Het grijze weer lijkt er zonniger door te worden. Ondertussen honger krijgend even de rugzak af en staande een krentebol naar binnen werken. En me bedenken dat het niet zo handig was de ochtend te vertutten. Ik kon nu niet erg veel rusten. Maar goed het zij zo. Ik bedacht me dat ik de volgende wandeling een t shirt moet gaan aantrekken. Mijn trui was drijfnat van het zweten.

Het is raar weer voor februari. Vorig jaar liep ik nog in de vrieskou, nu is het 14 graden. Ik kon kiezen linksaf naar Leidschendam rechtsaf naar Leiden. Oja kan wel, linksaf naar Leidschendam, dan loop ik via de polder weer terug. En vervolgens ga ik rechtsaf richting Leiden. De vaart ben ik al snel zat. Lange rechte weg, beetje saai. Gelukkig kan ik afslaan richting de Vlietlanden. En daar heb ik dan een leuke ontmoeting. 3 dames lopen op me af en 1 vraagt ga je naar Santiago? Nee ben ik in juni van terug gekomen. We raken aan de praat. Dat wil zeggen 1 van de dames doet het woord de andere 2 zwijgen. Dat ik ook met pelgrims routes loop vond ze verbazingwekkend. Heb je dat in Nederland ook? Ja hoor ook in Nederland. Zij verteld vanuit huis naar Lourdes te zijn gelopen. Ja wel met 20 kilo op haar rug want de tent was mee. Oja denk ik zo een pelgrim dus. Ze wil met de twee andere meiden de route du nord gaan lopen. Ik vertel haar de frances gedaan te hebben en 16 dagen in de stromende regen te hebben gelopen. Ooo zegt ze ja daarom gaan wij ook du nord doen. Dat is een hele groene route. Ik heb moeite niet te gaan lachen. Ze vraagt me welke wegen ik nog wil lopen. Nou dit jaar het pieterpad en dan weer verder kijken. Ik vertel haar van het Jizo pad. Een boedistisch pad. Direct zegt ze tegen een van haar medewandelaars, "let je even op en sla je het even op?" Oei denk ik een baasje die denkt te weten hoe alles moet. En nou ben ik echt niet zo een zwever en toch redelijk nuchter maar dat is deze pelgrim verre van dat. Ineens gaat haar hoofd omhoog spreid ze haar armen draait haar handen naar boven en vertelt wat wandelen is. Een ervaring die je hele leven op zijn kop zet. Ik heb geen idee meer wat ze allemaal vertelde maar haar medelopers moesten goed beseffen dat alleen lopen een goddelijke ervaring was. Toen vroeg ze ineens regenjas of poncho. Dacht ehhh even schakelen. Poncho en 2 pelrgrims hebben ze met een rits en die wil ik ook. Oooo van de declathon. Precies. Ja die heb ik al klaar liggen zegt ze voor 2020 als ze willen gaan. Ondertussen sta ik al een 20 minuten stil en begin ik het wel genoeg te vinden. We nemen afscheid en wensen elkaar een fijne wandeling toe. Ik loop door en denk wat een leuk bizar gesprek. En dan schiet ik vreselijk in de lach. Ik bedenk me dat ik toch wel hele aparte pelgrims tegen kom. In spanje die knul die van Nederland was gaan lopen en overal moest vechten met zwijnen of het had over het ontwikkelingsland Frankrijk. Pelgrims die vol devotie vertellen over hun spirituele tochten. Pelgrims die denken op hun linnen gympjes wel even 100 km te kunnen lopen. Nuchtere en vrolijke pelgrims die gewoon een eind gaan wandelen. Tot de laatste reken ik mezelf dan maar al ben ik niet altijd vrolijk. Het gesprek houdt me echt wel wat uurtjes bezig en ik loop echt met een grijns van oor tot oor. Ik zoek de weg langs de Vlietlanden maar kom steeds op het pad naar Leiden. Jammer want ik weet dat als ik het pad wel vond ik langs dat leuke gehuchtje kwam in de polder. Maar oke dan maar door naar Leiden. En ineens zie ik een pad en besef ik Leiden niet, wel dat leuke gehuchtje. Ik heb het ooit 1 keer eerder gelopen en het zat in mijn hoofd. Wel een poosje langs de snelweg en ik bedenk me de muziek maar weer op te zetten. Al zingend ga ik door. Uiteinderlijk de snelweg onderdoor, langs de molen en ik besef dat het toch wel hoogtijd wordt voor een bankje. Die kom ik snel tegen weet ik. Even zitten en nog een krentenbol wegwerken. Soort van mandarijn erachteraan waar ik nu nog het zuur van krijg als ik eraan denk 🙂. Na 10 minuten en een halve liter water wordt het hoog tijd. Te laat van huis en de langere afstand zeggen me door te gaan. Maar ik ben niet moe. Aan het eind van het pad zie ik dat ik aan de andere kant weer bij een drukke weg uit kom en als ik goed kijk denk ik: Potjandoppe ik zou door het leuke gehuchtje komen hoe is dit mogelijk. De wegen lijken zich toch echt te verplaatsen. Dan maar langs de n weg een stuk. En dan kan ik ineens kiezen en zie ik de weg die door het leuke gehuchtje loopt. Gelukkig mijn hersenen zijn nog niet helemaal aan het verweken. De muziek even af en genieten. Nou is het nog erg kaal en dan is zo een gehuchtje ook maar kaal, maar gewoon boertjes die buiten bezig zijn en de rust alsof de tijd heeft stil gestaan maken me blij. Ik ben nog steeds bezig met het gesprek met de pelgrim en als een fietser me groet als hij voorbij komt zegt ik onbewust en heel blij hola. De spaanse groet en ik schiet keihard in de lach. De man kijk wat verwonderd om. Ach ja er lopen vreemde schepselen op Gods wegen. 😉 Ik bedenk me dat het lopen eigenlijk wel heel erg goed gaat momenteel. Dat maakt me blij. En misschien even goed om uit te testen als ik geen tijd heb om echt te rusten hoe het dan gaat. Over mijn nieuwe schoenen ben ik wat minder tevreden. Ik slip er aan de achterkant iets mee en ik voel de blaren opkomen. Verder lopen ze prima maar voor lange tochten zal ik dus nog eens moeten gaan nadenken. Vorige week had ik daar echter geen last van, maar toen liepen we met goede rusttijden. Pieterpad toch maar een paar extra schoenen mee ws. Uiteinderlijk kom ik na een poos toch uit op de n weg en ik bedenk me de wat langere route te nemen door het centrum van Zoetermeer. Had al bedacht toen ik naar Leidschendam wilde daar even wat te winkelen voor de noodzakelijke dingen die ik nodig heb. Dat werd het hem niet dus dacht, dan doe ik het in Leiden. Maar Leiden werd het ook niet dan maar Zoetermeer. Muziek weer op en ik bedenk me dat ik het helemaal prima vind langs de weg. Voor het centrum kan ik dan nog 1 keer stoppen en mijn fototoestel opbergen. Maar dan terug bij Stompwijk zie ik een weg naar links die me het mooiere stuk laat lopen. Dag centrum maar ik ga naar links. Dat is het lekkere van vrij lopen, je kan continu veranderen. Uiteinderlijk kom ik weer bij het Noord AA uit de plas van zoetermeer. Er loopt een weggetje bovenlangs dwars door het weiland en denk ook leuk. Mooi om te lopen en voor nog een paar foto's. Aan het eind als ik weer op de weg uitkom kan ik nog even 10 minuten zitten. Mijn voeten en benen begin ik wel te voelen. Maar genieten doe ik nog steeds en ik bedenk me geen zin te hebben langs de plas naar huis te lopen maar via Benthuizen. Als ik al zingend langs de lama's kom kijken er 2 op. Ik moet erom lachen en zing ze nog maar even toe. Je ziet ze denken wat is dit nou weer. Als ik Zoetermeer binnenstap zie ik dat ik bijna 29 km heb gelopen. Tja en dan komt dat stemmetje toch even boven. Maak er 30 van. Ach ik moet nog boodschappen doen dus ik loop wel om. Vlak bij huis dan idd maar de boodschappen doen want ik zal toch voor eten moeten zorgen voor de komende dagen als ik weer moet werken. Daarna snel naar huis waar ik net na 18 uur en 31 km op de teller binnen stap. Dat was dus idd een snelle tocht maar dik voldaan en met een blij hoofd kan ik uitrusten.

Mijn voeten en benen zijn de enigen die me laten weten dat ik voortaan beter eerder van huis kan gaan.

17. feb, 2019
Wat een bijzondere en mooie dag

Je hebt van die dagen die van begin tot eind kloppen. Zo een dag was vandaag. We gingen met een clubje van de pelgrims een dag op stap. Het Westerborkpad van Muiden naar Bussum. Ik ben niet iemand die een heel pad van begin tot eind loopt, dus ik loop altijd maar een deeltje mee. De dag begon vroeg. Half 7 de wekker. Dat ben ik niet meer echt gewend met heel veel late diensten. Maar het ging voorspoedig en om 8 uur was ik bij Mirjam die mee zou rijden.

Het weer was nog koud. Ik moest zowaar krabben maar het zou wonderbaarlijk mooi worden. Ik had ook al een poosje geleden tegen Mirjam gezegd: we lopen met Victor en dan hebben we mooi weer.🙂

Dat kwam dus ook weer uit. In Bussum moesten we de auto stallen en toen Vera er was was het even wachten op Victor en Hetty. Met de auto van Vera togen we naar Muiden. Zo konden we carpoolen en hoeft er niemand met het ov weer terug naar het begin punt.

Bij ome Co een kroegje in Muiden begonnen we met koffie. Koffie, elkaar begroeten, nog even naar de wc en toen was het tijd om te gaan. Langs het muiderslot, over hekjes, soms even klauteren en elkaar helpen. Dat maakt een dag zo bijzonder. Samen zijn, saamhorig zijn en je hoort erbij. I love it🙂 We kwamen langs oorlogs restanten waar Victor en Marja het nodige over wisten te vertellen. Een rare tegenstelling als je zo vredig met elkaar loopt. Ik begrijp niet waarom mensen zo kunnen zijn. Het maakt me soms verdrietig zeker omdat het nog steeds gebeurt. Niets verwegnistan ook hier in Nederland is er vaak zo weinig respect en pesten mensen elkaar de tent uit. Niet te lang bij stilstaan de dag is er te mooi voor. Laten wij dan maar het goede voorbeeld geven. De tocht slingert door het gebied en we komen bij een joodse begraafplaats. Wat een inmense grote begraafplaats is dat. Mooi ook om te bekijken. Het weer is echt om te zoenen. 13 graden strakblauwe lucht meer kan een mens zich niet wensen. En de natuur ontwaakt. Velden vol krokussen, sneeuwklokjes het is een mooi gezicht. De lente is echt in aantocht. En ik begin ondertussen ook door te krijgen dat de pijn in mijn been aan het verdwijnen is. Kwam ik vanmorgen nog met pijnstillers de auto in en uit gekropen, bij het Naardermeer ging ik op een bankje zitten en dacht het lijkt wel alsof ik minder pijn heb. Zal ik soms teveel en te lang gezeten hebben afgelopen weken? Reden om niet meer depri te raken en op de bank te blijven zitten. Aan het eind van de dag kan ik weer pijnloos zitten in ieder geval. Bij het naardermeer bleek een vrouwtje van i93 jaar nog drankjes te verkopen voor een euro bij een tentje. Wat en bijzondere mensen zijn er toch. Een vriendelijke man maakte een groepsfoto van ons. Daarna door naar Naarden waar we even van de route afwijken om het vestingstadje te bekijken. Klein stukje maar want de kroeg in is verleiderlijker. Dan wordt het toch wel tijd om op te stappen. We moeten nog een stukje dus verder. Wat later pakt Marja de trein richting huis en wij lopen de laatste kilometertjes. We komen langs nog een joodse begraafplaats en kijken daar nog even rond. Kleiner dan die enorme grote maar minstens zo bijzonder. en dan komen we op een punt dat Toos bijna thuis is en haar man belt haar te komen halen. Als we wachten tot hij er is liggen er op straat spullen voor het vuil. Een nieuwe romertopf sierraden doos zakjes met oude centen etc. Leuk sierradendoos met sierraden en centen voor patienten verdwijnen mijn rugzak in. De romertopf gaat er ook bij iemand in. Zonde wat mensen dan zomaar bij het vuil zetten. Maar wij zijn er blij mee. Als Toos is opgepikt lopen wij het laatste stukje naar het huis van Polak wat we niet kunnen vinden. Wel schiet ik door mijn bloedsuiker heen en zie ik ineens het zebrapad heen en weer golven. Even zitten, wachten tot banaantje en druivensuiker zijn geland en toen over het zebrapad de kroeg in. 23 km verder niet moe en heel erg blij en tevreden. Deze dag klopt als een bus vanaf dat de wekker ging om half 7 tot aan thuis komen.

En dan denk ik hoe bijzonder het is je eigen geluk zo te kunnen en mogen maken.

16. feb, 2019
ongepland tochtje

Na een hele verdrietige periode waarin ik zo down was dat ik eigenlijk niet meer van de bank af te krijgen was, was ik nu 3 dagen vrij. 3 dagen mooi weer en ik besloot 3 dagen te gaan lopen. Kop leeg moeheid eruit en andere omgeving. 2 mooie routes uitgezocht en 1 dag lopen met de pelgrims. Maar woensdagavond ging het op het werk gruwelijk mis met mijn been. Eerst een beetje raar zeurderig gevoel en donderdag schoot dat verder door en kon ik niet meer zitten van de pijn. Liggen werd lastig dat kon maar op 1 zij en dat terwijl ik alleen maar zat en niks geks deed. Dus vrijdag naar de huisarts. Onderzoek was niet mogelijk door de extreme pijn dus werd even vrolijk naar de fysio gestuurd. Eerlijk ik geloof er niet in. Elke keer mijn linkerbeen waarvan de heup en bovenbeen in het verleden gebroken zijn geweest. Ik kan me zo bedenken dat daar iets mis is. Na huisarts van ellende mijn bed ingedoken. Hele dag liggen dommelen en besloten vandaag te kijken hoe het lopen ging. Flink aan de aleve 5 per dag, het helpt een beetje.

Vanmorgen suf en ik kwam niet echt op gang. De gepande wandeling had ik al weer op een zijspoor gezet. Maar uiteindelijk 13 uur was het dan toch maar. Gezien ik boodschappen nodig had dacht ik oke ik hoef niet ver. Ik doe mijn boodschappen in verschillende wijken dan loop ik wel een paar km. Ik had in de schuur nog wandelschoenen gevonden die ik nooit aan trok omdat ze niet waterdicht zijn en dacht die doe ik maar eens aan. Samen met de zolen van de podoloog maar eens zien hoe dat loopt. Geen drinken mee enkel een lege rugzak voor de boodschappen. Buiten merkte ik al snel dat de zolen van de podoloog te kort zijn voor deze schoenen. Mijn grote tenen hangen erover heen. Dat schiet op. Loopt ook verre van lekker. Maar goed ik zou niet ver dus kan wel voor even. Nadat ik 2 wijken had doorkruist kwam ik op de weg naar benthuizen. Oke moest nog broodjes dus daar dan maar broodjes halen. En dan kom ik langs de tuinderij waar ze verse groenten verkopen dus daar ook maar even langs. En acht als ik dan toch op die weg ben kan ik toch net zo goed doorlopen de route om de plas.

Tja en dan ben je bij de plas en merk ik dat ik het naar mijn zin begin te krijgen. Het lopen is een klein beetje te voelen dus dacht ach heb een lading aleve gekocht heb er pas 2 op kan nog wel bijslikken. Kijk ik op de bijsluiter mag je er maar 3 per dag. Bij meer kan je suf worden. Bingo daar komt de sufheid vandaan. Dus maar paracetamol erin. Niet echt zitten want dat is te pijnlijk dus maar door en nu besloten om de hele plas te lopen. Ik kom een tekst tegen. Volg de weg naar binnen om van daaruit opnieuw te beginnen. En ik besef hoe dat nu voor mij opgaat. Ik moet naar binnen bij mezelf om mijn innerljke rust weer te vinden. En ik merk dat dat ook een heel klein beetje komt. Alles wat momenteel zo naar is en zo oneerlijk ook in mijn wereld schuift even weg en ik weet dat er een nieuw begin gemaakt moet worden om mijn balans weer te vinden. In ieder geval besef ik dat ik morgen mee kan met de pelgrims en bedenk me waar ik heen moet voor het carpoolen. Even zoeken op facebook en ik denk dat ik naar muiden moet. Toch maar even voor de zekerheid vragen en dat is maar goed ook want ik moe naar Bussum🙂. Het is niet de eerste keer dat ik naar een adres vroeg. Gelukkig is Victor erg geduldig en seint het adres nog maar weer eens door. Hoezo chaotisch. Mijn wandelmaatje geapped dat ik niet half 9 maar 8 uur bij haar ben morgen en weer verder. Bij mij in het winkelcentrum nog even de laatste boodschappen gedaan en naar huis. Bijna 15 km op de teller. Mijn voeten zijn doodmoe dus de zolen gaan het definitief niet worden. Ben wel klaar met dat zolen gedoe. Maar verder ben ik eindelijk zover dat ik vandaag weer even verder kijk dan mijn kleine bekrompen wereldje van de afgelopen weken. Wel zal ik aan het opbouwen moeten komende tijd want al dat niks doen heeft zijn impact merk ik wel.

19. jan, 2019
Pelgrim voor 1 dag

Vandaag was het de pelgrim voor 1 dag dag.🙂 Een dag waar ik al heel lang naar toe jubel, want het is een erg leuk clubje pelgrims, overgebleven na het pelgrimspad naar Maastricht. Mirjam mijn nieuwe wandelmaatje was vandaag ook van de partij. Vanmorgen al de app wat trek ik aan winterjas tussen jas geen jas. Tja ik neem een dik vest (voor mij jas) mee maar zal die ws snel uittrekken. Wel een muts, sjaal en handschoenen want het astma virus heeft me reeds alweer te pakken en het gaat nog net. Maar ik moet dan ook wel zorgen dat ik het niet koud ga krijgen. Even voor half 10 pik ik Mirjam op en rijden we naar Victor en Hetty die vandaag aan de beurt zijn de tocht te organiseren. Eenmaal geparkeerd, wil er nog iemand parkeren wat maar niet lukte. Dikke pret bij de omstanders tot ik zag dat het om een van ons ging. Tja dan toch maar even de lach van mijn hoofd af halen en aanbieden de auto te temmen en op zijn plek te zetten. Het weerzien was top. Stukje thuis komen denk ik soms. Na de koffie en een inleidend praatje van Joke vertelden Victor en Hetty wat de bedoeling van de dag was. 24 km rottermeren en 14 voor de mensen die niet de hele afstand wilden lopen. En dan is het op pad. Strakblauwe lucht, 3 graden dus blij ei🙃. Voor mij was het eigenlijk wel duidelijk dat ik de 24 km wilde doen maar gezien ik lichamelijk niet in orde ben besloten te kijken na 8 km wat het werd. Al snel moesten we een behoorlijke hoogte op. Dat was een benauwd moment en ik dacht even dit ga ik niet redden. Langzaampies aan maar dan kom ik wel boven. Ik begreep dat dit de enige heuvel was dus blij want waren het er meer was ik afgehaakt. Boven werd de groepsfoto gemaakt. 16 mooie pelgrims. Even van het uitzicht genieten en toen was het verder. De sjaal was al af de handschoenen konden uit en uiteindelijk ook de jas. Het mutsje bleef de hele weg braaf op. Maar gaandeweg de kilometers ging het ook beter en voelde ik me beter. De eerste horeca stop voor een bakje thee. Met deze temperaturen drink ik standaard te weinig. Dus warme thee is dan welkom. Daarna ging het verder. Bij de splitsing voelde ik me verder prima dus besloten door te lopen. Na een poosje gerust te hebben gingen we met een man of 11 verder met Victor en ging Hetty via een andere weg met de rest de kortere afstand lopen. De rottermeren ik heb hem vaak gelopen maar het blijft een bijzonder mooi stuk. Het weer de goede gesprekken en de natuur hoe blij kan ik zijn. Niet meer denk ik ik was zo zielsgelukkig. Ik zou er bijna van gaan zingen. Mijn nieuwe schoenen die ik gisteren bij van Bemmelen had gekocht zaten goed en ook de winterwandelbroek blijkt een uitkomst. Heerlijk warm. Uiteinderlijk blijven we met 9 mensen over. En ik bedenk me ineens dat als we niet te hard gaan we de zon ook nog onder kunnen zien gaan. Dat zou wel heel gaaf zijn. Nog 1 cafeetje voor een bakkie koffie en dan is het nog een km of 4. En zien we idd de zon prachtig zakken. Aleida en ik lopen een poosje achteraan te praten als we een eend op het ijs zien die duidelijk moeite had niet uit te glijden. We hadden lol en vooral toen hij zeer verwonderd kwaak zei schoten we flink in de lach. Een schaatsende eend. En dan is het ineens weer huizen en straten en zijn we er toch echt alweer. Jammer dat zo een dag dan ineens zo snel voorbij is. Bij Victor en Hetty gaan we aan de soep. Heerlijke biologische tomatensoep. Het is een drukke bedoening en er wordt nog flink nagepraat Victor deelt nog de stempel uit voor het pelgrimspaspoort😀Een echte chinese en dan wordt het toch wel tijd om op te stappen. Maar niet voordat 16 maart erin gezet wordt als volgende pelgrim voor 1 dag dag. Die gaat georganiseerd worden door Marja.

Maar deze dag is er 1 met een gouden randje met dank aan de organisatie!

6. jan, 2019
Dagje pelgrimeren

Vanochtend om kwart voor 8 al mijn nieuwe wandelmaatje opgehaald en op pad naar Amersfoort. Nog donker en regen maar hoorde ook op het nieuws gister dat het goed was voor binnen activiteiten vandaag. Dus voorbereid op pad. Zo snel laten we ons niet uit het veld slaan. In Amersfoort Mirjam bij het station afgezet wegens plekgebrek in de wisselauto en door naar Zeist. Daar kwamen Victor Hetty en Peter ook al snel en na even wachten stopte Vera er ook die ons weer terug naar Amersfoort reed. Om 10 uur was iedereen er op 2 na, maar was het wel tijd voor vertrek. En het was droog, ook zo fijn. Gelukkig kwam er nog 1 achterop gerend dus de groep was zo goed als compleet. Amersfoort het was even een stukje maar toen al snel liepen we de bossen in. Hoe heerlijk al die natuur. Bijzondere bouw werkjes van paddenstoelen op de bomen, groen, frisse lucht en ruimte dat is het hem wel. Hier kan ik nou zooo gelukkig van worden. Er was wel erg veel te praten vandaag en dan ben je soms niet bezig met om je heen kijken maar het is ook erg leuk elkaar te ontmoeten. De route zou 17 km zijn maar dat bleek al snel een misrekening.

We liepen een klein stukje verkeerd en kwamen bij een schildering en tekst van Anne Frank. Ik wil er nooit te lang bij stilstaan maar denk altijd hoe ellendig mensen in elkaar kunnen zitten elkaar zoveel aan te doen. En ipv er wat van te leren gaan we gewoon door alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik houdt me daar maar verre van in zoverre dat kan. Beetje lief zijn voor elkaar wordt de wereld een stuk leuker van. Maar ja ik ben wat dat betreft ook een simpele ziel die niet zoveel van de wereld begrijpt blijkbaar. Ondertussen bleef het droog en kwam af en toe de zon door. Hoezo tijd voor binnen nee hoor het lijkt op lente.🙂 Na een kilometertje of 17 meen ik kwamen we bij de pyramide van Austerlitz aan en beklommen we met zijn drietjes het bouwwerk voor het uitzicht. Vroeger was dat gratis nu vragen ze er 3,50 voor. En daar moet je dan ook nog zelf voor klauteren... Maar goed zo een monument moet je ook onderhouden. Met wat rustpauzes omhoog is eenmaal boven het uitzicht dan toch wel weer erg mooi dus daar doen we het dan maar weer voor. Eenmaal beneden de rest opgezocht en in de kantine wat gaan drinken. Ik had behoorlijk lopen zweten nog en te weinig gedronken dus dat was ook wel even nodig. Daarnna was het weer op pad leek de moeheid verre van toe te slaan aan het gebabbel te horen en kwamen we nog langs wat monumenten. Iets van de eenzame fietser die niet eenzaam bleek te zijn en van 7 kunstwerken over liefde wat ik ook niet helemaal mee gekregen heb.😉En toen onwerwacht zaten er 22.5 km op en waren we ineens aan het eindpunt gekomen in Zeist. Met het wel bekende etappe drankje werd de tocht afgesloten en hadden we er een hele mooie en fijne dag op zitten. Ik kijk nu alweer uit naar de volgende. 🙂


2. jan, 2019
oliebollentocht als eind van het oude jaar en als begin van het nieuwe jaar

En toen was het 2019 en wilde ik 1 januari goed beginnen met een flinke wandeling. Ware het niet dat ik compleet brak was en op nieuw jaars visite zou gaan dus ook totaal geen zin had. Volgens het weerbericht zou het 2 januari mooi zijn met af en toe zon. Yes lente dacht ik. Vannacht niet geslapen. Onrust in mijn kop en paniek in mijn lijf dus vanmorgen enigszins moeite op te starten maar wel bijtijds mijn bed uit en bedacht mooi weer dus gaan. Het was nog grijs maar had zoiets van tot half 11 zou het een bui geven daarna niet meer en blijft het goed dus ga ik om half 11 lopen. Even goed ontbijten. Tja wat doe je dan als je geen brood in huis hebt? Juist 3 oliebollen die er nog lagen naar binnen werken. Dat moet toch een stevige bodem leggen. Ik had nog een oud vest gevonden die ik makkelijk in mijn tas kwijt kan en met het idee eerst even warm lopen dubbel vest aan. Even voor half 11 stond ik buiten en het was droog. Plan was Voorschoten Vlietlanden Leiden of iets dergelijks. Het lente gevoel verdween heel snel. Tjee mijn handen waren steenkoud en mijn vest zou ik voorlopig aanhouden. Na 10 min. begon het ook nog te regenen dus poncho maar tevoorschijn gehaald. Die had ik nog niet aan en het hield weer op met regenen dus uit maar weer. Maar ik ging wel nadenken. Vlietlanden door de sombere polder met die koude wind?? Dubben en nog eens dubben en bedacht me ach de regen is nu voorbij de lucht leek open te breken dus gaan. Tja en dan begint het weer te regenen dus poncho maar weer aan. En wederom dat kreng nog niet aan of het was weer droog. Maar nu hield ik hem maar aan anders blijf ik bezig. 10 min later begon het dan ook weer te regenen en toen werd het plan drastisch bijgesteld. Hardop zei ik tegen mezelf: " juffrouw je kan het ook gaan overdrijven." Een fietser achter me had ik nog niet opgemerkt tot ie bijna van zijn fiets af denderde van het lachen. Bezig met je goede voornemens vroeg ie??

Ik schoot in de lach en ging met een beter humeur lopen. En ineens dacht ik goh ik krijg het warm onder de poncho en ineens moest ik aan de tocht naar Santiago denken toen het ook zo koud was en je je onder de poncho in tropische sferen kon wanen. En toen was het ook gedaan met mijn sippe hummetje. Goed gemutst besloot ik richting het Buijtenpark maar weer te lopen en vandaar af verder te kijken. Dan maar wat beschut in de stad tegen de regen. Na een poos lopen kreeg ik trek en kwam ik bij intratuin voor de deur. Oooo die hebben altijd van die heerlijke soep dus maar eens gaan loeren. Ja hoor aardappel truffelsoep met een boterham met kaas even genieten. Heerlijk half uurtje gezeten en toen maar weer op pad. Poncho uit het zou nou toch wel droog blijven?? Niks minder waar ik was nog maar net onderweg en ja hoor de regen kwam weer. Onder een bruggetje even gescholen want om nou weer die poncho uit mijn rugzak te gaan vissen had ik geen zin in. Het was gelukkig snel droog en vanaf dat moment bleef het droog. En het werd ook eens tijd voor wat muziek op mijn oren. Vandaag Vannessa Mae maar eens daar was ik echt voor in de stemming. Een violist die klassiek in een modern jasje heeft gezet. En soms heb je van die mensen die niet alleen hun instrument bespelen. Sommigen hebben de gave om het instrument een verhaal te laten vertellen en Vanessa kan dat. Haar muziek speelt met mijn emoties. Blij, dromerig, droevig alles komt voorbij en ik verlies me erin. Na 14 km komt dan ook einderlijk het fototoestel nog even te voorschijn. De 30 km die ik me bedacht had, had ik met het feit dat ik vond niet te moeten overdrijven met dit weer al naast me neergelegd. Ik had me bedacht dat dan nog maar een keer 15 km ook oke was. Maar met dat het droog bleef en ik het warm had besloot ik dat ik verder moest. Ik loop al een poosje niet meer boven de 20 en als ik 18 km hoor voor aankomende zondag denk ik tjee dat is een dingetje. Dat ik het makkelijk kan zit niet meer in mijn systeem. Dus ipv de wijk naar huis in te slaan nog een rondje om de benthuizerplas. Aan het einde van de ronde weer gekeken en zag dat ik de 20 misschien net ging halen. Gossiepietje zo leuk is langs de weg lopen nou ook weer niet maar ik moet toch echt mijn koppie resetten en van die 15 km afhalen of onder de 20 km. Dus muziek maar hard aan en me verder verloren in de muziek. En toen stond er ineens 21.5 km op de teller en was ik thuis. Zo dat was nodig. Ontdekken dat het er gewoon in zit, dat ik het zonder problemen kan lopen en ook nog kan nadenken over eten koken. 🙂. Dit is het begin van de trainig voor de zomer als ik het pieterpad wil gaan lopen.

29. dec, 2018
op pad naar de oliebollen

Na gisteravond ernstig veel te hebben gegeten tijdens een verjaardags diner wordt het zo ondertussen tijd om al die kilo's weg te gaan werken. Was vandaag een mooi begin voor met een wandeling van nog net geen 13 km. We deden vandaag de oliebollentocht van Utrecht naar Bunnik. Ik had me bedacht het toch maar weer eens te gaan proberen met de trein, gezien het dure lastige parkeren in Utrecht. In geen jaren in een trein gezeten dus redelijk bijtijds op pad.

En zowaar waren de treingoden mij gunstig gezind vandaag. Op een of andere manier kom ik nooit ergens aan op tijd als ik met de trein ga. Of ze hebben vreselijke lange vertragingen of ze rijden gewoon niet. Reden waarom ik niet trein. Maar de reis verliep voorspoedig met maar 2 min. vertraging dus kwart voor 10 was in in Utrecht. Daar toch maar even ernstig een ontbijtje gescoord gezien ik niks in huis had, dus zonder eten was vertrokken. Langzaam druppelden iedereen binnen. Een grote groep van rond de 30 pelgrims. Eerlijk kwam er vandaag wel achter dat ik dat te groot vind om echt kennis met elkaar te kunnen maken. Gelukkig liepen er nog een paar bekenden mee dat is dan wel weer zo prettig en had ik met een paar nog leuke gesprekken. Maar van mij mag het toch echt wat kleiner. We begonnen in ieder geval goed met koffie en oliebollen. Nadat iedereen verzadigd was, naar het toillet was geweest en de praatjes voorbij waren gekomen werd het tijd om te gaan lopen. Een relatief korte tocht dwars door het centrum van Utrecht langs de kromme Rijn naar Bunnik. Droog weer niet koud maar wel somber en grijs. Dat mag de pret niet drukken al kletsend heb je daar niet zoveel hinder van.

Op een gegeven moment bleven we even op elkaar wachten en werden er chcolaatjes uitgedeeld en oliebollen. En dan blijkt wel hoe groot de groep was. Twee dames die aan de wandel waren maar niet met ons, kregen tot hun verassing ineens cocolade en oliebollen getracteerd. Je kan het slechter treffen op een dag 🙂 Na 8 km was het tijd voor de lunch. Voor mij een slok water na die bollen. Even zitten buiten en na en half uurtje de laatste kilomteretjes naar Bunnik waar we met een afscheidsdrankje nog even na konden praten.

Daarna was het in de miezer regen de laatste 900 meter naar het station. Al met al een geslaagd dagje.

19. dec, 2018
nieuw wandelmaatje

Gunst wat is dat facebook toch een leuk medium op zijn tijd. Via facebook kwam ik op de wandelsite een oproepje tegen voor een wandelmaatje. Ach ja waarom niet dacht ik. Bevalt het niet geen man overboord en bevalt het wel is het leuk af en toe samen te lopen.

Vandaag onze eerste wandeldate. We hadden 10 uur afgesproken bij restaurant de beren aan het noord aa in zoetermeer. Kennis maken en direct aan de wandel. Blijken we allebei dicht bij elkaar te wonen. Dat is fijn dat is makkelijker afspreken dan elke keer een end eerst te moeten reizen. We lopen allebei een beetje hetzelfde tempo. Ik ben nog aan het herstellen en heb nog adem tekort merk ik wel waardoor ik ook wat moeier ben maar het valt me alles mee bij hoe het een paar jaar geleden was. Kwestie van doorzetten. De route was via route.nl en ging deels door de stad en oude dorpsstraat. Niet mijn soort van genieten maar de weg leidde wel naar het buijtenpark en de polder. Dus geduldigjes lopen en wachten en ondertussen lekker kletsen. We blijken een hoop overeenkomsten te hebben wat grappis is te ontdekken. Eenmaal in het park even staand broodje eten en wat drinken en weer verder. Tussen de schaapjes door. richting stompwijk. De polder is altijd weer goed. We vragen aan werklui in de polder wat ze aan het bouwen zijn. Toch geen huizen?? Nee de vaart wordt verbreed. Gelukkig laat die polder nou maar zo blijven. Uiteinderlijk komen we bij boerderij t geertje en kunnen we even genieten van hoe alles daar in kerstsfeer is en drinken we een bakkie thee. Daarna is het op huis aan waar we na 18.5 km besluiten dat dit echt voor herhaling vatbaar is. Moe dat mag ik zijn maar blij dat dingen weer beginnen te komen.

11. dec, 2018
Het opbouwen kan weer beginnen

Na een poosje behoorlijk ziek thuis te hebben gezeten met astma en de chemische dwangbuis van de prednison waar ik altijd zo vrolijk in ga zitten was het vandaag na gisteren voor het eerst geen benauwdheden meer tijd om aan de wandel te gaan. Ik had geen idee wat kan en wat niet met nog altijd de bijwerkingen van de prednison in mijn lijf en het doodmoe zijn maar mischien kan er wat. In ieder geval heeft het geen zin om op de bank te blijven zitten wachten tot de pijn weg is want mijn longetjes hebben de wandelbeweging hard nodig.

Het is weer van dat weer waar ik niet echt mee uit de voeten kan. Te warm voor een jas te koud voor een vest tot ik me ineens bedacht dat ik nog een winddichte zeil sweater heb liggen. Met een shirt met lange mouwen eronder moet dat warm genoeg zijn. Even voor 12 uur stond ik buiten. Niet vroeg maar dat lukt nog niet en is niet erg. Zonnetje schijnt en ik begin rustigjes aan. Dat mag ook want al snel merk ik wel dat ik achter mijn adem aan loop. En dat is lastig want daar ga ik dan ook heel erg, veel te erg op letten. Dus al snel als afleiding de muziek op mijn oren en dan loopt het beter. Bij Benthuizen zie ik de regenboog. Prachtig denk ik alleen ik heb het niet zien regenen?? Het zou ook droog weer blijven dus beetje gek. Ik had geen regenspullen bij me maar goed het zonnetje scheen en ipv achter mijn adem aan hollen werd het achter mijn schaduw aan draven. Altijd leuk want dan schijnt de zon tenminste. Tja en dan ben je bijna 5 km op dreef en vallen de eerste druppels toch. Fototoestel in de rugzak en even doorhobbelen op zoek naar wat beschutting. Aan het einde van het pad kom ik een aantal knotwilligen tegen waar ik maar onder ga staan. Echt droog blijf ik niet maar het ergste blijft me bespaard. Nadat de bui weg is besluit ik maar via de andere weg terug naar zoetermeer te lopen. De lucht is nog raar en geen zin om nu drijfnat te regen en dan nog uren te moeten lopen voor ik thuis ben. Nog geen 10 meter verder begint het echt even flink te plenzen. Aan de overkant van de weg staat een garage bij een huis. Weliiswaar dicht maar als ik me er tegenaan drug heb ik precies een afdakje boven me en blijf ik toch aardig droog. Als die bui er ook vandoor is maar snel op pad. Ik loop langs een knotwilg waar in een holte allemaal kleine paddenstoelen zitten. Hoe mooi en bijzonder is dat. Alsof de boom zich liefdevol over de paddenstoeltjes ontfermt door ze een beschutte plek te bieden. Fototoestel mag weer even uit de tas. Ik loop verder door en kom weer bij Benthuizen en langs de boerderij waar ik lekker verse bloemkool koop. Even staan praten en dan terug en een stukje om richting het Noord AA. Het gaat aardig maar ik merk wel dat ik niet te ver moet doorlopen gezien de pijn in mijn rug en benen nog. Daarnaast ben ik ook flink moe. Na 11 en een halve km houd ik het dan ook voor gezien. Blij met de regenbui anders was ik tever weggelopen maar wel tevreden. Dit is een kwestie van herstellen van alle moeheid die er nog is en de pijn van de bijwerkingen van de medicijnen. Het geeft me een fijn en rustig gevoel.

2. dec, 2018
dagje met de pelgrims op pad van Nijkerk naar Amersfoort

Al lang gepland erg naar uitgekeken en dan een astma aanval krijgen. Niet lang wachten op tijd naar de huisarts en aan de prednison. Twee dagen dan gaat het beter dacht ik woensdag dus ik kan zaterdag wel mee. Even niet bij stil gestaan hoe moe je van astma en prednison wordt. Maar zaterdag ochtend toch gaan. Het gevoel van leuk iedereen even zien was groter dan het verstand die zei niet zo heel slim dame...

Met het idee 15 km is ook niet te gek met de conditie die ik wel heb En Victor heeft beloofd de regen thuis te laten🙂, nieuwe zolen in schoenen en gaan. Het is toch nog een uur en kwartier rijden maar dan ben ik mooi op tijd en lopen we naar de koffie. Nadat iedereen gearriveerd is, de koffie op is en Irene een welkomst praatje heeft gehouden gaan we op pad. Het is droog dus fijn maar de route.... Mijn fototoestel bleef in mijn rugzak. Na 6 km begon het te knagen. Tjee we zouden toch na 8 km pauze houden en we lopen maar door. Kijken op de app. O pas 6 km. En toen wist ik wel hoe laat het was en dat ik een niet zo heel goede beslissing had gemaakt. Opgeven op zo een moment komt ook niet echt bij me op. Ik denk alleen maar oke nog een stukje dan mag ik zitten en bijkomen. Bij een restaurantje aan de munt thee kwam dat bijkomen ook wel even. Dus me iets beter voelend weer op pad. Lekker achteraan hangend want in de groep was me te vermoeiend. Al snel was ik eigenlijk wel weer klaar met het hele gebeuren. De kramp in mijn rug en kuiten door prednison waren niet grappig en na 17 km was ik dan ook heel erg blij dat het klaar was.De regen bleef zoals beloofd zo goed als uit met dank aan Victor 😀Met elkaar nog het etappe drankje gedaan en een poosje zitten na praten en dan met de trein terug naar Nijkerk. De trein die net weg was, wat bij mij altijd het geval is en reden dat ik een hekel aan het ov heb, dus werd half uurtje wachten. In de auto de melding krijgen dat er bij Utrecht iets mis is en er 3 min sneller gereden kan worden. Ja maar doen om vervolgens via Hilversum Bussum Naarden Muiden Amsterdag Leiden geleid te worden. Geen idee hoe vast het bij Utrecht heeft gestaan. Thuis spullen afgegooid onder de douche en bed in. En vandaag ben ik nog niet veel verder dan de bank gekomen. Pas op de plaats en nu vooral heel veel rust.


16. nov, 2018
lente herfst welke route toch maar weer anders stoppen of niet....

Woensdag moest ik met patienten naar kasteel Maurick in Vught en aansluitend uit eten in Den Bosch. De dag erna had ik een mooie route van Frank wandelt in de amerongse bossen gepland.

Helemaal leuk ook al had ik belooft tot 1 december mijn gemak te houden met mijn voet.

Maar teveel aan mijn hoofd wat er uit moest dus eigenwijs besloten toch een stuk te gaan lopen.

Maar donderdag toen om 8 uur de wekker ging dacht ik, Heel mooi wie het voor elkaar krijgt mij op dit tijdstip mijn bed uit te krijgen. Wekker uit en nog even slapen. Blijkbaar word ik te oud om door te gaan na een vermoeiende dag😀. Om 9 uur toch opgestaan en bedacht dat Amerongen hem niet meer ging worden. Polder had ik geen zin in en na eindeloos dubben dan maar naar Delft. Probleem rugzak. Jasje mee voor als het koud wordt maar ja dan zit dat ding weer zo vol. Dus jas er maar weer uitgehaald met het idee ik loop me maar warm. Om kwart voor 11 stond ik na de nodige oefeningen voor mijn voet op mijn compleet versleten schoenen buiten. Wel of geen stokken mee. Nee geen stokken vandaag. Nou toch maar wel, is beter voor mijn lijf. Naar de floriade maar dat is nog wel 6 km lopen van mijn huis. Dan maar de korte route dacht ik met mijn warrige hoofd. Wel langs de weg dus muziek maar op. Maar bij de water toren in Rokkeveen dacht ik sufferd je zit nu vlak bij de Floriade. Dus even google maps aan en die kant maar uit. Scheelt toch een heel eind langs de lange saaie autoweg. Het valt gelijk op hoe de natuur nog in twijfel is. Het is herfst maar bloemen bloeien nog en de rozen staan er soms nog schitterend in bloei bij. Dat past goed bij mijn stemming. Van de floriade loop ik het Balijbos in. Hier is de herfst echt toegetreden. De grond is bont gekleurd met alle verkleurde blaadjes en overal dwarrelen ook blaadjes nog naar beneden. Mooi is het zeker. Het weer is prachtig en ik loop met opgestroopte mouwen flink te zweten. Had ik nou maar een wandel shirt aangedaan. Vlak voor het Bieslandsche bos is de weg naar Delft ineens afgesloten. Dat wordt een andere weg langs de dobberplas. En de vraag wordt het Delft of Nootdorp en loop ik zo een rondje. Nee toch maar Delft. Het is erg druk met wandelaars en fietsers maar zin om te praten heb ik niet dus de muziek blijft lekker op mijn oren staan. Er zit een vrouw op een bankje met een laptop op schoot en 2 telefoons ernaast. Lang leve het digitale tijdperk. We kunnen ook niet zonder ons schermpie denk ik en moet wel lachen want een raar gezicht blijf ik het vinden. In het Bieslandsche bos aangekomen blijkt het wandelpad afgesloten. Dan maar over het ruiterpad. Niet fijn lopen en ik bedenk me dat ik toch wel erg nodig moet plassen zo ondertussen. Als ik nog een poosje door loop is de nood wel heel erg hoog en vlieg ik de bosjes in. Voor ik goed en ingezakt ben begint het al te lopen met als gevolg een natte broekspijp.🤭 Helaas dan maar het droogt wel weer en daarna is de wasmachine er goed voor. Vlak voor de Delfse hout en ik zie de kerk van Delft al liggen heb ik ineens geen zin meer om door Delft naar de bushalte te moeten kachelen. Er loopt een weg naar Pijnacker van 4 km via Delfgauw. Dat doen en dan de bus pakken??? Het is ondertussen 3 uur geweest en mijn maag bromt dus eerst maar eens een broodje gaan eten. In een restaurantje serveren ze tostie met brie zuurkool spek en honing mosterd dip. Zo een twijfelachtige combinatie wil ik wel uitproberen. Laat het nou toch super lekker zijn ook nog. Ik kan er weer even tegen. Niet te lang blijven zitten en ik besluit dat Delft voor vandaag niet leuk meer is. Dus Delfgauw Pijnacker dan maar. Weg die ik niet eerder gelopen heb. Al snel loop ik langs een huis met de mooie naam twijfelachtig. Het is wel een dag van Twijfelachtigheid. Natuur ik en nu ook een huis die zich twijfelachtig voelt. 😀 Even later zie ik een aantal geiten op bankjes liggen. Bankhangen denk ik en ik bedenk me dat ik daar ondertussen ook wel aan toe ben. Maar dan moet ik even door stappen naar Pijnacker waar ik op de bus kan stappen. En dan bereik in Pijnacker en zie ik de bus voorbij rijden. Dat is nou toch weer jammer. Wat te doen wachten of nog een stukje door? Het wordt een stukje doorlopen maar. Langs de drukke weg die ik vanmorgen zo mooi wist te ontwijken. En eigenlijk liep ik nog wel even lekker. Ik dacht ik loop naar het tuincentrum in Zoetermeer en pak daar de bus. Of pak ik zo de bus en loop ik van het centrum nog 5 km naar huis. Nee ik loop even door. En toen zag ik een bushalte met dat de bus er binnen 0 minuten was en dacht ik ik heb het koud ik ben moe dus ik kap ermee. 22,5 km verder zere voeten en doodmoe. Eenmaal thuis geiten nagedaan en gaan bank hangen. Hoe moe ik was voelde ik wel. De rest van de avond heb ik half liggen dutten. Maar ondanks alle twijfelachtigheden was het een mooie dag. Gelukkig mag ik nu een poosje werken dus mijn volgende wandeling zal pas op 1 december zijn.

4. nov, 2018
loopje Zoetermeer i.p.v. Rotterdam

Rondje dokter werd overbelaste voet en 10 dagen voltaren als ontstekings remmer en daarna niet over dan naar fysio. Hopende met rust en voltaren wat te bereiken bleek ijdele hoop. De pijn kwam weer hevig terug nadat de voltaren gestopt was. Even druk dus even laten gaan maar vorige week toch naar de fysio,

Forse blessure zei ze en ze heeft me flink te grazen gehad. Ik had de hele week een voet die zei waag het niet me aan te raken. Vandaag zou ik met 2 pelgrims aan de winterwandeling Rotterdam beginnen. Blijken die ook nog blessure leed te hebben en die gaan niet verder dan 5 km. Tja dan ga ik niet helemaal daarheen rijden en loop ik liever hier de polder in. Dus dat maar besloten. Het kan zo lopen en ik ben dan ook blij makkelijk te kunnen switchen. Maar ook liep ik te twijfelen of mijn schoenen wel goed waren. Maandag moet ik ze mee nemen naar fysio en ik dacht aha ik heb nog wie wat bewaard die heeft nog wat schoenen. Schoenen waarmee ik de eerste camino liep vanaf Porto. Gaatjes in de bovenkant compleet versleten zolen maar het loopt nog.

Natuurlijk veel te laat van huis zoals wel vaker dit jaar en natuurlijk eigenlijk te veel gepland in die tijd dus ik moest er de sokken in zetten. Nou en dat ging toch wel heel erg lekker. De eerste 6 km zaten er al rap op en ik kreeg trek dus crackertje en banaantje met een halve liter water weg werken bij de Juliana boom. Tenslotte moeten er wat overtollige kilootjes af. Daarna hop hop verder. Het zat me toch niet echt lekker dat ik zo laat weggegaan was en nu toch moest doorkachelen. En na zoveel tijd niet lopen had ik ook een hoop maalwerk in mijn bovendop, dus de muziek op mijn oren. Kijk dat is mooi. Tempo muziek en sneller gaat het weer. Tot er een man zwaaiend op zijn fiets aankomt die me gebaart te stoppen. Ik stop gooi de muziek af en vraag hem wat er loos is. Enigszins buiten adem vraagt hij of ik die man voorbij zag fietsen. Ja hoor die had ik gezien. Nou dat was een gemeente raadlid en die had 2 huizen en woonde op Lammerschans. Ken je die niet??? Nee moet dat dan? Nou ik ken heel veel mensen zegt ie stapt op en fietst door. Enigszins verbaasd schud ik mijn grijze hoofd. Op de wc ziet ierdereen er met de broek op zijn hielen hetzelfde uit dus boeiend wat iemand voor status heeft. Ik hobbel maar snel verder en zet de muziek weer op. De molen die zo in de steigers stond van de zomer was weer gerestaureerd en zag er weer glorieus en mooi uit. Bij weipoort liep ik voor op schema en dacht lekker bakkie thee bij de ijsboerderij. Helaas was die dicht. Dan maar een bankje verderop. Maar daar dachten blijkbaar meer mensen over want het bankje zat vol. Oke het weiland door lopen daar aan de andere kant is ook een bank. Gelukkig was die vrij want mijn benen voelde ik wel. Al snel kwam er een ouder stel die aan het fietsen waren bij zitten. Hij zegt jij bent niet aan het fietsen. Nee klopt ik loop. Zijn die stokken nou beter dan zonder stokken lopen?

Jazeker meneer het is een stuk minder belastend voor je lijf. We praten wat over Santiago. Zijn zus is daar ook heen gelopen. Jij houdt van natuur he zegt hij. Ja zeg ik ik houd niet van stenen wel van groen en kleur en dieren. Ja zegt hij wij fietsen maar ik moet steeds rusten want ik krijg altijd zadelpijn. Ze hebben al zoveel geprobeerd maar niks helpt. Goh al eens een goede fietsbroek met zeemleren lap geprobeerd? Nee dat ga ik proberen. Heel mooi maar voor mij wordt het tijd na nog een slok water en een banaantje verder te gaan. Met een hartelijke goet gaan we ieder ons eigen weg. Zij blijven nog even zitten ik ga aan de loop. Ik bedenk me de korte route te lopen en dan via Benthuizen naar kattenzorg door te lopen. Vandaar naar huis, omkleden en naar mijn oom. Maar in Benthuizen zijn mijn benen echt wel moe de kattenzorg is zorg over diverse verdiepingen dus plan omgooien. Door naar huis dan naar oom even uitrusten en dan naar kattenzorg. En zo ben ik in 3 en een half uur 19 km verder en ren ik mijn huis binnen. Toch erg blij dat mijn voetje het zo goed gedaan heeft.

29. sep, 2018
Schoorl en Bakel

Vorige week weer voor het eerst met Gerda afgesproken na onze camino. Allebei idioot druk geen dagen gelijk vrij dus blij dat het nu wel lukte. Plan was onze kayaks op te blazen maar wegens de harde wind werd dat net anders en reden we naar Schoorl. Ik pas half 2 de nacht ervoor in bed na een late dienst Gerda nog aan het omschakelen na de nachtdienst dus een lange afstand werd het niet. Maar wel fijn weer eens samen te zijn en te genieten van de mooie natuur samen. En dan ook voor het eerst bijkletsen over Santiago. Het werden 13 lange kilometers want mijn voet doet pijn dus genoeg voor mij.



En dan vandaag pelgrim voor 1 dag. Samen met meen 7 pelgrims samen komen in Bakel bij Astrid voor een tocht door de bakelse bossen. Leuk om de anderen te zien veel bijkletsen en genieten van het mooie weer elkaar en de natuur. We kwamen bij een molen die we mochten bezichtigen en we kregen er spontaan een rondleiding. Wat kunnen mensen met passie mooi vertellen over hun vak gebied. Het was echt leuk om te zien en horen.

Daarna verder en bij een klooster koffie gedronken. In het bos was een ondiepe sloot waar je aan een touw overheen kon zwieren. 1 van de pelgrims dacht nog de eeuwige jeugd te hebben en zwierde aan het touw eroverheen maar belandde wel in het water. Behalve het enorme lachen gieren brullen werden er natuurlijk ook fotos gemaakt die we toch netjes prive houden🙂. Gelukkig hoefden we nog maar 3 km ongeveer en konden de natte schoenen en sokken na 17 km uit. Heerlijk pompoen soep en tomatensoep gegeten en na gekletst over de fijne dag. Nog even de kruidenwinkel in van Astrid, waar we zo gastvrij onthaald waren. Potje smeerwortelzalf voor mijn o zo zere voet vast mee en 1 in de bestelling dus hopen maar dat het gaat werken. Dinsdag in ieder geval rondje dokter maar weer eens. Maar vandaag was er weer een om in te lijsten. 😉

28. aug, 2018
Dwalen en blaren

Een poos geleden dat ik de wandelschoenen tevoorschijn haalde maar ik zat /zit in een enorme dip. Nare gebeurtenis die mijn wereldje lam gelegd heeft. Gisteren er met iemand over gesproken en die zei me een rondje te gaan lopen. Dat duurde een middag piekeren want eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in. Maar blijven zitten schiet niet op dus vandaag maar eens aan de wandel gegaan. Met frisse tegenzin. De polder waar ik altijd zo van geniet, ik zag het dit keer niet. Vroeg me af wat ik anders toch zo mooi vind aan die groene polder. Ik dacht loop maar weer eens via Hazerswoude richting Boskoop nadat de gedachte een poosje gespeeld had naar de Kaag te lopen. Maar ik wist hoe mijn stemming was en dat betekende laat van huis zodat ik me niet kapot zou lopen. In Benthuizen paar banaantjes voor onderweg gekocht en daar vroeg iemand me of ik op weg was naar Santiago. Dat werd een leuk praatje. Ze vroeg me naar de reden om daar naar toe te gaan en ik vertelde blij over de eerste tocht vanuit Porto voor het goede doel de verwenzorg en hoe bijzonder die tocht was. Dat wilde ik weer dus dit keer in de buurt van Leon. Daarna ging het verder en kwam het gemaal weer. Ondanks dat ik de muziek keihard op mijn oren had staan. Ik liep werkelijk van de ene huilbui naar de andere en werd een beetje mallotig van mezelf. Ik heb mezelf heel wat op mijn kop gegeven. Stel je niet aan, stop met dat gepieker het leid tot niks etc. Alles kwam voorbij tot oke huil dan maar en voel je maar rot aan toe maar beter voelde ik me niet. In Hazerswoude had ik er 10 km opzitten en voelde ik de eerste blaren. Wel ja ik loop 335 km met natte schoenen zonder 1 blaar en nu na 10 km begint de ellende. Even zitten schoenen en sokken uit en blaar pleisters plakken. Telefoontje wat drinken en na 10 min weer verder. Na een poos kwam ik een weg tegen en dacht hee die ken ik niet dus die maar ingeslagen. Dat werd dwars door het weiland. Boerenlandpaden. Ook gezellig tussen de koeien door dan maar. Maar na talloze klauterpartijen over hekjes waar ik voorzichtig moest doen om niet tegen het schrikdraad aan te komen kwam ik in een wei met allemaal koeien zonder uiers maar wel hoorns. En die gekke beesten stonden me aan te kijken en gingen aan het lopen. Ik dacht stel dat er stieren tussen zitten dan kan ik maar beter doorlopen. En ja hoor die beesten kwamen op een holletje naar me toe dus ik aan de loop bedenkend of mijn stokken voldoende zouden zijn om ze op afstand te houden. Blij dat ik het volgende hek zag klom ik er als een haas overheen. Foei dacht ik dat zijn geen stieren gewoon jonge koeien of vaarsen sufferd. En toen schoot ik wel om mezelf in de lach. Maar ik was wel heel blij toen ik een weg zag en met het laatste hek over besloot ik verder de weg te volgen. Ik kwam twee meiden tegen die foto's van elkaar aan het maken waren. Aangeboden van ze samen een foto te maken en dat vonden ze een goed plan. Goede daad voor vandaag weer verricht. Daarna weer verder. En verdraaid ik kwam weer in Hazerswoude maar liep langs een leuk winkeltje wat ik eerder nog niet gezien had. Gerund door allerlei ondernemers die zelf hun spulletjes maken en verkopen en workshops geven. Paar kaartjes gekocht blikje steenkoude cola zero en op een bankje weer even schoenen en sokken uit. De blaren groeiden gestaag evenals het aantal. Na een poosje weer op pad met het idee ik loop nog anderhalf uur en dan ben ik thuis. Maar verdraaid dan komt er ineens weer zo een zijpad die ik nog niet gelopen had dus met het idee dat ik een rondje zou lopen die maar ingeslagen. Na een poosje werd het weer weiland klimmen en klauteren en overal schrikdraad. Waarom ze er boerenlandpaden van maken joost mag het weten. Leuk om door een weiland te lopen maar dat geklauter mag wel wat minder. Ik dacht als ik nu een weg zie ga ik echt alleen nog maar over de weg. Gelukkig kwam die weg er met een bankje en gezien mijn voeten toch wel heel vervelend gingen doen weer zitten en voeten weer laten luchten. Daarna komt dan de onvermijderlijke marteling van schoenen weer aan moeten maar als ik dan ging lopen liep ik weer een paar kilometertjes redelijk zonder al teveel pijn. Alleen dit keer had ik wel een paar stappen nodig. En toen zag ik Hoogmade in de verte en dat was wel even schrikken. Het was ondertussen 16 uur en ik moest dus nog een poosje. Ik dacht oke ik loop naar Hoogmade en ga daar verder met de bus. Nog geen 5 min. later natuurpad van staatsbos beheer. Ik dacht dan snijd ik misschien een heel stuk af dus pad ingeslagen. Ik kwam een fietster tegen die ik vroeg waar ik uitkwam. Zoterwoude zei hij maar wel over hekken en dammetjes en tussen schapen door. Helemaal goed zei ik dat sneed idd een stuk af. Na heel wat geploeter en gezellig tussen de schapen door kwam ik dan einderlijk bij een weg en wist ik waar ik was. Een hele lange weg met veel verkeer. Vooruit dan maar voor ik die kant opga eerst maar weer even zitten. Bovendien moest ik nodig plassen dus dat kwam mooi uit. Bedenkend met nog 8 km volgens de bordjes, het in twee etappes te doen. Ik had onderweg zowaar af en toe weer wat lol in het lopen ondanks de blaren en soms kon ik ook weer even genieten. Zeker als ik gezeten had en ik weer even redelijk pijnvrij liep. Het ging vlot en ik zapte naar snelle tempo liedjes zodat ik sneller zou lopen. Nog 1 keer pauze en ook weer mijn schoenen en sokken uit. Echt wonderbaarlijk hoe ik aan al die uitstekende objecten kom. Laatste stuk en toen dacht ik ineens, ik wil nog niet naar huis. Dat werd moeilijk dus de wat langere route om het noord aa genomen. Vlak bij huis op een bankje nog een poosje gezeten, kijkend naar het hemelpoortje en even append met een vriend. Nog 1 km dus sokken en schoenen weer aan en dat werd nu toch wel heel serieus ellendig. Strompelen de eerste 5 minuten tot mijn voeten weer gewend waren aan de pijn. Maar tjee wat was ik blij dat ik na 32 en een halve kilometer mijn huis zag. De 500 meter lopen naar de kattenzorg werd snel beslist. Stokken in de auto en met de auto erheen. Het was een rare wandeling met veel wisselende emoties en nieuwe paden maar behalve een paar ontevreden voeten ben ik nu wel even wat rustiger en helderder in mijn bovendoppie.

3. aug, 2018
Mijn zo geliefde Geerpolder laten zien

Gisteren had ik een blije dag bij het idee vandaag nog een keer het rondje in de mijn zo geliefde Geer polder te mogen lopen en laten zien aan 5 medepelgrims. Het was warm erg warm maar ik had er vanmorgen helemaal zin in. We hadden bij boerderij t Geertje afgesproken en daar was dan ook iedereen op de afgesproken tijd. Koffie drinken bijkletsen en kwart over elf togen we op pad. Het eerste stukje ging door het prielenbos om te laten zien hoe een groot deel van de polder er vroeger uitzag. Het Prielenbos is 25 jaar geleden spontaan ontstaan na een grote droogte waar in de bodem scheuren en geulen ontstonden, de zogenaamde prielen waar het bos naar vernoemd is. Het prielenbos bestaat uit moeras gebied een rietput en populieren. Er komen erg veel vogels, ook zeldzame vogels, en amfibieen in voor en het is een bos van ongeveer 10 hectare.Het prielenbos is zoals het is en er wordt menselijk niet ingegrepen of zo min mogelijk. Daarna werd het de volle zon in. De polder die in 1614 zo bedachten een paar boeren droog gemalen moest worden. In 1616 was dit gebeurd en ontstond de Geerpolder zoals die er nu ligt. De route gaat naar Zoeterwoude dorp. Onderweg een korte stop voor drinken en eten want het is flink zweten. Dan gaat het verder via een kijkje in de kerk die ik nooit open heb gezien naar het bakkertje maar die is helaas dicht. Verderop zit ook nog een bakkertje en daar gaat het dan op aan. In een plekje in de schaduw in de tuin wordt genoten van koffie en gebak. Belaagd door wespen vind ik het welletjes en vlieg even naar binnen om daar te eten. Buiten komen er ineens eikels uit de boom naar beneden en belagen de mannen🙂 Nadat de vriendelijke winkeljuffrouw de waterflesjes heeft bijgevuld gaan we weer op pad. Richting Hazerwoude rijndijk maar daarvoor slaan we af naar Weipoort naar de ijsboerderij. Ik dacht dat dat kort bij was maar bleek iets verder dan gedacht. Waarschijnlijk omdat het zo warm was lijkt alles verder weg. Na een poosje in de schaduw heerlijk zitten lopen we de laatste 2 km naar de boerderij terug en na daar even gezeten te hebben en rondgekeken is het op naar de Happy Moose waar we heerlijk genieten van het welverdiende eten. De rauwe tonijn bleek wat doorbakken te zijn en Hetty was zo dapper om daar wat van te zeggen dus die werd opnieuw geserveerd. Nadat iedereen voldaan was was het afscheid nemen en op huis aan. Wat een enorme leuke dag was dit. Ik heb genoten en kijk alweer uit naar de volgende wandeling als mijn blaren nu echt genezen zijn. 😉


24. jul, 2018
Genieten

Vandaag laatste poging om een wandelroute te vinden voor de polderloop 3 augustus. Het is erg warm dus mijn schoenen maar in de rugzak en begonnen op mijn teva sandalen. Mocht ik blaren krijgen kon ik wisselen.

En 3 liter water mee dus mijn tas was niet heel erg licht vandaag. Maar ik had er zin in en wist wel dat het vandaag goed zou komen met de route.

Op naar boerderij t Geertje maar weer. Van daaruit naar Zoeterwoude dorp waar ik bij de jumbo even een paar banaantjes haalde voor onderweg. Daar kwam ik in gesprek met een man die net zijn 16e vierdaagse gelopen had. Knap ik doe het hem niet na. Maar daar ligt mijn passie dan ook niet. Onder een boom op een bankje na 7 km maar even een halve liter karnemelk wegdrinken en een banaantje eten. Het is toch wel erg warm en het zweet drupte uit mijn haar.

Maar goed ik klaag niet ik geniet van het mooie weer. Na een kwartiertje gaat het verder. Ik zie een leuk paadje maar dat loopt al snel dood dus stukkie terug en het pad ernaast maar. Er is geen wandelaar te bekennen alleen fietsers die vriendelijk gedag zeggen. Na 11 km kom ik bij Weipoort zit even op een muurtje om weer een sloot water weg te werken en loop dan op mijn gemakkie naar de ijsboerderij. Daar is het in de schaduw een half uurtje goed toeven. Leuk uizicht ook dus ik zit er prima. Maar dan gaat het verder op weg. Er zijn steeds minder koeien te zien wel schapen die wanhopig de schaduw opzoeken. Beetje zielig vind ik het wel als er geen schaduw voor ze is. In een weiland staat wel een aanhanger waar schaapjes massaal onder gekropen zijn. Voor de dieren is dit weer echt niet fijn meer. En ik bedenk me dat het voor mij ook wel een beetje warm is. Gelukkig gaat de zon af en toe achter een wolk en maakt het windje het weer lekker aangenaam. Ik ben blij want de route is inderdaad een goede route om te lopen. Wel houd ik vaker drinkpauzes. Mijn teva sandalen doen het goed. Geen blaren vooralsnog dus helemaal fijn. Via het prielenbos ben ik dan weer bij het noord aa en zie ik dat het een tocht van krap 16 km is voor de pelgrims. Zelf loop ik een stukje terug om via de dijk naar Benthuizen te lopen voor de broodnodige verse groenten. Op een steen weer even zitten en flink drinken. En dan zie ik de eerste medewandelaar. Hij vertelt dat hij door zijn watervoorraad heen is. Ik heb nog wel een beetje over maar hij is net als ik bijna thuis dus hij wandelt lekker door. Bij de tuinderij blijkt de tuinder zijn broer vanuit Porto naar Santiago te zijn gelopen en wil hij het zelf heel graag in een maand vanuit Nederland gaan fietsen. Dat is dus gezellig een poosje babbelen. Ik heb net teveel groenten gekocht en de eieren passen niet meer in mijn rugzak. Dat is even puzzelen maar uiteinderlijk heb ik alles erin en kan ik mijn stokken blijven gebruiken. Wel voel ik nu toch echt wel dat ik niet veel verder door moet lopen en er blaren in ontwikkeling zijn. Dus de kortste route ook naar huis genomen waar ik na bijna 24 km aankom. Hoe warm het is merk ik dan pas als het water spontaan van me af gaat stromen. Maar ik heb een route dus die puzzel is klaar. De volgende keer maar weer eens een kijken of ik richting de Kaag kan.

18. jul, 2018
zoek en vindt

Na mezelf even rust te hebben gegeven vandaag genoeg rust gehad en de polder weer in. Ik moet immers een mooie route voor de wandeling met de polderloop vinden. Ik had al de hele week een idee in mijn hoofd dus dat maar eens gaan proberen. Naar boerderij t Geertje en van daaruit verder. Al snel buiten kom ik erachter dat mijn fototoestel nog thuis ligt. Even terug want zonder wil ik echt niet. Het leek allemaal goed te gaan en het polderweggetje was leuk tot ik zag dat de snelweg erg dichtbij kwam en ik besefte dat dit niet de route zou worden. Oke dan maar een gewoon loopje en nadenken. Het was heel erg warm en benauwd in de polder. Drinken wel ik was blij dat ik 2 liter bij me had. Je merkt nu ook hier de droogte. Minder koeien buiten en meer bruin gras. Jammer maar voorlopig geniet ik van het mooie weer. En ik niet alleen. Een prettige wandeling hallo en goedemiddag er wordt wat afgegroet door alle fietsers. In Zoeterwoude dorp kon ik de weg weer dromen en pikte een deel van de route weer op. Weipoort en Zuidbuurt door het stuk waar ik zo weg van ben. Toen ik het weiland in moest even rust en een blaarpleister plakken op een beginnende blaar die ik voelde komen. Prompt komt de gier wagen aanrijden en begint te gieren net dat stuk waar ik doorheen moet. De lucht is niet erg roosjesachtig maar de vogels bestaande uit meeuwen en ooievaars zijn er blij mee en komen in grote getalen erop af. Na flink wat drinken ga ik verder op pad. Terug naar het begin bijna. Daar ga ik ipv linksaf naar boerderij t Geertje rechtsaf. Rondje langs een leuk stukje. Ik kom langs de evolutietuin. Er altijd langs gelopen nu er maar eens in gaan kijken. Wel grappig met een eco toillet. Gunst dat doet me denken aan het eco toillet naar Santaigo. Ik moest wel maar om daar nou weer op te gaan nee maar even wachten. Er loopt een boerenlandpad door het weiland en ik bedenk me te kijken hoe dat loopt. Geen succes ik moet over smalle evenwichtsbalkjes over slootjes oke voor mij maar ik denk niet dat alle pelgrims dit leuk gaan vinden. Al snel sta ik weer op de weg en weet dat het een loop over asfalt zal zijn. Ik kom bij een huis waar een heel artikel wordt gewijd aan de tweede wereldooorlog. Een vliegtuig uit Engeland heeft daar een noodlanding gemaakt en is zo beschadigd dat het rijp is voor de sloop. Op twee man na weten de piloten weg te komen. Maar als de engelsen denken dat het vliegtuig nog op te lappen is komen ze om het kapot en in brand te schieten. Hierbij komen kinderen om. Triest toch. Als ik dan dieren zo in harmonie zie samenleven dan zijn mensen toch eigenlijk maar een naar ras. Waarom doen we elkaar zoveel leed aan vraag ik me soms wel eens af. Bij boerderij t Geertje laatse rustpauze met een verdiend geitenijsje. Nadenkend dat ik dan nu wel een route heb waarvan ongeveer 2 km niet leuk lopen is maar dat kan niet anders.

Ik was vanmorgen expres laat van huis gegaan zodat ik me niet zou verlopen. De drang om vroeg van huis te gaan en door te gaan is groot en dat wil ik niet met een knie die nog steeds lastig gaat doen rond de 17 km. Dat was nu maar goed want ik wist dat de boerderij voor verse groenten dicht zou zijn en dat betekende de korte route naar huis. Na bijna 22 km ben ik thuis. Terug kijkend op een fijne dag en een heerlijke wandeling.

5. jul, 2018
nieuwe wegen zoeken

Twee weken aan het werk en druk bezig grenzen stellen. Jaren van zaken aangeven hulp vragen en niet krijgen gaan voorbij en het vertrouwen ben ik verloren dat dingen ooit zullen veranderen. En dan komt er een mail waaruit wel blijkt dat ik niet voor niks het vertrouwen kwijt ben geraakt. Zo boos dat vraagt om een stevig ommetje om mijn hoofd leeg te lopen. Mijn plannen en verplichtingen omgooien naar morgen en de wandelschoenen dus aan. Mezelf kennende in dit soort situaties vooral niet voor half 11 weg zodat ik me niet kaduuk loop. Hopla de polder in op zoek naar nieuwe wegen want 3 augustus ga ik een groep pelgrims mijn zo geliefde polder laten zien en daarvoor wil ik een mooie route vinden. Ik ben moe heb nog last van een vervelende voorhoofdholte ontsteking en mijn benen zijn niet fit. Nog maar nauwelijks op weg besef ik dat ik iets mis mijn stokken. Geen zin om om te keren besluit ik zonder stokken te gaan lopen. Gezien de route achteraf niet een hele verkeerde keuze maar ik mis ze de hele weg. Ik zie een paadje binnen door wat ik nog niet gelopen heb. Klein stukje maar wel leuk. Eenmaal weer op de weg besef ik dat ik wel de andere kant op aan het lopen ben van wat ik bedacht heb dus ik keer maar even om. Al snel zie ik een boerenlandpad. Een pad opengesteld door de boer dwars door het weiland. Dat leek me leuk dus het hekje door en idd dwars door het weiland. Totdat ik ineens voor een paaltje sta die rechtsaf zegt maar waar ook allemaal schrikkeldraad voor staat. Terug gaan? Nee daar heb ik geen zin in dus kruipen maar. Verder gaat het door de wei tot ik weer voor het vervelende schrikkeldraad sta en weer gaat het kruipen er onderdoor. Geen route om met pelgrims te lopen denk ik. Dan kom ik bij het eind van het weiland en staat er een groot hek vast gebonden met touw. Het kost even tijd maar dan kan ik er door en loop ik weer blij op de weg. Echter wel een weg waarvan ik weet dat die naar de drukke weg loop. Andere kant dus maar weer op terug in de richting waar ik vandaan gekomen ben. Dat schiet lekker op. Maar dan zie ik de weg naar het pondje over de vaart waar ik mijn zinnen op had gezet. Ook dat heb ik nog niet eerder gedaan. Je moet jezelf aan een ijzeren kabel naar de overkant trekken en net midden op het water gaat de telefoon. Poosje aan de telefoon poosje dobberen en proberen met 1 hand mezelf aan de overkant te krijgen voor er motorbootjes en ander varend tuig aan komen die ik de doorgang belemmer. Eenmaal aan de andere kant gaat het weer dwars door het grasland langs het water. Net op tijd aan de overkant want er komt een kano aan. De man erin vraagt of ik met het pondje over ben gegaan en we raken in gesprek over de ook door hem zo geliefde polder. Na een kwartiertje vervolgen we ieder onze weg. Voor mij begint het klimmen en klauteren over talloze hekjes tussen grote groepen ganzen door. Dat is geen makkie en mijn knie speelt dan ook op. Maar het helpt me om mijn gedachten te verzetten dus oke. Aan het eind sta ik toch bij de drukke weg richting Leiden. Daar is een winkeltje waar ik de route die nog niet beschreven staat op internet kan krijgen dus ik gooi mijn plan om en loop langs de weg richting Leiden. Muziek op mijn oren en lopen maar. Dan word ik staande gehouden door een jochie op de fiets die hopeloos verdwaald is. Hij moet naar voorschoten maar fietst richting Zoetermeer. Ik vertel hem dat hij toch echt de andere kant op moet. Dan wil hij weten waar het noorden ligt hoe de weg heet waar hij fietst en welke snelweg er in de verte te zien is de a4 of de a2. Weet ik veel zeg ik hem je moet gewoon richting Leiden dan kom je vanzelf borden Voorschoten tegen. Met een zucht kijkt hij me aan van die is dom draait zijn fiets om en gaat richting Leiden. Ik schiet in de lach zet de muziek weer op en loop ineens zingend verder. Het gaat weer goed en mijn hoofd reageert weer helemaal prima op de endorfine. Na 13 km ben ik bij het winkeltje en is het ook tijd voor even rust en vooral ook wat eten. Het winkeltje is een leuk ding met allerlei soorten kaas en streek producten. Ik wordt er vriendelijk geholpen en de route hebben ze idd al is dat een kaart waar ik me maar eens over moet gaan buigen. Na een half uurtje is het weer tijd om verder te gaan. Nu via zoeterwoude denk ik maar ik zie nog een weg die ik niet ken en gezien ik nog wel even een stukje kan maar eens zien waar ik uitkom. Een fietser laat ik een noodstop maken die bijna zijn lading eieren verliest maar hij vertelt me wel dat ik zo in hazerswoude rijndijk kom en bij het spoor rechtsaf moet dan kom ik vanzelf in Hazerswoude waar ik naar Zoetermeer kan. Oke dat is nog een eindje maar dan weet ik wel waar ik ben. Geen bijzonder leuke weg maar aan het eind kom ik op de weg naar weipoort en dat is een mooi stukje van zoeterwoude. Hazerswoude kan ik links laten liggen zodat ik niet tever meer hoef. Met enorm veel plezier loop ik dit stuk want het is mooi rustig en ik heb altijd het gevoel dat de tijd er stil heeft gestaan. Blijkbaar is het aan mijn koppie af te lezen want alles wat voorbij komt lacht me toe en groet vriendelijk. Fijn is dat. Gewoon aardige mensen tegen komen. Dan kom ik aan het eind en sla ik het weiland weer in naar de overkant. Ik mag gezellig tussen de koeien door en al zingend vervolg ik mijn pad. Een koe komt dichtbij en staat me aan te kijken alsof ik een wereldvreemd wezen ben. Foto maken en een stukje opzij want zo een groot beest hijgend in je nek is toch een beetje griezelig. En dan zie ik bordjes van de route. Leuk het is dus een route die ik wil lopen die loopt over de mooiste stukken van de polder zo lijkt het. Ik kan hem volgen tot boerderij t Geertje en daar mag ik mezelf tracteren op lekker geitenijs en nog een laatste rustpauze voor de laatste 3 km.

En dan stap ik na dik 24 km tevreden mijn huis in. Mijn hoofd is weer leeg en happy ik heb een route die ik nog een keer kan gaan lopen om te zien wat die brengt en vooral ik kan weer verder zonder de boosheid van gisteren en vanmorgen.

26. jun, 2018
Einde van het pelgrimspad Amsterdam Maastricht

Zaterdag was het zover en gingen we voor de laatste keer op pelgrimsweekend van de weg Amsterdam Maastricht. Ik heb hierna nog wel een stukje te gaan want ik moet nog van Amsterdam naar de drunense duinen waar ik ingestapt ben maar dat komt later. Ik had er ondanks dat ik de zaterdag ervoor net terug was uit Santiago en de nog wat stijve benen helemaal zin in. Al was het alleen maar om iedereen weer te zien. Om kwart voor 8 zaterdag morgen was ik bij Joop en Paul, 2 mede pelgrims die mee zouden rijden. We gingen direct op pad en de reis liep voorspoedig. Op tijd kwamen we aan in Schin op Geul waar de organisatie nog niet was ivm vertraging met de trein, zodat wij onderling even kennis konden maken met de nieuwkomers en oud bekenden elkaar konden begroeten. We sliepen dit weekend in tenten in Berg en Terblijt, wat voor mij ook helemaal leuk is als ras kampeerder. Nadat iedereen aanwezig was en de bagage voor de tenten was opgehaald door Piping hikes die de kampeerderij verzorgden togen we op pad. De eerste 15 km op weg naar Maastricht. Het weer was prima om te wandelen al scheen het zonnetje niet en daar had ik stiekem toch wat op gehoopt. Mijn oude schorre grieperige lijf heeft echt wel wat warmte en zon nodig zo ondertussen 😎

Het tempo was dit keer niet hoog. Prima en je kan toch wel je eigen tempo lopen. Voor mij was het dit keer grotendeels in de groep wandelen gezien er wel een en ander was bij te praten. Daarnaast wandel ik graag met muziek op mijn oren maar niet als ik zelf niet kan zingen want dan kan mijn lijf niet mee doen en is het te stil van binnen.🤭 Zit beetje gek in elkaar vrees ik. Bij het eerste rustpunt bleek de gastvrouw van het restaurant nu niet al te vriendelijk. Dat is nou weer jammer. Maar ik kan er nog wel de humor van inzien. Blijkbaar is niet iedereen in een stralend humeur als je een hoop gasten krijgt. En vooral leuk om te zien hoe een ieder hier op zijn eigen manier op reageert. Altijd boeiend 😀 Weer op pad liep het al snel aan naar het eindpunt en togen we naar ons eet cafe waar een lekkere maaltijd op ons stond te wachten op de markt in Maastricht. En na het eten was het dan op naar de camping. De tenten waren leuk en ik was heel blij de voorzienigheid van geest gehad te hebben mijn eigen mat mee te nemen. Stretcher leuk maar niet voor mij en de kou die dat geeft daar moet echt een mat bovenop. Nadat alles en iedereen was geinstalleerd er nog wat gedronken was en het programma voor de volgende dag bekend was werd het niet laat gemaakt. Immers wandelen met Irene betekend vroeg bed uit voor een druk programma. De nacht was voor velen koud. En er waren toch wel wat verkleumde mensen die blij waren dat het tijd was warm te gaan douchen of zich aan te kunnen kleden om zich warm te gaan lopen. We lopen vandaag als we niet verdwalen maar 8 km. Kort stukje maar we verdwalen natuurlijk dus dat worden er 10. Ook prima. Onderweg kwamen Hetty en ik bij een mooie binnen tuin in een verzorgingshuis en besloten we even rond te kijken en te een rustpauze in te lassen. We besloten op bezoek te gaan bij opa Joop die ook netjes ervoor ging zitten.🙂 We kregen zelfs koffie en thee voor een habbekrats die we wel zelf moesten halen en Hetty had een bijzondere ontmoeting. Dat was een leuk moment daar. In Maastricht is er geen tijd voor stempel in het paspoort of andere dingen want er moeten wandelstokken gemaakt worden. 2 die hier geen zin in hebben blijven in Maastricht. Paul en ik hebben er ook geen zin in maar gaan even mee terug omdat Ilona een verassing heeft voor ons voor haar verjaardag. Ze tracteert nog op gebak. Hardstikke leuk. Na het gebak gaan wij er als een haas vandoor. Stokken maken of freubelen met mijn handen is zo vreselijk niet mijn ding en ik kan het simpel weg ook niet. Dus wij zijn de kerk van Berg en Terblijt gaan bekijken, die zeker de moeite waard is, lopen nog 3 km, probeer ik tot mijn frustratie te pinnen om schulden af te betalen wat niet lukt omdat er geen pinautomaat werkt maar wat dan uiteinderlijk wel goed komt als ik een lading drop haal om een verkoudheid te bezweren en wat extra geld mag pinnen bij de kassa. Zo komt alles toch weer in orde. Daarna vinden wij hebben we een terasje verdiend en daar kleppen we 100 uit in zoverre dat met mijn schorre hese kraaienstem gaat, tot we besluiten maar eens te gaan kijken hoe het met de stokken is afgelopen. En ik moet zeggen ware kunst werken Vindt het knap dat mensen dat kunnen en ik wou dat ik net zo creabea ben maar dat gaat er in dit leven niet meer inzitten. Maar iedereen had zo toch weer op zijn eigen manier genoten. Om 5 uur waren we weer compleet en pipping hike had een lekkere maaltijd in elkaar gedraaid waar we tot half 7 op mochten wachten. Warm aangekleed en dan een vraag krijgen via fb waar zitten jullie dan? Hier is het 20 graden in Gouda. Leuk net terug uit 3 weken koud en regenend spanje einderlijk in Holland Spanje mooi weer Holland koud en nu in de verkeerde provincie. Geloof niet dat ik nog iets goed kan doen met het weer. Maar goed het wordt een gezellige avond we duiken in de moedertent met champagne en een praatje want we zijn immers officieel aan het eind van het wandelpad gekomen en we krijgen nog een mooie wandeling morgen. De nacht ervoor heeft menigeen creativiteits vleugels gegeven😉 Tapijten werden er op de stretchers gelegd anti ruitenvries deken zag ik volgens mij voorbij komen in mijn tent kachels werden er buit gemaakt het is prachtig om te zien. Toen het stil was wilde mijn slapie en de kachel aan en haar telefoon opladen. Dat kon alleen maar als ze de stekker eruit zou trekken waardoor andere tenten geen stroom hadden. Ik had zoiets van doen iedereen ligt. Leg je telefoon eraan en over een uur is ie opgeladen en draai je het terug en liggen de andere telefoons op te laden. Nog geen paar minuten nadat de stroom eraf lag horen we een hele verbaasde Irene de leider van de groep hee de stroom ligt eraf. oeps foutje niet iedereen sliep dus snel de stroom weer aangesloten en gevraagd heel verbaasd door mijn slapie "hebben jullie ook geen stroom ?". Ooo zegt Irene hij doet het alweer. Nou als ie dan maar weer aangaat komt het goed. Wij kregen de puber slappe lach en het duurde even voor het stil was in onze tent. Maar de volgende dag werd er niet echt meer over kou geklaagd door de meesten. We hadden nog een nacht kunnen blijven dan waren het allemaal raskampeerders geworden.🙂

En dan is het weer erg vroeg op inpakken ontbijten afscheid nemen van de pipping hikers en op pad voor een laatste wandeling uitgezet rond maastricht en naar men zegt bijzonder mooi. En dat is ie. We maken foto's keutelen wat af het tempo is laag en niemand heeft nog haast. Bij een leuk restaurantje wordt nog koffie gedronken en de laatste vlaai gegeten door een aantal en duiken Joop en Victor in een oude draaimolen die ik aanzwengel. Helaas is Joop niet meer helemaal misselijkheids bestendig denk ik want het paniekerige stop komt al snel. Af en toe gaan pa en moe met ons naar de speeltuin toe schiet dan ook door mijn hoofd. 🙂Maar dan komt onverbiddelijk Irene dat we voort moeten gaan maken. Dwars door brandnetels ,je lijf brand erna lekker, heuveltjes, mooie stukken nog maar wel verder. In maastricht is er de stempel van de baseliek en gaan we met zijn drietjes even de ijstent plunderen want dat hebben we vinden we verdiend en daarna snellen we ons naar de ontmoetingsplek voor een drankje en afsluiting. Wat een geweldig weekend hebben we gehad. En wat een leuke afsluiting nog van de vakantie. Ik hoop nog heel veel pelgrim vriendjes heel veel tegen te komen en dat we het maar zo goed blijven hebben samen. Ik ben een blij en bevoorrecht mens dat ik ze allemaal heb mogen ontmoeten en mag leren in zo een groep,



16. mei, 2018
Vandaag wandel ik met mijn vader

Vertraag
Vertraag
Vertraag je stap

Stap trager dan je hartslag vraagt

Verlangzaam
Verlangzaam
Verlangzaam je verlangen

Neem je tijd
En laat de tijd je nemen
Laat

Leonard Nolens

Dit gedicht kwam een deze dagen voorbij op de pelgrims site en toen wist ik het zeker. Vandaag op de dag dat mijn vader gecremeerd werd zou ik op mijn hele eigen manier afscheid nemen.

De hele week kwamen de twijfels. Naar de crematie? Een plek die mij niet zoveel zei met mensen die mij niet zoveel zeiden en waar ik niks te zeggen had? Kon ik dat? Familie die zouden spreken en ik terwijl ik zoveel nog had willen zeggen wat jij pa niet meer wilde horen zou dat daar nu ook niet kunnen.

Nee dan maar naar het grotje in scheveningen waar ik vaker kom en me ook wel oke voel. Maar zoals altijd vallen dingen samen. Op facebook kwam een herinnering van 2 jaar geleden voorbij en dit gedicht. Een foto van toen we de laatste dag liepen bij de Lemeleberg. Lemeleberg, vlak bij Ommen dit ging het worden. Als je aan mij vraagt welke goede jeugdherinnering heb je dan is er altijd maar 1 die boven alles uitsteekt. Camping Calluna in Ommen. Als ik aan die omgeving denk begin ik van binnen te stralen. En de keus was gemaakt. Een mooie wandeling samen met mijn vader op de plek daar waar ik zo gelukkig was. Al vroeg was ik daar. Ik wilde voor de uitvaart begon aan de wandel zijn. Appjes en berichtjes van mensen die me sterkte wensten vandaag snel een dank je wel gegeven. Dat vond ik zo ontzettend lief. Ik had niemand wat verteld van mijn plannen bang dat mensen daar ook weer wat van zouden vinden en ik weer aan het twijfelen sloeg. Dank je wel en klaar. Mijn gedachten wilde ik niet meer bij de mensen hebben maar alleen bij mij en mijn vader. Aan elkaar hadden we meer dan genoeg. Ik had een mooie route uitgezocht die me naar ik vermoedde wel op de plekken zou brengen waar ik me goed zou voelen. En met een kom op pa we hebben een eind te gaan vandaag gingen we op pad. Het dorp van Ommen door en even zoeken want de route is voor mij niet altijd even duidelijk. Toen ik mopperde waarom zeg jij nou even niks pa vroeg ineens een vriendelijke dame kan ik u misschien helpen? Ik schoot in de lach maar zij hielp me wel weer op het juiste pad. Eenmaal het dorp uit kwamen we op van die landweggetjes met boerderijen. En ineens schoot het door me heen dat ik nu weet waarom ik altijd zo enorm gelukkig wordt van dit soort landschappen. Hier liggen immers mijn beste jeugdherinneringen. Ik liet je alles zien pa waar ik zo van houd. En ik kletste heel wat af. Ik had ook pen en papier bij me zodat ik als ik wilde ook kon schrijven. Ik had mijn fototoestel bij de hand want dan kan ik hier later nog met een warm gevoel op terug kijken. Samen liepen we over de landweggetjes zwoegend door het soms nog wat hoge gras. Koeien die we voorbij liepen keken soms verbaasd op als ze mij al kletsend voorbij zagen komen. Ik zei je maar goed dat er geen mens te bekennen is anders achten ze me rijp voor het gesticht. En toen ineens kwam er om 12 uur een bankje middenin de natuur. Ik begreep dat het afscheid op de crematie plek zo ongeveer bijna voorbij zou zijn. Maar ons afscheid is nog niet voorbij. Tussen paarden onder een boom werd het ook tijd om eens wat te eten want druk in de weer met jou pa had ik nog niks binnen gekregen. In mijn tas kwam ik de pen en het papier tegen en ik schreef wat vellen vol. Soms even voor me uit mijmerend soms samen genietend van het mooie uitzicht. Na een poosje werd het weer eens tijd dat we verder zouden gaan. Met een kom op daar gaan we dan maar weer togen we weer op pad. Het pad wat ik al snel weer even kwijt was. Vele wegen leiden naar Rome zei ik tegen je en als het het ene pad niet bleek liepen we terug en namen we het volgende pad net zolang tot we weer op het juiste pad zaten. De beloofde regen bleef uit en de zon liet zich met grote regelmaat zien. Jij en ik samen genietend van onze tocht. En echt soms was ik best boos en kon ik flink schelden en soms was ik ook erg verdrietig al lukte het me om mijn tranen binnen te houden. Het waren gevoelens van voorbijgaande aard. Niet belangrijk genoeg om lang bij stil te staan we hadden nog zoveel te bespreken immers. En ik kon je ook bedanken dat ik de liefde voor de natuur van jou geërfd heb. Dat ik kan zien en kan horen. Kilometers verstreken en uiteindelijk was ik wel een beetje uitgepraat. Vaker liepen we zwijgzaam verder. In gedachten soms maar vaak ook leeg en gewoon genietend van alle pracht om me heen. Ik was ook moe echt heel erg moe en mijn rug ging protesteren. Nog twee kilometer en bedenkend dat het goed zo was besloten we de auto op te gaan zoeken en nog even te kijken hoe camping calluna er tegenwoordig uitziet. Blij dat ik de auto zag spullen erin en op naar de camping niet ver daar vandaan. De camping het is er nog met het zwembad al is het nu een bungalowpark voor poolse mensen blijkbaar. Maar het was nog steeds herkenbaar en ik werd er rustig. En op een stil stukje hebben we afscheid van elkaar genomen. Nu valt er niks meer te zeggen. Nu is alles gezegd wat gezegd moest worden. De brief gaat straks mee naar cruz de ferro waar ik jou definitief zal achterlaten. Maar daar op dat kleine stukje stilte van de camping hebben wij afscheid van elkaar genomen. Ik kon je alleen nog maar zeggen Buen Camino en een goede reis. Tevreden keerde ik na 25 km in de benen richting huis.


7. mei, 2018
Sittard Nuth Ubachsberg om de derde dag te eindigen in Schin op Geul

Vrijdag vol goede zin begonnen aan het nieuwe avontuur verder op weg naar Maastricht over het pelgrimspad. We waren met 14 pelgrims dus alweer helemaal leuk om iedereen weer te zien.

Aangekomen even een gepuzzel wie waar de auto had en een zoekgeraakte auto sleutel waardoor we wat later dan anders vertrokken. Maar het zonnetje scheen het was niet een vreselijke lange afstand en we hadden wel even tijd. Heerlijk weer kunnen lopen in korte broek en shirt.

Na een paar uurtjes stappen kwam dan toch een naar telefoontje dat mijn vader die al slecht lag zou gaan sterven. Een emotioneel moment en enigszins verward in mijn gevoelens. De band met het ouderlijk huis was niet goed en dat maakt dat het een andere manier van rouwen en verdriet is. Na even puzzelen besloten naar huis te gaan om afscheid te nemen. Een van de pelgrims gaf direct aan dat het niet verstandig was dat ik alleen ging rijden gezien mijn hoofd ergens anders was en heeft het hele eind op en neer gereden. Daar ben ik nog steeds enorm dankbaar voor. Thuis afscheid genomen en wat later weer op weg terug. Staat me niet meer helemaal bij. Denk dat we rond middernacht weer terug in Voerendaal waren. Na een nacht van weinig slaap moesten we wel weer smorgens aan de bak. Mijn rijmaatje bleef op honk die was te moe logisch want het is toch dik 4 uur heen en weer karren geweest. Niet leuk ik had heel graag gehad dat zij ook de dag mee kon en voelde me wel een beetje schuldig dat ze die door mij miste. Voor mij is lopen goed op dit soort momenten. Het geeft ruimte en rust in mijn bovendop. De route was niet lang meen 14 km dus met de warmte ook goed te doen. De rugzak zo die mee gaat naar Santiago nu 10 kilo zwaar voelde prima. Geen last van. Behalve dat na de fysio behandeling van vorige week mijn knie erg lastig deed. Maar was nog mee te lopen. Terug bij de loft waar we sliepen de ijs tent ernaast geplunderd en na genoten te hebben van ijs was ik nog niet klaar met lopen dus samen met een van de mannen nog een route van 11 km gaan proberen. Helaas konden we die niet vinden dus bij het kasteeltje even op de binnen plaats met mijn moeder gebeld en toen op ons gemakkie terug. Savonds heerlijk gegeten gekookt door twee mensen en dan lopen in zo een groep de emoties soms ineens hoog op. Daar kon ik ook even helemaal niks mee dus schoenen weer aan en nog een rondje aan de wandel. Eenmaal terug nog even wat zitten kletsen en toen op tijd bed in. En dan is het alweer de laatste dag. 17 km naar Schin op Geul en het was enorm warm. We kwamen in een processie terecht helemaal leuk. Het landschap in zuid limburg is erg leuk en afwisselend en ik genoot er ook van. Vooral de heuvels als training al was ik begonnen met een knieband in de hoop dat ik de afstand nog mee kon lopen. Nog niet zolang op pad kwam het telefoontje dat het nu toch echt mis ging met pa. Oei oei wat is dat toch nog verdrietig en zwaar. Vandaag denk ik nu hij vanmorgen is overleden hij heeft me op het laatst nog een kado gegeven door te gaan op een moment dat ik in deze groep zat. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor alle lieve hulp en steun die ik mocht ontvangen. Dat ben ik niet zo gewend als sologanger door het leven gaand.

Dat maakt de pijn en het verdriet dragelijker. Ook aan het eind van de dag weer het aanbod om mij naar huis te rijden. Maar dat heb ik afgeslagen. Iedereen is moe na 3 dagen en het was een bijzonder mooi weekend maar ik wist dat ik me wel ging redden. Dus na een afsluitend hapje eten met een van de pelgrims nog om 19 uur op huis aangegaan. Terug kijkend op een heel bijzonder weekend die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal blijven. Voor mij een stap op weg naar weer een stukje betere wereld. Maar eerst nu een stukje verwerking en rouw.

21. apr, 2018
ontmoetingen

Na een moeilijke dag gisteren vandaag alles gelaten voor wat het was en gaan lopen. Hoogmade via google maps dit keer en kijken hoe ik daar dan zou komen. Normaal ga ik via Hazerswoude dorp maar gezien ik zo van de week al was gelopen besloot ik google maps de weg te laten wijzen. Leuke route via Weipoort. Altijd leuk en mooi ook. Heerlijk eerste keer ook weer korte broek wat wil een mens nog meer. Ineens stopte er een auto naast me en twee dames vroegen of ik onderweg was naar Santiago. Wel aan het oefenen maar 26 mei vanaf Leon. De dames waren 5 jaar geleden op de fiets erheen gegaan en er ontstond een leuk gesprekje over hoe bijzonder de tochten zijn. Me buen camino wensend gingen we weer op pad. Ik had het bloedheet en mijn kleren waren al doorweekt dus flink aan het drinken. Tja en dan is een liter water snel op. Bij een benzine pomp maar de fles vragen te mogen vullen. Helaas heb je dan ook weer onvriendelijke mensen want dat mocht niet dan moest ik maar een fles water kopen. Oke het zei zo ik kon nog wel even door. Bij een tuincentrum naar binnen geschoven en daar gevraagd om mijn fles te mogen vullen. Vriendelijke dame dus gelijk maar een bakkie thee drinken. Zit ik net lekker komt de zo vriendelijke vrouw weer aan en vraagt me of mijn fototoestel soms nog op de balie lag. Oeps ja dom dom. Mijn hoofd werkt niet altijd mee. Praatje over het weer en de tocht en uitgerust weer op pad. Al snel blijk ik bij de meubelboulevard aan geland te zijn in Leiderdorp. Das dus duidelijk google maps geeft nou niet de leukste route. Maar bedacht dat de mooie stukken nog echt moeten komen dus vrolijk verder. En dan is daar Hoogmade en tijd voor een volgende rustplek. Op google had ik gelezen dat Hoogmade een leuk dorp was maar volgens mij bestaat het maar uit 1 straat. Wel leuk om eens doorheen te lopen want normaal loop ik erlangs. En die ene straat was ook leuk. Even via een restaurant een wc pauze ingelast en daarna heerlijk onderuit op een bankje. Na 10 minuten rust weer op pad. De mensen zijn erg vriendelijk vandaag en iedereen groet uitbundig. Hoogmade uit en de polder in weer. Dat mooie stuk waar ik altijd zo van genieten kan als ik naar Woubrugge loop zag ik nu van de andere kant. Het rondje andersom. Leuk want dat kijkt toch weer anders. Na een poos lopen waarbij ik geniet van de stilte en alleen het geluid van vogels te horen is kom ik in Hazerswoude rijndijk. Warm en moe aan het worden en wetende dat ik nog wel een aardig stukje moest. En ineens bordje snackbar en met grote letters ijs op een bordje dus daar wilde ik graag een stukje voor omlopen dat mag duidelijk zijn. De dame verteld me dat de frambozen milkshake een echte aanrader is bij haar dus ik laat me maar eens verleiden. En ze heeft niets teveel gezegd hij is bijzonder lekker. Even kletsen en dan weer op pad. Bij koudekerk aan de Rijn loop ik voorbij een zwembadje waar een varken in aan het spelen is. In eerste instantie dringt het niet door maar dan ineens schiet ik in de lach en loop terug. Met de mensen staan kletsen. Varkentje was hun huisdier die ook in huis met het gezin mee draaide. Na een foto genomen te hebben en de belofte de foto's te mailen naar ze toch echt bedenken dat ik nu niet overal meer moet blijven kletsen gezien de tijd. En ik ben blij als ik de kerk van Hazerswoude dorp zie in de verte. Wetende dat het in de verte is en ik er nog lang niet ben maar ook dat ik nog wel even kan zitten nu het langer licht is geeft rust. Langzaam komt de rust ook weer in mijn bovendop. Zeker nu de avond komt. De natuur verandert zodra het avond wordt. Er komt een rust over natuur heen alsof ze zich klaarmaakt voor de nacht. En die rust nestelt zich ook in mijn koppie en lijf. Fijn is dat. In Hazerswoude dorp echt dringend nog even gaan zitten. Ik besef dat mijn lijf nog niet zover is dat het echt lange afstanden aankan alweer en dat ik nu toch wel wat over grenzen ga. Maar mijn koppie heeft het nodig en ik mijmer verder dat dit de enige keer is dat ik zo ver mag gaan. Ondanks dat mijn rug en benen echt wel zeer gaan doen geniet ik toch met volle teugen. Wat een heerlijke dag en wat een heerlijk eind van de dag. Ik vind het ook jammer dat het weer bijna voorbij is en het liefst loop ik nog uren door. Maar de schemer komt evenals de flinke honger ondertussen en een lijf wat hevig begint te protesteren. Het is mooi geweest

17. apr, 2018
Overal Lente

Vanmorgen mooi weer en ik met geen rust in mijn lijf toch maar aan de wandel ondanks dat ik me bedacht had dat ik tot Santiago niet meer ging lopen gezien mijn knie zo veel pijn deed vorige keer en dat heeft 2 dagen nagesudderd. Maar pijn weg en geen houden meer aan. Teveel onrust in hoofd en lijf en teveel in mijn koppie.

Gezien ik om 17 uur bij de fysio moest zijn en ik niet wist hoe mijn knie het ging houden de polder maar weer in. Maar ook omdat ik dat toch wel zo vreselijk mooi vind en me er ook zo goed voel. Alles wat vorige week nog aarzelend in de knop kan was nu uitbundig aan het bloeien. Overal bloesem en bloemen meerkoeten die al hun nest hadden het was een feest om te zien. En ik bedacht me dat je niet dement hoeft te zijn in de natuur, om op de wegen die ik zo vaak bewandel altijd wel weer veel nieuws te zien. 🙂 Het liep allemaal wel lekker door en mijn benen deden het wonderbaarlijk goed. Omdat ik gek wordt van het koppie wat maar blijft gaan de muziek knal hard op mijn oren. Dat helpt en al snel liep ik in een aardig tempo mee te neurieen. Mensen die voorbij kwamen lachten en knikten me vriendelijk toe. Kan me zo voorstellen dat het geen gehoor is als je jezelf niet hoort zingen maar je doet het wel. 😀

Op een gegeven moment maar eens kijken op de km teller en ja hoor al 11 km erop. Voorbij Hazerswoude dus tijd voor rust en me vol verbazing bedenken dat ik nog steeds geen enkel pijntje in mijn benen voelde.

Ik was ook totaal niet moe iets wat de laatste maanden steeds wel zo was. Dan voelden mijn benen na 7 km al stijf aan en als ik stilstond leken ze verschrikkelijk op te zwellen.

10 minuten zitten en dan maar weer door. Nog een stukje naar Boskoop. Ik zag een zijweg en bedacht me dat ik die weg nog nooit gelopen had dus die kant ook opgegaan. Leuke weg en leuk om te ontdekken dat ik nog niet elke weg gelopen had. Ik kwam ook aan een kant van Boskoop uit die ik niet kende. Ondertussen werd het wel tijd om terug te keren en aangezien ik nog prima liep besloten om weer naar Hazerswoude te lopen en daar bij de bakker een broodje te gaan eten. Al snel liep ik langs het water en weer een weg die ik totaal niet kende dus google maps maar aangezet. Oke als ik doorliep kon ik het halen en had ik genoeg tijd om nog een keer te rusten. Echt ik genoot van deze onbekende weg voor mij. Langs woonbootjes door smalle paadjes het was een genot om te zien. Wat kan een mens toch gelukkig worden van zoveel moois. Maar helaas kwam ik uiteinderlijk toch langs de drukke verkeersweg naar Benthuizen. Ik zag al snel aan de overkant een pad door het natuurgebied het bentwoud en dacht daarlangs wel te kunnen gaan lopen. Dat liep even aardig alleen boog het pad zich ineens en ging richting waddinxveen. Foutje en aangezien ik door het groen heen een fietspad zag de andere kant op dacht ik daarheen te lopen. Dwars door het struikgewas om uiteinderlijk bij een sloot aan te komen die te breed was om even over te springen. Door het gras dan maar richting de weg ploeteren in de hoop dat daar geen sloot tussen zou liggen. Behalve een diepe greppel was deze gelukkig wel te bereiken en zo stond ik weer langs de drukke n weg. Nog 4 km naar Benthuizen moet kunnen. Muziek maar weer op en door lopen. En toen kwam er een afslag en won de honger het van mijn verstand. Rechtsaf betekend 3 km naar Hazerswoude dorp en een broodje. Langs de n weg betekende drie km naar hazerswoude om er langs te lopen maar zou ik er niet belanden dus geen broodje. 3 km is hetzelfde dus voor mij beredeneerde ik maakt dat niet uit. Dan kon ik tenminste nog even rustig zitten en een broodje eten. Blij dat ik van de weg af was en met eten in het vooruit zicht flink de pas erin. In Hazerswoude google maps bekeken en zag ik tot mijn grote schrik om 15 uur dat ik nog 1 uur en 40 minuten zou moeten lopen voor ik thuis was. 10 over half 5 en om 5 over half 5 moet ik in de auto zitten op weg naar de fysio. Niks geen rust. Bij de bakker naar binnen gevlogen een broodje gehaald en naar binnen gewerkt. Tenminste even geen honger tot thuis. Flink water erachteraan gegoten, fototoestel in de rugzak gemikt en met de stokken er enorm de vaart ingezet. 10 voor half 5 rende ik het huis binnen en gutste het zweet uit mijn haren. na bijna 29 km. Snel afspoelen onder de douche en de natte kleding vervangen voor droge kleding en keurig op tijd holde ik bij de fysio naar binnen. Zonder noemenswaardige pijn en nog niet eens moe. Santiago gaat zo helemaal lukken. En nu is het plan er om vrijdag naar de kaag te gaan proberen.

14. apr, 2018
De dag van verandering

Van de week naar de bedrijfsarts gewandeld 16 km waar bleek dat er vooralsnog niks gaat veranderen. Dat wordt dus stapje hoger gaan. Ik was er boos om en ben om niet te gaan lopen rennen met de randstad rail terug gegaan. Ik ga in ieder geval weer opbouwen met werken. Toen kwam er nog een naar familie bericht met een komend overlijden dus vandaag hoog tijd om mijn hoofd te resetten. Niet ver weg gaan maar de polder in en met een doel. Niet doelloos lopen. Aangezien ik uit mijn wandelbroek geklapt was maar eens richting hazerswoude rijndijk naar van Bemmelen de outdoorzaak. Via Benthuizen en al heel snel kwam ik langs een huisje met de zo toepasselijke naam zeg nooit nooit voor vandaag. Ik had op iets gezegd afgesloten hoofdstuk dat komt nooit meer. Al lopend door de polder die in een paar weken totaal veranderd is en in lente tooi is gehuld liep ik met mijn stokken en de muziek op mijn hoofd rustigjes te malen. De eerste kilometers zijn altijd prettig lopen omdat de pijn in mijn benen dan nog niet is begonnen. Ik liep een andere weg nu eens via google maps die minder lang bleek te zijn en mooier. Fijn dus. Veel bloesems jonge dieren het is altijd weer leuk kijken.

Na twee uur flink doorstappen kwam ik bij van Bemmelen aan en scoorde daar een nieuwe wandelbroek en sneldrogende licht gewicht handdoek. Buiten even wat gedronken voor ik weer op huis afging. Het was geen wandeling dit keer waar ik helemaal gelukkig van kon worden dat wist ik van te voren maar het was een wandeling om na te kunnen denken op een geluidloze malende manier. Je hoofd is leeg maar toch komen er inzichten. In het landschap zag je ook dingen terug die ik op mezelf kon betrekken.Een groene haag muur midden in het weiland waarvan ik me bedacht dat ik zo een muur om alle nare ervaringen in het leven had gezet. Zeker nu de dood in de familie om de hoek komt kijken komt dat besef er. Een eindeloze lange weg zag ik als de weg die ik zelf nog steeds afleg om dingen een plek te kunnen geven etc. Maar ook dat het afgesloten hoofdstuk in feite nog niet zo afgesloten is en ik er nog wat mee zal moeten doen. Eenmaal dichter bij huis en na een kilometertje of 17 kwam ook het rare benul dat ik nog steeds geen pijn had in de achterkant van mijn benen. Maar dat er nu wel weer de pijn in de voorkant van mijn knie kwam. Had ik gisteren nog joekels pijn bij het zitten vandaag lijk ik spontaan genezen. Een eenmaal een beetje uitgemaalt kon ik ook weer genieten van de omgeving. Ik was na dik 20 km niet moe en liep nog een blokje om via de benthuizerplas omdat ik zo geen zin had al te stoppen met wandelen. Dat is erg lang wel even anders geweest. Als mijn knie het niet begeeft huppel ik straks naar santiago.

Na 23 km was het welletjes en kwam ik met pijn de trap op. Dinsdag fysio maar weer laten nadenken wat er nu moet.



7. apr, 2018
een uitdaging

Na dagen van flink pijn bij het zitten in mijn bilspier wat doortrekt aan de achterkant van mijn been vanmorgen maar eens richting hoenderloo vertrokken. Ik ben nog steeds van plan om eens alleen naar Santiago te lopen maar ik heb een probleem met het bos. Dat vind ik om alleen doorheen te trekken doodeng. Verdwalen de weg niet vinden en in het donker komen te zitten geven behoorlijk wat stress. Ik heb het ook nog nooit gedaan. Dus vandaag de uitdaging maar eens aangegaan. Redernatie prachtig weer dus tal van wandelaars dus ik kan altijd vragen. Ik liep enige vertraging op vanwege file en begon later aan de tocht dan gehoopt. Ook had ik vandaag voor het eerst maar eens de wandelstokken mee genomen. Gewoon eens kijken of dat beter loopt voor mijn benen. De juiste weg vond ik direct gelukkig en vol goede moed op pad. Stokken een paar keer versteld tot ik de lekkerste hoogte vond. Eenmaal midden in het bos was ik tot een lichte ongerustheid ineens de enige wandelaar. Dit had ik niet verwacht. Gelukkig vond ik de route vrij gemakkelijk dus vooralsnog kon ik er wel van genieten. Echt tijden lang liep ik alleen in de stilte en ik vond het wel heel erg stil in het grote bos. Om het wat unheimliche gevoel te verjagen de muziek maar opgezet. Na zoveel jaren is ie het aan het begeven dus dat wordt nog heel snel nu een nieuwe. Maar hij deed het nog een poosje. En toen kwam er een pad en begreep ik de route niet helemaal meer. Stukje rechtdoor stukje terug nee toch maar weer terug de andere kant op en glukkig vond ik het toen ook wel weer maar het hart zat me even in de keel. Gelukkig kwam ik nu af en toe wat wandelaars tegen wat het iets rustiger maakte. Ik begreep wel dat bos niet echt mijn landschap is waar ik nou zo zielsgelukkig van wordt. Het is allemaal een beetje hetzelfde. Geef mij dan toch maar de landerlijke wegen met van die kleine dorpjes. Bij een watertje aangekomen even gerust en een broodje gegeten. En de route bestuderen want de y splising die moest komen met een bordje zag ik niet. Gelukkig kwamen er mensen langs maar die konden me ook niet verder helpen. Via google maps bleek ik nog 7 km te moeten wat ook wel klopte met de afstand die ik gelopen had. Na wat heen en weer dwalen dacht ik het gevonden te hebben. Bordje hoenderloo dus hiep hoi. Helaas bleek niks minder waar en kon ik het juiste pad niet meer vinden. En toen begon dan toch de paniek toe te slaan. Mensen die ik het vroeg kwamen niet uit de buurt vandaan en google maps liet het ook afweten. Niks niet meer rusten maar blijven doorlopen. Uiteinderlijk kwam ik een stel tegen die wist te vertellen hoe ik bij de weg kwam. Helemaal goed het zweet droop van de stress uit mijn haren en het was 15 uur dus wel tijd dat ik eruit kwam want het bleven 7 km. Niet snel zo blij dat ik bij de weg kwam. Dan maar langs de weg een paar kilometer alles beter dan verdwalen in het bos. Ondertussen begonnen mijn benen licht op te spelen en mijn bilspier begon wat te steken. Hele dag niet gehad en gedacht ik loop weer en het komt wel goed. Maar ik besef eens te meer dat Santiago leuk is maar misschien niet gehaald gaat worden nog dit jaar. Ik begin me er ook mee te verzoenen dat het geen heilig moeten is. We gaan gewoon lekker wandelen en we zien wel waar we uitkomen. Het moet geen moeten meer zijn.

Nog even 5 minuten gerust en goed gedronken en toen verder. Gelukkig kwam de afslag van de weg af snel en had ik nog een bijzonder leuk stuk met boerderijen lammetjes etc. Bij het eind punt bleek wel dat het mooi weer was. Bij de ijs tent stond een lange rij mensen te wachten op een flinke beker ijs. Geduldig ook aangeschoven want dat had ik wel verdiend vond ik. Na bijna 22 km op de teller stond ik weer op de auto. Heel zeker weten dat het wel even gaat duren voor ik weer door het bos ga dwalen🙂. Eerst maar weer eens mijn geliefde polder in.


31. mrt, 2018
Een lesje leren

Gisteren een gesprek op het werk gehad en eindelijk lijkt er nu toch iets te gaan veranderen.

Na 5 jaar moest ik dat toch wel even verwerken. Dus lang aan de telefoon zitten kletsen ook over het hele Santiago gebeuren met als gevolg kwart over 3 in bed. Om 8 uur ging de wekker weer. Had zoiets van kalm aan opstarten en weer lekker lopen. Ik had een route uitgezocht bij Oudewater en gind met goede zin op pad. Even mijn hoofd leeg lopen dacht ik. De route moest even zoeken, mezelf toespreken beter te lezen maar toen ging het ook goed. Mijn hoofd maakte overuren ook al zei ik een aantal keren stop er mee ga kijken en foto's maken. Blijkbaar had dat gekke hoofd vandaag een dag geen zin. Op een gegeven moment zei ik hard tegen mijn hoofd als je nu niet stil gaat staan zet ik de muziek op. Ja dat zou ik ook doen hoorde ik achter me. Wandelaar die het vermakelijk vond hoe ik liep te mopperen. Ik moest er ook zelf om lachen. Al zingend langs de Hollandse Ijsel 🙂 werd het wel wat rustiger in die bovendop en het genieten begon te komen. Alleen was mijn lijf niet erg soepel en had ik al vrij snel last van mijn bovenbenen en rug. Jammer even rusten en weer door. Na 7 km rechttoe rechtaan kwam ik in Hekendorp terecht. Leuk even wat afwisseling. Ik had mezelf ondertussen al wel de opdracht gegeven te kijken en fotograveren dus het tempo was erg laag.

Wandelend het dorpje weer uit kwam er een racefietser voorbij sprinten en lichte het bordje op u rijd te hard. Ik kreeg er bijna de slappe lach van wat een praatje opleverde met een rustende motorman. Net nadat ik het dorp uit kwam en weer op een dijk langs het water kwam stond er een caravan waar je kon rusten en een bakkie koffie kon drinken. Helaas geen los geld bij me maar wel even rondgekeken. Leuk idee om dat zo neer te zetten. In Haastrecht was ik eigenlijk doodmoe en had verschrikkelijke dorst in iets echts kouds. Mijn vest en jas waren al langer opgeborgen en ik liep te zweten in een t shirt. Bij een buurt super een halve liter karnemelk gehaald en buiten achter elkaar naar binnen geklokt. Heerlijk. En dan verder maar weer. Stukje langs een mega drukke weg om vervolgens af te dalen in een weiland. Aan het eind van het paadje stonden er de bordjes pelgrimspad naar visee en graaf florispad. Leuk hier loopt de pelgrimsroute dus ook. Ik liep het graag floris pad dit keer.

Tevens een bankje en aangezien ik nog niet echt langer dan 5 minuten gerust had na 11 km op een bankje neergezegen en mezelf een kwartier rust opgelegd. Tenslotte vermelde de route dat ik 7 km over deze drassige dijk die zich voor me uitstrekte moest verder lopen. Leuk punt waar verschillende wandelaars voorbij kwamen en even een praatje maakten. Na een kwartiertje maar weer verder. Eindeloos groen en zonder echte zin. Na 16 km bedacht ik me einderlijk dat het niet zo gek was het niet zo erg naar mijn zin te hebben. Kwart over 3 naar bed en om 8 uur op is niet erg gezond voor mijn lijf en koppie. Tja soms heb je een lesje nodig. Gelukkig bleek de route dit keer erg goed in zijn afstand te zijn en was ik na 18 km weer bij de auto. Toch een mooi dagje maar wel een dagje waarvan ik mijn lesje wel geleerd heb.

25. mrt, 2018
ooo happy day

Na een paar dagen kreupel te zijn geweest van de spierpijn door het vele squatten in 2 dagen kon ik vanmorgen weer fatsoenlijk mijn bed uit en was het tijd voor weer eens een lekker ommetje.

Mijn idee was het balijbos maar toen ik zag dat ik dan al 8 km door de stad heen moest om er te komen werd het plan veranderd en besloot ik naar Reeuwijk te rijden. Alweer een paar jaartjes geleden dat ik daar ben wezen lopen. Nog wel even zitten dubben want het weer zou niet denderend worden en om nou in het sombere grijze weer langs plassen te gaan lopen was ook niet helemaal mijn ding. Maar uiteindelijk de knoop doorgehakt en gegaan. Ik had een knooppunten route gevonden en die vond ik best wel aardig. Route van 17 km ook genoeg want ik begon pas om half 12. Maar van het begin af aan werd het genieten. De jas was al direct uit en al was het niet erg zonnig het was een heerlijk temperatuurtje en voorals nog droog wat het ook uiteindelijk bleef. Bij een makelaarskantoor even staan kijken naar de huizen prijzen maar gemiddeld tussen de 4 en 5 ton tja dan zal ik toch een echt vak moeten gaan leren 🙂Na een half uurtje leek het even mis te gaan met de weg en zag ik ineens de snelweg naderbij komen. Gelukkig bleek ik de verkeerde kant op te lopen dus stukje terug en de goede weg weer opgepakt. Wat een schitterende huizen staan er toch op Reeuwijk en dan ook nog in een prachtig gebied. Ik hoop dat de mensen dat beseffen die daar wonen al zegt een huis en omgeving lang niet alles. Mijmerend zat ik me wel te bedenken hoeveel rust het wonen in een natuurgebied geeft vergeleken bij het wonen in de stad. Beide heb ik ervaren en dan ben ik heel blij dat ik de stad uit ben. Ik heb nooit begrepen wat mensen bezield om zo boven op elkaar te gaan wonen en elke dag in de stress en de hectiek van de drukte te moeten zijn. Zo een poosje genietend en mijmerend liep ik voort. En toen zag ik de eerste bloesem dit jaar en mijn hart maakte een hele sprong. De lente was los gebarsten. De kou en winter verdwenen, tijd voor groei en weder geboorte. Ik werd er zo ontzettend blij van. Overal vogels druk in de weer bloesems en nog even en dan staan de bomen ook weer in bloei en is alles weer groen. Blijkbaar hadden heel veel mensen dat want er werd druk gegroet en gelachen naar elkaar. Toen daar ook nog een ijsco karretje ineens op het pad stond bedacht ik me dan ook geen moment en was het even het zomer gevoel binnen halen. Ijsje eten. Met de ijsboer even staan praten. Hij was in eerste instantie blij dat de kou weg was. Ik vertelde hem dat februari wel koud was geweest en maart ook maar dat we over het weer niks te mopperen hadden want al die tijd scheen de zon. Ja zei hij en nu gaat het weer regenen. De wolken moeten eens hun water kwijt. Wat een treurnis dacht ik verkondigd die man, al zag hij er gezellig uit en had hij ook een lach op zijn gezicht. Hem een prettige dag wensend vervolgde ik mijn pad. Ik was vergeten dat het niet alleen maar water was waar je langs liep maar dat het gewoon hele leuke afwisselende weggetjes waren waar veel meer was te zien. Mijn fototoestel deed dus ook weer goede zaken. Ondertussen was ik het wandelknooppunt, dus ook de route kwijt geraakt terwijl ik voor mijn idee niks verkeerd had gedaan. Routes lopen zal wel nooit mijn ding worden vrees ik. Dat ik in Santiago aangekomen ben is nog steeds een wonder. Vraag me af hoe dat deze keer zal zijn. Even rust en besluiten wat ga je doen. Er zaten iets meer dan 10 km op dus ik kon nog wel een poosje door en gewoon een beetje gaan dwalen. Ik ging van de plassen af het polderlandschap in. Er liepen twee enorme hazen te rennen door de wei. De paashaas in aantocht. De dieren hebben het duidelijk naar hun zin in deze warmere sferen. Na 15 km toch maar eens op goolge maps gekeken. ik was weer richting de plassen aan het gaan en moest toch maar eens in de gaten gaan houden dat ik niet te lang ging lopen verdwalen. 4 km tot aan de auto oke dan kan het nog een klein stukje en misschien nog net even andersom langs de plas. Na even gelopen te hebben leek die plas ineens wel een heel eind naar de overkant. Toch maar even vragen. Mw. dit is reeuwijkerhout en aan de overkant heeft u een restaurant. Ooo Reeuwijkse hout die plas is ook nog een paar kilometertjes dat is niet handig. Terug dus. Bij een bankje nog maar even rust. Mijn linkerbeen en bilspier zijn continu aanwezig en mijn rechterbeen zeurde ook wat mee dus op tijd rust houden en even rekken en strekken. Gerda had geapped dus die maar even gebeld. Niet zo heel handig want hierna was wat ik de hele wandeltijd niet gehad had ineens het werk in mijn kop. En dat wil er dan ook niet zomaar uit. Gelukkig was het nog maar 4 kilometer en lukte het uiteindelijk wel om dat gelukkige gevoel terug te krijgen. En na 21 en een halve kilometer stond ik weer aan het begin punt. Voldaan en blij over zo een heerlijke gelukkige dag.

20. mrt, 2018
stap voor stap

Afgelopen week kreeg ik toch weer meer pijn in mijn benen. Niet met lopen wel met stilstaan en zitten dus maar weer eens een stap gezet en een fysiotherapeut opgezocht. Die constateert dat het in mijn onderrug niet goed zit waardoor mijn grote beenzenuw afgekneld wordt wat de pijn geeft. Dus aan de slag maar weer. Ik dacht oke dan maar weer even stoppen met lopen en wachten tot ik weer iets verder ben met oefeningen. Wel een rondje vrijdag gelopen van dik 7 km maar verder.... Maar ondertussen was het een stap zetten richting werk. Sinds 3 februari niet meer gezien dus even over een drempel heen stappen om weer te gaan. En gisteren geweest. Patienten blij me te zien en ipv de 2 uurtjes die ik zou beginnen gelijk 3 en een half uur gebleven. Iedereen begroeten kost nou eenmaal tijd en het was ook leuk om even met een collega bij te praten. Blij dat die eerste stap gezet is kijk ik niet meer op tegen donderdag als ik weer ga. Vandaag weer naar de fysio en gevraagd hoe lang ik moet wachten voor ik weer kan lopen. Ehhh hoezoe rustig. Je wilt toch naar Santiago? Nee hoor gewoon lopen liefst met de volle bepakking en daarnaast alle oefeningen. Ik geeft je niet teveel oefeningen zei hij anders demotiveert dat. Ja balans oefeningen bekkenstabiliteits oefeningen en 45 squats. Leuk begin ik hoop dat het hierbij blijft. Maar dat betekend dus weer lekker lopen. Snel naar huis wandelschoenen aan en om 12 uur stond ik buiten. Ik dacht een route te gaan lopen via het wandelknooppunten netwerk wat ik op internet had gevonden. Leuk om te proberen omdat ik in mei nog een keer met de pelgrims op pad wil om ze hier de polder te laten zien. Bij het begin punt stond echter geen bordje met de eerste aanwijzing. Gelukkig had ik die een eindje terug gezien dus daar heen gelopen. Ja hoor nr 69 klopte helemaal. Het volgende bordje was niet meer te vinden. Jammer, dan maar lekker dwalen. Een weg die ik eerder wel had gezien maar nog niet eerder helemaal had afgelopen. Gezellig weggetje langs het water en mooie boerderijtjes. De jas ging al snel uit al was het met de wind tegen soms wel erg koud op deze eerste lente dag. Maar de zon scheen, de lucht was strakblauw en dat maakt alles goed. Na een poosje kwam ik bij het Buijtenpark aan. Niet verkeerd want het is een mooi gebied met grazers, bosachtig gebied en heuveltjes. Na een poosje kwam ik bij intratuin en alleen nog maar aan eten kunnen denken, daar een bakkie broccoli komkommersoep gegeten. Vreemde combinatie maar erg lekker. Met mijn rugzak vol kattenvoer en er meer als 10 km opzitten op huis aan gegaan. Daar kwam ik na 17 en een halve km weer aan. En nu zonder pijn bij het zitten. Er is hoop. Ondertussen zitten er zo een 275 km onder mijn zolen. Nog 30 km en dan heb ik de afstand gelopen die ik naar Santiago mag gaan lopen. Grappig dacht ik moet het dan alleen wel wat sneller doen dan de 6 weken denk ik die ik nu aan het lopen ben.

6. mrt, 2018
De weg van herstel

Na een paar weken van vermoeidheid en het er door heen zitten nu mijn hoofd na 226 km wandelen compleet leeg gelopen. Na het weekend Sittard ben ik met Gerda op een koude maandag de polder ingedoken. Een harde wind wat het ijzig koud maakte maar wel een mooi landschap met al dat ijs op de sloten. 17 km lopen ronddolen, nog altijd foto's makend. om bij het bakkertje in Zoeterwoude even op te warmen met een broodje en warme thee. Gezellig zo een buurt bakkertje waar van alles binnenkomt.

De zondag erop was het lopen met de winterwandelingen in Rotterdam. De laatste etappe van 15 km samen met een paar van de pelgrims wat ook weer een gezellig maar niet zo heel mooi rondje was. Teveel stad te weinig natuur. En vandaag samen met Gerda op pad naar de Utrechtse heuvelrug. Ik had een route gezien die de andere kant op ging dan ik gewend ben te lopen dus dacht; hee leuk onbekende wandeling. Al heel snel ehhh ja Gerda hier hebben we al gelopen. Bankje waar we gezeten hadden we wisten het nog precies. Maar toch... uiteindelijk kwamen we op een heel stuk waar we geen van beiden eerder gelopen hadden. En wat was het mooi. Deel van het klompenpad en super afwisselend. Water weiland bos leuke kleine gehuchtjes alles was er.

Allemaal natuur en ondanks dat Gerda koortsig was en niet erg lekker genoten we beiden enorm. Het weer werkte dan ook nog wel erg mee vandaag. Foto's maken alweer maar voor mij alleen maar goed om te kunnen focussen. De leidinggevende belde en dan ben ik al weer druk in de weer met werk in mijn hoofd. Het wordt ook zo langzamerhand tijd om de boel weer eens op te gaan pakken. Maar juist door te kijken en te focussen gaat mijn hoofd weer rustig in de uitstand en gaan mijn voeten automatisch voort op de soms modderige wegen.

Het mooie van lopen is dat je alleen maar hoeft te bedenken je schoenen aan te trekken en te gaan. Ik denk dat ik straks mijn hersenen moet gaan trainen weer wat anders te gaan doen. 🙂

Wel ondertussen 3 mart nog bij de Vincentius vereniging in Zoetermeer geweest, die gaan sponsoren. Dus voor dit jaar kan de verwenzorg weer een activiteit verder. Maar verder heeft mijn hoofd weinig gedaan. Kon het maar altijd zo zijn denk ik wel eens. Rust, ruimte, natuur, vredig.

Het laatste deel van de route liepen we weer op voor ons beiden bekend terrein al liepen we het laatste stukje verkeerd en hebben we de gps aangezet om bij het begin punt te komen.

En 21 km verder en aan het einde van de reis deden we ons te goed aan een uitgebreide tapasmaaltijd. Wat stijf en een pijnlijke rug en benen maar o zo tevreden en innig dankbaar voor deze mooie dag.





25. feb, 2018
Pelgrimsweekend Sittard

Dag in dag uit zorgen. Zorgen voor anderen. De tijd strak gepland. Er moet zoveel.

Altijd is er die vraag kun jij voor mij...

Tijd voor mij is er niet,

Maar dan komt er die dag. Weg van huis lopen. Mijn hoofd maakt overuren. Ik had, ik moest nog en ik zou.

Kilometers lopen met een hoofd vol moetens. En dan komt het punt dat ik ga zien. Mijn hoofd valt stil. Ik zie de natuur en hoor de natuur. Plotseling is er de ontmoeting met mijzelf. Het geluk stroomt door mijn lijf. Mijn pas wordt lichter.

Een gesprek met een toevallige voorbijganger en soms met de muziek op mijn oren die door mijn lijf stroomt.

Eindelijk kom ik thuis bij mijzelf. Geen moeten meer gewoon de ene stap na de andere.

Geen gehaast en geen gevoel dat de tijd te snel gaat voor alles wat ik moet.

Mijn lijf ontspant en mijn gezicht plooit zich in een lach.

Eindelijk rust eindelijk thuis.



Dit was mijn tekst voor het pelgrimsweekend. We hebben 3 dagen gelopen van Ell naar Thorn naar Roosteren om te eindigen in Illikhoven. We logeerden dit keer in een klooster in Sittard. Een aparte ervaring. We waren enorm welkom en de nonnen waren erg aardig en gastvrij. Al heel lang niet in de kerk geweest dan nu 3 dagen elke dag wel naar een gebed of mis. Eerlijk ik vermaak me er wel met rondkijken en het was ook een schitterende kapel maar het heeft me niet doen besluiten om weer naar de kerk te gaan. Toch gaf het ergens wel een stukje rust in de dag. Vrijdag was ook het moment om met 10 kilo op mijn rug te gaan lopen. Dat was even wennen maar het liep eigenlijk prima al kwam ik niet erg snel vooruit. Het was een mooie route en ook verschrikkelijk koud. Maar het was droog en de zon scheen dus mijn dag was goed. De groep is erg fijn want na 21 dagen, behalve even Gerda, geen mens te hebben gezien omdat ik genoeg aan mijn hoofd had had ik wel even de gedachtes gehad als dit allemaal maar goed gaat. Maar ik kon mijn eigen tempo lopen. Wil ik niet kletsen dan hoeft dat niet, wil ik alleen lopen ook prima. Het respect naar elkaar is groot en iedereen volgt zijn eigen pad op zijn of haar eigen manier. De vrijdag was best wel even druk met vervoer van a naar b de kerk, door naar de maaltijd en daarna zuster Gisela die een praatje kwam houden om vervolgens weer naar het gebed te gaan. De zogenaamde dagafsluiting. Zaterdag was al vroeg op om netjes om half 8 aan het ontbijt te zitten. De route was echt leuk en op een gegeven moment kwam het weer. Ja hoor hier ben ik al geweest want we liepen een stuk van de route die ik altijd zie vanaf het water als we de Maas af kayakken. En dan liepen we grotendeels in Belgie. Wel leuk om het vanaf de kant te zien. Maar ik blijf het toch bijzonder vinden dat ik overal waar ik kom altijd wel op stukken kom waar ik al geweest ben. Vandaag liep ik ook nog eens ontzettend gemakkelijk met rond de 9 kilo op mijn rug. Het tempo zat er in en een poosje met de muziek op mijn oren liep ik vooruit en genoot ik echt enorm. Even super gelukkig. Ondanks de kou toch mijn jas uit. Ik had het warm en genoeg laagjes aan. En lopen in een jas ..... Het zal mijn ding vrees ik nooit worden. Het werk raakte ook even naar de achtergrond wat ook wel even fijn is. Op de eindbestemming het terug kerende vervoer naar onze auto's en vervolgens naar Sittard en even tijd voor een douche, omkleden om vervolgens lekker uit eten te gaan. Limburgs zuurvlees. Ik maak het lekkerder maar na een dag lopen was het een prima maaltijd. Enmaal weer terug even naat de kapel voor het gebed en toen was er nog een bijzonder mooi verhaal van een van onze medepelgrims die verhalen verteller is. Doodmoe was het later op de avond bedje opzoeken met de gedachte eens een goede nacht weer te maken. De avond ervoor had ik ook prima geslapen. Maar helaas bijna in slaap een smsje krijgen en kassa. Weg slaap en het malen begon. Vanmorgen dus ook doodmoe. Gelukkig hoefden we maar 12 km te lopen maar mijn rugzak voelde aan alsof er 30 kilo inzat. Wat niet kon want ik had er al wat dingen uitgelaten, maar ik had het gevoel dat als ik rechtop ging staan ik achterover zou vallen door het gewicht van de rugzak. Het eerste deel liep ik er dan ook achteraan te sjokken. De route was echter bijzonder mooi dus ik genoot wel. Bij een snackbar na een 7 km was het rust en opwarmen. Heerlijk en na een flinke lunch was mijn rugzak ineens weer een stuk lichter en liep het ook weer beter. Met gemengde gevoelens kwam ik uiteinderlijk bij het kasteel in Limbricht aan. Het weekend was weer voorbij en aan de ene kant blij en tevreden aan de andere kant ook het gevoel ik moet weer naar huis de plek waar ik het nu niet zo fijn vindt met al dat gepieker. Het weekend was gewoon goed en ik hoefde alleen maar de orders van waar moet ik heen met de auto op te volgen. En soms vond ik dat al moeilijk genoeg en als ik dan buiten stond was ik het alweer vergeten en kon ik het nogmaals vragen. Mijn hoofd loopt er nog een beetje achteraan te banjeren. Maar nu eenmaal thuis ben ik ook erg blij weer even gewoon alleen te zijn en gewoon in een stille omgeving te zijn zonder pratende en bewegende wezens 😉 Of ik Santiago ga halen dat maalt nog wel want na een wandeling is zitten nog steeds pijnlijk en mijn benen en knieen doen pijn. Op vlak terrein heb ik geen enkele twijvel en weet ik dat ik het loop maar grote heuvels op en af ..... Toch kan het me nu nog niet echt boeien ik zie het wel en gaat het niet dan heb ik volgend jaar een nieuwe kans.


21. feb, 2018
Verwarrend dagje lopen

Gisteren telefoontje van het werk wat totale verwarring bracht. Zo tegenstrijdig met wat de bedrijfsarts tegen mij vertelde dat het malen weer begon. Goed vandaag dus een afspraak in Den Haag en bedacht, dat doe ik met de tram en ga terug lopen. Gelijk even kijken voor een warme muts met deze kou. Mutsje gevonden in Den Haag en op pad naar huis. Gezien ik nou eenmaal niet van steden lopen houd had ik googlemaps maar aangezet op de kortste route Den Haag uit. Zo kom je nog eens op wegen die ik nog niet eerder gelopen had. Muziek kon niet op gezien ik me moest bezighouden met de route en ik zou, begreep ik, toen het wel kon niet echt mijn aandacht bij muziek hebben gezien het malen rustigjes, net zo als mijn voeten zich voort bewogen doorging. Ondertussen keek ik wel om me heen em zag dat de natuur net zo in de war leek als ik ben. velden narcissen, de ooievaar het leek wel lente. Toch zonde van de narcissen met de komende vorstperiode in aantocht. Ondertussen liep ik Leidschendam binnen en de polder in. Links langs de molens of rechts langs de weg. Ik moest gaan besluiten hoe ik het beste kon lopen. Links dus langs de molens en verkeerde beslissing want deze weg liep lang paralel met een drukke snelweg waar ik niet over nagedacht had en daarnaast bleek ik zo vermoedde ik om te lopen iets waar ik niet echt zin in had. Vrijdag moet ik immers ook weer 3 dagen lopen en mijn rug en benen voelen wat stijf. De wegen waren nu wel bekende wegen maar de afslagen klopten in mijn hoofd niet en de wegen hadden zoals ik ze in mijn hoofd heb zitten niet moeten liggen waar ze lagen. Dat gaf gelijk weer extra verwarring erbij. Pas thuis bedacht ik me dat ik normaal van Zoetermeer uit loop en nu van Den Haag uit dus alles net andersom. 😀 Ondertussen werd het koud toen ik Stompwijk in liep, maar het was mooi buiten en ik genoot wel. Dus hier een foto daar een foto totaal vergetend dat ik een muts, sjaal, en wanten in mijn rugzak had. Bij het noord AA nog even afgeslagen het prielebos in en zowaar de vogelhut gevonden die ik al jaren niet kan vinden. Puur omdat ik een doodlopende weg in liep en het bord niet registreerde. Maar dat is maar een klein stukje en ook niet erg. Ik weet nu tenminste waar het is. Bij het Noord AA ging het zonnetje langzaam onder en genietend van die pracht nog een poosje staan en foto's maken. Om half 6 stapte ik thuis binnen na 21 km toch weer wel. En totaal verkleumd dus na een bord warm eten en de cv op 21 graden een hete douche en een huispak met daaroverheen een joggingbroek en vest aan. Toch wel tevreden met vandaag. Morgen rugzak pakken en vrijdag 3 dagen naar Sittard met de pelgrims verder op weg naar Maastricht. Weer met mensen lopen ipv. op mijn uppie. Aan de ene kant zin in aan de andere kant zie ik er tegenop. Een hoop prikkels erbij, we gaan het ontdekken hoe het bevalt.



17. feb, 2018
Nieuwe schoenen

Gisteren heb ik nieuwe schoenen gekocht nadat bleek dat de demping van mijn oude schoenen was afgesleten. Een winkel vloer vol schoenen en na ongeveer 20 paar schoenen gepast te hebben van half hoog tot laag zeiden mijn voeten bingo en voelden zich gelijk thuis in lage stappers. Vandaag dus gelijk maar uitproberen. En natuurlijk vanuit huis de polder in. Het was bewolkt en ik was moe na 2 slapeloze nachten maar met de muziek op liep het prima.Na 20 min. was het dit keer wel jas uit en die is ook tot op het laatste stukje uitgebleven wat een heerlijk weer. Ik had een hele route in mijn hoofd maar zoals gewoonlijk wijzig ik mijn plannen als ik wat anders zie dus vandaag ook.De vlietlanden was wel het plan en dan richting Leidschendam of zo. Ik liep al een poosje te malen dat het werk me niet zoveel kon schelen maar met name de patienten. Dat ken ik niet want ik ben altijd zeer betrokken bij ze geweest Zelfs als ik aan ze dacht ging mijn hoofd uit en kon ik niks leuks bedenken. Onderweg kwam ik een aalschover tegen op een lantaarnpaal en ineens schoot ik in de lach. Ineens schoot me te binnen dat een patient eens opgewonden kwam roepen dat ik moest komen want er zat een adelaarseend in de tuin. Een eend die door een adelaar gedekt was en daar was dus een kruising uitgekomen. De adelaarseend. Blijkbaar komen er nu soms wat dingen weer terug. Verder over alle leuke dingen denken die ik met ze heb beleefd lukte niet. Ik kan nergens opkomen. Maar die aalscholver gaf hoop. Hoop dat het weer gaat werken in mijn bovendop die me nu nog zo in de steek laat. Verder maar weer. Dankzij 3 blarenpleisters op blaren overgehouden van de vorige wandelingen bleven mijn voeten pijnvrij. Dat was prettig want ik wilde echt wel een stukkie lopen. Ondertussen begon ik ook te genieten van het landschap. Hoe kan iemand nou vinden dat je groene staar van de polder krijgt dacht ik met verbazing. Er is zoveel moois te zien en er gaat zoveel rust van uit. Bij de vlietlanden aangekomen besloten van het bedachte plan af te stappen. Er liep een weg langs de andere kant van het water die ik nog niet eerder gelopen had dus maar eens kijken wat dit was. Mooi stukkie maar wel met een drukke snelweg deels erlangs dus de muziek bleef netjes op mijn oren. Bij een spitsing aangekomen werd het puzzelen. Of weer op Zoetermeer aan maar dan zou ik vroeg thuis zijn of richting Leidschendam. Denk denk maar het werd toch Zoetermeer gezien ik in de polder nog aardig kan lopen dwalen. Goede beslissing want idd ik kwam op een weg terecht die ik ook nog niet kende. Niet zo een lange weg maar toch een mooi weggetje. En ik genoot steeds meer. En weer besef ik wat een gezegend mens ik ben dat ik zo mooi mag wonen en hoezeer ik van de omgeving houd. Maar vooral hoeveel rust het me geeft. Nu begrijp ik ook mijn drang van het hier lopen en steeds verder willen. Dat rustige blije gevoel is zo goed en fijn. Uiteindelijk kwam ik bij boerderij t geertje uit op 3 km van huis ongeveer en ben ik daar nog even langs de sloot bij de roeibootjes gaan zitten waar ik bezoek kreeg van Gijs de gans die wel heel nieuwschierig was. Uiterust en na mijn liter water weggewerkt te hebben was het op huis aan. En na 27 km stapte ik het huis binnen. Blij nu dat de schoenen uit konden en blij om deze dag.

15. feb, 2018
Stukje psychologie

Gisteren zitten denken wordt het olympisch schaatsen kijken of lopen. Bedacht dat ik niet voor mijn plezier thuis zit en ik een taak heb om me beter te voelen dus lopen. Blarenpleisters op mijn hielen die nog steeds niet genezen zijn en gaan. Half 11 niet te vroeg stond ik buiten om al weer snel tot de ontdekking te komen dat ik mijn lenzen wederom vergeten was dus terug naar huis. Blijkbaar wil mijn hoofd nog niet altijd mee. Maar om 5 over half 11 Was het dan echt klaar en begon ik aan een loopje. Bentwoud om niet elke keer in de polder te belanden en het plan was Moerkapelle en dan via Bleiswijk langs de rottermeren terug. De zon scheen maar de wind was snijdend koud en zowaar moest mijn jas aan blijven en gekker nog moest de muts op omdat mijn oren eraf vroren. Bij de bedrijfsarts had hij me iets gevraagd waar ik om liep te malen dus muziek op mijn oren. In Moerkapelle liep er ook een weg ipv naar Bleiswijk de andere kant op en die had ik nog niet gelopen dus die kant op. Lange rechte drukke weg en niet erg mooi om te lopen. Na een uurtje kwam ik bij de molenviergang bij de rotte uit. Toch weer bekende plekken. Gek maar elke weg die ik loop maakt niet uit ik kom altijd weer uit op de plekken die ik al zoveel gelopen heb. Rustig met de muziek op door kachelen maar. Langs de ene kant kassen langs de andere kant struikgewas. En ineens vanuit het niets kwam er uit de struiken een joekel van een hond grommend en met zijn tanden bloot op me af. Ik schrok me 7 slagen in de rondte en begon te roepen ga weg. Ja daar denkt een hond heel anders over. Pas toen ik heel hard af riep bleef hij gelukkig staan maar de ellende zakte in mijn benen en met elastieke benen als een haas door gelopen. Bij het water aangekomen zat ik op een deel van de rottermeren route. Zo vaak gelopen en geen zin om de plas helemaal rond te lopen gezien de afstand. Dus een voorbijganger gevraagd waar ik uit zou komen als ik rechtdoor zou lopen. Nou Bleiswijk en verder door in zoetermeer. Oke dat maar doen dan. Ondertussen had ik 15 km op de teller staan en nog niet gerust dus even een slok water en banaantje eten. 5 minuten want zo langs het water in de wind is het veel te koud om rustig te gaan pauzeren. Wel zag ik twee zwanen rustig aan het slapen in het water. Hield me een poosje bezig wat bijzonder het toch is dat die dieren nergens last van hebben terijl ik daar dik aangekleed nog loop te kleumen. Leukere gedachtes in ieder geval dan die me al de hele dag parten speelden. Ondertussen had ik al een poosje in mijn hoofd dat we naar Santiago ongeveer 20 km per dag willen lopen en dat doe ik nu ook. Alleen nu loop ik op vlak terrein en dat is daar wel anders. Van porto naar Santiago hadden we getraind op lange afstanden van 40 km en dat hielp daar toen vreselijk goed mee want voor ons waren de afstanden toen appeltje eitje. Daar moet ik dus maar weer eens op gaan trainen af en toe, zodat mijn hoofd zich herinnerd dat 20 km echt niet zo ver is. Bij Bleiswijk kwam ik langs de lange autoweg naar Zoetermeer. 6 km langs de weg jakkie. Maar de goden waren, dacht ik, met mij want er kwam een zijweggetje waarop alleen een fietsbord stond. Tijd op gelopen om tot de ontdekking te komen dat deze doodliep dus terug en toen wel langs de weg. Muziek weer op mijn oren en naar Zoetermeer. Daar kwam ik na 25 km uit bij de mc donalds. Kom ik daar nou echt nooit dit keer was het de hemel. Warm zitten en koffie. Na een half uurtje voldoende uitgerust om de laatste kilometers te lopen. Ondertussen bedenkend dat ik nou niet echt blij was geworden van al die lange wegen en besloten om iets verder door te lopen naar Benthuizen, om het laatste stukje via de polder en het noord aa terug naar huis te gaan. Mijn zo geliefde polder want eenmaal daar wordt ik weer blij. Na bijna 31 km op de teller stap ik het huis in waar een hete douche kachel en warmte deken me mogen op warmen. Mijn lijf deed echt wel pijn en vooral mijn rug had het zwaar. Maar vanmorgen toch redelijk pijn vrij opgestaan. Wel weer een blaar erbij onder mijn kleine teen en onderweg ook wel bemerkt dat nieuwe schoenen toch wel gaan dringen. Over twee weken maar eens de nieuwe lichting bekijken. Volgende route maar weer de polder in.

8. feb, 2018
Lopen met een missie

Na een slechte dag gisteren vandaag de schoenen maar weer aangetrokken. Blaarpleister op een nog ongenezen blaar en mezelf de opdracht gegeven bewust te gaan lopen. Kijken en foto's maken van wat ik zag. Niet als een blinde kip voort razen maar bewust lopen. Gewoon weer vanuit huis de polder in. Muziek op mijn oren zodat mijn gedachten wat zouden weg gaan en mijn jas als ballast om mijn middel. Het was heerlijk weer en de eerste kilometers waren lastig. Soms nog tegen huilen aan en dan weer liep het goed. Na een paar kilometers mijn fototoestel uit de rugzak gehaald en aan mijn opdracht begonnen. Langzamerhand begon mijn hoofd zich te ordenen. En ik begreep het komt wel goed als ik mezelf ruimte en tijd geef. Maar ook het komt goed maar dan zal er wel een en ander moeten gebeuren anders zak ik weer terug. Ik nam paden die ik weinig gelopen heb dwars door de weilanden heen. Tussen de schaapjes door en over smalle polderwegen. En langzaam kwam er ook rust. Vandaag is een goede dag en dat is goed. Ik ben er nog niet en dat hoeft ook niet het komt zoals het komt. Ik werk eraan en geef mezelf ruimte en tijd en meer is nu niet nodig. Ik hoef geen gesprekken te voeren die ik nog niet kan dat komt vanzelf wel. En uiteinderlijk kon ik de muziek ook afzetten en luisteren naar de natuur. Langzaam kwam ik weer wat thuis in mezelf. Bij de boerderij aangekomen verse zuurkool uit het vat mee genomen en om het noord aa heen op huis aan. En toen belde Gerda die aan de andere kant van de plas liep op haar nieuwe schoenen. Bij haar even een bakkie gedaan na 21.5 km op de teller te hebben gezet. Morgen is het heel erg relaxen in de sauna. Mijn lijf doet pijn van alle spanningen en moet ik dus zorgen dat er naast rust in mijn hoofd ook ontspanning komt in mijn lijf. Maar nu ben ik blij want vandaag was een goede dag.

7. feb, 2018
stappen in de duisternis
Vorige week donderdag Surinaamse avond op het werk. Ik was al een poosje niet oke en erg moe. Tijdens de surinaamse avond bleek wel hoe moe. Tranen inhouden wat niet echt meer lukte dwingen om door te gaan en vechtend tegen de moeheid. Eenmaal alle vrijwilligers weg ging het licht uit en heb ik me ziek moeten melden. Eerst rust en nog eens rust er is teveel gebeurt in de afgelopen 5 jaar. Ik die dacht ik ben sterk ik red me wel, moet het hoofd buigen. Ik die dacht, paar dagen even niks en lekker gaan lopen en de wind door mijn hoofd kwam er al snel achter dat dat niet werkte. Zaterdag meen ik appte Gerda me dat haar vakantie niet goedgekeurd was. En de paniek sloeg toe. Ik had al gezegd lukt het niet samen, ga ik alleen maar help alleen?? Plan B dan maar. Vanuit huis beginnen. Tot ik erachter kwam dat ik al in paniek raakte als ik een rondje in de buurt zou moeten lopen. Het moet niet gekker worden. Huilen en nog eens huilen en uiteinderlijk mezelf de les gelezen. Oke blijkbaar is het even veel allemaal maar thuis zitten en wachten daar gaat het niet mee over. Dus maandag al vroeg, gezien ik niet kon slapen de schoenen aangetrokken en huilend naar buiten. 3 km later kom ik erachter dat ik niks zag, lenzen vergeten in te doen dus terug. Thuis mezelf wel wandelklaar gemaakt en gaan; opnieuw. Meestal wissel ik het wandelen af met muziek op en tijden zonder muziek lopen maar mijn hoofd wil wat piekeren betreft niet uit, dus muziek op gehouden. Veel heb ik niet gezien onderweg gewoon alleen maar lopen maakte niet uit waar. Mijn leidinggevende belde nog maar wat moet ik zeggen. Ik heb niks meer te vertellen en ik voel me schuldig dat ik iedereen in de steek laat en thuis zit. De paniek was weg en ik wist dat ik gewoon kon lopen. Na 28 km was het op. Ik was koud. Had onderweg mijn jas uitgegooid zoals gewoonlijk maar niet gevoeld hoe koud het echt werd. Dus bij den haag centraal de randstad rail gepakt naar huis en onder de hete douche. Twee blaren rijker en ik voelde de spierpijn al opkomen. Gelukkig hoorde Gerda gisteren dat haar vakantie een weekje later moet maar dit is geen probleem. We kunnen de laatste week van mei lopen. Gerda heeft haar nieuwe schoenen al en ik moet over een week of 3 als de nieuwe lichting er is terug. Ik was blij en dacht we gaan weer herstellen. Vandaag echter ben ik de bank niet afgeweest en bleven de tranen maar komen. Lopen is niet zo verstandig dat heb ik maar even naar morgen gezet zodat de blaren wat meer geheeld zijn en de spierpijn misschien minder is. Ik ben verdrietig want ik heb het gewoon te druk om zo stil te zitten. Ik voel me schuldig ik hoor te werken. En ik voel me ook mislukt omdat ik niet sterker was. Ik hoop maar dat komende periode de boel weer gaat werken in mijn bovendop en ik de dingen weer aan kan. Er is zoveel wat ik wil en niks is zo frustrerend als het dan niet lukt. De pelgrims zeggen het al stap voor stap maar ik heb 7 mijls laarzen nodig. Niet mezelf dwingen maar wat dan wel?


25. jan, 2018
rugzak is binnen en de pelgrimstocht gaat verder

30 december een tochtje van rond de 20 km van Heiloo naar Bergen. Oliebollentocht dus de oliebollen zaten veilig in mijn rugzak. Stormvast want oo wat was het bar weer. Storm regen dus moeilijk lopen. Daarna konden we het nieuwe jaar inluiden. Gerda is gevallen op haar werk en zit met een gebroken arm en gekneusde heup al een poosje thuis en vorige week viel zij wederom. Ik vrees soms dat haar verhaal straks lastig gaat worden. We zijn nog naar twee reisburo's geweest om te zien hoe dat moest met vliegtickets maar dat wisten zij evenmin als wij dus dat wordt nog even puzzelen. 21 januari heb ik de stoute schoenen maar eens aangetrokken en ben gaan passen voor een rugzak. Wel grappig want ik ken de rugzak nog met een ijzeren frame en dit soort spul is wel heel modern en nauwkeurig. Na ettelijke merken en zakken gepast en gemeten te hebben ben ik thuis gekomen met een mooie zak van 70 liter waar alles echt wel in moet kunnen. Ik ben er blij mee. Verder loop ik door allerlei zaken op het werk waardoor mijn hoofd niet echt naar Santiago staat nog, wat achter op waar ik had willen staan maar hopelijk komt dat komende tijd wel in orde. Gisteren ben ik mee geweest van Schipluiden naar Schiedam. Na een late dienst dus erg moe nog. Warmste dag ooit maar een hoop wind en druilerig. Wel mooie kerken bekeken en 2 stempels daar gehaald in mijn nieuwe paspoort. Derde stempel in de kroeg nog, dus voor Santiago wordt het nog een apart boekje. Het loopt. Mijn vakantie is goedgekeurd en ik kan nu zodra ik wat meer rust heb zaken gaan regelen. Eerst maar eens wat moeheid uit mijn lijf proberen weg te werken. Ik kwam er wel achter dat ik via de mobiel op deze site niet kan tikken zonder vergrootglas dus ben ik aan het puzzelen en mogelijk een nieuwe blog aan het aanmaken maar dat later.

30. nov, 2017
Van Weert naar Ell

24 februari was het weer zover en ging het pad verder. Met 17 pelgrims drie dagen lopen.

Ik had er enorm naar uitgekeken. Leuke groep mensen je gewaardeerd en geaccepteerd voelen en het in eigen tempo kunnen lopen. Vrijdag ging prima en was de route naar de weerterbergen waar we overnachten snel bereikt. In de avond was het elkaar beter leren kennen aan de hand van een jonge en recente foto. Thema dit weekend durf te dromen. Nou dromen doe ik mijn hele leven al dus dat is geen probleem. 🙂 Zaterdag kregen mijn longen het dit keer zwaar te verduren. Het tempo van een kudde op hol geslagen pelgrims was voor mij niet meer bij te benen maar opgeven wilde ik niet dus na een poosje met zijn tweetjes te hebben gelopen ben ik alleen verder gegaan mijn pad door het bos zoekend in een rustig tempo. Aan het eind was het dan toch nog dwalen. Met de telefoon me er doorheen praten ging ook niet van een leien dakje. Gelukkig kwam ik een wandelaar tegen waar ik de weg aan vroeg en die vertelde me dat ik op moest gaan passen voor agressieve wilde zwijnen. Oeps ik zou het rit aan moeten gaan nemen. Ze wilde me met de auto weg brengen maar dat was geen optie dus tempo omhoog geschroeft en op pad maar weer, tot 1 van de anderen me ineens door het bos zagen gaan de verkeerde kant op. Toen was de kudde snel weer bereikt en konden we veilig naar het huisje terug keren. In de avond deden we je droom uitstippen met wattenstokjes en verf. Als zo niet creatief in mijn handjes was dat een lastig klusje. Zondag was alweer de laatste dag en vertrokken we voor de laatste 20 km naar Ell. Ik voelde me weer beter dus kon weer heerlijk aan het draven. En wat hadden we een mazzel met het mooie weer. In Ell zat het er helaas alweer op en na wat drinken namen we afscheid en ging ik dit keer met een medereiziger die naar Utrecht moest op huis aan. Onderweg nog ergens wat eten samen lachen en in Utrecht afscheid genomen.

Zondag zie ik alweer twee pelgrims en lopen we een rondje rotterdam. En februari mag ik weer mee verder op weekend.

Ondertussen heb ik de laatste twee weken van mei en de eesrte 3 van juni vrij gevraagd en dan is het plan van Leon af gaan lopen. December gaat dus een maand worden om dingen uit te zoeken. Heb er ongelofelijk veel zin in. Alleen nog even goedkeuring krijgen voor mijn 5 weken vrij 🙂

5. nov, 2017
Woubrugge en maar weer verder met de pelgrims

20 September een prachtige dag die ik nog in mijn geheugen gegrift heb staan,

Toen het mis ging met mijn benen heb ik heel lang gedacht dat ga ik nooit meer lopen. Zo wie zo zag ik mezelf geen echte tochten meer maken en was Santiago naar de achtergrond als stille heimwee. Maar 20 september vakantie en toch proberen. Samen met Gerda naar Woubrugge. We hadden al een tocht van 20 km door de schoorlse duinen gemaakt werkelijk een schitterend gebied, maar dat was geen Woubrugge en Woubrugge is toch op de een of andere manier een test. Ik had even in mijn hoofd wel of niet want Woubrugge is onderweg naar de kaag, iets waar ik nog steeds van droom. Maar goed Gerda mee dus dat ging echt niet gebeuren dat ik het in mijn bol zou krijgen toch verder te kachelen. Het was een geweldige dag. Mooi weer om te lopen en toch maar weer eens praten over.... Voor mij was het erop of eronder. Kon ik dit lopen dan was er een kans. De uitdaging lag nog wat verder want kan ik ook 3 dagen lopen?

Het pelgrims weekend kwam er ook ergens aan. Het ging lekker. 25 km en we hadden er de hele dag voor uitgetrokken met een lekkere lunch onderweg. Eindelijk weer de polders in, langs water, leuke kleine gehuchtjes het was helemaal leuk. Ik houdt zielsveel van de polder en wordt er ook gelukkig van. Voor Gerda is dit ook een test. Wel of geen Santiago. Er werd heel wat gepraat gemijmerd en gezwegen. Maar toen was daar ineens aan het eind van de dag het bordje Woubrugge. Voor mij was het een gevoel alsof ik weer in Santiago aankwam. Zo fijn dat dit weer kon. Ik was er emo van. Gerda had de dagen erna last van haar voet en enkels. Die gaat nog maar weer terug naar de fysio maar heeft het nog niet opgegeven. Mijn probleem is het piliformisch syndroom wat maar niet weg wil. Na het lopen is er toch een poosje pijn maar de volgende dag gaat dat weer. Zitten is het grootste probleem maar voor Santiago moet ik lopen dus dat scheelt weer. De verdere vakantie, het was slecht weer, maar we hadden een paar mooie dagen op het laatst dus de maas werd nog afgekayakked en onze eigen kayaks kwamen uit de schuur. Helaas heb ik de een na laatste avond het asfalt keihard mogen omarmen en kwam ik op de huisartsenpost terecht. Mijn neus bloedde enorm en doet nog steeds pijn ws gebroken, mijn hoofd deed pijn en mijn hand wilde en wil nog steeds niet echt. Dus de kayaks bleven de laatste mooie dag in de auto en ik mocht vrolijk de ziektewet in voor 2 weken. Ook Sophietje mijn allessie (poes) overleed deze dagen een niet echt fijne dood dus de tocht was eigenlijk snel vergeten. Eenmaal aan het werk was het druk weer. Veel bijlezen veel inhalen en weer met de verwenzorg aan de gang. Op weg naar 20 oktober het pelgrims weekend en dat kwam echt net op tijd. Na dit jaar alle vakanties te hebben moeten afzeggen wegens mijn benen en dan ook nog zo tegen het asfalt smakken maakte dat ik moe was en weg wilde.

Met een man of 14 een weekend lopen van Middelbeers naar Heeze. We sliepen in pelgrimshoeve Kafarnaum en brachten een bezoek aan de Jacobus hoeve. We spraken met broeder Fons een geweldige man die de tocht in zijn jonge jaren heeft gelopen en maakte meer persoonlijk kennis met elkaar. Het was gelukkig prima wandelweer. De tweede dag was het 24 km en kreeg ik de kriebels. Voor ik het wist was ik ver vooruit en ging de muziek op mijn oren en genoot ik zo verschrikkelijk dat ik soms moeite had er niet bij te gaan dansen :) Het landschap was vaak mijn landschap van plekken waar ik me thuis en gelukkig voel. En het lopen ging door wat rustpauzes ook prima. Alleen de avonden met toch wat minder makkelijke stoelen waren erg pijnlijk. Zondag liepen we de afsluitende 11 km en togen we weer naar huis. Eindelijk was de moeheid van de afgelopen maanden uit mijn lijf weg. Ik had het gevoel ik kan er weer even tegen en dat is een fijn gevoel. Thuis en werk weer, op weg naar 25 oktober verassingsdag want koningin Maxima kwam op de afdeling en ik was haar gast vrouw dus best wel spannend. Gelukkig ging het allemaal netjes en vonden de patienten het geweldig.

Ondertussen is wel duidelijk dat ik ga lopen van Leon naar Santiago de laatste twee weken van mei de eerste week van Juni. Kan Gerda mee, lopen we tot Santiago, ga ik alleen dan plak ik muxia er misschien nog aan vast. We zien wel. In ieder geval de gedachtes leven, langzaam orienteer ik me en begin te denken aan wat mee moet. In ieder geval dit jaar zelf met de bagage lopen en ook niet georganiseerd. Lekker op de bonnenvooi zodat je vrij bent.

Maar eerst op naar eind van de maand het volgende pelgrims weekend :)

Vandaag met twee van de pelgrims en hun wandelmaatjes een stukje van de winterwandeling van Rotterdam gedaan. 15 km en lekker om even weer buiten te zijn. Zo blijf ik bewegen en hoop ik van de pijn af te komen voor ik naar Santiago loop.

17. sep, 2017
Vakantie

Begin september hebben Gerda en ik vakantie en aangezien Santiago er niet inzit dit jaar zouden we gaan wandelen in Nederland en kayakken. Helaas zijn de weersgoden ons zo gunstig gezind dat er van kayakken nog niks is gekomen. Wel hebben we in de droge periode 3 etappes gelopen. 7 september kwam mijn lang gekoesterde wens uit en vertrokken we al vroeg richting Schoorl. Ik roep al jaren nog een keer daar te willen lopen alleen kwam het er nooit echt van en Gerda was er nog nooit geweest. We boften met het weer. Goed wandelweer en vol goede zin begonnen we aan onze 20 km wandeling. En het was er echt prachtig. De bloeiende hei, de bossen, zandverstuivingen het is een van de gebieden in Nederland die ik het mooiste vindt en een gebied wat eigenlijk alles wat je je aan natuur maar kan wensen in zich mee draagt. Na een paar uur lopen kwamen we aan het strand waar we een stukje overheen moesten. Strandtentje, leuk, lekker achter glas in het zonnetje een poosje zitten genieten. Toen was het weer verder. Helaas ging er wat mis en liepen we te ver door. Na een hoop gezoek toch de route weer gevonden en blij weer aan de wandel. Ineens zag ik weer het strand en bleken we de route de andere kant op te hebben moeten nemen. Tja verpleegkundigen zijn doeners en geen denkers want hadden we nagedacht dat was er niks aan de hand geweest. Dus terug. Beetje zorgen begon ik me toch wel te maken gezien de tijd. Tijd ook voor de loslopende runderen die ineens ons pad op kwamen rennen. Een zenuwachtige Gerda en even later gegiebel en snel verder om dan toch weer ineens de parkeer plaats te zien liggen. Blij omdat het tijd werd voor schemeren en in het donker wil je toch niet graag daar in de duinen lopen dwalen. Maar een bijzondere mooie dag.

De tweede route kregen we versterking. Jannie een van de medelopers van het pelgrimspad kruiste ons pad en wilde wel een route met ons meelopen. 10 september vertrokken we naar Oisterwijk om daar nog over de hei te dwalen en langs de vennen. Ook weer een route van rond de 20 km van Oisterwijk naar Boxtel. Een waanzinnig mooi gebied ook weer en heel wat afgelopen en lopen kletsen. De ideeen om van Leon naar Santiago te lopen leven weer en ook Jannie denkt erover misschien om mee te willen maar alles staat nog in de kinderschoenen. Maar ook vandaag weer goed weer en genieten van de natuur. Het nieuwe fototoestel heeft veel te doen op deze dagen. En de mazzel steeds droog weer te hebben waar wij lopen, want het is bar en boos met het weer. Ook vandaag de 20 km weer bijna aangetikt en voldaan. Gerda loopt haar eerste tochten weer en heeft geen last bij mij is het nog steeds niet in orde met mijn benen. De neuroloog kon niks ontdekken en hield het op psychisch somatisch. Nou daar is de fysio het verre van mee eens en ik ook niet. Maar goed de pijn is minder dan het geweest is dus ik houd maar hoop dat de pijn eens weg zal gaan. Nadat we met heeeel veel gekwebbel in boxtel waren aangekomen was het met de trein terug naar Oisterwijk waar een lekkere maaltijd ons wachte. Voldaan was het daarna op huis aan. Weer een mooie dag achter de rug.



En dan 16 september met de pelgrims op pad van Haaren naar Middelbeers. Had ik na gedacht 😉had ik gezien dat we ook weer naar Oisterwijk gingen. Maar goed niet dezelfde route dat scheelt weer. Er was regen heel veel regen voorspeld. En bij het gaan van de wekker om 7 uur regende het ook.Met frisse tegenzin op pad. Ik had op de buienradar wel gezien dat het de hele dag regenen was, maar bij Haaren leek het alsof de regen er net omheen trok. En dat was ook zo. We waren met 14 man dus leuke club bij elkaar. Blij toch iedereen weer te zien en met enige vertraging door openbaar vervoer, de taxi die niet naar de plek van bestemming wilde rijden en een valpartij vertrokken we dan toch. Echt een geweldige mooie tocht ook weer. Samen lopen soms kletsend soms zwijgend en genieten.Enorme paddenstoelen tjee zo groot niet eerder gezien. De heilige eik het was helemaal leuk. En de regen.... die trok netjes om ons heen zonder op ons hoofd neer te dalen. Vlak voor we bij een restaurant kwamen om wat te drinken begon het te regen. Maar eenmaal weer voldaan en weer op weg verdwenen de druppels weer en bleef het netjes droog in tegenstelling tot het westen waar het wel bijna de hele dag geregend had😀. Kwart over 5 waren we in Middelbeers en na een bakkie thee leuten en nog even na kletsen vertrok een deel van de groep met het ov en wij met de auto naar Haaren om Pieternel af te zetten die daar haar auto had staan. Ook weer zo een dag met een gouden randje. Oktober wordt voor mij de uitdaging. pelgrims weekend. Kan ik 3 dagen zonder pijn lopen dan ga ik de plannen voor Leon Santiago vorm geven.

1. sep, 2017
Den Bosch Haaren

26 augustus was het weer zover en liepen we van Den Bosch naar Haaren met de pelgrims.

Ik had mijn auto bij Joke gestalt de oprichtster van de verwenzorg en die bracht me superlief naar het station.

Het was weer een leuke club mensen en al snel kwam het tempo er weer in. Droog en goed weer. Bij het fort was een leuk restaurantje puur genieten meen ik even wat gedronken en gegeten en nog een pelgrim opgepikt en toen weer verder. De natuur is prachtig en de paddenstoelen zijn in grote getalen aanwezig dus leuk fotograveren.

Ineens bleek een pelgrim afgedwaald te zijn. Gelukkig vond ze via google maps de weg en na ons de organisator geinformeerd te hebben naar verloren pelgrims was het stel pelgrims spoedig weer compleet. Helaas met al dat zoeken was ze wel gevallen. 10 km lopen met een zwaar gekneusde hand is niet fijn. Veel respect dus.

Het was echt een mooie en bijzondere ervaring weer. We kwamen nog bij een huisje van vrienden op de fiets waar sommigen hun waterflessen vulden en druiven mee kregen om te delen voor onderweg. Fijne en gastvrije mensen. Om half 5 kwamen we in Haaren waar de voorzienigheid van geest met ons was want de bus kwam er ook gelijk aan. Joke pikte me weer op bij het staion in Den Bosch waar ik superblij mee was en we kunnen weer uitkijken naar de volgende etappe. 16 september en dan gaat Gerda mee. 😀


1. sep, 2017
en weer samen

Een paar weken geleden alweer hebben Gerda en ik samen 11 km gelopen voor het eerst weer sinds onze tocht naar Santiago. Het was weer enorm fijn samen te lopen en het gesprek zal ook niemand verbazen ging al snel weer over volgend jaar en weer samen naar Santiago.

Net als op de eerste dag dat we samen liepen naar Leiden om te gaan trainen regende het ook vandaag al waren dit buien. Toch bij de laatste bui werden alle hemelsluizen open gezet en was er geen houden meer aan.

Maar het was fijn en goed.

Ondertussen is het verhaal benen verder gegaan. Na sportsarts. sportfysio die met dry needling begon. In eerste instantie leek dit te helpen maar toen sloop de pijn in mijn rug. Uiteindelijk terug huisarts die me doorverwees naar de neuroloog. Woordje hernia viel. Daar geloofde ik al van het begin af aan niet in maar laat ze maar zoeken. MRI wees uit dat het dat idd niet is.

Voor mijn leeftijd zaten mijn wervels verbazingwekkend hoog van elkaar af. Wat het dan wel is? Logisch er is geen oorzaak dus het zit tussen mijn oren en ik kan niet zo goed tegen pijn omdat ik slecht slaap. Slaapcentrum en psychosociale fysiotherapie werd aangeraden. Als ik 1 ding wel weet dat het niet tussen mijn oren zit. Nu wil het bijzondere geval dat de pijn minder aan het worden is de laatste week. En nu niet meer het gevoel wanneer komt het weer terug. Mijn voorkant knieen zijn wel even heel erg zeer weer gaan doen maar ook dat wordt nu minder. Ik denk dat mijn lijf aan het herstellen is van een zwaar jaar vorig jaar waarin ik er teveel van gevraagd heb en waardoor de boel uit balans is geraakt. Dus Santiago Gerda en ik komen er wel weer aan :)

1. jul, 2017
Udenhout Den Bosch 24 juni 2017

En weer mocht ik een dag met de pelgrims op pad. Een dag waar ik enorm naar uitkeek nu alle lange tochten niet kunnen.

24 juni een wat grauwe dag maar droog. Om 10 uur stond ik in den Bosch en pikte daar een van de pelgrims op. Zij had haar auto in Den Bosch geparkeerd en samen reden we naar Udenhout waar ik mijn auto kwijt kon.

De tocht begon met een kop koffie bij de rustende jager waar we de rest opwachten die 3 km verderop van de bushalte aan moesten komen lopen. Toen iedereen verzameld was vertrokken we richting Den Bosch. Een leuke tocht en een afwisselend landschap. Er zat een stevig tempo in waardoor zelfs ik mijn best even moest doen om het bij te benen🙂. Maar uiteindelijk kwamen we dan toch bij onze eerste rustplaats. Een leuk tentje aan het water waar onze maaltijden welkom waren. Daarna was het verder richting Den Bosch. Mijn benen deden het weer maar iets minder lekker dan de eerste tocht. Maar al foto's makend en kletsend was het allemaal goed te doen. Het bleef redelijk droog op wat spetters na dus dat liep ook wel prettig. Uiteindelijk kwamen we rond half 5 De Bosch binnen wandelen waar roze zondag aan de gang was. Druk druk en even wennen na de rust van de natuur en het lopen. In de St Jan konden we een stempel halen in onze pelgrimspaspoorten. Leuk komt die toch nog vol.

Na een drankje en nog wat nakletsen togen we naar het station waar een aantal met de trein moesten en wij met de auto terug reden naar Udenhout waar mijn karretje weer braaf stond te wachten.

Wat een fijne dag weer.

De volgende dag stond ik kreupel van de rugpijn op. Dat kan er ook nog wel bij. Na een poosje bewegen trok dat echter weer helemaal weg.

In het ziekenhuis ben ik doorgestuurd naar de sport fysiotherapeut. Tijdens onderzoek in het ziekenhuis zei de arts dat ik het pyliformis syndroom had en dat de fysio met een pijnlijke behandeling dat goed kon herstellen. Echter bij de fysio bleek hij geen aanleiding te kunnen vinden hiervoor. Afgelopen maandag is hij begonnen met dry needling. Naalden prikken in allerlei spieren. Tjee dat is pas pijnlijk. Spieren die het gewoon doen daar voel ik niks van maar zodra hij een spier raakt die onder spanning staat begint deze flink te krampen. De volgende dag stond ik echter tot 15 uur me te verbazen geen pijn te hebben en dacht klaar te zijn. Maar daarna kwam het terug. Er zullen dus nog een aantal behandelingen volgen vrees ik, 20 juli mag ik weer terug naar de arts in het ziekenhuis en hoop ik dat ik eindelijk eens kan zeggen dat het wat beter gaat. We blijven maar hoop houden en blij zijn dat het lopen in ieder geval gaat al zijn het nog niet de tochten die ik zo vreselijk graag wil lopen.

Na de vakantieperiode begint op 26 augustus de nieuwe tocht met de pelgrims vanuit Den Bosch naar Maastricht. Ben heel benieuwd hoe het dan gaat met die gekke benen. Tussentijd wordt het af en toe nog maar weer rustig wandelen maar zomer seizoen dus ook enorm druk met de verwenzorg. Daar zit momenteel meer tijd in dan ooit met ado weer voor de deur, een zeiltocht, ballonvaart en dagvaartocht met de vrouwe stien. Maar het is het waard.



4. jun, 2017
lopen niet zitten

Ondertussen zijn we weer een paar maandjes verder en ben ik bij de sportarts van het ziekenhuis beland. Mijn vit b6 bleek te hoog wat de pijn kon veroorzaken. Daar leek het ook wel op en na een paar weken en een pijnlijke massage leek het beter te gaan. Ik liep met hele stijve benen na de massage 16 km en 27 mei ben ik dan met 12 andere pelgrims het nederlandse pelgrimspad gaan lopen bij Heusden. 32 graden en een onwijs leuke groep. Ik heb de hele dag lopen stralen zonder centje pijn. Ook daarna bleef de pijn uit. Helaas is de pijn terug echter nu in een hele andere vorm. Ik kan moeilijk zitten. Mijn bilspier gaan dan enorm pijn doen en mijn onderrug. Dat trekt door naar mijn achterkant van mijn benen. Eergsteren ben ik 20 km naar Leiden gelopen en kreeg ik pijn in mijn knieholtes. Het rekken bij terug komst van de bilspieren doet enorm veel pijn. Dat is vandaag weer minder maar nu doet mijn onderrug zeer. Voorlopig is het dus weer even kalm aan en moet ik wachten tot ik de 13e juni terug moet naar het ziekenhuis. Het kayakken is met name nu dus de pijnlijke sport. Toch houdt ik goede moed en heb me al aangemeld voor een drie daagse pelgrimmars in oktober. Eens zal het goed komen. Morgen is officieel 2 weken vakantie voorbij. Omgevlogen met dat mooie weer.

Dan ga ik weer druk met de verwenzorg aan de slag. 12 juni het varen met de vrouwe stien het zeilen in augustus, nog wat tussendoor met zonmw doen en de vincentius vereniging heeft ons een hele gulle gigt van 1500 euro gegeven waar ik ze uitermate dankbaar voor ben. Ik houd jullie op de hoogte. :)

17. feb, 2017
En het werd helaas niet
twee weken terug heb ik om te kijken of ik mee kon 21 km gewandeld. Ik kwam blij thuis want geen centje pijn meer dus ik kon mee naar Toscane.

Tot het later op de avond werd en mijn benen echt gingen opzwellen en enorm pijn gingen doen.

Dat was het moment waarop ik de pijnlijke en teleurstellende beslissing heb moeten nemen dat het dit jaar niet gaat gebeuren dat ik nog lange afstanden kan lopen. Ook na overleg met de fysio therapeut is dat het verstandigste wat ik kan doen.

Wat er nu precies mis is is nog steeds onduidelijk maar als er maandag nog geen verbetering is word ik doorgestuurd naar een collega.

Dan nog kunnen er scans gemaakt worden en start het traject ziekenhuis en dokters.

Dus ik heb er na het weg werken van de teleurstelling nu wel vrede mee dat ik dit jaar niet meer kan lopen en ben met Gerda al aan het praten geweest om volgend jaar weer samen te gaan.Toch blijft het wel moeilijk om anderen mensen lekker te zien wandelen en zelf niks te kunnen. Om toch wel lekker bezig te blijven gaan we samen een kayak kopen en dan van de zomer maar lekker het water op.

Ik blijf wel hopen dat ik van de zomer wel weer gewoon een rondje kan lopen want helemaal niet daar wil ik niet aan denken.

Ik zal hier wat neer zetten als er wat veranderd en ik weer kan beginnen met opbouwen.

Tot die tijd alle lezers bedankt voor het nog steeds bezoeken van de site :)



15. jan, 2017
Tekst
Een hele tijd geleden dat ik hier kwam en nog steeds wordt de site veel bekeken. Daarom even een update. Na 8 oktober hebben mijn benen het letterlijk begeven. Waarom en wat er mis was niemand had een idee. Aan het lopen kon het niet liggen en men ging uit dat ik te veel verzuurde met lopen en toch altijd wat benauwd zijnd en te weinig herstel. Maar wat ik ook probeerde met fysiotherapie en oefeningen het werd alleen maar erger. Het zat in mijn rug buik heupen knieen enkels en ik had serieus pijn. De voorbereidingen voor een tocht door Toscane gingen gewoon door maar dat ik hem zou mee kunnen lopen begon ik steeds meer te betwijvelen. Eind december kreeg ik het advies van de fysio gewoon door de pijn heen gaan lopen en toen ging bij mij het belletjke rinkelen dat klopt niet.

Ik was net begonnen bij basic fit de sportschool om krachttraining te doen en daar lag een folder van fysio psychics. Ten einde raad mijn laatste poging verbetering te krijgen mezelf aangemeld. En nu na 4 behandelingen zeg ik al ja tegen Toscane. Er zijn een aantal problemen. De verzuring samengaande met de astma, littekens die ik na een gebroken heup en bovenbeen overgehouden heb zijn aan het bindweefsel vast gaan zitten waardoor mijn heup beperkt beweegelijk is geraakt. Dat leid weer tot over corrigeren van beide benen waardoor mijn andere heup ook vast is gaan zitten mijn knieen niet meer goed sporen in hun groeven wat ellendig zeer doet en mijn enkels zitten compleet vast. De enkels hebben veel maanden nodig maar kan ik wel mee lopen. Van de week mijn eerste zes km gelopen na drie behandelingen zonder noemenswaardige pijn. Ik ben dan ook super dankbaar dat het weer gaat en nu hopen dat fysio psychics snel verder resultaten boekt en ik verder kan opbouwen. Aan mij zal het niet liggen.

1 mei vertrekken we naar Toscane. De verdere details komen later.🙂


13. mei, 2016
twee dagen in 1

11 mei moest mijn auto voor een beurtje weg. Met het idee toch echt iets aan mijn schoenenprobleem te moeten doen op internet gaan zoeken en bleek er een outdoorzaak in zoetermeer te zitten die zich was gaan richten op de wandelsport. Dus auto weggebracht en eerst voor een bakkie naar een collega gelopen. Daar een paar uurtjes onwijs gezellig zitten kletsen en toen op naar de wandelwinkel. En bingo dezelfde salomon schoenen als die ik al heb maar versleten zijn dus snel klaar. Een onwijs leuke zaak en nog leuker mens wat me hielp helemaal goed. Eenmaal buiten met de nieuwe schoenen gelijk aan om nog even te wennen wat rond gelopen. En met het lopen ook mijn gedachten laten mee lopen. Dit keer over mensen in mijn leven. Wat heb ik toch een verschillende mensen om me heen. Mensen die me steunen helpen en bij wie ik terecht kan. Mensen die ik onder weg op mijn voettochten ontmoet en met wie ik aan de praat raak en die vaak zo belangstellend zijn en enthousiast. Mensen met wie ik contact heb en toch ook weer niet omdat die mensen weer meer in hun eigen wereldje zitten en eigenlijk het stukje belangstelling voor de ander missen en dan mijn pestkop die me steevast onderuit probeert te halen en speelt met mijn gezondheid. Maar ook mijn gekkies zoals ik ze altijd liefkozend noem van wie ik zo vreselijk veel houd en van wie ik zoveel terug krijg.

Ze horen er allemaal bij en gelukkig zijn de fijne en lieve mensen in de meerderheid dus blijf ik zingend door het leven gaan.

Mijn collega met wie ik in de ochtend een bakkie had gedaan kwam ik ook nog twee keer tegen onderweg, het kan zomaar gebeuren Zoetermeer is klein.

Toen autootje weer ophalen en naar huis. Klaarmaken voor de volgende dag.

12 mei half 5 na een slechte nachtrust en een heel klein beetje slaap toch half 5 naast mijn bed. Lunch maken eitjes koken etc. Voor half 7 was ik al bij Gerda die eveneens nauwelijks slaap had gehad na een late dienst.

Dus niet helemaal uitgerust togen we naar lemele. Twee uur rijden dik, maar de moeite waard gezien de schitterende omgeving.

Om 9 uur kwamen we bij de camping waar we de auto neer zouden zetten. Hoog tijd voor een plas pauze. Tenslotte blijven we op leeftijd zijnde dames die toch wat vaker hun blaas moeten legen. In te toilletgebouwtje bleken joekeles van meikevers te huizen. Reden voor Gerda toen die erachter kwam naar buiten te sjezen😀 Ik ga hardlopen van spinnen meikevers kan ik wel handelen.

Even zoeken en vragen naar het juiste pad en toen ook echt heuvel op met de stokken.

Vandaag was het niet zozeer dat we nog een end moesten lopen maar meer het in beweging brengen van de benen, het lopen oefenen met stokken en voor mij petje voor de zon. Ik heb een hekel aan alles wat op mijn hoofd gaat dus petje zonnebril liever niet maar met felle zon zal ik iets moeten.

Na tig keer stoppen wat drinken foto maken genieten van het mooie kwamen we boven en keken we uit over Duitseland en Nederland. Bijzonder hoor. Eenmaal tevreden gekeken weer naar beneden het bos in. De natuur van Overijsel heeft echt alles aan verscheidenheid. We zijn door landerijen gegaan met prachtige kleine boeren gehuchtjes waar de rust vanaf straalt, bossen, hei, langs water, zandverstuivingen etc. Op een gegeven moment kwamen we een bordje tegen Sahara. Mooi punt om te gaan lunchen.

Ik had genoeg geoefend met de stokken. Wil ze alleen als steun voor de hoogtes maar voor de vlakke stuken verdwijnen ze toch echt in mijn rugzak. Gerda had ze even in haar rugzak gehad maar bij haar konden ze er alleen schuin in. Dat betekende dat het voor mij een automatisme werd steeds te bukken als Gerda me voorbij wilde lopen of zich draaide en ontliep ik de klappen van de stokken. 🙂. Bij de Sahara werd het ineens donkerder. Het schoot me door mijn hoofd dat Gerda had verteld in de echte sahara regen te hebben gehad en dacht het zal toch niet. Nee de zon kwam weer terug maar het zou een grap geweest zijn. Na de lunch besloten een stuk van een paaltjes route te volgen. Helaas schijnen die paaltjes altijd ineens in het niets op te lossen en loop je weer te dwalen. Op een bospad kwamen er toen 4 oude dames aanfietsen die van hun fiets afstapten en hulp vroegen. Een van de dames was onwel en moest geholpen worden op de grond te kunnen gaan liggen. Pijn onder haar ribben dus wel even schrikken. We boden aan om 112 te bellen maar dat wilde ze niet. Weggaan vonden we ook niks gezien geen van de dames een telefoon bij zich had en het er allemaal maar verlaten uit zag in het bos dus bij ze gebleven. Na een poosje wilde de dame overeind gehesen worden en stapte weer op haar fiets om bij een bankje te komen. Ze voelde zich iets beter en met succes en sterkte zijn wij weer verder gegaan. Na uren lopen kwam ik erachter dat we pas 15 km verder waren. Logisch met al dat stoppen, maar de paniek en twijvel, redden we het kwamen gelijk weer omhoog. Wat een vervelende eigenschap is dat toch. Het kost veel energie om dat nare gevoel weer weg te poetsen en ik doe mezelf er geen plezier mee maar kan die zelfkwelling blijkbaar ook niet laten. Bij een manege kregen we wat te drinken. Lekker want dat warme water is op een gegeven moment niet aangenaam meer. Na een poosje gezeten te hebben weer op pad waar Gerda er al snel achter kwam haar telefoon kwijt te zijn. Dus terug naar de manege. Ik nog lol want Gerda had bij de auto snel wat heen en weer gelopen zodat ze meer op haar teller zou hebben dan ik. En nu liep ik dat mooi in en zou ik het meeste lopen. Helaas was mijn teller er spontaan mee opgehouden en begaf Gerda haar teller het ook dus geen van beide het exacte aantal kilometers meer. Vlak voor het einde kreeg Gerda een telefoontje dat haar broer ernstig ziek bleek. En we waren moe dus toen was het ook wel klaar en om half 7 waren we bij de auto en zijn we in Ommen aspreges gaan eten. Om kwart voor 9 was het echt klaar en op naar huis. Laatse wandeling het lijf rust maar verder laatste dagen werken sponsors af lopen en inpakken dus druk druk nog.

Deze voorbereidingspagina wordt nu ook niet verder geschreven maar in het menu heb ik een nieuwe pagina toegevoegd Porto Santiago waar ik de tocht in zal verslaan.

Nog 7 dagen ...



1. mei, 2016
PLOFFFF

En weer een week dokteren voorbij. Cardioloog ecg is echt niet in orde maar geen zorgen zei ze. 7 juni fietsproef en echo dus na de voettocht. Ze vroeg me of ik bewoog. Ja hoor vorige week bijna 53 km lopen zei ik. Daar was ze toch redelijk van onder de indruk en vroeg zich af hoe je dat op 1 dag kan doen. Op tijd van huis gaan misschien? Huisarts voor astma dat gaat zonder medicijnen zienderogen minder dus samen kijken en terug naar de basis en op zoek wat wel gaat werken. Nog 1 keer terug voor de vakantie dus nu is de rust echt aan het wederkeren even.

En ontzettend leuk de vincentius vereniging van den haag heeft 1000 euro geschonken voor onze bewoners. Toen hoorde je een hele harde plof en knalde ik van plezier echt uit elkaar. Zie stukje van ze bij reacties.

En vanmorgen dan toch weer om half 8 bij Gerda. Heerlijk mooi weer dus jas thuis gelaten.

Om 5 over 8 liepen we. Eerst dacht ik mooi Hazerswoude rijndijk even kijken of mijn schoenen al binnen zijn maar daar waren we veel te vroeg die gaat pas om 12 uur open.

Om een uurtje of 9 tijd voor de eitjes en een broodje. We zaten echt ontzettend leuk en keken uit op een schuurtje waar steeds een paardenhoofd uit kwam kijken. Er liepen kippen hanen, konijnen in hok en allerlei pluimage. Grappig om te zien. Verdikt weer op pad en bij Koudekerk aan de rijn heerlijk in het zonnetje aan het water koffie en thee gedronken. Nog even met een ouder echtpaar zitten kletsen en na een nodig bezoekje aan het toillet onze weg vervolgd. Terug naar Hazerswoude dorp. Onze gespreksstof was heel erg boeiend onderweg. Mooi he dat koolzaad mooi he die natuur mooi he die polder. En weer voelde ik in mijn lijf plof plof van plezier en blijheid. Bij een bankje even kort wat gedronken. Ik zag ineens een of ander apart insectje op Gerda gaan zitten. Dat was paniek. Insectje echt met de nadruk op je, want het was een kleintje, voorzichtig van haar afgemept en door de schrikreactie van Gerda zat k ook gelijk een meter hoger en zat het insectje op mij. Giebel giebel. We dachten langs een thee tuin te komen en bedachten daar te gaan lunchen maar die was nog zover lopen en Gerda moest om 15 uur weer thuis zijn dus bankje in Hazerswoude dorp gepakt en daar onze boterhammetjes opgepeuzelt. Ik heb tijdens het wandelen elke keer het dee dat ik veel dingen voor het eerst zie maar dat komt door de natuur die nu veranderd in het nieuwe seizoen. Had zoiets van dement worden op deze manier is prettig je ziet elke keer weer prachtige mooie natuur voor het eerst en je loopt de weg toch met enige regelmaat. Zo blijf je genieten. Gerda was al wat verder in haar denkwereld dan ik die kwam erachter dat we over 19 dagen al in Porto zitten. In mijn belevingswereld duurt het nog heel lang en had ik al het idee weer zo een idiote tocht te gaan lopen komende vrijdag maar dat heb ik nu toch maar uit mijn hoofd gezet. Geen blessures meer voor Santiago. Nu is het nog een twee keer denk ik rond de 30 en de laatste week mogen we rust houden. Goh hee dat gaat ineens wel snel. Over 5 weken zijn we alweer thuis en weten we of we het gehaald hebben. Dat is de deprimerende kant van denken maar schoot ons toch even door het hoofd. Maar de gedachten wat moet er allemaal mee begint nu toch in de gesprekstof terug te komen. 27,5 km verder waren we weer thuis.

Thuis snel de auto gepakt en naar Hazerswoude rijndijk. Schoenen zijn nog steeds niet binnen maar heb wel nieuwe zolen dus als het niet meer lukt op mijn oude redelijk versleten wandelschoenen en de laatste nieuwe maar die zijn niet waterdicht en ik zweet erin alsof ik dwars door de wateren heb gelopen wat blaren veroorzaakt dus die kan ik op lange stukken niet aan.

Tjee hee nog 19 dagen....

18. apr, 2016
wurmen en naaktslakken

Na een paar weken rust vol met dokters bezoeken waarin blijkt dat mijn hart iets vergroot is en er nog een periode met de cardioloog wacht en het afbouwen van de astma medicijnen voelde ik me gisteren weer prima en werd het tijd voor revanche na de dramatische 14 km. Vol goede zin stond ik om 10 over 8 buiten en begon aan de langste tocht sinds jaren al had ik dat idee nog niet. Het begon allemaal beter dan verwacht. Niet de eerste kilometers die lamme benen maar gewoon goed lopen. Was mijn eerste doel richting de Kaag dat werd al snel bijgesteld en de tocht ging via Bentwoud naar Moerkapelle. Bentwoud was een ware uitdaging om hinkstapsprong geen wurmen en naaktslakken te pletten.De hele weg lag er vol mee. Rap vlogen de kilometers voorbij en anderhalf uur later zaten de eerste tien kilometers er al weer op. Nog niet moe en geen klachtjes gaf dat perpectief om verder te gaan.Via Zevenhuizen naar Bleiswijk en vervolgens naar de Rottermeren. Wat was dat genieten dat schitterende stuk natuur. Prachtige wolken partijen die wel steeds zwarter werden dus een regenbui kon dan ook niet uitblijven. Regenpak die als ongewenste kledij in mijn rugzak mee gesjouwd werd, werd tevoorschijn gehaald en net nadat ik die aan had denderde de eerste hagelpartij op mijn hoofd. Blij want hagel duurt geen hele dag en die trok ook vrij snel over. Een kwartier later kwam er nog een regenbui over en daarna trok de lucht weer schoon en kon dat ongewenste pak weer uit en kon ik weer in t shirt verder. De tocht ging naar Bergschenhoek waar ik even mijn boterhammetjes naar binnen moest werken en ook mijn eerste rust nam. Daarna door naar Berkel en Rodenrijs en toen werd het kiezen. Rotterdam 8 km, Delft 11 km en Zoetermeer 10 km. Dat werd uiteindelijk Delft. Via Delfgauw naar de binnenstad van Delft en even bij een vriendin langs uitpuffen. 34 km zat een erop en behalve een blaar die ik aan voelde komen begon mijn rechter heup en knieholte van zich te laten horen. Na een half uur rust dus ook moeite met opstaan maar dit keer wilde ik echt niet meer opgeven. Nog 18 km en ik moest en zou... Dus verder met muziek op mijn oren blik op oneindig en verstand op nul via Delfse hout naar het Balijbos en daar nog even een kwartier gezeten.Lopen was het niet echt meer wel kreupelen. Maar verder met het besluit zo weinig mogelijk te rusten omdat het een poos duurde na rust voor ik weer fasoenlijk mijn been kon neerzetten. Toch had ik het nog steeds reuze naar mijn zin en genoot ik van de mooie weg waar alle bomen en struiken zo ondertussen in bloei staan. Om kwart over 7 was ik thuis en had ik er 52.8 km opzitten. Op de pijn en een joekel van een blaar na niet eens zo gek moe. Een hete douche en alles in de magnesium olie zetten en een hap eten. En dik maar dan ook dik tevreden over vandaag. Santiago is weer in zicht!

4. apr, 2016
Santiago in gevaar
Gisteren heerlijk weer goed geslapen dus vol goede zin mijn wandelschoenen aangetrokken.

De eerste kilometers vlogen voorbij tot ik na 8 km ineens niet meer verder kon. Mijn benen waren lam mijn hoofd compleet moe en ook na eten, drinken en rust knapte ik niet meer op dus mijzelf naar huis gesleept. Het werden nog 6 loodzware kilometers voor ik thuis binnen kon strompelen en mijn bed op zocht.

Mijn benen waren compleet lam en ook mijn armen kon ik niet meer optillen.

Zo gaat Santiago niet meer lukken.

Vanmorgen 5 buizen bloed laten prikken want dat het iets lichamelijks is dat denk en hoop ik maar. Na al die rust wordt het ipv beter alleen maar slechter terwijl ik wel van alles wil alleen zegt het lijf gegroet ik doe niet meer mee. 😥

28. mrt, 2016
naai garnituurtje

Zaterdag was het dan zover. Collega Leonie en haar man Jan hadden ons een slaapplaats diner en ontbijt aangeboden zodat we twee dagen achter elkaar konden lopen zonder steeds naar huis te moeten. Om 10 over negen vertrokken Gerda en ik met mooi weer richting Monster. De eerste kilometers gingen goed al was ik weer eens vreselijk verkouden. Eenmaal midden in de polder begon de eerste liter water zich te wreken en was een wc toch wel noodzakelijk. Helaas kom je die in de polder niet tegen evenmin als een rustig plekje om je blaas te legen. Dus met samengeknepen blaas verder wandelen tot we aan de vlietlanden bij voorschoten kwamen. Eerlijk naar je zin heb je het dan niet echt.😲 Bij de vlietlanden aangekomen was er eindelijk een gelegenheid de bosjes in te duiken en daarna had ik het toch weer opgelucht helemaal naar mijn zin. De tocht ging verder naar Wassenaar waar we de duinen in wilden. We kwamen nog een stel wandelaars tegen met wie we even een praatje maakten. Dat is het leuke van wandelen je ontmoet nog eens iemand. Bij Meijendel werd het voor Gerda ineens erg zwaar dus eerst maar eens goed lunchen en ons te goed doen aan een stevig stuk gebak gevolgd door een broodje en eitje. Na een poosje zitten was het weer tijd de benen aan het werk te zetten en we vertrokken door de duinen naar Scheveningen. Helaas had de pauze voor Gerda niet het resultaat om weer goed op te laden dus het tempo zakte al snel omlaag. En toen gebeurde het weer de band van mijn rugzak die om mijn borst zit om hem goed op zijn plek te houden schoot eruit en bleef eruit schieten aan 1 kant. Dat is het nadeel van de anmw rugzakken de banden blijven gewoon niet zitten. In Scheveningen langs de naai winkel en zo helemaal niks voor mij een naaigarnituurtje en veiligheidsspelden aangeschaft. Met een speld bleef de boel goed zitten met het idee in Monster de band vast te naaien. In de haven van Scheveningen maar weer een poosje zitten. Leuk om al die bootjes te zien en het mooie weer werkte ook goed mee plus het feit van het weer langer licht zijn maakte dat we niet al teveel haast hadden. En toen ging het weer verder. Doel Kijkduin waar de thee op ons stond te wachten. In een zeer rustig tempo werd die afstand overbrugt en werd het een groot glas muntthee met honing. Even bijgekomen was het op voor het laatste stuk naar Monster. Gerda zat er echt helemaal doorheen en het tempo verlaagde steeds meer maar ze moest en zou de afstand afleggen. Alle respecht en trots dat ze stand hield. In Monster was de koek echter wel op. na 41 km kwamen we om 19.30 uur bij Leonie en Jan aan. Gerda werd uit haar schoenen gehesen en we konden op de bank ploffen en aan de thee. Wat een zaligheid. Even bijgekomen had Leonie een zalig diner gemaakt en een evenzo zalig toetje waar we ons tegoed aan deden. Verzadigd werden de spullen naar de slaap kamer gebracht en het bad klaar gezet. Gerda lekker in bad ik onder de douche en daarna nog even op de bank voor we naar bed togen.

En toen kwam de zondag morgen en na een verfrissende douche zat ik toch echt om 7 uur met naald en draad mijn rugzak band te naaien. Voor mij is dat echt een grote bijzonderheid want als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel aan knutselen met mijn handen.🤭 Maar een noodzakelijk kwaad helaas. Eenmaal iedereen op werd er een lekker paas ontbijt klaar gezet en na goed gegeten te hebben en de nodige koffie thee en verse sinasappelsap togen we even na half 11 weer op pad. Dit keer zouden we de kortere route lopen gezien de weers voorspellingen. Het begin verliep weer vlotjes maar wij zouden Gerda en Caroline niet zijn als we toch niet goed nadachten en zo liepen we ipv rechtsreeks naar Delft eerst maar eens naar Rijswijk. Geen leuke weg langs de auto's maar goed het was droog en nog steeds mooi weer en de kilometers verdwenen vanzelf wel. Vlak voor Delft echter kwamen we bij de snelweg aan. We moesten er onderdoor en ik zag het niet direcht alleen maar een bord Delft 3 km langs de snelweg en raakte van het padje af. Blijkbaar kan ik al die drukte nog niet echt aan met mijn koppie. Gelukkig was het snel opgelost toen Gerda liet zien hoe we verder konden en zo liepen we langs een rustig weggetje Delft in waar we een wc pit stop hielden bij een vriendin voor we naar een restaurant op zoek gingen voor een heerlijke lunch. Daar ook andere zolen in mijn schoenen ivm zere voeten en na door gewarmd te zijn en weer onze buikjes gevuld was het het laatste stuk via Delfse hout naar Zoetermeer. Gerda ging weer prima vandaag en nu had ik het zwaarder. Geen pijn in de benen maar wel in mijn rug dus nu voor mij wat vaker even stoppen. Onderweg was dit keer de andere kant van de rugzak band los geschoten dus grote ergenis en met een speld de boel vast gezet. Dat wordt nog een rondje naaien. In Delfse hout vond het mooie weer het welletjes en de eerste hagelbuien begonnen te vallen. Regenpakken aan dus. Maar ook bijzonder mooi na zo een bui de prachtige regenbogen. Dan is zo een bui toch ook weer heel speciaal. Vlak voor we Zoetermeer in liepen begon het echter als nog te hozen en en hield het ook niet meer op. Mijn voeten bleven niet droog en allebei moe en geen zin meer door de saaie stad en langs de hoge flats te lopen hielden we het na 33 km voor gezien en hebben we het laaste stukje zeer decadent de bus gepakt. Blij en tevreden dat we het hem toch maar geflikt hadden. Onze dank gaat hierbij ook uit naar Leonie en Jan die ons zo gastvrij onthaald hebben en bijzonder goed verzorgd hebben. Er zijn toch bijzonder lieve mensen om ons heen. Dat we de tocht gaan redden 20 mei daar ben ik minder bezorgd over. We slepen elkaar er elke keer goed dorheen. Het is nu de vraag hoe lopen we hem met gemak of wordt het afzien.

Gelukkig hebben we nog een aantal weken.🙂


14. mrt, 2016
Diepe dalen en hoge toppen

Gisteren de derde dag trainen en dit keer echt het zware werk. Ik had slecht geslapen en voelde me ook absoluut niet fit. Maar half 5 toch bed uit en om half 7 braaf bij Gerda voor de reis naar de postbank. Daar kwamen we even over 8 uur aan en nog erg koud, gaan beginnen aan de 30 km die we in ons hoofd hadden. Het viel toch echt niet mee de bergen waren hoger dan ik in mijn hoofd had en het terrein was zwaar. Mul zand ongelijke trappen behoorlijke hoogtes en dwars door de hei als we de paden niet konden vinden. Het was wel een prachtig gebied en tijdens het ontbijt zagen we ver onder ons de paarden bij de drinkplaats. Wat rustgevend zo op de vroege morgen. Weer de honger gestild, op pad en om 10 uur waren we 6 km verder en kwamen we spontaan weer bij de auto uit. Dat was niet de bedoeling dus maar eerst even aan de koffie. Voor mij was de koek eigenlijk al wel op. Ik dacht dat het te maken had met de twee voorgaande dagen lopen en de pijn in mijn rug. Na de koffie toch maar weer aan de gang. En wat was het zwaar. Vooral dat stijgen elke keer viel toch echt niet mee. Gerda was de trekker die weet niet van opgeven iets wat ik nu wel nodig had. Was ik alleen geweest was ik al gestopt. We kregen de slappe lach en we zagen eenmaal beneden als ons dieptepunt en weer op de top als ons hoogtepunt. Na uren dwalen stijgen dalen en ploeteren kwamen we op de vlakke weg uit. En toen was dat ineens helemaal niet fijn. Benen zo gewend aan dat stijgen en dalen konden niet echt wennen aan dat vlakke lopen en dat liep heel raar dus eigenlijk wel blij dat we weer omhoog konden op een gegeven moment. Bij een restaurantje een glas verse muntthee gaan drinken om nog even op te laden. Mijn longen hadden het te zwaar. Een dartbord op de boom konijnen overal ik zag ze wel Gerda niet. Ook het hoesten als een zeehond kwam opzetten. Toen zagen we een bord naar de auto nog twee km maar we kwamen dan maar aan de 28 km. Niet willen opgeven een rondje extra gelopen en toen zaten we op 1400 meter na bij de auto op 30 km. Dat staat niet netjes op je cv werd er bedacht dus nog 700 meter door lopen en weer terug. Bij Gerda ging toen ook echt het licht uit en ik moest ook wel erg lachen om de vermoeidheid op haar gezicht die zo duidelijk zichtbaar was. Wat waren wij blij dat de 30 km erop zaten. Voor mijn gevoel was ik nog nooit zo kapot gegaan. Via de chinees om een hapje te eten naar huis. Lange rit allebei helemaal stuk. Thuis gekomen spullen uit gegooid en zonder te douchen bed in waar ik dan toch ziek bleek met een temp van 39. Dus ben ik eigenlijk wel trots op mezelf dat ik het dan toch gered hebt en het geeft ook een stukje vertrouwen naar Santiago toe. Spierpijn heb ik nauwelijks een beetje stijf maar mijn rug heeft wel een flinke optater gehad. De komende week hoef ik van mezelf niet meer te lopen eerst maar eens wat werken en herstellen nu en vooral hopen dat het bij het hoesten blijft en dit niet gaat uitmonden in een astma aanval. Al bij al een loodzware maar wel mooie dag en alle hulde voor Gerda die me er zo doorheen getrokken heeft.

12. mrt, 2016
Een dag alleen maar stralen

Vanmorgen 8 uur stond ik buiten. Heerlijk rustig en alles leek nog in slaap. Plan was tante bezoeken in Delft en er via een omweg heen te lopen. Direct de polder in en oo wat was het daar mooi. De schapen lagen nog te slapen en alles was nog bevroren en zo verstild.

Voor mij lang geleden dat ik dit zag, gezien ik nooit zo vroeg mijn bed uit ben. De tocht ging naar Stompwijk en van daaruit naar Leidschendam. Mooie route rustig en langs de Vliet. De natuur ontwaakte en de zon scheen al snel genoeg om mijn jas uit te trekken. Onderweg waren er al heel veel ooievaars te zien. Vroeg maar in februari kwam ik er ook al eentje tegen in Delfse hout.

In Leidschendam aangekomen even een broodje eten en mijn rug laten rusten. Hoe kan het dat ik al zo snel zoveel last kreeg. Denkend en tot de conclusie komen dat het misschien toch eens een idee is om de rugzak te gaan stellen die nieuw is en al die tijd gewoon los op mijn rug hing. Dat was het hem dus daarna geen pijn meer gehad heel fijn. Vanaf Leidschendam langs de Vliet blijven lopen, een drukke weg, dus muziek op mijn kop. Leuk al die roeiers al op het water. Om 13 uur was ik al in Delft en bij vriendin even langs voor glas water en een wc want zo langs de weg is geen optie🙂. In Delft even haring gehaald voor tante en toen nog een ronde gelopen gezien het te vroeg was voor het bezoekuur.

Uiteindelijk kwart over drie een punt gezet dik 42 km verder niet echt moe en zelfs jammer dat de dag voorbij was. Maar gezien morgen half 7 de volgende tocht gaat beginnen ook goed.

Dit keer had ik geen 10 km nodig om me weer goed te voelen en ik voelde sinds lange tijd weer muziek in mijn lijf en liep te zingen dus al het lopen gaat zijn vruchten afwerpen.



11. mrt, 2016
Nieuwe schoenen inlopen

Vanmorgen om 7 uur ging de wekker en om half 9 togen we op pad weer samen voor een nieuw dagje oefenen in de duinen. Gerda was nog niet eerder op de waaldsorpervlakte geweest dus daar begonnen. Wat maakt zo een monument toch indruk en dan besef je je weer even hoeveel verdriet mensen elkaar toch aan doen. Het is iets waar ik nooit aan zal wennen omdat ik het gewoon weg met mijn simpele verstand niet begrijp waarom mensen elkaar pijn moeten doen. Na er even bij te hebben stil gestaan gezelliger paden opgezocht en gaan lopen. Het is een prachtig gebied en goed om te trainen met heel veel zand en heuvels. Ik had mijn nieuwe schoenen aan en was heel benieuwd hoe dat zou uitpakken. Mijn benen waren op een loopband getest dus spannend. De zon scheen en ik had Gerda een verbod gegeven om te zeggen dat het mooi weer was gezien het dan altijd gaat regenen. 😥 Na een poosje geklommen en gedaalt te hebben en ons geworsteld te hebben door het zand tijd voor rust en een banaantje en wat drinken. Het is fijn lopen samen we kletsen wat af maar ook kunnen we genieten van gewoon een poosje stil zijn. Gewoon genieten van de natuur en het geluid van de vogels. Het is eigenlijk altijd wel oke tussen ons. Na een eind lopen kwamen we weer op de weg uit het fietspad naar Katwijk dus snel een weggetje in geslagen om daar nu eens niet te lopen. Zo kwamen bij de bierlap en kijfhoek een gebied waar je een pas of kaart voor moet kopen. Dit hadden we niet en om niet weer in rondjes rond te lopen illegaal toch het hek door. Wat een schitterend gebied is dat toch. Zo wijds en zoveel schoonheid daar wordt je blij van. Gerda is beter in de weg vinden dan ik die kan de zon nog een beetje lezen en zeggen waar we heen moeten. Ik zou hopeloos verdwalen.

Overal zagen we grote hopen poep van de runderen liggen. We waren al aan het bedenken wat we moesten doen als er ineens een joekel uit het niets aan zou komen galopperen. Gerda dacht achter een doornestruikje of plat gaan liggen ik dacht gewoon stil blijven staan. We hadden er lol om. We liepen paaltjes achterna zodat we niet van het pad af zouden raken maar dat gebeurde toch en dan liepen we dwars door de duinen op zoek naar het pad. Wat hebben we ervan genoten. Gerda kon het toch ergens niet laten te gaan oreren over het weer. Prompt een wolkje voor de zon. Maar vandaag waren de goden ons gunstig gezind en bleef het droog. Toen stonden we ineens weer bij het begin en hebben we een poosje zitten rusten en kletsen. Daarna op pad. Omdat we nog niet het aantal km gelopen hadden wat we wilden richting Scheveningen gegaan. Bij de watertoren kwamen we echter al bij een restaurantje. Niet over nagedacht even wat eten. Ik dacht heel gezond te doen met een stukje vis helaas was deze keihard gefrituurd en zat er geen smaak of kraak aan. Maar iebelig van de trek schuif je alles wel naar binnen. Lekker buiten in de zon. Dat dan weer wel. En wat ook prettig is dat je even gewoon naar de wc kan ipv steeds een struikje te moeten opzoeken in de hoop dat je snel genoeg bent voor er weer iemand aankomt🙂

Na het eten verder gaan lopen. We wilden echt de 25 km halen echter toen we bij de auto aankwamen bleken we daar nog een halve km van verwijderd te zitten. Tja dat was niet helemaal de bedoeling dus maar even het straatje voorbij en nog een rondje lopen. Toen de teller 25 km aangaf was het klaar voor vandaag. Mijn nieuwe schoenen is wennen. Ze zijn lager dan mijn andere versleten lage schoenen en moest een paar keer het zand eruit kloppen omdat dat niet lekker loopt. Ook de afwikkeling merk ik wel is anders dus thuis goed gesmeerd met magnesium in de hoop dat ik er morgen geen last van heb als ik weer wil gaan lopen. Morgen ook mijn andere zolen erin om te kijken of dat verschil maakt met de pijn die ik toch voel. Vandaag pakken ze ons niet meer af dat was echt weer eens een echte fijne goede dag.

28. feb, 2016
Een lege kop

Vandaag de 2e dag weer gaan lopen. Eens zien of ik dat nog kon. Het is dik 6 jaar geleden dat ik een meerdaagse tocht liep en normaal ben ik na 1 lange dag lopen kreupel. Gisteravond mijn benen in de zuivere magnesiumolie gezet. Je weet niet wat je mee maakt en hoeveel pijn dat doet. Ik dacht dat ik in brand vloog. Na een wat onrustig nachtje vanmorgen wel pijnvrij bed uit, halleluja de magnesiumolie. Dat was lekker en ik had ook echt weer zin om te gaan lopen. Kijken of die 35 km weer ging lukken. Het plan was gemaakt om via Bentwoud naar Moerkapelle te lopen en dan te kijken. Om kwart voor 10 stond ik buiten. 3 graden maar eens een keer geen dooie tenen en vond het eigenlijk al snel warm. Maar ja jas uit met 3 graden is ook weer zo gek dus maar aanhouden. Bij Bentwoud zag ik een man met een korte broek aan het hardlopen en even later een wandelaar met opgestroopte mouwen nou toen ging ik overstag en jas uit. Eenmaal bij de bordjes aangekomen de plannen gewijzigd. Moerkapelle rechts laten liggen en gewoon rechtdoor richting Waddinxveen dat had ik nog niet eerder gelopen. Had ik geweten waar ik aan begon was ik er niet aan begonnen. 1 lange weg waar niks moois aan was met een stevige steenkoude wind tegen. Gelukkig voorbereid op weg en toch maar wat vaker de extra puffer gebruikt. Wel moest ik stiekem erg lachen want de weg werd fanatiek gebruikt door hollende mannen strak in het lijf en daarnaast een flink gezette dame op een fiets gezellig kletsend met de hardlopende man. Maar het was een lange weg en natuurlijk nergens een bankje om even uit te hijgen. Ik was heel erg blij Waddinxveen te zien en had me onderweg al bedacht daar een broodje te gaan halen.

Maar dat deel van Waddinxveen was compleet uitgestorven. Gelukkig was daar wel een bankje dus een appeltje gegeten. Ondertussen kwam ik erachter dat ik al een poosje niet meer gedacht had. Heerlijk mijn hoofd leek weer in de uitstand te gaan en ook de muziek had ik niet meer nodig en verdween in de tas. Wat uitgerust en het nu toch flink koud hebbende jas weer aan en door. Even twijvels Gouda of Boskoop maar gezien er al 15 km op zaten besloten via Boskoop naar huis te lopen. Een weg langs de weg maar wel leuke huizen en na die doodsaaie weg vond ik dat wel heel erg prettig voor een poosje. De stille hoop op eten verdween al snel en ik wist dat ik moest wachten tot ik in Boskoop was. Volgende keer gaan er dus weer bananen in mijn rugzak mee want appels vullen niet. Denk ook dat het door de kou komt dat je behoefte krijgt aan iets stevigers en warms. In Boskoop zo ongeveer een cafe binnen gestrompeld. Bak hete tomaten soep en een broodje wat kan een mens daar blij van worden. 25 km zaten erop 14 nog naar Zoetermeer. Nadat ik weer doorgewarmd was en zowaar ook weer uitgerust door naar Hazerswoude. En toen kreeg ik het ook echt weer naar mijn zin. Die mooie polderwegen leuke huisjes en overal watertjes een mens heeft niet veel nodig om happy te zijn. In Hazerswoude weer even gaan zitten. Mijn rug gaat met zo weinig rustpauze zeer doen dus wist ik al dat het nu vaker 5 min. rustpauze zou worden. Ik dacht via Hazerswoude is de weg naar zoetermeer korter want dan loop ik binnen door. Maar ik maakte de verkeerde beslissing om de richting van Zoeterwoude op te lopen ipv Benthuizen. Werd dus weer regelmatig wind tegen en ik merkte dat ik nu toch echt wel moe was. Van moeiigheid herkende ik ook niet meer precies waar ik was. Ik dacht steeds dat ik op een weg zat waar 1 bankje was maar dat bankje kwam nooit. En toen opeens zag ik het Benthuizen oei wat was ik blij dat ik bijna thuis was. Op 100 meter na had ik er 41 km op zitten en met die kou is dat toch echt wel genoeg denk ik zo. Mijn hoofd even helemaal leeg en mijn zelfbeeld weer flink opgepoetst. Dus nu maar hopen dat Klaas Vaak me vannacht gunstig gezind is. 🙂

27. feb, 2016
Een hoofd vol leeg zien te krijgen.

Ooit toen ik in de ouderenzorg werkte waren ze met oudjaar vergeten de bestelling te leveren. Niks lekkers, geen oliebollen om het nieuwe jaar in te luiden. Om er toch wat van te maken ben ik die avond in de stevige vrieskou naar een oliebollen kraam gegaan waar ik anderhalf uur in de rij stond te wachten op oliebollen. Eenmaal terug op de afdeling had ik geen gevoel meer in mijn tenen. Bij controle bleken mijn tenen bevroren te zijn en het duurde een poosje voor ik ze weer met behulp van de oudjes warm had gewreven. Sindsdien krijg ik bij kou dode tenen. Oliebollen tenen noem ik ze sindsdien.



Nu ben ik een chaotisch en gedachtenloos mens. Ik zeg wel eens de enige gedachte die ik heb is als ik 's morgens opsta he ik moet mijn bed uit. Daarna sta ik op en ga doen. Denken komt daarbij niet zoveel meer voor. Een echte doener dus. Maar na een hoop nare gebeurtenissen de afgelopen periode begon ineens het denken de overhand te krijgen en ik krijg mijn denk knop niet meer uit. Malen en malen dag en nacht gaat het door. Dus slapen is de afgelopen week ook niet meer erg gelukt op een paar uurtjes na. Malen of ik wel goed genoeg ben mijn onzekere negatieve zelfbeeld kwam weer flink terug. Ik kan het niet Santiago lukt me toch niet ik ben niet goed genoeg ben een foutje. Dat soort gedachten die me beletten de dingen te doen die ik graag doe. Hoezeer ik ook tracht die gedachten uit te bannen evenals alle andere gedachten over alles wat er nu gaande is het lukt nog niet. Dus vandaag op stap gegaan om de uitknop weer te vinden en mezelf weer te gaan zoeken.



10.15 uur stond ik buiten. Direct kwamen mijn oliebollen tenen in opstand want warm was het niet. Na 10 minuten was ik eigenlijk al moe dankzij het niet slapen en dacht ik ga terug. Toen schoot me ineens een gezegde van Gerda te binnen. In Santiago kan je ook niet zeggen ik ga niet. Dus toch door. Met lopen hoef ik niks alleen maar mijn ene been voor mijn andere te zetten dus dan begint het malen gelijk. Muziek op mijn oren hielp niet die hoorde ik niet eens. Dus op een gegeven moment bedacht ik elke keer als ik merk dat ik ga malen zeg ik oliebollen tenen als teken; stoppen. Dat houd me hopelijk bij de les en zet me op andere gedachten. De kilometers gingen snel en was het eerst zo een beetje om de halve minuut dat ik oliebollen tenen riep die tijd werd wat langer. Denk dat er mensen zijn die heel vreemd opkeken als ze me het hoorden roepen.🙂 Ik liep van Zoetermeer naar Stompwijk dat was het eerste plan en wilde erna zien waar ik heen ging.Maar eerst jas uit. Mijn tenen waren ook weer opgewarmd dus dat liep wat prettiger. In Stompwijk stond ik voor de keuze leidschendam of Voorschoten. Dat werd dus Voorschoten. En toen vlak voor Voorschoten zag ik de vlietlanden en zag ik ineens de zon en hoe mooi de omgeving toch eigenlijk is en ineens was ik weer even helemaal blij. Ik kon genieten en ik kon de muziek volgen dus het malen was een stuk minder. Toen ik keek hoever ik had gelopen bleek dat precies 10 km te zijn. Toen ontdekte ik ook dat ik die 10 km wel in anderhalf uur gelopen had en dat ik in dit tempo niet door moest rennen dus tempo iets verlaagd en verder naar Voorschoten. En ja toen bleek het ontbijt weg gelopen te zijn en het tussendoorappeltje niet voldoende dus op zoek naar iets te eten. Om 12 uur kwam ik bij een restaurantje waar ik te laat begreep dat het onbeperkt lunchen was. Dus maar een lading paling en zalm weg zitten werken en andere vissen joost mag weten wat het was maar het was wel lekker. Met een vol gevoel toog ik na een drie kwartier weer op pad. Van Voorschoten naar Leiden was het langs de weg door het stadje en dat was minder. Teveel mensen verkeer en drukte. Momenteel ben ik liever alleen in mijn eigen gezelschap en zelfs een appje vind ik vaak al te veel dus het plezier was even ver te zoeken. Maar eenmaal in Leiden kon ik al snel weer de rust terug zoeken van een stuk bossis gebied. En kwam ook het plezier weer snel terug. Ik denk dat het van mijn gezicht wel af te lezen was want er kwam een dametje voorbij met rugzakje en wandelschoenen die begon te zwaaien en lachen naar me. De wereld veranderd snel in mijn koppie dacht ik. Het was eigenlijk nog vroeg en zin om naar huis te gaan had ik niet. Ik wilde mezelf eigenlijk compleet stuk lopen in de hoop op slapen vannacht. Maar verder van huis dwalen was geen optie daar was het nou weer net te laat voor. Dus elk omweggetje wat ik maar kon vinden genomen. Het malen naarmate thuis dichterbij kwam begon weer keihard terug te komen. Toen kwam er een liedje voorbij van Yolanda Adams don´t give up voorbij en de rest van de tocht heb ik alleen nog dat liedje gedraaid. Ik werd er blij van van binnen en genoot weer van de rustige polder. Tja en dan is het 16.30 uur en stond ik bijna bij huis. Moe was ik niet echt. Maar toch besloten dat het mooi was geweest voor vandaag. 35 km zaten in mijn benen. Daarnaast had ik ook meer last van de druk op mijn borst en hoorde ik mezelf zagen. Kou wind en vermoeidheid schat ik zo in. En ik wil kijken of ik morgen nog een keer op pad kan dus genoeg.


22. feb, 2016
Fijn om weer samen te lopen

Zaterdag was het weer eens zover en tijd voor een tochtje samen. Beiden wat verdrietig. Gerda haar kat was overleden en had net afscheid genomen ik de dag ervoor de crematie van mijn nichtje. Dan is het fijn je hoofd even leeg te lopen en er toch even uit te zijn. Samen de duinen in maar beiden niet helemaal met ons hoofd erbij liepen we maar wat rondjes dwars door de duinen heen. Heuvel op heuvel af in ieder geval een goede oefening. Het weer werkte niet mee. Was het aanvankelijk droog het begon toch te regenen en stormen. Na een poos lopen en niet precies wetende waar we nou waren het strand opgezocht. Dat was niet heel erg slim. Precies tegen de wind in harde regen die zeer deed in het gezicht en zand waarvan het harde gedeelte ons zelfs weg deden zakken. Na een poosje ploeteren was het zand aan de rand van het duin zo hoog dat we besloten over het prikkeldraad heen te stappen en het duin op te lopen. Dat liep beter tot we bij een hek naar de weg kwamen wat afgesloten was. Wat nu. Erover heen was best wel hoog maar na een flinke poging lukte dat zowaar bij mij wel. Gerda besloot de poging niet eens te wagen en kroop onder het prikkeldraad door. Gelijk een zandmannetje. 🙂. Eenmaal bij de weg wisten we de weg weer en was het doorlopen naar meijendel waar we de natte zooi uit konden trekken en ons tegoed deden aan een heerlijke pannenkoek. We waren 16 km verder en dat vond ik best een prestatie met al die regen en het ploeteren tegen de duinen op en door het zand. Na een lange tijd wat kletsen en opwarmen weer op weg naar huis. Volgende tocht samen staat op 11 maart. Hopelijk heb ik dan nieuwe lage schoenen want die zijn nu toch wel versleten na honderden km de afgelopen twee jaar.

13. feb, 2016
Een tocht met een verdrietig bericht

Gisteren was het dan weer zover. Inhalen wat ik te kort gelopen had afgelopen tijd. Plan was naar leiden boodschappen doen en weer terug. Het was somber buiten maar met de muziek op mijn oren ging het allemaal voorspoedig en met 2 uur flink door trappen was ik in Leiden. Boodschapjes gedaan en wat rustiger aan aan de terug weg begonnen. Het zonnetje was gaan schijnen dus ik had het een stuk beter naar mijn zin en het liep allemaal prima. 8 km voor Zoetermeer kreeg ik helaas het verdrietige bericht dat mijn nichtje was overleden. Eigenlijk wel klaar met lopen op dat moment dacht ik dan maar het laatste stuk met de bus. Bij de bushalte kwam ik er echter achter dat ik mijn ov kaart thuis had laten liggen en mijn tweede ov kaart stond niks op. Tevens geen contant geld bij me dus er zat niks anders op en verder gaan sjouwen. Niks aan te doen dus muziek aan en er flink de pas in gezet.Maar mijn hoofd was bij mijn nichtje. Om half 6 kwam ik 27 en een halve km verder op het station in Zoetermeer aan ov kaart opladen en de laatste 5 km met de bus naar huis. Het was ondertussen bij 18 uur en ook donker aan het worden. De hele tocht zonder rust gelopen zonder dat ik echt moe was dus dat doet goed. Vanmorgen alleen behoorlijk pijn in mijn rug maar dat is dan ook niet zo vreemd. Van vma te horen gekregen dat ze niet mogen sponsoren helaas maar we krijgen wel 15 procent korting op schoenen. Mijn lage schoenen zijn versleten dus dan leg ik dat geld wat ik bespaar maar bij de verwenzorg.

10. feb, 2016
even niks
Tja het werk werkt niet altijd mee om een mooie wandeling te maken. Zaterdag stond er weer een op het programma maar vrijdagnacht heb ik tot 2 uur met een patient in het ziekenhuis gezeten dus dat was zaterdag naar de bank wandelen en mijn dag uitzitten. Gezien mijn slechte slapen en het snel last hebben van een verkeerd ritme was ik zaterdagnacht te moe om te slapen. Zondag dacht ik nog ga het proberen grote ronde lopen om de boodschappen te halen maar liep buiten te slaap wandelen voor mijn gevoel dus na een uurtje voor gezien gehouden. Maandag zijn we naar VMA starshoe geweest. Mijn hoge schoenen dat wordt echt nog wel een dingetje of die aan kunnen en mee gaan maar een enorme leuke winkel met goede hulp en we mogen weer terug komen en er gaat overlegd worden over sponsoring. Wat we wilden schoenen een shirt?? Nee centjes. De kosten voor de tocht betalen we zelf elke cent komt ten goede aan de bewoners. Verder heb ik het rekening nr weer veranderd. Komt goed er is al geld binnen gekomen maar moet alleen op een ander plekje gezet worden. 22 feb. hoor ik hoeveel er nu binnen is. Wilde het eerst niet weten pas na de loop maar ben stiekem veel te benieuwd. Komende twee dagen komen er vrij aan voor mij dus ik ga een poging doen.🙂

24. jan, 2016
En de kou spontaan verdwenen

Gisteren was het heerlijk weer tijd voor een rondje polder. Op mijn hoge wandelschoenen maar weer proberen. Het liep lekker en de kilometers vlogen voorbij. Ik had gedacht een klein rondje even omdat ik ook naar mijn tante wilde maar het werden er toch weer bijna 17 km. Zowaar ontdekte ik na al die jaren nog een leuk weggetje waar ik niet eerder gelopen had. De zon scheen en ook al lag er nog ijs op de sloten was het al snel jas uit en in trui verder lopen. Muziekje op mijn oren voor het tempo en ik had het reuze naar mijn zin. De polder blijft iets moois hebben. Omdat ik nog naar de boerderij wilde voor verse groenten een stukje door het weiland gegaan en hopeloos vast komen te zitten in de modder. Mijn schoenen waren een grote modderschuit dat wordt nog wel even bikken. Eenmaal weer op het pad hield een fietser me staande en wees me op joekels van spruiten. Gezien ik vergeten was iets te eten mee te nemen een hand spruiten geplukt en zowaar... houd ik normaal niet zo van spruitjes rauw vond ik ze erg lekker. Bij de boerderij verse groenten en soep gehaald en toen snel op een drafje naar huis omkleden en naar mijn tante. Op een paar honderd meter weer 17 km erop zitten.

21. jan, 2016
lezing over Santiago
Gisteravond zijn we na lekker met een collega even uit eten te zijn geweest richting de bieb in ´s/Garvenzande gelopen voor een lezing over Santiago.

De lezing zelf was van een man die meer vertelde over zijn eigen ervaringen en ontmoetingen die hij had gehad maar weinig aan informatie verstrekte. Wel+ leuk verteld maar daar hadden we niet veel aan. Wel waren er allereli standjes en bij een schoenententje informatie gevraagd voor mijn hoge schoenen en daar ga ik dus een keer naar de winkel voor zolen en kijken wat ze er aan kunnen doen dat ik beter ga lopen. Ook kwamen we bij een standje waar 4 vrouwen stonden die vorig jaar de tocht porto santiago gelopen hadden. 4 hele enthousiaste dames die ons van allerlei informatie tips etc konden voorzien dus uiteindelijk de informatie waar we eigenlijk op hoopten op die manier ook verkregen. Het was een ontzettend leuk gesprek en we hebben er weer helemaal zin in. Wat lopen betreft met de kou staat die nu echt even op een laag pitje. Mijn astma houdt niet van zulke kou. Maar in feb. hoop ik toch dat alles voorbij is. Misschien zaterdag of zondag al we zullen zien. Ook voor Gerda wordt feb. weer een periode van echt gaan trainen en dan ook moeten we zien dat we wat vaker ook twee dagen 15 km gaan lopen en als het lukt drie dagen. Maar de informatie en alvast een gezellige avond voor pret hebben we binnen.


10. jan, 2016
En daar gaan we weer
Wat een fijne dag gisteren. Volgens alle weersvoorspellingen zou het droog blijven. En gezien mijn voet zich redelijk houdt de hoge wandelschoen aan en naar Delft gaan lopen om bij mijn tante weer even te gaan kijken die ziek is. Ik was nog geen tien minuten op pad toen de eerste miezer regen kwam. Natuurlijk net als ik besluit het weer te vertrouwen en geen regenkleding mee heb. Maar besloten maar stevig door te lopen. Gelukkig hield het na een minuut of tien ook weer spontaan op dus mooi en jas uit. Ik tob nog steeds met de temperatuur en wat aan te doen. Dus loop ik meestal al snel alleen met een trui de jas om mijn middel gebonden. De dag ervoor wat muziek gedownload met een constante dreun op de drum. Niet mijn favourite muziek maar het loopritme houd ik er hoog mee. In het balijbos begon de miezer weer gestaag te vallen dus lopend een banaan eten en de vochthuishouding op peil houden voort op het tempo wat de muziek aangaf. Omdat we straks niet om de haverklap kunnen rusten moet er langer gelopen worden dus de 17 km moet nu wel in een keer. Daarnaast wil ik ook het tempo weer omhoog hebben om van de zomer weer naar de kaag op en neer te kunnen wat ik nu nog lang niet red qua uithoudings vermogen. Eenmaal in Delft was het weer droog en was ik in twee uur en vijftig minuten de 17 km verder. Wel moe en niet tevreden over de schoenen. De lage schoenen blijven gewoon lekkerder zitten en minder pijn geven. Maar te vroeg voor het bezoekuur de honger met een broodje te lijf gegaan en even opwarmen. Eenmaal weer thuis had mijn lieve buurvrouw een pan snert klaarstaan dus geen gedoe met koken en een lekkere maaltijd na zo een tippeltje. Fijn dat er elke keer weer zoveel lieve mensen zijn die helpen.

28. dec, 2015
Grenzen verleggen

Gisteren ben ik weer gaan lopen. Het was droog weer op een paar spetters na dus vol goede moed op weg naar Delft om mijn zieke tante op te zoeken.

17 km heen en het liep prima. Zo goed dat ik zonder te rusten in 3 uur in Delft was. Daar een uurtje bij mijn tante uitgerust. Van te voren had ik al bedacht naar gelang ik me voel lopen of met de bus terug. Gezien ik me nog prima voelde besloot ik terug te gaan lopen. Het begin ging super snel en voelde ik me prima. Halverwege kwam de honger op zetten dus even 5 minuten stop om een banaantje weg te peuzelen en even goed te drinken. Daarna weer vol goede moed op pad tot ik de zo bekende man met de hamer tegen kwam. Midden in het balijbos dus geen bus of vervoer en dat betekend gewoon doorlopen. Ik had al het idee dat een extra rust pauze niet echt zou helpen gezien mijn benen al zeer deden en mijn voet ook weer aardig op aan het spelen was. Muziek met een flinke tempo melodie op mijn oren en lopen maar. In een poging een kortere route te nemen en door moeheid verkeerde beslissingen gaan nemen een andere kant opgewandeld ook richting Zoetermeer maar niet wetende dat ik dan wel aan een andere kant zou uitkomen. Had ik niet zo moe geweest dan was dat eerder door gedrongen en had ik dat niet gedaan. Het maakt de route niet korter het is een stuk minder leuk lopen omdat je de halve stad door moet. Mee dreunend op de muziek hield ik er aardig het tempo in maar wat ik al eerder had na een fietstocht is dat mijn zuurstof gehalte toch wel daalt nog en zo zag ik ineens in het groen bushokjes op doemen. Het duurt even voor het besef komt dat ik me zelf blij aan het maken was met een dooie mus maar toen dat besef kwam besloot ik een grens te verleggen en nog een poos door te lopen om te zien wat ik nog kon. Maar wel eerst even 10 minuten zitten om weer lucht genoeg te krijgen. Eenmaal in Zoetermeer de stad door gaan banjeren en door moeheid de weg niet direct kunnen vinden terwijl ik er al jaren kom dus veel vragen uit angst een paar meter verkeerd te lopen. Bij de stad aangekomen had ik eigen al besloten de randstadrail te pakken maar toen ik die enorme trap bij het stadhuis zag die ik opmoest dacht ik dat ga ik niet meer redden ik loop nog wel een halte en pak de bus. Daar heb ik een poosje op gelopen en toen zag ik een paar haltes voor ik thuis ben en ik er toch heilig van overtuigd was dat ik nu echt de bus zou pakken de bus net voorbij rijden. Een half uur wachten met drijfnatte kleren van het zweten met de rugzak op zag ik niet echt als een optie en gezien het om 3 haltes ging maar verder gelopen. Even nog 5 minuten gezeten en gedronken en toen het laatste stukje door geworsteld. En dan verdwaal je alsnog met het eindpunt in zicht bijna in je eigen straat. Eerst dacht ik dat ik weer dingen ging zien die er niet waren want ik kwam ineens een benzine pomp tegen die ik echt niet zo vlak bij huis ken. Maar besloten dat dit een echte was dus stukje terug en gevraagd en toen zag ik hemel zij dank mijn huis en kon ik op de bank ploffen. Ik ben heel blij dat ik het gelopen heb. Ik weet nu wel wat ik aankan en wat ik nog moet om straks de tocht te kunnen voltooien. De afstand moet makkelijker gaan maar dat is een kwestie van vaker lopen en meer conditie daardoor kweken. Dus zo op zijn tijd blijven lopen. De tocht ga ik wat afstand betreft zeker wel halen. Daar maak ik me niet echt bezorgd over. Maar wat wel echt moet straks als het wat leuker weer wordt is heuveltjes bij het strand gaan lopen. Daar zit voor mij de grootste uitdaging.

De spierpijn vandaag is er luid en duidelijk maar goed te hanteren. Mijn voet ik voel hem maar kan erop lopen dus dat is alleen maar prima. Nu eerst oud en nieuw en weer even werken en dan op naar de volgende wandeling 🙂

15. dec, 2015
sportdrank uittesten
Zondag na een nacht niet slapen weer op pad. Ik ben gaan lopen naar Delft om mijn zieke tante te bezoeken.

Gelijk een doel want Gerda kon niet mee.

Tevens had ik nog van health4you twee zakjes sportdrank van Herbalife om uit te proberen dus dat gelijk gedaan. Mezelf flink uitgeput daarvoor zodat ik het resultaat goed kon beoordelen en dat spul werkt goed is niet zo zoet en goed om te drinken. Ik knapte er behoorlijk van op. Na 17 km in Delft aangekomen waar mijn nichtje een app stuurde om te vragen of ik er al was en die heeft me samen met man opgepikt en zijn we nog even bij de winterfair wat gaan drinken gezien ik te vroeg was. Het lopen was best te doen al blijft het toch wat kwakkelen met mijn voet. Maar ik kan er op staan en lopen en houdt voorlopig de lage wandelschoenen maar aan dus dat is al winst.

Zo ga ik wel weer vertrouwen krijgen dat Santiago te bereiken is want daar maakte ik me wel wat zorgen om. Moet alleen echt wel weer de duinen in en gaan oefenen met heuvels want daar kom ik nog echt adem voor te kort. Dus dat staat voor de volgende tocht.

Bij health4you komt nog een gezondheidstest en kijken we naar mijn eet patroon wat niet al te goed is met onregelmatig werk maar misschien is daar ook nog wel wat winst in te behalen. We zullen zien.



2. dec, 2015
en opnieuw op bouwen na een astma aanval

En toen ging het twee weken geleden op maandagmiddag ineens mis en kreeg ik een nieuwe astma aanval. Dus op naar de dokter en bleken ook mijn bloedwaardes niet in orde te zijn. Met prednison en amoxxiline mocht ik het twee dagen proberen en bij geen resultaat terug en naar het ziekenhuis. Het duurde drie dagen van hevig piepen en niks kunnen voor de boel weer open sprong. Maar toen zat ik met de prednison wat voor mij een chemische dwangbuis is en ik kon helemaal niks meer behalve zitten op de bank en wat achter de pc.

Gelukkig zijn de medicijnen nu weer klaar en ben ik begonnen met het weer afbouwen van de puffers en op een flinke moeheid na kan ik weer voort. Dus zondag weer samen met Gerda begonnen in de lage Vuursche met bijna 12 km wandelen. Dat viel nog even niet mee ook gezien het slechte weer maar ik was al blij dat de conditie niet helemaal verdwenen was en zal vrij snel weer op peil zijn verwacht ik. We hadden gerekend op een nat bos maar het was een complete modderpoel en soms stonden we tot aan onze enkels in de modder. Jammer dat ik mijn hoge wandelschoenen nog niet aankan. 🙂 De paaltjes die we in het begin vonden om de route te lopen waren we op een gegeven moment kwijt en vonden we ook weer alleen na 5 km stonden we alweer bij de auto. Tja slecht weer wat doen we? De andere kant op toch maar want stoppen was er nog niet bij al was het erg aanlokkelijk. En toen kwamen we na een paar km voor de tweede keer bij de auto. Doorzetten is onze missie dus weer het bos in gegaan en gelopen tot we minimaal de 10 km hadden. Het werden er uiteindelijk op een honderd meter na 12 en toen was ik echt wel afgebrand. Bij kasteel Drakensteijn zakte ik zover in de modder weg dat ik me vast moest klemmen aan het hek van de kasteel tuin. Ik dacht nog als Beatrix thuis is en bewakingsbeelden zit te kijken heeft ze heel wat te zien 🙂 Opwarmen en opdrogen in het pannenkoeken restaurant en ons tegoed doen aan soep en pannenkoek. De afgelopen kalorietjes er weer aan eten.

En er ook achter komen dat het toch fijner is met dit weer wel naar buiten te gaan omdat we allebei minder last hebben van het grauwe weer waar je normaal vanuit je huis naar zit te kijken en wat een wat mistroostig gevoel geeft.

We vonden ons zelf echt wel stoer om zo te gaan lopen.

Mijn voet gaf op het laatst problemen maar vanmorgen stond ik voor het eerst pijnvrij op. Hoop dat dat zo blijft.

Voorlopig kunnen we weer even voort met lopen.

16. nov, 2015
Tekst
Na 7 lange dagen werken en thuis de nodige klussen kwam ik erachter dat de jaren toch wel gaan tellen blijkbaar en dat mijn lijf daar tegen gaat protesteren. Vrijdagavond kwam er een flinke verkoudheid opzetten en kreeg ik ineens koorts. Nadat de nachtdienst was gearriveerd ben ik naar huis gegaan en mijn bed ingedoken waar ik zaterdag deels heb doorgebracht.

Helaas betekend een verkoudheid bij mij gelijk ook weer flink benauwd worden dus een lange wandeldag zat er zondag nog niet in. Omdat de koorts zondag weg was ben ik toch een uur weer begonnen met lopen in de harde wind en regen. Dat was dan ook wel het maximum wat ging en ik was dan ook blij weer thuis te zijn. Mijn voet geeft ook nog wat last voornamelijk in rust. Lopen gaat prima maar ik vraag me steeds meer af of ik niet op de lage wandelschoenen verder moet gaan trainen en de hoge schoenen moet bewaren voor de bergen. Mogelijk komen hier de problemen met mijn voet vandaan. Gisteren heb ik nog op mijn hoge schoenen gelopen en ga nu definitief voorlopig over op de lage schoenen in de hoop dat de pijn zo volledig zal verdwijnen. De site wordt goed bezocht ik krijg wekelijks een update hoevaak hij is bekeken en ik ben nog steeds bezig om mensen en bedrijven te zoeken die willen sponsoren of de link willen delen met hun contacten. Zo hoop ik toch nog op steeds meer respons. Voorlopig blijf ik nog maar trainen en in beweging en erg druk met de verwenzorg 🙂 28 november heb ik een 1 op 1 uitje naar ladies night in het ado stadion op mijn vrije dag met een bewoner die vorig jaar ook mee is geweest en het daar erg naar haar zin had gehad. Via Esther van der Leur van Parnassia kon ik hier weer twee gratis kaarten voor krijgen met dank!


11. nov, 2015
Tekst
Hehehehe mijn voet werkt weer en de volgende voettocht staat voor zondag gepland. Nu maar hopen op droog weer. Eigenlijk had ik morgen al willen gaan lopen dan ben ik vrij maar is ook de landerlijke verwenzorgdag en ben ik met 3 bewoners uitgenodigd op Kasteel Maurik voor een high tea in Vught. Aansluitend gaan we dan nog even gezellig Den Bosch in en sluiten de dag af met een etentje. Dus mijn wandeldag verplaats ik dan naar de zondag. Helaas kan Gerda niet mee wegens werk. Maar alleen kan ik mooi even weer kijken hoe het gaat.

Van de sp heb ik bericht gehad dat ze de verwenzorg in de tweede kamer aanhangig maken via deze site dus hoop ik ook via hen wat centjes binnen te halen. Er zijn zoveel lieve mensen die mee denken en mee willen doen daar ben ik heel erg blij mee!



5. nov, 2015
Tekst
Helemaal vergeten te melden maar de vliegreis is geboekt. We beginnen 20 mei al om 3 uur op schiphol. 10 over 6 vliegen we met transavia op Porto.

En op 4 juni vliegen we om 16.25 uur vanuit Santiago terug.

Ook de reis is gedeeltelijk aanbetaald dus we kunnen echt niet meer terug

🙂

2. nov, 2015
Tekst
Om die vervelende hielspoor weg te krijgen blijkt magnesium goed te helpen. Dus ben ik heel vrolijk aan de gang met een magnesium vlokken voetenbad waarna ik mijn benen in de magnesium olie zet. Daarbij slik ik dan ook nog een magnesium tablet en heb ik hielzooltjes in mijn schoenen.

En ik denk dat ik blij mag zijn en over een weekje weer kan gaan opbouwen. Dan wel eerst even op mijn lage wandelschoenen. En nu de winter in aantocht is kan ik vaker kleinere afstanden lopen zodat mijn benen gewend raken aan het vele lopen en dit soort blessures hopelijk tot het verleden gaan behoren.



30. okt, 2015
Tekst

Gisteren om 7 uur ging de wekker en bij het mijn bed uitstappen kon ik nauwelijks op mijn linker voet staan. De bal van mijn voet deed dermate pijn dat ik alleen op mijn tenen kon staan. Aangekleed en met het idee dat we straks ook niet kunnen zeggen maar even een dagje niet, Gerda opgepikt en naar Meijendel vertrokken. De eerste 7 km waren slecht, liep alleen op mijn tenen en dat is verre van prettig lopen. Maar de duinen waren schitterend en het was prachtig weer dus al snel trui uit en in t shirt verder. Na 7 km zakte de pijn spontaan en ik dacht dat het leed geleden was. In Katwijk aangekomen lekker gaan lunchen op de boulevard. Ik had mijn schoenen uitgetrokken en toen we weer op pad wilden bleek de pijn flink terug te zijn gekomen. Toch het strand op gegaan en een stuk over het strand onder het mom van we moeten alle soorten terrein lopen. Eenmaal weer de duinen in moesten we een flinke mulle zandberg op. Oei dat was even de realiteit dat we er nog lang niet zijn. Eenmaal boven eerst maar eens even uit puffen. Er kwam een vrouw van staats bos beheer met een emmer en zeem en ging de bordjes zemen. Reden tot wat hilariteit. Na weer op adem te zijn gekomen weer verder. Gezien de pijn in mijn pootje en de late dienst ervoor was ik toch wel flink moe. Om half 6 net voor het echt donker werd waren we weer bij de auto en 24 km verder. Ondanks alles toch weer een hele mooie dag en genoten van het mooie Nederland. Vanmorgen was de pijn goed genoeg om maar even langs de huisarts te gaan. Wat een sof een beginnende hielspoor en een paar dagen tot twee weken rust. Ivm de astma mag ik geen ontstekings remmers dus dat is even flink balen. Maar nog maar even uitgaan van het positieve dat het met een paar dagen weer bekeken is. Gelukkig is Santiago nog 7 maanden weg dus heb nog tijd genoeg. Jammer alleen dat het zo vroeg donker is al. In de ochtend nog vroeger weg loop je bijna nog in het donker en mistige wat niet fijn is en je kan ook niet denken, lopen lang door want dan loop je in het donker te dwalen.

Wel een wandel gps gekocht die idioot proef moest zijn maar we komen er geen van beiden uit hoe dat nou werkt. Dus dat wordt nog iemand opzoeken die ons dat kan leren. Nu hopen op een snel vervolg van de volgende wandeling!

18. okt, 2015
Tekst

Vandaag zijn we maar eens wat ruiger terrein gaan opzoeken.

De kaapse bossen en het Leersumse veld.

Om 7 uur vanmorgen ging de wekker. Flink mistig buiten en het eerste wat ik dacht was ja dag blijf liggen gaan wel later. Toch maar zuchtend opgestaan en om kwart voor negen na de nodige koffie op pad naar Maarn waar een witte paaltjes route van 20 km zou zijn. Daar aangekomen nooit een paaltjes route gevonden maar eenmaal in het bos wel een blauwe paaltje route van 12 km. In de veronderstelling dat we ergens wel wat anders er extra bij zouden lopen. Het was dampig en fris maar na de nodige kilometers toch goed warm gelopen. De paaltjes vonden wel wel ook al waren we ze soms kwijt maar dan kwamen we ze spontaan weer tegen. Om de app te kunnen laten draaien met de route de hele dag op de telefoon een leuk apparaatje gekocht waarmee je je telefoon kan opladen zonder stroom. Helaas stel digibeten stopten we allebei ergens per ongeluk de route. We hadden lol onderweg. Er kwamen twee oude mensen aan met volledig inklapbare rollators een soort sport rollators die voorbij zoefden een jogger die met zijn hond aan het joggen was en iedereen die we tegen kwamen was even gezellig. Je zou nog gaan geloven in de goedheid van de mens. Heerlijk zo. Thermoskan soep mee voor de pauze en broodjes dus best goed te doen. Alleen met nog zomer kleren aan was stil zitten snel afkoelen. Precies zo een overgangsfase. Warm na verloop van tijd met lopen maar bij rust te snel koud worden. Na uren en uren dwalen keken we eens op de route en bleken we nog steeds van Maarn af te lopen. Niet goed met het oog op sneller donker worden dus de paaltjes de paaltjes gelaten en een stel mountainbikers tot stop gedwongen die ons vertelden hoe we wel moesten lopen. Nog 7 km dus flink het tempo erin. En om half 6 waren we 27 km verder en terug in Maarn. Ondanks een beetje lichte regen en het grijze weer een mooie wandeling en allebei het gevoel van een echte vakantie dag. Gelijk ook flink ruig gebied met heuvels en een hoop modder en de tocht goed volbracht geeft moed dat we het kunnen redden. En toch maar ondanks dat ze nog niet opgerekt zijn mijn hoge wandelschoenen aan met nu mijn goede zolen uit de lage wandelschoenen erin. Met dat frissere weer zetten mijn voeten niet echt op en is dat prima gegaan. Op Gerda ben ik onwijs trots. Van af en toe 10 hooguit 15 km loopt ze nu al die afstanden al. Dat doorzettingsvermogen zullen we hard nodig hebben als het straks serieus bergen lopen wordt.

Volgende week donderdag mogen we weer samen oplopen. Bij mij gaat het met drukte van werk en het bezoeken van zieke nichtje en even weer eens met een andere vriendin afspreken niet worden om komende week te lopen. Maar mijn conditie is wel redelijk op peil denk ik om even rustig aan te doen. Vrijdag in ieder geval de vliegreis boeken. 🙂


17. okt, 2015
We gaan echt!!!!
Het is gelukt. 20 mei vertrekken we naar Porto met pelgrimsroute.

Weer een stapje dichterbij. We zijn op een vrijdag op tijd voor de Botafumairo.

Het zwaaien van de wierrookpotten in de kathedraal van Santiago. We lopen de tocht in 14 dagen achter elkaar. Dus geen stopdag tussendoor. Dat wordt dus behoorlijk bikkelen.

Ik moet de routes nog even vergelijken en kijken welk verschil erin zit en anders pas ik die nog aan zodat de echte route ook bekend is.

13. okt, 2015
op zoek naar de beste aanbieder
Gisterenavond zijn we bij elkaar geweest en heb ik Gerda wegwijs gemaakt in de site. We willen graag de eerste tekst boven en dan naar onder werken maar dat lijkt vooralsnog niet te lukken. Voor ons digibeten is het al heel wat dat we hier wat kunnen 🙂

Daarnaast zijn we op zoek geweest naar aanbieders en hebben er twee uitgezocht. Daar heb ik nu een mail naar gestuurd met al onze vragen en wensen.

Zo gaat de tocht ook voor ons steeds meer leven. We willen bv wel heel graag in Santiago zijn als de dienst begint en de wierookpotten gezwaaid gaan worden maar ook kunnen we onze tocht zomaar een dag onderbreken als we in een mooie stad zijn etc. Vragen en vragen dus nu afwachten wie de beste aanbieder is. Mijn linker voet is nog niet hersteld dus mijn bergschoenen hoef ik nog niet aan te doen met de volgende wandeling zaterdag of zondag. We wachten het weer af en pikken de beste dag eruit. Nu mag dat nog wel van ons. Al dat gewandel zetten wel andere sociale contacten op een lagere pit maar gelukkig begrijpt iedereen dat. De eerste sponsor heeft al toegezegd en ook mijn nicht wil graag mee doen. Dus dat zijn positieve berichten en geeft weer moed om door te blijven lopen.

Maar eerst nog even werken. Ook leuk 🙂

13. okt, 2015
Tekst
10. okt, 2015
Tekst
Gisteren zijn we weer samen een dag opgelopen. Het was prachtig weer en dan is het ook echt genieten van de mooie polder. Via een omweg zijn we naar Ton van Bemmelen gelopen. Onderweg bij koudekerk aan de rijn heerlijk geluncht op een terras aan het water.

Bij Ton voor Gerda de nieuwe zolen. Mijn linker zool weer wat bijgeslepen en van de week mag ik mijn schoenen inleveren voor oprekken zodat daar ook betere zolen in kunnen.

We hadden er al 17 km opzitten dus kregen even rust en een heerlijke bak Thee bij Ton. Fijn zulke fijne mensen.

Met de nodige tips en adviezen togen we weer op pad. Nu wel de kortere route terug naar huis. Onderweg ontstond er bij mij voor het eerst een echt serieus probleem. Mijn hak onder mijn linker voet begon serieus pijn te doen en vlak bij huis was het wel heel erg pijnlijk geworden. Dat betekend dus defintief komende week rust en mijn schoenen naar Ton brengen. Al bij al hebben we een dikke 29 km gelopen. Van Gerda een hele prestatie. Zij is nog aan het opbouwen en had gisteren ook al dik 20 km gelopen. Van mij mag de winter dus nog wel even weg blijven. Zodra het koud wordt zullen de lange afstanden kortere zijn. Als we nu nog goed onze spieren kunnen trainen kunnen we daar wel een poosje mee voort om de laatste maanden echt nog even de puntjes op de i te kunnen zetten. Volgende week zaterdag gaan we het polderlandschap eens veruilen voor het bos bij Utrecht. Het bos in nu prachtig zo in de herfst met alle paddenstoelen dus gaan we ook weer flink genieten. Mits het niet erg slecht weer is. Dan blijven we dichter bij huis. Maandag ga ik bij Gerda langs zodat ze ook hier op de site kan gaan posten. Dan weet iedereen ook wie Gerda is 🙂.

8. okt, 2015
Tekst
Tekst
Vorige maand zijn we naar Ton van Bemmelen gegaan een grote outdoorzaak in hazerswoude rijndijk. Hier hebben we onze schoenen aangeschaft. Zelf heb ik al lage wandelschoenen maar voor deze tocht is het voor mij nodig om ook hoge wandelschoenen te hebben die meer steun aan mijn enkels geven als we de heuvelen op moeten.

Ton van Bemmelen is een fantastische outdoorzaak en neemt alle tijd om je aan echt goede schoenen te helpen. Ook daarna ben je altijd welkom om je schoenen te laten bijstellen en advies te vragen en ook goed advies te krijgen.

Deze schoenen ben ik momenteel aan het inlopen. De eerste route van 23 km naar leiden op en neer bezorgde me pijnlijke voeten en blaren. Een beetje te enthousiast begonnen vermoed ik zo. Na wat kleinere wandelingen afgelopen vrijdag maar weer eens geprobeerd. Gelopen naar Ton van Bemmelen om de binnen zool wat bij te laten slijpen en via Leiderdorp en Leiden weer terug naar Zoetermeer. Een tocht van 33 km zonder dat ik de volgende dag spierpijn had. Wel weer twee blaartjes onder mijn kleine tenen maarnadat mijn zool was bijgeslepen hield de pijn ervan spontaan op.

Zelfs in mijn andere voet waar met de schoen niks was gebeurd. Wonderlijke voeten dacht ik nog. 🙂Ook zijn Gerda en ik samen gaan lopen voor het eerst. Naar Leiden daar lunchen en weer terug. Jammer dat het stroomde van de regen maar wel fijn dat we allebei hetzelfde tempo hebben ongeveer. Zondag heb ik weer 23 km gelopen. Letterlijk mijn hoofd leeglopen nadat ik het akelige bericht kreeg dat bij mijn nicht de borstkanker terug was en nu ernstig is uitgezaaid. Mijn gedachten zijn ook veelal bij haar en de familie.

Vrijdag staat de volgende tocht samen gepland. Voorlopig is het samen afstanden opbouwen voor we echt in de duinen met heuveltjes kunnen gaan oefenen. Morgen mag ik de griepprik halen. De kans op griep moet zo klein mogelijk gehouden worden bij mij omdat dit uit kan monden in een ernstige astma aanval en dan ben ik terug bij af.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek