De albergue tja wat zal ik ervan zeggen.
Leuk in een klooster.
Geen monnik gezien, wel een rochelende en spuwende leider.

Grote ruimte en pikdonker.
Dus in de nacht naar de wc was een hele ervaring.🤣
En dan de snurkers....
Het kwam boven mijn muziekdoos uit.

En tevens daarna boven mijn oordoppen.
Gelukkig een constant doorgaande snurk.
Net alsof je naast de snelweg slaapt en er constant een motor langs komt.

Dus het went en uiteinderlijk pak ik nog wat slaap voor ik verkreukeld eruit kom met wat popmuziek die de leider op had gezet, met dat hij de lampen weer aan deed.

Wachten op die enige wat gammele douche en ontbijt met toast met jam.
Het is vroeg als we om kwart voor 8 naar buiten stappen.

Gaan we nog een ommetje voor de winkel met lunch?
Els zegt rustig te lopen zodat ik kan gaan maar ik heb geen zin en heb mijn noodrantsoen.

Els zegt me mijn eigen tempo te lopen.
Het gaat goed dus ik ga dat ook doen vandaag.
Ik heb het nodige te over denken.

En de behoefte ook om lekker te lopen.
Het is wat drukkig met de vertrekkende pelgrims.
Het gaat ook snel heuvel op en dan komt de zon ook op.
Wat einderloos mooi.

Ik sta stil en geniet.
Dan gaat het verder.
Steeds hoger kom ik.
Soms een kort praatje makend met medepelgrims maar dat duurt nooit erg lang. Ik loop rustiger dan de meeste berg geiten hier.
Maar zoals ik vaak zeg...

Ik geniet zo langer😀
Ik kom langs velden waar gigantische hooibalen staan.
Het doet me weer denken aan film the way.
Er zijn nu vaker herkenbare punten.

Het eerste gehuchtje kom ik voorbij. San Andrés.
Een mooi kerkje voor een stempel die ik van een lieve dame met een lach in ontvangst neem. En zowaar een winkel voor de lunch.

Twee bananen en een flesje cola zero.
Meer dan genoeg.
1 banaan gaat gelijk naar binnen en nr 2 verdwijnt in het zijvak van Bert.
En dan gaat het klimmen verder omhoog.

De uitzichten tijdens het gemijmer ondertussen zijn verschrikkelijk mooi.
Ik sta ook geregeld stil om gewoon maar om me heen te kijken.

Wat een verschil met de drukte van Pamplona van gisteren.
Voor mij zoveel beter.
Dan hoor ik ineens een bekende stem.
I'm so glad to see you.

Het amerikaanse vrouwtje met de blaren aan haar tenen komt me tegemoet.
Ze wilde de beeldengroep boven zien maar nu gaat ze terug naar een Albergue.

Het gaat niet meer.
Morgen gaat ze proberen verder te komen met de bus.
Wat jammer voor haar.
Misschien komen we haar weer ergens tegen.

We gaan elk onze weg en het wordt nu pas echt steil omhoog. Een man helpt me de doppen onder mijn stokken te halen.
Mijn geopereerde hand doet met een aantal bewegingen te zeer en doppen eraf draaien is 1 zo een beweging.

Kalmpies aan maan ik mezelf als ik toch iets te snel wil.
En dan sta ik boven bij de beeldengroep.

Alto del Perdon in Navarra.

Om precies te zijn op een hoogte van 770 meter, “donde se cruza el camino del viento con las estrellas”. Ofwel “waar de weg van de camino de wind de sterren ontmoet”. Deze magische plek heet El Alto del Perdón, gelegen in Navarra vlak bij Pamplona. Het is een mythische plek voor iedereen die de Camino Frances wandelt.

Bovenop Alto del Perdon vind je het ‘Monument voor de pelgrim’ van Vicente Galbete, dat wandelaars uit alle tijdperken vertegenwoordigt. Want de Alto del Perdón is al eeuwenlang een magisch punt op de Camino de Santiago. Hier stond tot de 19e eeuw een kleine kerk. De pelgrims die hier voorbijkwamen kregen vergeving van hun zonden, voor het geval ze de tocht naar Santiago toch niet konden afmaken.

In tegenstelling tot cruz de ferro raakt me dit wel.
Een man maakt een foto van me.
De foto van hem gemaakt wordt aandachtig bekeken.

Samen zittend op een muurtje laat hij me de foto zien en vraagt zich af wat dat ding aan de zijkant op zijn gezicht is.
Zie ik een pukkel op zijn gezicht? Hij trekt zijn wang strak.
Ik zie niks.

Ik bied hem aan een nieuwe foto te maken.
Maar dan zegt hij dat het het zonlicht is en gaat verder aan de wandel🤣
Ijdele mannen op de camino.

Ik bel Els die in een modderpoel aan het worstelen is.
Oke ik weet waar ze zit en wacht dan wel.

Als Els er ook is worden we nog samen op de foto gezet.
Aan de andere kant staat nog een monument met stenen maar wat dat dan is daar kom ik niet uit.

En dan begint de steile afdaling over de losse keien en hoge stenen traptreden.
Die loop ik niet.
Ik blijf op het platte dalende stuk lopen.
Het is prachtig en ik huppel ook iedereen vrolijk voorbij.

Een foto zittend maken is leuk.
Met 10 kilo op mijn rug weer omhoog gaat ook verassend goed.
Ik moet even aan Victor denken.
Je weet wel waarom.😁

En het is jammer maar veel te snel naar mijn zin ben ik beneden.
Wat een geweldige afdaling.
Ik ben in staat nog een keer naar boven te klauteren en nog een keer terug te huppelen.

Waarom ik dat dan weer niet doe?
Mijn gedachten zullen zich nog aan het verteren zijn vermoed ik🤣
Het gaat toch wel weer rustig heuvelop.

Ik loop een poosje met een meisje uit Taiwan op.
Haar eerste camino en ze moet vandaag dik 25 km.
Die heeft dus nog een stukje te gaan.

En dan loopt er voor ons een jongen met wat op klompvoetjes lijken.
Zijn benen zijn daarnaast zo krom als maar kan en hij loopt op de zijkant van zijn voeten.

Hij heeft vertelt hij veel problemen met zijn benen en 1 been is gebroken geweest.
Hij gaat een slaapplaats zoeken want hij is moe.
Wat een respect heb ik voor deze man en dat vertel ik hem ook.

Ik wens hem succes en wens de Taiwaanse dame buen camino want ik loop het dorp in waar ik overnacht.
Wetende dat het nog even gaat duren voor ik Els zie loop ik een rondje door het dorp.
Klein kerkje wat niet open is.
Leuke straatjes.

Maar dan loop ik naar de Albergue.
Er staat een bord dus ik laat de klopper gaan.
Verkeerde huis🤣
Deur verder begrijp ik.
Wederom een klopper.
Verkeerde huis, deur verder begrijp ik🤣

En dan het volgende huis.
Flinke klopper en ja nu zit ik goed maar ben een uur te vroeg.
13 uur gaat ie pas open.
Tegenover een terras.
Eerst een glas jus d'orange erin.
Banaan erin en wachten.

Dan komt Els ook na een poosje.
Lunchen. Spagetti met zalm.
En dan gaan we ons maar inklaren.

Leuke albergue in Ulterga.
Grote slaapzaal, douches en we kunnen wassen.
Er staat een weegschaal waar ik gelijk verliefd op ben.
Ik weeg nog maar 5 kg🤣
De camino doet goed.

Allebei een onderbed die ik vandaag, zeer asociaal, niet laat op de dag nog af ga staan aan een oudere man die me wijsmaakt dat hij hoopt dat ik goed slaap.

Hij bibbert zo en moet er vaak uit en het bed zal erg wiebelen.
Ik heb hem wel door en zeg hem dat ik wel wat gewend ben.
Camino he zeg ik🤣
Ik wil mijn rug rust gunnen als dat kan.

Anders kan ik die straks niet meer weg mediteren.
Er is een zwembad met koud water en een kapelletje.
En een mooie tuin met ligbedden.

We zoeken de route voor morgen uit en reserveren met enige moeite een albergue.
Het lukt.
De was is gevouwen en Els stoeit met haar laken in een zak doen. Muurbloempje Wim wordt ingeschakeld en geeft dezelfde tip die ze van mij niet aanneemt.

Maar dan ook heeft ze een mooi dik pakje.
We liggen ondertussen buiten op de ligbedden tot het eten.

Een vrolijke frans schreeuwt vive la camino of iets dergelijks.
Ook the way gekeken🤣
Het wordt een gezellig tijdje druk gekakel.

En dan weer een pelgrim waarvan we eerst denken dat hij parkinson heeft.
Maar blijkt dat hij zijn nek gebroken heeft bij een ongeluk en daardoor allerlei problemen heeft.

Bijzonder zoals iedereen hier met zijn verhaal loopt.
Na het eten lopen we nog een klein rondje langs het kerkje.
Mooi met dat avondlicht.

Half 9 tijd om te gaan slapen🙂
Ben ik uitgemijmerd?
Niet echt.
Maar ik heb nog een poosje te gaan.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek