Je moet maar een chaotisch hoofd bezitten en dan maar twee uur slapen na een late dienst.... Mijn lijf vertelde me doe maar niet vandaag. Mijn hoofd zei me dat ik om 10 voor half 11 in Haarlem moest zijn.
En ja iedereen zien, altijd leuk, dus hijs ik me uit bed, vlieg onder de douche, prop mijn ontbijtje naar binnen en vlieg de deur uit.

Drie kwartier rijden en 5 minuten extra voor stoplichten.
Beetje krap maar oké.
Ik kom op tijd in Haarlem en vraag waar ik moet parkeren.
Geen idee appt Wim.
Victor gebeld en dan begrijp ik dat ik naar Santpoort had gemoeten en daar de trein had moeten pakken. Parkeren in Haarlem is niet te doen. Dat zou me gauw 50 euro
gaan kosten.🙄 3 km verder zou ik gratis kunnen staan. Oké loop ik wel achter de rest aan.

Maar niks. Overal betalen.
Dan maar naar Santpoort. Ik loop ze wel tegemoet. Ondertussen mopper ik luid op mijn warrige hoofd.
In Santpoort app ik Victor dat ik ze tegemoet ga lopen. Ik heb de route al eerder gelopen dus dat is prima. Loop ik gewoon op en neer. En aangezien de rest gaat pauzeren zal ik ze nog een eind tegemoet kunnen lopen.

Ik vind mezelf reuze vindingrijk😅.
Komoot gaat aan en ik ga aan de wandel. Geen rood witte paaltjes. Die zal ik vast tegen komen.
Santpoort is mooi maar ik loop wel een eind door de bebouwde kom.
En dan zie ik Haarlem 4 km en kijk ik maar eens op komoot.
Komoot maakt er een rondje van en ik ben onderweg naar Haarlem.

O jakkes ik moet terug. Ik zet de vaart er maar in. De route is dan wel mooi en ik loop al snel de duinen in. Maar geen rood witte paaltjes en iedereen die ik het vraag en dat zijn er heel veel, heeft geen idee. 🤷‍♀️Dus zet ik Parnassia maar op komoot. Het is gek maar ook de gpx maakt er een rondje van.

Zal dat komen omdat ik andersom loop? Ik krijg de route bij komoot alleen niet omgekeerd. Ondertussen hou ik het tempo hoog. Ik wil de rest bij Parnassia opwachten of in ieder geval ontmoeten.
Foto's maak ik wel. Het is ondanks dat ik het kustpad nu niet loop wel erg mooi.
Ik kom bij de Oosterplas en geniet nu. Wat is dit mooi. Ik loop er langs en vraag de mensen die voor me lopen te slenteren, opzij te gaan. Ik merk dat ik dat getreuzel nu slecht kan handelen. Maar dan ben ik er voorbij en vanaf dit moment wordt het zwaarder. Nog meer klimmen en mul zand. Het valt niet mee om door te lopen.

En warm dat ik het heb. Ik had een t shirt thuis klaar gelegd maar op het laatste moment toch maar een trui aan gedaan. Nu had ik een shirt mooi kunnen gebruiken.
Ik loop weer langs een meer denk ik. Totdat ik de bomen diep in het water zie staan. Tjee dit is een ondergelopen stuk.


Ik ben benieuwd wat ik nog tegen kom. Nou daar hoef ik niet lang op te wachten. Als ik weer een flinke hoogte ben opgeklommen komt een wandelaar me tegemoet snellen. Al luid roepend dat ik niet verder kan. Wat een adhd tiepje denk ik. Maar dan houdt hij me staande. Ik kan niet verder, alles staat onder water.
Hij woont hier dus hij kan het weten😁.

Ik vraag hem of hij een andere weg naar Parnassia weet. Die weet hij maar i.p.v de 4 km die ik nog moet is het nu 7 km. Hij wil doorrennen maar gaat dezelfde kant op als ik dus vraag ik hem of ik een stukje met hem kan oplopen. Je hebt je gps toch? zegt hij en na 50 meter zegt hij een andere kant op te gaan, dus ik ga alleen verder. Maar dan zit ik wel snel op het kustpad. Ik loop er blijkbaar steeds net langs op een ander pad. Maar goeie genade ik vraag me af of ik de rest dan nog tegenkom. Nog maar een tandje extra erbij. En dan zie ik de schotse hooglanders.

Helemaal leuk en ik bewonder de enorme hoorns. Even wat foto's maken en verder. En dan zie ik eindelijk het route paaltje. Hehe denk ik, nu kan ik even kalmer aan doen. Victor moest nog 2 km en ik nog 3 naar Parnassia dus zal ik ze wel zien. En dan hoor ik Paul mijn naam roepen.
Yes gevonden. Ik wordt aan alle kanten begroet en ik ben blij. Samen lopen we nu verder.

En dan is het pad wederom weg. Wat een waterballet. Het is klauteren geblazen tussen die akelige stekelige struiken door. Het is steil en lastig. Wil durft het niet aan en gaat terug een andere weg zoeken. Veel makkelijker gaat het haar nu af. Wij ploeteren verder en Hetty gaat er maar bij zitten om veilig beneden te komen. Dan is het zand toch wel vies. 🤣

Beneden zijn we dan weer samen en gaat het verder. Laatste stukje naar Parnassia. We kunnen niet buiten zitten maar binnen is plek. De open haard brand. Beetje overdreven het is warm zat. Ik ben blij even te kunnen zitten. Heb er al dik 13 km draven op zitten en nog niet gerust, Dus ook niks gegeten en gedronken en dat wordt tijd. Als de ober de koffie voor Hetty op de verkeerde tafel zet en niet luistert krijgt hij het nog aan de stok met Victor. Mentaliteit van die jonkies is niet altijd even prettig.

Na de rust gaan we het strand op. Al snel zien we iets groots in het water. Een stuk van een dier blijkt als we dichterbij komen. Verbazingwekkend groot en bijzonder.
We worden een paar keer aangesproken door mensen die vragen naar onze wandelclub. Blijkbaar zijn we een bijzonder stelletje.🤗
Maar dan moeten we omhoog.

En door het mulle zand is het flink puffen. Boven kijken we de diepte in en zien we het pad verdwijnen in een meer. Matthijs gaat beneden kijken maar er is geen doorkomen aan. Dus terug. Het kustpad laten we nu noodgedwongen los.
Naar beneden gaat sneller. We lopen verder langs het strand tot we weer naar een pad de duinen in kunnen. Ook hier loopt het vast maar dwars door de duinen gaat het dan wel. Lekker avontuurlijk.

Maar dan komen we bij de weg. En ook de weg staat onder water. Auto's spatten flink wat water op maar wij lopen wel veilig droog. We kiezen er nu ook voor niet opnieuw de duinen in te gaan. Het is nog 6 km. Nog even pauzeren en wat drinken en dan langs de drukke weg naar Santpoort. Geen leuke weg waar ik nog even op stuk loop.

Maar dan zijn we bij het station en nemen we afscheid van de treinreizigers. De automobilisten gaan onder het tunneltje door naar de andere kant van het spoor.
En dan zie ik mijn auto. Dik 26 km verder en ik ben dit keer echt vreselijk blij dat het klaar is. We nemen afscheid en ik ga onderweg. Ik heb moeite om wakker te blijven en ben dan ook blij als ik thuis ben. Na een hete douche ben ik herboren.

Het was een onverwachte ongeplande maar mooie dag.
Het kustpad... dat was vandaag maar een vaag pad.
Mijn hoofd.... ik heb het maar opgegeven dat dat ooit naar behoren gaat werken. Maar ik vermoed dat mijn lijf morgen zachtjes fluistert dat ik niet zo heel aardig voor haar was. 😬

Geschreven door Carolines.wandeldagboek