Een acute slijmbeurs ontsteking in mijn schouder zorgde er van de week voor dat ik acuut naar de huisarts vloog en met flinke pijnstilling en een ontstekingsremmer ziek thuis kwam te zitten.
Gossiepietje wat doet dat zeer. Maar vandaag staat wel de wandeling met de pelgrims gepland. Dik smeren met witte olie en zowaar de pijn wordt dragelijk.
Dus vandaag met zin maar zonder mijn stokken op pad.
Gerda rijdt zodat, als het bij mij toch niet gaat ik in Noordwijk kan stoppen.
Bij de Zilk verdelen we ons over de auto´s en een deel rijdt terug naar Katwijk.
Daar komen ook de ov reizigers aan.
We zijn met zijn elven dus lekker groepje.
Nadat iedereen elkaar weer uitgebreid begroet heeft, alsof je elkaar maanden niet hebt gezien, gaan we op pad.
Mijn eerste hoop is natuurlijk de zeehonden bij de watering.
Ik zie ze niet gelijk maar dan ineens liggen er dan toch twee.
Helemaal geweldig. Ik heb mijn camera bij me en die maakt gelijk overuren.
Als we uitgekeken zijn gaan we richting Noordwijk.

Eigenlijk merk ik al gelijk dat een paar nachten slecht slapen zijn tol eist.
En door de ontstekingsremmer komt de astma opzetten en dan weet ik dat het bikkelen wordt voor mij vandaag.
Het eerste deel is nog erg bekend van de laatste keer dat ik met Gerda liep 2 weken geleden, dus is het kletsen en weinig om me heen kijken.
Het is fijn om zo met elkaar op pad te zijn. Bij Noordwijk hebben we onze eerste stop.
Fijn koffie daar ben ik aan toe. Na de koffie en de groepsfoto, door een vriendelijke Duitse man gemaakt, gaat het verder. Victor wijkt iets van de route af en we gaan over het strand. Speciaal voor mij zegt hij. Nou ik kijk dan ook mijn ogen uit. De zee met zijn luchten zijn altijd weer zo bijzonder. Je kan je toch niet indenken dat dat eens zou kunnen ophouden er te zijn. Geen idee of dat nou met de situatie van de aarde te maken heeft, of omdat ik ouder wordt, maar het houdt me enorm bezig. En de hele route schiet het geregeld door me heen. Zal de volgende generatie er nog zo van kunnen genieten? Maak ik het nog mee dat alles kapot gaat? Ik geniet er nog maar van.

Het staat een beetje naast elkaar. Het enorme genieten en de zorgen om de enorme achteruitgang.

Maar dan gaan we na een poosje weer de duinen in en dan is de rest van de club ineens weg. Vera ziet een routepaaltje. Komoot zegt wat anders, maar volgens Vera zegt die het vaker wel verkeerd. Als ik Wim bel blijkt komoot het goed te hebben en moeten wij een stukje terug.
Daar staat onze galante ridder en organisator ons op te wachten. Mooi. Een halsbandparkiet huist in de boom. Grappig ik dacht dat ze alleen in de stad huisden. Heerlijk dat zo een diertje lekker de duinen in kan. Weg van de drukke stad met al zijn kabaal.

Eigenlijk zou ik ook vleugels willen hebben. Het lijkt me heerlijk gewoon weg te kunnen vliegen als het je teveel wordt in de stad. Nog een stukje en dan is er een bankje waar ik helemaal blij van wordt. Even zitten.
Een flesje cola zero maar. Er zit toch niks in? wat doet dat dan, is nu ook weer de vraag. Geen idee maar normaal is het net benzine voor mijn lijf. Vandaag echter niet.
Het gesprek gaat een tijdje over de camino. Els en ik gaan weer samen. Jean Pied naar Burgos ik weet het al en de beslissing is al genomen, al moet Els nog wel even echt instemmen. En natuurlijk met ons muurbloempje Wim weer op de achtergrond die in dezelfde tijd ook ergens in Spanje op de camino ronddoolt.


Na een poosje gaan we nog 1 maal over het strand.
Een pittig stuk nu met de vloed dus veel lastig zand. Af en toe is het even snel je terug trekken van het aanstormende water die onze schoenen dreigt in te stromen.
Ga weg lijkt de zee te zeggen. Laat me met rust.
De duinen zijn weer welkom. Makkelijker lopen vind ik en de zee is ook weer 11 pelgrims armer.


En dan zijn we ook gelijk bij onze tweede rustplaats. Echt heel blij mee vandaag.
De appeltaart en patat gaan aan me voorbij. En geen honger of trek en slecht voor de lijn.
Geen verleidingen vandaag. Nadat iedereen weer uitgerust is gaat het verder.

De duinen worden breder en mooier. Ik geniet er van. Wat is Nederland toch een bijzonder mooi en veelzijdig land. Niks saai zoals ik vaak hoor. Eenmaal weer in de duinen, zijn de vogels alweer volop te horen.
Ondertussen merk ik wel steeds erger dat het vandaag niet vanzelf gaat. Vaak hang ik achteraan en soms baal ik dat we niet vaker even gaan zitten. Maar ja was ik alleen gegaan dan was ik niet gegaan en nu loop ik ook niet ideaal maar ik ben in beweging tenminste.
We komen bij een pad waar we niet verder kunnen. Het water staat te hoog. Wim is al vooruit een pad aan het zoeken en dat vinden we ook. We zien ook de eerste damherten. De waterleidingduinen dus niet raar.

Na een poosje zien we er steeds meer terwijl we dwars door de duinen struinen. Maar dan zijn we op het pad en zijn we ook bijna bij de auto's. Een paar herten blijven gewoon staan grazen terwijl we er toch heel dichtbij zijn. Het is net een hertenkamp. Maar leuk om nog wat foto's van te maken. En dan zijn we er echt. We kunnen lekker vers duinwater tappen en even flink drinken en dan nemen we afscheid van elkaar.
Over twee weken de volgende etappe. Ik kijk er naar uit.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek