Mijn laatste wandeling met Isabel op 30 juli. Groene wissel Bodegraven. Daarna geblesseerd en elkaar niet meer gezien.
Maar het kan weer en vandaag hebben we 9 uur afgesproken op Den Haag centraal.
Vroeg maar dan hebben we de tijd. Geen idee hoever het precies lopen is maar ik weet dat het een eindje is.
De route dwars door de natuur van Scheveningen naar Zoetermeer.
Op Den Haag ontmoeten we elkaar en een flinke knuffel volgt. Blij dat het weer kan. Nu ik een poos niet heb kunnen lopen, merk ik pas hoezeer de mensen in mijn omgeving van wandelen houden. Veel contacten zijn in 1 klap weg als ik niet meer mee kan. Het heeft me wel aan het denken gezet, dat ik als ik met pensioen mag ook wat anders moet gaan doen dan wandelen. Maar voorlopig kan het weer en ik ben daar ontzettend dankbaar voor. Druk bij kletsend gaat het naar Scheveningen. Even bij de Lourdesgrot naar binnen. 2 kaarsjes opsteken en dan door naar de boulevard. We willen koffie.

Scheveningen in de winter. Half 10 en alle koffietentjes zijn gesloten. Bij de Hema scoren we een bekertje cappuccino en zittend op een bankje in het overdekte winkelcentrum, genieten we even nog van de warmte.
Vandaag het nieuwe vest aan. Met daaronder mijn sweater en een shirtje met lange mouwen. Muts, handschoenen en sjaal gaan weer om en dan gaan we op pad.
Best koud zo aan zee. Het wordt warm lopen. In plaats van gelijk de duinen in, gaan we dit keer over het strand. Komoot kiest zijn eigen pad uit.
Zo kom je jaren niet aan zee en zo ben ik nu al 3 keer in korte tijd op Scheveningen. Maar ik geniet wel van de zee.

Bij Meijendel duiken we dan de duinen in. En ik begin goed op te warmen. Die grote bol die je ziet in de duinen. Geen idee en elke keer vraag ik het me weer af wat dat is. Thuis vergeet ik het dan net zo hard weer op te zoeken. Maar vandaag niet.

Het is een radar. De radar is gebouwd op een ST-bunker uit de Tweede Wereldoorlog. Het was een waarnemingspost op het hoogste punt in de omgeving waar men de waarnemingskoepel van heeft verwijderd om de radar te plaatsen. Rond de radar bevindt zich de markante kunststof beschermkoepel.
Nu nog gebruikt door de Nato en TNO. Mooi dan weten we dat nu dan ook weer.

Rustigjes lopen we richting de boerderij met alleen het irritante getik van de schelp tegen de rugzak. Dus rugzak af en de schelp moet anders worden vast gemaakt.
We hebben een zijpad, maar als ik een stel vraag of we zo ook bij de boerderij komen, raden ze dat af. Zij fietsen het stuk wel eens naar Zoetermeer. En nu kunnen we gaan lopen dwalen en dat is geen aanrader. Oké dan maar over het gewone verharde pad. Bij de boerderij is het bezoekers centrum van Dunea open. "Prachtig is het binnen," zegt een beheerder. Ik vraag haar waarom we geen kaartjes kunnen kopen bij de ingang van het natuurgebied de Kijfhoek en Bierlap. Het duurt jaren om daar een kabel te krijgen voor bereik voor mobiele telefoons. Voortaan thuis een kaartje kopen als we het gebied ingaan of een stuk terug lopen. Maar ik weet dat terug lopen geen zin heeft. Ook bij de boerderij hebben we geen bereik.

Binnen is het wel leuk om te kijken. Een opgezette vos en vogels en informatie over het gebied, met een beweegbare kaart.
Als we uitgekeken zijn gaan we naar de boerderij. Tijd voor koffie en het haardvuur. Super warm en we zitten er heerlijk. Er zit een schattig hondje op de bank in een mooi jasje, met een prachtige haardos. Als er nog een grote hond binnen komt zegt de eigenaar dat dat een mooie hond is. Nou ik vind hun tapijtje mooier. Tapijtje??? zegt ze en moet lachen. Na de koffie is het tijd voor verder. Op het toilet heb ik mijn shirt onder mijn sweater uitgetrokken. Te warm. Muts, handschoenen en sjaal verdwijnen ook. Het is niet koud meer. Door de duinen lopen we naar Wassenaar. Kasten van huizen. Zullen de mensen nog wel weten hoe goed ze het hebben? Dat vraag ik me wel eens af. Wat een rijkdom. In materieel opzicht heeft men hier niet te klagen. Ik zou er niet willen wonen.

Gek he, maar de meeste rijke mensen vind ik niet leuk. Te opgedirkt en te keurig. Als chaotische dwarrel voel ik me er absoluut niet thuis. Komoot wijst ondertussen de route voorbeeldig vandaag. We sjouwen half Wassenaar door en Isabel vindt het ruim. Het is ook ruim opgezet. Veel groen tussen de huizen. Dan zie ik een struik al in bloei staan. Gek, het lijkt toch echt net lente. Ik verbaas me erover. De vrouw des huizes heeft geen idee wat voor boom het is maar weet dan wel weer te vertellen dat hij altijd in de winter bloeit. Wat is de natuur toch bijzonder. De route blijft toch wel een aanrader ook al weet ik de afstand niet.

Hij is super afwisselend. Zee, duinen, bos, water, polder en leuke kronkelweggetjes. Eigenlijk heeft komoot alle natuur vormen in 1 wandeling gestopt en dat is bijzonder.
Bij een groot landgoed moet ik nodig wat eten. Dus op een bankje even genieten van een broodje en het landschap. En als ik dan toch op zoek ben naar wat dingen zijn, zoek ik thuis ook maar even op welk landgoed dit is.

In de Middeleeuwen verbond een dam in drassig veengebied, de Stoep, twee wat hogere strandwallen. Aan deze Stoep, de huidige Stoeplaan in Wassenaar, lag in 1679 de boerderij “de Astopwoning of Kleyn Haesbroek”. De opvolgende eigenaren bouwden een herenhuis met de naam Snippenstein naast de boerderij. Enige tijd later werd het landgoed Hoogwoude genoemd. Met de aankoop van de boerderij Out Wassenaer met omringende gronden kreeg de buitenplaats in 1806 de naam “t huys te Out Wassenaer”. In 1876 wordt het huis afgebroken en onder leiding van architect Constantijn Muyskens wordt een nieuw huis, Oud-Wassenaar, in neorenaissancestijl gebouwd. Hierbij werden ook een tuinmanswoning en stallen voor 20 paarden met koetshuis en koetsierswoning gerealiseerd. In diezelfde periode wordt de tuin getransformeerd tot een groots landschapspark. Tuinarchitect Petzold was hiervan de inspirator
In 1910 wordt Oud-Wassenaar hotel-restaurant en vervolgens diverse malen uitgebreid en aangepast. Ondanks deze verbouwingen is het eveneens door Muskens ontworpen interieur grotendeels goed bewaard gebleven.

Kijk altijd leuk om te weten waar we zijn langs gewandeld. We gaan verder voordat we volledig zijn afgekoeld. Het bos door en uiteindelijk lopen we Wassenaar uit en duiken we de polder in richting Voorschoten. Langs de horsten waar we nu niet in gaan, maar wel richting de Vlietlanden. Een restaurantje voor een bakje gemberthee slaan we niet over. Met dit weer drink ik onderweg niet. Vind het te koud en anders moet ik ook maar elke keer naar de wc. Dus een restaurantje op zijn tijd voor een bakkie en toilet is dan aangenaam. Binnen gaat het gordijn naar de zaal gelijk dicht en vraagt een sjiek dametje of ze iets kan aannemen voor de kapstok, Wel nee we slepen onze bullen gewoon mee. Restaurant De Knip in Voorschoten aan de rand van Wassenaar en Den Haag is voor 11de keer op rij onderscheiden met een Bib Gourmand vermelding in de Michelin gids zie ik thuis.
Dat is ook wel te zien aan de menu kaart, waarvan ik de helft niet eens kan uitspreken zie ik ook thuis.

Toch zitten we er even lekker en gezellig.
Een soort huiskamer afgescheiden van het restaurant. Dan gaat het verder. Bij de vlietlanden ben ik even de draad kwijt en denk dat Komoot het niet goed weet. We gaan een stukje door de bagger en dan kom ik erachter dat Komoot wel goed zat, dus baggeren we weer terug.
De plas steken we over. Er ligt nog best wel wat ijs op. En dan duiken we bij Stompwijk het laatste stuk polder in op weg naar Zoetermeer.
Het water in de sloten staat ontzettend laag. De zwanen lopen erin en kunnen er niet echt in zwemmen. Een dode meerkoet ligt er vast gevroren op het water. Hoe zielig.
Via het Buijtenpark gaan we langs de skibaan. De paarden staan er ook. Isabel is hier niet zo happig op, maar voor deze makke pony's ben ik dan weer niet bang. De grote schotse hooglanders en schaapjes zien we niet.

En dan moet de gps er even bij. Komoot wijst het wel goed maar ik ben wat eigenwijs.
Maar dan lopen we goed en na 25,5 km staan we dan bij de auto. Ontzettende bofbipsen met het droge weer want op dat moment begint het ook te miezeren.
Isabel zet ik op het station af en dan gaat het via de appie waar ik nog een dik uur met een kassière het wereld leed bespreek op huis aan.
Intens tevreden. Met mijn benen gaat het steeds beter. Ze branden een beetje maar mijn rechterbeen is niet dik meer na het wandelen en dat was van de week nog wel anders.
Dus dat komt wel goed.
Het was een heerlijke dag.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek