Na een hopeloze zoektocht gaat het lopen steeds slechter en vorige week was het nog geen 800 m meer.
Wat een drama die rug.

Het verhaal is er 1 van geblunder van artsen.
Maar dan vind ik de rugschool op internet en ga ik daar maar eens kijken.
Je moet wat, want me erbij neerleggen nooit meer te kunnen lopen kan ik niet.
Dat klopt niet in mijn hoofd.

De rugschool raad 21 km vandaag af met zoveel pijn en ik kan het ook niet meer.
En ik ben zo vreselijk verdrietig.


En dan woensdag na 2 keer rugschool sta ik soepel op en is de pijn in de hele onderrug weg.
Alleen dat pijnlijke plekje nog.
En dat is met pijnstillers goed te doen.
Dus toch mee vandaag.
Proberen maar wat gaat.

Op naar Nieuwer ter Aa.
Het beginpunt van de etappe. Onderweg komt er telefoon van Victor.
Helaas ik ben aan het rijden.

In de app zie ik later, vertraging met de trein?
Victor staat op een aantal te wachten in Woerden om ze naar het beginpunt te brengen.
Alleen die zijn er al volgens afspraak🤣

De leider wordt ook een dagje ouder of heeft een Caroline momentje.🤣
De rest wist niet zeker of ik er bij was.
Heerlijk om ze ineens te zien.
Wat een geweldig welkom😀.
Wat voel ik me toch elke keer weer welkom ook.

In dorpshuis ons genoegen wachten we met koffie op de anderen die door de verwarring wat verlaat zijn.
Maar dan is iedereen compleet en gaan we na de koffie op pad.

Het spetterd en is grijs, maar op Hetty na, die het risico van een nat pak niet afwacht, houden wij onze poncho's in onze tas.
En dan is het snel droog.
En het blijft droog.
We lopen wat uit elkaar en bij het wachten wordt het kind in Wim even wakker.

Lekker met een berg bladeren spelen😁

Het pad is vandaag op een paar modderige stukjes na goed te doen. We lopen door de polder van groot Wilnis Vinkeveen.
Niet de polder van Zoetermeer daar kan geen polder aan tippen🙂
Maar het is fijn en rustig.

En terwijl iedereen in de wintertooi blijft gaat mijn lijfelijke temperatuur naar standje oververhitting.
Dus vest uit, muts af en alleen nog mijn sweater aan.
En dat blijft verder ook zo.

We moeten over een hekje heen.

Victor klimt er overheen via het overstapje naast het hekje en Wim doet het hekje open waarna iedereen er door loopt🤣
Met een trekpontje gaan we naar de overkant van de sloot.
Altijd leuk.


In Kockenge ziet Janny bij een winkeltje een mooi hart in een steen.
En terwijl de rest doorloopt gaan wij met Vera naar binnen.

Het hart zal een mooi plekje krijgen bij de urn van de man van Janny.
Het is fijn dat ze er al weer zo lekker bij is, ondanks het verdriet wat soms ineens zo zichtbaar is.

Het mag er zijn in onze veilige pelgrims bubbel.
In het gesprek over onze wadden tocht in augustus gaat Janny er ook over denken mee te gaan.

Fijn.
Later sluit ook Elza zich nog aan dus met 7 pelgrims op pad🤣

We zoeken de rest in het restaurantje om wat te drinken.
Gemberthee natuurlijk.
Als ik ga zitten doet het geen pijn.
8 km zonder pijn, terwijl 5 dagen geleden 100 meter ook met pijnstilling niet mogelijk was geweest.

Wat is die rugschool goed.
Als dat plekje niet overgaat kan ik met pijnstillers goed blijven bewegen en ondertussen verder zoeken.
Ik word er blij van.
Ik ben blij met een groot glas thee want ik heb geen drinken mee.
Glad vergeten.

De rest aan de taart, ik ben braaf en blijf aan de lijn.😁
Een banaan is meer dan voldoende.
Als we verder gaan en Janny en ik nog als enige wat vertraagd binnen staan om onze tassen om te hijsen, horen we dat 1 er nog niet betaald heeft.
Wij wel dus een roep naar buiten.

Elza met een Caroline momentje🤣
Het zonnetje laat zich af en toe wat zien.
En we lopen lekker door.
Ik loop een poosje alleen voorop en ben zo vreselijk gelukkig.
Na de angst nooit meer te kunnen lopen met de snelle omslag deze week is dat een beetje teveel voor mijn bolletje.
De reigers dat ik aan Els denk gaan nog op de foto.
Hopelijk kan zij ook weer eens mee.

Het alleen lopen geeft weer even rust.
Maar dan lopen we ook weer samen.
Soms met de een dan met de ander het is goed.
Op een km of vijf voor het einde nog even een bankje voor mijn verlate lunch.
En even testen of ik nog kan zitten.

Nog steeds zonder pijn.
Wat heerlijk. We zitten bij een bord aan de grens.
Plek waar Woerden lag en waar oorlogen werden uitgevochten.
Ach ja vandaag toch ook wel de wereld ellende besproken.
In wat voor idiote wereld leven we.

We komen langs de rampjaar route.
Het Rampjaar 1672
Nooit van gehoord dus maar eens opzoeken.

Het jaar dat het zelfstandig bestaan van de Republiek op het spel stond. De toestand leek hopeloos. ‘Het volk was redeloos, de regering radeloos en het land reddeloos“. In een jaar tijd werd de situatie echter omgedraaid. Het volk kwam bij zinnen, de regering voerde onder stadhouder Willem III een verstandig beleid en de Republiek werd gered. Kortom: 1672 was een waterscheiding in onze geschiedenis, met belangrijke en tot de dag van vandaag niet te missen lessen voor jong en oud. Over vrijheid en wat die kost en brengt. Vrijheid die bevochten werd mét het water en óp het water.

Tjee mijn geschiedenis leraar kende wel de hele 2e wereldoorlog maar ik kan me niet herinneren dat we hier les over hebben gehad.🤣

Niet veel later zijn we in Woerden, waar we afscheid nemen van Wil die de trein pakt.
Wij gaan nog wat drinken.
Winterse gemberthee met kaneel en sinasappel. En een heerlijk nootje in chocola met kaneel krijgen we erbij.

Een tweede kop blijft niet uit en op mijn vraag krijgen we er nog een aantal bij😅

We kletsen nog een poosje na.
En als ik mijn camera op wil bergen valt er een foldertje ineens op in de fototas.
Grote tekst,
Immanuel,
God is bij ons.
Kribbe en kruis zijn leeg.


Hoe ik daar nou toch aan kom...
Blijkbaar had ik wat geestelijke bijstand nodig🤣

Maar dan gaan we met een mooie zonsondergang op zoek naar de auto's die ons terug brengen naar Nieuwer ter Aa.


Een dingetje want de auto's moeten echt gezocht worden🤣
En ze worden gevonden.
Afscheid van Vera want wij proppen ons met zijn vijven bij Victor erin.
Lekker knus zo tegen elkaar aan gedrukt🤣.

Maar dan zijn we terug en nemen we afscheid.
Wat een heerlijke week eigenlijk mijmer ik op de terug weg.

Prima zaken gedaan op het werk, gisteravond een beregezellige gourmet bij Lia en vandaag een geweldige top dag en loop ik zomaar weer 21 km.

Ik kan er weer even tegen🙂

Geschreven door Carolines.wandeldagboek