Degene die een deel van onze pfe groep, ofwel pelgrims for ever bij elkaar heeft gebracht, is niet meer hier op onze aarde.

Als fervent wandelaar bracht ze haar passie op velen over.
ALS maakte een eind aan haar leven hier.

En om haar niet te vergeten lopen we vandaag een stukje pelgrimspad.
Daar waar ons avontuur met Irene begon.

We verzamelen ons in Haastrecht en rijden met een deel van de auto's terug naar Reeuwijkse hout.

Nellie en Joke zijn er vandaag ook even bij. Hartstikke leuk om onze pelgrim in ruste weer te zien.
Nellie die alles liep wat maar kon. Santiago, Rome en nu op een leeftijd is dat lichamelijke gebreken het wandelen niet meer mogelijk maken.

Ik heb veel respect en bewondering voor Nellie.

We beginnen natuurlijk met koffie.
Een aantal met taart, maar ik gedraag me.
Net ontbijt achter mijn kiezen, dus taart is echt niet nodig😀

Na een poosje en mooie woorden van Nellie om Irene vandaag te gedenken, gaan we op pad.
Nellie en Joke gaan samen een stukje lopen, wij lopen het pelgrimspad naar Haastrecht.

We missen Els en Marja, twee geblesseerde pelgrims.
Voor mij is het onduidelijk hoelang ik nog mee kan.
Mijn rug wordt erger.

26 november pas uitslag van de MRI.
We gaan dus nog even door op flinke pijnstilling.
Ik blijf maar optimistisch.
Met rugklachten zoveel mogelijk in beweging blijven.
Dat doe ik dan dus maar heel braaf😁

We lopen dwars door het plassengebied.
Loop ik elk jaar in de lente wel een keer op Reeuwijk, dit jaar ben ik er niet aan toegekomen.
Dus fijn op deze grijze sombere dag toch nog op Reeuwijk te komen.

Voorlopig loopt het lekker.
Poosje met Wim voorop wat babbelend, dan weer er tussen, luisterend naar Wim en Victor, die nog eens uitgebreid stilstaan bij hun camino.

Zo gaan ongemerkt de kilometers voorbij.
Ik moet denken aan het klaphek bij de molen waar de molenaar woest naar buiten kwam toen het hek te hard dicht klapte.

Ik zeg nog tegen Elza dt we nu zachtjes moeten doen i.v.m de boze man.
O zegt Elza reden om hem toch te laten klappen.
Nou doe maar niet.

De man is ernstig onaangenaam en ach, ik denk dan maar dat het ook vervelend is, als er veel wandelaars passeren en je de hele dag dat geklapper hoort.

Maar we slaan eerder af. De man heeft een rustige dag😁
Bij de uitkijktoren klimt Victor als enige naar boven om aan zijn boterham op eenzame hoogte te beginnen🤣

En dan lopen we ook snel in Driebruggen het restaurant tegen het lijf.
Tijd om op te warmen achter een bak koffie.
De gesprekken.....

Hebben ze het steeds over Caroline momentjes, ik ben heilig als ik hoor wat er bij de rest zoek raakt🤣

Een tent, paspoort etc.
Goh hee het valt bij mij nog reuze mee🤣
Maar we moeten verder.
Dus we stappen op.

Het is vandaag voor mij ook een herinnering aan de eerste dag dat ik hier liep op weg naar Dwingeloo.
Wat een mooie tijd was dat.

En zo kletsend of in stilte gaat het voort.
Langs een cadeautjes kastje en een kippenhok waar ook twee paraplus staan.

De kippen kunnen schuilen voor de regen zeg ik nog.
Of voor de zon.
Scheelt zonnebrand smeren vindt Wim.

Maar de eigenaar vertelt dat er kuikentjes zijn, die ze zo beschermt tegen de slechtvalk.
Creatieve oplossing😀
We gaan een hekje door en zien een dood konijn.
Helemaal open gereten.

Dat is de natuur vindt iedereen.
Maar wel heel zielig denk ik.
We lopen veel onverhard.
We babbelen wat af.
De tochten op dit pad, de camino's, de natuur en het klimaat, de politiek,

En Matthijs vindt het ook zorgelijk voor het nageslacht.
Idd ik zal veel niet meer mee maken, maar de generatie na ons wordt opgezadeld met wat wij weigerden te doen om de aarde goed te houden.

Maar vandaag ook genieten van het wandelen en buiten zijn.
Weinig mensen die we nu tegen komen.
Het is binnen blijf weer.

Maar als je buiten bent heb je lang zoveel last niet van dat grijs dan als je binnen blijft.
We moeten veel hekjes door en net als je dan denkt, fijn ze kunnen open, is het toch nog klimmen.🤣

En dan wordt het tijd en blijkt Wim een kaarsje bij zich te hebben.

Die gaat op een mooi plekje aan.
Irene, niet meer op deze aarde erbij, maar toch ook weer wel door de verbinding die ze wist te maken, waardoor wij nu samen de pelgrims for ever zijn.

Ze zal altijd onderdeel van ons uitmaken.
Na een poosje lopen we verder.
Het wordt nat en met alleen mijn vest wordt het wat mij betreft tijd voor Haastrecht.
En dat komt dan snel naderbij.

En dan in het kroegje op de Veerstraat toasten we op Irene.❤️

Geschreven door Carolines.wandeldagboek