De klad zit erin.
Geen idee waarom maar de wandelzin was weg.
Ik zat in een dip.
Op het werk een uitzendkracht tegen het lijf lopen, die me dik 10 jaar geleden het ziekenhuis in hielp, door pure dettol rond te strooien, wat niet samen gaat met astma en vervolgens me voor een comissie slepen dat ik haar mishandeld had.

Gelukkig werd ze er uiteindelijk uitgezet en kwam ik haar niet meer tegen tot nu.
En gelijk de vraag ben je nog boos....
Gelukkig een meewerkende afdeling, ze komt er niet meer in.

Dat wierp me wel even terug.
Geen idee of daar die dip vandaan kwam maar ik klim er wel weer uit.
Vandaag zou ik bij een collega op kraam visite gaan.
En aangezien ik moet gaan lopen van mezelf, bedacht mijn auto halverwege neer te zetten en heen en weer te lopen.

En dan miezert het vanmorgen en het blijft miezeren.
Even denken, wel of niet maar het wordt wel.
Jas aan regenbroek aan en gaan.
De auto vlak bij Victor en Hetty in Ommoord neergezet.
Dan weet ik zeker dat ik mijn auto terug vindt in de grote stad😁

Nog 12 km, dat is een klein stukkie en goed te doen.
Al heel snel gaat wel de muziek op.
Langs de drukke weg is niet fijn lopen.
Een man is met een kinderwagen, waar een hond rechtop in zit rond te kijken, aan het hardlopen.
Het is een grappig gezicht🤣

Ik kom langs de molens van de karottenfabriek.
Ik heb er al eens gelopen.
De deur staat open en de molenaar met een masker op is er aan het werk.
Mooi om te zien.

Maar dan loop ik het Kralingse bos in.
Wat een rust.
Langs de plas, het is even een weldaad in al die drukte.
Er staan heel wat paddenstoelen.

Leuk zulke verschillende.
Maar na een paar km is het gedaan met de natuur en loop ik weer langs de weg.
Aan de overkant van de weg staat een beeld in de graskant.

Het melkmeisje gok ik. Ze lijkt erop.
Even oversteken en ja ik heb het goed.

Een monument voor de gevallene in de 2e wereldoorlog.
Oude stukjes herinneren aan hoe Rotterdam ooit was.
Zal Rotterdam dit keer wel blijven staan als er oorlog komt?
Ik vraag me de laatste tijd vaak af hoe het zal gaan.
Bommen of toch alleen de ellende van geen communicatie, stroom en electriciteit meer.
Dat er oorlog komt is wel duiderlijk denk ik.

Ik loop langs de metro en meermaals denk ik om de metro te pakken.
Ik ben de stad wel beu.

Maar dan stap ik door in de miezer.
Op een bankje even rust.
Banaan en kakivrucht erin en een halve liter water.
En dan is het trap op en nog een trap en sta ik op de van Brieneoordbrug.

Grappig ik heb er wel eens van gedroomd dat ik er bovenop stond.
Onder me brandweer auto's en een rokerig gebouwtje.
Brand.
En de oversteek over de Maas.
Wat een enorme stad.

En dan loop ik Ijsselmonde binnen.
En loop ik even later tussen de flatgebouwen naar het goede adres.
11 hoog.

Collega woont hoog.
Turkse collega, dus prachtige kindjes met die grote donkere oogjes.
Je wordt er op slag verliefd op.
Een jochie van bijna 3 en de nieuwe knul.

De oudste is druk.
Wil alle aandacht en dreint.
Ik zie een kind wat ruimte nodig heeft.
Maar een klein huis zonder balkon, 11 hoog tussen de flatgebouwen.

En een kamertje volgestouwd met autootjes in diverse maten en ander speelgoed.
Ik heb echt met hem te doen.
Een mooi uitzicht zegt collega.
Wat heeft een kind aan een mooi uitzicht?

Om 15.00 uur is het tijd om op te stappen.
Ik had al bedacht het ov terug te nemen.
Maar eenmaal buiten ga ik aan de wandel.
Ik peins rustigjes verder.
Dat mensen zo kunnen wonen.

Wat zijn de kinderen hier in de polder dan rijk.
Die hebben geen kamertje nodig vol met speelgoed in kratten en kasten gestapeld.
Ik zie voor het eerst vandaag de shuttlebus.
Op de heenweg vroeg ik me af wat die minibusjes deden.

Nu zie ik er 1 zonder mensen.
Geen chauffeur?
Ze zijn al modern in Rotterdam🤣

Ik kom langs een hertenkamp.
Een moeder met kinderen geven de herten eten.
Ach ja allemaal herten in een stad, achter een hek, langs de drukke weg.
Ik snap wel dat ze hertenkampen willen verbieden als ik dit zie.

Dan zit ik weer in het Kralingse bos.
Bij het water zie ik de zon ondergaan.
Prachtig om te zien.
Ik hou even rust om wat te drinken.
Dan gaat het verder.
Het is donker aan het worden.

Tijd om door te lopen.
Op een bankje in het half donker zit een joch met capucon op.
Het stinkt naar wiet.
Triest zo een joch al zo te zien.
Maar ook vindt ik het niet fijn meer, nu in mijn up in het bos.

Beetje door lopen en dan ben ik het bos uit.
Via rustige straatjes loop ik nu richting mijn auto.
En tja dan loop ik in die rustige straatjes toch ineens te zoeken naar mijn auto.
Ik weet waar hij staat maar alles lijkt op elkaar 🙄
Het duurt even en een vrouw vraagt waar ik heen moet.

Naar mijn auto zeg ik lachend.
Ik besluit om tot aan de straat van Hetty en Victor te lopen.
En eenmaal daar loop ik terug en dan kan ik me ook oriënteren en loop ik zo naar de auto.

Blij dat ik na 24 km klaar ben en naar mijn eigen rustige huis mag.
Toch kan ik in Rotterdam altijd beter overweg met de drukte dan andere steden.
Ik denk omdat het zo groot en ruim is.
Niet dat opgesloten gevoel erbij.
Maar eerlijk....
Voor de komende 10 jaar heb ik genoeg Rotterdam gesnoven🤣

Geschreven door Carolines.wandeldagboek