Zo weer goed geslapen in de leuke albergue.
Paar keer wakker van de blaffende honden.
Maar dan al snel weer in slaap.

Wel een vervelende alternatieveling.
Ik heb het licht van mijn telefoon op nog net een beetje schijnend gezet.

Zij slaapt recht tegenover me op een bovenbed ik onder.
En maar zeuren dat ik niet op mijn telefoon mag en dat ze last heeft van het licht.

Eerder moest ik om 21.15 uur al haar oordoppen uit haar lege rugzak halen.
Mooi, rugzak op haar bed gegeven.
Die lag ook al om 19 uur plat met haar benen in de lucht.

Goed ik mopper dat ze maar een privé kamer moet boeken, laat mijn milde kant naar boven komen en denk, ach je bent moe, met al je sjaaltjes en lapjes die je om je heen gedrapeerd mee moet dragen🤣

Ik leg mijn telefoon maar op de oplader en ga slapen.
Vanmorgen om 6 uur begon de buurman met opstaan.
Even voor 7 uur ben ik er ook wel klaar mee en doe het licht aan.
We moeten er immers om 8 uur weg zijn.

Madame alternatief zucht luid en is het er duidelijk niet mee eens maar nu trek ik me er maar niks van aan.
Om kwart voor 8 gaan we op zoek naar het ontbijt.

Els loopt voorop en zegt dat alles dicht is.
Dan moeten we terug en kijken of iets lukt in onze albergue.
Maar dan zie ik dat ze naar het verkeerde restaurant kijkt.

We genieten nu het beste ontbijt ooit.
Witte brood met gebakken ei, ham en kaas.
Verse jus en koffie en thee.

We genieten ervan.
Om half 9 gaan we dan.
We lopen direct de wijnvelden in.
Het duurt niet lang of ook de broekspijpen gaan eraf.

Puffer erin want het blijft snotteren en geen lucht hebben.
Maar het gaat goed en we genieten van het landschap en de mooie luchten.

Dan komen we langs een wijnveld waar hele trossen druiven gewoon op de grond liggen te rotten.

We zijn niet de enigen die aan het plukken slaan🤣
Maar zonde.
We genieten er al lopend van.
Een Nederlander loopt ons voorbij.
De eerste Nederlanders die hij tegenkomt.
Weinig spraakzaam en hij gaat ons al snel voorbij om op een bankje uit te rusten.
Ongetraind is hij en hij hoopt conditie op te gaan doen.

En dan ineens zien we een grote stad.

Najera.
Het duurt nog even voor we binnen lopen dus een korte bankjes stop.
Daarna door de industrie, een compleet industriële stad in, zo lijkt het.

De pelgrimswinkel die 24 uur open blijft is dicht, maar de bar heeft lekkere koffie.
En als we dan zitten te genieten komt de fanfare ons verwelkomen🤣

Zo maar eens zien of er nog een bijzondere kerk is.
Gisteren hebben we die voor het eerst overgeslagen.
We worden een beetje down van al die somberheid en dat goud.

Goed, er is een kerk en we kijken er binnen maar vromer ga ik ook hier niet van worden.
We lopen ook langs de winkel met een allegaartje aan spullen.
Een soort action in zooi.
Els scoort er een nieuwe buidel nadat haar vorige is gesneuveld.

Bij het overzetten van spullen komt er een velletje postzegels uit.
Juist ja, vanmorgen eerst kaarten op de bus doen en jezelf buitensluiten en ze dan ook nog versturen zonder postzegel🤣

Ons avontuur blijft er een van ooo, en waar is….
We lopen verder de stad in en zien een enorme rotswand waartegen de stad is gezet. Zo prachtig vind ik het.
Dat vraagt om overuren voor de camera waarvan ik later weer kies welke het beste is.

Over de brug en het water heb ik toch wel trek en we gaan een terras op. Wat drinken en onze meegebrachte broodje, dat ondertussen drijft in het vet.
Dat kunnen ze hier goed. Strooien met olie en vetten.

Er zitten twee Hollanders die sinds mei met hun camper trekken.
Tijdje mee zitten kletsen.
Ze vinden het knap wat we doen.

Ik niet, ik denk altijd dat we gewoon elke dag maar wat rond stappen.
Eigenlijk vind ik hen veel knapper dat ze met plezier over de wegen rijden en niets meekrijgen van de hemelse sferen waar wij in verkeren.
Ze maken een foto van ons die echt wel over moet.
Onderuitgezakte vetrollen🤣

Het klooster waar we heen willen is dicht als we er aan komen.
Wel staan er leuke beelden waar je je hoofd doorheen kan steken.
We vermaken ons een poosje voor we definitief de stad uit banjeren.

Maar dan begint het klimmen door de bergen.
En dit wordt dan een pad wat we grotendeels alleen lopen.
Els is sneller omhoog, ik moet mijn adem sparen maar het is grenzeloos genieten.

Knal gele vlindertjes, hagedisjes, vogeltjes en roofvogels.
En die eindeloze stilte en uitgestrektheid.
Regelmatig sta ik stil.
Het plaatje leg ik vast in mijn hoofd en de rust stroomt door mijn lijf.
Het is net alsof je een dag in de snoepwinkel staat en je ogen teveel zien om het te bevatten.

Het getik van mijn stokken en het gepiep van Bert op mijn rug zijn de enige geluiden die ik hoor.
Het zijn dit soort landschappen die me doen denken aan de Santiago song.

Het maakt je nietig in het landschap.
Het is ook stil met pelgrims.
Waar die elke keer blijven is een raadsel.

Als we het laatste stukje samen lopen, hebben we het er wel even over hoe dankbaar we mogen zijn dat we dit in goede gezondheid kunnen doen.
En dan zien we Azofra het eindpunt voor vandaag.

Ik vrees een beetje voor de albergue municipal.
Gemeente herbergen kan je over het algemeen beter mijden.
We zien Paul uit Ierland op een terras met wat meer bekenden.
En dan zijn we bij onze slaapplek.

Een groot gebouw.
Binnen komen we Liz tegen uit Amerika die vraagt of we samen zullen eten.
Ja leuk.
En we mogen allerbei een onderbed.
No problem zegt de man.

Als we bij de kamers komen zijn we blij verrast.
Houten kamers met twee bedden.
Wat een heerlijkheid.
Even lekker privacy.

We rusten een poosje uit en genieten.
Dan is het douchen en even mijn shirt en ondergoed uit spoelen.
Buiten is een bad om lekker met je voeten in te zitten maar wij gaan op zoek naar een terras.

Enige wat open is is in de schaduw dus drinken we bijna bibberend een glas wijn bij het zoeken naar een slaapplaats voor morgen.

Dat is weer gelukt.
Weer een 2 persoonskamer nu in een hostel.
Liz komt er dan ook aan en neemt haar slapie Anna uit Letland mee.
Met zijn vieren gaan we aan de paella.

De Nederlandse jongen die we vanmorgen zagen is er ook en zit alleen.
We nodigen hem uit maar hij wil dat niet.
Later zit hij buiten alleen op een bankje.

Ik vind het altijd sneu om mensen zo te zien.
Ik hoop dat hij ergens aansluiting vindt of in ieder geval geniet van zijn camino.

Wij gaan naar onze kamer waar we wat dollen en vreselijk moeten lachen.
Els even stiekem op video gezet terwijl ze kletst.
Het mag niet in de pelgrims for ever babbelbox app🤣

Heel jammer Els🤣
Morgen gaat het verder.
De tijd vliegt.
Het gaat te snel.

https://youtu.be/HI8cToXmS1s?si=b5_eWUKlUwOD0xaN

Geschreven door Carolines.wandeldagboek