Een paar jaar geleden liep ik een route waar ik helemaal verliefd op werd. Daarna zou ik hem nog vaak lopen was mijn idee. Maar ik raakte mijn liefje kwijt. Hij moest op komoot staan maar ik kon hem nergens meer vinden.
En elke keer zocht ik weer tevergeefs. Tot nu. Ik had met Gerda afgesproken te gaan lopen en op zoek in Komoot keek ik eens in een ander laatje en verroest. Ineens was ie daar.
Nou dan is de keus snel gemaakt.
En vandaag was het dan zover. Van de 10 dagen er 9 gewerkt dus beetje brak. En vanmorgen vraag ik me dan ook serieus af of het echt de goede route zou zijn nu? Vlak bij het beginpunt dacht ik even dat we toch niet de route zouden lopen maar toen herkende ik het en wist ik dit is hem. Hup auto stallen, rugzak om en gaan.

En dan begint het goed. Broedseizoen. O wat jammer nou. We lopen een stukje langs de drukke weg voor we rustig een fietspad op kunnen. Dat grenst aan het pad wat we moesten lopen dus valt nog mee.
Het eerste stukkie is leuk. Broedende meerkoet, rust en een blauwe lucht. Wat willen we nog meer. Maar dan komen we aan het eind van het pad en weet ik dat we even een taai stukje Leiden krijgen.
En dan lopen we ook verkeerd. Achteraf bedenk ik me dat ik vorige keer hier ook verkeerd liep omdat we een trap op moesten. Maar dan gaat het goed. En na een poosje lopen we dan ook weer een park in. Ooo ja, over het water, Ik weet het allemaal nog. We stappen over de stenen en dan komt er een bankje. Tijd voor koffie.

Ik geniet van de kuifeenden. Prachtig vind ik ze.
Als de koffie door onze slokdarm is nedergedaald, gaan we verder.
Het park uit en we komen bij de voorspelde golfbaan. Gek, eigenlijk loopt het veel te snel aan. Vorige keer kwam ik in Warmond bij de haven waar de boot van het werk ligt. Nu zijn we er al doorheen en hebben geen haven gezien. heb toen wel erg lopen dwalen. Bij het golf terrein zie ik een eekhoorntje. Altijd leuk kijken. We gaan over het golf terrein en ik weet dat er een leuke weg komt.
En dat klopt ook. Mooi met al dat koolzaad langs de weg. Na een poosje komen we bij natuurgebied de strengen. Even in duiken en een stukje lopen.

We komen aan het eind bij Het Joppe. Een onderdeel van de Kagerplassen. Even op een bankje. De wind is behoorlijk aanwezig vandaag en als je dan stil zit wordt het ook fris.
We moeten verder. De pont naar de overkant is nabij. Maar niet voor we de nodige foto's hebben gemaakt van het gebied.
Altijd weer de moeite waard.
De pont ligt nog aan de overkant en ik vraag me af of hij gaat varen gezien het stil is. Aan een voorbijganger gevraagd die het ook niet weet.
Maar dan zie ik er mensen op komen. Dat stelt gerust. Vorige keer moest ik kilometers omlopen om aan de overkant te komen.

De pontbaas is een blije man. We krijgen een qr code. Leuk met een drone over het gebied gevlogen en daar een filmpje van gemaakt.
Als ik later kijk is die drone wel heel vluchtig en zie je de pont heen en weer gaan met steeds nieuwe mensen. De pontbaas is duidelijk blij met zijn baan en het enthousiasme is van hem af te lezen. Heerlijk als mensen zo blij zijn met hun werk.
Ondertussen ben ik schandalig aan het genieten. Helemaal blij.
Gisteren zei een collega dat ik op de lijst stond om vandaag te werken. Mooi niet. Dinsdag extra gewerkt en vrijdag vrij was belooft. Dus heb mijn naam dik van de lijst afgestreept. 10 dagen van de 11 wordt te gortig.

En vandaag ben ik blij dat ik op mijn strepen ben gaan staan. Wat een uitgelezen heerlijke dag. En de route nou die zal ik nu vaker lopen.
We komen bij een boerderij winkel waar ze ook koffie en thee schenken. We zijn vanmorgen vroeg vertrokken dus tijd genoeg om een bakkie te gaan doen.
Een jong lam probeert te drinken bij ma, maar ma heeft weinig geduld. Er is nog niemand in de winkel te zien. Bezoekers vertellen dat een schaap, wat aan het bevallen is moeite heeft. Er staat dat we moeten bellen en dat doen we. Dan komt er ook iemand en genieten we van de thee en speculaas.
Leuk stekkie en ook leuk voor kinderen met talloze skelters en speelruimte. De boer met zijn hoed en klompen komt nog even eieren en kaas halen. Mooi om te zien.
We gaan nog even naar het toilet en zien dan de dierenarts aan komen. Het schaap heeft het benauwd. Ach wat sneu. Hopelijk heeft ze het gered. Het houdt me altijd een tijdje bezig. Dan lopen we verder. Eerste rechts maar dan zijn we toch snel door de route heen en dat willen we niet. We lopen nog een eindje rechtdoor maar dan lopen we tegen een haventje en kunnen we niet verder. Dus terug en links af nu. Maar wel een geweldige leuke weg. De lakenvelder koeien staan in de wei. 1 grote familie. Man vrouwen en kinderen.
Zo hoort het ook.

Als ik een molen fotografeer vraagt een stel op de duo fiets wat ik zie. Zij is slechtziend. We kletsen een poosje en als we verder lopen bedenk ik me, dat het een van de dingen is die ik niet zou kunnen verdragen. Nooit meer al dit moois zien.
De rest van je leven in het donker leven.
Ik heb veel respect voor mensen die dit kunnen en kunnen genieten van het leven.
Mijn ogen maken mij veel te gelukkig.
Gerda en ik we delen onze zorgen over de natuur.
We lopen in de boterhuis polder. Tot 150 jaar geleden waren hier geen wegen. De boerderijen werden per boot bereikt. Het is nu een uniek stukje natuur met bijzondere flora en fauna.

Er staat een weeswoning. Nooit wezen gewoond maar de naam herinnert aan de heilige geest of armen weeshuis in Leiden dat vanaf 1509 eigenaar was. Liefdadigheidsinstellingen hadden sinds de Middeleeuwen veel landerijen, die bewerkt door pachtboeren, geld opleverden. Het zuidelijk deel van de Boterhuispolder noemde men zelfs Gasthuisland naar het Leidse Catherina gasthuis. In de 18e eeuw ontstond een landbouw crisis; er heerste veepest. De instellingen deden hun landerijen toen van de hand. Het weeshuis verkocht in 1732 de boerderij maar de naam weeshuiswoning bleef bestaan. Leuk stukje geschiedenis.

Er staat een bord van de Veenmeermin.
Ze is het best bewaarde geheim in gemeente Kaag en Braassem: de Veenmeermin. Al eeuwenlang duikt dit wijze waterwezen op in de poldersloten en het Braassemermeer. Ze geeft raad, biedt troost in moeilijke tijden en is erg geliefd bij de bevolking. Menigeen offert haar stiekem tulpen, in de vurige hoop dat ze ons goed gezind blijft en nooit meer weggaat.

Kom ontmoet mij waar het verleden zich spiegelt in het heden en waar de 32 windrichtingen eigen woorden geven aan wat was, is en zal zijn.
Kom vertrouw mij. Ik ken je, begrijp je en gids je graag. Kom volg mij naar waar het leven stroomt.

Mooi die tekst.
Maar dan zijn we ook aan het eind van de polder en lopen we het laatste stukje naar de auto. Geen zin om al te stoppen. Gerda is nog nooit op Kaageiland geweest dus daar gaan we op aan. Ik zie een mooie kerk. Als ik die op de foto wil zetten staan er 5 afval bakken voor.
Gerda lacht zich rot als ik met de bakken aan het slepen ga. Geen gezicht op de foto.
Netjes terug gezet en later foto verwijderd.
Niet mooi geworden.

Eenmaal op het eiland komen bij mij goede herinneringen boven. Mijn nicht en ik die dachten een zeilboot te huren met windkracht 7 die op hol sloeg.
Een vriendin en ik die een roeiboot huurden en midden op de plas erachter kwamen dat we echt moesten gaan hozen omdat de boot hartstikke lek was. Het huis met de eierdopjes voor de ramen.
Tante Kee waar ik met Ton destijds na een zeiltocht gegeten had. Mooie tijden komen boven. We drinken een kop koffie en lopen het eilandje rond. Het benauwd me. Alles loopt dood. Een rondje kan je niet lopen. We spreken er met een man die er woont. Tja ook op het eiland met huizen van 1.6 miljoen euro heeft men het niet altijd gemakkelijk. Elk huis heeft zijn kruis blijkt ook hier.
We gaan van het eiland af. Tijd voor wat Zoetermeerse luchten snuiven en wat eten.
Het was een geweldige dag. En de route... die raak ik nu niet meer kwijt.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek