Vandaag afgesproken met Marja.
Al heel lang niet gezien dus leuk.
Om half 11 opgehaald bij het station, snel een bak koffie bij mij, mijn lunch klaar maken en weg.

Vandaag naar Meijendel. Natuurgebied Kijfhoek en Bierlap.
Daar aangekomen moet ik toch weer even zoeken.

Blauwe paaltjes volgen zegt een stel.

Bij mijn geboorte zijn ze iets vergeten.
Richtings gevoel te implanteren.
Twee mannen aan het werk vragen we nogmaals de weg.

Poosje mee praten maar dan op pad. Zij wijzen de andere kant op.
Voor de zekerheid zet ik komoot aan.

En komoot zegt dat we toch echt weer terug moeten.
Dat doen we.
Weer langs de mannen die we vriendelijk groeten.

Maar dan zijn we zelfs sneller dan komoot het kan bijbenen bij de ingang.
Een kaartje had ik thuis al gekocht.
Hier in de duinen heb je geen bereik.
Even op het laatste bankje een kop thee want eenmaal binnen is er geen bank meer.


Marja had nog naar het water gevraagd.
Geen probleem, zei ik.
De foto's laten toch wat anders zien.
Het hoort niet zegt Marja.

Even spoken de zorgen om de natuur rond want nee dit is ongekend maar dan zetten we het opzij.
We kunnen er niks aan veranderen.

We gaan gewoon genieten van de absolute stilte en het kabaal wat de natuur maakt.
De vogels, soms het ruisen van de wind en wat onder onze voeten vandaan komt bij elke stap die we zetten.
En het kabaal wat wij geregeld met ons gekwek maken.
Er is veel bij te praten.

Verder is het stil.
Een route is er niet.
Waar je wel of niet mag lopen evenmin.
Er staan overal groene paaltjes maar die staan gewoon echt overal. Ik weet dat ze een 6 km route weergeven, maar hoe of wat geen idee.

En is het pad in het water verdwenen dan struinen we door de begroeiing. Het is allemaal onverhard en ongelofelijk mooi.

Uiteindelijk gaan we rusten op boomstammen nadat we een auto van dunea weg laten gaan.
We moeten van het pad af en Marja denkt dat dat niet mag.
Ze heeft gelijk we doen iets wat niet mag.

Maar groene paaltjes volgen is lastig met al dat water.
Ik heb een zitmat die erna plakt van de hars, Marja haar jas heeft er last van.

Ik verder niet dacht ik maar dat bleek een vergissing.
Als ik mijn lunch wil pakken is het zoeken in een lege rugzak.🤷‍♀️

Lunch ligt nog thuis.
Marja deelt heel lief haar lunch maar als ik voorzichtig een klein stukje proef, proef ik paprika en dat vindt mijn lijf niet leuk.

Dat is dus lopen op cola zero.
Moet kunnen. Er moeten kilo's af.
En honger heb ik niet.
Na een poosje kletsen gaan we verder.
En dan ineens wordt het koud, gaat de zon weg en als we bij een duinmeer staan, zien we een mist aankomen.

De natuur krijgt ineens een heel ander karakter.
Het duurt een half uurtje maar dan is het weer weg.
Hoe apart is dat. De natuur blijft verbazen en verwonderen.

We moeten over prikkeldraad.
De opstapjes zijn wat glad.🙃 ;et wat hulp komen we er zonder kleerscheuren overheen.
En na een poosje zien we de verharde weg.
Vooralsnog kunnen we er niet komen door prikkeldraad.

En dan moet ik lachen en gelijk alles afgooien en de struiken in voor ik een natte broek heb.
Later blijk ik net iets teveel haast te hebben gehad.😅

We gaan nog een keer over prikkeldraad en dan staan we na een poosje op de weg en lopen we het gebied uit.

Het wordt ook tijd.
Het strand is nog een km dus daar lopen we nog heen.
Nu zijn er wolken en prachtige luchten.
Wat een traktatie nog.

Maar dan gaan we richting auto.
Bij de pannenkoekenboerderij van Meijendel eten we jawel.....
Een bord patat met kroket🤣

Als ik naar het toilet ga blijkt dat ik de keer ervoor in de bosjes niet goed opgelet heb.
Mijn broek zit met hars vast aan mijn been.

Gratis waxbeurt😬
Dat wordt wat thuis als ik nog een poosje er bovenop moet zitten in de auto.
In Leiden gooi ik Marja bij het station af en thuis gaat een stukje huid mee met de broek.

Maar ik kijk dankbaar terug op een pareltje van een dag🥰

Geschreven door Carolines.wandeldagboek