Vandaag had ik naar Heleen in Hoevelaken zullen gaan maar daar kwam wat tussen. Prachtig weer bij het ontwaken, dus keus is snel gemaakt. Aan de wandel.
Om mezelf te dwingen mijn bed uit te komen en op tijd te gaan slapen heb ik weer een wekker gekocht. Zo kan de telefoon uit de slaapkamer blijven. Want als slechte slaper heb ik de neiging om.... Juist ja.
En het helpt. Ik ga op tijd slapen en ik ben redelijk bijtijds op en lekker aan de koffie.
Buiten valt de warmte gelijk op.
Heerlijk. Zon en warmte, meer heb ik niet te wensen voor vandaag. De rustige muziek staat wel op mijn hoofd, want ik heb veel te overdenken.
Nog even ongewis wat ik ga lopen, loop ik achterom gelijk langs het vuil. Mijn hersenen staan nog op de energie bespaarstand en voor ik het door heb zie ik dat ik gewoon door de woonwijk loop.
Dat is nou net niet de bedoeling.

Dus eind van de straat linksaf richting polder. Polder ja of toch Bentwoud? De keus is reuze in mijn omgeving. Maar Bentwoud valt al snel af als zijnde te nat en nog te kaal.
Ongemerkt loop ik Benthuizen in. Ik droom voor me uit en voor ik het weet ben ik bij de molen. Dat wordt dus de lange saaie polderweg.
Even voor de molen is het weiland omgeploegd en komt er een nieuwe woonwijk bij. Gunst aan de overkant heb ik nog wel eens staan kijken naar een ander huis.
Had ik nu mooi tegen de nieuwbouw aan zitten staren. Nee laat ik maar blijven waar ik ben.
De boerderij mensen die er pal naast wonen zullen er niet blij mee zijn. Maar mensen moeten wonen en zo mooi is dit gedeelte nou ook weer niet.
Ik loop de lange saaie weg op die ik niet als saai aanschouw. Ik zie bloemetjes in de struik en volop in de knoppen. De temperatuurmeter geeft 9 graden aan.

En een intens geluksgevoel slaat naar binnen. Lente kriebels denk ik. Genietend loop ik voort. Mensen die langs komen zien het aan me af en groeten lachend. Zingend loop ik langs de weg. Er komt een oudere vrouw voorbij fietsen met een berenmuts op. Gezicht erop rechtopstaande oren en ik schiet in de lach.
Ik weet nog dat ooit iemand in de lach schoot van mijn muts. Een hele gave muts maar op zo een oude kop kon nou net niet wist ie te vertellen. Het kan dus echt wel. Richting Zoeterwoude kom ik langs de prachtige boerderij die ik nu nog mooi in de zon zie liggen. Wat geweldig om zo te kunnen wonen.
Maar dan begint het te betrekken. Nou volgens buienradar zou het om 15 uur gaan regenen en dat is het nog lang niet.
Maar met de wind wordt het ook kouder, dus vest dicht. Je ziet aan alles dat de lente wil maar de winter nog niet opgeeft. Bij sommige huizen hangt nog kerstversiering voor de ramen. Niet iedereen kan afscheid nemen van de feestdagen, Ganzen vliegen over. Gaan ze nog naar het zuiden of blijven ze hier wachten op de warmte? De natuur twijfelt en met dat de natuur twijfelt heb ik ook zo mijn twijfels. Na een aantal incidenten op het werk de twijfel of het nog zinvol is op zoek te gaan naar wat anders.

Mijn baan is nog steeds prachtig maar ik vind het ook steeds onverantwoordelijker worden.
Twijfels over een schilderij aan de muur wat ik gezien heb. Twijfels over de kast voor de kleine slaapkamer. Ik twijfel vrolijk met de natuur mee. De boeren doen ondertussen goed werk voor natuur behoud. Het mooie aan de Zoetermeerse polders. Op een bankje eet ik mijn broodje en banaantje. Paar minuten. Dan gaat het verder. Ondanks al die maanden niet lopen heeft mijn conditie er niet onder geleden. Moe ben ik niet. ook niet na 30 km met 1 keer heel even rust. Dat maakt me zo dankbaar.
Er komen twee jochies op hun fiets voorbij met van die geruite boeren petjes. Een grote lach als ze vriendelijk groeten. Wat mij opvalt is dat ik in de polder heel wat jongelui op de fiets tegen kom. En niemand heeft een elektrische fiets. Ook volwassenen zie ik op gewone fietsen. Hier heeft niemand nog echt haast blijkbaar.
Het leven lijkt hier stil te staan denk ik soms. Geen zorgen om de naderende oorlog waar nu voor gewaarschuwd wordt. Alleen de rust van het platteland. Het haalt bij mij de sluimerende ongerustheid een poosje weg.
Er staan veel berken langs het pad. Ze kijken met hun prachtige ogen de lente uit de lucht denk ik. En dan vlak voor Zoeterwoude begint het te spetteren. Dat is iets vroeger dan aangegeven dus ik loop nog een poosje door, voorbij het Bommelmuseum waar ik nog steeds een keer een afspraak wil maken, voor deze ook verdwijnt en voorbij het mooi versierde huis bij Weipoort waar ook nog de sfeer van kerst hangt.

Het is spetteren en even niks, dus het gaat nog. Maar uiteindelijk moet de poncho toch halsoverkop aan. Ik loop nog even naar het bakkertje het watertje. Zo een leuk oud bakkerijtje wat nu ook gaat verdwijnen. Jammer. Al het oude verdwijnt langzamerhand. Ik vond het altijd een prachtig mooi iets van het dorp. Eerst had je er ook nog de slagerij maar die is al langer gestopt. Oud maakt plaats voor nieuw en modern.
Ik heb er nog wel eens zitten opwarmen bij dat bakkertje met koffie.

Maar nu ga ik door. De kikker die met vorst nog een mooie rode das om had heeft deze afgedaan. Lente op komst zie ik hem denken. Bij de kringloop het Graalhuis berg ik even mijn spullen watervast op. Even snuffelen bij de oude rommel maar dan gaat het op huis aan.
Het regent flink en de wind trekt aan. Een klein jochie dat met zijn oma voorbij fietst staat stil en gooit er keihard uit: "En jij denkt dat ik dit volhoud?"
Ik schiet onbedaarlijk in de lach. Wat een frustratie uit zo een klein lijf. Oma belooft hem te duwen en ze vervolgen hun weg. De regen deert me niet. Ik loop droog onder mijn cape.
En ik geniet. De muziek is opgeborgen het peinzen is gestopt. Vrolijk stap ik door in de regen. Ik maak er nog een extra rondje van. Maar dan blijkt het met de harde wind en keiharde regen op mijn bol toch ook weer dat het nog echt winter is.
Bij appie Heijn liggen dan wel weer de paaseitjes in de schappen.
Het zaadje is gezaaid. De lente komt eraan.

Dankbaar voor deze mooie dag stap ik tevreden mijn huis weer in. Laat maar komen die lente.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek