Het is alweer een paar weken geleden dat ik kan lopen.
Idiote werkroosters van 6 dagen werken 1 dag vrij 4 dagen werken etc. zorgen ervoor dat het lopen niet kan. En ben ik dan eens drie dagen vrij dan ben ik bij Els en werken we ons zittend in het zweet aan een fotoboek van de vakantie.

Vanmorgen ukelele les dus het wordt niet vroeg. Maar het is mooi weer en dan sta ik vanmiddag toch nog even buiten. Helemaal happy de peppie loop ik de polder in. Blij iedereen begroetend die ik tegenkom.
En dat duurt precies 1 km.

Dan weet ik al dat het niet doorstappen wordt. Ik ben moe en mijn benen doen het niet.
Vannacht pas 3 uur in slaap gekukeld na 6 dagen werken en mijn werk wat me hogelijk dwars zit.
En het gemaal begint.
Muziek irriteert dus die gaat snel weer af.

In het prielenbos weet ik mezelf goed af te leiden en geniet van de rust. Gelukkig denk ik nog. Maar eenmaal weer op de weg zit ik alweer mijlenver in mijn hoofd.
Als ik dan ineens geroepen wordt moet ik even landen maar het is kennisje Ria. Dat wordt wel even kletsen weet ik uit ervaring. Na een poosje stap ik dan echt weer op. September maar weer wat plannen. Veel te veel gewerkt dus september veel vrije dagen. Kan ik het lopen weer even goed gaan oppakken.

Ik loop langs een boerderij waar ze een koffie en thee punt hebben. Limonade staat er ook bij. Dat is fijn want het is erg warm en ik zweet uit mijn hemd.
Als ik naar binnen loop is de limonade ver te zoeken en de koffie en thee vind ik veel te warm. Verder dan maar. Bij de volgende boerderij zie ik de ezeltjes staan. OOO leuk even kroelen.
Bij hun minibieb even kijken en een kookboekje mee in mijn tas. En zo lanterfant ik verder. Een hoop kilometers gaan het niet worden vandaag. Mijn lijf wil niet.

Het malen komt ook steeds weer terug. Ik heb een geweldig beroep maar de laatste maanden laat ik het geweldige maar achterwege.
Een stuurloze afdeling waarin het normaal is dat je dagelijks de ergste ziektes naar je hoofd geslingerd krijgt. En omdat er geen enkele consequentie staat op dat gedrag stopt het dus ook niet.
En daarnaast wordt de patiënt, die dan ook nog eens gaat klagen bij de behandelaar, liefjes rustig gesust en beloond.

Maar als je zoveel dagen achter elkaar werkt en het is dagelijks bijna raak word ook ik murw.
Het doet pijn dat er zo weinig voor de mensen word gedaan. Jonkies van nog geen 30 jaar die hele dagen op bed liggen.
In de bijna 40 jaar dat ik full time in de zorg werk heb ik veel mee gemaakt maar zo erg nog nooit. De toekomst van de zorg. Ik mag blij zijn dat ik mijn laatste jaren in ben gegaan.

Dus was ik van de week ineens toch weer naar vacatures gaan kijken en heb ik een flink boze mail naar het management gestuurd.
Afwachten nu maar weer.
Ik loop veel onverhard. Loopt rustiger. Bij het trekpontje trek ik me over het water. Kijken of ik aan de overkant ook rechtsaf kan i.p.v. alleen maar links. Maar dat mag niet dus ik trek me vrolijk weer terug.

Daar ga ik dan maar een poosje aan het water zitten. Languit met mijn benen op het pontje. Drinken erbij wat nootjes en rustigjes maar wat zitten.
En ondanks dat mijn lijf niet wil en mijn hoofd maalt komt er wel rust. Dat doet water en polder met me.
Ik blijf een hele poos zitten en bedenk me dat ik het eigenlijk ook prima vind zo. Mijn dagen komen wel weer en ondanks het malen geniet ik toch van de omgeving en het lekker lanterfanten.

Er komen bootjes en kayakkers voorbij. Eigenlijk moet ik dat in september ook maar weer eens gaan doen. De mijne ligt zo weinig gebruikt in de berging.
En dan wordt het tijd om weer eens verder te gaan. Er staat een bord dat de boeren en tuinders werken aan een bij vriendelijk landschap. Dat vind ik het mooie aan deze polder. Er wordt veel aan natuurbehoud gedaan. Bij de groente stal nog even kijken maar ik vind het veel te duur. Kijken bij de pluktuin bedenk ik me dan. En daar hebben ze mooie grote kroppen krulsla die ik kan plukken voor een habbekrats. Mooi daar ga ik salade Nicoise van maken morgen.
Ik heb de meeste spullen ervoor in huis en zo maak ik mijn kasten ook eens wat leger.

Bij het watertap punt nog maar even een halve liter water naar binnen kiepen. Een boer heeft zijn wagen vol geladen met ingepakte hooibalen. De dieren kunnen weer eten van de winter. Een schaap is rustig aan het grazen en heeft een lift gegeven aan een spreeuw op haar rug. Leuk vind ik dat altijd om naar te kijken. Ik vraag me af of dat schaap voelt dat ze een verstekeling mee zeult.
Over de dijk loop ik langs het water. En dan ben ik bij het Geertje. Lekker geitenijsje halen dat heb ik wel verdiend.

Even bij de biggetjes kijken Altijd leuk in de stal om te zien hoe spreeuwen kippen en varkentjes samen leven. Twee spreeuwen nestelen zich op de rug van moeder varken. Een biggetje zit speels achter een kip aan die het hazenpad neemt heerlijk om naar te kijken. Maar dan ga ik maar eens op huis aan. Langs het noord AA liggen mensen langs de waterkant in het gras. Het is even slalommen. Bij het nieuwste natuurgebiedje is alles flink begroeid nu. Fijn voor de vogels. Hun eigen privé zwembad. En dan loop ik de wijk weer in en haal bij de appie de ontbrekende paar ingrediënten voor de salade. Meer rust en ook meer tevreden.
Morgen is het werk er weer. 16 km op de teller erbij.

Nog 4 dagen waarin morgen en overmorgen ook weer eens een badkamer en toilet geplaatst gaan worden, Het is nog altijd niet klaar. Ik ben benieuwd.
En dan mag ik zaterdag even uitrusten met Vera, Gerda en Els in Dwingeloo Bij Frank en Hanneke.
Ik kijk er naar uit.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek