Wat maken we een bijzondere reis zeggen we steeds.
En dat is ook zo.

Maar vandaag was een zware dag.
We stonden vanmorgen 20 over 7 buiten.

Liefelijk gewekt door Jeroen😀
15 km en iets van 6 km alleen maar klimmen practisch.
Ach ja we hebben de tijd.

Het begin gaat lekker.
We komen af en toe wat bekende pelgrims tegen.

Het is nog niet zo warm en de km tellers slaan op hol.
Binnen no time 5 km dus die zet ik een poosje op pauze tot de juiste afstand er weer is.

De bergen op. Gister al in de hoogte windmolens gezien en we weten dat we daar naar toe moeten.

We komen bij drie rotsblokjes. Mooie plek voor het ontbijt.
We hebben wraps mee genomen.

Ook dat is camino ze zijn niet te vreten😁
Maar goed de bodem ligt er.
Na een poosje klimmen komen we bij een koffie tent.

Tevens Albergue. Gister een stempel gemist dus vandaag smokkelen.
Els krijgt warme melk met een druppel koffie.

Die gaat terug en krijgt nu zwarte koffie met een druppel melk🤣
Ik hou het maar bij cola zero.

Na een half uur dik gaat het verder. En vanaf dat moment loop ik niet lekker meer.
Mijn longen laten het afweten en ik voel me niet lekker.

En ik heb het warm.
Ik ga maar wat achteraan hangen.
En als we dan gaan lunchen ontmoeten we een vrouw die met Irene gelopen heeft.

De tocht Porto toen de bagage niet aankwam.
Ook Victor en Elza kent ze.
Ze loopt nu alleen naar Muxia. Georganiseerd.

September gaat ze de Francais vanaf Leon lopen met een vriendin ook georganiseerd met bagage vervoer en wellicht dan met haar bagage ongeorganiseerd.

Na een poosje neemt ze afscheid en gaan wij niet lang erna ook verder.

Alsmaar stijgend en het valt me steeds zwaarder. Ik heb al gemeld dat ze niet moeten wachten. Ik kom wel.

Maar ik loop dan toch een eind alleen voorop.
En ik vloek wat af. De tranen komen ook en ik vraag me serieus af waarom ik dit doe.

Na een tijd ga ik maar lopen dromen van de naderbij komende albergue met zwembad en jacuzzi. Mijn hangmat hangt klaar en een enorme ijscoupe staat klaar.😋😋

En bij dat vooruitzicht knap ik helemaal op.
Als ik blijf wachten op de rest blijkt Els er doorheen te zitten.
Even laten gaan maar.

Het bleken al eerder ook geen 15 km maar 20 km omhoog te zijn.
En uiteinderlijk 22.
Blij dat we bij de albergue zijn komen we op een slaapzaal met wiebelende stapelbedden. Vol met mensen.

Maar eerst drinken. Twee grote pullen bier. Wat hebben we een dorst🤣

Jeroen weet gelukkig een privé kamer voor ons drietjes te bemachtigen.
Douchen wassen en plat. Even slapen.

Els maakt me wakker voor het eten.
Met een duits stel die we vaker tegen komen nog een praatje en nu zo vroeg plat.

Hopelijk morgen een betere dag.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek