Zooo heerlijk geslapen tussen doodstille niet snurkende pelgrims en op heerlijke bedden.🙂

Maar om 6 uur begon het ritueel.
Logisch het hele spul lag gister om 21 uur al in dromenland. Wij niet natuurlijk🤣

Vandaag dan het laatste deel en voor 9 uur trekken wij ook de deur achter ons dicht.

Vol goede zin of gemengde zin naar Santiago op pad.
Nou vond ik dat gisteren niet leuk. Het gaat zo snel.

Dus we zijn nog niet 10 stappen op weg ehhhh mijn foto camera.
En dan niet meer naar binnen kunnen.
Daar staan we dan.

Om 13 uur weer open. We hopen dat er nog iemand binnen is maar op ons geschreeuw doet niemand open.

Ook niet op het gooien van steentjes.

Misschien in de tuin iets open. Ook niet. Ik klim op een muurtje maar het volgende muurtje is te hoog om op te klimmen.

Een voorbijgaande pelgrim weigert om te komen helpen en omhoog te klauteren.
Niet zo behulpzaam zijn de pelgrims voor zo een klusje.😁

Els gaat aan het bellen en appen en ik struin twee buren af op zoek naar een ladder.
Geen van beiden succes.

Oke dan ik op het muurtje daar een stoel op voor de helft en Els houdt de boel vast. Op de stoel ziet het er toch te gevaarlijk uit dus dat gaat hem niet worden.

Wat nu. Ergens gaan ontbijten en dan maar wachten tot 13 uur.
En dan hoor ik de hoestende man boven in de albergue.
Wij schreeuwen en ja hoor een hoofd komt te voorschijn en even later gaat de deur open.

Fototoestel gered🤣
Wij gaan een half uurtje later dan gepland maar gelukkig met de verworven buit zingend op pad.

Op zoek naar een ontbijt.
We komen veel pelgrims tegen.
Het valt niet mee met wat we zien.
Pelgrims op slippers, zonder bagage, of een dagrugzakje,

pelgrims op kapotte sandaaltjes, prachtige gympies en een pelgrim met een zware rugzak voor en achter met een rugzakloze vrouw ernaast.

Het ontbijt is bij een albergue waar een bestelbus omgebouwd is tot foodtruck.
Mooi een groot glas sinasappelsap en een enorm stuk brood met spek kaas en tomaat.

Het smaakt best.
Een stempel ligt er ook met een poes op het stempel steentje. Tip voor de poes please😁

Als we verder gaan komen we drie argentijnse meiden tegen.
Els had al eerder kennis met ze gemaakt.
We maken foto's en selfies.

En vooral plezier.
De weg is weinig bijzonder. Maar bij een kerkje naast de drukke weg rusten we wat. Er ligt een pelgrim op de grond.

De ander geeft ons koeken. Ik maak er maar even een sport van om diverse pelgrims standjes te fotograferen.

We rusten veel. Santiago lonkt niet. We doen dan ook meer dan 3 uur over 7 km.
Het geeft niet we hebben tijd. Vlak voor Santiago nog 5 km ongeveer een tentje met luie stoelen.

We zitten of liggen half idioot lang.
En dan voelen we spetters. Hopla in de benen en op pad. We blijven stijgen en we hebben het warm.


En dan zie ik de torens van Santiago.
Even twijfel maar de vergroting via de camera liegt niet.
Els dacht niet dat er zoveel gebouwen omheen stonden.

En dan moeten de poncho'ook nog aan.

Een pelgrim met blaren die blij is er bijna te zijn. Arme man. We komen bij een tuintje met de mafste vogelverschrikkers. Een pelgrim die het ook ziet schiet onbedaarlijk in de lach.

En dan een kruispunt waar we twee kanten op kunnen.
een meisje die auto's aanhoud om de juiste weg te vragen.
Wij gaan voort en lopen de voorstad in.

De drukte is enorm.
We zitten er al snel doorheen.
Wat een afschuwelijke rotstad en dan blijf ik netjes.


Maar het is nu droog.
Poncho's zijn uit en dan lopen we om het plein heen om via het poortje met doedelzak muziek het plein op te lopen.

En dan zijn er toch de tranen.
Het is gewoon toch weer bijzonder hier te zijn.

Foto's maken, rugzakken in de kluisen en de kerk bekijken.
Jacobus mag vandaag niet omheld worden.

Zin om de dienst bij te wonen hebben we ook niet.
We slenteren wat door de straatjes.

Els een nieuw shirt, ze was er 1 ergens vergeten, ik een nieuw vest, de mijnes zit onder de vetvlekken van de tortilla die was gaan lekken en een hapje eten.

Daarna gaat Els naar het toillet en speelt de pelgrim die van haar bezem dondert als ze voor de deur van het restaurant gaat liggen.

Schrikken natuurlijk en wat pijn in de rug.
En dan netjes nog 2 km lopen naar het hotel.
Tot onze blijdschap een bad.

Zonder stop🙄 op zoek naar de manager die een stop regelt.
Morgen vliegen we schoon en met zin Santiago uit.
Maar eerst uitslapen.😁

Geschreven door Carolines.wandeldagboek