Vanmorgen mijn eerste echte yukelele les.
Het is leuk maar ik vind het nog niet gemakkelijk om twee handen tegelijk te ontspannen.
Lukt het met de ene hand, dan wordt de ander automatisch een stijf harkje.
Probeer ik ze allebei, dan raak ik in de knoop met de accoorden en het ritme. Het is dus nog even oefenen.

Eenmaal thuis, lunchen en aan de koffie. En dan is het wandel kleren aan. Laatste dag dat het kan want morgen mag ik weer aan het werk.
Geen lang end meer om 12.30 uur, maar dat mag ook niet. Eigenlijk had ik niet zullen gaan want mijn voet doet zeer en heeft eigenlijk oefeningen en rust nodig. Maar nog altijd een badkamer met problemen en maar 2 uur slaap en dan niet lopen is ook geen optie.
Met de wetenschap 4 dagen werk, dus 4 dagen minimaal rust toch maar gaan.

Ik heb op komoot een route gevonden van 15 km in het Bentwoud. Leuk want alhoewel ik het gebied wel ken, weet ik dat ik er lang nog niet alles gezien heb.
En met het heen en weer lopen kom ik wel aan de 20 km en dat is meer dan genoeg.
Dus op pad. Zonnetje schijnt, het windje is lekker koud en met lopen heb ik van mijn voet geen last. Mooier kan niet.
Beetje saai door Zoetermeer maar dan loop ik het Bentwoud in.
Eens zien of ik wat nieuws kan vinden.

Al vrij snel loop ik tegen stenen paddenstoelen aan met namen van overleden kinderen. Idd een stuk wat ik niet ken.
Het nationale kinderbomenbos ligt hier en dat wist ik niet. De meeste kinderen zijn op dezelfde dag als ze geboren zijn overleden.
1 paddenstoel raakt me.
De tekst: als herinnering aan mijn ongeboren engeltje.

Ik ken iemand. Slachtoffer van misbruik, zwanger van de dader en een miskraam na 5 maanden.
Onbekend wat er met de vrucht is gebeurd. De pijn en het verdriet die dat geeft zijn voelbaar en onbeschrijfelijk.
Soms geeft ze mij een inkijkje in haar leven. En dan leunt ze even tegen mij aan. Moe van het vechten. Moe van haar pijn en verdriet.
Samen zitten we dan even zwijgend bij elkaar.

Maar dan lacht ze weer.
Dankzij een geweldig netwerk van hulpverleners heeft ze zich staande weten te houden.
En langzaam durft ze mensen wat meer te vertrouwen en toe te laten in haar leven.
Het is geen triest verhaal wat ik tik. Het is een verhaal van hoop.
Het verleden heeft diepe wonden geslagen en ze zal ze de rest van haar leven met zich mee dragen.

Maar ze is ook een gelukkig en blij mens. Een mens die in de storm niet ten onder gegaan is.
Een mens die geniet van de mensen die nu om haar geven. Een mens die kan genieten van het leven.
Zij komt er wel. Het is een sterk mens.
En zo denkende loop ik door het bos en lees de namen op de paddenstoelen.
Het bos van de hoop.

Pijn en verdriet om de verloren kinderen maar hoop voor de toekomst.
Respecteer de aarde en het leven in al zijn verscheidenheid staat er op het bord.
En heel gek maar ondanks dat ik nog vrij dicht bij de drukke weg zit is het hier doodstil.
Een mooie, respectvolle, hoopvolle plek.

Dan loop ik het gebied uit en loop ik nog even in gedachten door, voor ik het verhaal van me afschud en weer om me heen kijk.
Het is inderdaad een gebied wat ik niet ken.
En het is er prachtig. Hoe zal het straks zijn hier als alles weer groen is?
Ik kom hier dan zeker nog een keer terug.

Boven me vliegt een roofvogel. Hij is duiderlijk aan het zoeken naar een prooi. Jammer dat ik geen camera mee heb. Ik moet dat toch weer eens gaan doen bedenk ik me.
Een hele tijd kan ik hem volgen voor ik hem uit het oog verlies. Ik geniet enorm van dit gebied vandaag. Dan bedenk ik me dat mijn badkamerman me wel in de sores kan achterlaten en zelf lekker op vakantie is, maar dan zal ik hem toch even laten weten wat ie aan treft volgende week,
Hij heeft zo ondertussen een en ander uit te leggen.
Dus een app gaat er nog achteraan.

En dan schud ik ook dat van me af. Het huis in Blaricum is definitief klaar, de papieren zijn bij de notaris en de nieuwe meubelen die komen 27 maart dus dat schiet ook op. Dan is in ieder geval de huiskamer weer gezellig, wat toch het belangrijkste is.
Dus ik stap tevreden voort.
Na 10 km voel ik dan toch heus mijn maag. Eerste bankje bedenk ik me. Maar dan raakt komoot in de stress. Ga terug en ga ik terug, moet ik weer terug. Ik kom er niet uit. Ik klim over een hek maar dat pad gaat dan weer de andere kant op.

Dan kom ik erachter dat ik een graspad in moet. En daar staat ook een bankje.
Mooi. Loospauze, eet en drink pauze.
En vooral een beetje voor me uit dromen. Drie dagen lopen doet een mens goed.

Als ik uitgedroomd ben, merk ik dat ik wel erg aan het afkoelen ben. Dus in de benen. Zijpaadje in en wederom een heel onbekend stuk. Dat is toch leuk. Het is best druk met wandelaars. En mensen groeten. Er komt een knul langs die duiderlijk aan het trainen is. Zware rugzak en volkomen in gedachten.
Die droomt ook zijn wandeling aan elkaar, bedenk ik me met een glimlach. Een korte groet terug geeft hij nog, maar dan is hij alweer weg. En ook ik droom mijn wandeling verder.

En dan vindt komoot het echt welletjes. Welke kant ik ook op ga niks is meer goed. Ik loop een beetje op gevoel en kom dan op de bekende wegen. Als ik kijk hoever ik nog naar huis moet zie ik 7 km staan.
Dat is komoot definitief uit en op huis aan. Tussentijds zoek ik nog wel de onverharde paden op, maar veel dwalen is er niet meer bij.
Ik moet nog boodschappen doen ook en wil mijn spullen klaar leggen voor morgen en vroeg naar bed.

Maar ook het laatste stuk blijft het in Bentwoud genieten. En dan sta ik weer aan het begin en loop ik via de winkel op huis aan. Daar loop ik een buurtje tegen het lijf met wie ik nog een half uurtje aan de praat ben. Zij heeft in Portugal de fatima route gelopen en wil nog een keer naar Santiago.
Als we beiden verkleumd zijn taaien we af.

Tevreden stap ik mijn huis binnen.
De komende dagen vier ik rust op mijn werk met hooguit wat kleine wandelingen als mensen dit willen.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek