Het opvolgen van raad. Iets nieuws, de ukelele les was erg leuk. Maar de blaren op mijn vingers na 3 kwartier zijn niet grappig, dus even wachten met oefenen tot ze geheeld zijn.
Bewegen ja. Had ik gisteren geen tijd voor wandelen, alles wat ik moest dan maar op de fiets doen.
En dan is mijn slaap vannacht op vakantie. In bed, uit bed, weer proberen maar het lukt niet. Dan maar vroeg eruit.

Ik wil naar Reeuwijk. Route heb ik wel in mijn hoofd. Om 8 uur zit in in de auto. Mooi ga ik even flink wat kilometers maken. Het is tijd om mijn hoofd op orde te krijgen.
Om kwart voor 9 hijs ik mijn rugzak op mijn rug. Handschoenen aan, muts op en een body warmer aan want het is super mistig en koud nog.
Maar ook prachtig zo in de mist. Ik ben niet de enige die op pad is. Van verre wordt ik al toegeroepen. Zo hee, alleen een stoere vrouw is zo vroeg in de mist aan de wandel. Een oudere man met een prachtige bonte broek aan, een mooie bonte hoed op en een grote handdoek onder zijn arm. We raken even aan de praat. Ik vraag hem verbaasd of hij gaat zwemmen met zijn grote handdoek. Nee dat is om op te zitten want hij wil geen nat en koud achterwerk. Het is een grappige tuinkabouter.

Na een poosje gaan we ieder ons weegs. Ik loop langs het water, wat niet te zien is. En toch is het prachtig buiten. Er loopt nog een enkele wandelaar die verderop verdwijnt in de mist. Grappig zo zie je iemand en zo lost ie op.
Ik ben aan het tutten. 4.8 km per uur. Maar ach ik ben vroeg en er is veel te zien. Het leid mijn gedachten af. Mijn voorvoeten zijn compleet dood en dat loopt niet prettig. 5 km schat ik, dan zal het beter gaan. En zo gaat dat ook. Ondertussen maak ik foto´s Het gebeurt me niet vaak dat ik in de mist loop en zeker niet zo vroeg. Meestal heb ik een hekel aan mist. Het is nog rond het vriespunt wat het extra mooi maakt. Ik mijmer rustigjes voort. Zo langzamerhand ben ik weer een beetje aan het landen.

De boosheid is gelukkig niet meer terug gekomen en het verdriet en depri gevoel is ook wat aan het weg gaan. Ik pik ook de dagelijkse dingen weer op. Weer de dag starten in het cafe :) En ook al boeit het me voor geen meter , wat ik heel egoistisch van mezelf vind, hoe het met iedereen gaat om me heen, het lijkt weer een beetje normaal.
De oorlog en nu de aardbeving in Turkije en Syrie. Als ik zie dat de familie van een syrische man die ik ken veilig is, vind ik het prima. Verder komt het niet binnen.

Mensen om me heen hoef ik ook zonodig nog niet. Laat mij maar alleen wat dwalen, dat voelt voor nu best oke.
Donderdag en zaterdag is meer dan genoeg om mensen te ontmoeten.
En de moeheid die is er nog, maar de buikpijn is weg. Ik doe het nog niet zo slecht denk ik. En ondertussen weet ik in de mist niet zo goed welke kant ik uit loop.
Er komen wel meer wandelaars en iedereen groet.

2 oude mannen zijn aan het hardlopen. Mooi om te zien en ook respect. Ik doe het ze niet na. Rustigjes loop ik voort. Als ik de plassen achter me laat gaat het ook sneller. Het weiland in de mist is niet zo bijzonder. Er gaat steeds een raar toontje van de telefoon wat ik niet ken. Ik kijk steeds om me heen maar zie niemand. Dan bedenk ik me dat, als er niemand in de buurt is het toch wel eens mijn eigen telefoon zou kunnen zijn. En ja hoor de pelgrims app. Er zijn er meer aan de wandel.
Mijn telefoon doet vreemde dingen.

Bij een huis staat een groot bord. Pas op voor de kip. Ik moet lachen. Wat zal er gebeuren als ik het erf op loop? Ik probeer het maar niet.
En dan ben ik in Hekendorp. Mijn geheugen wat richtings gevoel betreft is bijzonder goed. Not! Ik bedenk me dat ik op de weg naar Haastrecht zit. Oke prima. Haastrecht, Oudewater.

En dan via Waarder of zo weer terug. En dan ben ik op de dijk naar Oudewater. Langs de weg staat hangt een kapstok. Nou ik houdt mijn bodywarmer maar aan. Vlak voor Oudewater appt Victor in Haastrecht aan de wandel te zijn op zoek naar een witte heks. Ik moet nog 7 km naar Haastrecht zie ik op de gps. Stempel halen in een kappeletje zegt Victor. En dan zie ik een fiets bordje Haastrecht 7 km de andere kant op. Terug waar ik vandaan kwam. Dat gaat het dus niet worden vandaag. In Oudewater tijd voor koffie en een wc. Of ik wat bij de koffie wil. Nee hoor, ik ben net een paar kilo kwijt dat wil ik zo houden. De koffie gaat snel naar binnen en ik kijk hoe ik nu ga lopen. Linschoten? Ik heb er 13 km op zitten. Naar Linschoten is ongeveer 8 km en dan nog 15 km naar Reeuwijk terug. Wat tijd betreft zou het kunnen. Wat mijn lijf betreft zou het ook wel kunnen.
Keus is gemaakt.
Maar dan is het treuzelen wel voorbij.
Buiten eet ik al lopend mijn boterhammen op. Eitje in mijn zak zodat ik die onderweg ergens lopend kan pellen. Zitten hoef ik nu niet.

Onbekende weg bedenk ik me. Ook wel eens leuk.
Ik loop langs het vroegere huis van Herman de Man. Ach ja de schrijver die bij een vliegtuig ongeluk om het leven kwam. Voor school heb ik wel van hem gelezen.
En dan loop ik op een weg waarvan ik denk iets bekends te zien. Hoezo onbekende wegen. Als ik dan langs een thee tuin loop waar een beeld van een heks staat weet ik het weer. Ja de tocht met de pelgrims liep ook hier langs. Ik app Victor de witte heks gevonden te hebben.

En dan breekt definitief de zon door en is de mist op gelost. En mooi is het nu buiten. Een boom al in de bloesem, Een ooievaar op het nest, het lijkt wel lente.
Daarnaast een plant waar de vrieskou nog op de takjes ligt. Ik geniet ervan. Mijn ma is de hele dag bij me in mijn hoofd. Maar niet zo overheersend als afgelopen periode. Ik vraag me af hoelang ze nu al dood is. Wanneer was de crematie? Ik ben het kwijt. Het lijkt al zo lang. En toch is het maar zo kort. Mijn ma op de achtergrond is ze er de hele dag en soms ben ik het me niet echt bewust. Maar dan komen er weer momenten dat het me opvalt. Wat ik heel vaak denk is ach dat zou ma mooi hebben gevonden. Dat kan ze nu niet meer zien. Gek maar dat zag ze al jaren niet meer want ze kwam niet ver meer. Toch blijft dat me achtervolgen.

Op een dag zal ook dat minder zijn. Linschoten loop ik in en dan een zijpad in. Op naar Reeuwijk. Aan het eind een wat mindere weg langs de drukke weg.
Tijd voor muziek. Na een poosje loop ik tot mijn verbazing Woerden in. He, denk ik, ik zou toch naar Reeuwijk? Ja maar wel over Woerden dus. Nou oke ook goed, zeg ik tegen mezelf. Het wordt wel tijd voor een bankje. Mijn rug doet zeer en ik wil wat drinken. De koffie pauze was nog geen 10 minuten. En zag ik eerder overal bankjes, alleen zonder leuning, waardoor ik doorliep, nu geen bank te bekennen. Maar dan toch. Bank met leuning. Rugzak af en zitten. Halve liter cola zero naar binnen en een kwartier blijven zitten. Verplicht zeg ik dan ook nog hardop. Na een kwartier ben ik dan herboren. Nog een km of 8. Dat is goed te doen.

Maar dan mag ik langs de snelweg en daar is nou echt niet veel aan. Met een muziek met flink wat tempo stap ik stevig door.
Maar als ik bij de afslag Nieuwerbrug kom en zie dat ik naar Reeuwijk alleen nog maar langs de snelweg loop, besluit ik een paar km om te lopen. Nieuwerbrug is altijd leuker lopen dan langs de snelweg bedenk ik me. En dat is het ook. Toch nog een stuk onbekende weg. In Nieuwerbrug is nog een ouderwetse tolbrug, waar automobilisten nog braaf 0.50 cent betalen aan de tol hef meneer. Zo ontzettend leuk te zien.
En dan moet ik naar de wc en natuurlijk nergens een mogelijkheid. Ik wil nog wat drinken maar durf dat niet. Dus voorlopig stap ik maar door. Tot ik bij een brugje kom waar ik me tussen kan persen aan de zijkant. Mooi. Opgelucht weer verder. Drinken daar denk ik al niet meer aan.

Bij fort Wierickenschans wil ik even naar binnen lopen, maar wegens een bijeenkomst mag dat niet. Jammer want het ziet er mooi uit.
Ik loop een klein stukje erin om te kijken. En dan blijft komoot hangen en gaat ook niet meer uit. De hele weg hoor ik hoever ik van de route zit. Het geluid uit wil ik niet want ik wil horen dat de km teller het na elke km nog doet. Nog 4.5 km. En als ik niet meer ga zitten en flink door ga lopen zie ik misschien de ondergaande zon nog op de plas. Dus het tempo gaat omhoog naar 5.5 km per uur. En ik loop weer langs de snelweg dus het kan ook. Ik doe verwoede pogingen om nog de zon bij de plas te zien zakken maar met nog een kwartier te gaan moet ik opgeven. Ik zal er nog genoeg zien als ik blijf lopen. Rustig loop ik dan maar verder en krijg nog wel de mooie lucht boven het water. Even kijken en stilletjes genieten. Het was een lange dag en mijn benen zijn moe aan het worden. Er is een hoop gemijmer door mijn hersenpan gegaan. Soms bewust, vaak onbewust. En ook al is het vaak onbewust mijn hoofd voelt weer wat opgeruimder. Er komt ruimte voor oud en vertrouwd.
De grote schoonmaak is definitief ingezet.

Tevreden stap ik de laatste km. 43 km op de teller. Het is goed zo.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek