Toen ik begin dit jaar opwierp om nog eens naar Chamonix te komen, ging Vincent akkoord, maar "dan wil ik wel nog eens die mooie wandeling doen", voegde hij eraan toe. Die mooie wandeling is er eentje waarvoor we eerst een autorit van een uur moeten maken richting Samoëns en Sixt-Fer-à-Cheval. In vogelvlucht ligt het eigenlijk gewoon aan de andere kant van de bergen, maar je moet nu eenmaal rond de bergkam rijden om er te geraken. Niet dat het een straf is hoor, want dit is een schitterend gebied.

Ook deze keer zeggen we tegen mekaar dat we deze côté zeker nog verder moeten ontdekken.

Eigenlijk had ik oorspronkelijk een wandeling uitgezocht die via verschillende watervallen langs de rivier de Sales omhoog liep, maar bij nader inzien zagen we de 700 hoogtemeters niet zitten. En zo besluiten we om de wandeling in de Cirque du Fer à Cheval opnieuw te doen. Het is een dankbare wandeling die voor iedereen eigenlijk te doen is.

We parkeren op de gratis parking. Vandaar is het nog 20 minuutjes op redelijk vlak terrein naar de ingang. Maar zelfs al voor de "ingang" is het al genieten van al dat moois! Je kunt verschillende lussen volgen. De meesten volgen de lus naar de "Bout du Monde", helemaal achterin dit keteldal. Maar je kunt ook vandaar nog verder over de bergen. Doen wij uiteraard niet! :-D

Honden zijn nog welkom in het eerste beboste stukje. Daarna kom je in het natuurreservaat en mogen ze niet meer mee. En toch komen we nog viervoetertjes tegen. Tja.

De wandeling loopt licht omhoog en vraagt niet al te veel inspanning tot op een bepaald punt. Om tot aan de "bout du monde" te geraken moet je wel een lastig stuk omhoog. Dat hebben we de vorige keer gedaan. Vandaag zijn we tevreden met het zicht dat we vanaf het plateaupunt hebben. Aan de ene kant een muur van watervallen en aan de andere kant zicht op de canyon. Dit is zo mooi, maar tegelijkertijd ook zo moeilijk op foto vast te leggen. Ik zou zeggen, kom het gewoon zelf zien en ervaren. ;-)

Ondertussen zien we donkere wolken naderen en jawel hoor, eerst dikke druppels en daarna de zondvloed. We hadden net tijd genoeg om de regencapes uit de rugzak te halen. Vervolgens lopen we een goed kwartier in de regen. Daarna klaart het weer op en ook dat geeft dan weer een ander licht en andere kleuren.

Na een 4-tal uren staan we weer aan de auto. Ik ben moe. De kilometers van de voorbije dagen beginnen hun tol te eisen. Ik voel me vandaag ook niet optimaal. Aan het begin van de wandeling kwam een migraine de kop opsteken. Een pijnstiller hielp, maar dat kruipt toch in de kleren. Misschien dat ik mede daardoor ook niet zo heel veel foto's nam.

We stappen terug in de auto en ik stel voor om toch nog een kleine omweg te maken naar een goed bereikbare dubbele waterval: de Cascade de Rouget. Daarvoor moeten we doorheen het dorp Sixt-Fer-à-Cheval omhoog naar Salvagny. We kunnen gelukkig de auto parkeren want het is hier een komen en gaan van toeristen. De waterval is ook de moeite, maar wij gaan eerst even koffie drinken en de innerlijke mens versterken in de Auberge vlakbij. Daarna gaan we even dichterbij gaan kijken.

Zoals eerder gezegd is dit een heel mooie streek, en ook de dorpjes zien er lieflijk en authentiek uit. Een volgende keer stoppen we zeker een paar keer meer.

Voor nu zijn we voldaan en rijden we terug naar het hotel. Ook hier spelen de bergtoppen verstoppertje achter de wolken. Het levert wel interessante foto's op.

Morgen alweer onze laatste volle dag hier. We moeten nog even denken waar we nog zin in hebben en wat de benen nog aankunnen. ;-)

Geschreven door Hilde.op.pad