Goedemorgen !

De wandeling van gisteren laat zich voelen in de spieren ! :-D

Vandaag verstopt de zon zich achter een hoge sluierbewolking. Het is de voorbode van het slechte weer dat eraan zit te komen.

Op mijn "eventueel te doen"-lijstje staat o.a. het dierenpark "Le Merlet". Volgens de reisgidsen een absolute topper, alleen al voor het prachtige zicht op het Mont-Blanc-massief. Dus, dat valt te overwegen.

Normaal gezien doen wij tijdens bergvakanties graag hoogtewandelingen en daarvoor gebruiken we maar al te graag de hulp van een kabelbaan. De prijzen van de "Mont-Blanc-Pass" zijn echter niet mis. Voor een kaart van 6 dagen betaal je al gauw 137€ per persoon. Een dagticket kost 70€ pp. In volle zomer en bij mooi weer heb ik dat er wel voor over want dan zijn echt alle liften en attracties open. Maar wij zitten net op het einde van het seizoen waar maar een handvol liften meer operatief zijn, maar waar je wel dezelfde prijs voor betaalt. En met het slechte weer in het verschiet, vinden we het voor dat geld niet de moeite. Je kunt natuurlijk ook per traject betalen, maar dan kom je eigenlijk nog duurder uit. Dus draaien we die knop om en zoeken we wandelingen uit waar je geen lift voor nodig hebt. Het heeft als voordeel dat je op rustiger plekken komt en dat is ook mooi meegenomen. :-)

We kiezen vandaag dus het Dierenpark Le Merlet uit het lijstje. Ik ben geen fan van de traditionele zoo waar dieren op een kleine oppervlakte "te kijk" staan, maar dit park is iets anders. Het heeft om te beginnen wel een interessante geschiedenis. Zo is er geschreven bewijs dat Le Merlet de eerste bewoners van de vallei had. Het was ook de eerste plaats die rond 1920 veranderde van ruig terrein naar alpenweide. De boeren die er woonden verkochten er hun waren. De Zwitser Mr. Im-Hof zag er een goudmijn in, kocht alle percelen op en bouwde er een hotel om er een domein van 20 ha van te maken. Hij verzorgde het domein en bleef er tot zijn dood wonen. Het idee van het park kwam er in 1967 na de film "Bambi". De familie Cachat wilde een opvangcentrum bouwen voor dieren in nood. 50 jaar later is het park nog steeds in handen van dezelfde familie.

Op vandaag vind je er een 8-tal alpendiersoorten die vrij rondlopen op het domein. Je moet ze dus echt gaan zoeken want ze lopen gewoon door elkaar op het domein. Het park zet ook fors in op milieukwesties. Zo vind je er vb. ecologische (droge) toiletten.

Er zijn 2 manieren om het park, dat op 1500m hoogte ligt, te bereiken : ofwel met de auto, ofwel te voet. Na de wandeling van gisteren was ik eerder geneigd om voor de auto te kiezen, maar Vincent kent geen genade voor mijn lamme benen. "Neen,neen, we doen dat te voet.". Bon, geen discussie, dus we maken de picknick klaar, trekken de wandelschoenen aan en vertrekken.

We lopen van de woning naar beneden en steken de rivier de Arve over. Van daaruit komen we op de "promenade de l'Arve" waar we al snel een pijltje omhoog naar "Merlet" zien. Zelfs zonder de zon is het erg warm en dus loopt het zweet algauw in straaltjes naar beneden. Het is een hele klim door het bos omhoog. Op de website van "Le Merlet" staat letterlijk dat er een reductieprijs voorzien is voor "les courageux". Ik klim echt op een slakkengangetje naar boven en stel mezelf geregeld de vraag waarom ik mezelf die kruisweg aandoe, maar ik krijg niet direct een antwoord. Na een goeie 2 uur klimmen komen we aan het bord met de code voor de reductie. Daarna is het nog een kwartier verder wandelen voor we eindelijk boven zijn. Het eerste wat we doen is onze broodjes opeten op de picknick plaats. Het is er mooi ingericht. Eten mag je nl. enkel buiten het park.

Nu de innerlijke mens versterkt is kopen we ons ticket en gaan we op zoek naar beestjes.

Het eerste waar je echter naar kijkt is naar het mooie uitzicht op de bergketen van de Mont-Blanc. Tja, daar heb je het antwoord op het waarom ... :-D Met een blauwe hemel en wat zon erbij moet het hier nog indrukwekkender zijn. Nu komen de witte toppen helaas iets minder goed uit tegen de witte hemel. Maar het is droog en daar zijn we ook al blij om.

De boerderijdieren zijn voor kinderen natuurlijk gemakkelijk te vinden. Wij klimmen (jawel) nog een stukje hoger, naar het "parc du silence". Van ons bezoek vorig jaar aan het steenbokkencentrum in St-Leonhard, hebben we onthouden dat alpendieren enorm goed gecamoufleerd zijn. Als je het niet weet merk je ze niet eens op, ook al liggen ze maar op 10m van je vandaan.

Tussen de takken van de bomen merk ik plots een hertengewei op. En ja hoor, daar ligt dus een prachtig damhert te rusten. Even verderop zien we steenbokken. Bijna alle soorten dieren trekken zich hier overdag op het hoogste en stilste punt van het park terug. Maar zelfs op de lager gelegen delen is het stil hoor. En ook daar merken we herten en steenbokken op. Op de alpenweiden zien we marmotjes. Daar moet je echt wel goede ogen voor hebben. Vincent heeft de verrekijker mee, dus zo kun je ze van wat dichterbij spotten.

Eigenlijk kun je dit park als een soort van wandeling-in-de-natuur zien waar je getrakteerd wordt op een mooi panorama en waar je als surplus ook een dier kunt zien.

Na een 2-tal uurtjes hebben we zin in een drankje en wat zoetigheid. Op het terras van het restaurant kiest Vincent voor de kastanjemousse met speculoos en ik voor de tarte tatin, beiden huisgemaakt.

Daarna vangen we de terugweg naar beneden aan. Deze gaat iets vlotter en in ongeveer een uur staan we terug aan ons beginpunt.

We frissen ons op en besluiten om nog maar eens te voet naar beneden te lopen naar hotel-restaurant "L'Aiguille du Midi". Even kijken of we daar kunnen eten. We worden er hartelijk ontvangen en kunnen mee aanschuiven in het restaurant. De prijs is erg schappelijk en de kwaliteit van het voedsel erg goed. Zelfs voor mij als vegetariër wordt er een oplossing gezocht. Na de inspanningen van de dag genieten we hier echt van. Na de maaltijd moeten we in het donker terug omhoog naar de chalet. Als we er bijna zijn en we het licht van onze gsm willen gebruiken om niet te verongelukken, beseft Vincent dat zijn gsm nog op tafel ligt te blinken in het restaurant. Je meent het ! Weer naar beneden dus en daarna nog maar een keer naar boven. De benen, de benen ! In totaal deden we een goeie 16km en weer meer dan 500 hoogtemeters vandaag.

Laten we maar snel in ons bed kruipen. We zien morgen wel wat de nieuwe dag ons zal brengen.

Geschreven door Hilde.op.pad