Hmmm, de morgenstond ....
Ik ben al vroeg wakker. Ik denk dat ik nog op mijn werkweekroutine sta want ik ben voor dag en dauw al uit de veren. Als we in de bergen logeren is het eerste dat ik dan doe even door het raam piepen om te kijken of het goed weer is. Hier is dat eigenlijk overbodig, maar ik doe het toch. Ik sluip de kamer uit met mijn fototoestel in de hand. Oooh, de zalige stilte van de ochtend. Er is nog niemand wakker en ik kan genieten van een ongestoorde en prachtige zonsopgang. Mooi !

Na een deugddoend ontbijt vertrekken we naar de dichtstbijzijnde stad : Antequera. Ik had gedacht om er hooguit een paar uur te verblijven, maar daar heb ik me aardig aan mispakt. We reden de stad binnen rond de middag toen het nog vrij druk was. Iedereen wil voor de siësta nog inkopen doen en dat is te merken. We parkeren in een wijk buiten het historische centrum. Ik heb in grote lijnen de reis gepland, maar Vincent is verantwoordelijk voor de stadswandelingen. Met mijn fototoestel in de hand kan ik nl. niet nog eens het stadsplan erbij nemen ook, dus is hij met die taak belast.
Op het eerste gezicht zegt de stad me niet veel, tot we naar de bovenstad gaan waar we de resten van de oude vestingsmuren zien en we een schitterend zicht krijgen op het landschap rondom Antequera. Eén berg valt op, "LA PEÑA DE LOS ENAMORADOS". Hier bestaat een legende over en inderdaad, met enige verbeelding zie je in de 880m hoge berg het horizontale profiel van een Indiaan, die dus voor eeuwig naar de sterren kijkt waar zijn geliefde is.

Maar behalve deze berg valt vooral de Alcazaba op, de versterkte burcht met wel een heel interessante geschiedenis. Ik was niet van plan deze burcht te bezoeken, maar het interesseerde Vincent wel en het is ook Unesco erfgoed, dus besluiten we dat we dit toch niet mogen overslaan. En terecht ! Want deze burcht met begeleidende audioguide is echt de moeite waard. Een paradijs voor archeologen en geschiedkundigen. Nu was geschiedenis nooit mijn sterkste vak, dus ik laat Vincent luisteren terwijl ik de burcht door de cameralens bekijk. Op de terugweg naar de auto komen we voorbij een gezellig pleintje en ook nog voorbij de Plaza de Toros, de stierenarena. Ik ben zeker geen voorstander van stierengevechten, maar je kunt Andalusië niet bezoeken zonder een stierenarena gezien te hebben, al was het maar om de mooie architectuur te bewonderen.

Even buiten de stad liggen 3 dolmens uit de bronstijd. Die wil ik zien omdat ze samen de belangrijkste dolmengroep uit Europa vormen en daarom ook terecht op de Unesco erfgoedlijst staan. De toegang is gratis. Behalve een groep schoolkinderen op schoolreis loopt er vrijwel niemand rond. Er zijn nog steeds veel vraagtekens rond dolmens want het is onbegrijpelijk hoe men over de middelen beschikte om deze zware stenen op te tillen.

Ondertussen is het rond 18u en willen eigenlijk nog een wandeling maken in het natuurpark El Torcal, een 15-tal km buiten de stad. Tijd dus om onze trip verder te zetten. El torcal is 1200 ha groot en is één van de indrukwekkendste karstlandschappen van Spanje. Het heeft zelfs als decor gediend voor veel SF-films.
We zitten tussen de 1100 en 1300 meter hoogte waardoor het toch een paar graden koeler is dan in de stad. Als we er aankomen staan er nog 3 auto's op de grote parking. We trekken voor het eerst deze vakantie onze wandelschoenen aan en bekijken welke route we gaan volgen. Er zijn in feite maar 2 vrij toegankelijke wandelingen: de groene en de gele. Gezien het al avond is beperken we ons tot de kortste, de groene. Op vooraf bepaalde data kun je met een gids thematische wandelingen maken met de nodige uitleg erbij. Dat zal voor een andere keer zijn. We houden het dus bij een kennismakingsrondje.

Een vreemd landschap is het wel, vooral als je er alleen loopt. Mooi ! En een welkome afwisseling met alle cultuur die we al achter de kiezen hebben.

Er is in deze streek nog wel meer te beleven, maar ook dat moeten we aan ons voorbij laten gaan deze keer.

We krijgen honger. Waar gaan we eten ? Vincent weet een plekje en rijdt er probleemloos naartoe : het lieflijke pleintje in Antequera vlak aan de burcht. We stappen een bar binnen en bestellen : jamón en kaas, een gemengde salade zonder tonijn, voor Vincent Steak met champignonsaus wat eigenlijk varkensstoofvlees blijkt te zijn en voor mij een Spaanse tortilla. Met een fris glaasje wijn erbij smaakt het me wel. Vincent neemt nog een "postre", een dessertje van aardbeien met slagroom.

Ondertussen is het al laat geworden en moeten we nog een 45 km terug rijden naar Riogordo.

Het was weer goed vandaag. Morgen weer een brok cultuur op het programma. :-)

Geschreven door Hilde.op.pad