We zitten nog in ons werkritme waardoor we tamelijk vroeg wakker zijn. Dat is niet zo erg want dan hebben we de tijd om op het gemak de dag te starten en even uit te zoeken wat we vandaag gaan doen.

Het weer ziet er voorlopig nog goed en droog uit met een aangename 23°C.

Naar goede gewoonte beginnen we altijd met het verkennen van de omgeving waar we logeren. Kirnbach is dan wel niet het mekka van de populaire wandelwegen, maar toch zien we heel wat markeringen hier rond het hotel. Tussen de info folders van het hotel vind ik er eentje met als titel "Bollenhut Wanderwege". Het is deels een themawandeling om dan vervolgens over te gaan in een boswandeling. In totaal 12.7km met 435 te overbruggen hoogtemeters. Het leek ons een ideale inloopwandeling, dus na het ontbijt gaan we op stap.

De "Bollenhut" of bollenhoed in het Nederlands is zowat het symbool van het Zwarte Woud. Het is een onderdeel van de traditionele klederdracht hier, nl. de hoed die vrouwen dragen. Die bestaat in 2 kleuren : rode bollen of zwarte bollen. De rode bollen worden gedragen door ongetrouwde vrouwen, de zwarte is voor de getrouwde vrouwen.

De hele geschiedenis van de klederdracht wordt met infopanelen en houten sculpturen uitgebeeld terwijl je op de dalwandelweg langs de kabbelende rivier de Kinzig gestaag naar boven wandelt. Je komt ook langs heel wat typische boerderijen en de Jockeleshofmolen voorbij tot je aan het kerkje komt.

Van daaruit gaat het iets steiler omhoog naar het bos. We volgen de GPS-route, maar volgens mij klopt die niet helemaal meer. Dat is meteen duidelijk als we het bos inlopen. We moeten het pad haast zoeken want het lijkt alsof hier al heel lang niemand meer gelopen heeft. Ik zou rechtsomkeer gemaakt hebben en een alternatieve route gevolgd hebben, maar Vincent is een doorzetter en loopt door. Op een gegeven moment horen we rare geluiden. Het lijkt op een wild dier en tot op vandaag weten we nog steeds niet wat het was. Maar het jaagde Vincent wel de stuipen op het lijf. Hij is plots erg op zijn hoede en kijkt alsmaar achterom tot we weer op een ander pad komen waar we wel weer de bordjes zien hangen.

Tijd voor een kleine pauze. Vanochtend stond er een marktkramer aan het hotel met brood en gebak. Vincent had er een soort van chocoladegebakje gekocht. Ik vond het wel lekker, met die typische koekkruidensmaak. Het zat ook boordevol nootjes, dus het ideale tussendoortje tijdens een wandeling.

We lopen verder omhoog en genieten van een paar mooie uitzichten. Op een gegeven moment komen we een oude boer tegen. Hij had net de voorraad honing aangevuld in het kastje iets verderop.
Dat is hier ook een traditie waarbij men echt nog vertrouwt op de eerlijkheid van de mens. Overal vind je hier kastjes met streekgerechten. Zo kwamen we al Schnaps tegen en fruit en nu dus een kastje met "dennenhoning". Wie iets wil, werpt gewoon het bedrag in het kluisje en neemt iets mee. Ik vind het schitterend.

Het is een erg rustige wandeling. Ik geloof dat we maar 3 mensen tegengekomen zijn op heel het parcours. Als we rond zijn is er nog tijd over om het nabijgelegen stadje Wolfach te bezoeken. We merken dat het weer aan het veranderen is en zitten net op tijd onder de paraplu's van een terras als het begint te druppelen.

We denken dat er hier in de buurt een tractor treffen is want we komen echt heel veel oude tractoren tegen. Ook in Wolfach ben ik nog net op tijd om er eentje te fotograferen.

Wolfach is trouwens wel een kleurrijk stadje met een aantal bezienswaardigheden, maar daar hebben we vandaag geen tijd meer voor.

We keren terug naar het hotel om ons op te frissen en te genieten van de avond.

Geschreven door Hilde.op.pad