Ja hoor, we worden wakker in een winter wonderland ! En dat is voor deze tijd van het jaar een uitzondering. Zelfs de lokale bevolking is er niet echt mee opgezet. Het contrast met een paar dagen geleden kan haast niet groter zijn.

We moeten eerlijk zijn, onze wandeluitrusting is niet op deze temperaturen voorzien. Toen we de koffers pakten werden temperaturen tussen 14 en 20° voorspeld. Ons thermisch ondergoed ligt dus netjes thuis in de kast.

En dus gaan we eerst uitgebreid gaan ontbijten. Aan tafel vragen we ons af wat we vandaag nog kunnen doen. Doordat we helemaal achteraan en dus hoger in het dal zitten blijft de sneeuw hier liggen. Ik vermoed dat die sneeuw zal verdwijnen als we het dal uitrijden.
"We kunnen altijd even naar het steenbokkenpark", opper ik. Iedereen is akkoord.

Het Tiroler Steinbockzentrum ligt in St-Leonhard. En inderdaad, hier zie je enkel de sneeuw nog op de bergtoppen liggen. We parkeren aan de kerk en lopen de weg omhoog naar de ingang. Ik adem de frisse berglucht in. De bevolking hier kan sneeuw in de lucht ruiken, zeggen ze. Ik ruik alleen knisperende lucht vermengd met de geur van nat dennenhout. Een heerlijk elixir.

Aan de kassa waarschuwt men ons echter voor gladde passages in het park.

Het steenbokcentrum is een kweekprogramma. Nog niet zo heel lang geleden waren de steenbokken met uitroeien bedreigd. Nu gaat het dankzij bescherming weer beter. De steenbokken die hier in het park zitten worden na een aantal jaar terug vrijgelaten in de natuur.

We hebben geluk want het is net etenstijd en dus komen de steenbokken afgezakt naar de voederbakken beneden. Ook de marmotjes genieten van het ontbijt.

Na onze korte wandeling warmen we ons weer op in het museum. Vincent en ik waren hier 2 jaar geleden al eens, maar ik vind de foto tentoonstelling nog steeds mooi en interessant.

We keren terug naar het hotel om te lunchen. Ondertussen is het opnieuw aan het sneeuwen.

We besluiten om helemaal gek te doen en de kabelbaan naar boven naar de Rifflesee te nemen. Je weet maar nooit dat we daar boven de wolken zitten. Terwijl we naar boven zoeven komt ook het besef dat het onze laatste volledige vakantiedag is en dat is ook op onze gezichten te zien. Het besef dat we afscheid moeten nemen.

Als we boven komen worden we meteen gegeseld door een strakke wind. Ojee, dit is geen doen. Zelfs met warme kledij is dit gekkenwerk. Het is ook behoorlijk glad en sinds mijn valpartij deze zomer ben ik echt voorzichtig geworden. Ik wil niet nog eens op mijn ellenboog belanden.

Vincent wil per se boven blijven, maar zus en ik maken rechtsomkeer. Het lijkt alsof op 5 minuten tijd de wind nog harder waait. Ons bakje wiebelt nogal. Ik weet dat Vincent straks dus met de bibber op het lijf naar beneden zal komen. Uiteindelijk staan we even later allemaal veilig en wel weer aan het hotel.

Nog even relaxen en de koffers grotendeels terug inpakken. En dan een laatste keer lekker eten. Dat is altijd met spijt in het hart.

Maar we genieten tot het laatste moment.

Geschreven door Hilde.op.pad