De wereld is in crisis. We hebben te maken met een onzichtbare vijand die op de loer ligt en ons zomaar de das kan omdoen. Om de schade zoveel mogelijk te beperken raadt de overheid ons aan om afstand van elkaar te houden en zo weinig mogelijk buiten te komen. Bewegen in de buitenlucht wordt aangeraden en zo komt het dat plots iedereen wanderlust heeft en massaal bossen en parken gaat opzoeken.

Wij zijn zelf buiten de werkuren geen sociaal actieve mensen, vandaar dat voor ons deze quarantaine niet eens vreemd aanvoelt. Wij gaan zelfs vaak wandelen zonder erbij stil te staan of café's en koffiehuizen al dan niet open zijn en of we ze überhaupt tegenkomen op pad. We gaan ook meestal na het ontbijt op pad om te kunnen genieten van rust. Het klinkt een beetje zielig misschien, maar we hebben het gewoon nodig om even te herbronnen voor we een nieuwe werkweek starten.

Ik vermoed dat de meeste wandelaars vandaag de zee, westhoek en Vlaamse Ardennen gaan opzoeken, dus zoeken we een andere regio uit die misschien wat minder voor de hand ligt. Waarom niet weer eens richting Wallonie Picarde ? Wapi Land, zoals dat tegenwoordig heet. Het is het Waalse verlengde van de Vlaamse Ardennen en zodra je de grens Vlaanderen/Wallonië oversteekt merk je dat al. Je bent in een ander land en in een andere tijd. Hier steekt het allemaal zo nauw niet. Hier bleef de tijd stille staan. Maar, het moet gezegd, er is een inhaalbeweging aan de hand op vlak van toerisme. In navolging van het Vlaamse wandelknooppunten netwerk, heeft men ook hier wandelknooppunten geplaatst. Als je dus de Wapi kaart hebt, dan kun je hier via de mooiste wegen de streek komen verkennen.

We parkeren ergens ten velde nabij Frasnes-Lez-Anvaing en beginnen aan een tochtje van 12km. Gisteren was het nog zonnig, maar vandaag helaas bewolkt en winderig. Maar het blijft droog, dus we zetten er flink de pas in om wat op te warmen. We wandelen doorheen een afwisselend landschap via verharde en onverharde wegen. Daar het de laatste maanden nogal geregend heeft, vermijd ik drassig gebied.

Al vrij vroeg in de wandeling lopen we een tijdje op het "Sentier d'amour" dat opgefleurd wordt met wat kunst. Het hoogtepunt hier is het kasteel "Château d'Anvaing" of "château de Lannoy", een kasteel dat nog in privébezit is en dus niet toegankelijk. Maar je kunt er wel een blik op werpen. Mooi !

Verder is het de rest van de wandeling genieten van de stilte en het landschap in deze nog heel prille lente . Terwijl de winterbloeiers op hun laatste benen lopen, zie je hier en daar al bomen in bot en bloesems die voorzichtig ontluiken. De natuur trekt zich van dat coronavirus hoegenaamd niets aan.

Tegen 14.30u komen we meer wandelaars tegen maar zijn wij ondertussen al bijna terug aan de auto. We rijden terug naar huis en vragen ons af of we dit de komende weken nog zullen kunnen doen.

Op het moment dat ik dit verslagje tik zijn we een week later (21/03/20) en worden we in volle corona-crisis verzocht om binnen te blijven en zelfs als we buiten willen komen, dat enkel in de omgeving van ons huis te doen. Niet fijn, maar helaas een noodzaak waar we ons dan ook zullen aan houden.

Hou jullie goed en hopelijk tot binnenkort !

Geschreven door Hilde.op.pad