We kunnen het niet laten. Het is sterker dan onszelf. Onder het motto "Pak alles mee wat je kan en geniet van elke dag" zijn we in dit lange weekend van OLV-hemelvaart nog eens naar de rustige bossen van Engreux getrokken. Dit keer ging mijn zus mee op ontdekking. Voor haar is het een eerste kennismaking.

Vanochtend rond 9u waren we vertrekkensklaar. Rond Namen reden we de autostrade af om via de gewone wegen dieper de Ardennen in te rijden.

Eerste stop Profondeville, op zoek naar een bakker. Brood en taart gekocht en verder door naar Bertogne. Dat is onze vaste stop om inkopen te doen in de kleine Smatch. Ze hebben er alles, maar zijn vooral gekend voor hun vlees.

Rond 13u kwamen we aan op ons verblijfsadres. Een zalige plek om helemaal zen te worden.

Eerst maar even de auto uitladen en een hapje eten.

Het is bewolkt, maar voorlopig droog, dus trekken we meteen de wandelschoenen aan. We zijn echter nog maar een half uurtje op stap als de hemelsluizen open gaan en het ziet er niet naar uit dat het maar een vlaagje is. Regencapes worden in allerijl uit de rugzak gehaald. Verdorie dat is een stuk lastiger om foto's te nemen. Bovendien is het niet koud en zweten we ons te pletter. Het is ook geen zicht, dus wordt er ook wel wat afgelachen als we mekaar zo bekijken. :-D

We ploeteren door terwijl ik een beetje spijt heb dat ik mijn wandelstokken in de woning liet liggen. De regen zorgt voor glibberige passages en ik ben al niet zo tredzeker.

Als we bijna rond zijn breekt de zon terug door.

De regencapes hangen we te drogen terwijl we een stukje taart eten en de rest van de bagage uitpakken.

Tijd voor een aperitief, terwijl we al eens op de kaart kijken wat we morgen kunnen doen. Ondertussen zijn mijn zus en ik blij dat onze taxichauffeur Vincent meteen ook onze chef-kok blijkt te zijn. Helemaal top!

Dit was alvast al een geslaagde eerste dag.

Geschreven door Hilde.op.pad