Vanaf morgen gaat ons land weer in een strengere lockdown om het oprukkende Coronavirus te bestrijden. Bovendien is het morgen Allerheiligen en dus is er momenteel een stormloop van volk in de winkels en op de kerkhoven. We moeten met z'n allen afstand houden en dus laat ik de winkels voor wat ze zijn. Ik heb het sowieso niet voor mensenmassa's. Maar ik wil wel even naar buiten want het weer is nog zo slecht niet.

Moesten we nu eens een autorit maken i.p.v. een wandeling ? Niet ver van huis zitten wij hier meteen in de Westhoek met zijn oorlogspatrimonium en daar behoren ook toeristische routes bij. Ik heb van de autoroutes echter geen documentatie en dus rijden we naar Westrozebeke om daar in te pikken op de "Ypres Salient Route", de Ieperboog dus. Ok, laten we eens kijken of deze bordjes gemakkelijk te volgen zijn.

Dat valt dus reuze goed mee. En wat ons vooral meevalt, is dat waar wegen onderbroken zijn wegens werken, ook de route opnieuw bewegwijzerd is. Geen paniek dus, je komt altijd goed terecht.

We kennen de streek natuurlijk wel, maar toch komen we vandaag nog op plekken waar zelfs Vincent, die hier geboren is, nog nooit eerder kwam. Misschien omdat het voor wie hier woont zo alledaags is dat het niet eens meer opvalt. Als kind waren de militaire kerkhoven speeltuinen waar je toen nog geen toeristen zag. En waar je nergens uitleg zag over de Grote Oorlog. Dat is de laatste jaren wel anders en dat is maar goed ook.

Onze eerste stop is Tyne Cot Cemetery. De naam verwijst naar de rivier de Tyne, die in het noorden van Engeland stroomt, en waarlangs huisjes of "cottages" staan. De naam werd bedacht door de soldaten van het 50th Northumbrian die, samen met de Australiërs, een Duitse stelling van 5 bunkers aanvielen, in de nabijheid van een schuurtje. Na hun verovering werden de bunkers gebruikt als medische hulpposten. De bunkers zijn trouwens nog altijd te zien op de begraafplaats, en dat is uniek. Tyne Cot is zowel een "battle cemetery" als een "concentration cemetery".

Tyne Cot Cemetery is de grootste Commonwealth begraafplaats op het vasteland en ook de belangrijkste getuige van de bloedige Slag van Passendale. Ongeveer 12.000 soldaten liggen hier begraven. Op het indrukwekkende Tyne Cot Memorial staan nog eens 35.000 namen van soldaten zonder bekend graf, die na 15 augustus 1917 sneuvelden.

Ik ben hier al vaak geweest, maar nu ligt het er verlaten bij. Bovendien is de zon van de partij waardoor de herfstkleuren nog feller zijn. Ik profiteer van de gelegenheid en mijn fototoestel draait overuren.

Je kunt niet anders dan er stil van worden, elke keer als je er komt. En dat geldt trouwens voor alle begraafplaatsen.

We stoppen niet overal op onze rit want er wordt nog regen voorspeld in de namiddag en eigenlijk pikken we er vooral de plekken uit waar we misschien al duizend keer aan voorbij kwamen, maar nog nooit eens halt hielden.

Zo komen we in Zonnebeke langs het Frezenberg Schots Memorial en ook even verderop stoppen we aan het Franse militaire kerkhof Saint-Charles-de-Potyze. Met een overvloed aan gemenebestgraven zou men bijna vergeten dat er ook Belgische, Duitse en Franse oorlogsgraven zijn.

Saint-Charles-de-Potyze ademt een andere sfeer uit met zijn rijen van betonnen kruisjes. Hier liggen meer dan 4200 soldaten. Vlakbij de ingang staat een Bretoens Calvarieberg monument van de kunstenaar Jean Fréour.

We rijden verder naar het Canadees monument op Hill 62. Ik ben hier nog nooit geweest en hoewel het monument zelf heel sober oogt, kun je er wel genieten van een wijds uitzicht op de omgeving en begrijp je ook meteen waarom dit een strategisch belangrijke plek was. Als we terug naar de grote baan rijden zien we nog het Hooge Crater kerkhof liggen met Bellewaerde op de achtergrond. In het passeren ook nog even gekeken of het paaltje van "Ten Oorlog" nog op de parking van het Chinees restaurant staat. Jawel dus. :-)

Verder naar Hill 60. Ook al vaak bezocht, maar toch nog even stoppen. Het bijzondere aan deze plek is dat het landschap er nog duidelijke sporen draagt van de strijd die er gestreden werd.

Hill 60 is een authentiek gebied uit de 1e Wereldoorlog. De kunstmatige heuvel (door het uitgraven van de spoorlijn ernaast) uit 1850 lag op zo’n 60 meter hoogte, vandaar de naam Hill 60. In de periode 14-18 werd hier hevig gevochten tussen de Duitsers en de Geallieerden. Beide groeven vanaf 1915 tunnels onder de heuvel waarin mijnen tot ontploffing werden gebracht. De explosie van de dieptemijnen op 7 juni 1917, zorgde voor het huidige landschap van Hill 60. Heel wat soldaten liggen nog steeds onder deze heuvel begraven.

We moeten verder. In Zillebeke stoppen we aan Bedford House Cemetery. Vanaf de kant van de weg lijkt het een klein kerkhof, maar het blijkt één van de grootste Britse kerkhoven te zijn en bovendien uniek qua vorm. Het is bijna alsof je door een tuin wandelt.

Bedford House Cemetery ligt op het voormalige domein van het kasteel Rosendael, door de Britten ook wel ‘Bedford House’ genoemd. Het kasteel deed tijdens Wereldoorlog I dienst als medische post en hoofdkwartier. In de kasteeltuin ontstonden verschillende kleine begraafplaatsen. Die zie je vandaag nog altijd. Al wandelend zie ik 1 Duits graf. Het staat geïsoleerd van de rest en heeft ook een andere vorm.

Het weer wordt guurder en terwijl we naar de auto lopen begint het licht te druppelen.

We doen nog 1 stop bij de "Canadien" of de "Brooding Soldier" in St-Juliaan. Als kind keek ik altijd uit naar "die grote man" in steen. Ik wist toen nog niet wat hij betekende.

Toen ik hier vorig jaar voorbij kwam stond hij nog in de steigers, dus nu is hij weer helemaal opgeknapt en mag hij op de foto.

Het is een witgranieten zuil van ruim 10 meter hoog, met bovenaan het borstbeeld van een gehelmde Canadese militair. Hij staat met gebogen hoofd gericht naar de plaats vanwaar op 22 april 1915 de chloorgaswolk kwam aandrijven. Zijn gevouwen handen rusten op een omgekeerd geweer : de kolf naar boven, de loop in de grond. Deze houding 'Arms reversed' is de traditionele militaire groet aan de gesneuvelden.

We rijden via Langemark -waar we voorbij het Duitse militaire kerkhof komen, maar niet stoppen- terug naar het startpunt in Westrozebeke.

De route is 70km lang en je kunt er met gemak een hele dag mee vullen. Als je overal stopt, zelfs meer. En in de streek liggen nog een 4-tal andere autoroutes om te ontdekken.

Wij vonden dit wel een leuke onderneming en eens iets anders dan een wandeling. Hoewel we toch in totaal een 6-tal kms gestapt hebben.

Voor alle informatie over onze bezochte plekken verwijs ik graag naar deze website : https://www.flandersfields.be/nl

Verder haalde ik ook info uit de Michelin gids "Slagvelden 1914-1918", (deel West-Vlaanderen, Henegouwen, Nord Pas-de-Calais) en uit het boek "Stille Steden" van uitgeverij Lannoo.

Geschreven door Hilde.op.pad