Gisteren hadden we al in gedachten dat we vandaag het Irsenpad in Dahnen zouden lopen, maar toen ik vannacht even wakker was kreeg ik een ander idee. Ik had nl. op één van de websites de "Teufelsschlucht" ook bekeken en was die een beetje uit het oog verloren omdat hij niet echt op het kaartje van het naturpark staat. Hij staat er wel op hoor, maar als onderdeel van een lange en inspannende wandeling, en dat zag ik na de kms van gisteren niet echt zitten.

De Teufelsschlucht is mede door het aangrenzende "Dinopark" heel populair bij gezinnen, maar we beslissen om toch tot daar te rijden. Het is zo ongeveer 20 minuutjes van waar we logeren, dus ver kun je het niet noemen.

Om 10u rijden we de bijna lege parking op. Het Dinopark is nog maar net open, dus het is er nog rustig. Wij volgen de pijltjes naar de Teufelsschlucht en weten dat we de gele symbooltjes en route 54 moeten volgen. Dit keer zijn we niet alleen op de wandeling, maar het is toch rustig en dat blijft ook zo tijdens de wandeling. Velen doen ook maar het eerste stukje en keren dan terug. Wij lopen een lus waarbij we van de ene "Oooo" in de andere "Aaaaa" vallen. Dit is nl. aan de overkant van de grens met Luxemburg en dus ook van dat kleine Zwitserland aldaar. Ik stel me voor dat het even verderop dus net iets drukker is dan hier, maar dat ben ik niet zeker.

De lus die we doen is net geen 9km en heeft 306 hoogtemeters. Die overbrug je voornamelijk door trappen te lopen. We vallen in herhaling, maar stevig schoeisel is geen overbodige luxe. En toch blijven we bij dit soort natuurattracties mensen op sandaaltjes zien.

We genieten van de rotsformaties rondom ons. De rotskloven zijn circa 20 miljoen jaar geleden ontstaan door aardkostverschuivingen in de toenmalige kustzone van de Liaszee. We lopen dus als het ware op een oeroude zeebodem.

Ik had wel enige schoonheid verwacht, maar dit overtreft wel mijn verwachtingen. om elke bocht wacht je een nieuw uitzicht en spektakel. Ik zou wel kunnen blijven fotograferen. En dit is niet eens zo gek ver van huis. Waarom komen we hier eigenlijk niet vaker?

De wandeling is goed te doen voor wie goed te been is, maar onderschat het trappen lopen niet.

Zowat halverwege komen we aan een nieuwe hangbrug over de rivier de Prüm. De oude overdekte brug is helaas niet meer. Ze werd meegesleurd door de overstromingen van juli 2021. Vanaf de brug zie je nog de littekens van de storm.

We lopen verder over een gezapige weg voor we terug links het bos in moeten. We zitten meteen weer tussen de rotsen en trappen.

Zoals je op de foto's kunt zien is er behalve Vincent niemand te zien. Er lopen uiteraard wel wandelaars, maar we lopen echt niet in mekaars weg. Ik moest geen enkele keer wachten met fotograferen omwille van andere mensen in het beeld.

Na 3,5u wandelen zijn we weer aan ons beginpunt waar het nu wel een stuk drukker is dan toen we aankwamen. Het is ondertussen ook na de middag. De parking staat vol. We zijn blij dat we hier vroeg waren en dat we toch besloten om deze kant uit te komen. Het brengt wat variatie in de wandeltochten.
Het is te vroeg om naar het hotel te rijden, dus besluit Vincent om wat rond te rijden in de omgeving. We doen aan grens-hoppen en passeren Echternach (L), Bollendorf (D), Vianden (L) en Neuerburg (D).

's Avonds ploffen we neer aan onze tafel nr.5 waar het bordje met onze naam mooi staat te blinken :-D Vincent waagt zich aan een Tropical Schnitzel (Wiener Schnitzel met ananas en kaas onder de grill) en ik aan een soort gevulde pasta (tja, heel veel veggie keuze is er niet) met gegrilde groenten. Het smaakt ons wel.

Wat een mooie dag om in te lijsten! Sorry voor de overdaad aan foto's. Ik kon het niet laten :-)

Morgen rijden we weer naar huis. Als de benen het nog zien zitten, dan komt er misschien toch nog een extra wandeling op het programma vooraleer we het weekend afsluiten. ;-)

Geschreven door Hilde.op.pad