Ook vannacht vertoeven hotelgasten tot na middernacht op het terras, dus wordt het weer een korte nacht. Ook 's ochtends zitten we voor het ontbijt naast diezelfde luidruchtige groep. Het zal niet waar zijn dat we onze eigen luidruchtige buren op het thuisfront ontvluchten om alweer in het rumoer terecht te komen ! Ik ga even praten met de uitbaters van het hotel en het probleem wordt snel opgelost. Morgenochtend hebben we een rustig ontbijtplekje. :-)

De weerkaarten zien er vandaag niet optimistisch uit. 's Ochtends nog zon, maar vanaf de middag onweer en regen. De temperatuur is flink gezakt en we komen amper op 20°C uit. Het is m.a.w. typisch bergzomerweer. We hebben het eigenlijk al altijd zo geweten en we zijn dan ook op zowat alles voorzien.

Vandaag is het tijd om het wat hogerop te zoeken, dus kopen we de meerdaagse Montafon-Brandnertal-Card aan. Hiermee kunnen we onbeperkt elke berglift en bus in het dal nemen. En het zijn er heel wat ! Na 3 bergritjes heb je de prijs er eigenlijk alweer uit gehaald.

Vanaf het hotel is het slechts een korte wandeling naar het dalstation van de Gargellner Bergbahnen. Deze lift gaat naar de Schafberg, de huisberg van het dorp. Laten we maar eens beginnen met daarboven een kijkje te nemen.
Vincent stippelt een wandeling uit die ons van boven terug naar beneden brengt.

Het is altijd mooi als je zo naar boven zweeft en eens boven kom je meteen in een andere wereld terecht.

Om te beginnen is er bijna bij elk bergstation een kinderdorp. Ook hier dus geen uitzondering. Hier start een ontdekkingsparcours voor kinderen : "Smügglerland" , over de geschiedenis van het smokkelen. Hier loopt ook het wandelpad met dezelfde naam, waarbij je over de grens met Zwitserland gaat. Het is (nog) geen spek voor onze bek want je mag geen hoogtevrees hebben en je moet ook goed je evenwicht kunnen bewaren.

Wij gaan geen grote toeren uithalen vandaag en beginnen met naar het uitzichtpunt van de Madrisa te lopen. Daar moeten de kinderen met verrekijkers een figuurtje zoeken op de wand van de Madrisa. Wij wagen ook een poging en uiteindelijk vindt Vincent hem. De figuur is levensgroot, maar door de grootte van de berg is het maar een nietig puntje. Het duurt zelfs heel lang tegen dat ik hem ook zie en ik vermoed dat jullie hem op de foto's zelfs niet gaan vinden. Eén van de foto's is een detail van de wand waarop hij staat. Succes ! ;-)

Van daaruit gaat het naar beneden naar de Gandasee. Een mooi en idylisch meertje, maar we zijn er niet alleen op dit uur. Ik zie echter wel regenwolken naderbij komen, dus stappen we door. We komen voorbij mooie vergezichten en een partij schitterende paarse lupines. Doordat het een lange winter was, is alles wat later waardoor nu eind juli de alpenweiden nog volop in bloei staan. Voor het alpenroosje moet je al meer moeite doen, maar we komen er toch nog een paar tegen die nog in bloei staan.

We komen aan de Obwaldhütte en houden even halt. Het is middag en we hebben dorst. Vincent laat zich verleiden door een Heisse Liebe en ik waag mij aan een Surakees, een kaasspecialiteit uit Montafon. Hij wordt geserveerd met uien en paprika en overgoten met pompoenpitolie. Het is niet slecht, maar ik heb ook geen wauw-gevoel. Terwijl we daar zitten begint het te regenen. Het duurt gelukkig niet lang en tegen dat we weer verder gaan is het alweer droog. Het is nu grotendeels bewolkt geworden en het is in deze temperaturen zalig wandelen.

We lopen verder naar beneden. Dit is minder lastig dan klimmen, maar na een tijdje voel je het ook in de benen en vooral in de knieën. We komen nog voorbij de prachtig gelegen Kessl-Hütte waar het weer begint te druppelen, maar het is nu ook weer van korte duur.

Na een tijdje komen we weer uit aan het dalstation waar we vanochtend gestart zijn. Het is nog maar halfweg de middag, dus besluiten we om nog eens met de lift naar boven te gaan. Als ik echter aan het toeganspoortje kom kan ik mijn liftkaart nergens meer vinden. Paniek ! Wat nu ? Ik loop naar de kassa waar ik ze gekocht heb en leg uit dat ik de kaart kwijt ben. Blijkbaar wisten ze er al van want een wandelaar had ze gevonden en in het bergstation gaan afgeven. Er bestaan nog eerlijke mensen ! Ik mocht dus toch naar boven om ze op te halen. Een pak van mijn hart !

Eens boven heeft Vincent zin om nog eens naar beneden te wandelen. Ik begrijp hem wel. Doordat ik trager wandel en nog eens fotografeer is het voor hem eens leuk om alleen op eigen tempo te wandelen. Anders staat hij vooral op mij te wachten...
Ik blijf nog even boven rondhangen en neem nog wat foto's van de Madrisa, die er nu met het onweerachtige weer anders uitziet. De meeste toeristen zijn nu ook alweer naar beneden, dus loop ik daar bijna alleen rond. Dit is hoe gek het ook klinkt mijn type weer. Ik hou wel van dat dreigende in de lucht en vind het interessanter om foto's te maken. Als je alleen bent zie je ook meer details dan voorheen. Ik vind de alpenflora heel mooi en wil deze wel eens in beeld brengen. Dus klikt het fototoestel erop los.

Na een tijdje moet ik echt naar beneden. Ik wil nl de laatste Talfahrt niet missen.

Mijn voeten doen pijn. Sedert ik 3 jaar geleden mijn bergschoenen kocht krijg ik vaker blaren en dat is eigenlijk niet normaal. Als ik beneden kom, loop ik nog even binnen in de sportwinkel en vraag of ze me kunnen helpen. Blijkt dat mijn bergschoenen 2 maten te groot zijn ! Huh ? Hoe is dat mogelijk ? Ik kocht ze toen nl ook in een sportwinkel waar ik ook met de voeten op de nodige meettoestellen en scanners stond. De vriendelijke mevrouw in de winkel stelt een orthopedische antislip inlegzool voor, ofwel een paar nieuwe schoenen. We hebben ze uiteindelijk allebei gekozen.

Ondertussen gaan de hemelsluizen weer open. Het wordt een serieus onweer dit keer. En het houdt de hele avond en nacht aan.

Ik ben benieuwd wat het morgen wordt, maar vandaag hebben we in elk geval wel genoten van de bergwereld rondom ons.

Geschreven door Hilde.op.pad