We moeten nog in "vakantieritme" komen want we zijn rond 6u al klaar wakker. We zien hoe de zon de berghellingen opkruipt. Zalig !

Het wordt een zonnige en warme dag want de komende dagen krijgen we een "Canicule" (hittegolf) over ons heen. Dat maakt dat we zoveel mogelijk wandelingen met enige schaduw proberen te doen.

Eerst maar eens gaan ontbijten. Er staat een buffet met overwegend zoete gerechten, maar natuurlijk is er ook wat hartigs om uit te kiezen.

We besluiten om vandaag een tip van onze vrienden te volgen en rijden de vallei door en de grens over naar Zwitserland. Wel eerst even 4G afzetten op de GSM want La Suisse behoort niet tot de roaming landen.

We parkeren ons op de Col de la Forclaz en gaan op zoek naar het startpunt van de wandeling "Bise du Trient". Van start tot finish loop je hier in een adembenemend decor dat amper op foto vast te leggen is.

De bise volgt een oude weg waarlangs in de 19e eeuw het ijs van de gletsjer van Trient vervoerd werd. We staan daar nu niet meer bij stil, maar vroeger waren er geen koelkasten en diepvriezers en zo werden ijsblokken via de spoorweg vanuit Martigny vervoerd naar de grote steden. Daarna werden het irrigatiekanalen voor de boeren.

https://trient.ch/tourisme/randonnees/le-bisse-de-trient

Het is heerlijk wandelen in de schaduw en langs het water en op dit relatief vroege uur is het er ook nog rustig. We wandelen tot aan het brugje van de buvette. Vincent wil nog verder omhoog klimmen, maar daar heb ik met dit weer geen zin in, dus blijf ik beneden genieten van het zicht. Het duurt echter niet lang voor hij daar terug is. ;-)
We lopen nog een klein stukje richting gletsjer, maar het is gewoonweg veel te warm in de zon, dus keren we terug naar het startpunt.

Dit is trouwens een gemakkelijke wandeling zonder noemenswaardige hoogteverschillen. Een ideale inloopwandeling van om en bij de 7km met hele mooie zichten.

Omdat we al vroeg hier waren, is het nog maar net na de middag als we al terug aan de auto staan. Te vroeg om al terug naar het hotel te gaan.

Op de heenweg hadden we een bord gezien met "Les Gorges Mysterieuse du Tête Noir". Even stoppen om te zien of dat iets voor ons is.

Het ziet er een kleine wandellus uit. Wat denk je? Proberen? Awel ja, waarom niet.

We starten rechts van de parking. Vandaar gaat het eigenlijk relatief snel naar beneden via trappen. Als we aan een passage met ketens langs de rots komen, ziet Vincent het niet meer zitten. Hoogtevrees, dat weten we ondertussen al een paar jaar. Geen nood, we keren om want volgens hem is er een gemakkelijker pad in de andere richting. Ok dan. Eerst maar weer al die trappen terug omhoog. Als ik aan de parking kom ben ik eigenlijk al bijna einde latijn, maar we laten ons niet kennen. We zijn hier nu, dus gaan we ervoor.

We starten opnieuw, maar nu links van de parking. Dat gaat inderdaad wat gemoedelijker naar beneden via de oude tunnel. En het blijft maar dalen. Ik hou in het achterhoofd dat ik dat straks allemaal opnieuw naar boven moet. Help! Na 3/4 van het traject komen we eindelijk aan de Gorges Mysterieuses aan. We waren er zelfs bijna aan voorbij gegaan, want je moet even een ander pijltje ernaartoe volgen. Het is de inspanning gelukkig wel waard. Wat een mooie en wilde kloof!

Nadat we ons er genoeg aan vergaapt hebben is het tijd om verder te gaan. We klimmen via boomwortels en trappen omhoog naar waar we eerst rechtsomkeer gedaan hebben. Vincent is voorbij dezelfde passage voor hij het beseft. Omhoog is nu eenmaal anders dan naar beneden. Ik voel de benen en moet heel wat pauzes inlassen om op adem te komen, maar uiteindelijk kom ik aan de parking aan. Het is er bloedheet. Lang leve de airco in de auto! Het is inderdaad een kleine lus, maar mispak je niet aan het te overbruggen hoogteverschil.

Omdat we hier nu toch in de buurt zijn, stel ik voor om nog even naar het stuwmeer van Emosson te rijden. We hadden er echter niet op gerekend dat het zo hoog lag, dus is het even krinkeldewinkel omhoog rijden. Chapeau voor Vincent. Ik zou het niet durven. Terwijl hij de ogen op de weg moet houden, kan ik het panorama dat zich ontvouwt naarmate we hoger en hoger klimmen bewonderen. We parkeren op de grote parking en lopen naar de uitzichtpunten.

Aan de ene kant een schitterend zicht op het Mont-Blanc massief, aan de andere kant een mooi zicht op de stuwdammen (zowel de oude als de nieuwe) van Emosson. Echt indrukwekkend.

Na de wandelingen van vandaag zie ik het niet meer zitten om nog eens naar beneden naar de stuwdam te lopen om dan nog een keer terug omhoog te moeten. Ik ben tevreden met wat ik van hieruit zie. ;-)

We rijden voldaan terug naar het hotel waar we 's avonds opnieuw op het terras kunnen genieten van een goede maaltijd en het zicht op de ondergaande zon op de bergen.

Een meer dan geslaagde dag!

Geschreven door Hilde.op.pad