Vandaag rijden we naar de streek die de meeste toeristen aantrekt, en al helemaal bij warm en zonnig weer : de watervallen van de Hérisson en de nabijgelegen meren.

De watervallen van de Hérisson moet je eigenlijk in het voorjaar zien. Dan is er voldoende smelt- en regenwater. Zie je ergens een foto van de watervallen, dan kun je er donder op zeggen dat die genomen werd in het voorjaar. Het brede watergordijn van de grote "cascade de l'eventail" (what's in a name?) is dan spectaculair om te zien.
Helaas is dat in putje zomer een heel stuk minder. En als het een extreem droge zomer is zoals we die nu beleven, dan mag je al blij zijn als er nog een straaltje water naar beneden komt.

We waren al verwittigd in het hotel, dus we wisten dat het geen hoogvlieger zou worden. Maar kom, we zijn in de regio, dus laat ons toch maar eens gaan kijken. We moeten die 3-sterren in de Michelingids toch gezien hebben.
De meest toegankelijke route is via Doucier en aangezien het een doodlopende route is, ben je haast verplicht je auto op de betalende parking te zetten. Dit is de enige parking die betalend was voor ons en de prijzen waren meteen al niet mis.

Het is een kleine wandeling naar de voet van de waterval. En daar sta je dan te kijken naar een muur waar 2 kleine straaltjes naar beneden komen. Allez, da's toch nog iets. De waterval ligt in een werkelijk schitterende omgeving, dus Vincent smeedt meteen al plannen om hier ooit nog eens terug te komen in de lente.

Nu we hier toch zijn, lopen we nog een stuk verder naar boven, naar het punt waar het water over de rand gaat. Hmmm, tja. ;-)
Het geheel bestaat uit 7 opeenvolgende watervallen en dat is een parcours dat je ook te voet kunt doen. Lijkt me wel te doen bij goed weer. Nu zien we het niet zitten omdat het te warm is.
Dus lopen we terug naar de parking en rijden we verder naar omhoog. We parkeren nabij Ilay waar we opnieuw een korte wandeling maken naar de Cascade du Saut de la Forge, de hoogst gelegen waterval van de 7. Ook daar moeten we de waterval letterlijk zoeken. Je ziet ze bijna niet tot je eronderdoor loopt en je een beetje gespetter voelt :-D Ach, we laten het aan ons hart niet komen want de omgeving blijft mooi.

We hebben honger gekregen en eten een hapje in de pizzeria naast de parking.

Terwijl we van de ene naar de andere plek rijden, komen we voorbij talloze uitkijkpunten op de meren die de streek rijk is.

10.000 jaar geleden begonnen de gletsjers van de Jura te smelten en de vele kommen die zo gevormd werden vulden zich met het smeltwater van deze gletsjers. Zo ontstonden de meren van de Jura.

We rijden naar de Pic de l'Aigle. De weg ernaartoe is schitterend. We parkeren en wandelen omhoog (puf,puf) tot aan het uitzichtpunt. Wauw, wat een mooi uitzicht ! Omdat het helder weer is zien we in de verte het massief van de Mont-Blanc liggen. Kijken we de andere kant uit dan zien we het blauw van het meer van Ilay. Vanaf de Pic de l'Aigle wandelen we verder naar het volgende uitkijkpunt, het Belvédère des 3 lacs. We zien in eerste instantie maar 2 meren, maar als je je best doet en wat verder over de reling buigt kun je in de verte inderdaad een 3e meer zien.
We lopen dezelfde weg terug en verbazen ons erover dat die zo lang is. Dat zal de vermoeidheid en de hitte geweest zijn. Nog een laatste blik op het mooie landschap en dan terug afdalen naar de auto.

We volgen nog een stukje de "Route des Lacs" en keren daarna terug naar het hotel.

Vandaag was alweer een mooi voorbeeld van de diversiteit van het landschap in de Jura.

Geschreven door Hilde.op.pad